Ατενίζοντας τον Ιησού Χριστό εν σιωπή

του Θεολογου κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ 

Κάθε χρόνο, όταν φτάνει η Μεγάλη Εβδομάδα, ο πιστός προσκαλείται 

για μία επανατοποθέτηση της ζωής του μπρος στο μυστήριο του πάθους του Χριστού.

Ο Χριστός μας ατενίζει καθηλωμένος εκεί στα μεσούρανα, στο Σταυρό Του,

 προσκαλώντας μας και προκαλώντας ταυτόχρονα πιστούς και λιγότερο πιστούς. 

Και ποιος άραγε θα μπορούσε να διαβεβαιώσει ότι προσπέρασε το Σταυρό του Χριστού,

 το αιώνιο αυτό σκάνδαλο της λογικής ανθρώπων και αγγέλων, χωρίς 

κλυδωνισμούς αμφιβολιών, χωρίς κραδασμούς στο επίπεδο των 

αυτονόητων ενδοκοσμικών βεβαιοτήτων;

Φέτος, αντικρίζουμε λίγο πριν την Ανάσταση και πάλι το Χριστό, μέσα 

σε μια πρωτόγνωρη εσχατολογική σύγχυση των άλλοτε αυτονόητων, φαντάζει

 περισσότερο μόνος: δεμένος σαν κακούργος, περιτριγυρισμένος και λοιδορούμενος

 από τον όχλο και το αρχοντολόϊ της πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας του 

«καιρού εκείνου»· με τους μαθητές Του αποσυναρμολογημένους, διασκορπισμένους 

και ανήμπορους να του προσφέρουν κάτι περισσότερο από την άρνηση του Πέτρου.

Κι Αυτός σιωπηλός, να ατενίζει όλους, όπως τότε τον Πέτρο πριν λαλήσει 

ο πετεινός, και να αναμοχλεύει μέσα μας όλες τις αρνήσεις κι όλες τις προδοσίες

 στο πρόσωπό Του, όλα τα πάθη κι όλες τις πληγές.

Να μας κοιτά με μιαν απέραντα μεγαλόπρεπη Σιωπή -όση κι η αγάπη Του- 

που θεραπεύει την κούφια και υβριστική πολυλογία των «εκπροσώπων» 

Του, κάθε μεγαλόστομη και υπερφίαλη καπηλεία της Σιωπής και του Πάθους.

Μία αγιασμένη, πονεμένη Σιωπή για τους πόνους και τις αποτυχίες των ανθρώπων

 όλων των αιώνων, μυστική φωνή στα μύχια της ψυχής μας. 

Μία μεγαλειώδης, εύγλωττη, κατανυκτική Σιωπή Αγάπης.

* * *

«Ο δε Ιησούς εσιώπα». Στον πόνο και στον θρίαμβο. Και όταν έκανε τα 

θαύματα, και όταν δεχόταν τα ραπίσματα. Και όταν εισέρχεται θριαμβευτικά 

στα Ιεροσόλυμα «μετά βαΐων και κλάδων», και όταν ερωτάται από τον

 αρχιερέα Καϊάφα, τον Πιλάτο, τον βασιλιά Ηρώδη: «Ουδέν αποκρίνη; 

ουκ ακούεις πόσα σου καταμαρτυρούσιν; Ο δε Ιησούς εσιώπα».

Σιωπά όταν ο όχλος και οι στρατιώτες τον χλευάζουν, όταν τον προκαλούν

 λέγοντας: «Σώσον σεαυτόν ει Υιός ει του Θεού». Όταν καταφέρουν στο άγιο 

πρόσωπό Του ραπίσματα και με σαρκαστική ειρωνεία τον εξωθούν να

 «προφητεύσει» ποιος τον εράπισε. Ανταποδίδει στην παράλογη 

πρόκληση της ανθρώπινης κακότητας την πορφυρά Σιωπή των

 σταυρωμένων Του χεριών, τη ματωμένη καρδιά της Αγάπης.

Σιωπά ο Ιησούς μπροστά στην μισαλλοδοξία εχθρών, στην αλαζονεία και 

την υποκρισία των «φίλων», γιατί οι λέξεις δεν μπορούν να πουν

 τίποτα περισσότερο απ' όσα πολυσήμαντα μαρτυρούν τα πάθη, 

ο Σταυρός και η Ανάστασή Του.

Η Σιωπή του Ιησού είναι διακριτική συνομιλία, ένας αέναος διάλογος 

αγάπης με τις ψυχές, όταν τα λόγια καθίστανται ανήμπορα να διασπάσουν 

τα τείχη του ορθολογισμού και της αμφιβολίας που έχουν ερμητικά σφραγίσει 

τα «ώτα» μας. Όταν τα πάθη έχουν αλλοιώσει την «λογική» ψυχή μας και την

 έχουν παραδώσει στο παράλογό της τυχαιότητας, το χαοτικό ενήδονο 

κυνήγι της οδύνης.

Συνομιλεί και τότε «εν τη σιωπή» ο Χριστός μαζί μας, γιατί ο άνθρωπος ποτέ

 δεν παύει να είναι Εικόνα του Θεού, ποτέ δεν χάνει την ικανότητα να 

διαισθάνεται, να ξέρει, να «καταλαβαίνει πολύ περισσότερα πράγματα

 απ' όσα μπορεί να εκφράσει», απ' αυτά που μπορεί να ακούσει. 

Ο Σιωπών Χριστός του Πάθους, μας έχει εξασφαλίσει το προνόμιο, ώστε 

«νυν και αεί» να μπορούμε να ψιθυρίζουμε το «μνήσθητί μου, Κύριε» 

του ληστού, ακόμα και πάνω στο σταυρό της πιο μεγάλης ντροπής, της

 πιο μεγάλης απελπισίας.

Ο Χριστός της Σιωπής, είναι ο Χριστός της αγάπης, ο Χριστός της

 αναμονής, δηλαδή ο Χριστός της ελευθερίας: κανένα δεν εξαναγκάζει,

 μα αγαπά, σιωπά και περιμένει την μετάνοιά μας. «Η σιωπή είναι ο

 εσχατολογικός τρόπος με τον οποίον μιλεί και πράττει ο Θεός... 

Όποιος αγαπά δεν φλυαρεί... μα υποφέρει και υπομένει».

* * *

Η Σιωπή του Λόγου! Τα λόγια είναι τα εργαλεία της χρονικότητας.

 Η κατανόηση της ουσίας των λόγων εισάγει στην αιωνιότητα του 

υπέρ-λογου, εκεί όπου τα λόγια είναι περιττά. Η «σιωπή είναι η γλώσσα 

της Βασιλείας του Θεού». «Η σιωπή μυστήριόν εστι του αιώνος του

 μέλλοντος· οι δε λόγοι όργανόν εστι τούτου του κόσμου» (Ισαάκ ο Σύρος).

Η Σιωπή του Λόγου λογοποιεί την παράλογη λογική του πεπτωκότος ανθρώπου. 

Σιωπηλά ανασκάπτει τις καρδιές, αποκόπτει τα καρκινώματα του άλογου

 εγωισμού, δένει τα τραύματα, ζωντανεύει την ερειπωμένη πίστη, 

ετοιμάζει την εξανάσταση.

Μέσα στην σιωπή συντελείται η θεανθρώπινη συνάντηση. 

«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός». 

Ο άνθρωπος εκεί, στη σιγή της ησυχίας, «των υπερφυών γεύεται αγαθών

 και υπερκοσμίων απολαύει καλών, και της του Θεού αγάπης 

καθίσταται χώρημα· και ούτω ερωτοληπτείται και χαίρει και ευθυμεί»

 (άγιος Κάλλιστος).

«Ο φίλος της σιωπής προσεγίζει τον Θεό και συνομιλώντας μυστικά 

μαζί Του, φωτίζεται απ' Αυτόν» (άγιος Ιωάννης Κλίμακος).

Όσοι αυτή την ύστατη ώρα τη Μεγάλης Εβδομάδος,

 κατορθώσουμεατενίζοντες τον Ιησού ν' αφουγκραστούμε ταπεινά

 τη πολύφθογγη Σιωπή Του, αποφασίσουμε «εν μετανοία» να

 εναποθέσουμε στα χέρια Του την ζωή μας και μπούμε στη σιωπή

 του «όλβιου» τάφου, θα λάβουμε σαν δώρο την έξοδο από την 

πολυδαίδαλη σύγχυση, θα ζήσουμε άλλη μία φορά δια του θανάτου 

Του την «εκ νεκρών Ανάσταση»

πηγή

ΔΥΝΗΤΙΚΗ ή ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ Η ΚΑΤΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ;

  Ἀγαπητὲ κ.  Ἀνδράλη

Στὸν διάλογο ποὺ ξεκινήσατε καὶ στὰ ἐρωτήματα ποὺ ἐτέθησαν, σύντομα ἔχω νὰ ἀπαντήσω τὰ ἑξῆς:

Γράφετε ὅτι ὀνομάζω τοὺς ἀντιοικουμενιστὲς –ποὺ δὲν εἶναι ἀποτειχισμένοι– ὡς "σιγονταροοικουμενιστές". Κάνετε λάθος. Κάποιος ἄλλος τοὺς ἀποκαλεῖ ἔτσι. Ρωτῆστε τον, τί ἀκριβῶς ἐννοεῖ.

Σᾶς ρώτησα: γιατί τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς καὶ τοὺς περὶ αὐτὸν πού, σύμφωνα μὲ τὴν ἄποψή σας, παραβαίνουν τὸν ἴδιο ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνα, ἀντὶ νὰ τοὺς ὀνομάσετε κι αὐτοὺς αἱρετικούς –ὅπως ὀνομάσατε ἐμᾶς, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο– ἀντίθετα, αὐτοὺς τοὺς ἐπαινεῖτε; Ποιός κάνει περισσότερο κακό, ὅταν ἐκφέρει κακοδοξίες, ἕνας ἐλάχιστα γνωστὸς λαϊκὸς ἢ ἕνας Ἐπίσκοπος καὶ οἱ περὶ αὐτὸν ἱερωμένοι;

Δὲν ἀπαντήσατε.

Γράφετε ὅτι βλέπω τὰ πράγματα τῆς «ἐποχῆς τοῦ Ἀθηναγόρα ρόδινα», ἢ ὅτι «ὡραιοποιῶ ἐκείνη τὴν ἐποχή»! Ἀγαπητέ μου, τὸ ἀντίθετο. Μετέφερα τὴν θέση τοῦ π. Ἐπιφάνιου, ὅτι «τὰ βήματα τοῦ Ἀθηναγόρα ἦσαν τολμηρά», καὶ τὰ συνέκρινα μὲ ὅσα σήμερα συμβαίνουν· κατέθεσα δὲ τὴν γνώμη, πὼς ἡ κύρια αἰτία, ποὺ φτάσαμε ἐδῶ ποὺ φτάσαμε –ἕνα βῆμα πρὶν τὴν τελικὴ ἐπίθεση καὶ ἐπικράτησει τοῦ Οἰκουμενισμοῦ– εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ἀθετήσαμε καὶ ἀθετοῦμε τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση. Τὸ ὅτι δηλαδή, δὲν θεωροῦν οἱ Ἐπίσκοποιἀναγκαία τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τούς αἱρετικούς, ἀφοῦ πρῶτα καταγγείλουν ὀνομαστικὰ τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς αἱρέσεως.

Γι’ αὐτὸ τὸ τελευταῖο καὶ κρισιμότατο σημεῖο δὲν εἴπατε τίποτα, τὸ ἀγνοήσατε, γιατὶ ἀσφαλῶς –σὰν ἔξυπνος ἄνθρωπος– κατανοήσατε ὅτι, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ κατονομάσουν οἱ Ἐπίσκοποι τοὺς αἱρετικοὺς ἡγέτες, κατατάσσοντας πρῶτον στὴ σειρὰ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τότε, ἡ ἀμέσως ἑπόμενη κίνησή τους, εἶναι νὰ μὴν ἔχουν ἐπικοινωνία μαζί του. Κι αὐτὸ δὲν τὸ θέλουν!

Νά, γιατί οἱ Μητροπολίτες Ναυπάκτου, Πειραιῶς, Αἰτωλίας κ.ἄ., παρότι γνωρίζουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση, παρότι τοὺς παρακαλέσαμε –καὶ προκαλέσαμε– μὲ ἀνοικτὲς ἐπιστολὲς νὰ κατονομάσουν τοὺς ἡγέτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀρνοῦνται νὰ τὸ πράξουν. Κάνουν κάτιπρωτοφανὲς καὶ ἀλλοπρόσαλλο στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία: ὁμιλοῦν ὄχι γιὰ μιὰ ἁπλὴ αἵρεση, ἀλλὰ γιὰ τὴν ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κι ὅταν τοὺς καλοῦμε νὰ κατονομάσουν ἐκείνους ποὺ διδάσκουν τὴν αἵρεση καὶ τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς αἱρέσεως, σιωποῦν, ὡσὰν οἱ αἱρεσιάρχες νὰ εἶναι ἀόρατοι! Διότι, σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση, δὲν θὰ μποροῦν νὰ ὑποδέχονται «μετὰ βαΐων καὶ κλάδων» τὸν Πατριάρχη –κατὰ τὶς ἐδῶ ἐπισκέψεις του– καὶ τότε, οἱ ὅποιες φιλοδοξίες τους καταστρέφονται καί, ἀσφαλῶς, κινδυνεύει ὁ θρόνος τους!

Νά, γιατί, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ἐννοώντας καὶ τοὺς παραπάνω, ὁμίλησε γιὰ μιὰ νέα αἵρεση, γιὰ τὴν ὁποία ἐφεῦρε τὸν ὅρο «ὀνοματοκρυπτισμός». Εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ “ἀποκρύπτειν” τὰ ὀνόματα τῶν αἱρετικῶν “ὀρθόδοξων” Πατριαρχῶν καὶ Ἐπισκόπων, ἕνεκα τοῦ κόστους ποὺ ἐνέχει αὐτὴ ἡ ἀποκάλυψη.

Ἂν, τώρα, οἱ πιστοί, μὴ γνωρίζοντες ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι, προστρέχουν πρὸς αὐτοὺς τοὺς «ψευδο-διδασκάλους»  –κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο– καὶ τοὺς περιβάλλουν μὲ τιμές, καὶ ἀποδέχονται αὐτοὺς τοὺς πνευματικοὺς «λύκους» ὡς ποιμένες καὶ καθοδηγούς τους, αὐτὸ οὐδόλως προβληματίζει τοὺς Πατέρες τοῦ Ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς καὶ τὸν Μητροπολίτη τους.

Ἐπειδή, λοιπόν, δὲν σᾶς συμφέρει ἡ συζήτηση αὐτοῦ τοῦ θέματος, τὸ μεταθέτετε, καὶ οὐσιαστικὰ ρωτᾶτε: ὅσοι δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους, «οἱ μὴ ἀποτειχισμένοι εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας»; Ποιός ἀρνήθηκε κάτι τέτοιο; Διαβάστε τὴν βιβλιογραφία γιὰ τὸ θέμα (ὅπως τὰ βιβλία τοῦ π. Εὐθύμιου, ποὺ ὅπως φαίνεται δὲν τὰ ἔχετε διαβάσει καὶ παρόλα αὐτὰ γράφετε, ὅσα συκοφαντικὰ γράφετε ἐναντίον μας) κι ἐκεῖ θὰ δεῖτε τί γράφουν οἱ Πατέρες γιὰ τὸ θέμα.

Σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, ἐκεῖνο ποὺ νομίζω πὼς πρέπει νὰ τονισθεῖ ἐπίμονα, –καθὼς μάλιστα προηγεῖται χρονικὰ (καὶ λογικὰ) τοῦ τελευταίου σας ἐρωτήματος– εἶναι ἡ ἐξακρίβωση καὶ κατάδειξη τοῦ ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοί-οἰκουμενιστὲς ἡγέτες. Γιατί, γιὰ νὰ εἶναι κάποιος αἱρετικός, πρέπει, ἢ ὁ ἴδιος νὰ κηρύσσει αἵρεση, ἢ νὰ ἀκολουθεῖ κάποιον αἱρεσιάρχη. Ἂν οἱ ὑπεύθυνοι Ἐπίσκοποι καὶ ποιμένες, ἀποκρύπτουν τὰ ὀνόματα τῶν αἱρετικῶν, πῶς θὰ γνωρίζουν μὲ βεβαιότητα οἱ πιστοί (πέρα ἀπὸ ὑποψίες καὶ ἐνδείξεις) ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοί, ὥστε νὰ τοὺς ἀποφεύγουν; Πῶς θὰ ἀκολουθήσουν τὶς συμβουλὲς τῶν Πατέρων. Διότι οἱ Ἅγιοι Πατέρες λέγουν ὅτι, ὅταν ὁ Ποιμένας διδάσκει κακοδοξίες, εἶναι αἱρετικὸς καὶ πρέπει, ὁ κάθε πιστός, νὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτόν ὡς «ἀπὸ ὄφεως». Κι αὐτὴ ἡ διδασκαλία, εἶναι διδασκαλία ὅλων τῶν Ἁγίων («πατερικὴ συμφωνία», “consensus Patrum”). Ὁ μητροπολίτης, τὶς ἀπόψεις τοῦ ὁποίου ὑποστηρίζετε, γιατί δὲν τὴν ἐφαρμόζει;

Ἂς προσπαθήσω νὰ θέσω κάποια ἐρωτήματα, γιὰ νὰ διευκολύνω στὴν διερεύνηση τοῦ θέματος:

Συμφωνεῖτε ἢ ὄχι μὲ τοὺς Πατέρες, ὅτι κάθε αἵρεση μᾶς ἀποκόπτει ἀπὸ τὸν Θεό; Συμφωνεῖτε ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς (ὄχι ἡ καθημερινὴ ἐπικοινωνία μαζί τους στὶς δουλειές μας), ἀλλοιώνει τὸ φρόνημα τῶν πιστῶν –ὅπως διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή– καὶ συντελεῖ στὴν προοδευτική ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, τουτέστιν ἀπὸ τὸ Θεό, ὅπως διδάσκουν ἀπὸ συμφώνου οἱ Πατέρες;

Συμφωνεῖτε μὲ τὴν θέση τῶν Ἁγίων Πατέρων ὅτι τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν οὐδεμία χάρη ἢ βοήθεια μεταδίδουν, ἀντίθετα, ὅσοι ὀρθόδοξοι μετέχουν σ’ αὐτά, παίρνουν κατάκριση, σκοτασμὸ καὶ κόλαση, γιατὶ τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν εἶναι βλαβερὰ καὶ ψυχοκτόνα; (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης).

Σκεφθεῖτε τώρα· ποιοί τελοῦν τὰ μυστήρια; Δὲν τὰ τελοῦν οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς; Ὅταν αὐτοὶ εἶναι αἱρετικοί, διδάσκουν δηλαδὴ φανερὰ αἱρετικὲς θέσεις καὶ πράττουν αἱρετικά, αὐτοὺς πρέπει νὰ τοὺς ἀκολουθοῦμε; Πρέπει νὰ ἀναφωνοῦμε «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», ὅταν π.χ., ἐπισκέπτεται ὁ κ. Βαρθολομαῖος τὴν Κοζάνη καὶ τὴν Καστοριά; Ποιό μήνυμα δίδουν στοὺς πιστούς, οἱ 20-30 Ἐπίσκοποι ποὺ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸν ὑποδέχονται; (μεταξύ αὐτῶν καὶ ὁ Πειραιῶς). Μήπως δίδουν τὸ μήνυμα, ὅτι μπορεῖτε ἄφοβα νὰ ἐπικοινωνεῖτε μὲ τὸν αἱρεσιάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ἄφοβα νὰ πηγαίνετε στὸ Φανάρι, νὰ παίρνετε τὴν εὐλογία του, νὰ κοινωνεῖτε ἀπὸ τὰ χέρια του καὶ ἔτσι, νὰ ἀναγνωρίζετε ἔμμεσα καὶ ἄμεσα τὶς κακοδοξίες του καὶ τὶς καταλυτικὲς γιὰ τὴν Πίστη ἐνέργειές του;

Θὰ πεῖτε ὅτι αὐτὸ ἰσχύει μόνο γιὰ τοὺς καταδικασμένους αἱρετικούς. Ἂν ἔτσι διδάσκουν οἱ πατέρες τοῦ ἀντιαιρετικοῦ γραφείου, ἀντιτίθενται πρὸς τὴν Ἁγ. Γραφὴ καὶ «τοὺς Ἁγ. Πατέρες. Ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης π.χ., γράφει ὅτι, ἂν κάποιος μεταλαμβάνει ἐν γνώσει του ἀπὸ αἱρετικὸ (τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως, τότε, ποὺ δὲν εἶχε καταδικασθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία), αὐτὴ ἡ κοινωνία τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν τὸν συγκαταριθμεῖ μὲ τὸν διάβολο: «Τὸ γὰρ κοινωνεῖν παρὰ αἱρετικοῦ ἢ προφανοῦς διαβεβλημένου κατὰ τὸν βίον, ἀλλοτριοῖ Θεοῦ, καὶ προσοικειοῖ τῷ διαβόλῳ».

Μοῦ γράφετε, κ. Ἀνδράλη: «Προτιμῶ νὰ διαβάζω ἀντιοικουμενιστικὰ κείμενα, παρὰ ἄρθρα κατὰ ἄλλων ἀντιοικουμενιστῶν. Ὅταν τρωγόμαστε μεταξύ μας, οἱ μόνοι ποὺ κερδίζουν εἶναι οἱ οἰκουμενιστές».

Μά, τί ἀξία ἔχουν τὰ δικά μας, ἐλάχιστης δημοσιότητας κείμενα, ὅταν οἱ ἐνέργειες αὐτὲς τοῦ Ἐπισκόπου/ων τὰ ἀνατρέπει; Ὁ κίνδυνος πλέον, δὲν προέρχεται μόνο ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς λεγόμενους ἀντι-οἰκουμενιστές. Αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται ὅτι ὑπάρχουν συγκεκριμένοι αἱρετικοί, μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ, καὶ τοὺς ἐξυπηρετεῖ νὰ μᾶς κάνουν νὰ νομίζουμε ὅτι οἱ ἀρχηγοὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι κάποια φαντάσματα, ἀνώνυμες ἢ καὶ ἀνυπόστατες ὑπάρξεις. Κι ἐδῶ θυμίζουν τὴ φράση κάποιου πιστοῦ: ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία τοῦ Διαβόλου, εἶναι νὰ μᾶς πείσει ὅτι δὲν ὑπάρχει.

Ἄρα, δὲν ὑπάρχει σὲ μᾶς ἡ διάθεση «νὰ τρωγόμαστε μεταξύ μας». Καταγγέλουμε τὴν αἵρεση, αὐτὴν θέλουμε νὰ «φᾶμε»-πολεμήσουμε, ὅπου κι ἂν ὑπάρχει. Ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κύριε Ἀνδράλη, δυστυχῶς, δὲν περιορίζεται μόνο στὰ οἰκουμενιστικὰ περιβάλλοντα. Ἐξάλλου, κι ἐμᾶς –ἐσεῖς ὁ ἴδιος– μᾶς ὀνομάσετε αἱρετικούς, ἂν καὶ θέλετε τάχα νὰ διαβάζετε τὰ ἄρθρα μας, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση νὰ μὴν θίγουμε ὅλους τοὺς Οἰκουμενιστές. Ἀσφαλῶς, τότε, θὰ παύσουμε γιὰ σᾶς νὰ εἴμαστε αἱρετικοί.

Ὅμως, ἐφ’ ὅσον ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας, τότε, τὴ νοθεία τῆς ἀλήθειας (τὴν αἵρεση) πρέπει νὰ τὴν ἀποκαλύπτουμε καὶ νὰ τὴν καταγγέλλουμε, ὅπου κι ἂν βρίσκεται. Ἡ αἵρεση δὲν γνωρίζει στεγανά. Εἰσχωρεῖ καὶ σὲ Δεσποτικὰ μέγαρα. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ προκαλεῖ μεγαλύτερη ζημιά. Εἰσβάλλει καὶ στὰ μυαλὰ θεολόγων. Γι’ αὐτό, θὰ σᾶς εἶμαι εὐγνώμων, ἂν μὲ βοηθήσετε μὲ πατερικὰ καὶ ἁγιογραφικὰ κείμενα, νὰ διορθώσω λανθασμένες ἀντιλήψεις, ποὺ τυχὸν ἔχω υἱοθετήσει ἀνεπιγνώστως.

Μὲ πληροφορεῖτε, ἐπίσης, ὅτι ψάξατε στὰ ἔργα τοῦ ἁγίου Νικοδήμου καὶ πουθένα δὲν βρήκατε νὰ ὁμιλεῖ περὶ «ὑποχρεωτικῆς» ἀποτειχίσεως. Ἀφοῦ ψάξατε, γιὰ πεῖτε μου: βρήκατε νὰ ὁμιλεῖ κάπου περὶ «δυνητικῆς» ἀποτειχίσεως; Αὐτό, ἀγαπητέ μου, εἶναι μιὰ νέα προβληματική, ποὺ προωθεῖ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς μὲ τὸ Ἀντιαιρετικό του Γραφεῖο. (Ἂν κάποτε τὴν ἐξέφρασε καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος, τότε ἦσαν ἄλλα τὰ δεδομένα). Ἐμᾶς, βέβαια, πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει, τί διαχρονικὰ δίδαξαν οἱ ἀναγνωρισμένοι Ἅγιοι Πατέρες, ἡ «πατερικὴ συμφωνία». Κι οἱ Πατέρες δὲν ἐσκέπτοντο ὅπως ἐμεῖς σήμερα, ἂν εἶναι δυνητικὸς ἢ ὑποχρεωτικὸς κάποιος Κανόνας, ἀλλὰ ἐφάρμοζαν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση, ἀπομακρυνόμενοι ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς τὸ κατὰ δύναμιν.

Ἀντιληφθήκατε ποτέ, κάποιος Ἅγιος νὰ θέσει π.χ. τὸ ζήτημα, ἂν κάποια θεία Ἐντολὴ εἶναι δυνητικὴ ἢ ὑποχρεωτική; Εἶναι ἄραγε δυνητικὸς ὁ περὶ «εἰρηνοποιῶν», ἢ περὶ «πενθούντων», ἢ περὶ «δεδιωγμένων ἕνεκα δικαιοσύνης» μακαρισμός; Κι ἐφ’ ὅσον δὲν διατυπώνονται μὲ τὴν μορφὴ ἀναγκαστικῆς Ἐντολῆς, μποροῦμε νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν ἐφαρμογή τους;

Σημάτης Παναγιώτης

__________________

Υ.Γ. Γιὰ τὸν κ. Καρδάση, ὁ ὁποῖος σχολιάζει τὸ ἴδιο ἄρθρο:

1. Γράφετε: «Ὁ ὅρος "ἡμισυλλείτουργο" θεωρεῖται ἀδόκιμος». Ἀσφαλῶς, ἀλλὰ βλέπετε ὁ Οἰκουμενισμὸς μὲ ἀδόκιμο, καὶ ἀνέντιμο, καὶ ἐπικίνδυνο τρόπο προσπαθεῖ νὰ ἑδραιωθεῖ καὶ σιγά-σιγὰ τὸ ἐπιτυγχάνει. Ἐξ ἄλλου ὁ ὅρος δὲν εἶναι δικός μου. Τὸν χρησιμοποίησαν ἄλλοι, δόκιμοι θεολόγοι-ἱερωμένοι.

2. Γράφετε: «Τὰ ὑπογραφέντα στὸ Μπαλαμάντ δὲν κατακυρώθηκαν συνοδικά, ἄρα εἶναι ἕωλα». Ἀσφαλῶς κάνετε λάθος, διότι αὐτὰ τὰ «ἕωλα»  ἐφαρμόζονται στὴν πράξη ἀπὸ Ἐκκλησίες, ὅπως μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στὰ κειμενά μας, χωρὶς οἱ φύλακες τῆς Πίστεως «ἐπί-σκοποι» νὰ προχωροῦν σὲ καταδίκη ὅσων τὰ ἐφαρμόζουν. Ἐκτὸς αὐτοῦ, «ἕωλα» ἦσαν καὶ τὰ περὶ «χριστοτόκου» τῶν περὶ τὸν Νεστόριο, ἀφοῦ δὲν εἶχαν «κατακυρωθεῖ συνοδικά». Αὐτό, ὅμως, δὲν ἐμπόδισε δύο Πατριάρχες (Κελεστῖνο καὶ Κύριλλο) νὰ ἐπαινέσουν τοὺς ἀποτειχισθέντας (ποὺ δὲν τὰ θεώρησαν «ἕωλα» καὶ διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Νεστορίου) καὶ νὰ ἐπέμβουν ἀμέσως, ἀπαιτώντας ἀπὸ τὸν Νεστόριο, ἐντὸς δέκα ἡμερῶν, νὰ ἀρνηθεῖ τὶς κακοδοξίες του.

Για τὰ ἄλλα ποὺ γράφετε, ἔχει ἀπαντήσει ὁ π. Εὐθύμιος στὰ κείμενά του ὡραιότατα, ἁγιοπατερικά, κατανοητά. 


Τά κείμενα-σχόλια ὑπάρχουν στὶς διευθύνσεις:

http://aktines.blogspot.gr/2013/04/blog-post_4312.html

http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_10.html

http://www.apotixisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_2215.html#comment-form

http://www.apotixisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_5064.html#comment-form

πηγή

Παρα-πατερικές επιθέσεις ἀρχιμανδρίτη

 Σὲ διάφορα ἱστολόγια εἴδαμε μιὰ νέα δημοσίευση τοῦ ἀρχιμανδρίτη τοῦ Ἀντιαιρετικοῦ γραφείου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, π. Παύλου Δημητρακόπουλου. Τιτλοφορεῖται: «Δὲν συγκλονίζεται λοιπὸν ἡ Ἱεραρχία μας;». 

Τὸ θέμα του εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ ἀδιαφορία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιὰ τὴν ἐπέκτασή του. Μὲ τὴν ἀφορμὴ ὅμως αὐτή –καὶ «τεχνηέντως»– βρῆκε τρόπο νὰ ἐπιτεθεῖ καὶ πάλι ἐναντίον ὅσων ἔχουν διαχωρίσει τὴν θέση τους ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, ὄχι θεωρητικά, ἀλλὰ ἐμπράκτως, ἀκολουθώντας τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔτσι –δυστυχῶς– ὁ π. Παῦλος συνεχίζει τὸν κατήφορο τῆς ἐμπαθοῦς παραπληροφόρησης. Ἀναφέρεται σ' ἐμᾶς ποὺ διακόψαμε τὴ σχέση μας ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, παραθέτει καὶ μερικὲς προτάσεις ἀπὸ τὸ κείμενο Ἀποτειχίσεώς μας, καὶ ἀπευθυνόμενος στοὺς Ἐπισκόπους τοὺς ἐρωτᾶ:

«Δὲν πονᾶ λοιπὸν καὶ δὲν ὀδύρεται ἡ Ἱεραρχία μας πρὸ αὐτοῦ του τραγικοῦ φαινομένου, δὲν σπαράσσεται νὰ βλέπη τὰ λογικά της πρόβατα νὰ ἀποσχίζονται καὶ νὰ ἀποχωρίζονται ἀπὸ τὴν μάνδρα της;».

Πάτερ μου, γράψατε μιὰ ἄθλια κριτικὴ γιὰ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ περὶ τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου καὶ τῆς ἀποτειχίσεως. Σᾶς ἀπάντησε ὁ π. Εὐθύμιος μὲ συντριπτικὰ στοιχεῖα, ἀντλώντας ἀπὸ τὴν ἁγιοπατερική μας Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ δὲν καταλάβατε τίποτα; Ἀποδέχεσθε π. Παῦλε, ὅτι ἡ Πρωτοδευτέρα Σύνοδος εἶναι Ὀρθόδοξη καὶ ὁ ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνας θεσπίστηκε ἀπὸ αὐτή;

Ἀσχέτως, ἂν ἐσεῖς δὲν θέλετε νὰ ἀποτειχιστεῖτε γιὰ τοὺς λόγους σας, ἀδυνατεῖτε νὰ ἀντιληφθεῖτε τὸ στοιχειῶδες, ποὺ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος τὸ διδάσκει ἐδῶ καὶ δεκαετίες; Ὅτι δηλαδὴ ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου (κατὰ τὸν π. Ἐπιφάνιο) προβλέπεται ἀπὸ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου;

Χρησιμοποιεῖτε στὸ βιβλίο σας ὡς αὐθεντία τὸν π. Ἐπιφάνιο. Ὁ π. Ἐπιφάνιος, ὅμως, λέγει: ὅτι, ὅποιος θέλει νὰ ἐφαρμόσει τὴν ἀποτείχιση, εἶναι ἐλεύθερος νὰ τὸ κάνει. Τοῦτο εἶναι ὀρθόδοξη πράξη καὶ δὲν τὸν βγάζει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, ἀντιστεκόμενος καὶ διαμαρτυρόμενος γιὰ τὴν αἵρεση. Ἀρκεῖ νὰ μὴ προχωρήσει περαιτέρω, νὰ μὴ δημιουργήσει δηλαδή, ὅπως οἱ Παλαιοημερολογῖτες ἄλλη Σύνοδο-Ἐκκλησία. Τί παραπάνω κάναμε καὶ μᾶς κατηγορεῖτε; Γιατί παραπλανᾶτε ὅσους ἀγνοοῦν τὸ θέμα καὶ μᾶς βγάζετε ἐκτὸς Ἐκκλησίας;

[Παραθέτω καὶ ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὰ κείμενα τοῦ π. Ἐπιφάνιου καὶ τοῦ π. Θεόκλητου Διονυσιάτη: «Ἄν τις κληρικός, λέγει ὁ Κανών, ἀποκοπῆ ἀπὸ τοιούτου Ἐπισκόπου “πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως”, οὐδαμῶς παρανομεῖ, διὸ καὶ δὲν ὑπόκειται εἰς ἐπιτίμησιν, ἀλλὰ μᾶλλον ἄξιος ἐπαίνου εἶναι... Ὁ παύων τὸ μνημόσυνον τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου Κληρικός, ἀρκεῖται εἰς τοῦτο, ἀποφεύγει νὰ μνημονεύση ἑτέρου καὶ ἀναμένει ἐν ἠρεμίᾳ συνειδήσεως τὴν κρίσιν τῆς Συνόδου» (Θεοδωρόπουλου Ἐπιφάνιου, Τὰ δύο Ἄκρα, σελ. 75-76).  Καὶ ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης σημειώνει: «Ἑπομένως ἐν περιπτώσει αἱρέσεως ... ὁ ἀποκόπτων τὸ μνημόσυνον χωρὶς νὰ ἀναμείνη τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἐκκλησίας ἤτοι πρὶν ἐκδοθῆ ἀπόφασις Συνοδικὴ ...οὗτος ἐν τάξει εἶναι, μάλιστα ὁ τελευταῖος οὗτος καὶ τιμῆς ἄξιος εἶναι» (Διονυσιάτου Θεόκλητου, “Ἀθωνικὰ Ἄνθη”, τόμ. Ι, σελ. 125)].

Εἶναι γνωστό, ὅτι οἱ δύο παραπάνω πατέρες, δέχονται τὸ δυνητικὸ τῆς Ἀποτειχίσεως, ποὺ δὲν σχολιάζω, ἀφοῦ δὲν πρόκειται περὶ αὐτοῦ ἐδῶ. Δέχομαι ὅμως, χάριν τῆς συζητήσεως, ὅτι εἶναι δυνητικὴ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος, ὅπως ὑποστηρίζετε (καὶ ὄχι ὑποχρεωτική). Ἐσεῖς, μὲ ποιὰ λογικὴ ὑποστηρίζετε ὅτι, ἐμεῖς ποὺ ἀποτειχιστήκαμε, "δυνητικά" ἔστω, εἴμαστε ἔξω ἀπὸ τὴν μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας; Ἀπορρίπτετε τὴν θεωρία καὶ τοῦ π. Ἐπιφανίου; Καταργεῖτε, τώρα, ἀκόμα καὶ τὸ δυνητικόν τοῦ Ἱ. Κανόνος; Μήπως σᾶς ἦρθε «νέο φῶς», ὅπως κατὰ καιροὺς δέχονται καὶ οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ;

Καὶ καλὰ δὲν δέχεσθε τὶς θέσεις μας, οὔτε τὶς κατοχυρωμένες μὲ ἑκατοντάδες πατερικὰ κείμενα ἐξηγήσεις τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ. Μὲ ποιά λογική, ὅμως, μᾶς συκοφαντεῖτε ὡς «ἐκτὸς Ἐκκλησίας», ἀκόμα καὶ καθόσον ἀκολουθοῦμε τὴν θέση-ἑρμηνεία τοῦ π. Ἐπιφάνιου; Γιατί θέλετε νὰ ἀκολουθήσουμε τὶς καινοφανεῖς καὶ ἀναπόδεικτες δικές σας θεωρίες; Ἀκόμα κι ἂν δεχθοῦμε νὰ συζητήσουμε τὶς θέσεις σας, ὥσπου νὰ διευκρινιστοῦν καὶ νὰ φανεῖ, ἂν ἔχετε ἐσεῖς δίκιο ἢ ὁ π. Ἐπιφάνιος, ποιὸς σᾶς δίνει τὸ δικαίωμα νὰ γράφετε ὅτι εἴμαστε «ἐκτὸς Ἐκκλησίας»;

Καὶ στὸ κάτω-κάτω, ἀφοῦ κόπτεστε στὸ βιβλίο σας ὑπὲρ τοῦ Συνοδικοῦ συστήματος, γιατί ὑφαρπάζετε τὴν κρίση τῆς Συνόδου καὶ δὲν ἀφήνετε αὐτὴν νὰ ἀποφασίσει;

Νομίζετε, πάτερ, ὅτι ἀπὸ μόνος σας εἶστε μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος;

Σημάτης Π.

___________________

Υ.Γ.: Εἶναι καὶ πολλὰ ἄλλα σημεῖα τοῦ ἄρθρου σας, π. Παῦλε, μὲ τὰ ὁποῖα διαφωνοῦμε. Ἐπειδὴ ἡ ἀπάντηση τοῦ π. Εὐθυμίου (κοντὰ στὶς εἴκοσι συνέχειες ποὺ δημοσιεύτηκαν) εἶναι ἐπαρκής, δὲν ἐπεκτεινόμαστε. Μόνο μιὰ ἐρώτηση σὲ μιὰ φράση σας.  Γράφετε:

«Ἐκεῖνοι γιὰ νὰ διαφυλάξουν αὐτὴ τὴν πίστη θυσίασαν θέσεις καὶ ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα, μητροπολιτικοὺς καὶ πατριαρχικοὺς θρόνους, ὑπέστησαν ἐξορίες, διωγμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια, ἢ ἀκόμη θυσίασαν καὶ τὴν ἴδια τὴν ζωή τους».

Πράγματι, πάτερ, ἔτσι ὅπως τὰ λέτε εἶναι. Ἐκεῖνοι, πρὶν συγκληθεῖ Σύνοδος –γιὰ νὰ ἐκδιώξει τοὺς αἱρετικούς– διέκοψαν τὴν «κοινωνία» μαζί τους, κι αὐτὸ ἔγινε ἀφορμὴ νὰ θυσιάσουν ἀκόμα καὶ τὴ ζωή τους, ἐπειδὴ κάποιοι ἄλλοι Πατριάρχες –προκάτοχοι στὸ θρόνο καὶ στὴν αἵρεση τοῦ κ. Βαρθολομαίου– ὅπως ὁ Νεστόριος, ὁ Πύρρος, ὁ Καλέκας, ὁ Βέκκος, δὲν ἀνέχονταν τὴν ἀποτείχισή τους.

Ἐσεῖς ποὺ ἐλέγχετε τὴν σύγχρονη Σύνοδο, γιατί δὲν τοὺς ἀκολουθεῖτε;

 (*) Τὸ κείμενο τοῦ π. Παύλου, μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό:

 http://aktines.blogspot.gr/2013/04/blog-post_4312.html

πηγή

Το Οικουμενιστικό μόλυσμα επεκτείνεται ΚΑΙ ΠΑΛΙ Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ -Παναγιώτης Σημάτης

 Ὤ, τῆς ὑποκρισίας, τὴν ὁποία ἀπὸ δῶ καὶ στὸ ἑξῆς θὰ εἰσπράττουμε ἀπὸ «ὀρθόδοξα» χείλη!

Ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ στὸ νέο Ἀνακοινωθέν του, κατηγορεῖ τὸν αἱρετικὸ Πάπα γιὰ «ἔκδηλο καταφρόνησι» καὶ ἀγένεια πρὸς τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο!

Τὴν ἀνθρώπινη ἀγένεια ὁ Πειραιῶς, τὴν βλέπει καὶ τὴν καυτηριάζει, τὴν βλασφημία ὅμως, τοῦ ΠατριάρχηΒαρθολομαίου καὶ τὸν προδοτικὸ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξίαρόλο του, τὸν παραβλέπει καὶ τὸν ἀμνηστεύει. Ἡ παρουσία τοῦ Πατριάρχη στὴ Ρώμη, στὴν ἐγκαθίδρυση ἑνὸς αἱρετικοῦ «ἐπισκόπου», καὶ ἄρα ἀμετανοήτου ἐχθροῦ τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Χριστοῦ, οὐδόλως στενοχωροῦν τὸν κ. Σεραφείμ! Θὰ ἐπαναλάβω τὸ αὐτονόητο: Ποιός Ἅγιος Πατέρας θὰ ἔφτανε σ’ αὐτὸ τὸ κατάντημα; Φαντάζεται κανεὶς τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, νὰ παρίσταται σὲ ἐνθρόνιση αἱρετικοῦ; Λεπτομέρειες ἐνοχλητικὲς γιὰ τοὺς σύγχρονους Ἀρχιερεῖς ὅλα αὐτά.

Ἐπειδὴ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Πειραιῶς δὲν μπορεῖ νὰ κατηγορηθεῖ γιὰ ἀφέλεια ἢ γιὰ ἄγνοια, ἄρα ὅ,τι κάνει τὸ κάνει σκοπίμως, ἐκλαμβάνουμε τὴν τακτική του νὰ τὰ βάζει μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα, νὰ ἐλέγχει καὶ νὰ κατονομάζει ποικίλες καὶ ἀπίθανες καταστάσεις καὶ πρόσωπα, ἀλλὰ νὰ μὴ κατονομάζει τοὺς προβατόσχημους λύκους, τοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ τὸν ἡγέτη τους, καὶ τοὺς βοηθούς του, αὐτὴ του τὴν τακτικὴ ἐκλαμβάνουμε ὡς ἀντορθόδοξη ἐνέργεια, ποὺ τὸν κατατάσσει στὸ χῶρο τῶν κρυπτο-Οἰκουμενιστῶν ἢ στὴν αἵρεση τοῦ «ὀνοματοκρυπτισμοῦ», ὅπως ἐπιτυχῶς ἐχαρακτήρισε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης (κι ὄχι ἐμεῖς), ἐκείνους ποὺ ἀρνοῦνται νὰ κατονομάσουν τοὺς αἱρετικούς.

Ἔτσι, ἐνῶ ὁ Πατριάρχης ἀπεκάλεσε τὸν Πάπα«Ἁγιότατον, θεοπρόβλητον» (βλασφημώντας στὸν Τριαδικὸ Θεό, ὡς Αὐτὸς νὰ ἐξέλεξε ἕναν αἱρετικό!!!), ἐνῶ ἀποκάλεσετὸν Πάπα «Πρωθιεράρχην  τῆς  προκαθημένης τῆς ἀγάπης σεβασμίας Ἐκκλησίας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης»,ἐνῶ ἐβεβαίωσε ὅτι αὐτὸς (ὁ “ὀρθόδοξος” Πατριάρχης) καὶ ὁ Πάπας (ὁ αἱρετικὸς ἡγέτης) «πορεύονται ὁμοῦ οἱ ποιμένες καί οἱ πιστοί (ὀρθόδοξοι καὶ Παπικοὶ) τήν ὁδόν τῆς ἀληθείας» (ἄρα καὶ οἱ αἱρετικοὶ ἔχουν τὴν ἀλήθεια!), ἐνῶ εἶπε ὅλα τοῦτα τὰ βλάσφημα, μὲ αὐτὰ δὲν ἀσχολήθηκε καθόλου ὁ Πειραιῶς. Ἔστρεψε ἀλλοῦ τὴν προσοχὴ τοῦ Ποιμνίου του, μακριὰ ἀπὸ τὶς ἀπαράδεκτες ἐνέργειες τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Ἔσπευσε νὰ ἐρευνήσει τὸ ...παρελθὸν τοῦ Πάπα! Γιὰ νὰ καταλάβουμε τί; Μήπως καὶ δὲν γνωρίζαμε ὅτι ὁ Πάπας εἶναι αἱρετικός, καὶ περιμέναμε νὰ μάθουμε ἀπὸ τὸν Πειραιῶς λιγότερες ἢ περισσότερες λεπτομέρειες ἀπὸ τὴν ζωήν τοῦ νέου Πάπα Φραγκίσκου, γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε ἂν εἶναι αἱρετικός;

Τὸ γράψαμε προχθὲς καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνουμε. Ὁ Πειραιῶς παίζει ἀποπροσανατολιστικὸ ρόλο, οἰκουμενιστικὰ παιχνίδια. Συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα (γιὰ νὰ πάρουμε κι αὐτὴ τὴν ἐκδοχή). Παρὰ τὶς παρακλήσεις, τὶς προκλήσεις καὶ τὶς ὀχλήσεις, ἀρνεῖται νὰ ἐλέγξει τὸν Πατριάρχη, τὸν κυρίως ὑπεύθυνο γιὰ τὴν ἐμπέδωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ἀρνεῖται νὰ κατονομάσει αὐτὸν ποὺ προάγει ἐκ τῶν ἔσω τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (παρόλο ποὺ καὶ ὁ Πειραιῶς παραδέχεται τὴν ὕπαρξή της)· οἱ ὑψηλὲς «Ἐντολὲς» ποὺ εἰκάζουμε πὼς ἔχει, εἶναι νὰ μὴν κατονομάσει τοὺς αἱρετικοὺς ἡγέτες, συμμάχους τοῦ Πατριάρχη. Καὶ γιὰ νὰ ἀποπροσανατολίσει τοὺς πιστούς, ἀσχολεῖται μὲ τὸ παρελθὸν ἑνὸς γνωστοῦ καὶ παμπάλαιουαἱρετικοῦ, ὅπως εἶναι ὁ ἑκάστοτε Πάπας. Καὶ ἀφήνει ἔτσι ἀνενόχλητο τὸν κ. Βαρθολομαῖο νὰ ἀποκαθαίρει τὸν Πάπα ἀπὸ τὸ στίγμα τοῦ αἱρετικοῦ, μέσῳ τῶν ἀσπασμῶν καὶ τῶν προσφωνήσεων, νὰ τὸν ἐνδύει μὲ φορέματα καὶ φωτοστέφανο ἁγιότητος, νὰ θέτει στὸ πρόσωπο ἑνὸς λύκου τὸ κώδιον (τὸ ντύμα) τοῦ προβάτου.

Παραθέτουμε κάποια ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἐναντίον τοῦ Πάπα καὶ ὑπὲρ τοῦ Οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη, τὸν ὁποῖο μάλιστα χαρακτηρίζει ὡς τὸν «μόνον ἀληθῆ Ἐπίσκοπο» (παρόλο ποὺ ὁ Πειραιῶς ὑπέγραψε τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» ποὺ ἐμμέσως καταγγέλλει τὸν Πατριάρχη ὡς αἱρετικό).

«Ἑπομένως ἡ ἔκδηλος καταφρόνησις πού ἐπέδειξε ὁ συγκεκριμένος πρός τόν μόνον ἀληθῆ Ἐπίσκοπο πού παρίστατο κατά τήν «ἐνθρόνισή» του, Πάνσεπτο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο, τόν ὁποῖον δημοσίως οὔτε εὐχαρίστησε ὀνομαστικῶς διά τήν παρουσίαν Του οὔτε ἐτίμησε διά προβεβλημένης θέσεως ὅπως θά ἔδει καί ὅπως ἔπρατταν οἱ Προκάτοχοί του ἀλλά ἰησουϊτικῶς τόν ἐδεξιώθη ἰδιωτικῶς διά γεύματος ὅπως ἐγράφη καθώς καί ἡ ἀνέντιμος καί προκλητική συμμετοχή τοῦ Οὐνίτου ψευδοδιακόνου καί τῶν Οὐνιτῶν ψευδεπισκόπων πού γιά μία εἰσέτι φορά ἐπέρρωσαν τό διαρκές ἔγκλημα τῆς Οὐνίας καί τόν ἀντίχριστο βιασμό τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ἐκκλησίας συνάδουν ἀπολύτως μέ τά ἀνωτέρω καταγγελόμενα.

Αὐτά τά ἐλάχιστα ὡς ἀπάντηση στούς ἀγαπητούς ἀδελφούς πού ὁμιλοῦν περί «καλῶν προθέσεων» τοῦ καταληψία τοῦ Πρεσβυγενοῦς θρόνου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Δύσεως καί πού ἔσπευσαν μέ ὕβρεις ἄνευ ἐπιχειρημάτων νά κακοχαρακτηρίσουν προγενέστερο κείμενό μου γεγονός γιά τό ὁποῖο ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτου θά ἀποδώσουν ἀσφαλῶς λόγον διότι οἱ πράξεις μας καί οἱ λόγοι μας θά μᾶς κρίνουν ἐνώπιόν Του».

Σημάτης Παναγιώτης

πηγή

Ο Πατριάρχης στην ενθρόνιση του Πάπα Φραγκίσκου και τα Τακτικιστικά παιχνίδια του Πειραιώς , Παναγιώτης Σημάτης

    

Ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς, μὲ σημερινὸ Ἀνακοινωθέν του, πάλι ξιφουλκεῖ

 καὶ χτυπᾶ λάθος στόχο.

 Δυστυχῶς, ἐκτιμοῦμε, συνειδητὰ καὶ ἀποπροσανατολιστικά! 

Διατυπώνει τὴν θέση, ὅτι ὁ νέος Πάπας εἶναι «καταληψίας τοῦ 

πρεσβυγενοῦς Θρόνου τῆς παλαιᾶς Ρώμης».

Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι σήμερα τὸ πρόβλημά μας τὸ ἄμεσο καὶ τραγικό;

Ἀσφαλῶς ὄχι. Οὐδόλως μᾶς ἐνδιαφέρουν αὐτὴ τὴ στιγμὴ  οἱ 

ἀναλύσεις γιὰ τὶς ἀπάτες τοῦ Βατικανοῦ. 

Ξέρετε τί μᾶς ἐνδιαφέρει τώρα, Σεβασμιώτατε, τί μᾶς ἐξοργίζει, 

τί προκαλεῖ θλίψη καὶ ὀδύνη ἀφόρητη στὶς ψυχές μας;

Ὄχι οἱ χιλιοειπωμένες ἀπάτες καὶ τὰ δόλια καμώματα τοῦ

 αἱρετικοῦ οἰκοδεσπότη τοῦ Βατικανοῦ, ἀλλὰ

α) ἡ πρωτοφανὴς καὶ ἀντικείμενη στὴν διαχρονικὴ Παράδοση

 τῆς Ἐκκλησίας παρουσία τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου στὴν 

ἐνθρόνιση τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα.

 Ποῦ ἀκούστηκε, ὁ «Ὀρθόδοξος» Πατριάρχης καὶ κατὰ καθῆκον φύλακας

 τῆς Πίστεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, νὰ πηγαίνει νὰ συγχαρεῖ τὸν αἱρετικό; 

Ἐπαναλαμβανόμενο καὶ βασανιστικὸ τὸ ἐρώτημα γιὰ μᾶς τοὺς

 ἐλάχιστους: 

Θὰ πήγαινε ὁ ἅγιος Γρηγόριος, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ Μ. Ἀθανάσιος,

 ὁ Μ. Φώτιος στὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα;

 Ἢ ἡ μίμηση τῶν Ἁγίων, θεωρεῖται πλέον ἀνοησία;

β) ἡ ἐπίσης πρωτοφανὴς καὶ ἀντικείμενη στὴν διαχρονικὴ 

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἀδράνεια, ἀφωνία τῶν Ἐπισκόπων, 

Ἁγιορειτῶν, Ἀδελφοτήτων, ἀκαδημαϊκῶν κ.λπ. Ὀρθοδόξων, 

ἀφ’ ὅτου ἀνακοινώθηκε –προχθές– ἡ ἀπόφαση αὐτὴ τοῦ Πατριάρχη.

Φαντάζεσθε τί θὰ γινόταν, ἂν αὐτὸ ἀπετολμεῖτο πρὶν πενῆντα χρόνια;

Τί ἄλλαξε σήμερα καὶ δὲν μιλᾶ κανείς; Κι ἂν μιλήσει, οὐδεὶς 

ἐκ τοῦ ἐσβεσμένου Φαναρίου θὰ τὸν ἀκούσει. Διότι ὁ Οἰκουμενισμὸς

 ἅλωσε τὶς συνειδήσεις. Οὐδεὶς ἀντιδρᾶ ἁγιοπατερικά. 

Οἱ ὅποιες ἐκ τῶν ὑστέρων ἀντιδράσεις, χλιαρὲς καὶ ἄσφαιρες.

Συμπλέουν ἅπαντες οἱ ἀνωτέρω μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές,

 Σεβασμιώτατε. 

Καὶ πρῶτος ἐσεῖς. 

Καὶ μάλιστα, ἐσεῖς προσπαθεῖτε, τάχα κατακεραυνώνοντας τὸν Πάπα,

 νὰ καλύψετε αὐτὸν ποὺ σέβεσθε (κατὰ δήλωσή σας), ἐπειδὴ σᾶς 

χειροτόνισε, τὸν ἀρχηγέτη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

 καὶ προδότη τῆς Πίστεως Πατριάρχη Βαρθολομαῖο μετὰ

 τοῦ δεξιοῦ του βραχίονα, μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα.

Σημάτης 

Παναγιώτης

πηγή