Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ.

Πρός τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα

                                            τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀργολίδος

    Ἀγαπητοί ἀδελφοί·

       Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει καί σήμερα τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τή δική μας      Ἀνάσταση. «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί Πάσχα Κυρίου Πάσχα.

            Ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν ἐπινίκιον ἄδοντες»

            Τά λόγια αὐτά τινάζουν στόν ἀέρα τή λογική μας καί ἀντηχοῦν παράξενα στο σημερινό κόσμο, πού χαρακτηρίζεται γιά τήν τραγικότητά του. Στη ζωή τοῦ καθενός ἡ δυστυχία τονίζει τήν παρουσία της. Καί συλλογιζόμαστε: Ἄν ὑπῆρχε Θεός, δέν θά ὑπῆρχε τόσο κακό μέσα στόν κόσμο. Ἀλλά ὁ Θεός μας δέν εἶναι Θεός ἰσχυρός, ὅπως οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως οἱ σεισμικές δονήσεις, οἱ τρομοκρατίες, οἱ δικτατορίες. Ὁ Θεός, μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, εἶναι “Φῶς” καί “ζωή” “ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη”. Ἡ ἀγάπη ὅμως δέν ἐπιβάλλεται. “Τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει” ἀλλά δέν ἐξαναγκάζει τά σκοτάδια νά τό δεχθοῦν.

            Ἄν στρέψουμε τήν πλάτη μας στήν πηγή τοῦ φωτός, βρισκόμαστε στή σκιά καί μέσα σ’ αὐτήν οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ ἀποδεσμεύονται, τό χάος βασιλεύει.     

Παρόλα αὐτά, ἄν ἡ ἀγάπη δέν ἐπιβάλλεται, μηχανεύεται τό ἀδύνατο γιὰ νά μᾶς σώσει, γιά νά μᾶς γεμίσει ἀπό τό φῶς της. Τό ἀδύνατο εἶναι ὁ σταυρός:

 Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός ἀφήνεται ἐκουσίως νά δολοφονηθεῖ ἀπό τό ψεῦδος, τό μῖσος καί τόν φόνο πού κρύβονται στό βάθος μας.

            Ἀλλά σ’ αὐτόν τόν μεγάλο ἀγῶνα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, κυριαρχεῖ ἡ ζωή. Διότι ὁ Χριστός εἶναι Θεός καί ὁ Θεός εἶναι ἡ ζωή καί αὐτή τή ζωή τίποτε δέν μπορεῖ νά τή νικήσει. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός ἀνορθώνεται, ἀφυπνίζεται, ἀνίσταται καί ὄχι μόνος ἀλλά καί ἐμεῖς μαζί Του.

            Δέν εἴμαστε πλέον ἐγκαταλελειμμένοι στόν πόνο, τή δυστυχία, τήν ἀγωνία μας. Ὁ Χριστός σταυρώνεται μαζί μας καὶ μᾶς ἀνοίγει ἕνα δρόμο ζωῆς χωρίς ὄρια, μᾶς δίνει μία νέα δύναμη, μᾶς κάνει ἰκανούς νά σεβόμαστε καί νά ἀναπτύσσουμε αὐτήν τήν ἰκμάδα τῆς ζωῆς, αὐτή τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πού ἀποτελεῖ τήν ἀξιοπρέπεια κάθε προσώπου.

          Βέβαια γι’ αὐτό δέν γίνεται μεγάλος θόρυβος. Τό κακό κάνει θόρυβο, τό ἀσήμαντο μεγαλοποιεῖται. Τά γεγονότα πού μᾶς μεταδίδουν τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης εἶναι πολύ συχνά «θόρυβος καί παραφορά». Ἡ καλοσύνη, ἡ ἀγαθότητα, ἡ ἀγάπη ἐνεργοῦν ἀθόρυβα, ἀργά, μυστικά, ὅπως ὁ χυμός τῆς ἄνοιξης στά δέντρα καί αὐτός ὁ χυμός ποτίζει κατά τρόπο ἀπρόβλεπτο τόν πολιτισμό καί τήν κοινωνία.

          Μέσα στήν ἰστορία ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι σάν μία πηγή, ἡ ὁποία δεν στερεύει μέ τίποτε καί ἡ ὁποία τρέχει ὁρμητικώτερα ἀπό κάθε ἄλλη φορά μέ τό αἷμα τῶν μαρτύρων, τόν πόνο τῶν ὁμολογητῶν, τόν ἱδρῶτα καί τήν ἄσκηση τῶν ὁσίων.

          Γιατί ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εὐχαριστία καί ἡ εὐχαριστία εἶναι ἡ Ἀνάσταση.

         Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς προτρέπει. «Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν ... ἐκ τάφου ὁμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ῷ στερεούμεθα». Αὐτό τό ζωντανό νερό ποτίζει τήν οἰκουμένη ὀλόκληρη.

          Στήν ἀρχαῖα Ἐκκλησία ἔλεγαν γιά τούς χριστιανούς ὅτι εἶναι «ἐκείνοι πού δέν φοβοῦνται τόν θάνατο», ἐκείνοι πού εἶναι ἀπ᾿ αὐτόν ἤδη τόν κόσμο «ἀναστημένοι». Ἔχοντας καί ἐμεῖς γευθεῖ τό “καινόν πόμα” ἀπό τήν “πηγή τῆς ἀφθαρσίας”, τόν Ἀναστάντα Χριστό, ἄς προσπαθήσουμε νά εἴμαστε ζωντανοί, ἰκανοί ν᾿ ἀγωνιζόμαστε ἐνάντια σέ κάθε μορφή θανάτου, μέ τή δύναμη τῆς Ἀνάστασης. Νά γίνουμε καί ἐμεῖς μάρτυρες Ἰησοῦ Χριστοῦ, μάρτυρες τῆς Ἀνστάσεώς του.

            Ἀγαπητοί ἀδελφοί “ Χ ρ ι σ τ ό ς   Ἀ ν έ σ τ η”

           Δηλαδή ὁ θάνατος νικήθηκε. Ἡ ζωή εἶναι ἰσχυρότερη τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος πατεῖται θανάτῳ. Σέ αὐτή τή μεγάλη χαρά, τή χαρά τοῦ Πάσχα, δεχθεῖτε καί τίς δικές μου πατρικές εὐχές καί εὐλογίες.

                                                            Ὁ Μητροπολίτης  

    + Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος