ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ ΜΑΤΘΑΙΟΥ «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια» π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Είναι ακατανόητη, ίσως για πολλούς, η συμπεριφορά των συγχρόνων του Ιησού ανθρώπων. Βλέπουν τις θεραπείες των δαιμονιζομένων συνανθρώπων τους και άλλοτε διώχνουν τον Χριστό από το μέρος τους και άλλοτε τον κατηγορούν ότι συνεργάζεται με τον άρχοντα των δαιμονίων για να τα εκβάλει. Η πωρωμένη συνείδησή τους και η τυφλωμένη από εγωισμό ύπαρξή τους προσπαθούν με κάθε τρόπο να υποτιμήσουν την πνευματική δύναμή Του, να αναιρέσουν τη δωρεά Του, να περιφρονήσουν την προσφορά Του. Τον αποκαλούσαν υποτιμητικά «Ναζωραίο» γιατί «από τη Ναζαρέτ τι καλό μπορεί να βγει»; Όπως ρωτάει ο Ναθαναήλ! Τον χαρακτηρίζουν «γιο του μαραγκού» για να τον υποβιβάσουν εξ΄ αιτίας της ταπεινής καταγωγής Του. Και σήμερα τον συκοφαντούν ως συνεργαζόμενο με τον αρχισατανά! Και βέβαια οι κατηγορίες για το πρόσωπο του Χριστού δεν έπαψαν ποτέ στους αιώνες να υπάρχουν, καθώς και σήμερα αμφισβητείται, σπιλώνεται, συκοφαντείται. Πότε με μυθιστορήματα, πότε με κινηματογραφικές ταινίες, πότε με υποτιθέμενα έργα τέχνης, το πρόσωπο του Χριστού δέχεται επιθέσεις συκοφαντών. Και δυστυχώς, πολλές φορές φτάνουμε και μεις σήμερα στην αμφισβήτηση και την αμφιβολία. Πόσες φορές δεν περνά από το μυαλό μας η αμφιβολία «είναι πράγματι έτσι»; «Τα λέει η Εκκλησία μας σωστά»; «Ισχύει σήμερα το Ευαγγέλιο»; Και δυστυχώς θέλοντας να ενισχύσουμε τις αμφιβολίες μας, δικαιώνοντας τις δικές μας παρεκτροπές από το θέλημα του Θεού, υποβιβάζουμε και συκοφαντούμε, έστω και μέσα μας, τους ανθρώπους που βιώνουν κάτι το διαφορετικό, κάτι το βαθύτερο, το πνευματικότερο. Αυτό όμως μας καθιστά και μας συκοφάντες του Χριστού και αρνητές Του. Χρειάζεται να Τον προσεγγίσουμε με περισσότερη ταπείνωση για να ισχυροποιήσουμε την πίστη μας!
π.Αλέξιος Αλεξόπουλος

Κυριακή Ε Ματθαίου "ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν" π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Έχουμε πει άλλη φορά για τις αντιθέσεις που περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή, μεταξύ της παράδοσης του ανθρώπου στους δαίμονες και της παράδοσης του ανθρώπου στο Χριστό. Γυμνός – ενδεδυμένος, φόβος –φίλος των συνανθρώπων, άγριος – ήμερος, ακοινώνητος –κοινωνικός, δέσμιος –ελεύθερος κλπ. Και δυστυχώς η παράδοση του ανθρώπου στους δαίμονες δεν είναι μόνο η κατάληψή του από αυτούς, δαιμονισμένοι, αλλά η με κάθε τρόπο παράδοση του ανθρώπου στο θέλημα του διαβόλου και στην αμαρτία. Γιατί όταν πράττουμε την αμαρτία παραδινόμαστε στο διάβολο. Θα σταθούμε εν συντομία σήμερα σε ένα χαρακτηριστικών των δαιμονιζομένων: «ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν». «Δεν έμενε σε σπίτι, αλλά στα μνήματα». Συγκατοικεί με τους νεκρούς. Μια ζωή πιο βαριά και πιο δυστυχισμένη από το θάνατο. Για τους νεκρούς δεν λειτουργούν πλέον οι αισθήσεις. Δεν πονούν, δεν προσβάλλονται, δεν κρυώνουν, δεν ακούν. Ο υπό την επήρεια του διαβόλου άνθρωπος έχει τις αισθήσεις του να λειτουργούν. Και πονά και διψά και πεινά και δεν μπορεί να χορτάσει τις επιθυμίες του με ό,τι κι αν έχει και δεν μπορεί να νοιώσει ευτυχισμένος με τίποτα. Ο θάνατος χαρίζει στους ανθρώπους την ελευθερία από τα λυπηρά. Ο κατευθυνόμενος από τους δαίμονες έχει χάσει την προσωπική του ελευθερία, άλλος είναι το αφεντικό. Και αν επεκτείνουμε τον όρο «νεκρός» στους ανθρώπους που πέθαναν και είναι μακριά από το Θεό γιατί οι άλλοι είναι οι «αιώνια ζωντανοί», τότε ο παραδομένος στην αμαρτία άνθρωπος είναι νεκρός και τώρα και για πάντα. Ο Απ. Παύλος λέει «τα ωψόνια της αμαρτίας θάνατος». Όμως η συνάντηση του δαιμονιζομένου με το Χριστό, αλλάζει εντελώς τον άνθρωπο αυτόν. Άρα υπάρχει ελπίδα, υπάρχει σωτηρία. Η αλλαγή, η μεταστροφή, η μετάνοια και η επικοινωνία με το Χριστό.
π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

"Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου" π.Αλέξιος Αλεξόπουλός

"Ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου" Εσείς είστε το φως του κόσμου. Έτσι αποκαλεί τους μαθητές του και κατ΄ επέκταση όλους τους πιστούς Χριστιανούς ο Χριστός. Φως του κόσμου!!! Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Ποια η σημασία του φωτός στη ζωή μας; Το έχουμε σκεφθεί; Διώχνει το σκοτάδι! Αποκαλύπτει κάθετι που πάει να γίνει κρυφά. Καθοδηγεί, δείχνοντας το δρόμο. Διώχνει το φόβο, τη θλίψη, τη στεναχώρια, ίσως και το θάνατο που τον συμβολίζουμε με το μαύρο χρώμα. Και οι Χριστιανοί, δεν φοβούνται τίποτε. Αποκαλύπτουν τη ζωή τους χωρίς να κρύψουν οτιδήποτε, δεν θολώνουν τα νερά, είναι διάφανοι στις συναλλαγές τους. Καθοδηγούν τους συνανθρώπους τους προς το Θεό. Υπερβαίνουν και νικούν με την πίστη τους και το θάνατο, συμμετέχοντας στην Ανάσταση του Χριστού. Το φως θερμαίνει και ζωογονεί. Και οι Χριστιανοί θερμαίνουν το περιβάλλον τους με την αγάπη τους. Δεν αφήνουν να ψυχθούν ή να ψυχρανθούν οι σχέσεις με τους συνανθρώπους τους. Ζωογονούν και τονώνουν αυτούς που βρίσκονται στα όρια της ψυχικής κατάρρευσης. Το φως καθαρίζει και λευκαίνει. (πολλές χημικές αντιδράσεις τέτοιου είδους απαιτούν την παρουσία φωτός, ως καταλύτη, για να πραγματοποιηθούν). Και οι Χριστιανοί με την παρουσία τους καθαρίζουν από την αμαρτία την κοινωνία στην οποία ζουν. Προτρέπουν στη μετάνοια, στην αλλαγή του τρόπου ζωής, στη λεύκανση των ανθρώπινων ψυχών. Αυτή είναι η αποστολή μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αυτό κάνανε στη ζωή και με τη ζωή τους οι Άγιοι και οι Πατέρες που τους εορτάζουμε ξεχωριστά σήμερα. Εμείς, τελικά πόσο φως είμαστε; Πόσο πρέπει να αλλάξουμε για να γίνουμε φως; Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να γίνουμε έστω και κερί, που θα καίει και θα σκορπίζει το φως του για το Θεό.
π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Κυριακή Β Ματθαίου ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ! π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Ακούσαμε σήμερα στην Ευαγγελική περικοπή την κλήση των μαθητών του Χριστού και την άμεση ανταπόκρισή τους στην πρόσκληση του Κυρίου. Ετοιμαζόμαστε ταυτόχρονα να τιμήσουμε μεθαύριο όλους τους Αγίους Αποστόλους. Σχεδόν όλοι μαρτύρησαν για την πίστη του Χριστού!  Αλλά, τι σημαίνει μαρτύρησαν και πια ήταν η μαρτυρία τους;

Δεν είναι μαρτυρία το μαρτύριό τους μόνο. Το ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του ζωντανού Θεού, του μόνο υπαρκτού Θεού, είναι η μαρτυρία των Αγίων Αποστόλων και αυτή τη μαρτυρία τους την αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός. (Αυτό απήντησε ο Πέτρος όταν τους ρώτησε ο Χριστός τι νομίζουν για Κείνον).  Είναι μια διαδικασία όπου η πίστη στο Χριστό προκαλεί την αποκάλυψη και η αποκάλυψη ενισχύει την πίστη. Και η γνώση αυτού του «μυστικού», (του ποιος είναι ο Χριστός), σε οδηγεί στο να το μοιραστείς με άλλους. Είναι μυστικό γιατί είναι μυστικός ο τρόπος που αποκαλύπτεται από τον ίδιο το Θεό και που το ζει ο καθένας στην καρδιά του.

Έτσι οι άγιοι απόστολοι διέδωσαν αυτή την πίστη, αυτή την αποκάλυψη του Θεού, σε όλο τον κόσμο.  Και στο τέλος για την πίστη τους αυτή έδωσαν και το αίμα τους, μαρτύρησαν με τη ζωή τους.

Και μεις σήμερα καλούμαστε να γίνουμε μάρτυρες του ίδιου γεγονότος, της ίδιας πίστεως. Και μάρτυρας είναι αυτός που είδε με τα μάτια του, άκουσε με τα αυτιά του, ψηλάφισε με τα χέρια του, έζησε από κοντά και καλά. Άρα, θα πρέπει και μεις να ζούμε το γεγονός ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του ζωντανού Θεού. και αυτό είναι το ερώτημα που θα βάλει ο καθένας στον εαυτό του σήμερα: «Θα απαντούσα εγώ όπως ο Πέτρος για το τι είναι ο Χριστός για μένα;»

Και αυτό το αποδεικνύει η καθημερινή μου ζωή. Πιστεύω στο Χριστό; Εμπιστεύομαι τη ζωή μου σ΄ Αυτόν; Ξεκινώ και τελειώνω την ημέρα μου με το όνομά του, την προσευχή; Εφαρμόζω το θέλημά Του; Υπακούω στις εντολές Του; Αγαπώ το συνάνθρωπό μου; Είμαι μέλος ζωντανό της Εκκλησίας Του; Κοινωνώ του Σώματός Του και του Αίματός Του; Είμαι διατεθειμένος να στερηθώ κάτι για το Χριστό; Θα δίναμε ακόμη και τη ζωή μας για Αυτόν;

Η σημερινή, λοιπόν ημέρα, ας γίνει ευκαιρία, να δώσουμε και μεις την μαρτυρία των Αγίων Αποστόλων στην ζωή μας.

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

οὐκ ἔστι μου ἄξιος π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢθυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.».

              Ο Χριστός ζητά από τους ανθρώπους να Τον ακολουθήσουν. Αυτή η συμπόρευση μαζί Του προϋποθέτει μία αποταγή και δύο καταφάσεις. Η αποταγή είναι η άρνηση του ανθρώπου να ακολουθήσει άλλες αγάπες, να τις βάλει πιο πάνω από την αγάπη του Χριστού. Να υπερβεί δηλαδή την συγγένεια, τα αγαθά, τα προσωπικά χαρίσματα, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό και να ακολουθήσει πορεία κατάφασης. Και η κατάφαση έχει να κάνει με το ΝΑΙ στον ουρανό και το ΝΑΙ στην ομολογία του ουρανού ως της αληθινής πατρίδας του ανθρώπου, αλλά και την επιλογή μιας ζωής που να έχει γνώμονα τον Άλλο, τον οποιονδήποτε Άλλο. Ο Χριστός μας λέει ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει αυτόν τον δρόμο. Είναι η πίστη και η αγάπη.

Εάν δεν χάσεις με τη θέλησή σου όλα όσα πίστεψες ότι είναι δικά σου ή ονειρευόσουν να τα αποκτήσεις, τότε είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατον η ζωή σου να έχει νόημα. Κανένα αγαθό δεν μπορεί να συνοδεύσει τον άνθρωπο στο επέκεινα, στην αιωνιότητα. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος προτιμά να διαγράφει την αιωνιότητα για να μπορεί να χαρεί τα αγαθά του παρόντος κόσμου, με την ιδέα ότι η ζωή τελειώνει στον τάφο. Και αγανακτεί με όλους εκείνους που τον οδήγησαν στο να χάσει τα αγαθά, κυρίως το όνειρο και την αυτάρκεια, γιατί κοίταξαν μόνο τον εαυτό τους, την ιδιοτέλεια, τον πλουτισμό τους, κατασπατάλησαν χρόνο και χρήματα καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις αυτάρκειας που η κατανάλωση θα έδινε στους πολλούς. Δικαιολογημένη η αγανάκτηση.

Θα έπρεπε όμως να ξεκινήσει από τους εαυτούς μας. Γιατί αφεθήκαμε να παραπλανηθούμε. Ευχαριστηθήκαμε καθιστώντας στάση ζωής  την αυτάρκεια, την ικανοποίηση κάθε απαίτησης του εαυτού μας, της παράδοσης του χρόνου μας σε προσανατολισμούς χωρίς αιωνιότητα. Μείναμε σε ψευδαισθήσεις, μεθυσμένοι από την ελευθερία που φαίνεται ότι προσφέρει η ζωή χωρίς Θεό και η απόρριψη οποιασδήποτε ηθικής αξίας και φραγμού. Είπαμε «όλα επιτρέπονται» και το δοξάσαμε.  Είπαμε «δεν πιστεύουμε τίποτα» και αυτοπεριοριστήκαμε στα του οίκου μας. Ανεχθήκαμε το πριόνισμα θεσμών όπως η πολιτική, η παιδεία, η Εκκλησία, η δικαιοσύνη, για να είμαστε όλοι το ίδιο, για να μην ξεχωρίζει κανείς σε μια ρευστότητα άνευ προηγουμένου.  

                Μία Κυριακή μετά την εορτή της Πεντηκοστής η Εκκλησία μας υπενθυμίζει τον δρόμο των Αγίων. Αυτών που   άφησαν κατά μέρος κάθε άλλη αγάπη και διάλεξαν την αγάπη του Χριστού. Και κέρδισαν και τον παρόντα χρόνο, αλλά και την αιωνιότητα. Ακόμη κι αν έφυγαν από αυτή τη ζωή μέσα από τον πόνο του μαρτυρίου ή από την στέρηση των αγαθών ή από τον περιορισμό των επιθυμιών, κέρδισαν και το Θεό και την αιωνιότητα, αλλά και έμειναν ζωντανοί στην αγάπη των ανθρώπων. Είπαν το μεγάλο ΟΧΙ και έλαβαν το ΝΑΙ του Θεού. Ίσως εδώ βρίσκεται η μακροπρόθεσμη λύση για την πορεία της κοινωνίας μας.  Στην απόφαση να πούμε ΟΧΙ πλέον στην φενάκη αυτής της νοοτροπίας που μας έκανε να πουλήσουμε τις ψυχές μας και τώρα να αγανακτούμε γιατί μας στερούν το ξυλοκέρατο που μας παρηγορούσε δηλητηριάζοντάς μας. Στην επιλογή να πούμε ΝΑΙ στην αγάπη, στο μοίρασμα των χαρισμάτων μας, στην εργασία για να αλλάξουμε τους εαυτούς μας εντός μας, να επέλθει και η συλλογική αναδιοργάνωση.

π. Αλέξιος Αλέξόπουλος

KYΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ῾Αγίου π . ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ

Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό.

Πρ Β-2 καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι·

Πρ Β-3 καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν,

Πρ Β-4 καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ῾Αγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι.

Η Εκκλησία μας, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, εορτάζει την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους αποστόλους και το ξεκίνημα της μαρτυρίας τους σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό που χαρακτηριστικά αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς, συγγραφέας των Πράξεων των Αποστόλων, είναι ότι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος γίνεται αισθητή τόσο με τη βουή σα να φυσούσε δυνατός άνεμος, όσο και με τη μορφή γλωσσών που έμοιαζαν με φλόγες φωτιάς και «εκάθισε τε εφ’ ένα έκαστον αυτών» (Πράξ. 2, 2). Δεν ήταν μόνο μία γενική παρουσία μέσα στον χώρο, αλλά και προσωπική η παρουσία του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος στον καθέναν από τους μαθητές.
Έχει σημασία αυτή η αναφορά του ιερού συγγραφέα, γιατί δείχνει πώς λειτουργεί με τις ενέργειές Του ο Θεός στον καθένα προσωπικά, αλλά και σε σχέση με το σύνολο που είναι η Εκκλησία.

Έτσι, το Άγιο Πνεύμα αγιάζει γενικά όλη την κτίση, όλη την δημιουργία, αλλά και όποιον Το αναζητεί, θέλει την παρουσία Του, θέλει τα χαρίσματα που αυτό δίνει. Δεν είναι υποχρεωτική η πρόσληψή Του. Είναι αποτέλεσμα επιλογής του ανθρώπου.  Προϋπόθεση για την πρόσληψη, αλλά και για την ενεργό παρουσία του Αγίου Πνεύματος είναι η προσμονή Του από τον άνθρωπο.

Σημείο της πρόσληψης του Αγίου Πνεύματος είναι η μεταμόρφωση που ο άνθρωπος υφίσταται.
Οι Απόστολοι άρχισαν να μιλούν άλλες γλώσσες, ξένες. Το Άγιο Πνεύμα δίνει την δυνατότητα στον άνθρωπο να μιλήσει μία άλλη γλώσσα σε σχέση μ’ αυτήν που η ανατροφή του, ο χαρακτήρας του, οι δυνατότητές του τού έδιναν. Στην πρώτη Εκκλησία η γλώσσα αυτή ήταν αλλιώτικη από την εβραϊκή που γνώριζαν οι μαθητές, γιατί έπρεπε το μήνυμα του Ευαγγελίου να ακουστεί με έναν τρόπο πειστικό και θαυμαστό, προκειμένου εκείνοι που γνώριζαν το Χριστό και πίστευαν ότι ήταν κάποιος που δεν είχε γίνει αποδεκτός από τους συμπατριώτες του να καταλάβουν ότι Εκείνος ήταν η Αλήθεια και η Ανάσταση. Σήμερα, η άλλη γλώσσα που μιλά ο χριστιανός είναι εκείνη της αγάπης. Είναι εκείνη των πνευματικών χαρισμάτων, της πίστης, της πραότητας, της ελπίδας, της χαράς, της ειρήνης, της εγκράτειας, της μακροθυμίας, της χρηστότητας, της αγαθωσύνης, η οποία τον διαφοροποιεί από την προηγούμενη ζωή του, αλλά και από τον τρόπο που ο κόσμος βλέπει τη ζωή και το νόημά της. Τον διαφοροποιεί όμως και από τον τρόπο που ο ίδιος έβλεπε τη ζωή του, πριν προσλάβει τον τρόπο και τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος. Δεν σημαίνει ότι δεν τις έχει αυτές τις ενέργειες, γιατί τις λαμβάνει ως δωρεές κατά το Βάπτισμα και το Χρίσμα. Όμως καλείται να τις ενεργοποιήσει ο ίδιος με τον τρόπο και το ήθος του και, κυρίως, με την συμμετοχή του στη ζωή της Εκκλησίας.

Για να γίνει όμως αυτό πράξη, χρειάζεται να απαλλαγεί από βολέματα, από βεβαιότητες και από φολκλορικές ή ιδιοτελείς προσεγγίσεις της πίστης και να αγωνιστεί και πνευματικά, δηλαδή βλέποντας τι τον χωρίζει από την αγάπη του Χριστού, που δεν είναι άλλο από την αυτάρκεια και την αμαρτία, και ταυτόχρονα επιδιώκοντας με τα όπλα του Πνεύματος, την προσευχή, την αυτοκριτική και την πάλη εναντίον της αμαρτίας, όπως επίσης και τον δρόμο της αγάπης, να καταστήσει τον Χριστό προτεραιότητα, νόημα και ελπίδα και τον Αγαπημένο της καρδιάς του. Αυτό και πάλι επιτυγχάνεται με την δωρεά του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία.

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ «Οὐχ ἱκανῶ τοῦ ἐρωτᾶν, πότε νύξ πότε ἡμέρα. Οὐκ εὐτονοῦσί μου οἱ πόδες τά τῶν λίθων προσκρούσματα» π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

«Οὐχ ἱκανῶ τοῦ ἐρωτᾶν, πότε νύξ πότε ἡμέρα. Οὐκ εὐτονοῦσί μου οἱ πόδες τά τῶν λίθων προσκρούσματα»

Ο τυφλός της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, όπως αναφέρει ένα τροπάριο της ημέρας, δεν ήξερε πότε είναι ημέρα και πότε νύχτα, που είναι ο δρόμος, που οι πέτρες, που ο γκρεμός. Έτσι βάδιζε μέσα στον κόσμο και φυσικά η κατάστασή του ήταν πολύ δύσκολη και άσχημη. Μόνο όσοι βρίσκονται σ΄αυτή τη θέση μπορούν να κατανοήσουν το πρόβλημα. Αλλά, δυστυχώς, αυτή η δυσκολία του τυφλού να προσανατολιστεί στον κόσμο, να μην μπορεί να βρει τη ΘΕΣΗ του με το περιβάλλον, με τους άλλους ανθρώπους, με τον εαυτό του, μεταφέρεται και για κείνον αλλά και για μας στο να μην μπορούμε να βρούμε τη ΣΧΕΣΗ μας με τον εαυτό μας πρώτα, με τους συνανθρώπους μας, με το περιβάλλον μας και με το Θεό. Αυτή είναι η πνευματική τύφλωση.

Όταν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα νοήματα που έρχονται στο μυαλό μας, αν είναι δικά μας, αν είναι μέσα από πάθη και επιθυμίες, αν είναι από άλλους, αν είναι κατά το θέλημα του Θεού κλπ, δεν μπορούμε να κάνουμε επιλογή και αισθανόμαστε τυφλοί ή κατευθυνόμαστε στα τυφλά. Και στην εποχή μας δυστυχώς, που έχουμε έναν κατακλυσμό νοημάτων, (αξίες, διαφημίσεις, πολιτικές προτάσεις) αισθανόμαστε αδύναμοι να διαλέξουμε, να αποφασίσουμε και βαδίζουμε τυφλοί στα τυφλά!!!

Ο τυφλός του Ευαγγελίου βρήκε τι και ποιον να ακολουθήσει. Το ΧΡΙΣΤΟ. Και κατηγορήθηκε και λοιδορήθηκε και τιμωρήθηκε, βρέθηκε έξω από την κοινωνική κατάσταση των ανθρώπων, έγινε αποσυνάγωγος, αλλά ήξερα πλέον καθαρά το φίλτρο μέσα από το οποίο θα περνούσε κάθε τι στη ζωή του.

Ίσως είναι επιτακτική ανάγκη, σήμερα ειδικά, εν μέσω κρίσεως, ανάμεσα σε δύο εκλογές, να ξεκαθαρίσουμε τα νοήματα που λαμβάνουμε, να προσανατολίσουμε τον εαυτό μας πρώτα ως προς τον εαυτό μας και ως προς το Θεό και να αποφασίσουμε συνειδητά τι θα επιλέξουμε… 

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ π. ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ

Είπαμε την προηγούμενη Κυριακή, ότι ο Θεός δεν αδιαφορεί για τον κόσμο, δεν «κλείνει» τα μάτια Του σε ό,τι συμβαίνει, αλλά ότι εμφανίζεται στον κάθε άνθρωπο, στον καθένα μας, με σκοπό να μας χαρίσει την ΑΝΑΣΤΑΣΗ, την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Και η εμφάνισή του γίνεται με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα μας και σε ξεχωριστή χρονική στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Θα πρέπει όμως και μεις να μην έχουμε ούτε την καρδιά μας βρώμικη και δοσμένη αλλού, ούτε τα μάτια της ψυχής μας κλειστά.

Ένα τέτοιο παράδειγμα αποκαλύψεως του Θεού έχουμε σήμερα στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Και η εμφάνιση του Θεού γίνεται σε μια ξεπεσμένη και ταλαιπωρημένη ύπαρξη. Γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν απορρίπτει και δεν αποδιώχνει κανέναν.

Ο Χριστός της ζητά λίγο νερό. Κάτι μικρό για να ξεφύγει από το καβούκι της φιλαυτίας και του ατομισμού.

Αυτή δυσκολεύεται να ξεπεράσει τα όρια και να δώσει νερό σ΄ έναν εχθρό – Ιουδαίο. Ο Χριστός χωρίς να την προσβάλει, χωρίς να την ντροπιάζει, χωρίς να την εκθέτει προχωρά τη συνομιλία. Και η Σαμαρείτιδα ταπεινώνεται, δεν δικαιολογείται, δεν αντιδρά, ομολογεί την ήττα της. Σκάβει και καθαρίζει το πηγάδι της ψυχής της και η Χάρις του Θεού γίνεται ζωντανή πηγή που ποτίζει εμάς και τους άλλους.

Και η Σαμαρείτιδα άλλαξε και καλούσε και τους άλλους στην αλλαγή αυτή. (Μάρτυρας και Ισαπόστολος Φωτεινή).

Η συνείδησή μας, είναι το κριτήριό μας για το δικό μας πηγάδι. Σε τι κατάσταση βρίσκεται; Έχει νερό και πόσο καθαρό είναι; 

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ! π. ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ

Μέσα στην αναστάσιμη περίοδο στις πρώτες Κυριακές έχουμε εμφανώς τον εορτασμό της Αναστάσεως του Χριστού, (η ίδια η Ανάσταση το Πάσχα, την παρουσία του Χριστού και την ομολογία του Θωμά, την εμφάνιση στις Μυροφόρες) αλλά στην συνέχεια εορτάζουμε το ίδιο γεγονός, αλλά σε σχέση πλέον με μας, μέσα από τις περικοπές του παραλύτου, της Σαμαρείτιδος και του τυφλού.

Έναν παράλυτο για 38 χρόνια θεραπεύει ο Χριστός με το λόγο του σήμερα. Έναν παράλυτο που στην ερώτηση του Χριστού αν θέλει να γίνει καλά, απαντά ότι δεν έχει κάποιον άνθρωπο να τον βοηθήσει να μπει στο νερό όταν πρέπει. Και εδώ, έρχεται στο νου μου η εικόνα του άλλου παράλυτου που τον μετέφεραν τέσσερεις που δεν δίστασαν να χαλάσουν τη στέγη και να παρουσιάσουν τον ασθενή μπροστά στο Χριστό! Και τότε ο Χριστός, βλέποντας την πίστη των τεσσάρων θεραπεύει τον παράλυτο και σήμερα βλέποντας την μοναξιά του τον θεραπεύει για να του δείξει πως δεν είναι πλέον μόνος του. Έχει φίλο, αδελφό, πατέρα, έχει προπαντός ΘΕΟ που τον αγαπά, ενδιαφέρεται γι΄ αυτόν, θυσιάζεται γι΄ αυτόν, για τον καθένα μας προσωπικά.

Είχαμε πει άλλοτε, πως για την μοναξιά του είχε μερίδιο ευθύνης και ο παράλυτος. Μάλιστα ο εγωισμός του που τον αποξενώνει από τους άλλους, μπορεί να ήταν και η αμαρτία του για την οποία του κάνει λόγο ο Χριστός. Και ο εγωισμός προεκτεινόμενος στη σχέση μας με το Θεό οδηγεί και στην απιστία. Έτσι ο άνθρωπος παύει να τροφοδοτείται με δύναμη, με υπομονή, με ελπίδα, με αγάπη και σιγά – σιγά παραλύει και ψυχικά, πνευματικά, και πολλές φορές και σωματικά (χάνει την υγεία του) και γίνεται «άταφος νεκρός».

Ας πιστέψουμε, ας εμπιστευθούμε τον Αναστημένο Χριστό και τότε θα σηκώνουμε και το κρεβάτι μας και κάθε πειρασμό και κάθε δοκιμασία!!!  

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

ΚΥΡΙΑΚΗΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ Αρώματα κα Μύρα!! «Ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν» π.Αλέξιος Αλεξόπουλος

«Ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν»

Ο πόθος των μυροφόρων να βρεθούν κοντά, έστω και στον νεκρό, Διδάσκαλο τις κάνει να αψηφούν κάθε φόβο, κίνδυνο και δυσκολία. Νωρίς το πρωί, «Λείαν πρωί» έρχονται προς το μνημείο του Χριστού για να τιμήσουν το νεκρό σώμα. Δεν φοβούνται ούτε το σκοτάδι, ούτε τους Γραμματείς, ούτε τους Ρωμαίους στρατιώτες που φυλάνε τον τάφο, ούτε σκέπτονται τη δυσκολία πρόσβασης στο εσωτερικό του μνήματος λόγω του λίθου που έφραζε την είσοδο. Ποθούσαν μόνο να τιμήσουν τον Μεγάλο Νεκρό.

Και φέρνουν μαζί τους πολύτιμα και ακριβά αρώματα – μύρα για να προσφέρουν στον Χριστό. Φέρνουν την αγάπη τους γι΄ αυτόν.           Όλες οι κινήσεις τους μαρτυρούν αγάπη.

Την θυσιαστική διακονία τους.            Διακονούσαν το Χριστό και τους ανθρώπους παντού.

Την ταπεινή παρουσία τους σε κάθε Του πορεία.         Ακολουθούσαν το Χριστό παντού με ταπείνωση.

Την πίστη και την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό Του.

Το θάρρος και την τόλμη της ομολογίας, ότι είναι μαθήτριές Του.

Την αλήθεια γιατί μόνο έτσι μπορούν να βρίσκονται κοντά στην μόνη Αλήθεια.

Τον ιεραποστολικό ζήλο, γιατί γίνονται οι πρώτοι κήρυκες του Ευαγγελίου –της Ανάστασης –στους ανθρώπους και στους ίδιους τους μαθητές.

Κάποιο απ΄ όλα αυτά τα μύρα θα μπορούμε σίγουρα και μεις να προσφέρουμε στον Χριστό. Και κάποιο απ΄ τα υπόλοιπα θα μπορούμε να το «αγοράσουμε», να κοπιάσουμε δηλαδή για να το αποκτήσουμε. Και τότε θα γίνουμε και μεις μυροφόροι.

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Κυριακή του Θωμά «Ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων» π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων» «μακάριοι οἱ μή ἰδόντες και πιστεύσαντες»

Ο Θωμάς για να πιστέψει στην Ανάσταση, ζήτησε να δει κατά πρώτο λόγο τα χέρια του Χριστού. Το ίδιο ζητάει και σήμερα ο κόσμος από τους φίλους του Χριστού. Θέλει να δει τα χέρια τους. Αν είναι καθαρά στις δοσοληψίες τους. Φιλάνθρωπα στις πράξεις τους. Ευγενικά στις εκδηλώσεις τους. Αν είναι χέρια σφραγισμένα με πληγές από τα καρφιά της θυσίας για τη σταυρωμένη Αγάπη.

Μέσα  στην Μεγάλη εβδομάδα πολλές φορές οι ύμνοι αναφέρονταν στον προδότη μαθητή και μας καλούσαν να απορρίψουμε τη συμπεριφορά του. Τα δικά μας όμως χέρια, πως ενεργούν κάθε φορά;

Όταν ο Χριστός                                                                   

δίνει στους μαθητές Του το Σώμα και το Αίμα Του, μήπως τα δικά μας χέρια παίρνουν τα χρήματα ή εργάζονται τα πάθη και την αμαρτία επισφραγίζοντας τη προδοσία; Πόσες φορές αντί να σηκωθούμε το πρωί της Κυριακής για εκκλησιασμό προτιμούμε τον ύπνο; Ή αντί της αλήθειας που θέλει ο Χριστός, βολευόμαστε με το ψέμα; Ή ποδοπατούμε μυστήρια ιερά όπως ο γάμος για να βολέψουμε τα οικονομικά μας πρώτα; 

Όταν ο Χριστός ζητά από τους μαθητές Του να προσευχηθούν, να Τον εμπιστευθούν, να αφήσουν τη ζωή τους πάνω Του, εμείς αγχωνόμαστε και απελπιζόμαστε σχεδιάζοντας τρόπους εξασφάλισης της ζωής και της περιουσία μας;  

Μήπως και σήμερα ξεχνάμε την φιλανθρωπία  που συγχωρούσε τον ληστή που μετανόησε και εμείς άπιστοι και σκληροί δεν μετανοούμε για τα έργα μας και δεν συγχωρούμε τους συνανθρώπους μας;

Τέλος, ενώ ο Χριστός με την Ανάστασή Του άνοιξε τις πόρτες του παραδείσου, εμείς με πάθος περνάμε την πόρτα της Κολάσεως καμαρώνοντας για τα έργα της απιστίας μας;  

Ο μακαρισμός του Χριστού: «μακάριοι οἱ μή ἰδόντες και πιστεύσαντες», έχει διατυπωθεί για μας, για τον καθένα μας. Ας τον γευθούμε! 

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Κυριακή Ε Νηστειών ΝΕΚΡΑ ΕΡΓΑ «Καθαριεῖ τήν συνείδησιν ὑμῶν ἀπό νεκρῶν ἔργων εἰς τό λατρεύειν Θεῷ ζῶντι» π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

«Καθαριεῖ τήν συνείδησιν ὑμῶν ἀπό νεκρῶν ἔργων εἰς τό λατρεύειν Θεῷ ζῶντι»

Η ανθρώπινη συνείδηση είναι γεμάτη από νεκρά έργα. Κι αυτά έχουν να κάνουν τόσο με την αμαρτία, δηλαδή την μη υπακοή στις εντολές του Θεού, όσο και με την απώλεια του χρόνου μας σε ζωή μακριά από το Θεό. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, περισσότερα είναι τα νεκρά έργα, οι νεκρές σκέψεις, ο νεκρός χρόνος μας κάθε ημέρα και νύχτα, παρά οτιδήποτε δίνει ζωή. Γιατί «νεκρά έργα» σημαίνει κάθε τι τελικά το οποίο δεν μας δίνει ζωή, νόημα, σκοπό, αλλά μας κάνει να ζούμε μόνο για το πρόσκαιρο και όχι για το αιώνιο και αληθινό.
Νεκρά είναι τα έργα τα οποία δεν έχουν σχέση με το Θεό. Μπορεί να είναι έργα δημιουργικά, έργα που να έχουν να κάνουν με την εργασία, με τη σπουδή, με την οικογένεια, με τις μέριμνες αυτού του κόσμου. Μπορεί να έχουν να κάνουν με την χαρά και την ηδονή. Μπορεί να έχουν να κάνουν με την αναγνώρισή μας από τους άλλους. Ωστόσο, αν απουσιάζει ο Θεός από αυτά, τότε απουσιάζει η όντως ζωή. Γιατί τα έργα που δεν μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην αιωνιότητα, δηλαδή τα έργα που δεν οδηγούν στην αγάπη και δεν κινούνται από αυτήν, είναι όντως νεκρά κι ας μοιάζουν ζωντανά, ας μοιάζουν σύμφωνα με το γράμμα του πολιτισμού και της πραγματικότητάς μας.

Η συνείδηση του ανθρώπου τον ελέγχει για τα νεκρά του έργα, είτε αυτά είναι πράξεις, είτε λογισμοί, είτε σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, είτε απώλεια του χρόνου. Ιδίως το τελευταίο, είναι το σήμα κατατεθέν της εποχής μας. Πάμπολλες δυνατότητες για έργα τα οποία μας κάνουν να σπαταλούμε το χρόνο μας. Μας δίνουν τις ψευδαισθήσεις ότι λειτουργούμε με ζωντάνια. Ότι μπορούμε να χαρούμε ή να νικήσουμε την μοναξιά μας. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε συνηθίσει σ’ αυτή τη νέκρωση με αποτέλεσμα να μην μας εντυπωσιάζει. Να μη θέλουμε να την υπερβούμε. Και η συνείδηση μας δεν είναι σε θέση να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της και να παλέψει ώστε να μας ξυπνήσει.

Πλησιάζουμε το Πάσχα. Αυτό σημαίνει ότι καλούμαστε από την Εκκλησία να ξαναδούμε τόσο την συνείδησή μας αν είναι φορτωμένη με νεκρά έργα, να αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε την οδό της μετανοίας και με την κοινωνία με το Χριστό να αγωνιστούμε για ελευθερία, αγάπη και ζωή Χριστού. Δεν είναι ηθική μόνο η προσπάθεια αυτή. Είναι κυρίως ο αληθινός τρόπος λατρείας του ζώντος Θεού εν Χριστώ Ιησού. Είναι η οδός της Εκκλησίας, που οδηγεί τον καθέναν μας να έχει νόημα και σκοπό και να ελέγχει αληθινά την πορεία του. Να βρίσκει τι την νεκρώνει και να επιλέγει τη ζωή κοντά στο Χριστό. Κι Εκείνος θα μας συνδράμει στην πορεία προς την ανάσταση, η οποία πάντοτε έπεται της άρσεως του σταυρού μας.

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Κυριακή Δ Νηστειών «Αν μπορείς να κάνεις κάτι, βοήθησέ μας» π.Αλέξιος Αλεξόπουλος

Το περιστατικό που περιγράφει ο Ευαγγελιστής Μάρκος, στην σημερινή περικοπή, συνέβη λίγο μετά τη Μεταμόρφωση του Χριστού. Μη βρίσκοντας, λοιπόν, ο πατέρας του δαιμονιζομένου παιδιού τον Χριστό, φέρνει το άρρωστο παιδί στους 9 Αποστόλους και ζητά από αυτούς να θεραπεύσουν το παιδί.

Ο πατέρας δεν είναι σίγουρος για το τι μπορεί να γίνει. «Αν μπορείς να κάνεις κάτι, βοήθησέ μας», είναι τα λόγια που λέει στο Χριστό. Για το Χριστό δεν ξέρει, φανταστείτε για τους αποστόλους.

Ζητά να θεραπεύσουν οι Απόστολοι. Ζητά τους «εκπροσώπους» του Χριστού και όχι τον ίδιο τον Χριστό. Πιθανότατα, θεωρεί ότι η θεραπεία προέρχεται από τους Αποστόλους και όχι από το Χριστό. Λανθασμένη θεώρηση που ισχύει και σήμερα. Τα θαύματα δεν τα κάνουν οι Άγιοι, αλλά ο Θεός (με τις μεσιτίες των Αγίων).  

Αδύναμη πίστη έχουν και Απόστολοι. Δεν ξέρουν τι και πως να το ζητήσουν από το Θεό. Δεν ήταν σίγουροι για το ποιον έχουν κοντά τους. Ακόμη, ίσως και να πίστευαν ότι αυτοί προσωπικά κάνουν τα θαύματα.

Εντελώς μακριά από το ενδεχόμενο να βρεθεί λίγη πίστη που θα βοηθούσε τον πατέρα, είναι ο κόσμος των γραμματέων. Αυτοί κατηγορούσαν το Χριστό ως παραβάτη του Νόμου, ακόμα και ότι στο όνομα του άρχοντα των δαιμόνων εκβάλει τα δαιμόνια.    

Συναντώντας, όμως, το Χριστό όλα αλλάζουν. Η πίστη του πατέρα ενισχύεται και το παιδί θεραπεύεται. Έτσι και για μας, οδεύοντας προς το Πάσχα ας προσπαθήσουμε ο καθένας μας να μιλήσει στο Χριστό, χωρίς να επαναπαυόμαστε στο ότι κάποιοι προσπαθούν για μας, αλλά εμείς θα παραμένουμε άλαλοι και κωφοί. Και το ακάθαρτο πνεύμα φεύγει μόνο με την δική μας συνάντηση, την προσωπική, με τον Κύριό μας. Ας είναι αυτό το μήνυμα το κλειδί για να εντείνουμε τις πνευματικές μας προσπάθειες στο δεύτερο μισό της Τεσσαρακοστής. Και ο Κύριος θα μας ανεχθεί, θα μας βοηθήσει στην αδυναμία της πίστης μας και θα μας θεραπεύσει.

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Κυριακή Γ Νηστειών «Απαρνησάσθω εαυτόν». π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Είχαμε πει πέρυσι πως ο λόγος του Χριστού που ακούσαμε στο Ευαγγέλιο, «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν», (Μάρκ. 8,34) είναι λόγος χαράς, αλλά και λύπης, και προ παντός λόγος ευθύνης. Πού ανήκω; Θέλω; Αν ναι, πώς το δείχνω στη ζωή μου; Αν όχι, ο σταυρός παραμένει εντός του ναού, αλλά όχι εντός της ψυχής μου. Τον βλέπω, τον προσκυνώ, τον τιμώ, αλλά δεν με μεταμορφώνει. Και ίσως είναι το δυσκολότερο βήμα αυτό. Να μην μπορώ να μεταμορφωθώ εν αγάπη, να μην μπορώ να ακολουθήσω Αυτόν που με καλεί από τον Γολγοθά Του.

Και συνεχίσει ο λόγος του Χριστού, «Απαρνησάσθω εαυτόν». Το να απαρνηθείς τον εαυτό σου σημαίνει να μην βάζεις το «εγώ» σου στη θέση του κέντρου όλου του κόσμου, αλλά να βάζεις το θέλημα του Θεού, τον δρόμο της αγάπης, της παραίτησης από τα δικαιώματά μας, χάριν των άλλων, τον δρόμο της άσκησης, της αρετής, της προσφοράς. Και όταν μέσα σου ζεις και πορεύεσαι κατά τον λόγο και το θέλημα του Χριστού, τότε μπορείς να συνυπάρξεις με τους άλλους όντας άνθρωπος που γνωρίζεις να μοιράζεσαι, να ανέχεσαι και να συγχωρείς, να πορεύεσαι εν αγάπη. Ο άνθρωπος ο οποίος αθλείται κατά Θεόν, αγωνίζεται να αποκρούει τους λογισμούς του, να εκριζώνει τα πάθη του, να μην αφήνει το «σαρκικό φρόνημα» να τον κυριεύει, βιώνει την χαρά και την ευλογία να κάνει πράξη το θέλημα του Θεού, υπακούει σ’ Αυτόν. Σώζεται και, ταυτόχρονα, σώζει.

Όμως ένας τέτοιος δρόμος κρύβει λύπη. Γιατί δεν είναι μόνο ότι ζούμε σε έναν κόσμο και σε έναν πολιτισμό που αποθεώνει το «εγώ» μας, τον εαυτό μας, τα δικαιώματά μας. Ζούμε και σε έναν κόσμο που τείνει να θανατώνει καθημερινά το Θεό. Είτε μετατρέποντάς τον σε θρησκεία, δηλαδή σε απλή παράδοση, σε έθιμα, στη νοοτροπία του «για το καλό του χρόνου», είτε βλέποντάς τον ως μια Ανώτερη δύναμη, που δεν ασχολείται με τη ζωή μας, το πολύ-πολύ να μας δώσει ό,τι της ζητούμε, γιατί μπορεί να το κάνει, ή να μας περιμένει στην άλλη ζωή για να μας υποδεχθεί μαγικά, εφόσον δεν κάναμε τίποτε κακό, δεν πειράξαμε κανέναν, ενώ σε ό,τι αφορά στις όποιες αμαρτίες μας, «έτσι κάνουν όλοι». Είτε θεωρώντας την σχέση μας μαζί Του ως κατάλοιπο μιας παιδικής αθωότητας, που μας επιστρέφει συναισθηματικά στο παρελθόν μας, ίσως και μας συγκινεί, αλλά δεν αλλάζει την ύπαρξη και τον τρόπο ζωής μας.

Η σημερινή ημέρα, η Τρίτη Κυριακή των Νηστειών, που προβάλει τον Τίμιο Σταυρό του Χριστού μας, θέλει να μας θέσει ενώπιων των ευθυνών μας για τη σχέση μας με το Χριστό. Αφού βυθοσκοπίσουμε τον εαυτό μας για το τι θέλουμε στη ζωή μας, θα πρέπει να τον απαρνηθούμε και να ακολουθήσουμε αυτό που ο λόγος του Χριστού προτρέπει. Βρισκόμενοι ακόμη λίγο πριν το μέσο της Σαρακοστής, έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε την αρχή!

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Κυριακή Β Νηστειών "ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου¨ π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

                                                 

«σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Σ’ εσένα το λέω: σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου»

Παράξενη ακούγεται η «διαταγή» - προτροπή του Χριστού προς τον παράλυτο. Ο παράλυτος, δεν ήταν ανάγκη να σηκώσει το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του. Θα μπορούσε κάποιος άλλος να μαζέψει το κρεβάτι. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Ο Χριστός όμως, το τονίζει αυτό, για δύο λόγους. Πρώτον, για να δουν όλοι ότι ο παράλυτος θεραπεύτηκε πλήρως, αφού είναι σε θέση να κουβαλήσει το κρεβάτι μόνος του, μπορεί να βγει από τα ασφυκτικά γεμάτο δωμάτιο εναντίων τόσο κόσμου και με το κρεβάτι στο χέρι του.

Ακόμη, ο Χριστός θέλησε να επισημάνει , πως από εδώ και στο εξής δε θα τα περιμένει όλα πια από τους άλλους, όπως και πριν, αλλά είναι ανάγκη να εργαστεί και εκείνος για να ζήσει χαρούμενος και χωρίς να αμαρτάνει. Μέχρι τώρα ήταν ανεύθυνος και χωρίς υποχρεώσεις. Τώρα όμως, καλείται διαχειριζόμενος σωστά την ελευθερία του να αναλάβει τις ευθύνες τόσο της συντηρήσεώς του ως βιολογικής υπάρξεως, όσο και της πνευματικής του οντότητας. Ο Χριστός με το θαύμα Του θέλει να τον βοηθήσει, γιατί έχει μετανοήσει και να τον σώσει, αλλά χρειάζεται και από την πλευρά του παράλυτου θέληση και αγώνα να αγαπά και να μην αμαρτάνει.

Αυτή την ανάληψη των ευθυνών την έχουμε ανάγκη ιδιαίτερα σήμερα. Γιατί θα πρέπει να δούμε την ευθύνη μας για την πορεία της κοινωνίας μας και του εαυτού μας, την ευθύνη μας για την επιλογή των προσώπων που θα ασχοληθούν με τα κοινά, θα χαράξουν το μέλλον της κοινωνίας, αλλά και την ευθύνη μας για την πορεία της ζωή μας για την αμέλειά μας ή την αδιαφορία ή την αδυναμία μας για την αντιμετώπιση των προσωπικών μας αλλά και των κοινωνικών προβλημάτων.

Αυτή η ευθύνη συνδέεται με την ελευθερία. Γιατί μόνο ο αληθινά ελεύθερος ή αυτός που επιθυμεί να ελευθερωθεί από οποιοδήποτε δεσμό, κυρίως της ανάγκης και της εξάρτησης, μπορεί να αναλάβει ευθύνες. Καλούμαστε, λοιπόν και μεις σήμερα να σηκώσουμε τα «δικά μας κρεβάτια», τις ευθύνες μας διαχειριζόμενοι το δώρο της ελευθερίας, με την αίσθηση ότι ευθύνη χωρίς αγάπη τόσο για το Θεό, όσο και για τον πλησίον, όπως και για τον εαυτό μας δε νοείται.

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ- ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΑ π.ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ

Ημέρα αφιερωμένη στην Ορθόδοξη Πίστη μας η σημερινή. Και τι να σημαίνει άραγε; από ποιους παραλάβαμε την πίστη μας; τους Αποστόλους, αυτήκοους μάρτυρες του Χριστού. 

Τι ήταν οι Απόστολοι; οι απεσταλμένοι από τον Χριστό να μεταφέρουν το Ευαγγέλιο, το μήνυμα της σωτηρίας, την αγάπη του Θεού για τον κάθε άνθρωπο.

Εμείς σήμερα τι κάνουμε; Έχουμε αποστολή να μεταφέρουμε το μήνυμα του Ευαγγελίου; Με ποιον τρόπο; Σε ποιον χώρο; Πρώτα απ όλα έχουμε την αποστολή να γνωρίσουμε εμείς το Ευαγγέλιο, να γευθούμε εμείς την αγάπη του Θεού και το έργο Του για τη σωτηρία μας και στη συνέχεια με την ζωή μας και το παράδειγμά μας, να γίνουμε ιεραπόστολοι και στους άλλους, στους γύρω μας, στους οικείους μας, στους συναδέλφους μας. Και γινόμαστε Απόστολοι με τη συνέπειά μας στην πίστη μας.

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος -Ενορία Μελισσατίκων Βόλου

Κυριακή της Τυρινής«Αποθώμεθα τα έργα του σκότους» π.Αλέξιος Αλεξόπουλος

Την ανάμνηση της από τον Παράδεισο εξορίας των πρωτοπλάστων μας χαρίζει σήμερα η Εκκλησία μας. βρισκόμαστε έξω και καλούμαστε να αγωνιστούμε στο στάδιο της Αγίας Τεσσαρακοστής, ώστε να μπούμε ξανά στον Παράδεισο με τον Αναστάντα Χριστό.

Περίοδος προετοιμασίας ξανοίγεται μπροστά μας, ημέρα περισυλλογής, θλίψης για την απώλεια, επιθυμίας της επανόδου, απόφασης μετανοίας η σημερινή ημέρα για κάθε Χριστιανό. Ακριβώς το αντίθετο απ΄ ότι συμβαίνει έξω από την εκκλησία, όπου κυριαρχεί κυριολεκτικά το πανηγύρι του διαβόλου. (Για να επιβεβαιώσει την επιβουλή του για τον άνθρωπο). Αυτά που ο Απόστολος Παύλος, μας καλεί να αρνηθούμε, έχουν την τιμητική τους. «Αποθώμεθα τα έργα του σκότους».

Τα έργα που γίνονται με σκοτισμένο νου. Από άγνοια της αλήθειας ή παραποίησή της.

Τα έργα που γίνονται στο σκοτάδι, μακριά από ανθρώπινα βλέμματα ή πίσω από τη μάσκα.

Τα έργα που οδηγούν στο αιώνιο σκοτάδι.

Σήμερα, λοιπόν, είναι ημέρα αποφάσεως για το τι θα ακολουθήσουμε εμείς!!! Καλή Σαρακοστή!!!

πηγή

Κυριακή των Αποκρεώ Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον … π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Στην έσχατη ημέρα, την ημέρα της κρίσεως μας μεταφέρει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή. Από τότε και πέρα ξεκινά η αιώνια ημέρα, που για άλλους θα είναι χαρά και ευφροσύνη και για άλλους μαρτύριο και κόλαση. Και για τις δύο μερίδες ισχύει ο ίδιος τρόπος της κρίσεως και το ίδιο κριτήριο και οι δύο ομάδες έχουν την ίδια απορία: «Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον … και (δεν) σε ταΐσαμε κλπ»;

Ουσιαστικά οι άνθρωποι και των δύο ομάδων ζούσαν τη ζωή τους και συμπεριφέρονταν ελεύθερα και αβίαστα. Όμως για κάποιους από αυτούς ήταν αδιανόητο να μην ασχοληθούν με τις ανάγκες των γύρω τους, ενώ για άλλους αυτό ήταν και είναι αδιανόητο. Πως μπορούμε να δούμε το Χριστό και να τον αναγνωρίσουμε ανάμεσά μας;  πως μπορούμε να τον δούμε δίπλα μας; πως θα τον καταλάβουμε; Μόνο αν έχουμε την ευαισθησία να καταλαβαίνουμε τα παθήματα-τις δυσκολίες, των ανθρώπων. Και την ευαισθησία τη χαρίζει ο Θεός. Ξεκινάμε εμείς πρώτοι να προσπαθούμε να ελεούμε τους άλλους. Με κόπο και δυσκολία, επειδή δεν το θέλουμε, αλλά γνωρίζουμε ότι είναι δική μας ανάγκη, για το δικό μας καλό. Και επιμένουμε. Και σιγά -  σιγά η προσφορά γίνεται φυσικά, αυθόρμητα, χωρίς να το σκεφτόμαστε. Και υπηρετούμε τους άλλους σαν το Χριστό που πάσχει και η παρουσία του Χριστού γεμίζει την καρδιά μας. 

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ π. ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ

Η επιστροφή του Ασώτου υιού στο σπίτι του πατέρα του, η δήλωση της μετανοίας του και η αποδοχή αυτής, συνοδεύεται με την επίδοση τριών αντικειμένων, τα οποία συμβολίζουν κάτι το ξεχωριστό. Αυτά είναι η καινούρια στολή, το δαχτυλίδι και τα παπούτσια.

Η στολή ως  ένδυμα συμβολίζει τα λευκά ενδύματα με τα οποία ενδύεται η ψυχή κατά τη Βάπτιση. Αυτή η λευκή στολή, μουτζουρώνεται, λερώνει, καταστρέφεται από την αμαρτία και την απομάκρυνση από το Θεό και την Εκκλησία. Με τη μετάνοια όμως, ξαναγινόμαστε παιδιά του Θεού και ο Θεός μας λευκαίνει την στολή και μας την ξαναφορά με το μυστήριο της εξομολογήσεως.

Τι να σημαίνει το δαχτυλίδι στο χέρι του ασώτου; Το δαχτυλίδι είναι η σφραγίδα του Θεού. Τα χέρια μας είναι αυτά που ενεργούν, παράγουν τα έργα μας. Πράττοντας λοιπόν, έργα αγαθότητας και δικαιοσύνης και αγάπης, όπως ο Θεός, μπορούμε να ομοιάσουμε με το Θεό. Το δαχτυλίδι, λοιπόν, συμβολίζει τη δυνατότητα των καλών πράξεων και έργων, που θα φέρνουν τη σφραγίδα του Θεού.

Τέλος, τα παπούτσια είναι ο νόμος του Θεού που θα ακολουθήσει ο μετανοήσας στη ζωή του. Θα πορευτεί μ αυτά και θα πατήσει πάνω στη δύναμη του εχθρού (πάνω σε σκορπιούς και φίδια), πάνω στις κακές έξεις, στο άσχημο συναίσθημα, στους πονηρούς λογισμούς. Έτσι, θα πορευθεί χωρίς να μπορούν να τον δηλητηριάσουν.

Αυτά, τα δώρα του Θεού, ας αναλογιστούμε στην αρχή του Τριωδίου για να γνωρίζουμε τα όπλα του Θεού και  να αποφασίσουμε την πορεία μας και το μέλλον μας.  

πηγή

Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ! π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

Στην κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου μας εισαγάγει σήμερα η Εκκλησία μας. Και ουσιαστικά μας θέτει ενώπιον της μέλλουσας κρίσεως και της βασιλείας του Θεού. Μπροστά στον Κριτή, μπροστά στο Θεό. Γι΄ αυτό και η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου διαδραματίζεται στο Ναό, στην ώρα της προσευχής. Στην ώρα δηλαδή, που ο άνθρωπος από μόνος του εμφανίζεται μπροστά στο Θεό και αναπτύσσει μια σχέση μαζί του. Ας δούμε λοιπόν κάποια χαρακτηριστικά αυτής της επαφής, όπως μας τα δείχνει η παραβολή.

Η επαφή και η επικοινωνία μας με το Θεό, προϋποθέτει την αυτοεξέτασή μας. Και η εξέταση γίνεται με μέτρο σύγκρισης όχι τους άλλους, ή τον μέσο όρο των ανθρώπων, αλλά το θέλημα του Θεού. Δεν έχει νόημα, αν είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι από τους συνανθρώπους μας, αλλά κατά πόσο αγωνιζόμαστε να εφαρμόσουμε το θέλημα του Θεού στη ζωή μας.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κρυφτεί από το πρόσωπο του Θεού. Ούτε να ξεγελάσει το Θεό μπορεί. Έτσι, εξετάζει τον εαυτό του σε βάθος. Δεν μένει στα εξωτερικά σχήματα συμπεριφοράς μόνο, αλλά ελέγχει το βάθος, τα κίνητρα, τις επιθυμίας, τις σκέψεις, γιατί αυτά πολλές φορές είναι αντίθετα από το εξωτερικά «καλό αποτέλεσμα».

Και όταν με αυτά τα χαρακτηριστικά στεκόμαστε μπρος στο Θεό, τότε θα δούμε πόσο μακριά από Αυτόν βρισκόμαστε, θα αυτομεμφθούμε,  θα αυτοκαταδικαστούμε και θα ζητήσουμε το έλεός Του, όπως ο Τελώνης.

Με αυτό τον τρόπο ας πορευτούμε στην περίοδο που ξεκινάει για την εκκλησία μας σήμερα, για να φτάσουμε στο Πάσχα μαζί με τον ληστή που μετανόησε και ζήτησε το έλεος του Θεού! 

πηγή