Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός 35

Κυριακή 27 Μαΐου 2012 – ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, Α΄ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ

(Ἰωάνν. ιζ΄ 1- 13)

«Ἵνα πάντες ἕν ὦσι»

Εἶναι ἕνας πόθος θεϊκός αὐτά τά λόγια, ἀδελφοί μου. Εἶναι ἀπό τά βαθειά αἰτήματα τῆς μεγάλης ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἕνα αἴτημα πού πέντε φορές ἔρχεται στά χείλη Του τό βράδυ ἐκεῖνο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Ἡ ἑνότης τῶν χριστιανῶν! Ἡ ὁμοφροσύνη τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀπό τά πρῶτα βήματα συνταράσσεται ἀπό αἱρέσεις καί πλάνες, ἀπό διαιρέσεις καί σχίσματα. Ἡ ἱστορία τῶν ἐθνῶν, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἱστορία διχογνωμιῶν καί πολέμων. Ἡ σύγχρονη ζωή μέσα στίς οἰκογένειες καί στίς κοινότητες, στούς συνεταιρισμούς καί τίς συλλογικές προσπάθειες, πού τόσες πολλές φορές δυσχεραίνει τήν ὁμαλή συμβίωση καί συνεργασία...

Ὅλα αὐτά μέσα στήν στοργική μέριμνα τοῦ προσευχομένου Κυρίου ἔχουν τήν πρώτη θέση. Τότε καί σήμερα καί πάντοτε, ἡ δύναμη καί ἡ γαλήνη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ χαρά κάι ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου, μιά πηγή τροφοδοσίας θά ἔχουν: τήν ἑνότητα καί τήν ὁμοφροσύνη μέσα στήν ἀνεξάντλητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ξεκινῶντας ἀπό τόν οὐρανό, ἡ Ἀγάπη ἀναδημιουργεῖ τή ζωή τῆς γῆς καί πάλι ἐκεῖ ξαναγυρίζει, στόν οὐρανό, ὅπου ὁ Θεός καί ἡ ποίμνη Του θά ζήσουν ἑνωμένοι ἀσύγχητα καί ἀδιαίρετα, ὄχι μόνο μέ τήν οὐσία καί τήν φύση τῆς Θεότητας, ἀλλά καί μέ τήν εὐτυχία τῆς τελείας ὁμοφροσύνης, συνεργασίας καί ἀγάπης. Γι’ αὐτό και ὁ Κύριος τήν Ἐκκλησία Του καί τή γῆ μας γενικώτερα τήν θέλει σάν ἀντικατοπτρισμό τῆς κοινωνίας τῆς Ἁγίας Τριάδος. «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς...ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς» προσεύχεται ὁ Κύριος, καί προσθέτει: Σέ παρακαλῶ, Πατέρα Μου, ὄχι μόνον διά τούς Ἕνδεκα τούτους μαθητάς Μου, ἀλλά καί δι’ἐκείνους πού θά πιστεύσουν στό μέλλον διά τοῦ κηρύγματός τους εἰς Ἐμέ. Σέ παρακαλῶ δι’ ὅλους αὐτούς, διά νά εἶναι ὅλοι ἕνα διά τῆς ἀγάπης καί ὁμοφροσύνης πού θά κυριαρχῇ μεταξύ τους. Καθώς Σύ Πάτερ, εἶσαι ἑνωμένος μέ Ἐμέ καί Ἐγώ εἶμαι ἑνωμένος μαζί Σου, λόγῳ τοῦ ὅτι ἔχομε καί οἱ δύο τήν αὐτήν οὐσίαν καί φύση, ἔτσι, Σέ παρακαλῶ, νά εἶναι καί αὐτοί ἕνα, διά τῆς κοινωνίας καί ἑνώσεώς τους μέ Ἡμᾶς. Ὕστερα, λοιπόν, ἀπό αὐτή τή βαθύτατη ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, μετά ἀπό τά διδάγματα τῶν παθημάτων πού μᾶς παρουσιάζει ἡ Ἰστορία, ἀλλά καί ἀπό τήν τόσον ἠλεκτρισμένην ἀτμόσφαιρα πού ἐπικρατεῖ στήν οἰκουμένη καί πού κρατεῖ ἄτομα καί λαούς σέ διαρκῆ ἀγωνία γιά τό μέλλον, ποιά εἶναι ἡ θέση ἡ δική μας, ἀδελφοί μου; Ἡ ἰδιότης μας ὡς χριστιανῶν, ὡς ἐκκλησιαζομένων μάλιστα χριστιανῶν, καί ἡ συμμετοχή μας αὐτή τήν ὥρα στό Μυστήριον τῆς Ἀγάπης, τήν Θείαν Εὐχαριστία, μᾶς τονίζει, μᾶς ἀναγκάζει – μπορῶ νά πῶ - νά ἐπιδιώξωμε, νά προσπαθήσωμε ἔντονα, ὥστε νά πραγματοποιεῖται μεταξύ μας ὁ θεϊκός πόθος τῆς ἑνότητας. Ὀ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «παρακαλῶ, ἀδελφοί μου, ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες καί μή ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα. Ὑμεῖς δέ πάντες τό ἕν φρονοῦντες, ὁμόψυχοι», ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες καί οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν αὐτό δέν τό ἐπιδιώξωμε ἐμεῖς, ποιός ἄλλος θά τό πραγματοποιήση; Ἄν οἱ χριστιανοί πού ἐκκλησιάζονται, κοινωνοῦν, ἐξομολογοῦνται καί μελετοῦν τό Εὐαγγέλιον, δέν δημιουργοῦν στήν οἰκογένειά τους, στό κατάστημά τους, στήν ἐπιχείρησή τους, στήν ἐνορία τους, ἀτμόσφαιρα καλῆς καί ὁμαλῆς συνεργασίας, σταθερῆς ἑνότητας, μακρόθυμης καί μεγαλόψυχης καί ταπεινῆς ἀγάπης, ἀπό ποιούς ἄλλους ἔχομε τήν ἀπαίτηση νά τό κάμουν;

Ἀδελφοί μου! «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Αὐτός ὁ Κύριος Ἰησοῦς, μαζί Του ὁ Πατέρας ὁ οὐράνιος καί τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τό κέντρο πού μᾶς ἕλκει καί πρός τό ὁποῖον ὅλοι πρέπει νά φερώμεθα. Ἐάν Αὐτός ἀποτελεῖ τό σημεῖον προσανατολισμοῦ μας καί τό μοναδικό μας Ἰδανικό, τότε σύν τῷ χρόνῳ καί ὁπωσδήποτε πλησιάζοντάς Τον, θά πλησιάζωμε καί ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἑνωμένοι μαζί Του θά ἑνωθοῦμε, αὐτομάτως, καί μεταξύ μας. Εὐτυχισμένοι μέσα σ’ αὐτή τή θέωση ὡς πρόσωπα καθ’ ἑαυτά, θά εἴμεθα εὐτυχισμένοι καί ὡς Ἐκκλησία, ὡς σύνολο καί κοινωνία ἀνθρώπων, πού διά τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον μέσα στήν ἑνότητα τοῦ πνεύματος, ἐπέρασαν μέσα ἀπό τούς δρόμους τῆς γήϊνης ζωῆς, ἀντιμετώπιζαν τίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ μέ ὑπομονή καί ἀνδρεία, ἐκαλλιέργησαν τήν ἀρετή, τήν ἁγιότητα, ἄνοιξαν μέ τήν πίστη καί τήν ἀγάπη των τούς οὐρανούς καί ἐκεῖ «τετελειωμένοι εἰς ἕν», χαίρονται «χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καί δεδοξασμένῃ». Γένοιτο!

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

Κυριακή Δ΄τῶν Νηστειῶν Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Κυριακή Δ΄τῶν Νηστειῶν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 13 

Κυριακή Δ΄τῶν Νηστειῶν 

14 Ἀπριλίου 2013 

(Ἑβρ. στ΄ 13-20) 

* 

«Τό ἀμετάθετον τῆς βουλῆς (τοῦ Θεοῦ)» 

Στήν ταραγμένη ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου άδελφοί, χάνουν ὅλο καί περισσότερο τό αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας. Γι’αὐτό θέλουν κάπου νά ἀκουμπήσουν, κάπου νά στηρίξουν τή ζωή τους γιά ν’ἀσφαλισθοῦν. Τά ἀνθρώπινα ὅμως μέτρα ἀσφαλείας ἀποδεικνύονται συνήθως ἀνίσχυρα, χωρίς καμμιά ἤ σχεδόν καμμιά ἀποτελεσματικότητα. Καί διερωτᾶται κανείς ἄν ὑπάρχη κανένας τρόπος πραγματικῆς ἀσφαλίσεως τῆς ζωῆς μας... Ὑπάρχει! ἀπαντᾶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή καί, συγχρόνως, ὑποδεικνύει δύο σταθερές ἐγγυήσεις ἐξασφαλίσεως τῆς ζωῆς. 

Ἡ πρώτη ἐγγύηση εἶναι ἡ πιστότης τοῦ Θεοῦ στήν ἐκπλήρωσι τῶν ὑποσχέσεών Του. Στόν Ἀβραάμ, λέει ὁ Ἀπόστολος, εἶχε δώσει ὁ Θεός μιά μεγάλη ὑπόσχεσι. «Θά σέ γεμίσω μέ πλούσιες εὐλογίες καί θά σοῦ χαρίσω ἀναρίθμητους ἀπογόνους». Καί μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς «ὑπέγραψε» ἕνα συμβόλαιο, τό ὁποῖο τήρησε κατά γράμμα. Γιατί, πραγματικά, οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ πλήθυναν καί ἔγιναν ἔθνος μεγάλο. Ἔτσι ἔδειξε ὁ Θεός ὅτι οἱ ὑποσχέσεις Του δέν διαψεύδονται ποτέ! 

Ὅταν, λοιπόν, μᾶς πιέζουν οἰκονομικές δυσκολίες ۠ ὅταν ἡ ἀδικία, ἡ συκοφαντία, τό ψέμμα μᾶς ἀπειλοῦν, ἄς κτυπᾶμε τήν πόρτα τοῦ οὐράνιου Πατέρα πού μᾶς ὑποσχέθηκε: «αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καί εὑρήσετε, κρούετε καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ζ΄7). Δέν μπορεῖ νά μήν τηρήσει τήν ὑπόσχεσί Του ὁ Θεός. «Ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν», μᾶς τονίζει σἠμερα ὁ Ἀπόστολος. Γύρω μας μπορεῖ τά πάντα νά κλονίζωνται, νά γκρεμίζωνται, νά γίνωνται στάχτη καί καπνός. Ἕνα μόνο μένει σταθερό καί ἀμετακίνητο: Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ δεύτερη ἀκλόνητη ἐγγύησις ἐξασφαλίσεως τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ ἄγκυρα τῆς ἐλπίδος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λέγει στή συνέχεια τῆς περικοπῆς, ὅτι ὅσοι πιστεύουν στόν Θεό ἔχουν «τήν ἐλπίδα σάν ἄγκυρα τῆς ζωῆς, πού ἐξασφαλίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε κίνδυνο». 

Πῶς ἀσφαλίζεται τό πλοῖο ἀπ’ τούς κλυδωνισμούς καί τήν καταστροφή πού μπορεῖ νά προκαλέσουν οἱ δυνατοί ἄνεμοι, τά πελώρια κύματα, ἡ ἄγρια τρικυμία; Ρίχνει τήν ἄγκυρα στό βυθό, πού εἶναι σταθερός καί ἀμετακίνητος. Ἐκεῖ ἡ ἄγκυρα γαντζώνεται γερά καί τό πλοῖο, πού βρίσκεται στήν τρικυμισμένη ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας, μένει σταθερό καί ἀσάλευτο. Ὅσο καί νά τό κτυποῦν οἱ ἄνεμοι δέν πρόκειται νά τό μετακινήσουν. Καί τά κύματα πού θά πέφτουν ἐπάνω του θά συντρίβωνται καί θά μεταβάλλωνται σέ ἀφρούς... 

Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ μπορεῖ νά μοιάζει πολλές φορές μέ τήν τρικυμισμένη θάλασσα. Μπορεῖ νά τήν κτυποῦν οἱ ἄνεμοι τῶν δοκιμασιῶν καί τά κύματα ἀναρίθμητων δυσκολιῶν. Στόν οὐρανό ὅμως, ἐκεῖ πού βρίσκεται ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής μας, ὁ Θεός μας, ἐκεῖ ἐπικρατεῖ ἡ σταθερότητα, ἡ γαλήνη καί ἡ ἠρεμία. Ὁ χριστιανός, λοιπόν, ἔχοντας τήν ἐλπίδα του στόν Θεό ρίχνει ἄγκυρα καί γαντζώνεται στό ἀσάλευτο βασίλειο τοῦ Θεοῦ καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἐξασφαλίζει στή ζωή του τή σταθερότητα καί τήν εἰρήνη. 

Ὅσοι ζητοῦν νά ἐξασφαλισθοῦν στόν κόσμο τοῦτο, λησμονοῦν τή ρευστότητα καί τήν ἀστάθεια πού τόν χαρακτηρίζουν. Τά δύο αὐτά στοιχεῖα ἀποκλείουν κάθε δυνατότητα γιά μόνιμη καί σταθερή ἐξασφάλισι τῆς ζωῆς. Ἑπομένως ἡ «ἀσφάλεια τῆς ζωῆς» πρέπει νά ἀναζητηθῆ σέ ἄλλο ἐπίπεδο. 

Ὄχι στό ἐπίπεδο τοῦ χρήματος, τῆς δυνάμεως, τῶν ἀνακαλύψεων τῆς ἐπιστήμης κ.λ.π., ἀλλά στό ἐπίπεδο τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος. Στήν πραγματικότητα ὁ μόνος ἀσφαλής εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στήν αἰωνιότητα καί ἐλπίζει νά τήν ἀπολαύση. Γιατί ἡ αἰωνιότητα εἶναι ἡ μόνη σταθερή καί ἀμετακίνητη πραγματικότητα ζωῆς, ὅπως μᾶς τήν ἔχει περιγράψει ὁ Κύριος καί ὅπως μᾶς τήν ὑπόσχεται ὁ ἀψευδής Θεός. Καί ὅποιος ζῆ μέ τήν ἐλπίδα στήν αἰώνια αὐτή πραγματικότητα, μοιάζει μέ πλοῖο πού ἔχει ρίξει δύο ἄγκυρες. Γιατί ὁ πιστός ἔχει ἐγγυημένη ἀσφάλεια ζωῆς στόν κόσμο αὐτό καί, ἐπίσης, ἐγγυημένη τήν ζωή τῆς αἰωνιότητας, τήν ὁποία ἐλπίζει νά τοῦ χαρίσει τό ἄπειρο ἔλεος καί ἡ ἀμετάκλητη ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ μας. ΑΜΗΝ! 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Κυριακή Γ΄ τῶν Νηστειῶν εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός  12

Κυριακή Γ΄ τῶν Νηστειῶν

7  Ἀπριλίου 2013

(Ἑβρ. δ΄14-16, ε΄1-6)

*

«Προσερχώμεθα...τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος,  ἵνα λάβωμεν ἔλεον καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν».

Ἡ προτροπή αὐτή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔχει ἰδιαίτερη ἐφαρμογή στήν πνευματική καί ἱστορική ζωή τοῦ ὀρθοδόξου ἑλληνικοῦ λαοῦ. Διότι καί σάν χριστιανοί καί σάν Ἕλληνες μόνο στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ βρήκαμε ἔλεος γιά τά ἁμαρτήματά μας, ἐνίσχυση δέ καί βοήθεια στίς μεγάλες περιπέτειες τοῦ Ἔθνους μας.

Ὁ Ἀπόστολος ἀναφέρεται σήμερα στό Ἀρχιερατικό ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, σάν Ἀρχιερεύς, μοιάζει, ἀλλά καί διαφέρει κατά πολύ ἀπό τούς ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ Ἰουδαῖοι ἀρχιερεῖς τῆς λευϊτικῆς ἱερωσύνης προσέφεραν πάνω στό θυσιαστήριο τοῦ Ναοῦ δῶρα καί θυσίες γιά τή συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ. Ὁ Κύριος ὅμως προσέφερε μοναδική θυσία, τόν ἴδιο τόν ἑαυτό Του πάνω στό Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ καί ἔγινε ἔτσι θύτης μαζί καί θῦμα. Χάρις στή μοναδική αὐτή θυσία, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀναδείχθηκε μοναδικός Ἀρχιερεύς καί ὁ Σταυρός του μοναδική πηγή τοῦ θείου ἐλέους.

Ἔκτοτε ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἡ μοναδική καταφυγή τῶν χριστιανῶν. Κατά τήν τέλεσι τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, χρίεται σταυροειδῶς μέ τό Ἅγιο Μύρο στά κύρια μέρη τοῦ σώματός του. Ἔπειτα, κάθε χριστανός, κάνοντας τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, σφραγίζει καί ἀσφαλίζει τήν ὕπαρξί του – σῶμα καί ψυχή - ἀπό τίς προσβολές τοῦ ἐχθροῦ καί ἀπό κάθε κίνδυνο, ἀρχίζει καί τελειώνει τήν καθημερινή του ἐργασία, συμμετέχει στή θ. Λατρεία, ἐνῶ μέ τά χείλη του ψιθυρίζει τό «Κύριε ἐλέησον»! Ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ συνδέεται μέ τή σταυροειδῆ εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐπίκλησι τοῦ ἐλέους καί τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ καθημερινός κόπος τοῦ χριστιανοῦ, οἱ χαρές καί οἱ λύπες του, ἡ ἀρρώστεια καί ὁ θάνατός του, ὅλα βρίσκονται κάτω ἀπ’τήν προστασία καί τή χάρι τοῦ Σταυροῦ.

Ἡ καταφυγή στή χάρι τοῦ Σταυροῦ κορυφώνεται, ὅταν ὁ χριστιανός προσέρχεται μέ συναίσθησι στά ἱερά Μυστήρια. Τότε ἡ λυτρωτική χάρη τοῦ Σταυροῦ γίνεται προσωπικό βίωμα.

Ἀπό τότε πού ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κήρυξε τό Σταυρό καί τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ στόν Ἄρειο Πάγο τῶν Ἀθηνῶν, ἡ Ἑλλάδα μας ἀγκάλιασε σιγά – σιγά τήν καινούργια πίστη μέχρις ὅτου ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἔγινε τό κέντρο τῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων καί τό ἰσχυρό καταφύγιο στίς ἀλλεπάλληλες περιπέτειες τῆς ἱστορίας τους.

Δέν εἶναι λίγοι οἱ συμπατριῶτες μας πού μαρτύρησαν κατά τούς αἰῶνες τῶν μεγάλων διωγμῶν. Οἱ Κατακόμβες τῆς Μήλου (τοῦ β΄ μ.χ. αἰῶνος) εἶναι ἕνα ἀπό τά ζωντανά μνημεῖα τῆς αἱματηρῆς προσφορᾶς τῶν Ἑλλήνων χριστιανῶν, κατά τούς φοβερούς ἐκείνους χρόνους. Ὅταν, κατόπιν, ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἵδρυσε τή Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, πού γρήγορα ἔγινε ἑλληνική, τό νέο ἐκεῖνο πολίτευμα σάν σύμβολό του εἶχε τόν «τύπον τοῦ Σταυροῦ». Καί ὅταν ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀξιώθηκε νά ἀνακαλύψη στά Ἱεροσόλυμα τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου, ὁ Σταυρός αὐτός ἔγινε ἡ δύναμη καί ἡ καταφυγή ὁλόκληρης τῆς Αὐτοκρατορίας.

Ἀλλά καί ὅταν «ἡ Πόλις ἑάλω», ὅταν ἔπεσε ἡ Κωνσταντινούπολις καί ἄρχισε ἡ μακραίωνη τουρκική δουλεία καί καταδυναστεία, τό δοῦλο Γένος κατέφευγε σύσσωμο κάτω ἀπ’ τήν προστατευτική σκιά τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Σταυρός, τά Πάθη καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἦταν «καταφυγή καί δύναμις» γιά τόν ὀρθόδοξο ἑλληνικό λαό «ἐν ταῖς θλίψεσιν ταῖς εὑρούσαις αὐτόν σφόδρα» (ψαλμ. 45, 1). Καί τό μυστικό ὅπλο τῶν ὑποδούλων ἐκείνων ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 δέν ἦταν ἄλλο ἀπό τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Σ’ αὐτόν κατέφευγαν, μέ ἄδολη καί ἁγνή πίστι, καί σ’αὐτόν βρῆκαν πραγματικά τή δικαίωσι τῶν τιμίων ἀγώνων τους «ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος».

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, παρά τίς λυσσαλέες ἀντιδράσεις τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, εὐλογεῖ τό Ἔθνος μας καί τό ἱερό Λάβαρό του – τή ἱερή Σημαία μας.!  Ὁ Σταυρός ὑψώνεται στούς Ναούς μας καί στίς καρδιές τῶν Ἑλλήνων.

Οἱ σκοτεινές δυνάμεις δέν θά σταματήσουν τίς δόλιες προσπάθειές τους προκειμένου νά ξερριζώσουν τό Σταυρό ἀπ’ τή ζωή τοῦ εὐλογημένου αὐτοῦ Ἔθνους. Οἱ ἄπιστοι καί ἄθεοι δέν θά κουρασθοῦν νά ρίχνουν τά βέλη τους ἐναντίον τῆς πίστεως τοῦ Ἐσταυρωμένου... Ματαίως, βέβαια. Ὁ Σταυρός, ἡ πίστις μας εἶναι « ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον» Ἐμεῖς χρειάζεται νά γρηγοροῦμε καί νά προσευχώμαστε γιά τόν ἑαυτό μας, τήν Ἐκκλησία μας, τήν Ἑλλάδα μας καί γι’ αὐτούς ἀκόμη τούς σημερινούς ἀρνητές καί σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ.

Σήμερα, πού ἡ Ἐκκλησία μας, τόν ὑψώνει στό μέσο τῶν ἱερῶν ναῶν μας πρός ἐνίσχυσί μας, κατά τόν πνευματικό ἀγώνα στό μέσο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς ἅς τόν προσκυνήσωμε μέ εὐλάβεια δεόμενοι:«Ἡ ἀήττητος καί ἀκατάλυτος καί θείᾳ δύναμις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοοῦ Σταυροῦ μή ἐγκαταλίπης ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς. ΑΜΗΝ!

Κυριακή Β΄ τῶν Νηστειῶν(Ἑβρ. α΄10-14, β΄1-3) * «Ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί... ὡσεί περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καί ἀλλαγήσονται» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

Μέ μεγάλη καί αἰνιγματική περιέργεια στέκεται πάντοτε ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μπροστά στό μυστηριῶδες σύμπαν. Ὁ κόσμος μέ τούς ἀναρίθμητους «γαλαξίες» καί τά «νεφελώματα», τούς «ἡλίους», τά «ἄστρα» κ.λ.π., ἀλλά καί τό πλανητικό σύστημα, στό ὁποῖο ἀνήκει ἡ Γῆ, ἡ Σελήνη καί οἱ γνωστοί μας πλανῆτες συγκεντρώνουν τό μεγάλο ἐνδιαφέρον τοῦ συγχρόνου ἰδίως ἀνθρώπου, πού ζῆ στή λεγόμενη «ἐποχή τοῦ διαστήματος».

Ποιά ἄραγε εἶναι ἡ προέλευση τοῦ σύμπαντος; Μήπως ὑπῆρχε πάντοτε (αἰωνιότης τῆς ὕλης) ἤ μήπως εἶναι προϊόν τυχαίων συνδυασμῶν καί συμπτώσεων πού εἶναι ἄγνωστοι σέ μᾶς; Τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἀπαντᾶ ὁ Ἀπόστολος. Καί ἀναπτύσσοντας τή χριστιανική διδασκαλία περί τοῦ κόσμου διακηρύττει: «Ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν κόσμο. Αὐτός ἐδημιούργησε καί «στερέωσε» τή Γῆ μέσα στό ἀχανές διάστημα καί ἀπό τά δημιουργικά του χέρια προῆλθαν τά ἑκατομμύρια ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ.

Ἡ ἀπάντηση, λοιπόν, τῆς χριστιανικῆς κοσμολογίας στό ἐρώτημα περί τοῦ κόσμου εἶναι ὅτι ἡ ὕλη καί τό οὐράνιο σύμπαν προῆλθαν «ἐκ τοῦ μηδενός», χάρις στή δημιουργική ἐπέμβαση τοῦ Παντοδύναμου Δημιουργοῦ. Εἶναι δέ χαρακτηριστικό, ὅτι καί μεγάλοι ἀστρονόμοι, παλαιότεροι καί νεώτεροι, ἀποδέχονται τή βιβλική θέσι περί «δημιουργίας» τοῦ κόσμου.

Ἡ σημερινή ὅμως μορφή καί τό σχῆμα τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος δέν εἶναι μόνιμα καί αἰώνια. Εἶναι προσωρινά. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐπαναλαμβάνοντας τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, διδάσκει ὅτι «τό οὐράνιο σύμπαν κάποτε θά παλιώσει, ὅπως παλιώνουν τά ροῦχα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός ὅμως μέ μιά νέα δημιουργική του ἐπέμβαση θά ἀλλάξει, θά μεταμορφώσει καί θά ἀνακαινίσει τόν κόσμο».

Ἡ χριστιανική κοσμολογία, λοιπόν, δέχεται τήν πρωσωρινότητα τῆς Γῆς καί τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ὅπως δέχεται, ὅτι ὁ κόσμος εἶχε ἀρχή, ἔτσι διδάσκει, ὅτι ὁ κόσμος αὐτός θά ἔχει καί τέλος.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν οὐράνια Ἀποκάλυψι πού τοῦ ἔκανε ὁ Θεός γιά τή συντέλεια τοῦ κόσμου καί τό τέρμα τῆς ἱστορίας γράφει, ὅτι «εἶδε ἕναν καινούργιο οὐράνιο κόσμο καί μιά καινούργια Γῆ». Σημειώνει μάλιστα, ὅτι «ἡ ἀρχική μορφή τοῦ κόσμου, τῆς Γῆς καί τῆς θαλάσσης δέν ὑπῆρχε. Γιατί ὅλα εἶχαν ἀλλάξει. Ὅλα τά παλαιά εἶχαν γίνει καινούργια»(Ἀποκ. κα΄ 1).

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε, ὅτι ἡ ἀλλαγή καί ἀνακαίνιση τοῦ σύμπαντος θά γίνῃ κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του (Ματθ. κδ΄ 29).

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι θά ἀναστηθοῦν, κατά τήν κοινή Ἀνάστασι, θά δοῦν ἕναν καινούργιο καί ὄμορφο κόσμο. Μεταμορφωμένοι καί αὐτοί θά ζήσουν σ’ ἕνα μεταμορφωμένο, ἀνακαινισμένο κόσμο, ἀπείρως καλύτερο καί τελειότερο ἀπό τό σημερινό! Τό καινούργιο αὐτό φυσικό περιβάλλον τοῦ ἀνθρώπου θά βρίσκεται σέ τέλεια ἁρμονία μέ τόν ἄνθρωπο, χωρίς νά τοῦ δημιουργεῖ πιά κανένα πρόβλημα. Τό φυσικό περιβάλλον τοῦ ἀνθρώπου θά ἔχει πιά γίνει πραγματικός «κόσμος», στολίδι δηλαδή καί κόσμημα, χαρά καί ἀπόλαυση του ἀνθρώπου.

Ἡ στάση ἑπομένως τοῦ χριστιανοῦ ἔναντι τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος εἶναι θετική. Ὁ χριστιανός βλέπει τή φύσι καί τόν κόσμο μέ τά μάτια τοῦ «σήμερα» καί τοῦ «αὔριο». Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ χριστιανός, πού πιστεύει ὅτι ὁ κόσμος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, πρωτοστατεῖ στίς σύγχρονες προσπάθειες γιά τή διατήρηση καί διάσωση τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ὁ χριστιανός πού γνωρίζει ὅτι ἡ πρώτη ἐντολή τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο ἦταν «νά ἐργάζεται καί νά φυλάει» (Γεν. β΄, 15) τό φυσικό περιβάλλον, θά κάνει ὅ,τι μπορεῖ, ὥστε ὁ κόσμος νά θεωρῆται ὄχι πιά «ὑλικό ἐκμετάλλευσης», ἀλλά ἔργο τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ, πού ἀξίζει κάθε σεβασμό καί κάθε προστασία. ΑΜΗΝ!

Κυριακή τῆς Τυροφάγου ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός  10

Κυριακή τῆς Τυροφάγου

17  Μαρτίου 2013

( Ρωμ..ιγ΄ 11 –  ιδ΄4)

«Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους

καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός»

Ἡ πιό μεγάλη ἀντίθεση, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στή ζωή τῆς δημιουργίας εἶναι αὐτή πού παρατηρεῖται ἀνάμεσα στή μέρα καί τή νύχτα ۠ ἀνάμεσα στό φῶς καί στό σκοτάδι. Ἡ ἴδια καί, ἴσως, μεγαλύτερη ἀντίθεση παρατηρεῖται καί στήν πνευματική καί ἠθική ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Γιά τήν ἀντίθεση αὐτή, καθώς καί τήν ὑπέρβασή της κάνει λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή σημερινή περικοπή.

Ἡ νύχτα δόθηκε ἀπό τόν Δημιουργό γιά νά ἀναπαύεται ὁ ἄνθρωπος καί νά διακρίνεται ἀπό τά ζῶα. Τήν περιγράφει πολύ ὡραῖα ὁ Δαβίδ στόν προοιμιακό ψαλμό (103, στ. 20-21). Ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ἐργάζεται τή μέρα καί ἀναπαύεται τή νύχτα, τά ἄγρια κυρίως θηρία ἀναπαύονται τή μέρα καί τή νύχτα φροντίζουν γιά τή διατροφή τους.

Τή φυσική αὐτή τάξη στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου τή διαταράσσει ἡ ἁμαρτία. Οἱ ἄνθρωποι πού ὑποκύπτουν καί ὑποδουλώνονται στά διάφορα πάθη μοιάζουν πιά μέ τά ἄγρια θηρία ۠ ζοῦν καί κινοῦνται κυρίως  τή νύχτα. Περιμένουν νά πέσει τό σκοτάδι τῆς νύχτας γιά νά ἀρχίσουν τά ἄνομα καί ἁμαρτωλά ἔργα τους, τά «ἔργα τοῦ σκότους».

Πόσο εἰλικρινής εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ! Παρουσιάζει τά πράγματα καί τίς καταστάσεις τῆς ζωῆς ὅπως ἀκριβῶς εἶναι. Οἱ ἄνθρωποι συνήθως παραποιοῦν κάι διαστρέφουν τήν πραγματικότητα. Τή νύχτα τή λένε μέρα καί τή μέρα νύχτα. Γι’αὐτό  δέν εἶναι δύσκολο νά ἀκούσει κανείς, ὅτι ἡ χωρίς ἠθικούς φραγμούς ζωή εἶναι «ἐλευθερία», «πρόοδος» καί «ἐξέλιξη» ۠ ὅτι ἡ ἀπιστία, ἡ ἀθεΐα, ὁ ὀρθολογισμός κ.λ.π. εἶναι «φῶτα» τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ, ἐνῶ ἡ πίστη καί ἡ εὐσέβεια τῶν παλαιοτέρων ἐποχῶν ἦταν «σκοταδισμός»!

Ὅ,τι ὅμως καί νά λένε οἱ ἄνθρωποι, ἡ πραγματικότητα δέν ἀλλάζει. Τά ἔργα τῆς ἀπιστίας καί ἁμαρτίας εἶναι «ἔργα τοῦ σκότους».

Ἡ νύχτα ὅμως δέν διαρκεῖ παντοτεινά. Ἔρχεται ἡ στιγμή πού τό πιό πυκνό σκοτάδι τό διαδέχεται τό φῶς τῆς αὐγῆς. Τό φῶς τῆς μέρας. Ἡ μέρα νικάει τή νύχτα. Τό φῶς τῆς μέρας εἶναι ἡ νίκη καί ἡ ὑπέρβαση τῆς νύχτας.

Τήν εἰκόνα αὐτή μεταφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πνευματική ζωή καί λέει: «Ἡ νύχτα προχώρησε πολύ. Ἡ μέρα πλησιάζει». Καί ὅπως, κάθε πρωΐ, βγάζουμε τά νυχτερινά μας ροῦχα καί φορᾶμε τά ροῦχα της μέρας, ἔτσι ἄς ἐγκαταλείψουμε ὁριστικά τά «ἔργα τοῦ σκότους» καί ἄς φορέσουμε τά φωτεινά «ἔργα τῆς ἀρετῆς». Τό νόημα τῆς εἰκόνας αὐτῆς εἶναι ὅτι ἡ ἠθική καί πνευματική ζωή εἶναι μιά πλήρης καί ὁριστική μεταβολή καί ἀλλαγή ζωῆς. Εἶναι μιά τελείως διαφορετική ζωή ὅσο ἡ μέρα ἀπό τή νύχτα. Μιά κατάσταση πού τή χαρακτηρίζουν ἐντελῶς καινούργια στοιχεῖα, ὅπως εἶναι τό φῶς, ἡ ζωή, ἡ χαρά καί οἱ ἐκδηλώσεις τῆς ἀρετῆς.

Ἀλλ’ ὁ Ἀπόστολος γίνεται περισσότερο συγκεκριμένος. Λέγει: «Φορέστε σάν καθημερινό σας ροῦχο τόν Ἰησοῦ Χριστό». Καί μέ τή νέα αὐτή εἰκόνα θέλει νά μᾶς πῆ ὅτι ὁδηγός καί ἐμπνευστής τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ὁ Χριστός.

Ὅπως τά ροῦχα μᾶς συνοδεύουν σ’ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις τῆς μέρας καί ὁλόκληρης τῆς ζωῆς μας, ἔτσι ἡ παρουσία, ἡ ἀγάπη καί ἡ σκέψη τοῦ Ἰησοῦ πρέπει νά μᾶς συνοδεύουν κάθε ὥρα καί κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας. Τότε ἀκριβῶς τά ἔργα μας παίρνουν ἄλλο νόημα. Γίνονται «ἐν Χριστῷ». Καί ὅταν λέμε «ἔργα» δέν ἐννοοῦμε μόνο τίς χριστιανικές ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς, ἀλλά καί τά ἔργα καί τίς ἀπασχολήσεις τῆς ἐπαγγελματικῆς καί κοινωνικῆς ζωῆς.

Τό τελικό συμπέρασμα τοῦ Ἀποστόλου: «Ἄς συμπεριφερώμαστε μέ εὐπρέπεια καί κοσμιότητα, ὅπως συμπεριφέρεται κανείς τή μέρα, κάτω ἀπό τά βλέμματα ὅλων». Ἡ ἠθικοκοινωνική ζωή τοῦ χριστιανοῦ πρέπει νά εἶναι τέτοια, ὥστε νά ἀντέχει στό φῶς τῆς μέρας. Νά μή φοβᾶται τό φῶς τῆς δημιότητος ۠ νά κυλᾶ ὄμορφα, χωρίς καμμιά προσποίησι μπροστά στά μάτια ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων. Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ πρέπει νά εἶναι τέτοια, ὥστε νά μποροῦν ὅλοι νά τήν βλέπουν καί νά δοξάζουν «τόν πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε΄ 16). ΑΜΗΝ!

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Κυριακή Τῆς Μελλούσης Κρίσεως (Ἀπόκρεω). «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν» εκ της Ιερλας Μητροπόλεως Χίου Ψαρρών και Οινουσσών

Τῆς Μελλούσης Κρίσεως (Ἀπόκρεω). 

«Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε

τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν»



Πόσο γλυκά, ἀδελφοί μου, θά ἠχήσῃ στά αὐτιά καί πόση χαρά θά φέρῃ στήν ψυχή τῶν ἐκλεκτῶν δούλων τοῦ Κυρίου ὁ θεϊκός αὐτός λόγος, τότε τήν μεγάλη στιγμή τῆς δευτέρας Παρουσίας Του! Πόσο θά δοξασθοῦν κατά τήν Ἡμέρα ἐκείνη οἱ ταπεινοί καί περιφρονημένοι, στόν νῦν αἰῶνα, ὀπαδοί τοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης. Διότι ὁ ἐρχομός τοῦ Κυρίου των, «ἐν δόξῃ», θά σημάνῃ καί τήν δική των ἀπαλλαγή ἀπό τά δεινά – τούς κόπους, τίς πίκρες, τά βάσανα – τῆς παρούσας ζωῆς, καί τήν θριαμβευτική εἴσοδό των στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ φωτός καί τῆς μακαριὀτητος. Ἐκεῖ δηλαδή, ὅπου, κατά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, δέν θά ὑπάρχῃ ποτέ νύκτα, διότι «Κύριος ὁ Θεός φωτιεῖ αὐτούς» καί «ὁδηγήσει αὐτούς ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων κάι ἐξαλείψει ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν»

Καί ποιοί θά εἶναι αὐτοί οἱ ἐκλεκτοί δοῦλοι τοῦ Κυρίου, οἱ τρισευτυχισμένοι πού θά λάβουν μιά τόσο μεγάλη θεϊκή εὐλογία; Ποιές θά εἶναι οἱ προνομιοῦχες ἐκεῖνες ψυχές, πού θά συμβασιλεύσουν μέ τόν Κύριο στήν μέ περισσή φροντίδα καί ἐπιμέλεια, ἑτοιμασμένη Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, γιά τήν ὁποία εἶχε πῇ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ποτέ κανείς δέν ἐφαντάσθη πόσο σπουδαῖα εἶναι ὅσα ἑτοίμασε γιά τούς ἐκλεκτούς Του ὁ Θεός; Ἀλλά τό εἶπεν ὁ Κύριος. Εἶναι ὄχι ὅσοι ἄκουσαν μόνον ἤ ἐπίστευσαν τά λόγια Του, ἀλλά ὅσοι τά ἔκαναν πρᾶξι. Εἶναι οἱ ἁπλοῖ καί ταπεινοί, πού ἐπίστευσαν, σάν παιδιά τόν Κύριο καί Τόν ἐμιμήθηκαν. Καί πῆραν τά δικά Του «σπλάχνα» καί τήν δική Του καρδιά καί μ’αὐτήν ἀγάπησαν τούς ἀδελφούς των. Τί λέγω; Μ’ αὐτήν ἀγάπησαν τόν Ἴδιο τόν Κύριο, στό πρόσωπο τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Εἶναι ἐκεῖνοι πού ἐταπεινώθησαν, σάν τόν Κύριο, καί ἐδόθησαν ἀνεπιφύλακτα στήν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης. Ἔσκυψαν, δηλαδή, μέ συμπόνια καί στοργή, ἐπάνω στούς πονεμένους ἀδελφούς μας καί τούς ἔδωσαν ὄχι μόνον κάτι ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά των, ἀλλά αὐτήν τήν καρδιά των.

Καί εἶναι πολλοί αὐτοί οἱ εὐλογημένοι κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ὅμως, δέν φαίνονται. Εἶναι κρυμμένοι κάτω ἀπό τήν ματαιοδοξία τῶν ματαιοδόξων καί τόν θόρυβο τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. Ἀλλά, τί σημασία μπορεῖ νά ἔχη αὐτό; Ἀπολύτως καμιά. Διότι , «ὅταν ὁ Χριστός, ἡ ζωή ἡμῶν φανερωθῃ, τότε καί αὐτοί φανερωθήσονται ἐν δόξῃ».



Τήν ἴδια στιγμή πού οἱ πρῶτοι, οἱ ὀπαδοί τοῦ Κυρίου, θά εἰσέρχωνται, μέ ἀλαλαγμούς χαρᾶς, στούς Οὐρανούς, γιά νά ἀπολαύσουν τά αἰώνια ἀγαθά, κάποιοι ἄλλοι θά ἀκούσουν τήν φοβερή ἀπόφασι τοῦ Δικαίου Κριτοῦ: «πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι...». Φύγετε μακρυά Μου ὅλοι ἐσεῖς οἱ ἐργάται τῆς ἀνομίας. Πηγαίνετε κοντά σ’ ἐκεῖνον, πού ὑπηρετήσατε. Καί ποιοί θά εἶναι αὐτοί οἱ δυστυχισμένοι; Νά, ὅλοι ἐκεῖνοι πού μόνοι των, ἀπό τήν ζωήν αὐτήν καθώρισαν τήν θέσιν των. Οἱ σκληροί, οἱ ἀσυμπαθεῖς, οἱ ἄσπλαχνοι. Ὅσοι εἶχαν βγάλει τόν Χριστόν ἀπό τήν καρδιά των. Ὅσοι ἐμίσησαν καί περιεφρόνησαν καί ἐφέρθησαν ἀπάνθρωπα πρός τούς ἀδελφούς των. Ἀλλά καί ὅσοι εἶχαν τήν ἀγάπη μόνο στά χείλη καί ὄχι στήν καρδιά. Τρομερή, ἀλήθεια, στιγμή γιά ὅλους, ὅσοι ἄφησαν νά φωλιάσῃ στήν ψυχή των ἡ κακία καί ἡ σκληρότης καί ἐσκόρπισαν τριγύρω των τόν πόνο καί τή συμφορά.

Ἀδελφοί μου! Τά λόγια πού ἀκούσαμε σήμερα στό Εὐαγγέλιο, μέ τά ὁποῖα - ἄς σημειωθῇ - ἔκλεισε τό δημόσιο κήρυγμά Του ὁ Κύριος, εἶναι σοβαρά καί πρέπει νά τά προσέξωμε ἰδιαιτέρως. Διότι ἡ μέλλουσα Κρίσις καί ἀνταπόδοσις, πού προαναγγέλουν, εἶναι κάτι πού θά γίνῃ ὁπωσδήποτε. Εἶναι ἀπαίτησις τῆς θείας Δικαιοσύνης, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνει τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μέ τό στόμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: Πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ (πρέπει) ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσητε ἕκαστος τά διά τοῦ σώματος πρός ἅ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθόν εἴτε κακόν», λέγει. Καί τότε ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἀνίλεως γιά ὅλους ἐκείνους, πού δέν ἔδειξαν ἔλεος καί συμπάθεια στούς ἀδελφούς των, μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Ὥστε, ἀδελφοί μου, ἄς μαλακώσουμε τήν καρδιά μας μέ τήν ἀγάπη. Διότι αὐτή θά μᾶς σώσῃ. Αὐτή θά μᾶς ἀνοίξῃ τίς πύλες τοῦ Οὐρανοῦ. Τήν ἀγάπη ἄς ἐργαζώμεθα στήν ζωή μας. Αὐτή καί μόνον αὐτή θά μείνῃ, ὅταν - κατά τήν μεγάλη ἐκείνη στιγμή - ὅλα θά μᾶς ἐγκαταλείψουν. Στόν ζυγό τῆς θείας Δικαιοσύνης κανένα ἄλλο πρᾶγμα δέν εἶναι δυνατόν νά βάλουμε κατά τήν φοβερή Ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Οὔτε ἀξιώματα, οὔτε γνῶσιν, οὔτε γλωσσολαλιά, οὔτε, ἀκόμη, αὐτήν τήν πίστι. Ὅλα αὐτά θά ἔχουν καταργηθῇ τότε. Τό πιό πολύτιμο, πού θά μποροῦμε νά παρουσιάσουμε στόν Θεόν τῆς εὐσπλαχνίας, θά εἶναι τά ἔργα ἐκεῖνα, πού θά φέρουν τό ἄρωμα τῆς ἀγάπης. Ναί. Μόνον ὅταν προσφέρωμε στόν Κύριο, κατά τήν ἡμέρα τῆς ἐνδόξου δευτέρας Παρουσίας Του, πράξεις ζυμωμένες μέ τῆς καρδιᾶς μας τόν πόνο γιά τούς ἀδελφούς μας, θά ἀξιωθοῦμε νά ἀκούσωμε καί ἡμεῖς ἀπό τόν Ἅγιο Κύριο:«Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν...»

Γένοιτο!

Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου - ΙΕ΄ Ἐπιστολῶν (Τοῦ Προδρόμου) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 7

Κυριακή ΙΕ΄ Ἐπιστολῶν ( Τοῦ Προδρόμου)

24 Φεβρουαρίου 2013

(Β΄Κορ. στ΄ 16 – ζ΄ 1)

 «πιστεύομεν, διό καί λαλοῦμεν»

Ὅλο καί περισσότερο «ἀμάρτυρη» γίνεται ἡ πίστη στήν ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Δέν εἶναι μόνο ἡ συχνή ἀπουσία μαρτυρίας καί ὁμολογίας ἀλλά, πολλές φορές, καί ἡ ἐλαττωματικότητά τους, πού σημαδεύουν ἀρνητικά τούς καιρούς μας. Ὄχι σπάνια ἡ ὁμολογία τῶν Χριστιανῶν μοιάζει περισσότερο μέ φλυαρία παρά μέ ὁμολογία. Αὐτό συμβαίνει, γιατί δέν προσφέρουμε τόν γνήσιο καί ἄμωμο Χριστιανισμό τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Καί δέν τόν προσφέρουμε, γιατί δέν τόν ζοῦμε. Ἡ ὁμολογία μας πηγάζει συνήθως ἀπό τό μυαλό μας, ἀπό τά ἀποθέματα τῆς θεωρητικῆς γνώσεώς μας, καί ὄχι ἀπό τήν καρδιά μας, ἀπό τήν πνευματική ἐμπειρία μας. Ὅμως, ἡ Ὀρθοδοξία, δέν μεταδίδεται διανοητικά, ἀλλά ἐμπειρικά, βιωματικά, ὑπαρξιακά. Ποτέ ὡς ἁπλή μάθηση, ὡς θεωρητική γνώση ἤ ἰδεολογία. Ἡ τραγικότερη νόθευση τῆς πίστεώς μας εἶναι ἡ ἀλλοτρίωσή της στούς καιρούς μας σέ «χριστιανική ἰδεολογία», πού μόνο ἔργο ἔχει τήν ἀντιπαράταξή της ἀπέναντι στίς διάφορες ἰδεολογίες γιά τήν δημιουργία ἑνός «χριστιανικοῦ» μετώπου ἀπέναντι στίς δυνάμεις τῆς ἀπιστίας καί ἀθεΐας. Ἡ μαρτυρία καί ὁμολογία μας τότε μόνο μποροῦν νά ἔχουν πληρότητα καί καθολικότητα (νά μεταδίδουν δηλαδή ὀρθοδοξία), ὅταν ἔχουν τή σωστή προϋπόθεση. Καί αὐτή εἶναι ἡ Πίστη.

Ποιά πίστη ὅμως; Μήπως μιά ἁπλή παραδοχή καί κατάφαση τοῦ περιεχομένου τῆς ὀρθοδόξου δογματικῆς διδασκαλίας; Μήπως μιά ἐξωτερική συγκατάθεση στήν ὑπεροχή τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας ἀπέναντι στίς διάφορες «χριστιανικές» Ὁμολογίες ἤ «Ἐκκλησίες», ὅπως ἐσφαλμένα τίς χαρακτηρίζουμε συχνά; Ὄχι. Ἐδῶ ὁ Ἀποστολος Παῦλος κάνει λόγο γιά μιά ἄλλου εἴδους πίστη. Μιλεῖ γιά μιά ἐσωτερική πληρότητα κάι βεβαιότητα, πού ἔχει πολύ διαφορετικές προϋποθέσεις. Γιά νά μᾶς δείξει γιά ποιά πίστη αὐτός μιλεῖ, μᾶς παρουσιάζει πρῶτα τόν χριστιανό στήν αὐθεντική μορφή του. Εἶναι αὐτός, πού πιέζεται μέ κάθε τρόπο, ἀλλά δέν φθάνει ποτέ σέ ἀδιέξοδο ۠ παλεύει μέσα στίς ἀνάγκες του, ἀλλά δέν ἀπελπίζεται ۠ διώκεται, ἀλλά δέν νοιώθει ἐγκαταλελειμμένος ἀπό τό Θεό ۠ πέφτει κτυπημένος, ἀλλά δέν συντρίβεται! Πρέπει νά ὁμολογήσουμε, ὅτι μέ τά μέτρα τῆς ἐποχῆς μας ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος φαίνεται κυριολεκτικά ἐξωγήινος, ἐξωπραγματικός. Τό μυστικό τῆς θαυμαστῆς αὐτῆς ὑπερβάσεως κάθε ἀντιξοότητας καί κακοπάθειας δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα στόν χριστιανό πού, θαυματουργικά, ξεπερνᾶ τήν κάθε ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Ἔτσι, παρ’ ὅλο πού ὡς ἄνθρωποι εἴμαστε «ὀστράκινα» (πύλινα) σκεύη, δέν τσακιζόμαστε, δέν συντριβόμαστε. Νικᾶμε μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ’ αὐτό συμβαίνει μόνο, ὅταν ὁ Θεός βρίσκεται μέσα μας.

Καρπός τῆς βεβαιότητας τῆς πραγματικῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ μέσα μας εἶναι ἡ πίστη, γιά τήν ὁποία μιλεῖ ὁ Παῦλος. Εἶναι ἡ βεβαιότητα, ὅτι ὁ Θεός, πού κατοικεῖ μέσα μας, μᾶς ἐλευθερώνει συνεχῶς ἀπό τούς κινδύνους, πού μᾶς ἀπειλοῦν, καί ἐπειδή εἴμαστε κάθε στιγμή πρόθυμοι νά δεχθοῦμε τόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ, μᾶς δίνει τή δύναμη νά μετέχουμε συνεχῶς καί στήν Ἀνάστασή Του. Στήν κατάσταση αὐτή εἶναι δυνατή ἡ γνήσια ὁμολογία καί ἡ μαρτυρία. Ἔτσι ἐξηγοῦνται τά θαυμαστά ἐκεῖνα σημεῖα κατά τό μαρτύριο τῶν ἀρχαίων ἀλλά καί τῶν νεωτέρων Ἁγίων (Νεομαρτύρων).

Ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι μιά ἀδιάκοπη προβολή ζωντανῆς μαρτυρίας καί ὁμολογίας. Κάθε μέρα τιμᾶμε Ἁγίους. Κάθε νέα μέρα ἀνακαλοῦμε στή μνήμη μας τήν μαρτυρία καί ὁμολογία τῶν Ἁγίων, καί ἔτσι «σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις» συνεχίζεται καί ἡ δική μας στόν κόσμο αὐτό πορεία πρός τόν ἀναμενόμενο καί «ἐρχόμενο» Κύριο. Ὁ δρόμος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι τελικά πορεία πάνω στά χνάρια τῶν Ἁγίων. Ὀρθόδοξος εἶναι αὐτός, πού ἀκολουθεῖ τά βήματά τους, πού συνεχίζει τόν ἀγώνα γιά τήν ἐνοίκηση τοῦ Θεοῦ μέσα του, ὥστε νά εἶναι δυνατό νά δώσει καί αὐτός τήν δική τους ὀρθόδοξη μαρτυρία. ΑΜΗΝ!

Κυριακή ΙΣΤ Ματθαίου Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 5

Ἁγίου Χαραλάμπους

10 Φεβρουαρίου 2013 

(Β΄ Τιμ. β΄ 1-10)

«τέκνον μου, ἅ ἤκουσας παρ’ ἐμοῦ διά πολλῶν μαρτύρων,

ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις»

Κουρασμένοι οἱ νεοέλληνες ἀπό ἄλλους τρόπους ζωῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀπογοητευμένοι ἀπό τίς ἱδεολογίες καί τόν τρόπο ζωῆς, πού μαστίζουν τίς σύγχρονες κοινωνίες καί ἀπονεκρώνουν κάθε διαπροσωπική σχέση, ἀναζητοῦν μέ πολύ πόθο τήν παράδοση, πού βιώθηκε χρόνια τώρα στόν τόπο αὐτό. Πιστεύουν πολλοί πώς βρίσκοντας τήν αὐτοσυνειδησία τους θά συναντήσουν τήν ἐσωτερική εἰρήνη καί τήν ἠρεμία. Ἀλλά αὐτή ἡ παράδοση πού βιώθηκε στόν χῶρο αὐτό, εἶναι ζυμωμένη καί συνδέεται στενά μέ τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Γι’αὐτό ἀπό διαφόρους ἀναζητητές γίνεται μεγάλη προσπάθεια, γιά νά βρεθεῖ αὐτή ἡ Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, πού ἐπηρέασε στό παρελθόν τήν ζωή τῶν πατέρων μας.

Παρατηρώντας τό χωρίο πού προτάξαμε τῆς σημερινῆς ὁμιλίας βλέπουμε ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Τιμόθεος προτρέπεται ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τόν Πνευματικό του Πατέρα, νά παραδώσει σέ πιστούς ἀνθρώπους αὐτά πού ἄκουσε ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἀπόστολο καί τά ὁποῖα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τά παρέλαβε ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση δέν εἶναι ἀνθρώπινος λόγος καί στοχασμός, ἀλλά ἀποκάλυψη τοῦ Θεανθρώπου, πού δόθηκε στούς Ἁγίους σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Ἰούδα:«...ἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (Ἰούδα, 3) καί παραμένει στήν Ἐκκλησία, ὡς ἀτίμητος θησαυρός. Ἀκόμη, ὅτι αὐτή ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση παραδίδεται ἀπό τούς ἁγίους σέ πιστούς ἀνθρώπους. Αὐτή, ὅμως, ἡ παράδοση καί παραλαβή δέν εἶναι μηχανική κάι διδασκαλική, ἀλλά μυστηριακή. Δηλ. προϋποθέτει μιά γέννηση. Ὁ Τιμόθεος ἐγεννήθη ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἔγινε «τέκνον» πνευματικό καί παρέλαβε τήν ζωή. Στή Χειροτονία τοῦ Πρεσβυτέρου ὁ Ἐπίσκοπος παραδίδει στόν χειροτονηθέντα ὄχι ἁπλῶς διδασκαλία, ἀλλά τόν Χριστόν, λέγοντας «λάβε τήν παρακαταθήκην ταύτην». Ἔτσι, εἴτε λέμε Ὀρθόδοξη Παράδοση εἴτε παραδεδομένη πίστη, εἴτε ἡ παράδοση χαρακτηρίζεται ὡς ἀποστολική, πατερική, ἐκκλησιαστική εἶναι ἕνα καί τό αὐτό.

Μέ ὅλα ὅσα ἐλέχθησαν γίνεται φανερό ὅτι φορεύς τῆς Παραδόσεως εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί ὅτι οἱ ἅγιοι, ὡς πραγματικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι φορεῖς αὐτῆς τῆς ζωντανῆς παραδόσεως. Αὐτοί παραλαμβάνουν σωστά καί ἔπειτα παραδίδουν σωστά αὐτή τήν θεολογία.

Τά ἱερά λόγια, μέ τά ὁποῖα μᾶς παραδίδεται ἀπό τούς ἁγίους ἡ Παράδοση εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή, τά ἔργα τῶν ἁγίων Πατέρων, οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, τά Μυστήρια, ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας. Ἔργα ἀκόμη τῆς Παραδόσεως ἤ ἐκφράσεις της εἶναι οἱ λειτουργικές τέχνες, ἡ ἁγιογραφία, ἡ Βυζαντινή μουσική κ.λ.π. Γι’ αὐτό ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι σεβόμαστε αὐτές τίς ἐκφράσεις τῆς Παραδόσεως, γιατί παραδόθηκαν ἀπό τούς ἁγίους. Ὅμως, δέν αὐτονομοῦνται, δέν ξεχωρίζονται ἀπό τήν Ἐκκλησία, οὔτε ἀπολυτοποιοῦνται.

Μέ ὅλα αὐτά δέν ξεχνοῦμε, ὅτι σήμερα ἑορτάζει ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος, ὁ δέ ἀπόστολος πού διαβάστηκε στήν θεία Λειτουργία εἶναι τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἑορτῆς του. Πράγματι, ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος ἦταν φορεύς τῆς Παραδόσεως. Ἡ γνησιότητά του φαίνεται στήν μεγάλη του ἀγάπη πρός τόν Χριστό, πού τήν φανερώνει μέ τήν ζωή του καί τήν ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς του, οἱ ὁποῖοι ὡς ἄνθρωποι δέν παύουν νά εἶναι εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ. Ἀκριβῶς αὐτό δείχνει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση παραδίδεται μέ αἷμα, μέ μαρτύριο καί ἀκόμη ἐκφράζεται καί μεταδίδεται μέ τήν ἀγάπη. Ἔξω ἀπό τό αἷμα καί τήν ἀγάπη δέν ὑπάρχει Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀλλά ἀνθρώπινη ἀλύτρωτη «παράδοση», ἐντάλματα ἀνθρώπων πού δέν βοηθοῦν, οὔτε σώζουν.

Ἄς ἐργαζώμεθα, λοιπόν, μέσα στήν Ἐκκλησία μας γιά νά γίνωμε συνειδητοί πιστοί, γνήσιοι φορεῖς τῆς ὀρθόδοξης Παράδοσής μας. ΑΜΗΝ!

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Κυριακή ΙΕ Λουκά - Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 3

Κυριακή 27 Ἰανουαρίου 2013

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

(Ἑβρ. ζ΄ 26-28, η΄1-2) 

«τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς,

ὅσιος, ἄκακος...ἑαυτόν ἀνενέγκας»

Μέ τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού σήμερα ἑορτάζουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διαβάστηκε στήν Ἐκκλησία τμῆμα τῆς πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, στό ὁποῖο γίνεται λόγος γιά τήν Ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, μᾶς δίνεται σήμερα ἡ δυνατότητα νά δοῦμε μερικές πλευρές τῆς μαρτυρικῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ καί τῶν φορέων της.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπιγραμματικά λέγει, ὅτι «τοιοῦτος γάρ ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρτωλῶν...». Ὅλοι αὐτοί οἱ χαρακτηρισμοί ἀναφέρονται στήν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀρχιερεύς Χριστός δέν θυσίασε ἄλλο σφάγιο ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ, ἀλλά προσέφερε τόν Ἴδιο τόν Ἑαυτό Του. «Ἑαυτόν ἀνενέγκας». Γι’αὐτό ὁ Χριστός εἶναι συγχρόνως ὁ θύτης καί τό θῦμα, ὁ Ποιμήν καί τό Πρόβατο. Αὐτό λέγεται σαφῶς στήν Ἁγία Γραφή καί τά ἱερά συγγράμματα τῶν θεοφόρων Πατέρων. Κατά τόν Ἅγιο Ἐπιφάνιο «αὐτός ἱερατεῖον, αὐτός θῦμα, αὐτός ἱερεύς, αὐτός θυσιαστήριον, αὐτός Θεός, αὐτός ἄνθρωπος, αὐτός πρόβατον, αὐτός ἀρνίον, τά πάντα ἐν πᾶσιν ὑπέρ ἡμῶν γενόμενος». Καί κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο ὁ Χριστός λέγεται «πρόβατον μέν ὡς σφάγιον», «ἀρχιερεύς δέ ὡς προσαγωγεύς» τῆς ἀνθρωπότητος πρός τόν Πατέρα. Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ δέν ἔγινε γιά τήν ἐξιλέωση τῆς θείας δικαιοσύνης, διότι ὁ Θεός, ὡς ἀπαθής, δέν προσβάλλεται ποτέ. Μέ τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ δέν ἱκανοποιεῖται ὁ Θεός, ἀλλά θεραπεύονται τά δικά μας πάθη, ἐπανερχόμαστε ἐμεῖς στόν Πατέρα μας καί ἀπολαμβάνουμε τό φῶς, τήν ζωή καί τήν υἱοθεσία. Οἱ ἄσωτοι υἱοί ἐπιστρέφουν στήν πατρική οἰκία. Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι ἡ θυσία τοῦ Ἀρχιερέως Χριστοῦ δέν ἐξαντλεῖται μόνον στήν σταυρική θυσία ἐπάνω στόν Γολγοθᾶ, ἀλλά ἐπεκτείνεται σέ ὅλη τήν ζωή Του. Ἀπό τήν Γέννησή Του μέχρι τό Σταυρό, ὁ Κύριος διαρκῶς θυσιάζεται, βιώνει τόν Σταυρό. Καί μετά ἀπό τήν Ἀνάσταση οἱ μαθητές Τόν ἀναγνωρίζουν ἀπό τίς πληγές τοῦ Σταυροῦ πού φέρει ἐπάνω στό σῶμά Του. Ἔτσι, ὁ Χριστός εἶναι ὁ πραγματικός Ποιμήν, γιατί σώζει τά πρόβατα προσφέροντας ὡς τροφή τόν Ἴδιο τόν Ἑαυτό Του.

Ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, διά μέσου τῶν αἰώνων, εἶναι φορεῖς τῆς μαρτυρικῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ. Θυσιάζονται συνεχῶς, προσφέρουν τόν ἑαυτό τους γιά νά βοηθήσουν τό ποίμνιό τους. Κατά τό πρότυπο τοῦ Χριστοῦ θυσιάζονται καθημερινῶς ὑπέρ τῶν προβάτων καί ἔπειτα σταυρώνονται ἀπό τά ἴδια τά πρόβατα. Ἡ Ἱερωσύνη δέν εἶναι ἀπόλαυση καί ἄνεση, ἀλλά εἶναι στήν κυριολεξία σταυρός καί μάλιστα ὀδυνηρός σταυρός. Οἱ Ἱερεῖς δέν εἶναι κοσμικοί ἄρχοντες, ἀλλά ποιμένες μέ θυσιαστικό ἦθος, πού κάνουν τά πάντα γιά νά σώσουν τά πρόβατα. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γράφει ὅτι ὁ Ἱερεύς εἶναι ποιμήν, κυβερνήτης, ἰατρός, διδάσκαλος, πού ἀποβλέπει στήν θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἱερέων. Καί αὐτή ἡ θεραπεία ἀπαιτεῖ ὁλοκληρωτική προσφορά. Γι’αὐτό, ὅταν γίνεται κάποιος Ποιμένας γιά νά ποιμάνει λογικό Ποίμνιο, ἀναλαμβάνει ἕνα Σταυρό, τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, καί ἔτσι ἐκφράζει τήν πραγματική του ἀγάπη πρός τόν Χριστό. Ὁ Χριστός ρώτησε τόν Ἀπόστολο Πέτρο ἄν τόν ἀγαπᾶ. Καί στήν καταφατική του ἀπάντηση τόν προτρέπει: «Ποίμαινε τά πρόβατά μου».

Ὁ Ἱερεύς πρέπει νά ἔχει φθάσει στόν φωτισμό τοῦ νοῦ γιά νά μπορεῖ νά γνωρίζει κάθε φορά τί πρέπει νά κάνει, τί πρέπει νά λέγει καί πῶς πρέπει νά ἐνεργεῖ. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀγάπησε τό Ποίμνιο, θυσιάστηκε γι’αὐτό, θεράπευσε μέ τόν λόγο του καί τήν ζωή του πολλές πληγές καί τελικά ἐκοιμήθη στήν ἐξορία. Ἐξακολουθεῖ, καί σήμερα ἀκόμη, νά ποιμαίνει τόν λαό τοῦ Θεοῦ μέ τήν διδασκαλία του, μέ τήν θεία Λειτουργία καί μέ τά ἅγια λείψανά του, πού εὐωδιάζουν, ἐπιτελοῦν θαύματα.

Οἱ σκέψεις αὐτές ἔγιναν ἀφ’ἑνός μέν γιά νά τιμήσουμε τὀν ἅγιο Πατέρα πού σήμερα ἑορτάζει καί ὅλους τούς ἁγίους Πατέρες διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἀφ’ἑτέρου γιά νά ξέρουμε τό τί πρέπει νά ζητᾶμε ἀπό τούς Ἱερεῖς. Γιατί, ὅπως ἔχει παρατηρηθεῖ πολύ σωστά, οἱ ἄνθρωποι σήμερα ζητοῦν ἀπό τούς Ἱερεῖς αὐτά πού ἔπρεπε νά ζητοῦν ἀπό διάφορους ἄλλους ὀργανισμούς καί τό Κράτος καί ἀκόμη ζητοῦν ἀπό τό Κράτος καί ἄλλους ὀργανισμούς αὐτά πού ἔπρεπε νά ζητοῦν ἀπό τούς Ἱερεῖς. Δηλ. ἀπό τήν Ἐκκλησία, ζητοῦν μιά κοινωνική πρόνοια μόνο, τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία πιστά ὑπηρετεῖ καί μέ ἀγάπη θερμή προσφέρει, ἀλλά τήν σωτηρία τους τήν ἐξαρτοῦν ἀπό ἄλλες ἰδεολογίες. Αὐτό εἶναι λάθος. Γι’αὐτό πρέπει νά θεωροῦμε τήν Ἐκκλησία, ὡς τόν μόνο χῶρο, πού ἐξασφαλίζει τήν σωτηρία. ΑΜΗΝ!

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Κυριακή ΙΕ΄ Ἐπιστολῶν - Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 2

Κυριακή ΙΕ΄ Ἐπιστολῶν - Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου

20 Ἰανουαρίου 2013 Β΄Κορ. δ΄ 6 – 15)

«...Ὁ Θεός ὁ εἰπών ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, 
ὅς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν...»

Εἶναι διάχυτη στήν Ἁγία Γραφή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ μαρτυρία ὅτι ὁ Θεός εἶναι Φῶς, καί μάλιστα τό φῶς τό ἀληθινό. Αὐτός δημιούργησε τό αἰσθητό φῶς, αὐτός φωτίζει ὅλη τήν κτίση καί τόν ἄνθρωπο. Ὁ Ἴδιος εἶπε ὅτι εἶναι τό «φῶς τοῦ κόσμου». Αὐτό δέν εἶναι καθόλου συμβολικό ἤ ἠθικό, ἀλλά πραγματικότητα. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι τόσο στήν Ἁγία Γραφή ὅσο καί στά ὑμνολογικά κείμενα ὁ Θεός παρουσιάζεται περισσότερο ὡς Φῶς. Καί ἐμεῖς, σκοτισμένοι ἀπό τά πάθη, εὑρισκόμενοι στά βάθη τῆς ἀβύσου, Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς φωτίσει: «Φώτισον τούς ὀφθαλμούς μου μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον»(Ψαλμ. ιβ΄ 4). Αὐτό τό πραγματικό Φῶς τῆς Θεότητος εἶδαν οἱ Τρεῖς Ἀπόστολοι ἐπάνω στό Θαβώρ. Ἐκεῖ λέγεται χαρακτηριστικά ὅτι «ἔλαμψεν τό πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τά δέ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκά ὡς τό φῶς» (Ματθ. ιζ΄ 2). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πορευόμενος πρός τήν Δαμασκό εἶδε αὐτό τό Φῶς. Καί ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει ἐκ πείρας αὐτή τήν ἀλήθεια, γι’ αὐτό ψάλλει: «Τό ἀληθινόν φῶς ἐπεφάνη καί πᾶσι τόν φωτισμόν δωρεῖται...». Μέσα στά θεουργά καί φωτουργά Μυστήρια ἀποκτοῦμε προσωπική ἐμπειρία αὐτῆς τῆς πραγματικότητας, γι’ αὐτό μποροῦμε νά ψάλλουμε μέ εὐγνωμοσύνη: «Εἴδομεν τό Φῶς τό ἀληθινόν...».

Ὁ Θεός, τό Θεῖο Φῶς, ἀποκαλύπτεται στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό διαβεβαιώνει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ὅς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, πρός φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἐδῶ ἀπαραίτητα πρέπει νά κάνουμε δυό διευκρινιστικές ἐπεξηγήσεις. Καρδιά στήν πατερική γλώσσα εἶναι τό κέντρο τῆς ὑπάρξεως μας. Ἄλλοτε ὀνομάζεται νοῦς καί ἄλλοτε καρδιά καί εἶναι αὐτό πού σήμερα ὀνομάζουμε πρόσωπο. Καρδιά, λοιπόν, εἶναι τό πρόσωπο, πού εἶναι τό κέντρο ὅλης τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἀναλυτικότερα, καρδιά εἶναι ὁ χῶρος ἐκεῖνος πού ἀνακαλύπτεται μέ τήν ἐν Χάριτι ἄσκηση καί μέσα στόν ὁποῖο ἀποκαλύπτεται ὁ Ἴδιος ὁ Θεός.

Ἡ ἄλλη διευκρίνηση εἶναι ὅτι ὁ χῶρος αὐτός στόν ὁποῖο ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός μέ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ φωτίζεται. Ὁ ἐνεργούμενος ὑπό τοῦ Παναγίου Πνεύματος αἰσθάνεται φῶς μέσα στήν καρδιά του καί γενικά σέ ὅλη του τήν ὕπαρξη. Κατά τόν Ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο αὐτή ἡ ἔλλαμψη δέν εἶναι μιά ἀποκάλυψη νοημάτων, «ἀλλ’ ὑποστατικοῦ φωτός ἐν ταῖς ψυχαῖς, βεβαία καί διηνεκής ἔλλαμψις». Δηλαδή, δέν αἰσθάνεται τότε ὁ ἄνθρωπος μιά συναισθηματική ἔξαρση ἤ φανταστική ἔξαψη, ἀλλά ὕπαρξη ἐντός του μιᾶς ζωῆς, ζωῆς αἰωνίου. Διότι «ἡ ζωή ἦν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων» (Ἰωάν. α΄ 4).

Μέσα στίς ὑψηλές καταστάσεις καί στά ὑπερφυσικά χαρίσματα πού βιώνει τότε ὁ φωτισμένος καί «χαριτωμένος» ἄνθρωπος εἶναι καί τό χάρισμα τῆς διακρίσεως. Ὅπως γίνεται φανερό αὐτή ἡ διάκριση δέν εἶναι μιά διανοητική ἐπεξεργασία καί ἡ ἐπιλογή, μέ τήν βοήθεια τῆς λογικῆς, τῆς καλύτερης λύσεως, ἀλλά ἡ ἀποκάλυψη τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ μέσα στήν καρδιά. Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ φωτίζει τό σκοτάδι τῆς ἀγνοίας καί ἀποκαλύπτει τό θέλημά Του. Ἔτσι, ἡ διάκριση εἶναι γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου πού ἔχει φθάσει στήν κατάσταση τῆς θεώσεως. Τότε καί ὁ ἴδιος πορεύεται χωρίς νά πλανᾶται καί αὐτούς πού τόν ἀκολουθοῦν τούς ὁδηγεῖ «ἀπταίστως πρός τό ὄντως φῶς καί τήν ζωήν καί τήν ἀλήθειαν» (Κάλλιστος καί Ἰγνάτιος Ξανθόπουλοι).

Τέτοιος «χαριτωμένος» ἄνθρωπος εἶναι καί ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος, πού σήμερα ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας. Εἶδε τόν Θεό, ὡς Φῶς, ἔπλεε διαρκῶς στό Ἄκτιστο Φῶς, ἔλαβε πολλά πνευματικά χαρίσματα (διορατικό, προορατικό κ.λ.π.), ἔλαβε πεῖρα τῆς μεταμορφώσεως τοῦ σώματος καί ὅλων τῶν ἐνεργειῶν καί, ἑπομένως, καθοδηγοῦσε σωστά τά πνευματικά του παιδιά.

Ἄς παρακαλέσουμε τόν Ἅγιο Εὐθύμιο καί ὅλους τούς Ἁγίους νά πρεσβεύουν γιά μᾶς, ὥστε νά φωτιστοῦν τό σκότη τῆς ψυχῆς μας. Ἄς τόν παρακαλέσουμε νά πρεσβεύει, ὥστε τέτοιους καθοδηγούς νά ἔχουμε στήν πνευματική μας ζωή. ΑΜΗΝ!

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου