ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί χωρίς αμφιβολία το πιο ιερό τμήμα απ’ το κατανυκτικό Τριώδιο. Εάν δε το Τριώδιο είναι εποχή καθάρσεως και περισυλλογής η Μ. Τεσσαρακοστή απαιτεί συστηματικότερη περισυλλογή και εντονότερο αγώνα. Ευγενέστερη και αγιότερη εκδήλωσι αυτού του αγώνα είναι η αδιάκοπη επικοινωνία με τον Κύριο των Δυνάμεων δια της προσευχής.

Προς τον Κύριο, λοιπόν, οφείλει να στρέφεται κάθε χριστιανική καρδιά, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή. Προς Αυτόν να προσφέρη το περιεχόμενο της. Την παντοδύναμη βοήθειά Του να επικαλήται. Του Κυρίου τη χάρι και την ενίσχυσι να αναζητά, ώστε ο Χριστιανός να κατορθώση , με τη βοήθεια απ’ τον Ουρανό, να προχωρήση στην πλήρη  αναγέννησι της καρδιάς, στην τέλεια μόρφωσι του Χριστού μέσα στην ψυχή του, στην ολοκληρωτική πνευματική κατάρτησι.

Μέσο παντοδύναμο στα χέρια μας η προσευχή . Αλήθεια! Πόση δύναμι και ενίσχυσι δοκιμάζουμε, κάθε φορά που αφήνουμε την ψυχή μας να έρχεται σε επαφή με το Δημιουργό της! Πόση παρηγοριά νοιώθουμε στον εσωτερικό μας κόσμο, όταν εγκαταλείποντας τη γη, ανυψώνουμε και νου και καρδιά προς τον Μόνον Δυνατόν! Ναι. Με ιερή συγκίνησι ψελλίζουν τα χείλη μας στις καθημερινές ακολουθίες του Μ. Αποδείπνου , «Κύριε τῶν Δυνάμεων, μεθ᾿ ἡμῶν γενοῦ, ἄλλον γὰρ ἐκτός Σου βοηθὸν, ἐν θλίψεσιν οὐκἔχομεν. Κύριε τῶν Δυνάμεων, ἐλέησον ἡμᾶς.». Και πόση ικανοποίησι δεν μας χαρίζει ο θριαμβευτικός τόνος του ψαλμού: «Μεθ' ἡμῶν ὁΘεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε. Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός».

Όπλο η προσευχή. Και όπλο παντοδύναμο . Έχει τη δύναμι να ενώνη την αδυναμία μας με την παντοδυναμία του Θεού. Όπλο σωτήριο , του οποίου την αξία καταλαβαίνουμε, όταν χωρίς αυτό είμαστε πεσμένοι σαν «πτώμα οδωδός». Πόσο δίκαιο είχε ο ιερός Χρυσόστομος , όταν δίνει τον θαυμάσιο αυτό χαρακτηρισμό στην προσευχή: «ὥσπερ ῥίζα καὶ κρηπὶς καὶ ὥσπερ πλοῖον καὶ οἰκίαν τὰ κάτωθενἰσχυρὰ ποιεῖ καὶ συνέχει, οὕτω τὸν ἡμετέρον βίον αἱ προσευχαὶσυγκρατοῦσιν•

ἄνευ δὲ ταύτης οὐδὲν ἂν ἡμῖν ἀγαθὸν, οὐδὲ σωτήριον γένοιτο.»

Όπλο και εφόδιο πολύτιμο η προσευχή. Ναι, αλλά και με πολύ μεγάλη τιμή για τον άνθρωπο το προνόμιο, που απ’ την προσευχή και με την προσευχή παίρνει. Σκουλήκι αυτός, έχει το δικαίωμα να μιλάη με τον Κύριο της δόξης. Τιμή εξαιρετικά μεγάλη, που αποδεικνύει την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού. « Τίς οὐκἂν ἐκπλαγείη καὶ θαυμάσειε τὴν τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίαν, ἣν εἰς ἡμᾶςἐπιδείκνυται, τοσαύτην τιμὴν ἀνθρώποις χαριζόμενος, ὡς καὶπροσευχῆς ἀξιῶσαι καὶ ὁμιλίας τῆς ἑαυτοῦ; Θεῷ γὰρ ὡς ἀληθῶς λαλοῦμεν τῷ καιρῷ τῆς προσευχῆς, δι' ἧς καὶ τοῖς ἀγγέλοις συναπτόμεθα ….Ἀγγέλων γὰρ ἔργον ἡ προσευχὴ». Αν συμβή καμιά φορά να συνομιλήσουμε με ένα επίσημο πρόσωπο, το θεωρούμε ιδιαίτερη τιμή. Αν μας παραχωρούσε  μια ακρόασι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο Πρωθυπουργός , θα το διαλαλούσαμε προς όλες τις κατευθύνσεις. Άραγε αισθανόμαστε , όσο πρέπει την εξαιρετική τιμή που μας γίνεται, όταν μας δέχεται σε ακρόασι αυτός ο ίδιος ο Ύψιστος Θεός;

Και να σκεφθή κανείς και το ακόμα χειρότερο. Ότι δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που περιφρονούν το έργο αυτό, το οποίο είναι το ευγενέστερο απ’ όσα μπορούμε να κάνωμε εδώ στη γη. Δεν κάνουν χρήσι του δικαιώματος αυτού. Δεν θέλουν να επικοινωνήσουν με τον Θεό. Αφήνουν ανεκμετάλλευτο το σωτήριο αυτό πνευματικό όπλο. Είναι οι άνθρωποι που έχουν χοντρή άγνοια και ρηχή Κι επιπόλαια ζωή. Επειδή παρασύρονται από το πνεύμα της μανίας για την ύλη και τη σαρκολατρεία, που κυριαρχεί στην εποχή μας , έχουν όλη τους την προσοχή στραμμένη προς τη γη, ανίκανοι να κοιτάξουν τις πνευματικές κορφές…

Από το βιβλίο: «ΤΡΙΩΔΙΟ

σκέψεις και στοχασμοί»

ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Ι. ΚΑΡΟΥΣΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: “Η ΧΡΥΣΟΠΗΓΉ”

ΑΘΗΝΑΙ 1979

πηγή

"Δεν έχω εμπιστοσύνη στον ιερέα..."*Σεβ. Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς κ. Καλλινίκου

Σεβ. Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς κ. Καλλινίκου

«᾿Εν ὅλῃ ψυχῇ σου εὐλαβοῦ τόν Κύριον καί τούς ἱερεῖς αὐτοῦ θαύμαζε». (Σοφ. Σειρ. 7, 29) Εντάξει! Τό ξέρω καί τό δέχομαι ὅτι πρέπει νά ἐξομολογηθῶ στόν ῾Ιερέα. ᾿Αλλά σέ ποιόν ῾Ιερέα; ᾿Εγώ δέν ἔχω ἐμπιστοσύνη σέ κανέναν. Γνωρίζωτόν τάδε ῾Ιερέα, πού δέν τόν θεωρῶ ἄξιο νά τοῦ πῶ τά μυστικά τῆς καρδιᾶς μου. ῎Αν τά φανερώσει, τί γίνομαι τότε ἐγώ;...

Συνηθισμένη καί ἀληθοφανής καί ἡ ἀντίρρηση αὐτή. Βγαίνει ἀπό πολλά στόματα καί μάλιστα πρόχειρα καί ἀβασάνιστα. Στήν πρώτη παρότρυνση κάποιου εὐσεβοῦς γιά τήν ἀνάγκη τῆς ᾿Εξομολογήσεως, ἀμέσως προβάλλεται ἡ δικαιολογία αὐτή, πού ἀφήνει κατ’ ἀρχήν νά φανεῖ ἡ διάθεση πού δῆθεν ἔχουμε γιά ᾿Εξομολόγηση, ἀλλά πού δέν μᾶς τό ἐπιτρέπει τάχα ἡ ἀσυνειδησία κι ἡ ἀναξιότητα τῶν ῾Ιερέων.

Δέν ἀρνοῦμαι ὅτι ὑπάρχουν καί ῾Ιερεῖς ὄχι ἄξιοι ἐμπιστοσύνης. Εἶναι ἐκεῖνοι πού, μέ ἐλαφρά καρδία, χωρίς σοβαρή σκέψη, χωρίς θεϊκό ζῆλο, περιβλήθηκαν τό τιμημένο ράσο. Καί «ἡγούμενοι ἐμπορίαν τήν εὐσέβειαν», βλάπτουν μέ τήν ἐλαφρότητα καί ἀπερισκεψία τους καί τήν ᾿Εκκλησία καί τά Μυστήριά της. ᾿Αλλά, ἀγαπητέ ἀναγνώστη, γιατί τούς προσέχεις καί τούς προβάλλεις; Αὐτοί ἀποτελοῦν μία θλιβερή ἐξαίρεση. Αὐτό πού συμβαίνει σέ κάθε κλάδο, σέ κάθε τομέα ζωῆς, συμβαίνει δυστυχῶς καί στήν ᾿Εκκλησία. Παντοῦ δέν ὑπάρχουν οἱ ἀνάξιοι; Πόσοι γιατροί δέν εἶναι ἀποτυχημένοι, δίπλα ὅμως σέ τόσους ἐπιτυχημένους συναδέλφους τους; Πόσοι δικηγόροι εἶναι ἀκατάρτιστοι στή δουλειά τους, κοντά σέ τόσους διαπρεπεῖς νομομαθεῖς; Πόσοι δάσκαλοι εἶναι ἀνίκανοι, πλάι σέ τόσους καί τόσους ἱκανούς ἐκπαιδευτικούς; Ποιός ὅμως ἀπορρίπτει καί καταδικάζει ὅλους τούς γιατρούς, ὅλους τούς δικηγόρους, ὅλους τούς δασκάλους, τούς μηχανικούς, τούς τεχνίτες..., ἐπειδή μερικοί ἀπ’ αὐτούς δέν ἐκπροσωποῦν ἐπάξια τό ἐπάγγελμά τους;

Μακάρι, βέβαια, νά μή ὑπῆρχαν καί ἀνάξιοι ῾Ιερεῖς. ᾿Αλλά, χωρίς νά θέλω νά δικαιολογήσω τήν κατάσταση, αὐτό μόνο σημειώνω· Κι ἄν ὑπάρχουν ἀνάξιοι, γνώριζε ὅτι αὐτοί εἶναι ἐλάχιστοι. Οἱ ἄλλοι, οἱ περισσότεροι, πού ἀποτελοῦν τήν πλειονότητα, ἔχουν συναίσθηση τῆς ἀποστολῆς τους καί ἐκτελοῦν πιστά καί τίμια τά καθήκοντά τους. Συνήθως προσέχουμε πιό πολύ τούς ἀνάξιους. Τό κακό γίνεται εὐκολότερα ἀντιληπτό. ᾿Ενῶ τούς καλούς συχνά τούς ἀγνοοῦμε, διότι ἡ ἀρετή καί ἡ ἁγιότητα δέν αὐτοδιαφημίζεται καί δέν διαλαλεῖται.

Τί κάνεις, λοιπόν, ὅταν ἀρρωστήσεις; Φωνάζεις ἤ πηγαίνεις στόν τυχόντα γιατρό; ᾿Ασφαλῶς ὄχι. Προσπαθεῖς νά μάθεις ποιός εἶναι ὁ καλύτερος, ποιός ἔχει φήμη, ποιός ἔχει εἰδικότητα γιά τήν πάθησή σου. Κι ἄν ἡ ἀρρώστια σου εἶναι σοβαρή, δέν διστάζεις νά ὑποβληθεῖς καί στόν κόπο μακρινοῦ, κοπιαστικοῦ καί πολυδάπανου ταξιδιοῦ, γιά νά μεταβεῖς καί στό ἐξωτερικό, ὥστε νά συναντήσεις τόν καλύτερο γιατρό. Γιατί ὅλα αὐτά; Διότι βιάζεσαι ὁπωσδήποτε νά ξαναβρεῖς τή χαμένη ὑγεία σου.

Τί κάνεις ὅταν ἔχεις μιά νομική ὑπόθεση νά ἐπιλύσεις; Δέν καταφεύγεις στόν πλέον διαπρεπῆ δικηγόρο; Δέν ἀφήνεις κατά μέρος τόσους ἄλλους μικρότερης φήμης; Κι ὅταν θέλεις νά μάθεις στά παιδιά σου γράμματα, τό ἴδιο δέν κάνεις; Τά στέλνεις, ἄν τά οἰκονομικά στό ἐπιτρέπουν, στό πρῶτο τυχαῖο σχολεῖο; ῎Οχι. Ζητᾶς καί πληροφορεῖσαι ποιό σχολεῖο εἶναι τό καλύτερο κι ἐκεῖ τά στέλνεις, ἔστω κι ἄν χρειαστεῖ νά ὑποβληθεῖς σέ θυσίες.

᾿Αλλά γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς σου δέν ἀξίζει λίγος κόπος; Γιά τήν κατά Θεόν μόρφωση τῆς καρδιᾶς σου δέν ἀξίζει λίγη ἔρευνα; ῎Αν ἐνδιαφερθεῖς σοβαρά, θά βρεῖς τόν ἄξιο καί τῆς ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης σου Πνευματικό καί σέ κεῖνον θά ἐπιδείξεις τίς πληγές καί τά τραύματα τῆς ψυχῆς σου. Γιά τήν ὑγεία τοῦ σώματός σου καί κόπο καί θυσίες καί χρήματα δίνεις. Γιά τήν ψυχική σου ὑγεία οὔτε ψίχουλα; ᾿Εξαλλου γι’ αὐτό δέν θά χρειαστοῦν χρήματα οὔτε μεγάλες θυσίες. Μόνο σκέψη καί λίγη ἀναζήτηση. Μά καί κάποιο ταξίδι ἄν χρειασθεῖ νά κάνεις, γιά νά βρεῖς τόν ἔμπειρο καί ψυχολόγο Πνευματικό, εἶναι πολύ, μπροστά στή σωτηρία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς σου;

῾Ο μεγάλος ᾿Ωριγένης μᾶς προτρέπει νά προσέχουμε στήν ἐκλογή τοῦ κατάλληλου ῾Ιερέα, στόν ὁποῖο θά ἐμπιστευθοῦμε τήν ψυχή μας. Νά εἶσαι, λέει, προσεκτικός στήν ἐπιλογή ἐκείνου, στόν ὁποῖο πρέπει νά ἐξομολογηθεῖς τό ἁμάρτημά σου. Δοκίμασε πρῶτα τό γιατρό, στόν ὁποῖο θά φανερώσεις τήν αἰτία τῆς στενοχώριας σου. Φρόντισε νά εἶναι τέτοιος, ὥστε νά γνωρίζει νά ἀσθενεῖ μέ τούς ἀσθενεῖς, νά κλαίει μέ τούς κλαίοντες καί νά ἔχει πείρα στό νά συμπάσχει καί νά συμπονεῖ.

Δέν εἶναι, λοιπόν, πολύ νά ψάξεις καί νά βρεῖς τόν Πνευματικό πού θά σέ ἐπαναπαύσει. ῎Αν δέν ὑποβληθεῖς στό μικρό αὐτό κόπο, τότε ἀποδεικνύεις ὅτι λίγο σέ ἀπασχολεῖ ἡ σωτηρία σου, ἤ ὅτι πηγαίνεις στήν ᾿Εξομολόγηση ἀπό ἁπλῆ εὐσεβῆ συνήθεια κι ὄχι ἀπό καθῆκον καί πόθο ἱερό νά λάβεις ἄφεση καί καθοδήγηση. Διότι κι αὐτό ὀφείλεις νά μάθεις· ῞Οτι, δηλαδή, ἡ καθοδήγηση σοῦ εἶναι ἀπαραίτητη γιά νά σταθεροποιηθεῖς στό δρόμο τόν χριστιανικό καί νά δημιουργήσεις βιώματα εὐγενικά, ἅγια κι ἀνώτερα μέσα σου.

Κι ὁ Μέγας Βασίλειος προτρέπει νά ἀναζητήσουμε καί νά βροῦμε τόν κατάλληλο ἐξομολόγο· ῞Οπως, γράφει, τά πάθη τοῦ σώματος δέν τά φανερώνουν σέ ὅλους οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά στούς ἔμπειρους καί εἰδικούς γιά τή θεραπεία τους, κατά παρόμοιο τρόπο καί ἡ ἐξαγόρευση τῶν ἁμαρτημάτων πρέπει νά γίνεται σ’ ἐκείνους πού μποροῦν νά τά θεραπεύσουν.

Καί εἶναι μεγάλη ἐπιστήμη νά εἶναι κανείς ἄψογος καί καλός πνευματικός πατέρας. Καί γνώσεις χρειάζονται καί ψυχολογική διεισδυτικότητα καί διάκριση καί πείρα καί ἀγάπη πολλή καί ἁγιότητα βίου. ῎Αν ὁ Πνευματικός δέν ἐργάζεται πάνω στόν ἑαυτό του, ἄν δέν μελετᾶ τήν ῾Αγία Γραφή, ἄν δέν ζεῖ μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς προσευχῆς καί ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό, ἄν δέν εἶναι ὁ ἴδιος προσεκτικός μέ τίς κινήσεις τῆς καρδιᾶς του, πῶς θά εἶναι σέ θέση νά καθοδηγεῖ τούς ἄλλους; ῎Αν δέν εἶναι ὁ ἴδιος ἀγωνιστής, πῶς θά διευθύνει τόν πνευματικό ἀγώνα τοῦ ἐξομολογουμένου; ῎Αν δέν ἔχει πείρα τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἀπό προσωπική βίωση τῆς ἀρετῆς, πῶς θά ὑποδείξει τό δρόμο της;

Στήν ῾Ιστορία τοῦ Σωζομενοῦ διαβάζουμε· «πρεσβύτερον... τῶν ἄριστα πολιτευομένων, ἐχέμυθόν τε καί ἔμφρονα ἐπί τούτῳ τετάξασιν (ἔταξαν), ᾧ προσιόντες (εἰς τόν ὁποῖον προσερχόμενοι) οἱ ἡμαρτηκότες, τά βεβαιωμένα ὡμολόγουν» (Μἂὼὃὸ Ρ.ὒ. 67, 1460). Βλέπεις, ἀπό τήν ἀρχαία ἐκείνη ἐποχή λαμβανόταν ἰδιαίτερη πρόνοια, ὥστε οἱ πλέον συνετοί καί φρόνιμοι νά γίνονται Πνευματικοί. Καί ὁ Πέτρος Χαρτοφύλαξ παρατηρεῖ· «Καλόν μέν καί πάνυ ὠφέλιμον τό ἐξομολογεῖσθαι... ἀλλά μή τοῖς ἀπείροις καί ἰδιωτικοῖς περί τά τοιαῦτα διακειμένοις· ἵνα μή διά τῆς ἀκαίρου καί ἀνεπιστήμονος παρατάξεως τῶν ἐπιτιμίων, καταφρονητήν ἤ ράθυμον ἤ παρειμένον σέ ἀπεργάσωνται». Καλό, λέει, εἶναι νά ἐξομολογεῖται κανείς, ἀλλά ὄχι στούς Πνευματικούς χωρίς πείρα, πού ἀσχολοῦνται μέ τήν ᾿Εξομολόγηση χωρίς σύνεση καί φρόνηση. Διότι, ἄν πάει κανείς σέ ἕνα τέτοιο Πνευματικό, πιθανό νά ζημιωθεῖ ἐξαιτίας εἴτε τῆς ὑπερβολικῆς ἐπιείκειάς του, εἴτε τῆς ὑπέρμετρης αὐστηρότητάς του. Γι’ αὐτό καί στή συνέχεια συμβουλεύει· «᾿Εάν οὖν εὕρῃς ἄνδρα πνευματικόν καί ἔμπειρον, δυνάμενόν σε ἰατρεῦσαι, ἀνεπαισχύντως καί μετά πίστεως ἐξομολόγησον αὐτῷ ὡς τῷ Κυρίῳ καί οὐκ ἀνθρώπῳ» (Ράλλη - Ποτλῆ, Σύνταγμα θείων καί ἱερῶν Κανόνων, σ. 372).

Καί εἶναι πολύ σωστή ἡ παρατήρηση αὐτή. Διότι ὁ Πνευματικός θά πρέπει νά εἶναι σέ θέση νά διακρίνει πότε χρειάζεται αὐστηρότητα καί πότε ἐπιείκεια, διαφορετικά θά βλάψει ἀντί νά ὠφελήσει. ῞Ολοι οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι ἐπιδεκτικοί τῆς ἴδιας μεταχειρίσεως. ᾿Εκεῖνον πού ἐνδεχομένως ὠφελεῖ ἡ αὐστηρότητα, δέν τόν ὠφελεῖ ἡ ἐπιείκεια. Κι ἐνῶ ὁ ἕνας χρειάζεται χαλινάρι, ὁ ἄλλος ἔχει ἀνάγκη ἀπό ὤθηση. ᾿Εκεῖνο πού τόν ἕναν τόν βλάπτει, τόν ἄλλον τόν ὠφελεῖ. «Τούς μέν ἔπαινος ὤνησε (= ὠφέλησε), τούς δέ ψόγος (= ἐπίπληξη)..., τούς μέν παράκλησις (παρηγοριά) κατορθοῖ, τούς δέ ἐπιτίμησις», ὅπως γράφει Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός (Μἂὼὃὸ Ρ.ὒ. 35, 493). ᾿Αλλοίμονο μάλιστα στόν Πνευματικό πού συνιστᾶ τά ἴδια φάρμακα καί συμπεριφέρεται μέ τόν ἴδιο βαθμό αὐστηρότητας καί ἐπιείκειας σέ ὅλους τούς ἐξομολογουμένους. Θά ἀποτύχει στό ἔργο του καί θά βλάψει καί τίς ψυχές.

᾿Επιβάλλεται, λοιπόν, νά βρεῖς διακριτικό καί ἔμπειρο Πνευματικό. Αὐτός θά σοῦ ἐμπνεύσει ἀμέσως ἐμπιστοσύνη. Σ’ αὐτόν ἀποκάλυψε τά μύχια τῆς καρδιᾶς σου καί μήν ἀνησυχεῖς. ῾Η ψυχή σου θά ὁδηγηθεῖ στήν ὁδό τῆς σωτηρίας. ῞Ενα σημεῖο λεπτό τονίζει σχετικά καί ὁ ἀββᾶς Μωυσῆς. Δέν εἶναι, λέει, πάντοτε ἡ μεγάλη ἡλικία πού ἀπαραίτητα ἀποδεικνύει σοφία καί διάκριση. Πολλοί Πνευματικοί μεγάλης ἡλικίας λένε ἀψυχολόγητα καί ἀνεφάρμοστα πράγματα, τά ὁποῖα βλάπτουν ἀντί νά ὠφελοῦν· «Οὐ τοῖς τυχοῦσι δεῖ καταπιστεύειν τά τῆς καρδίας ἀπόκρυφα, ἀλλά ...διακριτικοῖς, καί παρά πολλῶν μεμαρτυρημένοις, οὐχί τοῖς διά χρόνον μόνον πεπολιωμένοις· πολλοί γάρ πρός μόνην τήν ἡλικίαν καί τό ἔξωθεν σχῆμα ἀποδίδοντες καί τούς ἑαυτῶν λογισμούς ἀναθεμένοι, ἀντί θεραπείας, εἰς ἀπόγνωσιν διά τῆς ἀπειρίας τῶν ἀκουόντων ἐνέπεσον» (Εὐεργετινός, τ. Α´, σ. 67).

Μήν δικαιολογεῖσαι, λοιπόν, χριστιανέ μου, ὅτι δῆθεν δέν ἔχεις ἐμπιστοσύνη. ῎Αν ἐνδιαφέρεσαι εἰλικρινά γιά τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς σου, θά βρεῖς τόν ἄξιο τῆς ἀπόλυτης ἐμπιστοσύνης Πνευματικό ἰατρό. Καί ὑπάρχουν, δόξα τῷ Θεῷ, πάρα πολλοί. ᾿Αρκεῖ νά ψάξεις. Θά τό κάνεις;

* Από το βιβλίο «ΜΕΤΑΝΟΙ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ 

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς κ. Καλλινίκου

που κυκλοφορείται από τις εκδόσεις«ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ». 

 (τηλ.: 210 9310605).

πηγή

Ζήλος «ου κατ’ επίγνωσιν» Αφιέρωμα στον Μητροπολίτη πρ. Πειραιώς Καλλίνικο.

  
Ιδιαίτερα οι θρησκευτικοί άνθρωποι διατρέχουν περισσότερο κίνδυνο να πουν μαζί με το Φαρισαίο: «ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων» ( Λουκ. ιη΄, 11 ) . Γύρω μας κυριαρχεί το κακό. Οι άνθρωποι συχνά βουλιάζουν στην άγνοια και την αμαρτία. Εύκολα μας έρχεται η ιδέα: «Δεν είμαστε σαν κι εκείνους, είμαστε καλύτεροι!». Μια τέτοια ιδέα μπορεί να μας δημιουργήσει υψηλό φρόνημα, να καλλιεργήσει μέσα μας την υψηλοφροσύνη και την έπαρση, οπότε η ταπεινοφροσύνη πάει περίπατο. Θέλει πολλή προσοχή. Θέλει η ταπεινοφροσύνη περισσότερη πεποίθηση στο Θεό και λιγότερη στον εαυτό μας. Θέλει άγρυπνη παρακολούθηση των κινήσεων της καρδιάς μας. Χρειάζεται πάντα η καθοδήγηση σοφού και διακριτικού πνευματικού.
Το να μπορούμε να ζούμε στην πλήρη αλήθεια, να δεχόμαστε τον έλεγχο του άλλου και να μη θιγόμαστε, να μη βλέπουμε τον εαυτό μας υψηλότερα από τους άλλους, δεν είναι εύκολο πράγμα.
Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν τους εαυτούς τους ταπεινόφρονες. Αν όμως κάποιος διπλανός τους πει ένα λόγο προσβλητικό, εκεί αμέσως φουντώνει ο εγωισμός τους και γίνονται θηρία. Λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Οι περισσότεροι από εμάς ονομάζουμε τους εαυτούς μας αμαρτωλούς∙ ίσως να το παραδεχόμαστε. Αλλά την ταπεινόφρονα καρδιά την ελέγχει η προσβολή και η εξουδένωση εκ μέρους των άλλων».
Χρειάζεται πάντα προσοχή με τί μάτι βλέπουμε τους άλλους. Μπορεί ο άλλος τη στιγμή αυτή να έσφαλε, μη σπεύσεις να τον κατακρίνεις στην καρδιά σου και να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο. Δεν ξέρεις αν κι εσύ αύριο σφάλεις σε κάτι. Ούτε γνωρίζεις αν ο άλλος, που τη στιγμή αυτή τον βλέπεις να σφάλλει, σε λίγο μπορεί να κλάψει πικρά και να συγχωρηθεί από το Θεό. Ο σοφός Πατέρας της Εκκλησίας άγιος Ιωάννης της Κλίμακος μας συμβουλεύει σχετικά: «Όσοι επιζητούμε την ταπεινοφροσύνη, ας μην παύσουμε να εξετάζουμε και να ανακρίνουμε τους εαυτούς μας. Και όταν αισθανόμεθα με την καρδιά μας σε όλα ανώτερον τον πλησίον, τότε είναι κοντά μας το έλεος ( δηλαδή το δώρο του Θεού η ταπεινοφροσύνη) .

Θα ήθελα να κλείσω τις φτωχές αυτές σκέψεις περί ταπεινοφροσύνης με τις σοφές συμβουλές που μας δίνει για την αρετή αυτή ο σοφός Μέγας Βασίλειος στην Περί ταπεινοφροσύνης ομιλία του: «Θα ρωτήση όμως κανείς, πώς μπορούμε να εγκαταλείψουμε την ολέθρια υπερηφάνεια και να περάσουμε στη σωτήρια ταπεινοφροσύνη; Αν αγωνιζόμαστε καθημερινά και με κάθε τρόπο γι’ αυτήν και δεν προσπερνάμε ούτε το παραμικρό, θεωρώντας ότι δεν μπορεί να μας βλάψη». Με τον αγώνα διαμορφώνεται ο πνευματικός μας κόσμος και με τη συνεχή πράξη σταθεροποιούνται αυτά που χαράσσουν την πορεία μας. Σφράγισε λοιπόν με την απλότητα της ταπεινοφροσύνης την όλη παρουσία σου, τα ρούχα, το βάδισμα, το κάθισμα, την τροφή, το κρεββάτι, το σπίτι, όλα τα σκεύη και τα έπιπλα που υπάρχουν σ’ αυτό. Ακόμα τα λόγια σου, το τραγούδι, τη συνάντησή σου με τον άλλο, να τα διακρίνει ένα πνεύμα μετριοφροσύνης μάλλον, παρά υπεροψίας και υπεροχής. Μην κομπάζεις με λόγια σοφιστικά, μην τραγουδάς για επίδειξη καλλιφωνίας και μην είσαι υπερόπτης ή πολύ σοβαρός όταν συνομιλείς με τον άλλο.
Σε όλα αυτά ψαλίδιζε την υπερβολή. Να είσαι καλός με τον φίλο σου, μετριοπαθής με τον οικιακό σου βοηθό, ανεξίκακος στους θρασείς, φιλάνθρωπος στους καταφρονεμένους και ταπεινούς. Να παρηγορείς όσους υποφέρουν, να επισκέπτεσαι όσους θλίβονται, κανένα να μην περιφρονείς. Να συνομιλείς με γλυκύτητα, στις απαντήσεις σου να είσαι ευχάριστος , σωστός και καταδεκτικός προς όλους.
Να μην επαινείς τον εαυτό σου, ούτε να τα φέρνεις έτσι, ώστε οι άλλοι να σε επαινούν. Να μη δέχεσαι λόγια άπρεπα, για να σκεπάσεις τάχα όσο γίνεται τα προτερήματά σου. Σπεύδε να ελέγχεις τον εαυτό σου για τα λάθη που έκανες. Μην περιμένεις από τους άλλους να ελεγχθείς. Για να μοιάσεις με το δίκαιο για τον οποίο κάνει λόγο το βιβλίο των Παροιμιών, που πρώτος γίνεται κατήγορος του εαυτού του. Μιμήσου τον Ιώβ, που δεν απέφυγε να εξομολογηθεί μπροστά στης πόλης τα πλήθη το πταίσμα του. Μην επιτιμάς τους άλλους αυστηρά, μη βιάζεσαι να τους ελέγξεις και μάλιστα με εμπάθεια. Ας μην ξεχνάμε τέλος πως η ταπεινοφροσύνη είναι το στολίδι της «εν Χριστώ» ζωής.

Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010

πηγή

Μακαριστός Χριστόδουλος: Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος ήταν μεγάλος οραματιστής μιας ελεύθέρας και ζωντανής εκκλησίας.

Λόγος Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Χριστοδούλου
προς την Ι.Σ. Μετά την παραίτηση του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Καλλίνικου.
«Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Καλλίνικος υπηρέτησε με ανιδιοτέλειαν και ιεραποστολικόν ζήλον, ου τον τυχόντα, την Εκκλησίαν πέρα του ημίσεος αιώνος, ανέδειξε λαμπρά στελέχη της Εκκλησίας εις τα οποία ενεφύσησε πνεύμα ιεραποστολικόν, υπήρξε δημιουργικός εις το έπακρον, εργατικός και αποτελεσματικός, διέθετε δυναμικόν και «τομώτερον υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον» λόγον σπανίας οξυνοίας και διεισδυτικότητος, και τόλμην μετά παρρησίας αξιεπαίνου εις την υπεράσπισιν των δικαίων της Εκκλησίας. Καθωδήγησε πνευματικώς γενεάς νέων ανθρώπων, διεκρίθη εις το κήρυγμα και ωργάνωσε κατά πρότυπον τρόπον την Ιεράν Μητρόπολίν του, προικίσας αυτήν όχι μόνον με αρίστους κληρικούς και άλλα λαϊκά στελέχη, αλλά και με δραστηριότητας εκπληκτικάς, με περιουσιακά στοιχεία ζηλευτά και αξιόλογα, τα οποία δεν υπήρχον ότε κατά το έτος 1978 εξελέγη εις την Μητρόπολιν ταύτην.
Ίδρυσε τον πρώτον εκκλησιαστικόν Ραδιοφωνικόν Σταθμόν, ολόκληρον συγκρότημα Σχoλείων με υψηλάς προδιαγραφάς, κοινωνικήν πρόνοιαν, βιβλιοπωλείον, μηνιαίον περιοδικόν, σχολάς διαφόρων Εκκλησιαστικών Τεχνών, κατασκηνώσεις προτύπους, φοιτητικήν οργάνωσιν, ένωσιν χριστιανών επιστημόνων, σχολάς γονέων, άπαντα αποτελούντα αγλαούς καρπούς του εμπνευστικού του λόγου, της αγαπώσης καρδίας του, της φλεγομένης από έρωτα Ιησού Χριστού, και κατέστη πρόσωπον πανελληνίου κύρους. Ίδρυσε την Ιεραποστολικήν Αδελφότητα «Η Χρυσοπηγή», την ομώνυμον Συνοδικήν Μονήν, το Ίδρυμα αγάπης «Ο Ιερός Χρυσόστoμoς», το οποίον επί 40 έτη προσφέρει εις την περιοχήν Παγκρατίου σπουδαίας υπηρεσίας περιθάλπον εκατοντάδας ορφανών παιδιών και πτωχών φοιτητών και ως μέλoς της Ιεραρχίας συνέβαλε δια των εκάστοτε παρεμβάσεών του εις την ορθήν των διαφόρων προβλημάτων αντιμετώπισιν.
Ήτο μεγάλος οραματιστής μιας ελευθέρας και ζωντανής Εκκλησίας, επεδίωξε δε να συνδυάση μοναχισμόν και ιεραποστολικήν δράσιν, ενώ παραλλήλως έταξεν ως σκοπόν της ζωής του την είσοδον στον Ιερόν Κλήρον νέων, μορφωμένων και εναρέτων ιεραποστολικών ανδρών. Αυστηρός κατά το ήθος αλλά επιεικής προς τας αδυναμίας των ανθρώπων, επεδόθη εις την πνευματικήν καθοδήγησιν χιλιάδων ανθρώπων πάσης τάξεως και ηλικίας και συνέπηξε ομάδας ιεραπoστoλής. »Ήδη με την παραίτησίν του η Εκκλησία στερείται πολυτίμου στελέχoυς Της, η δε Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς του ρηξικελεύθου και οτρηρού αυτής Ποιμένος. Αφήνει ίχνη διαβάσεως ανεξίτηλα και ταυτοχρόνως με την γενναίαν του απόφασιν να παραιτηθή ενόσω έχει ακόμη δυνάμεις, αναδεικνύει το Εκκλησιαστικόν του ήθος και το παράδειγμά του διδάσκει όλους ημάς. Είμαι βέβαιος ότι η ιστoρία θα καταγράψη τας υπέρ της Εκκλησίας θυσίας του και θα του απονείμη τον δίκαιον αυτής έπαινον.
Γνωρίζω ότι άπαντες οι μαθόντες το διάβημά του τον επαινούν δια την ευαισθησίαν του και τον μακαρίζουν, διότι αποχωρεί της ενεργού υπηρεσίας όρθιος, παραχωρών την θέσιν του εις νεωτέρους, αποσυρόμενος του Εκκλησιαστικού Προσκηνίου,χωρίς τούτο βέβαια να σημαίνη ότι θα παύση ενδιαφερόμενος δια τα Εκκλησιαστικά Ζητήματα και την πνευματικήν ζωήν των εκατοντάδων πνευματικών αυτού τέκνων»
πηγή

Αφιέρωμα στον Μητροπολίτη από Πειραιώς Καλλίνικο

Αύριο, συμπληρώνονται 35 χρόνια από την ενθρόνιση του Μητροπολίτη από Πειραιώς Καλλίνικου που έγινε στις 5 Φεβρουαρίου του 1978. Από σήμερα θα ξεκινήσουμε ένα μικρό αφιέρωμα για τον Γέροντα Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο, μία μεγάλη  εκκλησιαστική προσωπικότητα, στην ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης, πρώην Πειραιώς κ.κ. Καλλίνικος (κατά κόσμο Κωνσταντίνος Καρούσος) γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1926 στο Βαρθολομιό Ηλείας. Είναι πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1956 και Πρεσβύτερος το 1959. Λαϊκός ιεροκήρυκας στην Ηλεία το 1947, λαϊκός ιεροκήρυκας και κατηχητής στη Πάτρα το 1948. Ιεροκήρυκας Ι.Ν. Ταξιαρχών Αμαλιείου Ιδρύματος το 1959. Ηγούμενος Ι.Μ. Βαρλαάμ – Μετεώρων και Ιεροκήρυκας Τρικάλων Θεσσαλίας 1961. Ιεροκήρυκας στο Παγκράτι (Αθήνα) 1962-1975. Διατέλεσε επίσης Καθηγητής του Φροντιστηρίου Κατηχητικών και Γεν. Διευθυντής των κατηχητικών σχολείων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών (1967-1980).
Ίδρυσε την Αδελφότητα «Η Χρυσοπηγή», τον Σύνδεσμο «Ο Ιωάννης Χρυσόστομος», την «Πνευματική Διακονία Νεότητας» (με το οικείο Οικοτροφείο) καθώς και την Ιερά Συνοδική Μονή «Παναγία η Χρυσοπηγή» της οποίας και είναι Ηγούμενος. Συνέγραψε πέραν των 70 βιβλίων θρησκευτικού και πνευματικού περιεχομένου και έχει αρθρογραφήσει σε πλείστα περιοδικά και εφημερίδες.

Το 1975 εξελέγη Τιτουλάριος Μητροπολίτης Ρωγών και Γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας. Εξέδωσε την εφημερίδα «Εκκλησιαστική Αλήθεια» της οποίας επί επταετία ήταν Διευθυντής.

Στις 12 Ιανουαρίου του 1978 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης Πειραιώς και η ενθρόνησή του έγινε στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς στις 5 Φεβρουαρίου (1978) παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, των πολιτικών, στρατιωτικών δικαστικών, Νομαρχιακών και δημοτικών Αρχών και παραγόντων και πλήθους κόσμου. Από τον θρόνο αυτόν παραιτήθηκε, μετά από ένα τέταρτο του αιώνα ποιμαντορικής προσφοράς και πλούσιου ευαγούς έργου, στις 4 Φεβρουαρίου του 2006. Όπως ανέφερε ο ίδιος στην επιστολή παραίτησής του, αφορμή για την απόφασή του ήταν η επιβάρυνση της υγείας του. Επισήμανε μάλιστα ιδιαίτερα ο ίδιος ότι η παραίτηση ήταν οικειοθελής, συμπληρώνοντας ότι επιθυμεί να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του "εν περισυλλογή και προσευχή". Στις 7 Φεβρουαρίου η Ιερά Σύνοδος απεδέχθη την παραίτηση του.

Από την παραίτησή του και μετά εφησυχάζει στην Ιερά Συνοδική Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής.

πηγή

Γονατίζοντας για πρώτη φορά…

 

…Είναι απόγευμα και κοντεύει να βραδιάσει. Εξομολογώ, προσπαθώντας να ανακουφίσω ψυχές που έρχονται να βρουν ανακούφιση στο επιτραχήλι του Μυστηρίου της ιεράς Εξομολογήσεως.

Με ειδοποιεί ο επιτετραμμένος , που καθορίζει τη σειρά των προσερχόμενων την ώρα εκείνη στο ιερό Μυστήριο, ότι με ζητά επειγόντως ένας άντρας , 45 περίπου ετών, καλοβαλμένος και με θλιμμένο πρόσωπο. Τον δέχομαι αμέσως.

Είναι όντως ένας σοβαρός άνθρωπος , επιστήμων και επιτυχημένος στη δουλειά του. Μου ζητά με σοβαρότητα να εξομολογηθεί.

 

 

 

Ένας γνωστός του, του είπε το όνομά μου και τον οδήγησε εδώ, στο πτωχό μου εξομολογητήριο.

Ανοίγει την ψυχή του με ειλικρίνεια. Κάνει την πρώτη εξομολόγηση της ζωής του. Τα μάτια του βουρκώνουν κάποτε κάποτε. Τον ακούω με αγάπη και προσοχή.

«Όταν ήμουν παιδί», λέγει, «στο χωριό μου, επάνω στην Ήπειρο, πέρασε μία μέρα ένας ιεροκήρυκας . Ανέβηκε σε ένα πεζούλι σαν βράδιασε, στην πλατεία του χωριού. Μαζεύτηκαν γύρω του οι χωριάτες κι αυτός κύρηξε.

Εγώ πήγαινα τότε στο γυμνάσιο και μαζί με άλλους φίλους μου, συνομηλίκους μου, σταθήκαμε από περιέργεια στην άκρη της πλατείας και μέσα μας ,σιωπηλά, μάλλον τον περιπαίζαμε.

Όμως δύο λόγια του ιεροκήρυκα άθελά μου, ενώ γελούσαμε εμείς τα παιδιά ,καρφώθηκαν μέσα μου: « Όταν έχεις κάποια μεγάλη δυσκολία στη ζωή, γονάτισε και ζήτησε με πίστη τη βοήθεια του Θεού».

Τα λόγια αυτά του ιεροκήρυκα κόλλησαν μέσα μου. Πέρασαν από τότε 27 χρόνια . Τέλειωσα το Πανεπιστήμιο, παντρεύτηκα και έκανα οικογένεια.

Δεν ήμουν ποτέ πολύ κοντά στην Εκκλησία, ούτε βέβαια και εχθρός. Έζησα όμως έως τώρα διάφορα προς την πίστη, κοιτάζοντας μόνο το επάγγελμά μου και την οικογένειά μου.

Τώρα έχω σοβαρά άρρωστη τη γυναίκα μου στον «Ευαγγελισμό». Η κατάστασή της είναι κρίσιμη. Τα δυο παιδιά μου έχουν μείνει στην επαρχία μαζί με τη γερόντισσα μητέρα μου. Υποφέρω ψυχικά με την αρρώστια της γυναίκας μου. Και τώρα, εκεί στο κρεβάτι του πόνου δίπλα που βρίσκομαι, έρχονται στην μνήμη μου ζωηρά τα λόγια εκείνα του ιεροκήρυκα, που είχα ακούσει προ 27 χρόνων και τον είχα περιπαίξει: « Στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου, γονάτισε και ζήτησε βοήθεια από τον Θεό».

Γονάτισα για πρώτη φορά με πίστη και ταπείνωση και, κλαίγοντας ,ζήτησα τη βοήθεια του Θεού για την ετοιμοθάνατη γυναίκα μου.

Ένας συγγενής μου είπε: « Για να γίνει πιο εισακουστή η προσευχή σου, πήγαινε και εξομολογήσου». Τον ρώτησα: «Που να πάω». Μου υπέδειξε εσάς στον τόπο αυτό και ήλθα».

Προσπάθησα με πολλή αγάπη να τον στηρίξω . Του μίλησα για την αξία της πίστεως, τη δύναμη της προσευχής και την αγάπη του Θεού. Έφυγε ανάλαφρος , όπως μου είπε.

Σαν πέρασαν 15 περίπου μέρες , ένα απόγευμα που πάλι εξομολογούσα εκεί στο γραφείο μου στο ίδρυμα, ο άνθρωπος αυτός επανήλθε. ‘Ήταν με χαρούμενο πρόσωπο, χωρίς το βάρος της θλίψεως που είχε την πρώτη φορά.

Ήλθε να με πληροφορήσει ότι η γυναίκα του ξέφυγε τον κίνδυνο και είναι πολύ καλύτερα.

 

Εδόξασα τον Θεό. Είδα για μια ακόμη φορά τη μεγάλη αλήθεια ότι ο Θεός χρησιμοποιεί το μαστίγιο του πόνου για να μας αφυπνίσει από τον ύπνο της αμαρτίας. Είδα για πολλοστή φορά την επαλήθευση του λόγου του Ησαΐα: «Παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα» ( Ης. ν΄,5 ).

Και είδα ακόμη, για χιλιοστή φορά, στην πείρα και στην πράξη , τη μεγάλη αξία της πονεμένης προσευχής.

«Επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεως, και ελεξούμαι σε , και δοξάσεις με» ( Ψαλμ. μθ΄,15 ).

Από το βιβλίο : « Για σένα που πονάς» Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς Καλλινίκου Καρούσου

Εκδόσεις Χρυσοπηγή

 

Πηγή

ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ του Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ

 «ἔστιν αἰσχύνη ἐπάγουσα ἁμαρτίαν, καὶ
 ἔστιν αἰσχύνη δόξα καὶ χάρις.»
 ( Σοφ. Σειρ. 4,21 )

Να όμως ότι δεν είναι τελείως ανοιχτός ο δρόμος προς τον

 Πνευματικό, έπειτα από την αναγνώριση των σφαλμάτων 

μας και τη συντριβή. Διότι τότε παρουσιάζεται ένα μεγάλο 

εμπόδιο: η ντροπή. Αναγνωρίζουν πολλοί ότι έφτιαξαν, 

λυπούνται για τη διαγωγή τους, αλλά διστάζουν να 

εξομολογηθούν, γιατί ντρέπονται. Δοκιμάζουν ντροπή

 και δεν επιχειρούν το σωτήριο λουτρό της Εξομολογήσεως.

 Η ντροπή, μάλιστα, κυριαρχεί εντελώς στις περιπτώσεις

 των σοβαρών και ειδικότερα των σαρκικών αμαρτημάτων.

 Ο σατανάς , αφού δεν κατόρθωσε να εμποδίσει την αυτοκριτική, 

αφού απέτυχε να συγκρατήσει τα δάκρυα, τώρα επιτίθεται 

με τη ντροπή.

-     Πώς να το πω; Πώς θα το ακούσει και πώς θα το 

πάρει ο Ιερεύς; Θα χάσει κάθε ιδέα και κάθε εκτίμηση που 

μου έχει. Θα εκτεθώ…

Αυτές είναι οι σκέψεις που έρχονται στο νου. 

Σκέψεις όμως που οφείλονται σ’ ένα νοσηρό 

εγωισμό και μία κακώς νοούμενη αξιοπρέπεια ,

 την οποία υποδαυλίζει ο προαιώνιος εχθρός μας, 

ο διάβολος, με σκοπό να παρεμποδίσει, με κάθε 

θυσία, την απόφαση της μετανοίας που γεννήθηκε 

μέσα μας.

Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που γίνεται μία

 πάλη μέσα στην καρδιά του ανθρώπου: 

Ένας γιγάντιος και τιτάνιος αγώνας. 

Κάτι φωνάζει μέσα του να προχωρήσει στην

 ηρωική απόφαση, να διώξει το δηλητήριο, 

να λάβει τη συγχώρεση. Μα και ο διάβολος 

συμμαχώντας με τον εγωισμό ,

 κάνει απεγνωσμένη προσπάθεια. 

Με μια άλλη φωνή σπέρνει τη ντροπή, 

την «προστασία» της αξιοπρέπειας, του καλού 

ονόματος. Έτσι, με το φόβο ότι δήθεν

 θα εκτεθεί ο χριστιανός ενώπιον του Ιερέως, 

ομολογώντας σοβαρότατα πολλές φορές αμαρτήματα,

 τον αποτρέπει από τη σωτηρία.

Αν στη  σκληρή αυτή μάχη νικήσουν οι δυνάμεις 

του σκότους, ω τότε είναι φοβερό! 

Ό,τι μέχρι τότε πέτυχε ο άνθρωπος, καταρρέει,

 σωριάζεται σε ερείπια. Μάταια η αυτοκριτική, χαμένη 

η λύπη. Μένει τώρα έρμαιος στα χέρια του ανθρωποκτόνου 

διαβόλου. Η απώλεια και ο  πνευματικός θάνατος της ψυχής

 δεν είναι μακριά. Η καταστροφή είναι βέβαιη. Θα χαρεί ο

 πονηρός και θα λυπηθεί ο άγγελος της μετανοίας. 

Αξιοθρήνητος γίνεται τότε ο άνθρωπος!

Εσύ, όμως, αδελφέ, που έχεις την υπομονή να 

διαβάζεις τις γραμμές αυτές, μη δώσεις την προτίμησή

 σου στις δυνάμεις του κακού. Στην πάλη που γίνεται

 μέσα σου, να ταχθείς με το ορθό και να δώσεις 

ολόψυχα όλες τις δυνάμεις σου στην επικράτησή του. 

Αν αισθανθείς το αίσθημα της ντροπής, σκέψου συνετά 

και απόβαλέ το.

Βέβαια, μπορεί να ντρέπεσαι όταν το αμάρτημά σου

 είναι βαρύ. Αλλά ανάγκη ντροπής έχει η αμαρτωλή 

πράξη και όχι η ομολογία της! Να μείνεις με την 

ντροπή και το αίσχος  της βρωμερής πράξης σου,

 δεν είναι σωστό. Θα πρέπει να ξεπλύνεις τη ντροπή

 με την ειλικρινή ομολογία της. «Ου γαρ εστιν εκτός

 αισχύνης, αισχύνης απαλλαγήναι», γράφει ο άγιος 

Ιωάννης της Κλίμακος ( Λόγος δ΄ ) .

 Για να ξεπλυθεί , δηλαδή, μια ντροπή, 

μια αμαρτία, θα χρειαστεί να ομολογήσεις 

την παρεκτροπή σου, πράγμα που ο κόσμος

το θεωρεί ντροπή. Με τη δεύτερη αυτή ντροπή, 

μπορείς να ξεπλύνεις την πρώτη, την καθ’ αυτό 

ντροπή.

Έπειτα, καλό είναι να γνωρίζεις , αγαπητέ μου,

 ότι ο Πνευματικός δέχεται χιλιάδες ανθρώπων 

για Εξομολόγηση. Τα αυτιά του ακούνε κάθε 

μέρα πλήθος αμαρτιών, από τις βαρύτερες  και 

αισχρότερες , μέχρι τις ελαφρότερες και 

ηπιότερες. Συνεχώς τον βομβαρδίζουν ομολογίες 

σφαλμάτων. Ασφαλώς δε και το δικό σου αμάρτημα

 θα το έχει πολλές φορές ακούσει από ομολογίες 

άλλων. Βλέπεις, δεν είσαι μόνον εσύ. 

Ο σατανάς έχει μεγάλο μερίδιο στη ζωή

 και τις πράξεις πολλών ανθρώπων. 

Μην τρομάζεις, λοιπόν, με αυτό που

 ντρέπεσαι να πεις. Ο Πνευματικός , 

όχι μόνο δεν θα σε παρεξηγήσει, 

αλλ’ επειδή σε αγαπά, θα σε 

συγχαρεί για την ευθύτητα και ειλικρίνειά

 σου, δείγματα της ολοκληρωτικής σου 

μεταστροφής.

Ξέρει εκείνος ότι η ντροπή αρμόζει τη 

στιγμή που διαπράττεται η αμαρτία. 

Τότε είναι απαραίτητη κι όχι όταν 

πρόκειται να αποκαταστήσεις τα πράγματα

 και να απαλλαγείς από το φορτίο…

(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»

Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΣΟΥ

ΑΘΗΝΑ 2012

Εκδόσεις: “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ

  (σελ. 221-224)
πηγή

Ο Βίος και η Διδασκαλία του Ιησού Χριστού

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο το Σεβασμ,Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κ.Καλλινίκου

 Το μεγαλύτερο και συγκλονιστικότερο γεγονός της παγκοσμίου ιστορίας είναι η ενανθρώπηση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Ολόκληρο το μυστήριο της πίστεώς μας συμποσούται σε τέσσερις λέξεις: Θεός εφανερώθη εν σαρκί. (Α Τιμ.γ.16). Το παμμέγιστο αυτό γεγονός δεν είναι κάτι το οποίο συνετελέσθη απλώς κάποτε. Είναι γεγονός,το οποίο πρέπει να ζούμε ως ζωντανό παρόν ανά πάσα στιγμή. Όταν γιορτάζουμε Χρστούγεννα, δεν λέμε «Κάποτε γεννήθηκε ο Χριστός»,αλλά σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»(Δοξαστικό Θ’ ώρας Χριστουγέννων…).

Το γεγονός της ενανθρωπήσεως δεν είναι παρωχημένο. Είναι γεγονός που πρέπει να το ζούμε σαν συνεχές παρόν. Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός πρέπει να αποτελεί πάντοτε το κέντρο της σκέψεώς μας ,το κέντρο της αγάπης μας και της καθημερινής λατρείας μας. Το κέντρο της ζωής μας είναι ο Χριστός. Δεν μπορούμε να ζούμε ούτε μία στιγμή χωρίς τον Χριστό. Είναι ο Σωτήρας μας. Έγινε άνθρωπος για μας. Η ενανθρώπησή Του είναι η άπειρη συγκατάβασή Του, η άπειρη αγάπη Του για μας. Περπάτησε στη γη μας,συνανεστράφη με τους ανθρώπους .Ποιος; Ο Δημιουργός της ζωής, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Παντοδύναμος Θεός και Δημιουργός του Σύμπαντος.

 

Είναι μεγάλη και απρόσιτη στην ανθρώπινη διάνοια η ενανθρώπηση του Υιού και λόγου του Θεού.Είναι όμως αληθινή και βεβαιωμένη. Είναι το κέντρο της πίστεώς μας. Γι αυτό και πρέπει να τη ζούμε σαν διαρκές παρόν. Ολόκληρη η ζωή μας πρέπει να περιστρέφεται γύρω από τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας και ολόκληρη η αγάπη μας να είναι δοσμένη σε Αυτόν. Πρέπει να έχουμε βαθειά συνείδηση του Μυστηρίου της Ενανθρωπήσεως. Ο Σωτήρας μας Ιησούς χριστός πρέπει να είναι ο αχώριστος σύντροφος του βίου μας, το μοναδικό θεμέλιο της ζωής μας,ο μοναδικός Οδηγός στο δρόμο της ζωής,το μοναδικό Φως στην πορεία μας,το Α και το Ω της υπάρξεώς μας.

Και ο σκοπός της χριστιανικής ζωής δεν είναι τίποτε άλλο παρά «βίωσις Χριστού».Πρέπει να ζούμε πάντοτε εν Χριστώ και δια Χριστόν.Να αναπνέουμε Χριστόν.Ο Άγιος της εποχής μας Ιουστίνος Πόποβιτς λστο βιβλίο του « Άνθρωπος και Θεάνθρωπος» λέγει ότι ο βασικός σκοπός της πνευματικής ζωής είναι η ολοκληρωτική ενχρίστωση κι Χριστοποίηση του ανθώπου και εν ταυτώ ολοκληρωτική μόρφωση του χριστού εν ημίν.

O πιστός Χριστιανός λέει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς» με ολόκληρη την ύπαρξη του ζει τον Χριστόν,ενσωματούται με τον Χριστόν,γίνεται σύσσωμος του Θεανθρωπίνου σώματός του.Και όλος ζει δια του Χριστού,εν τω Χριστώ και εκ του Χριστού.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κ.Καλλινίκου: Ο βίος και η διδασκαλία του Σωτήρος Χριστού.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Χρυσοπηγή στα Εκκλησιαστικά βιβλιοπωλεία, και στην έκθεση της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής Πολυδενδρίου Αττικής.

Σοί Κύριε...

Εμπιστεύσου αδελφέ μου τον εαυτό σου στην αγκαλιά και τα χέρια του Θεού.Στη Θεία Λειτουργία λέμε στο Θεό δια στόματος του ψάλτη "Σοι Κύριε".

Όμως πολλοί λίγοι αντιλαμβάνονται τι σημαίνει αυτό. Ναι Κύριε σε σένα αναθέτουμε τους εαυτούς μας.Το κάνουμε; Οι πολλοί όχι. Όμως αυτό είναι το μυστικό της ειρηνεύσεώς μας.

Ναι σε Σένα Κύριε εμπιστεύομαι τα παιδιά μου, που με απασχολεί η πορεία της ζωή τους. Σε Σένα Κύριε εμπιστεύομαι την αρρώστια μου που με έχει επισκεφθεί.. 
 Σε Σένα Κύριε εμπιστεύομαι τον αμαρτωλό εαυτό μου. Συ δώσε λύση σε όλα. Συ ρίξε ένα βλέμμα ευσπλαχνίας επί την ταπείνωσίν μου. 

Αδελφέ μου, που πονάς και θλίβεσαι, μην αποκάμεις σε παρακαλώ,σου το λέω για άλλη μία φορά. Στηρίξου στον Θεό ,ζήτα από τον Θεό τη λύση των προβλημάτων σου. Κάνε και εσύ ότι εξαρτάται από το δικό σου χέρι. Διόρθωσε ότι στραβό έχεις κάνει. Οπλίσου με θάρρος και υπομονή. Και θα δεις ότι ο Θεός θα σε βοηθήσει.

Έχε θάρρος. Στηρίξου εξ ολοκλήρου στον Θεό. Και θα δεις το θαύμα στη ζωή σου.


(Απόσπασμα από το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κ.Καλλινίκου "Για σένα που πονάς".

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χρυσοπηγή σε όλα τα Χριστιανικά βιβλιοπωλεία)
πηγή