«Ού φίλημά Σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας».

Τό πιό ωραίο καί τό πιό άγιο, αγαπητοί μου χριστιανοί, πού γίνεται κάτω στήν γή είναι ή Θεία Λειτουργία. Ας φωτίσει ο Θεός τόν νού μας νά νοήσουμε τό μεγαλείο Της καί τότε θά είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι.Λέγαμε καί αλλοτε ότι ή Θεία Λειτουργία δέν είναι απλώς μία προσευχή, πού μπορούμε νά τήν κάνουμε καί σπίτι μας, άλλά είναι συμμετοχή στό Τραπέζι του Θε­ού. H Θεία Λειτουργία είναι τό «Λάβετε, φάγετε» καί τό «Πίετε έξ αυτού πάντες». H Θεία Λειτουργία γίνεται γιά νά βγεί ο Ιερέας μπροστά στήν Ωραία Πύλη κρα­τώντας τό Άγιο Ποτήριο καί νά πεί: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως καί αγάπης προ­σέλθετε». Δηλαδή ή Θεία Λειτουργία γίνεται γιά τήν Θεία Κοινωνία. Γιά νά κοι­νωνήσουμε τό Σώμα καί τό Αίμα του Χριστοϋ μας. Καί έρμηνεύοντας εμείς στά τα­πεινά μας αύτά κηρύγματα τήν Θεία Λειτουργία φτάσαμε, μέ τήν Χάρη του Θεού, σ' αύτό τό τμήμα πού πάει πρός τήν Θεία Κοινωνία. Είπαμε δέ στά προηγούμενα κηρύγματά μας ότι ή Θεία Λειτουργία μάς προετοιμάζει μέ τίς εύχές της γιά νά γευθούμε τήν Θεία Κοινωνία. Βλέπετε λοιπόν, χριστιανοί μου, ότι δέν είναι καθόλου σωστό, αύτό πού δυστυχώς γίνεται, τό νά έρχονται οι χριστιανοί στά τελευταία τής Θείας Λειτουργίας, όταν κοινωνάει ο παπάς τόν λαό, καί νά θέλουν νά κοινωνήσουν. Πρέπει νά παρακολουθούμε πρώτα τήν Θεία Λειτουργία καί έπειτα νά κοινωνάμε. Γιατί ή Θεία Λειτουργία, είπαμε, ότι μάς προετοιμάζει μέ τίς εύχές της γιά τήν Θεία Κοινωνία. Κι αν δέν είμαστε σ' αύτό τό τμήμα τής προετοιμασίας, πώς έπει­τα νά κοινωνήσουμε;

Μέχρι τώρα είπαμε γιά τρείς εύχές-προσευχές, πού λέγει ο Ιερέας παρακαλώ­ντας τόν Θεό νά κοινωνήσουμε άξίως τά Αχραντα Μυστήρια. Γιατί, χριστιανοί μου, αν δέν κοινωνήσουμε όπως πρέπει, ή Θεία Κοινωνία μάς αποβαίνει «είς κρίμα καί είς κατάκριμα». Κοινώνησε καί ο Ιούδας τήν Μεγάλη Πέμπτη, άλλά δέν τόν ωφέ­λησε καθόλου ή κοινωνία αύτή. Γιατί μετά άπό τήν Θεία Κοινωνία — τί φοβερό πού είναι αύτό ! — πρόδωσε τόν Χριστό καί στήν συνέχεια αύτοκτόνησε. Μιλήσαμε λοι­πόν γιά τίς δύο εύχές πού είπε ο Ιερέας στόν Θεό γιά νά κοινωνήσουμε άξίως, άλλά είπαμε καί γιά τήν αλλη προσευχή, γιά τό «Πάτερ ήμών», πού λέει  λαός· γιατί καί τό «Πάτερ ήμών», είπαμε, άναφέρεται στήν Θεία Κοινωνία, γιατί ο «έπιούσιος αρτος», πού λέει, δηλαδή ή ούσιαστική τροφή μας, είναι ή Θεία Κοινωνία.

   Σήμερα, άγαπητοί μου, θά σάς πώ γιά μιά αλλη εύχή καί ένα αλλο τροπάριο πού λέμε σάν προετοιμασία γιά τήν Θεία Κοινωνία. Όταν ο Ιερέας λέει δυνατά «Πρόσχωμεν τά Άγια τοίς αγίοις», ο λαός διά τού ψάλτου απαντά: «Είς άγιος, είς Κύριος, Ιησούς Χριστός...». Δηλαδή ο Ιερέας, είπε, ότι πρέπει νά είμαστε καλά προετοιμασμένοι, ότι πρέπει νά είμαστε «άγιοι», γιά νά πάρουμε τά «Άγια». Αύτό σημαίνει «τά Άγια τοίς αγίοις». Αλλά ποιος είναι άγιος, χριστιανοί μου; Όλοι κά­νουμε τόν άγώνα μας ν' αγιάσουμε, άλλά μάς πολεμάει ο τρισκατάρατος. Γι' αύτό, όπως είπαμε, ο ψάλτης λέει: «Ένας είναι Άγιος, ένας είναι Κύριος, ο Ιησούς Χρι­στός». Προτού λοιπόν ο Ιερέας πεί αύτή τήν μεγαλόπρεπη κραυγή «Τά Άγια τοίς αγίοις», λέει μιά εύχή στήν οποία, άκούστε — άκούστε τό περίεργο καί τό ώραίο: Σ' αύτήν τήν εύχή ο Ιερέας παρακαλεί τόν Χριστό, πού είναι έδώ παρών («καί ώδε ημίν άοράτως συνών», λέει), τόν παρακαλεί, λέω, νά κοινωνήσει Αύτός ο Ίδιος έμάς τούς Ιερείς, άλλά καί έμείς οι Ιερείς, σάν άντιπρόσωποί Του, νά κοινωνήσουμε όλους έσάς τούς λαϊκούς. Δηλαδή, έμάς τούς Ιερείς μάς κοινωνάει ο Ιδιος ο Χρι­στός!, όπως έτσι κοινώνησε τήν Μεγάλη Πέμπτη καί τούς μαθητές Του. Καί έμείς οι Ιερείς έπειτα, σάν άντιπρόσωποι του Χριστού, κοινωνάμε έσάς τούς λαϊκούς. 'Ακοϋστε πώς τό λέει ή εύχή: «Καί καταξίωσον — λέει ο Ιερέας — τή κραταιά σου χειρί μεταδούναι ήμίν (σέ μάς τούς Ιερείς) του Αχράντου Σώματος Σου καί του Τιμίου Αίματος καί δι' ήμών (άπό μάς τούς Ιερείς) παντί τώ λαώ»»

Αλλά είναι πολύ ώραίο καί φοβερό τό αλλο τροπάριο πού λέμε πρίν άπό τήν Θεία Κοινωνία. Τό τροπάριο αύτό τό λέει καί ο Ιερέας προτού νά κοινωνήσει, άλλά τό λέ­ει καί ο ψάλτης, όταν κοινωνάει ο λαός. Είναι τό «Του Δείπνου Σου του Μυστικοϋ σή­μερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε...». Τό είπα πολύ ώραίο καί φοβερό τό τροπά­ριο αύτό, γιατί σ' αύτό δίνουμε έναν όρκο στόν Χριστό. Ο όρκος μας είναι: «Ού μή γάρ τοίς έχθροίς Σου τό μυστήριον είπω, ού φίλημά Σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας»! Τό πρώτο, τό «Ού μή γάρ τοίς έχθροίς Σου τό μυστήριον είπω», είναι παρμένο άπό τήν Παλαιά Διαθήκη, άπό τόν Σαμψών. Ο Σαμψών, άγαπητοί μου, είχε ένα «μυ­στήριο» του Θεού έπάνω του. Καί τό μυστήριο αύτό, πού τού έδινε μεγάλη δύναμη, τό είχε στά μαλλιά τής κεφαλής του. Μέ τό μυστήριο αύτό τού Θεού πού είχε νικούσε κάθε έχθρό καί κάθε κίνδυνο. Αλλά έμπλεξε μέ μιά κακή γυναίκα, τήν Δαλιδά!... Αύτή τόν παρέσυρε μέ γλυκόλογα καί τής είπε που κρύβεται τό μυστικό τής δύναμής του. Καί ή Δαλιδά τόν κοίμησε στά γόνατά της, τόν κούρεψε σύρριζα καί ο Σαμψών έχα­σε τήν δύναμή του. Αύτό λοιπόν τό περιστατικό θυμούμαστε κι έμείς τώρα πού πάμε νά κοινωνήσουμε καί ορκιζόμαστε στόν Χριστό καί λέμε: «Ού μή γάρ τοίς έχθροίς Σου τό μυστήριον είπω»! Όχι, Χριστέ, δέν θά προδώσω τόν θείο μυστήριο, πού παίρνω μέ τήν Θεία Κοινωνία. Δέν θά μπλέξω πιά μέ τήν πλανεύτρα αμαρτία. Δέν θά γίνω υποκριτής, άπό τήν μιά μεριά νά άνοίγω τό στόμα μου νά Σέ κοινωνάω, καί άπό τήν αλλη μεριά, στήν καθημερινή μου ζωή, νά Σέ προδίδω σάν τόν Ιούδα. «Ού φίλημά Σοι δώ­σω, καθάπερ ο Ιούδας». Αλλά θά συνεχίσουμε γιά τήν Θεία Κοινωνία, στό έπόμενο κήρυγμά μας, άδελφοί μου χριστιανοί.

Ο Γόρτυνος Ιερεμίας