Αόρατος Πόλεμος- Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος στον εαυτό μας.

Μετά την πτώση του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψη τον εαυτό μας και παρόλο που η φύση μας είναι διεφθαρμένη και δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο ένα ψέμα, εμείς νομίζουμε με μια απατηλή εντύπωση ότι είμαστε  κάποιοι.. Αυτό είναι ένα ελάττωμα που δύσκολα αναγνωρίζεται και που δεν αρέσει στο Θεό.

Χρειάζεται η γνώση μας να είναι χωρίς δόλο, δηλαδή να ξέρουμε ότι κάθε χάρη και αρετή που έχουμε προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και ότι από εμάς δεν μπορεί να προέλθει κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός που να αρέσει σ’Αυτόν.

Χωρίς το όπλο αυτό δηλαδή της αμφιβολίας του εαυτού μας, το να μην εμπιστευόμαστε καθόλου τον εαυτό μας, είναι αδύνατον να πετύχουμε την νίκη, αλλά ούτε και να αντισταθούμε στο παραμικρό.

Τέσσερις τρόποι υπάρχουν για να πετύχει κανείς αυτή την αναγκαιότατη αλήθεια (το να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας).

α’ τρόπος: να γνωρίσουμε τηνμηδαμινότητά μας και να σκεφτούμε ότι κανένα καλό δεν μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας

β’ τρόπος: να ζητάμε ταπεινά και πολλές φορές να μας δωρίσει ο Θεός αυτό το χάρισμα. Οπωσδήποτε θα μας το παραχωρήσει όταν αυτός θελήσει, εξαιτίας του πελάγους της ευσπλαχνίας του, αρκεί εμείς να βλέπουμε τον εαυτό μας γυμνό από την γνώση αυτή (της μηδαμινότητάς μας).

γ’ τρόπος: Σταθερά και συστηματικά να φοβόμαστε τον εαυτό μας και τους αναρίθμητους εχθρούς (πάθη, συνήθειες) στους οποίους δεν μπορούμε να φέρουμε την παραμικρή αντίσταση.

δ’ τρόπος: Όταν τύχει να πέσουμε σε κανένα παράπτωμα να βλέπουμε καθαρά την απόλυτη αδυναμία μας.

Και όχι μόνο όταν πέσουμε σε παράπτωμα -που το παραχωρεί ο Θεός εξαιτίας της  περηφάνιας μας-, αλλά και όταν κατά παραχώρηση πάλι θεού μας βρίσκουν θλίψεις, ασθένειες, διάφορες δυστυχίες, κυρίως τότε οφείλουμε να αναγνωρίζουμε την αδυναμία μας και να ταπεινωνόμαστε, γιατί για αυτόν ακριβώς  τον σκοπό παραχωρούνται.

Η ευσπλαχνία του Θεού δίνει αυτή την γνώση στους υπερήφανους μέσα από τις πτώσεις τους, αφήνοντάς τους δηλαδή με δίκαιο τρόπο να πέφτουν  σε κάποιο παράπτωμα  (από το οποίο νομίζουν πως μπορούν να φυλαχθούν), για να γνωρίσουν την αδυναμία τους και να μην εμπιστεύονται πλέον καθόλου τον εαυτό τους.

πηγη

Πῶς πρέπει νά ἐκπαιδεύουμε τό νοῦ μας, γιά νά τόν φυλᾶμε ἀπό τήν ἀμάθεια

Ο Αόρατος πόλεμος»

ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

  Απόδοση στη νέα Ελληνική: Ιερομόναχος Βενέδικτος
Έκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ΄. Πῶς πρέπει νά ἐκπαιδεύουμε τό νοῦ μας, γιά νά τόν φυλᾶμε ἀπό τήν ἀμάθεια.
Αν η δυσπιστία στον εαυτό μας και η ελπίδα στον Θεό, οι τόσο απαραίτητες σ αυτόν τον πόλεμον, μείνουν μοναχές, όχι μόνον δεν θα νικήσουμε, αλλά και θα γκρεισθούμε σε πολλά κακά. Γι αυτό το λόγο, κοντά σε αυτές χρειάζεται και η εκγύμνασι, που είναι το τρίτο πράγμα που είπαμε στην αρχή, η οποία πρέπει να

γίνεται πρώτα με το νού και με τη θέλησι. Και τον μεν νού πρέπει να φυλάμε από την αγνωσία, η οποία είναι σε αυτόν πολύ αντίθετη, επειδή τον σκοτίζει και του εμποδίζει στην γνώσι της αλήθειας, η οποία είναι το δικό του αντικείμενο. Γι αυτό είναι ανάγκη να τον γυμνάζουμε, ώστε να γίνη λαμπρός και καθαρός, για να μπορή να διακρίνη καλά εκείνο που μας χρειάζεται για να καθαρίσουμε την ψυχή μας από τα πάθη και να την στολίσουμε με τις αρετές.
Αυτή λοιπόν την λαμπρότητα του νού μπορούμε να την αποκτήσουμε με δυό τρόπους· ο πρώτος και πλέον αναγκαίος, είναι η προσευχή, με την οποία παρακαλούμε το Άγιο Πνεύμα να καταδεχθή να σκορπίση το θείο του φως μέσα στις καρδιές μας, το οποίο, βέβαια, θα το κάνη αν ζητήσουμε πραγματικά μόνο τον Θεό, αν κάνουμε το θέλημά του το άγιο και αν υποτάξουμε κάθε τι μας στη συμβουλή και ερώτησι των εμπείρων και πνευματικών μας Πατέρων.
Ο δεύτερος τρόπος είναι, μία παντοτεινή εκγύμνασις βαθειάς σκέψεως και μελέτης των πραγμάτων, για να γνωρίσουμε με αυτή, ποιά πράγματα είναι καλά, ποιά κακά, όχι όπως τα κρίνει λανθασμένα η αίσθησις και ο κόσμος, αλλά καθώς τα κρίνει ο ορθός λόγος και το Πνεύμα το Άγιο, δηλαδή, η αλήθεια των θεοπνεύστων Γραφών και των πνευματοφόρων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας. Γιατί, όταν αυτή η σκέψις και μελέτη γίνη σωστή και όπως πρέπει, μας κάνει να γνωρίσουμε καθαρά ότι πρέπει να θεωρούμε μηδέν και μάταια και ψεύτικα όλα εκείνα που αγαπά και με διαφόρους τρόπους ζητάει ο τυφλός και διεφθαρμένος κόσμος.
Δηλαδή, ότι οι τιμές και οι ηδονές και ο πλούτος του κόσμου δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ματαιότητα και θάνατος της ψυχής· ότι οι βρισιές και οι δυσφημίσεις που μας κάνει ο κόσμος, προξενούν σε μας αληθινή δόξα και οι θλίψεις χαρά· με το να συγχωράμε τους εχθρούς μας και να τους κάνουμε καλά, είναι μεγαλοψυχία και μία από τις μεγαλύτερες ομοιότητες με τον Θεό· ότι περισσότερο ισχύει το να καταφρονήση κάποιος τον κόσμο, παρά να είναι εξουσιαστής όλου του κόσμου· ότι το να υπακούη κάποιος πρόθυμος, είναι μία πράξις μάλλον μεγαλόψυχη και γενναία, παρά το να υποτάση και να προστάζει μεγάλους βασιλείς.
Ότι η ταπεινή γνώσι του εαυτού μας, πρέπει να τιμάται περισσότερο από το ύψος όλων των επιστημών, ότι το να νικήσουμε και να νεκρώσουμε τα θελήματά μας και τις ορέξεις μας, όσο και αν είναι μικρές, είναι άξιο μεγαλυτέρου επαίνου, παρά το να καταπολεμήσουμε πολλά κάστρα, να κατατροπώσουμε δυνατά στρατόπεδα με τα όπλα στα χέρια και το να κάνουμε θαύματα ή να αναστήσουμε νεκρούς.

  Αναδημοσίευση από: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/
http://www.oodegr.com/oode/biblia/aor_pol1/kef1.htm#_Toc147932222
http://www.hristospanagia.gr/?p=8232#more-8232 

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Επειδή όλη η δύναμις με την οποία νικώνται οι εχθροί μας, γεννιέται από την μη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και από την ελπίδα στο Θεό, είναι ανάγκη να προμηθευθής αδελφέ μου, από τις ειδήσεις αυτές, για να αποκτήσης την δύναμι αυτή, με την βοήθεια του Θεού, γνώριζε λοιπόν με βεβαιότητα, ότι, ούτε όλα τα προτερήματα, είτε φυσικά είναι, είτα αποκτημένα, ούτε όλα τα χαρίσματα που δίνονται δωρεάν, ούτε η γνώσις όλη της θείας Γραφής, ούτε το Πως εργαστήκαμε πολλά χρόνια το Θεό και συνηθίσαμε στην εργασία του· όλα αυτά, δεν θα μας κάνουν να εκπληρώσουμε το θείο του θέλημα… αν και σε κάθε καλό θεάρεστο, που θα πρέπει να κάνουμε και σε κάθε κίνδυνο, που πρέπει να αποφύγουμε και σε κάθε σταυρό που πρέπει να σηκώσουμε κατά το θέλημά του, αν, λέω, δεν ανυψώση την καρδιά μας μια ξεχωριστή βοήθεια του Θεού και δεν μας δυναμώση για να τα
εκτελέσουμε, καθώς είπε ο Κύριος «χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιωάν. 15,15).

Ώστε, εμείς πρέπει σε όλη μας τη ζωή και σε όλες τις ημέρες και ώρες και στιγμές, να έχουμε αυτή την αποφασιστική γνώμη, ότι με κανένα τρόπο και κανένα λογισμό, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να εμπιστευθούμε και να ελπίσουμε στον εαυτό μας.

Γιά την στο Θεό ελπίδα, κοντά σ εκείνα που σου είπα στο γ΄ κεφάλαιο, γνώριζε, ότι δεν είναι άλλο ευκολώτερο στο Θεό, όσον το να νικήσης τους εχθρούς σου, τόσο τους λίγους, όσο και τους πολλούς· τόσο τους παλιούς και ανδρείους, όσο και τους νέους και αδυνάτους. Λοιπόν, μία ψυχή, ας είναι φορτωμένη από αμαρτίες, ας έχη όλα τα ελαττώματα του κόσμου· ας είναι μολυσμένη, όσο μπορεί να φαντασθή κάποιος, ας δοκίμασε όσο θέλησε και όσο μπόρεσε να μεταχειρισθή κάθε μέσο και αγώνα, για να αφήση την αμαρτία και να κάνη το καλό και δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήση κανένα μικρό μερίδιο καλού, μάλιστα να προχωρά ακόμη πιο βαθειά στο κακό, όμως, με όλα αυτά, δεν πρέπει να σταματήση ποτέ, να ελπίζη στον Θεό, ούτε πρέπει να εγκαταλείψη ποτέ τα όπλα και τους αγώνες τους πνευματικούς, αλλά πρέπει να πολεμάει πάντα ανδρειωμένα. Γιατί, πρέπει να γνωρίζης ότι σε αυτό τον αόρατο πόλεμο δεν χάνει όποιος δεν παύσει ποτέ από του να πολεμά και να ελπίζη στον Θεό, του οποίου η βοήθεια, δεν λείπει ποτέ από τους πολεμιστές του, μολονότι και μερικές φορές επιτρέπει να μένουν πληγωμένοι· ας πολεμεί λοιπόν ο καθένας, διότι σ αυτόν τον πόλεμο στηρίζεται το παν. Και το ιατρικό είναι έτοιμο και δραστικό, για να δοθή στους πολεμιστές, που γυρεύουν τον Θεό και την βοήθειά του, με σταθερή ελπίδα. Γιατί σε καιρό που αυτοί δεν το ελπίζουν, θα εξαφανισθούν οι εχθροί τους όπως έχει γραφή, «έχασε την πολεμική του δύναμι ο μαχητής της Βαβυλώνος» (Ιερ. 51,30).

Κεφάλαιο Στ’

Αόρατος πόλεμος-Αγ.Νικοδήμου Αγιορείτου(Ενα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουμε όλοι)

Πηγή

Τά 8 εἴδη τῶν λογισμῶν καί πῶς ἐξελίσσονται σέ ἁμαρτία(σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό).

Τά εἴδη τῶν λογισμῶν

 Βασικά διακρίνουμε ὀκτώ λογισμούς τῆς κακίας, οἱ ὁποῖοι τείνουν νά ἐκτρέψουν τίς ψυχικές μας δυνάμεις καί νά τίς ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό. Αὐτοί εἶναι σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό:

1. ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΙΑΣ
2. ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ
3. ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑΣ
4. ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
5. ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ
6. ΤΗΣ ΑΚΗΔΙΑΣ
7. ΤΗΣ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ
8. ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ.

Τὸ νὰ μᾶς παρενοχλοῦν ἢ νὰ μὴν μᾶς παρενοχλοῦν οἱ ὀκτὼ αὐτοὶ λογισμοί, αὐτὸ δὲν εἶναι στὴν ἐξουσία μας. Τὸ νὰ ἐπιμένουμε ὅμως σὲ αὐτοὺς ἢ νὰ μὴν ἐπιμένουμε, νὰ κινοῦμε τὰ πάθη ἢ νὰ μὴν τὰ κινοῦμε αὐτὸ εἶναι στὴν ἐξουσία μας»[1]. Οἱ λογισμοί μέχρι νά φθάσουν νά γίνουν ἁμαρτία ἀκολουθοῦν μία συγκεκριμένη πορεία.

Ἡ πορεία ἀπό τήν Προσβολή τοῦ κακοῦ λογισμοῦ μέχρι τήν Ἁμαρτία

Προηγεῖται τοῦ Πάθους, ἡ Προσβολή τοῦ ἐμπαθοῦς λογισμοῦ, ὁ Συνδυασμός καί ἡ Πάλη. Μετά τό Πάθος ἀκολουθεῖ ἡ Συγκατάθεση, ἡ Ἐνέργεια καί ἡ Αἰχμαλωσία. Τί εἶναι τό κάθε τί ἀκριβῶς μᾶς τό ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Στό λόγο του τόν Ψυχωφελῆ καί θαυμάσιο λέγει ὅτι στούς λογισμούς τῆς κακίας διακρίνουμε τά ἑξῆς: «ΠΡΟΣΒΟΛΗ, ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ, ΠΑΛΗ, ΠΑΘΟΣ, ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ.
Προσβολὴ εἶναι ἡ ἁπλὴ ὑπόμνηση τοῦ διαβόλου.«Κάνε τοῦτο ἢ ἐκεῖνο» ὅπως συνέβη στὸ Κύριο καὶ Θεό μας.«Πὲς νὰ γίνουν αὐτὲς οἱ πέτρες ψωμιὰ» (Ματθ. 4,3).
Αὐτό, ὅπως εἴπαμε, δὲν εἶναι στὴν ἐξουσία μας.
Συνδυασμὸς εἶναι ἡ παραδοχὴ τοῦ λογισμοῦ ποὺ μᾶς ὑποβάλλει ὁ ἐχθρός, καὶ μὲ ἕνα τρόπο, ἡ μελέτη τοῦ πονηροῦ λογισμοῦ καὶ ἡδονικὴ συνομιλία μὲ τὴν προαίρεσή μας.
Πάθος εἶναι ἡ ἕξη ποὺ δημιουργεῖται ἀπὸ τὸν συνδυασμὸ τοῦ λογισμοῦ ποὺ ὑποβάλει ὁ ἐχθρός, καὶ ἡ κατὰ κάποιο τρόπο συνεχὴς μελέτη καὶ φαντασία.
Πάλη εἶναι ἡ ἀντίσταση στὸ λογισμὸ ποὺ γίνεται ἢ πρὸς κατάργηση τοῦ πάθους ποὺ αὐτὸς περιέχει – δηλαδὴ τοῦ ἐμπαθοῦς λογισμοῦ – ἢ πρὸς συγκατάθεση, καθὼς λέει ὁ Ἀπόστολος. «Ἡ σάρκα ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος καὶ τὸ πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός, καὶ αὐτὰ εἶναι ἀντίθετα μεταξύ τους».(Γάλ. 5,17.)
Αἰχμαλωσία εἶναι ἡ βίαιη καὶ ἀθέλητη ἀπαγωγὴ τῆς καρδιᾶς ποὺ τυραννιέται ἀπὸπροηγούμενο ἐθισμὸ στὴν ἁμαρτία καὶ μακρὰ συνήθεια.
Συγκατάθεση εἶναι ἡ συγκατάνευση στὸ πάθος ποὺ περιέχει ὁ λογισμός.
Ἐνέργεια εἶναι ἡ ἴδια ἡ πράξη τοῦ ἐμπαθοῦς λογισμοῦ, στὸν ὁποῖο συγκατατεθήκαμε.
Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ ἀντιμετωπίζει ἀπαθῶς τὸ πρῶτο, δηλαδὴ τὴν προσβολή, ἢ τὸ διώχνει ἀμέσως μὲ ἀντίρρηση καὶ σταθερότητα, ἔκοψε μὲ μία καὶ ὅλα τὰ ἑπόμενα»[2]. Ὅποιος δέν ἀντιστέκεται στούς κακούς λογισμούς σκοτίζει τό νοῦ του, ἁμαρτάνει καί γεμίζει μέ πάθη.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Πως να ανεβάσεις το νού σου στη μελέτη του σαρκωθέντος Λόγου.Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

 Τώρα μάθε εναν τρόπο, για να ανεβάσης το νού σου στη μελέτη του σαρκωθέντος Λόγου, σκεπτόμενος τα αγιώτατα μυστήρια της ζωής και του πάθους του.

Όλα τα αισθητά πράγματα του σύμπαντος κόσμου, μπορούν να βοηθήσουν σ αυτή την μελέτη και θεωρία, αν πρώτα συλλογισθής σ αυτά, όπως είπαμε παραπάνω, τον Κορυφαίο Θεό, ως μοναδική και πρώτη αιτία, που τους έδωσε όλο εκείνο το είναι, την δύναμι, την ωραιότητα και όλες τις άλλες τελειότητες που έχουν και αν μετά από αυτά σκεφθής, πόσο μεγάλη και άπειρη στάθηκε η αγαθότητα αυτού του ίδιου του Θεού, ο οποίος όντας μοναδική αρχή και Κύριος κάθε δημιουργήματος, θέλησε να πέση τόσο χαμηλά, να γίνη άνθρωπος, να πάθη και να πεθάνη για τον άνθρωπον, επιτρέποντας στα ίδια έργα των χειρών του, να οπλισθούν εναντίον του για να τον σταυρώσουν.

Λοιπόν όταν εσύ βλέπης ή ακούς ή πιάνης όπλα, σχοινιά, ξυλοδαρμούς, στύλους, αγκάθια, καρφιά, σφυριά και άλλα τέτοια, συλλογίσου με τον νού σου ότι όλα αυτά, στάθηκαν όργανα του πάθους του Κυρίου σου.

Πάλι, όταν βλέπης ή κατοικής σε σπίτια φτωχικά, ας έρχεται στην ενθύμησί σου το σπήλαιο και η φάτνη του Δεσπότου σου. Αν δής να βρέχη, θυμήσου εκείνη την γεμάτη αίματα βροχή του ιδρώτα, που έσταζε στον κήπο από το ιερώτατο σώμα του γλυκύτατού μας Ιησού και κατάβρεξε την γη. Αν βλέπης την θάλασσα και τα καΐκια, θυμήσου, Πως ο Θεός σου περπάτησε σωματικά πάνω σε αυτή, και Πως στεκότανε μέσα στα πλοία και δίδασκε τους όχλους από αυτά. Οι πέτρες, που θα δής, θα σου θυμήσουν εκείνες τις πέτρες, που συντρίφθηκαν στον θάνατό του" η γη θα σου θυμήση εκείνο το σεισμό, που έκανε τότε στο πάθος του.

Ο ήλιος, θα σου θυμίση το σκοτάδι, που τον σκοτείνιασε τότε" τα νερά θα σου θυμήσουν εκείνο το νερό, που έτρεξε από την αγία του πλευρά, όταν τον ετρύπησε ο στρατιώτης νεκρό στο σταυρό. Αν πίνης κρασί ή άλλο ποτό, θυμήσου το ξύδι και την χολή, που πότισαν τον Δεσπότη σου. Αν σε θέλγη η ευωδία των αρωμάτων, τρέξε νοερά στη δυσωδία, που ο Ιησούς αισθανόταν στο όρος του Γολγοθά, το οποίο ήταν τόπος της καταδίκης, στο οποίο αποκεφάλιζαν τους ανθρώπους και γι αυτό ήταν δύσοσμο και βρωμερό .

Όταν ντύνεσαι, θυμήσου, ότι ο αιώνιος Λόγος ντύθηκε σάρκα ανθρώπου για να ντύση εσένα από την θεότητά του. Όταν πάλι ξεντύνεσαι, σκέψου τον Χριστό σου, που έμεινε γυμνός για να μαστιγωθή και να καρφωθή στο σταυρό για λογαριασμό σου.

Εάν σου φανή καμμία φωνή γλυκειά και νόστιμη, μετάθεσε την αγάπη στο Σωτήρα σου, τού οποίου τα χείλη ξεχύθηκε όλη η χάρι και νοστιμάδα, κατά το ψαλμικό «εξεχύθη χάρις εν χείλεσί σου» (Ψαλμ. 44,3)" και από την γλυκύτητα της γλώσσης του κρεμόταν ο λαός, κατά τον Ευαγγελιστή Λουκά" «ο λαός όλος όταν τον άκουγε κρεμόταν από τα χείλη του» (κεφ. 19,48).

Εάν ακούσης ταραχές και φωνές του λαού, σκέψου εκείνες τις παράνομες φωνές των Ιουδαίων, «Άρον, Άρον, σταύρωσον αυτόν», που ακούστηκαν δυνατά στα θεϊκά αυτιά του. Αν δής κανένα όμορφο πρόσωπο, θυμήσου Πως ο ωραιότατος Ιησούς Χριστός, πάνω από όλους τους ανθρώπους, έγινε άμορφος, και ατιμασμένος, χωρίς καμία ομορφιά πάνω στο σταυρό για την αγάπη σου.

Κάθε φορά, που θα κτυπήση το ρολόϊ, ας έρθη στο νού σου εκείνο το λυποθύμισμα της καρδιάς, που ένιωσε ο Ιησούς, όταν άρχισε στο κήπο να φοβάται την ώρα του πάθους και του θανάτου, που πλησίασε" ή νόμισε Πως ακούς εκείνους τους σκληρούς χτύπους που ακούγονταν από τα σφυριά, όταν τον κάρφωναν στο σταυρό.

Και για να πω απλά, σε κάθε λυπηρή αφορμή που θα σε βρή ή βρή άλλους, σκέψου Πως δεν είναι μηδέν κάθε λύπη και δοκιμασία, κατ αναλογία και ομοιότητα των ανήκουστων δοκιμασιών, που καταπλήγωσαν και συνέτριψαν το σώμα και την ψυχή του Κυρίου σου.


Αόρατος πόλεμος

Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε ούτε να έχουμε το θάρρος μας ποτέ στον εαυτό μας.(Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου)

 

Το να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, αγαπητέ αδελφέ μου, είναι τόσο αναγκαίο σ’ αυτόν τον πόλεμο, ώστε χωρίς αυτό να είσαι βέβαιος ότι όχι μόνο δε θα μπορέσεις να πετύχεις τη νίκη που επιθυμείς, αλλά ούτε καν να αντισταθείς στο παραμικρό. Κι αυτό να εντυπωθεί καλά στο νου σου. Γιατί εμείς αν και είμαστε διεφθαρμένοι στη φύση μας, από τον καιρό της παράβασης του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψη τον εαυτό μας. Και ενώ αυτή η ιδέα στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα τιποτένιο ψέμα, εμείς όμως νομίζουμε με μία απατηλή εντύπωση πως είμαστε κάτι. Αυτό είναι ένα ελάττωμα που αναγνωρίζεται πολύ δύσκολα από μας και αυτή η απατηλή ιδέα δεν είναι αρεστή στα μάτια του Θεού, ο οποίος αγαπά να έχουμε μία τίμια και ανόθευτη γνώση της αλήθειας. Να ξέρουμε δηλαδή ότι κάθε χάρη και κάθε αρετή μας, προέρχεται μόνον από Αυτόν που είναι η πηγή κάθε αγαθού. Από μας δεν μπορεί να προέλ­θει κανένα καλό ούτε κανένας καλός λογισμός που να πλησιάζει προς το Θεό. Αυτή είναι η σίγουρη αλήθεια, δηλαδή το να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας. Αυτή η αλήθεια είναι δώρο της θείας Του χάριτος, την οποία συνηθίζει να τη δίνει στους αγαπημένους Του φίλους, άλλοτε με εμπνεύσεις και φωτισμούς του νου, άλλοτε με σκληρές δοκιμασίες και θλίψεις, άλλοτε με βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασμούς και άλλοτε με άλλα μέσα που εμείς δεν καταλαβαίνουμε. Με όλα αυτά εργάζεται για τη σωτηρία μας ο Θεός και θέλει να γίνεται από τη μεριά μας εκείνο που ανήκει και είναι δυνατό από μας, δηλαδή η θεληματική διάθεση προς εργασία της σωτηρίας μας. Γι’ αυτό λοιπόν αδερφέ μου σου σημειώνω εδώ τέσσερις τρόπους με τους οποίους μπορείς με τη βοήθεια του Θεού να πετύχεις αυτή την έλλειψη πίστης στον εαυτό σου, δηλαδή το να μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτό σου.
α) Ο πρώτος είναι να γνωρίσεις τη μηδαμινότητά σου και να συνειδητοποιήσεις ότι από μόνος σου δεν μπορείς να κάνεις κανένα καλό για το οποίο να αξιωθείς τη βασιλεία των ουρανών.
β) Ο δεύτερος είναι να ζητάς πολλές φορές βοήθεια απ’ το Θεό με θερμές και ταπεινές δεήσεις να γνωρίσεις τη μηδαμινό­τητά σου. Αυτό είναι δικό Του χάρισμα. Αν θέλεις να λάβεις τη γνώση της μηδαμινότητάς σου, πρέπει πρώτα να σκεφτείς γυμνό από αυτή τη γνώση τον εαυτό σου, αλλά και ολοκληρωτικά αδύνατο για να την αποκτήσεις από μόνος σου. Έπειτα να μιλήσεις ελεύθερα πολλές φορές μπροστά στη μεγαλειότητα του Θεού, και πιστεύοντας σταθερά ότι από το πέλαγος της ευσπλαχνίας Του θα σου τη δώσει, όταν αυτός κρίνει ότι είναι η ώρα. Γνώριζε και μην  αμφιβάλλεις καθόλου ότι θα την  απολαύσεις.

γ) Ο τρίτος τρόπος είναι να συνηθίσεις να φοβάσαι πάντα τον εαυτό σου και τους αναρίθμητους εχθρούς στους οποίους δεν είσαι ικανός να φέρεις την παραμικρή αντίσταση. Να φοβάσαι τη μακρόχρονη συνήθειά τους να πολεμούν, τις πανουργίες τους και τα στρατηγικά τους σχέδια, τις μεταμορφώσεις τους σε αγγέλους φωτός, τα αναρίθμητα τεχνάσματα και τις παγίδες που σου στήνουν κρυφά στον προσωπικό σου δρόμο της αρετής.
δ) Ο τέταρτος τρόπος είναι, όταν πέσεις σε κάποιο σφάλμα, να περάσεις πλέον έντονα στη σκέψη της απόλυτης αδυναμίας σου. Γιατί γι’ αυτό το σκοπό ο Θεός παραχώρησε να πέσεις σ’ αυτό, για να γνωρίσεις καλύτερα την ασθένειά σου. Έτσι με την πτώση σου να μάθεις όχι μόνο να περιφρονείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου ως τιποτένιο αλλά και να θέλεις να περιφρονείσαι από τους άλλους ως αδύναμος. Χωρίς αυτή τη θέληση για περιφρόνηση δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτή η ενάρετη απιστία προς τον εαυτό σου, η οποία έχει το θεμέλιο της στην αληθινή ταπείνωση και στη λεγόμενη έμπρακτη γνώση από τη δοκιμασία των πειρασμών.
Από τα παραπάνω ο καθένας βλέπει πόσο είναι αναγκαίο σε εκείνον που θέλει να ενωθεί με το ουράνιο άκτιστο φως το να γνωρίσει τον εαυτό του. Αυτήν τη γνώση η ευσπλαχνία του Θεού συνηθίζει να τη δίνει διαμέσου των πτώσεων στους υπερήφανους και όσους έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Αφήνοντάς τους δηλαδή με δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κάποιο σφάλμα, από το οποίο νόμιζαν πως μπορούν να φυλαχτούν. Έτσι να γνωρίσουν την αδυναμία τους και να μην πιστεύουν πλέον καθόλου στον εαυτό τους.
Αλλά αυτό το μέσο, με το οποίο αγωνίζεσαι και έχεις κακουχίες από την πτώση, δε συνηθίζει πάντα να το χρησιμοποιεί ο Θεός, παρά μόνο όταν τα άλλα μέσα, τα πιό ελεύθερα που είπαμε, (δηλαδή οι τρεις προηγούμενοι τρόποι) δεν προξενήσουν στον άνθρωπο αυτή την επίγνωση του εαυτού του. Τότε αφήνει τον άνθρωπο να πέσει σε σφάλματα μεγαλύτερα ή μικρότερα, ανάλογα με το αν είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη η υπερηφάνεια και η υπόληψη που έχει στον εαυτό του. Ώστε, όπου δεν υπάρχει καμιά τέτοια εμπιστοσύνη στο εγώ, όπως η Παρθένος Μαρία που ταπεινώθηκε και αποδέχθηκε αμέσως το θέλημα του Κυρίου, εκεί αντίστοιχα δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά πτώση. Λοιπόν, αν εσύ πέσεις, τρέξε αμέσως με το νου σου στην ταπεινή γνώση του εαυτού σου και με επίμονη προσευχή ζήτησε από το Θεό να σου δώσει το αληθινό φως, για να γνωρίσεις τη μηδαμινότητά σου. Και να μην πιστεύεις καθόλου στον εαυτό σου, αν θέλεις να μην ξαναπέσεις πάλι και μάλιστα σε χειρότερη βλάβη και φθορά.

(Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, «Αόρατος πόλεμος», αποδ. στη Νεοελληνική Δ.Π.Νέστωρ)