Αίμα ορθοδόξων (και όχι μόνο) στη Συρία!... Είσαι Ορθόδοξος; Λάθος! Είσαι και Ελληνας; Λάθος μέγα! 'Η απλά "πεθαίνοντας στη Συρία...."

 Η Συρία είναι μία από τις αρχαίες ορθόδοξες χώρες, με μεγάλους αγίους

 και Πατέρες της Εκκλησίας, όπως οι άγιοι Ισαάκ ο Σύρος και

Εφραίμ ο Σύρος (ας πρεσβεύουν), με θεολογική παράδοση στα συριακά.

Παρότι με την πάροδο του χρόνου αλλοτριώθηκε από τις αιρέσεις και αργότερα κυριεύτηκε από το Ισλάμ, και σήμερα ακόμη διαθέτει το ορθόδοξο πατριαρχείο Αντιοχείας και ιστορικά μοναστήρια της Ορθοδοξίας, όπως το μοναστήρι τηςΠαναγίας Σεντνάγια, όπου έγινε και το μεγάλο θαύμα της ανάστασης του τεμαχισμένου Σαουδάραβα...

Η ισλαμική έκρηξη παρασύρει τους χριστιανούς αδελφούς μας της Συρίας και δημιουργεί νέους μάρτυρες. Με σεβασμό και κάποιο τρόμο, για τα μαρτύρια των αδελφών μας, αναδημοσιεύουμε τα παρακάτω. Οι ειδήσεις βεβαίως τρέχουν. Ο Θεός ας βοηθήσει όλα τα πλάσματά Του και να στηρίξει τους μάρτυρες, αλλά και να φωτίσει για μετάνοια τους δολοφόνους των μαρτύρων. Κάντε μια προσευχούλα.

Τι και πώς

Με άμεσο αφανισμό κινδυνεύουν στη Συρία οι κοινότητες ορθοδόξων, καθολικών, κοπτών κλπ, που αριθμούν 2,25 εκατ. ανθρώπους, σε περίπτωση που επικρατήσει το αντάρτικο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που υποστηρίζεται βέβαια από τους δυτικούς, κυρίως τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, αλλά και όλα τα αραβικά κράτη, με φιλοδυτικά καθεστώτα. Ανάμεσά τους και ένας μεγάλος αριθμός Ελληνορθοδόξων που κυμαίνεται μεταξύ 300 και 400.000 πιστών.

Μόνο μέχρι σήμερα, 138.000 χριστιανοί έχουν εκδιωχθεί από τις εστίες τους, ενώ παράλληλα καταστρέφονται συστηματικά χριστιανικές εκκλησίες, όπως αναφέρουν απόλτα έγκυρες πηγές του ΟΗΕ.

Ειδικά στην πόλη Χομς, έχει συντελεστεί ήδη σφαγή εκατοντάδων χριστιανών από τους αντικαθεστωτικούς της Μουσουλμανική Αδελφότητας και κανένας δυτικός δεν έχει ενοχληθεί σε μία χώρα όπου το 10% είναι χριστιανοί σε σύνολο 22,5 εκατ. ψυχών.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το κατά τά άλλα λαλίστατο κατά του συριακού καθεστώτος ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, δεν έχει αρθρώσει ούτε λέξη για το δράμα και για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι ομόδοξοι Σύροι, ούτε βέβαια έχει πει κάτι για τον κίνδυνο που βιώνει η μη φίλα προσκείμενη στους φανατικούς μουσουλμάνους, ελληνική κοινότητα της Συρίας.

Ο γαλλικής καταγωγής καθολικός επίσκοπος Philippe Tournyol-Clos δήλωσε σχετικά ότι: 

“Η εικόνα που παρουσιάζουν οι χριστιανικές κοινότητες είναι εικόνα απόλυτης ερημιάς. Η εκκλησία του Μαρ Ελιάν έχει μισοκαταστραφεί, ενώ η εκκλησία της Παναγίας της Ειρήνης εξακολουθεί να είναι κατειλημμένη από τους αντάρτες.

Τα σπίτια των χριστιανών έχουν καταληφθεί από τους αντάρτες οι οποιοι βιάζουν και δολοφονούν όποιον η όποια τους αντιστέκεται από τους χριστιανούς. Η περιοχή της Χαμιντιέ συνεχίζει να τελεί υπό κατοχή ένοπλων ομάδων, ανεξάρτητων μεταξύ τους, βαριά οπλισμένων, οι οποίες συμπεριλαμβάνονται σε λίστα μισθοδοσίας του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας.

Οι περισσότεροι από τους χριστιανούς (138.000 περίπου) έχουν καταφύγει στη Δαμασκό και τον Λίβανο, ενώ άλλοι κατέφυγαν σε αγροτικές περιοχές γύρω από τις πόλεις”.

Και ο επίσκοπος συνεχίζει: 

“Έχουν καταγραφεί δεκάδες ομολογίες, σύμφωνα με τις οποίες η Λιβύη, το Κατάρ και τα ΗΑΕ, έχει χρήματα, όπλα, και αντάρτες με σκοπό την ενίσχυση του αυτοαποκαλούμενου “Ελεύθερου Συριακού Στρατού,” και η Μουσουλμανική Αδελφότητα έχει συμμετάσχει και εξακολουθεί να παίρνει ενεργό μέρος στις μάχες, όπως συνέβη και στη δεκαετία του 1980, όταν τελικά νικήθηκαν στη Συρία”.

Σε ό,τι αφορά τις κατηγορίες που απευθύνονται εναντίον των εξτρεμιστικών ομάδων, για ένα θρησκευτικό πόλεμο με άμεσο στόχο τους Χριστιανούς, η αφήγηση του επισκόπου επιβεβαιώνεται και σε σχετικό δημοσίευμα των Los Angeles Times με τίτλο “Η εκκλησία εκφράζει φόβους για συστηματική εθνοκάθαρση εναντίον των χριστιανών στην πόλη Χομς”.

Επίσης το περιοδικό New Yorker, ήδη από το 2007, ανέφερε σε δημοσίευμά του ότι η Δύση γνώριζε πολύ καλά εκ των προτέρων ότι οι ξένοι εξτρεμιστές μουσουλμάνοι διαφόρων αιρέσεων, που ήταν έτοιμοι να ανατρέψουν το καθεστώς Άσαντ στη Συρία, ήταν στην πραγματικότητα τρομοκράτες και θα προκαλούσαν μεγάλη αιματοχυσία στη χώρα. Στο δημοσίευμα γινόταν επίσης αναφορά στο γεγονός ότι η Δύση, ήδη από το 2007, υποστήριζε πλήρως τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. 

Μετάξύ των 2,25 εκατ. χριστιανών βρίσκονται και 300.000 – κατ’άλλες πηγές 400.000 – περίπου Ελληνορθόδοξοι οι οποίοι βιώνουν τον τρόμο στις περιοχές που έχουν τεθεί υπό τον έλεγχο των φανατικών μουσουλμάνων ανταρτών. Ήδη υπολογίζεται ότι μεταξύ των 14.000 ανθρώπων που έχουν χάσει τις ζωές τους από τότε που ξεκίνησε το αντάρτικο, βρίσκονται και 100-150 Ελληνορθόδοξοι των οποίων η τύχη αγνοείται εδώ κια πολλούς μήνες. 
Για την πτυχή αυτού του δράματος σε βάρος των χρiστιανών, δεν μιλάει κανείς ούτε στην Δύση ούτε στην Ελλάδα, όπου τα μεγάλα ΜΜΕ καταπίνουν “αμάσητη” την προπαγάνδα των ισλαμιστών και βέβαια των δυτικών πρατκορείων ειδήσεων, όταν το παράδειγμα της Λιβύης είναι τόσο πρόσφατο: Το μόνο που ενδιέφερε τους δυτικούς ήταν να ελέγξουν τις περιοχές των πετρελαίων. Η υπόλοιπη χώρα βιώνει μια χαοτική κατάσταση με διάφορες ένοπλες ομάδες και φυκές να ελέγχουν διαφορες περιοχές μέσα σε ένα καθεστώς τρόπου και ισλαμικού φονταμενταλισμού… 

Πηγή: Defencenet.gr

Τα ντόρτια για τους χριστιανούς, οι εξάρες για τους "δημοκράτες"

Τι και πώς

Τα ζάρια ρίχνουν στη Συρία και το παιχνίδι παίζεται -κυρίως- στην πλάτη των χριστιανών. Αμερικανοί προστάτες (τρέμοντες για τον ενεργό ρόλο των Ρώσων, που απειλεί την μονοκρατορία τους), οι Σαουδάραβες που έχουν αναλάβει και επίσημα την μισθοδοσία των μισθοφόρων στη Συρία και τη χρηματοδότηση για τους εξοπλισμούς τους και η Δύση που προκλητικά βαφτίζει τους μισθοφόρους επαναστάτες.

Οι ζωές των εκεί χριστιανών κινδυνεύουν και υφίστανται τα πάνδεινα (από τους "επαναστάτες" ).
Από το φίλιο μπλογκ ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ δανείστηκα τις φωτογραφίες που δείχνουν έναν μισθοφόρο "επαναστάτη" να πανηγυρίζει για την λεία του, ένα πετραχήλι καθώς και τις καταστροφές ναών, από τους πολιτισμένους υπερασπιστές της...."δημοκρατίας".
 

Φυσικά τα Μ.Μ.Ε. σωπαίνουν και η "δημοκρατία" (ντόπια και ξένη) ροχαλίζει.
Υπάρχουν και Ελληνες που υποφέρουν στη Συρία αλλά το κράτος μας επέλεξε την νομιμόφρονα στάση της υποτέλειας στους Ευρωπαίους και Αμερικανούς προστάτες.

 

 

  

Στο defencenet.gr βρήκαμε ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ της Maria Finoishina στο Russia Today, για το χριστιανικό χωριό της Maaloula που είναι το μοναδικό χωριό στον κόσμο που μιλάει Αραμαϊκά -τη γλώσσα που πολλοί πιστεύουν ότι μιλούσε ο Ιησούς Χριστός (άλλοι πιστεύουν ότι μιλούσε ελληνικά καθότι καταγόταν από την ελλληνόφωνη Γαλλιλαία).

Στο βίντεο που ακολουθεί θα δείτε φοβισμένους χριστιανούς να ανησυχούν για την επερχόμενη κάθοδο των "βαρβάρων" και για το τι μπορεί να τους συμβεί.
Όπως οι ίδιοι λένε σέβονται και αγαπούν την κυβέρνηση Ασαντ γιατί με αυτήν είναι ελεύθεροι να εξασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, κάτι εξαιρετικά αμφίβολο αν επικρατήσουν ισλαμιστές και παρακλάδια της Αλ Κάιντα, στηριζόμενα από τη CIA κατά τα λεγόμενα των NY Times.

Οπως λέει το ρεπορτάζ, ο Ασσαντ προστάτεψε το 10% του πληθυσμού που είναι χριστιανοί περιορίζοντας τη δύναμη των Ισλαμιστών, μία δύναμη που οι Δυτικοί χριστιανοί(;) τώρα χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν για να έρθει στην εξουσία.
Οπως οι ίδιοι λένε, ο Άσσαντ κρατούσε τις θρησκευτικές ομάδες αγαπημένες και έχει μετατραπεί ο ίδιος σε σύμβολο επιβίωσης των χριστιανών.
 

Η μοναχή Pelagia Sayaf του Μοναστηριού της Αγίας Θέκλας λέει ότι δεν φοβούνται το καθεστώςαλλά μην χάσουν το καθεστώς αυτό.
"Ο Θεός να ευλογεί τον Άσσαντ. Οι επαναστάτες πληρώνονται και παίρνουν εντολές να καταστρέψουν τη χώρα."
 

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η μαρτυρία του Mahmound Diab ο οποίος δεν είναι χριστιανός αλλά ο ιμάμης της πόλης και δηλώνει ότι μετά την προσευχή της Παρασκευής (σαν τη δική μας Κυριακή) έρχονταν τον Απρίλιο άγνωστοι, για να πείσουν τον κοσμο να ξεσηκωθεί.
Όμως αυτοί αρνήθηκαν και δεν τους ξαναείδαν έκτοτε.
Οπως καταλαβαίνετε, άλλοι είναι οι λόγοι της επιθυμούμενης πτώσης του Άσσαντ και έχει να κάνει με το Αμερικανικό κόμπλεξ να αφήσουν τους Ρώσους χωρίς στήριγμα στη Μεσόγειο.

Πηγή

Ορθόδοξος ο μάρτυρας του βίντεο. Το ονομα του ΜΑΡΚΟΣ.

Επέτρεψε ο Θεός να λάβουμε, από φίλους, την πληροφορία ότι ο νεομάρτυρας που αποκεφαλίζεται στο αποτρόπαιο βίντεο που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες, επειδή μεταστράφηκε από το Ισλάμ στο χριστιανισμό, είναι ορθόδοξος χριστιανός.

 

Πρόκειται για ένα νέο από την Τυνησία (αντίθετα με τηνπληροφορία του μητροπολίτη, ότι ο αποκεφαλισμός έγινε σε άλλη χώρα), που βαφτίστηκε πριν 5 ή 6 χρόνια στο Ρέθυμνο της Κρήτης, από παλαιοημερολογίτες όμως, παίρνοντας το όνομα Μάρκος. Τον βάπτισε ο παλαιοημερολογίτης μητροπολίτης Κρήτης Αρέθας, που έχει έδρα το Ρέθυμνο.

Κατά τη βάπτισή του ο αδελφός μας ήταν περίπου 20 ετών, άρα μαρτύρησε σε ηλικία περίπου 25 ετών!

Για το νεομάρτυρα: ελπίζω, επιθυμώ και εύχομαι από καρδιάς ο Θεός της αγάπης και Κύριος του ελέους, που αναπληρώνει τις ελλείψεις με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματός Του, να θεωρήσει έγκυρο το βάπτισμα που έλαβε ο αδελφός μας και να τον κατατάξει με τους αγίους Του! 
Ελπίζω ότι έχει ήδη γίνει αυτό και ότι έχουμε τις πρεσβείες του, και εμείς και οι ομοεθνείς του σε όλο το αραβικό έθνος, και οι φονιάδες του (για να μετανοήσουν και να συχωρεθούν) και οι ίδιοι οι παλαιοημερολογίτες αδελφοί μας.

 

Είναι φανερό ότι ο νεομάρτυρας αδελφός μας είχε κάθε ευκαιρία και χρόνο να αλλαξοπιστίσει και να σώσει το κεφάλι του (να χάσει όμως την αιώνια ζωή και το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου και της αγιότητας). Το μαρτύριό του θυμίζει εκπληκτικά το μαρτύριο αρχαίων αγίων μαρτύρων, όπως και άλλων ηρωικών μαρτύρων της εποχής μας!

Ανακούφιση στον προβληματισμό μου βρίσκω στα λόγια του μητροπολίτη Πειραιώς (όποια άποψη κι αν έχει κάθε μπλογκοναύτης για τις τοποθετήσεις του γενικότερα), που ΠΡΙΝ ακόμη γραφτεί ότι ο νεομάρτυρας είναι ορθόδοξος, ενώ θεωρούσαμε ότι μάλλον είναι προτεστάντης, έγραφε:

"Γονυπετείς και ένδακρεις προσκυνούμε και ασπαζόμεθα νοερώς το μαρτυρικό νεανικό λείψανο και τα τίμια και άχραντα αίματα του ανωνύμου νεομάρτυρος του 2012. Έκθαμβοι και μετ’ αφάτου συγκινήσεως κατορθώσαμε να παρακολουθήσωμε το φρικτό μαρτύριο του νεαρού Τυνησίου Χριστιανού μάρτυρος διαπιστώνοντες αυτά που διαβάζουμε στα μαρτυρολόγια να σφαγιάζεται «ως αμνός άμωμος εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ουκ ανοίγει το στόμα αυτού», να μην ταράσσεται το σώμα από τον αποκεφαλισμό, να μην αλλοιώνεται η μορφή και το πρόσωπο, να διατηρεί υπερκόσμια γαλήνη, ειρήνη και βεβαιότητα. Το γεγονός μας υπενθύμισε εντόνως και την ομοία μαρτυρική σφαγή του Αγίου ενδόξου Ρώσου νεομάρτυρος Ευγενίου (Ροντιόνωφ), 19 ετών τον οποίον Τσετσένοι Ισλαμιστές αποκεφάλισαν το 1996 γιατί αρνήθηκε να αφαιρέσει τον σταυρό που έφερε επάνω του."

Τα υπόλοιπα, ας τα φανερώσει ο Κύριος. Η καρδιά μας φωνάζει με αγάπη, πίστη και ελπίδα: άγιε του Θεού Μάρκο, πρέσβευε υπέρ ημών.

Αμήν.

Πηγή ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Συγκλονιστικό: 11.000 νεομάρτυρες Κληρικοί και Μοναχοί πυροβολήθηκαν το 1918 στη Μονή Οράνκι της Ρωσίας από τους κομμουνιστές

Λίγα λόγια για την Ιερά Μονή Οράνκι

Η Ιερά Μονή Οράνκι της Ρωσίας ιδρύθηκε τον 18ο αιώνα κοντά στο ποτάμι Βόλγα για τους Ρώσους αριστοκράτες. Λειτούργησε μέχρι την επανάσταση του 1918, οπότε και κλείστηκε από τους αθέους και μετατράπηκε σε φυλακή.

Τους τοίχους του Ναού τους έβαψαν με ασβέστη για να σκεπαστούν οι τοιχογραφίες. Την μετέβαλαν σε φυλακή γυναικών. Το 1942 έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως για τους αιχμαλώτους πολέμου. Τώρα είναι πάλι γυναικεία φυλακή.

-Πείτε μας, πάτερ Δημήτριε, κάτι για το στρατόπεδο συγκεντρώσεως στη Μονή Οράνκι, και για τους μοναχούς που μαρτύρησαν εκεί;

-Οράνκι ήταν το Μοναστήρι των Ρώσων αριστοκρατών και βρισκόταν στο κέντρο της Ρωσίας, κοντά στον ποταμό Βόλγα. Το 1918 οι κομουνιστές το κατάργησαν και έκαναν εκεί το στρατόπεδο συγκεντρώσεως για τους μοναχούς, μαζεύοντας εκεί πάνω από 11.000 μοναχούς από όλα τα μοναστήρια της Ρωσίας. Ήταν και ιερομόναχοι αλλά και παντρεμένοι ιερείς, με επικεφαλής έναν Επίσκοπον...

Το 1918 ήρθε από την Μόσχα μια στρατιωτική κομουνιστική επιτροπεία και τους είπε:

«Έρχεστε μαζί μας, ή όχι; Έχετε 24 ώρες να σκεφθείτε!».

Ο Επίσκοπος όμως τους είπε: «Είναι πάρα πολύ μέχρι αύριο. Θα σας δώσουμε την απάντηση σε 10 λεπτά». Τότε ο Επίσκοπος στράφηκε προς τους μοναχούς και τους είπε: «Αδελφοί, τώρα έχετε την ευκαιρία να γίνετε Μάρτυρες για τον Χριστό. Θέλετε να ενωθείτε με τους κομουνιστές, ή θέλετε να παραδώσετε την ζωή σας για τον Χριστό και να συγκραταριθμηθήτε στην χορία των αγίων μαρτύρων; Μη φοβάστε. Ο Χριστός είναι μαζί μας. Ο Χριστός μας καλεί σ' Αυτόν!». Τότε φώναξαν όλοι ομόφωνα : «Θέλουμε να πεθάνουμε για τον Χριστόν», και στην συνέχεια τους σκότωσαν όλους. Τους πυροβολούσαν στο κεφάλι. Σε ένα μήνα, από 300-500 άτομα την ημέρα, τους εξετέλεσαν όλους και τους έθαψαν σε μια μεγάλη χαράδρα στην αυλή του Μοναστηριού. Μερικοί έσκαβαν μια τάφρο, μετά τους σκότωσαν, άλλοι τους σκέπαζαν με χώμα και έσκαβαν στη συνέχεια την τάφρο μετά και αυτούς, με την σειρά τους, τους σκότωναν, μέχρι που τους έθαψαν όλους. Τον Επίσκοπο τον σκότωσαν στο τέλος και τον έθαψαν καθισμένο σε μια μικρή καρέκλα.

Ήταν μια μαζική σφαγή των Ρώσων μοναχών από τους κομουνιστές, μοναδική στην ιστορία της σύγχρονης Εκκλησίας, για την οποία κανείς δεν λέγει τίποτε, ούτε γράφτηκε κάτι μέχρι τώρα. Εγώ είμαι ο μοναδικός ορθόδοξος ιερέας που ζω ακόμη, αυτόπτης μάρτυς στην αποκάλυψη των λειψάνων των αγίων μαρτύρων από το Οράνκι, όπου έμεινα στο στρατόπεδο ως στρατιωτικός ιερεύς μεταξύ των ετών 1942-1948. έγραψα και ένα βιβλίο, σχετικά με αυτό το γεγονός, που ονομάζεται «Οράνκι».

Στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Οράνκι ήμασταν περίπου 14.000 αιχμάλωτοι πολέμου από το Στάλινγραντ, Ρουμάνοι, Γερμανοί και άλλες ευρωπαϊκές εθνότητες, και ήταν ανάγκη για αποχωρητήρια. Τότε ο διοικητής, του στρατοπέδου έβαλε μερικούς στρατιώτες να σκάψουν ένα μεγάλο λάκκο πίσω από την Εκκλησία. Σκάβοντας εκεί βρήκαν τα λείψανα αυτών των μοναχών.

Τότε μερικοί Ρουμάνοι στρατιώτες ήρθαν σ' εμένα και μου είπαν:

Πάτερ Μπεζάν, βρήκαμε μια τάφρο γεμάτη με σώματα μοναχών, πυροβολημένων στο κεφάλι, ντυμένοι σε μαύρα μοναχικά ρούχα, τι να κάνουμε;

-Συνεχίσετε να σκάβετε με προσοχή και να δούμε τι θα βρούμε ακόμη! Σε λίγο ξαναήρθαν σ' εμένα.

-Πάτερ Μπεζάν, βρήκαμε ένα ηλικιωμένον ιερέα που δεν αλλοιώθηκε, καθισμένος σε μια καρέκλα. Φαίνεται καλά που τον πυροβόλησαν στο κεφάλι΄ φοράει μια αλυσίδα με σταυρό και μια μεταλλική εικόνα της Θεοτόκου.

Αδελφοί, τους είπα, πηγαίνετε στον διοικητή του στρατοπέδου και αναφέρετε αυτά που βλέπετε, ότι εδώ συμβαίνει ένα μεγάλο θαύμα. Όλοι αυτοί οι μοναχοί, με επικεφαλής τον αναλλοίωτον Επίσκοπον είναι άγιοι, είναι μάρτυρες που σκοτώθηκαν από τους κομουνιστάς μεταξύ των ετών 1918-1920.

Πάνω σε μια μικρή καρέκλα καθόταν ένας αρχιερέας. Φορούσε ένα εγκόλπιο και ένα σταυρό. Τον σταυρό τον έκλεψαν αυτοί που έσκαβαν. Το τεμάχισαν και το μοιράσθηκαν. Το εγκόλπιο το πήρα εγώ, αλλά μου το πήρε ο διοικητής. Κάλεσε τον διοικητή εκεί, και είπε: «Αυτός γιατί ταλαιπωρείται στην καρέκλα; Βγάλτε τον από εδώ και θάψτε τον κάπου, σαν άνθρωπο!» Και με διέταξε εμένα να το κάνω αυτό.

Μίλησα στο συνεργείο του στρατοπέδου και του κάναμε μια καρέκλα από βαλανιδιά. Τον βάλαμε στην καρέκλα και τον δέσαμε. Τον ράντισα με αγιασμό, επίσης ράντισα και όλα τα άλλα λείψανα. Μετά τον κηδέψαμε αρχιερατικά, κοντά σε μια κρήνη στο προαύλιο της Μονής.

Στις 6 Αυγούστου έρχονται σ' αυτή την κρήνη οι ιερείς που πέρασαν από τις φυλακές, μερικοί ανάπηροι, που σώθηκαν ζωντανοί από τις φυλακές της Σιβηρίας και τελούν την Θεία Λειτουργία.

Με την διαταγή του διοικητή του κάναμε και ένα σκελετό από βαλανίδια, για να μην βουλιάζει. Είδα όμως ένα θαύμα. Όταν βγάλαμε έξω το αναλλοίωτο σώμα του, απλώθηκε σαν να είχε πεθάνει τότε.

Αυτό το διηγήθηκα σε δυο Ρώσους διανοουμένους, ο ένας Ρουμανικής καταγωγής, γεγονός που τους εντυπωσίασε. Κατόπιν αυτοί επήγαν στο Οράνκι να διαπιστώσουν αν οι 11.000 μάρτυρες βρίσκονται εκεί. Όμως δεν μπόρεσαν, επειδή στο Οράνκι, που ήμασταν εμείς αιχμάλωτοι, έγινε μια γυναικεία φυλακή και δεν τους επέτρεψαν να πλησιάσουν. Μετά όμως έσκαψαν λίγο και διαπίστωσαν ακριβώς αυτό που τους είπα. Βρήκαν τα λείψανα, δεν βρήκαν όμως τον αρχιερέα, επειδή δεν έσκαψαν ακριβώς πάνω στο σημείο, σύμφωνα με το σχεδιάγραμμα που τους έδωσα. Ήρθαν κατόπιν σ' εμένα και επιβεβαίωσαν αυτά που είπα.

-Πότε βρήκατε τα λείψανα;

-Τα ανακάλυψα το φθινόπωρο του 1942.

-Σημαίνει ότι αυτά τα υπολείμματα είναι λείψανα αγίων ανθρώπων!

-Βέβαια. Είναι αληθινοί μάρτυρες, όπως και στον καιρό των Ρωμαϊκών διωγμών. Πολλοί είναι οι μάρτυρες της πίστεως, που σκοτώθηκαν από τους κομουνιστάς.

-Επέτρεψαν οι αρχές στους δυο νέους να πάρουν από τα λείψανα των μαρτύρων από το Οράνκι;

Όχι, τίποτα. Μόνο αυτό, να διαπιστώσουν ότι υπάρχουν. Οι αρχές έκαναν σαν να μη γνωρίζουν τίποτε. Τι τους ενδιέφερε;

Εγώ τους έστειλα σ' έναν αυτόπτη μάρτυρα, δεν ξέρω αν ζει ακόμη, ο οποίος το 1918 κατάφερε να γλυτώσει. Έγινε μυλωνάς στο δάσος στη Ταίγκα. Ονομαζόταν Θεόδοτος. Ήταν ρασοφόρος. Τον γνώρισα το 1944-1945, και όλα τα στοιχεία για αυτό το ομαδικό σκότωμα αυτός μου τα έδωσε.

-Πώς τον συναντήσατε;

-Σ' ένα βαρύ χειμώνα μας έβγαλαν να κόψουμε ξύλα σ' ένα δάσος βόρεια του στρατοπέδου. Μας φύλαγαν Ρώσοι, μη στρατιωτικοί, πολιτικοί που οπλοφορούσαν. Όπως περπατούσα μέσα στο δάσος, βρήκα ένα μικρό σπίτι στην κοιλάδα ενός ρυακιού. Χτύπησα την πόρτα βγήκε ένας ηλικιωμένος Ρώσος με γένια και με ρώτησε ποιος είμαι και τι θέλω.

Του είπα ότι είμαι στο Οράνκι και ότι είμαι Ρουμάνος ορθόδοξος ιερέας. Είχε τριάντα χρόνια να δη έναν ορθόδοξο ιερέα. Ήταν μέσα στο δάσος. Εκεί στον μύλο έζησε πολύ καλά τον Χριστιανισμό. Ήμουν ένας ξένος γι' αυτόν, όμως με εμπιστεύτηκε. Ήταν απλός μοναχός και δεν μπορούσε να τελεί τα της ιεροσύνης. Είχε ένα βιβλίο από όπου διάβαζε τον κανόνα του. Ήταν πολύ πιστός. Με ερώτησε:

-Είσαι ορθόδοξος ιερέας; Και άρχισε να κλαίει.

-Ναι, του απάντησα.

-Τότε θα σου πω ένα μυστικό είμαι μοναχός από την Μονή Οράνκι. Ονομάζομαι Θεόδωρος. Το 1918, όταν ήμουν νέος, έφυγα την νύχτα, για να μην με σκοτώσουν. Έκτισα ένα σπίτι και το μύλο σ' αυτό το δάσος. Δεν συνάντησα ένα ορθόδοξο ιερέα από τότε που έφυγα από το Οράνκι! Και μου διηγήθηκε πώς σκότωσαν οι κομουνιστές τους 11.000 μάρτυρες.

Αναμνήσεις από την περίοδο της παραμονής μου στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως

Στα ρωσικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως πέθαναν πάρα πολλοί. Εμείς τους κουβαλούσαμε με ξύλινη φορτάμαξα. Σκάβαμε μια μεγάλη τάφρο, τους βάζαμε εκεί και τους σκεπάζαμε με λίγο χώμα. Μετά ερχόταν άλλοι με την σειρά, κάθε ημέρα. Μόνο μια φορά μου επέτρεψαν να τελέσω μια γενική ακολουθία για όλους τους κεκοιμημένους. Ήταν χιλιάδες. Ετέλεσα ένα μνημόσυνο με όσα τροπάρια της νεκρωσίμου ακολουθίας μπορούσα να θυμηθώ.

Τότε ήμουν στο στρατόπεδο Μοναστήρκα. Στην Μονή Οράνκι ήταν δυο στρατόπεδα. Το ένα με Ρώσους κρατουμένους και στο άλλο με αιχμαλώτους πολέμου. Οι Ρώσοι εκτόπισαν εκατομμύρια ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες σε όλη την Σιβηρία. Στην Ρωσική κόλαση (γούλαγκ). Έπρεπε να είσαι έτοιμος για τον θάνατο. Όλοι ήταν έτοιμοι για τον θάνατο...

-Εσάς σας έσωσε ο Θεός από τον θάνατο!

-Ναι, σώθηκα με το έλεος του Θεού και είμαι ζωντανός. Πέρασα από πολλούς κινδύνους, πέρασα πολλά, αλλά γλύτωσα, και πολύ παράξενο πώς το μυαλό μου δουλεύει ακόμη καλά. Δόξα τω Θεώ για όλα.

Είναι μεγάλο πράγμα η χάρις του Θεού, μας σκεπάζει όλους, που πιστεύουμε σ' Αυτόν.

Αν ήξερες, πάτερ, πόσα κόκαλα ζώων έφαγα μόνον να μην αισθάνομαι πείνα. Την πείνα την αισθάνεσαι μέχρι την Τετάρτη ημέρα, μετά νιώθεις κάτι πολύ γλυκό στο σώμα, σαν να τρως ζάχαρη και λιποθυμάς΄ συνέχεια λιποθυμάς και γελάς μέχρι να πεθάνεις.

Σε δυο περιπτώσεις ο θάνατος δεν ήταν βαρύς, όταν σε πυροβολούσαν και όταν πέθαινες από πείνα ή παγωνιά.

Παραδείγματος χάρη, όταν μας πήγαιναν από το σταθμό μέχρι κάποιο στρατόπεδο, πηγαίναμε περίπου εκατό χιλιόμετρα από μεγάλα χιόνια μέχρι το λαιμό. Οι περισσότεροι έμειναν πίσω, γονάτισαν, προσκύνησαν καλά και φώναξαν δυνατά: «Αδελφοί, συγχωρήστε με!». Και ο Ρώσος που ήταν πίσω τον πυροβολούσε στο κεφάλι, και έμενε εκεί.

Εμείς δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε. Ο Θεός δίνει στον καθένα το δικό του μερίδιο. Δεν του δίνει περισσότερο απ' όσο μπορεί να αντέξει. Πιστεύετε αυτό;

Επιτρέπει και περισσότερο, αλλά του δίνει και δύναμη. Μερικές φορές αισθανόμουν τιμωρημένος, αλλά δεν γόγγυζα. Έπαιρνα πάνω μου τις αμαρτίες των άλλων.

Είμαι ευτυχής που είχα αυτή την εμπειρία. Ναι, πάτερ, ήμουν και είμαι ευτυχισμένος. Πέθαινα από την πείνα και το κρύο, αλλά ήμουν ευτυχισμένος΄ χαμογελούσα και έκλεινα τα μάτια αυτών που πέθαιναν. Ήταν γεμάτοι ψείρα και πέθαιναν από τον τύφον, ενώ εγώ δεν είχα τίποτα.

-Σας φύλαγε η χάρις του Θεού!

-Ναι, αυτό το ένιωθα. Σας το είπα. Και στον πόλεμο το ένιωσα δυο φορές, όταν μας βομβάρδισαν οι Ρώσοι. Όταν πηγαίναμε στην Βεσσαραβία, μείναμε στο μεγάλο χωριό Ισάκοβα. Ήταν Σάββατο. Κάναμε εσπερινό. Έβαλα στην εκκλησία ένα τάγμα στρατιωτών, τους εξομολόγησα και τους κοινώνησα. Άρχισαν να βομβαρδίζουν. Εγώ έμεινα στο Ιερό για να μαζεύω το αντιμήνσιο και το Άγιο Ποτήριο. Κτύπησαν και την Εκκλησία, χωρίς όμως να την νικήσουν.

-Όταν σε διώκουν είναι καλά να υπερασπίζεσαι και να δικαιολογείσαι; Ή είναι καλύτερα να υποφέρεις όλα για την αγάπη του Χριστού;

-Να υποφέρεις όλα για τον Χριστό.

-Είναι καλά να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου μπροστά στις εκκλησιαστικές αρχές;

-Δεν έχεις τι να κάνεις με την δικαιοσύνη. Ποτέ να μην κάνεις έκκληση στην δικαιοσύνη του Θεού, αλλά στην αγαθότητα του Θεού, στην αγάπη και το έλεός Του.

Πρέπει να σκεπτώμεθα την καλοσύνη του Θεού προς εμάς και με την σειρά μας να είμαστε και εμείς καλοί με τους άλλους.

Κατ' εξοχήν αυτή είναι η βασική αρετή του Χριστιανισμού, η αγάπη, η πραότητα, η συγχωρητικότητα. Όλα θα περάσουν η αγάπη όμως θα μείνει για πάντα. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

-Τι διαθήκη θέλετε να αφήσετε, μετά τον θάνατό σας, σ' αυτούς που σας αγαπούν;

-Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος στα γεράματά του μόνον αυτά έλεγε στους μαθητές του: «Αγαπάτε αλλήλους», επειδή η αγάπη μπορεί να κατορθώσει τα πάντα, Αμήν

-Είχατε αναγκαστικό τόπο διαμονής;

-Ναι, μέχρι στις 22 Δεκεμβρίου του 1989.

-Σας έκαμναν έλεγχο στο σπίτι που μένατε;

-Είχα ένα ταγματάρχη της ασφάλειας που ήταν καθημερινά εδώ. Τους πιστούς που ερχόταν σ' εμένα τους ρωτούσε διάφορα, καμιά φορά τους έδιωχνε.

-Τα γράμματά σας τα διάβαζαν;

-Ναι, μου τα έλεγχαν όλα. Αυτοί από το Ιάσιο με έβριζαν και με κτυπούσαν. Δεν ήταν χριστιανοί. Αυτός από το Χιρλάου ήταν καλός. Έκαμνε τακτικά τις αναφορές του. Μια νύκτα μετά την επανάσταση μου έδειξε τους φακέλους. Περιείχαν τις δηλώσεις των γνωστών και των εντοπίων. Τους συγχώρησα όλους. Προσεύχομαι γι' αυτούς, να μην τους υπολογίσει ο Θεός αυτή την αμαρτία. Τους είπα, όταν τους συνάντησα: «Αδελφοί, εγώ σας συγχώρησα όλους, και ο Θεός να σας συγχωρήσει».

-Μας είπατε ότι την νύκτα στις 21-22 Δεκεμβρίου του 1989 κρύφτηκαν εδώ σ' εσάς οι άνθρωποι της ασφάλειας.

-Ναι, ήρθαν το πρωί. Ήταν ο συνταγματάρχης από το Ιάσιο μαζί με δυο ταγματάρχες, που ήταν Εβραίοι. Αυτοί με κατεδίωξαν πιο πολύ. Μίλησαν μαζί μου και ζήτησαν συγνώμη. Ειλικρινά τους συγχώρησα.

Ευχαριστώ τον Θεό που βρέθηκα σ' αυτές τις δοκιμασίες και βγήκα με την συνείδηση καθαρή. Δεν έχω τίποτα στην συνείδησή μου παρά μόνο τις προσωπικές μου αμαρτίες.

-Ποιο είναι το μυστικό για να βγεις ωφελημένος από αυτούς τους διωγμούς;

-Περνάς πολύ εύκολα, όταν πιστεύεις στον Θεό. Ποτέ δεν μπορούσα να αμφιβάλω στην ύπαρξη του Θεού.

Στις φυλακές με χτυπούσαν. Ήμουν συνηθισμένος με την δουλειά από τα ρωσικά στρατόπεδα. Πρέπει να δέχεσαι την ταλαιπωρία. Αν δεν την δέχεσαι και μουρμουρίζεις, εναντιώνεσαι στον Χριστό και η ταλαιπωρία είναι μάταια. Με την χάρη του Θεού δεν νιώθεις τίποτα, δεν σε πονάει τίποτα. Είναι κάποιος που στέκεται δίπλα σου. Δούλεψα και σε ορυχείο και σε διώρυγα και δεν έπαθα τίποτα. Πάντα έδιδα μια ελπίδα και στους άλλους.

Από το βιβλίο "Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ" του μαρτυρικού ιερέως Δημητρίου Μπεζάν
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη
πηγή

Άγνωστοι Κινέζοι νεομάρτυρες

 

Ο άγιος ιερομάρτυρας π. Στέφανος Γου (17 Μαΐου 1970)

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χαραλάμπους Χ. Άνδραλη

Νεομάρτυρες της Ορθοδοξίας στον 20ό και 21^ο αιώνα

Μέρος 2ο

 Κεφάλαιο έκτο

π. Στέφανος Γου

ΠΗΓΗ: ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ, ΧΡΙΣΤΟΣ-ΠΑΝΑΓΙΑ

Ο Ιερομάρτυρας Στέφανος Γου γεννήθηκε στο Πεκίνο στις 28 Ιανουαρίου του 1928. Γνώρισε την Ορθοδοξία μέσω των Ρώσων Ιεραποστόλων της Κίνας, οι οποίοι συνέχισαν το έργο τους μετά την παύση του διωγμού του 1900, μέχρι να επέλθει η άνοδος του κομμουνισμού στην ασιατική χώρα, το 1958, όπου διώχθηκε εκ νέου ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός. Ο αυτόχθων Κινέζος όμως,Στέφανος, δεν ξέχασε το Χριστό και την Ορθοδοξία.

Μετέβη στην παραθαλάσσια πόλη τουΧόνγκ-Κόνγκ όπου σπούδασε θεολογία. Εκεί χειροθετήθηκε αναγνώστης, διακονώντας [=υπηρετώντας] στο Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου του Χόνγκ-Κόνγκ. Ο Νεομάρτυρας ήταν επίσης και χοράρχης εκκλησιαστικής χορωδίας. Αργότερα ως ιερέας υπηρέτησε στο Ναό του Αγίου Αλεξίου στο Χάρμπιν.

Εν τω μεταξύ στην ήδη κομμουνιστική Κίνα έλαβε χώρα το 1966 η λεγόμενη«πολιτιστική επανάσταση», ένα κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο στο πλαίσιο της διαπάλης εξουσίας, στους κόλπους του κομμουνιστικού κόμματος. Συγκεκριμένα,το κίνημα των «ερυθροφρουρών» είχε ως σκοπό την πάταξη οποιουδήποτε πολιτιστικού έργου ή λόγου που ήταν αντίθετο στην κομμουνιστική θεωρία.

Για το λόγο αυτό διώχθηκαν καλλιτέχνες που το έργο τους ήταν αντιτίθετο στη μαρξιστική και μαοϊκή άποψη. Οι νεαροί «ερυθροφρουροί» τάχθηκαν σαφώς και εναντίον των θρησκειών στην επικράτεια της Κίνας, αφού ο κομμουνισμός θεωρεί όλες τις θρησκείες ανθρώπινα κατασκευάσματα και ασπάζεται με θέρμη την αθεΐα. Οι λίγοι εναπομείναντες Ορθόδοξοι έτυχαν εκ νέου διωγμό από τους απίστους.

Οι Ναοί κλείστηκαν και οι χριστιανοί κυνηγήθηκαν. Ο Ναός του Αγίου Αλεξίου όπου λειτουργούσε ο πατέρας Στέφανος πυρπολήθηκε από τους ερυθροφρουρούς. Όσες εικόνες δεν πρόλαβαν να σώσουν οι πιστοί έγιναν στάχτες. Οι ελάχιστοι Κινέζοι ιερείς έτυχαν εξευτελιστικής μεταχείρισης από τους αθέους. Τους έβγαλαν τα άμφια και τους γελοιοποίησαν ντύνοντάς τους κλόουν. Η Εκκλησία της Αγίας Σοφίας μετατράπηκε σε δωμάτια εργατών και του Αγίου Αλεξίου, αφού ανακαινίστηκε από την πυρκαγιά έγινε τραπεζαρία και αποθήκη τροφίμων.

Αυτός που υπέφερε περισσότερο από το διωγμό ήταν ο πατήρ Στέφανος. Τον έντυσαν κλόουν και τον έβαλαν να κάτσει γονατιστός σε κοφτερά ερείπια.Ο άξιος λειτουργός του Θεού υπέμεινε καρτερικά τα βασανιστήρια. Έμεινε πιστός στο Χριστό μέχρι τέλους, παρά τους φρικτούς πόνους. Τοποθέτησαν στο κεφάλι του ένα ποτήρι με λιωμένα μέταλλα το οποίο του σημάδεψε το πρόσωπο.  Τον έφτυναν και τον χτυπούσαν επί δύο μέρες με σφυριά και σίδερα, ώσπου μισοπεθαμένο πια τον οδήγησαν στο νοσοκομείο των φυλακών. Εκεί συνέχισαν να τον κακομεταχειρίζονται.

Στις 17 Μαΐου ο Νεομάρτυρας του Χριστού Στέφανος, έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια βασανιστηρίων, υπέκυψε στα τραύματά του και παρέδωσε στον Κύριο την αγία του ψυχή.

 

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον

 

Νεομάρτυς Χριστού, αθλοφόρε Στέφανε, της Ασίας κλέος, διά πίστιν διωχθέν, ανυμνούμεν το σεπτόν σου μαρτύριον· ότι επέλεξας Σταυρόν, τον Ζωοδότην Αμνόν μιμούμενος, Θεοφόρε. Διό εστεφανώθης, στέφανον αμαράντινον.

 

Ένα άγνωστο μαρτύριο στις όχθες του Χάιχε

 

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΧΡΙΣΤΟΣ-ΠΑΝΑΓΙΑ

 

Εισαγωγή του blog μας: Οι παρακάτω Κινέζοι ορθόδοξοι μάρτυρες δεν ξέρω αν είναι άγιοι (θα δείτε την τοποθέτηση του συντάκτη). Το εύχομαι. Ο Θεός ξέρει και Εκείνος, αν θέλει, θα το φανερώσει. Την ιστορία τους την κατατάσσω στην ενότητα Νεομάρτυρες (των τελευταίων αιώνων, πριν τον 20ό). Αντίθετα, την ιστορία του π. Στέφανου την κατατάσσω στις ενότητες Σύγχρονοι μάρτυρες (του 20ού αιώνα) & - ανεπιφύλακτα - Σύγχρονοι άγιοι. Ας έχουμε τις πρεσβείες όλων των Ασιατών αγίων, και ιδιαίτερα ας φωτίζουν τα πλήθη των ασιατικών λαών να γνωρίσουν Εκείνον που γνώρισαν κι αυτοί και αγίασαν...

Nιμίγκ Τιαντζίνρεν Σινσιανλιέ. Ίσως να σας φαίνονται κινέζικα αυτά τα παντελώς ακαταλαβίστικα. Για να πάψετε να αναρωτιέστε: είναι στ' αλήθεια κινέζικα και αναφέρονται σε κάποιον ανώνυμο νεομάρτυρα, κάτοικο του Τιέντσιν (Τιάντζιν στην σύγχρονη κινεζική ανάγνωση). Προσπαθούσα, που λέτε, για μέρες να ζωγραφίσω με μολύβι τον άγνωστο αυτόν άγιο, πού έζησε το 19ο αιώνα στη μακρινή κι απέραντη χώρα της Ασίας. Εντόπισα την ενδυμασία των Κινέζων του 19ου αιώνα, αντέγραψα με δυσκολία τα κινέζικα γράμματα πού αναφέρονται στον άγιο. 

Όμως, ολ' αυτά κάνουν να αναδυθεί ένα απλό αλλά απαραίτητο ερώτημα. Για να ζωγραφίσουμε έναν άγιο, πρέπει να έχουμε ενώπιόν μας ένα υπαρκτό πρόσωπο. Οι άνθρωποι του θεού δεν είναι όντα φανταστικά ούτε απλώς αφορμή για τον ζωγράφο να πιάσει δουλειά. Ή ύπαρξή τους εντάσσεται αναγκαστικά στις συντεταγμένες του χώρου και του χρόνου. Άρα, αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά και υπεύθυνα για το θέμα, πρέπει να περιοριστούμε αυστηρά στα γεγονότα κι απ' αυτά ν' αντλήσουμε συμπεράσματα.

Απολογούμαι στους αναγνώστες για την βιασύνη μου, δηλαδή να ξεκινήσω από τα συμπεράσματα αντί να έχω σαν αφετηρία τα γεγονότα, και μπαίνω αμέσως στο θέμα.

Το Τιέντσιν είναι πόλη της Κίνας. Την εντοπίζουμε 137 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της κινεζικής πρωτεύουσας, προς την μεριά της Κίτρινης θάλασσας, στον απέραντο κινεζικό κάμπο. Σήμερα αποτελεί μια περιοχή με έντονη ανάπτυξη. Τω οντι, αυτό ήταν η πρώτη μου διαπίστωση μόλις βγήκα από την υπερταχεία αμαξοστοιχία Πεκίνου-Τιέντσιν. Μοντέρνος ο σιδηροδρομικός σταθμός, τεράστια η πλατεία που απλωνόταν μπροστά του καλυμμένη με πλάκες από γρανίτη, κι ένα πραγματικό δάσος από πολυκατοικίες κι ουρανοξύστες πολλών μεγεθών και σχημάτων που συνωστίζονται εκατέρωθεν του ποταμού Χάιχε (πάει να πει θαλασσοπόταμος στην γλώσσα των Χάν). Μια μυρμηκιά άνω των δώδεκα εκατομμυρίων συνωθείται ανά τας ρύμας και τας αγυιάς της πόλεως. 

Ποιος λόγος οδήγησε τα βήματά μου στην κινεζική μεγαλούπολη; Διάβαζα προ μηνών ένα άρθρο του μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ για τους νεομάρτυρες του Πεκίνου, όταν το μάτι μου σκόνταψε σε μια λεπτομέρεια που σχετιζόταν με την προϊστορία εκείνων των γεγονότων. Αναφερόταν στο ότι στα 1870 έγιναν κάποια επεισόδια που επιγράφονται σφαγή του Τιέντσιν. Αυτό με οδήγησε σε προσεκτικότερη ανάγνωση της παραγράφου. Ο Σεβασμιώτατος σημείωσε ότι τότε έγινε μια σφαγή 41 ατόμων, Κινέζων και ξένων χριστιανών, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονταν και δύο ανυποψίαστοι ορθόδοξοι. Μελετώντας πιο αναλυτικά το θέμα στο Διαδίκτυο, εντόπισα κι άλλα στοιχεία. Τοιουτοτρόπως, αυτήν την στιγμή, ενώνοντας τις υπάρχουσες πληροφορίες με την επί τόπου αυτοψία, νομίζω πως μπορώ να εκθέσω καλύτερα τα γεγονότα.

Ας μεταφερθούμε στο 19ο αιώνα. 

Οι Κινέζοι δεν έβλεπαν με καλό μάτι την εγκατάσταση των Δυτικών μισσιοναρίων στον τόπο τους. Ο α' και ό β' πόλεμος του Οπίου και οι συνθήκες του Τιέντσιν δημιούργησαν κάποια συνεργασία μεταξύ των Δυτικών και της δυναστείας των Τσίγκ, αλλά οι μάζες δεν χώνευαν με τίποτε τους ξένους. Τον Ιούνιο του 1870 σ' ολόκληρη την χώρα κυκλοφορούσαν φήμες για απαγωγές παιδιών και συνήθως κατηγορούνταν γι' αυτό οι παπικοί μισσιονάριοι. Οι παπικές μοναχές ενθάρρυναν την είσοδο ορφανών στα ορφανοτροφεία τους, πληρώνοντας σε υιοθετούσες οικογένειες ή σε κινέζικα ορφανοτροφεία χρηματικά ποσά. Το γεγονός ενθάρρυνε Κινέζους απαγωγείς παιδιών!

Κατά το 1870 αυξήθηκαν οι θάνατοι στα ορφανοτροφεία των παπικών λόγω επιδημίας. Επειδή αυτοί συνήθως έκαναν βαπτίσεις στα παιδιά που κόντευαν να πεθάνουν, οι Κινέζοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το βάπτισμα οδηγούσε τα μικρά στον θάνατο. Στις 18 Ιουνίου λοιπόν (άλλη πηγή μιλά για τις 21 του μηνός) τρεις Κινέζοι απαγωγείς παιδιών συνελήφθησαν 30 λί (15 χιλιόμετρα) έξω από το Τιέντσιν. Οι δύο εκτελέστηκαν επί τόπου κι ο τρίτος ομολόγησε δημοσίως πως πούλησαν τουλάχιστον 10 παιδιά σε κοντινό ορφανοτροφείο πού συντηρούσαν παπικές μοναχές της εκκλησίας Βαγκχαϊλόου (Παναγίας των νικών) του Τιέντσιν. 

Λίγο αργότερα οργισμένο πλήθος συνωστίστηκε έξω από την παπική εκκλησία της Παναγίας των νικών κοντά στο ποτάμι Χάιχε, σπάζοντας τα παράθυρα. Οι Κινέζοι προσήλυτοι παρακάλεσαν τον Γάλλο πρόξενο Ανρύ-Βικτόρ Φοντανιέ να απευθυνθεί άμεσα στον δικαστή για την επαναφορά της ηρεμίας. Ενώ το προσωπικό του δικαστή προσπαθούσε να κατευνάσει τα πνεύματα και να ηρεμήσει την κατάσταση, ο Γάλλος πρόξενος πήγε στην έδρα του δικαστή, αλλά αυτός απουσίαζε. Κάποια στιγμή ο πρόξενος πυροβόλησε και άφησε νεκρό ένα από τους βοηθούς του δικαστή, που έμπαινε εκείνη την ώρα στο γραφείο, μετά από συζήτηση με αυτόν. Η γαλλική εκδοχή είναι πως πυροβόλησε όταν απειλήθηκε από τον όχλο και τον δικαστή. Όπως κι αν έχει το πράγμα, ο Γάλλος πρόξενος κι ο βοηθός του εκτελέστηκαν από τον όχλο επί τόπου και τα σώματά τους πετάχτηκαν στο ποτάμι. 

Οι ταραχές έλαβαν τέλος μόνον όταν ένας αριθμός παπικών εγκαταστάσεων και κτιρίων που άνηκαν σε ξένους, περιλαμβανομένου του καθεδρικού ναού, της εκκλησίας της Παναγίας των νικών (Βαγκχαϊλόου), του γειτονικού γαλλικού προξενείου και τεσσάρων αγγλικών και αμερικανικών εκκλησιών πυρπολήθηκαν. Δυο λαζαριστές παπικοί ιερείς και περίπου 40 κινέζοι προσήλυτοι στον παπισμό σκοτώθηκαν, όπως επίσης και τρεις Ρώσοι, ο Μπάσσωφ, ο Πρωτοποπώφ και η γυναίκα του, που εκλήφθηκαν από τον όχλο σαν Γάλλοι. Δέκα παπικές μοναχές των Αδελφών του ελέους βιάστηκαν και ακρωτηριάστηκαν από το πλήθος πριν να φονευθούν. Ο τελικός απολογισμός των νεκρών από τις ταραχές ανέβηκε περίπου στους 60. Για τον αριθμό των θυμάτων άλλες πηγές μιλούν για 18 μόνο νεκρούς Ευρωπαίους, παραλείποντας να μιλήσουν για τους Κινέζους που σκοτώθηκαν κατά τα επεισόδια.

Έτσι περίπου έχουν τα γεγονότα. Πρέπει να προχωρήσουμε όμως στην ανάλυσή τους πριν να καταλήξουμε σε συμπεράσματα. Έχουμε εν πρώτοις ενώπιον μας μια σφαγή. Κινέζοι και μη σφάγηκαν ανηλεώς από το αφηνιασμένο πλήθος, ενώ παπικές εκκλησίες, αλλά και άλλες, πυρπολήθηκαν. Τα περισσότερα θύματα των ταραχών του Τιέντσιν είναι φανερό πως δεν ήταν ορθόδοξοι. Ήταν Κινέζοι προσήλυτοι του παπισμού, παπικοί ιερείς και μοναχές, αλλά και Γάλλοι διπλωμάτες. 

Ασφαλέστατα, δεν επικροτούμε τη σφαγή ανθρώπων για οιονδήποτε λόγο. Οι σφαγιασθέντες είναι θύματα της θηριωδίας των Κινέζων παγανιστών, που σίγουρα είχαν ερεθισθεί από τις αλλεπάλληλες επεμβάσεις στη χώρα τους εκ μέρους των Δυτικών και την ταπείνωση που υφίσταντο τα χρόνια εκείνα. Όμως η σφαγή αμάχων δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανένα πρόσχημα.Μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση αποδείχθηκε τελικά από την κινεζική ερευνητική ομάδα υπό τον Τζέν Γουόφαν πως τα ορφανά δεν υπήρξαν θύματα απαγωγής και οι μοναχές αποδείχθηκαν αθώες. 

Θα επικεντρώσω το ενδιαφέρον μου στους πέντε Ορθόδοξους που συγκαταριθμούνται ανάμεσα στους σφαγιασθέντες, όχι γιατί περιφρονώ ή συνειδητά αγνοώ τα υπόλοιπα θύματα της πασιφανούς θηριωδίας του κινεζικού όχλου, αλλά γιατί δεν έχω την πρόθεση να παρακάμψω το αναντίλεκτο γεγονός πως μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού υφίσταται «χάσμα μέγα» που προκάλεσε η Δυτική ανταρσία πριν από χίλια τόσα χρόνια. Το γεγονός ότι ένα πρόσωπο που ανήκει σε αλλοτριωμένη πίστη υφίσταται άδικο θάνατο δεν το κατατάσσειμεταξύ των αγίων. Μήπως όλοι εκείνοι οι Εβραίοι που σφαγιάστηκαν από τους Ρωμαίους στην Ιερουσαλήμ στην επανάσταση του 70 μ.Χ. είναι άγιοι; Η απάντηση είναι πασιφανώς αρνητική, όχι διότι επιχαίρουμε για την σφαγή ανθρώπων, Θεός φυλάξοι, αλλά διότι αγιότητα εκτός Εκκλησίας, απλούστατα δεν υπάρχει. «Ον συνάγουσιν ἀπό ἀκανθῶν σταφυλάς και από τριβόλων σύκα». 

Είναι άραγε οι Κόπτες που σφαγιάστηκαν στις 9 περασμένου Οκτώβρη από το στρατό της Αιγύπτου άγιοι; 
Πάλι η απάντηση είναι αρνητική, διότι ανήκαν στη μονοφυσιτική αίρεση, δηλαδή βρίσκονται εκτός Εκκλησίας. Από την άλλη, όπως σημειώνει ο μακαρίτης καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου, «η βασικότερη διαφορά έγκειται στο δόγμα της θεώσεως, το οποίο οι Ρωμαιοκαθολικοί αναφανδόν απορρίπτουν. Δεν δέχονται θεωμένους αγίους. Γι` αυτούς οι άγιοι είναι οι ηθικά τέλειοι, οι οποίοι ατενίζουν το φως και τη λαμπρότητα του Θεού, που τους καθιστά μακάριους στη θεία βασιλεία. Ανάκραση της κτιστής φύσεως με τη δόξα του Θεού δεν μπορούν να δεκτούν, πρώτον διότι η θεία ουσία είναι αμέθεκτη (ορθώς βέβαια), και δεύτερον γιατί απορρίπτουν τη διάκριση της άκτιστης θείας ενέργειας στη υπερβατική θεότητα, με το σκεπτικό ότι μια τέτοια διάκριση επιφέρει σύνθεση στην απλή ουσία του Θεού. Κατ' αυτούς η θεία χάρη δεν είναι μέγεθος άκτιστο αλλά κτιστό». (Ανδρέας Θεοδώρου, Οι έννοιες «αγιότητα» και «άγιος» από άποψη συμβολική, «Ορθόδοξη Μαρτυρία» τεύχος 48ο, χειμώνας 1996, σελ. 7). Ας μη μας διαφεύγει το ότι ο ιερός Χρυσόστομος λέγει πως ούτε το αίμα του μαρτυρίου μπορεί να σβήσει το γεγονός του σχίσματος. Πολλώ μάλλον του αιρετικού φρονήματος, συμπληρώνει ο γράφων. [Τη δική μας άποψη για το θέμα των μαρτύρων που ανήκουν σε αιρετικές χριστιανικές ομάδες, δείτε την εδώ].

Από την άλλη, δεν έχω σκοπό ν' αρχίσω να ψάχνω τα γεγονότα με στόχο να διαλευκάνω το αν έφταιγε όντως ο Γάλλος πρόξενος και αν η στάση του προκάλεσε την έκρηξη της οργής του κινέζικου όχλου της πόλεως του Τιέντσιν. Σίγουρα αυτά ενδιαφέρουν τους ιστορικούς, αλλά είναι εκτός του σκοπού της συγγραφής του παρόντος. 

Αναφέρομαι πρώτα στους δύο Κινέζους Ορθόδοξους.
Μιλάμε για ένα νεαρό αρραβωνιασμένο ζευγάρι, που τη μέρα εκείνη επρόκειτο να τελέσουν τους γάμους τους. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν αποστασιοποιηθεί από την κινεζική παγανιστική θρησκεία, είχαν βαπτισθεί και ήταν έτοιμοι να ενώσουν την ζωή τους ενώπιον Θεού και ανθρώπων στην εκκλησία με το μυστήριο του γάμου.Γνώριζαν σίγουρα το μίσος των συμπατριωτών τους κατά των Χριστιανών γενικά. Ήταν ενήμεροι για τους κινδύνους των επιλογών τους, αλλά, παρά ταύτα, έμειναν αταλάντευτοι σ' αυτές. Αν κάποιος αντιτείνει πως δεν τους δόθηκε η επιλογή της ομολογίας του Χριστού, θα ήθελα πρώτα να τον παραπέμψω στον βίο του Αγίου Ευσεβίου επισκόπου Σαμοσάτων. Τα Σαμόσατα είναι πόλη της αρχαίας Συρίας στα μέρη του Ευφράτη. 

Ο επίσκοπος αυτός υπήρξε δεινός πολέμιος του αρειανισμού. Αφού υπέστη εξορίες από αρειανόφρονες αυτοκράτορες, επέστρεψε στα Σάμοσατα μετά τον θάνατο του Ουάλεντος. Μια μέρα, ενώ ο ομολογητής επίσκοπος περπατούσε αμέριμνος και ανυποψίαστος στον δρόμο, τον είδε μια αρειανή γυναίκα. Αυτή, την ώρα που περνούσε μπροστά από το σπίτι της, ανέβηκε στη στέγη κι από εκεί του έριξε στο κεφάλι ένα κεραμίδι με αποτέλεσμα να τον αφήσει στον τόπο. Μήπως δεν συνέβη το ίδιο στην περίπτωση του νεομάρτυρος κληρικού Χαράλαμπου Μιχαηλίδη που βρήκε στα 1924 μαρτυρικό θάνατο στη Αουρουντζίνα στα χέρια των Τούρκων την ώρα που κοιμόταν; 

Όμως, θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψη να μην πω τίποτε για τα τρία άτομα από την Ρωσία που σφαγιάστηκαν από τον μαινόμενο κινέζικο όχλο στα φοβερά γεγονότα της 18ης Ιουνίου 1870. Πρόκειται για τρεις ορθόδοξους που ασφαλώς γνώριζαν ότι το κλίμα της πόλεως του Τιέντσιν ήταν εχθρικό για τους Ευρωπαίους. 

Η πληροφορία ότι τους πήραν για Γάλλους σαν να μην είναι και πολύ αξιόπιστη. Πρόκειται για υποκειμενική γνώμη κάποιου σχολιαστή των γεγονότων. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Το ασυγκράτητο μίσος των Κινέζων παγανιστών ήταν εναντίον παντός προσώπου που θύμιζε τη χριστιανική πίστη. Αυτοί δεν ξεχώριζαν ορθόδοξους κι ετερόδοξους, Ρώσους και Γάλλους. Ήθελαν απλώς να κορέσουν το ακόρεστο μίσος τους κατά των χριστιανών. Έτσι σκότωναν αδιακρίτως όποιον ξένο συναντούσαν. Αυτό έπραξαν κι εναντίον των συμπατριωτών τους που απέρριψαν τα είδωλα και προσχώρησαν στον χριστιανισμό. Είμαι της γνώμης πως στην περίπτωση των Κινέζων προσηλύτων πρέπει να τους έκαναν οπωσδήποτε και προτάσεις επιστροφής στην πατροπαράδοτη ειδωλολατρία πριν τους σφαγιάσουν.

Παρακαλώ τον αναγνώστη να μου επιτρέψει να συνεχίσω την περιήγησή μου στο Τιέντσιν. 
Είχα περπατήσει αρκετά, πέρασα από την ιταλική συνοικία που προσπαθούν να αναπαλαιώσουν και, διασχίζοντας ένα γεφύρι του ποταμού, βρέθηκα στην απέναντι όχθη. Κάποια στιγμή προσπάθησα να εντοπίσω την εκκλησία γύρω από την οποία συνέβηκαν τα γεγονότα. Εγκαταλείποντας την κεντρική συνοικία Νάνκαϊ, πέρασα το ποτάμι από μιαν άλλη γέφυρα και βρέθηκα στην περιοχή Χέμπεϊ. Με βάση τις πληροφορίες που είχα πάρει από τον χάρτη, η εκκλησία έπρεπε να είναι κάπου εκεί γύρω. Περπάτησα αρκετά, μα κανένα ίχνος της δεν εντόπισα. Σε κάποιον δρόμο ρώτησα μερικούς Κινέζους που καθόντουσαν και κουβέντιαζαν, κι ένας απ' αυτούς μου έδειξε με το χέρι την κατεύθυνση. Ακολούθησα την οδηγία του, αλλ' εις μάτην. Η εκκλησία δεν φάνηκε μπροστά μου. Λάθος πληροφορία, σκέφτηκα και συνέχισα να περπατώ δίπλα στο ποτάμι.

Οι άγιοι Κινέζοι μάρτυρες του διωγμού του 1900

Μπροστά μου τώρα ορθωνόταν ο τεράστιος τροχός με τις καμπίνες στη μέση της γέφυρας Γιόγκλε. Γύριζε αργά, σχεδόν αδιόρατα, κι οι λιγοστοί επιβάτες των καμπίνων, που κρέμονταν σαν ρώγες σταφυλιού, απολάμβαναν τη θέα της απέραντης πόλης. Κάποια στιγμή βαρέθηκα να κοιτάζω το «Τιάντζιν Αυ» -έτσι το λένε επίσημα- κι αποφάσισα πως έπρεπε να επιστρέψω στον σταθμό του τραίνου. Μια πινακίδα όμως, που πρόβαλε απρόσμενα μπροστά μου, μου ανέτρεψε τα σχέδια. Σημείωνε ότι η εκκλησία που γύρευα βρισκόταν 1700 μέτρα πιο κάτω, παράλληλα με τον ρου του ποταμού. 

 

Επιταχύνοντας τον βηματισμό μου, κάλυψα σύντομα την απόσταση. Λίγο αργότερα, το κτίριο της εκκλησίας Βαγκχαϊλόου εμφανίστηκε μπροστά μου. Τώρα, πώς γλύτωσε από την «πολιτιστική επανάσταση» και τη μανία των ερυθρών φρουρών του Μάο δεν είμαι εις θέσιν να γνωρίζω. Πρόκειται για εντυπωσιακό κτίσμα με μαύρα τούβλα, σε νεογοτθικό ρυθμό, σκονισμένο κι απεριποίητο, με κάποια από τα παράθυρά του σπασμένα, με ψηλό καμπαναριό που έφερε σταυρό στην κορυφή. Μια επιγραφή σημείωνε πως καταστράφηκε δύο φορές, ενώ μια άλλη τόνιζε ότι αποτελεί ιστορικό μνημείο της πόλεως. Έψαξα για την πόρτα. 

Εισήλθα στην αυλή. Μικρά φτωχικά κτίσματα με κινέζικες επιγραφές, δένδρα εδώ κι εκεί, καμμία ανθρώπινη παρουσία και η εκκλησία κλειστή. Βγήκα στον δρόμο. Τα αυτοκίνητα περνούσαν με ταχύτητα συνοδευόμενα από τον χαρακτηριστικό θόρυβο των μηχανοκινήτων, και οι πολλοί και βιαστικοί ποδηλάτες έτρεχαν να προλάβουν τις δουλειές τους. Όλα αυτά, μαζί με τον χρόνο που πέρασε, δεν μου επέτρεπαν ν' αφουγκραστώ τα ουρλιαχτά των δημίων ούτε τις οιμωγές των θυμάτων της λυπητερής ιστορίας που έλαβε χώρα εκεί γύρω 141 χρόνια πριν. 
 

Πέντε ώρες περιδιάβαση στους δρόμους της πολύβουης πόλης είχαν ως άμεση συνέπεια την κόπωση. Έτσι, πήρα την απόφαση πως ήταν καιρός να επιστρέψω στον σιδηροδρομικό σταθμό Τιάντζιν Τζάν, όπου με περίμενε η υπερταχεία για την κινεζική πρωτεύουσα. Μισή ώρα αργότερα ήμουν στο σιδηροδρομικό σταθμό Νάντζαν του Πεκίνου. Βγαίνοντας από το τραίνο είχα την έντονη αίσθηση πως είχα επιστρέψει από προσκύνημα... 
Το μόνο που πρέπει να ολοκληρώσω είναι τα σχέδια των υπόλοιπων τεσσάρων μαρτύρων, της νεαρής Κινέζας και των τριών Ρώσων. «Ἐμοὶ δὲ λίαν ἐτιμήθησαν οἱ φίλοι σου, ὁ Θεός, λίαν ἐκραταιώθησαν αἱ ἀρχαὶ αὐτῶν» (Ψαλμ. ρλη' 17).

ΣΥΜΕΩΝ ΠΗΓΑΔΟΥΛΙΩΤΗΣ ΒΙΒΛ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ. ΑΡΙΘΜΟΣ 96. ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2012.

πηγή

Μαρτύριο των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης καί των συν αυτώ μαρτυρησάντων

Στην ίδια θέση που βρίσκεται 

σήμερα η Ιερά Μονή του

 Αγίου Ραφαήλ, στη Θερμή 

της Λέσβου, ήταν κτισμένη 

παλαιότερα η Μονή των

 Καρυών που καταστράφηκε

 από τους πειρατές 

το 1235μ.Χ., 

όταν Ηγουμένη ήταν η

 Οσιομάρτυς Ολυμπία. 

Το μοναστήρι αυτό κτίσθηκε

 ξανά το 1433 και ως

 Ηγούμενος ήρθε 

ο Άγιος Ραφαήλ το 1454.

 Όμως, τον Σεπτέμβριο του

 1462 οι Τούρκοι κατέλαβαν την Μυτιλήνη και το νησί 

ολόκληρο. Τον Μάρτιο του 1463, ήρθαν στη Θερμή 

Τούρκοι φοροσυλλέκτες για το χαράτσι...

Σε όσους δεν έβρισκαν πολλά γρόσια, έπαιρναν μικρά παιδιά

 μέχρι 14 ετών, καθώς και κοπέλες παρθένες, που όμως η 

απαγωγή μιας εξ αυτών, δυσαρέστησε πολύ ένα παλικάρι

 που την αγαπούσε καί για το λόγο αυτό φόνευσε τον Τούρκο

 τσοχατζάρη. Ως αντίποινα τότε οι Τούρκοι σκότωναν
 ασκαρδαμυκτί,

 γι’ αυτό καί πολλοί Θερμιώτες αρνήθηκαν να πληρώσουν 

οποιονδήποτε φόρο και κατέφυγαν στα γύρω βουνά του

 Παλαμά και της Παντέρας για να μην φονευθούν, μπλέκοντας

 όμως αδίκως το μοναστήρι που ήταν εκεί, καθώς και τον 

Άγιο Ραφαήλ. Την Μεγάλη Τρίτη, 3 Απριλίου του 1463,

 ο Άγιος Ραφαήλ διατάσσεται να παραδώσει στους 

Τούρκους, τους Θερμιώτες «αντάρτες», αλλιώς θα 

κατέστρεφαν την Μονή. Την Μεγάλη Πέμπτη, διηγείται 

ο Ακίνδυνος που ήταν επιστάτης της Μονής, ότι μετά

 την Ακολουθία των Παθών και τα Δώδεκα Ευαγγέλια, 

ο Ηγούμενος (Αγ. Ραφαήλ) μας ανακοίνωσε πως έπρεπε

 να ανοίξουμε την Κρύπτη της Μονής. 

Ήταν μία στενόμακρη γαλαρία που ξεκινούσε από την 

καταπακτή του Ιερού και σε λίγο διακλαδιζόταν σε μια 

μικρή ψευτοκρύπτη για να συνεχίσει με μυστική 

πρόσβαση στην κυρία Κρύπτη. «Εδώ θα κρύψουμε απόψε

 τους πνευματικούς μας θησαυρούς, θα ακολουθήσουν,

 Αδερφοί μου, ώρες χαλεπές. Γρηγορείτε και προσεύχεσθε. 

Υλικά αγαθά δεν έχουμε. Ας κοιτάξουμε όμως να περισώσουμε 

τους θησαυρούς της άμωμης Πίστης μας για τους 

μεταγενέστερους. Εμείς δώσαμε τη Διακονία μας, τώρα

 έρχεται η στιγμή να δώσουμε και τη Μαρτυρία μας για το

 Χριστό και για την Ελλάδα. Πολλοί στεναγμοί θ' ακουστούν

 σε τούτα τα χώματα. Κι από πολλές γενιές. Μα θα 'ρθει κάποτε

 μια νέα γενιά ελεύθερη που θ' αξιωθεί να συνεχίσει την 

ίδια Διακονία. Γι' αυτούς ας κρύψουμε τους πνευματικούς μας 

θησαυρούς, να δυναμώσουμε και να διευκολύνουμε τη δική 

τους Διακονία»…

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε. Κουβαλήσαμε ό,τι μπορούσαμε,

 τα ιερά βιβλία, τα άμφια και τα Αγια Σκεύη του Ιερού, τις εικόνες,

 όλα στην κρύπτη. Σε ειδικό δέμα περιτυλιγμένο με κατραμωμένο

 πανί η Πικραμένη Παναγιά. Την ασπαστήκαμε όλοι με δάκρυα

 και βαθιά προσευχή αφού την κάναμε πρόχειρη λιτανεία... 

Πρωί πρωί ο Ηγούμενος μ' έστειλε μαζί με τον Αδερφό Σταύρο 

(μοναχός της Μονής) στο βουνό. Η φωνή του δεν σήκωνε 

κουβέντες καθώς ο Σταύρος προσπάθησε να φέρει αντίρρηση. 

«Μα Γέροντα θα χρειαστούμε εδώ. Έχει εδώ σήμερα τόσην χρείαν...».

 «Στην Παντέρα και οι δυο σας, στη Σπηλιά του Γέροντα. Και θα

 έρθετε για την Ανάσταση...»

Καταλαβαίναμε πως κάτι το ασυνήθιστο γινόταν στο μοναστήρι.

 Μα τα φίδια μας φάγανε σαν το δειλινό του Μεγάλου Σαββάτου 

πλησιάσαμε προς τις Καρυές. Μπροστά μας ο βοσκός της 

στάνης μας. «Μακριά, μην πλησιάζετε στο μοναστήρι, γίνεται

 χαλασμός, χαλασμός. Έλεος ο Κύριος...». Μείναμε εκεί

 κρυμμένοι προσπαθώντας ν' αγναντεύουμε χωρίς να 

μπορούμε να δούμε τίποτα. Έτσι αδιόρατα έφταναν στα αυτιά

 μας βογγητά και στεναγμοί πόνου. «Πάμε ρε Ακίνδυνε, μέσα 

στο χαλασμό κι εμείς...», έκανε ο Σταύρος. «Εδώ, Σταύρο,

 υπομονή μέχρι το τέλος, αν γίνει ο χαλασμός εμείς θα πρέπει

 να πάμε και να τον κλάψουμε, και να τον συμμαζέψουμε, 

υπομονή...». Και μείναμε περιμένοντας Λαμπρές ημέρες

 άυπνοι, ατάϊστοι, λιγωμένοι από τον πόνο. 

Τη Λαμπροτρίτη κονταυγές σαν είδαμε τα τούρκικα μπαϊράκια

 να φεύγουν πλησιάσαμε δειλά δειλά στο μοναστήρι.

 Με το που αντικρίσαμε το κακό, η ψυχή μας πιάστηκε σα 

να ξυπνούσε από άγριο όνειρο, γινήκαμε αγέρας και βρεθήκαμε

 αγέρας πάνω στα πετσοκομμένα κουφάρια των αγαπημένων

 μας. Πιάστηκε η ψυχή μας. «Για το Θεό, θα λιγοθυμήσω», 

έκανε ο Σταύρος και παραπάτησε. Έσφιξα την καρδιά μου

 και τον έπιασα από το μπράτσο. «Κουράγιο». Δίπλα σ' ένα

 σωρό ξεσκισμένες σάρκες ήταν γονατισμένη η Αγγελική η 

Μαραγκίνα μαζί με τη δεκάχρονη κόρη της τη Βασιλικούλα.

 Στεγνές, βουβές, και με κουρελιασμένα ρούχα να κοιτάζουν

 αποχαυνωμένες τα ουράνια και να μαγουλοτραβιώνται 

πάνω στα ερείπια και τα πετσοκομμένα πτώματα. 

«Μα πώς έγινε, κυρα-Αγγέλα, τούτη η τρομερή 

καταστροφή; Τόσο μίσος, τόση βαρβαρότητα;...» 
Η κυρα-Αγγέλα 

στύλωσε τα στεγνά της μάτια επάνω μου κι έδειξε κατά 

τους νεκρούς. Σηκωθήκαμε απαλά και πήγαμε στην άκρη. 

«Για το θεό, κάτι πρέπει να κάνουμε, τι θα κάνουμε, Θεέ

 μου;», έκραξεν ο Σταύρος σηκώνοντας ψηλά, σε στάση 

απελπισμένης ικεσίας, τα χέρια του.

«Αχ να σας τα ειπώ, να σας τα ειπώ εγώ, τα είδα όλα με 

τα μάτια μου, τα μαρτύρια και τα τούραγνα εδώ, ούτε στον

 εχθρό σου. Δόξα να 'χει ο Θεός...». Θεομαχιόταν 
καί σταυροκοπιόταν

 η κυρα-Αγγέλα. Σε λίγο ηρέμησε και καθίσαμε στην απόμερη

 πεζούλα, τα μάτια μας γεμάτα τρόμο προς τον δρόμο μη 

ξανάρθουν οι αγριότουρκοι. Η απλή Μυτιληνιώτισσα με την 

αγριεμένη ματιά χάιδεψε τη Βασιλικούλα στην αγκαλιά της 

να την ηρεμήσει και βούτηξε τη γλώσσα της στις σκληρές μνήμες 

των ημερών εκείνου του Πάσχα: «Όλα αρχίσανε μ' αυτόνε τον

 αντίχριστο, το ζαβό-Αλαμανό, που μισούσε το μοναστήρι

 (ήταν ο Δρ. Σβάιτσερ, ένας Εβραιογερμανός πλανεμένος 

«ιατροφιλόσοφος» που πήγαινε στη Μονή, κουβέντιασε 

δήθεν και ύστερα σπιούνευε το τι γινόταν στο μοναστήρι).

 Κατάδωσε λοιπόν στους Τούρκους ότι οι αντάρτες είχαν 

καταφύγει εκεί. Τη Μεγάλη Παρασκευή οι αγριότουρκοι

 βρίσκονταν έξω από το μοναστήρι ζητώντας να μιλήσουν

 στον Ηγούμενο. Ο Ραφαήλ, όπως το ξέρετε κι εσείς, από 

την προηγούμενη αντιλήφθηκε πόσο σοβαρή ήταν η

 κατάσταση. Λοιπόν βγήκε και διαβεβαίωσε τους εισβολείς

 ότι δεν έκρυβε αντάρτες, αλλά αθώους και φιλήσυχους 

Χριστιανούς. Άρχισαν οι έρευνες. Τελικά σαν ύποπτοι 

θεωρήθηκαν ο προεστός της Θερμής Βασίλειος, 

ο Ιεροδιάκονος Νικόλαος και ο Θεόδωρος Διδάσκαλος

 της Θερμής. Όλοι δέθηκαν κι άρχισαν οι ανακρίσεις μέσα 

στη νύχτα. Ο Άγιος Ηγούμενος σήκωσε τη φωνή και 

διαμαρτυρόταν για την άδικη ιεροσυλία τέτοιες μέρες, 

αλλά δέθηκε στη μεγάλη καρυδιά και χτυπήθηκε άγρια.

 Οι διαμαρτυρίες του διακόνου Νικολάου έγιναν αιτία να 

δεθεί κι αυτός στη μικρή καρυδιά, ενώ ο προεστός με το

 Διδάσκαλο δέθηκαν στο αγκωνάρι της πόρτας. 

Και να ιδείς τη συμφορά, η Ντόνα Μαρία, η γυναίκα του 

προεστού κρατώντας το εντεκάμηνο μωρό της Ραφαήλ

 (το είχε βαπτίσει ο Άγιος Ραφαήλ) να παρακαλεί τους 

κακούργους για έλεος. Αυτοί κατακλωτσώντας τη γυναίκα 

της πήραν το μωρό και το ποδοπάτησαν κάνοντας το λιώμα,

 δεν βλέπετε ούτε έμεινε τίποτα από το δόλιο.

 Το μαρτύριο της κορυφώθηκε όταν ανακρίθηκε η κόρη της, 

η Ρηνούλα μας. Το κορίτσι, κοιτάζοντας μια τον Ηγούμενο 

μια τον μπαμπά της, αρνήθηκε να παραδεχθεί την ύπαρξη

 ανταρτών. Οι κακούργοι άρχισαν το βασανισμό. 

Οι βασανιστές ήταν πέντε: δυο Οθωμανοί, ένας Λαζός, 

ένας Τσερκέζος κι ένας Τουρκαλβανός, φίδια μαύρα

 και οι πέντε. Καθώς που λέτε στην αυλή έβραζε εδώ 

στο μεγάλο καζάνι το νερό για τη λάτρα, πήραν ένα

 χωνί κι άρχισαν να ρίχνουν βραστό νερό στο στόμα της

 κοπέλας, ενώ οι γονείς της πέσανε χάμω από τον πόνο.

 Ήτανε να σπαράζει η ψυχή σου, τέτοια τούραγνα. 

Εκείνο το κακόμοιρο να υποφέρει χωρίς να δίνει κατάθεση.

 Ο Λαζός απλώνει το χατζάρι του και χραπ, ο ασεβής, 

της κόβει το δεξί χέρι, κατόπιν το πόδι της. Το κοριτσάκι να 

πέσει ξερό. Τελικά παίρνει το αθώο σωματάκι της ένα

 ξεσκλίδι και το πετά στο πιθάρι που άναβε η φωτιά.

 Η Ειρήνη μαρτύρησε με φρικτούς πόνους στη θράκα. 

Πέσαμε στα γόνατα, έλεος, έλεος Θεέ μου τέτοιες μέρες. 

Και κλείναμε με φρίκη τα μάτια μας. Η άτυχη μάνα, η

 Μαρία, δεν πρόφθασε ούτε και να λιποθυμήσει. 

Βέλαξε σα δαμάλα που τη σφάζουνε και παραδόθηκε 

στο βαθύ της πόνο. Πέθανε από καρδιακή προσβολή.

 Ξερή στον τόπο, Θεέ μ' συγχώραμε, δεν τουραγνίστηκε 

παραπάνω.

Ο Διδάσκαλος Θεόδωρος κλαίγοντας γοερά δέχτηκε την επόμενη

 επίθεση. Μη έχοντας να μαρτυρήσει τίποτα εξαγρίωσε 

τους Τούρκους περισσότερο. Σε μια στιγμή απελπισίας, δεν

 άντεξε, τους εξεμπρόστιασε: "Ασεβείς, άκαρδα θεριά, εγώ

 σαν Έλληνας Δάσκαλος δεν μπορεί παρά να διδάσκω τον

 Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Και πεθαμένος αυτά 

θα διδάσκω..." Οι βασανιστές έγιναν θηρία. Δεν αρκέστηκαν

 με τρόπο φοβερό να του κόψουν τα χέρια και το κεφάλι. 

Καθώς το ακέφαλο πτώμα του κατρακυλούσε στη γη, 

συμφορά, άλλο να βλέπεις κι άλλο ν' ακούς, πήραν το 

κεφάλι που ακόμα σπαρταρούσε σαν το ψάρι και το σφήνωσαν

 ανάμεσα στα σκέλη του, ντροπής πράγματα τον άνθρωπο, 

δε βλέπετε τα χάλια. Να, και τα λιανισμένα χέρια τα έβαλαν

 στη θέση του κεφαλιού οι αντίχριστοι γιατί ήταν 

βλέπεις Δάσκαλος, περιφρόνηση, εξευτελισμός μέχρι 'κει που

 δεν παίρνει άλλο.

Ο διάκονος Νικόλαος διαμαρτυρήθηκε για τον εξευτελισμό 

του Δασκάλου. Είχε κι αυτός υποστεί ένα γερό ξυλοδαρμό μα

 μπορούσε να μιλήσει. Ο Τσερκέζος, ένα πανύψηλο ντερέκι με

 άγρια μαλλιά, γυρίζει προς το μέρος του κι αρχίζει να γελά

 δυνατά και σαρκαστικά. Μ' αυτό το γέλιο σταμάτησε κι

 η καρδιά του Νικολάου. Βλέπεις κι άλλη καρδιακή συγκοπή. 

Πάει το διακάκι μας, η χρυσή καρδιά.

Η Λαμπρή που λέτε βρήκε τον προεστό και τον Ραφαήλ να 

υπομένουν μονάχοι και σιωπηλοί το πολλαπλό τους μαρτύριο. 

Η ανάκριση τώρα στράφηκε στον Ηγούμενο χωρίς όμως καρπούς. 

Αφού τον έσυραν από τα μαλλιά και τα γένια πολλές φορές πέρα

 δώθε στον αυλόγυρο, τον κρέμασαν σου λέει ανάποδα στην 

μεγάλη καρυδιά. Τα ίδια έπαθε και η ανεψιά του προεστού Ελένη,

 άστην αυτή την έρμη, τουραγνίστηκε και κακοποιήθηκε σκληρά.

 Ξεψύχησε κι αυτή μέσα στα μαρτύρια. Κατά το ηλιοβασίλεμα 

του Πάσχα και αφού τουραγνίστηκε σκληρά, αποκεφαλίστηκε 

και ο προεστός Βασίλειος και δυο-τρεις άλλοι.

Την άλλη μέρα βρέθηκε στο μοναστήρι ο Αλέξανδρος, ο 

γιατρός ντε (ήταν φίλος του μοναστηριού)! Έφριξε ο άνθρωπος

 καθώς είδε τη σφαγή και τον Ηγούμενο σ' αυτά τα 

χάλια. Έκλαψε, παρακάλεσε για έλεος. "Μη θέλεις να 

πάρεις τη θέση του;" κορόιδεψε ο αγριότουρκος.

 Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να δώσει στον Άγιο ένα 

ποτήρι νερό. Μα τα μαρτύρια ξανάρχισαν σκληρότερα. 

Κατά τα μεσάνυχτα της Λαμπροδευτέρας προς Τρίτη ο

 Τουρκαλβανός έφερε ένα πελώριο πριόνι "Να τον 

κόψουμε από το στόμα" συμφώνησαν όλοι. Το σαγόνι 

του Άγιου ανθρώπου, δεν το βλέπετε είναι κομμένο, 

αποκολλήθηκε ξεσκλίδι και πετάχτηκε. Ο Αλέξανδρος

 μη αντέχοντας την καταστροφή πήρε κάποιο πεταμένο 

χατζάρι και αυτοκτόνησε. Τέτοια απελπισία το 'πιασε το

 παιδί, έλεος Κύριε. Εμείς τα φτωχά Θεός γνωρίζει πώς αντέξαμε

 κι αντέχουμε να κρατούμε την ανάσα ακόμη στο στόμα 

μας...». Δεν ήταν ανάγκη, δεν αντέχαμε στο ύστερο, που

 ν' αντέξουμε στην τόση καταστροφή, δεν ήταν πια λόγια, 

ήταν η ανάγκη, τόσα κορμιά σφαγμένα κι ελεεινά, κάτι να

 τα θάψουμε, ο ήλιος κιόλας έτσουζε, οι χρυσόμυγες 

ζουζούνιζαν πάνω στα αίματα, Χριστέ μου τι συμφορά που μας

 μελλότανε να δούνε τα μάτια μας...»

Και συνεχίζει ο Ακίνδυνος: «Ο μοναχός Σταύρος λοιπόν κίνησε

 να πάει στο χωριό και να φέρει στραβά κουτσά τον παπα-Σάββα

 (Ιερέας της Θερμής), εκατό τόσο χρονών άνθρωπο για την κηδεία.

 Εγώ με τον τσοπάνο μείναμε για τους τάφους, η κυρα-Αγγέλα

 με το παιδί πήραν να μαζεύουν τους νεκρούς και να τους 

τακτοποιήσουν, κοψίδια κρέας δηλαδή τι να ταχτοποιήσεις,

 ας είναι... Τα χέρια μου κούτσουρο, πώς ανοίχτηκαν αυτοί οι

 τάφοι ένα θαύμα ήτανε. Για τον Ηγούμενο, την άγια ψυχή,

 ετοίμασα μέσα στην εκκλησιά, τρομάξαμε να βρούμε ένα 

χώρο μέσα στα αποκαΐδια που κάπνιζαν ακόμη. 

Τον προεστό με τη Ντόνα Μαρία μαζί, δίπλα ό,τι μαζέψαμε

 από τη Ρηνούλα και το μωρό, τι να μαζέψεις ένα λιώμα.

 Και πιο πέρα το διάκονο και δίπλα τον Διδάσκαλο. 

Τι πόνος, Θεέ μου, πόσες φορές την ημέρα εκείνης της 

αλησμόνητης πίκρας δεν εμακάρισα να ήμουν κι

 εγώ ένας από τους σφαγμένους....

Κατά το απομεσήμερο έφτασε κι ο Σταύρος με τον παπα-Σάββα,

 ένα ερείπιο γεμάτο συντριβή. Είναι βλέπεις και τυφλός

 «Παιδιά μου, δεν έχω μάτια, θέλω να ιδώ τους Μάρτυρες, 

να ιδώ τον Ηγούμενό μας». Μοιρολόγησε η κυρα-Αγγέλα 

«σπολάτι παπα-Σάββα, είσαι τυχερός, ρώτα κι εμάς που τους

 είδαμε, πόνος παπα-Σάββα, πόνος αβάσταχτος...». Ο 

παπα-Σάββας είχε τυλιχτεί σ' ένα σιγανό κλάμα. Σύρθηκε κατά 

το αγίασμα κι έτριψε τα θαμπά του μάτια σε βαθιά προσευχή.

 Σα σηκώθηκε μόνος του, βαδίζοντας κατά τα λείψανα 

φωτοβολώντας Άγιο Φως, η Βασιλικούλα εσπάραζε: 

«Βλέπει, ο παππούλης βλέπει». Όλοι μείναμε ξεροί κοιτάζοντας

 το θαύμα. Ο παπα-Σάββας ατάραχος φόρεσε πετραχήλι

 κι έβαλε μπρος για την ακολουθία της κηδείας... 

«Ψυχαί Δικαίων εν χειρί Θεού. Και ου μη άψηται αυτών βάσανος...»

Από τότε ο μοναχός Σταύρος και ο Ακίνδυνος, κρυβόντουσαν στις 

σπηλιές των γύρω βουνών. Την ίδια χρονιά (1463), την 

ημέρα της Μεταμορφώσεως (6 Αυγούστου), ο πατήρ Σταύρος 

κατέβηκε στη Θερμή να μιλήσει, να αγιάσει και να

 εμψυχώσει τους Χριστιανούς. Τον είδε όμως, ο δόκτωρ Σβάιτσερ

 και τον «κάρφωσε» στον αγά. Τρεις μέρες μαρτύρια. 

Του κόψανε το αυτί και την άλλη μέρα τη μύτη. Παραμονή

 της Παναγίας του κόψανε το λαιμό και τον ενταφίασαν οι 

Θερμιώτες ύστερα από τρεις μέρες. Τα παλικάρια της Θερμής

 ορκιστήκανε να εκδικηθούν τους Τούρκους.

 Τον Απρίλιο του 1464, συνελήφθη ο Ακίνδυνος καί βρήκε 

μαρτυρικό θάνατο.

Μετά από πεντακόσια χρόνια, στις Καρυές της Θερμής, άρχισε

 να κτίζεται το 1962 η Μονή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, 

Ειρήνης και των συν αυτώ μαρτυρησάντων, μετά από 

σειρά θαυμαστών σημείων (1959-1962) που απεκάλυψαν 

τον μαρτυρικό βίο των Νεομαρτύρων. Ο Φώτης Κόντογλου λέγει:

 «Τοιαύτα θαύματα δεν έγιναν σε κανένα μέρος της

 Οικουμένης όπου κατοικούν Χριστιανοί…». 

Το μοναστήρι σήμερα είναι τόπος προσευχής και άσκησης 

για 45 μοναχές και την Γερόντισσά τους Ευγενία.

 Από όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας, αλλά και του

 υπολοίπου Ορθοδόξου κόσμου, συρρέουν χιλιάδες 

προσκυνητές για να προσκυνήσουν τους Θαυματουργούς

 Αγίους, εις δόξαν του Τριαδικού Θεού, και να ενδυναμωθούν

 πνευματικά σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που διανύει 

το Γένος μας.

Στρατής Ανδριώτης
Βιβλιογραφία: «Άγραφον – Η Αποκάλυψη του Αγίου Ραφαήλ» 

του Φωτίου Λίτσα    

πηγή   

αντιγραφή απο