Πως αντιμετωπίζουμε τήν ασθένεια; του αρχιμ.Ιακώβου Κανάκη

Πως αντιμετωπίζουμε τήν ασθένεια;

του αρχιμ.Ιακώβου Κανάκη

Ξεκινάμε να γράψουμε κάτι για την ασθένεια ενώ συμβαίνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα.  Ενώ διαβάζουμε στα Ιερά Κείμενα του Ιερού Ευεργετινού περί της ασθενείας, λαμβάνουμε ένα μήνυμα στο κινητό τηλέφωνο ενός χριστιανού που μόλις έχει αναχωρήσει από μεγάλο θεραπευτήριο των Αθηνών και αναφέρει χαρακτηριστικά «…η ζωή είναι μια ανείπωτη πίκρα τελικά…».  Βεβαίως δεν είναι μόνο ένας που το λέει και το βιώνει αυτό, είναι χιλιάδες-εκατομμύρια άνθρωποι ανάμεσά μας. Ομολογουμένως   ζούμε σε μια δύσκολη κοινωνία.  Τι είναι αυτό όμως που μπορεί να την αλλάξει;  Η πίστη στον Χριστό.  Η ζωή που μοιάζει με φαρμάκι μέσα στο ποτήρι και δεν πίνεται, πίνεται και γίνεται γλυκιά όταν ο άνθρωπος αγαπήσει το Χριστό.

Η ασθένεια ασφαλώς αποτελεί ένα από τα πολύ δύσκολα ζητήματα στην ζωή του ανθρώπου, μια από τις μεγάλες πίκρες της.  Ακούμε πολλές φορές τους ασθενείς που πονούν, να αγανακτούν και να κραυγάζουν « γιατί Θεέ; ».  Μήπως όμως θα έπρεπε να αναφωνούν « γιατί άνθρωπε; ».  Αν πάρουμε τα πράγματα από την αρχή θα αντιληφθούμε ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο όπως και όλη την κτίση «καλά λίαν»⁂.  Ο άνθρωπος όμως θέλοντας να γίνει Θεός χωρίς το Θεό αμάρτησε και έτσι η φθορά, η αρρώστια και τελικά ο θάνατος εισήλθαν «ως φάλτσο» στην ζωή των ανθρώπων!

Τι λέγουν τα κείμενα του Ιερού Ευεργετινού για την ασθένεια;  Ότι είναι μια εκπαίδευσις προκειμένου ο άνθρωπος να πλησιάσει περισσότερο το Θεό!  Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο Θεός δεν είναι σε καμία περίπτωση τιμωρός!  Είναι Θεός αγάπης και φιλανθρωπίας.  «Τα σπλάγχνα του ‘φλέγονται’ για κάθε ψυχή που αναπνέει»!  Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να ερευνήσει την βαθύτερη βούληση του Θεού.  Δεν μπορεί να υποστηρίξει γιατί ο Θεός επιτρέπει το ένα ή το άλλο.  Είναι «άγνωστες αι βουλαί του Κυρίου» και οι άνθρωποι πολλή μικροί για κάτι τέτοιο.

Συνεχίζοντας την αναφορά μας στις θέσεις των ασκητών Πατέρων την Εκκλησίας μας για το θέμα της ασθένειας αναφέρουμε ότι ο ασθενής, όταν έχει πνευματική υγεία, καταφεύγει στο Θεό και ζητά την βοήθειά Του. Δέχεται την αρρώστια ως επίσκεψη του Θεού που θα τον οδηγήσει πιο πολύ κοντά Του.  Πράγματι, οι περισσότεροι έχουμε αισθανθεί όταν αρωστήσαμε πιο μεγάλη την ανάγκη να επικαλεστούμε το Θεό και να τον προσεγγίζουμε.  Η ασθένεια σε κρατά «χαμηλά», σε κρατά  ταπεινό. Ποιό όμως όφελος μπορεί να έχει ο ασθενής άνθρωπος; Τι «κερδίζει» από την ασθένεια;   Είναι πράγματι ανούσιο ο ασθενής να καυχάται για πλούτη και τρυφηλή ζωή!  Τα βλέπει όλα μάταια!  Αυτή όμως η κατάσταση τον βοηθά να πλησιάσει το Θεό! Ο Θεός τι κάνει όταν βλέπει τον άνθρωπο και παιδεύεται;   Ο Θεός όταν επιτρέπει μια ασθένεια σε κάποιον τον ενισχύει μυστικά με υπομονή. Δεν θέλει να «χαθεί» ο ασθενής! Βρίσκεται δίπλα του στο κρεβάτι του πόνου, στα χειρουργεία, οδηγεί πολλές φορές ακόμα και τα χέρια των ιατρών!

Ο Ιερός Ευεργετινός αναφέρει κάποιον ευλαβέστατο γέροντα, τον αββά Σπαί, ο οποίος για σαράντα χρόνια είχε χάσει την όραση του, ήταν τυφλός.  Ενώ όμως  ο γέροντας αυτός δεν έβλεπε τίποτα με τα σωματικά μάτια, το Άγιο Πνεύμα που κατοικούσε μέσα του τον δυνάμωνε, τον ενίσχυε, και γέμιζε την καρδιά του με γλυκιά παρηγοριά.  Αφού, λοιπόν, έζησε για σαράντα έτη τυφλός στην συνέχεια ο Θεός του επανέφερε την όραση ενώ του ανακοίνωσε και την ώρα που θα πεθάνει.  Επίσης, τον προέτρεψε να πάει σ’ όλα τα μοναστήρια και τα κελλιά που ο ίδιος είχε ιδρύσει και να μιλήσει στους εγκαταβιούντες μοναχούς τον λόγο του Θεού όπως και να τους μεταδώσει το ανέσπερο φως που πλημμύριζε την καρδιά του.  Πράγματι, ο ευλαβέστατος αυτός ασκητής περιόδευσε, σύμφωνα με το θέλημα το Θεού, όλα τα μοναστήρια που είχε συστήσει και στην συνέχεια επέστρεψε στο μοναστήρι του.  Κάλεσε όλους τους μοναχούς από τους οποίους έλαβε συγχώρεση και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, ενώ στη συνέχεια εξέπνευσε, έχοντας στα χείλη του την ευχή του Ιησού.

Ο Μακάριος αυτός γέροντας έσωσε την ψυχή του και συναριθμήθηκε στους δικαίους του Θεού.

 Είμαστε πολλές φορές κοντόφθαλμοι και δεν γνωρίζουμε γιατί συμβαίνει το ένα ή το άλλο.  Ο Θεός χωρίς να περιορίζει την προσωπική μας ελευθερία «αγωνίζεται» να μας προσεγγίσει και να μας γεμίσει με την αιώνια Χαρά και Ευτυχία.  Ας ανοίξουμε και εμείς την καρδιά μας και ας τον δεχθούμε ως Νυμφίο της ψυχής μας και ας τον παρακαλέσουμε ότι και να συμβεί στην ζωή μας να μην τον εγκαταλείψουμε ποτέ! Να μπορέσουμε για οτιδήποτε συμβεί στην ζωή μας να λέμε από καρδιάς « δόξα σοι ο Θεός »!