Αρχιμ. Τύχων Μπογγοσλάβετς, πνευματικός του αγ. Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Στα πρώτα χρόνια της διακονίας του στην Κριμαία είχε πολύτιμο φίλο, συμπαραστάτη και πνευματικό τον αρχιμανδρίτη Τύχωνα Μπογγοσλάβετς, ο οποίος ήταν άνθρωπος μεγάλης πνευματικότητας και διακριτικότητας. Ένας από τους ελάχιστους στάρετς που είχαν απομείνει. Ο αρχιμανδρίτης Τύχων γεννήθηκε το 1859. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια. Μετά τη στοιχειώδη εκπαίδευση σπούδασε σε τεχνικές σχολές. Υπηρέτησε τη θητεία του στο ναυτικό και ως ναύτης ταξίδεψε σε αρκετά μέρη μέσα κι έξω από τη χώρα. Από παιδί διακρινόταν για την καλοσύνη, την εγκράτεια, την αγνότητά του.

Ο αρχιμανδρίτης Τύχων Μπογγοσλάβετς

Δεν έτρωγε ποτέ κρέας. Ανάμεσα στους ναύτες ξεχώριζε για τα πνευματικά του χαρίσματα. Οι αξιωματικοί τον αγαπούσαν για τη σεμνότητα, την καλοσύνη, την τιμιότητα, την καθαρότητά του. Άνθρωπος αγάπης και θυσίας, ήταν έτοιμος να διακονήσει τους άλλους και να προσφέρει τα πάντα.

Είχε την ιδιαίτερη ευλογία από το Θεό να γνωριστεί με το μεγάλο στάρετς της Ρωσίας, τον άγιο Αμβρόσιο της Όπτινα, ο οποίος έγινε και πνευματικός του. Ο στάρετς Άμβρόσιος επέδρασε καθοριστικά στη ζωή του και στην πνευματική του πορεία.

Όταν τελείωσε τη θητεία του εγκατεβίωσε στην ‘Ιερά Μονή των Σπηλαίων – Ίνκερμαν. Εκάρη μοναχός με το όνομα Τύχων και αργότερα εξελέγη ηγούμενος της Μονής. Μετά την επανάσταση, οι Μπολσεβίκοι έκλεισαν το μοναστήρι κι έδιωξαν όλους τους μοναχούς. Ο π. Τύχων εγκαταστάθηκε στη Συμφερούπολη, αλλά πάντα ονειρευόταν την επιστροφή στο μοναστήρι. Σ’ όλη την Κριμαία και Ουκρανία τον εκτιμούσαν βαθύτατα κι έρχονταν να εξομολογηθούν και να τον συμβουλευτούν από πολύ μακριά.

Σεβαστούπολη. Μονή Ίνκερμαν, σκαλισμένη μέσα στο βράχο. Ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα. Στον τόπο αυτό εξορίστηκαν ο απόστολος Ανδρέας και ο άγιος Κλήμης Ρώμης

Ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς, όπως σημειώσαμε, συνδέθηκε μαζί του. Ο π. Τύχων έγινε ο πνευματικός του. Ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς όχι μόνο εξομολογείτο σ’ αυτόν, αλλά τον είχε πάντα κοντά του, συζητούσε μαζί του και τον συμβουλευόταν για τα διάφορα θέματα και προβλήματα που αντιμετώπιζε. Λειτουργούσε συχνά μαζί του, όπως και με τον π. Ιλαρίωνα Γκολοπέρνικωφ που ήταν μαζί του στην εξορία. Τόση ήταν η κατάνυξή τους που πάντα λειτουργούσαν με δάκρυα. Ο γηραιός λευΐτης π. Λεωνίδας μάς είπε:

«Ήμουν κοντά στον αρχιεπίσκοπο Λουκά και τον βοηθούσα στις λειτουργίες, ειδικά τα τελευταία χρόνια που είχε τυφλωθεί. Εγώ διάβαζα το κείμενο του ευαγγελίου και ο αρχιεπίσκοπος έκανε το κήρυγμα. Δεν θα ξεχάσω το πώς λειτουργούσε. Κάθε κίνησή του, κάθε λόγος του, και κάθε εκφώνηση μαρτυρούσαν ταπείνωση, ευλάβεια, πίστη και κατάνυξη. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του. Τότε μάλιστα που ζούσε ο π. Τύχων και ο π. Ιλαρίων, η θεία Λειτουργία ήταν αληθινή μυσταγωγία. Λειτουργούσαν με δάκρυα. Στο “πιστεύω” το αντιμήνσιο γινόταν μούσκεμα από τα δάκρυα τους!».

Ο αρχιμανδρίτης Τύχων κοιμήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1950. ‘Όταν το έμαθε ο αρχιεπίσκοπος Λουκάς, έτρεξε στο ναό με δάκρυα στα μάτια. Πλησίασε στο φέρετρο και με πόνο ψυχής είπε:

— Γέροντα, γιατί με άφησες εδώ μόνο; Πράγματι στερήθηκε ένα σημαντικό συνεργάτη και πνευματικό αδελφό. Στην πρώτη επέτειο από τηνκοίμησή του ο αρχιεπίσκοπος  Λουκάς είπε μεταξύ των άλλων:

«Είχα τη χαρά να τον έχω φίλο μου και πιο ακριβό και κοντινό μου σύμβουλο στα πρώτα χρόνια της αρχιερατικής μου διακονίας στην Κριμαία. ‘Όλες οι συμβουλές του για τις υποθέσεις και τα προβλήματα της Εκκλησίας, τις όποιες είχα ανάγκη, όχι μόνο ήταν πάντοτε σοφές, αλλά και ήταν διαποτισμένες από το πνεύμα του Χριστού. Μου έδινε τις συμβουλές που θα μπορούσε να μου δώσει ένας γνήσιος μαθητής του Ιησού Χριστού».

Η μνήμη του π. Τύχωνα τιμάται στην Κριμαία μέχρι τις μέρες μας. Οι πιστοί διέσωσαν πολλά γεγονότα από τη ζωή του και αρκετές προφητείες του.

Πηγή: αρχιμ. Νεκταρίου ‘Αντωνοπούλου, Αρχιεπίσκοπος Λουκάς – Αρχιεπ. Λουκάς Βόινο-Γιασενέτσκι ένας άγιος ποιμένας και γιατρός χειρουργός (1877 – 1961), Εκδόσεις Ακρίτας, ‘Έκδοση Πρώτη, Ιανουάριος 1999 

πηγή

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ.

Πρός τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα

                                            τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀργολίδος

    Ἀγαπητοί ἀδελφοί·

       Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει καί σήμερα τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τή δική μας      Ἀνάσταση. «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί Πάσχα Κυρίου Πάσχα.

            Ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν ἐπινίκιον ἄδοντες»

            Τά λόγια αὐτά τινάζουν στόν ἀέρα τή λογική μας καί ἀντηχοῦν παράξενα στο σημερινό κόσμο, πού χαρακτηρίζεται γιά τήν τραγικότητά του. Στη ζωή τοῦ καθενός ἡ δυστυχία τονίζει τήν παρουσία της. Καί συλλογιζόμαστε: Ἄν ὑπῆρχε Θεός, δέν θά ὑπῆρχε τόσο κακό μέσα στόν κόσμο. Ἀλλά ὁ Θεός μας δέν εἶναι Θεός ἰσχυρός, ὅπως οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως οἱ σεισμικές δονήσεις, οἱ τρομοκρατίες, οἱ δικτατορίες. Ὁ Θεός, μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, εἶναι “Φῶς” καί “ζωή” “ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη”. Ἡ ἀγάπη ὅμως δέν ἐπιβάλλεται. “Τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει” ἀλλά δέν ἐξαναγκάζει τά σκοτάδια νά τό δεχθοῦν.

            Ἄν στρέψουμε τήν πλάτη μας στήν πηγή τοῦ φωτός, βρισκόμαστε στή σκιά καί μέσα σ’ αὐτήν οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ ἀποδεσμεύονται, τό χάος βασιλεύει.     

Παρόλα αὐτά, ἄν ἡ ἀγάπη δέν ἐπιβάλλεται, μηχανεύεται τό ἀδύνατο γιὰ νά μᾶς σώσει, γιά νά μᾶς γεμίσει ἀπό τό φῶς της. Τό ἀδύνατο εἶναι ὁ σταυρός:

 Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός ἀφήνεται ἐκουσίως νά δολοφονηθεῖ ἀπό τό ψεῦδος, τό μῖσος καί τόν φόνο πού κρύβονται στό βάθος μας.

            Ἀλλά σ’ αὐτόν τόν μεγάλο ἀγῶνα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, κυριαρχεῖ ἡ ζωή. Διότι ὁ Χριστός εἶναι Θεός καί ὁ Θεός εἶναι ἡ ζωή καί αὐτή τή ζωή τίποτε δέν μπορεῖ νά τή νικήσει. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός ἀνορθώνεται, ἀφυπνίζεται, ἀνίσταται καί ὄχι μόνος ἀλλά καί ἐμεῖς μαζί Του.

            Δέν εἴμαστε πλέον ἐγκαταλελειμμένοι στόν πόνο, τή δυστυχία, τήν ἀγωνία μας. Ὁ Χριστός σταυρώνεται μαζί μας καὶ μᾶς ἀνοίγει ἕνα δρόμο ζωῆς χωρίς ὄρια, μᾶς δίνει μία νέα δύναμη, μᾶς κάνει ἰκανούς νά σεβόμαστε καί νά ἀναπτύσσουμε αὐτήν τήν ἰκμάδα τῆς ζωῆς, αὐτή τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πού ἀποτελεῖ τήν ἀξιοπρέπεια κάθε προσώπου.

          Βέβαια γι’ αὐτό δέν γίνεται μεγάλος θόρυβος. Τό κακό κάνει θόρυβο, τό ἀσήμαντο μεγαλοποιεῖται. Τά γεγονότα πού μᾶς μεταδίδουν τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης εἶναι πολύ συχνά «θόρυβος καί παραφορά». Ἡ καλοσύνη, ἡ ἀγαθότητα, ἡ ἀγάπη ἐνεργοῦν ἀθόρυβα, ἀργά, μυστικά, ὅπως ὁ χυμός τῆς ἄνοιξης στά δέντρα καί αὐτός ὁ χυμός ποτίζει κατά τρόπο ἀπρόβλεπτο τόν πολιτισμό καί τήν κοινωνία.

          Μέσα στήν ἰστορία ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι σάν μία πηγή, ἡ ὁποία δεν στερεύει μέ τίποτε καί ἡ ὁποία τρέχει ὁρμητικώτερα ἀπό κάθε ἄλλη φορά μέ τό αἷμα τῶν μαρτύρων, τόν πόνο τῶν ὁμολογητῶν, τόν ἱδρῶτα καί τήν ἄσκηση τῶν ὁσίων.

          Γιατί ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εὐχαριστία καί ἡ εὐχαριστία εἶναι ἡ Ἀνάσταση.

         Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς προτρέπει. «Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν ... ἐκ τάφου ὁμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ῷ στερεούμεθα». Αὐτό τό ζωντανό νερό ποτίζει τήν οἰκουμένη ὀλόκληρη.

          Στήν ἀρχαῖα Ἐκκλησία ἔλεγαν γιά τούς χριστιανούς ὅτι εἶναι «ἐκείνοι πού δέν φοβοῦνται τόν θάνατο», ἐκείνοι πού εἶναι ἀπ᾿ αὐτόν ἤδη τόν κόσμο «ἀναστημένοι». Ἔχοντας καί ἐμεῖς γευθεῖ τό “καινόν πόμα” ἀπό τήν “πηγή τῆς ἀφθαρσίας”, τόν Ἀναστάντα Χριστό, ἄς προσπαθήσουμε νά εἴμαστε ζωντανοί, ἰκανοί ν᾿ ἀγωνιζόμαστε ἐνάντια σέ κάθε μορφή θανάτου, μέ τή δύναμη τῆς Ἀνάστασης. Νά γίνουμε καί ἐμεῖς μάρτυρες Ἰησοῦ Χριστοῦ, μάρτυρες τῆς Ἀνστάσεώς του.

            Ἀγαπητοί ἀδελφοί “ Χ ρ ι σ τ ό ς   Ἀ ν έ σ τ η”

           Δηλαδή ὁ θάνατος νικήθηκε. Ἡ ζωή εἶναι ἰσχυρότερη τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος πατεῖται θανάτῳ. Σέ αὐτή τή μεγάλη χαρά, τή χαρά τοῦ Πάσχα, δεχθεῖτε καί τίς δικές μου πατρικές εὐχές καί εὐλογίες.

                                                            Ὁ Μητροπολίτης  

    + Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος

Η αποβολή της ευθύνης

Μητροπολίτη Αργολίδος Νεκτάριου

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν γράφει κάπου ότι η πλέον μαρτυρική πλευρά της ιεροσύνης είναι η εξομολόγηση. Και πράγματι αυτό είναι κοινή εμπειρία όλων των πνευματικών.
Ο πνευματικός έχει να αντιμετωπίσει χίλια δύο προβλήματα. Τον ανθρώπινο πόνο, την αμαρτία, την αμετανοησία, την σκληρότητα, την άγνοια, την προχειρότητα, αλλά κυρίως την ανευθυνότητα. Σ’ αυτό το τελευταίο θα σταθούμε για λίγο. Οι περισσότεροι εξομολογούμενοι, ανεπαρκώς προετοιμασμένοι, αρχίζουν ιστορίες ολόκληρες για να αποδείξουν πόσο καλοί είναι και


πόσο έχουν πέσει θύματα των άλλων. Έτσι η εξομολόγηση εξαντλείται στην εξαγόρευση αλλότριων αμαρτημάτων, του ή της συζύγου, της πεθεράς, των παιδιών, του γείτονα, του συγγενή, για όλα φταίνε οι άλλοι. Είναι βέβαια η πιο εύκολη λύση να ρίχνεις τις ευθύνες αλλού. Αντί για άλλο σχολιασμό θα δώσουμε το λόγο σε ένα μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας. Γράφει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος:
«Ξεγύμνωσε, ξεγύμνωσε το τραύμα σου στον ιατρό. Μην εντραπείς, αλλά λέγε: «Ιδικό μου, πάτερ, είναι το τραύμα, ιδική μου η πληγή! Η ιδική μου ραθυμία το προξένησε και όχι κάτι άλλο. Κανείς άλλος δεν είναι αίτιος της αμαρτίας μου, ούτε άνθρωπος ούτε διάβολος, ούτε σώμα , ούτε άλλο τίποτε, παρά μόνο η αμέλεια μου»!
Μια μικρή μερίδα χριστιανών, που δεν έχουν νιώσει την εν Χριστώ ελευθερία, ψάχνουν να βρουν έναν πνευματικό, ο οποίος θα παίζει το ρόλο ενός «ύπερμπαμπα» μάλλον, παρά πνευματικού. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η συμπεριφορά φτάνει στα όρια της υστερίας. Ο πνευματικός αποθεώνεται, αγιοποιείται, αρχίζει να ευωδιάζει, να μην πατάει στη γη, διαπιστώνεται από τυχαίες φράσεις του ότι κατέχει το διορατικό και προορατικό χάρισμα. Έτσι γίνεται ένα είδος γκουρού , προς το οποίο οφείλουν όλοι απόλυτη υποταγή, ακόμη και στις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής. Οι άνθρωποι αυτής της τυπολογίας ρωτάνε για τα πάντα τον πνευματικό. Γίνονται πρόσωπα εξαντλητικά. Ο πνευματικός δεν μπορεί να ‘χει προσωπική ζωή, προσωπικό χώρο και χρόνο. Θα πρέπει να ‘ναι διαθέσιμος κάθε στιγμή, οποιαδήποτε ώρα να μπορούν να τον συναντήσουν ή να του τηλεφωνήσουν για να πάρουν ευλογία ακόμη και για το πόσα ποτήρια νερό επιτρέπεται να πιούν.
Στην περίπτωση αυτή υπάρχει μια νοσηρή κατάσταση εξάρτησης και ανελευθερίας που θυμίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα και κόμματα ή παραθρησκευτικές οργανώσεις. Η προσωπική ευθύνη έχει εξοβελιστεί. Για τα πάντα είναι υπεύθυνος ο πνευματικός. Και βέβαια ο πνευματικός έχει τη δική του ευθύνη, αλλά δεν είναι αποκλειστικά δική του. Εδώ κρίνουμε αναγκαίο να σημειώσουμε κάτι πολύ σημαντικό. Οι περισσότεροι έχουμε την εντύπωση, πως η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στον πνευματικό. Αυτό δεν είναι σωστό. Η ευθύνη ανήκει και σε μας, η μάλλον κυρίως σε μας. Παρατηρείται πολλές φορές η απάντηση του πνευματικού σε κάποιο θέμα μας να μην είναι σωστή.
Όταν το συνειδητοποιήσουμε, είμαστε έτοιμοι να κατηγορήσουμε τον πνευματικό, να του ρίξουμε το λίθο του αναθέματος. Δίχως να θέλουμε να πάρουμε το μέρος του πνευματικού, απλώς θα μεταφέρουμε την εμπειρία ενός σύγχρονου αγίου ασκητή και πνευματικού, του Εφραίμ Κατουνακιώτη, όπως επανειλημμένα μας την έχει εκφράσει: «Η απάντηση του πνευματικού εξαρτάται από την πρόθεση και τη διάθεση του ερωτώντος. Αν ο εξομολογούμενος είναι ειλικρινής και έχει καλή διάθεση, ο Θεός θα φωτίσει τον πνευματικό. Αν όχι, θα συμβεί το αντίθετο, έστω κι αν ο πνευματικός είναι άγιος. Γι’ αυτό μην εκβιάζετε τον πνευματικό…». Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τον πνευματικό δεν έχουμε διάθεση να τον ακούσουμε, αλλά να τον παραπλανήσουμε, να «υποκλέψουμε» μια απάντηση ή «ευλογία» σύμφωνα με τα πάθη μας.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε σ’ ένα κήρυγμα του: «Παρακαλώ μη νομίζετε, ότι επειδή ρίψατε όλες τις ευθύνες σε μας τους κληρικούς, εσείς είστε ανεύθυνοι. Είσαστε και σεις συνυπεύθυνοι»

ΠΗΓΗ