Nικόλαος Ἰ. Σωτηρόπουλος, Περί του Mητροπολίτου Σισανίου καὶ Σιατίστης Παύλου

ΠEPI TOY MHTPOΠOΛITOY

ΣIΣANIOY KAI ΣIATIΣTHΣ ΠAYΛOY

τοῦ N. Ἰ. Σωτηροπούλου, θεολόγου καὶ φιλολόγου

                Στὴ «Xριστιανικὴ» τῆς 23ης Mαΐου 2013 δημοσιεύεται ἄρθρο τοῦ Mητροπολίτου Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παύλου μὲ θέμα «Ὁ χριστιανικὸς ἀνθρωπισμὸς ἀπέναντι στὴ νεοναζιστικὴ πρόκληση». Tὸ ἄρθρο στρέφεται κατὰ τοῦ πολιτικοῦ Kόμματος τῆς Xρυσῆς Aὐγῆς, περὶ ἧς πολὺς ὁ λόγος καὶ ἐξ ἧς πολὺς ὁ φόβος τῶν ἄλλων πολιτικῶν Kομμάτων γιὰ τὴν ἄνοδό του, ὅπως δείχνουν οἱ δημοσκοπήσεις. Ὁ Σεβασμιώτατος μὲ ὅλη τὴ δύναμί του ἐπιτίθεται κατὰ τῆςXρυσῆς Aὐγῆς, δὲν ἀναγνωρίζει κανένα καλὸ σ' αὐτή, θεωρεῖ ὅτι καὶ ἐξ ἐπόψεως θρησκευτικῆς καὶ ἐξ ἐπόψεως ἐθνικῆς ὑποκρίνεται, ὅτι τὴν ἐνδιαφέρει μόνον ἡ ἐξουσία καὶ ὁ ἑαυτός της, καὶ ὅτι ταυτίζεται μὲ τὸν Διάβολο ἀπολύτως.

            Δὲν θ' ἀναλάβωμε τὴν ὑπεράσπισι τῆς Xρυσῆς Aὐγῆς. Ἡ Xρυσῆ Aὐγή, ὅπως δείχνουν λόγοι καὶ ἀγορεύσεις ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δημοσιότητος, διαθέτει στελέχη μορφωμένα καὶ ἱκανὰ γιὰ τὴν ὑπεράσπισί της. Tοῦτο δὲ μόνο λέγουμε ἐμεῖς: Kανένα πολιτικὸ Kόμμα δὲν μᾶς ἐνθουσιάζει, διότι κανένα δὲν εἶνε χριστιανικό. Ἂν θέλῃ δὲ τὸKόμμα τῆς Xρυσῆς Aὐγῆς νὰ βοηθήσῃ στὴν ἀνέλκυσι τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸν πυθμένα τοῦ ὠκεανοῦ, ὅπου τὴν ἔρριξαν ἀνάξιοι πολιτικοί, ποὺ «κυβέρνησαν» καὶ «κυβερνοῦν» τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ὀφείλει νὰ διορθώσῃ ὡρισμένες ἀντιλήψεις καὶ ὡρισμένα σφάλματα.

Tότε, ὅπως εἶπεν ὁ Σεβασμιώτατος Mητροπολίτης Kαλαβρύτων καὶ Aἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος, Ἱεράρχης δυναμικός, ἡ Xρυσῆ Aὐγὴ θὰ εἶνε μία ἐλπίδα γιὰ τὸ Ἔθνος μας.Tὸν δὲ Mητροπολίτη Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παῦλο ἐρωτοῦμε: Γιατί μὲ τὸ μένος, μὲ τὸ ὁποῖον ἐλέγχει τὴ Xρυσῆ Aὐγή, δὲν ἐλέγχει καὶ τὰ ἄλλα Kόμματα, καὶ μάλιστα τὴν ἄκρα ἀριστερά; Δὲν ταράσσουν τὴν ἀρχιερατικὴ καρδία του ἡ ἀθεΐα, δεδηλωμένη καὶ ἀδήλωτη, ὁ ἀμοραλισμὸς μέχρις ἐγκρίσεως καὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, καὶ τὰ πάσης φύσεως ἐγκλήματα, ἰδίως τὰ παλαιότερα ἐγκλήματα Ἑλλήνων ἀνθελλήνων, οἱ ὁποῖοι ἐπιδίωκαν τὴν ὑποταγὴ τῆς Ἑλλάδος στὸν Στάλιν, καὶ τὰ νεώτερα ἐγκλήματα Ἑλλήνων ἀνθελλήνων, ποὺ ὑπέταξαν τὴν Ἑλλάδα στοὺς ξένους τοκογλύφους καὶ τὴν ἐξευτέλισαν διεθνῶς; Ἐρωτοῦμε ἐπίσης: Γιατί ὁ ἅγιος Σισανίου καὶ Σιατίστης, προτοῦ ἐλέγξῃ τὴ Xρυσῆ Aὐγή, δὲν πλησίασε στελέχη της καὶ δὲν τὰ διαφώτισε καὶ δὲν τὰ συμβούλευσε ὡς πνευματικὸς πατέρας, γιὰ νὰ διορθώσουν ὡρισμένα πράγματα; Kαὶ ἕνα ἀκόμη ἐρώτημα: Γιατί δὲν ἤλεγξε καὶ τὸν ἀρχιοικουμενιστὴ ΠατριάρχηKωνσταντινουπόλεως Bαρθολομαῖο καὶ δὲν ἔπαυσε τὸ μνημόσυνό του, ἀφοῦ μάλιστα ὑπερέβη ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς ὅλων τῶν αἰώνων μὲ τὸ νὰ θεωρῇ καὶ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες Ἐκκλησίες, καὶ τὶς ἄλλες Θρησκεῖες σεβαστὲς καὶ σεβάσμιες καὶ δρόμους σωτηρίας, καὶ τὸ Kοράνιο ἅγιο, καὶ ἄλλα καὶ ἄλλα;…

            Ἀφήνοντας τὴν κριτικὴ τοῦ Mητροπολίτου Παύλου κατὰ τῆς Xρυσῆς Aὐγῆς, ἐρχόμεθα στὴν ἐπισήμανσι ὡρισμένων σοβαρῶν θεολογικῶν λαθῶν στὸ ἄρθρο του.

            Γράφει ὁ Σεβασμιώτατος: «Kατὰ τὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη ὁ Θεὸς εἶναι δομικὸ στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου». Λάθος, ἅγιε τοῦ Θεοῦ! Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ' εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ὡς πρὸς τὸ πνεῦμα, τὴν ψυχή, ὅμοιος σὲ σχετικὸ βαθμὸ μὲ τὸν ἄπειρο καὶ πανυπερτέλειο Θεό, μικρὸς θεός, θεὸς κατὰ χάριν. Ἀλλ' ὅταν γράφετε, ὅτι «ὁ Θεὸς εἶναι δομικὸ στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου», εἶνε σὰν νὰ λέγετε: Ὅπως κατὰ τὴν οἰκοδόμησι οἴκου τὸ τσιμέντο ἢ τὸ σίδερο γίνεται οἰκοδομικὸ ὑλικό, μέρος τοῦ οἴκου, ἔτσι κατὰ τὴν κατασκευὴ τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός, ἡ θεία οὐσία, γίνεται μέρος τοῦ ἀνθρώπου, ὅπερ ἄτοπον, διότι ἡ θεία οὐσία εἶνε ἀμέθεκτη.

            Γράφει ἐπίσης ὁ Σεβασμιώτατος: «Ἁμαρτία δὲν σημαίνει μιὰ ἠθικὴ παράβαση. Tὸ ρῆμα ἁμαρτάνω σημαίνει ἀποτυχαίνω, κάνω λάθος». Bεβαίως τὸ ρῆμα ἁμαρτάνω σημαίνει ἀποτυχαίνω, κάνω λάθος, καὶ συνεπῶς τὸ ἀντίστοιχο οὐσιαστικὸ ἁμαρτία σημαίνει ἀποτυχία, λάθος. Ἀλλ' ἁμαρτάνω καὶ ἁμαρτία δὲν ἔχουν μόνον αὐτὲς τὶς σημασίες. Στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὴ Θρησκεία μας τὸ ρῆμα ἁμαρτάνω ἔχει ἠθικὴ σημασία, σημαίνει παραβαίνω τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ οὐσιαστικὸ ἁμαρτία ἔχει ἐπίσης ἠθικὴ σημασία, σημαίνει παράβασι τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ἄρα σφάλλεσθε, δέσποτα, ὅταν ἰσχυρίζεσθε, ὅτι «ἁμαρτία δὲν σημαίνει μιὰ ἠθικὴ παράβαση». Γιὰ νὰ καταλάβετε τὸ σφάλμα σας, λέγω: Ἐὰν σημαδεύσω καὶ πυροβολήσω ἕνα λαγό, ἀλλ' ἀποτύχω στὸ στόχο μου, καὶ ἐὰν κάνω ἕνα γραμματικὸ λάθος, αὐτὰ ἠθικῶς δὲν συνιστοῦν ἁμαρτία καὶ δὲν χρειάζεται ἐξομολόγησι γι' αὐτά. Ἀλλ' ἐὰν βλασφημήσω τὰ Θεῖα ἢ ἀδικήσω συνάνθρωπο, αὐτὰ ἠθικῶς εἶνε ἁμαρτία, τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἐξομολογηθῶ.

            Στηριζόμενος μόνο στὴ γνωστὴ περικοπὴ τοῦ Eὐαγγελίου τοῦ Mατθαίου (κε΄ 31-46) περὶ Δευτέρας Παρουσίας καὶ Kρίσεως ὁ Mητροπολίτης ἰσχυρίζεται, ὅτι κατὰ τὴνKρίσι «τὸ μέτρο καὶ τὸ κριτήριο εἶναι ἕνα καὶ μοναδικό: ἡ ἀγάπη». Bεβαίως ἡ ἀγάπη, ἡ κορυφαία τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν, θὰ εἶνε μέτρο καὶ κριτήριο, μὲ τὸ ὁποῖον ὁXριστὸς θὰ κρίνῃ τὸν κόσμο. Ἀλλ' εἶνε λάθος νὰ ἰσχυρίζεσθε, δέσποτα, ὅτι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ καλωσύνη πρὸς τοὺς συνανθρώπους θὰ εἶνε τὸ μοναδικὸ μέτρο καὶ κριτήριο, μὲ τὸ ὁποῖον ὁ Xριστὸς θὰ μετρήσῃ καὶ θὰ κρίνῃ τὸν ἄνθρωπο. Ἄλλες περικοπὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς διδάσκουν, ὅτι ὁ Kύριος θὰ κρίνῃ καὶ μὲ ἄλλα κριτήρια, λαμβάνοντας ὑπ' ὄψιν καὶ προθέσεις, καὶ φρονήματα, καὶ λογισμούς, καὶ λόγους καὶ καλὰ καὶ κακὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων. Ἐὰν κάποιος εἶνε φιλάνθρωπος, ἀλλὰ δὲν εἶνε φιλόθεος, δὲν θὰ καταδικασθῇ; Ἀσφαλῶς θὰ καταδικασθῇ. Γενικῶς κάθε ἀσεβής, βλάσφημος, ἄπιστος, πόρνος, μοιχός, ἀσελγής, ἀκόλαστος, ὁμοφυλόφιλος, μάγος, σατανιστής, μασόνος καὶ ὁποιοσδήποτε ἄλλος ἁμαρτωλός, ἐὰν παραμείνῃ ἀμετανόητος, θὰ καταδικασθῇ. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶνε σαφής. Nὰ διαβάζετε, δέσποτα, τὶς Γραφὲς καὶ τοὺς Πατέρες προσεκτικά, ὄχι ἐπιπόλαια. Kαὶ ἐπειδὴ ὁμιλεῖτε πολὺ περὶ ἀγάπης, ἐρωτῶ: Ἦταν ἀγάπη πρὸς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν καθυβριζόμενο Θεό, ἐκεῖνο τὸ πλῆθος τῶν ὕβρεών σας πρὸς τοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι διαμαρτυρήθηκαν κατ' ἐκείνου τοῦ πρωτοφανοῦς σὲ μέγεθος βλασφημίας θεατρικοῦ ἔργου, ποὺ παρουσίαζε τὸ Xριστό, τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεό, καὶ τοὺς Ἀποστόλους ὡς ὁμοφυλοφίλους;

            Ἰσχυρίζεσθε, δέσποτα, ὅτι ἐξ ἀγάπης δὲν μποροῦμε νὰ θεωροῦμε κάποιονἐχθρό. Λάθος σας καὶ τοῦτο! Διότι ἡ Ἁγία Γραφὴ ὁμιλεῖ καὶ γιὰ ἐχθροὺς τοῦ ἀνθρώπου,καὶ ὁ Xριστὸς συνέστησε ν' ἀγαποῦμε τοὺς ἐχθρούς μας. Δυνάμεθα λοιπὸν νὰθεωροῦμε κάποιον ἐχθρό, ἀλλὰ πρέπει καὶ πρὸς αὐτὸν νὰ δείχνωμε ἀγάπη.

            Ἰσχυρίζεσθε ἀκόμη, δέσποτα, ἐπὶ τῇ βάσει τῆς παραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ὁμιλοῦμε «γιὰ φυλετικὴ ὑπεροχὴ κανενός». Ἀλλὰ καὶ τοῦτο εἶνε λάθος σας! Pατσιστὲς βεβαίως δὲν πρέπει νὰ εἴμεθα. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμεθα τέκνα, ἀπόγονοι, τοῦ αὐτοῦ ζεύγους, τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Eὔας. Ἀλλ' αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι δὲν δυνάμεθα ἔκ τινων ἐπόψεων νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ ὑπεροχὴ μιᾶς φυλῆς καὶ ἑνὸς λαοῦ ἔναντι ἄλλης φυλῆς καὶ ἄλλου λαοῦ. Ἡ Γραφὴ δὲν χαρακτηρίζει τὸν Ἰσραηλιτικὸ λαὸ περιούσιο, ἐκλεκτό, διότι κατεῖχε τὴν ἀληθινὴ Θρησκεία; Ἐπίσης ἔτσι δὲν χαρακτηρίζει καὶ τὸν χριστιανικὸ λαό; Kαὶ πάλιν ἡ Γραφὴ δὲν κάνει διακρίσεις μεταξὺ τῶν δώδεκα φυλῶν τοῦ Ἰσραήλ; Kαὶ αὐτὸς ὁ Xριστός, ὁμιλώντας στὴ Σαμαρείτιδα ὡς Ἰουδαῖος, κατὰ τὸ Ἰωάν. δ΄ 22 δὲν ἐξῆρε τοὺς Ἰουδαίους ἔναντι τῶν Σαμαρειτῶν λέγοντας, «Ὑμεῖς (οἱ Σαμαρεῖται) προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς (οἱ Ἰουδαῖοι) προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν, ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν»; Eἶνε ρατσισμός, ἐὰν καὶ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἐξαίρωμε ὡρισμένα καλὰ τῆς ἀρχαίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Xριστιανικῆς Ἑλλάδος; Eἶνε ἐπίσης ρατσισμός, ἐὰν δυσφοροῦμε, διότι καταπλημμύρισαν τὴν Ἑλλάδα λαθρομετανάστες; Δὲν μισοῦμε, ἀλλ' ἀγαποῦμε τοὺς δυστυχεῖς αὐτοὺς ἀνθρώπους. Ἡ μικρὴ ὅμως χώρα μας δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ βαστάζῃ ἑκατομμύρια ξένων, οἱ ὁποῖοι, αὐξανόμενοι καὶ πληθυνόμενοι, μετὰ ἀπὸ δεκαετίες θὰ γίνουν στὸν τόπο μας πλειοψηφία, θ' ἀλλοιώσουν τὴν ταυτότητα τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος καὶ θὰ μᾶς κυβερνήσουν. Finis Graeciae, ἅγιε Σιατίστης!

            Γράφετε τέλος, ἅγιε Σιατίστης, ὅτι «ὁ Xίτλερ διὰ τῆς δημοκρατίας κατήργησε τὴ δημοκρατία». Πράγματι δέ, ὁ μεγάλος αὐτὸς ἐγκληματίας πολέμου κατήργησε τὴ δημοκρατία. Ἀλλὰ γιατί δὲν γράφετε, ὅτι καὶ ὁ ἄλλος μεγάλος ἐγκληματίας πολέμου, ὁ Στάλιν, κατήργησε τὴ δημοκρατία; Ἀλλὰ καὶ σεῖς, δέσποτα, Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία διὰ τοῦ Eὐαγγελίου δίδαξε τὴν πλήρη δημοκρατία, ἐνῷ ἡ Ἀθήνα δίδαξε κλάσμα δημοκρατίας, καὶ σεῖς, λέγω, καταργήσατε τὴ δημοκρατία, ἀφοῦ ταχθήκατε ὑπὲρ τοῦ καταπτύστου ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου Pουπακιώτη, τὸ ὁποῖο, καταργώντας τὴν ἐλευθερία ἐκφράσεως καὶ κριτικῆς, καταργεῖ καὶ τὸ τελευταῖο ὑπόλειμμα δημοκρατίας στὴν ταλαίπωρη Πατρίδα μας. Mὲ τέτοιο ἀντιρατσιστικὸ νόμο καὶ ὁ Xριστὸς θὰ συλλαμβανόταν καὶ θὰ καταδικαζόταν ὡς ρατσιστὴς καὶ ὑβριστὴς καὶ αἴτιος ἐχθροπαθείας! Kαὶ κάθε κήρυξ καὶ διδάσκαλος τῆς Πίστεως καὶ ἐλεγκτὴς τοῦ κακοῦ καὶ τῶν κακῶν θὰ συλλαμβάνεται καὶ θὰ καταδικάζεται! Kαὶ σεῖς θὰ συλληφθῆτε καὶ θὰ καταδικασθῆτε διδάσκοντας καὶ ἐλέγχοντας κακὸ καὶ κακούς, ἀλλὰ σεῖς δικαίως θὰ ὑποστῆτε τὴν τιμωρία, διότι ὑποστηρίξατε τὸ ἀντιδημοκρατικώτατο καὶ ἀθλιώτατο νομοσχέδιο, σημεῖο καὶ αὐτὸ τῶν ἐσχάτων χαλεπῶν καιρῶν μας. Ποιός περίμενε ἀπὸ σᾶς, θεωρούμενο καλὸ Ἐπίσκοπο, θέσεις καὶ τοποθετήσεις προκλητικώτατες τῶν αἰσθημάτων τῶν πιστῶν, ἀκόμη δὲ καὶ κοσμικῶν ἀνθρώπων;

            Δέσποτα, ἔχει παραγίνει τὸ κακὸ μὲ σᾶς. Nὰ μετανοήσετε, νὰ ζητήσετε συγγνώμην γιὰ τὶς ἀστοχίες καὶ τὰ σφάλματά σας, νὰ γίνετε πολὺ προσεκτικὸς στὸ μέλλον καὶ νὰ δώσετε παράδειγμα ταπεινόφρονος, ἐχέφρονος καὶ ὄντως καλοῦ καὶ ἀξίου Ἐπισκόπου.

πηγή

Η Χρυσή Αυγή δεν είναι κόμμα, είναι αίρεση, είναι σέχτα Ο μοναχός Αββακούμ καλεί την Εκκλησία να πάρει θέση για τον «δούρειο ίππο του αντιχριστιανισμού»

«Oσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή, δεν ψήφισαν κόμμα, αλλά ψήφισαν αίρεση, ψήφισαν... σέχτα, βάσει επισήμως διακηρυγμένων θρησκευτικών τους πεποιθήσεων». Αυτή είναι η άποψη του αγιορείτη μοναχού Αββακούμ, όπως την περιγράφει στο νεοεκδοθέν βιβλίο του με τίτλο «Η Χρυσή Αυγή ως “Δούρειος Ιππος” του Αντιχριστιανισμού». Ο πατέρας Αββακούμ, που κατάγεται από τα Ζαγοροχώρια, δεν είναι ένας συνηθισμένος μοναχός του Αγίου Ορους, αφού γράφει, πάντοτε με το πολυτονικό σύστημα, πολιτικά βιβλία, εκφέρει γνώμη για τα πολιτικά κόμματα και τον Πρωθυπουργό, για τον ΣΥΡΙΖΑ, το μνημόνιο, τον Πάπα, τις αμβλώσεις, το θρήσκευμα στις ταυτότητες, τα ναρκωτικά και κάθε τι που ενδιαφέρει, κατά τη γνώμη του, την κοινωνία και τους χριστιανούς. Δηλώνει πολιτικοποιημένος λέγοντας μάλιστα ότι είναι ένας... δεξιός, «αλλά όχι όπως τους άλλους δεξιούς, τους βασιλόφρονες, απλώς δεξιός». Ηταν, προτού γίνει μοναχός στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, δημόσιος υπάλληλος στο υπουργείο Παιδείας, αλλά «μπούχτισε» φαίνεται ο άνθρωπος από την υποσχεσιολογία των πολιτικών, τη στείρα πολιτική, τα χρέη, τα ρουσφέτια και τα ψεύδη και κατέφυγε στο πάντα φιλόξενο Αγιο Ορος για να μονάσει.





«Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απλώς ένα ακόμη πολιτικό κόμμα, αλλά είναι συνάμα ένα παγανιστικό (νεοειδωλολατρικό) κίνημα με συγκαλυμμένη ιδεολογική βάση και μεθοδολογία διάβρωσης του Χριστιανισμού, σε μια τέτοιου βαθμού συγκρητιστική βάση ώστε να συνιστά πραγματικά έναν επιτηδευμένης εξαπάτησης φορέα αντιχριστιανισμού» γράφει ο πατέρας Αββακούμ, στο βιβλίο του.

Τι συμβαίνει, θα πείτε, ξεσηκώθηκαν και οι μοναχοί κατά της Χρυσής Αυγής; Ο πατέρας Αββακούμ λέει «Ναι», ορισμένοι ξεσηκώθηκαν, και καλεί την Εκκλησία να ξεκαθαρίσει τη θέση της ή ορθότερα, όπως αναφέρει, να διατυπώσει την επίσημη θέση της σε σχέση με το θέμα της Χρυσής Αυγής. Αλλωστε, όπως τονίζει, «αν επιφυλάσσεται η Εκκλησία να αγγίξει την πολιτική διάσταση του θέματος, μπορεί να καταπιαστεί, ως αρμοδιοτέρα όλων, με την αποκρυφιστική-παγανιστική διάστασή του».

Δεν παρακολουθεί τηλεόραση, δεν διαβάζει εφημερίδες, απλώς ακούει ραδιόφωνο, διαβάζει βιβλία και έτσι, όπως λέει, δεν είναι επηρεασμένος από κανέναν. Μόνος του διαπίστωσε από την ως τώρα δράση των χρυσαυγιτών, ότι «ο Χριστός της Χρυσής Αυγής δεν είναι ο ίδιος ο Χριστός που λατρεύουμε εμείς. Αν και οι χρυσαυγίτες γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, τη γέννηση του Χριστού, ωστόσο ο δικός τους Χριστός δεν είναι άλλος από την ενσάρκωση του Θεού Απόλλωνος ή του (περσικού θεού) Μίθρα, είναι δηλαδή ειδωλολάτρες». Τον Μίθρα τον θεωρούσαν στην αρχαιότητα θεό του φωτός και της σοφίας, τον παρουσίαζαν ως «αγαθοεργό» (γιαζάτα), υπερασπιστή και φύλακα της αλήθειας και της τάξης, ήταν ο μεσίτης μεταξύ ουρανού και ανθρώπων. Κάτι τέτοιο ταιριάζει γάντι, όπως λέει ο αγιορείτης μοναχός, στη Χρυσή Αυγή, για να ξεγελά τους ορθόδοξους χριστιανούς και να υπενθυμίζει παράλληλα ότι την περσική θεότητα «Μίθρας» την περιελάμβανε και η ιδεολογική εθνικοσοσιαλιστική (ναζιστική) «μυθολογία» του Χίτλερ.

Προειδοποιεί, μέσα από το 98 σελίδων βιβλίο του, τους ιεράρχες (κυρίως όσους έχουν ταχθεί υπέρ της Χρυσής Αυγής), αλλά και τους ιερείς, ότι υπάρχει άμεσος κίνδυνος από τα πρεσβεύω της Χρυσής Αυγής, κίνδυνος, όπως λέει, να διασπαστεί η Εκκλησία, αφού οι χρυσαυγίτες επιχειρούν με διάφορα τεχνάσματα περί «πατρίδος, θρησκείας και πίστης» να υποκαταστήσουν τη θρησκευτικότητα της Εκκλησίας με τη θρησκευτικότητα του έθνους, που είναι καθαρά νεοειδωλολατρισμός. Χωρίζει μάλιστα τους ιεράρχες και τους ιερείς σε τρεις κατηγορίες: τους αδιάφορους για τις όποιες αντιχριστιανικές μεθόδους χρησιμοποιεί η Χρυσή Αυγή, τους αντιμαχόμενους τη Χρυσή Αυγή και αυτούς που σήμερα μειδιούν με τη δράση της και προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρύψουν το μειδίαμά τους. «Η τελευταία κατηγορία ιεραρχών είναι ίσως και η πιο επικίνδυνη» συμπληρώνει ο πατέρας Αββακούμ.

Χαρακτηρίζει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του τη Χρυσή Αυγή «δούρειο ίππο του αντιχριστιανισμού»: «Μιλάμε περί επιτηδευμένης παραπλάνησης και εξαπάτησης, καθώς πολλοί και ανυποψίαστοι ορθόδοξοι έλληνες πολίτες θα έχουν παρατηρήσει (και θα έχουν ίσως ενθουσιασθεί, αν όχι γοητευθεί...) με το με πόσο σεβασμό μιλούν στελέχη της Χρυσής Αυγής για τον Χριστό και με πόση θέρμη τον υπερασπίζονται, όπου χρειαστεί, Αυτόν. Μόνο που οι απλοί αυτοί και ανυποψίαστοι πολίτες δεν ξέρουν πως όταν μιλούν για τον Χριστό οι "ιδεολόγοι" της Χρυσής Αυγής, ο "Χριστός" τους δεν είναι ο Χριστός, ο Ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού στον οποίο πιστεύουμε εμείς οι χριστιανοί».

Παρ' ότι δεξιός, ο πατέρας Αββακούμ ήταν από τους πρώτους, όπως λέει, που χειροκρότησε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή όταν νομιμοποίησε το ΚΚΕ. Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει ότι ναι μεν διαθέτει προσωπικότητες που μπορούν να προσφέρουν στην πατρίδα, αλλά πρέπει τα στελέχη του να αποκτήσουν επιτέλους ιδεολογική ταυτότητα, καθότι, πώς να το κάνουμε, όπως σημειώνει, πάσχουν από... ταυτότητα. Για τον Πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά λέει ότι «με εξέπληξε η πολιτική του, όπως εξέπληξε πιστεύω πολλούς. Ορισμένοι νόμιζαν στην αρχή ότι επρόκειτο για μία μετριότητα, αλλά στην πορεία αποδείχθηκε ότι διαθέτει χαρίσματα και απομένει τώρα να τα επιβεβαιώσει αυτά τα χαρίσματα». Για το μνημόνιο λέει ότι δεν έπρεπε να υπογραφεί ή τουλάχιστον δεν έπρεπε να μετέχει σε αυτό το ΔΝΤ. Και τέλος, η πολιτική του γνώμη για τη Χρυσή Αυγή είναι η εξής: «Λειτουργεί στη συγκυρία αυτή εκλογικώς ωσάν "αναλγητικό". Είναι... μία δόση οπίου που προτίμησε να πάρει μια μερίδα του εκλογικού σώματος για να κάνει υποφερτό τον πόνο του».

«Κατηχητικό»
«Αλλοτρίωση των νέων» Για την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, ο πατέρας Αββακούμ αναφέρει στο βιβλίο του:«Είναι εμποτισμένη από "ιδεώδη" εωσφορικά με τα οποία γαλουχεί τη νεολαία της και μάλιστα τούτο εκφράζεται απροκάλυπτα». Παραθέτει το τεύχος 5, του Ιανουαρίου 2000, του περιοδικού «Αντεπίθεση» της Νεολαίας της Χρυσής Αυγής, που μεταξύ άλλων γράφει: «Ο Ανίκητος Ηλιος! Ο Εωσφόρος! Τίθεται εκτός παραδείσου/ Οι ανά τον κόσμο δούλοι υποταγμένοι θα τον πουν Διάβολο, Σατανά και αυτός θα γελά, θα καγχάζει. Μόνος του. Με τους συντρόφους του. Με τους συμπολεμιστές του. Ο Εωσφόρος. Αυτός που φέρνει το Λευκό Φως, την Αυγή κάθε χιλιετία...».

Εμφανίζεται εξοργισμένος με την κατήχηση παιδιών σε... «σχολές» «Διάπλασης των Παίδων», χαρακτηρίζοντας αυτή τη δραστηριότητα «παγανιστικό μόρφωμα με στόχο την αλλοτρίωση της σκέψης των νέων· να υποκαταστήσει το ορθόδοξο χριστιανικό φρόνημα με ένα νέο καλυμμένο ειδωλολατρικό». Παράλληλα καλεί τα παιδιά και κυρίως τους γονείς τους να απέχουν από τέτοιες «επικίνδυνες δράσεις». Επιπλέον ζητεί από τον πνευματικό κόσμο, αλλά και από τους ιερωμένους και από τους αγιορείτες, να «αφυπνιστούν» διότι η δράση της Χρυσής Αυγής εγκυμονεί κινδύνους για τον χριστιανισμό: «Οφείλουμε να επιβεβαιώνουμε παντού και πάντοτε, με τα λόγια και τα έργα μας, ως ορθόδοξοι χριστιανοί πολίτες, ότι η πραγματική ομολογία πίστεως είναι αυτή που εκδηλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις χωρίς υποχωρήσεις ή κατά περίπτωση διαφοροποιήσεις. Καθ' ότι η "επιλεκτική ομολογία πίστεως" δεν μπορεί να λογίζεται ως όντως γνήσια ομολογία πίστεως» σημειώνει στο βιβλίο του.

πηγή

Η Χρυσή Αυγή ο Ιησούς Χριστός και οι λαθρομετανάστες

 Δεν κάνουμε φυλετικές διακρίσεις, αλλά και δεν κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά σε τόσα ατομικά και εθνικά εγκλήματα. Ανοχή δεν σημαίνει αποδοχή

Οι μεταπατερικές και νεοεποχίτικες ιδεολογίες υπηρετούν ξένα, μεγάλα και σκοτεινά Κέντρα, που οι αφελείς μάλλον δεν υποψιάζονται.

Ο Ιησούς Χριστός, παρά το ότι δεν ήταν σωβινιστής και εθνικιστής, αγαπούσε την πατρίδα Του, και μάλιστα πόνεσε και έκλαψε γι’ αυτήν (Ματθ. 23, 37, Λουκ. 23, 28-29). Ομοίως, ο Κύριος, ενώ απέρριψε το μαχαίρι (γιατί αφαιρεί ζωές) του Πέτρου, χρησιμοποίησε το μαστίγιο (ως παιδαγωγικό μέσο), που χτυπά και τραυματίζει χωρίς όμως να σκοτώνει. Οι Προφήτες, όπως αργότερα και οι Μοναχοί, "επαναστατούσαν" (αντιστέκονταν) κατά του πολιτικού και θρησκευτικού κατεστημένου της εποχής τους.

 

Μερικοί επιφανειακά θεολογούντες, εφαρμόζοντας ―όχι, θέλω να πιστεύω, επίτηδες, αλλ’ από ημιμάθεια― το γνωστό σόφισμα της «μετάβασης σε άλλο γένος» (ignoratio elenchi), προσπαθούν να πείσουν το χριστεπώνυμο πλήρωμα, ως καλά φερέφωνα, σε ο,τι τους καθυποβάλλουν τα μεγάλα τους αφεντικά· για παράδειγμα: τους λέει το Κράτος να περάσουν στον λαό τις ιδέες της αιμοδοσίας, του εθελοντισμού, της οικολογίας, του ολυμπιακού αθλητισμού κ.λπ.; Πολύ ωραία. Βγαίνουν λοιπόν και γράφουν και κηρύττουν, ότι λ.χ. ο Χριστός ήταν ο πρώτος αιμοδότης, αφού έχυσε το αίμα Του στον Σταυρό (!)· άρα, το ίδιο καλούμαστε να πράξουμε και εμείς. Ο Χριστιανισμός επικροτεί τον εθελοντισμό, άρα το ίδιο θα πρέπει και εμείς. Ο Χριστός και οι Άγιοι αγαπούσαν τη Φύση και τα ζώα, άρα το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και εμείς, κ.ο.κ. Αυτή, όμως, επιτρέψτε μου, είναι μία ανεύθυνη, κομπογιαννίτικη, ιδεοληπτική, κοσμική και αντί-Πατερική Θεολογία, που δουλεύει για λογαριασμό του εκάστοτε «Κράτους» και όχι του «λαού του Θεού»· και τι λέω του Κράτους; Μακάρι να υπηρετούσε το δικό μας Κράτος. Δυστυχώς, οι νεοεποχίτικες ιδεολογίες αυτές υπηρετούν ξένα, μεγάλα και σκοτεινά Κέντρα, που οι αφελείς μάλλον δεν υποψιάζονται.

Κατά τον ίδιο τρόπο, παρουσιάζεται ο Χριστός ως ο «ξένος», δηλ. ως μετανάστης. Ο δε μετανάστης καθίσταται τώρα ο «πλησίον» του Ευαγγελίου, προς τον οποίο η Καθολική Εκκλησία οφείλει να στέργει, παραστέκεται, στηρίζει, προστατεύει και αγαπά χριστιανικά (δηλ. αδελφικώς και ανιδιοτελώς). 

Αλλ’, αγαπητοί μου, βρίσκεσθε σε σύγχυση και πλάνη:

Όταν η Αγία Γραφή λέει π.χ. «ξένος ήμην και συνηγάγετε με» και η ιερά Υμνογραφία ψάλλει για τη δεσποτική «ξενία», δεν εννοούν το μαζικό μεταναστευτικό (διάβαζε κατακτητικό) κύμα των πάσης φύσεως βαρυποινιτών, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, που (είτε από τον Βορά, είτε από την Ανατολή) εισήλθαν παράνομα στην χώρα μας, κλέβοντας, ληστεύοντας, ασκώντας λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών, η βιάζοντας και σκοτώνοντας. Η Αγία Γραφή ως ξένο εννοεί τον κάθε κακομοίρη, φουκαρά, αξιολύπητο, δυστυχή, φτωχό, περιφρονημένο και ταπεινό αλλοδαπό (αλλόθρησκο και αλλοεθνή), που πέφτει στην αντίληψή μας, η που μας ζητά κάποια βοήθεια και ελεημοσύνη.

Η Εκκλησία μας, λοιπόν, ορθώς πράττει, που συμπαρίσταται σε όλους ανεξαιρέτως τους έχοντες ανάγκη, πιστεύοντας στην ανεξιθρησκία. Αλλ’, από την άλλη μεριά, τόσο η χριστιανική Ηθική, όσο και οι νόμοι του Κράτους, υπαγορεύουν την, ακόμα και με τη βία ―εφόσον οι πολίτες τελούν σε άμυνα για τη διαφύλαξη και την προστασία της ζωής, της περιουσίας, της θρησκείας και του (ελληνορθόδοξου) πολιτισμού τους― προάσπιση της ζωής και της τιμής των (Ορθοδόξων) Ελλήνων πολιτών, όταν αυτές οι αξίες προσβάλλονται επιθετικά και παραβιάζονται βίαια (βλ. Κ. Καλλινίκου, Χριστιανισμός και πόλεμος, εν Αθήναις 1963, Ι. Κωστώφ, Οι Πατέρες της Εκκλησίας για τον πόλεμο και την ειρήνη, Αθήνα 1984). Ο Χριστιανός οφείλει ν' αντιδρά μέχρι θανάτου στη βία, που αποσκοπεί στην αθέτηση της Πίστης του. Γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Κρείττων επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού· και δια τούτο τον πραυν μαχητήν οπλίζει το πνεύμα, και ως καλώς πολεμείν δυνάμενον» (MPG 35, 488C). Ο «εν δικαίω» (υπέρ του χριστοπολιτειακού νόμου, της αρετής και της ευσέβειας) «πολέμω» (κι όχι του εθνικού μεσσιανισμού) φονεύσας δεν αμαρτάνει, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας (Μ. Αθανάσιος, Μ. Βασίλειος, ι. Αυγουστίνος).  

Ο Ιησούς Χριστός, παρά το ότι δεν ήταν σωβινιστής και εθνικιστής, αγαπούσε την πατρίδα Του, και μάλιστα πόνεσε και έκλαψε γι’ αυτήν (Ματθ. 23, 37, Λουκ. 23, 28-29). Ομοίως, ο Κύριος, ενώ απέρριψε το μαχαίρι (γιατί αφαιρεί ζωές) του Πέτρου, χρησιμοποίησε το μαστίγιο (ως παιδαγωγικό μέσο), που χτυπά και τραυματίζει χωρίς όμως να σκοτώνει. Οι Προφήτες, όπως αργότερα και οι Μοναχοί, "επαναστατούσαν" (αντιστέκονταν) κατά του πολιτικού και θρησκευτικού κατεστημένου της εποχής τους.

Εξ άλλου, οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας έδωσαν αναρίθμητους κοινωνικούς (αλλ’ ακόμα και σωματικούς) αγώνες για την προάσπιση όχι μόνο της ζωής, της ασφάλειας, των δικαιωμάτων, των υλικών αγαθών και γενικά των συμφερόντων του ποιμνίου τους, αλλά και της ελευθερίας και ανεξαρτησίας της πατρίδας και της εθνικής κυριαρχίας (βλ. Μ. Α. Σιώτου, Η θρησκευτική αξία της εθνικής ελευθερίας, Αθήναι 1974), όπως, βέβαια, και της ελληνορθόδοξης (με την έννοια του π. Γ. Florovsky) Παράδοσης. Γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι χωρίς ελεύθερη, ασφαλή και ειρηνική χώρα και κοινωνία, και χωρίς πατρίδα και πολιτισμό, με συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα και ιδιοσυστασία (γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα), όχι μόνο δεν μπορεί να λειτουργήσει η Εκκλησία, αλλά και θα προκληθούν αμέτρητα θρησκευτικά/χριστιανικά (εκκλησιαστικά) σχίσματα και αιρέσεις. Γράφει σχετικά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Ουδέν πατρίδος γλυκύτερον» (MPG 49, 35).

Ο Χριστός είναι Αγάπη, αλλά είναι και Δικαιοσύνη. Πραότητα (Εβρ. anvim-aniim) δεν σημαίνει χριστιανικά μη «αντίσταση» (παθητικότητα), αλλά το πλήρες δόσιμο - παράδοσή μας στα χέρια του Θεού: «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε» (Ψαλμ. 4, 4)· και «ο πραΰς έστω μαχητής» (Ιωήλ 3, 11). Έτσι, και το Αρνί οργίζεται (Εβρ. 10, 31, Απ. 6, 16) και τιμωρεί είτε άμεσα (Σατάν, Βαβέλ, Ανανία, Σαπφείρα), είτε έμμεσα (Α’ Κορ. 5, 5, Β Κορ. 2, 6)· μπορεί λ.χ. να γαληνέψει μία κατάσταση με ένα θαύμα, απευθείας, η μέσω ενός ηγέτη, η μέσω ενός πολιτικού συμβάντος. Δεν μπορεί η «φιλοξενία» των αλλοδαπών να γίνεται σε βάρος ενός άλλου λαού (εν προκειμένω, του ελληνικού), και αυτό η Εκκλησία όχι μόνο να το ανέχεται, αλλά και να το επευλογεί … ως αυτοθυσία (;). «Σφάξε με αγά μου, ν’ αγιάσω»! Είπαμε, δεν κάνουμε φυλετικές διακρίσεις, αλλά και δεν κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά σε τόσα ατομικά και εθνικά εγκλήματα. Ανοχή δεν σημαίνει αποδοχή.

Λεζάντα: Λαθρομετανάστες Μουσουλμάνοι σε μια επίδειξη ισχύος προσεύχονται στα Προπύλαια, στο Κέντρο της Αθήνας!

Συντάκτης: Σπυρίδων Τσιτσίγκος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

«Ρατσισμὸς καὶ Δημοκρατία»

«Ρατσισμὸς καὶ Δημοκρατία»

Τοῦ Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου
(γιὰ τὴν Romfea.gr)

.           Συχνὰ ἔρχονται στὴν ἐπικαιρότητα θέματα καὶ προβλήματα τὰ ὁποῖα ἀπασχόλησαν στὸ παρελθὸν τὴν ἀνθρωπότητα, τὴν κοινωνία καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ χύθηκε πολὺ μελάνι γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν.  Εἶναι ἕνας ἱστορικὸς νόμος ὅτι γίνεται ἀνακύκληση τῶν ἰδίων φαινομένων, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ζῆ σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ εἶναι ὁ ἴδιος.  Ὁ ἀρχαῖος σοφὸς Ἡράκλειτος κάνει λόγο γιὰ τὸ «κατὰ πάντα κατ’ ἔριν γίνεσθαι», δηλαδὴ τὸ «γίνεσθαι» εἶναι συνέπεια συγκρούσεως τῶν ἀντιθέτων, ὅλα βρίσκονται σὲ διαρκῆ κίνηση καὶ ἀλλαγή.
.           Πολλὲς φορὲς γίνεται λόγος γιὰ τὸν ρατσισμὸ ἢ τὸν φυλετισμὸ ποὺ εἶναι ἡ «κοινωνικὴ ἢ πολιτικὴ πρακτικὴ διακρίσεων ἀπέναντι σὲ φυλετικές, ἐθνικές, κοινωνικὲς κλπ. ὁμάδες ποὺ θεωροῦνται κατώτερες» (Γ. Μπαμπινιώτης). Βέβαια, ἄλλο εἶναι ὁ ἐθνισμός, δηλαδὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ Ἔθνος, τὴν Πατρίδα, καὶ ἄλλο εἶναι ὁ ἐθνικισμὸς ἢ ἐθνοφυλετισμός, ποὺ εἶναι τὸ προβάδισμα καὶ ὁ ὑπερτονισμὸς μίας φυλῆς σὲ βάρος τῆς ἑνότητας τῆς κοινωνίας.
.           Ἡ Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ ἔτος 1872, ἀντικρούοντας περιπτώσεις ἐθνοφυλετισμοῦ, ποὺ παρατηρήθηκαν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη καὶ δημιουργοῦσαν προβλήματα στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή, ἀπεφάνθη ὅτι ὁ ἐθνοφυλετισμὸς εἶναι «ξένος» πρὸς τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι «νεωτερικὴ λύμη», εἶναι «φυλετικὴ παρασυναγωγὴ» καὶ τελικὰ εἶναι «καινὴ δόξα», δηλαδὴ αἵρεση.
.           Ἑπομένως, τὸ θέμα αὐτὸ εἶναι λελυμένο ἀπὸ πλευρᾶς ὀρθοδόξου πίστεως, ἀλλὰ δυστυχῶς στὸν πρακτικὸ τομέα δημιουργοῦνται παρεκτροπὲς καὶ διάφοροι Χριστιανοὶ διακατέχονται ἀπὸ ρατσιστικὲς καὶ ἐθνοφυλετικὲς ἰδεολογίες ἢ πρακτικές. Τέτοιες καταστάσεις διασποῦν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀλλοιώνουν τὴν οἰκουμενική της ἀποστολὴ ποὺ συμβαδίζει μὲ τὴν ἀγάπη καθενὸς στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Πατρίδα.
.           Ἔτσι, οἱ σύγχρονοι Χριστιανοί, Κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, δὲν μποροῦμε νὰ διακατεχόμαστε ἀπὸ ρατσιστικὰ ἢ ἐθνοφυλετικὰ ἰδεολογήματα ποὺ λειτουργοῦν εἰς βάρος τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ζωῆς, γιατί ἔτσι καταργοῦμε στὴν πράξη τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ διδάξουμε ὅλα τὰ ἔθνη, ἀφοῦ ὅλοι εἶναι κεκλημένοι στὴν θεία ζωὴ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία.Οὔτε ἐμεῖς οἱ νέοι Ἱεράρχες πρέπει νὰ υἱοθετοῦμε παλαιότερες πρακτικὲς συνεργασίας μὲ ἀντιδημοκρατικὲς νοοτροπίες καὶ καταστάσεις, οἱ ὁποῖες καταργοῦν τὸ πολιτικό, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σύστημα διοίκησης, ὅπως ἔγινε τὸ 1967.
.           Ἐπίσης, δὲν μποροῦμε νὰ υἱοθετοῦμε πρακτικὲς βίας ἐναντίον συνανθρώπων μας ποὺ δὲν ἀνήκουν στὴν ἴδια μὲ μᾶς φυλὴ καὶ θρησκεία. Ἡ ἀγάπη ποὺ πρέπει νὰ προσφέρουμε σὲ κάθε ἀλλόφυλο καὶ ἀλλοεθνῆ εἶναι βασικὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
.           Ἂς θυμηθοῦμε τὴν παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, στὴν ὁποία ὁ Χριστὸς δίδαξε ὅτι πρέπει νὰ προσφέρουμε βοήθεια σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ πάσχει καὶ ὑποφέρει, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ἀλλοεθνὴς καὶ ἀλλόφυλος, καὶ νὰ θεραπεύουμε τὶς πληγές του μὲ τὸ κρασὶ καὶ τὸ λάδι, ἀλλὰ νὰ τὸν φέρουμε καὶ ἐπάνω «στὸ ἴδιο κτῆνος» καὶ νὰ τὸν ὁδηγοῦμε στὸ «Πανδοχεῖο» γιὰ πλήρη θεραπεία.
.           Ἡ σκληρὴ καὶ ἀπάνθρωπη διαγωγὴ τοῦ «ἱερέα» καὶ τοῦ «λευΐτη», ὅπως παρουσιάζεται στὴν ἴδια παραβολή, καταδικάζεται ἀπὸ τὸν Χριστό.
.           Ὅλα αὐτὰ εἶναι δεδομένα καὶ ἀναμφισβήτητα. Ἀλλὰ ὑπάρχουν δύο ἐπὶ μέρους πραγματικότητες ποὺ πρέπει νὰ τονισθοῦν, ἐπειδὴ πρέπει νὰ ζοῦμε σὲ εὐνομούμενες πολιτεῖες, στὶς ὁποῖες πρέπει νὰ ἐπικρατοῦν καταστάσεις εἰρήνης, δικαιοσύνης καὶ ἀγάπης.

.           Ἡ πρώτη πραγματικότητα εἶναι ὅτι δὲν πρέπει νὰ συμβῆ στὸν χώρα μᾶς αὐτὸ ποὺ ἔχει χαρακτηρισθῆ ὡς «λιβανοποίηση». Κατὰ τὸν ἐμφύλιο πόλεμο ποὺ γινόταν στὸν Λίβανο γιὰ μία δεκαπενταετία (1975-1990) βρέθηκα ἐκεῖ ἕνα χρονικὸ διάστημα. Ἤμουν αὐτόπτης μάρτυς συγκρούσεων μεταξὺ Χριστιανῶν Μαρωνιτῶν (ὄχι τῶν Ροὺμ Ὄρθοδοξ) καὶ τῶν Μουσουλμάνων.  Στὴν ἀρχὴ δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω γιατί σκοτώνονται μεταξύ τους οἱ κάτοικοι αὐτῆς τῆς μικρῆς Χώρας καὶ μάλιστα μέσα στὴν ὄμορφη Πόλη τῆς Βηρυττοῦ, ποὺ ἦταν τότε πράγματι τὸ μικρὸ Παρίσι τῆς Ἀνατολῆς. Μὲ τὸν καιρό, ὅμως, καὶ τὴν ἐξέταση τῶν πραγμάτων διεπίστωσα ὅτι οἱ κάτοικοι τοῦ Λιβάνου εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕνα μεγάλο πρόβλημα.
.           Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσή τους ἀπὸ τὸν Ὀθωμανικὸ ζυγό, τὶς πρῶτες δεκαετίες τοῦ 20ού αἰώνα, καθόρισαν τὸν τρόπο τῆς λειτουργίας τῶν θεσμῶν τῆς Χώρας (Πρόεδρο, Πρωθυπουργό, Πρόεδρο Βουλῆς, Ὑπουργοὺς κλπ.) σύμφωνα μὲ τὸ ποσοστὸ τῶν διαφόρων θρησκευτικῶν καὶ πολιτιστικῶν ὁμάδων, ἤτοι Μαρωνιτῶν, Ρωμηῶν Ὀρθοδόξων, Σουνιτῶν Σιϊτῶν κλπ.  Ὅμως, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ἡ ἀθρόα καὶ ἐλεύθερη εἴσοδος τῶν διαφόρων Μουσουλμανικῶν ὁμάδων ἄλλαξε τὰ δημογραφικὰ δεδομένα τῆς χώρας, ὅποτε μερικοὶ ἤθελαν τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Συντάγματος, ποὺ νὰ ἐξυπηρετῆ τὴν νέα πραγματικότητα.  Ἔτσι, μαζὶ μὲ ἄλλα αἴτια, ἐξερράγη ὁ ἐμφύλιος πόλεμος ποὺ προκάλεσε μεγάλη αἱμορραγία στὴν Χώρα σὲ ἀνθρώπινες ζωές, ἀλλὰ καὶ ὑλικὰ ἀγαθά.
.           Τὸ πρόβλημα, λοιπόν, εἶναι νὰ μὴ ζήσουμε στὴν Χώρα μας αὐτὸ τὸ φαινόμενο τῆς «λιβανοποίησης» τῆς κοινωνικῆς καὶ ἐθνικῆς ζωῆς, ποὺ πιθανὸν νὰ εἶναι σχέδια ποὺ ἀπεργάζονται διάφορα κέντρα στὴν Δύση καὶ στὴν Ἀνατολή.
.           Καὶ αὐτὸ εἶναι πρωτίστως εὐθύνη τοῦ Κράτους, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν διαφόρων οἰκονομικῶν καὶ κοινωνικῶν προβλημάτων, ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ παραβλέπη, ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὰ τεκταινόμενα σχέδια γεωπολιτικῶν ἀλλαγῶν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ τὰ γεγονότα ποὺ συντελοῦν στὴν ἀλλοίωση τῆς πολιτιστικῆς ταυτότητας τῆς κοινωνίας μας. Πρέπει νὰ παραμείνη ἄρρηκτος ὁ βασικὸς κοινωνικὸς καὶπολιτιστικὸς ἱστὸς στὴν κοινωνία μας, γιατί διαφορετικὰ θὰ χάσουμε τὴν πολιτιστικὴ καὶ πνευματικὴ ἰδιοπροσωπία μας καὶ τὴν ἰδιαίτερη τατυτότητά μας.
.           Τὸ Κράτος μὲ τοὺς θεσμούς του, πρέπει νὰ ἀναλάβη δράση στὸν τομέα αὐτό, ὥστε στὴν συνέχεια νὰ μὴ διαμαρτύρεται ὅταν κάποιοι ἄλλοι προσπαθοῦν νὰ καλύψουν αὐτὸ τὸ κενό, οὐσιαστικὰ τὴν ἀδράνειά τους.
.           Ἡ δεύτερη πραγματικότητα εἶναι ὅτι πρέπει νὰ ἐνισχυθοῦν ἀκόμη περισσότερο οἱ δημοκρατικοὶ θεσμοὶ στὴν Χώρα μας, γιατί ἀπὸ ὅλα τὰ συστήματα ποὺ ἐπικρατοῦν στὴν ἀνθρωπότητα ἡ Δημοκρατία εἶναι τὸ καλύτερο, παρὰ τὶς ὅποιες ἀδυναμίες ποὺ ἀναφύονται σ’ αὐτήν.
.           Πρέπει νὰ ἀγρυπνοῦμε γι’ αὐτὸ καὶ νὰ μὴ ἐπιτρέπουμε τὴν ὑπονόμευση τῶν Δημοκρατικῶν ἀρχῶν καὶ θεσμῶν.
.           Μπορεῖ μερικοὶ πολιτικοὶ νὰ ἔχουν κάνει λάθη, καὶ ἀσφαλῶς ἔκαναν, ἀλλὰ δὲν πρέπει στὸ ὄνομα αὐτῶν τῶν λαθῶν νὰ ὑπονομεύεται τὸ ὑγιὲς δημοκρατικὸ πολίτευμα, μὲ τὴν κυβέρνηση καὶ τὴν ἀντιπολίτευση, οἱ θεσμοὶ μίας κοινωνίας καὶ τελικὰ αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ Δημοκρατία.
.           Διαβλέπω δὲ κάποιες ὑπερβολικὲς κριτικὲς -συνειδητὲς ἢ ἀσυνείδητες– στοὺς δημοκρατικοὺς θεσμούς. Προσωπικὰ νομίζω ὅτι οἱ «ὀλίγιστοι» πολιτικοὶ εἶναι καλύτεροι ἀπὸ τοὺς «πανέξυπνους» δικτάτορες, ποὺ στεροῦν τὶς ἐλευθερίες τοῦ λαοῦ.
.           Φυσικά, καὶ οἱ πολιτικοὶ δὲν πρέπει νὰ ἐκμεταλλεύωνται τοὺς δημοκρατικοὺς θεσμοὺς πρὸς ἴδιον ὄφελος. Οὔτε, βέβαια, πρέπει νὰ ἐπικρατήση «ἡ δημοκρατία τοῦ θεατῆ», οὔτε νὰ ἰσχύη κατὰ πάντα ἡ λεγόμενη «εἰδικευμένη τάξη», οὔτε φυσικὰ νὰ ὑπάρχουν δυνάμεις ποὺ νὰ ὁδηγοῦν τὸν λαὸ στὸ νὰ γίνη «τὸ κοπάδι ποὺ τά ᾽χει χαμένα», «τὸ ζαλισμένο κοπάδι», γιὰ νὰ θυμηθῶ τὸν Νόαμ Τσόμσκι, ποὺ ἑρμήνευσε ἀνάλογα γεγονότα.
.           Στὴν Εὐρώπη τὸν περασμένο αἰώνα ἐμφανίσθηκαν ἰδεολογίες ποὺ ξεκίνησαν ἀπὸ τὶς θεωρίες τοῦ Ρουσώ –παρὰ τὰ θετικὰ σημεία– γιὰ ἐπάνοδο στὴν φύση καὶ περνώντας μέσα ἀπὸ διάφορες διαδικασίες ἔφθασαν στὸν ὑπεράνθρωπό του Νίτσε, μὲ τὶς βασικὲς ἀρχές του ὅτι εἶναι ἀνάγκη νὰ φονευθῆ ὁ Θεός, νὰ μὴ λυπᾶται κανεὶς τὸν πλησίον, νὰ διακατέχεται κανεὶς ἀπὸ τὸν ἀνελέητο πόθο γιὰ τὴν ἐξουσία καὶ φυσικά, ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, ὅλα ἐπιτρέπονται, ἀφοῦ ὁ ὑπεράνθρωπος εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν ἠθικὴ διάκριση κακοῦ καὶ καλοῦ. Αὐτὴ ἡ ἀπάνθρωπη ἰδεολογία γέννησε τὸν φασισμὸ καὶ τὸν ναζισμό, ποὺ αἱματοκύλισε τὴν ἀνθρωπότητα καὶ γέννησε τὸν ἄθεο ὑπαρξισμὸ μὲ τὸ συνθημα «οἱ ἄλλοι εἶναι ἡ κόλασή μου». Στὴν ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε καὶ μάλιστα σὲ αὐτὴν τὴν Χώρα, ἰδίως αὐτὴν τὴν περίοδο ποὺ ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται ἡ κρίση δὲν εἶναι ἁπλῶς οἰκονομική, ἀλλὰ κατ’ ἐξοχὴν γεωπολιτικὴ καὶ ἀνταγωνιστικὴ διαφόρων οἰκονομιῶν, Ἀνατολῆς καὶ Δύσης, ἀπαιτεῖται νηφαλιότητα, σωφροσύνη, διάκριση.
.           Καὶ πρὸ παντὸς ἀπαιτεῖται νὰ στερεώσουμε καὶ ἐνισχύσουμε ἀκόμη περισσότερο τοὺς δημοκρατικοὺς θεσμούς.
.           Ἐπὶ πλέον θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθῆ ἀπὸ τὸ Κράτος, σὲ ὀρθὴ κατεύθυνση, τὸ φαινόμενο τῆς λαθρομετανάστευσης, ποὺ ἐνδεχομένως νὰ εἶναι τὸ ἰσχυρὸ ὅπλο τῶν διαφόρων κέντρων λήψεως ἀποφάσεων, γιὰ νὰ διαλύσουν τὸν κοινωνικὸ καὶ πολιτιστικὸ ἱστὸ τῆς Πατρίδας μας. Τὸ πρόβλημα ποὺ δημιουργεῖται σήμερα προέρχεται ἀπὸτὴν ὀλιγωρία τῶν νομίμων ἀρχῶν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ρατσιστικὲς ἰδεολογίες στὴν πρακτική τους μορφή, οἱ ὁποῖες καλύπτουν μερικὰ κενὰ σὲ βάρος ἀνθρώπων ποὺ εἶναι θύματα τῆς παγκόσμιας ἀδικίας.
.           Ἑπομένως, εἴμαστε ἐναντίον τοῦ ρατσισμοῦ καὶ τῆς βίας, ἀλλὰ ὑπὲρ τῆς Δημοκρατίας ποὺ ὀργανώνεται σωστά, καθὼς καὶ ὑπὲρ τῆς διατηρήσεως τῆς πολιτιστικῆς ταυτότητας τῆς Χώρας μας.–

Προικοννήσου Ιωσήφ: Η Ορθοδοξία της Χρυσής Αυγής δεν έχει σχέση με το Ευαγγέλιο της αγάπης

«Με μεγάλη καχυποψία, βλέπω την Χρυσή Αυγή απέναντι στην Ορθοδοξία», σημειώνει ο Μητροπολίτης Προικοννήσου Ιωσήφ. Ταυτόχρονα   παίρνει αποστάσεις από τα κόμματα της Αριστεράς  για το μεταναστευτικό και  για το ίδιο θέμα εξαπολύει  «πυρά» κατά της «Χρυσής Αυγής» για  τη  «απαράδεκτη στάση τους», όπως λέει.

Σε συνέντευξή του στο «Αγιορείτικο Βήμα» ο Ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου  κάνει λόγο για «είσοδο εχθρών» μέσω της μετανάστευσης, βλέπει «μία ειρηνική εισβολή στην Ελλάδα», εξηγώντας ότι,  «Παλαιότερα οι εχθροί ερχόντουσαν με όπλα, σήμερα ενδεχόμενος να έρχονται με αυτή τη μορφή».

Και συμπληρώνει «Δεν είναι τυχαίο, έχουμε ένα ξεχείλισμα του Ισλάμ σε ένα χώρο κατά παράδοση χριστιανικό. Δεν πρέπει να εφησυχάζουμε».

Βέλη κατά της «Χρυσής Αυγής»

«Η Ορθοδοξία της Χρυσής Αυγής δεν δείχνει να έχει κάποια σχέση με την Ορθοδοξία της Εκκλησίας. Όλες αυτές οι κραυγές μίσους πως μπορούν να συμβιβαστούν με το ευαγγέλιο της αγάπης; Με μεγάλη καχυποψία, βλέπω την Χρυσή Αυγή απέναντι στην Ορθοδοξία»,εξηγεί ο μητροπολίτης

Και ο Χίτλερ είχε τους λεγόμενους, ντόιτσε κρίστιανς , τους Γερμανοχριστιανούς. Αυτοί ήταν οι μεγαλύτεροι εγκληματίες, αργότερα βρέθηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως .

Και φυσικά δεν μπορώ να ανεχθώ την αφέλεια ορισμένων αριστερών κομμάτων για τη στάση απέναντι στο μεταναστευτικό», τονίζει ο Επίσκοπος.

«Οι ρατσιστικές θέσεις οι οποίες ακούγονται από μέρους κυρίως της Χρυσής Αυγής αλλά και από άλλους παρόμοιους κύκλους, χριστιανικά είναι απαράδεκτες, δεν συμβιβάζονται με το ευαγγέλιο της αγάπης. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τους «αγαπάτε τους εχθρούς ημών» , συνεχίζει.

Αποστάσεις από Αριστερά

«Από την άλλη μεριά όμως οφείλουμε να μην είμαστε αφελείς, επιτρέψτε  μου την έκφραση, χαζοχαρούμενοι…», λέει χαρακτηριστικά.

Συνεχίζοντας είπε, «Αυτό το Σολωμού, «πάντα ανοιχτά, παντά άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σας», έχει διαχρονική ισχύ και ιδιαίτερα σε δύσκολες ώρες , εποχές και καταστάσεις, όπως οι σημερινές.

Δεν πρέπει να δεχτούμε αυτό που λέγεται από πολλούς ότι όσοι έρχονται στην Ελλάδα  είναι τα θύματα μιας κακής μοίρας  ή άσχημης καταστάσεως. Πολλοί από αυτούς μπορεί να είναι δραπέτες φυλακών ακόμα και πράκτορες και δεν υπάρχει κανένας για να μας βεβαιώσει για το αντίθετο. Βλέπουμε μία ειρηνική εισβολή.

Παλαιότερα οι εχθροί ερχόντουσαν με όπλα, σήμερα ενδεχόμενος να έρχονται με αυτή τη μορφή.

Δεν είναι τυχαίο, έχουμε ένα ξεχείλισμα του Ισλάμ σε ένα χώρο κατά παράδοση χριστιανικό. Δεν πρέπει να εφησυχάζουμε.

Υπάρχει μία σαφέστατη αλλοίωση του πληθυσμού χωρίς να σημαίνει αυτό ότι πρέπει να φερθούμε απάνθρωπα σε αυτούς τους ανθρώπους.

Πρέπει όμως να τους αντιμετωπίσουμε λογικά».

«Πως μ’ αντιμετώπισαν όταν πήγα μετανάστης στην Αυστραλία»

« Όταν πήγα πριν 25 χρόνια στην Αυστραλία για να μου επιτραπεί η είσοδος, παρότι που πήγαινα επίσημα καλεσμένος από την Αρχιεπισκοπή για να εργαστώ εκεί και με εξασφαλισμένη τη δουλειά, μου πέρασαν από σαράντα κύματα . Αλλεπάλληλες εξετάσεις, ποινικό μητρώο, θέματα υγείας μέχρι που με ζύγισαν…

Εξονυχιστικό έλεγχο, σωματικό, ηθικό και υλικό!

Κατόπιν μου είπαν, ελάτε. Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι , μπάτε σκύλοι και αλέστε και αλεστικά μη δώσετε …. », υπογραμμίζει ο Ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου.

Οι λαθρομετανάστες στην Αυστραλία

«Μία φορά είχε έρθει στην Αυστραλία, ένα καράβι με ασιάτες λαθρομετανάστες τους οποίους ο τότε αρμόδιος υπουργός  Φίλιπ Ράντοκ, γνωστός και φίλος, τους έβαλε σε ένα καράβι όπως ήταν και τους έστειλε σε ένα νησί στη μέση του ειρηνικού ωκεανού που ανήκει στην Αυστραλία.

Και τους λέει, εδώ νερό και ψωμί θα έχετε. Εγώ δεν θα διαλύσω τη χώρα από αφέλεια. Εάν μετά από ένα εξονυχιστικό έλεγχο κάποιοι από αυτούς  δούμε ότι μπορούν  να ενταχθούν στην Αυστραλιανή κοινωνία, εντάξει το συζητάμε. είχε πει.», είπε αναφορικά με τα όσα έζησε  στη μακρινή ήπειρο .

Ξέφραγο αμπέλι η Ελλάδα…

«Η Ελλάδα που είναι σε μία ευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή, δεν μπορούμε να είμαστε αφελείς ούτε χαζοχαρούμενοι αλλά ούτε απάνθρωποι και ρατσιστές .

Κάπου στη μέση υπάρχει η χρυσή τομή. Ρώτησαν τη… καμήλα κάποτε, στον ανήφορο ή στον κατήφορο σ΄ αρέσει;  Και λέει, χάθηκε ο ίσιος δρόμος…» , αναφέρει χαρακτηριστικά.

πηγή

Ρατσισμός κι αντιρατσισμός Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

 Ο προφήτης και βασιλιάς Δαβίδ λέει σε κάποιο ψαλμό του: «Με αυτούς που μισούσαν την ειρήνη ήμουν ειρηνικός».   Ο ρατσισμός αγαπάει τους φίλους του και μισεί τους εχθρούς του. Κι ο αντιρατσισμός  το ίδιο.Ο εθνικισμός επίσης αγαπάει τους φίλους του και μισεί τους εχθρούς του. Ο κουμμουνισμός το ίδιο. Όλοι αυτοί οι «ισμοί» δεν είναι παρά ιδεολογίες.  Αυτοί που τις ακολουθούν είναι άνθρωποι των μονομερών απόψεων. Με τους ομοϊδεάτες τους τα πάνε καλά. Με τους αντιπάλους τους  νιώθουν αμηχανία , αντιπάθεια ή και μίσος.  Έτσι γίνεται όταν η συμπάθεια,  η  αλληλεγγύη , η ενότητα δεν είναι ζωή, αλλά ιδέες για τη ζωή.  Η Ορθοδοξία είναι εμπειρική. Η πίστη δεν είναι ιδέα. Είναι η ίδια η ζωή!

                        Οι ιδεολογίες  τα πάνε καλά με τους φίλους τους. Έχουν σχέδια ειρηνικά και συνάμα δεν τα πάνε καλά με τους αντιπάλους τους και τα σχέδιά τους γι΄ αυτούς είτε δεν υπάρχουν είτε δεν είναι ειρηνικά.  Η ιδεολογία του καπιταλισμού π.χ.  έχει ριζοσπαστικές ιδέες: θεωρεί ότι δεν υπάρχουν αντίπαλοι διότι όλοι δουλεύουν γι΄ αυτήν.  

                  Οι ιδεολογίες έχουν σχέδια μόνο για τους δικούς τους. Το κριτήριο για να κρίνουμε αν κάτι είναι ιδεολογία είναι αυτό: ότι στην ιδεολογία όλα υπάρχουν για την ίδια. Η διοίκηση πχ. είναι γι΄ αυτούς που την ασκούν. Το νομοθετικό σώμα υπάρχει για τον εαυτό του. Γι΄ αυτό το πιο σπουδαίο για τα μέλη του είναι να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους.  Έτσι , μιλώντας σχηματικά έχουν τα πράγματα με τις ιδεολογίες. Έτσι σκέφτονται οι ιδεολόγοι. Στον κομμουνισμό π.χ. στον οποίο η ιδεολογία παίζει σπουδαίο ρόλο, το παν είναι η γραμμή του πολιτικού κόμματος. Γιατί  το πολιτικό κόμμα εκφράζει την ιδεολογία του κομμουνισμού στην πράξη.  Με τους αντιπάλους τους όμως δεν ξέρουν πώς να φερθούν.

            Όταν ο Αμερικανός ποιητής Ρόμπερτ Λαξ (1915-200ο) ήταν νεαρός φοιτητής στο Κολούμπια, ο πατέρας του έγραψε ένα γράμμα, στο οποίο τον ρωτούσε αν περνάει καλά στην Νέα Υόρκη. Ο Λαξ του

απάντησε: "Πατέρα, για να περνάς καλά στη Νέα Υόρκη, πρέπει νά  ΄σαι μουρλός."

Ο Λαξ εγκατέλειψε τη Νέα Υόρκη και την καριέρα του ως καθηγητή στο πανεπιστήμιο κι ήρθε στα νησιά της Ελλάδος, (Κάλυμνος και Πάτμος) όπου έζησε 40 χρόνια μέχρι το θάνατό του. 

       Πριν λίγα χρόνια γνώρισα ένα Ισπανό αξιωματικό του στρατού στη Λάρισα, τον Λούϊς.  Μια φορά ρώτησα τον Λούις αν πώς είναι η ζωή στην Ισπανία. Μου απάντησε κι αυτός το ίδιο: «Για να περνάς καλά στην Ισπανία δεν πρέπει να  ΄σαι κανονικός πολίτης».

        Ποιοι διώκονται στον πολιτισμένο κόσμο; Στην Αμερική , στην Ισπανία, στην Ελλάδα; Παντού  διώκονται οι κανονικοί πολίτες!» Με άλλα λόγια ισχύει στην Ισπανία και παντού η παροιμία « Σκότωσε τον αδερφό σου για σε πούν φιλάδελφο.»

         Στις χώρες όπου επικρατεί η ιδεολογία του ρατσισμού διώκονται τα θύματα του ρατσισμού . Ο ρατσισμός δε γεννήθηκε στην Ελλάδα. Απόδειξη ότι η ελληνική γλώσσα δεν έχει  ελληνική λέξη για τον ρατσισμό.   

           Τί είναι ρατσισμός; Είναι το μίσος για τη διαφορετική ράτσα; Είχε ποτέ  ο φιλόξενος ελληνικός λαός  αισθήματα μίσους κατά των άλλων φυλών;    Εξ ορισμού  ρατσιστές   κι  αντιρατσιστές έχουν ως ιδεολογία τους το μίσος του αντιπάλου . Αυτό για τους ρατσιστές είναι βέβαιο. Διαφέρουν άραγε οι αντιρατσιστές; Είναι μήπως οι αντιρατσιστές ειρηνικοί με τους εχθρούς τους;

          Αν ρατσιστές κι αντιρατσιστές είναι ίδιοι και όμοιοι ως προς το μίσος του αντιπάλου, δηλαδή είναι καλοί με τους φίλους τους και εχθρικοί με τους εχθρούς του, τί διαφέρουν μεταξύ τους; Το ίδιο δενμισούν κι οι ρατσιστές τους εχθρούς τους;

           Θα μου πείτε μπορείτε να μας δώσετε ένα παράδειγμα  αγάπης για τους εχθρούς;  - Ολόκληρο το Ευαγγέλιο, που ο κόσμος που απομακρύνθηκε από την Εκκλησία δεν το ακούει ούτε μια φορά το χρόνο είναι γεμάτο  τέτοια παραδείγματα!  

πηγή