Κυριακή Γ΄ τῶν Νηστειῶν εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός  12

Κυριακή Γ΄ τῶν Νηστειῶν

7  Ἀπριλίου 2013

(Ἑβρ. δ΄14-16, ε΄1-6)

*

«Προσερχώμεθα...τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος,  ἵνα λάβωμεν ἔλεον καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν».

Ἡ προτροπή αὐτή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔχει ἰδιαίτερη ἐφαρμογή στήν πνευματική καί ἱστορική ζωή τοῦ ὀρθοδόξου ἑλληνικοῦ λαοῦ. Διότι καί σάν χριστιανοί καί σάν Ἕλληνες μόνο στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ βρήκαμε ἔλεος γιά τά ἁμαρτήματά μας, ἐνίσχυση δέ καί βοήθεια στίς μεγάλες περιπέτειες τοῦ Ἔθνους μας.

Ὁ Ἀπόστολος ἀναφέρεται σήμερα στό Ἀρχιερατικό ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, σάν Ἀρχιερεύς, μοιάζει, ἀλλά καί διαφέρει κατά πολύ ἀπό τούς ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ Ἰουδαῖοι ἀρχιερεῖς τῆς λευϊτικῆς ἱερωσύνης προσέφεραν πάνω στό θυσιαστήριο τοῦ Ναοῦ δῶρα καί θυσίες γιά τή συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ. Ὁ Κύριος ὅμως προσέφερε μοναδική θυσία, τόν ἴδιο τόν ἑαυτό Του πάνω στό Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ καί ἔγινε ἔτσι θύτης μαζί καί θῦμα. Χάρις στή μοναδική αὐτή θυσία, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀναδείχθηκε μοναδικός Ἀρχιερεύς καί ὁ Σταυρός του μοναδική πηγή τοῦ θείου ἐλέους.

Ἔκτοτε ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἔγινε ἡ μοναδική καταφυγή τῶν χριστιανῶν. Κατά τήν τέλεσι τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, χρίεται σταυροειδῶς μέ τό Ἅγιο Μύρο στά κύρια μέρη τοῦ σώματός του. Ἔπειτα, κάθε χριστανός, κάνοντας τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, σφραγίζει καί ἀσφαλίζει τήν ὕπαρξί του – σῶμα καί ψυχή - ἀπό τίς προσβολές τοῦ ἐχθροῦ καί ἀπό κάθε κίνδυνο, ἀρχίζει καί τελειώνει τήν καθημερινή του ἐργασία, συμμετέχει στή θ. Λατρεία, ἐνῶ μέ τά χείλη του ψιθυρίζει τό «Κύριε ἐλέησον»! Ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ συνδέεται μέ τή σταυροειδῆ εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐπίκλησι τοῦ ἐλέους καί τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ καθημερινός κόπος τοῦ χριστιανοῦ, οἱ χαρές καί οἱ λύπες του, ἡ ἀρρώστεια καί ὁ θάνατός του, ὅλα βρίσκονται κάτω ἀπ’τήν προστασία καί τή χάρι τοῦ Σταυροῦ.

Ἡ καταφυγή στή χάρι τοῦ Σταυροῦ κορυφώνεται, ὅταν ὁ χριστιανός προσέρχεται μέ συναίσθησι στά ἱερά Μυστήρια. Τότε ἡ λυτρωτική χάρη τοῦ Σταυροῦ γίνεται προσωπικό βίωμα.

Ἀπό τότε πού ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κήρυξε τό Σταυρό καί τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ στόν Ἄρειο Πάγο τῶν Ἀθηνῶν, ἡ Ἑλλάδα μας ἀγκάλιασε σιγά – σιγά τήν καινούργια πίστη μέχρις ὅτου ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἔγινε τό κέντρο τῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων καί τό ἰσχυρό καταφύγιο στίς ἀλλεπάλληλες περιπέτειες τῆς ἱστορίας τους.

Δέν εἶναι λίγοι οἱ συμπατριῶτες μας πού μαρτύρησαν κατά τούς αἰῶνες τῶν μεγάλων διωγμῶν. Οἱ Κατακόμβες τῆς Μήλου (τοῦ β΄ μ.χ. αἰῶνος) εἶναι ἕνα ἀπό τά ζωντανά μνημεῖα τῆς αἱματηρῆς προσφορᾶς τῶν Ἑλλήνων χριστιανῶν, κατά τούς φοβερούς ἐκείνους χρόνους. Ὅταν, κατόπιν, ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἵδρυσε τή Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, πού γρήγορα ἔγινε ἑλληνική, τό νέο ἐκεῖνο πολίτευμα σάν σύμβολό του εἶχε τόν «τύπον τοῦ Σταυροῦ». Καί ὅταν ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀξιώθηκε νά ἀνακαλύψη στά Ἱεροσόλυμα τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου, ὁ Σταυρός αὐτός ἔγινε ἡ δύναμη καί ἡ καταφυγή ὁλόκληρης τῆς Αὐτοκρατορίας.

Ἀλλά καί ὅταν «ἡ Πόλις ἑάλω», ὅταν ἔπεσε ἡ Κωνσταντινούπολις καί ἄρχισε ἡ μακραίωνη τουρκική δουλεία καί καταδυναστεία, τό δοῦλο Γένος κατέφευγε σύσσωμο κάτω ἀπ’ τήν προστατευτική σκιά τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Σταυρός, τά Πάθη καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἦταν «καταφυγή καί δύναμις» γιά τόν ὀρθόδοξο ἑλληνικό λαό «ἐν ταῖς θλίψεσιν ταῖς εὑρούσαις αὐτόν σφόδρα» (ψαλμ. 45, 1). Καί τό μυστικό ὅπλο τῶν ὑποδούλων ἐκείνων ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 δέν ἦταν ἄλλο ἀπό τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Σ’ αὐτόν κατέφευγαν, μέ ἄδολη καί ἁγνή πίστι, καί σ’αὐτόν βρῆκαν πραγματικά τή δικαίωσι τῶν τιμίων ἀγώνων τους «ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος».

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, παρά τίς λυσσαλέες ἀντιδράσεις τῶν ἐχθρῶν τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, εὐλογεῖ τό Ἔθνος μας καί τό ἱερό Λάβαρό του – τή ἱερή Σημαία μας.!  Ὁ Σταυρός ὑψώνεται στούς Ναούς μας καί στίς καρδιές τῶν Ἑλλήνων.

Οἱ σκοτεινές δυνάμεις δέν θά σταματήσουν τίς δόλιες προσπάθειές τους προκειμένου νά ξερριζώσουν τό Σταυρό ἀπ’ τή ζωή τοῦ εὐλογημένου αὐτοῦ Ἔθνους. Οἱ ἄπιστοι καί ἄθεοι δέν θά κουρασθοῦν νά ρίχνουν τά βέλη τους ἐναντίον τῆς πίστεως τοῦ Ἐσταυρωμένου... Ματαίως, βέβαια. Ὁ Σταυρός, ἡ πίστις μας εἶναι « ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον» Ἐμεῖς χρειάζεται νά γρηγοροῦμε καί νά προσευχώμαστε γιά τόν ἑαυτό μας, τήν Ἐκκλησία μας, τήν Ἑλλάδα μας καί γι’ αὐτούς ἀκόμη τούς σημερινούς ἀρνητές καί σταυρωτές τοῦ Χριστοῦ.

Σήμερα, πού ἡ Ἐκκλησία μας, τόν ὑψώνει στό μέσο τῶν ἱερῶν ναῶν μας πρός ἐνίσχυσί μας, κατά τόν πνευματικό ἀγώνα στό μέσο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς ἅς τόν προσκυνήσωμε μέ εὐλάβεια δεόμενοι:«Ἡ ἀήττητος καί ἀκατάλυτος καί θείᾳ δύναμις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοοῦ Σταυροῦ μή ἐγκαταλίπης ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς. ΑΜΗΝ!