Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Πολλοί άνθρωποι ακόμα και στις ημέρες, μπροστά στα καταπληκτικά επιτεύγματα της επιστήμης και όχι μόνο, σηκώνουν εγωιστικά το ανάστημά τους και διακηρύσσουν: Από τι έχουμε ανάγκη να μάς σώσει ο Χριστός στον 21ο αιώνα; Και σήμερα πρέπει ο Χριστός να ονομάζεται Σωτήρ, ο μοναδικός Σωτήρας του κόσμου και των ανθρώπων;
Αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος που νομίζει συχνά ότι είναι παντοδύναμος, ισχυρός, αυτάρκης, πόσες φορές μπροστά σε μια αρρώστια, σε μια θεομηνία, σε ένα θάνατο, δεν νοιώθει αδύνατος και δεν καταφεύγει στον Θεό και την Εκκλησία Του;
Αλλά κι αν ακόμη πούμε ότι κάποια στιγμή όλα αυτά θα νικηθούν από τον άνθρωπο, αρρώστιες, φτώχεια, πόλεμοι, ένα δεν είναι δυνατόν να νικήσουν ούτε η μόρφωση, ούτε η επιστήμη, ούτε τα πλούτη. Κι αυτό είναι η αμαρτία, το κακό και τα προβλήματα που δημιουργεί στην ψυχή. Όλα αυτά ξεπερνούν τις ανθρώπινες δυνάμεις και ξεφεύγουν από τις δυνατότητες της επιστήμης.
Πόσες φορές δεν νοιώθουμε ανίσχυροι απέναντι στο κακό, που φωλιάζει μέσα μας; «Βλέπω ἓτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καί αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας» (Ρωμ. ζ΄ 23), μάς λέει ο Απόστολος Παύλος.
Βλέπουμε να μάς κυριεύουν διάφορα πάθη. Άλλον η φιλαυτία ή ο θυμός, η μνησικακία, ο φθόνος, η ανηθικότητα, πάθη που και εμάς τους ίδιους βασανίζουν αλλά και την οικογένεια και την κοινωνία αναστατώνουν. Μερικοί προσπαθούμε να απαλλαγούμε απ’ αυτά, αλλά καταλαβαίνουμε ότι μόνοι μας, με τις δικές μας δυνάμεις είναι εντελώς αδύνατο να το πετύχουμε. Και τότε μάς καταλαμβάνει η απελπισία και βυθιζόμαστε βαθύτερα στο βούρκο του κακού ή αδιαφορούμε με την δικαιολογία: δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Λίγοι είναι εκείνοι που ακούν την θεϊκή φωνή: «Αὐτός σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Λίγοι που καρφώνουν τη ματιά τους στον μοναδικό Σωτήρα και του ζητούν την δύναμη, τη θεία χάρη για να καταπολεμήσουν την αμαρτία και να απαλλαγούν από τα δεσμά της.
Πρώτον, λοιπόν, και βασικό θέμα για την απαλλαγή από την αμαρτία είναι να νοιώσουμε ότι είμαστε «κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι». Ότι μακριά από τη χάρη του, χωρίς τη δύναμή του, θα είμαστε για πάντα αιχμάλωτοι του κακού. Και ότι αυτός μόνος μπορεί να μάς δώσει αυτό που κανείς άνθρωπος, καμιά ανθρώπινη ενέργεια, καμιά ανθρώπινη κατάκτηση δεν μπορεί να μάς δώσει την δύναμη να αγωνιστούμε εναντίον του κακού.
Δεύτερον, δεν μάς αναγκάζει. Δεν μάς προσφέρει τη σωτηρία με βία, με πειθαναγκασμό. «Ὃστις θέλει ὀπίσω μου ἐλεθῖν…», έχει τονίσει. Αν αισθανόμαστε το βάρος της αμαρτίας, θα σπεύσουμε, θα πάμε προς τον μοναδικό Σωτήρα μας. Αυτός μάς αναμένει με ανοικτή την αγκαλιά του. έχυσε το πανάγιο Αίμα του για μάς. Από εμάς, τώρα, εξαρτάται να πλησιάσουμε τον Σταυρό Του και να γίνουμε μέτοχοι στο μυστήριο των μυστηρίων, την Θεία Κοινωνία, του Σώματος και του Αίματός Του.
Ο Χριστός έχει προσφέρει την σωτηρία για όλο τον κόσμο, για όλους μας ανεξαιρέτως. Από μας εξαρτάται να οικειοποιηθούμε την σωτηρία. Όπως πάλι από μας εξαρτάται να προσπεράσουμε ή να περιφρονήσουμε τα μέσα, που μάς έχει δώσει για να πετύχουμε την αποδέσμευσή μας από το κακό και την αμαρτία.
Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε και πάλι φέτος τη Γέννηση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Εύκολο είναι να περάσουν και αυτά τα Χριστούγεννα με μια εξωτερική, επιφανειακή χαρά. Με γλέντια, ανταλλαγή δώρων και περισσότερη αμαρτία. Είναι δύσκολο όμως να δεχθούμε τον Κύριο ως δικό μας Σωτήρα και Λυτρωτή από τις αμαρτίες και τα πάθη μας. Το τελευταίο όμως αυτό είναι για μας βασικό στοιχείο, που μπορεί να αλλάξει και την εδώ ζωή μας και να μάς χαρίσει την αιωνιότητα.
Ας δεχθούμε τον Χριστό ως τη πηγή της θείας δύναμης, της θείας χάρης και τότε θα συνδεθούμε άρρηκτα μαζί του και θα αγωνιστούμε για την πνευματική μας αναγέννηση, για την δημιουργία μέσα μας του νέου εν Χριστώ ανθρώπου.