Μιμούμεθα τά μεγάλα πρότυπά μας, τούς θεοφόρους Πατέρες μας;

Μιμούμεθα

τά μεγάλα πρότυπά μας,

τούς θεοφόρους

Πατέρες μας;

Σεβ. Μητροπολίτου Σάμου & Ικαρίας κ. Ευσεβίου

Ἡ πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν τῆς Μ. Σαρακοστῆς εἶναι ἀφιερωμένη στήν νίκη καί τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, πού κερδήθηκε μέ τήν ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Μαζί μέ τό γεγονός αὐτό, ἡ Ἐκκλησία θυμᾶται ὅλους τούς ἀγῶνες πού ἔγιναν ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες μας, γιά νά διαφυλαχθεῖ ἡ ὀρθόδοξη πίστη καί παράδοση. Γι’ αὐτό προβάλει μπροστά μας μιά ὁλόκληρη φάλαγγα ἀπό ἀγωνιστάς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Πάλαιψαν κι ἀγωνίσθηκαν μέχρι θανάτου μέ τήν πίστη καί γιά τήν πίστη.

Ὁ Ἀπ. Παῦλος ἀναφέρει μερικές ἅγιες καί μεγάλες μορφές τῆς Π. Διαθήκης, πού μέ τήν πίστη στόν μόνο ἀληθινό Θεό ἔκαναν μεγάλα καί ὑπέροχα κατορθώματα. Πολέμησαν καί νίκησαν ὁλόκληρα βασίλεια, ἔζησαν μέ δικαιοσύνη καί ἀρετή, πέτυχαν τήν ἐκπλήρωση τῶν ὑποσχέσεων πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός καί τόσα ἄλλα πού ἀναφέρονται στή συνέχεια. Μέ τούς ἀγῶνες τους ὁ ἰσραηλιτικός λαός κρατήθηκε στήν πίστη τῶν πατέρων του μέσα στούς σκοτεινούς καί δύσκολους ἐκείνους χρόνους τῆς εἰδωλολατρίας.

Τό ἴδιο συνεχίστηκε καί στήν ἐποχή τῆς Κ. Διαθήκης μέ τούς ἀγῶνες τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑπῆρχε τώρα κίνδυνος μεγαλύτερος: Ἡ αἵρεση, ἡ κακοδοξία, ἡ παραποίηση, ἡ κακοποίηση τῆς πίστεως.

Ἡ πλάνη ὅμως καί ἡ αἵρεση δέν ἐπικράτησε. Σιγά-σιγά, μέ τήν μεγάλη φωτιά τῆς πίστεως πού ἔβγαινε ἀπό τό λόγο, τά συγγράμματα τίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί τίς προσευχές τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, κάηκαν οἱ σκουριές τῆς κακοδοξίας καί ἔμεινε τό καθαρό καί γνήσιο χρυσάφι τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἔτσι διαφυλάχθηκε ὁ ἱερός θησαυρός τῆς Ὀρθοδοξίας, ὥστε σήμερα ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί νά πιστέψουμε καί νά διακηρύττουμε: «οἱ προφῆται ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν . . . οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν».

Ὀρθοδοξία καί Ὀρθοπραξία ἤταν τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Μαζί μέ τούς ἀγῶνες γιά τήν ορθή πίστη, ζοῦσαν καί ἀκτινοβολοῦσαν μέ τό φωτεινό τους παράδειγμα τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό μεγάλο μυστικό τους ἦταν ἡ ἁγία ζωή τους, ἡ θερμουργός ἀγάπη τους. Ἐκεῖ βρισκόταν τό πνευματικό μεγαλεῖο τους. Ἡ μεγάλη ἀγάπη τους καί ἡ ἀκλόνητη πίστη τους ἔφεραν τόν θρίαμβο. Ἀποστόμωσαν ὅλους ἐκείνους πού μέ μανία πάσχισαν νά νοθεύσουν τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἀγωνίζονταν μέ σθένος ἐναντίον ἐκείνων πού πολεμοῦσαν τήν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τούς κατατρόπωναν μέ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα. Συγχρόνως ὅμως ζοῦσαν «ἐν Χριστῷ». Ὁ Χριστός ἦταν γι’ αὐτούς τό πᾶν, ἡ ζωή τους, ὁ ἐμπνευστής καί ὁδηγός τῆς πορείας τους. Συνδεδεμένοι στενά μέ τήν ἀστείρευτη πηγή τῆς ζωῆς, τόν Χριστό, ξεχύνονταν σάν πλουσιόδωρο ποτάμι καί ἔκαναν τήν ἔρημο τῆς κοινωνίας νά ἀνθίζει μέ ζωηφόρες  πνευματικές ὀάσεις.

Οἱ ἀγῶνες τούς ἐναντίων τῶν πνευματομάχων δέν στηρίζονται μόνο στίς μελέτες καί στίς θεολογικές τους γνώσεις γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ζοῦσαν ἐν Ἁγίω Πνεύματι. Ἦταν πνευματοφόροι καί πνευματοκίνητοι κήρυκες τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶχε σκηνώσει στήν ψυχή τους, γι’ αὐτό καί ἡ ζωή τους ἦταν κατάφορτη ἀπό τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος καί προπαντός ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν εἰρήνη. Κατέβαιναν στόν στίβο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα ἀτρόμητοι γιά τήν Χριστιανική ἀλήθεια  τήν ὁποία πρῶτα εἶχαν κάνει βίωμά τους. Οἱ ἀγῶνες τους γιά τήν Ὀρθοδοξία ξεκινοῦσαν ἀπό τήν ὀρθοπραξία. Τήν κρυστάλλινη ἀλήθεια τῆς πίστεως τήν ἀκτινοβολοῦσαν μέ τό φωτεινό τους παράδειγμα.

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Ἡ Ἱερή κληρονομία τῆς ὀρθῆς πίστεως πού εἶναι ζυμωμένη μέ τό αἷμα καί τό δάκρυ τῶν Πατέρων μας, μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀφήσουμε τήν ἀδιαφορία μας καί νά ἀγωνισθοῦμε γιά τήν λάμψη καί τήν ἀκτινοβολία τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Νά λάμψη ἡ Ὀρθοδοξία πρῶτα στά μάτια καί στίς ψυχές μας. Ἡ συνήθεια καί ἡ ἄγνοια ἔχουν δημιουργήσει ἕνα παχύ στρῶμα σκόνης, πού σκεπάζει τό καθαρό χρυσάφι τῆς πίστεως. Γι’ αὐτό πολλοί ἀπό μᾶς δέν ἐκτιμᾶμε τήν παράδοσή μας, δέν γνωρίζουμε τήν πίστη μας,  δέν ἀγαπᾶμε τήν Ἐκκλησία μας.

Πρέπει ἡ ὀρθή πίστη νά γίνει φρόνημα καί ζωή ὅλων των Ὀρθοδόξων. Κάθε Ὀρθόδοξος νά ἐκκλησιάζεται, νά ἐξομολογεῖται, νά κοινωνεῖ. Μαζί μέ τήν συνεπή ζωή μας, νά ὑπάρχει ἄριστος συνδυασμός Ὀρθοδοξίας καί Ὀρθοπραξίας.

Στούς κοσμογονικούς καιρούς πού ζοῦμε ἡ Ὀρθοδοξία καλεῖται καί σήμερα νά διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο. Τό χρέος μας ὡς Ἑλλήνων καί Ὀρθοδόξων εἶναι μεγάλο. Τό μεγάλο μήνυμα γιά τήν Εὐρώπη εἶναι, ὅτι ἡ μόνη δύναμη πού μπορεῖ νά τήν ἀνορθώσει εἶναι ἡ ἐφαρμογή τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.

Ἐφαρμόζουμε τό Εὐαγγέλιο; Μιμούμεθα τά μεγάλα πρότυπά μας, τούς θεοφόρους Πατέρες μας;                         

Χρόνια πολλά!

Εὐχέτης πρός τόν Κύριο γιά ὅλους σας

+ Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

πηγή

Ποιμαντορική Εγκύκλιος του Μητροπολίτη Σάμου Ευσέβιου για την Κυριακή των Βαΐων

Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
«Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγεν». Ὅπως ψάλλουμε ἀπό χθές, μάς σύναξε ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐφέτος γιά νά ὑποδεχθοῦμε τό Νικητή τοῦ θανάτου, Χριστό, κρατώντας τά βαΐα τῶν φοινίκων μέ τά δαφνόφυλλα, ὡς τῆς νίκης σύμβολα, εἰσερχόμενοι στήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα.
Ταυτόχρονα καί ὕπουλα οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἱεχωβᾶ» προγραμματίζουν κι ἐφέτος νά «θυμηθοῦν» τόν θάνατο τοῦ Ἰησοῦ μέ τρόπο, πού ἀποδεικνύει ὄχι μόνο τήν αἵρεση στήν ὁποία εἶναι καταδικασμένοι, ἀλλά καί τό πόσο ἀπέχουν ἀπό τήν πραγματική ἱστόρηση τῶν γεγονότων τῶν ἀχράντων Παθῶν, ὅπως τά καταγράφουν οἱ Ἱεροί Εὐγγελιστές, τούς ὁποίους, παρότι ἐπικαλοῦνται, βάναυσα  διαστρεβλώνουν! 
Πρός τοῦτο διένειμαν μέ ἀφθονία μία πρόσκληση -τυπωμένη στή Γερμανία γιά λογαριασμό τοῦ Κέντρου τους στήν Πενσυλβάνια τῆς Ἀμερικῆς (WatchTowerBibleSocietyofPennsylvania)- στήν ὁποία ἀναφέρουν πώς ἡ ἐπέτειος τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ εἶναι τή Μεγάλη Δευτέρα στίς 14 Ἀπριλίου μετά τή δύση τοῦ ἡλίου. Μάλιστα  χρησιμοποιοῦν καί τό χωρίο: «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν» ἀπό τό Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ (κεφ. κβ, στίχος 19) γιά νά πείσουν πώς ἡ ἐκδήλωσή τους συντάσσεται μέ τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ καί ἀποτελεῖ συνέπεια τῆς ἐπιθυμίας Του.
Κατ’ ἀρχήν πρέπει νά τονίσουμε, ὅτι τό χωρίο «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν» δέν ἀναφέρεται στήν ἀνάμνηση τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἀποτελεῖ τούς λόγους που ἐπισφραγίζουν την τέλεση τοῦ πρώτου μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας.
Ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός στή διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου παρέδωσε τά ἄχραντα Μυστήρια στούς Μαθητές, λέγοντας τούς ἱδρυτικούς λόγους τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου, ὅπως τούς ἐκφωνοῦμε  καί σήμερα σέ κάθε θεία Λειτουργία: «Λάβετε φάγετε, τοῦτο μού ἐστί τό σῶμα...» καί  «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες τοῦτο ἐστί τό αἷμα μου...», μετέδωσε  σ’ αὐτούς μέσα ἀπό τόν ἄρτο καί τόν οἶνο, τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του.
Τήν σύσταση τοῦ  ὑπερφυοῦς Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας ἀναφέρουν οἱ τέσσερις Εὐαγγελιστές ( Ματθ. κεφ. κστ’ στίχ.20-29, Μάρκ. κεφ. ιδ’ στίχ. 17-25, Λουκ. κεφ. κβ’ στίχ. 14-38, Ἰωάν. κεφ. στ’ στίχ. 27-69), καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄πρός Κορινθίους Ἐπιστολή του (κεφ. ια’ στιχ. 23-26). Ἡ περικοπή αὐτή μάλιστα ἀποτελεῖ τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς θείας Λειτουργίας τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ὡς τῆς κατ’ ἐξοχήν ἡμέρας ἐνθύμισης τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί τῆς παραδόσεως τῶν ἀχράντων Μυστηρίων.
Στή τέλος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἔδωσε τήν ἐντολή στούς Μαθητές: «Τοῦτο», δηλαδή τήν κοινωνία τοῦ Ἀχράντου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος, «ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν». 
Ἡ τέλεση δηλαδή τῆς θείας Λειτουργίας ἀποτελεῖ ὄχι μόνο τήν συνέχεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ἀλλά καί τήν ἱερουργία γιά τήν ζωντανή ἀνάμνηση τοῦ Χριστοῦ στούς αἰῶνες. Μιά ἱερουργία πού δίδεται ὡς ἐντολή στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας και ὡς διακονία, διαμέσου τῶν Ἀποστόλων, στούς διαδόχους τους Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς. Ποιά Ἱερωσύνη ἔχουν αὐτοί γιά νά ἐπιτελοῦν τήν ἀνάμνηση τοῦ Κυρίου, ὅταν πλανεμένοι ἔχουν ἀρνηθεῖ ὅλη τήν Παράδοση καί τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας;
Ὅσες φορές, λοιπόν, μεταλαμβάνουμε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ἡ ἱερή αὐτή ἐνθύμισή μας γίνεται ἀφ’  ἑνός μέν καταγγελία τοῦ ἀδίκου θανάτου, πού μέ τήν θέλησή του ὑπέστη πάνω στόν Σταυρό ὁ Χριστός γιά τή σωτηρία μας, ἀφ’ ἑτέρου δέ ὁμολογία τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεώς Του «ἄχρις οὗ ἄν ἔλθῃ», μέχρι τή Δεύτερη ἐπί γῆς Παρουσία Του, σύμφωνα με τόν ἀπόστολο Παῦλο (Α’Κορ. ια΄26)
Αὐτό λοιπόν εἶναι τό νόημα τῆς φράσης «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν». Νά τελοῦμε δηλαδή τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί μόνο αὐτό ὡς διαρκῆ καί αἰώνιο ΤΡΟΠΟ ἁγιασμοῦ καί σωτηρίας, καταγγέλοντας ταυτόχρονα τόν ἑκούσιο σταυρικό θάνατο Του Χριστοῦ καί ὁμολογώντας τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασή Του.
Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ λαμβάνει ἀξία καί γίνεται οὐσιαστικός γιά τή σωτηρία μας, ἐπειδή φωτίζεται ἀπό τήν Ἀνάστασή Του. «Ἐάν ὁ Χριστός δέν εἶχε ἀναστῇ ἀπό τούς νεκρούς, τότε θά ἦταν ἀδειανό και χωρίς περιεχόμενο το κήρυγμα μας, κούφια και ἀνωφελής η πίστη μας.»  (βλ. Α΄ Κορινθ. ιε, 14) διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.


Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ Ἀνάσταση ἀποτελεῖ  τό θεμέλιο τῆς πίστης μας. Ὅλα τά ὑπόλοιπα, ἀκόμη καί αὐτός ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Χριστοῦ, θά ἦταν ἁπλῶς ἱστορικά γεγονότα, ἀν δέν ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση. Οἱ αὐτοαποκαλούμενοι Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ὅμως –καί προσέξατε τοῦτο καλά- δέν λένε τίποτε γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, διότι ἁπλῶς δέν πιστεύουν, ὅτι ὁ Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.
Ἄς γνωρίζουμε λοιπόν, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὡς ἄνθρωπος πέθανε θεληματικά πάνω στό Σταυρό,«κλίνας τήν κεφαλήν παρέδωκε τό πνεῦμα»(βλ. Ἰωάν. ιθ, 30), ὡς Θεός ὅμωςἔμεινε ἀπαθής.
Ἡ δύναμη τῆς θεότητός Του ἀνέστησε τήν ἀνθρώπινη φύση Του ἀπό τούς νεκρούς, ὅπως προανήγειλλε ὁ Ἴδιος, ὅταν εἶπε στούς Ἰουδαίους: «λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν.» (Ἰωάν. β, 19). Γκρεμίστε δηλαδή τό Ναό καί σέ τρεῖς ἡμέρες θά τόν ἀνοικοδομήσω. Οἱ μέν Ἰουδαίοι νόμισαν πώς ὁμιλεῖ γιά τόν Ναό τοῦ Σολομῶντος, ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὅμως διακηρύττει ὅτι ὁ Χριστός ὁμιλοῦσε γιά τό ναό τοῦ σώματός Του! Μόνο μετά τήν ἀνάσταση θυμήθηκαν οἱ Μαθητές τούς λόγους καί ἐννόησαν πώς ὁμιλοῦσε προφητικά γιά τήν Ἀνάστασή Του. (Βλ. Ἰωάν. β, 19-22).
Οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» ΨΕΥΔΟΝΤΑΙ ΑΣΥΣΤΟΛΑ, ὅταν ἱσχυρίζονται ὅτι μέ ὁμιλίες καί ἐκδηλώσεις θέλουν νά τιμήσουν μιά φορά τόν χρόνο τήν ἐπέτειο τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ δέν Τόν πιστεύουν ὡς Θεό καί ἀρνοῦνται τήν Ἀνάστασή Του!
Τούς ἐνημερώνουμε, ὅτι μόνο ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, πιστή στήν ἐντολή, πού ἔδωσε ὁ Χριστός τό βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου στούς Μαθητές, τελεῖ συνεχῶς τήν θεία Λειτουργία καταγγέλοντας τόν ἑκούσιο σταυρικό Του Θάνατο καί ὁμολογώντας τήν τριήμερη ἐκ νεκρῶν ζωοποιό Του Ἀνάσταση, ἔχοντας μέ αὐτόν τόν τρόπο τη μόνη  αὐθεντική θεϊκή Του ἀνάμνηση.
Ὡς πρός τήν χρονική σύμπτωση τώρα τῆς ἐπετείου τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, οὔτε στίς 14 Ἀπριλίου συνέβη, οὔτε μετά τήν δύση τοῦ ἡλίου ὅπως διατείνονται στά φυλλάδιά τους οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ».
Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, μέ τόν ὁποῖον συμφωνοῦν και σύγχρονοι ὑπολογισμοί, ἡ Σταύρωση καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπολογίζεται ὅτι ἔγινε τήν Παρασκευή 23 Μαρτίου καί Κυριακή 25 Μαρτίου ἀντιστοίχως τοῦ ἔτους 33 μ.Χ. Ἐπειδή ὅμως οἱ ἑβραϊκοί μῆνες ὁρίζονται σύμφωνα μέ τήν κίνηση τῆς σελήνης καί ἄρα δέν ὑπάρχει σταθερή ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, γι’ αὐτό ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἤδη ἀπό τό 325 μ.Χ. μέ τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο θέσπισε, νά γίνεται ὁ ἑορτασμός τοῦ χριστιανικοῦ Πάσχα τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας καί γιά νά εἴμαστε ἱστορικῶς σωστοί καί μετά τό νομικό πάσχα τῶν Ἑβραίων.
Πλήν τούτων ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ δέν συνέβη μετά τήν δύση τοῦ ἡλίου. Ὁ ἰσχυρισμός αὐτός διαψεύδεται τόσο ἀπό τά εὐαγγελικά κείμενα, ὅσο καί ἀπό ἱστορικές μαρτυρίες τῆς ἐποχῆς.
Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος στό 27^ο κεφάλαιο καί στούς στίχους 45-50 ἀναφέρει: «Ἀπὸ δὲ ἕκτης ὥρας σκότος ἐγένετο ἐπὶ πᾶσαν τὴν γὴν ἕως ὥρας ἐνάτης», πού σημαίνει ἀπό τίς 12 τό μεσημέρι σκοτείνιασε ὁ ἥλιος καί σκοτάδι ἁπλώθηκε πάνω στή γῆ ἕως τίς 3 τό μεσημέρι, ὥρα κατά τήν ὁποίαν καί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπέθανε ἐπί τοῦ Σταυροῦ.
Τοῦτο μαρτυρεῖται καί στόν βίο τοῦ ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, ὁ ὁποῖος εὑρισκόμενος ἐκείνη τήν πρώτη Μεγάλη Παρασκευή στήν Ἀλεξάνδρεια καί βλέποντας τό σκοτάδι νά ἁπλώνεται στή γῆ μέσα στό μεσημέρι συγκλονίσθηκε ἀπό τό παράδοξο αὐτό φαινόμενο καί ἀναφώνησε: «Ἤ Θεός πάσχει ἤ τό πᾶν ἀπόλλυται». Δηλαδή ἤ ὁ Θεός ὑποφέρει ἤ χάνεται τό πᾶν. Σημείωσε δέ μέ ἐπιμέλεια τήν ἡμέρα καί ὥρα τοῦ ὑπερφυσικοῦ αὐτοῦ γεγονότος τοῦ σκοτισμοῦ τοῦ Ἡλίου.
Ἀκολούθως τό σκοτάδι ἀποσύρθηκε καί ὁ ἥλιος ἔλαμψε καί πάλι ἕως ὅτου ἔδυσε στήν ὥρα του. Μάλιστα δέ τοῦτο τό σκότος καί ὁ ἐκ νέου φωτισμός τῆς ἡμέρας ἀριθμοῦνται ὡς τό πρῶτο νυχθήμερο στόν ὑπολογισμό τοῦ τριημέρου θανάτου καί τῆς ταφῆς τοῦ Κυρίου μας, πρίν τήν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί Καθώς εἰσερχόμαστε στήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα ἄς κλείσουμε τά αὐτιά μας στίς σειρήνες τῶν αἱρετικῶν αὐτόκλητων Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ.
Μέσα στήν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα κατέχει κεντρική καί περίοπτη θέση. Στή ζωή μας μάθαμε ἀπό μικρά παιδιά νά σεβώμαστε ἰδιαιτέρως αὐτές τίς ἡμέρες, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν γιά τή ζωή μας, ὅ,τι τό ἅγιο  βῆμα γιά τόν Ναό. Γι  αὐτό καί μέ εὐλάβεια, ἀκόμη κι ὅσοι δέν τηροῦν μέ συνέπεια τά ἐκκλησιαστικά τους καθήκοντα τόν ὑπόλοιπο χρόνο, αὐτές τίς ἡμέρες θά νηστέψουν, θά ἐξομολογηθοῦν καί θά κοινωνήσουν ἀπό τά Ἄχραντα Μυστήρια, γιά νά ἐξαγιάσουν τή ζωή τους, μέσα ἀπό τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ ὄντως ζωή.
Ἄς ἐτοιμάσουμε λοιπόν τούς ἑαυτούς μας, ὅπως μᾶς συστήνει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησίας μας. Μέ τήν καρδιακή μας προσευχή καί τήν συμμμετοχή μας στίς λατρευτικές Συνάξεις τῶν Ἁγίων αὐτῶν ἡμερῶν. Μέ τήν ἐξομολόγηση καί τή μετάνοιά μας. Μέ τή νηστεία σώματος καί ψυχῆς. Καί κυρίως μέ πόθο γιά τήν κοινωνία μέ τόν Χριστό, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά προσκυνήσουμε τά ἄχραντα Πάθη, τήν τριήμερη Ταφή καί τήν ζωοποιό Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, προσφέροντάς Του τά μῦρα τῆς μετανοίας μας καί τήν ἀγάπη τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνα γιά νά ἔχουμε ζωή καί σωτηρία.

Καλή Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα. Καλή Ἀνάσταση.
Ὁ  Ἐπίσκοπός Σας

† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος

 

H Kυριακή της Ορθοδοξίας Του Σεβ. Μητροπολίτου Σάμου καί Ικαρίας Ευσεβίου

Τό περιεχόμενο τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ πανηγυρική διακήρυξη τῆς πίστεώς μας στόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν, τόν μόνο ἀληθινό Θεό.

Ἡ ἐνθουσιώδης ὁμολογία, πώς ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Μεσσίας, πού θά σώσει τόν κόσμο, ἀποτελεῖ καί τήν διήκουσα ἔννοια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, πού διαβάζεται στή θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅπως μᾶς περιγράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ εὐαγγελίου Του: «Αὐτόν πού ἔγραψε ὁ Μωϋσῆς στόν Νόμο καί προανήγγειλαν οἱ Προφῆτες Τόν εὑρήκαμε, εἶναι ὁ Ἰησοῦς» (βλ. Ἰωάν. Α, 46).

Δέν εὑρήκαμε ἁπλῶς ἕνα ἱστορικό πρόσωπο, πού ποθοῦσε ἡ καρδιά μας, ἀλλά τό θεανδρικό ἐκεῖνο Πρόσωπο, τό Ὁποῖον ὄχι μόνο γεμίζει τήν καρδιά μας, ἀλλά καί σώζει τήν ὕπαρξή μας. Εὑρήκαμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας, ὅπως τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Κολασσαεῖς ἐπιστολή του: «Ὅταν ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ πηγή τῆς ζωῆς μας, φανερωθεῖ ἔνδοξος κατά τή Δευτέρα Παρουσία Του, τότε καί ἐσεῖς θά φανερωθεῖτε μαζί Του καί θά λάμψετε σέ δόξα» (βλ. Κολ. γ΄4).

Ζοῦμε ἐν Χριστῷ. Ζοῦμε μέ τόν Χριστό. Ζοῦμε γιά τόν Χριστό.

Ὁ Χριστός εἶναι γιά ἐμᾶς τά πάντα.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐνυπόστατη πίστη μας, ὅπως μᾶς λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής (βλ. Πρός Θαλάσσιον, Ἀπόκρισις 25, PG 90,332). Δηλαδή γνωρίζουμε Αὐτόν, στόν Ὁποῖον πιστεύουμε. Καί ὅπως Τόν γνωρίζουμε, Τόν ζοῦμε μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὑπάρχει«στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄Τιμ. γ΄ 15), αὐθεντικός ἑρμηνευτής καί πάροχος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Ἔχουμε τόν Χριστό καί Τόν ἀπολαμβάνουμε μέσα ἀπό τόν λόγο τῆς θείας διδαχῆς Του, μέσα ἀπό τήν προσευχή καί κυρίως μέσα ἀπό τά ἄχραντα μυστήρια!

Μέσα στήν Ἐκκλησία, μᾶς ἀποκαλύπτεται ὁ Χριστός.

Μέσα ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας γνωρίζουμε τόν Χριστό.

Ἐκεῖ Τόν ἀναγνωρίζουμε.

Στήν Ἐκκλησία Τόν μεταλαμβάνουμε. Μέσα στήν Ἐκκλησία ἀπολαμβάνουμε τήν χάρη Του καί ἐτοιμάζουμε τή σωτηρία μας. Ὅλα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί τήν παράδοσή της μιλοῦν γιά τόν Χριστό, γι’ αὐτό καί ὁ ἀληθινός Χριστιανός παντοῦ ὀφείλει νά βλέπει τόν Χριστό. «Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐκήρυξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, ἡ οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν,..., οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν.»(Ἐκ τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας)

Κι ἄν μᾶς κυκλώνουν δυσκολίες τῆς ζωῆς καί τά διάφορα προβλήματα, κι ἄν τά ἐμπόδια ὑψώνονται ἀνυπέρβλητα ἐνώπιόν μας, κι ἄν ἡ ζωή μας στριμώχνεται ἀπό τήν καθημερινότητα καί γίνεται πολλές φορές μαρτυρική καί ἀδυσώπητη, τότε νά ἔχουμε κατά νοῦν τήν καθησυχαστική καί ἐλπιδοφόρα προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού ἀκούσαμε σήμερα, ἀπό τό 12ο κεφάλαιο τῆς Πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς, ὅτι «τρέχουμε μέ ἐπιμονή καί ὑπομονή τόν ἀγῶνα, πού βρίσκεται ἐνώπιόν μας, καί γιά νά ἀντλοῦμε θάρρος, δύναμη καί ἐλπίδα ἄς ἔχουμε προσηλωμένα τά βλέμματά μας στόν Χριστόν τόν ἀρχηγόν καί ἱδρυτή τῆς πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας μας, καθώς Ἐκεῖνος μᾶς χειραγωγεῖ μέ τή χάρη Του στό δρόμο τῆς τελειότητας» (βλ. Ἑβρ. ιβ΄ 1) καί γι’ αὐτό ποτέ νά μήν πάρουμε τά μάτια μας ἀπό τόν Χριστό.

Κι ἄν μιά ἄλλη σύγχρονη εἰκονομαχία, δηλαδή ἡ ἐκκοσμίκευση, προσπαθεῖ νά ἐπηρεάσει τήν Ἐκκλησία γιά νά τήν μετατρέψει σέ κόσμο μέσα ἀπό τόν πανθρησκειακό συγκρητισμό, τόν οἰκουμενισμό, τήν παγκοσμιοποίηση καί τή νέα τάξη πραγμάτων, ἐμεῖς θά ὁμολογοῦμεν Χριστόν. Ὅπως ρητῶς ὁ Κύριος μᾶς εἶπε: «Ὅποιος λοιπόν μέ πίστη καί θάρρος καί χωρίς νά φοβᾶται τούς διωγμούς θά μέ ὁμολογήσει Σωτῆρα του καί Θεόν μπροστά στούς ἀνθρώπους, θά ὁμολογήσω καί ἐγώ γι’ αὐτόν μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα μου ὅτι εἶναι δικός μου»(βλ. Ματθ. ι, 32).

Θά ὁμολογοῦμε τό φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ὅπως ἀκριβῶς τό διακήρυτταν καί οἱ ἡρωϊκοί πολεμιστές τοῦ 1821, λέγοντας: «Ἡ ὑπέρ τῆς πατρίδος μας ἀγάπη, ὁ ὑπέρ Χριστοῦ ἔρως καί ἡ σταθερά μας τελευταία ἀπόφασις τοῦ νά ζήσωμεν Χριστιανοί ἐλεύθεροι, εἰ δέ μή νά χαθῶμεν».

Ἑορτάζουμε σήμερα τήν ἱερά μνήμη ὅλων ὅσοι ἀγωνίσθηκαν γιά τήν Ἀλήθεια καί θυσιάσθηκαν γιά τόν Χριστόν.

Ἑορτάζουμε τούς Μάρτυρες, τούς Ὁμολογητές, τούς Ἥρωες τῆς πίστεως ὅλων τῶν ἐποχῶν, πού συνθέτουν τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, Αὐτῆς πού εἶναι στρατευμένη στή γῆ καί Αὐτῆς πού θριαμβεύει στόν οὐρανό.

Ἑορτάζουμε τήν παρουσία τῶν ψυχῶν τους κάτω ἀπό τόν ὑπερουράνιο θυσιαστήριο, ἀπ’ ὅπου, σύμφωνα μέ τήν ἀποκαλυπτική ὅραση τοῦ Ἰωάννου (βλ. Ἀποκάλυψη, ς΄7), πλημμυρισμένοι στό μαρτυρικό τους αἷμα, ἐναγωνίως μᾶς περιμένουν καί δέονται γιά τήν αἴσια ἔκβαση τοῦ ἀγῶνος τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς βιοτῆς μας.

Ὅλοι τους συντροφεύουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πορεία μας, ὥστε νά μήν ἀπελπιζόμαστε στίς πονηρές ἡμέρες πού ζοῦμε, ἐν μέσῳ κρίσεων στή ζωή καί τήν πατρίδα μας. Ἰδιαιτέρως σήμερα ἐπ’ οὐδενί λόγῳ δέν πρέπει νά χάσουμε τήν πίστη μας στόν Χριστό, τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς, τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα μας σ’ Ἐκεῖνον, πού μᾶς εἶπε:«Ἐγώ εἶμαι γιά ἐσᾶς ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (βλ. Ἰω. ιδ΄ 6). Θά προχωρήσουμε κρατώντας τό αἰσιόδοξο κήρυγμα πού μέ δύο μόνο λέξεις μᾶς λέει τά πάντα: «Εὑρήκαμεν τόν Χριστόν».

Ἐμεῖς, οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι, ἀς μή ξεχνᾶμε ποτέ ὅτι εὑρήκαμεν τόν Χριστόν, εὑρήκαμεν τόν Σωτῆρα τῆς ψυχῆς μας, τήν αἰώνια Λύτρωσή μας! Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἀγωνιστής ἀπαιτεῖται καθημερινά νά δίνει τήν ὁμολογία τῆς πίστεως, νά ὀρθοδοξεῖ, νά ὀρθοτηρεῖ, νά εἶναι γνήσια καί αὐθεντική εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ.

Καί στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς μας, ὅσο δύσκολος κι ἄν ὑπάρχει, ἄς ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας καί τόν ἅγιον Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐνθαρρύνει λέγοντας: «Προχωροῦμε διά τῆς στενῆς ὁδοῦ καί μέ θάρρος καί μέ φόβο. Μέ φόβο ἐξαιτίας τῶν γκρεμῶν, πού ὑπάρχουν ἐκατέρρωθεν τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς μας. Μέ θάρρος διότι προηγεῖται καί μᾶς συνοδεύει ὁ Χριστός. Κοίταξε πρός τά πίσω καί θά δεῖς τόν Χριστό νά πεθαίνει γιά ἐσένα, κοίταξε μπροστά σου καί θά δεῖς τόν Χριστό νά ἔρχεται γιά ἐσένα. Κοίταξε μέσα σου καί θά δεῖς τόν Χριστό νά ζεῖ γιά σένα» (βλ. Ὁμιλία κστ΄ Εἰς τό κατά Ματθαῖον, PG 57, 340).

Εὔχομαι ἡ γήϊνη πορεία μας νά εἶναι οὐρανόδρομη, ἀγωνιστική καί νικηφόρα

, από το Σαββατιάτικο ένθετο της Δημοκρατίας για την Ορθοδοξία