Όλες οι μεγάλες εορτές συνοδεύονται από έναν σχεδόν καταναγκασμό θρησκευτικής και κυρίως συναισθηματικής κατάνυξης. Τα Χριστούγεννα κάπως έχουν ξεφύγει από αυτόν τον καταναγκασμό, καθώς επικαλύπτεται από έναν μεγαλύτερο: “πρέπει να καταναλώσεις και να περάσεις καλά” κι αυτά τα δυο προϋποθέτουν το ένα το άλλο.
Η πασχαλινή περίοδος έχει τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας, τα οποία αυτός ο καταναγκασμός περιορίζει σε 4 ώρες και ένα 15λεπτο. 2 ώρες τη Μεγάλη Πέμπτη στο “Σήμερον κρεμάται”, 2 ώρες στον Επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής και ένα 15λεπτο στο μεσονύχτιο “Δεύτε λάβετε φως” και “Χριστός Ανέστη”. Πιο πολύ χρόνο απαιτεί ο καλλωπισμός μας για τη συμμετοχή στην Εκκλησία. Άλλωστε, το μεσημέρι της Κυριακής του Πάσχα η όποια “κατάνυξη” πετάγεται μαζί με τις στιμμένες λεμονόκουπες για το ψητό αρνί. Μαζί με το άβολο “Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη”, που εύκολα αντικαθίσταται με το “Χρόνια πολλά”.
Η αίσθησή μου είναι ότι όλο και περισσότερος κόσμος δεν βρίσκει νόημα σε αυτό το άδειο πουκάμισο. Και ο περισσότερος από αυτόν τον κόσμο είναι νεαρόκοσμος. Και καλά κάνει.
Κάθε χρόνο και σε κάθε Λύκειο που υπηρετώ, ξεκινώ το μάθημα για το Πάσχα με την απλή εξήγηση ενός πασίγνωστου εθίμου: το βάψιμο των κόκκινων αυγών και το σπάσιμό τους. Αυτή την απλή και (θα έπρεπε) αυτονόητη εξήγηση για κάθε πιστό Χριστιανό ότι κρατάς τον τάφο σου, λουσμένο από το αίμα του Χριστού, ο οποίος σπάζει αυτονόητα με το “Χριστός ανέστη – Αληθώς ανέστη”, καθώς “Χριστός ανέστη εκ νεκρών”, σε οριστική έγκλιση αορίστου χρόνου, δηλαδή αυτό είναι μια αυτονόητη βεβαιότητα, πάμε σε εμάς τώρα. Είναι κάθε χρόνο εντυπωσιακό το γούρλωμα των μαθητικών ματιών, καθώς πρώτη φορά το ακούνε. Φαντάσου να το αισθανθούν κιόλας, να το κάνουν βίωμά τους. Να νιώσουν ότι ο αγαπημένος τους παππούς, η γλυκειά τους γιαγιά, ο φίλος τους που έφυγε από καρκίνο ή τροχαίο “προσδοκούν ανάστασιν νεκρών”! Φαντάσου να στάξει μέσα τους λίγη από την αναστάσιμη θεολογία της Εκκλησίας!
Αντίθετα, κάθε χρόνο ακούνε και ζουν τα κεφάλαια του θρησκευτικού και συναισθηματικού καταναγκασμού, τη γκρίνια και τον αφόρητο διδακτισμό των φορέων του, το άγχος της τυπικότητας να γίνουν όλα όπως πρέπει κάθε χρόνο – και δως του και μια κλασική πινελιά για τη φετινή τιμή του αμνού.
Τη στιγμή που ένας άλλος Αμνός δεν έχει τιμή στη θυσία Του. Είναι δωρεάν από την απεριόριστη αγάπη Του για τον άνθρωπο και την κτίση – “ιδού καινά ποιώ τα πάντα”!
Κενός = άδειος. Μόνο ο Τάφος του Κυρίου μπορεί να είναι έτσι, όχι οι ψυχές των ανθρώπων.
*Ο Παναγιώτης Ασημακόπουλος είναι δρ Θεολογίας, καθηγητής στο Πρότυπο Λύκειο Ηρακλείου.
