Η Δύναμη του Θεάματος και η Εκκλησία

ΤΟ ΘΕΑΜΑ, ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΠΛΟ
Οι απόψεις του μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ για τη χρήση του θεάματος
εναντίον του εκκλησιασμού

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από άρθρο του περιώνυμου Ρώσου μπολσεβίκου και μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ  (1879-1940), ενός από τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, δευτέρου μετά τον Βλαδίμηρο Λένιν, σχετικά με τη δύναμη του θεάματος (συγκεκριμένα του κινηματογράφου, τότε) ως μέσου απομάκρυνσης του λαού από τον εκκλησιασμό.
Το άρθρο αυτό, «Η βότκα, η Εκκλησία και ο κινηματογράφος»,πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πράβντα» στις 12 Ιουλίου του 1923. Εμείς το δημοσιεύουμε αποσπασματικώς από αγγλική μετάφρασή του στο Διαδίκτυο (http://www.marxists.org/archive/trotsky/women/life/23_07_12.htm).
Το άρθρο είναι ενδεικτικό πολλών πραγμάτων, για ένα προσεκτικό ερευνητή της Νέας αντιχρίστου Εποχής (που ήδη άρχιζε με την είσοδο του 20ού αι.), ενδεικτικό της νοοτροπίας αλλά και των συνωμοτικών διεργασιών των εκάστοτε κυβερνητών, οι οποίες αποσκοπούν στη χειραγώγηση των πληθυσμών, αλλ’ επίσης ενδεικτικό και της πολύ ρηχής κατανόησης της Εκκλησιαστικής Λατρείας από τους εχθρούς της Εκκλησίας· σφάλμα που στοίχισε στους Μπολσεβίκους την ήττα τους από την Ρωσική Ορθοδοξία, όπως αποδεικνύει περίτρανα τα 20 τελευταία έτη η πανηγυρική επιστροφή της Εκκλησίας σε όλους τους τομείς του ρωσικού βίου.
Ο τηλεοπτικός «οχετός» στις μέρες μας, από τις χαμηλότερες εκφάνσεις του, την καλλιέργεια των σαρκικών και φονικών παθών, μέχρι και τις πλέον «ψυχικές» (Α΄ Κορ. 2,14) ή δαιμονικές, όπως είναι ο τυφλός ορθολογισμός και η μαγεία, επιβάλλει βαρύ φόρο ψυχικής απωλείας στην ανθρωπότητα. Γι αυτό δημοσιεύουμε το παρόν, προς γνώση και συναίσθηση του φοβερού κινδύνου και των μηχανισμών που όπισθεν της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, του διαδικτύου και όλων των λοιπών διαύλων του θεάματος οργανώνουν τη συστηματική κατεδάφιση των ανθρωπίνων αξιών και την καλλιέργεια όλης της υποκουλτούρας της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Νέας Εποχής του Αντιχρίστου.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

«Το θέμα της ψυχαγωγίας, σε αυτή τη σύνδεση, αποκτά εξαιρετικά αυξημένη σπουδαιότητα, όσον αφορά στην κουλτούρα και την παιδεία. Ο χαρακτήρας ενός παιδιού αποκαλύπτεται και διαμορφώνεται στο παιχνίδι του. Ο χαρακτήρας ενός ενήλικος εκφαίνεται  καθαρά στο παιχνίδι και τις ψυχαγωγίες του. Αλλά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μιας ολόκληρης τάξης, όταν αυτή η τάξη είναι νεαρή και προοδεύει, όπως το προλεταριάτο, οι ψυχαγωγίες και το παιχνίδι πρέπει να κατέχουν διακεκριμένη θέση. Ο μεγάλος Γάλλος ουτοπικός μεταρρυθμιστής, ο Φουριέ, απορρίπτοντας τον χριστιανικό ασκητισμό και την καταπίεση κατά των φυσικών ενστίκτων, κατασκεύασε την “phalanstère” του (τις κοινότητες του μέλλοντος) επί της ορθής και λογικής αξιοποίησης και του συνδυασμού των ανθρωπίνων ενστίκτων και παθών. Αυτή είναι ιδέα βαθεία! Το κράτος της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε πνευματικό τάγμα ούτε μοναστήρι. Εκλαμβάνουμε τους ανθρώπους όπως έχουν κατασκευαστεί εκ φύσεως και όπως έχουν μερικώς εκπαιδευθεί και μερικώς παραμορφωθεί από την παλαιά τάξη. Αναζητούμε ένα σημείο υποστήριξης σε αυτό το ζων ανθρώπινο υλικό, για την εφαρμογή του μοχλού του κόμματός μας και του επαναστατικού κράτους μας. Η επιθυμία για ψυχαγωγία, διασκέδαση, ξενάγηση και γέλιο, είναι η πιο νόμιμη επιθυμία της ανθρώπινης φύσης. Είμαστε ικανοί, και πράγματι υποχρεωμένοι, να δώσουμε στην ικανοποίηση της επιθυμίας αυτής μιαν υψηλότερη καλλιτεχνική ποιότητα, κάνοντας ταυτόχρονα την ψυχαγωγία ένα όπλο μαζικής εκπαίδευσης, απελευθερωμένο από την φρούρηση του παιδαγωγού και από την κουραστική συνήθεια να ηθικοποιεί.»
«Το πιο σημαντικό όπλο σχετικά, ένα όπλο που υπερέχει παντός άλλου, είναι σήμερα ο κινηματογράφος. Αυτός ο θαυμαστός νεωτερισμός του θεάματος, έχει  παρέμβει στην ανθρώπινη ζωή με μία επιτυχή ταχύτητα, που ποτέ δεν έχει μαρτυρηθεί στο παρελθόν. Στην καθημερινή ζωή των καπιταλιστικών πόλεων, ο κινηματογράφος έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, όσο και το μπάνιο, η μπυραρία, η εκκλησία και άλλοι αναφαίρετοι θεσμοί, επαινετοί ή μη. Το πάθος για τον κινηματογράφο είναι ριζωμένο στην επιθυμία για διασκέδαση, στην επιθυμία να δεί κανείς κάτι νέο και απρόοπτο, να γελάσει και να κλαύσει με τις δυστυχίες των άλλων ανθρώπων, όχι τις δικές του. Ο κινηματογράφος ικανοποιεί αυτές τις απαιτήσεις με ένα πολύ άμεσο, οπτικό, γραφικό και ζωντανό τρόπο, χωρίς να απαιτεί τίποτε από τους θεατές. Δεν απαιτεί καν να είναι αυτοί μορφωμένοι. Γι’ αυτό οι θεατές τρέφουν μια τόσο μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο, αυτό το αστείρευτο σιντριβάνι εντυπώσεων και συναισθημάτων. Αυτό παρέχει ένα σημείο, και όχι απλώς ένα σημείο, αλλά μια τεράστια πλατεία, για την εφαρμογή των δικών μας σοσιαλιστικών εκπαιδευτικών ενεργειών».
«Το γεγονός ότι μέχρι τώρα, δηλαδή σε σχεδόν έξι χρόνια, δεν έχουμε αποκτήσει την κυριότητα του κινηματογράφου, δείχνει πόσο αργοί και απαίδευτοι είμαστε, για να μη πω ειλικρινά, ανόητοι. Αυτό το όπλο, που «κραυγάζει» για να χρησιμοποιηθεί, είναι το καλύτερο εργαλείο για προπαγάνδα: για τεχνική, εκπαιδευτική και βιομηχανική προπαγάνδα, προπαγάνδα κατά του αλκοόλ, υπέρ της υγιεινής, προπαγάνδα πολιτική, κάθε προπαγάνδα που θα θέλατε, μια προπαγάνδα που είναι προσβάσιμη στον καθένα, που είναι ελκυστική, που εισδύει στη μνήμη και μπορεί να γίνει πιθανή πηγή εισοδήματος».
« [...] Μπορούμε να εξασφαλίσουμε αυτό το ασύγκριτο όπλο; Γιατί όχι; Η κυβέρνηση του Τσάρου, μέσα σε λίγα χρόνια, οργάνωσε ένα περίπλοκο δίκτυο κρατικών μπάρ. Η επιχείρηση απέφερε ετήσιο εισόδημα σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου χρυσών ρουβλίων. Γιατί η κυβέρνηση των εργατών να μη ιδρύσει ένα δίκτυο κρατικών κινηματογράφων; Αυτός ο μηχανισμός ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης θα μπορούσε όλο και περισσότερο να εξελιχθεί σε αναφαίρετο κομμάτι του εθνικού βίου.Χρησιμοποιούμενο για την καταπολέμηση του αλκοολισμού, θα μπορούσε ταυτόχρονα να μετατραπεί και σε μία κερδοφόρο επιχείρηση. Είναι πρακτικό; Γιατί όχι; Φυσικά, δεν είναι εύκολο. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν περισσότερο φυσικό και περισσότερο ταιριαστό με τις οργανωτικές ενέργειες και ικανότητες ενός κράτους εργατών, απ΄ ότι, ας πούμε, μια προσπάθεια να επανασυστήσουμε το μονοπώλιο της βότκα».
«Ο κινηματογράφος ανταγωνίζεται όχι μόνο την ταβέρνα, αλλά επίσης και την εκκλησία. Και αυτός ο ανταγωνισμός μπορεί να αποβεί θανάσιμος για την εκκλησία, αν αναπληρώσουμε τον χωρισμό της εκκλησίας από το σοσιαλιστικό κράτος, με την συγχώνευση του σοσιαλιστικού κράτους με τον κινηματογράφο».
«Η θρησκευτικότητα στις ρωσικές εργατικές τάξεις πρακτικά δεν υπάρχει. Ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν καθημερινό έθος και κυβερνητικός θεσμός. Ποτέ δεν ήταν επιτυχής στο να διεισύσει βαθειά μέσα στη συνείδηση των μαζών, ούτε στο να αναμείξει τα δόγματα και τους κανόνες της με τα εσωτερικά συναισθήματα του λαού. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ο ίδιος: η απολίτιστη κατάσταση της παλαιάς Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της εκκλησίας της. Συνεπώς, όταν αφυπνισθεί πολιτιστικά, ο Ρώσος εργάτης εύκολα απορρίπτει την πτωχή εξωτερική του σχέση με την εκκλησία, μια σχέση που αναπτύχθηκε πάνω του από συνήθεια. Για τον χωρικό, σίγουρα, αυτό καθίσταται δυσκολότερο, όχι επειδή ο χωρικός έχει περισσότερο βαθειά και άμεσα εισέλθει στην εκκλησιαστική διδασκαλία – αυτό βεβαίως ποτέ δεν έγινε -  αλλ’ επειδή η αδράνεια και μονοτονία της ζωής του είναι στενά δεμένα με την αδράνεια και μονοτονία των εκκλησιαστικών πρακτικών».
Η σχέση του εργάτη με την εκκλησία (αναφέρομαι στον εκτός κόμματος εργάτη της μάζας) συγκρατιέται κυρίως από το νήμα της συνήθειας, ιδιαιτέρως της συνήθειας των γυναικών. Οι εικόνες ακόμη είναι κρεμασμένες στο σπίτι, επειδή υπάρχουν εκεί· οι εικόνες κοσμούν τους τοίχους· θα ήταν άδειο χωρίς αυτές· οι άνθρωποι δεν θα ήταν συνηθισμένοι σε αυτό. Ένας εργάτης δεν θα μπεί στον κόπο να αγοράσει καινούργιες εικόνες, αλλά δεν έχει και αρκετή θέληση να ξεφορτωθεί τις παλιές. Με ποιο τρόπο μπορεί να εορτασθεί η εορτή της άνοιξης παρά μόνο με Πασχάλιο γλυκό; Και το Πασχάλιο γλυκό πρέπει να ευλογηθεί από τον ιερέα, αλλιώς θα είναι απλά χωρίς νόημα. Ως προς τον εκκλησιασμό, οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν επειδή είναι θρησκευόμενοι· η εκκλησία είναι λαμπρά φωτισμένη, γεμάτη με άνδρες και γυναίκες ενδεδυμένους με τα καλύτερά τους ρούχα, η ψαλμωδία είναι καλή – ένα πεδίο κοινωνικο -αισθητικών έλξεων που δεν παρέχονται από το εργοστάσιο, την οικογένεια ή την καθημερινότητα του δρόμου. Πίστη δεν υπάρχει ή δεν υπάρχει καθόλου έμπρακτα. Οπωσδήποτε, δεν υπάρχει σεβασμός για τον κλήρο ή πίστη στη μαγική δύναμη του τελετουργικού. Αλλά δεν υπάρχει ενεργής θέληση να το καταστρέψει ολικά. Τα στοιχεία της διασκέδασης, της ευχαρίστησης και της ψυχαγωγίας παίζουν ένα μεγάλο ρόλο στα εκκλησιαστικά τελετουργικά. Με θεατρικές μεθόδους η εκκλησία ενεργεί πάνω στην όραση, την αίσθηση της όσφρησης (μέσω του θυμιάματος) και μέσω αυτών πάνω στην φαντασία. Η επιθυμία του ανθρώπου για το θεατρικό, επιθυμία να δεί και να ακούσει το ασύνηθες, το εκπληκτικό, η επιθυμία για ρήξη της συνήθους μονοτονίας της ζωής είναι μεγάλη και ανεξάλειπτη· επιμένει από την πρώιμη παιδική μέχρι την προχωρημένη γεροντική ηλικία. Αποσκοπώντας στην απελευθέρωση των κοινών μαζών από το τελετουργικό και τον εκκλησιαστικισμό, που αποκτήθηκαν από συνήθεια, δεν είναι αρκετή από μόνη της η αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Φυσικά, είναι αναγκαία· αλλ’ η άμεση πρακτική επίδρασή της περιορίζεται σε μια μικρή μειοψηφία όσων είναι περισσότερο γενναίοι στο πνεύμα. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν επηρεάζονται από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα· αλλά αυτό δεν είναι επειδή η πνευματική τους σχέση με τη θρησκεία είναι τόσο βαθειά. Αντιθέτως, δεν υπάρχει καμμία πνευματική σχέση· υπάρχει μόνο μια άμορφη, νωθρή, μηχανιστική σχέση, η οποία δεν έχει περάσει μέσα από τη συνείδηση· μια σχέση σαν αυτή του ξεναγούμενου οδοιπόρου, ο οποίος περιστασιακά δεν αρνείται να συμμετάσχει σε μια λιτανεία ή σε μια πομπώδη τελετή ούτε να ακούσει την ψαλμωδία ή να κινεί τα χέρια του».
«Ένα τελετουργικό άνευ νοήματος, που κείται στη συνείδηση σαν αδρανές φορτίο, δεν μπορεί να καταστραφεί από μόνη την κριτική· μπορεί να αντικατασταθεί από νέες μορφές ζωής, νέες ψυχαγωγίες, νέα και πιο πολιτισμένα θέατρα. Και πάλιν εδώ, οι σκέψεις στρέφονται στο πιο δυνατό – επειδή είναι το πιο δημοκρατικό – όργανο του θεάτρου: στον κινηματογράφο. Χωρίς να απαιτεί κλήρο ενδεδυμένο στόφα κ.λπ. ο κινηματογράφος ξεδιπλώνει επί της λευκής οθόνης θεατικές εικόνες μεγαλύτερης αποδοχής από εκείνες που παρέχει η πλουσιότερη εκκλησία – που έχει γίνει σοφή μέσω εμπειρίας χιλίων ετών – ή ένα τζαμί ή μια συναγωγή. Στην εκκλησία μόνο ένα δράμα εκτελείται, και πάντοτε ένα και το αυτό, μπαίνει χρόνος, βγαίνει χρόνος. Αλλά στον κινηματογράφο της γειτονιάς θα σου δείξουν τα Πάσχα των εθνικών, των Ιουδαίων και των Χριστιανών στην ιστορική τους διαδοχή και με την ομοιότητα του τελετουργικού τους. Ο κινηματογράφος ψυχαγωγεί, μορφώνει, βάλλει τη φαντασία με εικόνες και σε απελευθερώνει από την ανάγκη να διασχίσεις την πόρτα της εκκλησίας. Ο κινηματογράφος είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής όχι μόνο της ταβέρνας, αλλά και της εκκλησίας. Ιδού ένα εργαλείο που πρέπει να εξασφαλίσουμε με οποιοδήποτε κόστος».
Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

πηγή

Χριστιανισμὸς καὶ σοσιαλισμός Fyodor Dostoyefsky

Προσχέδιο - Δοκίμιο 


Στὸ σοσιαλισμὸ ὑπάρχουν μικροάτομα, ἐνῶ στὸ χριστιανισμὸ βρίσκεται ἡ πλήρης ἀνάπτυξη τοῦ προσώπου καὶ τοῦ θελήματός του. Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἰδέα τῆς συλλογικῆς ἀνθρωπότητας, τῶν πάντων. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ συλλογικά, ὅπως στὶς πρῶτες πατριαρχικὲς κοινωνίες, γιὰ τὶς ὁποῖες διασώθηκαν κάποιες παραδόσεις, τότε ζεῖ ἄμεσα. 

Ἀκολουθεῖ ἔπειτα μία παροδικὴ περίοδος, ἡ περαιτέρω ἐξέλιξη, ποὺ εἶναι ὁ πολιτισμὸς (ὁ πολιτισμὸς εἶναι παροδικὴ μόνο φάση). Στὴν περαιτέρω αὐτὴ ἐξέλιξη παρουσιάζεται τὸ φαινόμενο -καινούριο γεγονὸς ἀπὸ τὸ ὁποῖο δὲν ξεφεύγει κανεὶς- κατὰ τὸ ὁποῖο ἀναπτύσσεται ἡ ἀτομικὴ συνείδηση, ἡ ἄρνηση τῶν ἄμεσων ἰδεῶν, ἐμπειριῶν καὶ γνώσεων (δηλ τῶν αὐθεντικῶν καὶ συλλογικῶν). Ὁ ἄνθρωπος ὡς ἄτομο, στὴν κατάσταση αὐτὴ τῆς γενικῆς γενετικῆς ἀναπτύξεώς του ἐτοποθετεῖτο σὲ ἐχθρικὴ καὶ ἀρνητικὴ στάση ἀπέναντι στὸν ἐξουσιαστικὸ συλλογικὸ νόμο τῶν πάντων. 

Γι' αὐτὸ καὶ πάντοτε ἔχανε τὴν πίστη του στὸ Θεό. Μὲ αὐτὸ τελείωναν ὅλοι οἱ πολιτισμοί. Στὴν Εὐρώπη π.χ ὅπου ἡ ἐξέλιξη τοῦ πολιτισμοῦ ἔφτασε μέχρι τὰ ἔσχατα ὅρια, δηλαδὴ μέχρι τὰ ἀκραῖα σύνορα τῆς ἀναπτύξεως τοῦ ἄτομου, ἡ πίστη στὸ Θεὸ χάθηκε μέσα στὸ ἄτομο. Αὐτὴ ἡ κατάσταση, δηλαδὴ ἡ διάσπαση τῶν μαζῶν σὲ ἄτομα, μὲ ἄλλα λόγια ὁ πολιτισμός, εἶναι μία κατάσταση ἄρρωστη. Περὶ αὐτοῦ μαρτυρεῖ τὸ χάσιμο τῆς ζωντανῆς Ἰδέας περὶ Θεοῦ. 

Ἄλλη μαρτυρία (ἀπόδειξη) ὅτι αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀρρώστια, εἶναι τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος στὴν κατάσταση αὐτὴ αἰσθάνεται ἄσχημα, θλίβεται, χάνει τὴν πηγὴ τῆς «ζωντανῆς» ζωῆς, δὲν ἔχει τὴν ἄμεση αἴσθηση, ἐνῶ γνωρίζει τὰ πάντα καὶ συνειδητοποιεῖ τὰ πάντα. 

Ἐὰν στὸν ἄνθρωπο, στὴν κατάστασή του αὐτή, δὲν εἶχε ὑποδειχθεῖ ὁ σκοπός, μοῦ φαίνεται ὅτι θὰ τρελαινόταν, μαζὶ μὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Τοῦ ὑποδείχθηκε ὅμως ὁ Χριστὸς (κανένας ἄθεος, ποὺ ἀρνιόταν τὴ θεία καταγωγὴ τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἀρνιόταν ὅτι Αὐτὸς εἶναι τὸ ἰδανικό τῆς ἀνθρωπότητας. Τελευταία λέξη εἶναι ὁ Ρενάν. Αὐτὸ εἶναι σημαντικό). 

Σὲ τί συνίσταται ὁ νόμος τοῦ ἰδανικοῦ αὐτοῦ; Στὴν ἐπιστροφὴ στὴν ἀμεσότητα, στὴν κοινότητα, ἀλλὰ ἐπιστροφὴ ἐλεύθερη, καὶ μάλιστα ὄχι κατὰ τὴ θέληση, ὄχι κατὰ τὴ λογική, ὄχι κατὰ τὴ γνώση, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἄμεση, φοβερὰ δυνατή, ἀήττητη αἴσθηση ὅτι τοῦτο εἶναι ἐξαιρετικὰ καλό. 

Καὶ -περίεργο πράγμα!- ὁ ἄνθρωπος ἐπιστρέφει στὴν κοινὴ καὶ ἄμεση ζωή, ἄρα στὴ φυσικὴ κατάσταση. Πῶς ὅμως; Ὄχι ἀνταγωνιστικὰ ἀλλά, ἀντιθέτως, κατ' ἐξοχὴν ἔχουσα, ἠθελημένα καὶ συνειδητά. Εἶναι φανερὸ ὅτι αὐτὴ ἡ ὑψίστη αὐτεξουσιότητα εἶναι ταυτόχρονα καὶ ἡ ὕψιστη αὐταπάρνηση, ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἰδίου θελήματος. Σ' αὐτὸ ἔγκειται τὸ θέλημά μου, στὸ νὰ μὴν ἔχω θέλημα, γιατί τὸ ἰδανικὸ εἶναι πανέμορφο. 

Σὲ τί ἔγκειται ὅμως τὸ ἰδανικό; Στὸ νὰ φθάσεις στὴν ἀνώτερη καὶ πλήρη δυνατότητα ἐπιγνώσεως καὶ ἀναπτύξεως, στὴν πλήρη γνώση τοῦ δικοῦ σου ἐγώ, καὶ τότε νὰ τὸ προσφέρεις αὐτὸ ἐθελοντικὰ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. 

Πράγματι, τί καλύτερο θὰ ἔκανε ἕνας ἄνθρωπος ποὺ τὰ πάντα ἀπέκτησε, τὰ πάντα ἐγνώρισε καὶ ποὺ ἔγινε παντοδύναμος. Ἂν τὸν ἀφήσετε στὴν κατάσταση τὴ διασπασμένη, στὴν κατάσταση τοῦ ἰδιαίτερου ἄτομου, τότε δὲν θὰ ἔχετε τίποτε περισσότερο ἀπὸ τὴ γαστέρα. 

Οἱ σοσιαλιστὲς δὲν πᾶνε πιὸ πέρα ἀπὸ τὴ γαστέρα. Ἡ δική μας «Νέα Ρωσία» ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια αὐτὸ ἀκριβῶς κάνει, δηλαδὴ μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις της τείνει νὰ ἀποδείξει ὅτι πέρα ἀπ' ὅλα αὐτὰ πέρα ἀπ’ ὅ,τι περιέχεται σ' αὐτὴ τὴ γαστέρα, δὲν ὑπάρχει τίποτα. Ἂς προσπαθήσουν νὰ τὸ ἀρνηθοῦν. Δὲν θὰ θελήσουν οὔτε αὐτοὶ οἱ ἴδιοι νὰ τὸ ἀρνηθοῦν. Τὸ διατυμπανίζουν ὑπερήφανα: οἱ μπότες εἶναι καλύτερες ἀπὸ τὸν Σαίξπηρ, γιὰ τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς εἶναι ντροπὴ καὶ νὰ μιλᾶμε ἀκόμα, κλπ. κλπ. 

Στὸ Χριστὸ ὅμως τί θὰ πετύχετε; Ὑπάρχει κάτι πολὺ πιὸ ὑψηλὸ ἀπὸ τὸ θεὸ-γαστέρα; Εἶναι τὸ νὰ εἶσαι κύριος καὶ ἐξουσιαστὴς τοῦ ἑαυτοῦ σου, κύριος ἐπάνω στὸ δικό σου ἐγώ, τὸ νὰ θυσιάσεις τὸ ἐγώ, νὰ τὸ δώσεις σὲ ὅλους. Στὴν ἰδέα αὐτὴ ὑπάρχει κάτι τὰ ἀκαταμάχητα ὄμορφο, θαυμάσιο, ἀκατανίκητο, κι ἀκόμη ἀνεξήγητο. 

Ἀκριβῶς, ἀνεξήγητο. Ἐὰν ὁ σοσιαλιστὴς ἀρχίσει νὰ ἐξηγεῖ, θὰ πεῖ αὐτὸ συμβαίνει γιατί, ἂν φανταστεῖς ὅτι ὁ καθένας θὰ τὰ δώσει ὅλα, ἀκόμα καὶ τὸν ἑαυτό του, ἀκόμα καὶ τὸ ἐγώ του γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους, τότε αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν θὰ ὑπάρχουν φτωχοὶ καὶ ὅλοι θὰ εἶναι φοβερὰ πλούσιοι. Καὶ ὅμως θὰ παραπλανήσει ὁ σοσιαλιστὴς χοντρά, ὠμὰ καὶ αἰσχρά. Διότι, ἂν πράγματι εἶναι ἔτσι, δηλαδὴ ὅτι ὅλοι θὰ γίνουν πλούσιοι, ὁ σοσιαλισμὸς σ' αὐτὸ καὶ σταματᾶ. Ἀλλὰ τοῦτο οὔτε μπορεῖ νὰ γίνει, γιατί ὁ σοσιαλιστὴς οὔτε μπορεῖ νὰ φανταστεῖ πὼς εἶναι δυνατὸ νὰ δώσει κανεὶς ἑκούσια τὸν ἑαυτό του γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους. 

Κατὰ τὸ σοσιαλιστὴ αὐτὸ εἶναι ἀνήθικο. Ἐνῶ ἐὰν γίνει γιὰ κάποιο μισθό, γιὰ κάποια ἀνταμοιβή, ἔ, αὐτὸ εἶναι δυνατό, αὐτὸ εἶναι ἠθικό. Καὶ ὅμως, ὅλο τὸ πράγμα, ὅλη ἡ ἄπειρη ἄξια τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ἡ ὑπεροχὴ ἔναντι τοῦ σοσιαλισμοῦ σ’ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔγκειται, στὸ ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς (τὸ ἰδανικό), δίδοντάς τα ὅλα δὲν ζητᾶ τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του. 

Ἐπὶ πλέον αὐτὸς (ὁ Χριστιανὸς) εἶναι κατὰ τῆς ἰδέας τοῦ μισθοῦ καὶ τῆς ἀνταμοιβῆς, τὴ θεωρεῖ κάτι ἀνόητο καὶ ἄσκοπο. Καὶ τὸν μισθὸ θὰ τὸν δεχθεῖ μόνο ἀπὸ ἀγάπη σ' ἐκεῖνον ποὺ τὸν δίνει, ἢ μόνο γιατί αἰσθάνεται ὅτι μετὰ ἀπ' αὐτὸ θὰ ἀγαπήσει ἀκόμη πιὸ δυνατὸ τὸν διδόντα (Ἡ Νέα Ἱερουσαλήμ, ἀσπασμὸς μ' ἐναγκαλισμό, πράσινα Βαΐα). 

Ἐν πάςῃ περιπτώσει ὁ σοσιαλισμὸς ποτὲ πραγματικὰ δὲν ἔχει φθάσει μέχρι μιᾶς τέτοιας ἑρμηνείας τοῦ Χριστιανισμοῦ. Σὲ κάτι τέτοιο φθάσανε μόνο μερικοὶ ἐκπρόσωποί του καὶ ὁρισμένοι ποιητὲς 

Ὅλη τὴ μέλλουσα βάση καὶ τὸ μέτρο (norma) τῆς κοινωνικῆς μυρμηγκοφωλιᾶς ὁ σοσιαλισμὸς τὴν τοποθετεῖ στὸ σκοπὸ ἐτοῦτο: στὴ γεμάτη γαστέρα. Καὶ γι' αὐτὰ τὸ σκοπὸ ὑπάρχουν τὰ αὐτονόητα καθήκοντα τῶν μυρμηγκιῶν. Καὶ ἀκόμη, ἡ μεγαλύτερη ἀνύψωση τοῦ ἠθικοῦ καὶ ἡ ὕψιστη ἐνθάρρυνση ποὺ μποροῦν νὰ προσφέρουν στὴν ἀνθρωπότητα ἔγκειται σ' αὐτό, στὸ νὰ πείσουν καὶ νὰ ἐνθαρρύνουν τοὺς προσηλύτους ὅτι οἱ ὑποχρεώσεις αὐτὲς εἶναι εὐχάριστες γιατί θὰ τὶς κάνουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, πρὸς τὸ δικό τους συμφέρον, γατὶ «ἡ ἐργασία εἶναι ἑλκυστική». 

Ὁ σοσιαλισμὸς ἔχει αὐτοαποκληθεῖ Χριστὸς καὶ ἰδεῶδες. Ὅμως τὸ Εὐαγγέλιο λέει, ἂν σᾶς ποῦν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἐδῶ ἢ ἐκεῖ μὴ πιστεύετε, (πρβλ. καὶ Ἀποκάλυψη σχετικὸ μὲ τὸν Ἀντίχριστο) 

Ὁ σοσιαλισμὸς εἶναι ἡ ἀνώτερη, ἡ ἔσχατη, μέχρι τελειότητας ἀνάπτυξη τοῦ ἄτομου, καὶ δὲν εἶναι τὸ μέτρο. Εἶναι ἡ ἐνσυνείδητη ἀνάπτυξη τῶν μεμονωμένων ἀτόμων στὸν ὕψιστο βαθμὸ εἶναι ἀκόμη ἡ ἀπόλυτη ἕνωση ἐν ὀνόματι τῆς ὀμορφιᾶς τοῦ ἰδανικοῦ! Πρέπει ὅμως νὰ φθάσει στὴν πεποίθηση -τόσο τὴ λογικὴ ὅσο καὶ τὴν αἰσθητή, δηλαδὴ τὴν ἀμεσώτατη αἴσθηση ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπου- ὅτι ἡ ὕψιστη χρήση τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι νὰ τὸν θυσιάσουμε. 

Ἡ πατριαρχικὴ κατάσταση ἦταν ἡ πρωταρχικὴ κατάσταση. Ὁ πολιτισμὸς εἶναι ἡ μεσαία, προσωρινὴ κατάσταση. Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι τὸ τρίτο καὶ τελευταῖο στάδιο τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ ἐδῶ τελειώνει ἡ ἐξέλιξη (ἀνάπτυξη), ἐπιτυγχάνεται τὸ ἰδανικό. Ἑπομένως, σύμφωνα μὲ τὴ Λογικὴ τὴν ἴδια, στὴ φύση τὰ πάντα εἶναι μαθηματικῶς σωστά. Κι αὐτὸ δὲν σηκώνει οὔτε εἰρωνεία, οὔτε ὑποτίμηση. Ἄρα, ὑπάρχει ἡ αἰώνια ζωή. 

Ο Κ Ο Μ Μ Ο Υ Ν Ι Σ Μ Ο Σ ΩΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ «ΑΙΡΕΣΗ» ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Ο    Κ Ο Μ Μ Ο Υ Ν Ι Σ Μ Ο Σ

ΩΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ «ΑΙΡΕΣΗ»

ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ

 ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

 Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ο Χρυσόστομος της Σερβίας

   Οφωτισμένος και χαριτωμένος λόγος ενός μεγάλου αγίου της οικουμενικής Ορθοδοξίας, που δεν δειλιάζει να πει την αλήθεια υπονοώντας ότι και ο κομμουνισμός και ο ναζισμός είναι μεγέθη ασυμβίβαστα με το χριστιανικό ήθος. Και αυτό διότι περιορίζουν και καταργούν την ελευθερία, την δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον ύψιστο αναφαίρετο σεβασμό στην αξία της προσωπικότητας του ανθρώπου, ακυρώνουν το μήνυμα της θεανθρώπινης, αναστάσιμης εν Χριστώ ελπίδος και είναι υπόλογοι για γενοκτονίες με εκατομμύρια θύματα.

   Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι ο άγιος Νικόλαος ακολουθώντας με μέγιστη ακρίβεια τη θεολογία, την εμπειρία,τη μεθοδολογία, την φιλάνθρωπη κατά Θεόν Αγάπη των φίλων του Θεού των Αγίων, των θεούμενων, μισεί απύθμενα την πλάνη, την αίρεση, την αμαρτία την αρρώστια. Και αυτό γιατί αν αυτά  ταυτιστούν με την Αλήθεια και την υγεία αυτομάτως διακυβεύεται η σωτηρία της υπάρξεως που είναι υπερπολύτιμη από την άπειρη αξία που της έδωσε η άπειρη φιλανθρωπία της θείας οικονομίας του Σαρκωμένου Λόγου.Ενώ υπάρχει από τη μία άπειρο μίσος για την αίρεση, την πλάνη υπάρχει από την άλλη άπειρη αγάπη για τον αιρετικό, το πλανώμενο πρόσωπο το οποίο είναι φορέας της πλάνης (χωρίς ποτέ να παύει συγχρόνως να είναι φορέας και εικόνα της δόξης του Θεού), και δυστυχεί κάτω από την ανελευθερία ενός φαντασιακού υποκατάστατου που αναζητά όλο και περισσότερο χώρο στην καρδία του για να τον υποδουλώσει ολοκληρωτικά και να τον αποστερήσει από την αναφαίρετο δικαίωμά του να ζήσει αληθινά και να πραγματώσει το σκοπό για τον οποίο πλάσθηκε, την θέωση, την αγιότητα της υπάρξεώς του. «Η ορθόδοξη πίστη μας δείχνει τον τρόπο της θεραπείας για να φθάσουμε στην πνευματική υγεία, όπως θα λατρεύουμε πραγματικά τον Θεό.Όταν αλλοιώνεται η πίστη, τότε αλλοιώνεται και ο τρόπος και η μέθοδος της θεραπείας. Αυτό το βλέπουμε σε διάφορες ομολογίες και άλλες θρησκείες.Πιστεύουμε ότι η διαφορά της Ορθοδοξίας από άλλες ομολογίες και άλλες θρησκείες βρίσκεται, κυρίως, στο θέμα της θεραπείας. Η Ορθοδοξία έχει τέλειο θεραπευτικό σύστημα.Γνωρίζει την υγεία, βλέπει με ειλικρίνεια τα τραύματα του ανθρώπου και συνιστά τέλειο θεραπευτικό τρόπο αγωγής.Έτσι ισχυριζόμαστε ότι, όταν αλλοιώνεται η πίστη, τότε αλλοιώνεται και η θεραπεία του ανθρώπου. Τότε ο άνθρωπος δεν μπορεί να θεραπευθεί και έτσι δεν μπορεί να αποκτήσει πραγματική σχέση και κοινωνία με τον Θεό.Οι άγιοι Πατέρες υποδεικνύουν και παρουσιάζουν αυτήν την θεραπευτική αγωγή.Και οι αγώνες για την διαφύλαξη της πίστεως έγιναν για να διασωθεί η μέθοδος θεραπείας»[1]. Αυτό το τέλειο θεραπευτικό σύστημα με το καλύτερο δυνατό τρόπο εκφράζει στο βίο του ο άγιος Νικόλαος.

   Το πρώτο ντοκουμέντο αφορά μια επιστολή του αγίου Νικολάου που περιγράφει με έναν λίαν συνοπτικό τρόπο τα διαρκή και αιμοσταγή εγκλήματα και την επάρατη φιλοσοφία του κομμουνισμού που έπληττε την αγιασμένη με αίμα πλήθους μαρτύρων ρώσικη γη. Η Γιουγκοσλαβία ακόμη δεν είχε δοκιμάσει την μάχαιρα του κομμουνισμού και του ναζισμού.

Εδώ φαίνεται η ξεχειλείζουσα από αγάπη καρδιά του αγίου να τολμήσει να τοποθετηθεί όχι μόνο για τα διαρκή πρωτόγνωρα εγκλήματα της οικουμενικής ανθρωπότητας αλλά και διότι συγχρόνως ήταν και απηνής αιμοσταγής διωγμός με πληθώρα βασανιστηρίων κληρικών και λαϊκών της χριστιανικής πίστεως. Παρόλο που καταδικάζει αβίαστα την κοσμοθεωρία του κομμουνισμού και την εγκληματική εφαρμογή της πάνω σε εκατομμύρια αθώα θύματα (κάτι το οποίο αδυνατούν σήμερα να το πράξουν και για τον ναζισμό και για τον κομμουνισμό οι σημερινοί θεσμικοί και μη, εκκλησιαστικοί και πολιτειακοί θεσμοί), από την άλλη στην σκέψη, στο μυαλό του, στην καρδιά του αλλά και στη συνείδηση και στις προσευχές  ολόκληρου του πληρώματος της Εκκλησίας βρίσκονται οι υποστηρικτές του κομμουνισμού, θύματα και αυτοί αυτού του μισάνθρωπου μορφώματος.

Το σώμα της Εκκλησίας έχει ως κεφαλή την Ενυπόστατη Αλήθεια για αυτό και η θεολογία της είναι αλάνθαστη.Επειδή υπάρχει η θεολογική διάκριση μεταξύ ουσίας – ενεργείας  και φύσεως - υποστάσεως για αυτό είναι αδύνατο στην ορθή εφαρμογή της να ταυτιστεί ο αιρετικός με την αίρεση και έτσι διασώζεται η ελευθερία του ανθρώπου και δίνεται η δυνατότητα σε όποιον αστοχήσει στην πορεία της ζωής του διά της έμπρακτης μετανοίας να σημειώσει εκπληκτικά σημεία πνευματικής προόδου.

Προσευχή για τους διώκτες μας Μου γράφεις: «Γιατί η Εκκλησία μισεί τους κομ­μουνιστές;»[2] Ποιος σου το είπε αυτό; Την Εκκλησία ίσως την μισούν, μα Εκείνη δεν μισεί τους εχθρούς της. Η Εκκλησία καταδικάζει τις δραστηριότητες των κομ­μουνιστών, αλλ’ όχι τους κομμουνιστές ως άτομα.  Η Εκκλησία καταδικάζει τις βιαιότητες των κομμουνι­στών, τη δολοφονία του τσάρου και της οικογένειάς του, τη δολοφονία πολλών ιεραρχών και ιερέων, τη φυλάκιση και τους διωγμούς των χριστιανών, τον εμπαιγμό της πίστης, τη βεβήλωση των Ιερών κειμη­λίων, το ξεπούλημα των εικόνων, την τυμβωρυχία των αγίων ανθρώπων, τον εμπαιγμό των Ιερών λειψά­νων, τη μετατροπή των ναών σε θέατρα, τη βλασφη­μία εναντίον του Χριστού, την Απαγόρευση συνάξεων για προσευχή, την εξύμνηση του Ιούδα και του σατανά, τον υποβιβασμό των ανθρώπων σε πιθήκους, την μετατροπή του ανθρώπου σε εξάρτημα μιας μηχανής, την υλιστική τυφλότητα που δε βλέπει Θεό, ψυχή ή κάθε άλλη πνευματική πραγματικότητα. Η Εκκλησία απαρνείται ανέκαθεν αυτά τα πράγματα και θα συνεχίσει να το κάνει. Ο Θεός δεν τ’ αγαπάει αυτά, και το ίδιο κάνει κι η Εκκλησία Του. Δεν είναι αλήθεια όμως πως η Εκκλησία μισεί τους Ρώσους κομμουνιστές ως άτομα. Η Εκκλησία όχι μόνο δεν τους μισεί, αλλά και δεν έχει πάψει να προ­σεύχεται γι’ αυτούς. Με πιστεύεις όταν λέω πως η Εκκλησία προσεύχεται για τους Ρώσους κομμουνι­στές; Η Εκκλησία δεν έχει ξεχάσει την εντολή του Χριστού: «Προσεύχεσθε υπέρ των… Διωκόντων υμάς» (Ματθ. ε' 44). Η Εκκλησία νιώθει απερίγραπτη θλίψη για τις πράξεις των διωκτών της και προσεύχε­ται στο Χριστό γι’ αυτούς. Νιώθει απέραντη θλίψη για τους ανθρώπους αυτούς, μερικοί από τους οποίους είναι και βαφτισμένοι, και προσεύχεται μ’ αναστεναγμούς για εκείνους. Πως προσεύχεται γι’ αυτούς; Όπως έκανε ο Χριστός: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ'34). Πατέρα, άνοιξέ τους τα πνευ­ματικά μάτια για να δουν Εσένα, το Δημιουργό τους. Φέρε τους στα λογικά τους, Χριστέ. Δεν ξέρουν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς Εσένα. Σοβάρεψέ τους, Πατέρα, ξύπνησέ τους, απάλλαξέ τους από το μίσος που τρέφουν για Σένα και το λαό Σου. Έτσι προσεύχεται η Εκκλησία, πιστεύοντας πως θ’ ακούσει ο Θεός, για το καλό των διωκτών τηςμα και της ανθρωπότητας ολόκληρης. "Η τραγωδία της πίστεως. Οι επτά αιτίες που μαραίνουν την πίστη": Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, μετάφραση- επιμέλεια: Πέτρος Μπότσης, 2009, σελ. 119-121

   Λίγα βιογραφικά:..Αμέσως μετά τη γερμανική εισβολή στη Σερβία, οι κατακτητές (Ναζί) έφτασαν στη Ζίτσα και έθεσαν τον επίσκοπο Νικόλαο σε περιορισμό.  Στην εορτή των αποστόλων Πέτρου και Παύλου του 1941 τον συνέλαβαν και τον τον μετέφεραν στη μονή  έκλεισαν στη μονή Λιουμπόστινια. Εκεί υπό αυστηρή γερμανική επιτήρηση έμεινε μέχρι τις 3 Δεκεμβρίου του 1942 από όπου τον μετέφεραν στη μονή Βόϊλοβατς κοντά στο Πάντσεβο.

Ύστερα από μερικούς μήνες, στα τέλη του 1943 οι Γερμανοί μετέφεραν στο Βόϊλοβατς και τον πατριάρχη Σερβίας Γαβριήλ. Λίγο πριν το τέλος του πολέμου στις 15 Σεπτεμβρίου 1944 οι Γερμανοί μετέφεραν τον πατριάρχη Γαβριήλ και τον επίσκοπο Νικόλαο στο γνωστό στρατόπεδο του Νταχάου στη Γερμανία… Απελευθερώθηκαν στις 8 Μαΐου 1945 από τον αμερικάνικο στρατό[3]. 

   Το δεύτερο ντοκουμέντο αφορά ένα ποίημα - προσευχή του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς που σαν άλλος Απόστολος Παύλος στη φυλακή μαρτυρεί αυθεντικά το ήθος Χριστού που οφείλει να μας εμπνέει όλους και να μας δείχνει που πρέπει να προσπαθούμε να φτάσουμε. Είναι μια προσευχητική έμπονη μαρτυρία που το πνεύμα της συνοψίζει και παρουσιάζει με σαφήνεια τις  πολλαπλές θεολογικές αλήθειες του Ευαγγελίου και παράλληλα φανερώνει αποκαλυπτικά την Εσταυρωμένη Αγάπη που αντανακλάται από τον λαμπρό και καθαρό καθρέπτη της καρδιάς του αγίου μας  προς εμάς.

   Τα βασανιστήρια στην φυλακή, ο περιορισμός της ελευθερίας, οι αναρίθμητες κακουχίες των συγκρατούμενών του αντί να τον λυγίζουν και να του δημιουργούν μίσος, παράπονο, γογγυσμό για αυτά που έχασε και αυτά που θα μπορούσε να είχε, του δίνει τη δυνατότητα να παγιώσει τις προτεραιότητες πού είχε βάλει στην ζωή του και να δει πιο καθαρά, πιο δυνατά, πιο φωτεινά, πιο ξάστερα την παρουσία και ολοζώντανη δράση του Χριστού να διακονεί  με τα πληγωμένα χέρια Του τις ανάγκες και τις καρδιές των ευρισκόμενων εν ανάγκη ανθρώπων, μαζί με την Παναγία Μητέρα Του, την Πλατυτέρα των Ουρανών και το πλήθος Αγίων που τους ακολουθούν.

   Και η φυλακή ενίοτε μετατρέπεται από κολαστήριο και χώρος βασανιστηρίων σε πύλη εισόδου της Βασιλείας του Θεού στην καρδιά των κρατουμένων, είτε στη στρατευομένη, είτε στη θριαμβεύουσα Εκκλησία. Απαραίτητο εφόδιο η τέλεια θεραπευτική αγωγή, η ορθόδοξη πίστη. Για τους υπολοίπους που είναι άγευστοι αυτού του ήθους, έχει σίγουρα τη δική Του Πρόνοια ο Καλός Θεός και για αυτούς.

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ἐπισκόπου Ἀχρίδος  Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! (Προσευχή) Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Ἀκόμη κι ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι. Οἱ ἐχθροὶ μὲ ἔχουν ὁδηγήσει μέσα στὴν ἀγκάλη Σου περισσότερο ἀπὸ ὅτι οἱ φίλοι μου. Οἱ φίλοι μὲ ἔχουν προσδέσει στὴν γῆ, ἐνῷ οἱ ἐχθροὶ μὲ ἔχουν λύσει ἀπὸ τὴν γῆ καὶ ἔχουν συντρίψει ὅλες τὶς φιλοδοξίες μου στὸν κόσμο. Οἱ ἐχθροὶ μὲ ἀποξένωσαν ἀπὸ τὶς ἐγκόσμιες πραγματικότητες καὶ μὲ ἔκαναν ἕναν ξένο καὶ ἄσχετο κάτοικο τοῦ κόσμου. Ὅπως ἀκριβῶς ἕνα κυνηγημένο ζῷο βρίσκει ἀσφαλέστερο καταφύγιο ἀπὸ ἕνα μὴ κυνηγημένο, ἔτσι καὶ ἐγὼ καταδιωγμένος ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, ἔχω εὔρει τὸ ἀσφαλέστερο καταφύγιο προφυλασσόμενος ὑπὸ τὸ σκήνωμά Σου, ὁποῦ οὔτε φίλοι, οὔτε ἐχθροὶ μποροῦν ν᾿ ἀπωλέσουν τὴν ψυχή μου. Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Ἀκόμη κι ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι. Αυτοὶ μᾶλλον παρὰ ἐγώ, ἔχουν ὁμολογήσει τὶς ἁμαρτίες μου ἐνώπιον τοῦ κόσμου. Αὐτοὶ μὲ ἔχουν μαστιγώσει κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα διστάσει νὰ μαστιγωθῶ. Μὲ ἔχουν βασανίσει κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα προσπαθήσει ν᾿ ἀποφύγω τὰ βάσανα. Αὐτοὶ μὲ ἔχουν ἐπιπλήξει κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα κολακεύσει τὸν ἑαυτό μου. Αὐτοὶ μὲ ἔχουν κτυπήσει κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα παραφουσκώσει μὲ ἀλαζονεία. Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Ἀκόμη κι ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι. Κάθε φορὰ ποὺ εἶχα κάνει τὸν ἑαυτό μου σοφό, αὐτοὶ μὲ ἀποκάλεσαν ἀνόητο. Κάθε φορὰ ποὺ εἶχα κάνει τὸν ἑαυτό μου δυνατό, αὐτοὶ μὲ περιγέλασαν σὰν νὰ ἤμουν νᾶνος. Κάθε φορὰ ποὺ θέλησα νὰ καθοδηγήσω ἄλλους, αὐτοὶ μὲ ἔσπρωξαν στὸ περιθώριο. Κάθε φορὰ ποὺ εἶχα σκεφθεῖ ὅτι θὰ κοιμόμουν εἰρηνικά, αὐτοὶ μὲ ξύπνησαν ἀπὸ τὸν ὕπνο. Κάθε φορὰ ποὺ προσπάθησα νὰ κτίσω σπίτι γιὰ μία μακρὰ καὶ ἤρεμη ζωή, αὐτοὶ τὸ κατεδάφισαν καὶ μὲ ἔβγαλαν ἔξω. Στ᾿ ἀλήθεια οἱ ἐχθροί μου μὲ ἔχουν ἀποσυνδέσει ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἅπλωσαν τὰ χέρια μου στὸ κράσπεδο τοῦ ἱματίου Σου. Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Πλήθυνέ τους καὶ κᾶνε τους ἀκόμη πιὸ σκληροὺς ἐναντίον μου. Ὥστε ἡ καταφυγή μου σὲ σένα νὰ μὴ ἔχει ἐπιστροφή, ὥστε καὶ κάθε ἐλπίδα μου στοὺς ἀνθρώπους νὰ διαλυθεῖ ὡς ἱστὸς ἀράχνης, ὥστε ἀπόλυτη εἰρήνη ν᾿ ἀρχίσει νὰ βασιλεύει στὴν ψυχή μου, ὥστε ἡ καρδιά μου νὰ γίνει ὁ τάφος τῶν δυὸ κακῶν διδύμων μου ἀδελφῶν τῆς ἀλαζονείας καὶ τοῦ θυμοῦ. Ὥστε νὰ μπορέσω νὰ ἀποθηκεύσω ὅλους τοὺς θησαυρούς μου ἐν οὐρανοῖς ὥστε νὰ μπορέσω γιὰ πάντα νὰ ἐλευθερωθῶ ἀπὸ τὴν αὐταπάτη, ἡ ὁποία μὲ περιέπλεξε στὸ θανατηφόρο δίχτυ τῆς ἀπατηλῆς ζωῆς. Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! Ἀκόμη κι ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι. Οἱ ἐχθροὶ μὲ δίδαξαν νὰ μάθω - αὐτὸ ποὺ δύσκολα μαθαίνει κανεὶς - ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἐχθροὺς στὸν κόσμο ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Μισεῖ κάποιος τοὺς ἐχθρούς του μόνον ὅταν ἀποτυγχάνει ν᾿ ἀναγνωρίσει ὅτι δὲν εἶναι ἐχθροὶ ἀλλὰ σκληροὶ καὶ ἄσπλαχνοι φίλοι. Εἶναι πράγματι δύσκολο γιὰ μένα νὰ πῶ ποιὸς μοῦ ἔκανε περισσότερο καλὸ καὶ ποιὸς μοῦ ἔκανε περισσότερο κακὸ στὸν κόσμο- οἱ ἐχθροὶ ἢ οἱ φίλοι; Γι᾿ αὐτὸ εὐλόγησε, ὦ Κύριε, καὶ τοὺς φίλους μου καὶ τοὺς ἐχθρούς μου... Το κείμενο έχει κυκλοφορήσει σε πολλές ιστοσελίδες του διαδικτύου και όπως συνήθως χωρίς αναφορά στην πηγής προέλευσής του. Μετά από ψάξιμο ανακαλύψαμε ότι η πρώτη δημοσίευση έγινε στο περιοδικό "Άγιος Κυπριανός", αριθ. 295/Μάρτιος-Απρίλιος 2000, σελ. 286-287. «Prayers by the Lake», LXXV.

[1] Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου, «Θεραπευτική αγωγή - 2», εκδ. Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), δ΄ έκδ. 1998, σελ. 17.

[2] Η επιστολή αυτή γράφτηκε οταν οί κομμουνιστές είχαν καταλά­βει τη Ρωσία, η Γιουγκοσλαβία όμως δεν είχε πέσει ακόμα στην κυριαρ­χία τους.

[3] Βελιμίροβιτς αγίου Νικολάου, επισκόπου Αχρίδος (+1956), «Εμπνευσμένα κείμενα Ορθοδόξου Πνευματικότητας», εκδ. Ορθοδόξου Κυψέλης, σ.13.

πηγή

Ανακοίνωση Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ: Σύριζα ΕΚΜ & Χρυσή Αυγή παράλληλη ιδεοληψία

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4528332 e-mail: impireos@hotmail.com

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 11ῃ  Ἰουλίου 2013
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ &  ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ  ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΙΔΕΟΛΗΨΙΑ

Τό αὐτοαποκαλούμενο Ἐθνικιστικό κόμμα «Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αὐγή» παρά τό αὐταπόδεικτο γεγονός ὅτι ὁ Ἐθνικισμός ἀποτελεῖ παθογένεια καί ἐκτροπή ἀπό τόν Ἐθνισμό, πού εἶναι ἡ ὑγιής φιλοπατρία στήν ἐπίσημη ἰστοσελίδα του (http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/ mh-krinete-ina-mh-krithhte#.Ud04r6wcX-s) στίς 22/4/2013 ἀπαντώντας στίς καταγγελίες μας ὁμολόγησε ὅτι: «Ναι, κάποιοι νέοι της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ εόρτασαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, μία ημέρα ιερή της Παράδοσης του Ελληνισμού για χιλιάδες χρόνια» καί ἔτσι ἀπεκάλυψε πασίδηλα τόν παγανιστικό καί ἀποκρυφιστικό του χαρακτῆρα πού ὅπως ἔχομε γνωστοποιήσει ἀποδεικνύεται καί ἀπό τά δημοσιευμένα κείμενα τοῦ Γεν. του Γραμματέως. http://www.imp.gr /2012-03-27-20-22-23/510-απάντηση-του-σεβασμιωτάτου-μας-στις-συκοφαντίες-του-γενικού-γραμματέα-της-χρυσής-αυγής-κ-νίκου-μιχαλολιάκου.html , http://www.imp.gr/home/epikaira-arxeio /12-daynews/503-οι-χρυσαυγίτες-είναι-νεο-παγανιστές-και-όχι-χριστιανοί-ορθόδοξ οι.html , http://www.imp.gr/2012-03-27-20-22-23/502-κρίσιμα-ερωτήματα-για-το-κόμμα-λαϊκός-σύνδεσμος-χρυσή-αυγή. html. Παρά τά ἀνωτέρω ὅμως τά δημοσκοπικά ποσοστά τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς θά αὐξάνονται ὅσο παρατείνεται ἡ δοκιμασία τῆς καταλήψεως τῆς Χώρας ἀπό τήν λαθρομετα-νάστευση καί οἱ «χρήσιμοι ἠλίθιοι» τοῦ πολιτικοῦ μας συστήματος ὅπως τούς ἀποκαλοῦν τά διεθνιστικά κέντρα συνεχίζουν τήν ἐθελόδουλη καί ὑποθερμική συνοδοιπορία μαζί τους. Εἶναι ὅμως πολύ σημαντικό τό γεγονός ὅτι πλέον δημόσια καί πανηγυρικά ἔχει διακηρυχθεῖ ἀπό τήν Χρυσή Αὐγή ἡ παγανιστική της πίστη στόν ψευδοθεό Φοῖβο-Ἀπόλλωνα-Ἥλιο σέ ἕνα ἀνθωποποίητο εἴδωλο κατασκεύασμα τοῦ Ὁμήρου καί τοῦ Ἠσιόδου ὅπως καταγράφει ὁ πολύς Ἠρόδοτος στό Β΄ βιβλίο τῶν Ἱστοριῶν του «Οὕτοι δέ εἰσίν οἱ ποιήσαντες θεογονίην Ἕλλησι καί τοῖσι θεοῖσι τάς ἐπωνυμίας δόντες καί τιμᾶσθαι καί τέχνας διελόντες καί εἴδεα αὐτῶν σημήναντες» (αὐτοί δηλ.Ὅμηρος καί Ἠσίοδος εἶναι ἐκεῖνοι πού συνέθεσαν στούς Ἕλληνες τήν θεογονία των καί ἔδωσαν στούς θεούς τά ὀνόματά των καί τάς πρεπούσας σέ αὐτούς τιμάς καί ἐμοίρασαν σέ αὐτούς τάς τεχνικάς ἐπιδεξιότητας καί καθώρισαν σέ αὐτούς τήν ἐξωτερική τους ἐμφάνιση). Ἄλλωστε τό ἄστρο τοῦ πλανητικοῦ μας συστήματος, ἕνα ἀπό τά δισεκατομμύρια τοῦ Γαλαξία μας δέν παύει νά εἶναι παρά μία ἄλογη καί ἀσυνείδητη μάζα ἐνέργειας πού ἐξαγγέλει τήν ἄπειρη σοφία, τήν ὑπερμαθηματική ἀκρίβεια καί τήν τελονομία τοῦ αἰωνίου Δημιουργοῦ.

Ἐκεῖνο ὅμως πού δημιουργεῖ μεγάλη αἴσθηση εἶναι τό γεγονός ὅτι αὐτή τήν παγανιστική ἰδεοληψία τοῦ κόμματος τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς περιπαθῶς ἀσπάζεται καί ἡ διά δικαιοπρακτικῆς συμβάσεως (!!!) οἰκογένεια τοῦ Προέδρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ κ. Ἀλέξη Τσίπρα ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τίς καταχωρήσεις τῆς γνωστῆς δημοσιογράφου κ. Νίτσας Λουλέ, στό ἀξιόλογο βιβλίο της «Κωστής Στεφανόπουλος, ἕνας μοναχικός Πρόεδρος» πού κυκλοφορήθηκε τό 2012. Στό βιβλίο διαβάζουμε ἐπί λέξει: «Τον Ιούνιο του 2011, στην Αίγινα, στο κτήμα του ζεύγους Φλαμπουράρη, το γλέντι καλά κρατεί, γίνονται τα βαφτίσια του γιού του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το «Τσιπράκι, ο γιός του Αλέξη και της Περιστέρας, γίνεται ενός έτους και παίρνει επίσημα, χωρίς κολυμβήθρα και παπά, το όνομα Παύλος-Φοίβος. Κάποιοι τα χάνουν όταν βλέπουν τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας να περνά το κατώφλι. Και μόνον εκείνος δεν δείχνει να έχει πρόβλημα. Αργότερα θα πει: «Αφού με κάλεσαν, γιατί να μην πάω;» καί ὅπως δημοσιεύτηκε χωρίς νά διαψευσθῆ (ΣΤΟΧΟΣ 20/6/2013) ἡ διπλή ὀνοματοδοσία ἔγινε μετ’ ἀπαίτησιν τῆς «δικαιοπρακτικῆς» συντρόφου τοῦ κ. Τσίπρα κας Περιστέρας Μπαζιάνα, ἡ ὁποία εἶναι φανατική δωδεκαθεΐστρια καί «εὐλαβεῖται» καί αὐτή τόν ἀνύπαρκτο Θεό Φοῖβο-Ἀπόλλωνα-Ἥλιο συμπίπτουσα μυστηριωδῶς (!!!) μέ τήν θρησκευτική ἰδεοληψία τῆς παγανιστικῆς Χρυσῆς Αὐγῆς γεγονός πού δέν φαίνεται νά ἐνοχλεῖ οὐδόλως τόν ἀγνωστικιστή καί ἄθεο κατά δήλωσή του κ. Ἀλέξη Τσίπρα.

Ὡς γνωστόν ἡ ἀοίδιμοι ἀρχαίοι ἡμῶν πρόγονοι οἱ εἰς τό σκότος τῆς πολυθεΐας καί τῶν εἰδώλων εὑρισκόμενοι θεωροῦσαν μεγάλη τύχη νά τελέσουν τήν ὀνοματοδοσία τῶν παιδιῶν τους κατά τό θερινό ἡλιοστάσιο 22-23 Ἰουνίου ἀσφαλῶς γιά νά «εὐλογηθοῦν» ἀπό τό ἄλογο καί ἀσυνείδητο ἄστρο τῆς ἡμέρας.

Ὁ «μικροπολιτικός» τῆς Ἐφημερίδος «ΤΑ ΝΕΑ» στίς 18/6/2013 δημοσιοποίησε πληροφορία ὅτι ἡ δικαιοπρακτική «οἰκογένεια» τοῦ κ. Τσίπρα προέβη εἰς ὀνοματοδοσία καί τοῦ δευτέρου τέκνου της πάλι κατά τό θερινό ἡλιοστάσιο τοῦ 2013, στό ὁποῖο ἔδωσε τό ὄνομα Ἐρνέστος-Ὀρφέας ἀπό τόν Ἀργεντινό ἐπαναστάτη Τσέ Γκεβάρα πού δολοφονήθηκε στήν Βολιβία καί τόν μυθικό ποιητή Ὀρφέα πού καί αὐτός θεωρεῖται ἱδρυτής τοῦ δωδεκαθέου. Εἶναι γνωστά ἄλλωστε τά κατά τήν ἀρχαιότητα Ὀρφικά μυστήρια, τελετουργίες παγανισμοῦ καί ἀποκρυφισμοῦ.

Ἀντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς μετά τά ἀνωτέρω εὔληπτα ὅτι τά φερόμενα ὡς ἄκρα ἐνῶ βυσσοδομοῦν τό ἕνα κατά τοῦ ἄλλου, ἔχουν καί ἐκλεκτικές συγγένειες (!!!), τήν κοινή παγανιστική καί ἀποκρυφιστική πίστη πού μισεῖ καί ἐχθρεύεται τόν ἀληθινό ζῶντα Θεό τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΥΡΙΖΙΤΕΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΩΣ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Μετά το αποτυχημένο Συνέδριο στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης με θέμα “Εκκλησία και Αριστερά”, οι Συριζίτες πήραν σβάρνα τις Μητροπόλεις και τον Αθωνα για να εξωραίσουν την αντίχριστη, εθνομειοδοτική, και Εκκλησιομάχο εικόνα που εξέπεμπαν για δεκαετίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στη Μητρόπολη Λαγκαδά στον φέρελπι δελφίνο του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου κ. Ιωάννη μαθαίνουμε από τον Πυλώνα Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ!

Ο ΣΥΡΙΖΑ στον Σεβ. Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμο, τον Ελληναρά, τον “Μακεδονομαχο”, τον μοιχεπιβάτη και μεταθετομανή, που τα βρίσκει τελικά μια χαρά σε όλα με τον Τουρκομπουτάρη!.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο Αγιον Ορος!

Για να προσκυνήσουν οι υψηλοί επισκέπτες το“Αξιον εστίν”, τον Τίμιο Σταυρό ή την Ζώνη της Παναγίας; 

Προσέξτε! Για πρώτη φορά πήγαν ΣΥΡΙΖΙΤΕΣ στον Αθωνα! Φυσικά! Πώς να ευκαιρήσουν. Είναι μονίμως απασχολημένοι στα Εξάρχεια! Δεν μπορούν να βρίσκονται σε δυο μέρη ταυτόχρονα!!!

Μη σας περάσει φυσικά από το μυαλό η ιδέα ότι πήγαν για ψηφοθηρικούς λόγους!

Α! πα! πα! πα! 

Απλά ήθελαν να βρουν Αγιο Γέροντα να τους καθοδηγήσει στη νοερά προσευχή.

Πάντως αν θέλουν οι ΣΥΡΙΖΙΤΕΣ να ολοκληρώσουν το προσκύνημά τους και να εισέλθουν εις την χαράν του νυμφίου τους πρέπει απαραιτήτως να επισκεφθούν την Θεομπαίκτρα της Αστορίας για να τους διδάξει τα μυστικά της πνευματικής ευωδίας, ιδιαίτερα αν πρόθεσή τους είναι να καλύψουν τις δικές τους δυσωδίες.

Αν όμως θέλουν να πάνε σε πιο βαθειά νερά και να βρεθούν στον “θείο γνόφο”,πρέπει να πορευθούν στη "Μεγίστη" Μονή Βατοπαιδίου.!

Πώς είπατε; Για να δουν το χαμόγελο από την αιωνιότητα; Οχι ακριβώς! Για να ακούσουν ευκρινώς το σαρδόνιο γέλιο του Εωσφόρου για το μέγεθος της Θεομπαιξίας!

Για το θέμα του μανικού έρωτα θα τους παρέπεμπα στις ομιλίες του π. Βαρνάβα Γιάγκου, αλλά γνωρίζω ότι είναι επίλεκτο μέλος τους ο κ. Τατσόπουλος, οπότε μάλλον δεν θα έχει να προσθέσει κάτι στην ερωτική θεολογική τους αναζήτηση ο π. Βαρνάβας Γιάγκου ο Νεονικολαίτης και Νεορθόδοξος.

Οι γελοίοι!

Πρώτα μας είπαν ότι θέλουν να μας βάλουν φόρο επειδή είμαστε χριστιανοί και τώρα οι Εκκλησιομάχοι και εθνομειοδότες του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να μας πουλήσουν ευσέβεια!!!

Ας παντρευτεί ο κ. Τσίπρας πρώτα τη μητέρα των παιδιών του, ας αρχίσει να προσκυνά σταυρό και εικόνες και να δέχεται αγιασμό, ας ανακαλέσει τη δήλωση ότι είναι άθεος, ας απομακρύνει το 95% - τουλάχιστον - των στελεχών του που έχουν αντιχριστιανικές θέσεις και τα ξαναλέμε.

Το γε νυν εχον περιοριζόμαστε να πούμε: "NICE TRY, GUYS!"

πηγή

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο «διάβολος» προβοκάτορας: Χρυσή Αυγή

Με λεκτικές υπεκφυγές, ευτελείς μικροπονηριές και πολιτικές σκοπιμότητες για να μην απομονωθούμε από φίλους ή κόμματα δεν θα βοηθήσουν κανένα να ξεφύγει από τους κινδύνους της Ιστορίας και τις εφιαλτικές απειλές που προδιαγράφονται μπροστά στα μάτια μας. 

ΣΗΜΕΡΑ κανένας δεν έχει το ευεργέτημα ούτε της αναστολής, ούτε της αναβολής. Τα μισόλογα είναι ανεύθυνος σκεπτικισμός και πτώση ηθικού που ισοδυναμούν με ΠΡΟΔΟΣΙΑ. 

Βρισκόμαστε μπροστά στις πιο απειλητικές και καταστροφικές προοπτικές της Ιστορίας.

Δεν απειλείται μόνο η οικονομική, κοινωνική και πολιτική μας υπόσταση, η ιστορική μας υπόσταση, αλλά και η ΣΚΕΨΗ, η ΒΟΥΛΗΣΗ και οι ΛΕΞΕΙΣ… 

Έχουν, ήδη, καταστήσει μισοπαράνομη τη ΣΚΕΨΗ και τη Βούληση, τις έχουν επιστρατεύσει. 

Ο στρατιωτικός γύψος που έχει επιβληθεί στις απεργίες και ιδιαίτερα στην απεργία των εκπαιδευτικών δεν βγάζει στην παρανομία μόνο την ΠΡΑΞΗ, αλλά και τη ΣΚΕΨΗ και τη ΒΟΥΛΗΣΗ: Αυτό απαστράπτει με την ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ επιστράτευση των εκπαιδευτικών… 

Το νέο «αντιρατσιστικό» τρόμο-θέτημα που προωθεί η κυβέρνηση με την απλόχερη πολιτική χορηγία της «αριστεράς» βγάζει ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ στην παρανομία τη ΣΚΕΨΗ και ΚΑΤΑΡΓΕΙ και τον πλούτο της ελληνικής ΓΛΩΣΣΑΣ. 

Και η ΓΛΩΣΣΑ πλέον παράνομη. Θα διώκονται και οι ΛΕΞΕΙΣ… 

Σημείωση: Φυσικά είναι πλεονασμός το να λέμε παράνομη η σκέψη και η γλώσσα. Σκέψη και Γλώσσα είναι αλληλένδετα: Από τη στιγμή που η Σκέψη εντοιχίζεται, εντοιχίζεται και η Γλώσσα… 

Πλεονάζουμε για να δείξουμε το μέγεθος της ΦΡΙΚΗΣ… 

Το έδαφος προλειαίνεται και «λιπαίνεται» με τα απανωτά τελετουργικά επεισόδια που σκηνοθετεί το καθεστώς με το «σκιάχτρο» που επίμονα και συστηματικά κατασκεύασε και επιδότησε: Τη Χρυσή Αυγή. 

Η Χρυσή Αυγή αποτελεί το «άλλοθι» και το «τεκμήριο» της νέας φασιστικής ΦΡΙΚΗΣ του 4ου Ράιχ και των πολύχρωμων ανδρεικέλων του. Αυτός είναι και ο βασικός και ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ρόλος της: Του «δαίμονα» προβοκάτορα (τα έχουμε αναλύσει κουραστικά). 

Το επεισόδιο που προκάλεσε και γιγάντωσε ο Δραγασάκης στη Βουλή δεν ήταν απλώς μια «αθώα» ηλιθιότητα: ΗΤΑΝ μια ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ και διατεταγμένη ΠΡΑΞΗ ηλιθιότητας. 

Δεν ήταν απλώς μια λίπανση του εδάφους για το νέο τρόμο-νομοσχέδιο του «αντιρατσισμού», αλλά και η ΑΦΕΤΗΡΙΑ για να τεθεί, και νομοθετικά, στο εγγύς μέλλον, η ΣΚΕΨΗ και Η ΓΛΩΣΣΑ σε επιστράτευση, σε παρανομία. 

Αύριο κάθε κριτική εναντίον του καθεστωτικού δωσιλογισμού θα είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ. Οι λέξεις «δωσίλογος», «ανδρείκελα», «γερμανοτσολιάς», «πουλημένα τομάρια», «προδότες» και πλήθος άλλων, θα είναι ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ, εάν εκτοξεύονται εναντίον της δικτατορίας των ληστών και δημίων μας και των κομματικών, εργατοπατερικών, δημοσιογραφικών και «πνευματικών» τους «εστιών» και Παραρτημάτων… 

Και στην εμπροσθοφυλακή γι αυτόν τον ΕΦΙΑΛΤΗ του άμεσου ΑΥΡΙΟΥ βρίσκεται αυτή η «αριστερά»: Αιχμή ο ΣΥΡΙΖΑ (που έχει κερδίσει το «Φοίνικα» του μεγάλου Κεφαλαίου και CIA) και «ταξικός» κομπάρσος το ΚΚΕ (το «ξύλινο αλογάκι» της «κομμουνιστικής» ΓΛΩΣΣΑΣ). 

Η ηλίθια και διατεταγμένη πρόκληση του Δραγασάκη στη Βουλή σηματοδοτεί ΚΑΘΑΡΑ αυτήν την εφιαλτική απειλή. 

ΜΟΝΟ οι τυφλοί δεν μπορούν, πλέον, να διακρίνουν ότι ο πιο προνομιούχος «πόλος» της νέας φασιστικής θηριωδίας είναι αυτή η «αριστερά» και ο ΣΥΡΙΖΑ, συγκεκριμένα… 

Η Χρυσή Αυγή παίζει ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ αυτό το ρόλο για τον οποίο την κατασκεύασαν και επιδότησαν: Του «διάβολου» προβοκάτορα… 

ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ έχει ανάγκη από την κατασκευή «διαβόλων». 

Ο νέος σκοταδισμός θέλει και τους «διαβόλους» του… 

Δεν μπορούμε πλέον να Σιωπούμε πάνω σ’ όλα αυτά. 

Η ΣΙΩΠΗ είναι ΣΥΝΕΝΟΧΗ…

πηγή

«Συνωστίζονται…»

Του Θανάση Νικολαΐδη 

Η Μικρασιατική τραγωδία (μας) δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Τόσος ηρωισμός και αθλιότητες, τέτοιος (ηρωικός) στρατός, τόσο μεγάλη προδοσία…
ΔΕΝ το θέλουν οι «Σύμμαχοι», δεν αποκαθίσταται τα θύματα, δεν δικαιώνεται ο ελληνισμός. Ωστόσο, αν αυτοί (που παραμένουν «Σύμμαχοι») δεν έχουν λόγο μη φανεί η προδοσία τους, κι αν μερίδα ελλήνων πιστεύει πως αποδόθηκε δικαιοσύνη στο Γουδί, η Ιστορία δεν στέργει και θα γράψει τα δικά της. Όταν φύγουν κι οι τελευταίοι του δράματος κι ας έκλεισε βιαστικά η αυλαία. 

ΤΟ σχεδίασαν οι «Σύμμαχοι» να ξεριζωθεί ο πανάρχαιος ελληνισμός της Ιωνίας, το εκτέλεσαν οι Τούρκοι και το έζησαν οι διωγμένοι. Και δεν έχει προηγούμενο το φευγιό της Σμύρνης. Τούρκοι πυρπόλησαν την πόλη και οι καπνοί πανικόβαλλαν τους κυνηγημένους, τσέτες τους σημάδευαν κι ήταν(;) η θάλασσα διέξοδος και λυτρωμός. Εκεί, στην ήρεμη παραλία της Σμύρνης όπου έπινε τον καφέ της η ελληνοτουρκική φιλία και συνύπαρξη, μύριζε θάνατο. Κι ήταν τόσα τα επιπλέοντα πτώματα ελλήνων, που μπορούσες, περπατώντας πάνω τους, να φτάσεις στα «συμμαχικά» πολεμικά. Κάποια (κουφάρια) χωρίς χέρια, κομμένα με μπαλτάδες Αγγλο-Γάλλων του πληρώματος, μαρτυρούσαν τις «συμμαχικές» προθέσεις απέναντι στην «ευκολόπιστη και πάντα προδομένη». Αυτά είδαν τρομαγμένα μάτια επιζώντων και τα περιέγραψαν, αυτά γράφουν οι ιστορικοί.

ΩΣΤΟΣΟ, η «ημετέρα» ιστορικός ονόματι Ρεπούση άλλα… κελεύει. Η Ελληνίδα(;) που δεν άντεξε ενός λεπτού για τη γενοκτονία των Ποντίων και πήγε προς… νερού της. Απέναντί της ιστορικοί ξένοι και Έλληνες, «παγκόσμιοι», φιλέλληνες και ανθέλληνες, σοφοί, γνώστες και μελετημένοι, (εξ)ιστορούν, γραπτά, και περιγράφουν. Η παραπάνω μόνη, ετερόδοξη και αιρετική, θρασεία, πείσμων και επίμονα…ανιστόρητη. Με τους τίτλους της συμπυκνωμένους σε ένα (σύνηθες) μεταπτυχιακό στην αλλοδαπή και ένα (συνηθέστερο) πτυχίο στην ημεδαπή και με τον… φιλελληνισμό της στον «συνωστισμό». Σηκώνονται κι οι πέτρες, ο «συνωστισμός» γίνεται «συνωστίζονται», κάτι ψελλίζει και μας παραπέμπει στα… βιβλία της. Με το «έγκλημα» ατιμώρητο και την ίδια «από καναλίου εις κανάλιον»… Δεν το μετάνιωσε, δεν ανακάλεσε, δεν πήγε στην παραλία της Σμύρνης να… πνιγεί είτε στο Ζάλογγο να πέσει στο γκρεμό, σπίτι της ή να καλογριέψει.

ΕΙΝΑΙ και πολιτικός η παραπάνω κυρία. Με 1670 σταυρούς-κατά τα άλλα «δεν φταίει ο λαός…». Αυθαδιάζει δημόσια και δεν της τραβάει το αυτί ο αρχηγός, το Κόμμα δεν τη διαγράφει.

ΟΙ λαοί έχουν την ιστορία τους με γεγονότα και αλήθειες, έχουν ακόμα και μύθους που τους κρατάνε στη ζωή. Αν δεν τα ξεχωρίσατε, κυρία μου, έχετε πρόβλημα.
πηγή