Σωστός με το Θεό και τους ανθρώπους (Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου)

Ποιά είναι η σωστή σχέση με τον Θεό;

Ξέρω ότι ο Θεός είναι δημιουργός μας. Είναι ευεργέτης μας. Ό,τι καλό έχουμε στο σώμα, στην καρδιά, στη ψυχή μας, δωρεές Του είναι. Όλος ο κόσμος είναι δική Του προσφορά σ’ εμάς.

Λέει η Αγία Γραφή: Έφτιαξε τον κόσμο ο Θεός και έβαλε τον άνθρωπο σαν βασιλιά της κτίσεως. Και όλοι μας λίγο-πολύ, έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε την ομορφιά της φύσεως και να την απολαμβάνουμε.

Και κάτι ακόμη έχουμε τη δυνατότητα να κά­νουμε: Να ερχόμαστε σε μια ανθρώπινη επικοινωνία μεταξύ μας και με τον Θεό. Ποιός είναι ο νόμος που ρυθμίζει αυτή την καλή επικοινωνία μεταξύ μας και με τον Θεό; Η αγάπη!

Άμα θέλω να είμαι άνθρωπος του Θεού, πρέ­πει να έχω καλή επικοινωνία -και να φροντίζω να έχω με όλους, γιατί είναι και αυτοί του Θεού. Είναι αδέλφια μου. Πρέπει λοιπόν να τους αγαπάω. Να αγωνίζομαι να έχω απέναντί τους καλά αισθήμα­τα. Δηλαδή, να θέλω να τους κάνω καλό. Να τους τιμώ. Να τους σέβομαι.

Όταν κάποιος κακολογεί τους άλλους, δεν τους αγαπάει. Το λάθος του φαρισαίου ήταν: Κα­κολογούσε τους άλλους. Ξεχώριζε τον εαυτό του από αυτούς. Έλεγε:

• Άλλο εκείνη η παλιοφάρα. Άλλο εγώ, που είμαι καλός άνθρωπος!…

* * *

Δεν είχε όμως σωστή σχέση ούτε με τον Θεό.

Όποιος έχει σωστή σχέση με τον Θεό, αγαπά το θέλημά Του. Θέλει να βρίσκεται ευθυγραμμισμένος μαζί Του. Κοντά Του. Και ό,τι ο Θεός θέλει, εκείνο και αυτός αγαπά.

Ο Θεός θέλει να αγαπάμε τους άλλους; Τους αγαπάμε! Θέλει να τους τιμάμε; Τους σεβόμαστε.

Ο φαρισαίος, δεν τα έκανε αυτά. Γι’ αυτό δεν έφυγε από την Εκκλησία δικαιωμένος, αλλά ζημι­ωμένος.

Ενώ ο τελώνης, όταν μπήκε στην ’Εκκλησία, ξέχασε τον παλιό του εαυτό, και μίλησε με τον Θεό ειλικρινά:

«Θεέ μου, είμαι στη ζωή μου λάθος. Ελέησέ με. Δείξε και σε μένα την ευσπλαγχνία Σου».

Να, η σωστή σχέση με τον Θεό.

Όταν ο τελώνης γίνεται φαρισαίος

Μια ακόμη παρατήρηση:

Θα ήταν για μας ευκταίο να είμαστε στην κα­θημερινή μας ζωή σαν τον φαρισαίο. Δηλαδή, ούτε αρπαγές, ούτε άδικοι, ούτε μοιχοί, ούτε λωποδύ­τες, ούτε βλάσφημοι, ούτε υβριστές. Μακάρι στην επικοινωνία μας με τους άλλους να είχαμε αυτές τις καλές αρχές.

Αλλά μέσα στην Εκκλησία, να είμαστε σαν τον τελώνη. Να λέγαμε στον Θεό: «Κύριε, αγωνίζομαι έξω στην κοινωνία να αποφεύγω ό,τι το αντίθετο στο θέλημά Σου. Όμως πόσα είναι εκείνα στα οποία σφάλλω! Και προπαντός, πόσο η καρ­διά μου απέχει από αυτό που Συ θέλεις! Θέλημά Σου είναι να έχω πολλή αγάπη και βαθύ σεβασμό. Σε Σένα, στον εαυτό μου, στο σώμα και τη ψυχή μου και στους άλλους. Αλλά πόσες φορές σφάλλω; Συγχώρησέ με, Κύριε!».

Το ιδανικό, λοιπόν, θα ήταν να είχαμε τις αρετές του φαρισαίου και την ταπείνωση του τελώνη.

Εμείς, όμως, εφαρμόζουμε το αντίθετο: Ενώ κάνουμε τα έργα του τελώνη -παλιανθρωπιές δη­λαδή- φουσκώνουμε από τον εγωισμό του φαρισαίου. Επιμένουμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, και πάντοτε να τους βρίσκουμε λίγο κατώτερους από εμάς. Και τους κατακρίνου­με και τους κακολογούμε. Γιατί;

Γιατί ξεχνάμε τον νόμο του Θεού και την κα­τάστασή μας. Όταν κανείς ξεχνάει σταθερά και μόνιμα τον νόμο του Θεού, ξεφεύγει εντελώς. Πό­σοι από μας ξεφεύγουμε πολύ μακριά και για πολύ χρόνο από το θέλημα του Θεού;

Και όταν θυμηθούμε ότι πρέπει να γυρίσουμε, αντί να πάρουμε το φρόνημα του τελώνη και τα μυαλά του, γινόμαστε φαρισαίοι από την ανάποδη. Και τί λέμε;

«Εγώ, μπορεί να κάνω ό,τι κάνω στην πιάτσα. Αλλά η καρδιά μου είναι καλύτερη από εκείνους τους παλιοφαρισαίους που πηγαίνουν στην Εκκλη­σία»!

Δηλαδή κάνουμε την κατάκριση του φαρισαίου και τις βρομοδουλειές του τελώνη μαζί. Όλα στραβά!

Να ζηλέψουμε το άριστο

Ποιό είναι το σωστό;

Το σωστό είναι: Να έχουμε την ταπείνωση του τελώνη. Αλλά και να κάνουμε όλα τα καλά έργα που απαιτεί ο Θεός, ευγνωμονώντας Τον που μας δίνει Εκείνος τη δύναμη να τα κάνουμε· και επιπλέον, στη σχέση μας την καθημερινή με τους ανθρώπους, να τους αντιμετωπίζουμε όχι με υπε­ροψία και κατάκριση, αλλά με απέραντη αγάπη και καλωσύνη.

Η προσευχή του τελώνη «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ», είναι όλη κι όλη έξι λέξεις. Μα είναι τόσο χαριτωμένα λόγια ενώπιον του Θεού, που όταν ο άνθρωπος τα λέει, τα αισθάνεται και τα έχει στην καρδιά του, τα λόγια αυτά ανοίγουν και την καρδιά του Θεού και τα αυτιά Του. Από κει και πέρα ο Θεός μάς ακούει. Γιατί ο Θεός είναι της αγάπης και της ταπεινώσεως.

Αρχίζοντας την προπαρασκευή για το Πάσχα, μας λέει ο Χριστός:

• Κάνετε σωστές τις σχέσεις σας με τον Θεό. Ετοιμασθείτε. Ανασκουμπωθείτε. Ψάξετε τον εαυτό σας. Αποφασίστε να βαδίσετε καλύτερα. Σταθείτε με ταπείνωση και συντριβή ενώπιον του Θεού. Αρχή και ξεκίνημα: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».

Να μας φωτίζει ο Θεός να έχουμε αυτό το σω­στό φρόνημα, να κυβερνάει τη ζωή, τα έργα, και τα αισθήματά μας. Αμήν.

(+Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, Η χαρά διά του Σταυρού, εκδ. Ι. Μονή Προφήτου Ηλιού-Πρέβεζα, σ.14-18).

Γοητεία καὶ ἀπογοήτευση

Καλὸ ἢ κακό;


Ἡ λέξη «γοητεία» εἶναι τῆς μόδας. Οἱ λέξεις «γοητεία», «γοητευτικό», «γοητεύτηκα» δίνουν καὶ παίρνουν στὶς κοσμικὲς συζητήσεις· καὶ ἰδίως μεταξὺ γυναικῶν.


Καὶ μερικὲς φορές, θέλοντας νὰ δείξωμε, πόσο ἀκόμα πιὸ ἔντονα ἦσαν τὰ αἰσθήματα καὶ οἱ ἐντυπώσεις μας, ξεφωνίζουμε:


— Τρέλλα! ... Παλάβωσα!...


Μιλᾶμε ἔτσι, γιατί ἔχομε τὴν ἰδέα, ὅτι τὸ νὰ γοητεύει κανείς, ἢ νὰ γοητεύεται εἶναι καλὸ πράγμα. Γιατί τάχα ὀμορφαίνει τὴν ζωή. Ὅμως δὲν εἶναι τόσο καλό! Γιατί στὴν συνέχεια τὰ πράγματα ἀλλάζουν! Καὶ τότε ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶχε πετάξει ψηλὰ «ἀεροβατώντας», «γοητευμένος», ἀρχίζει καὶ «ἀπογοητεύεται» καὶ «ξεγοητεύεται».


Καὶ τὸ «ξεγοήτευμα» δὲν εἶναι καὶ τόσο κακό, ὅσο ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται. Ἀντίθετα. Εἶναι καλό! Εἶναι προσγείωση. Εἶναι ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸ ψέμα. Εἶναι ἐπιστροφὴ στὴν ἀλήθεια.


Στὴν γλώσσα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς οἱ λέξεις «γόητας», «γοητεία ἢ γητεία», «γοήτευμα ἢ γήτεμα» μιλᾶνε γιὰ μία ἐνέργεια μανικὴ καὶ δαιμονική, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο καὶ χάνει τὸν ἔλεγχο τοῦ λογικοῦ του· καὶ δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ σκεφθεῖ λογικὰ καὶ σωστά!


Γοητεύεται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀφήσει τὸν ἑαυτό του νὰ συναρπαγή! Καὶ προφυλάσσεται ἀπὸ τὴν γοητεία πραγμάτων, προσώπων, καταστάσεων καὶ ἰδεῶν, ὅταν ξέρει νὰ κρατάει τὸ μυαλὸ του καθαρὸ καὶ τὴν ψυχὴ του ἀνυποδούλωτη στὰ πάθη.




Παρασυνεβλήθη!...


Ἡ γοητεία εἶναι μία πανίδα, ἕνα δόκανο, ἕνα ἀγκίστρι. Καὶ κάποιο πράγμα ἢ κάποια ἰδέα εἶναι τὸ δόλωμα. Τὸ δόλωμα ξετρελλαίνει τὸ ἄλογο ζῶο (πουλάκι, ἀλεποῦ, ποντίκι, ψάρι...). Γοητεύεται ἀπὸ τὸ δόλωμα. Καὶ ... ἡ συνέχεια εἶναι γνωστή.... Καὶ μονότονα πεζή. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι νοητό.


— Ζῶο εἶναι, λέμε. Τί νὰ σοὺ κάμει! Δὲν λογάει!


Μὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι λογικός, δὲν πρέπει νὰ καταντάει σὲ ἀνάλογη θέση.


- Τί ἐστιν ἄνθρωπος; Ἠλάττωσας αὐτόν, Κύριε, βραχὺ τι παρ' ἀγγέλους. Δόξῃ καὶ τιμῆ ἐστεφάνωσας αὐτόν. Καὶ κατέστησας αὐτὸν ἐπὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν Σου κυρίαρχον. Πάντα ὑπέταξας ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτοῦ!...


Καὶ ἐνῶ ὁ Θεὸς τὸν ἠθέλησε τόσο ψηλά, ὁ ἀνθρωπος ξεπέφτει στὴν θέση τῶν ἀλόγων ζώων. Καὶ πιὸ κάτω ἀκόμη! ... Καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε. Παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις. Καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς.




Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Πέρσης


Ζωντανὸ παράδειγμα ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Πέρσης.


Ζοῦσε στὴν πρωτεύουσα τῆς Περσίας, τὴν Κτησιφώντα, γύρω στὸ 400 μ. Χ. Βασιλιὰς τῶν Περσῶν ἦταν τότε ἀπὸ τὴν γενιὰ τῶν Σασσανιδῶν ἕνας πολυτάλαντος νέος ὁ Βαχρὰμ ὁ Ε'. Ὅπως καὶ οἱ περισσότεροι Πέρσες ὁ Βαχρὰμ ἦταν πυρολάτρης. Λάτρευε τὸν Ζωροάστρη. Καὶ εἶχε ἐχθρικὴ στάση ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν. Ἔκανε καὶ διωγμούς. Μὰ ὄχι συνεχῶς καὶ ἀδιάκοπα. Καὶ ἤξερε νὰ κάνει στραβὰ μάτια, ὅταν κάποιος χριστιανὸς τοῦ ἦταν χρήσιμος.


Ὁ Ἰάκωβος ἦταν καὶ αὐτὸς ἕνας ταλαντοῦχος νέος. Ὡραῖος, Ἔξυπνος. Γεμάτος ζωτικότητα καὶ λεβεντιά. Γοητευτικός. Καὶ ἄξιος ἄνθρωπος. Καὶ εἶχε ἕνα ἀξίωμα λαμπρό, ποὺ κάνει τοὺς ἄλλους Πέρσες νὰ τὸν φθονοῦν.


Μὰ ὁ βασιλιὰς τὸν θαυμάζει. Τὸν ἐκτιμᾶ βαθύτατα. Ἡ παρουσία τὸν γοητεύει. Τὸν κάνει τὸν στενώτερο φίλο καὶ συνδαιτυμόνα του. Καὶ γοητεύεται ἀκόμη πιὸ πολύ. Ἀπὸ τὸ ἦθος του, ποὺ λάμπει. Καὶ βλέποντάς τον νὰ εἶναι παντοῦ ἄψογος καὶ στὰ ἔργα του τέλειος, γοητεύεται ὅλο καὶ πιὸ πολύ. Καὶ θέλει τὸν Ἰάκωβο δικό του. Κατάδικό του! Καὶ παίρνει τὴν ἀπόφαση νὰ τὸν τραβήξει πνευματικὰ καὶ ἰδεολογικὰ κοντά του.


Πῶς ὅμως θὰ γοητεύσει ἕνα χαρακτήρα ἀδαμάντινο;




Πῶς γοητεύτηκε.


Στοὺς ἄνδρες, στοὺς λεβεντόψυχους, καὶ ἰδίως στοὺς πνευματικὰ φωτισμένους, οἱ φοβέρες δὲν πιάνουν. Ὁ Βαχρὰμ τὸ ξέρει αὐτό. Καὶ ἀρχίζει ἀλλιῶς. Μὲ τὸν πιὸ ἔξυπνο καὶ ψυχολογικὰ πιὸ ἐπιτυχημένο τρόπο.


Τοῦ φέρεται μὲ τὸν φιλικώτερο τρόπο. Τὸν ἐξυψώνει μὲ ἐπαίνους στὰ οὐράνια. Τοῦ δείχνει τὴν πιὸ μεγάλη δυνατὴ εὔνοια. Δὲν προφθάνει ὁ Ἰάκωβος νὰ εἰπῆ λέξη, καὶ ἀμέσως γίνεται! Ὁ Βαχρὰμ ἀδικεῖ Πέρσες δικούς του στὰ φανερὰ γιὰ χάρη τοῦ Ἰακώβου!


Καὶ ὁ Ἰάκωβος; Μποροῦσε νὰ μείνει ἀσυγκίνητος ἀπὸ μία τέτοια εὔνοια; Ἔχει γοητευθῆ. Ὅπου κι ἂν βρίσκεται λέει μέσα του: Γιὰ κύτταξε, πόσο μὲ ἀγαπάει! Ἀπὸ τὰ χείλη μου κρέμεται!


Καὶ οἱ ἄλλοι τοῦ λένε: Γιὰ κύτταξε ἀγάπη ποὺ σοῦ ἔχει! Αὐτὸς πάει νὰ τρελλαθῆ γιὰ σένα!... Τὸν τραβᾶς ἀπὸ τὴν μύτη....


Μὰ τὰ πράγματα δὲν ἔμειναν ἐκεῖ...


Μία ἥμερα ὁ Βασιλιὰς Βαχρὰμ Ε' ἐπῆρε τὸν Ἰάκωβο παράμερα καὶ τοῦ εἶπε:


- Βλέπεις, Ἰάκωβε, πόσο σὲ ἀγαπῶ. Εἶσαι ὁ καλλίτερός μου φίλος. Ὁ πιὸ ἔμπιστος. Ὁ ἐπιστήθιος. Ὅμως ἡ κατάσταση αὐτὴ δὲν θὰ μπορέσει νὰ διατηρηθῆ ἂν δὲν κάνεις καὶ σὺ κάποιο βῆμα. Ἔχομε μία διαφορά. Στὴν θρησκεία! Κάτι ποὺ μᾶς χωρίζει. Δὲν γίνεται νὰ ἔλθεις καὶ σὺ στὴν ἴδια θρησκεία μέ μᾶς, στὴν πίστη τῶν πατέρων μας, νὰ εἴμαστε ἐδῶ καὶ πέρα μία ψυχή; Νὰ μὴ μᾶς χωρίζει τίποτε! Οὔτε ὁ θάνατος!....


Καὶ ὁ Ἰάκωβος; Γοητευμένος ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ τοῦ Βαχρὰμ συλλογίζεται:


— Εἶναι δυνατὸ νὰ εἰπεῖς ὄχι σὲ ἕνα τέτοιο βασιλιά, ὅταν σὲ ἀγαπάει τόσο πολύ; Ἐπιτρέπεται, Ἰάκωβε, νὰ τοῦ εἰπῆς ΟΧΙ;


Σκέπτεται καὶ ξανασκέπτεται ὁ Ἰάκωβος! Μὰ πῶς τὸ σκέπτεται; Ὁ νοῦς του ἔχει κολλήσει στὴν ἀγάπη καὶ στὴν ἐκτίμηση τοῦ βασιλιᾶ. Τὴν μετράει ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρὲς καὶ καταλήγει στὸ συμπέρασμα, ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀνταμείψει μὲ ἕνα ΟΧΙ.


Καὶ ἀπαντᾶ:


- ΝΑΙ, βασιλιά μου. Ὅπως θέλεις. Πάντα μαζί Σου!


Ὁ Βαχρὰμ πανηγυρίζει. Καὶ ὁ Ἰάκωβος παύει νὰ εἶναι Χριστιανός. Μὲ ἕνα ΝΑΙ ἀρνήθηκε τὸν Χριστό.


Γιατί τὸν ΑΡΝΗΘΗΚΕ; Γιατί γοητευμένος ἀπὸ τὸν Βαχράμ, τὰ δῶρα του, τὴν ἀγάπη του, τὴν ἐκτίμησή του, ἐκόλλησε τὸ μυαλὸ του σ' αὐτά. Καὶ οὔτε ποὺ πέρασε ἀπὸ τὸν νοῦ του, ὅταν ἔλεγε τὸ ΝΑΙ, τί εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ τί ἡ βασιλεία Του.




Χοροπηδοῦν τὰ μαυράκια!...


Κάποια φορὰ ταξειδεύοντας μέσα στὴν ζούγκλα δύο εὐρωπαῖοι ἐξερευνητὲς εὑρέθηκαν μπροστὰ σὲ μία ὁμάδα παιδιὰ ἰθαγενῶν ποὺ ἔπαιζαν μὲ κάτι πέτρες ποὺ πέταγαν σπίθες! Κατάλαβαν ὅτι εἶναι διαμαντόπετρες. Καὶ ἠθέλησαν νὰ τὶς πάρουν!


— Μᾶς δίνετε, παιδιά, αὐτὲς τὶς παλιοπέτρες ποὺ μᾶς χρειάζονται; Ἐμεῖς θὰ σᾶς δώσωμε πιὸ ὄμορφα παιχνίδια!


Καὶ τοὺς ἔδωκαν καθρεφτάκια καὶ παιδικὲς φυσαρμόνικες!


Χοροπηδοῦν τὰ μαυράκια ἀπὸ τὴν χαρά τους! Ἔδωσαν πέτρες καὶ ἐπῆραν πράγματα ποὺ δὲν τὰ εἶχαν ἰδεῖ ποτὲ στὴν ζωή τους!... Νόμιζαν τὸν ἑαυτὸ τους κερδισμένο!... Ποῦ νὰ φαντασθοῦν τί εἶχαν δώσει, καὶ τί εἶχαν πάρει!....


Ἔτσι τὴν εἶχε πάθει καὶ ὁ Ἰάκωβος. Καὶ χειρότερα. Ἐκεῖνα δὲν ἤξεραν νὰ ἐκτιμήσουν τὶς πέτρες τους! Ἐκεῖνος δὲν ἀσχολήθηκε τότε νὰ ἐκτίμηση αὐτὸ ποὺ πουλοῦσε, τὸν Χριστό!


Ὁ Δαβὶδ καὶ ὁ Ἀβεσσαλὼμ


Μὰ δὲν φέρονται ὅλοι σὰν τὸν Ἰάκωβο.


Διαβάζαμε τὸ Β' Βασιλειῶν κεφ.16 καὶ βλέπομε. Ὁ Δαβὶδ ἦταν βασιλιάς. Ἐβασίλευσε χρόνια πολλά. Ἔνδοξα. Καὶ γεμάτος εὐτυχία. Μὰ ἦλθε καὶ ἡ θύελλα. Ἡ θύελλα ποὺ ἀπειλεῖ ἐξ' ἴσου τὶς φτωχοκαλύβες καὶ τὰ ἀνάκτορα! Μία πίκρα πολὺ μεγάλη. Ἐστράφηκε ἐναντίον του ὁ υἱός του ὁ Ἀβεσσαλὼμ. Μὲ στόχο νὰ τὸν σφάξει τὸν πατέρα του καὶ νὰ γίνει αὐτὸς βασιλιάς. Καὶ ὁ Δαβίδ; Παίρνει τὰ βουνά. Ἀπὸ βασιλιὰς καταντάει κατσαπλιάς! Καὶ ὁ Ἀβεσσαλὼμ ἀπὸ πίσω! Ψάχνει νὰ τὸν βρεῖ! Νὰ τὸν σφάξει! Τὸν πατέρα του! Ἐκεῖνον ποὺ τὸν γέννησε!


Γοητευμένος ἀπὸ τὸ ὅραμα τοῦ βασιλικοῦ θρόνου ὁ Ἀβεσσαλὼμ, κάνει πράγματα πρωτάκουστα!


Ξεσηκώνονται οἱ φίλοι τοῦ Δαβίδ.


— Τί ἐπῆρες τὰ βουνά; Θὰ τὸν σφάξωμε, τὸ παλιόπαιδο!....


Μὰ ὁ Δαβὶδ δὲν γοητεύεται στὴν σκέψη τῆς τιμωρίας καὶ τῆς ἐκδίκησης!


— Τὸ παιδί μου θὰ σφάξω; Προτιμῶ τὶς ταλαιπωρίες καὶ τὸν θάνατο!...


Φεύγει γιὰ νὰ μὴ τὸν σφάξει τὸ παιδί του. Καὶ γιὰ νὰ μὴ σφάξει τὸ παιδί του!....


Στὴν ψυχὴ του βασιλεύει ἡ πατρικὴ στοργὴ• καὶ ἡ σκέψη τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.




Ὁ Δαβὶδ καὶ ὁ Ἀβεσσὰ

Σὲ κάποιο σημεῖο τὸν συναντᾶ ἕνα γέρος, ὁ Σεμεΐ. Ὁ Σεμεΐ τὸν μισοῦσε τὸν Δαβίδ. Καὶ ἀνίκανος πιὰ νὰ κάμει κακό, καταριέται! .... Κατάρες φρικτές!


— Σκόνη, στάχτη νὰ γίνεις!....


Ὁ Δαβὶδ ἀκούει. Μὰ δὲν λέει τίποτε. Σκύβει τὸ κεφάλι. Καὶ ψιθυρίζει: Δόξα Σοι, Κύριε.


Μὰ οἱ γύρω του δὲν τὸ καταπίνουν!


Ἕνας λεβεντόψυχος στρατηγὸς ὁ Ἀβεσσά, ποὺ μόλις συγκρατιέται λέει:


— Θὰ τὸ σφάξω τὸ παλιόσκυλο!


Γιατί τὰ εἶπε αὐτά; Γιατί γοητεύτηκε ἀπὸ τὰ αἰσθήματα ἀγανάκτησης, μὲ τὰ ὁποῖα γέμισε ἡ καρδιά του, βλέποντας ἕνα παλιόγερο νὰ βρίζει καὶ νὰ καταριέται τὸν βασιλιὰ Δαβὶδ στὴν πιὸ εὐγενικὴ ἐκδήλωση τῆς ζωῆς του! Καὶ κατέληξε στὴν σκέψη: Μία κι' ἔξω! Νὰ ξεμπερδεύωμε μὲ κάτι τέτοιους!.... Καὶ τὴν σκέψη του τὴν εὕρισκε τετραγωνικὰ λογική! Γιατί θὰ τοῦ ἔδινε τὸ δικαίωμα νὰ καμαρώνει σὲ ὅλη του τὴν ζωή! Καὶ νὰ λέει: Μπράβο μου. Καλά τοῦ ἔκαμα. Γινόταν καὶ διαφορετικά;


Ἀλλὰ ὁ Δαβὶδ δὲν συμφωνεῖ! Γυρίζει καὶ λέει ἤρεμα στὸν Ἀβεσσά:


— Ἀδελφὲ καὶ φίλε Ἀβεσσά, ὁ γιός μου, ποὺ τὸν ἐγέννησα καὶ τὸν ἀνέθρεψα, γυρεύει τὸ κεφάλι μου. Καὶ σᾶς τὸ ἔχω εἰπεῖ. Μὴ τολμήσει κανεὶς ν' ἁπλώσει χέρι ἐπάνω του. Γιατί εἶναι παιδί μου. Καὶ τὸ αἷμα γιὰ μένα νερὸ δὲν γίνεται. Ἂν λοιπὸν ἐκεῖνον τὸν συγχωροῦμε, θὰ τὰ βάλωμε μὲ αὐτὸν τὸν ταλαίπωρο γέρο, ποὺ ἔχει ἕνα πάθος ἐναντίον μου; Ἀφῆστε τὸν. Ἂς καταριέται. Καλὸ θὰ βγῆ. Θὰ ἰδεῖ ὁ Θεὸς τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀνεξικακία μου. Καὶ θὰ μᾶς ἐλεήσει!...


Ὁ Ἀβεσσαλὼμ γοητεύτηκε ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ θρόνου!


Ὁ Ἀβεσσὰ γοητεύτηκε καὶ τυφλώθηκε ἀπὸ τὴν ὀργὴ καὶ τὴν ἀγανάκτηση!


Μὰ ὁ Δαβὶδ δὲν ἄφησε, οὔτε τὶς καταστάσεις, οὔτε τὶς πράξεις, οὔτε τὰ λόγια τῶν ἀνθρώπων γύρω του, νὰ γίνουν καμινέττο ποὺ θὰ παραθέρμαινε στὸ κεφάλι του τοὺς λογισμούς του καὶ τὰ συναισθήματά του. Διατήρησε τὴν σκέψη του ἤρεμη καὶ νηφάλια, πνευματικὰ σωστή. Καὶ ἀπὸ τὸ στόμα του βγῆκαν λόγια θείας σοφίας!


Καὶ ὁ Θεὸς εἶδε τὴν ταπείνωσή του καὶ τὴν ἀνεξικακία του. Καὶ τὸν ἐλέησε.




Ὁ δίκαιος Ἰὼβ καὶ ἡ γυναίκα του


Εἴδαμε, πῶς ἀγωνίστηκε νὰ μὴ γοητευθῆ ἕνας βασιλιᾶς. Ἂς ἰδοῦμε τώρα καὶ ἕνα φτωχό. Ἡ μᾶλλον ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἦταν πολὺ πλούσιος, ἀλλὰ δυστύχησε καὶ φτώχηνε τόσο πολύ, ὥστε νὰ κάθεται ἐπάνω σὲ ἕνα σωρὸ κοπριά!


Μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε χειρότερο ξεπεσμό;


Καὶ ὁ πιὸ φτωχὸς ἔχει μία καρέκλα. Ἔχει ἕνα κρεβατάκι ἀπὸ σανίδια. Ἔχει μία ἀκρούλα νὰ σταθῆ! Ὁ Ἰὼβ δὲν εἶχε τίποτε ἀπολύτως! Κατάντησε ἄρρωστος ἐπάνω σὲ ἕνα σωρὸ κοπριά. Ἐγκαταλειμμένος ἀπὸ τοὺς πάντες!


Καὶ ἡ γυναίκα του; Στοὺς δρόμους! Ζητιανεύει. Γιὰ λίγο ψωμάκι. Γιὰ νὰ φᾶνε!.... Καὶ περιμένει νὰ σκοτεινιάσει, γιὰ νὰ ξαπλώσει κάπου στὸ ὕπαιθρο νὰ ξεκουραστῆ, ἡ πρώην νοικοκυρὰ καὶ ἀρχόντισσα! Περπατάει σιωπηλή. Μὰ βράζει ἀπὸ τοὺς λογισμούς.


— Θεέ μου, μέχρι ποῦ; Καὶ μέχρι πότε;


Καὶ κάποια στιγμὴ ξεσπάει στὸν Ἰώβ.


— Ὑπομονὴ καὶ ὑπομονή! Μέχρι πότε πιά; Καὶ γιατί; Γιὰ νὰ εὐαρεστήσομε τὸ Θεό; Καὶ γιατί; Ποῦ εἶναι τὰ καλὰ ποὺ ἔκαμες μέχρι τώρα; Ποῦ εἶναι οἱ προσευχές σου; Ποῦ εἶναι οἱ ἐλεημοσύνες σου; Ποῦ εἶναι οἱ νηστεῖες σου; Γιὰ κοίτα, ποῦ κατάντησες! Ποῦ εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ; Ποῦ εἶναι ἡ προστασία Του; Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη Του; Ποῦ εἶναι ἡ δικαιοσύνη Του; Ποῦ εἶναι ἡ ὑπόσχεσή Του, ὅτι θὰ ἀμείβει τὰ καλά μας ἔργα; Τί τὸν θέλεις τέτοιο Θεό; Βλαστήμα Τον καὶ πέθανε!


Εἶχε ἀνάψει ἡ ταλαίπωρη γυναίκα! Εἶχε σκοτισθῆ ὁ νοῦς της ἀπὸ τὴν συνεχῆ μονόπλευρη ἀναμόχλευση τῶν ταλαιπωριῶν της! Καὶ νόμισε πὼς ἂν ὁ Ἰὼβ βλαστημήσει τὸν Θεό, θὰ ἱκανοποιηθεῖ- θὰ χορτάσει· θὰ βάλει τὰ πράγματα στὴν θέση τους! Εἶχε ἡ δυστυχὴς συναρπαγὴ, εἶχε γοητευθῆ ἀπὸ τοὺς λογισμούς της!


Μὰ ὁ Ἰὼβ δὲν τὴν ἀκολούθησε στὸ σκεπτικό της. Ἤρεμος, νηφάλιος, ἔχοντας σὰν ἀφετηρία στὴν σκέψη, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι παντοδύναμος καὶ πανάγαθος, τῆς εἶπε:


— Γιατί «μοῦ χάλασες», γυναίκα; Γιατί μιλᾶς ἔτσι, σὰν νὰ ἤσουν ἐλαφρομύαλη, ἐπιπόλαιη, καὶ ἀπερίσκεπτη; Ὅταν ὁ Θεὸς μᾶς ἔδινε ἀγαθά, ἦταν καλός. Τώρα ποὺ μᾶς δίνει δοκιμασίες, δὲν θὰ δείξωμε ὑπομονή; Τί δοῦλοι Του εἴμαστε τότε;


Πῶς νὰ μὴ γίνει ὑπόδειγμα πίστεως, νηφαλιότητας, ὑπομονῆς, νήψεως, ἀφοσιώσεως, λογικῆς;




Πεθερὰ καὶ νύφη μαζί!


Μὰ ὁ Ἰάκωβος γοητεύτηκε! Καὶ ζῆ μέσα στὴν παραζάλη τῆς γοητείας ἀρκετὸν καιρό. Τρίβει τὰ χέρια του ἐνθουσιασμένος. Γιὰ φαντάσου νὰ ξεκινήσει ἁπλὸ παιδὶ καὶ νὰ τὸν θεωρεῖ ὁ βασιλιάς, ὄχι ἁπλῶς τὸν πιὸ καλό του συνεργάτη, ἀλλὰ φίλο, μία ψυχή!


Ἄλλα ἡ παραζάλη αὐτὴ δὲν διαρκεῖ πολύ. Ἔρχεται κάτι νὰ τὴν ταράξει καὶ νὰ τὴν ἀνατρέψει! Τί; Ἕνα γράμμα. Ἀπὸ τὴν μάνα του καὶ ἀπὸ τὴν γυναίκα του. Πεθερὰ καὶ νύμφη. Ποὺ ἦταν καὶ οἱ δύο χριστιανές. Καὶ ποὺ σὰν χριστιανὲς ἦταν πράγματι ὁμόψυχες. Μία ψυχὴ καὶ μία γνώμη.


Ἔκατσαν καὶ τοῦ ἔγραψαν. Καὶ οἱ δύο μαζί:


Ἰάκωβε,


Δὲν σοῦ ἔπρεπε νὰ κάνεις τέτοιο λάθος, νὰ ἀφήσεις τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ πᾶς στὸ ψέμα.


Κρίμα, νὰ γελαστῆς σὺ ἀπὸ τὶς τιμὲς καὶ τὰ δῶρα! Γιατί, ὅση ἀξία καὶ ἂν φαίνωνται πὼς ἔχουν, ὅσο πολύτιμα καὶ ἄν σοῦ φάντασαν, εἶναι πρόσκαιρα! Θὰ σβήσουν σὰν ὄνειρο! Θὰ διαλυθοῦν σὰν καπνός!


Πῶς τὴν ἔκαμες τέτοια ἀνοησία, καὶ ἀγάπησες ἕναν ἄνθρωπο θνητὸ πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν αἰώνιο Θεό;


Ἄφησες τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀγάπη ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ μιὰ ἡμέρα θὰ πεθάνει καὶ θὰ τὸν φάνε τὰ σκουλήκια! Καὶ τότε ποιὸ θὰ εἶναι τὸ κέρδος σου; Ἀλλὰ ἔστω, θὰ πεθάνεις πρῶτα ἐσύ! Καὶ τί θὰ σοῦ προσφέρει, ὅταν θὰ πηγαίνεις γιὰ τὴν αἰώνια κόλαση; Σὲ τί θὰ σὲ βοηθήσει;


Μεγάλη λύπη ἔχομε! Γιὰ σένα! Πικρὰ δάκρυα χύνομε! Σκέψου τὸ λάθος σου! Γύρισε πίσω!


Ἤσουν στὸ φῶς. Καὶ ἐπῆγες στὸ σκοτάδι! Ἀνάνηψε! Γύρισε στὴν εὐσέβεια! Σοῦ μιλᾶμε γιὰ τελευταία φορά. Ἂν δὲν μᾶς ἀκούσεις δὲν εἴμαστε πιὰ τίποτε γιὰ σένα! Ἐγὼ δὲν θὰ εἶμαι πιὰ ἡ μητέρα σου. Καὶ ἐγὼ δὲν θὰ εἶμαι πιὰ ἡ γυναίκα σου. Δὲν θὰ ἔχεις πιὰ καμμιὰ σχέση μαζί μας!




Τὸ ξεγοήτευμα


Τὸ διάβασε ὁ Ἰάκωβος τὸ γράμμα αὐτὸ καὶ ἔπεσε σὲ βαθειὰ περισυλλογή. Ἀρχίζει νὰ σκέπτεται ἤρεμα. Νὰ βλέπει καὶ τὴν ἄλλη ὄψη. Ἐκείνη ποὺ εἶχε ξεχάσει. Ἐκείνη ποὺ εἶχε μέσα του ὑποτιμήσει. Καὶ καταλαβαίνει ὅτι εἶχε κάμει λάθος. Ὅτι «τὴν εἶχε πατήσει». Ὅτι εἶχε γοητευθῆ! Κατάλαβε ὅτι εἶχε ἀδικήσει τὸν ἑαυτὸ του φοβερά. Καὶ ἔτσι ἀρχίζει νὰ ξεγοητεύεται! Καὶ παίρνει τὴν ἀπόφαση νὰ τὰ θυσιάσει ὅλα γιὰ τὸν Χριστό.


Μὰ δὲν ξεγοητεύτηκε μόνον ὁ Ἰάκωβος. Ἀπογοητεύτηκε καὶ ξεγοητεύτηκε καὶ ὁ Βαχράμ. Ποὺ εἶδε τὸ οἰκοδόμημά του συντρίμια.


Ἀλλὰ τοῦ Βαχρὰμ ἡ καρδιὰ δὲν ἐγέμισε μὲ γαλήνη· οὔτε μὲ ἠρεμία· οὔτε μὲ χαρά. Ὁ Βαχρὰμ ἔγινε θηρίο. Γιατί ἄλλη εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἄλλη ἡ θρησκεία τῶν δαιμονίων. Ὁ Χριστὸς δίνει εἰρήνη καὶ ἀγάπη καὶ καθαρότητα. Τὰ δαιμόνια προκαλοῦν ταραχή, μίσος καὶ βρωμιά.


Καὶ γεμάτος ὀργὴ ὁ βασιλιὰς Βαχρὰμ διατάζει νὰ συλλάβουν τὸν Ἰάκωβο. Καὶ ἀρχίζουν οἱ ἀπειλές. Ὅτι ἂν δὲν σταθῆ στὴν εἰδωλολατρεία γιὰ πάντα, ἂν δὲν ἀρνηθῆ τὸν Χριστὸ γιὰ πάντα, θὰ τιμωρηθῆ σκληρά.


Ἀλλὰ ὁ Ἰάκωβος ἤρεμος τώρα καὶ μυαλωμένος, δὲν γοητεύτηκε πιά!


— Βασιλιά μου, μὴν ἐπιμένεις. Καὶ ἄφησε τὰ ὡραῖα λόγια! Ὅ,τι καὶ ἂν εἰπεῖς, σπέρνεις τὴν θάλασσα σιτάρι! Θὰ φυτρώσει ποτέ; Μὴ κοπιάζεις ἄδικα. Δὲν ἀλλάζω γνώμη. Μὲ τίποτε. Καὶ γιὰ τίποτε!


Ὅμως ἀνάμεσα στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν πίστη τῶν δαιμονίων (ἢ στὴν ἔλλειψη πίστης) ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη διαφορά: Οἱ μὴ χριστιανοὶ τὰ βλέπουν ὅλα σαρκικά.


Ἔτσι καὶ ὁ Βαχρὰμ ἔκαμε τὴν σκέψη:


— Τί εἶναι τὸ πιὸ ὄμορφο στὸν κόσμο; Ἡ ζωή! Καὶ τί εἶναι τὸ πολυτιμότερο γιὰ τὸν καθένα μας; Ὁ ἑαυτούλης του.


Καὶ διατάζει:


Στριμῶχτε τον! Βασανιστήρια. Ἀρχίστε νὰ κόβετε τὰ δάχτυλά του. Πόντο-πόντο! Μὲ πριόνι. Καὶ πρῶτα τὸ μικρὸ δάχτυλο! Μετὰ τὸ δεύτερο. Ἕνα-ἕνα. Καὶ λίγο-λίγο!


Καὶ ἡ διαταγὴ ἐκτελεῖται!


Ἀρχίζει τὸ κλάδεμα.


Μὰ ὁ Ἰάκωβος δὲν συναρπάζεται πιὰ οὔτε ἀπὸ τὸν πόνο, οὔτε ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ θανάτου! Ἔχει εἰρήνη. Γιατί ἔχει σφαιρικὴ θεώρηση τῆς ζωῆς. Θυμᾶται ὅτι ὑπάρχει καὶ αἰώνια ζωή. Καὶ ἀντὶ νὰ τρέμει ἢ νὰ ὠρύεται καὶ νὰ καταριέται, δοξάζει τὸν Θεό;


— Βλέπεις, Κύριε! Μὲ κλαδεύουν! Σὰν νὰ ἤμουν δένδρο. Τὸ πρῶτο κλαδί μου κόπηκε κιόλας! Πρὸς δόξαν Σου.


Καὶ στὸν ἑαυτὸ του ἔλεγε:


—Κλάδεμα ἔχομε. Χειμώνας εἶναι. Θὰ περάσει. Θὰ ἔλθει ἡ ἄνοιξη τῆς ἀναστάσεως. Καὶ ἐκεῖ θὰ ξαναβλαστήσουν τὰ κλαδιά, ποὺ κόψανε ἀπὸ τὸ δένδρο μου!


Τὸ κλάδεμα προχωρεῖ. Μὰ ὁ Ἰάκωβος μένει ἀκλόνητος. Τὸν πλησιάζει ἕνας «φίλος» του:


— Βρὲ Ἰάκωβε, ἀνόητος εἶσαι; Φέρσου ἔξυπνα, καημένε. Εἰπέ πώς Τὸν ἀρνεῖσαι τὸν Χριστό. Ὄχι μὲ τὴν καρδιά σου, ρέ. Μὲ τὸ στόμα μόνο! Ἕνα ψεματάκι. Μέσα στὰ τόσα ποὺ λέμε. Καὶ χαρὰ στὸ πράγμα! Ἀφοῦ ὠφελεῖ. Χωρὶς νὰ βλάπτει κανένα! Θὰ τὸ δεχθοῦν. Θὰ σὲ ἀφήσουν. Καὶ μετά, σήκω καὶ φύγε. Μακρυὰ ἀπὸ τὴν Περσία. Στὴν Ρωμιοσύνη. Καὶ ζῆσε, ὅπως θέλεις. Μὴν ἀφήνεις αὐτὸ τὸ θηρίο νὰ σοῦ κάνει ὅ,τι θέλει!...


Μὰ οὔτε ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ δὲν γοητεύτηκε ὁ ἅγιος Ἰάκωβος. Καὶ ἀπάντησε.


— Ὑποκρισία ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, μπορεῖ νὰ ἔχει πέραση! Μπορεῖ ποτὲ νὰ ἔχει πέραση στὸν Θεό; Ἂν Τὸν ἀρνηθῶ ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, πῶς θὰ περιμένω νὰ μὲ δεχθῆ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων;


Ἀλήθεια! Εἶναι ποτὲ δυνατὸ νὰ θεωρηθῆ, ὅτι ἔχει σωστὴ θεώρηση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς ἐκεῖνος ποῦ βλέπει ὑπερβολικὴ καὶ μονομερῆ τὴν στάση τοῦ ἁγίου Ἰακώβου;


Καὶ τὸ κλάδεμα προχωρεῖ! Ἔχουν κόψει τὰ χέρια. Καὶ τὰ δύο. Κόβουν καὶ τὸ πόδι. Καὶ ἔχουν φθάσει στὸ γόνατο! Ὁ πόνος στὸ γόνατο εἶναι ὁ πιὸ ὀδυνηρός. Ὁ πιὸ ἀβάσταχτος. Τὸ τσεκούρι χτυπάει τώρα στὸ γόνατο. Καὶ ὁ ἅγιος βγάζει ἕνα βαθὺ ἀναστεναγμό:


— Χριστέ μου, βοήθει.


Καὶ ἦταν τόσο ὀδυνηρός, ὥστε -ὅπως διαβάζομε στὸν βίο του - ἐρράγισαν καὶ οἱ πέτρες!


Στὴν κατάσταση αὐτὴ ἦρθε ἡ ἐντολὴ νὰ τοῦ κόψουν τὸ κεφάλι.


Καὶ ὁ Ἰάκωβος τὸ ἀκούει ἤρεμα. Καὶ κάνει τὴν τελευταία του προσευχή:


Δέσποτα Θεέ, Πάτερ Παντοκράτωρ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Ἅγιο Πνεῦμα, Σὲ εὐχαριστῶ ποὺ μὲ ἀξίωσες νὰ μαρτυρήσω γιὰ τὸ ἅγιο Ὄνομά Σου.


Βλέπεις, Κύριε.


• Δὲν ἔχω πόδια νὰ σηκωθῶ νὰ Σὲ προσκυνήσω.


• Δὲν ἔχω χέρια νὰ τὰ ὑψώσω στὸν Οὐρανὸ νὰ Σὲ ἐπικαλεσθῶ!


• Δὲν ἔχω χέρι νὰ κάμω σὰν χριστιανὸς γιὰ τελευταία φορὰ τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Σου.


Παράλαβε κατὰ τὸ ἔλεός Σου τὴν ψυχή μου. Καὶ κάμε, ὅταν θὰ ἔλθει ἡ εὐλογημένη ἄνοιξη τῆς ἀναστάσεως νὰ ξαναβλαστήσω στὴν βασιλεία Σου ὁλόκληρος, δένδρο καρποφόρο.


Τοῦ ἔκοψαν τὸ κεφάλι. Καὶ παρέδωκε τὸ πνεῦμα του στὸν Πατέρα καὶ Πλάστη μας.




Ἡ πνευματική του διαθήκη


Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Πέρσης μᾶς ἀφήνει ἕνα μεγάλο δίδαγμα: Ὅτι χρειάζεται νὰ ἔχωμε «νήψη ψυχῆς», δηλ. νὰ εἴμαστε προσγειωμένοι στὸ νοῦ• καὶ ἤρεμοι στὰ αἰσθήματα.


Τὸ ρῆμα «νήφω» σημαίνει εἶμαι νηφάλιος, ξεμέθυστος. Τὸ μεθύσι ἀπὸ τὸ κρασὶ θολώνει τὸ μυαλὸ καὶ ταράζει τὰ συναισθήματα. Καὶ ἔτσι ὁ μεθυσμένος κάνει πράξεις τέτοιες, ποὺ λέμε: Εἶδε ὁ τρελλὸς τὸν μεθυσμένο καὶ ἔφυγε. Πολὺ κακὸ τὸ μεθύσι ἀπὸ κρασί. Μὰ ἔχει καὶ ἕνα καλό. Ὅτι μετὰ ἀπὸ λίγες ὧρες ὁ ἄνθρωπος ξεμεθάει. Καὶ συνέρχεται.


Μὰ ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη μέθη. Αὐτή, «οὐκ ἀπὸ οἴνου»! Ὄχι ἀπὸ κρασί. Ἀλλὰ ἀπὸ συναισθήματα• ἀπὸ ἰδέες• ἀπὸ πάθη• ἀπὸ τὴν γοητεία τῶν ὡραίων τῆς γῆς.


Ἀπὸ τὴν μέθη αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος πολὺ δύσκολα ξεμεθάει!


Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος μᾶς λέει:


Πρόσεχε. Μὴ γοητεύεσαι. Μὴ γοητεύεις. Μὴν ἀπογοητεύεσαι. Καὶ μὴν ἀπογοητεύεις. Φρόντιζε νὰ ξεγοητεύεσαι καὶ νὰ ξεγοητεύεις. Γιατί αὐτὸ μᾶς ἐδίδαξε ὁ Χριστός, ὁ ἐλευθερωτὴς τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Καὶ αὐτὸ μᾶς διδάσκουν οἱ φίλοι Του καὶ μιμητές Του, οἱ ἅγιοι.




Κυβέρνα τοὺς λογισμούς σου...


Ἂς Ἰδοῦμε τώρα καὶ μία ἱστορία σύγχρονη, κάπως παράξενη. Ἀλλὰ καὶ ἀρκετὰ συνηθισμένη μὲ λίγες παραλλαγές:


Ἕνας νεαρὸς 18 χρόνων ἐπῆγε μὲ κάποιο συνομήλικο φίλο του νὰ διασκεδάσουν «νεανικά». Διασκέδασαν, ὅσο πιὸ «καλὰ» μποροῦσαν μὲ τὰ κορίτσια τους. Ἔφαγαν. Ἤπιαν. Ἐμέθυσαν. Καὶ σὰν νεαροὶ ἄρχισαν νὰ κάνουν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο τὸν «μάγκα». Καὶ τελικὰ ἦρθαν στὰ χέρια. Ὁ νεαρός μας ἔφαγε κάποια παραπάνω. Καὶ τοῦ ἐστοίχισε. Γιατί ἔβλεπε καὶ τὸ κορίτσι του! Καὶ αὐτό, ὅσο κι' ἂν τὸ σκεφτόταν, τὸ εὕρισκε τόσο ἀπαράδεκτο, ὥστε τελικὰ ὁ λογισμὸς του αἰχμαλωτίσθηκε.


— θὰ τὸν σφάξω τὸν ἄτιμο!...


Καὶ τὸν ἔσφαξε!


Γιατί; Γιατί τὴν μία ἡμέρα ἐγοητεύθηκαν ἀπὸ τὴν διασκέδαση καὶ δὲν ἤξεραν τί ἔκαναν καὶ τὴν ἄλλη ἐγοητεύθη ἀπὸ τὴν φιλοτιμία· ἀπὸ τὸν τραυματισμένο ἄκριτο ἐγωισμό.


Καὶ νὰ τώρα στὸ δικαστήριο. Καὶ στὴν φυλακή. Καὶ ἐδῶ ἀρχίζει τὸ ξεγοήτευμα!


— Μαύρη ἡ ὥρα, ποὺ ἐπῆγα νὰ διασκεδάσω! Ἕνα γλέντι! Θεέ μου, πόσο θὰ τὸ πληρώσω! Μαύρη ἡ ὥρα ποὺ ξεκίνησα!...


Καὶ οἱ ἡμέρες στὴν φυλακὴ περνοῦν πικρές. Καὶ τὸ μαστίγωμα τῆς συνείδησης τὶς κάνει ἀκόμη πιὸ πικρές!


— Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος! Ἐκεῖνος στὸ χῶμα! Καὶ ἐγώ; Ζωντανὸς νεκρός. Ὦ, τί μεγάλο πράγμα νὰ ξέρει ὁ ἄνθρωπος νὰ κυβερνάει τοὺς λογισμούς του! Τί σπουδαῖο πράγμα, νὰ μπορεῖ ὁ νέος νὰ μὴ γοητεύεται, οὔτε ἀπὸ τὸν πόθο τῆς διασκέδασης, οὔτε ἀπὸ τὰ νταηλίκια καὶ τοὺς παλληκαρισμούς του! Φώτισέ με, Θεέ μου! Ἐπῆρα λάθος δρόμο!


Καὶ ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐξυπνάδας του καὶ ξεγοητευμένος πιὰ στὴν πικρὴ σκοτεινιὰ τοῦ κελιοῦ τῆς φυλακῆς, ὁ νεαρὸς γονατίζει καὶ Τὸν ἐπικαλεῖται.


— Μὴ ἀποστρέψεις τὸ πρόσωπό Σου ἀπ' ἐμοῦ. Κυβέρνησε τὴν ζωή μου!


Μὴ λησμονεῖς ὅτι...


Ἂν δὲν θέλεις νὰ γοητευθῆς σὲ πράγματα ἐπιζήμια καὶ νὰ ἀπογοητευθῆς πικρά, πρόσεξε:


• Νὰ θυμᾶσαι ὅτι τὴν ζωή μας τὴν κυβερνᾶνε οἱ λογισμοί μας.


• Μὴν ἀφήνεις λοιπὸν τὸν ἑαυτό σου νὰ κατάληξη σὲ ἀποφάσεις μὲ ὁδηγὸ τὰ πάθη ποὺ γοητεύουν καὶ τυφλώνουν:

• Κυβέρνησε τοὺς λογισμούς σου μὲ ὁδηγὸ τὸ ἀνέσπερο καὶ ἄδυτο φῶς τοῦ Χριστοῦ.


• Κατάφευγε στὴν συμβουλὴ τοῦ Πνευματικοῦ σου Πατέρα.

πηγή

Οὐρανοὶ καινοὶ καὶ γῆ καινή

 Γράφει ἡ ἁγία Γραφή στό ἱερό βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης (κεφ. 21, 1): «Εἶδον οὐρανόν καινόν καί γῆν καινήν».


Αὐτή ἡ γῆ πού ὑπάρχει τώρα, θά παύσει νά ὑπάρχει. Καί ὁ οὐρανός, θά παύσει νά ὑπάρχει! Καί μέσα στόν καινούργιο οὐρανό καί στήν καινούργια γῆ, θά δεσπόζει ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· μιά καινούργια Ἱερουσαλήμ!


Ὅσο θά εὑρίσκεται στήν γῆ, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅλο καί θά ἀντιμετωπίζει κινδύνους. Μετά τήν κρίση ἔρχεται ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἀπό ᾿κεῖ καί πέρα δέν θά ὑπάρχει πιά: οὔτε πόνος, οὔτε λύπη, οὔτε στεναγμός.

* * *

Μέ μιά προϋπόθεση: ἄν ἔχωμε πιστεύσει στόν Χριστό. Γιά ὅποιον δέν πιστεύει στόν Χριστό, τό μέλλον εἶναι πιό μαῦρο καί πιό ζοφερό. Καί περισσότερο σκοτάδι.


Μιά εἶναι ἡ σοφία. Θεμελιῶστε τήν ζωή σας στό Χριστό. Ἀφῆστε Τον νά κυβερνήσει τήν ζωή σας. Μᾶς χρειάζεται θάρρος· πίστη· δύναμη.


Μά ὅλα αὐτά τά ἔφερε στόν κόσμο ὁ Κύριός μας τότε πού ἐκένωσε τόν Ἑαυτό του καί ἐπῆρε γιά χάρη μας δούλου μορφή (Φιλ. 2, 7-8), καί ἐταπείνωσεν Ἑαυτόν μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ.

* * *

Ἡ ἐλπίδα, ἔστω καί σέ ποσότητα μιᾶς ἀμυδρᾶς ἀχτίδας, στολίζει καί ὀμορφαίνει τόν δρόμο μας· καί ὅσο πιό πηχτό γίνεται τό σκοτάδι, τόσο πιό παρήγορη γίνεται ἡ ἔστω καί μία ἀχτίδα φωτός καί ἐλπίδας.


Ἐμεῖς εἴμαστε χριστιανοί;


Πόσο τήν αἰσθανόμαστε αὐτήν τήν ἀχτίδα;


Πόσο παίρνουμε ἀπό αὐτήν ἐλπίδα, χαρά καί δύναμη;

Τὰ ἔξω καὶ τὰ ἔσω

Ἅγιος Αὐγουστῖνος

«Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω».


Ὅποιος διψάει, ἄς τρέξει. Πῶς θά τρέξει; Ὄχι μέ τά πόδια. Ὄχι μέ κάποια μετακίνηση ἐξωτερική, σωματική. Ἀλλά μέ μιά κίνηση ἐσωτερική· μέ μιά κίνηση τοῦ ἔσω ἀνθρώπου. Ἀλλιῶς κάνομε μιά μετακίνηση μέ τό σῶμα· καί ἀλλιῶς μέ τήν καρδιά.
Μετακινεῖται σωματικά ἐκεῖνος πού μέ μιά κίνηση ἀλλάζει θέση. Μετακινεῖται ψυχικά, ἐκεῖνος πού μέ μιά κίνηση τῆς καρδιᾶς, ἀλλάζει ἐσωτερική διάθεση. Τό βλέπεις λοιπόν; Ἄν κάτι ἄλλο ἀγαποῦσες μέχρι τώρα, καί ἄλλο ἀγαπᾶς τώρα, δέν εἶσαι πιά ἐκεῖ πού ἤσουν· ἔχεις ἀλλάξει θέση καί διάθεση.

Ἔχομε δίψα ἐξωτερική· καί δίψα ἐσωτερική. Ἡ δίψα ἡ ἐξωτερική φαίνεται· ἡ ἐσωτερική δέν φαίνεται. Ναί· δέν φαίνεται· ἀλλά ἔχει πολύ πιό μεγάλη ἀξία ἀπό ἐκείνη πού φαίνεται. Γιατί γενικά ὁ ἔσω ἄνθρωπος ἔχει πολύ πιό μεγάλη ἀξία ἀπό τόν ἔξω.

Θέλεις παράδειγμα;

Λέμε γιά κάποιον: «Αὐτός ζεῖ ἄσχημα». Τό λέμε γιά ἐκεῖνον, πού ἀδιαφορώντας γιά τίς ἐπιταγές τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, κάνει ὅ,τι τοῦ ζητάει ὁ ἔξω ἄνθρωπος, τό σῶμα!

Καί πάλι λέμε: «Αὐτός ζεῖ καλά». Καί ἐννοῦμε, ὅτι ὑπακούοντας στίς ἐπιταγές τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, παραμερίζει ἀπό τήν ζωή του μερικές ἀπαιτήσεις τοῦ ἔξω ἀνθρώπου.

Θά εἰπεῖ κανείς: Καί λοιπόν, θά στερηθῶ ἐγώ κάθε χαρά καί κάθε ἡδονή, πού εἶναι τόσο γλυκειά, γιά ἕνα τίποτε;

Λάθος. Ὁ ἄνθρωπος δέν στερεῖται τίποτε περπατώντας στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα· παίρνει πιό πολλή χαρά ἀπό τόν ἐσωτερικό του κόσμο, ἀπό ὅ,τι μπορεῖ νά πάρει ἀπό τόν ἐξωτερικό, ἀπό τό σῶμα του!

Ἔχεις προσέξει κάτι; Τό ἔχεις παρατηρήσει; Καί στόν ἄλλο, στόν κάθε φίλο μας καί ἀγαπητό μας, πιό πολύ μᾶς ἀρέσει ἡ ψυχή του, παρά τό σῶμα του.

Τί ἀγαπᾶς στόν φίλο σου; Τό σῶμα του, ἤ τήν ψυχή του; Γιατί τόν ἀγαπᾶς; Γιά τό σῶμα του, ἤ γιά τόν ἐσωτερικό του κόσμο; Γιά τίς ἀρχές του! Γιά τήν καλή του καρδιά. Γιά τόν ψυχικό του κόσμο. Γιά τόν ἔσω ἄνθρωπο. Μή μοῦ εἰπεῖς, ὅτι τόν ἀγαπᾶς μόνο καί μόνο, ἐπειδή εἶναι ὄμορφος, ἤ ἐπειδή εἶναι ἔξυπνος! Τόν ἀγαπᾶς, γιατί σέ ἀγαπάει.

Ἀκόμη καί οἱ πιό ἐρωτευμένοι, ἀκόμη καί ἐκεῖνοι πού τό διακηρύττουν ὅτι ἔχουν γοητευθῆ ἀπό τήν σωματική ὀμορφιά τοῦ ἰνδάλματός τους, ὅταν εὑρίσκουν στήν ἀγάπη τους ἀνταπόκριση, τά αἰσθήματά τους βαθαίνουν! Καί ἀντίθετα, ὅταν δέν εὑρίσκουν, ὀργίζονται, θυμώνουν, βρίζουν, βράζουν, μισοῦν!

Γιατί;

Γιατί ὁ ἔσω ἄνθρωπος ἔχει πάντοτε καί σέ ὅλα προτεραιότητα ἔναντι τοῦ ἔξω ἀνθρώπου!

Ἄν λοιπόν ἐκεῖνοι πού φαίνονται ὅτι ζητοῦν κατά προτεραιότητα τήν γλύκα τοῦ ἔξω ἀνθρώπου, σέ τελική ἀνάλυση ζητοῦν κατά προτεραιότητα τήν γλύκα τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, φαντασθῆτε, πόση ἀξία ἔχει (σέ ὅλα· καί γιά ὅλη μας τήν ζωή!) ὁ ἔσω ἄνθρωπος.

Μετάφραση: Μητροπολίτης Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης

το είδαμε εδώ

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ (Ματθ. 9, 1 – 8) †ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ (Ματθ. 9, 1 – 8)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στην Κάτω Σκαφιδωτή, στις 12/7/1984)

1. Διδαχή φωτισμού και ελέγχου

Ας δοξολογήσουμε και ας ευχαριστήσουμε τον Θεό που μας αξίωσε να τελέσουμε την θεία Λειτουργία. Και ας τον παρακαλέσουμε να μας δώσει φωτισμό για την ψυχή μας, συγχώρηση των αμαρτιών μας, δύναμη, ευλογία και προστασία για τη ζωή μας.

Στη θεία Λειτουργία ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μάς προσφέρει το σώμα του και το αίμα του, για την ευλογία και αγιασμό μας. Όποιος καταλάβει τι σημαίνει αυτό, θεωρεί την Θεία Λειτουργία τον πολυτιμότερο θησαυρό επάνω στη γη. Και χάριν της παρακολουθήσεώς της, δεν εμποδίζεται από τίποτα.

Αλλά πρέπει να πούμε και λίγα λόγια για την ωφέλεια της ψυχής μας. Την καλύτερη αφορμή μας την δίνει το άγιο Ευαγγέλιο. Γιατί ο λόγος του Χριστού είναι πάντοτε φως. Είναι πάντοτε οδηγητικός. Είναι πάντοτε γεμάτος από σοφία. Και μάλιστα σοφία όχι ανθρώπινη, αλλά από την σοφία του Θεού. Γι' αυτό ας προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε τι μας είπε το σημερινό Ευαγγέλιο.

Ο Κύριος πήγε σε μία πόλη που λεγόταν Καπερναούμ. Εκεί μπήκε σε ένα σπίτι, μαζεύτηκε κόσμος πολύς και άρχισε να διδάσκει.

Τι δίδασκε ο Κύριος; Αστρονομία; Ιχθυολογία; Ιστορία; Ψυχολογία;

Όχι!

Δίδασκε πώς ο άνθρωπος θα καταλάβει σωστά την σχέση που πρέπει να έχει με τον εαυτό του και με Θεό. Δίδασκε τον κάθε άνθρωπο με λόγια απλά, πώς θα ρίξει μια ματιά, όχι στα «έξω» αλλά στα «μέσα». Πώς θα κοιτάξει, όχι μόνο την ομορφιά του κόσμου και θα ακούσει το κελάηδημα των πουλιών, αλλά και πώς θα ακούσει την φωνή της συνειδήσεώς του και πώς θα δει την κατάσταση της καρδιάς του.

Δίδασκε ο Κύριος και φώτιζε. Γιατί το μεγαλύτερο φως στον άνθρωπο είναι δεν είναι να ξέρει Αστρονομία ή Γεωλογία. Το μεγαλύτερο φως είναι να μπορεί να ξέρει κάποιος τον αληθινό εαυτό του. Και ακόμη περισσότερο να ξέρει τι σχέση έχει προς τον Θεό. Ήταν λοιπόν η διδασκαλία του Κυρίου μας προς τον λαό, φως. Ήταν όμως και κάτι άλλο.

2. Υπόδειγμα πνευματικού ελέγχου

Ανάμεσα στον κόσμο που άκουγε τον Χριστό ήταν και μερικοί φαρισαίοι, υποκριτές. Οι οποίοι δεν είχαν πάει να ωφεληθούν. Αλλά είχαν πάει να ακούσουν κάτι για να βρουν αφορμή να τον κατηγορήσουν. Δεν είχαν πάει σαν άνθρωποι ειλικρινείς, σαν άγγελοι; Αλλά είχαν πάει σαν σατανάδες.

Ενώ λοιπόν ο Κύριος δίδασκε, του έφεραν ένα παράλυτο για να τον θεραπεύσει.

Ο Κύριος είπε στον παράλυτο: «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Σου τις συγχωρώ τις αμαρτίες σου.

Ακούοντας αυτά τα λόγια οι φαρισαίοι είπαν:

-Απ, το πιάσαμε το λαυράκι μας. Τι ωραία πράγματα που μας λέει!

Και άρχισαν να μουρμουρίζουν: «Ποιός μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες εκτός από τον Θεό;»

Όμως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι πάντοτε αγαθός και φιλάνθρωπος.

Τον μισούν, αλλά δεν μισεί.

Τον καταδιώκουν αλλά δεν καταδιώκει.

Τον συκοφαντούν αλλά δεν συκοφαντεί.

Και ενώ είχε το δικαίωμα και έπρεπε ορισμένες στιγμές, κατά δικαιοσύνην, γιατί έτσι τους άξιζε μερικών, να τους καταραστεί· ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, πάντοτε ευλογούσε. Όπως ακούσαμε στο ωραιότατο αποστολικό ανάγνωσμα τον απόστολο Παύλο να μας δίνει την εντολή: «ευλογείτε, μη καταράσθε»

Και όταν του εφέροντο ύπουλα ο φιλάγαθος Κύριός μας, είχε τον πόθο να φωτίσει τις καρδιές τους.

Πώς;

Τους έλεγχε. Τι είναι ο έλεγχος;

Ο έλεγχος, αδελφοί μου, είναι δύο ειδών. Έλεγχος που προέρχεται από κακία και εξαγριώνει και έλεγχος που προέρχεται από αγάπη και φωτίζει.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ενεργώντας με τον έλεγχο της αγάπης, της στοργής, της καλωσύνης, της πατρικής φροντίδας, λέει στους φαρισαίους:

-Διατί διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις υμών πονηρά;

Τι κάνει; Εξετάζει μία πραγματικότητα. Και φέρνει στο φως εκείνα που μερικοί μουρμούριζαν μεταξύ τους και τα «διελογίζοντο» στα βάθη της καρδιάς τους. Δηλαδή πράγματα που δεν τα ήξερε κανένας. Γιατί τα βάθη της καρδιάς δεν έχει τη δύναμη να τα διαβάσει μάτι ανθρώπου. «Βαθεία καρδία παρά πάντα». Το πιο βαθύ και άγνωστο, το πιο σκοτεινό πράγμα από όλα είναι η καρδιά· για μας. Για τον Θεό όμως που είναι καρδιογνώστης και η καρδιά είναι καθαρό νερό, γαλάζιος ουρανός, γυαλί διαφανές. Γι' αυτό ο Κύριος είπε: «Τι διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις υμών πονηρά;» Τους εξετάζει. Πώς τους εξετάζει; Με καλωσύνη.

Και πώς μαλώνει ο Κύριος; Με μεγαλύτερη καλωσύνη.

Ας δούμε τι τους λέει:

-Να σας ρωτήσω κάτι; Πέστε μου; Τι εστίν ευκοπώτερον. Τι στοιχίζει πιο λίγες θερμίδες; Να πω: «Συχωρεμένες οι αμαρτίες σου», ή να πω: «σήκω πάρ’ το κρεββάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου;»

Τι ήθελε να τους πει με αυτό;

-Εσείς, αυτή την στιγμή σκέπτεσθε σαν άνθρωποι. Κάνετε υπολογισμούς μυστικούς. Και νομίζετε πως θα με πιάσετε στη φάκα, χωρίς εγώ να καταλάβω τίποτα. Βλέπετε πόσο έχετε πλανηθεί;

Αυτός είναι ο έλεγχος που γίνεται όχι για να εξαγριώσει, αλλά για να φωτίσει και να θεραπεύσει. Να φωτίσει καρδιά και διάνοια και να αγιάσει ολόκληρο τον άνθρωπο.

3. Πληρώνουμε και φεύγουμε

Αλλά ας προσέξουμε και κάτι άλλο. Πηγαίνουν τον άρρωστο στο Χριστό και τι ζητάνε; Να του πει: «σήκω και πήγαινε στο σπίτι σου». Απλά και σκέτα την υγεία. Σαν τι αντιμετωπίζουν τον Χριστό; Σαν γιατρό! Θα ήταν πρόθυμοι να του δώσουν και λίγους παράδες.

-Κάνε το καλό και ότι μπορούμε, ότι εξαρτάται από εμάς πληρώνουμε!

Ο Χριστός αδελφοί μου, είναι πάντοτε φως, θεραπεία, αγιασμός.

Και ξέρει ότι δεν κάνει η θεραπεία του άρρωστου να τον αφήσει, και αυτόν και τους συγγενείς του και όλο τον λαό που ήταν εκεί στο σκοτάδι. Και να μείνουν με την εντύπωση ότι η αρρώστια ήταν μόνο σωματική και δεν έχει καμιά σχέση με την ψυχή και την καρδιά.

Ο άνθρωπος είναι ένας. Το σώμα επιδρά στην ψυχή και ψυχή επιδρά στο σώμα. Γι' αυτό λέει ωραιότατα το γνωστό τροπάριο: «Από των πολλών μου αμαρτιών, ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή».

Να γιατί ο Χριστός είπε στον παράλυτο: «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου».

Αιτία της αρρώστιας σου είναι η αμαρτία. Με τα λόγια αυτά ο Χριστός ήθελε να πει και κάτι ακόμη πιο βαθύ: Μπορεί το σώμα να είναι γερό αλλά η ψυχή να είναι βαρειά άρρωστη. Και η αρρώστια της ψυχής είναι χειρότερη από την αρρώστια του σώματος. Η αρρώστια του σώματος μπορεί να περάσει και η αρρώστια της ψυχής να μείνει.

Η αρρώστια του σώματος διαπιστώνεται. Η αρρώστια της ψυχής δεν διαπιστώνεται πάντοτε. Ανοίχτε λοιπόν καλά τα μάτια της ψυχής σας, λέει ο Χριστός. Στρέψετε την προσοχή σας περισσότερο από όσο στο σώμα, στον έλεγχο της συνειδήσεως. Ακούστε την φωνή της που σας λέει: «κάτι δεν πάει καλά». Φροντίσατε για την θεραπεία της ψυχής σας. Το σώμα μπορεί να γίνει καλά, αλλά και αν δεν γίνει καλά, μια ημέρα θα τελειώσει την επίγεια πορεία του. Γιατί θα ρθει μια γενική αρρώστια, που λέγεται θάνατος, και θα το μεταβάλλει σε σαπίλα και φθορά, σε βρώμα και δυσωδία.

Αλλά η ψυχή η οποία είναι αιώνια, πρέπει να βρεθεί υγιής, ενώπιον του θρόνου του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, για να πάρει την αμοιβή των αγαθών έργων.

Διαφορετικά, θα δεχθεί μία φοβερή αιώνια τιμωρία.

Γι' αυτό ας φροντίζουμε με κάθε τρόπο για την υγεία της ψυχής μας. Αυτή είναι η διδασκαλία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Όχι αστρονομία, όχι φιλολογία, όχι αρχαιολογία, αλλά φως στη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και με τον Θεό. Πως ο άνθρωπος γίνεται «άνθρωπος του Θεού» πάνω στη γη, και πως γίνεται άξιος να κληρονομήσει την αιώνιο ζωή και μακαριότητα μαζί με την υπεραγία Δέσποινα Θεοτόκο, τους αγίους Αποστόλους και όλους τους αγίους.

4. Άνοιξε τα παράθυρα

Αφού ο Κύριος είναι για μας φως, έλεγχος και θεραπεία, φροντίζουμε να βρούμε το φως της διδασκαλίας του; Αναζητήσαμε ποτέ με πόθο και με αγωνία τη διδασκαλία του; Επιδιώξαμε να ακούσουμε τον λόγο του; Να διαβάσουμε τα ιερά βιβλία της Εκκλησίας;

Εκείνη την εποχή, ο Κύριος, σωματικώς ένας πάνω στη γη, πήγε σε πέντε, δέκα, πενήντα, πεντακόσια χωριά. Τώρα ο Κύριος είναι απών σωματικώς, αλλά με το Ευαγγέλιό του, τον λόγο του και τα μυστήρια είναι παντού. Όπου και αν είμαστε είναι δυνατόν να έχουμε το φως του. Ας αρχίζουμε και διαβάζουμε. Γιατί τι διαβάζουμε; Εκείνα που είπε τις ιερότερες στιγμές της ζωής του, την αποκάλυψη του αγίου θελήματός του. Ο λόγος του είναι πάντοτε για μας φως και έλεγχος.

Όταν φύγει η νύχτα και λάμψει ο ήλιος, τυχαίνει να περάσει από κάποιο μικρό άνοιγμα στα παράθυρα μία λεπτή ακτίνα φωτός. Έξω μπορεί νάναι μεσημέρι, μέσα στο δωμάτιο, δεν περνά παρά μόνο ένα ελάχιστο φωτάκι. Αν το δούμε λέμε: «Μπα ξημέρωσε;» Αν αφήσουμε το παράθυρο κλειστό, δεν βλέπουμε. Το λίγο φως που μπαίνει δεν είναι αρκετό. Απλά βλέπουμε ότι κάτι περνάει και γλυκαίνει λίγο το σκοτάδι.

Οπότε τι κάνουμε;

Ανοίγουμε το παράθυρο και το δωμάτιο γεμίζει φως. Τόσο πολύ που μπορούμε να περάσουμε ακόμη και την βελόνα.

Κατά τον ίδιο τρόπο αδελφοί μου, κάποια στιγμή βλέπουμε να μπαίνει στη σκοτισμένη από τα πάθη καρδιά μας από κάποια «σχισμάδα», -τον έλεγχο- μια ακτίνα φωτός της χάρης του Θεού. Μην την προσπεράσουμε. Γιατί μας λέει ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα μας και χρειάζεται διόρθωση. Ας ανοίξουμε τα παράθυρα της ψυχής μας να γεμίσει φως. Και τότε ας κάνουμε βαθύ έλεγχο στον εαυτό μας, στην πνευματική μας κατάσταση. Πολύ φως θα βρούμε στην ιερή εξομολόγηση και στη μελέτη του λόγου του Θεού. Έτσι θα καταλάβουμε αληθινά τον εαυτό μας και θα γίνουμε αληθινοί δούλοι του Θεού. Αμήν.-