Σύντομη απάντηση του Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου σε σχόλιο του κ. Παναγιώτη Σημάτη

Σύντομη απάντηση του Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου σε σχόλιο του κ. Παναγιώτη Σημάτη 

Αγαπητέ μας κ. Σημάτη, την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2011 γνωστοποιήσατε με δήλωσή σας, την οποία μάλιστα δημοσιεύσατε σε σχετικό έντυπο, την αποτείχισή σας από τους αιρετίζοντες επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Στην αποτείχιση αυτή προχωρήσατε, όπως ισχυρίζεσθε στη δήλωσή σας, στηριζόμενοι και εφαρμόζοντες τον 15ο Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου.
Απαντώντας σε σχόλιο του κ. Π. Σημάτη με αφορμή την δημοσίευση προσφάτου άρθρου μας με τίτλο «Δεν συγκλονίζεται λοιπόν η Ιεραρχία μας;», το οποίο ανήρτησε κάτωθεν του ως άνω άρθρου, σημειώνουμε με πολλή συντομία τα εξής:
Έχουμε την ταπεινή γνώμη, ότι δεν μελετήσατε όσο θα έπρεπε τον εν λόγω Κανόνα καθώς και τις ερμηνείες σ’ αυτόν τόσον του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, όσο και άλλων κανονολόγων, πρίν να προχωρήσετε σε μιά τόσο μεγάλης σημασίας ενέργεια, όπως είναι η αποτείχιση.

Το λέμε αυτό, γιατί πιστεύουμε, ότι σας διαφεύγει κάτι πολύ βασικό και ουσιώδες σχετικά με την ερμηνεία του, όπως θα εξηγήσουμε παρά κάτω. Θα σας συνιστούσαμε να κάνετε τον κόπο, έστω και τώρα, να μελετήσετε εν προσευχή και νηστεία, θα έλεγα, να συλλαβίσετε λέξη προς λέξη για άλλη μιά φορά τον έν λόγω Κανόνα.
Να δώσετε δε ιδιαίτερη προσοχή στην στενή νοηματική συνάφεια (που ούτως ή άλλως υπάρχει), μεταξύ του πρώτου και του δευτέρου μέρους του Κανόνος, αφού και τα δύο μέρη ανήκουν στον ίδιο Κανόνα. Η στενή εξάρτηση των δύο μερών οφείλεται, στο ότι και στα δύο μέρη γίνεται λόγος για διακοπή μνημονεύσεως του οικείου Επισκόπου, ή Μητροπολίτου, ή Πατριάρχου.
Η διαφορά έγκειται στην αιτία της διακοπής της μνημονεύσεως. Στο πρώτο μέρος η αιτία είναι ηθικής φύσεως παραπτώματα κληρικών, ενώ στο δεύτερο θέματα αιρέσεων.
Ο Κανόνας λοιπόν αναφέρεται στην διακοπή μνημονεύσεως  κληρικών και όχι λαϊκών! μελών της Εκκλησίας, αφού αυτοί, και μόνον αυτοί, είναι εντεταλμένοι να μνημονεύουν το όνομα του οικείου Επισκόπου, ή Μητροπολίτου, ή Πατριάρχου, αναλόγως με το εκκλησιαστικό αξίωμα που έχουν, κατά την πρόθεση και κατά τις ιερές ακο- λουθίες, μάλιστα δε κατά την Θεία Λειτουργία.
Μόνον εμμέσως μπορεί να νοηθή αποτείχισις λαϊκών από αιρετίζοντα επίσκοπο. Μόνον δηλαδή υπό την έννοια, ότι τα αποτειχιζόμενα λαϊκά μέλη ακολουθούν τον ποιμένα τους, ο οποίος, κληρικός ών, έχει διακόψει την μνημόνευση του ονόματος του αιρετίζοντος επισκόπου. Θα έπρεπε λοιπόν στην δήλωση της αποτειχίσεώς σας να αναφέρεται υποχρεωτικά και ονομαστικά τουλάχιστον ένας κληρικός, ο οποίος, προχωρώντας στην εφαρμογή του εν λόγω Κανόνος, διακόπτει την μνημόνευση του προϊσταμένου του Επισκόπου, του εμπεσόντος στην αίρεση.

Επειδή δε την δήλωση της αποτειχίσεώς σας δεν υπογράφει κανένας κληρικός ονομαστικά παρά μόνον τρείς λαϊκοί, οι κ. Σημάτης Παναγιώτης, και Γεωργίτσης Κωνσταντίνος και η κ. Ξανθά Νάκου Χριστίνα, είναι πλέον φανερόν, ότι δεν είναι δυνατόν να επικαλείστε τον 15ον Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου, για να στηρίξετε την αποτείχισή σας.
Απορώ κ. Σημάτη, πώς δεν μπορέσατε ακόμη, να καταλάβετε αυτή την τόσο σημαντική αλήθεια και προχωρήσατε με τόση επιπολαιότητα σε μιά ενέργεια, που δεν μπορεί να έχει κανένα έρεισμα στον εν λόγω Κανόνα, συμπα- ρασύροντας και άλλους, με πολύ σοβαρές πνευματικές συνέπειες και για σας και γι’ αυτούς που σας ακολουθούν.
Με βάση λοιπόν τα προαναφερθέντα, όλα όσα γράφετε στο σχόλιό σας, βρίσκονται σε λανθασμένη βάση.
πηγή : Αναβάσεις 

ΣΧΟΛΙΟ : ΕΣΥ ΠΑΠΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΕΣΑΙ; Σού λείπουν τά στοιχεία; Προχθές ο Βαρθολομαίος σέ παγκόσμια λήψη ομολόγησε πώς ο σκοπός τών διαλόγων είναι τό κοινό ποτήριο. Γιά δεκαετίες ο Βαρθολομαίος διέδιδε ότι ο Μέγας Φώτιος ήταν δαιμονισμένος. Εσύ πού ήσουν;;; Αγίαζες τούς πιστούς;;;
Αφού αγαπάς τόν Κύριο καί τόν πλησίον, γιατί δέν προσεύχεσαι εσύ γι αυτόν παπά; 
Η διακονία σου σέ τί συνίσταται; Είσαι αντιπρόσωπος τών πιστών, τού λαού τού Κυρίου, ή είσαι αντιπρόσωπος τού Θεού, παπά;;; !!! 
Τό ξέχασες τό σημερινό ευαγγέλιο παπά; Σήμερα παπά τό ράσσο δέν φανερώνει πίστη, κρύβει πολλά προβλήματα. Κρύβει παρα πολλά προβλήματα.  

 Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Κεφάλαια πρακτικά καί θεολογικά, Μερος 1ον. Ζαγοραίου, σελ 533.

Αμέθυστος

Παρα-πατερικές επιθέσεις ἀρχιμανδρίτη

 Σὲ διάφορα ἱστολόγια εἴδαμε μιὰ νέα δημοσίευση τοῦ ἀρχιμανδρίτη τοῦ Ἀντιαιρετικοῦ γραφείου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, π. Παύλου Δημητρακόπουλου. Τιτλοφορεῖται: «Δὲν συγκλονίζεται λοιπὸν ἡ Ἱεραρχία μας;». 

Τὸ θέμα του εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ ἀδιαφορία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιὰ τὴν ἐπέκτασή του. Μὲ τὴν ἀφορμὴ ὅμως αὐτή –καὶ «τεχνηέντως»– βρῆκε τρόπο νὰ ἐπιτεθεῖ καὶ πάλι ἐναντίον ὅσων ἔχουν διαχωρίσει τὴν θέση τους ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, ὄχι θεωρητικά, ἀλλὰ ἐμπράκτως, ἀκολουθώντας τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔτσι –δυστυχῶς– ὁ π. Παῦλος συνεχίζει τὸν κατήφορο τῆς ἐμπαθοῦς παραπληροφόρησης. Ἀναφέρεται σ' ἐμᾶς ποὺ διακόψαμε τὴ σχέση μας ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, παραθέτει καὶ μερικὲς προτάσεις ἀπὸ τὸ κείμενο Ἀποτειχίσεώς μας, καὶ ἀπευθυνόμενος στοὺς Ἐπισκόπους τοὺς ἐρωτᾶ:

«Δὲν πονᾶ λοιπὸν καὶ δὲν ὀδύρεται ἡ Ἱεραρχία μας πρὸ αὐτοῦ του τραγικοῦ φαινομένου, δὲν σπαράσσεται νὰ βλέπη τὰ λογικά της πρόβατα νὰ ἀποσχίζονται καὶ νὰ ἀποχωρίζονται ἀπὸ τὴν μάνδρα της;».

Πάτερ μου, γράψατε μιὰ ἄθλια κριτικὴ γιὰ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ περὶ τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου καὶ τῆς ἀποτειχίσεως. Σᾶς ἀπάντησε ὁ π. Εὐθύμιος μὲ συντριπτικὰ στοιχεῖα, ἀντλώντας ἀπὸ τὴν ἁγιοπατερική μας Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ δὲν καταλάβατε τίποτα; Ἀποδέχεσθε π. Παῦλε, ὅτι ἡ Πρωτοδευτέρα Σύνοδος εἶναι Ὀρθόδοξη καὶ ὁ ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνας θεσπίστηκε ἀπὸ αὐτή;

Ἀσχέτως, ἂν ἐσεῖς δὲν θέλετε νὰ ἀποτειχιστεῖτε γιὰ τοὺς λόγους σας, ἀδυνατεῖτε νὰ ἀντιληφθεῖτε τὸ στοιχειῶδες, ποὺ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος τὸ διδάσκει ἐδῶ καὶ δεκαετίες; Ὅτι δηλαδὴ ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου (κατὰ τὸν π. Ἐπιφάνιο) προβλέπεται ἀπὸ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου;

Χρησιμοποιεῖτε στὸ βιβλίο σας ὡς αὐθεντία τὸν π. Ἐπιφάνιο. Ὁ π. Ἐπιφάνιος, ὅμως, λέγει: ὅτι, ὅποιος θέλει νὰ ἐφαρμόσει τὴν ἀποτείχιση, εἶναι ἐλεύθερος νὰ τὸ κάνει. Τοῦτο εἶναι ὀρθόδοξη πράξη καὶ δὲν τὸν βγάζει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, ἀντιστεκόμενος καὶ διαμαρτυρόμενος γιὰ τὴν αἵρεση. Ἀρκεῖ νὰ μὴ προχωρήσει περαιτέρω, νὰ μὴ δημιουργήσει δηλαδή, ὅπως οἱ Παλαιοημερολογῖτες ἄλλη Σύνοδο-Ἐκκλησία. Τί παραπάνω κάναμε καὶ μᾶς κατηγορεῖτε; Γιατί παραπλανᾶτε ὅσους ἀγνοοῦν τὸ θέμα καὶ μᾶς βγάζετε ἐκτὸς Ἐκκλησίας;

[Παραθέτω καὶ ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὰ κείμενα τοῦ π. Ἐπιφάνιου καὶ τοῦ π. Θεόκλητου Διονυσιάτη: «Ἄν τις κληρικός, λέγει ὁ Κανών, ἀποκοπῆ ἀπὸ τοιούτου Ἐπισκόπου “πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως”, οὐδαμῶς παρανομεῖ, διὸ καὶ δὲν ὑπόκειται εἰς ἐπιτίμησιν, ἀλλὰ μᾶλλον ἄξιος ἐπαίνου εἶναι... Ὁ παύων τὸ μνημόσυνον τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου Κληρικός, ἀρκεῖται εἰς τοῦτο, ἀποφεύγει νὰ μνημονεύση ἑτέρου καὶ ἀναμένει ἐν ἠρεμίᾳ συνειδήσεως τὴν κρίσιν τῆς Συνόδου» (Θεοδωρόπουλου Ἐπιφάνιου, Τὰ δύο Ἄκρα, σελ. 75-76).  Καὶ ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης σημειώνει: «Ἑπομένως ἐν περιπτώσει αἱρέσεως ... ὁ ἀποκόπτων τὸ μνημόσυνον χωρὶς νὰ ἀναμείνη τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἐκκλησίας ἤτοι πρὶν ἐκδοθῆ ἀπόφασις Συνοδικὴ ...οὗτος ἐν τάξει εἶναι, μάλιστα ὁ τελευταῖος οὗτος καὶ τιμῆς ἄξιος εἶναι» (Διονυσιάτου Θεόκλητου, “Ἀθωνικὰ Ἄνθη”, τόμ. Ι, σελ. 125)].

Εἶναι γνωστό, ὅτι οἱ δύο παραπάνω πατέρες, δέχονται τὸ δυνητικὸ τῆς Ἀποτειχίσεως, ποὺ δὲν σχολιάζω, ἀφοῦ δὲν πρόκειται περὶ αὐτοῦ ἐδῶ. Δέχομαι ὅμως, χάριν τῆς συζητήσεως, ὅτι εἶναι δυνητικὴ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος, ὅπως ὑποστηρίζετε (καὶ ὄχι ὑποχρεωτική). Ἐσεῖς, μὲ ποιὰ λογικὴ ὑποστηρίζετε ὅτι, ἐμεῖς ποὺ ἀποτειχιστήκαμε, "δυνητικά" ἔστω, εἴμαστε ἔξω ἀπὸ τὴν μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας; Ἀπορρίπτετε τὴν θεωρία καὶ τοῦ π. Ἐπιφανίου; Καταργεῖτε, τώρα, ἀκόμα καὶ τὸ δυνητικόν τοῦ Ἱ. Κανόνος; Μήπως σᾶς ἦρθε «νέο φῶς», ὅπως κατὰ καιροὺς δέχονται καὶ οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ;

Καὶ καλὰ δὲν δέχεσθε τὶς θέσεις μας, οὔτε τὶς κατοχυρωμένες μὲ ἑκατοντάδες πατερικὰ κείμενα ἐξηγήσεις τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ. Μὲ ποιά λογική, ὅμως, μᾶς συκοφαντεῖτε ὡς «ἐκτὸς Ἐκκλησίας», ἀκόμα καὶ καθόσον ἀκολουθοῦμε τὴν θέση-ἑρμηνεία τοῦ π. Ἐπιφάνιου; Γιατί θέλετε νὰ ἀκολουθήσουμε τὶς καινοφανεῖς καὶ ἀναπόδεικτες δικές σας θεωρίες; Ἀκόμα κι ἂν δεχθοῦμε νὰ συζητήσουμε τὶς θέσεις σας, ὥσπου νὰ διευκρινιστοῦν καὶ νὰ φανεῖ, ἂν ἔχετε ἐσεῖς δίκιο ἢ ὁ π. Ἐπιφάνιος, ποιὸς σᾶς δίνει τὸ δικαίωμα νὰ γράφετε ὅτι εἴμαστε «ἐκτὸς Ἐκκλησίας»;

Καὶ στὸ κάτω-κάτω, ἀφοῦ κόπτεστε στὸ βιβλίο σας ὑπὲρ τοῦ Συνοδικοῦ συστήματος, γιατί ὑφαρπάζετε τὴν κρίση τῆς Συνόδου καὶ δὲν ἀφήνετε αὐτὴν νὰ ἀποφασίσει;

Νομίζετε, πάτερ, ὅτι ἀπὸ μόνος σας εἶστε μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος;

Σημάτης Π.

___________________

Υ.Γ.: Εἶναι καὶ πολλὰ ἄλλα σημεῖα τοῦ ἄρθρου σας, π. Παῦλε, μὲ τὰ ὁποῖα διαφωνοῦμε. Ἐπειδὴ ἡ ἀπάντηση τοῦ π. Εὐθυμίου (κοντὰ στὶς εἴκοσι συνέχειες ποὺ δημοσιεύτηκαν) εἶναι ἐπαρκής, δὲν ἐπεκτεινόμαστε. Μόνο μιὰ ἐρώτηση σὲ μιὰ φράση σας.  Γράφετε:

«Ἐκεῖνοι γιὰ νὰ διαφυλάξουν αὐτὴ τὴν πίστη θυσίασαν θέσεις καὶ ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα, μητροπολιτικοὺς καὶ πατριαρχικοὺς θρόνους, ὑπέστησαν ἐξορίες, διωγμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια, ἢ ἀκόμη θυσίασαν καὶ τὴν ἴδια τὴν ζωή τους».

Πράγματι, πάτερ, ἔτσι ὅπως τὰ λέτε εἶναι. Ἐκεῖνοι, πρὶν συγκληθεῖ Σύνοδος –γιὰ νὰ ἐκδιώξει τοὺς αἱρετικούς– διέκοψαν τὴν «κοινωνία» μαζί τους, κι αὐτὸ ἔγινε ἀφορμὴ νὰ θυσιάσουν ἀκόμα καὶ τὴ ζωή τους, ἐπειδὴ κάποιοι ἄλλοι Πατριάρχες –προκάτοχοι στὸ θρόνο καὶ στὴν αἵρεση τοῦ κ. Βαρθολομαίου– ὅπως ὁ Νεστόριος, ὁ Πύρρος, ὁ Καλέκας, ὁ Βέκκος, δὲν ἀνέχονταν τὴν ἀποτείχισή τους.

Ἐσεῖς ποὺ ἐλέγχετε τὴν σύγχρονη Σύνοδο, γιατί δὲν τοὺς ἀκολουθεῖτε;

 (*) Τὸ κείμενο τοῦ π. Παύλου, μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό:

 http://aktines.blogspot.gr/2013/04/blog-post_4312.html

πηγή

ΠΕΡΙ ΤΗΣ "ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ" ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ (με αφορμή Εγκύκλιο του Σεβ. Πειραιώς Σεραφείμ)

Υπόρρητη έκκληση ορισμού του πολυθρύλητου Οικουμενισμού 

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Η φετινή ποιμαντορική εγκύκλιος του Μητροπολίτου Πειραιώς επ’ αφορμή της ημέρας της Κυριακής της Ορθοδοξίας πόρρω απέχει της πρόσφατης καθ’ υπέρβασιν λειτουργικής ανάγνωσης πρόσθετων αναθεμάτων από άμβωνος υπό του ιδίου. Ο Σεβασμιώτατος, κινούμενος ήδη σε έναν δρόμο μιας πλέον - ευχάριστης για πολλούς και αισιόδοξης προοπτικής, τον οποίον ων τίμιος θα ακολουθεί περισσότερο στο εξής βλέποντας το ακατάστατον των ποικιλώνυμων φονταμενταλιστών, που τη μια μέρα τον λιβανίζουν και την επόμενη τον καθυβρίζουν, ως επισυνέβη τώρα τελευταία – νηφάλιας προσέγγισης των θεολογικών και εκκλησιαστικών πραγμάτων, εξέδωσε τη σχετική εγκύκλιο αναφερόμενος στο θέμα του Οικουμενισμού, τον οποίο χαρακτηρίζει ως «παναίρεση» και τη μεγαλύτερη αίρεση της εποχής μας, ακολουθώντας μια συγκεκριμένη βιβλιογραφία την οποία και παραθέτει. 

Αν και προσωπικά δεν είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος με τον τρόπο ανάπτυξης του εν λόγω θέματος και δη με τη συγκεκριμένη βιβλιογραφική – επιστημονική του κάλυψη, θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές είναι ένα κείμενο δομημένο πάνω σε μια σταθερή βάση και ακολουθεί μια συνεπή γραμμή και στοχοθεσία απ’ αρχής μέχρι τέλος. Ωστόσο, θα ήθελα να σταθώ σε τρία σημεία. 

Το πρώτο: «ὑπάρχει ἕνα προκαθορισμένο σχέδιο ἑνώσεως, πού ὁδηγεῖ στήν διαμυστηριακή κοινωνία (intercommunio) πασῶν τῶν αἱρέσεων καί τῶν θρησκειῶν, στήν ἐπιβολή τῆς πανθρησκείας καί τό ὁποῖο ἀποτελεῖται ἀπό τρεῖς φάσεις. Ἡ πρώτη φάση τοῦ σχεδίου ἑνώσεως εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, δηλ. ὁ διαχριστιανικός οἰκουμενισμός. Ἡ δεύτερη φάση εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν, δηλ. ὁ διαθρησκειακός οἰκουμενισμός καί ἡ τρίτη φάση εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν ὁμολογιῶν καί τῶν θρησκειῶν, δηλ. ἡ ἐπιβολή τῆς πανθρησκείας, μέ ἀρχηγό τόν αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης, ὁ ὁποῖος θά παραδώσει τήν παγκόσμια ἐξουσία στόν Ἀντίχριστο». Θα ήθελα να ερωτήσω αν πρόκειται για τεκμηριωμένη θεολογική διακοίνωση - διαπίστωση ή αυθαίρετη προφητική εξαγγελία. Φοβάμαι ότι είναι ειλημμένο μέσα από τη βιβλιογραφία που χρησιμοποίησε, που κινείται μάλλον στον χώρο της «λαϊκής και χρηστικής» ευσέβειας παρά σε εκείνον της αμιγώς θεολογικής (επιστημονικώς και πατερικώς). Ιδιαίτερα εν προκειμένω αξιοπρόσεχτη είναι η κατάληξη για την ένωση των πάντων υπό τον πάπα Ρώμης και την αυτοπαράδοση εκείνου στον αντίχριστο. Τέτοιες προρρητικού, μάλλον όμως ανεπέρειστου χαρακτήρα ανακοινώσεις, ίσως δεν αποτελούν τόσο σοβαρό πρόβλημα, όσο επανατοποθετούν στο τραπέζι το θέμα της επιτακτικής ανάγκης μιας θεολογικότερης εκφοράς του ποιμαντικού λόγου της Εκκλησίας στα χρόνια της μετανεωτερικότητας, στα οποία δεν μπορούν ουσιωδώς να «σταθούν» ευπρεπώς πλέον τέτοιου είδους πληροφορίες και συμπεράσματα. 

Το δεύτερο σημείο έχει σχέση με τον ρωμαιοκαθολικισμό ως περί δεύτερου πνεύμονος της Εκκλησίας. Δεν θέλω να σχολιάσω ότι εδώ ακριβώς υποκρύπτεται έμμεση βολή σε συγκεκριμένα εκκλησιαστικά πρόσωπα, κάτι βέβαια που δεν είναι αυτοδικαίως μεμπτό, εφόσον πρόκειται για θεολογική διαφωνία που γίνεται εν αγαπητικώ διαλόγω και τεκμηριωμένη βασάνω και ευπρεπεία. Όμως το τελευταίο ακυρώνεται ευθύς αμέσως, όταν οι φορείς τέτοιων θέσεων βαπτίζονται αυτόχρημα «οικουμενιστές». Αλλά και δεν κατανοώ επίσης γιατί θα έπρεπε να φοβόμαστε τέτοιες φράσεις με αρκετή δόση ιστορικής και θεολογικής αληθείας. Ας μην ξεχνάμε πως και εμείς πλέον ανήκουμε στη Δύση και διαλεγόμαστε με αυτήν όχι ως με αλλοθρήσκους, αλλά πάνω στη βάση της αρχέγονης κοινής μας χριστιανικής παράδοσης και με την προοπτική ενός μέλλοντος συμπόρευσης, εκτός και θέλουμε να στρουθοκαμηλίσουμε ή να ακολουθήσουμε την ατραπό μιας αυτοαπομονωτικής ουτοπίας, κάτι εξάλλου που θεωρώ αδύνατο, διότι και να το επιθυμούσαμε, απλούστατα δεν θα μας το επέτρεπαν πολλοί παράγοντες. 

Το τρίτο σημείο είναι το εξής: «ἡ μεταπατερική ἤ νεοπατερική αἵρεση κάνει λόγο γιά τήν ὑπέρβαση, τό ξεπέρασμα, τήν περιθωριοποίηση τοῦ συνόλου τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἀντικατάστασή τους ἀπό τούς σημερινούς, συγχρόνους δῆθεν «νέους πατέρες», τούς μεταπατερικούς οἰκουμενιστές». Η γενικευτική και αφοριστική επιθετική τούτη χρήση του περιεχομένου μιας καινοφανούς αίρεσης, που οριοθετείται κατ’ εμέ μάλλον αυθαίρετα, βεβιασμένα και πρόχειρα, περισσότερο συγχέει τα θεολογικά μας πράγματα παρά τα θεραπεύει, εφόσον τοιουτοτρόπως γενόμενη τραυματίζει και θίγει συγκεκριμένα πρόσωπα, στα οποία προσάπτεται ως ρετσινιά κακοδοξίας. Πρόκειται σαφέστατα για βαριές κατηγορίες, όπως είναι κυρίως η περιθωριοποίηση του συνόλου των αγίων Πατέρων και η αντικατάστασή τους από «νεοπατέρες οικουμενιστές», οι οποίοι αναφέρονται συνθηματικά και δεν προσδιορίζονται ούτε ονοματίζονται, αφήνοντας ποικίλα κενά και απορίες σε όλους μας. 

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το κείμενο είναι μια συμπυκνωμένη παράθεση θεολογικών – εκκλησιολογικών επίκαιρων ζητημάτων για τα οποία δεν έχει ξεκινήσει, ως θα όφειλε, ένας αξιόλογος και νηφάλιος, ώριμος πλέον και επιβεβλημένος, διάλογος.Και εδώ κατ’ εμέ έγκειται περισσότερο η αξία της ποιμαντορικής αυτής εγκυκλίου. Ο Σεβασμιώτατος προσπαθεί όχι τόσο να προστατέψει το ποίμνιό του, το οποίο εξάπαντος δεν κινδυνεύει να μολυνθεί από τον οικουμενισμό τη στιγμή τούτη, όσο να εκπέμψει μια εναγώνια, πλην υποφώσκουσα, κλήση για θεολογικό διάλογο και διασάφηση εκκρεμών σχετικών ζητημάτων. Διότι, εφόσον θέλουμε να είμεθα άπαντες εν Πνεύματι δίκαιοι, αν ισχύουν έστω και επ’ ελάχιστον ορισμένες από τις ενστάσεις του Επισκόπου μέσα στις συνειδήσεις, πρακτικές και προοπτικές ορισμένων μελών (κυρίως ποιμένων) της Εκκλησίας, τότε οπωσδήποτε έχουμε πρόβλημα και χρήζει ταχείας θεραπείας. 

Κ.Ν. 

12/3/2013

πηγή