Αγγελικό Πολίτευμα και πολιτεία

πηγή

Τις γενικές προτάσεις που σκοπόν έχουν να σηματοδοτήσουν τον τρόπον, κατά τον οποίον μία ειλικρινής προσπάθεια όλων των φορέων θα απέδιδε μέγιστον όφελος εις το Μοναχικόν Πολίτευμα, ήτοι:

«1ον Η Πολιτεία δεν πρέπει να αστοχήση εις τας επιλογάς της, φερομένη δυναστικώς και εξουσιαστικώς έναντι του Μοναχισμού. Αποτελεί κέρδος δι΄ αυτήν να διατηρή σχέσιν προστατευτικήν έναντι αυτού όσον αφορά εις τα πνευματικά και ιδιοκτησιακά του δίκαια. Το παράδειγμα των πρώην αθεϊστικών καθεστώτων διδάσκει, ότι και η άσκησις βίας εις βάρος τοιούτων αιωνοβίων θεσμών, όχι απλώς δεν ωφέλησεν, αλλά και εζημίωσε μακροπροθέσμως την Πολιτείαν.

2ον Ο Μοναχισμός συμβάλλει ποικιλοτρόπως εις την καλήν λειτουργίαν της Πολιτείας. Πέραν της πνευματικής ωφελείας που λαμβάνουν οι πιστοί χριστιανοί ωφελούνται και τα μη πιστά μέλη της πολιτείας. Αι Ιεραί Μοναί είναι τόποι πνευματικής αναψυχής δι΄ όλους τους πολίτας, όπως άλλωστε το ομολογούν και οι ίδιοι, είτε είναι πιστοί, είτε άπιστοι, είτε θρησκευτικώς αδιάφοροι, εις τας κατ΄ ιδίαν συζητήσεις των ή καταγράφουν τας εντυπώσεις των εις τα βιβλία των επισκεπτών, τα οποία φυλάσσονται εις τας Ιεράς Μονάς ή και εις τα ιδικά των συγγραφικά έργα.

Αι Ιεραί Μοναί είναι τόποι όπου κατ΄ εξοχήν καλλιεργείται ο σεβασμός προς την φύσιν και αποφεύγεται ο εκβιασμός της. Ενίοτε συμβάλλουν εις την εθνικήν οικονομίαν ως συνέβη εν Σερβία, όπου ο Τίτο κατ΄ αρχήν είχε αφαιρέσει όλα τα κτήματα των Μονών και τα έδωκεν εις κοσμικούς. Όταν όμως διεπίστωσεν, ότι οι κοσμικοί τα άφησαν ακαλλιέργητα, τα επέστρεψε εν πολλοίς εις τας Ιεράς Μονάς, αι οποίαι ανέλαβον την καλλιέργειαν και αξιοποίησίν των. Εις κρισίμους διά το έθνος περιόδους, προσέφερον ανεκτιμήτους υπηρεσίας. Αναφέρομεν π.χ. την κατά το δεύτερον ήμισυ του 19ου αιώνος αγοράν οθωμανικών γαιών εκ μέρους των αθωνιτικών Μονών, κατόπιν προτροπής του ελληνικού κράτους, διά να εμποδισθή η βουλγαρική διείσδυσις εις την Μακεδονίαν. Ακόμη και ως ισχυρά πνευματικά αναχώματα εις την πολιτισμικήν ισοπέδωσιν της παγκοσμιοποιήσεως πρέπει να υπολογισθούν αι Ιεραί Μοναί, αι οποίαι διαφυλάσσουν εκτός των ιερών κειμηλίων και άπασαν την πολιτισμικήν μας παράδοσιν.

3ον Ο Ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Πολιτείας έχει συνεπείας και επί των σχέσεων Πολιτείας και Μοναχικού Πολιτεύματος. Και εκ του γεγονότος της δικαιώσεως των Ιερών Μονών υπό των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων έναντι του Ελληνικού Δημοσίου, διά την Μοναστηριακήν περιουσίαν, μαρτυρείται ότι ως Πολιτεία δεν ημπορεί να νοήται μόνον η ελληνική Πολιτεία, αλλά και η Ενωμένη Ευρώπη. Πρέπει επομένως να διερευνηθή ποίαι νομοκανονικαί ρυθμίσεις θα εξασφαλίσουν ευνοϊκωτέρας σχέσεις προς τας Ιεράς Μονάς της νέας μορφής Πολιτείας.

4ον Πλείσται όσαι έννοιαι νομικαί εις το Εκκλησιαστικόν και Μοναχικόν δίκαιον χρήζουν διασαφήσεως και επαναπροσδιορισμού. Ενδεικτικώς αναφέρομεν ωρισμένας:

α) Υπό ποίαν έννοιαν θα χρησιμοποιηθή μελλοντικώς, εάν βεβαίως παραμείνη εις το Σύνταγμα η πολυσυζητημένη «επικρατούσα θρησκεία»;

β) Η διάκρισις εις δογματικούς και διοικητικούς, των Ιερών Κανόνων, εκ των οποίων οι μεν κατοχυρώνονται εις το Σύνταγμα, οι δε επαφίονται εις την κρίσιν του κοινού νομοθέτου θα διατηρηθή;

γ) Υπό ποίαν έννοιαν αι Ιεραί Μοναί είναι Ν.Π.Δ.Δ.;

δ) Εις ποίαν νομικήν βάσιν θεμελιούται το άβατον ωρισμένων Ιερών Μονών;

ε) Εις ποίον ανήκει η κυριότης των διακατεχομένων Μοναστηριακών κτημάτων;

Η Εκκλησία πρέπει ν΄ απαιτήση από τον συντακτικόν και τον κοινόν νομοθέτην να προσδιορίσουν επακριβώς αυτάς και άλλας σχετικάς εννοίας.

5ον Είναι πιθανόν, απευκτέον κατά την ταπεινήν γνώμην μου, η Ελληνική Πολιτεία κατόπιν συνήθως εντολών – οδηγιών της Ε.Ε. ή και άλλων κέντρων, να προχωρήση εις οριστικόν χωρισμόν, δυσμενή ή όχι, από την Εκκλησίαν. Οφείλουν τότε να ενσωματωθούν εις την νομοθεσίαν νομικαί διατάξεις αι οποίαι θα εξασφαλίζουν απρόσκοπτον την ζωήν των Ιερών Μονών.

6ον Ο ησυχασμός διέσωζε το Γένος και την ταυτότητά του σε όλας τας περιόδους της δουλείας του (Αραβοκρατία, Φραγκοκρατία, Τουρκοκρατία) και παράλληλα και την θεραπευτικήν αγωγήν του φωτισμού και της θεώσεως (Ι. Ρωμανίδης), δι΄ αυτό ακριβώς θεωρείται και το μεγαλύτερον εμπόδιον διά την δυτικοποίησιν της Ορθοδοξίας και διά τον λόγον αυτόν θα είναι ο στόχος των αντιθέτων δυνάμεων και μάλιστα των κατά καιρούς διαφωτιστών.

Τότε με εκφραστήν τον Κοραή και τους συνοδοιπόρους αυτού, εχαρακτήριζαν τους Μοναχούς ολετήρες του Ρωμαίικου και εκμεταλευτάς του Γένους, εις διάφορα επίπεδα. Εις το επίπεδον της λατρείας δήθεν επέφερον την νόθευσιν και την αλλοίωσιν, εις το επίπεδον της κοινωνίας εμφανίζονται ως θορυβοποιοί και ταραχοποιοί. Εκκλησιολογικώς επέφερον την αλλοτρίωσιν της θρησκείας την οποίαν μετάβαλον εις καλογεροθρησκείαν, ενώ εθνικώς από τας μακράς προσευχάς και τα πολλά μοναστήρια ανεφύτρωσαν οι Τούρκοι (Αυτά εγράφοντο εις τον Ιερατικόν Συνέκδημον 6 ιγ). Κατά την μαρτυρίαν του Κωνσταντίνου Οικονόμου εθεώρησαν τα μοναστήρια πανταχού της Ελλάδος πρόρριζα καταστρεπτέα.

Επειδή τα αυτά αίτια οδηγούν εις τα ίδια αποτελέσματα πολύ φοβούμαι, ότι και εις τας ημέρας μας θα επιδιωχθή η φίμωσις της μερίδος αυτής του Γένους που έχει την δύναμιν ν΄ αρθρώση λόγον εκκλησιολογικοθεολογικόν, ελέγχοντας τας συνεχείς παρακκλίσεις από την παράδοσιν και ασφαλώς θα προφασισθούν οι τα τοιαύτα επιθυμούντες την μέχρι σήμερον αναξιοποίητον Μοναστηριακήν περιουσίαν, προκειμένου να την αξιοποιήση ο λαός εις όφελός του ή τας αδυναμίας και σφάλματα των αποτελούντων την Μοναχικήν Πολιτείαν, προκειμένου με την επέμβασίν των εις τα εσωτερικά των Μονών να διορθώσουν δήθεν τα κακώς κείμενα.

Επομένως το όραμα του εξευρωπαϊσμού συνδεδεμένον με την άγνοιαν ή την υποτίμησιν της παραδόσεως του Γένους, σφραγίζει από της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερον και τις παραμικρές λεπτομέρειες του δημοσίου βίου και της κρατικής συμπεριφοράς, παρατηρεί ο Χρ. Γιανναράς και προσθέτει ότι οικονομικά προγράμματα, εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, πνευματικά καθιδρύματα, μέσα μαζικής ενημέρωσης, θα υπηρετούν σε μόνιμη βάση ένα και μοναδικό στόχο του εξευρωπαϊσμού μας (Νεοελληνική ταυτότητα. Αθήνα 1978 σελ. 8).

Η δυτικοποίησις της Ελλάδος «ήταν και είναι παντελώς αδύνατος χωρίς την δυτικοποίησιν δηλ. την εκφράγκευσιν της Ορθοδοξίας, η οποία εις την ησυχαστικήν της διάστασιν παραμένει μέγεθος διαμετρικά αντίθετο προς την πνευματική παράδοση της Ευρώπης ανέφερε επιγραμματικά ο π. Γ. Μεταλληνός εις την ομιλίαν του, κατά το πρώτον παμμοναστικόν Συνέδριον το 1990 εις τον ίδιον εδώ χώρον.

7ον Η Εκκλησία οφείλει να περιβάλη τον Μοναχισμόν με στοργήν και εκτίμησιν και να βοηθήση πάση δυνάμει εις την επιτέλεσιν της υψίστης εκ των αποστολών του, δηλαδή, να αποτελή την μικράν πνευματικήν ζύμην που θα ζυμοί όλον το φύραμα εις Χριστόν, αλλά και οι Μοναχοί οφείλουν σεβασμόν, αγάπην και υπακοήν εις την Εκκλησίαν. Η απόσπασις Ιερομονάχων ως εφημερίων δεν είναι το καλλύτερον διά την πνευματικήν ανάπτυξιν της Μοναχικής Πολιτείας.

8ον Είτε διατηρηθή το κρατούν καθεστώς εις τας σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, είτε επέλθουν αλλαγαί επί τα βελτίω ή τα χείρω, το βασικόν μέλημα της Εκκλησίας οφείλει να είναι η διατήρησις ακμαίου του Ορθοδόξου ήθους των μελών της Ιεραρχών, λοιπών κληρικών, μοναχών και λαϊκών, ώστε και εις περίοδον αρμονικών σχέσεων προς την Πολιτείαν, να είναι δυνατή η προσφορά του Ορθοδόξου Μοναχισμού εις την Εκκλησίαν και τον κόσμον, αλλά και εις περίοδον δυσχερειών να μη ζημιωθή το πολίτευμα της Εκκλησίας και εν προκειμένω το Μοναχικόν.

9ον Οι Μοναχοί, τέλος, οφείλουν να καλλιεργήσουν το ησυχαστικόν πολίτευμα, που διεφύλαξεν η αγία Ορθόδοξος Εκκλησία διά των Ιερών Κανόνων της και διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες εις τα θεόσοφα συγγράμματά των. Η εκκοσμίκευσις, και φοβούμαι πως εν πολλοίς έχει συντελεσθή, του Μοναχισμού εις την καθ΄ ημάς Ανατολικήν Εκκλησία θα σημάνη την πτώσιν του εσωτάτου τείχους της νοητής Ιερουσαλήμ της αγιωτάτης Εκκλησίας μας.

10ον Επιβάλλεται οι Μοναχοί να αναδειχθούν και εις τας ημέρας μας ήρωες αγιότητος, πρότυπα εναρέτου ζωής, υποδείγματα αγάπης προς τον Θεάνθρωπον και τον άνθρωπον. Η αυστηρότης εις την ζωή των, η άσκησις λιτότητος, η ολιγάρκεια και η απλότης ώστε να μη σκανδαλίζωνται και οι ευσεβείς όπως δυστυχώς συμβαίνει με την αδικαιολόγητον πολυτέλειαν μερικών Μονών, είναι απαίτησις των αποκαλυπτικών καιρών μας. Η συμμετοχή των εξ άλλου εις τα προβλήματα του λαού μας μέσα από την φιλανθρωπίαν, την εξομολόγησιν και την αδιάλειπτον υπέρ αυτού προσευχή των, θα μετατρέψη και τους εχθρικώς διακειμένους και αδιαφόρους, εις υπερασπιστάς των Ιερών Μονών εις δυσκόλους στιγμάς.

11ον Το ου φοβήσομαι κακά ότι συ μετ΄ εμού ει» και το «δικαίω νόμος ου κείται μαζί με την συμβουλήν του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού ότι Χριστός και ψυχή μας χρειάζονται και ότι αυτά κανείς δεν μπορεί να μας τα αφαιρέση εκτός αν μόνοι μας τα προδώσωμε είναι μία τελευταία και πιστεύω καθησυχαστική πρότασίς μου.

Αναθέτοντας εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ και λέγοντες ευκαίρως – ακαίρως το θέλημα του Θεού γενέσθω (Πράξ. 21,14) θα ησυχάζωμεν, χωρίς και να εφησυχάζωμεν, εργαζόμενοι ακαταπονήτως και ισοβίως τας εντολάς του Θεού». 


-----------------------------

Μοναχισμός και διάσωση της κτίσεως
    
Αγγελικό πολίτευμα και Πολιτεία 
Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευσταθίου    

Μητροπολίτης Κισάμου Αμφιλόχιος, "Με λύπη και αγωνία παρακολουθούμε όσα λέγονται περί της κατάργησης του Εκκλησιασμού των παιδιών μας"

πηγή

Στην Ιερά Παράκληση που τελέστηκε στον Ι. Ναό Μιχαήλ Αρχαγγέλου, Ροτόντα Επισκοπής Κισάμου, τον αρχαιότερο Ναό της Κρήτης (6ος αιώνας), το εσπέρας της εορτής της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας, χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος.Άμα το πέρας της Ι. Παρακλήσεως ακολούθησε η ευλογία των καρπών της γης.

Ενορίες της ευρύτερης περιοχής, Σύλλογοι Γυναικών, Φορείς και Ιδιώτες προσέφεραν τους καρπούς των κόπων και των μόχθων τους (Φρούτα, λαχανιά κ.α.) προς ευλογία.

Ο Σεβασμιώτατος αναφερόμενος στον τόπο όπου έγινε η Ι. Παράκλησης τον χαρακτήρισε «τόπο μαρτυρίου και μαρτυρίας», καθώς όπως είπε υπήρξε η έδρα του Εθνομάρτυρος Μελχισεδέκ, Επισκόπου Κισάμου, ο οποίος μαρτύρησε επί Τουρκοκρατίας.

Μίλησε για την ευθύνη διαφύλαξης της παρακαταθήκης της ιστορίας και του πολιτισμού μας, παρακαταθήκη που, όπως είπε, είναι μπολιασμένη μέσα στο πνεύμα, το ήθος και το αίμα των Αγίων και Μαρτύρων της πίστεως μας.

Αναφερόμενος στις εισηγήσεις αξιωματούχων του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων που θέλουν την κατάργηση του Εκκλησιασμού των Ελληνοπαίδων, σημείωσε τα εξής: «Με λύπη και αγωνία παρακολουθούμε τα όσα λέγονται και ακούγονται από στελέχη του Υπουργείου Παιδείας περί της κατάργησης του Εκκλησιασμού των παιδιών μας.

Λυπούμεθα που από χείλη υπεύθυνα εξαγγέλλεται ο σχεδιασμός αποχριστιανοποίησης και αποϊεροποίησης αυτού το λαού και αυτού του Γένους.

Λυπούμεθα και διαμαρτυρόμεθα διότι στο όνομα της δήθεν πολυπολιτισμικότητας κάποιοι αδίστακτοι έχουν βάλει στόχο, προφανώς λειτουργώντας ως εκτελεστικά όργανα και εκτελώντας εντολές… «άνωθεν», να ξεθεμελιώσουν και ξεριζώσουν την ψυχή των Ελλήνων, λησμονώντας ότι το DNA των Ελλήνων, η ψυχή και το αίμα τους, είναι ποτισμένα με το Αίμα του Χριστού.

Όλοι σεβόμεθα, τιμούμε και αναγνωρίζομε τις μειονότητες και τα δικαιώματα τους και η Εκκλησία αποδεικνύει έμπρακτα στην καθημερινότητα του βίου Της τον σεβασμό στο πρόσωπο, στο κάθε πρόσωπο.

Κανείς όμως δεν δικαιούται να χρησιμοποιεί τις όποιες μειονότητες θέλοντας να πετύχει τα ανίερα σχέδια του.

Διερωτώμαι αλήθεια, κατέληξε ο Σεβασμιώτατος κ. Αμφιλόχιος, στο όνομα ποιάς δημοκρατίας, ποιάς ηθικής και τίνος Νόμου μπορεί τόσο βάρβαρα και βάναυσα να αγνοηθούν ο πολιτισμός, τα πιστεύω και τα ιδανικά του 95% ενός λαού, υπέρ του 5%; Μήπως, τελικά, στόχος είναι να δημιουργήσουν μια Ελλάδα, χωρίς Έλληνες;».

Στο τέλος της Ακολουθίας όλα τα προσφερόμενα διανεμήθηκαν στους μετέχοντες.

ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ Το Κράτος και οι χειροτονούντες του αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη

Προβλήματα, λένε πολλοί μητροπολίτες, προκάλεσε η απόφασις του Ελληνικού Κράτους να μη διορίζη πλέον νέους κληρικούς. 

Σύμφωνα με τη γενικώτερη αρχή, που ισχύει, λόγω της οικονομικής κρίσεως, στους δέκα δημοσίους υπαλλήλους που φεύγουν, διορίζεται ένας καινούργιος! 

Η αρχή αυτή εφαρμόζεται και στους κληρικούς, που θεωρούνται και δημόσιοι υπάλληλοι.

● Δεν θ’ ασχοληθούμε στη στήλη εδώ, καθαρώς άλλωστε λειτουργική, με το αν τηρήται ἤ όχι η αρχή αυτή. 

Απλώς θέλουμε να τονίσουμε, ότι η άρνησις του Κράτους για διορισμό και άλλων εφημερίων πιθανόν να λειτουργήση και ως «φρένο» στις αθρόες χειροτονίες κληρικών, ακαταλλήλων εν πολλοῖς.

● Όσο και αν διαφωνούμε με τον κρατισμό και με επαίσχυντα νομοθετήματα ενός, στην πραγματικότητα, υλιστικού και αμοραλιστικού κράτους, είμαστε υποχρεωμένοι, να δεχτούμε, ότι το Κράτος εδώ στην Ελλάδα διατηρεί ακόμα «καλά αισθήματα» για τους κληρικούς. 

Δεν γνωρίζουμε, τι θα γινόταν, αν εξελέγετο κυβέρνησις δεδηλωμένων αθεϊστικών και αντικληρικών αντιλήψεων. 

Σήμερα, το Κράτος διατηρεί κάποια εκτίμησι για τους κληρικούς. 

Γι’ αυτό και τους μισθοδοτεί.

Προνόμια βέβαια από το Κράτος έχουν και κληρικοί των μουσουλμάνων της Θράκης. 

Αλλ’ εν πάσει περιπτώσει, θα ήταν δυνατόν, να μη μισθοδοτούνται οι κληρικοί μας, όπως δεν εμισθοδοτούντο επί τόσους αιώνες.

● Κανείς δεν ισχυρίζεται, ότι οι κληρικοί, και μάλιστα οι οικογενειάρχες, δεν έχουν ανάγκη μισθού. 

Άλλωστε «ἄξιος ὁ ἐργάτης τοῦ μισθοῦ αυτοῦ», καθιερώνει ο Χριστός (Λουκ.ι΄7).

Ο εργάτης, ο εργαζόμενος, αυτός είναι άξιος κάποιου μισθού. 

Οι κληρικοί μας όλοι (και οι οκτώ περίπου χιλιάδες) κοπιάζουν, για να είναι άξιοι του μηνιαίου μισθού; 

Εργάζονται, όπως και οι λοιποί δημόσιοι υπάλληλοι, τουλάχιστον οκτώ ώρες την ημέρα; 

● Υπάρχουν ασφαλώς πρεσβύτεροι, που όχι οκτώ, αλλά δέκα οκτώ ώρες καθημερινά εκδαπανώνται στο ποιμαντικό τους έργο. 

Εργάζονται «νύκτα καί ἡμέραν», μιμούμενοι τον απόστολο Πᾳύλο (Πράξ.κ΄31).

 Πάντως υπάρχουν και οι άλλοι (είναι οι περισσότεροι!). 

Όχι απλώς έχουν επαγγελματική νοοτροπία, αλλά και στο «επάγγελμά» τους δίνουν το «παρών» ελάχιστες ώρες την εβδομάδα. 

Πολλοί διαμένουν στην πρωτεύουσα του Νομού ή σε άλλο αστικό κέντρο, και μεταβαίνουν στην ενορία το απόγευμα του Σαββάτου, για ν’ αναχωρήσουν την Κυριακή, μια ώρα μετά τη θ.λειτουργία.

Κανείς δεν τους ελέγχει ως «κοπανατζήδες» και «δημοσιοθεσίτες» της πιο επαίσχυντης εκμεταλλεύσεως του δημοσίου χρήματος.

● Αλλ’ από το πρόβλημα, αν είναι «άξιοι του μισθού» (επίγειου), άλλο είναι το σπουδαιότερο πρόβλημα.

Πόσοι από τους κληρικούς είναι άξιοι της ιερωσύνης; 

Αν οι επίσκοποι, οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι της Εκκλησίας είχαμε συνείδησι της αποστολής και λειτουργίας μας, τότε δεν θα μιλούσαμε μόνο για τα οικονομικά μας δικαιώματα. 

Τότε θα στεκόμασταν με δέος μπροστά σε μια ιερωσύνη, που δεν είναι απλώς δικαιοσύη, ούτε καν μόνο αγαθωσύνη και καλωσύνη, αλλ’ είναι μια πορεία θυσίας και προσφοράς. 

Είναι ακτημοσύνη!

● Οι ακαταστασίες στην Εκκλησία ξεκινούν από τις χειροτονίες. 

Μερικές Χρυσοστομικές μαρτυρίες θα παραθέσουμε, για να δούμε σωστά όλο το πρόβλημα:

Από τον τρόπο εκλογής του προς χειροτονία προσώπου, εξαρτάται η ανύψωσις ή η κατάπτωσις του εκκλησιαστικού πληρώματος. 

Λέει ο ιερός Πατήρ: «Πόθεν, εἰπέ μοι, νομίζεις τάς τοσαύτας ἐν ταῖς Εκκλησίαις τίκτεσθαι ταραχάς; Ἐγώ μέν γάρ οὐδέ ἄλλοθέν ποθεν, οἶμαι, ἤ ἐκ τοῦ τάς τῶν   προεστώτων αἱρέσεις καί ἐκλογάς ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχε γίνεσθαι» (Ε.Π.Ε. 28,138). Μετάφρασις: Πές μου, από πού νομίζεις, ότι προέρχονται οι τόσες ακαταστασίες στην Εκκλησία; Εγώ νομίζω, ότι δεν προέρχονται από αλλού, ει μη από τον τρόπο εκλογής των ποιμένων. Ενεργούνται με πολλή επιπολαιότητα, εἰκῆ καί ὡς ἔτυχεν!

● Ἐκβοᾶ βέβαια ο χειροτονῶν επίσκοπος, το «Ἡ θεία χάρις… προχειρίζεταί σε… πρεσβύτερον (ἤ διάκονον ἤ επίσκοπον)», ἀλλ’  ο ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, με θλίψι διαπιστώνει, ότι η χειροτονία πολλές φορές δεν οφείλεται στην κλήσι και τη δωρεά της χάριτος, αλλ’ οφείλεται στη σπουδή να καταλάβη ένας νεαρός το αξίωμα (κοσμικό, δυστυχώς, γι’ αυτόν!) και να έχη μια ανθρώπινη προσοδοφόρα «καριέρα».  

«Πολλαί τούτων τῶν χειροτονιῶν οὐκ ἀπό τῆς θείας γίγνονται χάριτος, ἀλλά καί ἀπό τῆς τῶν ἀνθρώπων σπουδῆς» (Ε.Π.Ε.28,198). Μετάφρασις: Πολλές χειροτονίες δεν γίνονται με έμπνευσι της θείας χάριτος, αλλά γίνονται ύστερα από πρότασι ανθρωπίνων υπολογισμών.

● Το χειρότερο είναι η χειροτονία νεαρών παιδιών, κάτω από το όριο ηλικίας που ορίζουν οι ἱεροί Κανόνες. 

Καράβι μεγάλο δεν το εμπιστευόμαστε σε μικρό ναύτη, που ξαφνικά φοράει τη στολή του πρώτου καπετάνιου, χωρίς καμμιά πείρα και καμμιά κατάρτισι.

Εμπιστευόμαστε όμως σε νεαρά παιδιά 20 και 22 και 24 ετών τη διακυβέρνησι του σκάφους, που λέγεται εκκλησιαστική ενορία. 

Το ακόμα πιο φρικτό:

 Πολλά από αυτά τα παιδιά είναι άγαμοι. 

Και αντί να βρίσκωνται σε μοναστήρι για δεκαετή τουλάχιστον δοκιμασία, αυτοί καμαρώνουν, έξω μεν από το ράσο με σταυρούς και επανωκαλλύμαυχα, μέσα δε από το ράσο με μεγαλοπρεπή… μοναχικά σχήματα, αυτοί οι «ἀεί ἀμόναχοι»! 

Λέει ο ἱερός Πατήρ: «Πῶς οὐκ ἄτοπον, εἰς μέν οἰκίαν νεώνητον οἰκέτην μή πρότερον ἐγχειρίζεσθαί τι τῶν ἔνδον, πρίν ἄν διά πολλῆς τῆς πείρας τῆς αὐτοῦ γνώμης πολλά τεκμήρια δῷ, εἰς δε τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ ἔξωθεν εἰσελθόντα εἰς τούς πρώτους εὐθέως κατατάττεσθαι;»(Ε.Π.Ε.23,292). Μετάφρασις: Ένα σπίτι δεν το εμπιστευόμαστε σε νεοφερμένο υπηρέτη, προτού δοκιμαστῆ και δώση σημάδια καλού χαρακτήρα. Και στην εκκλησία αφήνουμε να κατατάσσεται στους προεστώτες κάποιος που μόλις τώρα ήρθε στην πίστι;

● Η ευθύνη  βαρύνει κυρίως τον επίσκοπο. 

Κανένας λόγος δεν μπορεί να ωθήση τον επίσκοπο να χειροτονῆ ακατάλληλα πρόσωπα. 

Φοβερή η ευθύνη. 

Μιλάει γι’ αυτήν ο Χρυσόστομος: «Ὁ τήν ἐπισκοπήν λαχών ὅσῳ πρός μείζονα ὄγκον ἀναβέβηκε, τοσοῦτῳ πλείονα ἀπαιτηθήσεται λόγον, οὐχί διδασκαλίας μόνον και πενήτων προστασίας, ἀλλά καί χειροτονιῶν δοκιμασίας καί μυρίων ἑτέρων» (Ε.Π.Ε.26,40). Μετάφρασις: Εκείνος, που του έπεσε ο κλήρος της επισκοπής, όσο σε μεγαλύτερο αξίωμα ανέβηκε, τόσο και μεγαλύτερη η ευθύνη που θα του ζητηθῆ. Και όχι μόνο για τη διδασκαλία και τη φροντίδα των φτωχών, αλλά και για τις χειροτονίες δοκίμων ανθρώπων και για μύρια άλλα ζητήματα (ποιμαντικῆς).

"Δεν είμαστε αποικία"! Χειμαρρώδης ομιλία Ιερώνυμου και επίθεση κατά Ρεπούση

πηγή

Σημαντική παρέμβαση, με ευθείες βολές προς τους ευρωπαίους εταίρους και τους δανειστές της Ελλάδας αλλά και προς όλους όσοι επιδιώκουν ν’ αποκόψουν την Εκκλησία από την κοινωνία έκανε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος από την Φλώρινα για τον εορτασμό του πολιούχου της ακριτικής πόλης της Μακεδονίας. «Ναι, μας χρειάζονται οι ξένοι. Και οι Ευρωπαίοι μας χρειάζονται και όλοι μας χρειάζονται. Αλλά είμαστε η Ελλάδα, είμαστε ο Παρθενώνας, είμαστε η Φλώρινα, δεν... είμαστε η αποικία»,έστειλε το μήνυμα ο Αρχιεπίσκοπος και ξεκαθάρισε: «αυτά που πήραμε να τα δώσουμε, είμαστε έντιμοι, αλλά δεν θα μας πνίξετε». 

Ακόμα προειδοποίησε πως «οι Εκκλησιές μας γεμίζουνε και περιμένουν μια σπίθα», για να προσθέσει με νόημα ότι «ο τόπος μας υποφέρει και υπάρχει κίνδυνος αυτή η σπίθα κάποια στιγμή να ξεσπάσει».

Αισθηση έκανε και η έμμεση αναφορά- χωρίς όνομα- στην βουλευτή της ΔΗΜΑΡ κ.Ρεπούση , την οποία δημοσιεύματα φέρουν να υποστηρίζει την κατάργηση του εκκλησιασμού και της προσευχής στα σχολεία: «Κυρά μου…ποιό είναι το δικαίωμα σου, που εσύ θα αποφασίζεις ότι δεν θα εκκλησιάζονται τα παιδιά; Τους ρώτησες τους γονείς;».

Είπε ακόμη ο Αρχιεπίσκοπος:

«Σήμερα υποφέρουμε από αυτό το πράγμα. Δεν είμαστε αντίθετοι στις σπουδές, πρέπει να σπουδάσουμε. Σε όλα τα κράτη να πάμε. Να πάρουμε γνώσεις, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την παράδοση μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα θεμέλια και τις ρίζες μας. Γιατί προοδεύουν τόπο πολύ αυτοί οι Έλληνες που πάνε έξω και οι επιστήμονες - από αυτούς - έχουν καταλάβει τις μεγαλύτερες θέσεις, ενώ εδώ δεν είναι αρεστοί και αν έρθουν τους διώχνουνε; Είναι ερωτηματικά αυτά. Σ΄εναν υπουργό, με τον οποίο συζητούσα μπροστά από λίγο καιρό, του είπα, η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μορφωμένους ανθρώπους, αλλά που να έχουνε μέσα τους την πατρίδα, την παράδοση. Έναν που πάει και βγάζει το ΜΙΤ, το Χάρβαρντ κλπ τον θέλουμε, αλλά επειδή έμαθε πέντε γλώσσες, έμαθε πολλά πράγματα, δεν σημαίνει ότι θα του δώσουμε μια καρέκλα και ένα μολύβι για να υπογράφει κατά την δική του άποψη και να βγάζει και εγκύκλιο που να λέει απαγορεύεται η προσευχή στα σχολεία.

Κυρά μου τα παιδιά είναι δικά μου, τα παιδιά είναι δικά μας. Ποια είσαι εσύ που θα βγάλεις εγκύκλιο, χωρίς να ρωτήσεις αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν σ΄ αυτό τον τόπο γι΄ αυτό το χώρο. Ποιό είναι το δικαίωμα σου, που εσύ θα αποφασίζεις ότι δεν θα εκκλησιάζονται τα παιδιά. Τους ρώτησες τους γονείς;»

Και συνέχισε:

«Δεν είμαστε εναντίον των ανθρώπων που σπούδασαν και φέρνουν πολιτισμό εδώ. Όχι τους χρειαζόμαστε διότι η Ελλάδα από αυτό έζησε. Αλλά για προσέξτε πιο είναι το μυστικό της Ελλάδος. Δεν διώχνει το ξένο, το παίρνει αλλά το αφομοιώνει και το κάνει δικό της. Είναι κάτι που πρέπει να το προσέξουμε αυτό ιδιαίτερα.Θα ήθελα να το πω στους αρχιερείς μας, αλλά και στα πολιτικά πρόσωπα, ότι αυτή η ηττοπάθεια, αυτό το να μην πούμε την λέξη Εκκλησία...γιατί ξέρετε, έχει πολιτικό κόστος, να μην πούμε ότι τα εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα βρίσκονται σ αυτήν την κατάσταση, αλλά να βρούμε μια λέξη που θα λέει ότι τα νομικά πρόσωπα που ανήκουν στην υπ’ αριθμό τάδε, τάδε. Λες και δεν θα ψάξουν να τα βρουν αυτοί που μας λένε ότι στην ιστορία στην Μικρά Ασία συνωστίζονταν οι Έλληνες σαν στο λεωφορείο για να μπούνε για να φύγουνε. Λοιπόν θα πρέπει να το καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο, σε μια γραμμή δύσκολη και επομένως όλα αυτά τα ερωτηματικά που είπαμε στην Έκκλησία και εδώ ελέχθησαν, δεν γίνονται με τέτοιες σκέψεις.

Πρέπει να δούμε τι θέλουμε. Την θέλουμε την πατρίδα μας; την θέλουμε την θρησκεία μας; τις θέλουμε τις παραδόσεις μας; Να έχουμε το θάρρος και να το πούμε και να το στηρίξουμε και να προχωρήσουμε. Οι Έλληνες είναι λίγο φοβισμένοι, είναι λίγο μαζεμένοι, το λέω γιατί το ζω. Οι εκκλησιές μας γεμίζουνε και περιμένουν μια σπίθα. Ο τόπος μας υποφέρει και υπάρχει κίνδυνος αυτή η σπίθα κάποια στιγμή να ξεσπάσει».

Και κατέληξε:

«Ναι μας χρειάζονται οι ξένοι και οι Ευρωπαίοι μας χρειάζονται και όλοι μας χρειάζονται. Αλλά είμαστε η Ελλάδα, είμαστε ο Παρθενώνας, είμαστε η Φλώρινα, δεν είμαστε η αποικία. Αυτό πρέπει να το πιστέψουμε μέσα μας και δεν είναι δύσκολο να το πιστέψουμε. Εμείς πρέπει να το καλλιεργήσουμε... η φλόγα που πρέπει να δώσουμε οι Δεσποτάδες, οι Περιφερειάρχες οι Βουλευτές. Και να μην φοβούνται αυτούς τους λίγους για τους οποίους λέει το γραφικό «ουκ ευρέθει ο τόπος αυτών». Δεν θα βρεθεί ο τόπος τους, θα φύγουν και θα χαθούν και δεν θα υπάρχουν. Θα υπάρξει ο Γερμανός Καραβαγγέλης, θα υπάρξουν όλοι αυτοί που υπάρχουν εδώ πέρα. Αν εμείς δεν το βάλουμε αυτό μέσα μας στην καρδιά μας, αλλά σκεφτόμαστε σαν κακομοίρηδες δεν θα πάμε μπροστά. Αν όμως πούμε αυτό είμαστε και θα μείνουμε και θα αγωνιστούμε, θα μας σεβαστούν ακόμα περισσότερο αλλιώς η Μεσόγειος θα γίνει Περσικός κόλπος. Θα πρέπει να τα δούνε οι μεγαλύτεροι, να σκεφτούν, να συμβουλέψουν. Ναι, αυτά που πήραμε να τα δώσουμε, είμαστε έντιμοι, αλλά δεν θα μας πνίξετε.

Όταν με επισκέφθηκε ο Γερμανός Υπουργός στο γραφείο μου τα είπαμε αυτά. Αυτοί που θεμελίωσαν την Ε.Ε. ντρέπονται σήμερα για εκεί που φτάσαμε. Η Ελλάδα είναι η ευκαιρία να δώσει το παράδειγμα και το έναυσμα. Να ξεκινήσει από εκεί. Εμείς έχουμε πατρίδα, έχουμε παράδοση, έχουμε θρησκεία και εκείνοι οι οποίοι δεν τα θέλουν και θέλουν να κάνουν εγκυκλίους, ας πάνε όπου θέλουνε. Είναι ελεύθεροι, δεν τους μισούμε, δεν τους διώχνουμε, αλλά δεν μπορούν οι λίγοι να χαλάσουν το σύμπαν. Εδώ είναι οι φίλοι μας, κύριε Περιφερειάρχα και κύριε Αντιπεριφερειάρχα, κύριε βουλευτά, που θα έχετε και δυσκολίες αν το πείτε αυτά στην Βουλή γιατί θα πούνε είσαι καθυστερημένος, αλλά χρειάζεται να το πούμε εδώ, όπως λέτε και εσείς οι Βουλευτές, από εκεί το παίρνουμε, κόκκινες γραμμές Εμείς βάζουμε κόκκινη γραμμή εκεί, πίσω από αυτή δεν πηγαίνουμε... Είναι και άλλοι που δεν συμφωνούν. Εγώ συμφωνώ με αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί μου, γιατί ο αγώνας μας γι' αυτό γίνεται ν' ακoύμε και αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί μας."»

Το σχέδιο αποχριστιανισμού της Ελλάδας μέσα από τις προγραμματικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Το σχέδιο αποχριστιανισμού της Ελλάδας μέσα από τις προγραμματικές δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι πράξεις και οι ενέργειες που εντείνουν τον προβληματισμό! Ενέργειες βουλευτών της ΔΗΜΑΡ.
πηγή

Ανακοινωθέν της Μητροπόλεως Πειραιώς για τον Χωρισμό μεταξυ Κράτους και Εκκλησίας

                      

 ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 5ῃ Ἰουνίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Τά κόμματα πού διεκδικοῦν τήν ψῆφο τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, Κομμουνιστικό Κόμμα Ἑλλάδος, ΔΗΜ.ΑΡ., Συνασπισμός Δημιουργία ξανά καί Δράση καί Οἰκολόγοι Πράσινοι στά προγράμματα πού παρουσιάζουν γιά τό πολιτικό σύστημα καί τήν δημοσία διοίκηση συμπεριλαμβάνουν καί τόν διαχωρισμό Κράτους καί Ἐκκλησίας.

Τά κόμματα τῆς Ἀριστερᾶς μέ τήν γνωστή φιλοσοφικοκοινωνική βιοκοσμοθεωρία τοῦ κομμουνιστικοῦ κοσμοειδώλου, ὅπως γνώρισε τόν χωρισμό αὐτό ὁ καταρεύσας ὑπαρκτός σοσιαλισμός στό ἀνατολικό μπλόκ πού στήν οὐσία ἦταν διωγμός τῆς θρησκευτικῆς πίστεως ἐλαύνονται ἀπό ἀποτυχημένα ἀθεϊστικά ἰδεολογήματα καί συναντῶνται μέ τά ὑπόλοιπα κόμματα κάτω ἀπό τίς ντιρεκτίβες τῆς νέας ἐποχῆς καί τῆς νέας τάξεως. Ποιός δέν θυμᾶται τήν δυναμική παράσταση τοῦ ἐν Ἀμερικῇ Ἑβραϊκοῦ λόμπυ στόν τότε Πρωθυπουργό Κ. Σημίτη γιά τήν διαγραφή τοῦ θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες τῶν Ἑλλήνων ὅπως ἀνέφερε τό ἀνακοινωθέν τοῦ Μεγάρου Μαξίμου;

Μιλοῦν γιά χωρισμό Ἐκκλησίας καί Κράτους διάβαζε Ἔθνους ἐπικαλούμενοι δῆθεν προοδευτικά συνθήματα. Οἱ ἀντιλήψεις ὅμως περί χωρισμοῦ εἶναι τοῦ περασμένου αἰώνα πού γεννήθηκαν κάτω ἀπό μισαλόδοξο ἀντιθρησκευτικό πνεῦμα πού δέν συμβιβάζεται μέ τίς σημερινές κοινωνικές, πολιτειακές καί θρησκευτικές ἀντιλήψεις καί πού ἀναπτύχθηκε σέ προτεσταντικές καί παπικές χῶρες πού δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τόν πολιτισμό καί τήν χριστιανική πίστη τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους. Τό πρότυπο τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν ἀλλά καί τοῦ ἀθεϊστικοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ πού κατέρρευσε παταγωδῶς, μέ τό θρησκευτικό συγκρητισμό καί μέ τόν χωρισμό παράγει μόνο διαλυτικά κοινωνικά φαινόμενα καί ἐπιτρέπει τήν ἅλωση τῶν κοινωνιῶν ἀπό τήν παραθρησκεία, τήν εἰδωλολατρεία, τόν σατανισμό καί τά ἐγκληματικά φαινόμενα. Οἱ ἀντιλήψεις περί χωρισμοῦ δέν συμβιβάζονται μέ τά ἑλληνικά ἰδεώδη καί τήν χριστιανική πίστη πού πότισε τίς ρίζες τοῦ Ἔθνους μας.

Οἱ ἀντί-θετοι, οἱ ἔξω τοῦ χριστιανισμοῦ, οἱ ἀντί-χριστοι, ἡ ἀπιστία γενικῶς ἀντιπαρέρχονται μία παγκόσμια πραγματικότητα, τήν πραγματικότητα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου ἀπό τόν χριστιανισμό. Δέν μιλᾶμε γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μιλᾶμε γιά τήν κοινωνική πραγματικότητα, γιά τήν κοινωνική διάσταση τοῦ χριστιανισμοῦ πού ἐκπολίτισε τόν κόσμο καί ἰδιαίτερα στήν χώρα μας μᾶς διαφύλαξε διά νά μήν εἴμαστε τό ὑπόλοιπο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας σήμερα.

Ὁ Χριστιανισμός συνεπῶς κρινόμενος μόνο μέ κοσμικά κριτήρια εἶναι μιά παγκόσμια θρησκεία πού δέν μπορεῖ νά τεθεῖ στό κοινωνικό περιθώριο οὔτε νά ἀγνοηθεῖ καί ἀσφαλῶς δέν εἶναι δυνατό νά καταπολεμηθεῖ γιατί εἶναι θεοσύστατος ὀργανισμός ὅπως ἀπέδειξαν τά δύο χιλιάδες χρόνια τῆς ἐπί γῆς παρουσίας του.

Ἡ Ἑλληνική κοινωνία εἶναι μιά ὁμόδοξη κοινωνία ζυμωμένη μέ τό χριστιανικό πνεῦμα. Τυχόν ἀλλαγή τῶν δομῶν τῆς κοινωνίας μας, διότι περί αὐτοῦ πρόκειται, θά ἔχει ὀλέθριες συνέπειες γιά τό Ἔθνος μας καί τήν ἐπιβίωσή του.

Ἡ πρόταση τοῦ χωρισμοῦ, περνᾶ καί ἀπό τήν θύρα τῆς εἰδικῆς ἐπιστήμης τῆς κοινωνιολογίας. Ἡ ἐφαρμογή τῆς ἀρχῆς «ἡ θρησκεία εἶναι μία ἰδιωτική ὑπόθεση» κατέληξε πάντοτε στήν καταδίωξη καί καταπίεση τῆς θρησκευτικῆς πίστεως. Ἄμεσες συνέπειες τῆς τακτικῆς αὐτῆς εἶναι ὁ προοδευτικός ἐκφυλισμός τῆς προσωπικῆς καί κοινωνικῆς ἠθικῆς, ἡ σχετικοποίηση τῆς ἐθνικῆς παραδόσεως καί ἡ εἰσβολή ξένων ἰδεολογιῶν μέ ἐπικίνδυνο γιά τήν ἐθνική ἐπιβίωση περιεχόμενο. Ἡ συλλειτουργία τῶν θεσμῶν τοῦ ἔθνους λαί τῆς Ἐκκλησίας στήν ἱστορική πορεία μας ἔχει ὡς συνέπεια νά εἶναι ἀδύνατον νά αὐτονομηθοῦν οἱ θεσμοί αὐτοί καί νά παύσουν νά συλλειτουργοῦν χωρίς τό ἄμεσο ἐνδεχόμενο ἀρνητικῶν συνεπειῶν στήν ἐθνική πορεία καί ἐπιβίωση. Ὁ ὁμ. Καθηγητής Β. Γιούλτσης παρουσίασε ἐναργέστατα τήν θεωρία τοῦ φονξιοναλισμοῦ δηλ. τῆς συλλειτουργίας τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν. Ὅταν στήν ἀθεϊστική Γαλλία  συνομολογήθηκαν «κονκορδάτα» ἀμοιβαιοτήτων πού ὁδήγησαν προοδευτικά στά διατάγματα 91/1955, 654/1968 καί 1024/1983 μέ τά ὁποῖα οὐσιαστικά ἡ ἐθνική Ἐκκλησία τῆς Γαλλίας ἐπέστρεψε στά ἐπίπεδα συλλειτουργίας μέ τούς πολιτικούς θεσμούς καί ἐπίσης στήν ἄλλοτε κραταιά Σοβ. Ἕνωση τό διάταγμα τῆς 5/2/1918 μέ τό ὁποῖο ἐπεβλήθη ὁ χωρισμός Ἐκκλησίας καί Κράτους ἀντικατεστάθη μέ μιά σειρά διαταγμάτων ὅπως 1102/1972, 69/1973, 85/1973 καί μέ τήν γνωστή ἡμισυνταγματική ἀναθεώρηση τοῦ 1972 μέ τά ὁποῖα ἀναγνωρίστηκε ὡς ἀνεπίσημη θρησκευτική ἐπισημότητα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀποτελεῖ ἤ ὄχι ἀνεπίτρεπτο κρετινισμό ἡ συνθηματολογία γιά τόν χωρισμό στήν Ἑλλάδα, ὅπου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν ψυχή τοῦ Ἔθνους.

Τά παραπάνω κόμματα πού μιλᾶνε γιά χωρισμό στήν οὐσία στοχεύουν στόν θρησκευτικό ἀποχρωματισμό τῶν Ἑλλήνων, θέλουν νά πάψουν οἱ πολίτες νά εἶναι θρησκεύοντα μέλη τοῦ σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διότι εἶναι ἀντίθετοι πρός τήν χριστιανική πίστη. Τήν ἀπουσία ὅμως τοῦ θρησκευτικοῦ στοιχείου ἀπό τόν πολίτη θά τήν ὑποκαταστήσει ἕνα ἄλλο στοιχεῖο τό ὁποῖο ἔχει καί αὐτό θρησκευτικό χαρακτῆρα γιατί δέν μπορεῖ νά γίνει ἀλλιῶς καί αὐτό τό στοιχεῖο ὀνομάζεται ἀντιχριστιανός ἤ ἀντιθρησκευτικός πολίτης ἤ ἄθεος πού στρατεύτεται στήν «θρησκεία» τῆς ἀθεΐας. Αὐτό εἶναι τό πρότυπο τοῦ πολίτου αὐτῶν πού θέλουν τόν λεγόμενο χωρισμό. Τόν ἀποκαλοῦν μέ πολλά ὀνόματα, φιλικό ἤ ἔντιμο χωρισμό δέν ἔχει σημασία. Μέ αὐτόν τόν τρόπο λένε ὅτι τό κράτος θά εἶναι ἀνεξίθρησκο ἤ οὐδέτερο πρός τήν θρησκεία καί αὐτό θά εἶναι δῆθεν καλύτερο γιά τήν κοινωνία. Τεχνητός ὅμως χωρισμός τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας στήν κοινωνική της διάσταση καί λειτουργία μπορεῖ νά εἶναι ἀπό νομοθετικῆς πλευρᾶς δυνατός, θά ἀποτελεῖ ὅμως κατ’ οὐσίαν κατασκευή ἑνός ἀνθρωπίνου τέρατος, ἑνός κοινωνικοῦ θηρίου. Οἱ κοινωνίες δέν ὀργανώνονται μόνο μέ νόμους ἤ συντάγματα, ὀργανώνονται καί μέ ἐξωνομικούς κανόνες πού ἀπό πλευρᾶς ἀξίας καί πρακτικοῦ κοινωνικοῦ ἀποτελέσματος εἶναι οἱ σημαντικότεροι.

Ἡ Ἑλληνική κοινωνία εἶναι ὀργανωμένη μέ τέτοιους νομικούς κανόνες, πού εἶναι οἱ χριστιανικοί κανόνες καί ἑπομένως εἶναι ἔγκλημα ἡ πολιτική βούληση τῶν ἀνωτέρω κομμάτων πού θέλει νά ὁδηγήσει σέ θρησκευτικό ἀποχρωματισμό τήν ἑλληνική κοινωνία στό ὄνομα τῆς δῆθεν προόδου, γιατί στήν ἑλληνική κοινωνία οἱ θεσμοί συλλειτουργοῦν ἐπειδή συλλειτουργοῦν οἱ ἀνθρώπινες προσωπικότητες. Βέβαια στίς κοινωνίες ὑπάρχουν πολίτες μέ θρησκευτική συνείδηση καί πολίτες χωρίς αὐτήν ἀλλά αὐτό ἀποτελεῖ ἐπιλογή καί ἀνάγεται σέ ἀτομικό δικαίωμα προστατευόμενο συνταγματικά. Ἡ καθιέρωση ὅμως πολιτειακά τοῦ χωρισμοῦ τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν εἶναι τραγικά ἀγεφύρωτη ἔκπτωση.

Ὁ χωρισμός χωρίς νά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν ἡ συλλειτουργία τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν, ἡ ἰδιομορφία τοῦ πολιτιστικοῦ καί ἐθνικοῦ παρελθόντος, οἱ ἀντιλήψεις καί ἡ ἰδιοσυγκρασία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι μία ἀφελής συνθηματολογία πού περιέχει μόνο ἄγνοια καί προκατάληψη.

Τό σύστημα τῆς συναλληλίας πού ἰσχύει σήμερα μέ τό Σύνταγμα τοῦ 1975 καί τόν Καταστατικό Χάρτη εἶναι καθεστώς χωρισμοῦ ἀφοῦ Ἐκκλησία καί Πολιτεία εἶναι κοινωνίες διάφορες, συναφεῖς ὅμως καί συνεχόμενες μέ συνεργασία κοινωνικά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη. Ἡ ἱστορική ἐμπειρία ἐφαρμογῆς τοῦ συστήματος τόσο στήν χιλιόχρονη βυζαντική περίοδο καί τήν ὀθωμανική κατοχή ὅσον καί στήν περίοδο τοῦ νεωτέρου Ἑλληνικοῦ κράτους ἀποδεικνύει ὅτι ἡ νομική αὐτή κατάσταση δέν ἔβλαψε οὔτε τήν ἑλληνική κοιωνωνία, οὔτε τά δικαιώματα τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν κοινοτήτων καί ἐπί τέλους θέτει τό ἐρώτημα, ἡ ὑπαγωγή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν ὁποία πολυειδῶς ὀφείλει τό Ἔθνος ἀπό ΝΠΔΔ σέ ἁπλό Σωματεῖο ἤ Ἕνωση προσώπων θά συμπαρασύρει καί τό ὑφιστάμενο νομικό καθεστώς τῶν Μουφτειῶν τῆς Μουσουλμανικῆς θρησκευτικῆς παραδοχῆς πού προβλέπεται ἀπό τήν Συνθήκη τῆς Λωζάνης καί τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου, γιατί κάτι τέτοιο δέν προαναγγέλεται ἀπό τά παραπάνω πολιτικά κόμματα. Συνεπῶς ἀντιλαμβάνεται κανείς εὐχερῶς ὅτι οἱ κομματικοί αὐτοί σχηματισμοί μέ τήν πρότασή τους αὐτή κηρύσσουν διωγμό κατά τῆς μάννας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί μόνον. Τίθεται λοιπόν ἀναποδράστως σέ κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως τό ἐρώτημα: ἐνεργοῦν μόνοι τους ἤ εἶναι διατάκτες, ὑπεργολάβοι καί ἐντολοδόχοι γνωστῶν ἀνθελληνικῶν κέντρων τοῦ διεθνιστικοῦ συστήματος καί τῆς νέας τάξεως πραγμάτων πού ἐπιδιώκουν καί τό γκρέμισμα τῆς εὐρωζώνης καί τήν κατάρευση τοῦ κοινοῦ εὐρωπαϊκοῦ νομίσματος καί τήν ἠθική ἐξαχρείωση καί ἐξανδραποδισμό τῶν πολιτῶν τοῦ κόσμου.

Ὠφείλω νά ἀναφερθῶ καί σέ ἕνα πράδειγμα. Στόν Πειραιᾶ ἔχομε ὡς βουλευτή τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐξαίρετο ἄνθρωπο, εὐγενῆ καί κόσμιο τόν κ. Θ. Δρίτσα, ὁ ὁποῖος ὅμως ποτέ δέν τίμησε τούς μάρτυρες, τούς ἥρωες καί τά θύματα πού ἔπεσαν στόν βωμό τῆς ἐλευθερίας τοῦ Γένους ἀπουσιάζοντας συστηματικά ἀπό τίς σχετικές ἐθνικές καί θρησκευτικές ἐκδηλώσεις. Περιφρονεῖ ὁποιαδήποτε ἐκδήλωση τῆς μητρός Ἐκκλησίας ἀκόμη καί στίς κοινωνικές της διαστάσεις καί διερωτᾶται κανείς αὐτό εἶναι τό πρότυπο πολιτικῆς συμπεριφορᾶς πού θά ἐγκαινιάσει τό κόμμα του στήν ἑλληνική Κοινωνία καί γι’ αὐτό προαναγγέλει τήν διάλυση τοῦ θεσμοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους;

    

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Προνόμια μόνο; του αρχιμ. Δανιηλ Αερακη

 πηγή

 

Προνόμια μόνο;

 

 

 

του αρχιμ. Δανιηλ Αερακη

 

 

 

 

 

Ο Χριστός και η Εκκλησία δεν επιζητούν ποτέ προνόμια κρατικής διακρίσεως. 

Ακόμα και στο ζήτημα του κρατικού φόρου ο Χριστός θέλησε να είναι υπόδειγμα. 

Κάποτε οι φοροεισπράκτορες κατηγόρησαν το Χριστό, ότι «ου τελεί τα δίδραχμα», δεν πληρώνει φόρο. 

Ο Χριστός ήταν «ελεύθερος» να μη πληρώνη φόρο, και διότι δεν ήταν υποχρεωμένος και διότι ήταν ακτήμων.

Παρά ταύτα λέει στον Πέτρο: «Ἵνα μή σκανδαλίσωμεν αὐτούς, πορευθείς εἰς την θάλασσαν βάλε άγκιστρον καί τόν αναβάντα πρῶτον ἰχθύν ἆρον, καί ἀνοίξας τό στόμα αὐτοῦ εύρήσεις στατῆρα∙ ἐκεῖνον λαβών δός ἀντί ἐμοῦ και σοῦ» (Ματθ.ιζ΄24-27).

 

 

● Και μόνο γι’ αυτό, «ἳνα μή σκανδαλίσωμεν», δεν θα έπρεπε η σύναξις της Αθωνικής πολιτείας να ζητήση να μη φορολογούνται και τα εκτός του Όρους περιουσιακά στοιχεία των Μονών της.

 

 

● Στον τόπο μας φορολογούνται όλοι. 

Φυσικά υπάρχουν και αδικίες, όπως υπάρχουν και οι φοροφυγάδες. 

Αλλ’ η Εκκλησία δεν ανήκει στους τελευταίους. 

Όλοι οι Ναοί και τα Μοναστήρια της πληρώνουν φόρο, και φυσικά και όλα τα έσοδα από κτήματα και ενοίκια.

 

Γιατί το μόνο κομμάτι της Ελλάδος, που δεν πρέπει να φορολογήται, να είναι το Όρος Άθως; 

Βεβαίως οι μοναχοί, που είναι ακτήμονες, δεν έχουν να προσφέρουν σε χρήμα βοήθεια στην Πᾳτρίδα. 

Προσφέρουν άλλη: Τις προσευχές τους.

 

 

● Το όρος Άθως είναι και αυτό και Ελληνικός τόπος και Εκκλησία. 

Μπορεί να ισχυριστούν οι Μονές, ότι είναι φτωχές, αλλά στον τόπο μας και ο πιο φτωχός, έμμεσα ή άμεσα, φορολογείται.

 

 

● Αν, όπως λένε, τα έσοδα Αγιορειτικών Μονών από κτήματα και ακίνητα, είναι πολλά, γιατί να μη φορολογούνται;

 Βέβαια και έχουν και οι εν λόγω Μονές έξοδα από αναστηλώσεις και από φιλοξενίες. 

Αλλά και μεταξύ των κοσμικών κανένας δεν απαλάσσεται φορολογίας, επειδή έχει κτηριακές επεμβάσεις ή φιλοξενίες και φιλανθρωπίες.

 

 

● Γράφτηκε, ότι απείλησαν στη διπλή σύναξι οι Αγιορείτες, ρήξι με το Κράτος, αν δεν ικανοποιηθή το αίτημά τους να είναι εντελώς αφορολόγητα οιαδήποτε εισοδήματά τους!

 Σε άλλα ζητήματα αναμένουν οι πιστοί να έρθη το Άθως σε ρήξι με το Κράτος, όπως π.χ. νόμοι αντιευαγγελικοί, νομιμοποίησις της μοιχείας και των εκτρώσεων, ή το ότι όλο και περισσότερο συντελλείται πνευματικός και εθνικός αποχρωματισμός στον τόπο μας.

 

 

● Ακόμα και ως προς την φορολογία θα έπρεπε να παρέμβη το Άθως. 

Αλλά πώς; 

Να κάνη αγώνα, ώστε:

Να μη φορολογούνται οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Να μειωθούν οι φόροι στις πολύτεκνες οικογένειες.

Να αρθούν τα φορομπηχτικά μέτρα ιδίως κατά των μικρομεσαίων.

 

 

● Και οι πατέρες του Όρους, όπως και όλοι οι λειτουργοί της Εκκλησίας ας αγωνιστούμε, ν’ αποκτήσουν οι Έλληνες φορολογική συνείδησι, που σημαίνει:τιμιότητα και προσφορά.

Πώς θα εμπνευστή ο λαός, όταν εμείς ως διάκονοι της Εκκλησίας κηρύσσουμε ιερό πόλεμο για φοροαπαλλαγή μας;