ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ 14 Φεβρουαρίου 2016 «Γενηθήτω σοι ως θέλεις.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ

Ευαγγέλιο: Ματθ. ΙΕ΄ 21 – 28

14 Φεβρουαρίου 2016

«Γενηθήτω σοι ως θέλεις.»

Σε απομακρυσμένη περιοχή της Γαλιλαίας έχει αποσυρθεί ο Κύριος με τους μαθητές Του. Στα σύνορα Τύρου και Σιδώνος. Εκεί, μια γυναίκα Χαναναία, βγαίνει έξω από τα σύνορα της περιοχής εκείνης και Του φωνάζει δυνατά: «Ελέησέ με Κύριε, Υιέ του Δαβίδ, η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Όπως θα δούμε στη συνέχεια, πρόκειται για μια γυναίκα με πονεμένη ψυχή, που έχει μεγάλη θλίψη και δοκιμασία. Γιατί η κόρη της είναι κυριευμένη από δαιμόνιο και υποφέρει φρικτά. Από αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσο βασανιστική έχει καταντήσει η ζωή της γυναίκας αυτής. Πρόκειται για μια από τις οδυνηρότερες δοκιμασίες για τους γονείς, το να βλέπουν το παιδί τους, που το ανέστησαν με τόση ελπίδα, να γίνεται θύμα των πονηρών πνευμάτων.

Οι μαθητές του Κυρίου που παρακολουθούν τα συμβάντα, Τον πλησιάζουν και Τον παρακαλούν, λέγοντας: «Διώξε την Κύριε, γιατί μας ακολουθεί και φωνάζει». Κι ο Ιησούς, λεει: «Έχω αποσταλεί μόνο για τους πλανεμένους Ισραηλίτες». Κι εκείνη τότε, έρχεται και Τον προσκυνά, λέγοντας: « Κύριε βοήθησέ με». Κι ο Ιησούς βλέποντας την πίστη της, της λεει: «Μεγάλη είναι η πίστη σου γυναίκα. Ας γίνει όπως θέλεις». Και από εκείνη τη στιγμή γιατρεύεται η θυγατέρα της. Το αξιοθαύμαστο τούτο παράδειγμα της Χαναναίας, μας διδάσκει πως πρέπει να είναι κι η δική μας προσευχή, για να εισακούεται από τον Πανάγαθο Θεό.

Το πρώτο που χρειάζεται στην προσευχή για να εισακούεται στον Κύριο είναι η ακράδαντη πίστη. Η πίστη η μεγάλη και ακλόνητη στον Κύριο των δυνάμεων. Πίστη που δεν θα τη σκιάζει κανένας λογισμός δισταγμού και αμφιβολίας. Πίστη που να βλέπουμε τα πράγματα όχι από τη δική μας ανθρώπινη και αδύνατη πλευρά, αλλά από την πλευρά του Παντοδύναμου και Πανάγαθου Θεού μας. «Σας βεβαιώνω», μας λεει ο Κύριος, «ότι όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή με πίστη, θα λάβετε και ότι αν έχετε πίστη χωρίς να αμφιβάλλετε...αν πείτε σ’ αυτό το βουνό σήκω και πέσε στη θάλασσα θα γίνει» (Ματθ. ΚΑ΄ 21, 22).

Αν κάποιος, πάλιν, θέλει να πάρει κάτι από τον Θεό, γράφει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, θα πρέπει να το ζητά με πίστη. «Ότι ζητούμε», μας λέει, «να το ζητούμε με πίστη και να μη έχουμε αμφιβολίες» (Ιακ. Α΄ 6). «Οποιοσδήποτε πιστεύει στον Κύριο», προσθέτει ο Θείος Παύλος, δεν θα ντροπιαστεί» (Ρωμ. Ι΄ 11).

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι με την πίστη πραγματοποιούνται ακόμα και αυτά, που φαίνονται αδύνατα και ακατόρθωτα από τον άνθρωπο.

Μαζί, όμως, με την πίστη χρειάζεται να υπάρχει και θερμότητα καρδιάς.

Θερμότητα σαν αυτή που αισθάνθηκε η πονεμένη Χαναναία μητέρα, τα λόγια της οποίας έβγαιναν από τα φλογισμένα βάθη της καρδιάς της. Θερμότητα, σαν αυτή του Μωυσή, τότε που προσευχόταν, όταν τους καταδίωκαν τα άρματα του Φαραώ και εφαίνοντο χαμένοι όλοι οι Ισραηλίτες. Και μολονότι η προσευχή του ήταν μυστική, έφτανε ως βροντή στον Ουρανό. «Μη φοβείστε», είπε στο λαό ο Μωυσής, «σταθείτε και θα δείτε πως θα σας γλιτώσει σήμερα ο Κύριος. Τους Αιγυπτίους που βλέπετε σήμερα δεν θα τους ξαναδείτε ποτέ πια. Ο Κύριος θα πολεμήσει για σας. 

Εσείς μην ανησυχείτε.» (Εξοδ. ΙΔ΄ 13 – 14. Τέτοια θερμότητα σαν εκείνη του βασιλιά του Ισραήλ Εζεκία, που προσευχήθηκε στον Θεό για να αποφύγει τον θάνατο. Εκείνη την εποχή ο βασιλιάς Εζεκίας, γράφει ο Προφήτης Ησαΐας, αρρώστησε βαριά να πεθάνει. Τότε τον επισκέφθηκε ο Προφήτης Ησαΐας, γιος του Αμώς και του είπε: «Άκου τι λέει ο Κύριος. Τακτοποίησε τις υποθέσεις του σπιτιού σου, γιατί δεν θα ζήσεις για πολύ ακόμα. Θα πεθάνεις.» Ο Εζεκίας γύρισε τότε το πρόσωπό στον τοίχο και προσευχήθηκε στον Κύριο. «Κύριε», είπε, «θυμήσου σε παρακαλώ, πως έζησα ενώπιόν σου με πιστότητα και ευθύτητα καρδιάς και έπραξα ό, τι σου ήταν αρεστό. Κι άρχισε να κλαίει γοερά. Τότε ήρθε στον προφήτη Ησαϊα λόγος του Κυρίου. Γύρνα πίσω, του είπε ο Κύριος και πες στον Εζεκία. Ο κύριος, ο Θεός του Δαβίδ του προγόνου σου, λέει: Άκουσα την προσευχή σου και είδα τα δάκρυά σου. Θα προσθέσω, λοιπόν, στη ζωή σου δεκαπέντε χρόνια.» (Ησ. ΛΗ΄ 1 – 6).

Αυτή την θερμότητα της καρδιάς είχαν και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, όταν προσευχόντουσαν. Γι’ αυτό και έβλεπαν να γίνονται συχνά θαύματα με την προσευχή τους. Άλλως τε, αυτήν την θερμότητα την αισθανόμαστε κι εμείς, όταν προσευχόμαστε, με τις προσευχές αυτές των αγίων μας, που είναι καταχωρισμένες στις ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Οι προσευχές αυτές, με τον κατανυκτικό χαρακτήρα τους, μας λένε επίσης, ότι για να εισακούονται, θα πρέπει να γίνονται με ταπείνωση. Αυτή η βαθειά ταπείνωση χαρακτήριζε και την προσευχή της Χαναναίας, που δεν θίγηκε, όταν δεν της έδινε σημασία ο Κύριος και δεν προσβλήθηκε όταν ο Κύριος την ονόμασε «κυνάριον». Αυτή την ταπείνωση είχε και ο Αβραάμ, που ενώ συνομιλούσε διά της προσευχής «πρόσωπον προς πρόσωπον» με τον Θεό, εν τούτοις είχε για τον εαυτό του το φρόνημα ότι ήταν «γη και σποδός», χώμα και στάχτη. «Συγχώρησέ με Κύριε μου», λέει, «που τολμώ να σου μιλώ, ενώ είμαι χώμα και σκόνη» (Γεν. ΙΗ΄ 27). Αυτή την ταπείνωση δείχνει και ο τελώνης, όταν τύπτει με συντριβή στην άκρη του Ναού το στήθος του, επαναλαμβάνοντας συνεχώς το: «Ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. ΙΗ΄ 13).

Είναι τόσο άπειρα Πανάγαθος και Πάνσοφος ο Θεός, ώστε δεν αρκεί να ικανοποιεί τα όσα μικρά και ασήμαντα εμείς οι φτωχοί του ζητούμε. Βλέπει βαθύτερα στην καρδιά μας. Στοχεύει μακρύτερα στο πραγματικό, το αιώνιο συμφέρον μας. Και γι’ αυτό μερικές φορές μας παιδαγωγεί. Δοκιμάζει την πίστη μας, ασκεί την υπομονή μας και μας καταρτίζει σε ταπείνωση και υποταγή. Σιωπά συχνά στις προσευχές μας. Άλλοτε προσθέτει καινούργιες θλίψεις και πειρασμούς στον αγώνα μας. Επιτρέπει ζημιές, αποτυχίες, ταπεινώσεις, απογοητεύσεις, αρρώστιες, αγωνίες και δάκρυα. Και περιμένει. Περιμένει να προβάλει ο αγιασμός της ψυχής.

Αδελφοί μου! Δεν γνωρίζουμε πιο είναι το σχέδιο του Θεού στη ζωή μας, για πόσο ακόμα η αγάπη Του θα επιτρέπει δοκιμασίες σε μας, αν προσθέσει και άλλες ή αν θα δώσει τέλος στον πόνο μας. Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζουμε ότι ο βίος μας είναι δοκιμαστήριο. Με τις θλίψεις και τα βάσανα της ζωής μας, πληρώνουμε βέβαια τις αμαρτίες μας, αλλά δοκιμάζεται και η πίστη μας. Μη αποκάμνουμε, λοιπόν. Ας υπομένουμε. Η υπομονή μας, η βαθειά μας ταπείνωση, η πολλή προσευχή μας, θα μεγαλώνει την πίστη μας και θα ελκύει το έλεος του Θεού επάνω μας. Ας εμπιστευθούμε, λοιπόν, τη ζωή μας στα χέρια του Θεού, να την κατευθύνει όπως η αγάπη Του ξέρει καλύτερα για μας.

Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ Απόστολος: Φιλιπ. Δ΄4-9 Ευαγγέλιο: Ιωάν. ΙΒ΄1-18 «Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ» (Ιωάν. 12,13)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Απόστολος: Φιλιπ. Δ΄4-9
Ευαγγέλιο: Ιωάν. ΙΒ΄1-18
5 Απριλίου 2015
«Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ»
(Ιωάν. 12,13)

Δυο υποδοχές του Κυρίου μας περιγράφει, αγαπητοί μου αδελφοί, το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο. Η μια γίνεται στο φιλόξενο σπίτι του Λαζάρου, στη Βηθανία. Η άλλη κατά την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα. Η πρώτη συγκινεί τον Κύριο. Η δεύτερη Τον αφήνει αδιάφορο. Η πρώτη είναι ειλικρινής, εγκάρδια και πηγαία και λαμβάνει χώραν στο θερμό περιβάλλον ενός σπιτιού, από ψυχές που Τον αγαπούν. Η άλλη υποδοχή στηρίζεται σε επιφανειακές συγκινήσεις της στιγμής. Με επευφημίες και ζητωκραυγές και με αλαλαγμούς νίκης και χαράς, υποδέχονται τον Κύριο τα πλήθη των Εβραίων. Η ιαχή «ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», φτάνει ως τον ουρανό. Ωστόσο ο Κύριος δεν φαίνεται να συγκινείται από την υποδοχή αυτή. Γιατί, σαν Παντογνώστης που είναι, γνωρίζει ότι ο όχλος αυτός σε λίγες μέρες, θα ζητήσει την θανατική καταδίκη Του. Την ώρα αυτή, βέβαια, τα αισθήματά τους φαίνονται να είναι ειλικρινή για να μεταβληθούν έπειτα σε αδιαφορία ή και εχθρότητα εναντίον του Κυρίου. Από σήμερα μέχρι το Πάσχα μας χωρίζουν μόνο έξι μέρες που καλούμαστε κι εμείς να γιορτάσουμε την είσοδο του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα και να ετοιμαστούμε κι εμείς να Τον υποδεχτούμε, καθώς έρχεται προς το εκούσιο πάθος Του. Το ερώτημα, μετά απ’ όλα αυτά, είναι πως θα Τον υποδεχτούμε εμείς σήμερα.
Ο ενθουσιώδης αυτός τρόπος με τον οποίο υποδέχτηκαν τότε τα πλήθη τον Χριστό, ανεξάρτητα του πως εξελίχτηκαν τα πράγματα κατόπιν, γίνεται αφορμή να ελέγξουμε κι εμείς, τα αισθήματά μας έναντι του Κυρίου. Αφορμή, για να ερευνήσουμε στα βάθη της καρδιάς μας και να δούμε ποια ακριβώς ιδέα έχουμε μέσα μας για Εκείνο και ποια θέση κατέχει στην όλη μας ύπαρξη και ζωή το Πανάγιο Πρόσωπό Του. Να εξετάσουμε και να διαπιστώσουμε, δηλαδή, πως διατιθέμεθα απέναντί Του και ποια μαρτυρία και απολογία δίνουμε στο περιβάλλον μας για Εκείνο. Η συμπεριφορά εκείνων μας δίνει την ευκαιρία να βαθμολογήσουμε τον ενθουσιασμό και την πίστη μας προς τον Χριστό, συγχρόνως δε να πάρουμε και την απόφαση να Τον αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο και ν’ αφοσιωθούμε σ’ Εκείνο, θερμότερα και βαθύτερα. Γι’ αυτό θα πρέπει να Τον βλέπουμε σαν Κύριο και Δεσπότη μας. Να Τον έχουμε Κυβερνήτη της ζωής μας, τόσο της ατομικής, όσο και της οικογενειακής. Να κάνουμε τους λόγους Του πυξίδα στην πορεία μας και να ρυθμίζουμε την όλη μας διαγωγή προς το θέλημα Του. «Μη προσαρμόζεστε στη νοοτροπία αυτού του κόσμου», μας συμβουλεύει ο απόστολος των Εθνών Παύλος, «αλλά να μεταμορφώνεστε συνεχώς προς το καλό, αποκτώντας το νέο φρόνημα του πιστού. Έτσι, θα μπορείτε να διακρίνετε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, το καλό και αρεστό στο Θεό και τέλειο (Ρωμ. ΙΒ΄,2).
Τι συμβαίνει όμως σήμερα μ’ εμάς; Δυστυχώς οι περισσότεροι είμαστε επιπόλαιοι και ευμετάβολοι στα προς τον Κύριο αισθήματά μας. Ορισμένες φορές ενθουσιαζόμαστε για την πίστη μας και η καρδιά μας πλημμυρίζει από αγάπη προς τον Χριστό. Τώρα μάλιστα την Μεγάλη Εβδομάδα ίσως μεταρσιωθούμε. Ίσως και να κλάψουμε και να συγκλονιστούμε από τα άγια Πάθη Του. Όλα όμως αυτά
~ 33 ~
υπάρχει ο φόβος να είναι και πρόσκαιρα. Και να εξατμισθούν. Και να επιστρέψουμε μετά από λίγες μέρες στην παλιά μας ζωή, στα ίδια πάθη και στις ίδιες αθλιότητες. Η υποδοχή, λοιπόν, που πρέπει να προσφέρουμε προς τον Κύριο και τα προς Εκείνο αισθήματά μας, θα πρέπει να είναι διαφορετικά. Ανώτερα. Να είναι ανάλογα προς την υποδοχή και τα αισθήματα με τα οποία η άγια οικογένεια του Λαζάρου, δέχτηκε τον Κύριο στο σπίτι της.
Το παράδειγμα της άγιας οικογένειας του Λαζάρου, ας μας διδάξει. Τις μέρες αυτές, θα υποδεχτούμε κι εμείς τον Κύριο, στο σπίτι της ψυχής μας. Θα Τον υποδεχτούμε καθώς θα βαδίζει προς το εκούσιο πάθος Του. Ας Τον υποδεχτούμε με καθαρές τις ψυχές, δηλαδή, μετανοημένοι και απαλλαγμένοι από την ενοχή της αμαρτίας. Αυτό είναι βασικό και στοιχειώδες, που οφείλουμε όλοι να κάμουμε έναντι του Κυρίου. Κι έπειτα θα πρέπει να Τον υποδεχτούμε με ταπείνωση και συντριβή. Γιατί Εκείνος είναι ο Θεός μας, που καταδέχτηκε να ταπεινωθεί για χάρη μας μέχρι θανάτου, «θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. Β΄,8). Η ταπείνωση Εκείνου και Θεία κένωση ας μας λυγίσουν τον εγωισμό. Ας μας παρακινήσουν να Τον δεχτούμε μέσα μας με ταπείνωση και συντριβή και με θέρμη και ευγνώμονα αγάπη. Γιατί Εκείνος είναι ο ελευθερωτής μας, ο Λυτρωτής μας, Αυτός που πόνεσε τόσο πολύ για μας. Του οφείλουμε, λοιπόν, την καρδιά μας, τη ζωή μας, την αιώνια ευγνωμοσύνη μας. Γιατί Αυτός «πρώτος μας αγάπησε», ως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής (Α΄, Ιωάν. Δ΄,19). Μόνο που θα πρέπει η αγάπη αυτή να μην είναι μόνο αισθήματα της ψυχής και λόγια, αλλά να αποδεικνύεται ειλικρινής πάνω στα πράγματα με υπακοή στο θέλημά Του και με καθημερινή προσπάθεια τήρησης των άγιων εντολών Του.
Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να μένουμε ανεπηρέαστοι από οτιδήποτε είναι δυνατό να μαράνει την αγάπη μας προς τον Χριστό, να ψυχράνει τον ενθουσιασμό μας και να στρέψει αλλού την καρδιά μας. Ανεπηρέαστοι από ανθρώπους της αμαρτίας και από παγίδες του πονηρού, που έχουν την δύναμη να μας μεταθέσουν στο αντίθετο στρατόπεδο. Ανεπηρέαστοι και αμετακίνητοι για να μη μοιάσουμε με πολλούς από τους Ιουδαίους εκείνους, που δεν δίστασαν μετά από λίγες μόνο μέρες να φωνάξουν με τα ίδιά τους τα χείλη το «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν» (Ιωάν. ΙΘ΄,15). Η συγκλονιστική εκείνη είσοδος του Κυρίου στην προφητοκτόνο πόλη, ας επηρεάσει και όλους όσοι θέλουμε να είμαστε δικοί Του και ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε, με την βοήθεια του Θεού και φέτος τα άγια Πάθη και την Ανάστασή Του. Να μας επηρεάσει ούτως ώστε να Τον αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο και να παραδώσουμε σ’ Εκείνο, σαν σε βασιλιά, την καρδιά μας και την όλη ύπαρξή μας. Τότε όταν θα έρθει και πάλιν θριαμβευτής, για να κρίνει ζώντας και νεκρούς, θα είμαστε κι εμείς, μεταξύ εκείνων, που θα Του ψάλλουν με χαρά και αγαλλίαση «ευλογημένος ει ο ελθών και πάλιν ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».
Αδελφοί μου! Έρχεται και φέτος ο Κύριος «προς το εκούσιον πάθος». Ας Τον δεχτούμε στην ψυχή και στην καρδιά μας και σ’ όλο μας το είναι. Αυτός ας είναι κυρίαρχος και μόνος Κυβερνήτης μας. Γιατί κοντά Του υπάρχει η δύναμη, η τιμή, η δόξα, η ζωή. Ας τον υποδεχτούμε, λοιπόν, με αγνότητα, ταπείνωση και αγάπη. Και όπως θα Τον αντικρύσουμε στον αιμάτινο θρόνο της στοργής και του ελέους, ας Του υποσχεθούμε: Δικοί Σου υπήκοοι, Κύριε, πιστοί και ολόψυχα αφοσιωμένοι Σε Σένα, θα μείνουμε για πάντα.
Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ«Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Μάρκ. 10,45)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Απόστολος: Εβρ. Θ΄11-14
 Ευαγγέλιο: Μάρκ. Ι΄32-45
 29 Μαρτίου 2015
 «Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι»
(Μάρκ. 10,45)
 Ο Κύριος με τους Δώδεκα Αποστόλους Του, αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα ανεβαίνει προς τα Ιεροσόλυμα. Προχωρά μπροστά από τους μαθητές Του, που είναι κυριευμένοι από δέος και Τον ακολουθούν φοβισμένοι. Κι ενώ τους μιλά για τα όσα θα του συμβούν, Τον πλησιάζουν οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης και Του λένε: «Κύριε, θέλουμε να μας κάμεις την χάρη, σ’ αυτά που θα σου ζητήσουμε. Όταν θα εγκαταστήσεις την ένδοξη βασιλεία Σου, θα θέλαμε να μας βάλεις να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά Σου και ο άλλος στα αριστερά Σου». Κι ο Ιησούς χωρίς καμιά περιστροφή, τους απαντά: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε από το ποτήρι του πάθους, που θα πιω εγώ ή να βαπτιστείτε με το βάπτισμα με το οποίο θα βαπτιστώ εγώ;» Και οι δύο Απόστολοι απαντούν ότι μπορούν. Όταν όμως ακούν αυτά οι υπόλοιποι Απόστολοι, αρχίζουν ν’ αγανακτούν με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Και τότε απαντά ο Ιησούς ότι «Όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας θα πρέπει να γίνει υπηρέτης σας και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε για να Τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει την ζωή Του λύτρο για όλους. Αυτήν ακριβώς την άγια διακονία του Κυρίου, θα δούμε στη συνέχεια, με σκοπό να εμπνευσθούμε κι εμείς σε ανάλογη συμπεριφορά. Και πρώτα ας δούμε τι είναι διακονία. Είναι μια λέξη που μέσα στα οκτώ της γράμματα περικλείει μια ολόκληρη ζωή, τη ζωή του Θεάνθρωπου Ιησού. Γιατί αν φέρουμε στο νου μας τα διάφορα περιστατικά της ζωής του Χριστού, από τη Φάτνη μέχρι τη Σταύρωση, θα δούμε ότι όλη η ζωή του Κυρίου, είναι ένα παράδειγμα ταπεινής διακονίας. Από τη στιγμή που καταδέχτηκε κι έγινε άνθρωπος κι έλαβε μορφή δούλου (Φίλιπ. Β΄7), άρχισε και την εκπληκτική ζωή της διακονίας Του. Ήλθε και διακόνησε εμάς τους αμαρτωλούς, που δεν είμαστε άξιοι να θεωρούμαστε ούτε ακόμα και δούλοι Του. Ήλθε κι έγινε δούλος όλων. Κι έζησε ζωή ταπεινή, χωρίς καμιά κοινωνική προβολή και χωρίς πολιτικό και θρησκευτικό αξίωμα. Έμεινε μέχρι τέλους ο άσημος που για τους άρχοντες του Ισραήλ εθεωρείτο σαν ανάξιος λόγου (Ιωάνν. Θ΄29-30). Κι έτσι μας έδειξε τον άλλο δρόμο, το δρόμο της διακονίας, της ταπείνωσης και της αγάπης. Γι’ αυτό και ζητά από όλους μας, αν θέλουμε να γίνουμε κατά Θεόν, πρώτοι και μεγάλοι, να γίνουμε διάκονοι των συνανθρώπων μας και όχι εξουσιαστές τους. Συμπαραστάτες και δούλοι τους, να γίνουμε δηλαδή άνθρωποι ταπεινοφροσύνης. Γι’ αυτό και στην καθημερινή μας ζωή, πρότυπό μας θα πρέπει να είναι ο Κύριος που εξυπηρέτησε τον άνθρωπο, όσον ουδείς ουδέποτε. Απ’ όπου πέρασε ευεργέτησε και γιάτρεψε, όλους όσους κατατυραννούσε ο διάβολος (Πράξ. Ι΄,38). Εθεράπευσε ασθενείς και έκαμε κοπιαστικές οδοιπορίες για να φέρει το μήνυμα της ελπίδας και λύτρωσης σ’ αυτούς που δοκίμαζαν τις θλίψεις της ζωής της αμαρτίας. Εδίδαξε και κήρυξε επί πολλές ώρες τον Θείο Λόγο για να εξυπηρετήσει τις πνευματικές ανάγκες του λαού. Έμεινε άγρυπνος και νηστικός ο ίδιος, για να 31 ~ διακονήσει τους άλλους. Κι Εκείνος που εποίησε τις λίμνες και τις πηγές και τις θάλασσες έφτασε στο σημείο να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του, ακόμα και τα πόδια αυτού του Ιούδα, που θα Τον πρόδιδε σε λίγο. Τέλος, σήκωσε το βαρύ και ατιμωτικό Σταυρό και πρόσφερε το Σώμα Του για να μας μεταγγίσει τη νέα ζωή, τη ζωή της αγιότητας και της αθανασίας. Εμπνεόμενοι, λοιπόν κι εμείς από τις θεμελιώδεις και κορυφαίες πράξεις του, θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να υπηρετούμε και να εξυπηρετούμε τους συνανθρώπους μας, όποιοι και να είναι. Να ταπεινωνόμαστε και να κουραζόμαστε κι εμείς για χάρη τους, για να τους ανακουφίζουμε στις ανάγκες τους. Κι ενώ πρόσφερε όλα αυτά στον άνθρωπο ο Κύριος, ποτέ δεν ζήτησε καμιά αναγνώριση της προσφοράς και διακονίας Του αυτής. Γι’ αυτό κι εμείς, όταν πρόκειται να προκύψει ένα καλό, που θα εποικοδομήσει τους περισσότερους θα πρέπει να διαθέτουμε και χρόνο και κόπο και στην ανάγκη να απαρνούμαστε και αυτά τα δικαιώματά μας και αυτό τον εαυτό μας. «Με αγάπη να υπηρετείτε ο ένας τον άλλο» (Γαλ. Ε΄,13), μας συνιστά ο απόστολος Παύλος και να γινόμαστε δούλοι μεταξύ μας. Κι αυτή η δουλεία δεν είναι κάτι που υποτιμά και υποβαθμίζει, αλλά που εξυψώνει, εξαγνίζει και εξαγιάζει τον άνθρωπο. Γιατί γίνεται κατά μίμηση του Χριστού. Εκείνος εταπεινώθη για μας και τόσο πολύ μας αγάπησε, ώστε δεν ήλθε να διακονηθεί, αλλά να μας διακονήσει. Ήλθε κι έγινε διάκονος και δούλος μας. Και όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, μας έδωσε μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση. Παράδειγμα που μας προτρέπει να γινόμαστε κι εμείς διάκονοι των άλλων. Όποια θέση και όποιο αξίωμα κι αν έχουμε, μπορούμε να γίνουμε διάκονοί τους. Δεν είναι δύσκολο να τους εξυπηρετούμε πρόθυμα και ταπεινά. Να τους διευκολύνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Να τους ανακουφίζουμε με πρόθυμη διάθεση. Έτσι, μιμούμαστε πράγματι τον Κύριό μας, που έλεγε στους μαθητές Του ότι «εγώ είμαι σαν τον υπηρέτη ανάμεσά σας» (Λουκ. ΚΒ΄,27). Πόσο ωραία, πόσο ειρηνική θα ήταν πράγματι η ζωή μας, αν είχαμε όλοι το πνεύμα αυτό της διακονίας. Πόσο ευχάριστη θα ήταν και η πλέον βαριά εργασία αν είχαμε τη συναίσθηση ότι με αυτή εξυπηρετούμε και διακονούμε τους εν Χριστώ αδελφούς μας, αυτούς με τους οποίους μας συνδέει μια πίστη και ένα βάπτισμα (Εφέσ. Δ΄,4). Μια τέτοια διακονία είναι η προσφορά του ευσυνείδητου εκπαιδευτικού που μοχθεί για να μορφώσει αληθινά τους μαθητές του. Διακονία είναι επίσης και η αγάπη και η φροντίδα που δείχνουν τα πρόσωπα που εργάζονται στα νοσοκομεία προς τους πονεμένους αδελφούς μας. Αφορμές για διακονία έχουν ακόμα και όλοι εκείνοι που εργάζονται στην Δημόσια Υπηρεσία γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που περνούν από μπροστά τους και ζητούν τη βοήθεια και εξυπηρέτησή τους. Αδελφοί μου! Όσοι θέλουμε να γευόμαστε αυτή τη μυστική και απερίγραπτη χαρά, ας αρχίσουμε από τώρα να διακονούμε τους άλλους, μικρούς και μεγάλους. Ας παρακαλούμε δε τον Κύριο, το αιώνιο και απαράμιλλο πρότυπο διακονίας, να μας ενδυναμώνει στις δυσκολίες του ιερού αυτού έργου, για να το φέρουμε πάντοτε εις πέρας προς δόξαν του Θεού και τη σωτηρία μας. 
Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Η δύναμη του Σταυρωμένου Λυτρωτή μας

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Απόστολος: Α΄ Κορ. Α΄18-24

Ευαγγέλιο: Ιωάν. ΙΘ΄ 6-11, 13-20, 25-28 και 30

14 Σεπτεμβρίου 2014

Η δύναμη του Σταυρωμένου Λυτρωτή μας

Από την μέρα που πάνω στο φρικτό Γολγοθά στήνεται ο Σταυρός του Χριστού, αγαπητοί μου αδελφοί, το σύμβολο της αδοξίας γίνεται σύμβολο δόξης και το σύμβολο της ατιμίας γίνεται σύμβολο σωτηρίας και ηθικής ωραιότητος. Με το Θείο αίμα Του, που άφθονο χύνεται πάνω στον Σταυρό από τα άγια χέρια και τα άχραντα πόδια Του, ο Ιησούς μας εξαγοράζει από την αρχαία κατάρα. Παράλληλα όμως καθαγιάζει και τον Σταυρό και τον καταγλαΐζει με το άπλετο φως της άπειρης θείας αγάπης, της τέλειας αγιότητος και της πλήρους δικαιοσύνης. Και από σύμβολο φρίκης καθιστά αυτόν χρυσό κρίκο του ουρανού και της γης και τον μεταβάλλει έτσι σε ασφαλισμένο γεφύρι για εύκολη μετάβαση του ανθρώπου στην αιώνια μακαριότητα.

Είναι πράγματι, μεγάλο και τρομακτικό το πλήγμα που υφίσταται στον Σταυρό η ανθρώπινη κακία. Και είναι μεγάλο και τρομακτικό το πλήγμα γιατί ο Σταυρός του Χριστού σημειώνει το τέλος του κόσμου της αμαρτίας και γίνεται η αρχή της παλιγγενεσίας του ανθρώπου. Πάνω σ’ Αυτόν βρίσκουν την οριστική και τέλεια καταδίκη τους ο ανθρώπινος εγωϊσμός και η υλιστική και κτηνώδης ιδεολογία του κόσμου. Αντίθετα η αγάπη προς όλους, η συγγνώμη, η ανεξικακία, η ταπεινοφροσύνη και η αυταπάρνηση μαζί με πολλές άλλες ουράνιες αρετές, από τον Σταυρό διαχέονται στις ανθρώπινες ψυχές για να ιδρύσουν πάνω στην γη το κράτος του χριστιανικού πολιτισμού και της ευαγγελικής ηθικής ωραιότητας.

Το κράτος του Σταυρωμένου αιώνιου Βασιλιά μας, δεν περιορίζεται μόνο στα στενά όρια των Ιεροσολύμων και της Παλαιστίνης. Εξέρχεται πιο πέρα από αυτά και επιτελεί θαυμάσιες κατακτήσεις στις καρδιές όλων των ανθρώπων. Η Ασία και η Ευρώπη, η Αθήνα και η Ρώμη, προσφέρουν την προσκύνηση και την λατρεία τους στον κατάδικο του Γολγοθά. Δεν έχει στέμμα ο Σταυρωμένος Λυτρωτής και Βασιλιάς μας. Αντί για στέμμα φορεί στην κεφαλή ένα αγκάθινο στεφάνι. Δεν κρατά σκήπτρο. Αντ’ αυτού έχει μόνο καλάμι στο δεξί Του χέρι. Δεν φέρει βασιλική πορφύρα. Αντ’ αυτής φορεί κόκκινη χλαμύδα. Δεν ακούει επαίνους, αλλά χλευασμούς. Δεν δέχεται φιλήματα αγάπης, αλλά πτυσίματα ντροπής. Και το τέλος Του; Είναι τέλος κακούργου. Πεθαίνει κατάδικος περιφρονημένος για να αναδειχθή δια μέσου των αιώνων νικητής και θριαμβευτής. Οι προσκυνητές Του αυξάνουν συνεχώς. Οι λατρευτές Του πολλαπλασιάζονται. Ο Σταυρωμένος Κύριος βασιλεύει και η βασιλεία Του κατακτά αδιάκοπα έδαφος στις καρδιές των ανθρώπων, παρά τον πόλεμο και την αντίδραση μιας μερίδας από αυτούς.

Η μερίδα αυτή των ανθρώπων που είναι οι εχθροί Του, Τον διαβάλλει, Τον ατιμάζει και Τον πολεμά. Τον πολεμά και τον διώκει άγρια. Οι Φαρισαίοι Τον αποκαλούν πλάνο και αγύρτη. Οι αρχιερείς του εβραϊκού λαού Τον κηρύττουν σφετεριστή των δικαιωμάτων του Θεού. Ο Νέρων ορκίζεται να Τον εξοντώσει. Ο Τραϊανός συστηματοποιεί τον διωγμό εναντίον Του. Ο Δέκιος ορύεται, ο Διοκλητιανός λυσσά. Ο Άρειος αμφισβητεί την θεότητά Του και συνταράσσει την Εκκλησία για ένα αιώνα. Ο Ιουλιανός ο παραβάτης μελετά και αποφασίζει και ενεργεί την εξάλειψη του ονόματός Του. Οι λόγιοι και οι επιστήμονες εν ονόματι της επιστήμης και του ορθού λόγου επιτίθενται εναντίον Του. Ο Γάλλος Ρενάν χλευάζει και εμπαίζει κατά τον χυδαιότερο τρόπο την θεότητα του Σταυρωμένου Κυρίου μας. Ο Γερμανός Στράους αρνείται να Τον προσκυνήσει. Οι πλανώμενοι και μεγαλόσχημοι εχθροί Του, αρχαίοι και νέοι, βάλλουν ακατάπαυστα εναντίον Του με τα βέλη της απιστίας και της πλάνης. Παρά δε τον λυσσώδη αγώνα που διεξάγουν εναντίον Του, ο Σταυρωμένος Λυτρωτής μας ζει. Διαφεύγει τις συκοφαντίες των Εβραίων και ντροπιάζει τους σοφούς του κόσμου. Μωραίνει τους δήθεν συνετούς και συντρίβει τους εχθρούς Του και τους καθιστά υποπόδιο των ποδών Του.

Αυτό αποδεικνύει ότι ο Σταυρωμένος Λυτρωτής μας είναι δύναμη, δύναμη Θεού. Δεν είναι απλός άνθρωπος, αλλά Θεός τέλειος και αληθινός, αφού καμμιά δύναμη και καμμιά σοφία και επιστήμη και μάθηση δεν μπόρεσε να σείση το κράτος Του και να εξαλείψει το όνομά Του. Το μνημόσυνο άλλων μεγάλων και τρανών του κόσμου εξαφανίστηκε. Οι κατακτήσεις τους απωλέσθησαν. Το κράτος τους κατέρρευσε. Ο Σταυρωμένος όμως βασιλεύει και εκτείνει ακατάπαυστα το κράτος της βασιλείας Του. Δεν πρέπει λοιπόν να απομένει έστω και η ελάχιστη αμφιβολία για την δύναμη του Σταυρού. Ας μαίνονται οι νεώτεροι Νέρωνες και ας πληθαίνουν οι εχθροί Του. Ας βεβηλώνουν τον Σταυρό Του, τις Εκκλησίες Του οι βάρβαροι και άπιστοι κατακτητές των ιερών χωμάτων μας. Δεν θ’ αργήσει η μέρα που και αυτοί θα ακούσουν «το είναι σκληρό για σε να κλωτσάς πάνω στα σιδερένια καρφιά των βουκέντρων», χωρίς βέβαια να υπάρχει και γι’ αυτούς η ελπίδα του ελέους του Θεού.

Όμως, όπως πάντοτε έτσι και σήμερα, ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί πηγή δύναμης. Ο Σταυρωμένος Κύριος για μας τους πιστούς είναι «Δύναμη Θεού» (Α΄Κορ. Α΄23). Η αήττητη δύναμή Του που έλαμψε στον Γολγοθά και που θεμελιώθηκε πάνω στον Σταυρό, δωρίζεται σήμερα, δια μέσου των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας σε κάθε πιστό. Με την δύναμή Του αυτή γινόμαστε και εμείς δυνατοί και τρέπουμε σε φυγή τον διάβολο. Γιατί, ο μισάνθρωπος διάβολος φρίττει μπροστά στην σταυρική θυσία του Κυρίου και πρέπει να ξέρουμε ότι με την δύναμή Του η ψυχή μας ελευθερώνεται από τα πάθη και προοδεύει στην αρετή. Με την δύναμη του Σταυρωμένου αποκτούμε την δύναμη εκείνη ώστε να μπορέσουμε και εμείς να ανεβούμε το ένα μετά το άλλο όλα τα σκαλοπάτια που οδηγούν στον ουρανό. Και πρέπει αυτό να το καταλάβουμε όλοι, ότι δεν έχουμε άλλο στήριγμα και άλλη καταφυγή. Η σταυρική θυσία είναι το θεμέλιο που στηρίζονται οι ελπίδες μας τόσο για το πρόσκαιρο, όσο και για το αιώνιο μέλλον μας.

Αδελφοί μου! Εκείνο που πρέπει σήμερα να επισημάνουμε είναι ότι τα τελευταία χρόνια, που θα μπορούσαν να αποκληθούν χρόνια αποστασίας και υποβάθμισης της πίστης, ο Σταυρός δεν έχει την πρώτη θέση στις καρδιές μας και τούτο είναι εξόχως επικίνδυνο τόσο για τον καθένα μας ξεχωριστά, όσο και για το έθνος ολόκληρο. Γι’ αυτό και χρειάζεται αναβαπτισμός στις μεγάλες ηθικές αξίες και βαθειά πίστη στο Χριστό και στον Σταυρό του. Πηγή χαρισμάτων είναι ο Πανσεβάσμιος Σταυρός. Πηγή ανεξάντλητος από την οποία αναβλύζουν συνεχώς τα νάματα της Θείας Χάριτος. Γι’ αυτό καλό θα είναι, στις δύσκολες μέρες που ζούμε σήμερα να καταφεύγουμε σ’ Αυτόν με πίστη για να ανακουφιζόμαστε και να παίρνουμε τόνωση στον δρόμο της ζωής μας. Να παίρνουμε νέες δυνάμεις, για να συνεχίσουμε την πορεία μας, φορτωμένοι ο καθένας μας με τον σταυρό του και να ακολουθούμε Εκείνον που υψώθηκε στον Σταυρό για να μας χαρίσει την αιώνια λύτρωση και μακαριότητα. Είθε η εφετινή επέτειος της Ύψωσής Του να αποτελέσει κίνητρο για ένα τέτοιο αναβαπτισμό.

Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος

Κυριακή Β΄ Ματθαίου -«Δεύτε οπίσω μου»

Ευαγγέλιο: Ματθ. Δ΄18-23 

«Δεύτε οπίσω μου»

Την κλήση των πρώτων μαθητών του Κυρίου, μας περιγράφει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, ενώ ψαρεύουν στη λίμνη της Γαλιλαίας, δέχονται την επίσημη πρόσκληση του Κυρίου να Τον ακολουθήσουν με το «Δεύτε οπίσω μου». Η στιγμή είναι μεγάλη και συγκλονιστική, όχι μόνο για τους τέσσερις, αλλά και για την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Γιατί κανένα πρόσωπο και κανένα πράγμα δεν υπάρχει στον κόσμο αυτό, που να μην έχει το σκοπό της ύπαρξής του, το μικρό ή και το μεγάλο προορισμό του. Υπάρχει η γη, για να ζούμε σ’ αυτή όλοι οι άνθρωποι και όλα τα όντα της γης. Υπάρχει ο ήλιος για να φωτίζει, να ζωογονεί, να θερμαίνει τη γη, για να μπορεί αυτή να αποβαίνει εξαίρετο κατοικητήριο του ανθρώπου. Υπάρχει ο αέρας, το νερό, όλα τα αγαθά της γης, για να μας τροφοδοτούν και να μας συντηρούν. Και γεννιέται το ερώτημα: Κι εμείς γιατί υπάρχουμε; Για να ζούμε μόνο τα λίγα και βασανισμένα χρόνια της επίγειας ζωής μας; Αλλοίμονο, αν ήταν τόσο επιπόλαιος ο επίγειος σκοπός της ζωής μας. 

Αντίθετα, ο επί γης προορισμός της ζωής μας είναι μέγιστος και Θείος και αυτό τον βρίσκει κανείς, ακολουθώντας μόνο τον Σωτήρα Χριστό. Ποιος όμως είναι ο επί γης προορισμός της ύπαρξης και ζωής μας; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι ο προορισμός μας είναι διπλός, δηλαδή και επίγειος και επουράνιος. Ας δούμε, λοιπόν, πρώτα ποιος είναι ο επίγειος προορισμός μας.

Πρώτος και κύριος προορισμός μας, εδώ σ’ αυτή την επίγεια ζωή, είναι να γίνουμε καλοί Χριστιανοί. Να μορφωθούμε σύμφωνα με το θέλημα και το υπόδειγμα του Χριστού. Να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός, ώστε Εκείνος να κυβερνά τη ζωή μας. Γιατί, όπως είμαστε σήμερα, οι περισσότεροι είμαστε μόνο ονομαστικά και όχι ουσιαστικά χριστιανοί. Παρ’ όλο που είμαστε βαπτισμένοι και είμαστε πιστοί και φέρουμε όνομα χριστιανικό και σφραγίδα και ταυτότητα χριστιανική, η όλη βιωτή και πολιτεία μας, κάθε άλλο παρά χριστιανική είναι. Αυτό που θέλει από εμάς ο Κύριος είναι να είμαστε άγιοι, άγιος ο βίος μας, άγια τα λόγια μας, τα έργα μας, όλη μας η συμπεριφορά και ζωή μας. Ο Απόστολος Πέτρος, μας παρακινεί και μας λεει, ότι όλη μας η συμπεριφορά θα πρέπει να είναι άγια, όπως άγιος είναι και ο Θεός που μας κάλεσε. Θα πρέπει στη ζωή μας να είμαστε καλοί, τίμιοι, δίκαιοι, ευσεβείς, σώφρονες, καθαροί και όχι κακοί, αμαρτωλοί, άδικοι, άσωτοι, πονηροί, εμπαθείς. Βέβαια, ο Θεός μεριμνά για τον καθένα μας. Γι αυτό και μας αφήνει επί της γης και παρατείνει τη ζωή μας και μας δίνει χρόνια και χρόνια, για να πετύχουμε τον ψηλό προορισμό μας, που είναι η επουράνια Βασιλεία Του.

Για να κερδίσουμε όμως την ουράνια Βασιλεία Του, θα πρέπει να τηρήσουμε κατά γράμμα τις εντολές Του. «Μακάριοι», μας λεει, «όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό, γιατί δική τους θα είναι η βασιλεία των Ουρανών». «Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το πρόσωπο του Θεού». «Μακάριοι όσοι φέρνουν την ειρήνη στους ανθρώπους, γιατί αυτοί θα ονομασθούν παιδιά του Θεού». (Ματθ. Ε΄3,8,9). Ο Κύριος μας υπόσχεται πάντοτε την αιώνια ζωή και τη βασιλεία των ουρανών με το «Ελάτε, οι ευλογημένοι από τον πατέρα μου, κληρονομείστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί από την αρχή του κόσμου». (Ματθ. ΚΕ΄, 34). Και μας βεβαιώνει ότι τότε, κατά την δευτέρα Του παρουσία, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, στη Βασιλεία του Πατέρα Του. (Ματθ. ΙΓ΄43). Αυτός είναι, λοιπόν ο τελικός προορισμός μας και ο ύψιστος σκοπός της επίγειας ζωής μας. Ο Παράδεισος, η δόξα και η μακαριότητα του Θεού. Να γίνουμε δοξασμένοι, πανευτυχείς και μακάριοι, όπως είναι ο Κύριος και Θεός μας.

Για να πετύχουμε όμως το στόχο μας αυτό, όπως είπαμε και πιο πάνω, απαραίτητα θα πρέπει πρώτα να εκπληρωθεί ο επίγειος προορισμός μας, για να ακολουθήσει έπειτα και ο επουράνιος. Αλλά για να πραγματοποιηθεί ο επίγειος προορισμός μας, χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Θεού. Γι’ αυτό κι Εκείνος μας καλεί και μας λεει: «Ακολουθήστε με, αν θέλετε να σώσετε τη ζωή σας, απαρνηθείτε τον κακό εαυτό σας και σηκώνετε κάθε μέρα τον σταυρό σας» (Λουκ. Θ΄23). Δηλαδή χρειάζεται ένας έντονος και διαρκής αγώνας και πρώτ’ απ’ όλα πίστη στον Ιησού Χριστό. Η πίστη είναι η βάση, το θεμέλιο, η αφετηρία η δύναμη της αγιότητας και της χριστιανικής ζωής. Η πίστη ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο μόνος Σωτήρας και Λυτρωτής των αμαρτωλών ανθρώπων. Γι’ αυτό και ο Κύριος προτού ζητήσει την αγιότητα ζήτησε την πίστη. Και μας καλεί με το «Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο», με το ότι «όποιος πιστέψει και βαπτισθεί, θα σωθεί» (Μαρκ. Α΄, 15) και ότι «χωρίς πίστη, είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό». (Εβρ. ΙΑ΄ 6). Η πίστη είναι η βάση, γιατί αν δεν πιστέψουμε κι αν δεν  μετανοήσουμε, ούτε θα εξομολογηθούμε, ούτε προσευχή, ούτε ελεημοσύνη, ούτε αρετή, τίποτε μα τίποτε δεν θα κάνουμε. Πρέπει, λοιπόν, πρώτα να πιστέψουμε στον Χριστό, να του ζητήσουμε όλ’ αυτά, να του ζητήσουμε και τη βασιλεία Του, για να τα λάβουμε.

Το άλλο που πρέπει να προσέξουμε είναι η υπακοή στις άγιες εντολές Του. Πρώτα πίστη και έπειτα υπακοή. Πλήρης εφαρμογή και τήρηση των εντολών Του. Η πίστη είναι πιο εύκολη. Η υπακοή είναι δύσκολη. Εύκολα ανοίγουμε τ’ αυτιά μας και ακούμε τον Λόγο του Θεού. Δύσκολα τον εφαρμόζουμε. Είναι ο κακός εαυτός μας, είναι ο κόσμος, είναι ο διάβολος με τους πειρασμούς του, που αντιδρούν κι έτσι με τα λόγια είμαστε χριστιανοί, με τα έργα όμως κάθε άλλο παρά χριστιανοί είμαστε. Λοιπόν, δεν φτάνει η πίστη, απαραίτητη είναι η εφαρμογή ή μάλλον απαιτείται έμπρακτη πίστη, εφαρμοσμένη αρετή, πίστη και αρετή που να τη βεβαιώνουν τα έργα, τα καλά βέβαια έργα, ο ενάρετος βίος, πως είναι γνήσια, σωστή, πραγματική πίστη και αρετή. Μη μένουμε, λοιπόν, μόνο στο ένα. Ας αποκτήσουμε και το άλλο, για να πετύχουμε τον ψηλό και Θείο προορισμό μας.

Αδελφοί μου! Έχουμε χρέος, να δώσουμε ότι μπορούμε ο καθένας μας για τον Χριστό. Και δύναμη και χαρίσματα και στην ανάγκη και αυτή ακόμα τη ζωή μας. Και πρέπει να ξέρουμε ότι όποιος δίνει στο Χριστό δεν δίνει, αλλά παίρνει. Μέσα στη φοβερή κατάπτωση της εποχής μας, ο επανευαγγελισμός του λαού του Θεού, είναι ένα όραμα ζωής, αγάπης και θυσίας. Σήμερα που ο άνθρωπος κουράστηκε μέσα στη δίνη των ανέμων και της αποστασίας και μέσα στον καύσωνα της αμαρτίας, αρχίζει να αναζητεί εναγώνια το «ύδωρ το ζων» (Ιωαν. Δ΄11), τον Χριστό. Θα είναι τρομερό, να έχουμε ένα τόσο μεγάλο και ένδοξο προορισμό, που κανένα όν δεν έχει επί της γης κι εμείς να αδιαφορούμε γι’ αυτό. Ας προσέξουμε, λοιπόν, πολύ, ας μελετήσουμε το θέμα του ψηλού προορισμού μας και ας αγωνιστούμε για να το πετύχουμε. Η δόξα και η χαρά του ουρανού, μας περιμένει.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος – Μητροπολη Πάφου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ ( Ζακχαίου )« Προδραμών έμπροσθεν ανέβη επί συκομορέαν, ίνα ίδη αυτόν » εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Μεγάλη και εξαιρετική φυσιογνωμία είναι, αγαπητοί μου αδελφοί, ο αρχιτελώνης Ζακχαίος, της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Παρ’ όλο ότι είναι πάμπλουτος και φέρει και το βαθμό του αρχιτελώνη, εν τούτοις αισθάνεται ανικανοποίητος. Του λείπει Εκείνος που ειρηνεύει και γεμίζει τις ψυχές, ο Κύριος. Γι’ αυτό και όταν ακούει ότι ο Κύριος θα επισκεφθεί την Ιεριχώ και ότι θα περάσει από την πόλη, κάμνει το παν για να Τον γνωρίσει. Τρέχει και αναρριχάται πάνω σ’ ένα δέντρο και συγκεκριμένα σε μια συκομορέα. Θέλει ο άνθρωπος αυτός ν’ αντικρύσει και να δεί από κοντά τον Κύριο. Κι επειδή το ανάστημα του δεν τον βοηθά, γιατί είναι κοντός, καταφεύγει σ’ αυτή την παράδοξη λύση. Τρέχει μπροστά και ανεβαίνει σε μια συκομορέα για να δεί τον Κύριο που θα περάσει απ’ εκεί. Και δεν Τον βλέπει απλώς. Έχει την τιμή, και την χαρά, να Τον υποδεχθεί μέσα στο σπίτι του και με τον τρόπο αυτό να αλλάξει όλη την μετέπειτα ζωή του. Από τότε μέχρι σήμερα, πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια και ο Ζακχαίος εξακολουθεί να δείχνει σ’ όλους εμάς τον τρόπο, με τον οποίο μπορούμε να συναντήσουμε τον Κύριο, το δρόμο δηλαδή που μας οδηγεί κοντά Του. Ποιος όμως είναι ο δρόμος αυτός και πως εμείς θα μπορούσαμε να Τον ακολουθήσουμε, είναι τα δυο ερωτήματα με τα οποία θ’ ασχοληθούμε σήμερα.

Όσο και να μας φαίνεται παράδοξο, ο δρόμος που οδηγεί και σήμερα κοντά στο Χριστό, δεν είναι άλλος απ’ αυτό που ακολούθησε και ο Ζακχαίος. Πρόκειται για δρόμο δύσκολο και οδυνηρό. Γιατί απαιτεί να ξεχωρίσει ο άνθρωπος από το πλήθος των πολλών και να εκτεθεί στα βλέμματα όλων. Όπως κάμνει ο Ζακχαίος. Δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος. Είναι αρχιτελώνης και πολύ πλούσιος. Όλοι τον ξέρουν και τον δείχνουν με το δάκτυλο, σαν άνθρωπο του συμφέροντος και του χρήματος, σαν όργανο των Ρωμαίων που θησαυρίζει καταπιέζοντας το λαό. Σαν αρχιτελώνης, είναι ανώτατος υπάλληλος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έχει δηλαδή θέση υψηλή στην κοινωνία της Ιεριχώ. Και όμως κάμνει αυτή την κίνηση, που μας αφήνει όλους έκπληκτους. Ανεβαίνει ψηλά στο δέντρο για να μπορέσει να δεί τον Κύριο. Δεν υπολογίζει τίποτε από αυτά που πιθανό να αντιμετωπίσει. Δεν υπολογίζει τις ειρωνείες των ανθρώπων, ούτε τις διαμαρτυρίες των συγγενών του, ούτε τα σχόλια των φίλων του, ούτε τους χλευασμούς των εχθρών του, αλλ’ ούτε και τις συνέπειες λόγω του ότι είναι ανώτατος υπάλληλος. Τα ξεπερνά όλα και ανεβαίνει.

Αυτός είναι λοιπόν ο δρόμος. Δρόμος δύσκολος, δρόμος μετ’ εμποδίων. Πολλά απ’ αυτά τα εμπόδια τα ορθώνει μπροστά μας ο μισόκαλος διάβολος, που δεν θέλει να βρούμε την αληθινή ευτυχία, που χαρίζει σ’ όλους μας ο Κύριος. Μάλιστα, ο παμπόνηρος αυτός εχθρός μας, χρησιμοποιεί ακόμα και συγγενικά και πολύ αγαπητά μας πρόσωπα σαν εμπόδιο για μια βαθύτερη επικοινωνία με τον Χριστό. Εκμεταλλεύεται ακόμα και τη δική μας φυσική νωθρότητα και ραθυμία και αδυναμία μας ή και τις συνθήκες της ζωής μας. Κι έτσι ορθώνει πνευματικά οδοφράγματα που φαίνονται ανυπέρβλητα και φράσσουν τον δρόμο προς τον Ιησού.

Εξ’ ίσου δύσκολος είναι και ο δρόμος από το φόβο της ειρωνείας. Ο φόβος αυτός συχνά μας παραλύει, μας κάμνει να μαζεύουμε τα πτερά μας και να συρόμαστε στη λάσπη μαζί με τους πολλούς. Μας κατεβάζει κάτω από το δέντρο της επικοινωνίας με το Χριστό και μας κάμνει ένα με το ανώνυμο πλήθος. Δηλαδή με δύο λόγια μας στερεί τη θέα του Χριστού και ουσιαστικά μας αποξενώνει επικίνδυνα από το Χριστό. Το ενδιαφέρον, λοιπόν, που χρειάζεται να δείχνουμε για τη γνωριμία με το Χριστό, πρέπει να είναι ζωηρότερο και θερμότερο από εκείνο που δεν χάνουμε για την υγεία μας ή και για άλλα θέματα της καθημερινής μας ζωής. Γιατί δεν πρόκειται για κάποιο ζήτημα που σχετίζεται με το φθαρτό και προσωρινό κόσμο. Πρόκειται για θέμα, που αφορά τη θέση της αθάνατης ψυχής μας μέσα στην ατελεύτητη αιωνιότητα. Το ενδιαφέρον αυτό πρέπει να μοιάζει σαν τη δίψα που ένοιωθε ο Δαβίδ, όταν έψαλλε προς το Κύριο και έλεγε: ¨Μονάχα στο Θεό βρίσκει η ψυχή μου γαλήνη και μόνο από Εκείνο έρχεται η σωτηρία μου¨. ( Ψαλμ. ΞΒ΄,2 ).

Για να φτάσει όμως η γνωριμία αυτή στο τέλειο σημείο της και να ολοκληρωθεί, χρειάζεται και η διακοπή κάθε σχέσης με την αμαρτία. Πρέπει να ξεχάσουμε κάθε τι που μας θυμίζει κόσμο και αμαρτία. Είναι ανάγκη να πετάξουμε από πάνω μας οτιδήποτε μας βαραίνει, όπως ακριβώς έκαμε και ο Ζακχαίος. Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί εδώ ότι ο Κύριος πέρασε τότε από την Ιεριχώ για το Ζακχαίο. Γιατί ο Θεός αγαπά τον καθένα μας ιδιαίτερα και παρουσιάζει μπροστά μας πολλές ευκαιρίες για να Τον γνωρίσουμε και να γίνουμε ευτυχείς. Χρειάζεται όμως και ανάλογη ανταπόκριση από μέρους μας. Χρειάζεται να γίνει κάτι ανάλογο με αυτό που έκαμε ο Ζακχαίος που ανέβη στη συκομορέα. Επομένως πρέπει να αφήσουμε τα γήινα και να στραφούμε στα επουράνια. Προς αυτά που ικανοποιούν πράγματι τη ψυχή. Τότε ο Κύριος θα μας ελκύσει κοντά Του και θα μας προσφέρει τα ανέκφραστα αγαθά, που χαρίζει η γνωριμία Του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε μέσα στα βάθη της ψυχής μας τον ίδιο άγιο πόθο, που είχε ο Ζακχαίος. Επιθυμούμε κι εμείς με τη σειρά μας να δούμε τον Ιησού και θέλουμε κι εμείς να Τον γνωρίσουμε βαθύτερα, να Τον πλησιάσουμε περισσότερο και να συνδεθούμε πιο πολύ μαζί Του. Όμως ο πόθος δεν φτάνει. Αν ο Ζακχαίος είχε μείνει μόνο με τον πόθο, δεν θα γνώριζε τον Κύριο, δεν θα απολάμβανε την παρουσία Του στο σπίτι, δεν θα μετέβαλλε τόσο ριζικά τη ζωή του και δεν θα γινόταν άγιος. Γιατί ο Ζακχαίος έγινε μαθητής και Απόστολος του Κυρίου μας και είναι άγιος, που τη μνήμη του η Εκκλησία μας γιορτάζει στις 20 Απριλίου εκάστου έτους.

Αδελφοί μου. Για να φθάσουμε κοντά στο Χριστό και να Τον γνωρίσουμε απαιτείται, τόλμη, θάρρος και ομολογία. Είναι απαραίτητο να τολμήσουμε και να προχωρήσουμε μπροστά από το πολύ πλήθος των ανθρώπων και ν’ ανεβούμε κι εμείς ψηλά. Ν’ ανεβούμε κι εμείς στη δική μας συκομορέα. Να αδιαφορήσουμε για τα τυχόν ειρωνικά σχόλια των γνωστών και φίλων και συγγενών μας και να βαδίσουμε αποφασιστικά το δρόμο του Χριστού. Να μη σκεπτόμαστε ποτέ τι θα πουν οι άλλοι για μας, αλλά να σκεπτόμαστε πως και με ποιο τρόπο θα μπορέσουμε να συνδεθούμε περισσότερο με τον Χριστό. Ας γίνουμε, λοιπόν, τολμηρότεροι και ας μην δειλιάζουμε και ας μη λιποψυχούμε και ας μη φοβούμαστε προκειμένου, να κρατήσουμε θερμή την επικοινωνία μας με το Χριστό. Και ας ομολογήσουμε με θάρρος και στους συγγενείς και στους φίλους μας και στους οποιουσδήποτε άλλους την επικοινωνία μας αυτή με το Χριστό. Αμήν.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος

«Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις τηνκολυμβήθραν» (Ιωάν. Ε΄,7) Κυριακή του Παραλύτου,† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος (ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΦΟΥ)

 

«Κύριε, άνθρωπον ουκ  έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ,

βάλη με εις τηνκολυμβήθραν» (Ιωάν. Ε΄,7)

Στο υπαίθριο νοσοκομείο της Βηθεσδά, μας μεταφέρει το σημερινό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί. Εδώ υπάρχουν τυφλοί, χωλοί, ξηροί και κάθε λογής άρρωστοι που γεμίζουν το υπαίθριο αυτό νοσοκομείο περιμένοντας τη θεραπεία τους. Περιμένουν να ταραχθεί κάποια στιγμή το νερό της δεξαμενής, από ένα άγγελο που κατά διαστήματα κατέβαινε και ανατάραζε το νερό της. Ο πρώτος άρρωστος που έπεφτε στο ταραγμένο αυτό νερό γινόταν υγιής από οποιαδήποτε αρρώστια κι αν έπασχε. Εκεί σ’ αυτό το χώρο του πόνου και της αγωνίας, ανάμεσα σ’ αυτά τα πλήθη των αρρώστων, ο Κύριος διακρίνει ένα πολύ βασανισμένο άνθρωπο. Ένα παράλυτο αφάνταστα ταλαιπωρημένο, αφού για τριάντα οχτώ  ολόκληρα χρόνια είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι παράλυτος. «Θέλεις να γίνεις καλά;» τον ρωτά ο Κύριος και αυτός με παράπονο απαντά: «Κύριε, δεν έχω κάποιο άνθρωπο για να με ρίξει στο νερό, όταν αυτό ταραχθεί. Και ενώ εγώ προσπαθώ να συρθώ μόνος μου, κάποιος άλλος με προλαβαίνει και κατεβαίνει πρώτος». Γεμάτος στοργή τότε ο Κύριος του λέει: «Σήκω πάνω πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Και αμέσως ο παράλυτος γίνεται καλά. Παίρνει το κρεβάτι του και περπατά. Με αφορμή το παράπονο αυτό του παραλύτου, «ότι άνθρωπον ουκ έχω», ας μιλήσουμε σήμερα για τη βοήθεια και τη συμπαράστασή μας προς τους ανθρώπους αυτούς και για τον ατομισμό που μαστίζει δυστυχώς μεγάλη μερίδα του λαού μας.

Αλήθεια πόσο δραματική ήταν η ζωή αυτού του ανθρώπου; Σκεφτήκαμε ποτέ τις δύσκολες συνθήκες που ζούσε τόσα χρόνια; Ποιος του ετοίμαζε φαγητό; Ποιος τον περιποιείτο και ποιος τον διακονούσε στις καθημερινές του ανάγκες; Μπορούμε να φανταστούμε το δράμα του στα τριάντα οχτώ χρόνια της δοκιμασίας του; Μπορούμε να κατανοήσουμε την αγωνία του  εκεί στην κολυμβήθρα;  Μόνος και αβοήθητος ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους. Και από τον τρόπο που αποκρίνεται στον Κύριο, φαίνεται ότι ο παράλυτος αυτός υποφέρει με καρτερία τη δοκιμασία του γι’ αυτό και δεν γογγύζει. Βλέπει την περιφρόνηση και δεν βλασφημεί, ούτε και κατηγορεί κανένα. Αντίθετα περιμένει. Περιμένει την κάθοδο του Αγγέλου και την επίσκεψη της Θείας Χάριτος.

Αν ρίξουμε και σήμερα μια ματιά γύρω μας, θα αντικρύσουμε καταστάσεις παρόμοιες με την κατάσταση του παραλύτου, παρ’ όλον ότι ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα. Πόσοι και σήμερα, σε διαφορετικές βέβαια συνθήκες, υποφέρουν όπως ο παράλυτος του Ευαγγελίου. Μόνοι κι εγκαταλελειμμένοι, σ’ ένα απόμακρο χωριό, σ’ ένα γηροκομείο ξεχασμένων ψυχών, σ’ ένα παρατημένο διαμέρισμα, σ’ ένα σπίτι χωρίς αγάπη.  Όλοι αυτοί, ακούγοντας σήμερα το ιερό αυτό Ευαγγέλιο, θα πρέπει να διδαχθούν από δυο μεγάλες αλήθειες. Πρώτον ότι μέσα στην μοναξιά τους,  αντί να κλαίνε για την κατάστασή τους  έχουν χρέος να καλλιεργούν μέσα τους  την αρετή, να συνειδητοποιούν τη μηδαμινότητα μας, και να εξαγιάζουν τους εαυτούς τους. Και δεύτερον να κατανοήσουν ότι στον αγώνα τους αυτό δεν είναι μόνοι. Δίπλα τους είναι ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός. Μπορεί βέβαια να μην επεμβαίνει στο δράμα τους, αλλά ξέρει τον πόνο τους και τη μοναξιά τους.

Αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει και σε όλους εμας;  Πόσες φορές κι εμείς δοκιμάσαμε και δοκιμάζουμε μοναξιά και πόνο; Πόσες φορές αντιμετωπίσαμε και αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα υγείας, προβλήματα οικογενειακά, εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικά. Και σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις και εμείς  στηρίζουμε τις ελπίδες μας σε κάποιους ανθρώπους. Περιμένουμε από αυτούς να μας βοηθήσουν. Δυστυχώς όμως και οι άνθρωποι συχνά μας απογοητεύουν. Δεν μπορούν πάντοτε να μας καταλάβουν  ή δεν θέλουν να μας βοηθήσουν. Αλλά και δεν μπορούν πάντοτε να μας συνδράμουν. Γιατί οι δυνατότητες τους είναι περιορισμένες. Κι εμείς κλεισμένοι στη μοναξιά μας σαν τον παράλυτο του Ευαγγελίου  κραυγάζουμε το «άνθρωπον ουκ έχω». Και τα χάνουμε και πελαγοδρομούμε μόνοι μας, επειδή ξεχνούμε πως έχουμε κοντά μας, όχι ένα άνθρωπο, αλλά τον Θεάνθρωπο Κύριο. Ξεχνούμε ότι έχουμε δίπλα μας τον Χριστό, τον μόνο που μας γνωρίζει στην εντέλεια και θέλει και μπορεί να μας βοηθήσει. Και λησμονούμε ότι  δεν περιμένει να τον βρούμε εμείς. Έρχεται πρώτος Αυτός να μας βοηθήσει και να μας ευεργετήσει. Πέρα από αυτό όμως στέλλει και δικούς του ανθρώπους δίπλα μας για να μας συντροφεύουν στη μοναξιά μας και να μας ενισχύουν στον αγώνα μας. Δεν είμαστε λοιπόν μόνοι. Έχουμε βοηθό τον Παντοδύναμο και Πανάγαθο Κύριο και Θεό μας που αντιστρέφει τις αντίξοες περιστάσεις και κάνει το θαύμα. Όπως τότε με τον παράλυτο του Ευαγγελίου.

Δυστυχώς, πολλοί είναι σήμερα οι άνθρωποι, που πάσχουν από την ψυχική παράλυση του ατομισμού. Πολλοί είναι οι φίλαυτοι και οι άστοργοι (Β΄ Τιμ. Γ, 2-3), οι άνθρωποι που λόγω της κακίας τους εψυχράνθη  η αγάπη. Εκείνοι που αδιαφορούν για τους άλλους και δεν συγκινούνται ούτε από τα δάκρυα των ορφανών, ούτε από το πένθος των χηρών, ούτε από τα πονεμένα βλέμματα των εγκαταλελειμμένων γερόντων.  Έχουν υψώσει πελώρια τείχη γύρω τους και δεν δίνουν καμιά προσοχή ούτε και στο γείτονα τους που τον βλέπουν να υποφέρει. Στόχος και επιδίωξή τους είναι να μη στερηθούν, να μην χαλάσουν την ησυχία τους οι ίδιοι κι ας γίνουν ότι θέλουν όλοι οι άλλοι.

Και ο ατομισμός, με μεγάλη μας λύπη μεταδίδεται σαν άλλο μεταδοτικό νόσημα πολύ εύκολα από τον ένα στον άλλο. Οι συνθήκες της ζωής των μεγαλουπόλεων ευνοούν ιδιαίτερα την εξάπλωσή του. Διπλοκλειδώνεται κανείς στο διαμέρισμα του και ζει άγνωστος μεταξύ  αγνώστων. Σε τούτο συμβάλλουν πολύ ο φόβος εξαιτίας των κακοποιών και η διαφοροποίηση της ζωής μας λόγω του τουρισμού και της επικοινωνίας μας με ξένους ανθρώπους, που δεν έχουν τα ίδια ήθη και την ίδια πίστη μ’ εμάς. Υπάρχει φόβος λοιπόν να γίνουμε ατομιστές γιατί δεν έχουμε μόνο την ευπάθεια και εσωτερική τάση του εγωισμού, που μας κάμνει να φροντίζουμε μόνο για τον εαυτό μας, αλλά  υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που μας ωθούν να περιορισθούμε στο άτομο μας. Μια αποτελεσματική και δυναμική αντίδραση, κατά του ατομισμού είναι η φροντίδα να κάμνουμε κάθε μέρα τουλάχιστον μια πράξη αγάπης. Αν ένας σοφός της αρχαιότητας θεωρούσε χαμένη την μέρα του, όταν δεν έκαμνε κατά τη διάρκειά της κάποια καλοσύνη, πολύ περισσότερο πρέπει να στεναχωρούμαστε εμείς οι χριστιανοί όταν κλείσει η μέρα μας χωρίς έργο αγάπης. Εμείς σαν χριστιανοί έχουμε ακούσει από το στόμα του ίδιου του Ιησού Χριστού, ότι τα έργα αγάπης έχουν πρωταρχική σημασία για την ευτυχία μας στην αιωνιότητα. (Ματθ. ΚΕ΄, 34-40). Έχουμε επίσης διδαχθεί από το θεοφώτιστο Απόστολο Παύλο ότι δεν πρέπει   να φροντίζουμε ο καθένας μας μόνο για ό,τι ενδιαφέρει τον εαυτό του, αλλά και για ο,τι ωφελεί τους άλλους. (Φιλιπ.Β΄,4).

Αδελφοί μου! Ένα άνθρωπο ήθελε να έχει κοντά του ο παράλυτος, για να τον ρίξει στο νερό της κολυμβήθρας. Άνθρωπο περίμενε και βρήκε τον Θεάνθρωπο. Τον Θεάνθρωπο στον οποίο όλα είναι δυνατά. Βρήκε τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό, τον Σωτήρα, τον Ιατρό, τον Ευεργέτη και Προστάτη των πονεμένων ανθρώπων. Στον Θεάνθρωπο Κύριο, ας προσκολληθούμε και όλοι εμείς και με ενθουσιασμό ας αναλάβουμε τον καλό αγώνα και τότε να είμαστε βέβαιοι, ότι ο φιλάνθρωπος Κύριος, που θεράπευσε τον άταφο εκείνο νεκρό, τον παράλυτο, θα παρέχει τη Θεία Χάρη Του και θα ευλογεί και όλους εμάς. Αμήν.

† Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης κ. Διονύσιος