Οἱ Ἅγιοι Πέτρος, Διονύσιος, Ἀνδρέας, Παῦλος, Χριστίνα, Ἡράκλειος, Παυλῖνος καὶ Βενέδημος
Ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι μαρτύρησαν στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου, τὸν 3ο μ.Χ. αἰῶνα. Ὁ Πέτρος ἦταν ἀπὸ τὴν Λάμψακο, καὶ ὅταν τὸν ἔφεραν μπροστὰ στὸν ἄρχοντα νὰ θυσιάσει στὴν Ἀφροδίτη, αὐτὸς ὁμολόγησε μὲ παῤῥησία τὸ Χριστό. Τότε, συνέτριψαν ὅλο τὸ σῶμα του μὲ ἁλυσίδες καὶ ξύλα, καὶ ἔτσι παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸ Θεό.
Ὁ Παῦλος καὶ ὁ Ἀνδρέας ἦταν ἀπὸ τὴν Μεσοποταμία, στρατιῶτες τοῦ Δεκίου. Ὅταν πῆγαν στὴν Ἀθήνα, ἔγιναν στρατιῶτες Χριστοῦ, καὶ μαζὶ μὲ τὸ Διονύσιο καὶ τὴν Χριστίνα, ὅλοι μαζὶ λιθοβολήθηκαν.
Οἱ δὲ Ἡράκλειος, Παυλῖνος καὶ Βενέδημος, ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Ἐκεῖ, ἔδιναν σκληρὸ ἀγῶνα κατὰ τῆς πλάνης τῶν εἰδώλων καὶ τῶν φιλοσόφων ποὺ πολεμοῦσαν τὴν χριστιανικὴ θρησκεία. Ἀφοῦ, λοιπόν, τοὺς ἔπιασαν καὶ τοὺς βασάνισαν, τελικά τους ἀποκεφάλισαν.
Ἔτσι καὶ ὁ Κύριος, ὅταν ἔλθει ἡ κατάλληλη ὥρα θὰ δώσει γι᾿ αὐτοὺς τὴν δική Του μαρτυρία. Ποιὰ θὰ εἶναι; Τὴν ἀπάντηση δίνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος: «Αὕτή ἐστιν ἡ μαρτυρία, ὅτι ζωὴν αἰώνιον ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός». Δηλαδή, αὐτὴ εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἔδωσε ὁ Θεὸς σὲ μᾶς τοὺς πιστοὺς ζωὴ αἰώνια.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τῶν ἀθλοφόρων τὸν ὀκτάριθμον δῆμον, μαρτυρικοῖς ἐγκωμιάσωμεν ὕμνοις, Παυλῖνον Διονύσιον καὶ Πέτρον ὁμοῦ, Ἀνδρέαν καὶ Βενέδιμον, τὸν θεόφρονα Παῦλον, Ἡράκλειον τὸν ἔνδοξον, καὶ Χριστίναν τὴν θείαν· οὗτοι καὶ γὰρ πρεσβεύουσιν ἀεί, ὑπὲρ τοῦ κόσμου, Χριστῷ τῷ θεῷ ἡμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Διαφόρων πόλεων ἐξωρμημένοι, οὐρανίου πόλεως, πολῖται ὢφθητε σεπτοί, χορόν λαμπρόν συγκροτήσαντες, Μάρτυρες θεῖοι, Τριάδος ὑπέρμαχοι.
Μεγαλυνάριον
Πίστει στρατευσάμενοι τῷ Χριστῷ, θεόπλοκος δῆμος, καὶ γενναῖος συνασπισμός, ὤφθητε ἐν ἄθλοις, ὀκτάριθμοι ὁπλῖται, ἐχθρῶν τὰς παρατάξεις, περιτρεψάμενοι.
Οἱ Ἅγιες ὀκτὼ Παρθένοι ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα τῆς Γαλατίας Τεκοῦσα, Ἀλεξανδρία, Κλαυδία, Φαεινή, Εὐφρασία, Ματρώνα, Ἰουλία, Θεοδότη καὶ Θεόδοτος μάρτυς
Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα τῆς Γαλατίας, ἀφιερωμένες ὁλόψυχα στὴν ὑπηρεσία τοῦ Εὐαγγελίου, ἦταν ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ὑπηρέτριες καὶ ἀθλήτριες τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Προθυμότατες πάντοτε στὰ ἔργα τοῦ ἐλέους καὶ τῆς φιλανθρωπίας, συνεργάζονταν συγχρόνως στὸ νὰ ἑλκύουν εἰδωλολάτρισσες στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.
Καταγγέλθηκαν γιὰ τὸ ἔργο τους καὶ ἀρνήθηκαν νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα. Τότε παραδόθηκαν ἀπὸ τὸν ἄρχοντα Ἀγκύρας Θεότεκνο στοὺς στρατιῶτες γιὰ νὰ τὶς διαφθείρουν. Ἐπειδὴ ὅμως, χάριτι Θεοῦ, διαφυλάχτηκαν ἁγνές, ὅλες τὶς ἔπνιξαν στὰ βάθη τῆς ἐκεῖ λίμνης.
Ὁ Θεόδοτος, τοῦ ὁποίου ἡ θεία ἦταν μία ἀπὸ τὶς Ἅγιες ἐκεῖνες γυναῖκες, ἡ Τεκοῦσα, ἀνέσυρε τὴν νύκτα τὰ λείψανά τους καὶ τὰ ἔθαψε. Ἀνακαλύφθηκε ὅμως καὶ ἐπειδὴ δὲν θέλησε ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, τὸν ἀποκεφάλισαν μετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια. Καὶ τὸν κάνει ἀκόμα ἀξιέπαινο τὸ γεγονὸς ὅτι, ἦταν οἰκογενειάρχης καὶ ἄφηνε πίσω του χήρα καὶ ὀρφανά.
Ἡ Ἁγία Εὐφρασία
Μαρτύρησε ἀφοῦ τὴν ἔπνιξαν μέσα στὸ βυθὸ τῆς θάλασσας. Μᾶλλον πρόκειται γιὰ τὴν ἴδια με τὴν προηγούμενη τῶν ὀκτὼ παρθένων γυναικῶν, ποὺ ἔπνιξαν στὴ λίμνη.
Ὁ Ἅγιος Στέφανος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Ἦταν γιὸς τοῦ αὐτοκράτορα Βασιλείου τοῦ Μακεδόνα καὶ τῆς Εὐδοκίας. Ὁ Στέφανος εἶχε κάνει μαθητὴς καὶ σύγκελλος τοῦ μεγάλου Φωτίου, καὶ μετὰ τὴν δεύτερη πατριαρχία αὐτοῦ κατέλαβε τὸν πατριαρχικὸ θρόνο ἐνῷ βασίλευε ὁ ἀδελφός του Λέων ὁ Σοφὸς τὸ ἔτος 886.
Ὁ Πατριάρχης Στέφανος ὁ Α´ ἦταν ἄνδρας βαθειᾶς εὐσέβειας. Ὅταν κάποτε ἀῤῥώστησε βαρειὰ καὶ θεραπεύτηκε, ἀφοῦ ἔκανε χρήση ἁγιάσματος τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, εὐγνωμονώντας δώρισε στὸ ναό της τὰ πολυτιμότατα ἄμφιά του, μὲ τὰ ὁποῖα, ἀφοῦ κατάλληλα μετασκεύασε, περιέβαλλε τὴν ἁγία τράπεζα τοῦ ναοῦ ἐκείνου κατὰ τὴν ἡμέρα της ὕψωσης τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Τοὺς συγγενικούς του βασιλικοὺς δεσμοὺς χρησιμοποίησε ὅσο μποροῦσε γιὰ τὴν βοήθεια τῶν πτωχῶν. Πέθανε τὸ Μάιο τοῦ 893. Πιθανὸν θεωρεῖται, ὅτι ἐπὶ τῆς πατριαρχίας του ἐκδόθηκε τὸ πρῶτο Σύνταγμα τῶν ἐπισκόπων του Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.
Ὁ Ἅγιος Ἰουλιανὸς ἢ Ἰούλιος
Μαρτύρησε ἀφοῦ θανατώθηκε συρόμενος μέσα σὲ ἀγκάθια βάτου.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ἱερομάρτυρας, Πάπας Ῥώμης
Οἱ Συναξαριστὲς γράφουν ὅτι θανατώθηκε ξεώμενος. Αὐτὸς ἔγινε ἐπίσκοπος Ῥώμης ἐπὶ Κώνσταντος τοῦ Β´ κατὰ τὸ 642 καὶ πέθανε τὸ 649.
Ὑπάρχει ὅμως ἀμφιβολία ἂν αὐτὸς ὑπῆρξε ἱερομάρτυρας, διότι στὸν κατάλογο τῶν Παπῶν οὔτε ὁ Θεόδωρος ὁ Α´ οὔτε ὁ Θεόδωρος ὁ Β´ (897), ποὺ ἐπισκόπευσε 20 μόνο ἡμέρες με τὸν Στέφανο τὸν ΣΤ´ καὶ Ῥωμανό, ἀναγράφονται μεταξὺ τῶν Ἁγίων.
Ἡ Ἁγία Ἀναστασὼ ἡ ἐν τοῖς Λευκαδίου
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Ὁ Ὅσιος Μαρτινιανός ἐν τοῖς Ἀρεοβίνθου
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Ἡ Ἁγία Γαλακτία
Ἡ μνήμη της ἀναφέρεται ἐπιγραμματικὰ στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασματάριον» ἔκδοση «Ἀποστολικῆς Διακονίας» 1959, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται ἡ μνήμη της.
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες κληρικοὶ καὶ λαϊκοί
Ποὺ ὁ ἀσεβὴς αὐτοκράτορας Οὐάλλης τους ἔβαλε μέσα σ᾿ ἕνα πλοῖο καὶ στὴ συνέχεια τοὺς ἔκαψε μέσα σ᾿ αὐτό, κοντὰ στὴ Δακυβίζη ἢ Δακυμίζη. Ἡ μνήμη τους κατὰ τὸν Συναξαριστὴ Delehaye καὶ κατὰ τὸν Κώδικα 53 τῆς Μονῆς Βλατεῶν.
Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Νέος
Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης καταγόταν ἀπὸ τὴν Λευκωσία καὶ ἔζησε στὰ χρόνια της Ἐνετοκρατίας. Ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Σολέας, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ ἕνα σοβαρὸ ἐπεισόδιο μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ Οἰκονόμου τῆς Μητροπόλεως, ἀποφάσισε νὰ παραιτηθεῖ τοῦ θρόνου.
Συγκεκριμένα μία μέρα ὁ Ἐπίσκοπος Θεοφάνης κάλεσε τὸν Οἰκονόμο καὶ τὸν ἐπέπληξε γιὰ κάτι, ἀλλὰ ἐκεῖνος τόσο πολὺ θύμωσε μὲ αὐτὴ τὴν παρατήρηση, ποὺ ἀσεβῶς χειροδίκησε κατὰ τοῦ ἐπισκόπου του. Τότε ὁ ἅγιος ἀνεχώρησε γιὰ τὸ μοναστήρι τοῦ Μέσα Ποταμοῦ. Προτοῦ ὅμως ἀναχωρήσει γιὰ τὸ μοναστήρι αὐτό, ἔζησε βίο ἡσυχαστικὸ στὴ Μονὴ Παναγίας τῆς Ἀρκᾶς, πλησίον τῆς κοινότητος Μηλικουρίου.
Στὸ Μοναστήρι τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὸν Μέσα Ποταμὸ πέρασε τὰ ὑπόλοιπα χρόνια τῆς ζωῆς του ἀσκητικὰ καὶ ὁσιακά. Ἔμενε σὲ ἕνα σπήλαιο, τὸ ὁποῖο βρισκόταν σὲ ἀρκετὰ μεγάλο ὕψος ἀπὸ τὰ κελιὰ τοῦ μοναστηριοῦ, τὸ ὁποῖο μέχρι σήμερα ὀνομάζεται «Κελλὶ τοῦ Γούμενου».
Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ ἁγίου οἱ κάτοικοι τοῦ παλιοῦ οἰκισμοῦ τῆς «Τζεράμης» ἔκτισαν ἐκκλησία στὸ ὄνομά του. Ὅταν ἀνοίχθηκε ὁ τάφος τοῦ ὁσίου μετὰ ἀπὸ τὴν κοίμησή του, τὸ λείψανό του εὐωδίαζε. Τὸ ἅγιό του λείψανο μεταφέρθηκε στὸ καθολικό της μονῆς.
Παλαιὰ εἰκόνα τοῦ ἁγίου του 1679, ἔργο τοῦ Λεντίου ἱερομονάχου ἐκ Λεμεσοῦ, ἀνευρέθη ὑπὸ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴν κοινότητα Τριῶν Ἐλιῶν Μαραθάσας καὶ τώρα φυλάγεται στὴν προσωρινὴ ἕδρα τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου στὴν Εὐρύχου.
Οἱ Ἅγιοι Δαβὶδ καὶ Ταριχάνι οἱ Μάρτυρες
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Δαβὶδ καὶ Ταριχάνι ἦταν ἀδέλφια καὶ μαρτύρησαν τὸ 693 μ.Χ., κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Πέρσου βασιλέως Ἀμπντούλ, διότι ἀρνήθηκαν νὰ ἀλλαξοπιστήσουν καὶ νὰ ἀσπασθοῦν τὸν Μουσουλμανισμό.
Ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ Ἱεραπόστολος
Ὁ Ἅγιος Μακάριος, ὁ Ἱεραπόστολος τῶν Ἀλταΐων, γεννήθηκε τὸ 1792. Σπούδασε στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν μετάφραση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στὴ Ρωσικὴ γλώσσα. Ἐκεῖ συνδέθηκε μὲ τὸν Μητροπολίτη Φιλάρετο καὶ χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Τὸ 1821 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου.
Δίδαξε στὶς σχολὲς τοῦ Αἰκατερινοσλὰβ καὶ τῆς Κοστρόμα καὶ τὸ 1829 ἔφυγε, γιὰ νὰ ἐργασθεῖ ἱεραποστολικὰ στὴ Σιβηρία. Ἵδρυσε στὴν Ἐπισκοπὴ τοῦ Τὸμσκ τὸ ἱεραποστολικὸ πνευματικὸ σεμινάριο καὶ ἐπεξέτεινε τὴν ἱεραποστολική του δράση μέχρι τὴν περιοχὴ τῶν Ἀλταΐων.
Τὸ 1843 ἀποσύρθηκε στὴ μονὴ Μπολκχὼβ τῆς ἐπαρχίας τοῦ Ὀρέλ, ὅπου κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά