Κυριακή τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου

• 
• 

    Ἡ πρώτη Κυριακή του Τριωδίου εἶναι ἀφιερωμένη στὴν πολὺ διδακτικὴ παραβολὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, τὴν ὁποία ὁ Κύριος διηγήθηκε, προκειμένου νὰ διδάξει τὴν θεοφιλῆ ἀρετὴ τῆς ταπεινώσεως καὶ νὰ στηλιτεύσει τὴν ἑωσφορικὴ ἔπαρση. Δίδαξε τὴν παραβολὴ αὐτὴ «πρὸς τίνας τοὺς πεποιθότας ἀφ' ἐαυτοῖς ὅτι εἰσὶ δίκαιοι, καὶ ἐξουθενούντας τοὺς λοιποὺς» (Λούκ.18,9). 

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, μὲ τρόπο λιτό, ἀλλὰ σαφέστατο, διέσωσε τὴν παραβολὴ αὐτὴ ὡς ἑξῆς: «ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι , ὁ εἰς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. Ὁ Φαρισαῖος σταθεῖς πρὸς εαὐτὸν ταῦτα προσηύχετο ΄ ὁ Θεὸς εὐχαριστῶ σοὶ ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης΄ νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου , ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἐστῶς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπάραι , ἀλλ' ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων΄ ὁ Θεὸς ἰλάσθητι μοὶ τῷ ἁμαρτωλῶ . Λέγω ὑμὶν , κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος΄ ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται , ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται » (Λούκ.18,10-14). 

    Ἡ τάξη τῶν Φαρισαίων ἐκπροσωποῦσε τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν ἐγωιστικὴ αὐτάρκεια καὶ ἔπαρση. Τὰ μέλη τῆς ἀπόλυτα ἀποκομμένα ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη ἰουδαϊκὴ κοινωνία, ἀποτελοῦσαν, λαθεμένα, τὸ μέτρο σύγκρισης τῆς εὐσέβειας καὶ τῆς ἠθικῆς γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Ἀντίθετα οἱ τελῶνες ἦταν ἡ προσωποποίηση τῆς ἀδικίας καὶ τῆς ἁμαρτωλότητας . Ὡς φοροεισπράκτορες τῶν κατακτητῶν Ρωμαίων διέπρατταν ἀδικίες, κλοπές, ἐκβιασμούς, τοκογλυφίες καὶ ἄλλες εἰδεχθεῖς ἀνομίες καὶ γι' αὐτὸ τοὺς μισοῦσε δικαιολογημένα ὁ λαός. Δύο ἀντίθετοι τύποι τῆς κοινωνίας, οἱ ὁποῖοι ἐκπροσωποῦσαν τὶς δύο αὐτὲς τάξεις, ἀνέβηκαν στὸ ναὸ νὰ προσευχηθοῦν. Ὁ πρῶτος ὁ νομιζόμενος εὐσεβής, ἔχοντας τὴν αὐτάρκεια τῆς δῆθεν εὐσέβειάς του ὡς δεδομένη, στάθηκε μὲ ἔπαρση μπροστὰ στὸ Θεὸ καὶ ἄρχισε νὰ ἀπαριθμεῖ τὶς ἀρετές του, οἱ ὁποῖες ἦταν πραγματικές. Τὶς ἐξέθετε προκλητικότατα εἰς τρόπον ὥστε ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ τὸν ἐπιβραβεύσει γι' αὐτές. Γιὰ νὰ ἐξαναγκάσει τὸ Θεὸ ἔκανε καὶ ἀήθη σύγκρισή του μὲ ἄλλους ἀνθρώπους καὶ ἰδιαίτερα μὲ τὸν συμπροσευχόμενό του τελώνη. 

     Ἀντίθετα ὁ ὄντως ἁμαρτωλὸς τελώνης συναισθάνεται τὴ δεινή του κατάσταση καὶ μὲ συντριβὴ καὶ ταπείνωση ζητεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ μετάνοιά του τὸν δικαιώνει μπροστὰ στὸ Θεό. Γίνεται δεκτὴ ἡ προσευχή του, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ὑποκριτὴ Φαρισαῖο, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο δὲν ἔγινε δεκτὴ ἡ προσευχή του, ἀλλὰ σώρευσε στὸν ἑαυτὸ τοῦ περισσότερο κρίμα, ἐξαιτίας τῆς ἐγωπάθειάς του. 

    Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὅρισαν νὰ εἶναι ἀφιερωμένη ἡ πρώτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου στὴ διδακτικὴ αὐτὴ παραβολὴ τοῦ Κυρίου γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ πιστοὶ πὼς ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ ἀγιάτρευτη ρίζα τοῦ κακοῦ στὸν ἄνθρωπο, ἡ ὁποία τὸν κρατᾶ μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁγιαστικὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ πὼς ἡ ταπείνωση εἶναι τὸ σωτήριο ἀντίδοτο τῆς καταστροφικῆς πορείας, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο ἡ ἐγωπάθεια. Εἶναι τὸ χειρότερο ἐμπόδιο γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὴ ἡ ἐγωιστικὴ αὐτάρκεια, ὡς μία λίαν νοσηρὴ κατάσταση ἐμποδίζει τὴ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας καὶ τὴ διάθεση γιὰ μετάνοια. Ἐγωισμὸς καὶ μετάνοια εἶναι δύο ἔννοιες ἐντελῶς ἀντίθετες καὶ ἀσυμβίβαστες μεταξύ τους. Ἡ μία ἀναιρεῖ τὴν ἄλλη. Οἱ πύλες τῆς ψυχῆς τοῦ ἐγωπαθοῦς ἀνθρώπου εἶναι ἑρμητικὰ κλειστὲς γιὰ τὴ θεία χάρη καὶ κατὰ συνέπεια εἶναι ἀδύνατη ἡ σωτηρία του, ὅσο ἐμμένει στὴν ἐγωιστική του περιχάραξη. 

Ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ὁ ἐγωισμὸς εἶναι καταστάσεις ἑωσφορικές. Πρῶτος διδάξας ὁ Ἑωσφόρος, ὁ ὁποῖος δὲ μποροῦσε νὰ θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ τοῦ κατώτερο ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ δημιουργό του καὶ γι' αὐτὸ διανοήθηκε νὰ στήσει τὸ θρόνο τοῦ πάνω ἀπὸ τὸ θρόνο τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ὄχι μόνο νὰ μὴν πραγματοποιήσει τὸ σκοπό του, ἀλλὰ νὰ χάσει τὴ δόξα καὶ τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ εἶχε χαριστεῖ ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ νὰ καταπέσει στὴν ἔσχατη ἀπαξία. Ἀπὸ ἀνείπωτο μίσος καὶ φθόνο θέλησε νὰ μεταδώσει καὶ στὸν ἄνθρωπο, τὸ κορυφαῖο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τὴ φθοροποιὰ καὶ καταστροφικὴ ἕξη τοῦ ἐγωισμοῦ. Ἔπεισε τοὺς πρωτοπλάστους ὅτι δῆθεν ἦταν ἱκανοὶ ἀπὸ μόνοι τους νὰ γίνουν θεοὶ (Γέν. 3 ὁ κέφ.), συμπαρασύρωντάς τους στὴ δική του δίνη καὶ καταστροφή. 

     Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν κατάσταση ἔχει ὑπόψη τῆς ἡ Ἐκκλησία μας καὶ θέσπισε τὴν κατανυκτικὴ περίοδο τοῦ Τριωδίου, ἡ ὁποία σημαίνει γι' Αὐτὴν τὴν μεταπτωτικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴ στηλίτευση τοῦ ἐγωισμοῦ, ὡς τὴν πρωταρχικὴ αἰτία τῆς πτώσεως.

     Στὴν ὑπέροχη καὶ διδακτικὴ ὑμνωδία τῆς ἡμέρας αὐτῆς ψάλλουμε: «Ὑψηγορίαν φύγωμεν Φαρισαίου κακίστην, ταπείνωσιν δὲ μάθωμεν τοῦ Τελώνου ἀρίστην, ἲν' ὑψωθῶμεν βοῶντες τῷ Θεῶ σὺν ἐκείνω΄ Ἰλάσθητι τοῖς δούλοις Σου, ὁ τεχθεῖς ἐκ Παρθένου, Χριστὲ Σωτήρ, ἑκουσίως» καὶ «Μὴ προσευξόμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοὶ΄ ὁ γὰρ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται΄ ταπεινωθῶμεν ἐναντλιον τοῦ Θεοῦ τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες΄ Ἰλάσθητι ἠμίν, ὁ Θεὸς τοῖς ἁμαρτωλοῖς». Ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου εἶναι κατ' ἐξοχὴν περίοδος ἀγώνα κατὰ τῆς ἐγωπάθειας καὶ ἄσκηση τῆς ἀρετῆς τῆς ταπείνωσης, ὡς μονόδρομο γιὰ τὴ σωτηρία μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 21-6-2015 εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κηφισίας

ΚΥΡΙΑΚΗ 21-6-2015

• 
• 

Σήμερα ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ μᾶς λέει: Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ Θεὸς μᾶς ἔσωσε ἐπειδὴ πιστέψαμε, οἱ σχέσεις μας μὲ τὸ Θεὸ ἀποκαταστάθηκαν μὲ τὴ μεσολάβηση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς μας ὁδήγησε μὲ τὴν πίστη στὸ χῶρο αὐτῆς τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, στὴν ὁποία εἴμαστε στεριωμένοι, καὶ καυχιόμαστε γιὰ τὴν ἐλπίδα τῆς συμμετοχῆς μας στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Μὰ δὲ σταματᾶ ἐκεῖ ἡ καύχησή μας· καυχόμαστε ἀκόμα καὶ στὶς δοκιμασίες, ἐπειδὴ ξέρουμε καλὰ πὼς οἱ δοκιμασίες ὁδηγοῦν στὴν ὑπομονή, ἡ ὑπομονὴ στὸ δοκιμασμένο χαρακτήρα, κι ὁ δοκιμασμένος χαρακτήρας στὴν ἐλπίδα. Κι ἡ ἐλπίδα τελικὰ δὲν ἀπογοητεύει. Μαρτυρεῖ γι’ αὐτὸ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ὁποία τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ μᾶς δόθηκε γέμισε καὶ ξεχείλισε τὶς καρδιές μας. Γιατί ὁ Χριστός, παρ’ ὅλο ποὺ ἤμασταν ἀκόμα ἀνίκανοι νὰ κάνουμε τὸ καλό, πέθανε γιὰ μᾶς, τοὺς ἀσεβεῖς ἀνθρώπους, στὸν προκαθορισμένο καιρό. Δύσκολα θὰ ἔδινε κανεὶς τὴ ζωή του ἀκόμα καὶ γιὰ ἕνα δίκαιο ἄνθρωπο. Ἴσως ἀποφάσιζε κανεὶς νὰ πεθάνει γιὰ κάποιον καλὸ ἄνθρωπο. Ὁ Θεὸς ὅμως ξεπερνώντας αὐτὰ τὰ ὅρια ἔδειξε τὴν ἀγάπη του γιὰ μᾶς, γιατί, ἐνῶ ἐμεῖς ζούσαμε ἀκόμα στὴν ἁμαρτία, ὁ Χριστὸς ἔδωσε τὴ ζωή του γιὰ μᾶς. Τώρα, λοιπόν, ἀφοῦ ὁ Θεὸς μᾶς ἀπάλλαξε ἀπὸ τὴν κατάδικη, μὲ τὴ μεσολάβηση τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, πολὺ περισσότερο ὁ ἴδιος θὰ μᾶς σώσει κι ἀπὸ τὴ μέλλουσα ὀργή. Παρ’ ὅ,τι ἤμασταν ἐχθροὶ μὲ τὸ Θεό, μᾶς συμφιλίωσε μαζί του ὁ σταυρικὸς θάνατος τοῦ Υἱοῦ τοῦ· πολὺ περισσότερο τώρα ποὺ συμφιλιωθήκαμε, ἡ ζωή του θὰ μᾶς χαρίσει τὴ σωτηρία.

Στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἔσωσε, ἐπειδὴ πιστέψαμε σ’ Αὐτὸν καὶ οἱ σχέσεις μας ἀποκαταστάθηκαν μὲ τὴ μεσολάβηση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς λοιπὸν μᾶς ὁδήγησε, μέσα ἀπὸ τὴν πίστη μας, στὸ χῶρο τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ χαιρόμαστε γιὰ τὶς δοκιμασίες ποὺ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίζουμε, γιατί μέσα ἀπὸ αὐτὲς ὁδηγούμαστε στὴν ἐλπίδα, στὴ σωτηρία. Μᾶς τονίζει ὅτι ὁ Χριστὸς ἔδωσε τὴ ζωή Του. Ὁ Θεὸς ξεπέρασε τὰ ὅρια καὶ ἔδειξε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὴν ἀγάπη Του γιὰ μᾶς, μᾶς ἀπάλλαξε ἀπὸ τὴν κατάδικη μὲ τὴ μεσολάβηση τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἔτσι μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸ Θεό. Ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ θέμα τῆς καταλλαγῆς εἶναι ἀποφασιστικῆς σημασίας γιὰ τὴν χριστιανική μας πίστη. Καταλλαγὴ σημαίνει συμφιλίωση. Ἡ συμφιλίωση ἢ καταλλαγὴ εἶναι τὸ ὅλο σχέδιο τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ ποὺ δὲν ἀρχίζει μόνο μὲ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ θυσία Του, ὅπως μᾶς λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος , ἀλλὰ ἀρχίζει ἀπὸ τὴν ἀρχή, μὲ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου. Ἡ καταλλαγὴ εἶναι ἕνα ζητούμενο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος κάνει τὸ πρῶτο βῆμα πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Βλέπουμε ἀπὸ τὸ Θεὸ τὴ διάθεση νὰ συγχωρεῖ συνεχῶς τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ μάλιστα ἀποστέλλει τὸ διάκονο τῆς καταλλαγῆς, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, εἴτε σὲ μορφὴ περιστερᾶς ἢ καὶ ἀργότερα μὲ τὴν παρουσία τοῦ Υἱοῦ Του, γιὰ νὰ καταφέρει αὐτὴ τὴ συμφιλίωση. Τὸ ζήτημα τῆς καταλλαγῆς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεὸ ἀπασχόλησε ἑρμηνευτικὰ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἑρμηνευτὴς Θεοδώρητος γράφει ὅτι μὲ τὸ Θεὸ ὑπήρξαμε «ἐκπεπολεμώμενοι», δηλαδὴ ἤμασταν σὲ κατάσταση πολέμου. Ὁ Θεὸς ποτὲ δὲν ἔτρεφε καὶ δὲν τρέφει ἐχθρικὰ συναισθήματα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ἁμαρτωλός. Ἀγαπᾶ ἁμαρτωλοὺς καὶ δίκαιους καὶ δὲν παύει νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Πῶς ὅμως καταλήγουμε νὰ εἴμαστε ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ πρὶν τὴν καταλλαγή; Ὁ ἁμαρτωλὸς τρόπος τῆς ζωῆς μας, μᾶς καθιστᾶ ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ἁμαρτία διώξαμε τὸ Θεὸ ἀπὸ τὴ ζωή μας, ἡ ἁμαρτία δὲ μᾶς ἄφηνε νὰ ὑψωθοῦμε πνευματικά. Πῶς, ὅμως, ἄλλαξαν τὰ πράγματα καὶ βρισκόμαστε συμφιλιωμένοι μὲ τὸ Θεό; Ὁ Σταυρωμένος καὶ Ἀναστημένος Χριστὸς παραδόθηκε ἑκουσίως στὸ θάνατο γιὰ τὴν συμφιλίωσή μας μαζί Του. Μὲ τὸ θάνατό Του ὁ Χριστὸς νίκησε τὴν ἁμαρτία καὶ χάρισε σ’ ἐμᾶς τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν ἄρα καὶ τὴν καταλλαγή μας μὲ τὸ Θεό. Αυτός ποὺ ἔφερε τὴν καταλλαγὴ στοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὁ Χριστός, μὲ τὸ πάθος καὶ τὴ θυσία Του χάρισε σὲ ὅλους ἐμᾶς τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Αν σκεφτοῦμε τὴ θυσία ποὺ ἔκανε γιὰ μᾶς ὁ Θεός, θὰ δοῦμε ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ μᾶς εἶναι ἀπροϋπόθετη. Ἀγάπη χωρὶς ὅρους, χωρὶς προϋποθέσεις, ἐνῶ ἐμεῖς, γιὰ νὰ συμφιλιωθοῦμε θέτουμε ὅρους. Ο Κύριος τονίζει: «Ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρον σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατά σου, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρον σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθῶν πρόσφερε τὸ δῶρον σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον» (Ματθ.5, 23-24). 

    Ὁ Θεὸς δὲν λογαριάζει τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ προσφέρεται μπροστὰ στὴν ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον μας. Ἂς διακοπεῖ, λέει, ἡ λατρεία μου, γιὰ νὰ ὑπάρξει συμφιλίωση μὲ τὸν ἀδελφό σου. Εἶναι δηλαδὴ ἰσοδύναμη ἡ λατρεία πρὸς τὸ Θεό, μὲ τὴ συμφιλίωση πρὸς τὸν ἀδελφό μας καὶ ἐμεῖς τὸ θεωροῦμε ἀκατόρθωτο, γιατί ἡ ἁμαρτία ποὺ ὑπάρχει στὴ ζωή μας, ποὺ ἦταν καὶ ἡ αἰτία ποὺ μᾶς καθιστοῦσε ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ, δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ δοῦμε πόσο σημαντικὴ εἶναι ἡ καταλλαγὴ μὲ τὸ συνάνθρωπό μας καὶ κατ’ ἐπέκταση μὲ τὸ Θεό.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 7-6-2015 Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κηφισίας ,Αμαρουσίου & Ωρωπού

Σήμερα ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ μᾶς λέει: Ἀδελφοί, οἱ ἅγιοι Πάντες μὲ τὴν πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, ἐπέβαλαν τὸ δίκαιο, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβησαν τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὴ σφαγή, ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι ἰσχυροί, ἀναδείχτηκαν ἥρωες στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ ἐχθρικὰ στρατεύματα, γυναῖκες ξαναπῆραν πίσω στὴ ζωὴ τοὺς ἀνθρώπους τους, κι ἄλλοι βασανίστηκαν ὡς τὸ θάνατο, χωρὶς νὰ δεχθοῦν τὴν ἀπελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ὅτι μποροῦσαν νὰ ἀναστηθοῦν σὲ μιὰ καλύτερη ζωή. Ἄλλοι δοκίμασαν ἐξευτελισμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη καὶ δεσμὰ καὶ φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν μὲ μάχαιρα, περιπλανήθηκαν ντυμένοι μὲ προβιὲς καὶ κατσικίσια δέρματα, ἔζησαν σὲ στερήσεις, ὑπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις καὶ κακουχίες· ὁ κόσμος δὲν ἦταν ἄξιος νὰ ’χει τέτοιους ἀνθρώπους. Πλανήθηκαν σ’ ἐρημιὲς καὶ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς. Ὅλοι οἱ παραπάνω, παρὰ τὴν καλὴ μαρτυρία τῆς πίστης τους, δὲν πῆραν ὅ,τι τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος εἶχε προβλέψει κάτι καλύτερο γιά μᾶς, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν φθάσουν ἐκεῖνοι στὴν τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς. Ἔχοντας, λοιπόν, γύρω μας τόσο μεγάλη στρατιὰ Μαρτύρων, ἂς τινάξουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε φορτίο καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ εὔκολα μᾶς ἐμπλέκει, κι ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸ ἀγώνισμα τοῦ δύσκολου δρόμου ποὺ ἔχουμε μπροστά μας. Ἂς ἔχουμε τὰ μάτια μας προσηλωμένα στὸν Ἰησοῦ, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν πίστη, τὴν ὁποία καὶ τελειοποιεῖ.                                                                                 

  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται ἐδῶ στοὺς πολυποίκιλους ἀγῶνες καὶ στὰ μαρτύρια ποὺ οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὑπέστησαν ἐξαιτίας τῆς πίστης τους στὸν ἀληθινὸ Θεό, ἀλλὰ ταυτόχρονα, ἐπειδὴ ἦταν ὁπλισμένοι μ’ αὐτήν, ἀντλοῦσαν δύναμη γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὰ ὅσα θαυμαστὰ περιγράφονται στὴν περικοπή. Ἡ ἐπιτυχημένη εἰκόνα τοῦ νέφους δηλώνει τόσο τὸ μεγάλο πλῆθος τῶν δικαίων ἀνδρῶν, ὅσο καὶ τὸ ρόλο ποὺ διαδραματίζουν στὴ ζωὴ τοῦ κάθε πιστοῦ. Τὰ νέφη δίνουν σκιὰ καὶ φέρνουν δροσιά· οἱ Ἅγιοι δροσίζουν στὸν καύσωνα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «Ἡ μνήμη τῶν ἁγίων ἐκείνων ἀνδρῶν, ὡς νέφος θὰ σκιάζει ἐκεῖνον ποὺ φλέγεται ἀπὸ θερμοτερη ἀκτίνα· ἔτσι ἀνασταίνει καὶ ἀναζωογονεῖ τὴν ψυχή, ποὺ εἶναι ἀποκαμωμένη ἀπὸ τὶς δυστυχίες…» (Ὁμιλία 28). Ἐπίσης, τὰ νέφη γίνονται βροχή, ποτίζουν τὴ γῆ καὶ ἔτσι τὰ φυτὰ καὶ τὰ δέντρα δίνουν καρποὺς καὶ ἀνθούς. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ὅλοι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ἀναθάλλουμε μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων καὶ ἔχουμε ἔτσι τὴ δυνατότητα πνευματικῆς καρποφορίας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ σὲ μᾶς νὰ τινάξουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε φορτίο καὶ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸ ἀγώνισμα τοῦ δύσκολου δρόμου ποὺ ἔχουμε μπροστά μας. Εἶναι φανερὸ πὼς ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ εἰκόνες ἀπὸ τὸ χῶρο τοῦ ἀθλητισμοῦ: ἐκεῖ οἱ ἀθλητὲς ἔβγαζαν ἀπὸ πάνω τους κάθε περιττὸ ἔνδυμα, ἔτσι ὥστε νὰ εἶναι πιὸ ἐλεύθεροι καὶ εὐκίνητοι κατὰ τοὺς ἀγῶνες. Κάθε χριστιανὸς καλεῖται νὰ πράξει κάτι παρόμοιο, ἀφοῦ ἐπιβάλλεται νὰ πετάξει ἀπὸ πάνω του κάθε τι ποὺ θὰ τὸν ἐμπόδιζε στὴν πνευματικὴ ζωή, ὅπως π.χ. τὴν ἀπιστία, τὴ φιληδονία, τὸν ἐγωκεντρισμό, τὴ νωθρότητα καὶ τὴν προσκόλληση στὰ γήινα πράγματα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ πῶς ὁ Ἀπόστολος χαρακτηρίζει τὴν ἁμαρτία ὡς «εὐπερίστατον», ἐπειδὴ χωρὶς καλὰ-καλὰ νὰ τὸ καταλάβουμε μᾶς αἰχμαλωτίζει στὰ δίκτυά της. Χρειάζεται ἔτσι μὲ ὑπομονή, ἐπιμονή, νήψη καὶ θυσιαστικὸ πνεῦμα νὰ ἀγωνιζόμαστε στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα.

Ἡ πολυπρόσωπη κρίση ποὺ σήμερα βιώνουμε ὠθεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ ἔντονες ὑπαρξιακὲς ἀναζητήσεις καὶ σὲ ἀπεγνωσμένες προσπάθειες ἀνεύρεσης αὐθεντικῶν στηριγμάτων καὶ προτύπων πρὸς μίμηση. Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν ἀναμφίβολα γιὰ τὸ σύγχρονο ἄνθρωπο τοὺς φωτεινοὺς ὁδοδεῖκτες γιὰ τὴν ἀνεύρεση τοῦ πραγματικοῦ νοήματος τῆς ζωῆς καὶ γιὰ τὴν πορεία ἀπὸ τὸ κατ’ εἰκόνα στὸ καθ’ ὁμοίωσιν, ὥστε νὰ ἔχουμε αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ μᾶς ἀξίζει καὶ νὰ νιώθουμε τὴν πληρότητα στὰ ἔγκατα τῆς ὕπαρξής μας. Μελετώντας τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, παρατηροῦμε πὼς ἡ ἁγιότητα δὲν ἔχει μιὰ μοναδικὴ καὶ συγκεκριμένη συνταγὴ ποὺ συνθλίβει κάθε προσωπικὴ ἰδιαιτερότητα. Μέσα στὴν ὁμήγυρη τῶν Ἁγίων Πάντων συναντοῦμε Ἁγίους προερχόμενους ἀπὸ κάθε κοινωνικὴ τάξη καὶ μὲ ἐντελῶς διαφορετικὸ προσωπικὸ χαρακτήρα, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, ἱεράρχες καὶ αὐτοκράτορες, μάρτυρες καὶ νεομάρτυρες, ὅσιους καὶ ὁμολογητές, στρατιῶτες καὶ ἰατρούς, ταπεινοὺς οἰκογενειάρχες ποὺ φύλαξαν τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀξιωματούχους. Γίνεται, λοιπόν, φανερὸ ὅτι ὅλοι ἀνεξαιρέτως μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε τὸν ἁγιασμό, μιμούμενοι τοὺς Ἁγίους στὴν ἀποτίναξη τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐφάμαρτων ροπῶν, στὴν χωρὶς ὅρια ἀγάπη πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπο καὶ τέλος στὴν ἀξιοποίηση τοῦ κάθε ἰδιώματος τοῦ χαρακτήρα μας στὴν πορεία πρὸς τὴ θέωση.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ 26-4-2015

Σήμερα ἀκούσαμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων νὰ μᾶς λέει: «Ἐκεῖνες τὶς μέρες, καθὼς μεγάλωνε ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν, ἄρχισαν νὰ παραπονιοῦνται οἱ ἑλληνόφωνοι πιστοὶ ἐναντίον τῶν ἐβραιοφώνων ὅτι στὴν καθημερινὴ διανομὴ τῶν τροφίμων δὲν φρόντιζαν τὶς ἑλληνόφωνες χῆρες ὅσο ἔπρεπε. Τότε οἱ δώδεκα ἀπόστολοι σύναξαν ὅλους τοὺς μαθητὲς καὶ εἶπαν: «Δὲν εἶναι σωστὸ ἐμεῖς νὰ ἀφήσουμε τὸ κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀσχολούμαστε μὲ διανομὲς τροφίμων. Φροντίστε, λοιπόν, ἀδελφοί, νὰ ἐκλέξετε ἀπ’ ἀνάμεσά σας ἑφτὰ ἄντρες μὲ καλὴ φήμη, γεμάτους ἀπὸ τὴ σοφία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτοὺς θὰ ὁρίσουμε νὰ κάνουν αὐτὸ τὸ ἔργο κι ἐμεῖς θὰ ἀφιερωθοῦμε ἀποκλειστικὰ στὴν προσευχὴ καὶ στὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος». Μ’ αὐτὰ τὰ λόγια συμφώνησε ὅλη ἡ κοινότητα.  Ἔτσι, διάλεξαν τὸ Στέφανο, ἄνθρωπο γεμάτον πίστη καὶ Ἅγιο Πνεῦμα·  ἐπίσης τὸ Φίλιππο, τὸν Πρόχορο, τὸν Νικάνορα, τὸν Τίμωνα, τὸν Παρμενᾶ καὶ τὸ Νικόλαο ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, ποὺ προηγουμένως εἶχε προχωρήσει στὸν Ἰουδαϊσμό. Αὐτοὺς τοὺς ἔφεραν μπροστὰ στοὺς ἀποστόλους, ποὺ προσευχήθηκαν κι ἔβαλαν τὰ χέρια τους στὰ κεφάλια τῶν ἑφτά. Στὸ μεταξὺ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ διαδινόταν. Ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν στὴν Ἱερουσαλὴμ μεγάλωνε πολύ. Ἀκόμη καὶ ἱερεῖς πάρα πολλοὶ ἀποδέχονταν τὴν πίστη».

         Σὲ ὅλη τὴν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου οἱ ἀποστολικὲς περικοπὲς εἶναι εἰλημμένες ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων. Στὴν σημερινή, λοιπόν, γίνεται ἀναφορὰ γιὰ τὴν ἐκλογὴ τῶν ἑπτὰ διακόνων, ἀλλὰ μᾶς δίνει συγχρόνως σημαντικὰ στοιχεῖα καὶ πληροφορίες γιὰ τὴ ζωὴ τῶν πρώτων χριστιανῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων. Μᾶς ἀναφέρει, λοιπόν, ὅτι τὶς μέρες, κατὰ τὶς ὁποῖες οἱ Ἀπόστολοι ἀσκοῦσαν τὸ ἀποστολικὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ, ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν αὐξανόταν σημαντικά. Δημιουργήθηκε, ὅμως, πρόβλημα, ὅταν κατὰ τὴν καθημερινὴ διανομὴ τροφίμων δὲν λαμβανόταν ἡ δέουσα πρόνοια γιὰ τὶς ἑλληνόφωνες χῆρες, ὅσο γιὰ τὶς ἐβραιόφωνες. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς μᾶς δίνει καὶ τὴν πληροφορία ὅτι ἡ σύνθεση τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐκκλησίας ἀποτελεῖτο ἀπὸ μέλη προερχόμενα ἀπὸ Ἑβραίους τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τῶν ἄλλων περιοχῶν τῆς Παλαιστίνης, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἐβραιόφωνοι, δηλαδὴ μιλοῦσαν ἑβραϊκά, καὶ ἀπὸ μέλη τῶν ἑβραϊκῶν κοινοτήτων τῆς διασπορᾶς, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἑλληνόφωνοι. Ἐδῶ καταλαβαίνουμε καὶ τὴν οἰκονομικὴ διαφορὰ ποὺ ὑπῆρχε μεταξὺ τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν Ἑλληνιστῶν. Οἱ ἑλληνιστὲς ἦταν πιὸ εὔρωστοι οἰκονομικὰ καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ γινόταν ἡ διάκριση μεταξὺ τῶν ἐβραιοφώνων καὶ τῶν ἑλληνοφώνων χηρῶν. 

Ἕνα ἄλλο στοιχεῖο ποὺ βρίσκουμε σὲ αὐτὴ τὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ εἶναι ἡ καθημερινὴ «διακονία». Αὐτὴ ἡ διακονία ἔγινε γνωστὴ ὡς «ἀγάπαι», δηλαδὴ τὸ μοίρασμα τῶν ἀγαθῶν μεταξὺ τῶν πιστῶν. Δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ μιὰ φιλανθρωπικὴ πράξη ἀλλὰ εἶχε ὡς σκοπὸ τὴν αὔξηση καὶ τὴ συνοχὴ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Στὸ πρόβλημα ποὺ δημιουργήθηκε γιὰ τὴ διανομὴ τροφίμων μεταξὺ Ἑβραίων καὶ Ἑλληνιστῶν οἱ Ἀπόστολοι ἔδωσαν τὴ λύση μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο: κάνουν διαχωρισμὸ καὶ προβάλλουν διαβάθμιση τῶν διακονημάτων ἐντὸς τῆς ἐκκλησίας. Θεωροῦν πιὸ σωστὸ αὐτοὶ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ  τὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν προσευχή. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποστολὴ ποὺ τοὺς εἶχε ἀνατεθεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο μὲ τὴν ἐκλογή τους στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα, νὰ κηρύξουν τὸ εὐαγγέλιο σὲ ὅλα τὰ ἔθνη. Τὸ ἔργο τῆς διακονίας καὶ τῆς διανομῆς τροφίμων θὰ ἀνατεθεῖ σὲ ἄλλους, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, πρέπει νὰ διακρίνονται γιὰ τὴν καλή τους φήμη, τὴ σοφία τους καὶ νὰ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σοβαρὸ εἶναι, λοιπόν, τὸ ἔργο τους, ἀφοῦ ἀπαιτεῖ νὰ ἔχουν αὐτὰ τὰ χαρίσματα. Ἐπίσης, βλέπουμε τοὺς Ἀποστόλους μετὰ ἀπὸ προσευχὴ νὰ βάζουν τὰ χέρια τους πάνω στὰ κεφάλια τῶν ἑπτά, γιὰ νὰ τοὺς μεταδοθεῖ ἡ θεία χάρη. Ἔτσι τὸ διακόνημα ποὺ ἀνέλαβαν οἱ ἑπτὰ διάκονοι ἦταν καρπὸς τῆς θείας χάριτος.

            Ἡ ἐκλογὴ τῶν ἑπτὰ διακόνων ἔγινε μὲ σκοπὸ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν πρακτικὰ ζητήματα, νὰ διανέμουν τὰ ἀγαθὰ τῆς ἐκκλησίας μὲ δικαιοσύνη, ὥστε νὰ μὴν προκύπτουν ἀντιπαραθέσεις μεταξὺ τῶν πιστῶν. Μὲ αὐτὴν τὴν κίνησή τους οἱ ἀπόστολοι ἔκαναν φανερὸ ὅτι καὶ τὰ πρακτικὰ ζητήματα δὲν εἶναι κατώτερης σημασίας γιὰ τὴν ὀργάνωση τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν δὲν γίνει σωστὴ διαχείριση τῶν πρακτικῶν αὐτῶν ζητημάτων, τότε θὰ προκύψουν μεγαλύτερα, πνευματικὰ προβλήματα. Ἐπίσης, ἡ ἰδιαίτερη σημασία ποὺ ἔδωσαν στὴν ἐκλογὴ τῶν διακόνων φανερώνει πόσο σημαντικὴ εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἡ σωστὴ ἐπιλογὴ προσώπων. Γιατί καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀναλαμβάνουν τὴ διαχείριση τῶν πρακτικῶν ζητημάτων τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ εἶναι ἀκέραιοι καὶ ἀξιόπιστοι, ἐνάρετοι καὶ ταπεινοί. Δὲ σημαίνει ὅτι τὰ πρακτικὰ θέματα ποὺ προκύπτουν δὲν χρειάζονται πνευματικὰ χαρίσματα, γιὰ νὰ ἐπιλυθοῦν, ἄλλωστε οἱ ἑπτὰ διάκονοι εἶχαν πολλὰ τέτοια χαρίσματα. Γι’ αὐτὸ ἂς ζητοῦμε τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιὰ ὅσους ἐργάζονται μὲ πίστη καὶ φόβο Θεοῦ σὲ κάθε περιοχὴ τῆς ζωῆς, μὰ πιὸ πολὺ, ὅπως εἶναι αὐτονόητο «εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου». Ἀμήν.-

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

Σήμερα Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς ἀκούσαμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ μᾶς λέει: Ἀδελφοί, τώρα εἶναι πιὸ κοντά μας ἡ σωτηρία, παρὰ τότε ποὺ πιστέψαμε. Ἡ νύχτα πέρασε καὶ ἡ ἡμέρα ἔφθασε. Ἂς πετάξουμε, λοιπὸν, ἀπὸ πάνω μας, τὰ σκοτεινὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας κι ἂς ἐνδυθοῦμε σὰν ὄπλα τὰ φωτεινὰ ἔργα τῆς ἡμέρας, ὄχι σὲ ξεφαντώματα καὶ μεθύσια, ὄχι σὲ μοιχεῖες καὶ ἀσελγεῖς πράξεις, ὄχι μέσα στὴ φιλονεικία καὶ τὴ ζηλοφθονία. Ἀλλὰ ντυθεῖτε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ κι ἂς μὴν εἶναι ὅλη σας ἡ φροντίδα γιὰ τὸ σῶμα, ὥστε νὰ θεριεύουν ἔτσι μέσα σας οἱ διάφορες ἐπιθυμίες. Νὰ συμπαθᾶτε καὶ νὰ ἀποδέχεσθε ὅποιον δὲν ἔχει δυνατὴ πίστη καὶ νὰ μὴ σᾶς σκανδαλίζει γι’ αὐτὸν ὁ λογισμός σας. Ὅποιος ἔχει δυνατὴ πίστη, αὐτὸς κρίνει ὅτι μπορεῖ νὰ φάγει ἀπ’ ὅλα, ὅποιος, ὅμως, ἔχει ἀδύνατη πίστη, αὐτὸς τρώγει χόρτα. Κι ὅποιος τρώγει, νὰ μὴν περιφρονεῖ ἐκεῖνον ποὺ δὲν τρώγει. Κι ὅποιος δὲν τρώγει νὰ μὴν κατακρίνει ἐκεῖνον ποὺ τρώγει. Γιατί αὐτὸς εἶναι ἄνθρωπος ποὺ τὸν δέχθηκε ὁ Θεός. Ποιὸς εἶσαι σύ, ποὺ κρίνεις τὸν ξένον ὑπηρέτη; Τώρα ἂν αὐτὸς εἶναι καλὸς ἢ κακὸς αὐτὸ ἀφορᾶ τὸν δικό του Κύριο. Εἶναι βέβαιο, ὅμως, πὼς θὰ σταθεῖ, γιατί ὁ Θεὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸν κάνει νὰ σταθεῖ.

Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα στοχεύει στὸ νὰ μᾶς προετοιμάσει γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ συμπεριφερόμαστε κατὰ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ὁποία ξεκινᾶ ἀπὸ αὔριο. Ἡ προσδοκία τῆς δευτέρας ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ κάνει τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ καλεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ μὴν ἀδρανοῦν, ἀλλὰ νὰ βρίσκονται συνεχῶς σὲ μιὰ πνευματικὴ ἐγρήγορση. Ἡ ζωὴ τοῦ πιστοῦ ἀπὸ τὴ βάπτισή του καὶ ἔπειτα ἀποτελεῖ μιὰ πορεία ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει σ’ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ προσδοκᾶ καὶ ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στὴν πορεία του αὐτὴ καλεῖται νὰ ἀπορρίψει τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ γεμίσει τὴ ζωή του μὲ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιὰ νὰ καταφέρει νὰ πετύχει αὐτὸ πρέπει νὰ συνταυτίσει τὸ θέλημά του μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συστήνει στοὺς πιστοὺς νὰ πετάξουν ἀπὸ πάνω τους τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ νὰ ἐνδυθοῦν τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. Λέγοντας ἔργα τοῦ σκότους ἐννοεῖ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, τὰ ὁποῖα ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό. Ἐνῶ ὅπλα τοῦ φωτὸς ἐννοεῖ τὰ ὅπλα τῆς ἀρετῆς, τὰ ὁποῖα ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο στὸ νὰ βιώνει ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωὴ τὴν μέλλουσα. Στὴν προσπάθειά του νὰ βοηθήσει τοὺς πιστοὺς νὰ ἐνδυθοῦν τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς καὶ νὰ ἀποφύγουν τὰ ἔργα τοῦ σκότους, τοὺς συνιστᾶ τὴν ἀποφυγὴ τριῶν ἁμαρτωλῶν ροπῶν. Ἡ πρώτη ἀναφέρεται στὰ συμπόσια μὲ τραγούδια ἀνάρμοστου περιεχομένου, ὅπου γίνεται κατάχρηση τοῦ ποτοῦ, ὁδηγώντας τοὺς ἀνθρώπους στὴ μέθη καὶ ὑποδουλώνοντάς τους στὰ πάθη τους. Τὸ δεύτερο ζεῦγος ἀναφέρεται στὶς παράνομες ἐρωτικὲς σχέσεις καὶ διάφορες ἄλλες παρεκτροπὲς  ποὺ ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀνηθικότητα. Καὶ ἡ τρίτη ποῦ ἀναφέρεται στὶς φιλονεικίες καὶ τὸ ζῆλο, ποὺ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους. Τὰ ἁμαρτήματα αὐτά, ὅταν τὰ δοῦμε προσεκτικά, βλέπουμε ὅτι ἔχουν ὡς κύριο στόχο τὸν ἐγωισμὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὑποβιβάζουν τὴν ἀγάπη ποὺ πρέπει νὰ δείχνουμε πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας. Ἡ ὁλοκλήρωση τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ δὲν ἐπιτυγχάνεται ἁπλὰ καὶ μόνο ἀπὸ τὴν ἀποχὴ ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἁμαρτήματα, ἀλλὰ ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν ἔνδυση τοῦ Χριστοῦ. Ἔνδυση τοῦ Χριστοῦ σημαίνει νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του ἔτσι, ὥστε νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του. Ἕνα ἄλλο φοβερὸ ἁμάρτημα, στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶναι ἡ κατάκριση, τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε ὅλοι ἀνεξαιρέτως μὲ κάθε τρόπο ἀπὸ τὴ ζωή μας. Οἱ πιστοὶ θὰ λογοδοτήσουν ὁ καθένας ξεχωριστὰ γιὰ τὶς πράξεις καὶ τὴ ζωή του ἐνώπιον του Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς τονίζει νὰ μὴν κρίνουμε τοὺς συνανθρώπους μας, γιὰ νὰ μὴν μᾶς κρίνει καὶ ἐμᾶς ὁ Θεός. Μὲ τὸ κριτήριο ποὺ κρίνουμε, θὰ κριθοῦμε καὶ μὲ τὸ μέτρο ποὺ μετρᾶμε, θὰ μετρηθοῦμε (Ματθ. 7,1-2). Ἡ κατάκριση ἐμπεριέχει ἑωσφορικὸ ἐγωισμὸ καὶ ἐκβάλλει τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους. Ἔτσι νουθετεῖ τοὺς πιστοὺς νὰ ἀποδέχονται τοὺς ἄλλους χωρὶς νὰ τοὺς κατακρίνουν. Ἰδιαίτερα τὴν περίοδο αὐτὴ ποὺ ξεκινᾶ ἡ νηστεία τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἂς μὴν ὑποκύψουμε στὸ πειρασμὸ νὰ  κατακρίνουμε τοὺς ἄλλους Ὁ λόγος τοῦ Παύλου μᾶς κλείνει τὸ στόμα καθὼς τὸν ἀκοῦμε νὰ λέει, θέλοντας νὰ μᾶς φανερώσει πόσο φοβερὸ πράγμα εἶναι ἡ κατάκριση: «ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποῦ θὰ κρίνεις ἕνα ξένο ὑπηρέτη;». Ὅλοι οἱ πιστοὶ εἴμαστε ἴσοι μεταξύ μας, δοῦλοι στὸν ἴδιο Κύριο· πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ κρίνουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Τὸ ἔργο αὐτὸ ἀνήκει μόνο στὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ὁ μοναδικὸς κριτὴς τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου.

            Στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ αὔριο, ἂς εἰσέλθουμε σὲ αὐτὴ ἔχοντας ὑπόψη μας τὶς προτροπές, τὶς ὁποῖες μᾶς δίνει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν περικοπή. Αὐτὸ θὰ μᾶς βοηθήσει στὴν πνευματική μας ἀφύπνιση καὶ τὴν αὔξηση τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνα, ὥστε νὰ ὁδηγηθοῦμε καὶ ἐμεῖς πρὸς τὴν λαμπροφόρο ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν δική μας ἐσωτερικὴ ἀνάσταση. Καλὴ Σαρακοστή.  

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως  Κηφισίας