πόλεμος και ειρήνη

 Η γερουσία των Εφεσίων συνεδρίαζε, αλλά ο στοχαστικός Ηράκλειτος απουσίαζε. Κι ενώ έστειλαν να τον ειδοποιήσουν, τον βρήκαν να παίζει με τα παιδιά. «Η γερουσία κι ο βασιλιάς,του είπαν, σε περιμένουν». Κι εκείνος  αποκρίθηκε: «Παιδός η βασιλείη»! Που σημαίνει βασιλιάδες είναι τα παιδιά.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στην περίπτωση του Χριστού: Οι μαθητές του φιλονικούσαν για το ποιοι θα έπαιρναν τις πρώτες θέσεις, όταν ο Χριστός θα γινόταν βασιλιάς. Ο Χριστός πήρε ένα παιδάκι και βάζοντάς το ανάμεσά τους, τους είπε: «Αν δεν επιστρέψετε στην παιδική απλότητα, δεν θα μπορέσετε να γίνετε πολίτες της βασιλείας του Θεού».

Τα όμορφα αυτά περιστατικά του Ευαγγελίου και του αρχαίου στοχασμού μας προσανατολίζουν στα Χριστούγεννα, τη γιορτή των παιδιών. Και πρώτα-πρώτα τη γιορτή του θεϊκού παιδιού: Του οποίου τις προγραμματικές δηλώσεις, μια και ο ίδιος ήταν νήπιο, ανέλαβαν τα ουράνια παιδιά, οι άγγελοι.

Που βέβαια δεν είπαν πολλά, χωρίς να λένε τίποτε, όπως το συνηθίζουν κάποιοι θρησκευτικοί και πολιτικοί ρήτορες, αλλά με δέκα λέξεις τα είπαν όλα. Ψάλλοντας με τη χερουβική τους μελωδία το: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

Που σημαίνει ότι πρωταρχικός σκοπός του θεϊκού παιδιού είναι να γκρεμίσει τους μωροφιλόδοξους Αλεξο-Κούληδες. Ώστε να δώσει στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να ευτυχήσουν είναι, αντί για τις μωροφιλοδοξίες, να βάλουν πάνω απ’ όλους και όλα τη δόξα του Ύψιστου και την ευτυχία των συνανθρώπων τους.

Και βέβαια το γκρέμισμα των τυράννων δεν θα γίνει με ραγιαδισμό και παθητικότητα αλλά με πόλεμο μέχρις εσχάτων. Γιατί κι αυτό το τόνισε ξεκάθαρα ο Χριστός, λέγοντας: «Δεν ήρθα να φέρω ειρήνη στη γη, αλλά μαχαίρι» (Ματθαίου: Ι: 34). Κάτι παραπλήσιο με το «πόλεμος πάντων πατήρ» του Ηράκλειτου.

Παρότι  οι προσανατολισμοί τους μπορεί να είναι διαφορετικοί: Δεδομένου ότι ο Ηράκλειτος φαίνεται να εννοεί τους πολέμους, που γίνονται στο φυσικό και κοινωνικό επίπεδο. Σε αντίθεση με  το Χριστό, που αναφέρεται στο ηθικό και πνευματικό επίπεδο. Και, σε τελική ανάλυση, εννοεί τον πόλεμο εναντίον του πολέμου. Που είναι και ο μόνος ικανός να φέρει την πραγματική και όχι την κάλπικη ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων. Λέγοντας: «Σας δίνω τη δική μου ειρήνη, που δεν έχει καμιά σχέση με την ειρήνη του κόσμου» (Ιωάννη: ΙΔ: 27).

 Γιατί, όπως έλεγε ο Τάκιτος: «Οι Ρωμαίοι καταστρέφουν τις χώρες και ύστερα μιλούν για ειρήνη» (pax romana). Όπως σήμερα μιλούν για την αμερικάνικη ειρήνη (pax americana)). Τη στιγμή που οι Αμερικάνοι αιματοκυλούνε αδιάκοπα χώρες και λαούς, προκειμένου να επιβάλλουν καθεστώτα ανελευθερίας και προδοσίας.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται και το νόημα της ειρήνης του Χριστού. Γιατί, όπως προαναφέραμε, και η ειρήνη του Χριστού προϋποθέτει τον πόλεμο. Μόνο, που ο πόλεμος αυτός δεν γίνεται με τα όπλα, που χρησιμοποιούν οι πολεμοκάπηλοι, προκειμένου να προωθήσουν τα σχέδιά τους και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.

 Γίνεται με τα όπλα της αλήθειας και της δικαιοσύνης, που ως κινητήρια δύναμή τους έχουν το λόγο. Που σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο είναι «πιο κοφτερός κι από δίκοπο μαχαίρι»(Εβραίους: Δ: 12). Και που οι λυμεώνες του κόσμου τον φοβούνται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Αφού η φωνή της αλήθειας είναι πιο ισχυρή απ’ το ψέμα και η φωνή της δικαιοσύνης απ’ την αδικία. Γι’ αυτό και αγωνίζονται σε όλα τα επίπεδα, να ξεριζώσουν οτιδήποτε έχει σχέση με το Ευαγγέλιο. Πράγμα που γίνεται τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη μεθοδικότητα στη νέο ταξική Ελλάδα.

Αξιοσημείωτο είναι πως τις προγραμματικές δηλώσεις του Χριστού οι άγγελοι δεν έσπευσαν να τις γνωστοποιήσουν στον αρχικακούργο Ηρώδη και πολύ περισσότερο στην κοσμοκράτειρα τότε Ρώμη. Ούτε εξάλλου στους μόνιμα υποκρινόμενους αρχιερείς, γραμματείς και φαρισαίους.

Γιατί, πέραν του ότι ήταν  περισσότερο επικίνδυνοι ακόμη κι απ’ τον Ηρώδη, επιπλέον  δεν υπήρχε περίπτωση μέσα στο έρεβος  της υποκρισίας τους να καταλάβουν το παραμικρό. Τις έκαμαν στα απλοϊκά παιδιά, τους τσοπάνηδες, που με ανοιχτές καρδιές τις δέχτηκαν, όπως η διψασμένη γη τη βροχή. Και βέβαια έσπευσαν να προσφέρουν στο νεογέννητο βασιλιά τα ειρηνικά τους δώρα.

Στα σοφά όμως παιδιά της Ανατολής, στους αστρολόγους Μάγους, μίλησαν στη γλώσσα τους. Με το πρωτοφανέρωτο εκείνο αστέρι, που τους καθοδήγησε, προκειμένου να φτάσουν μέχρι τη φάτνη. Και, επειδή ο Ηρώδης τους ζήτησε, όταν βρουν το νεογέννητο να τον ενημερώσουν, οι άγγελοι με τη σειρά τους συνέστησαν στους Μάγους να αποφύγουν τη συνάντησή του και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους «δι’ άλλης οδού».

Κι εκείνοι υπάκουσαν. Κάτι βέβαια που δεν κάνουν οι σημερινοί σοφοί, που δεν ακούνε τη φωνή των αγγέλων, που είναι τα παιδιά, αλλά υπηρετούν τη θέληση των μισάνθρωπων Ηρωδών, που δολοφονούν τα παιδιά. Γι’ αυτό και τις μεγάλες τους ανακαλύψεις, αντί να τις χρησιμοποιούν για την ανακούφιση των συνανθρώπων τους, τις εμπιστεύονται στους πολεμοκάπηλους  και τους εμπόρους θανάτου.

 Για να τις χρησιμοποιούν, προκειμένου να σπέρνουν τον όλεθρο και το θάνατο. Αμαυρώνοντας έτσι, όχι μόνο το παρόν αλλά και  το μέλλον της ανθρωπότητας, που είναι τα παιδιά.

Αλλά δυστυχώς ούτε κι εμείς, κατά κανόνα, ακούμε τη φωνή των αγγέλων, για ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο του Θεού και να φτάσουμε στη σωτηρία. Αλλά ακούμε τη φωνή των Ηρωδών, που οδηγούν εμάς και τα παιδιά μας σ’ ένα σκοτεινό παρόν και ένα ακόμη σκοτεινότερο μέλλον…

https://papailiasyfantis.wordpress.com/

η εξουσία του σκότους…

 

Ο Χριστός είπε στη σπείρα των γραμματέων και των φαρισαίων, που πήγαν να τον συλλάβουν: «Κάθε μέρα ήμουνα ανάμεσά σας και δεν με συλλαμβάνατε. Και ήρθατε μέσα στη νύχτα με ξύλα και μαχαίρια σαν να είμαι ληστής. Για ν’ αποδείξετε έτσι ότι αυτή είναι η δική σας εξουσία, η εξουσία και η ώρα του σκότους»!

Παρόμοια ενεργεί και σήμερα η σπείρα των παγκόσμιων δολοφόνων. Έχει φροντίσει να επιβάλει με όλα τα μέσα, που διαθέτει, το εφτάδιπλο σκοτάδι του νεοταξικού μεσαίωνα. Για να θυμίζουν το Ευαγγέλιο που λέει ότι «πας ο φαύλα πράττων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη αποκαλυφθώσι τα έργα αυτού, ότι πονηρά εισί». Γνωρίζουν όμως ότι η εγκληματική τους δραστηριότητα προσκρούει στον βαθύτερο πυρήνα του ανθρώπου. Γιατί, όπως λέει ο Τερτυλλιανός  «anima hominis naturaliter Christiana». Δηλαδή η ανθρώπινη ψυχή είναι από τη φύση της χριστιανική.

Αυτόν , λοιπόν, τον βαθύτερα αγαθό ανθρώπινο πυρήνα  προσπάθησαν μέχρι τώρα με μύριους τρόπους να τον αλλάξουν. Με δεινές στρεβλώσεις της ιστορίας και λυσσώδεις προσπάθειες για το ξερίζωμα της θρησκείας. Με τον παραμερισμό των ηρώων της πατρίδας  και τον υποβιβασμό των εορτών των αγίων. Με προκρούστειες, όπως τώρα, παρεμβάσεις στο χώρο της παιδείας. Όπου το πατριωτικό φρόνημα αντικαθίσταται με τον εθνομηδενισμό και το ηρωικό φρόνημα με τη δουλαγώγηση. Η φυσιολογική ζωή  με τη διαστροφή και η ηθική με τον αμοραλισμό.

Χαρακτήρισαν παλιότερα τη θρησκεία «όπιο του λαού». Σήμερα όμως έχουν εφευρεθεί τα πανίσχυρα ναρκωτικά της τεχνολογίας. Μεταξύ των οποίων τα πλέον ακατανίκητα είναι η τηλεόραση, το ίντερνετ και τα κινητά τηλέφωνα. Τα οποία έχουν εκμηδενίσει τις διαπροσωπικές σχέσεις με αποτέλεσμα να κλείνεται ο καθένας κυριολεκτικά «στον κόσμο του». Καταντώντας στην  ιδιωτεία, που σύμφωνα με τους αρχαίους. σημαίνει αποβλάκωση.

Άκουγα παλιότερα τον μακαριστό Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο, που φώναζε «κλείστε τις τηλεοράσεις»! Και εύρισκα υπερβολική τη θέση του. Τώρα όμως κατάλαβα πόσο σοφή ήταν η συμβουλή του.  Και πόσο είναι αναγκαίο να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στα μπουκωμένα μέσα μαζικής εξαπάτησης(ΜΜΕ). Για τον προφανή λόγο ότι συστηματικά προπαγανδίζουν «τα καλά και συμφέροντα» για τα νεοταξικά αφεντικά τους. Και προβάλλουν ακόμη και τουρκικές σειρές. Ενώ έχουν αποκλεισμένους αυτούς, που θα μπορούσαν να πουν κάτι ουσιαστικό και ωφέλιμο.

Τα ίδια ισχύουν και στο χώρο του ίντερνετ: Οι χρήστες του έχουν μια περιορισμένη ακτίνα δράσεως. Όπως τ’ άλογα, που δεμένα  απ’το παλούκι, βόσκουν, γύρω απ’ αυτό. Το παλούκι στο χώρο του ίντερνετ είναι οι όροι, που καθορίζουν τ’ αφεντικά  της σκοτεινής νεοταξικής μαφίας. Αφού επιτρέπουν να λέει κάποιος τα τετριμμένα, αλλά αν προχωρήσει στα ουσιαστικά τον τρώει το σκοτάδι.

Παράλληλα με τα ηλεκτρονικά ναρκωτικά αποφεύγω ν’ ακούω, εκτός σπανίων εξαιρέσεων, τους δεκάρικους λόγους των πολιτικών. Όπως επίσης δεν αντέχω τις γλυκανάλατες αγαπολογίες κάποιων δεσποτάδων. Εκτός σπανιοτάτων εξαιρέσεων, όπως ο Νεόφυτος Μόρφου που και με το λόγο του και το έργο του «ορθοτομεί το λόγο της αληθείας». Ή όπως ο πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιος ή ο Κυθήρων Σεραφείμ και ο Νεκτάριος Κέρκυρας, που όλο και κάτι έχουν να πουν ή να κάμουν, για να εμψυχώνουν το λαό. Οι υπόλοιποι παραμένουν εγκλωβισμένοι στο δεσποτικό τους ναρκισσισμό.  Χαϊδεύοντας τους θρόνους, τις πατερίτσες, τις αυτοκρατορικές μίτρες και καμαρώνοντας σαν παγώνια μέσα στα χρυσοστόλιστα άμφιά τους!

Κάποιοι, μάλιστα σαν τα όρνια καραδοκούν να πεθάνει  ο έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτος αρχιεπίσκοπος, για ν’ αρπάξουν, γλείφοντας τον αμερικανό ανθύπατο, το θρόνο του. Αντικαθιστώντας  την ανυπαρξία του με τη δική τους. Επαληθεύοντας έτσι, σε τελική ανάλυση, τον Πρωθυπουργό, που μίλησε για «κότες». Τη στιγμή βέβαια, που προπάντων αυτός, που κάνει τον κόκορα, συμπεριφέρεται απέναντι  στην Κίρκη του Βερολίνου ή τους Αμερικάνους σαν κότα λειράτη.

Και επειδή κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι τους αδικούμε, ας μας πούνε τι έχουν να φοβούνται οι δεσποτάδες και δεν ανοίγουν το στοματάκι τους να πούνε μισή κουβέντα για όσα απαράδεκτα και απίστευτα συμβαίνουν γύρω μας! Όχι μόνο τα τωρινά αλλά και τα παρελθόντα, που μεθοδεύτηκαν σε βάρος του λαού μας και της χώρας μας. Κι αν ακόμη τους διώξουν, θα πεινάσουν μήπως τα παιδιά τους; Τη στιγμή που απλοί άγαμοι κληρικοί, όπως οι ιερομόναχοι π. Αρσένιος  Βλιαγκόφτης ή ο παιδοψυχίατρος  π. Αντώνιος Στυλιανάκης  λένε, χωρίς φόβο και πάθος, τα πράγματα με τ’ όνομά τους, τεκμηριωμένα και υπεύθυνα.  Ακόμη και έγγαμοι, όπως  ο π. Βασίλειος Βολουδάκης ή οι εκπρόσωποι του ΙΣΚΕ με την εξαίρετη επιστολή τους προς τον Αρχιεπίσκοπο. Στην οποία βέβαια ο Αρχιεπίσκοπος και οι πολιτικοί απατεώνες  έκλεισαν τ’ αυτιά τους, ενώ  τα εξωνημένα ΜΜΕ πολέμησαν ή προσπάθησαν να γελοιοποιήσουν, Οι γελοιωδέστατοι!...

Παρόλες όμως τις προσπάθειές τους και τα αποβλακωτικά ναρκωτικά τους , δεν μπορούν να φτάσουν στον επιδιωκόμενο σκοπό. Ο βαθύτερος πυρήνας της ανθρώπινης προσωπικότητας ανθίσταται. Οπότε προκύπτει η ανάγκη της μετάλλαξης του βαθύτερου ανθρώπινου πυρήνα. Πράγμα, που με πρόσχημα τον κορονοϊό, μαγειρεύεται τώρα με ναζιστικές μεθοδεύσεις μέσω των εμβολίων. Για να μας καταντήσουν όπως τα φρούτα και τις διάφορες άλλες τροφές. Που κάποτε ήταν εύγευστα και νοστιμότατα και μοσχοβολούσαν. Και τώρα κατάντησαν άοσμα, άγευστα και άνοστα. Με σκοπό να μας επαναφέρουν στο προχριστιανικό δουλοκτητικό καθεστώς.

Όμως ας μην απελπιζόμαστε. Το «Μέγα Φως»  του Χριστού, που προανήγγειλε ο Ησαΐας, θα νικήσει το σκοτάδι της σατανικής νεοταξικής εξουσίας!

https://papailiasyfantis.wordpress.com

Οι πολέμιοι του Χριστού

 

 

Οἱ πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεὸ καὶ ζοῦν δίχως προσδοκία αἰωνίου ζωῆς. Δὲν κατανοῦν τί θὰ πεῖ σωτηρία, πῶς δηλαδὴ θὰ πετύχουν στὴν παροῦσα ζωή καὶ πῶς θὰ ἐξασφαλίσουν τὴ μακαριότητα τῆς αἰωνίας ζωῆς. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει εἴκοσι αἰῶνες μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ! Μένουν, δυστυχῶς, ἀσυγκίνητοι ἀπὸ τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως μένουν ἀσυγκίνητοι καὶ ἀπὸ τὴν πλουσιότατη πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι βαθὺς ὁ ὕπνος τῆς ἀδιαφορίας τους καὶ ἀπογοητεύει ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ τοὺς ἀφυπνίσουν καὶ νὰ τοὺς μιλήσουν γιὰ τὸν Χριστό.

Ἐντελῶς διαφορετικοὶ εἶναι οἱ συνειδητοὶ χριστιανοί, ποὺ ἔχουν ἐνδιαφέρον γιὰ τὴ σωτηρία τους καὶ διψοῦν νὰ συναντήσουν πνευματικὰ τὸν Χριστό. Προετοιμάζονται ἀναλόγως καὶ ὑποβάλλονται σὲ μικρὲς ἢ μεγάλες θυσίες ἀρκεῖ νὰ μάθουν καὶ νὰ ζήσουν τὸ θέλημα τοῦ Σωτῆρος. Ἀκολουθοῦν, θὰ ἔλεγα, τὸ παράδειγμα τῶν Μάγων ποὺ πῆγαν νὰ προσκυνήσουν τὸν Μεσσία, ἀψηφώντας τὰ ἐμπόδια ποὺ θὰ συναντοῦσαν στὴν πορεία τους. Οἱ σοφοὶ αὐτοὶ ἀστρονόμοι ξεκίνησαν μὲ ὁδηγὸ τὸ ἀστέρι – ποὺ εἶχε δυνατὸ φῶς καὶ φαινόταν καὶ τὴν ἡμέρα -ἀλλὰ καὶ τὰ ὅσα εἶχαν πεῖ οἱ προφῆτες. Οἱ ἴδιοι ἦταν σίγουροι ὅτι εἶχε γεννηθεῖ ὁ νέος Βασιλιάς, ὁ Μεσσίας ποὺ περίμεναν, καὶ ἀποφάσισαν νὰ πᾶνε νὰ τὸν προσκυνήσουν. Ζήτησαν μάλιστα ἀπὸ τὸν κοσμικὸ βασιλιά τῆς περιοχῆς, τὸν θηριώδη Ἡρῴδη, νὰ τοὺς ἐνημερώσει ποῦ ἀκριβῶς εἶχε γεννηθεῖ ὁ νέος Βασιλιάς. Ἐκεῖνος ρώτησε τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς καὶ ἔμαθε τὴν προφητεία ὅτι εἶναι ἡ Βηθλέεμ. Στοὺς Μάγους εἶπε ἐκεῖ νὰ πᾶνε νὰ προσκυνήσουν τὸ βασιλιά καὶ γυρίζοντας νὰ τὸν ἐνημερώσουν σχετικὰ, γιὰ νὰ πάει καὶ αὐτὸς νὰ προσκυνήσει! Δὲν τοὺς φανέρωσε τὴν ταραχὴ καὶ τὸ φόβο του μήπως ὁ νέος βασιλιὰς γίνει ἀντίζηλός του. Ἐμφανίστηκε ὑποκριτικὰ ὡς καλοπροαίρετος, ἐνῷ ἤδη εἶχε ἀρχίσει νὰ σχεδιάζει τὴν ἐξόντωσή του. Οἱ Μάγοι ἔφυγαν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ μὲ ὁδηγὸ τὸ ἀστέρι, ποὺ ξαναφάνηκε στὸν οὐρανό, συνέχισαν τὴν πορεία τους. Ἔφθασαν στὴ Βηθλέεμ, προσκύνησαν τὸν Μεσσία καὶ τοῦ προσέφεραν τὰ δῶρα τους, χρυσό, λιβάνι καὶ σμύρνα. Ἡ ἐπιθυμία τους εἶχε πραγματοποιηθεῖ. Μὲ βαθιὰ ἱκανοποίηση πῆραν τὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς, χωρὶς νὰ ξαναπεράσουν ἀπὸ τὸ βασιλιά Ἡρῴδη, σύμφωνα μὲ τὴν ὁδηγία ποὺ τοὺς δόθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ «κατ’ ὄναρ». Δὲν ἔπρεπε νὰ διευκολύνουν τὸν αἰμοδιψῆ βασιλιά, ὁ ὁποῖ­ος στὴν ταραχὴ του διέταξε τὴ σφαγὴ χιλιάδων νηπίων τῆς Βηθλεὲμ (Ματθ. β΄ 1,12).

Οἱ Μάγοι καὶ ὁ Ἡρῴδης ἦταν διαφορετικοὶ χαρακτῆρες. Οἱ πρῶτοι ἦταν ἀξιοθαύμαστοι καὶ ἀξιομίμητοι, ἐνῷ ὁ δεύτερος ἦταν φοβερός, ἀποκρουστικὸς καὶ θηριώδης. Οἱ πρῶτοι προσκύνησαν τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία, ἐνῷ ὁ δεύτερος σχεδίαζε τὴν ἐξόντωσή του!

Οἱ σοφοὶ ἀστρονόμοι τῆς ἀνατολῆς δὲν βρίσκουν πολλοὺς μιμητὲς στὴν ἐποχή μας. Οἱ σημερινοὶ ἐπιστήμονες, σὲ ὅλους τούς τομεῖς, εἶναι συν­ήθως ὑπερήφανοι καὶ δὲν ἀναζητοῦν τὸν Κύριο. Εἶναι δεδηλωμένοι ἄθεοι. Μερικοὶ εἶναι ἄθεοι χωρὶς νὰ τὸ φανερώνουν, ἀλλὰ φαίνονται ἀπὸ τὴν πρώτη ματιὰ καὶ τὴν πρώτη κουβέντα. Τηροῦν ὅμως μερικοὶ προσχήματα, γιὰ νὰ ἀποφεύγουν τὴν ὀργὴ τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων τοῦ λαοῦ. Ἄλλοι πάλι ἀποφεύγουν τὴ λέξη «ἄθεοι» καὶ χρησιμοποιοῦν τὴ λέξη «ἀγνωστικιστής», ποὺ σημαίνει ἄνθρωπος ποὺ δέχεται ὅτι ἡ γνώση τοῦ ἀπολύτου, τῆς πρώτης ἀρχῆς τῶν ὄντων, τοῦ Θεοῦ δηλαδή, εἶναι ἀδύνατη. Τὴ λέξη αὐτὴ πολλοὶ τὴν ἀκοῦν καὶ ἐλάχιστοι τὴν καταλαβαίνουν. Οἱ ἄθεοι ἐπιστήμονες ἀρνοῦνται τὸ ταπεινὸ φρόνημα καὶ κατακρίνουν τὴν Ἐκκλησία χωρὶς νὰ ἔχουν τὴν ἀναγκαία γνώση. Κάποτε οἱ γνώσεις τους δὲν ξεπερνοῦν τὶς στοιχειώδεις γνώσεις ποὺ ἔχουν οἱ μαθητὲς τῆς δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης. Αὐτοὶ βαδίζουν χωρὶς ὁδηγὸ τὸ φωτεινὸ ἀστέρι τῆς Βηθλέεμ.Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι οἱ Μάγοι ἀκολούθησαν τὸ θεόσταλτο ἀστέρι καὶ βρέθηκαν στὴν οἰκία τοῦ Μεσσία, ἐνῷ οἱ ἄθεοι ἐπιστήμονες ἀκολουθοῦν τὶς δικές τους θεωρίες καὶ ἀπομακρύνονται συνεχῶς ἀπὸ τὸν Θεό!

Γιὰ τοὺς μιμητὲς τοῦ Ἡρῴδη δὲν ἔχω λόγια νὰ τοὺς περιγράψω. Ἄλλοτε γιὰ δεκαετίες καὶ ἄλλοτε γιὰ αἰῶνες πολέμησαν καὶ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς ὅμως νὰ ἔχουν τὰ ἀποτελέσματα ποὺ ἤθελαν καὶ θέλουν. Ἐκεῖνοι χτυποῦσαν καὶ χτυποῦν καὶ ἡ Ἐκκλησία πάντα εὐλογεῖ, γι’ αὐτὸ καὶ ἀποδεικνύονται ἀνίκανοι καὶ ἂς φαίνονται πολλὲς φορὲς νικητὲς ποὺ θριαμβεύουν.

Ορθόδοξος Τύπος

Πηγή

“ανίδεοι και χορτάτοι”…

 

Πιθανότατα έχετε δει το "Δικτάτορα" του Σαρλώ. Όπου ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι συναγωνίζονται για το ποιος θα καθίσει σε ψηλότερο θρόνο. Όπως συμβαίνει με τους δικτάτορες όλων των εποχών. Ακόμη και τους θρησκευτικούς. Οι οποίοι φιλονικούν, σαν τα μωρά παιδιά, για το ποιος θα’ χει τον υψηλότερο θρόνο και τα περισσότερα προνόμια.

Κι όπως, δυστυχώς, συμβαίνει με όλους μας. Κι όταν ακόμη λέμε ότι πιστεύουμε στη δημοκρατία και την ισότητα. Κι αυτό φαίνεται απ' τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους άλλους. Απ' τη δουλικότητα μπροστά στους ισχυρούς και την αναίδειά μας μπροστά στους αδύνατους. Και η συμπεριφορά μας αυτή  δεν είναι παρωνυχίδα. Γιατί προσδιορίζει το όλο πλέγμα  των κοινωνικών μας σχέσεων. Με τις προκαταλήψεις και διακρίσεις:  Και βέβαια τον πολύμορφο ρατσισμό…

Την πραγματικότητα αυτή είχε επισημάνει και ο Χριστός. Ιδιαίτερα, όταν συνέβαινε να συναναστρέφεται με τους φαρισαίους. Οι οποίοι  είχαν αναγάγει τις διακρίσεις σε δόγμα πίστεως: Αφού πίστευαν ότι «ουκ εισί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Γεγονός, που ανάγκασε το Χριστό, όταν κάποτε ήταν προσκεκλημένος στο σπίτι κάποιου φαρισαίου, να τους πει:

 «Όταν σας προσκαλούν σε συμπόσια μην πιάνετε τις πρώτες θέσεις, αλλά τις τελευταίες. Γιατί, αν ο οικοδεσπότης σας βάλει σε καλύτερη θέση, αυτό θα σας ανεβάσει και στην εκτίμηση των συνδαιτυμόνων. Αν όμως από τις πρώτες θέσεις, σας πει να καθίσετε στις τελευταίες, αυτό θα σας μειώσει. Γιατί υπάρχει πνευματικός νόμος σύμφωνα με τον οποίο, όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του, εξυψώνεται, ενώ, όποιος τον εξυψώνει, ταπεινώνεται».

      Αλλά και στον οικοδεσπότη είπε:  «Όταν κάνεις συμπόσιο, να μην καλείς τους φίλους, τους συγγενείς και τους πλουσίους, που μπορούν να σου ανταποδώσουν τη φιλοξενία. Να καλείς τους φτωχούς και τους ανάπηρους. Και να καλοτυχίζεις τον εαυτό σου, που δεν μπορούν να σου το ανταποδώσουν. Γιατί, όποιος φιλοξενεί αυτούς, που δεν μπορούν να τον φιλοξενήσουν, θα φιλοξενηθεί απ’ το Θεό»… 

       Και να που κάποιος απ’ τους συνδαιτυμόνες είπε: "Καλότυχος αυτός, που θα πάρει μέρος στο τραπέζι της βασιλείας του Θεού"!

Κι έδωσε, έτσι, αφορμή στο Χριστό να πει την “παραβολή του δείπνου”. Για να δείξει πόσο οι άνθρωποι μπορεί να πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις τους σχετικά με τον τρόπο που ζούνε τα θρησκευτικά τους «πιστεύω»:

  «Ένας άνθρωπος, είπε, έκαμε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Κι, όταν όλα ήταν έτοιμα, έστειλε τον υπηρέτη του να φωνάξει τους προσκεκλημένους. Αλλά-περιέργως και παραδόξως- δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση. Άλλος, γιατί «αγρόν ηγόρασε» ή βόδια κι άλλος γι’ άλλους λόγους...Στάση και συμπεριφορά που προκάλεσε, την αγανάκτηση του οικοδεσπότη. Ο οποίος είπε στον υπηρέτη του:

Πήγαινε στις πλατείες  και φέρε τους φτωχούς και τους ανάπηρους και τους τυφλούς  να πάρουν μέρος στο τραπέζι μου! Αφού κανένας απ’ τους προσκεκλημένους δεν είναι άξιος να πάρει μέρος»!..

Τι λέει ο Χριστός με την παραβολή του στο φαρισαίο και στην λοιπή ομήγυρη των φαρισαίων; Αλλά και στο διαχρονικά φαρισαϊκό κατεστημένο. Λέει πως δεν έχουν δικαιώματα στο τραπέζι της βασιλείας του όλοι οι εγκάθειρκτοι στα κάτεργα των υλικών αγαθών. Ούτε οι μασκαρεμένοι με τις δικαστικές ή τις ακαδημαϊκές τηβέννους, που είναι, συχνά, εγκάθειρκτοι μέσα στο ναρκισσισμό τους,. Όπως και καθένας, που αντιμετωπίζει τους άλλους σαν κατώτερα όντα, πράγματα και κοπάδια άλογων ζώων…

Δικαίωμα στο τραπέζι της βασιλείας έχουν οι άνθρωποι του περιθωρίου  και της ανάγκης. Οι απόκληροι και απόβλητοι της κοινωνίας. Οι ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι και οι αμαρτωλοί. Κι όλοι εκείνοι, που αντιμετωπίζουν την απόρριψη και την αποστροφή της κοινωνίας. Γιατί, αφού συναντούν ολόγυρά τους την άρνηση και την αποστροφή "αναγκάζονται" ν' ανακαλύψουν μέσα τους τη βασιλεία του Θεού. Ή ακόμη και να παραβιάσουν τις πόρτες της πολιτείας του Θεού, αφού βρίσκουν κλειστές τις πόρτες της κοινωνίας. Κι ενώ η κοινωνία του «καλού» υπόκοσμου τους πετάει στον Καιάδα της έσχατης ανυποληψίας, η ταπείνωσή τους μπορεί να τους εκτινάξει ακόμη και σε ύψη αγιότητας.…

Που σημαίνει ότι πέρα απ' την κλίμακα των κοσμικών διακρίσεων, υπάρχει νομοτελειακά και η κλίμακα των πνευματικών διακρίσεων. Που ακολουθεί, συνήθως, αντιστρόφως ανάλογη φορά και κατεύθυνση. Έτσι ώστε να ανέρχονται τις βαθμίδες της πνευματικής κλίμακας αυτοί, που γκρεμίζονται απ’  τις βαθμίδες  της κοινωνικής…

Και νοοτροπίες, όπως του Χίτλερ και του Μουσολίνι, που χαρακτηρίζουν πολλούς δικτάτορες και δικτατορίσκους ακόμη και της καθημερινής μας ζωής, αποδεικνύονται, όχι μόνο εγκληματικές, αλλά, σε τελική ανάλυση, μάταιες και ανόητες. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν χαρακτηρίζουν αρχιερείς, πάπες και πατριάρχες. Που, με ύψιστη μωρία, αντιμάχονται για τα πρωτεία και άλλα παρομοίως ανόητα…

Όλοι αυτοί δεν μπορούν να είναι φίλοι του Θεού και δεν έχουν δικαίωμα στη φιλοξενία του και στο τραπέζι της βασιλείας του. Δικαίωμα στη φιλοξενία του Θεού έχουν αυτοί που φιλοξενούν τους «ελάχιστους αδελφούς» του Χριστού, τους ανθρώπους της ανάγκης. Και βέβαια οι άνθρωποι της ανάγκης.

Ασφαλώς και σ’ αυτό το τραπέζι μας έχει καλεσμένους όλους ο Θεός. Αλλά είναι πάμπολλοι αυτοί, που αμετανόητα “αγρόν ή βόδια αγοράζουν", και ποτέ δεν «ευκαιρούν». Και μοιάζουν αντίγραφα των συντρόφων του Οδυσσέα. Για τους οποίους ο Όμηρος λέει:

"Μωροί, αυτοί, που έφαγαν του Ήλιου τα γελάδια κι εκείνος τους εστέρησε του γυρισμού τη μέρα". Για να επαναλάβει, σχετικά, και ο Σεφέρης:  "Πεινάσαμε στης γης την πλάτη. Κι αφού εφάγαμε καλά, πέσαμ’ εδώ στα χαμηλά, ανίδεοι και χορτάτοι"…

https://papailiasyfantis.wordpress.com

νεοταξίτες ή άνθρωποι;

 

Δεξιοί και αριστεροί δεν υπάρχουν. Και, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, ποτέ δεν υπήρξαν. Απλά εφευρέθηκαν κάποια λεκτικά σχήματα, κάποια «αδειανά πουκάμισα», όπως θα ’λεγε κι ο Σεφέρης, για να μαντρώσουν τους αφελείς και να δικαιολογήσουν οι παγκόσμιοι δολοφόνοι  τους παγκόσμιους και  αλληλοσπαραγμούς.

Στις μέρες μας όμως, όπως φαίνεται, έχει αποκαλυφθεί ένα ευδιάκριτο σύνορο ανάμεσα στις παγκόσμιες ή  τοπικές  φατρίες: Είναι από το ένα μέρος οι άνθρωποι κι από το άλλο οι νεοταξίτες. Άνθρωποι είναι αυτοί που πραγματικά πιστεύουν-και όχι απλά χρησιμοποιούν σαν προπαγανδιστικό καμουφλάζ-πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια. Ή μήπως πολλοί, μέχρι σήμερα, δεν μας μίλησαν γι’ αυτές τις ιερές έννοιες και πραγματικότητες, χωρίς να πιστεύουν απολύτως τίποτε; Και το έκαμαν απλά, για να παραπλανήσουν τους αφελείς και να ντοπάρουν τα κομματικά τους κοπάδια. Ενώ ταυτόχρονα επιμελήθηκαν την προδοσία  και διάβρωση των πατρογονικών αυτών θεμελιωδών αξιών. Για χάρη των οποίων χύθηκαν ποταμοί αίματος. Αφού  σήμερα η θρησκεία απροκάλυπτα διώκεται. Η πατρίδα ακρωτηριάζεται. Και η οικογένεια συστηματικά διαλύεται. 

Πέρα όμως απ’ αυτές τις αξίες, που απαξιώνονται και πολεμιούνται  υπάρχουν και άλλες καθιερωμένες αξίες, που εκριζώνονται και ανατρέπονται:

Μήπως η έννοια της δικαιοσύνης δεν έχει αλωθεί από μια συστηματικά άδικη και εγκληματική νομιμότητα; Ή η λογική, πάνω στην οποία θεμελιώνεται ο αρχαιοελληνικός αλλά και ο χριστιανικός πολιτισμός: Με τον Ηράκλειτο , που μας μιλάει για την θεμελιώδη αξία και σημασία του Λόγου, ο οποίος αποτελεί την εντελέχεια του κοινωνικού γίγνεσθαι. Και ο Σωκράτης τον ανακηρύσσει θεμέλιο των εννοιών, ενώ ο  ο Αριστοτέλης τον ανάγει σε θεμέλιο των επιστημών. Για να να μην παραλείψουμε το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, όπου ο Χριστός ταυτίζεται με το Λόγο.

Αυτός, λοιπόν, ο αρχαιοελληνικός και ο χριστιανικός  λόγος έχει γίνει βραχνάς και εφιάλτης των νεοταξιτών δολοφόνων, γιατί δεν συμβιβάζεται με τον κατεδαφιστικό των πάντων αμοραλισμό και παραλογισμό τους. Ο οποίος μας επιστρέφει στον διαβόητο Καλιγούλα, που σύμφωνα με τον Τάκιτο έβαζε τους συζύγους να παρίστανται στον βιασμό των συζύγων τους και τους εξανάγκαζε να γελούν.

Όπως τώρα οι νεοταξίτες χουντικοί μας, οι οποίοι, αντί τανκς, βάζουν πάνω από τα κεφάλια μας τη δαμόκλειο σπάθη των προστίμων, που γι’ αυτούς είναι αμελητέα ενώ για το φτωχό λαό εφιαλτικά. Επιβάλλοντάς  μας το φίμωτρο, ακόμη και όταν βρισκόμαστε στο δρόμο, ή το δάσος ή την ακρογιαλιά.  Λες και ο αέρας είναι γεμάτος κορονοϊούς, απ’ τους οποίους θα μας προστατεύσει το διοξείδιο της εκπνοής μας, που αναπνέουμε απ’ το φίμωτρο.

Όλοι οι πολιτισμένοι λαοί της Γης μας μιλούν για δημοκρατία. Και προπαντός οι ντόπιοι τσιφλικάδες με τα «δημοκρατικά» τους τόξα, οι οποίοι ασταμάτητα εκτοξεύουν εναντίον της πατρίδας μας τα «δημοκρατικά» τους βέλη,  μνημονιακά και κορονοϊκά, με τα οποία χτυπούν κατάστηθα το λαό μας. Εκτελώντας σκοτεινές εντολές σκοτεινών κύκλων. Όπως η διαβόητη Μπίλντεμπεργκ, για την οποία δεν γνωρίζουμε τι κάθε φορά για τον καθένα λαό και για μας μαγειρεύει στα βρώμικα μαγειρεία της. Και όμως υπάρχουν κάποιοι δήθεν ευσεβείς και ορθόδοξοι χριστιανοί, που περιμένουν απ’ τους σατανικούς αυτούς ανθρώπους να ιδούν για την πατρίδα μας και το λαό μας καλύτερες μέρες.

Αλλά τι να πει κανείς και για τους «δημοκράτες» των ΗΠΑ, οι οποίοι συνεχώς δολοφονούν τους λαούς, που δεν σκύβουν τον αυχένα στην ιταμότητά τους. Και ευημερούσες χώρες τις μεταβάλουν σε σωρούς ερειπίων και σπρώχνουν τους λαούς τους στην περιπέτεια των μεταναστεύσεων. Και  που  τώρα, με καλπονοθείες προσπαθούν να επιστρέψουν ξανά στο ολέθριο έργο τους.

Αλλά δημοκρατία δεν σημαίνει να ευημερεί ο λαός μιας χώρας σε βάρος των λαών άλλων χωρών. Ούτε μέσα στην ίδια χώρα, μέσα στα πλαίσια μιας επίφασης ισονομίας, να πλουτίζουν οι «ημέτεροι» της εκάστοτε επικρατούσας κομματικής μαφίας και να δυστυχούν οι υπόλοιποι. Δημοκρατία είναι το ιδανικό της πρωτοχριστιανικής κοινότητας. Όπου «δεν υπήρχε κανένας φτωχός ανάμεσά τους. Γιατί ο καθένας πρόσφερε ανάλογα με τις δυνάμεις του και έπαιρνε ανάλογα με τις ανάγκες του».

Κοντολογίς: Δεν γνωρίζω ποια έννοια δίνει η Νέα Τάξη πραγμάτων στη λέξη «πράγμα». Με βάση όμως τον όλο βίο και την πολιτεία της και την γενική απαξίωση των καθιερωμένων αξιών, μας δίνει την εντύπωση  ότι μέσα στα «πράγματα» συμπεριλαμβάνει και τον άνθρωπο. Άλλωστε μήπως έτσι δεν μας αντιμετωπίζει; Ιδιαίτερα στην τωρινή συγκυρία του κορονοϊού, που με τόση εωσφορική ευρηματικότητα  επινόησε, για να πετύχει την ολοσχερή  εξουθένωση και εξαθλίωσή μας! Αφού πιστεύει ότι μπορεί να εξολοθρεύει τους ανθρώπους, μέχρις ότου φτάσει στο επιθυμητό γι’ αυτήν όριο των ελαχίστων εκλεκτών, οι οποίοι θα μπουν στην υπηρεσία του αναμενόμενου Μεσία τους.

Και βέβαια μια τέτοιου είδους αντιμετώπιση του ανθρώπου δίνει και το μέτρο κρίσεως για τους ίδιους. Που σημαίνει ότι και οι ίδιοι δεν ξεφεύγουν από τον γενικό κανόνα, που καθορίζουν για τους άλλους, όντας, δηλαδή, και οι ίδιοι πράγματα. Αφού είναι χωρίς πίστη στην ψυχή και τα μέχρι τώρα ιδανικά του ανθρώπου. 

Και αυτό που απομένει σε μας είναι ν’ αφήσουμε τους μέχρι τώρα στρουθοκαμηλισμούς και ν’ αποφασίσουμε οριστικά και αμετάκλητα, αν θέλουμε να είμαστε νεοταξίτες ή άνθρωποι. Που σε τελική ανάλυση σημαίνει ν’ αφήσουμε πίσω μας τους απροκάλυπτα νεοταξίτες μνημονιακούς προδότες  και ν’ ακολουθήσουμε την πατροπαράδοτη πίστη μας και τα ιδανικά μας, που εξανθρωπίζουν και θεώνουν τον άνθρωπο!

https://papailiasyfantis.wordpress.com/

η εξουσία του σκότους…

 

Ο Χριστός είπε στη σπείρα των γραμματέων και των φαρισαίων, όταν πήγαν να τον συλλάβουν: «Κάθε μέρα ήμουνα ανάμεσά σας και δεν με συλλαμβάνατε. Και ήρθατε μέσα στη νύχτα με ξύλα και μαχαίρια σαν να είμαι ληστής. Για ν’ αποδείξετε έτσι ότι αυτή είναι η δική σας εξουσία και η ώρα του σκότους»!

Παρόμοια ενεργεί και σήμερα η σπείρα των παγκόσμιων δολοφόνων. Έχει φροντίσει να επιβάλει με όλα τα πανίσχυρα μέσα, που διαθέτει, το εφτάδιπλο σκοτάδι του νεοταξικού μεσαίωνα. Γιατί, όπως λέει το Ευαγγέλιο «πας ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη αποκαλυφθώσι τα έργα αυτού, ότι πονηρά εισί». Γνωρίζουν ότι η εγκληματική τους δραστηριότητα προσκρούει στον βαθύτερο πυρήνα του ανθρώπου. Τον οποίο προσπαθούν τώρα με τα εμβόλια, όπως λέγεται, να τον μεταλλάξουν. Και είναι έτοιμοι να τιμωρήσουν σκληρά όσους αντιτάσσουν τη λογική και την ηθική τους συνέπεια. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι έφτασαν στο σημείο να διακόψουν ακόμη και ομιλία του Προέδρου Τραμπ.

Θεός τους ο Σατανάς. Ηθική τους το έγκλημα. Ηδονίζονται με την κακουργία σε βάρος της ανθρωπότητας. Πανηγυρίζουν με τον κορονοϊό. Όχι μόνο για την δουλαγώγηση, που επιβάλλουν με την κορονοϊοτρομοκρατία, αλλά και τον άφθονο μαμωνά, που προσπορίζονται. Θέλουν όμως με κάθε τρόπο να αποκρύπτουν  την εγκληματική τους δραστηριότητα. Κι αλλοίμονο σ’ αυτούς, που τολμούν να την αποκαλύπτουν.

Άκουγα παλιότερα τον μακαριστό Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο, που φώναζε «κλείστε τις τηλεοράσεις» και εύρισκα υπερβολική τη θέση του. Τώρα όμως κατάλαβα πόσο σοφή ήταν η συμβουλή του.  Και πόσο αναγκαίο να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στα μπουκωμένα μέσα μαζικής εξαπάτησης(ΜΜΕ). Για τον προφανή λόγο ότι συστηματικά προπαγανδίζουν «τα καλά και συμφέροντα» για τα νεοταξικά αφεντικά τους. Ενώ έχουν συστηματικά αποκλεισμένους αυτούς, που έχουν να πούνε κάτι ουσιαστικό.

Τα ίδια ισχύουν και στο χώρο του ίντερνετ: Οι θαμώνες του έχουν μια περιορισμένη ακτίνα δράσεως. Όπως γινόταν παλιά με τ’ άλογα, που τα δένανε με τριχιά  από ένα μπηγμένο στη γη παλούκι, προκειμένου,  να βοσκήσουν, γύρω απ’ αυτό. Στο ίντερνετ τριχιά είναι οι όροι, που καθορίζουν τ’ αφεντικά  των σκοτεινών νεοταξικών παρασκηνίων. Που επιτρέπουν να λέει κάποιος τετριμμένα πράγματα, αλλά αν τολμήσει να προχωρήσει πιο πέρα τον τρώει το σκοτάδι.

Όπως όμως είναι ευνόητο δημοσιογραφία δεν σημαίνει να συσκοτίζεις την πραγματικότητα, για να πορεύονται οι συμπολίτες σου ως «πρόβατα επί σφαγήν», από παγίδα σε παγίδα. Επειδή  έτσι σου κανοναρχεί η άρχουσα αναρχία, που εξαργυρώνει με εκατομμύρια την ένοχη σιωπή και την σιχαμερή ψευδολογία . Δημοσιογραφία σημαίνει να ενημερώνεις το δήμο (=το λαό) και να του δίνεις, όσο γίνεται ξεκάθαρη εικόνα για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Εξάλλου αποφεύγω ν’ ακούω, εκτός σπανίων εξαιρέσεων, τους δεκάρικους λόγους των πολιτικών. Όπως επίσης δεν αντέχω τις γλυκανάλατες αγαπολογίες κάποιων δεσποτάδων. Εκτός σπανιοτάτων εξαιρέσεων, όπως ο Νεόφυτος Μόρφου που και με το λόγο του και το έργο του ορθοτομεί το λόγο της αληθείας, Ή όπως ο πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιος ή ο Κυθήρων Σεραφείμ και ο Νεκτάριος Κέρκυρας και ευάριθμοι άλλοι που όλο και κάτι έχουν να πουν ή να κάμουν, για να εμψυχώνουν το λαό. Οι υπόλοιποι παραμένουν εγκλωβισμένοι στο δεσποτικό ναρκισσισμό τους.  Χαϊδεύοντας τους θρόνους, τις πατερίτσες και τις αυτοκρατορικές μίτρες τους και καμαρώνουν σαν παγώνια μέσα στα χρυσοστόλιστα άμφιά τους!

Κάποιοι, μάλιστα ανάμεσά τους, σαν τα όρνια περιμένουν να πεθάνει  ο έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτος αρχιεπίσκοπος, για ν’ αρπάξουν, γλείφοντας τον αμερικανό ανθύπατο, το θρόνο. Προσθέτοντας κι αυτοί τη δική τους ανυπαρξία, πάντα πολύτιμοι υπηρέτες  σ’ αυτούς, που τους επιτρέπουν να γλείφουν το κόκαλο της αρχιδεσποτικής εξουσίας. Επαληθεύοντας έτσι, σε τελική ανάλυση, τον Πρωθυπουργό, που μίλησε για «κότες». Τη στιγμή βέβαια, που κι αυτός, όπως και προκάτοχοί του (Τσίπρας, Σαμαράς, ΓΑΠ, Σημίτης, κλπ) που έκαναν και κάνουν τον κόκορα στους δεσποτάδες, συμπεριφέρονται απέναντι  στην Κίρκη του Βερολίνου ή τους Αμερικάνους -για να θυμηθούμε και την ρήση του  κ. Πολάκη-σαν κότες λειράτες. Όπως τώρα ο πρωθυπουργός, που αποκρούει το Σύμφωνο Αμοιβαίας Αμυντικής Συνδρομής με τη Γαλλία. Για χάρη προφανώς των αμερικανογερμανικών  συμφερόντων και προπαντός των Τουρκικών.

Και επειδή κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι τους αδικούμε, ας μας πούνε τι έχουν να φοβούνται οι δεσποτάδες και δεν ανοίγουν το στοματάκι τους να πούνε ένα λόγο για όσα απαράδεκτα και απίστευτα συμβαίνουν γύρω μας! Όχι μόνο τα τωρινά αλλά και κατά το παρελθόν για τα τόσα άλλα που προηγήθηκαν σε βάρος του λαού μας και της χώρας μας. Κι αν ακόμη τους διώξουν, θα πεινάσουν μήπως τα παιδιά τους; Τη στιγμή που απλοί άγαμοι κληρικοί, όπως οι ιερομόναχοι π. Αρσένιος  Βλιαγκόφτης ή ο παιδοψυχίατρος  π. Αντώνιος Στυλιανακης  λένε, χωρίς φόβο και πάθος, τα πράγματα με τ’ όνομά τους, τεκμηριωμένα και υπεύθυνα.  Κι ακόμη έγγαμοι, όπως  οι εκπρόσωποι του ΙΣΚΕ με την εξαίρετη επιστολή τους προς τον Αρχιεπίσκοπο. Στην οποία βέβαια ο Αρχιεπίσκοπος και οι πολιτικοί απατεώνες  κλείνουν τ’ αυτιά τους, ενώ  τα εξωνημένα ΜΜΕ πολεμούν ή προσπαθούν οι γελοιωδέστατοι να τα γελοιοποιήσουν. Συσκοτίζοντας, κατά την προσφιλή τους τακτική την αλήθεια και  κάνοντας,  το άσπρο μαύρο.

Όμως ας μην απελπιζόμαστε. Το «Μέγα Φως»  του Χριστού, που προανήγγειλε ο Ησαΐας, θα νικήσει το σκοτάδι της σατανικής νεοταξικής εξουσίας. Αρκεί να μείνουμε πιστοί σ’ αυτό!

https://papailiasyfantis.wordpress.com

https://papailiasyfantis.wordpress.com/

Συνεργοὶ στὴν δωρεάν σωτηρία (Ἐφεσ. β΄4-10)

 

Συνηθισμένος τρόπος προσέλκυσης τοῦ καταναλωτικοῦ κοινοῦ εἶναι ἡ ἀναγραφὴ τῶν λέξεων «δωρεὰν» ἢ «προσφορὰ» πάνω στὰ διάφορα προϊόντα. Προφανῶς ἀποτελεῖ ἀπατηλὸ διαφημιστικὸ τέχνασμα, καὶ ὄχι βέβαια φιλανθρωπικὴ πρωτοβουλία τῆς παραγωγοῦ ἑταιρείας.


Ἀλήθεια ἢ παραπλάνηση;

Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ χειμαρρώδη λόγο προβάλλει τὸ ὕψιστο «προϊόν» τῆς θείας ἀγάπης, τὴ σωτηρία μας· καὶ ἐπαναλαμβάνοντας δύο φορὲς τὴ φράση «χάριτι ἐστε σεσωσμένοι» καὶ μία φορὰ ἀναφέροντας ὅτι «Θεοῦ τὸ δῶρον» τονίζει πρωτίστως ὅτι πρόκειται γιὰ «δωρεὰν» σωτηρία». Ἐκεῖ ὅμως ποὺ ἡ ἐπανάληψη γίνεται προκλητικὴ εἶναι ἡ ἀναφορὰ στὸν ποικίλο πλοῦτο τοῦ Θεοῦ· ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐπιστολῆς του πρὸς τοὺς Ἐφεσίους ἔχει τέσσερις φορὲς μιλήσει γι’ αὐτόν: «πλοῦτον χάριτος», «πλοῦτον ἐλέους», «πλοῦτον ἀγάπης», «πλοῦτον κληρονομίας». Ἔτσι ἕνας ἐπιπόλαιος ἀναγνώστης τῆς ἐπιστολῆς θὰ μποροῦσε ἄνετα νὰ ἐνθουσιαστεῖ ἐκτιμώντας ὅτι μὲ ἕνα τόσο πλούσιο καὶ τόσο εὔσπλαχνο δωρεοδότη Κύριο, ὁπωσδήποτε εἶναι «πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα» στὴ σωτηρία.

Σίγουρα μία τέτοια ἐκτίμηση ἀποτελεῖ ὀλέθρια διαστρέβλωση τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος, ποὺ δυστυχῶς «εὐδοκίμησε» στὴ δυτικὴ χριστιανοσύνη. Ἕνας Ἀμερικανός, ποὺ μεταστράφηκε στὴν Ὀρθοδοξία, γράφει χαρακτηριστικά: «Μία θλιβερὴ συνέπεια τῆς σύγχρονης προτεσταντικῆς σύγχυσης εἶναι ἡ ἀπογοήτευση ἐκείνων, στοὺς ὁποίους δόθηκε ἕνας ψεύτικος κατάλογος ἀγαθῶν, μὲ πρώτη στὴ σειρὰ τὴν ἄμεση καὶ εὔκολη σωτηρία καὶ δεύτερη τὴν ὑπόσχεση γιὰ χωρὶς κόπο μετάνοια καὶ ἐσωτερικὴ ἀλλαγὴ· τοὺς δόθηκε νὰ καταλάβουν ἐσφαλμένα ὅτι μὲ ἕναν ἀνώδυνο καὶ ἁπλοποιητικὸ τύπο ἀναγέννησης ὅλα θὰ πᾶνε καλά». Ἰδοὺ τὰ παραπλανητικὰ «δωρεάν», ποὺ ἀναφέρθηκαν στὴν ἀρχή.


Χάρη καὶ χρέος

Ὁπωσδήποτε δὲν εἶχε καμιὰ πρόθεση ὁ Παῦλος νὰ «διαφημίσει» τέτοια σωτηρία, ὅταν ἔγραφε στοὺς Ἐφεσίους. Σαφῶς θὰ ἔφριττε ἀκούγοντας τὴν ἀπαράδεκτη παρερμηνεία τῶν λόγων του. Καὶ εἶναι μὲν πρόδηλο τὸ κεντρικὸ μήνυμα ὅλης τῆς περικοπῆς ὅτι ἡ σωτηρία δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἀνθρώπινων προσπαθειῶν, ἀλλὰ δωρεὰ τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Οὔτε οἱ ἀρετές, ὅπως τὶς δίδασκαν οἱ ἐθνικοὶ φιλόσοφοι, οὔτε ἡ τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου (ποιὸς ἄραγε τὸν τηροῦσε τέλεια;) μποροῦσαν νὰ σώσουν τὸν ἄνθρωπο. Ναί, ἤμασταν «υἱοὶ τῆς ἀπειθείας» καὶ «τέκνα φύσει ὀργῆς»· ἤμασταν «νεκροὶ τοῖς παραπτώμασι καὶ ταῖς ἁμαρτίαις». Καί, ναί, ὁ Θεὸς μᾶς «συνεζωοποίησεν... συνήγειρεν καὶ συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουραvίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ἂς φανταστοῦμε δικαστὴ νὰ δικάζει κατηγορούμενο, ἔνοχο γιὰ πολλὰ ἐγκλήματα, καὶ ἀπὸ τὴν πολλή του εὐσπλαχνία ὄχι μόνο νὰ τὸν ἀθωώνει ἀλλὰ νὰ τὸν κάνει συμπάρεδρο στὸν θρόνο του. Καὶ μάλιστα γιὰ νὰ συμβεῖ αὐτό, δέχεται ὁ ἐπουράνιος Κριτὴς καὶ Θεὸς νὰ γίνει «κατακριτος» καὶ νὰ καταδικαστεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ὡς κακοῦργος στὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν. Πῶς νὰ μὴ χαρακτηρίσει ὁ Παῦλος «ὑπερβάλλοντα» τὸν πλοῦτο τῆς χάριτός του; Ἡ ὑπερβολή, βέβαια, αὐτοῦ τοῦ πλούτου θὰ φανεῖ κυρίως μετὰ τὴ μελλοντικὴ ἔλευση τοῦ Σωτῆρος, ὅταν καὶ ὁ πρώην διώκτης θὰ καθίσει, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι, σὲ θρόνο, γιὰ νὰ κρίνουν τὶς φυλὲς τοῦ Ἰσραήλ. Ὅμως ἤδη μέσα στὴν Ἐκκλησία ἀπολαμβάνουμε τὴν πρόγευση τοῦ μεγάλου πλούτου τῆς χάριτος.

Καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, προχωρώντας τὴ σκέψη τοῦ Παύλου, ὑπερθεματίζει: «Ὄντως ὑπερβάλλων ὁ πλούτος· ὄντως ὑπερβάλλον τὸ μέγεθος τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. Κι ἂν ἀκόμα εἶχες μυριάδες ζωές, δὲν θὰ τὶς θυσίαζες γιὰ Ἐκεῖνον; Δὲν θὰ ἔπρεπε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ στὴ φωτιὰ νὰ εἶσαι ἕτοιμος νὰ πέσεις;». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης, αὐθεντικὸ «ἠχεῖο» τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, ἀβίαστα ὁδηγεῖται στὴν ἀνάγκη καὶ τῆς δικῆς μας «συνεργίας», στὴ δική μας εὐθύνη γιὰ τὴν προσοικείωση τῆς σωτηρίας. Τὸ λέει ξεκάθαρα καὶ ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος ὅτι σωζόσαστε ὄχι μόνο «χάριτι» Θεοῦ ἀλλὰ καὶ «διὰ τῆς πίστεως» τῆς δικῆς μας. Ἡ σωτηρία, λοιπόν, δίδεται μὲν δωρεάν, ἀλλὰ οὔτε μαγικὰ οὔτε ὑποχρεωτικὰ σὲ ὅλους. Μία ἐξαναγκαστικὴ σωτηρία, λέει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος, θὰ «ἐλυμαίνετο τὸ αὐτεξούσιον» τοῦ ἀνθρώπου· θὰ καταργοῦσε τὴν ἐλευθερία μας. Θὰ τὸ πεῖ καὶ στοὺς Ρωμαίους ὁ Παῦλος ὅτι ἡ σωτηρία προσφέρεται δωρεὰν ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶναι «δύναμις Θεοῦ εἰς σωτηρίαν (ὄχι ὅμως σὲ ὅλους ἀπρoϋπoθέτως ἀλλὰ) παντὶ τῷ πιστεύοντι». Καὶ φυσικὰ «ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρὰ ἐστιν» (Ἰακ. 2,20).


Καρπὸς καὶ ὄχι προϋπόθεση

Μόνο ποὺ τὰ ἔργα δὲν προηγοῦνται ἀλλὰ ἕπονται τῆς σωτηριώδoυς δωρεᾶς τῆς θείας χάριτος. Μὲ αὐτὴ τὴν τόσο φωτεινὴ ἀποσαφήνιση κλείνει τὴ σημερινὴ περικοπὴ ὁ θεοφώτιστος Ἀπόστολος. Στὴ φράση «κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργoις ἀγαθοῖς» προσδιορίζεται ἐπιγραμματικὰ ἡ σχέση ἔργων καὶ σωτηρίας μὲ τὴν ἔννοια ὅτι τὰ ἔργα δὲν ἀποτελοῦν προϋπόθεση ἀλλὰ συνέπεια τῆς σωτηρίας. Γίναμε, δηλαδή, καινούργια κτίση ὄχι μὲ τὰ ἔργα ποὺ κάναμε -τὰ ὁποῖα οὐσιαστικά μᾶς ὁδηγοῦσαν στὸν θάνατο- ἀλλὰ γιὰ νὰ κάνουμε καλὰ ἔργα, μὲ τὰ ὁποῖα φανερώνεται ἡ ἀναγέννησή μας. Ὅσο αὐτονόητη εἶναι ἡ ἀναπνοὴ γιὰ τὸν ζωντανὸ ἄνθρωπο, τόσο αὐτονόητη ἐκδήλωση τοῦ σωσμένου ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀγαθοεργία. Ὅταν στηρίζουμε τὴ σωτηρία μας στὰ ἔργα μας καὶ νομίζουμε ὅτι τὴν ὀφείλουμε σ' αὐτά, μεταβάλλουμε τὸν Χριστιανισμὸ σὲ ἀνθρωποκεντρικὸ θρήσκευμα, ποὺ καθιστᾶ περιττὴ τὴ θυσία τοῦ Σταυροῦ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Σὲ μία τέτοια περίπτωση, ἐλάχιστα θὰ διέφερε ὁ Χριστιανισμὸς ἀπὸ τὸν νομοκεντρικὸ ἰουδαϊσμὸ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀνθρωποκεντρικὴ προχριστιανικὴ εἰδωλολατρία. Οἱ δύο αὐτοὶ πειρασμοὶ δὲν εἶναι ἄγνωστοι στὴν ἐποχή μας. Καὶ σήμερα τὰ εἴδωλα ποὺ δημιουργεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος νομίζει ὅτι τοῦ δίνουν περισσότερη ἀσφάλεια παρὰ ἡ ὑπεύθυνη ἀποδοχὴ τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ- καὶ ἐπίσης ἡ καταφυγὴ στὴν ἐξωτερικὴ μόνο τήρηση τοῦ θρησκευτικοῦ τύπου δημιουργεῖ μία στέγη αὐτοπροστασίας καὶ γεννάει μία ψευδὴ εὐφορία καὶ ἀτομικὴ ἱκανοποίηση. Ἐναντίον τῶν δύο αὐτῶν ἑλκυστικῶν πειρασμῶν στρέφεται ὁλόκληρη ἡ Καινὴ Διαθήκη.

το αγεφύρωτο χάσμα

 

πλούσιος και Λάζαρος

Χάσμα αγεφύρωτο, ‘όπως είναι πασίγνωστο, χωρίζει τον κόσμο του πλούτου απ’ τον κόσμο της φτώχειας.

Που διευρύνεται ολοένα και περισσότερο. Και έχει σαν αποτέλεσμα, για άλλους τον παράδεισο της μεγάλης ευμάρειας και άλλους την κόλαση της απόλυτης φτώχειας.

Χάσμα που υπήρχε και στην εποχή του Χριστού.

Και που δεν τον άφηνε καθόλου αδιάφορο. Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειονότητα των σημερινών, λεγομένων, αντιπροσώπων του. Που σε μεγάλο ποσοστό όχι μόνο είναι αδιάφοροι, αλλά είναι και τα ανήθικα ηθικά στηρίγματα των αρχιτεκτόνων του κοινωνικού και οικονομικού χάσματος.

Επεσήμαινε μάλιστα ο Χριστός και την αιτία του οικονομικού και κοινωνικού χάσματος. Που είναι η ανθρωποκτόνος αδικία.

Και υποδείκνυε και το μέσο για τη γεφύρωσή του. Που είναι η φιλάνθρωπη δικαιοσύνη.

Γεφυρώστε, τους έλεγε ο Χριστός, το χάσμα, ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια, με το μαμωνά της αδικίας.

Αλλά οι φιλάργυροι φαρισαίοι, που, υποκρίνονταν ότι πιστεύουν στο Θεό, ενώ στην πραγματικότητα είχαν θεό τους το μαμωνά, τον αποδοκίμαζαν και τον χλεύαζαν.

Γεγονός, που τον ανάγκασε να τους πει την παρακάτω παραβολή:

Ήταν, τους είπε, ένας πάμπλουτος άνθρωπος, που ντυνόταν πανάκριβα και γλεντοκοπούσε νυχθημερόν.

Και παραδίπλα απ’ την πόρτα του, ήταν ένας εξαθλιωμένος και σαρανταπληγιασμένος φτωχός, ο Λάζαρος.

Που, για να ξεγελάσει την πείνα του, μοιραζόταν με τα σκυλιά όσα ψίχουλα έπεφταν απ’ το τραπέζι του πλουσίου.

Και δεν ήταν καθόλου περίεργο, που ο φτωχός Λάζαρος εγκατέλειψε νωρίς το μάταιο της αφόρητης δυστυχίας κόσμο.

Αλλά ο θάνατος, που απαλλάσσει γρηγορότερα τους φτωχούς απ’ τα βάσανά τους, ποτέ δεν ξεχνά και τους χορτάτους και τους πλούσιους…

Που σημαίνει ότι κάποια στιγμή θυμήθηκε και τον πλούσιο της παραβολής. Ο οποίος παρ’ όλους τους γιατρούς και τα γιατροσόφια τους δεν μπόρεσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Βέβαια ο θάνατός του θα ήταν συγκλονιστικό γεγονός. Θα του επιδαψιλεύτηκαν μεγάλες τιμές. Θα εκφωνήθηκαν λόγοι, για τις ανύπαρκτες αρετές του. Και βέβαια θα του ανεγέρθηκε και μαυσωλείο περίβλεπτο.

Αλλά κάτω από τα μαυσωλεία ή τη χλόη των τάφων δεν ξεχωρίζουν οι πλούσιοι απ’ τους φτωχούς. Γιατί ο θάνατος αποδίδει την απόλυτη, χωρίς προκαταλήψεις και προσωποληψίες, δικαιοσύνη. Όμως…

Για το Ευαγγέλιο, το τέρμα της ζωής δεν βρίσκεται στο χώμα του τάφου.

Πράγμα, που βέβαια θα ήταν ευτύχημα για όλους εκείνους, που επέλεξαν στη ζωή τους το δρόμο της απανθρωπιάς και της αδικίας.

Εφόσον ο θάνατος θα ήταν η ώρα της παραγραφής των πάσης φύσεως κακουργημάτων τους.

Όπως προβλέπεται στην περίπτωση των «δικών» μας μεγαλοαπατεώνων συνταγματολόγων, που θεσμοθέτησαν τις ασυλίες και παραγραφές για τους εαυτούς τους και τους συναπατεώνες υπουργούς και βουλευτές …

Για το Ευαγγέλιο δεν υπάρχει θέμα εξαίρεσης για κανέναν. Για το Ευαγγέλιο η ζωή συνεχίζεται και πέρα απ’ τον τάφο. Και επιφυλάσσει, αναλόγως των περιπτώσεων, για άλλους ανέλπιστα ευχάριστες και για άλλους απίστευτα οδυνηρές εκπλήξεις.

Και ασφαλώς ήταν πολύ οδυνηρή έκπληξη για τον πλούσιο της παραβολής, όταν απ’ τον παράδεισο της εδώ ζωής βρέθηκε στην κόλαση της άλλης.

Ιδιαίτερα, επειδή ακριβώς απέναντί του βρισκόταν ένα παραδείσιο τοπίο. Όπου είχε μεταφερθεί απ’ τους αγγέλους και συνευφραινόταν, με τον πατριάρχη Αβραάμ, τρισευτυχισμένος, εκείνος ο αποκρουστικός Λάζαρος…

Αλλά, σαν άνθρωπος τετραπέρατος, που ήταν και δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη, ο πλούσιος φωνάζει στον Αβραάμ:

-«Πάτερ Αβραάμ, στείλε το Λάζαρο να βρέξει το δάχτυλό του στο νερό και να ’ρθει να δροσίσει για λίγο τα χείλη και τη γλώσσα μου, γιατί υποφέρω μέσα σ’ αυτή τη φλόγα».

Αλλά ο Αβραάμ του αποκρίθηκε:

-«Παιδί μου, όπως καταλαβαίνεις, αυτό δεν μπορεί να γίνει! Γιατί ανάμεσά μας υπάρχει τεράστιο χάσμα. Κι έπειτα μην ξεχνάς το χάσμα, που χώριζε τη δική σου πλούσια ζωή απ’ τη φτώχεια, που έζησε ο Λάζαρος.

Αλλά τώρα, όπως βλέπεις, εδώ οι όροι έχουν αντιστραφεί. Με αποτέλεσμα, ενώ εσύ υποφέρεις, ο Λάζαρος να έχει βρει την ανάπαυση και παρηγοριά, που δεν έβρισκε στην επίγεια ζωή»….

Ε, λοιπόν, το χάσμα αυτό της παραβολής και γενικότερα η διδασκαλία του Ευαγγελίου για κόλαση και παράδεισο, σκανδάλισε πολλούς.

Μεταξύ των οποίων και το μεγάλο Ωριγένη, ο οποίος υποστήριξε ότι, όχι μόνο το χάσμα ανάμεσα στην κόλαση και το ν παράδεισο, αλλά και το χάσμα ανάμεσα στο Θεό κι στο διάβολο θα το γεφυρώσει η αγαθότητα του Θεού. Ύστερα από ένα, ανάλογο με τις αμαρτίες, εύλογο διάστημα. Όμως…

Στη θέση αυτών, που βρίσκουν ότι η κόλαση είναι αντίθετη προς τη θεϊκή αγαθότητα, προβάλλει μια επίσης εύλογη ένσταση:

Ότι, δηλαδή, το χάσμα ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο δεν είναι δημιούργημα του Θεού αλλά των απάνθρωπων ανθρώπων.

Που σε καμιά περίπτωση δεν θέλουν και δεν προσπαθούν να το γεφυρώσουν. Κι συνεπώς, ο, τι, αποφασίζει ο καθένας για τους άλλους στην επίγεια ζωή του, αυτό ισχύσει, για τον ίδιο, στην άλλη.

Βέβαια εμείς οι κοινοί θνητοί δικαιολογούμαστε συνήθως πως τίποτε δεν περνάει από το χέρι μας. Κι ότι άλλοι είναι εκείνοι, που αποφασίζουν για τον πλούτο των λίγων και τη δυστυχία των πολλών.

Κι όμως, αν ήμασταν ειλικρινείς, θα παραδεχόμασταν ότι εμείς στηρίζουμε και εκλέγομε αυτούς, που νομοθετούν την κοινωνική αδικία.

Και ιδιαίτερα, στην περίπτωσή μας, τους εθνικούς προδότες και δολοφόνους, που, κατά δυστυχή συγκυρία, κυβερνούν, αυτή τη στιγμή τη δύσμοιρη πατρίδα μας.

Που σημαίνει ότι είμαστε οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την κόλαση ή τον παράδεισο και της εδώ ζωής, αλλά και της μελλοντικής…

παπα-Ηλίας

https://papailiasyfantis.wordpress.comAdvertisements

η αιμορροούσα πατρίδα! π.Ηλίας Υφαντής

Στις γιορτές των αγίων γυναικών, όπως της αγίας Κυριακής (7 Ιουλίου), διαβάζεται, όταν δεν είναι Κυριακή, συνήθως η θαυμάσια περικοπή της αιμορροούσης (Μάρκου: 10, 24-34). Στην οποία με τρόπο επιγραμματικό μας δίνεται αναλογικά η ανατομία της παγκόσμιας αλλά και της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Μια γυναίκα, μας λέει το Ευαγγέλιο, έπασχε δώδεκα χρόνια από αιμορραγία. Και, όπως ήταν φυσικό, κατέφυγε στη βοήθεια των γιατρών. Κι όχι μόνο ενός ή δύο, αλλά πολλών. Οι οποίοι της πουλούσαν μεγάλες, αλλά φρούδες ελπίδες. Με σκοπό απλά και μόνο να την εκμεταλλεύονται. Με φυσικό αποτέλεσμα η γυναίκα, αφού έπαθε πολλά και ξόδεψε όλη της την περιουσία, όχι μόνο να μη βρει θεραπεία, αλλά να πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο.

Όπως, δυστυχώς συμβαίνει και με τη  δύσμοιρη πατρίδα μας.
Ή μήπως δεν βλέπετε στη συγχορδία των τσαρλατάνων γιατρών, που κουράριζαν την αιμορροούσα, όλη την αρμαθιά των πολιτικών «σωτήρων», που μας προέκυψαν τα τελευταία χρόνια από πολλές και διάφορες σχολές εξαπάτησης και παραπλάνησης του λαού; Όλους αυτούς τους «καθωσπρέπει» απατεώνες και προδότες, χαρβαρτιανούς και μη που υπόσχονται  παραδείσους, προκειμένου να μας γκρεμίσουν σε ολοένα και βαθύτερα βάραθρα κόλασης!…

. Με αποτέλεσμα να αποδοκιμάζονται κάθε φορά για τα πλήθη των πεπραγμένων τους δεινών και να αποστέλλονται απ’ το λαό στο σκότος το εξώτερον. Απ’ όπου όμως δίκην βρυκολάκων επανέρχονται κάθε τόσο δριμύτεροι, προσφέροντάς μας και πάλι χάντρες χρωματιστές κάλπικων υποσχέσεων, όπως οι δυτικοί κανίβαλοι στους ιθαγενείς της Αφρικής. Ζητώντας μας να τους εμπιστευτούμε για μια ακόμη, πολλοστή, φορά την ταλαιπωρημένη ζωή μας και την χιλιοπροδόμένη πατρίδα μας.

Και συμβαίνουν  αυτά, όχι μόνο γιατί ένα μέρος του λαού φαίνεται να έχει ξεχάσει  τα όσα υπέστη απ’ τους εθνικούς ολετήρες αλλά και γιατί, όπως από πολλούς πιστεύεται και τονίζεται, φαίνεται να έχουν μπάρμπα στην Κορώνη! Κάποιους, δηλαδή, που όχι μόνο με τα ΜΜΕ(=εξαπάτησης) αλλά και με τις αδιαφανείς ηλεκτρονικές μεθοδεύσεις φροντίζουν να τους θρονιάζουν στο σβέρκο μας. Προκειμένου οι πάτρωνες να παίρνουν ως αντιπαροχή τον πλούτη της πανέμορφης πατρίδας μας και την μυριάκριβη ελευθερία μας. Και το πόσο αυτό μπορεί να είναι πραγματικό και όχι συνωμοσιολογικό ενισχύεται εκ του γεγονότος ότι ακόμη και στις τόσο προηγμένες ΗΠΑ διατυπώθηκαν εύλογες αμφισβητήσεις για τα εκλογικά τους αποτελέσματα.

Το δε πάντων χείριστο είναι πως κι  αν παρουσιαστεί και κάποιος που έχει φιλότιμο και θέληση να προσφέρει στην πατρίδα, να περιβάλλεται, με την αχλή αμφισβήτησης και κατασυκοφάντησης. Σε τρόπον ώστε να δολοφονείται ηθικά και πολιτικά…Με αποτέλεσμα ο λαός μας να βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη προδοτών και απατεώνων. Και ν’ αμφιβάλλει  για τους έντιμους, που θα μπορούσαν να δώσουν ζωή κι ενδιαφέρον στο κατά τα προηγούμενα χρόνια  «νεκροταφείο» της Βουλής. Έτσι που να μην πλήξουμε και εκραγούμε από ανία, βλέποντας και ακούγοντας διαρκώς τις ίδιες και τις ίδιες φάλτσες  φωνές και φάτσες κάποιων ηλιθίων!

 Και το τραγικό και κωμικό της όλης υπόθεσης είναι το παμπόνηρο δίλημμα που προβάλλεται από τον Κούλη και άλλους: Η Ψήφος στα μικρά κόμματα είναι χαμένη! Και τα παπαγαλάκια το σερβίρουν καταλλήλως: Τους προηγούμενους τους ξέρουμε, λένε! Πώς όμως να ξέρουμε, αν οι φρέσκοι δεν θ’ αποδειχτούν χειρότεροι; Δεν είδατε τι πάθαμε από κάποιους άλλους!  Αλλά το ν’ απορρίπτουμε τους έντιμους και να στηρίζουμε όσους αποδεδειγμένα εγκληματούν πολλαπλά   σε βάρος μας είναι τραγικά παράλογο!  

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο Ευαγγέλιο:
Η αιμορροούσα, που είχε εξαντληθεί σωματικά και οικονομικά απ’ τους κομπογιαννίτες γιατρούς, κατάλαβε ότι η μοναδική σωτηρία της ήταν ο Χριστός. Απ’ τον οποίο πίστευε ότι θα εύρισκε τη θεραπεία της, αγγίζοντας έστω και το άκρο του ενδύματός του. Πράγμα που-σύμφωνα με την πίστη της- τελικά έγινε.

Αναλογικά κι εμείς οφείλουμε να δεχτούμε ότι έχουν δίκιο όσοι πεισματικά επιμένουν στο ΟΧΙ απέναντι στο καθεστώς διαιώνισης τη απάτης και προδοσίας. Κι ας κάνουν  ο, τι θέλουν οι πολιτικοί εφιάλτες και οι καλπονοθευτές πάτρωνές τους. Γιατί είναι, όπως λέει κι οποιητής «τιμή σ’αυτούς, που στη ζωή τους όρισαν να φυλάνε Θερμοπύλες… Κι ακόμη  πιότερη τιμή τους πρέπει, όταν γνωρίζουν πως ο εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε»!  Γιατί πίσω απ΄ τον Εφιάλτη υπάρχει ο Θεμιστοκλής και ο Ευρυβιάδης. Και σ’ ένα μακρινότερο μέλλον ο Αλλέξανδρος. Που πήγε μέχρι τις Ινδίες την Ελλάδα, που τώρα με περισσή αδιαντροπια  και ευτέλεια προδίδουν ο Αλέξης με τον Κούλη και η υπόλοιπη συνομοταξία των προδοτών!

Κι αυτό συμβαίνει γιατί η Ελλάδα διαθέτει πνευματικό και ηθικό πλούτο ανεξάντλητο: Στην αρχαιότητα είχε τους σοφούς , στο Βυζάντιο τους αγίους, το ’21 και το ’40 τους ήρωες! Που πάλεψαν κι όταν ακόμη οι άλλοι τους έλεγαν τρελούς. Γιατί ήλπιζαν στα ανέλπιστα και πίστευαν στα απίστευτα, Όπως διδάσκει η ιστορία μας, η πίστη μας και ο πολιτισμός μας!

Και μπαίνει το οδυνηρό ερώτημα: Πού ξέρουμε, αν ανάμεσα σ’ αυτούς , για τους οποίους  οι πολιτικοί και μιντιακοί απατεώνες  μας λένε   ότι η ψήφος μας θα πάει χαμένη, δεν υπάρχουν κάποιοι που θα μπορέσουν να μας βγάλουν απ’ το κρεματόριο στο οποίο οι εφιάλτες  και οι πάτρωνές τους μας κρατούν εσαεί εγκάθειρκτους! Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο φροντίζουν να τους λασπώνουν και να τους βάζουν στο περιθώριο ή και τους βγάζουν από τη μέση!

Παπα-Ηλίας Υφαντής

https://papailiasyfantis.wordpress.com/

Πανικός και πίστη (π. Ανδρέας Αγαθοκλέους)

Σε μια πανδημία – όπως χαρακτηρίστηκε η εξάπλωση του κορωνοϊού – αναπόφευκτα δημιουργείται φόβος για τη ζωή μας και τους γύρω μας, ερωτήματα για το μέλλον, αγωνία για το «τι δέον γενέσθαι». Η έντονη παρουσία στις μέρες μας των Μ.Μ.Ε, σ’αντίθεση με το παρελθόν, έχει το πλεονέκτημα της γνώσης του τι γίνεται και έξω από τη χώρα μας. Αυξάνει όμως τους φόβους μας, όταν μαθαίνουμε τι προηγήθηκε αλλού και σε τι φοβερές καταστάσεις βρέθηκαν εκεί οι άνθρωποι.

Ενδεχομένως κάποιοι δημοσιογράφοι, βλέποντας τα γεγονότα από τη δική τους σκοπιά, να τονίζουν τους κινδύνους, για να προφυλάξουν και να βοηθήσουν. Όμως αυτό δημιουργεί πανικό στο λαό που, ο οποίος, αναπόφευκτα, συμπεριφέρεται ως μάζα με όλα τα πλην και τα συν.

Ωστόσο, ο κάθε άνθρωπος, ως πρόσωπο, έχει τη δική του στάση μπροστά στα γεγονότα που συμβαίνουν είτε εξ υπαιτιότητάς του είτε όχι. Όπως, βέβαια, και τη δική του ευθύνη.

Ο πανικός μπορεί να προκαλείται από τα πραγματικά γεγονότα που τονίζονται ή υπερ-τονίζονται από τα Μ.Μ.Ε., αλλά η βαθύτερη αιτία είναι μέσα μας.

Νομίζω πως είναι υπερβολή να πούμε πως όλα είναι μια χαρά και απλά υπερβάλλουν τα Μ.Μ.Ε. Φυσικά και υπάρχει πρόβλημα! Όμως, όλα έγιναν μαύρα; Πουθενά δεν υπάρχει ελπίδα; Δεν αγωνίζονται τόσοι συνάνθρωποί μας για να συμπαρασταθούν και να περιορίσουν την ασθένεια;

Ωστόσο, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως πέρα από τις όποιες ανθρώπινες προσπάθειες και πέρα από τα όσα όλοι μαζί και προσωπικά ο καθένας πασχίζει να προφυλάξει από τη μόλυνση, κι ακόμα, πέρα από το τι θα συμβεί, υπάρχει ο Θεός – πατέρας που νοιάζεται για τα παιδιά Του. Δεν είμαστε πετάμενοι σ’ αυτό τον πλανήτη. Έχουμε Αυτόν που θυσιάστηκε για μας, που φροντίζει τα πετεινά του ουρανού, που, καθώς μας είπε, «δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουν αγαθά σε αποθήκες, κι όμως ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει• εσείς δεν αξίζετε πολύ περισσότερο απ’ αυτά;» (Ματθ. 6,26).

Χωρίς αμφιβολία, βρισκόμαστε σε μια μεγάλη δοκιμασία. Ποιος δεν τη βλέπει; Χρειάζεται πίστη-εμπιστοσύνη στο Θεό για να μην πανικοβληθούμε ώστε να έχουμε εσωτερική ισορροπία και ειρήνη. Γιατί η εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού μεταθέτει τη θέα των προβλημάτων μας από τη δική μας σκοπιά στη λογική του Θεού. Μια «λογική» που δεν καταστέλλει τα συμπτώματα μόνο αλλά και θεραπεύει από τον εγωκεντρισμό, τη φιλαυτία, όλες εκείνες τις ασθένειες που δεν μας αφήνουν να χαρούμε τον εαυτό μας, τον κόσμο, τους ανθρώπους, το Θεό!

Αν και η λογική διαδικασία μπορεί κάπως να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τις επιπτώσεις του πανικού, όμως η προσευχή που γίνεται με αφοσίωση κι εμπιστοσύνη, φέρνει μέσα μας μια άλλη εμπειρία, αυτή της Χάριτος του Θεού που «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί». Κι αν η προσευχή, ως επικοινωνία και σχέση με το Θεό, φέρνει τέτοια αποτελέσματα, αντιλαμβανόμαστε τη δυναμική της Θείας Κοινωνίας όπου, σύμφωνα με το λόγο του Χριστού, αυτός που κοινωνεί «είναι ενωμένος μαζί μου κι εγώ μ’ αυτόν» (Ιω. 6,56).

Ο Χριστός δεν υποσχέθηκε στους δικούς Του ότι θα περάσουν τη ζωή τους χωρίς προβλήματα, επειδή θα Τον πιστεύουν. Απεναντίας, τους είπε πως θα έχουν θλίψεις και δοκιμασίες, όπως, άλλωστε, πέρασε και ο ίδιος. Ο δικός μας Θεός κατανοεί και συμπαρίσταται στα πλάσματά Του γιατί έγινε ομοιοπαθής. Ο Σταυρός Του έφερε «χαρά εν όλω τω κόσμω» κι άρα οι όποιες δοκιμασίες μας, εκκολάπτουν και προαναγγέλλουν τη δική μας ανάσταση ήδη από το «νυν αιώνα». Να γιατί η «λογική του Θεού διαφέρει από τη δική μας.

Χρειάζεται να ερωτηθούμε: Μήπως πιο πολύ νοιαζόμαστε για την καλοπέρασή μας, αγνοώντας το πεπερασμένο της ύπαρξής μας και την αιώνια πορεία μας; Μήπως πίσω από τον πανικό βρίσκεται η πίστη στον εαυτό μας κι όχι στο Θεό-Πατέρα μας;

Δεν είναι η ώρα της κριτικής… Είναι η ώρα που, όποιοι θέλουμε, αρχίζουμε νέα ζωή, τη Ζωή Του, και αποκτούμε την Ειρήνη Του.

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΟΝ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΕΤΑΣΜΑΤΟΣ

        Ζούμε σε μία εποχή επιφανειακή. Οι άνθρωποι με δυσκολία προσπαθούμε να δούμε τι κρύβεται πίσω από τα γεγονότα της ζωής μας. Αλλά και πίσω από τα γεγονότα που μας παρουσιάζονται ως σημαντικά, δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε έναν αγώνα ανάλυσης, επιχειρημάτων, να διαλεχθούμε, να ρωτήσουμε, να σχηματίσουμε σφαιρική γνώμη. Μένουμε σ’ αυτήν την κατ’ όψιν κρίση. Παρατηρούμε και αυθόρμητα την πρώτη σκέψη που μας έρχεται στον νου την υιοθετούμε. Διαπιστώνουμε τις συνέπειες αυτής της θέασης τόσο στην κοινωνική και συλλογική ζωή μας, όσο και στην προσωπική μας ζωή. Ιδίως στην τελευταία η κατ’ όψιν κρίση εύκολα γίνεται κατάκριση, με αποτέλεσμα οι σχέσεις μας να είναι επιφανειακές. Η επιφανειακότητα μάλιστα συνδυάζεται με το εφήμερο. Το σήμερα. Το εδώ και τώρα. Και δεν είναι απλώς η υιοθέτηση του λόγου του Χριστού να κοιτούμε μόνο την σημερινή μέρα και να αφήνουμε το αύριο στον Θεό. Μας ενδιαφέρει αποκλειστικά το τώρα με την χρησιμότητα και την ηδονοθηρία να μας οδηγούν στην σαγήνη του εφήμερου.

         Αυτή η νοοτροπία συνεχίζει να υπάρχει και στον χώρο της πίστης. Παρότι πολλοί άνθρωποι έχουν αναζητήσεις, δεν μένουν ευχαριστημένοι με την θρησκευτική συνήθεια, θέλουν να μάθουν και να καλλιεργηθούν στην πιο ουσιαστική θεώρηση της ζωής της Εκκλησίας, μελετούν το Ευαγγέλιο, σχηματίζουν άποψη με βάση και τον διάλογο με την κοσμική πραγματικότητα, δεν αρκούνται σε μία ηθικιστική, συμπεριφορική αλλαγή του νου, αλλά θέλουν με την καρδιά τους να ζήσουν τον Θεό, κοινωνούν συχνότερα, εντούτοις η πλειοψηφία όσων θεωρούν τους εαυτούς τους πιστούς μένουν στην επιφανειακότητα σε δύο επίπεδα: τόσο σ’ αυτό της γνώσης της πίστης, όσο και σ’ αυτό της εμπειρίας. Η εμπειρία δεν έγκειται στην «κατανάλωση» λατρευτικών ακολουθιών ή στην μετοχή σε συνάξεις εκκλησιαστικές. Έχει να κάνει με την απόφαση να είναι η ζωή σύμφωνα με την πίστη. Να είναι η διαχείριση της καθημερινότητας, των σχέσεων, της αντίληψης για το τι σημαίνει πολίτης, πιστός, οικογενειάρχης, άνθρωπος κοινωνικός πορεία σύμφωνα με την αλήθεια του Ευαγγελίου, όχι ιδεολογικά, αλλά κατά Χριστόν, διότι ο Χριστός είναι η Αλήθεια, Πρόσωπο είναι η Αλήθεια.

         Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Εβραίους, αναφέρει ότι οι χριστιανοί έχουμε την διαθήκη, την συμφωνία του Θεού με μας ότι και θα μας ευλογεί και θα πληθύνει τους καρπούς της ζωής μας, κυρίως τους πνευματικούς, ως ασφαλή ελπίδα και σίγουρη, «εισερχομένην εις το εσώτερον του καταπετάσματος, όπου πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν Ιησούς, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα» (Εβρ. 6, 19-20). «Μας οδηγεί στα ενδότερα του καταπετάσματος, όπου μπήκε πριν από μας και για χάρη μας ο Ιησούς, αρχιερέας για πάντα όπως ο Μελχισεδέκ». Ο λόγος αυτός μας δείχνει ότι η πίστη στον Θεό είναι ελπίδα, η οποία μας εισάγει στα Άγια των Αγίων, αφήνει πίσω την κουρτίνα, το καταπέτασμα που χώριζε το θυσιαστήριο του ιουδαϊκού ναού από το ιερό και τον υπόλοιπο ναό, και μας κάνει όλους μετόχους της αποκεκαλυμμένης αλήθειας που ο Ίδιος ο Χριστός μας προσέφερε: μετόχους της θείας ευχαριστίας, της κοινωνίας μαζί Του, η οποία δεν είναι διανοητική και ιδεολογική, αλλά μεταμορφωτική της υπάρξεώς μας, από την στιγμή που Εκείνος προσλαμβάνεται από μας ως τροφή, φάρμακο και αφθαρσία.

Τροφή διότι το Σώμα Του και το Αίμα Του κοινωνούμε, όχι όμως ως υλική πραγματικότητα, αλλά ως ενεργούσα το μυστήριο της κατά χάριν θεώσεως, δηλαδή της κατοικίας του Θεού εντός μας, της καταστήσεώς μας παιδιών Του, φίλων, αδελφών, οικείων, ένεκα της μετοχής μας στην τράπεζα που δίνει ζωή. Φάρμακο διότι ο Χριστός γιατρεύει την αμαρτία της υπάρξεώς μας, την συνεχή δηλαδή επιλογή να αφήνουμε τον Θεό και να θεοποιούμε τον εαυτό μας, να λύνουμε τις δοκιμασίες της ζωής και να προσανατολίζουμε την πορεία μας κατά το θέλημά μας και όχι κατά το Ευαγγέλιο, το να μην είναι ο νους και η καρδιά μας σε συντονισμό με τον Θεό, αλλά να είναι Εκείνος ένας παρείσακτος κάποτε, συνήθως στις ανάγκες μας, της συνήθειας και της παράδοσης, καθότι το πνευματικό βάρος που βιώνουμε δεν μας φαίνεται βαρύ. Και αυτό μάς κάνει να αμαρτάνουμε και έμπρακτα, με λογισμούς, πράξεις, συμπεριφορές εναντίον του πλησίον μας, αλλά και με ελαφρότητα έναντι των εντολών του Θεού, κυρίως έναντι της αγάπης που ζητά να έχουμε προς πάντας, ακόμη και προς τους εχθρούς μας. Αφθαρσία, διότι η είσοδος στο εσώτερον του καταπετάσματος δεν μένει στο σήμερα, αλλά είναι κατάσταση αγιότητας, δηλαδή κοινωνίας με τον Θεό για πάντα, όσες δυσκολίες κι αν εμφανιστούν στην ζωή μας, ακόμη και μέσα από το πέρασμα του θανάτου.

Η είσοδος στο εσώτερον του καταπετάσματος σημαίνει βίωση του νοήματος της ζωής όχι ως ιδέας, αλλά μέσα από την κοινωνία με τον Χριστό. Αυτός είναι η Αλήθεια, Αυτός μας μεταμορφώνει, Αυτόν σκεφτόμαστε, Αυτόν αναζητούμε, Αυτόν υπολογίζουμε, Αυτός λειτουργεί ως η αφύπνισή μας για να μην μένουμε στο επιφανειακό. Όσοι προσπαθούμε να βιώσουμε αυτήν την σχέση δεν μένουμε και στην κοσμική επιφανειακότητα και επιφάνεια, αλλά εισερχόμεθα στην οδό και τον τρόπο της αγάπης. Δεν λησμονούμε την καλοσύνη έναντι των συνανθρώπων μας, όπως επίσης και την αποφασιστικότητα έναντι του όποιου κακού, όχι όμως με σκοπό να απορρίψουμε, αλλά να συνυπάρξουμε, να μοιραστούμε την χαρά της εισόδου στο εσώτερον και την ίδια στιγμή να συμπαθήσουμε όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν. Να μένουμε  κομιστές της ελπίδας και για μας και για όποιον θέλει να συνοδοιπορήσει. Και με ταπείνωση να μετέχουμε στην Ευχαριστία της Εκκλησίας. Γιατί μόνο σ’ αυτήν συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε αυτήν την μοναδική τιμή. Να βιώνουμε την διαθήκη του Θεού ως δυνάμει θεοί κι εμείς κατά χάριν. Ακόλουθοι του Χριστού. Προνομιούχοι αιωνιότητας.

Κέρκυρα, 18 Μαρτίου 2018

πηγη