Ο ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ

ἱερομονάχου Γρηγορίου

.             Ἡ ἀσθένεια εἶναι μία ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι μία ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης Του, ποὺ ἔχει ὡς σκοπὸ τὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας. «Ὁ Θεὸς δίνει τὶς ἀρρώστιες γιὰ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς», λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες.
.             Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μιλώντας γιὰ τὸν παράλυτο, ποὺ ἐπὶ τριάντα ὀκτὼ χρόνια περίμενε τὴν θεραπεία του, λέγει ὅτι ἡ ἀρρώστια τοῦ «ἔδειξε τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Διότι πραγματικά, τὸ νὰ τὸν παραδώσει ὁ Θεὸς σὲ τέτοια ἀρρώστια, καὶ τὸ νὰ παρατείνει τὴν ἀρρώστια τόσο πολὺ καιρό, εἶναι ἀπόδειξη πολὺ μεγάλης φροντίδος. Ὅπως ὁ χρυσοχόος βάζει τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι καὶ τὸ ἀφήνει νὰ δοκιμάζεται στὴν φωτιὰ μέχρις δότου τὸ δεῖ νὰ γίνεται τελείως καθαρό, ἔτσι κάνει καὶ ὁ Θεός: Ἐπιτρέπει νὰ δοκιμάζονται οἱ ἀνθρώπινες ψυχὲς στὶς συμφορὲς τόσο, ὅσο νὰ γίνουν καθαρὲς καὶ διάφανες, καὶ νὰ ἀποκομίσουν πολλὴ ὠφέλεια ἀπὸ τὴν δοκιμασία αὐτή. Ἑπομένως καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα εἶδος εὐεργεσίας, καὶ μάλιστα τὸ μεγαλύτερο», καταλήγει ὁ Ἅγιος. Ἐὰν οἱ λόγοι τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου μας φαίνονται ὑπερβολικοί, θὰ πρέπει νὰ ἐξετάσουμε γιατί ἡ ἀρρώστια θεωρεῖται εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀπάντηση, σύμφωνα μὲ τοὺς θεοφόρους Πατέρες, βρίσκεται στὴν πατρικὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ ἀγάπη καὶ σοφία βρίσκει τὸν τρόπο νὰ θεραπεύσει τὴν ἄρρωστη ψυχή μας. Οἱ ἀρρώστιες, ὅπως καὶ οἱ ἄλλες θλίψεις ποὺ παραχωρεῖ ὁ Θεὸς στὴν ζωή μας, εἶναι, κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες, «φάρμακα ποὺ θεραπεύουν τὴν ψυχή μας καὶ τὴν πολυχρονισμένη κακία ποὺ βρίσκεται στὸ βάθος της, καθὼς ἔχουν μέσα τοὺς τὸ πικρὸ καὶ δηκτικό, καὶ μποροῦν νὰ δώσουν στὴν ψυχὴ τὴν ὑγεία εὐκολότερα ἀπὸ τὰ ἄλλα μέσα», δηλαδὴ τὴν νηστεία, τὴν ἀγρυπνία, κλπ.Ἡ πνευματικὴ ὠφέλεια ποὺ προξενεῖ ἡ σωματικὴ ἀσθένεια εἶναι μία πραγματικότητα ποὺ βίωσαν ὅλοι οἱ Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς, ὅταν ὁ Κύριος τους ἐπισκεπτόταν μὲ τὴν ἀσθένεια, δὲν ζητοῦσαν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτήν, ἀλλὰ νὰ τοὺς δώσει δύναμη νὰ ὑπομείνουν.
.             Ἕνας Γέροντας, ποὺ ὑπέφερε ἀπὸ ὑδρωπικία, ἔλεγε στοὺς ἀδελφοὺς ποὺ πήγαιναν νὰ τὸν περιποιηθοῦν: «Πατέρες εὔχεσθε, ὥστε νὰ μὴν προσβάλει παρόμοια ἀσθένεια τὴν ψυχή μου. Ὅσο γιὰ τὴν σωματικὴ ἀσθένεια, παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ μὴν μὲ θεραπεύσει ἀμέσως, διότι ἂν καὶ ὁ ἐξωτερικός μας ἄνθρωπος φθείρεται, ὁ ἐσωτερικὸς ὅμως ἀνακαινίζεται μέρα μὲ τὴν ἥμερα». Αἰσθανόταν δηλαδὴ ὁ Ἅγιος αὐτός, κατὰ τὸ πρότυπό του ἀποστόλου Παύλου, τὴν αὐξανόμενη ὠφέλεια στὴν ψυχή του ἀπὸ τὴν ὀδυνηρὴ αὐτὴ ἀσθένεια.Ὁ μακαριστὸς γέροντας Παΐσιος μιλώντας ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς μεγάλης δοκιμασίας τοῦ ἔλεγε: «Ὅταν τὸ σῶμα δοκιμάζεται, τότε ἡ ψυχὴ ἁγιάζεται... Μεγάλη τιμὴ θὰ μοῦ ἔκαμε ὁ Χριστὸς νὰ ὑπέφερα ἀκόμη περισσότερο γιὰ τὴν ἀγάπη Του, ἀρκεῖ νὰ μὲ ἐνίσχυε, ὥστε νὰ ἀντέχω, καὶ μισθὸ δὲν θέλω... Ὅσο ὠφελήθηκα ἀπὸ τὴν ἀρρώστια δὲν ὠφελήθηκα ἀπὸ ὅλη τὴν ἄσκηση ποὺ εἶχα κάνει μέχρι τότε». «Μεγάλο πράγμα ἡ ὑγεία, ἄλλα καὶ τὸ καλὸ ποὺ προσφέρει ἡ ἀρρώστια, ἡ ὑγεία δὲν μπορεῖ νὰ τὸ δώσει! Πνευματικὸ καλό! Εἶναι πολὺ μεγάλη εὐεργεσία, πολὺ μεγάλη! Καθαρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, καὶ μερικὲς φορὲς τοῦ ἐξασφαλίζει καὶ μισθό. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι σὰν τὸ χρυσάφι καὶ ἡ ἀρρώστια εἶναι σὰν τὴν φωτιὰ ποὺ τὴν καθαρίζει. Βλέπεις, καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε στὸν ἀπόστολο Παῦλο: Ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενεία τελειοῦται. Ὅσο περισσότερο ταλαιπωρηθεῖ μὲ κάποια ἀρρώστια ὁ ἄνθρωπος, τόσο περισσότερο ἐξαγνίζεται καὶ ἁγιάζεται, ἀρκεῖ νὰ κάνει ὑπομονὴ καὶ νὰ τὴν δέχεται μὲ χαρά... Ἡ σωματικὴ ἀρρώστια βοηθᾶ στὴν θεραπεία τῆς πνευματικῆς ἀρρώστιας. Τὴν ἐξουδετερώνει μὲ τὴν ταπείνωση ποὺ φέρνει». Ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ ἐδῶ ἡ μαρτυρία μίας ἐκλεκτῆς ψυχῆς ποὺ ἔπασχε ἀπὸ μυασθένεια πάνω ἀπὸ 30 χρόνια καὶ ἐκοιμήθη πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ σὲ ἄσυλο ἀνιάτων: «Ἡ καρδιά μου ἀγαποῦσε δυνατὰ τὸν Πλαστουργό της. Αὐτὸς ἦταν ὁ πλοῦτος καὶ ἡ τροφή μου! Ἀλλὰ ἂν ὅλα τὰ χρόνια ἤμουν κάτω ἀπὸ τὴν προστασία καὶ τὴν ἀγάπη Του, τὸ 1980... βρέθηκα σὲ καταιγισμὸ ἀγάπης!... Ἀπὸ τὸ κεφάλι μέχρι τὰ δάκτυλα τῶν ποδιῶν μου ἤμουν ἀκίνητη... Τὰ μάτια δὲν ἄνοιγαν γιὰ νὰ δοῦν, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἄνοιγαν τὰ ἔβλεπα ἢ θαμπὰ ἢ διπλά. Δὲν μποροῦσα νὰ μιλήσω καθόλου,... τὰ πνευμόνια δὲν λειτουργοῦσαν ἀπὸ μόνα τους. Εἶχα πάντα ὀξυγόνο, μερικὲς φορὲς καὶ ἀναπνευστήρα... Εἶχα γιὰ 3 συνεχῆ χρόνια ὀρὸ χωρὶς νὰ παίρνω ἀπὸ τὸ στόμα οὔτε μία κουταλιὰ γάλα. Ἔτσι δοκίμασα στὸν τέλειο βαθμό της τὴν πείνα καὶ τὴν δίψα... Ἡ δόση τῶν καθημερινῶν μου φαρμάκων ἔφθανε τὰ 60-70 χάπια μὲ ἄδειο τελείως στομάχι. Πολλὲς φορὲς πλησίασα τὴν γεύση τοῦ θανάτου.» Ὅλα αὐτὰ φαίνονταν σὰν ταλαιπωρίες, ὅμως ἡ πραγματικότητα ἦταν ἄλλη. Ποτὲ δὲν θὰ μπορέσω νὰ περιγράψω τὴν γλυκύτητα καὶ τὴν ἐσωτερικὴ ἀνάπαυση καὶ χαρά... Βυθίζομαι σὲ ὠκεανοὺς χαρᾶς καὶ εὐτυχίας. Καὶ αἰτία αὐτῶν ἡ μακροχρόνια ἀσθένειά μου».
.             Ἔλεγε ὁ μακαριστὸς γέροντας Πορφύριος: «Εὐχαριστῶ τὸν Θεό, πού μου ἔδωσε πολλὲς ἀρρώστιες. Πολλὲς φορὲς τοῦ λέω: «Χριστέ μου, ἡ ἀγάπη σου δὲν ἔχει ὅρια». Τὸ πῶς ζῶ εἶναι ἕνα θαῦμα. Μέσα στὶς ἄλλες μου ἀρρώστιες ἔχω καὶ καρκίνο στὴν ὑπόφυση... Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι ὅμως σηκώνοντας τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μὲ ὑπομονή... Πονάω πολύ, ὑποφέρω, ἀλλὰ εἶναι πολὺ ὡραία ἡ ἀρρώστια μου. Τὴν αἰσθάνομαι ὡς ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Κατανύγομαι καὶ εὐχαριστῶ τὸν Θεό. Εἶναι γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου. Εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ προσπαθεῖ ὁ Θεὸς νὰ μὲ ἐξαγνίσει. Ὅταν ἤμουν δεκαέξι χρονῶν παρακαλοῦσα τὸν Θεὸ νὰ μοῦ δώσει μία βαριὰ ἀρρώστια, ἕναν καρκίνο, γιὰ νὰ πονάω γιὰ τὴν ἀγάπη Του καὶ νὰ Τὸν δοξάζω μέσα ἀπὸ τὸν πόνο... Ὁ Θεὸς δὲ λησμόνησε τὸ αἴτημά μου, καὶ μοῦ ἔδωσε αὐτὴν τὴν εὐεργεσία μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια! Τώρα δὲν παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ μοῦ πάρει αὐτὸ ποὺ Τοῦ ζήτησα. Χαίρομαι ποὺ τὸ ἔχω, γιὰ νὰ γίνω κι ἐγὼ συμμέτοχος στὰ πάθη Του ἀπὸ τὴν πολλή μου ἀγάπη. Ἔχω τὴν παιδεία τοῦ Θεοῦ. “Ὃν γὰρ ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει”. Ἡ ἀρρώστια μου εἶναι μία ἰδιαίτερη εὔνοια τοῦ Θεοῦ ποὺ μὲ καλεῖ νὰ μπῶ στὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης Του... Γι’ αὐτὸ δὲν προσεύχομαι νὰ μὲ κάνει ὁ Θεὸς καλά. Προσεύχομαι νὰ μὲ κάνει καλό».