Τι να την κάνουμε την οργή μας;

Έχουμε δει και βλέπουμε καθημερινά, με την θέλησή μας ή όχι, απίστευτες εικόνες ωμής βίας. Δολοφονίες παιδιών στους βομβαρδισμούς της Γάζας, αποκεφαλισμούς αιχμαλώτων ακόμη κι από δεκάχρονα παιδιά, πρόσφατα απελπισμένους να πετάνε τα παιδιά τους από τον γκρεμό για να γλιτώσουν από τους ισλαμοφασίστες, νεοναζιστές να ξεκοιλιάζουν εγκύους...

Κι αναρωτιέσαι...

Πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει μέσα του αυτό το τσουνάμι βίας με το ψυχολογικό φορτίο που αυτό προκαλεί;

Να το αγνοήσει;

Μα είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά σε αυτόν τον γενικευμένο βαθμό κι εσύ να κάνεις πως δεν βλέπεις;

Να τα παρακολουθεί προσπαθώντας να παραμείνει αδιάφορος;

Μα είναι δυνατόν να μην τον οδηγήσει κάτι τέτοιο στην γενική αναισθησία;

Να αντιδράσει έμπρακτα;

Με ποιον τρόπο μπορεί να κάνει κάτι ουσιαστικό για όλα αυτά, χωρίς να γίνεις ένα με τον αντίπαλο χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα;

Να αρθρογραφήσει προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσει περισσότερους;

Μα οι εικόνες δεν αρκούν από μόνες τους για να γίνει αυτό;

Τι τέλος πάντων, να κάνουμε την οργή που όλη αυτή η ωμή βία μας προκαλεί για να παραμείνουμε άνθρωποι;

Ίσως να κλάψουμε...

Να προσευχηθούμε για όλους αυτούς τους ανήμπορους και τους δολοφόνους τους...

Για την κατάντια, τέλος πάντων, της ανθρωπότητας η οποία, τον καιρό της εξέλιξης της τεχνολογίας φτάνει στο απόγειο ( ; ) της αδικίας, της κτηνωδίας της και της διαστροφής.

Ίσως είναι ο πιο σημαντικός τρόπος για να διατηρήσουμε μέσα μας την ανθρωπιά, αφού δεν μπορούμε έξω από εμάς...

Να αποφύγουμε την κατάθλιψη και την κατάρρευση...

Για να μείνουμε όρθιοι και να χτίσουμε έναν καινούργιο κόσμο, όσοι τέλος πάντων επιβιώσουμε από την λαίλαπα που πλησιάζει...

πηγή