Απαντήσεις στον Μητροπολίτη Μεσσηνίας για τις απαξιωτικές θέσεις του ως προς την Δ.Ι.Σ, τον ηγούμενο Εφραίμ, και τον ελληνικό λαό

πηγή

Απάντηση στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσσηνίας
Μήπως ο Σεβασμιώτατος, αμαυρώνει τον θεσμό της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου,
της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους και του Οικουμενικού Πατριαρχείου;
του Νικηφόρου Φωκά

Απαντώ στις ερωτήσεις του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Mεσσηνίας με την σειρά που τις θέτει στο άρθρο του στην ιστοσελίδα (aixmi.gr):

1.     -  Πότε, λοιπόν, θεσμικό εκκλησιαστικό όργανο, όπως η Διαρκής Ιερά Σύνοδο, ανεμίχθη σε δικαστικές – πολιτειακές υποθέσεις κληρικών ή μοναχών, οι οποίοι ανήκουν σε άλλη εκκλησιαστική δικαιοδοσία και, εν προκειμένω στο Οικουμενικό Πατριαρχείο;

  -   Ποτέ, γιατί δεν υπάρχει στη σύγχρονη εποχή προηγούμενο παράνομης σύλληψης και προφυλάκισης Αγιορείτη ηγούμενου που να κατέφερε ένα τόσο καίριο πλήγμα στην Εκκλησία της Ελλάδος, όπως αναφέρει η ανακοίνωση της ΔΙΣ.



2.   -    Δεν θεώρησε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος τη σοβαρή, αντικειμενική και ισορροπημένη ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως μια αρκετά αποδεκτή παρέμβαση επί του συγκεκριμένου θέματος;

    -   Δεν υπάρχει τίποτα στην ανακοίνωση της ΔΙΣ που να δείχνει έλλειψη σεβασμού προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Απλά, το θέμα δεν είναι θέμα εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας αλλά κυρίως θέμα ποιμαντικής αντιμετώπισης ενός τραύματος που υπέστη η Εκκλησία της Ελλάδος, κλήρος και λαός, θέμα που ανήκει στην δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

3.  -   Πότε άλλοτε, κατά το παρελθόν, η Εκκλησία της Ελλάδος εξέφρασε με τόσο έντονο και θεσμικό τρόπο την αγωνία της για τη δήθεν παραβίαση των ιερών θεσμίων και τη μη τήρηση των, εκ του αυτοδιοικήτου του Αγίου Όρους απορρεόντων, καταστατικών όρων;

     -   Ποτέ, γιατί δεν υπάρχει προηγούμενο αστυνομικής επιδρομής στο Άγιον Όρος κατά παράβαση των άρθρων 7 και 35 του ΚΧΑΟ που προβλέπουν την εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων από τον Διοικητή και την Ιερά Επιστασία, όπως δήλωσε με το ανακοινωθέν της η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους. Με ποιο δικαίωμα δε ο ερωτών θέτει υπό αμφισβήτηση την κρίση της Ιεράς Κοινότητας, εισπηδώντας έτσι και στην δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου;

4.  -   Θεωρεί η Διαρκής Ιερά Σύνοδο ότι η πνευματική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί της Αγιορειτικής Κοινότητος, είναι αναποτελεσματική;

    -   Δεν υπάρχει τίποτα στην ανακοίνωση της ΔΙΣ που να δημιουργεί αυτή την εντύπωση. Το ανακοινωθέν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σωστά, δεν αναμείχτηκε με το πλήγμα που η παράνομη σύλληψη και προφυλάκιση επέφερε στην Εκκλησία της Ελλάδος.
Δεν διαμαρτυρήθηκε καν για την παραβίαση του ΚΧΑΟ από τις αστυνομικές αρχές ούτε για την παραβίαση της πνευματικής δικαιοδοσίας του από το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών που άσκησε, παράνομα, πνευματικό έλεγχο στον Γέροντα Εφραίμ (στην αιτιολογία του βουλεύματος αναφέρεται ότι ο Γέροντας είναι ύποπτος τέλεσης και άλλων αξιόποινων πράξεων, γιατί, μεταξύ των άλλων παραβίασε τους κανόνες του μοναχικού πολιτεύματος και την πνευματική αποστολή του, πράγμα που βεβαίως παραβιάζει και το τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου).
Αντίθετα, με τις ερωτήσεις του ο ερωτών θέτει αυτός υπό αμφισβήτηση την πνευματική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ασκεί έλεγχο στην Ιερά Κοινότητα σαν να ήταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

5.    -    Πότε άλλοτε η Εκκλησία της Ελλάδος εξεφράσθη υποστηρικτικά προς Ιερές Μονές και Μοναχούς του Αγίου Όρους, όταν «ασελγούσαν» επάνω τους άλλες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες;

     -    Ποτέ, γιατί η υπόθεση αυτή είναι πρωτοφανής. Με ποια ανάλογη υπόθεση έπεσε μια κυβέρνηση, ήλθε μια άλλη και αυτή οδήγησε την Χώρα στην πτώχευση, στην κατάργηση της ανεξαρτησίας της και στον κίνδυνο του ξεπουλήματος της Χώρας αντί πινακίου φακής;
Περαιτέρω, γιατί παραβιάζει ο ερωτών το τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορουμένου και έτσι βέβαια τον νόμο;
Δεν γνωρίζει ότι, μέχρι να κριθεί αμετάκλητα ένοχος από το αρμόδιο δικαστήριο (και αυτό είναι μόνο αρμόδιο δικαστήριο της Θεσσαλονίκης κατά το άρθρο 7 ΚΧΑΟ), ο Γέροντας, όπως και κάθε κατηγορούμενος, είναι αθώος;

6.  -    Είναι δυνατόν ένα θεσμικό όργανο της Εκκλησίας, όπως είναι η Ιερά Σύνοδος, να αμαυρώνει και να αμφισβητεί με μια αμφίσημη φρασεολογία, αποφάσεις ενός άλλου θεσμικού φορέως, κορυφαίου της ελληνικής κοινωνίας, όπως είναι η Ελληνική Δικαιοσύνη, στην οποία μάλιστα διαγιγνώσκει και ρωγμές ως προς την ορθότητα των αποφάσεών της;

     -    Και οι κρίνοντες κρίνονται. Και η ΔΙΣ είναι ιερός θεσμός, όχι πρόσωπο όπως ο ερωτών.Μήπως ο ερωτών αμαυρώνει τον θεσμό της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους αλλά και του Οικουμενικού Πατριαρχείου;
Η φρασεολογία δε της ΔΙΣ δεν είναι αμφίσημη. Ξεκάθαρα εκφράζει την γνώμη της Εκκλησίας, κλήρου και λαού, αλλά και κορυφαίων νομικών.
Το βούλευμα παραβιάζει το τεκμήριο αθωότητας του κατηγορημένου αφού τον θεωρεί ύποπτο τέλεσης και άλλων αξιόποινων πράξεων, γιατί:(α) ως ηγούμενος μεγάλης αγιορειτικής μονής μπορεί να επηρεάσει πολιτικούς και δημοσίους λειτουργούς (ο επηρεασμός δεν είναι παράνομος εκτός αν οδηγεί σε παράνομο αποτέλεσμα, πράγμα που μένει να αποδειχτεί), (β) έχει παραβιάσει το μοναχικό πολίτευμα και την πνευματική αποστολή του (αυτό μπορεί να το πει μόνο ο οικείος επίσκοπος, δηλαδή ο Οικουμενικός Πατριάρχης) και (γ) έχει προξενήσει μεγάλη ζημία στο Δημόσιο (αυτό μένει να αποδειχτεί).

7.  -   Πότε άλλοτε, κατά το παρελθόν, εκκλησιαστικά πρόσωπα και ταγοί επεσκέφθησαν προφυλακισμένους ή φυλακισμένους κληρικούς ή μοναχούς και με δακρύβρεχτα λόγια και δηλώσεις εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους;

    -   Ποτέ, τόσο έντονα στα σύγχρονα χρόνια, αλλά μόνιμα στην ιστορία της Εκκλησίας από τον Κηρυναίο στο Γολγοθά … Ο ερωτών τι θα πράξει; Δεν θα επισκεφτεί τον φυλακισμένο; Δεν φοβάται την τελική κρίση;

8.   -   Πότε, κατά το παρελθόν, η Διαρκής Ιερά Σύνοδο διετύπωσε, έστω και ευχητικά, την ελπίδα της για επανεξέταση δικαστικών αποφάσεων με το ενδεχόμενο, μάλιστα, αποφυλακίσεως και για άλλους κληρικούς και μοναχούς;

      -    Ποτέ τόσο έντονα γιατί δεν υπάρχει τέτοιο προηγούμενο αυθαιρεσίας της δικαιοσύνης, σε εποχή κατάλυσης της ανεξαρτησίας του ελληνικού Κράτους, που επέφερε τέτοιο τραύμα στο πλήρωμα της Εκκλησίας, στην εμπιστοσύνη του λαού προς την δικαιοσύνη και στο διεθνές κύρος της Χώρας.

9.  -    Μήπως η Διαρκής Ιερά Σύνοδο, με το ανακοινωθέν της αυτό, δεν κατάλαβε ότι εξυπηρετεί ιδιοτέλειες, επιδιώξεις και σκοπιμότητες άλλων Εκκλησιών, όχι μόνο στο κανονικό έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και στα όρια της δικής της δικαιοδοσίας;
Όχι, η ΔΙΣ δεν κατάλαβε κάτι τέτοιο. Διεκδικεί ο ερωτών το αλάνθαστο, ακόμη και έναντι της ΔΙΣ;
10.  -   Ελπίζω το απαράδεκτο αυτό ανακοινωθέν να αποτελέσει τον επίλογο ενός «παράλογου μονόπρακτου», και ότι ο δι’ ού το σκάνδαλον ήλθε, να έλθει εις εαυτόν και αν εκφράσει τη συγνώμη του και τη μετάνοιά του για το καίριο πλήγμα που προκάλεσε στο κύρος της Εκκλησίας, στο σκανδαλισμό του ποιμνίου, στο μοναστικό ιδεώδες και στην Αγιορειτική Παράδοση.

     -    Και πάλι ο ερωτών ξεπερνά τα εκκλησιαστικά θέσμια και, παραβιάζοντας το τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορουμένου, παραβιάζει τον νόμο. Κρίνοντας έτσι ουσιαστικά κρίνει και καταδικάζει τον εαυτό του.
Ο ίδιος έτσι κάνει, δεν διεκδικεί και αξιοποιεί την περιουσία της Μητροπόλεως του και δεν φοβάται ότι, αν έτσι κάνει, είναι υπόλογος όχι μόνο απέναντι στον νόμο αλλά και στον Κριτή όλων;

Και θα κλείσω με μια ερώτηση. Με ποιανού τις πλάτες τολμά ένας από τους νεότερους μητροπολίτες να κρίνει και κατακρίνει την ΔΙΣ, την Ιερά Κοινότητα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά παράβαση κάθε εκκλησιαστικού θέσμιου; Πότε έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο;

Αποχαιρέτησε τις φιλοδοξίες του ο Μεσσηνίας-Το άρθρο που εξόργισε ιεράρχες

Φιλόδοξος ιεράρχης ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος και σε συζητήσεις του με άλλους ιεράρχες όχι μόνο δεν το έκρυβε αλλά διερευνούσε τις δυνατότητες συμμαχιών. Τα τελευταία μηνύματα δεν ήταν θετικά για τον άγιο Μεσσηνίας και μέρος της αντίδρασής του το άρθρο που δημοσίευσε στο aixmi.gr.

Το άρθρο προκάλεσε τις εύλογες αντιδράσεις Συνοδικών και όχι μόνο ιεραρχών. Μπορεί ο σεβασμιώτατος να μην συμπαθεί κάποιους από τους Συνοδικούς αλλά αυτό δεν δικαιολογεί αυτό το σκληρό και απαξιωτικό για πολλούς άρθρο του.Ο μόνος ψύχραιμος ήταν ο αρχιεπίσκοπος: «Δεν πειράζει…Είναι ελεύθερος να εκφράζει τις απόψεις του», φέρεται να είπε ο μακαριώτατος, αλλά για πολλούς ιεράρχες ο Μεσσηνίας βρίσκεται πλέον στο στόχαστρο.

«Ένα είναι σίγουρο: ο Μεσσηνίας θα πρέπει να ξεχάσει τις φιλοδοξίες του…Θα μείνει μόνος του», σχολίασε ιεράρχης και ίσως να έχει δίκιο.

Το άρθρο του μητροπολίτη Μεσσηνίας, έχει ως ακολούθως:

"Ο Αρχιεπίσκοπος κάνει μεγάλο λάθος με τον Εφραίμ"

Δυσάρεστη έκπληξη προξένησε το περιεχόμενο του ανακοινωθέντος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, σχετικά με τη διαδικασία και την προφυλάκιση του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ, όταν μάλιστα στην υπόθεση καθίσταται μέρος του όλου ζητήματος και ο Πρόεδρος της Συνόδου, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος , ο οποίος ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει και αυτός στην «παρέλαση» των υποστηρικτικών παρουσιών και δηλώσεων έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού.

Τα δυσάρεστα αυτά συναισθήματα διαδέχεται και μια σειρά ερωτημάτων, τα οποία – κατά το μάλλον ή ήττον – επισημαίνουν μια διαφορετική παράδοση αρμοδιοτήτων ενός θεσμικού οργάνου και μάλιστα εκκλησιαστικού, όπως είναι η Ιερά Σύνοδος .

Όλα τα παραπάνω, αλλά και όσα θα ακολουθήσουν, δεν σχετίζονται με προσωπικές επιλογές ή τοποθετήσεις του καθενός μπροστά στο συγκεκριμένο θέμα, δεν μπορεί όμως να αποτελέσουν αυτές οι προσωπικές επιλογές ή τοποθετήσεις , το πρότυπο ή το μέτρο λειτουργίας και έκφρασης των θεσμών.

Πότε, λοιπόν, θεσμικό εκκλησιαστικό όργανο,όπως η Διαρκής Ιερά Σύνοδο, ανεμίχθη σε δικαστικές – πολιτειακές υποθέσεις κληρικών ή μοναχών, οι οποίοι ανήκουν σε άλλη εκκλησιαστική δικαιοδοσία και, εν προκειμένω στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ;

Δεν θεώρησεη Διαρκής Ιερά Σύνοδο τη σοβαρή, αντικειμενική και ισορροπημένη ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως μια αρκετά αποδεκτή παρέμβαση επί του συγκεκριμένου θέματος;

Πότε άλλοτε,κατά το παρελθόν, η Εκκλησία της Ελλάδος εξέφρασε με τόσο έντονο και θεσμικό τρόπο την αγωνία της για τη δήθεν παραβίαση των ιερών θεσμίων και τη μη τήρηση των, εκ του αυτοδιοικήτου του Αγίου Όρους απορρεόντων, καταστατικών όρων ;

Θεωρείη Διαρκής Ιερά Σύνοδο ότι η πνευματική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί της Αγιορειτικής Κοινότητος, είναι αναποτελεσματική ;

2.

Πότε άλλοτεη Εκκλησία της Ελλάδος εξεφράσθη υποστηρικτικά προς Ιερές Μονές και Μοναχούς του Αγίου Όρους, όταν «ασελγούσαν» επάνω τους άλλες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες;

Είναι δυνατόνένα θεσμικό όργανο της Εκκλησίας , όπως είναι η Ιερά Σύνοδος, να αμαυρώνει και να αμφισβητεί με μια αμφίσημη φρασεολογία , αποφάσεις ενός άλλου θεσμικού φορέος, κορυφαίου της ελληνικής κοινωνίας, όπως είναι η Ελληνική Δικαιοσύνη, στην οποία μάλιστα διαγιγνώσκει και ρωγμές ως προς την ορθότητα των αποφάσεών της ;

Πότε άλλοτε,κατά το παρελθόν, εκκλησιαστικά πρόσωπα και ταγοί επεσκέφθησαν προφυλακισμένους ή φυλακισμένους κληρικούς ή μοναχούς και με δακρύβρεχτα λόγιακαι δηλώσεις εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους;

Πότε, κατά το παρελθόν, η Διαρκής Ιερά Σύνοδο διετύπωσε, έστω και ευχητικά , την ελπίδα της για επανεξέταση δικαστικών αποφάσεων με το ενδεχόμενο, μάλιστα, αποφυλακίσεως και για άλλους κληρικούς και μοναχούς;

Μήπως η Διαρκής Ιερά Σύνοδο, με το ανακοινωθέν της αυτό, δεν κατάλαβε ότι εξυπηρετεί ιδιοτέλειες, επιδιώξεις και σκοπιμότητες άλλων Εκκλησιών, όχι μόνο στο κανονικό έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και στα όρια της δικής της δικαιοδοσίας;

Ελπίζω το απαράδεκτο αυτό ανακοινωθέν να αποτελέσει τον επίλογο ενός «παράλογου μονόπρακτου», και ότι ο δι’ ού το σκάνδαλον ήλθε , να έλθει εις εαυτόν και αν εκφράσει τη συγνώμη του και τη μετάνοιά του για το καίριο πλήγμα που προκάλεσε στο κύρος της Εκκλησίας, στο σκανδαλισμό του ποιμνίου, στο μοναστικό ιδεώδες και στην Αγιορειτική Παράδοση.

(Από το aixmi.gr)

Πηγή ΙΕΡΟ ΒΗΜΑ

Δυσαρέσκεια Μητροπολίτου Μεσσηνίας

www.amen.gr Δελτίο Τύπου Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας Δυσάρεστη έκπληξη προξένησε το περιεχόμενο του σημερινού  Ανακοινωθέντος ( 12-1-2012) της Δ.Ι.Σ ., σχετικά με τη  διαδικασία και την προφυλάκιση του Αρχιμ. Εφραίμ,  όταν μάλιστα σε όλη αυτή την υπόθεση καθίσταται μέρος του  όλου ζητήματος και ο Πρόεδρος της Συνόδου, ο Αρχιεπίσκοπος  Αθηνών  και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος ,  ο οποίος ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει και αυτός στην  «παρέλαση» των υποστηρικτικών παρουσιών και δηλώσεων  έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού. Τα δυσάρεστα αυτά συναισθήματα διαδέχεται και μια  σειρά ερωτημάτων, τα οποία κατά το μάλλον ή ήττον επισημαίνουν μια διαφορετική παράδοση  αρμοδιοτήτων  ενός θεσμικού οργάνου  και μάλιστα εκκλησιαστικού, όπως είναι η Ιερά Σύνοδος . Όλα τα παραπάνω αλλά και όσα θα ακολουθήσουν δεν σχετίζονται με προσωπικές επιλογές  ή τοποθετήσεις του καθενός μπροστά στο συγκεκριμένο θέμα, δεν μπορεί όμως να αποτελέσουν  αυτές οι προσωπικές επιλογές ή τοποθετήσεις , το πρότυπο ή το μέτρο λειτουργίας και  έκφρασης των θεσμών. Πότε λοιπόν θεσμικό εκκλησιαστικό όργανο, όπως η Δ.Ι.Σ. , ανεμίχθη σε  δικαστικές – πολιτειακές υποθέσεις κληρικών ή μοναχών, οι οποίοι ανήκουν σε  άλλη εκκλησιαστική δικαιοδοσία και εν προκειμένω στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ;  Δεν θεώρησε η Δ.Ι.Σ. τη σοβαρή , αντικειμενική και ισορροπημένη Ανακοίνωση του Οικουμενικού  Πατριαρχείου ως μια αρκετά αποδεκτή παρέμβαση επί του συγκεκριμένου θέματος ; Πότε άλλοτε , κατά το παρελθόν, η Εκκλησία της Ελλάδος εξέφρασε με τόσο έντονο και  θεσμικό τρόπο την αγωνία της για τη δήθεν παραβίαση των ιερών θεσμίων και τη μη τήρηση  των εκ του αυτοδιοικήτου του Αγίου Όρους απορρεόντων καταστατικών όρων ; Θεωρεί η Δ.Ι.Σ. ότι η πνευματική δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου επί της Αγιορειτικής  Κοινότητος,  είναι αναποτελεσματική ; Πότε άλλοτε η Εκκλησία της Ελλάδος εξεφράσθη υποστηρικτικά προς Ιερές Μονές και Μοναχούς  του Αγίου Όρους όταν «ασελγούσαν» επάνω τους άλλες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες ; Είναι δυνατόν ένα θεσμικό όργανο της Εκκλησίας , όπως είναι η Ιερά Σύνοδος, να αμαυρώνει και να  αμφισβητεί με μια αμφίσημη φρασεολογία , αποφάσεις ενός άλλου θεσμικού φορέος ,  κορυφαίου της ελληνικής κοινωνίας, όπως είναι η Ελληνική Δικαιοσύνη, στην οποία μάλιστα  διαγιγνώσκει και ρωγμές ως προς την ορθότητα των αποφάσεών της ; Πότε άλλοτε , κατά το παρελθόν, εκκλησιαστικά πρόσωπα και ταγοί επεσκέφθησαν  προφυλακισμένους ή φυλακισμένους κληρικούς ή μοναχούς και με δακρύβρεχτα λόγια  και δηλώσεις εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους ;   Πότε , κατά το παρελθόν η Δ.Ι.Σ.  διετύπωσε, έστω και ευχητικά , την ελπίδα της για  επανεξέταση δικαστικών αποφάσεων με το ενδεχόμενο μάλιστα αποφυλακίσεως και για  άλλους κληρικούς και μοναχούς ; Μήπως η Δ.Ι.Σ. ,με το Ανακοινωθέν της αυτό,  δεν κατάλαβε ότι εξυπηρετεί ιδιοτέλειες , επιδιώξεις  και σκοπιμότητες άλλων Εκκλησιών, όχι μόνο στο κανονικό έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου,  αλλά και στα όρια  της δικής της δικαιοδοσίας ;  Ελπίζω το απαράδεκτο αυτό Ανακοινωθέν να αποτελέσει τον επίλογο ενός «παράλογου μονόπρακτου»,  και ότι ο δι’ ού το σκάνδαλον ήλθε , να έλθει εις εαυτόν και αν εκφράσει τη συγνώμη του και τη μετάνοιά  του για το καίριο πλήγμα που προκάλεσε στο κύρος της Εκκλησίας, στο σκανδαλισμό του ποιμνίου , στο μοναστικό ιδεώδες και στην Αγιορειτική Παράδοση. Καλαμάτα 12 - 1 -2012 + Ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος

Οι "νεόπτωχοι"- Μία πρόκληση για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα

του Μητροπολίτου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου Σαββάτου, Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών - Πηγή: ΕΘΝΟΣ

Η τελευταία οικονομική κρίση έχει αρχίσει να εμφανίζει και τις κοινωνικές της συνέπειες. Η ύφεση στην οικονομία και στην ανάπτυξη οδηγεί σε νέες μορφές κοινωνικών ομάδων, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως "νεόπτωχοι", και οι οποίες ομάδες αποτελούν επίσης μία νέα πρόκληση για την ποιμαίνουσα Ορθόδοξη Εκκλησία, στα πλαίσια του ελλαδικού χώρου. Ο όρος "νεόπτωχοι" δεν προσδιορίζει τον χρονικόν ορίζοντα εμφάνισης μιας μορφής πτώχειας, η οποία προηγείται χρονικά κάποιας άλλης, και γι’ αυτό είναι "νέα...", αλλά με τον όρο αυτό προσδιορίζεται μία άλλη νέα μορφή πτώχειας, αυτή η οποία εμφανίστηκε στη μικρομεσαία οικονομική και κοινωνική τάξη των Ελλήνων πολιτών, κυρίως των μικρομεσαίων αστικών οικογενειών, οι οποίες προσπαθούσαν να ισορροπούν μεταξύ του πλουτισμού και της μερικής φτώχειας.

Είναι η μορφή εκείνη της πτώχειας, η οποία αγγίζει τον άνθρωπο της καθημερινότητας και την οικογένειά του. Αναπτύχθηκε κυρίως σε ένα αστικό περιβάλλον αφού οι άνθρωποι αυτοί στηριζόμενοι στο μηνιαίο μισθό η τη σύνταξη, προσπαθούσαν αφενός να επιβιώσουν αξιοπρεπώς και αφετέρου να εξασφαλίσουν, μέσα από την "αποταμίευση" η την επένδυση αλλά και τη χρηστή διαχείριση , ένα καλύτερο μέλλον για την παρούσα αλλά και τη μελλοντική οικογένειά τους και επιβίωσή τους.

Η αλλαγή όμως των οικονομικών δεδομένων, η μη δυνατότητα "αποταμίευσης", η υψηλή οριζόντια φορολογία, η μείωση του μηνιαίου μισθού η της σύνταξης δημιούργησαν αυτήν την νέα κοινωνική τάξη των "νεοπτωχών". Είναι οι άνθρωποι εκείνοι, οι οποίοι φαίνεται ότι επωμίζονται το βαρύ φορτίο της κρίσης, όχι μόνο οικονομικά η κοινωνικά, αλλά και φορολογικά, γιατί μία νέα οικονομική κατάσταση αποτελεί γι’ αυτούς μία νέα δοκιμασία στον αγώνα τους για μία αξιοπρεπή επιβίωσή τους. Σε αντίθεση προς τους "νεόπλουτους" της δεκαετίας τού ̉ 80 και τού ̉ 90, τώρα πλέον έχουμε τους "νεόπτωχους"του 2011!!!

Τι κάνει η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Πως τους αντιμετωπίζει ;

Χωρίς διακρίσεις, με σεβασμό στην αξιοπρέπειά τους και στην προσωπικότητά τους, με στηριγμό πνευματικό και ηθικό και όχι μόνο οικονομικό, προκειμένου να μη χάσουν την ελπίδα τους και το κουράγιο τους. Τους αντιμετωπίζει όμως σαν όλους τους άλλους είτε προκληθεί, είτε τους προσδιορίσει από μόνη της, μέσω των φιλοπτώχων δομών Της.

Η οποιαδήποτε δυναμική και οργανωμένη παρέμβαση της Εκκλησίας ως ενός εισβολέα, προκειμένου να κάνει την κοινωνική της προσφορά, θα είχε σαν συνέπεια μιας ισοπεδωτικής μορφής άσκηση της φιλανθρωπίας της. Η Εκκλησία δρα "εν σιγή" η σιωπηλά σεβόμενη την ανθρώπινη προσωπικότητα και αξιοπρέπεια και χωρίς να αποδεικνύει την έμπρακτη φιλανθρωπική της παρουσία με αποδείξεις απολογητικού τύπου των αριθμών, ανταποκρίνεται στα αιτήματα των δοκιμαζομένων πολιτών μας.

Η Εκκλησία προσφέρει συνεχώς κάθε προσφερόμενο μέσο (χρήματα, τροφή, στέγη, καταλύμματα, περίθαλψη υγειονομική και νοσηλευτική), συνεργαζόμενη ακόμη και με άλλους τοπικούς κοινωνικούς φορείς – θεσμικούς και μη –, προκειμένου με διακριτικότητα, αλλά χωρίς διάκριση, να ανταποκριθεί σε κάθε αίτημα. Δεν διαφημίζει και δεν διαφημίζεται.

Αν και δεν επιλέγει ένα διαχειριστικό τρόπο για να βοηθήσει στην παρούσα οικονομική και κοινωνική κρίση, εντούτοις εγγυάται με την παρουσία και τη δράση Της, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τιμή και των "νεόπτωχων", όπως και όλων των άλλων συνανθρώπων μας.

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: "Φραγγέλιο για τους κρατούντας"

  

 

Συντάχθηκε απο τον/την Ελευθερία Καλαμάτας -

 

«Το φραγγέλιο ο Χριστός το χρησιμοποίησε όταν συνάντησε την αλλοτρίωση και την εκμετάλλευση, εάν κρίνουμε αναγκαίον θα εφαρμοσθεί και αυτό», δηλώνει ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος μιλώντας στην "Ε" - και προσθέτει: «Το θέμα είναι σε ποιους θα πρέπει να το εφαρμόσουμε, μήπως στους κρατούντας και γεγαυρωμένους επί όχλοις εθνών, κατά τον βιβλικό λόγο;».
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην "Ε" ο κ. Χρυσόστομος παρατηρεί σχετικά με το ρόλο του μητροπολίτη και τη σύγκρουσή του με τα κατεστημένα συμφέροντα: «Θεωρώ ότι ο επίσκοπος πρέπει να βλέπει "μακριά" και διάφορα από κατεστημένα ιδεολογήματα και προκαταλήψεις». Απαντώντας δε σε σχετική μας ερώτηση, αναφέρει για τη δήθεν σχέση του με την Καθολική Εκκλησία ότι «τα περί Βατικανού και τα τοιαύτα κινούνται στα όρια της φαντασίας κι αγγίζουν την κατάσταση της έλλειψης σοβαρότητας».
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, ο μητροπολίτης Μεσσηνίας τονίζει ότι σε περιόδους οικονομικής ύφεσης η Εκκλησία θα πρέπει να βοηθάει τους δοκιμαζόμενους ανθρώπους και παράλληλα να μεταφέρει μήνυμα ελπίδας - ενώ καταλήγοντας στέλνει μέσω της "Ε" τις ευχές του σε όλους τους Μεσσήνιους.

- Εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης πολλοί συνάνθρωποί μας αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Με ποιον τρόπο θα βοηθήσει η Εκκλησία αυτούς τους ανθρώπους;
«Η Εκκλησία καταβάλλει συνεχώς κάθε προσπάθεια για να επιλύσει τα προβλήματα επιβίωσης των συνανθρώπων μας εξαιτίας της ύφεσης, τα οποία πολλές φορές αγγίζουν τα όρια της πείνας, του οικονομικού μαρασμού και της ανεργίας. Η Εκκλησία μέσα από το φιλανθρωπικό της έργο (επιδόματα, παροχή τροφίμων και άμεσων αγαθών επιβίωσης, εξυπηρέτηση παροχής στέγης και χώρων φιλοξενίας) προσπαθεί να ανταποκριθεί και να βοηθήσει στην επιβίωση των δοκιμαζόμενων ανθρώπων.
Ομως όλοι αυτοί οι τρόποι βοήθειας είναι πρόσκαιροι και εφήμεροι και δεν αποτελούν τις λύσεις του όλου προβλήματος γενικά.
Μία τέτοια ριζική αντιμετώπιση όλων των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων αφορά αποκλειστικά και μόνο την Πολιτεία, η οποία έχει και τις κατάλληλες δομές αλλά και τα έσοδα από την άμεση και έμμεση φορολόγηση των πολιτών.
Η Εκκλησία όμως, αυτό στο οποίο καλείται να συμβάλει δεν είναι τόσο η μέσω δομών ανταπόκριση στα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα των πολιτών μας μόνο, αλλά να δώσει και ένα μήνυμα ελπίδας και να εμπνεύσει κουράγιο στους δοκιμαζόμενους αδελφούς μας, δημιουργώντας σ’ αυτούς τη συνείδηση της συμπαράστασης και τής συναρωγής».

- Πολλοί ισχυρίζονται ότι η Εκκλησία έχει τεράστια περιουσία και ότι το κράτος πρέπει να τη φορολογήσει σε υψηλά ποσοστά. Στον αντίποδα, η ηγεσία της Εκκλησίας υποστηρίζει ότι τα έσοδα από την περιουσία της είναι αναγκαία για τη συνέχιση του φιλανθρωπικού έργου. Ποια άποψη είναι πιο κοντά στην αλήθεια;
«Εχω πει πολλές φορές ότι τα σχετικά με την τεράστια εκκλησιαστική περιουσία είναι ένας μεγάλος μύθος, από τον οποίον η πραγματικότητα απέχει πολύ, ενώ η φορολόγηση της Εκκλησίας, με φόρους άμεσους και έμμεσους, οριζόντιους και κάθετους, είναι αρκετά υψηλή σε ποσοστά 40%, 45%, σε αντίθεση με τις φορολογήσεις των τραπεζών οι οποίες κινούνται σε επίπεδα του 10%.
Η αλήθεια είναι ότι η Εκκλησία, με την παραπάνω φορολόγηση, την μη ἐπιχορήγηση του κράτους, την καθυστέρηση των υποχρεώσεων των ασφαλιστικών ταμείων προς τα κοινωφελή μη κερδοσκοπικά και φιλανθρωπικά ιδρύματα και την επί τετραετίαν μη καταβολή των αντίστοιχων μερισμάτων από τις τράπεζες, σε σχέση προς τις μετοχές, ανταποκρίνεται μέχρι στιγμής σε κάθε δραστηριότητα φιλανθρωπική και υποστηρικτική προς τον συνάνθρωπο».

- Πρόσφατα υποστηρίξατε ότι η Εκκλησία θα πρέπει να αναλάβει τη μισθοδοσία των ιερέων. Εχει αυτή τη δυνατότητα η Ελληνική Εκκλησία;
«Υποστήριξα ότι η Εκκλησία της Ελλάδος θα πρέπει να σκεφθεί υπεύθυνα και ουσιαστικά για τη μισθοδοσία του κλήρου, ώστε να μην "εκβιάζεται" ούτε να αμαυρώνεται από κάποιους οι οποίοι προβάλλουν για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους και με τρόπο λαϊκίστικο ένα ζήτημα το οποίο αποτελεί ήδη από το 1934 συμβατική δέσμευση της Ελληνικής Πολιτείας έναντι της Εκκλησίας.
Ο υπεύθυνος προβληματισμός και η ρεαλιστική πρόταση από μέρους της Εκκλησίας, σχετικά με το θέμα της μισθοδοσίας του κλήρου, δεν συνεπάγεται ούτε αμφισβήτηση ούτε αποδυνάμωση ή παραθεώρηση της παραπάνω συμβατικής υποχρέωσης, αλλά τείνει προς την εξεύρεση και κατάθεση μιας πρότασης, όπου και η σύμβαση του 1934 θα εκπληρούται και η Εκκλησία θα έχει το δικό της μερίδιο συνεισφοράς και βοήθειας, με σκοπό ο ορθόδοξος Ελληνας κληρικός και η οικογένειά του να ζει αξιοπρεπώς και αξιόπιστα, ώστε να ανταποκρίνεται δυναμικότερα στο έργο του».

- Γενικότερα πάντως έχετε εκφράσει απόψεις για τον εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας, οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση με κατεστημένες αντιλήψεις. Σας έχει κοστίσει αυτή η στάση;
«Θεωρώ ότι ο επίσκοπος πρέπει να βλέπει "μακριά" και διάφορα από κατεστημένα ιδεολογήματα και προκαταλήψεις. Σημασία έχει να διαπιστώσουμε την ουσία και όχι τον τύπο. Σήμερα αυτά τα δύο πράγματα συγχέονται, πιστεύοντας ότι εάν αλλάξουμε τον τύπο αλλάζουμε και την ουσία.
Ομως για τους Πατέρες της Εκκλησίας ο τύπος αποτελεί την ιστορική έκφραση, διατύπωση και περιγραφή της ουσίας σε κάθε ιστορική στιγμή, χωρίς όμως να ταυτίζεται με την ουσία, η οποία έχει να κάνει με το γεγονός της Αποκάλυψης.
Η ουσία απευθύνεται και αφορά τον άνθρωπο και τη σωτηρία του, και αυτό πρέπει να είναι το κριτήριο κάθε εκσυγχρονισμού.
Η πρόοδος απαιτεί θυσίες και η θυσία κοστίζει στη ζωή, στην πρόοδο και στην εξέλιξη».

- Κάθε φορά που εκφράζετε μια ριζοσπαστική άποψη, οι κύκλοι της συντήρησης σπεύδουν να την αποδώσουν σε συνωμοσίες του… Βατικανού. Γνωρίζετε αυτές τις θεωρίες συνωμοσίας;
«Πάντοτε μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία συναντούμε συνωμοσιακού τύπου ερμηνείες κάθε μορφής εξέλιξης και προόδου. Αυτό δεν μπορεί να λειτουργεί οπισθοδρομικά σε κάθε πρόοδο και πορεία προς ένα καλύτερο και ουσιαστικότερο μέλλον. Τα περί Βατικανού και τα τοιαύτα κινούνται στα όρια της φαντασίας και αγγίζουν την κατάσταση της έλλειψης σοβαρότητας. Τις αδυναμίες και τις ατολμίες μας, ακόμη και τις ανησυχίες μας, δεν πρέπει να τις φορτώνουμε σε άλλους, τους οποίους θεωρούμε ως αποδιοπομπαίους τράγους».

- Ας επιστρέψουμε στην οικονομική ύφεση. Τις τελευταίες δεκαετίες οι Ελληνες κατανάλωναν περισσότερα από όσα παρήγαγαν. Μήπως θυμίζουμε τον οκνηρό δούλο της παραβολής που έκρυψε το τάλαντο στο χωράφι;
«Κοιτάξτε, στη ζωή είναι απαραίτητο το μέτρο. Κάθε απόκλιση, είτε θετική είτε αρνητική, είναι μία κατάσταση παθολογική στην κοινωνία των ανθρώπων. Αυτή λοιπόν η ευδαιμονιστική, εγωιστική, φίλαυτη και ανικανοποίητη καταναλωτική διαχείριση των αγαθών λειτουργεί εις βάρος της ισόρροπης, διαπροσωπικής και διανθρώπινης σχέσης κάθε κοινωνίας».

- Γενικότερα η θέση της Εκκλησίας είναι υπέρ της εγκράτειας και κατά της υπερκατανάλωσης, ή κάνω λάθος;
«Αυτό σημαίνει εγκράτεια και άσκηση για την Εκκλησία. Είναι όχι η στέρηση των αγαθών, αλλά το μέτρο. Η χρήση και όχι η κατάχρηση».

- Στην Ιστορία της Οικονομικής Επιστήμης διδάσκεται ότι ο Μέγας Βασίλειος είχε ταχθεί ανεπιφύλακτα κατά του δανεισμού. Πόσο επηρέασε η σκέψη του την Ορθόδοξη Εκκλησία και τον σύγχρονο άνθρωπο;
«Οντως σε ολόκληρη την πατερική γραμματεία υπάρχει μία ενιαία και αρνητική στάση έναντι του δανεισμού και του τόκου, γιατί αποτελεί απόλυτη έκφραση εκμετάλλευσης. Αυτό δεν γίνεται με τον δανεισμό στα κράτη από άλλους οικονομικούς οργανισμούς και φορείς;».

- Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης εποχής είναι η μετανάστευση φτωχών ανθρώπων από τις υπανάπτυκτες χώρες προς τις ανεπτυγμένες. Υπάρχουν φωνές της Εκκλησίας, και συγκεκριμένα ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, που λέει ότι όλοι οι μετανάστες είναι παράνομοι. Εσείς τι λέτε;
«Η Εκκλησία δεν μπορεί να δραστηριοποιείται ρατσιστικά ή επιλεκτικά. Δεν είναι αυτή που θα χαρακτηρίσει κάποιους παράνομους ή μη. Αυτό είναι το έργο της Πολιτείας. Η Εκκλησία απέναντί της βλέπει τον άνθρωπο, χωρίς διακρίσεις, όπως τον έβλεπε και τον αντιμετώπισε ο Χριστός, και πρέπει να ανταποκρίνεται σ’ αυτόν χωρίς όρια ή προϋποθέσεις».

- Ο Χριστός δίδαξε την αγάπη, αλλά όταν χρειάστηκε πήρε και το φραγγέλιο. Σήμερα χρειάζεται φραγγέλιο;
«Το φραγγέλιο ο Χριστός το χρησιμοποίησε όταν συνάντησε την αλλοτρίωση και την εκμετάλλευση, εάν κρίνουμε αναγκαίον θα εφαρμοσθεί και αυτό. Το θέμα είναι σε ποιους θα πρέπει να το εφαρμόσουμε, μήπως στους κρατούντας και γεγαυρωμένους επί όχλοις εθνών, κατά τον βιβλικό λόγο;».

- Το 2011 είναι αφιερωμένο στον μακαριστό μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Δασκαλάκη, ο οποίος άφησε αξιομνημόνευτο φιλανθρωπικό έργο. Ηταν άλλες εποχές ή είναι εφικτό να γίνει και σήμερα τόσο μεγάλο έργο;
«Eίναι αλήθεια ότι ο μακαριστός Χρυσόστομος Δασκαλάκης εργάστηκε και έγραψε την ιστορία του μέσα από αυτήν την κοινωνική προσφορά και την έμπρακτη φιλανθρωπία προς τον κάθε δοκιμαζόμενο άνθρωπο.
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι αντοχές είναι διαφορετικές.
Σήμερα και η δωρεά προς τα διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα φορολογείται. Πληρώνει φόρο τόσο ο δωρεοδότης (20%) όσο και ο δωρεολήπτης, ως φιλανθρωπικό ίδρυμα ή ανθρωπιστικός και κοινωνικός φορέας, με ποσοστό 0,5%».

- Σε ποιο στάδιο βρίσκονται τα έργα της Μητρόπολης Μεσσηνίας στο Ασυλο και στον Βρεφονηπιακό Σταθμό;
«Στο έργο του Ασύλου, έχει ολοκληρωθεί το πρώτο στάδιο και τώρα θα προχωρήσουμε στο διαγωνισμό για το δεύτερο στάδιο.
Ο Βρεφονηπιακός Σταθμός έχει τελειώσει και περιμένω την άδεια για το Νηπιαγωγείο στην Κορώνη.
Αναζητώ, τέλος, χρηματοδότη για τον ξενώνα απέναντι στο Νοσοκομείο».

- Ποιο είναι το όνειρό σας για τη Μεσσηνία; Αν αύριο φύγετε για να υπηρετήσετε την Εκκλησία από άλλη θέση, ποιο είναι το έργο που θα θέλατε να θυμούνται οι Μεσσήνιοι;
«Οταν κάποιος αναλαμβάνει μία διακονία και υπηρεσία μπορεί να βάζει προτεραιότητες, όχι όμως αξιολογική κατάταξη των έργων, ενώ δεν επιτρέπεται να θέτει χρονικούς ορίζοντες με σκοπό την μετακίνησή του».

- Σε λίγο έρχονται Χριστούγεννα. Ποια είναι τα τρία δώρα που εύχεστε να αποκτήσει η ανθρωπότητα;
«Εύχομαι υγεία, ευτυχία και κουράγιο. Το άστρο της Βηθλεέμ έδωσε το μήνυμα ελπίδας για μια νέα πορεία της ανθρωπότητας».

- Σας ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι να μπορέσετε να βοηθήστε όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους μας.
«Και εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία σας. Εύχομαι στους συντοπίτες και συνανθρώπους μας Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα και ένα ευτυχισμένο 2012».

Η δωρεά οργάνων σώματος και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης υπό το φως της πατερικής ανθρωπολογίας, του Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου,

Η δωρεά οργάνων σώματος

και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης

υπό το φως της πατερικής ανθρωπολογίας

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας

κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου

Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Ομιλία σε Ημερίδα για τις Μεταμοσχεύσεις που διοργάνωσε

το Υπουργείο Υγείας στο Νοσοκομείο της Καλαμάτας

1. Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω την εισήγησή μου με μία διαπίστωση, ότι το θέμα των μεταμοσχεύσεων και της δωρεάς οργάνων, δεν είναι θέμα ηθικής συμπεριφοράς. Η οποιαδήποτε άποψη περί μιας δεοντολογικής ηθικής, σύμφωνα με την οποίαν η συμπεριφορά του ανθρώπου υπαγορεύεται από την έννοιαν του καθήκοντος η της συμμόρφωσής του προς τον λεγόμενον ηθικόν νόμον, έχει ως ηθικό κίνητρο αποκλειστικά τον σεβασμό στον ηθικό νόμο και τίποτε άλλο, ούτε την αγάπη, ούτε το άδολο συμφέρον, ούτε το ενδιαφέρον για τους άλλους, ούτε τη φιλευσπραγχνία, ούτε οποιοδήποτε άλλο ποιοτικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, γι’αυτό και θεωρείται ξεπερασμένη, ενώ παράλληλα η εκ των προτέρων οποιαδήποτε πρόταση η ηθική απόφαση περί κάποιας ακολουθητέας ηθικής είναι φοβερά δύσκολη και οδηγεί σε αδιέξοδα.

Το βασικό λοιπόν ερώτημα σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις και τη δωρεά οργάνων είναι οντολογικό, δηλαδή ύπαρξης και ζωής και όχι απλά ηθικής επιλογής. Η απάντηση στο ερώτημα εάν η δωρεά οργάνων ανθρωπίνου σώματος είναι επιτρεπτή, εξαρτάται από την απάντηση σε ένα άλλο ερώτημα˙ Τι είναι αυτό το οποίο καθορίζει την έννοια και το περιεχόμενο άνθρωπος; Η απάντηση είναι αρκετά πολύπλοκη. Η σύσταση του ανθρώπου δεν είναι κατά τη σύγχρονη ανθρωπολογική επιστήμη, απλώς μια υλική κατάσταση στην οποία θα προστεθεί ύστερα η ψυχή και το πνεύμα.

Αυτά είναι πολύ δυαλιστικά και ιδεαλιστικά και τα οποία δεν ισχύουν πλέον σε καμμιά επιστήμη. Στη θεολογική σκέψη επιπλέον η σύσταση του ανθρώπου είναι οργανική κατά βάση. Όταν όμως δίνουμε αυτή τη περιγραφή, τίθεται αμέσως το επόμενο ερώτημα, τι είδος υλικής υπόστασης είναι ο άνθρωπος.

Οι κλασσικές φιλοσοφικές απόψεις και θεολογικές αντιλήψεις θεωρούν ότι η ταυτότητα του ανθρώπου βρίσκεται στη ψυχή, η οποία αποτελεί το οργανικό στοιχείο του ανθρώπου, αυθυπόσταση, αυθύπαρκτη, στην ουσία της είναι πνευματική και όχι υλική και επιβιώνει ανεξάρτητα από το σώμα. Η πλατωνική αυτή αντίληψη επέδρασε βαθύτατα στη χριστιανική παράδοση και οι συνέπειές της υπήρξαν βαρυσήμαντες για το ανθρωπολογικό ζήτημα. Ποιές είναι αυτές ;

α) Ότι το σώμα αποτελεί την φυλακή της ψυχής, (Πλάτωνας), ο άνθρωπος για να βρει τον πραγματικό του εαυτό πρέπει να απελευθερωθεί από το σώμα του και να ζήσει μια άϋλη και άχρονη ύπαρξη σε μία αιωνιότητα που δεν συνδέεται καθόλου με τον παρόντα κόσμο.

β) Ότι αυτό που θα επιζήσει είναι μόνο η ψυχή (Ωριγένης – Αυγουστίνος), όλος ο άλλος άνθρωπος (σωματικός – βιολογικός) είναι προορισμένος να χαθεί, αυτό δε τελικά το οποίο καθορίζει την ταυτότητα του ανθρώπου είναι το άϋλο πνεύμα και η αθάνατη και αιώνια ψυχή χωρίς το σώμα του.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας επίσης υπάρχει και μία άλλη παράμετρος. Ο άνθρωπος ορίστηκε ως «ζώον λογικόν»˙ δυνάμενο να σκέπτεται, να έχει συνείδηση του εαυτού του και του κόσμου. Η παρούσα όμως ανθρωπολογική ταυτότητα συνεπάγεται ότι ο άνθρωπος αναπτύσσει τις διανοητικές του ικανότητες μονομερώς και ανεξάρτητα από το σώμα του, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται σκεπτόμενα όντα τα οποία δεν έχουν την ανάγκη του ανθρωπίνου σώματος για να παράγουν νόηση (πρβλ. computers, internet). Από αυτή την απομόνωση ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι καταργείται σιγά – σιγά το σώμα ως όργανο νόησης, και προσπαθούμε να σκεπτόμεθα, να επικοινωνούμε, να ψωνίζουμε ακόμη και να ερωτευόμαστε χωρίς το σώμα, αυτό το μοναδικό όργανο, το οποίο μας συνδέει με το φυσικό μας περιβάλλον αλλά και με τους άλλους ανθρώπους. Το σώμα υπό αυτή την προοπτική αφενός δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη νόηση και την πληροφόρηση και αφετέρου μπαίνει σε μία υποδεέστερη μοίρα, η οποία αξιολογικά πολλές φορές μπορεί και να μην είναι μετρήσιμη.

2. Παρά τις όποιες φιλοσοφικές αντιλήψεις, οι σύγχρονες βιο-τεχνολογικές πρόοδοι και οι διάφορες παρεμβάσεις της γενετικής μηχανικής απέδειξαν και συνεχώς επιβεβαιώνουν, ότι το ερώτημα της αλήθειας για το τι είναι άνθρωπος και ο ορισμός της ταυτότητας του ανθρώπου δεν απαντάται από μία μονομερή έξαρση της νοημοσύνης η του ψυχισμού του, έναντι της σωματικής και βιολογικής υποστάσεως του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα. Η αλήθεια του ανθρώπου δεν έγκειται μόνο στη ψυχή του αλλά και στην οργανική ενότητα ψυχής, σώματος, και κατά κάποιους πατέρες της Εκκλησίας, και πνεύματος.

Η ψυχή του ανθρώπου γεννιέται μαζί με το σώμα του και το σπουδαιότερο δεν αναπαύεται τελικά αν δεν ανακτήσει το σώμα της (Αναστάσιος Σιναΐτης). Έτσι «το σώμα χωρίς την ψυχή είναι πτώμα, μα και η ψυχή χωρίς το σώμα είναι φάντασμα, δεν είναι σε καμμιά περίπτωση άνθρωπος. Δεν είναι η αλήθεια του ανθρώπου» (G. Florovsky, Ι. Ζηζιούλας).

Δεν μπορούμε λοιπόν να λέμε ότι ο άνθρωπος έχει σώμα αλλά είναι σώμα. Αυτό θα πει ότι το σώμα είναι στοιχείο της αλήθειάς του, του είναι του, της ύπαρξής του. Αυτό συνεπάγεται ότι κάθε επιστημονική και τεχνολογική κατάκτηση που καταργεί η αποδυναμώνει τον ρόλο του σώματος στη γνώση και στην επιστήμη αντιβαίνει όχι την ηθική αλλά την αλήθεια, στην οντολογία του ανθρώπου. Επιπλέον η θέση ότι ο άνθρωπος δεν έχει σώμα αλλά είναι σώμα υποδηλώνει ότι χωρίς το φυσικό περιβάλλον και κυρίως χωρίς τους άλλους ανθρώπους (συναθρώπους) παύει να υπάρχει ο ίδιος ο άνθρωπος.

Η αλήθεια του ανθρώπου, λοιπόν, συνδέεται άρρηκτα με την υπόλοιπη κτίση και με τον άλλο άνθρωπο κυρίως και εδώ βρίσκεται το τελευταίο αλλά ουσιαστικό στοιχείο της πατερικής ανθρωπολογίας. Ο άνθρωπος δεν βρίσκεται σε σχέση εξάρτησης από τη φύση μόνο, αλλά και σε σχέση διαλεκτική μαζί της και με τους άλλους ανθρώπους, τους συνανθρώπούς του, και εδώ έγκειται η σπουδαιότητα και η σημασία του όλου θέματος, γιατί στη σχέση του με τον άλλον άνθρωπο ασκεί την ελευθερία του η για να τον καταστρέψει η για να τον αγαπήσει και να τον σεβαστεί ως άνθρωπο, δηλ. ως μία άλλη - έτερη ψυχοσωματική οντότητα.

Το σώμα – σάρκα, κατά τον βιβλικό όρο, – είναι το μέσον δια του οποίου δηλώνουμε την παρουσία και την διαθεσιμότητά μας ο ένας προς τον άλλον. Το σώμα του κάθε ανθρώπου είναι το μέσον δια του οποίου γίνεται διαθέσιμος στους άλλους, στην πραγματικότητα δηλαδή είναι διαθεσιμότητες, με τις οποίες καθίσταται ενεργή και δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου, και αυτό ισχύει γιατί ο άνθρωπος δεν είναι αυτόνομο ον, αλλά λαμβάνει την ύπαρξή του από τους άλλους και συγχρόνως τη δωρίζει στους άλλους (στα πλαίσια αυτά μπορούμε να προσεγγίσουμε και την οριοθέτηση μεταξύ συμμετοχικής και αυτουργικής συμπεριφοράς – αυτοκτονίας, ευθανασίας – και του δικαιώματος απέναντι στο θάνατο ).

3. Σε αυτή λοιπόν τη διαλεκτική εισέρχεται και το θέμα των ατομικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών, και μάλιστα ως δικαίωμα για αυτοδιάθεση του σώματος η των οργάνων του, προ η και μετά τον θάνατον.

Είναι γνωστόν, ότι το παρόν ερώτημα επανέφερε στο προσκήνιο της επικαιρότητας ένα θέμα, με το οποίο για μία ακόμη φορά επιβεβαιώνεται η απόκλιση η οποία υφίσταται μεταξύ των διαφόρων θρησκευτικών αντιλήψεων και φιλοσοφικών δοξασιών, σχετικά με την στάση του ανθρώπου έναντι του σώματός του και των ανθρωπίνων οργάνων του, αλλά και του τρόπου κατανόησης και λειτουργίας του λεγομένου «ατομικού δικαιώματος».

Η απάντηση όμως στα ερωτήματα αυτά εξαρτάται κυρίως από την απάντηση την οποία δίνουμε στο κατεξοχήν ερώτημα σχετικά με τον ορισμό της ταυτότητας του ανθρώπου.  

Όσον αφορά την πρόκληση περί των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι για την ορθόδοξη θεολογία, σχετικά με τα δικαιώματα του ανθρώπου, υφίστανται όρια μεταξύ της κοινωνικής έννοιας της ελευθερίας και της πραγματικής ελευθερίας. Ύψιστη μορφή ελευθερίας σημαίνει το να μπορεί ο άνθρωπος να θυσιάζει ελεύθερα ακόμη και τα ατομικά του δικαιώματα, για χάρη της αγάπης προς τους άλλους, γι’ αυτό και το ορθόδοξο «δέον» περί του ανθρώπου υπερβαίνει σε δύναμη και πνοή τον απλό ορίζοντα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών και αξιολογείται σε ένα άλλο επίπεδο, καθαρά υπαρξιακό και προσωπικό, όπου, όπως και η ζωή, έτσι και τα ενεργήματα της ζωής θεωρούνται στα πλαίσια της προσωπικής κοινωνίας και της υπαρξιακής σχέσης μεταξύ των ανθρώπων (πρβλ. Χρ. Γιανναράς).

Ο σεβασμός στο «ατομικό δικαίωμα», κύριο γνώρισμα του δυτικού διαφωτισμού, είναι έξω από τον εκκλησιαστικό τρόπο του ζην, γιατί μία τέτοιου είδους «διαχείριση» του ατομικού δικαιώματος και της έννοιας της ελευθερίας, αποτελεί μία ατομοκρατική θεώρηση τόσο του δικαιώματος, όσο και του ίδιου του σώματος. Η εκκλησιαστική θεώρηση και χρήση του σώματος δεν μπορεί να κατανοηθεί μόνο με βάση το δικαίωμα για αυτοδιάθεση ακόμη και του ίδιου του σώματός μας, προ η μετά τον βιολογικό θάνατο, ενώ μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα και άσχετα προς τα δικαιώματα των άλλων συνανθρώπων. Το σώμα είναι εκκλησιαστικά σεβαστό, κανένας δεν μπορεί να το «φθείρει», ούτε και ο ίδιος ο φορέας του η να επιδιώξει τη βίαιη καταστροφή του, ούτε τέλος να το μεταχειριστεί ως μία υπόθεση η υποκείμενο ατομικής ιδιοκτησίας (υπ’ αυτή την προ-οπτική διακρίνεται «κανονικά» η αυτοκτονία από την αυτοπροσφορά). Ο κάθε πιστός πρέπει να γνωρίζει, ότι το σώμά του ανήκει και στα λοιπά εκκλησιαστικά μέλη, άρα και η μετά θάνατον τύχη ενός σώματος δεν αφορά μόνο την επιθυμία του νεκρού, αλλά είναι υπόθεση σχέσεων όλων. Αυτό συνεπάγεται ότι το σώμα, ακόμη και του νεκρού, δεν αποτελεί το αντικείμενο μιας εν ζωή επιθυμίας για αυτοδιάθεση αλλά ανήκει και στους άλλους, όπως δηλώνεται και από την προτροπή της Εκκλησίας, στη δωρεά του σώματος, για την ζωή άλλων συνανθρώπων (μεταμοσχεύσεις) και στη δυνατότητα χρήσης οργάνων του νεκρού για μεταμόσχευση.

4. Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι στην εποχή μας απαιτείται μία αφύπνιση και μία συνεργασία. Εκκλησία και Πολιτεία ας επισπεύσουν τη συνεργασία τους στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων. Η Εκκλησία ας προσφέρει την εγρήγορση των συνειδήσεων και ας ενσταλάξει με τη θεολογία της στον πολιτισμό μας το σεβασμό στον άνθρωπο ως πρόσωπο, και την αγαπητική προσφορά των σωμάτων μας προς τους άλλους, ως έκφραση ελευθερίας και σεβασμού.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστός «θανάτω θάνατον πατήσας» και προς όλους τους ανθρώπους «ζωήν πολιτεύεται», χωρίς να θέτει όρους και προϋποθέσεις, ιδιοτέλειες η προσωποληψίες.

Πηγή: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=71

H περὶ «δωρεᾶς ὀργάνων»

Ἡ περὶ «δωρεᾶς ὀργάνων» νεοταξικὴ θέση
τοῦ μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομου

Ἦρθε ἡ σειρὰ καὶ τοῦ μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομου Σαββάτου νὰ τοποθετηθεῖ στὸ θέμα τοῦ Ἐγκεφαλικοῦ θανάτου καὶ τῶν μεταμοσχεύσεων, καὶ νὰ διαστρέψει τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ αὐτεξούσιό του, μὲ ὁμιλία του γιὰ «τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσης καὶ δωρεᾶς ὀργάνων σώματος». Δὲν δίστασε, μάλιστα, νὰ προτάξει τοῦ κειμένου του τὸ βαρυγδούπως ψευδεπίγραφον: πὼς ὅ,τι γράφει, τὸ γράφει «ὑπὸ τὸ φῶς τῆς πατερικῆς ἀνθρωπολογίας»· καὶ ἐπικαλέσθηκε τοὺς Πατέρες, χωρὶς οὐδεμία κατοχύρωση τῶν συμπερασμάτων του σὲ κάποιο ἐκκλησιαστικὸ Πατέρα!!! Τώρα, πόσο φῶς μποροῦν νὰ ἔχουν οἱ σκοτισμένες νόες τῶν Οἰκουμενιστῶν στοὺς ὁποίους παραπέμπει καὶ μὲ τοὺς ὁποίους συμπορεύεται, τὸ δείχνουν οἱ ἀντιπατερικὲς διδασκαλίες ἀμφοτέρων.

Εἶπε μεταξὺ πολλῶν ἄλλων στὴν ὁμιλία του:
«Ὁ κάθε πιστὸς πρέπει νὰ γνωρίζει, ὅτι τὸ σῶμά του ἀνήκει καὶ στὰ λοιπὰ ἐκκλησιαστικὰ μέλη, ἄρα καὶ ἡ μετὰ θάνατον τύχη ἑνὸς σώματος δὲν ἀφορᾶ μόνο τὴν ἐπιθυμία τοῦ νεκροῦ, ἀλλὰ εἶναι ὑπόθεση σχέσεων ὅλων»!
Καὶ μετὰ τὴν διατύπωση αὐτῆς τῆς “ὁλοκληρωτικῆς” ὑφῆς ἰδεοληψίας, προχώρησε καὶ στὴν ἐξαγωγὴ τοῦ ἀνυπόστατου καὶ ψευδοῦς συμπεράσματος, πὼς γι’ αὐτό, τάχα, ἡ Ἐκκλησία (ποιά Ἐκκλησία ἄραγε;) προτρέπει «στὴ δωρεὰ τοῦ σώματος, γιὰ τὴν ζωὴ ἄλλων συνανθρώπων καὶ στὴ δυνατότητα χρήσης ὀργάνων τοῦ νεκροῦ γιὰ μεταμόσχευση»!!! (Ἔκρυψε, ὅμως, ὅτι σὲ λίγο τὸ σῶμα μας θὰ ἀνήκει καὶ σὲ μιὰ ἄλλη νεοταξικὴ–«ἐκκλησιαστικὴ» κοινότητα, ἡ ὁποία θὰ τὸ μεταχειρισθεῖ καταλλήλως).
(Ὅλο τὸ ἄρθρο στό: www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=7180).

Δὲν ἀξίζει νὰ ἀπαντήσει κανεὶς σὲ ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ νομίζει πὼς αὐτὸς καὶ ἡ αἱρετίζουσα παρέα του ἀποτελοῦν τὴν Ἐκκλησία· σ’ ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος φέρει τὸν τίτλο τοῦ Ἐπισκόπου καὶ δὲν πιστεύει σ’ αὐτὸ ποὺ διδάσκει, δηλ. στὴν «Μία Ἐκκλησία» τοῦ συμβόλου τῆς Πίστεως, ἀλλὰ στὸ αἱρετικὸ ἰδεολόγημα τῆς «Μίας καὶ διηρημένης Ἐκκλησίας»· ἰδεολόγημα ποὺ μὲ πεῖσμα ὑποστήριξε (ὑβρίζων μάλιστα ἐπισκόπους καὶ καθηγητὴ Δογματικῆς ποὺ τοῦ ὑπέδειξαν τὴν ἐκτρωματικὴ πλάνη του)· σ’ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ προσβλέπει σὲ μιὰ ΝεοΤαξικὴ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μὲ πρόσχημα τὴν ἀγάπη ὑπέκυψε στὸ αἴτημα τῆς μετατροπῆς τοῦ κάθε ἀπροστάτευτου ἀνθρώπου σὲ «ἀνταλλακτικὰ πρὸς χρῆσιν» ἀπὸ τοὺς διαχειριστὲς τῆς παγκοσμιοποίησης.

Τὸν κ. Χρυσόστομο Σαββᾶτο δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ἡ ὑπακοὴ στὴν διαχρονικὴ ὀρθόδοξη θεολογία καὶ τὶς θεραπευτικὲς ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας, ἄνευ τῶν ὁποίων δὲν ζωοποιεῖται ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη ποὺ προτείνει εἶναι κίβδηλη, καὶ ἐπιστρατεύεται ὡς δεκανίκι στὴν προσπάθεια τῆς κυβέρνησης καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, νὰ συνδράμουν τοὺς ἐντολεῖς τους γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη λειτουργία τῶν σχεδίων τῶν παγκοσμιοποιητῶν περὶ μεταμοσχεύσεων.

Τὰ κείμενα, ὅσων ἀπέδειξαν τὴν ἀντιχριστιανικὴ-καννιβαλικὴ πράξη τῶν μεταμοσχεύσεων ἀπὸ ἐγκεφαλικὰ «νεκροὺς» (καὶ ἄρα, ὄχι ἀκόμα πραγματικὰ νεκρούς, γιατὶ περὶ αὐτοῦ οὐσιαστικὰ πρόκειται), εἶναι πολλά. Παραθέτω μιὰ παράγραφο μόνο ἀπὸ καίρια ἐρωτήματα τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεου, ποὺ μὲ εὐγενικὸ τρόπο ἔχει «ἀδειάσει» τὸν συνεπίσκοπό του ἐδῶ καὶ καιρό, ἀλλ’ αὐτὸς (ὅπως συνηθίζει) «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι»:
«Πῶς αἰσθάνεται ἐκείνη τὴν ὥρα ἡ ψυχή; Πῶς ἐπεμβαίνουμε βίαια σὲ ἕναν ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου δὲν λειτουργοῦν μερικὲς ἐγκεφαλικὲς λειτουργίες, ἀλλά, ἐπειδὴ (ὅμως) λειτουργεῖ ἡ καρδία καὶ ὑπάρχει ἀκόμη ἡ ψυχή, ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται;... Μήπως τὸν βίαιο χωρισμὸ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα τὸν κάνουμε ἀκόμη βιαιότερο καὶ ἑπομένως μεγαλώνουμε τὸν πόνο τῆς ψυχῆς, ὅταν λαμβάνουμε τὰ ὄργανα τοῦ σώματος, ἐνῶ ἀκόμη ζῇ ὁ ἄνθρωπος; Στὴν κατάσταση ἐκείνη τῆς διαδικασίας τῆς ἐξόδου, ποὺ γίνονται καὶ πολλὰ πνευματικὰ γεγονότα, ...μήπως δὲν σεβόμαστε τὶς πλέον συγκλονιστικὲς προσωπικὲς πλευρὲς τῆς ζωῆς του;... Μήπως ἡ υἱοθέτηση σκληρῶν ἐπιλογῶν, ἔστω γιὰ τὴν παράταση τῆς ζωῆς ἑνὸς ἄλλου ἀνθρώπου, ἐκλαμβάνεται ὡς βίαιη ἐνέργεια καὶ μία ἰδιότυπη "δολοφονία";».

Στὴ συνέχεια δίνουμε τὴν διεύθυνση στὸν ἱστοχῶρο ἐλάχιστων κατατοπιστικῶν ἄρθρων, γιὰ ὅσους ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ θέμα:
1. Στρατηγόπουλου Κων/νου, πρωτοπρ., Στὰ πρόθυρα μιᾶς «θεολογίας» τῆς εὐθανασίας
http://www.im-glyfadas.gr/01/05/01050002.asp

2. Ἀβραμίδη Ἀθ., Καθηγητὴ Παθολογίας Παν/μίου Ἀθηνῶν, Προβληματισμοὶ ἀπὸ τὶς βασικὲς θέσεις ἐπὶ τῆς ἠθικῆς τῶν μεταμοσχεύσεων τῆς Ἱ. Σ. Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Περ. «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ», Ἰουν. 2007


3. Περὶ μεταμοσχεύσεων ἀνθρωπίνων ὀργάνων (Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτη)
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=407
4. «Μᾶς πίνουν τὸ αἷμα καὶ τώρα θέλουν νὰ μᾶς κάνουν διὰ νόμου “Δωρητὲς” σώματος»
http://resaltomag.blogspot.com/2011/04/blog-post_5966.html


«Φιλορθόδοξος Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

Επιστολή Μεσσηνίας Χρυσοστόμου στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας

Επιστολή προς τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, απέστειλε ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος ο οποίος ζητά τη διατήρηση του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Διαβιβάσεων (ΚΕΔΒ).
Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας στην αρχή της επιστολής του προς τον Υπουργό, ξεκαθαρίζει ότι «με την παρούσα επιστολή μου, η οποία δεν θα ήθελα να θεωρηθή ως παρέμβασιν αναμείξεως εις τας αρμοδιότητας της Υμετέρας Εξοχότητος, επιθυμώ απλώς να εκφράσω την ευγενή έκκλησιν όλων των φορέων του Νομού Μεσσηνίας και ειδικότερον της πόλεως της Καλαμάτας σχετικώς με την κατάργησιν λειτουργίας του ΚΕΔΒ, το οποίον από του έτους 2004 και εφεξής, έχει καταστεί αναπόσπαστον και αναγκαίον στοιχείον εις την εν γένει ζωήν της πόλεως και του νομού, καθώς και σημαντικός παράγων δια την ανάπτυξιν της τοπικής οικονομίας».
«Το συγκεκριμένο στρατόπεδο ενηγκαλίσθησαν όλοι οι τοπικοί φορείς (δήμος, εκκλησία, εκπαίδευσις, επιχειρηματικός κόσμος, κ.α.) ενώ με την παρουσίαν του αφομοιώθει άριστα εις τον κοινωνικόν ιστόν της πόλεως της Καλαμάτας, άνευ προβληματικών συνεπειών η δυσλειτουργιών», προσθέτει ο κ. Χρυσόστομος.
Εν συνεχεία ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας, επισημαίνει τα προβλήματα που δημιουργεί στο τόπο η συνεχής κατάργηση υπηρεσίων του δημοσίου, τονίζοντας: «Επειδή η συνεχής κατάργησις διαφόρων υπηρεσιών του δημοσίου τομέως, εις τα όρια του νομού και κυρίως της πρωτευούσης αυτού πόλεως, της Καλαμάτας, έχιε ήδη εμφανίσει τα πρώτα σημεία οικονομικής κάμψεως, θεωρούμεν, ότι η απομάκρυνσις του Στρατοπέδου ΚΕΔΒ θα συμβάλη εις την έτι περαιτέρω διατάραξιν η επιτάχυνσιν των ανωτέρω οικονομικών συνεπειών εις τα όρια του νομού, με συνέπειας εν τω βάθει του χρόνου την εμφάνισιν και προβλημάτων κοινωνικής συνοχής

ΝΕΑ ΑΗΘΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

ΝΕΑ ΑΗΘΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==================

Με βαθύτατη θλίψη - αλλά όχι έκπληξη - οι πιστοί πληροφορήθηκαν τη νέα απαράδεκτη ενέργεια του ορκισμένου οικουμενιστή Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομου, ο οποίος απάντησε με σκαιό τρόπο στον ομολογητή Μητροπολίτη Γλυφάδος κ. Παύλο όταν ζήτησε από τη Σύνοδο ενημέρωση για την πορεία των διαλόγων.

Ενώ το έγγραφο του Αγίου Γλυφάδος απευθυνόταν προς την Ιερά Σύνοδο απάντηση στην επιστολή έστειλε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας - την οποία φυσικά του ενεχείρισε αντιδεοντολογικά ο Μακαριότατος κ. Ιερώνυμος.

Και ποια υπήρξε η απάντηση του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Μεσσηνίας προς τον Αγιο Γλυφάδος; “Εδώ καράβια χάνονται και συ βαρκούλες αρμενίζουν!!!” (Μάλιστα αγαπητοί αναγνώστες! Καλά διαβάσατε! Δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος!) Ενας Μητροπολίτης ζητά από τη Σύνοδο ενημέρωση για την πορεία των διαλόγων και η απάντηση είναι “Εδώ καράβια χάνονται και σύ βαρκούλες αρμενίζουν”!!! Και μάλιστα ο Σεβασμιότατος Μεσσηνίας επέστρεψε ως απαράδεκτο στον αποστολέα του - τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Γλυφάδος - το έγγραφο με ιδιόχειρο σημείωμα.!!!

ΣΚΑΙΗ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΦΡΑ ΤΟΥ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

_________

Δεν χρειάζεται να καταδείξουμε το μέγεθος της ασέβειας προς το πρόσωπο του Μητροπολίτη Γλυφάδος, που επέδειξε ο Σεβασμιότατος Μεσσηνίας, ούτε την περιφρόνηση προς το Συνοδικό θεσμό, ούτε την αήθη ενέργεια του Αρχιεπισκόπου να παραδίδει έγγραφα που απευθύνονται στη Σύνοδο στους ευνοούμενούς του Μητροπολίτες για να απαντούν οι ίδιοι και μάλιστα με αυτό τον σκαιό τρόπο.

ΤΟΝ “ΠΑΤΗΣΕ ΣΤΟΝ ΚΑΛΟ” Ο ΑΓΙΟΣ ΓΛΥΦΑΔΟΣ

________

Σε κάθε πέριπτωση ας μην εκπληττόμεθα με την ενέργεια του Σεβασμιότατου Μεσσηνίας. Η αχαρακτήριστη αντίδρασή του δεν είναι απλά απότοκος της έμφυτης θρασύτητας που τον χαρακτηρίζει, αλλά και πράξη απελπισίας μπροστά στα ερείπια του διαλόγου με τους Παπικούς.

Τι ενημέρωση να κάνει; Τα έχουν, κατά τη λαική έκφραση, κάνει μαντάρα στους διαλόγους! Ο Σεβασμιότατος Μεσσηνίας ένιωσε - και δικαίως - ότι και η απλή αναφορά στο θέμα τον έθιγε, επειδή η ομάδα του Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα) το φυσά και δεν κρυώνει επειδή “τα σχέδια της ζωής τους απέτυχαν και βγήκαν όλα πλάνα”.

Αντί, λοιπόν, κατά τον ποιητή να ακούσει "τις εξαίσιες φωνές του μουσικού θιάσου" και "να αποχαιρετήσει την Αλεξάνδεια" των οικουμενιστικών σχεδιασμών που έχασε, προσπαθεί με αυτό τον τραμπουκισμό προς το συνεπίσκοπό του να εξωτερικεύσει τη δυσφορία του για την παταγώδη αποτυχία των διαλόγων.

ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΛΥΦΑΔΟΣ

______________

Να σημειώσουμε - για μια ακόμη φορά -, ως ορθόδοξοι χριστιανοί, την χαρά μας, επειδή ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Γλυφάδος έχει αποδειχτεί στην πράξη ομολογητής της πίστης μας με τις συνεχείς παρεμβάσεις του σε θέματα πίστεως.

Και τη “μεταπατερική” θεολογία της Ακαδημίας του Βόλου καταδίκασε και συμπαράσταση προς τον Αγιο Πειραιώς εξέφρασε και τον ανεκδιήγητο οικουμενιστή και Νεοβαρλααμίτη π. Παύλο Κουμαριανό, που κοινώνησε όστια κατήγγειλε - χωρίς βέβαια ο ένοχος να καταδικαστεί αφού Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τον κάλυψε - όπως αναμενόταν -, και την απαράδεκτη εκκοσμίκευση του Ραδιοσταθμού της Εκκλησίας στηλίτευσε.

Ο Σεβασμιότατος Γλυφάδος βρίσκεται πολύ ψηλά στη συνείδηση των πιστών σε αντίθεση με τον Σεβασμιότατο Μεσσηνίας, ο οποίος προκαλεί συνεχώς την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία, με την προπέτεια και τις κακοδοξίες που διατυπώνει.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

__________

Σε τελευταία όμως ανάλυση, αν δεν θέλουμε να κοροιδεύουμε τον εαυτό μας, δεν έχουμε να κάνουμε με τον Μεσσηνίας. Εχουμε να κάνουμε με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος καλύπτει τον Μεσσηνίας, καλύπτει τον π. Παύλο Κουμαριανό, κάνει πλάτες στον κ. Γιαγκάτζογλου, και συνωμοτεί με τους άθεους κρατούντες σε βάρος των συμφερόντων της Εκκλησίας.

Οταν η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος πήρε την ιστορική της απόφαση για το διάλογο με τους Παπικούς, όλοι πανηγυρίσαμε, αλλά πολλοί εκφράσαμε την πλήρη απογοήτευσή μας επειδή ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος διατήρησε στη θέση αυτή τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο, ο οποίος θα ακύρωνε στην πράξη την απόφαση της Ιεραρχίας. Και ιδού η επαλήθευση των φόβων μας.

Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται στην πράξη, ότι ο Μακαριότατος κ. Ιερώνυμος είναι η τροχοπέδη όλων των αγώνων της Εκκλησίας και ότι μόνον η απομάκρυνσή του από τον Θρόνο θα επιτρέψει στην Εκκλησία της Ελλάδος να προχωρήσει - χωρίς έσωθεν προσκόμματα - την πορεία Της.

πηγη ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΣ