Τί εἶσθε; «Ἠγόρασαν ἀρώματα,... καὶ, λίαν πρωΐ ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον» Κυριακή τῶν Μυροφόρων (Μάρκ. ιε΄ 42-ιστ΄ 8) (†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
                 ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Ἡ ἡμέρα μᾶς ὑπενθυμίζει καὶ πάλιν, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, τὰ γεγονότα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ὀργὴ τῶν Φαρισαίων καὶ ἡ ὁρμὴ τοῦ πλήθους δὲν ἔχουν κοπάσει. Οἱ στρατιῶτες φυλάσσουν τὸ μνημεῖον.
Ὅλοι ἔχουν ἀποσυρθῆ.  Φόβος καὶ ἀγωνία κυριαρχοῦν παντοῦ. Ποῦ εἶναι οἱ Μαθηταί; Ἔντρομοι, ἐγκατέλειψαν τὸν Ραββί.

Καὶ μόνον ἡ λεπτὴ καὶ εὐαίσθητη γυναικεία καρδιὰ ἀγρυπνεῖ.  Δὲν θέλει νὰ ἀφήσῃ τὸν λατρευτὸν Διδάσκαλον, χωρὶς νὰ ὁλοκληρώσῃ τὸ πρὸς Αὐτὸν ὕστατον χρέος.  Καὶ ἔρχονται αἱ Μυροφόροι, μὲ πολύτιμα ἀρώματα, διὰ νὰ ἀλείψουν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
Καὶ ὁ Κύριος ἀμείβει τὴν ἁγίαν ἀφοσίωσίν των.  Τὰς ἀξιώνει νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὸ ἀγγελικὸν στόμα, αὐταὶ πρῶται, τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ γυναικεία ψυχή!  Πολλὰ ἐλέχθησαν καὶ ἐγράφησαν διὰ τὸν ρόλον της.
Ὕμνοι ἐτονίσθησαν, ἀλλὰ καὶ κατηγορίαι διετυπώθησαν κατὰ καιρούς.  Μὲ τὴν γυναῖκα θέλει νὰ ἀσχοληθῇ σήμερα τὸ κήρυγμά μας αὐτό. Ἄλλως τε, ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἰδική της. Καὶ δικαιοῦται νὰ ζητήσῃ αὐτὴν τὴν τιμητικὴν διάκρισιν.  Διότι, μὴ λησμονῶμεν, ἀκόμη, ὅτι ὁ γυναικεῖος κόσμος μᾶς ἔχάρισε τὴν τελειοτέραν καὶ εὐγενεστέραν ἀνθρωπίνην φυσιογνομίαν τῶν αἰώνων, τὴν Παναγίαν.
Ποιά, λοιπόν, πρέπει νὰ εἶναι ἡ σύγχρονη γυναίκα; Πῶς θὰ πραγματοποιήσῃ τὴν μεγάλην της ἀποστολήν; 

1.Ἡ ἀγάπη τὸ πρῶτον της ὅπλον.

Ἐὰν ὁ ἄνδρας ἐπιβάλλεται μὲ τὴν δύναμιν τῶν πολεμικῶν του μηχανῶν καὶ κατακυριεύῃ μὲ τὴν ἀπειλὴν τοῦ σπαθιοῦ του, ἡ γυναίκα ἐπροικίσθη ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ κερδίσῃ μεγαλύτερες νίκες, χωρὶς αἷμα καὶ καταστροφές. Μὲ τὸ εὐλογημένον ὅπλον τῆς ἀγάπης.
Εἶναι θεμελιῶδες στοιχεῖον της. Κοιτάξτε την.  Μὲ τὸ πρόσωπον χωλμὸν ἀπὸ τὴν ἀϋπνίαν κάθεται εἰς τὴν μηχανὴν, εἰς τὸ γραφεῖον, εἰς τὸ ἐργαστήριον καὶ ἐργάζεται, χωρὶς διακοπή, διὰ νὰ συντηρήσῃ τὰ ὀραφνὰ ἀδελφάκια της, τὰ ὁποῖα εὑρίσκουν εἰς τὸ πρόσωπόν της τὴν στοργὴν τῶν γονέων, ποὺ τοὺς ἐπῆρεν ὁ θάνατος. Τί τῆς δίδει τὴν δύναμιν σ’ αὐτὸ τὸ σκληρὸ της καθῆκον; Ἡ ἀγάπη.

Ἔξω ὁ κόσμος διασκεδάζει καὶ τρέχει εἰς τὴν ἐξοχή, εἰς τοὺς χορούς, εἰς τὰ θεάματα.  Ποιὰ ὅμως εἶναι αὐτή, ποὺ σκυμμένη εἰς τὴν κούνια τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, τὸ περιποιεῖται, τὸ ἐναγκαλίζεται, μιλάει τρυφερὰ μαζύ του;
Καὶ ποιὰ εἶναι ἐκεῖ ἡ ψυχή, ποὺ γονατιστὴ πορσεύχεται στὸ κρεββάτι τοῦ ἀρρώστου; Μεσάνυχτα. Ὅλοι κοιμοῦνται. Ἡ ἀναμμένη κανδήλα μόνον καὶ ἡ γυναίκα ἀγρυπνοῦν. Εἶναι ἡ μητέρα. Ἡ ζωντανή κανδήλα, ποὺ φωτίζει μὲ τὸ λάδι τῆς ἀγάπης τοὺς γύρω.
Ποιό εἶναι τὸ ἀκριβὸ μυστικὸ τῆς γυναίκας, ποὺ τὴν ἀναδεικνύει στοργικὴν ἀδελφήν στὸ νοσοκομεῖον καί, πρὸ παντός, εἰς τὴν μάχην, πρωτεργάτιδα εἰς ἔργα πνοῆς καὶ στοργῆς, ἀρχηγὸν ἐξορμήσεων, ποὺ χαρίζουν ἐλπίδα καὶ χαρὰ στοὺς ἀνθρώπους, λαμπάδα ποὺ λυώνει αὐτὴ γιὰ νά παίρνουν οἱ ἄλλο τὸ φῶς; Ἡ ἀγάπη.

Ποιός ἀντίκρυσε τὴν ἀγάπη αὐτὴ καὶ ἡ καρδιά του ἔμεινεν ἀσυγκίνητη; Στὴν ὁλόθερμη ἱκεσία μιᾶς ψυχῆς, ποὺ κρατᾶ τὴν ἀγάπη γιά ὅπλο· στὰ δάκρυα τὰ φλογερὰ μιᾶς μητέρας, ποὺ χύνονται στὰ πόδια τοῦ παιδιοῦ της μπροστά, σπάνια ἔμειναν οἱ βράχοι χωρὶς νὰ ἀνοίξουν σχισμές.
Ἡ ἀγάπη στὸ τέλος τοὺς ἐδάμασε. Ὅταν ὁ Ρωμαῖος στρατηγὸς Κοριολανός, ἐξεστράτευσε κάποτε ἐναντίον τῆς πατρίδας του, ὁδηγῶντας στρατιὲς Οὐόλσκων, καὶ κατέλαβεν ἀγωνία τοὺς κατοίκους, τὴν μητέρα τοῦ Οὐολομνίαν ἔστειλαν οἱ ἄρχοντες νὰ μεσολαβήσῃ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς πόλεως.
Καὶ ἐκείνη ἐπῆγε, ἐγονάτισε μπροστά του. Τὸν ἱκέτευσε μὲ δάκρυα γιὰ νὰ μὴ κάμῃ αὐτὸ τὸ κακό.  Καὶ ὁ ἐπαναστάτης, ὁ ἐξωργισμένος Κοριολανός, ἐλύγισε. Ἔσπασε  τὸ σπαθί του καὶ εἶπε στὴν ἱκετεύουσα μητέρα του: «Νενίκηκας, μῆτερ, νεκίκηκας· ἄπειμι γὰρ ὑπὸ σοῦ μόνης ἡττώμενος».  Καὶ ἔλυσε τὴν πολιορκίαν τῆς πόλεως.

Παρθένοι, σύζυγοι, μητέρες!  Διατηρήσατε μέσα εἰς τὴν καρδίαν σας τοὺς ὡραίους αὐτοὺς χυμοὺς τῆς ἀγάπης.  Διατηρήσατέ την ἁγίαν.  Μὴ τὴν ρίπτετε εἰς τὴν λάσπην. Ἄς μὴ τὴν ἐγγίσῃ τὸ βέβηλο χέρι τοῦ διαβόλου. Τότε γίνεται τορπίλη, ποὺ ἀνατινάσσει τὴν ἁγνότητα, ποὺ διαλύει οἰκογένειες, ποὺ ὁδηγεῖ εἰς τὸ ὄνειδος καὶ τὴν καταστροφήν.
Ἡ ἀγάπη σας δὲν εἶναι διὰ τὴν ἁμαρτίαν.  Εἶναι διὰ τὴν ἀρετήν.  Δὲν ἔχετε θέσιν εἰς τοὺς τόπους, ὅπου φθείρεται ἡ δύναμίς σας. Σκύψατε μὲ στοργὴν εἰς τὸν πονεμένον· ἐπισκεφθῆτε τὸν ἄρρωστον· ἐπιδέσατε τὰς σωματικὰς καὶ ψυχικὰς πληγὰς τῶν τραυματισμένων·  ἡγηθῆτε ἱερῶν προσπαθειῶν κοινωνικῆς προνοίας καὶ ἠθικῆς ἐξυγνιάσεως. Ἐκεῖ εἶναι ἡ θέσις σας. Εἱς τὸν βωμὸν τῆς ἀγάπης, ὅπου καίει ὁ λιβανωτὸς τῆς θυσίας.
Ναί!
Ἀγαπᾶτε μὲ ὅλην σας τὴν δύναμιν. Εἶσθε τὸ ἄρωμα τῆς κοινωνίας.  Προσέξατε ὅμως, μήπως ἡ ἁμαρτία μολύνῃ τὸ ἄνθος, μήπως βεβηλώςῃ τὴν ἱερὰν αὐτὴν λέξιν...

2.Ἡ ἁγνότης, τὸ δεύτερον.

Ἐλέχθη ἤδη, ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι μεγάλο δῶρον, ποὺ ἐδόθη στὴν γυναῖκα. Ἀλλὰ πρέπει νὰ προσέξῃ, διότι ἡ ἀγάπη εἶναι δίκοπο μαχαίρι. Ἠμπορεῖ νὰ γίνῃ ὀλεθρία φωτιά. Καὶ δὲν πρέπει. Κοιτάξτε τὶς Μυροφόρες. Ἡ μὲ τὸν Κύριον γνωριμία τὰς ἔχει ἐξαγιάσει.
Ὅλος ὁ χείμαρρος τῆς ἀγάπης τῶν μετουσιώνεται σὲ ἁγνότητα, σὲ ἁγιότητα. Ἀπὸ πλάνην μερικοὶ ἐταύτησαν τὴν Μαρίαν τὴν Μαγδαληνὴν μὲ τὴν ἁμαρτωλὴν γυναῖκα του Εὐαγγελίου.  Τὰ ἑπτὰ δαιμόνια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὁ Κύριος τὴν ἀπελευθέρωσεν, ἐφανέρωσαν σωματικὴν ἀσθένειαν καὶ ὄχι ἠθικήν. Αἱ Μυροφόροι ὑπῆρξαν πρότυπα ἁγίου βίου καὶ ἀμώμου.

Στρέψετε ἔπειτα τὸν νοῦ σας πρὸς τὴν Πάναγνον Κόρην.  Εἶναι ἡ «Κεχαριτωμένη», ἡ  «ἐν γυναιξὶν εὐλογημένη» ὕπαρξις.  Ἡ ἁγιότης της τὴν ἀνέδειξε Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ.  Εἶσθε κόρες; Διατηρηθῆτε ἁγνές. Ἐγίνατε σύζυγοι; Μείνατε πισταὶ εἰς τὸν ὅρκον σας. Καμμιὰ βέβηλος ἀγάπη δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ μολύνῃ τὸν γάμον σας.
Ἄν ὑπάρχῃ ἁγνότης ἔξω τοῦ γάμου, ὑπάρχει καὶ μέσα εἰς τὸν γάμον. Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὸ φυσικὸν ἐρύθημα, ποὺ πορφυρώνει τὸ γυναικεῖον πρόσωπον, ἀκριβῶς διὰ νὰ προασπίζῃ τὸν πολύτιμον θησαυρὸν τῆς γυναικείας ἁγνότητος. Ἔχασε τὴ αἰδὼ ἡ γυναίκα; Μετεβλήθη ἀμέσως εἰς πρόσωπον ἀναιδείας. Ἔχασε συγχρόνως καὶ τὸ στέμμα τῆς τιμιότητος. Εἶναι τὸ λευκὸ χιόνι, ποὺ τὸ κατεπάτησαν λασπωμένα πόδια...

Δι’ αὐτὴν τὴν κατάπτωσιν τῆς γυναικὸς πταίουν σοβαρῶς καὶ οἱ ἄνδρες. Οἱ γονεῖς, οἱ σύζυγοι, οἱ ἀδελφοί, ποὺ ἀνέχονται τὰς παραβάσεις καὶ τὰς συνεπείας τοῦ «μοντερνισμοῦ». Ἐνίοτε, μάλιστα, οἱ ἴδιοι ἐξωθοῦν τὰς γυναῖκας εἰς ἕνα τρόπον ζωῆς, ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ σώφρων, συνετὸς καὶ χριστιανικὸς εἶναι.  Καὶ μεταβάλλεται ἡ γυναίκα εἰς παίγνιον.  Σήμερα ἴσως «διασκεδάζει».  Αὔριον θὰ θρηνήσῃ ἐπάνω σὲ ἐρείπια....
Γυναῖκες!  Μείνατε ἐκεῖ, ποὺ σᾶς ἔβαλεν ὁ Θεός. Εἰς τὸ ἀνθοδοχεῖον.  Νὰ εὐωδιάζετε μὲ τὸ ψυχικὸν ἄρωμα. Νὰ στολίζετε τὴν οἰκογένειαν μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὰς ἀρετὰς σας.

3.Σύνεσις καὶ οἰκοκυροσύνη, τὸ τρίτον.

Βασίλισσαν τὴν θέλει ὁ Θεὸς τὴν γυναῖκα. Αὐτὴ νὰ κυβερνᾷ τὸ σπίτι. Καὶ ὅταν κυβερνᾷ τὴν οἰκογένειαν, εἶναι ὡσὰν νὰ κυβερνᾷ τὴν κοινωνίαν. Ὅ,τι καλὸν ἔχομεν, τὸ ὀφείλομεν κυρίως εἰς τὶς μητέρες μας. Αὐτὴ κρατάει τὸ μέλλον μας στὰ χέρια της. Αὐτὴ τὸ κατευθύνει. Εἶναι καλὴ καὶ συνετή;
Μᾶς ἑτοιμαζει εὐτυχίαν. Εἶναι ἐπιπολαία καὶ ἀπρόσεκτη; Ἑτιμάζει τὴν καταστροφήν μας.
Μόνον ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἠμπορεῖ τότε νὰ μᾶς σώσῃ.....
Μὲ σεβασμὸν ἡ ἱστορία ἀναφέρει τὸ ὄνομα τῆς Πηνελόπης, τῆς Ἀνδρομάχης, τῆς Κορνηλίας τῶν Γράκχων, τῆς Ἐμμελείας, τῆς Νόνας, τῆς Ἀνθούσης, τῆς Μόνικας καὶ τῶν ἄλλων ὑποδειγματικῶν συζύγων καὶ μητέρων. Μὲ ἀποτροπισασμὸν σημειώνει τὰ ὀνόματα τῆς Μηδείας, τῆς Κλυταιμνήστρας, τῆς Ἡρωδιάδος κ.λ.π.
Ὁ ρόλος σας εἶναι τὸ μέγα προνόμιον τῆς μητρότητος. Μὴ παρασύρεσθε ἀπὸ τὰ νοσηρὰ κηρύγματα τοῦ φεμινισμοῦ καὶ τῆς χειραφετήσεως. Ἡ χριστιανικὴ κοινωνία ἀναγνωρίζει τὰ δίκαιά σας.  Σᾶς τιμᾷ καὶ θὰ σᾶς τιμήσῃ περισσότερον.  Μᾶς εἶσθε ἡ βακτηρία εἰς τὴν ζωήν.

Μὴ συμφύρεσθε μὲ τὴν ἁμαρτίαν, ὅπου κινδυνεύει ἡ ψυχή σας.  Στολίσατε τὸ σπίτι σας μὲ τὴν πνοή σας. Ἐπιδοθῆτε στὸ νοικοκυριό σας. Μὴ συναγωνίζεσθε παντοῦ τὸν ἄνδρα. Ἀλλοῦ εἶναι ἡ θέσις σας. Τὰ ἐξωτερικὰ μεταβάλλονται καὶ χάνονται.  Καὶ τὰ μεταξωτά. Καὶ τὰ περιδέραια.  Καὶ ἡ ὡραιότης.  Καὶ ἡ νεότης.  Καὶ τί μένει τότε; Ἡ ψυχὴ μὲ τὸν θησαυρόν της. Τί θά εἶναι ἆραγε;
Νὰ τελειώσωμεν.
Σὲ κάποιο γάμο, ὁ ἱερεύς, ὁμιλώντας στοὺς νεονύμφους, ἐτόνισε, ὅτι ὁ ἄνδρας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς γυναικός. Ἀλλὰ κατόπιν, ἀφοῦ ἐσταμάτησεν ὁλίγον, συνεπλήρωσε στοχαστικά.  «Βέβαια, ἐὰν ὁ ἄνδρας εἶναι ἡ κεφαλή, ἡ γυναίκα εἶναι ὁ λαιμός.  Καὶ ὅλοι ξέρομε, ὅτι ὁ λαιμὸς εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ κάνει νὰ γυρίζῃ τὸ κεφάλι, ὅπου θέλει...».
Χριστιαναὶ γυναῖκες!
Ἡ ἀποστολή σας εἶναι μεγάλη.  Ζητήσατε ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ σᾶς ἀξιώσῃ νὰ εἶσθε πάντα εἰς τὸν ὀργανισμὸν τῆς κοινωνίας ὁ λαιμός. Ἀλλὰ καὶ ἡ καρδιά.  Ἡ ἀπάντησις λοιπὸν εἰς τὸ ἐρώτημα, ποὺ ἐτέθη εἰς τὴν ἐπικεφαλίδα τοῦ ἄρθρου. Τί εἶσθε; Εἶναι: ὁ λαιμὸς καὶ ἡ καρδιὰ τῆς κοινωνίας.

Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας

Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν

(σελ.16-20)

Ἐκδόσεις Β΄
Ἀποστολική διακονία 
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/2013/05/blog-post_4912.html#ixzz3Xn8TRJOwἩ ἡμέρα μᾶς ὑπενθυμίζει καὶ πάλιν, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, τὰ γεγονότα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ὀργὴ τῶν Φαρισαίων καὶ ἡ ὁρμὴ τοῦ πλήθους δὲν ἔχουν κοπάσει. Οἱ στρατιῶτες φυλάσσουν τὸ μνημεῖον.

Ὅλοι ἔχουν ἀποσυρθῆ.  Φόβος καὶ ἀγωνία κυριαρχοῦν παντοῦ. Ποῦ εἶναι οἱ Μαθηταί; Ἔντρομοι, ἐγκατέλειψαν τὸν Ραββί.

Καὶ μόνον ἡ λεπτὴ καὶ εὐαίσθητη γυναικεία καρδιὰ ἀγρυπνεῖ.  Δὲν θέλει νὰ ἀφήσῃ τὸν λατρευτὸν Διδάσκαλον, χωρὶς νὰ ὁλοκληρώσῃ τὸ πρὸς Αὐτὸν ὕστατον χρέος.  Καὶ ἔρχονται αἱ Μυροφόροι, μὲ πολύτιμα ἀρώματα, διὰ νὰ ἀλείψουν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
Καὶ ὁ Κύριος ἀμείβει τὴν ἁγίαν ἀφοσίωσίν των.  Τὰς ἀξιώνει νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὸ ἀγγελικὸν στόμα, αὐταὶ πρῶται, τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ γυναικεία ψυχή!  Πολλὰ ἐλέχθησαν καὶ ἐγράφησαν διὰ τὸν ρόλον της.
Ὕμνοι ἐτονίσθησαν, ἀλλὰ καὶ κατηγορίαι διετυπώθησαν κατὰ καιρούς.  Μὲ τὴν γυναῖκα θέλει νὰ ἀσχοληθῇ σήμερα τὸ κήρυγμά μας αὐτό. Ἄλλως τε, ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἰδική της. Καὶ δικαιοῦται νὰ ζητήσῃ αὐτὴν τὴν τιμητικὴν διάκρισιν.  Διότι, μὴ λησμονῶμεν, ἀκόμη, ὅτι ὁ γυναικεῖος κόσμος μᾶς ἔχάρισε τὴν τελειοτέραν καὶ εὐγενεστέραν ἀνθρωπίνην φυσιογνομίαν τῶν αἰώνων, τὴν Παναγίαν.
Ποιά, λοιπόν, πρέπει νὰ εἶναι ἡ σύγχρονη γυναίκα; Πῶς θὰ πραγματοποιήσῃ τὴν μεγάλην της ἀποστολήν; 

1.Ἡ ἀγάπη τὸ πρῶτον της ὅπλον.

Ἐὰν ὁ ἄνδρας ἐπιβάλλεται μὲ τὴν δύναμιν τῶν πολεμικῶν του μηχανῶν καὶ κατακυριεύῃ μὲ τὴν ἀπειλὴν τοῦ σπαθιοῦ του, ἡ γυναίκα ἐπροικίσθη ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ κερδίσῃ μεγαλύτερες νίκες, χωρὶς αἷμα καὶ καταστροφές. Μὲ τὸ εὐλογημένον ὅπλον τῆς ἀγάπης.
Εἶναι θεμελιῶδες στοιχεῖον της. Κοιτάξτε την.  Μὲ τὸ πρόσωπον χωλμὸν ἀπὸ τὴν ἀϋπνίαν κάθεται εἰς τὴν μηχανὴν, εἰς τὸ γραφεῖον, εἰς τὸ ἐργαστήριον καὶ ἐργάζεται, χωρὶς διακοπή, διὰ νὰ συντηρήσῃ τὰ ὀραφνὰ ἀδελφάκια της, τὰ ὁποῖα εὑρίσκουν εἰς τὸ πρόσωπόν της τὴν στοργὴν τῶν γονέων, ποὺ τοὺς ἐπῆρεν ὁ θάνατος. Τί τῆς δίδει τὴν δύναμιν σ’ αὐτὸ τὸ σκληρὸ της καθῆκον; Ἡ ἀγάπη.

Ἔξω ὁ κόσμος διασκεδάζει καὶ τρέχει εἰς τὴν ἐξοχή, εἰς τοὺς χορούς, εἰς τὰ θεάματα.  Ποιὰ ὅμως εἶναι αὐτή, ποὺ σκυμμένη εἰς τὴν κούνια τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, τὸ περιποιεῖται, τὸ ἐναγκαλίζεται, μιλάει τρυφερὰ μαζύ του;
Καὶ ποιὰ εἶναι ἐκεῖ ἡ ψυχή, ποὺ γονατιστὴ πορσεύχεται στὸ κρεββάτι τοῦ ἀρρώστου; Μεσάνυχτα. Ὅλοι κοιμοῦνται. Ἡ ἀναμμένη κανδήλα μόνον καὶ ἡ γυναίκα ἀγρυπνοῦν. Εἶναι ἡ μητέρα. Ἡ ζωντανή κανδήλα, ποὺ φωτίζει μὲ τὸ λάδι τῆς ἀγάπης τοὺς γύρω.
Ποιό εἶναι τὸ ἀκριβὸ μυστικὸ τῆς γυναίκας, ποὺ τὴν ἀναδεικνύει στοργικὴν ἀδελφήν στὸ νοσοκομεῖον καί, πρὸ παντός, εἰς τὴν μάχην, πρωτεργάτιδα εἰς ἔργα πνοῆς καὶ στοργῆς, ἀρχηγὸν ἐξορμήσεων, ποὺ χαρίζουν ἐλπίδα καὶ χαρὰ στοὺς ἀνθρώπους, λαμπάδα ποὺ λυώνει αὐτὴ γιὰ νά παίρνουν οἱ ἄλλο τὸ φῶς; Ἡ ἀγάπη.

Ποιός ἀντίκρυσε τὴν ἀγάπη αὐτὴ καὶ ἡ καρδιά του ἔμεινεν ἀσυγκίνητη; Στὴν ὁλόθερμη ἱκεσία μιᾶς ψυχῆς, ποὺ κρατᾶ τὴν ἀγάπη γιά ὅπλο· στὰ δάκρυα τὰ φλογερὰ μιᾶς μητέρας, ποὺ χύνονται στὰ πόδια τοῦ παιδιοῦ της μπροστά, σπάνια ἔμειναν οἱ βράχοι χωρὶς νὰ ἀνοίξουν σχισμές.
Ἡ ἀγάπη στὸ τέλος τοὺς ἐδάμασε. Ὅταν ὁ Ρωμαῖος στρατηγὸς Κοριολανός, ἐξεστράτευσε κάποτε ἐναντίον τῆς πατρίδας του, ὁδηγῶντας στρατιὲς Οὐόλσκων, καὶ κατέλαβεν ἀγωνία τοὺς κατοίκους, τὴν μητέρα τοῦ Οὐολομνίαν ἔστειλαν οἱ ἄρχοντες νὰ μεσολαβήσῃ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς πόλεως.
Καὶ ἐκείνη ἐπῆγε, ἐγονάτισε μπροστά του. Τὸν ἱκέτευσε μὲ δάκρυα γιὰ νὰ μὴ κάμῃ αὐτὸ τὸ κακό.  Καὶ ὁ ἐπαναστάτης, ὁ ἐξωργισμένος Κοριολανός, ἐλύγισε. Ἔσπασε  τὸ σπαθί του καὶ εἶπε στὴν ἱκετεύουσα μητέρα του: «Νενίκηκας, μῆτερ, νεκίκηκας· ἄπειμι γὰρ ὑπὸ σοῦ μόνης ἡττώμενος».  Καὶ ἔλυσε τὴν πολιορκίαν τῆς πόλεως.

Παρθένοι, σύζυγοι, μητέρες!  Διατηρήσατε μέσα εἰς τὴν καρδίαν σας τοὺς ὡραίους αὐτοὺς χυμοὺς τῆς ἀγάπης.  Διατηρήσατέ την ἁγίαν.  Μὴ τὴν ρίπτετε εἰς τὴν λάσπην. Ἄς μὴ τὴν ἐγγίσῃ τὸ βέβηλο χέρι τοῦ διαβόλου. Τότε γίνεται τορπίλη, ποὺ ἀνατινάσσει τὴν ἁγνότητα, ποὺ διαλύει οἰκογένειες, ποὺ ὁδηγεῖ εἰς τὸ ὄνειδος καὶ τὴν καταστροφήν.
Ἡ ἀγάπη σας δὲν εἶναι διὰ τὴν ἁμαρτίαν.  Εἶναι διὰ τὴν ἀρετήν.  Δὲν ἔχετε θέσιν εἰς τοὺς τόπους, ὅπου φθείρεται ἡ δύναμίς σας. Σκύψατε μὲ στοργὴν εἰς τὸν πονεμένον· ἐπισκεφθῆτε τὸν ἄρρωστον· ἐπιδέσατε τὰς σωματικὰς καὶ ψυχικὰς πληγὰς τῶν τραυματισμένων·  ἡγηθῆτε ἱερῶν προσπαθειῶν κοινωνικῆς προνοίας καὶ ἠθικῆς ἐξυγνιάσεως. Ἐκεῖ εἶναι ἡ θέσις σας. Εἱς τὸν βωμὸν τῆς ἀγάπης, ὅπου καίει ὁ λιβανωτὸς τῆς θυσίας.
Ναί!
Ἀγαπᾶτε μὲ ὅλην σας τὴν δύναμιν. Εἶσθε τὸ ἄρωμα τῆς κοινωνίας.  Προσέξατε ὅμως, μήπως ἡ ἁμαρτία μολύνῃ τὸ ἄνθος, μήπως βεβηλώςῃ τὴν ἱερὰν αὐτὴν λέξιν...

2.Ἡ ἁγνότης, τὸ δεύτερον.

Ἐλέχθη ἤδη, ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι μεγάλο δῶρον, ποὺ ἐδόθη στὴν γυναῖκα. Ἀλλὰ πρέπει νὰ προσέξῃ, διότι ἡ ἀγάπη εἶναι δίκοπο μαχαίρι. Ἠμπορεῖ νὰ γίνῃ ὀλεθρία φωτιά. Καὶ δὲν πρέπει. Κοιτάξτε τὶς Μυροφόρες. Ἡ μὲ τὸν Κύριον γνωριμία τὰς ἔχει ἐξαγιάσει.
Ὅλος ὁ χείμαρρος τῆς ἀγάπης τῶν μετουσιώνεται σὲ ἁγνότητα, σὲ ἁγιότητα. Ἀπὸ πλάνην μερικοὶ ἐταύτησαν τὴν Μαρίαν τὴν Μαγδαληνὴν μὲ τὴν ἁμαρτωλὴν γυναῖκα του Εὐαγγελίου.  Τὰ ἑπτὰ δαιμόνια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὁ Κύριος τὴν ἀπελευθέρωσεν, ἐφανέρωσαν σωματικὴν ἀσθένειαν καὶ ὄχι ἠθικήν. Αἱ Μυροφόροι ὑπῆρξαν πρότυπα ἁγίου βίου καὶ ἀμώμου.

Στρέψετε ἔπειτα τὸν νοῦ σας πρὸς τὴν Πάναγνον Κόρην.  Εἶναι ἡ «Κεχαριτωμένη», ἡ  «ἐν γυναιξὶν εὐλογημένη» ὕπαρξις.  Ἡ ἁγιότης της τὴν ἀνέδειξε Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ.  Εἶσθε κόρες; Διατηρηθῆτε ἁγνές. Ἐγίνατε σύζυγοι; Μείνατε πισταὶ εἰς τὸν ὅρκον σας. Καμμιὰ βέβηλος ἀγάπη δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ μολύνῃ τὸν γάμον σας.
Ἄν ὑπάρχῃ ἁγνότης ἔξω τοῦ γάμου, ὑπάρχει καὶ μέσα εἰς τὸν γάμον. Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὸ φυσικὸν ἐρύθημα, ποὺ πορφυρώνει τὸ γυναικεῖον πρόσωπον, ἀκριβῶς διὰ νὰ προασπίζῃ τὸν πολύτιμον θησαυρὸν τῆς γυναικείας ἁγνότητος. Ἔχασε τὴ αἰδὼ ἡ γυναίκα; Μετεβλήθη ἀμέσως εἰς πρόσωπον ἀναιδείας. Ἔχασε συγχρόνως καὶ τὸ στέμμα τῆς τιμιότητος. Εἶναι τὸ λευκὸ χιόνι, ποὺ τὸ κατεπάτησαν λασπωμένα πόδια...

Δι’ αὐτὴν τὴν κατάπτωσιν τῆς γυναικὸς πταίουν σοβαρῶς καὶ οἱ ἄνδρες. Οἱ γονεῖς, οἱ σύζυγοι, οἱ ἀδελφοί, ποὺ ἀνέχονται τὰς παραβάσεις καὶ τὰς συνεπείας τοῦ «μοντερνισμοῦ». Ἐνίοτε, μάλιστα, οἱ ἴδιοι ἐξωθοῦν τὰς γυναῖκας εἰς ἕνα τρόπον ζωῆς, ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ σώφρων, συνετὸς καὶ χριστιανικὸς εἶναι.  Καὶ μεταβάλλεται ἡ γυναίκα εἰς παίγνιον.  Σήμερα ἴσως «διασκεδάζει».  Αὔριον θὰ θρηνήσῃ ἐπάνω σὲ ἐρείπια....
Γυναῖκες!  Μείνατε ἐκεῖ, ποὺ σᾶς ἔβαλεν ὁ Θεός. Εἰς τὸ ἀνθοδοχεῖον.  Νὰ εὐωδιάζετε μὲ τὸ ψυχικὸν ἄρωμα. Νὰ στολίζετε τὴν οἰκογένειαν μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὰς ἀρετὰς σας.

3.Σύνεσις καὶ οἰκοκυροσύνη, τὸ τρίτον.

Βασίλισσαν τὴν θέλει ὁ Θεὸς τὴν γυναῖκα. Αὐτὴ νὰ κυβερνᾷ τὸ σπίτι. Καὶ ὅταν κυβερνᾷ τὴν οἰκογένειαν, εἶναι ὡσὰν νὰ κυβερνᾷ τὴν κοινωνίαν. Ὅ,τι καλὸν ἔχομεν, τὸ ὀφείλομεν κυρίως εἰς τὶς μητέρες μας. Αὐτὴ κρατάει τὸ μέλλον μας στὰ χέρια της. Αὐτὴ τὸ κατευθύνει. Εἶναι καλὴ καὶ συνετή;
Μᾶς ἑτοιμαζει εὐτυχίαν. Εἶναι ἐπιπολαία καὶ ἀπρόσεκτη; Ἑτιμάζει τὴν καταστροφήν μας.
Μόνον ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἠμπορεῖ τότε νὰ μᾶς σώσῃ.....
Μὲ σεβασμὸν ἡ ἱστορία ἀναφέρει τὸ ὄνομα τῆς Πηνελόπης, τῆς Ἀνδρομάχης, τῆς Κορνηλίας τῶν Γράκχων, τῆς Ἐμμελείας, τῆς Νόνας, τῆς Ἀνθούσης, τῆς Μόνικας καὶ τῶν ἄλλων ὑποδειγματικῶν συζύγων καὶ μητέρων. Μὲ ἀποτροπισασμὸν σημειώνει τὰ ὀνόματα τῆς Μηδείας, τῆς Κλυταιμνήστρας, τῆς Ἡρωδιάδος κ.λ.π.
Ὁ ρόλος σας εἶναι τὸ μέγα προνόμιον τῆς μητρότητος. Μὴ παρασύρεσθε ἀπὸ τὰ νοσηρὰ κηρύγματα τοῦ φεμινισμοῦ καὶ τῆς χειραφετήσεως. Ἡ χριστιανικὴ κοινωνία ἀναγνωρίζει τὰ δίκαιά σας.  Σᾶς τιμᾷ καὶ θὰ σᾶς τιμήσῃ περισσότερον.  Μᾶς εἶσθε ἡ βακτηρία εἰς τὴν ζωήν.

Μὴ συμφύρεσθε μὲ τὴν ἁμαρτίαν, ὅπου κινδυνεύει ἡ ψυχή σας.  Στολίσατε τὸ σπίτι σας μὲ τὴν πνοή σας. Ἐπιδοθῆτε στὸ νοικοκυριό σας. Μὴ συναγωνίζεσθε παντοῦ τὸν ἄνδρα. Ἀλλοῦ εἶναι ἡ θέσις σας. Τὰ ἐξωτερικὰ μεταβάλλονται καὶ χάνονται.  Καὶ τὰ μεταξωτά. Καὶ τὰ περιδέραια.  Καὶ ἡ ὡραιότης.  Καὶ ἡ νεότης.  Καὶ τί μένει τότε; Ἡ ψυχὴ μὲ τὸν θησαυρόν της. Τί θά εἶναι ἆραγε;
Νὰ τελειώσωμεν.
Σὲ κάποιο γάμο, ὁ ἱερεύς, ὁμιλώντας στοὺς νεονύμφους, ἐτόνισε, ὅτι ὁ ἄνδρας εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς γυναικός. Ἀλλὰ κατόπιν, ἀφοῦ ἐσταμάτησεν ὁλίγον, συνεπλήρωσε στοχαστικά.  «Βέβαια, ἐὰν ὁ ἄνδρας εἶναι ἡ κεφαλή, ἡ γυναίκα εἶναι ὁ λαιμός.  Καὶ ὅλοι ξέρομε, ὅτι ὁ λαιμὸς εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ κάνει νὰ γυρίζῃ τὸ κεφάλι, ὅπου θέλει...».
Χριστιαναὶ γυναῖκες!
Ἡ ἀποστολή σας εἶναι μεγάλη.  Ζητήσατε ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ σᾶς ἀξιώσῃ νὰ εἶσθε πάντα εἰς τὸν ὀργανισμὸν τῆς κοινωνίας ὁ λαιμός. Ἀλλὰ καὶ ἡ καρδιά.  Ἡ ἀπάντησις λοιπὸν εἰς τὸ ἐρώτημα, ποὺ ἐτέθη εἰς τὴν ἐπικεφαλίδα τοῦ ἄρθρου. Τί εἶσθε; Εἶναι: ὁ λαιμὸς καὶ ἡ καρδιὰ τῆς κοινωνίας.

Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας

Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν

(σελ.16-20)

Ἐκδόσεις Β΄
Ἀποστολική διακονία 
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος