Εις Μνήμην Θεοκλήτου Αρχιερέως.

Εις Μνήμην Θεοκλήτου Αρχιερέως.

<< Για μας τους αφελείς περί την εκκλησιαστική δογματική και εσχατολογία, πιστεύοντας ότι όποιος κλείνει τα μάτια φεύγει και ξεχνιέται , για Σένα Κύριε που είσαι η Ανάσταση και η Ζωή, σε παρακαλούμε τοποθέτησε κοντά σου την ψυχή του δούλου σου Θεοκλήτου Αρχιερέως που για εμάς υπήρξε Πατέρας και όχι Πατριός >>. ( αυτοσχέδια προσευχή του γράφοντος ).

Τι είπω και τι λαλήσω περί την ώρα ταύτην; Η Ψυχή μου τετάρακται. Εάν ο Μέγας Αβραάμ συναισθανόμενος την μηδαμινότητά του απέναντι στο Θεό έλεγε << εγώ ειμί γή και σποδός >>, τι είπω και τη λαλήσω περί την ώρα ταύτην;  Πατέρα, εκ μεταθέσεως ήρθα στην Μητρόπολη σου αλλά και να ενταχτώ στο Ωμοφόριό σου και στην  πνευματική σου προστασία. Σε δέχτηκα Μωυσή στη ζωή μου και, καθημερινά είχες θέση στο φτωχό μου κομποσχοίνι αλλά και στα χείλη μου ψελλίζοντας με τόλμη στον Κύριο να σε κρατήσει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο στη ζωή. Τούτες οι ώρες είναι δύσκολες Πατέρα να σκεφθώ, να γράψω και να συλλάβω το μέγεθος της απώλειάς σου. Δεν ξέρω να μιλάω θεολογικά, ούτε να στοχάζομαι φιλολογικούς όρους να εντυπωσιάσω το κοινό και δημιουργεί το κενό αλλά και το καινό. Στο άκουσμα της είδησης ότι μας άφησες την Κυριακή των Βαϊων ο νούς μου θόλωσε, η αδύναμη καρδιά μου ράγισε, η σκέψη μου επέτρεψε στο στόμα μου να φωνάξει δυνατά και, να ψάλει την φήμη σου σε ήχο βαρύ, που οι ελάχιστες γνώσεις που κατέχω στην βυζαντινή μουσική μου επέτρεψαν να μελοποιήσω. Τώρα όμως, είναι η στιγμή των Παθών του Χριστού, αλλά και των παθών του δικού σου ποιμνίου που άφησες, αλλά δεν το εγκατέλειψες.  Ένα είναι βέβαιο ότι θα μας λείψεις. Και εμείς θα σου λείψουμε. Και θα μας λείψει η στεντόρεια φωνή σου γιατί δεν θα ακούμε πλέον την γνωστή σου φράση βλέποντας κάθε φορά έναν από εμάς αναφωνούσες με χαρά και διάκριση << ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ ΠΑΤΕΡ>> και, εμείς με χαρά και τόλμη καθόμασταν και μιλούσαμε μαζί σου για το τώρα, το μετά και το πάντα. Και είναι βέβαιο ότι η γνώμη σου, η ευχή σου, πάντα μας συνοδεύουν τώρα που νιώθουμε μόνοι και, προσπαθούμε να ξεγελάσουμε την στενοχώρια μας ενθυμούμενοι τον δικό μας << Σετάκη >> με το χαμόγελό του, την αγάπη του για τα Γιάννινα που τόσο αγάπησε και πρόσφερε τα μέγιστα. Πατέρα, θα σε θυμάμαι για πάντα. Θα προσεύχομαι για σένα παραπάνω γιατί πίστεψες σε μένα και δεν με αδίκησες. Στο λόγο σου ήσουν σαφής και ξεκάθαρος. Άλλωστε ήσουν άντρας και τα παντελόνια που φορούσες τα τιμούσες συγχρόνως.

Αιωνία σου η μνήμη Επίσκοπε και Μητροπολίτα Θεόκλητε, καλή Ανάσταση Δεσπότη μου.

Ο γράφων Πρεσβύτερος Δημήτριος Λάμπρου Ιερεύς και αμόναχος, μελανείμων και τάλας τάχα και, ρακενδύτης.

πηγή

Το θαύμα της Ορθοδοξίας. Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου.

ΤΡΙΑΝΤΑ,  μίλια μακριά από τις Αιγαιές, πόλη της Κιλικίας, ησύχαζαν δύο στυλίτες. Ό ένας απ' αυτούς ήταν ορθόδοξος, ενώ ο άλλος άνηκε στην αίρεση του Σεβήρου. 'Ασκήτευαν σε απόσταση έξι μιλίων ο ένας από τον άλλο.Ο αιρετικός κατηγορούσε την ορθόδοξη 'Εκκλησία και προσπαθούσε με διάφορα επιχειρήματα να παρασύρει στην αίρεσή του και τον ορθόδοξο. 'Εκείνος τότε, θέλοντας να τον πληροφορήσει για το ποια είναι ή ορθή πίστη, του μήνυσε να του στείλει μία μερίδα της δικής του κοινωνίας.Ο αιρετικός, νομίζοντας πώς θα δεχόταν ο ορθόδοξος την πλάνη του, έστειλε με χαρά τη μερίδα. "Έβαλε τότε ο ορθόδοξος ένα καζάνι να βράζει κι έριξε μέσα τη μερίδα του αιρετικού. 'Αμέσως αυτή διαλύθηκε στο καυτό νερό του καζανιού.Ύστερα πήρε μία μερίδα από την άγία Κοινωνία της ορθόδοξης 'Εκκλησίας και την έριξε κι αυτή ατό ίδιο καζάνι πού κόχλαζε. την ίδια στιγμή το καζάνι κρύωσε, ενώ ή άγία μερίδα όχι μόνο δεν διαλύθηκε, μα ούτε καν βράχηκε!Η νίκη του Χριστού.

ΚΑΠΟΙΟΣ,  μάγος έκανε ψευτοθαύματα με τη βοήθεια του διαβόλου, για να πλανεύει τους χριστιανούς και να τούς παίρνει με το μέρος του.Ανάμεσα στις άλλες θαυματουργίες του έκανε και τούτη: 'Έμπαινε στη φωτιά για πολλή ώρα. 'Ύστερα ζητούσε τη βοήθεια του δαίμονα, πού έσβηνε τη φωτιά κι έτσι ο μάγος παρέμενε άβλαβής.'Όταν ο τοπικός επίσκοπος πληροφορήθηκε το περιστατικό, πήρε το άγιο αρτοφόριο με το δεσποτικό Σώμα και πλησίασε στη φωτιά. Αμέσως πρότεινε στο μάγο να δεθεί με αλυσίδα και να πέσει μέσα στη φωτιά, για να δει κι αυτός τη θαυμαστή του διάσωση.Ό μάγος δέχτηκε να τον δέσουν και να τον ρίξουν ατή φωτιά, νομίζοντας πώς κι εκείνη τη φορά, όπως τόσες άλλες, θα γινόταν το θαύμα. Μόλις όμως βρέθηκε τυλιγμένος στις φλόγες, άρχισε να καίγεται και να φωνάζει δυνατά:Βοήθησέ με δαίμονα, γιατί θα με καταφάει ή φωτιά! Άκουσαν όλοι τότε μία απαίσια φωνή:Πολλές φορές σε βοήθησα. Τώρα. όμως δεν μπορώ, γιατί στέκεται πλάι σου ο ισχυρότερός μου. Έτσι λοιπόν ο μάγος έγινε στάχτη.Σαρανταλείτουργο «υπέρ υγείας».

 ΚΑΠΟΙΟΣ, άρχοντας από τη Νικομήδεια αρρώστησε βαριά και, βλέποντας πώς πλησιάζει ατό θάνατο, κάλεσε τη γυναίκα του για να της εκφράσει τις τελευταίες του επιθυμίες:Την περιουσία μου να τη μοιράσεις στους φτωχούς και τα ορφανά. Τούς δούλους να τούς ελευθερώσεις.Αλλά στους ιερείς δεν θέλω να δώσεις χρήματα για λειτουργίες.Σ' αύτή του τη μεγάλη θλίψη ο ετοιμοθάνατος επικαλέστηκε με πίστη την ευχή του άββά Ησαΐα, ενός άγιου μοναχού πού ασκήτευε κοντά ατή Νικομήδεια, και αμέσως - ω του θαύματος! - έγινε καλά. Σηκώθηκε λοιπόν και πασίχαρος έτρεξε στον όσιο.Εκείνος τον καλοδέχτηκε, δοξάζοντας το Θεό για το μεγάλο θαύμα.Θυμάσαι, παιδί μου, τον ρώτησε, ποία ώρα συνήλθες από την αρρώστια;την ώρα πού επικαλέστηκα την ευχή σου, απάντησε Εκείνος.Ο όσιος, με τον φωτισμένο του νου, γνώριζε τι είχε λεχθεί ατή διάρκεια της αρρώστιας του και ξαναρώτησε:Άφησες, παιδί μου, χρήματα στους ιερείς, να λειτουργούν για τη σωτηρία της ψυχής σου; Όχι, γέροντα.Τι θα είχα να ωφεληθώ αν τους άφηνα κάτι; δεν θα πήγαινε χαμένο; Μην το λες αυτό. Ο αδελφόθεος Ιάκωβος γράφει: «Ασθενεί τις εν ύμίν;»Προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν επ' αυτόν αλείψαντες αυτόν ελαίω εν το ονόματι του Κυρίου.Και ή ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα και εγείρει αυτόν ο Κύριος καν αμαρτίας ή πεποιηκώς αφεθήσεται αυτώ».Νά λοιπόν πού οι ευχές των ιερέων είναι αποτελεσματικές, για όποιον τις ζητάει με πίστη.Δώσε τώρα κι εσύ ένα ποσό για λειτουργίες, και θα λάβεις από το Θεό την πρέπουσα πληροφορία. 'Έτσι κι έκανε. 'Έδωσε χρήματα σ' έναν ιερέα για να του κάνει σαρανταλείτουργο, και γύρισε στο σπίτι του.Όταν συμπληρώθηκαν οι λειτουργίες, μετά από σαράντα μέρες, κι ενώ σηκωνόταν από τον ύπνο, βλέπει ξαφνικά ν' ανοίγουν οι πόρτες του σπιτιού του και να μπαίνουν σαράντα άνδρες έφιπποι, λαμπροί και αγγελόμορφοι, είκοσι από δεξιά και είκοσι από αριστερά.Κύριοί μου, φώναξε έκπληκτος ο άρχοντας πώς μπήκατε σε σπίτι ανθρώπου αμαρτωλού;Εμείς οι σαράντα, πού βλέπεις, του απάντησαν εκείνοι, αντιπροσωπεύουμε τις λειτουργίες πού έγιναν για σένα στον φιλάνθρωπο Θεό. Μας έστειλε εκείνος, για να σε συνοδεύσουμε μέχρι την εκκλησία. Πήγαινε μέσα χαρούμενος, χωρίς δισταγμό. Νά, με τα πρεσβυτικά χέρια συμπληρώθηκαν οι σαράντα λειτουργίες, πού έγιναν για να ενωθεί ο Χριστός μαζί σου και να κατοικήσει στην καρδιά σου.'Ύστερα απ' αυτά, ο άρχοντας μοίρασε την περιουσία του σε ευλαβείς ιερείς, για να γίνουν λειτουργίες «υπέρ αφέσεως των αμαρτιών αυτού», διακηρύσσοντας πώς οι θείες λειτουργίες και οι αγαθοεργίες μπορούν ν' ανεβάσουν την ψυχή τού άνθρώπου από τα καταχθόνια στα επουράνια.

 

πηγή

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ. Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου

Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου, ( απόσπασμα ομιλίας περί Θανάτου που πραγματοποιήθηκε εις Νίκαια Αθηνών τον Μάρτιο του 2008 κατόπιν προσκλήσεως του Οικείου Μητροπολίτου εις Ιερό Ναό της Αττικής ).  

 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ.

 

α. Πως εισήλθε

 

Ο θάνατος δεν είναι έργο του Θεού. Δεν τον έκαμε ο Θεός. «Ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν», λέγει η Γραφή (Σοφ. Σολ. 1, 13). Τον άνθρωπο, ο Θεός τον έπλασε «επ’ αφθαρσία»· δηλαδή, να μένει για πάντα άφθαρτος· και να φθάσει σε θέωση.

Όμως κάποια στιγμή, στον όμορφο κόσμο του Θεού «ετρύπωσε» ο θάνατος. Αυτό δεν έγινε με θέλημα Θεού. Τον προκάλεσε θέλημα αντίθετο στο θέλημα του Θεού: το θέλημα του Εωσφόρου· του εκπεσόντος αρχαγγέλου.

Αυτός, επεθύμησε για τον εαυτό του να γίνει ίσως με τον Θεό, ή και μεγαλύτερος από Αυτόν. Αυτή όμως η επιθυμία του, τον έκαμε καιαποκόπηκε από κάθε σχέση με τον Θεό·στερήθηκε την χάρη και τον φωτισμό του Θεού· και «έπεσε»· δηλ. έχασε την δόξα, τον αγιασμό και την θεία ζωή που είχε· και ξέπεσεσε μια ψυχοπαθολογική κατάσταση φιλαυτίας και φθόνου. Σε μια νοσηρή εγωπάθεια. Κα σε μια τρομακτική κακία. Εναντίον όλων· και κυρίως εναντίον του ανθρώπου.

Από φθόνο κινούμενος ο διάβολος βάλθηκε να αποπλανήσει τον Αδάμ. Και τον αποπλάνησε. Και ο Αδάμ καταπάτησε την εντολή του Θεού. Με αποτέλεσμα ότι έτσι «έπεσε» και αυτός. Και, έστω και αν σωματικά ζούσε, κατάντησε ψυχικά νεκρός. «Φθόνω διαβόλου ο θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον» (Σοφ. Σολ. 2, 24). Γιατί ζωή είναι ο Θεός. Και όποιος φεύγει από τον Θεό, φεύγει από την ζωή· και συνεπώς πεθαίνει.

Όμως. Η αμαρτία και ο θάνατος δεν έμειναν στα στενά όρια των δυο πρώτων ενόχων. Επεκτάθηκαν. Στους αγγέλους, που ταυτίστηκαν με τον Εωσφόρο· και στους ανθρώπους, που μιμήθηκαν τον Αδάμ.

Και έτσι εξ αιτίας του ενός ανθρώπου,εμπήκε η αμαρτία σε όλο τον κόσμο. Και η αμαρτία έφερε τον θάνατο. Και ο θάνατοςεπέρασε σε όλους· αφού δεν έμεινε κανείς που να μην εμιμήθη, σε κάποιο βαθμό, στην αμαρτία τον Αδάμ (Ρωμ. 5, 12). Και έτσι εβασίλευσεστον κόσμο ο θάνατος (Ρωμ. 5, 14). Σε όλους. Ακόμη και σ’ εκείνους που δεν είχαν καθόλου,ή είχαν ελάχιστα, αμαρτήσει (Ρωμ. 5, 14).

 

β. Πως καταργήθηκε

 

Δεν μπορεί ποτέ η αμαρτία, να είναι πιο ισχυρή από την χάρη του Θεού.

Δεν μπορεί ποτέ έργο ανθρώπου να έχει πιο πολλή δύναμη από ό,τι έργο Θεού.

Δεν μπορεί ποτέ, η αμαρτία ενός ανθρώπουνα ίσχυσε να φέρει τον θάνατο σε όλο τον κόσμο, και η χάρη και η δωρεά του Θεού, όπως την έκαμε έργο και μας την προσφέρει ο ένας θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, να μην μπορεί, πολύ περισσότερο, και να μην αρκεί και υπεραρκεί, να μας σώσει όλους από τον θάνατο και γενικά από όλα τα επακόλουθα της αμαρτίας.

Λοιπόν. Το ξαναλέω. Και το ξανατονίζω:

Αν η αμαρτία του ενός (του Αδάμ!) άρκεσε να κάμει να βασιλεύσει στον κόσμο ο θάνατος εξ αιτίας αυτού του ενός (= ενός χοϊκού ανθρώπου), πόσο πιο πολύ πρέπει να αρκεί και να υπεραρκεί ο πλούτος της χάρης που μας προσφέρει ο Ένας, ο Θεός Ιησούς Χριστός, να μας αθωώσει όλους, να μας δικαιώσει, και να μας απαλλάξει από όλα τα επακόλουθα της αμαρτίας και να κάμει, εκείνοι που την δέχονταικαι την παίρνουν να αποκτούν αιώνια ζωή και να βασιλεύον για πάντα χάρις στον Ιησού Χριστό;

Συμπέρασμα:

Όπως ένας έπεσε, και σε όλους επέρασε η αμαρτία και ο θάνατος, έτσι και ένας έκαμε το θέλημα του Θεού, ένας εργάσθηκε σωστά, καιεπέρασε σε όλον τον κόσμο το δικαίωμά του, να έχει και να διατηρεί την ζωή του.

Και ακόμη:

Όπως η παρακοή του ενός έγινε αφορμή και κατάντησαν όλοι αμαρτωλοί, κατά τον ίδιο τρόπο και η υπακοή του ενός (Ιησού Χριστού) έγινε το όπλο της δικαίωσης και της σωτηρίας όλων μας (Ρωμ. 5, 15-19).

* * *

 

Τρόπος, με τον οποίο εμείς συμμετέχομεστους 

καρπούς, στα ωφελήματα, που μας προσφέρει το έργο 

του Χριστού για μας, και εμείς το αποδεχόμαστε 

και το παίρνομε, είναι:

·          το βάπτισμα «εις άφεσιν αμαρτιών»·

·          η μετάνοια (=προέκταση του βαπτίσματος)·

·          η θεία κοινωνία (=εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον).

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 7, 11-16) Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ π. Δημήτριος Λάμπρου

«Και ιδού εξεκομίζετο τεθνηκώς
υιός μονογενής τη μητρί αυτού»

Η ΣΚΗΝΗ ΞΕΤΥΛΙΓΕΤΑΙ έξω από τη μικρή πόλη της Γαλιλαίας Ναΐν. Δυο συνοδείες συναντώνται. Ο Κύριος με τους μαθητές Του που κατευθύνονταν προς τη μικρή πόλη, η πρώτη. Μια μάζα πονεμένων ανθρώπων που έβγαιναν από την πόλη, η δεύτερη. Προπορευόταν ένα φέρετρο. Μια πονεμένη χήρα μάνα συνόδευε το μονάκριβο παιδί της στην τελευταία του κατοικία. Και το πλήθος των ανθρώπων, βουβοί και λυπημένοι, έκλειναν τη νεκρική πομπή. Οι συνοδείες διασταυρώθηκαν. Η πρώτη με επικεφαλής τη ζωή. Η δεύτερη με κέντρο τον θάνατο. Και η δυναμική αναμέτρηση, η δραματική πάλη αρχίζει.
Ο Κύριος μας, η Ζωή και η Ανάσταση των ανθρώπων, σπλαχνίζεται την πονεμένη μάνα. Βλέπει τα μάτια της να τρέχουν βρύσες, το πρόσωπο της αυλακωμένο από τον πόνο. Γεμάτος συμπόνοια της λέει: «Μη κλείτε». Κι ευθύς ζητλα να σταματήσει η πομπή. Πλησιάζει το φέρετρο. Αγγίζει το νεκρό σώμα. Και το στόμα Του ανοίγει για ν’ απευθύνει το θεϊκό πρόσταγμα: «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι»! Το θαύμα είναι πλέον μια πραγματικότητα. Ο νεκρός νέος ανακαθίζει και αρχίζει να ομιλεί. Ο Κύριος τον παραδίδει στη χαρούμενη μάνα και το πλήθος έκθαμβο ξεσπά σε δοξολογίες.
Η εξιστόρηση του θαύματος της σημερινής περικοπής μας φέρνει μπροστά στο μυστήριο του θανάτου. Η δραματική συμπλοκή του Κυρίου μαζί του , μας καλεί να σταθούμε αντιμέτωποι με το συγκλονιστικό τούτο γεγονός και να φωτίσουμε το μυστήριο που κρύβει με το φως της χριστιανικής μας πίστεως.

Θάνατος: μια τραγική πραγματικότητα

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ένα συγκλονιστικό γεγονός, μια οδυνηρή πραγματικότητα μέσα στη ζωή μας. Η παρουσία του απαρχής γέμιζε την ψυχή του ανθρώπου με φόβο και έφερνε τη σκέψη του σε απορία και αδιέξοδο. «Όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον…» ψάλλει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, εκφράζοντας το πανανθρώπινο δέος ενώπιον του θανάτου.
Πραγματικότητα, λοιπόν, τραγική και αδιαμφισβήτητη. Φαινόμενο καθολικό. Γεγονός που μας συγκλονίζει. Γεννηθήκαμε; Ήρθαμε στον κόσμο αυτό; Τα μάτια μας αντίκρυσαν το φως του ήλιου και τις ομορφιές της γης; Μια μέρα θα πεθάνουμε οπωσδήποτε. Θα φύγουμε από τον παρόντα κόσμο. Και τα μάτια μας, που τώρα ακτινοβολούν τη δύναμη και την ομορφιά της ζωής, κάποτε θα ακινητοποιηθούν και θα κλείσουν. Κανείς, μα κανείς από τους ανθρώπους δεν διέφυγε το δόκανο του θανάτου.

Η ρίζα του θανάτου

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η προέλευση του θανάτου; Πως μπήκε στη ζωή του ανθρώπου; Ο θάνατος είναι ο πικρός καρπός και η τραγική συνέπεια της αμαρτίας, της αποστασίας και της πτώσεως των πρωτοπλάστων. Η Παλαιά Διαθήκη μας βεβαιώνει ότι «φθόνω διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον» (Σοφ. Σολ. 2, 24). Και ο απόστολος Παύλος διδάσκει: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθε και δια της αμαρτίας ο θάνατος» (Ρωμ. 5,12).
Ο θάνατος, λοιπόν, δεν είναι έργο του Θεού, αλλά αποτέλεσμα της αποστασίας μας, της αυτονομημένης ζωής από τον ζώντα και αληθινό Θεό, που προτιμήσαμε να ζήσουμε. Όπως διδάσκει και ο Μ. Βασίλειος – και η γνώμη του εκφράζει ολόκληρη την Πατερική Παράδοση -, «ουχί Θεός έκτισε θάνατον, αλλ’ ημείς εαυτοίς εκ πονηράς γνώμης επεσπασάμεθα».

Πως αντιμετωπίζουν οι πολλοί τον θάνατο

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ κατηγορία ανθρώπων βλέπουν τον θάνατο σαν ένα φυσικό φαινόμενο και μόνο, σαν το τέρμα της ζωής και την επιστροφή στο μηδέν και στην ανυπαρξία. Δεν πιστεύουν στην μεταθανάτια ζωή. Δεν αισθάνονται μεταφυσική δίψα. Δεν υπάρχει μέσα τους ελπίδα, πόθος σωτηρίας.
Άλλοι άνθρωποι θέλουν να αγνοούν τον θάνατο. Τον αντιπαρέρχεται ηθελημένα. Σκέπτονται τα πάντα. Υπολογίζουν λεπτομέρειες. Προγραμματίζουν τη ζωή τους σχολαστικά. Μόνο τον θάνατο επιμένουν να αγοούν. Να μην τον σκέπτονται. Να μη λαμβάνουν υπόψη τους τη βίαιη έλευση του.
Και μια τρίτη κατηγορία: Είναι αυτοί που φοβούνται, που τρέμουν τον θάνατο. Στη σκέψη ότι θα πεθάνουν μια μέρα, παραλύουν από τον φόβο. Βλέπουν νεκροφόρα και στρέφουν αλλού το πρόσωπο τους. Και όταν η ανάγκη το επιβάλλει, τους είναι αδύνατο να δρασκελίσουν το κατώφλι του νεκροταφείου. Η ιδέα του θανάτου γεμίζει την ψυχή τους με απελπισία και τρόμο.

Η χριστιανική στάση

ΠΩΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ αντιμετωπίζουμε τον θάνατο; Πως θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για την ώρα της εξόδου μας από τον παρόντα κόσμο;
1. Το πρώτιστο είναι η ορθή αντίληψη περί θανάτου που οφείλουμε να έχουμε ως χριστιανοί. Ο θάνατος αποτελεί μιαν αδιαμφισβήτητη και αναπότρεπτη πραγματικότητα στη ζωή μας. Δεν είναι έργο του Θεού. Προήλθε από την αμαρτία. Είναι η τραγική συνέπεια της αποστασίας μας από τον ζώντα και αληθινό Θεό.
Όμως ο θάνατος, με τον θάνατο και την Ανάσταση του Κυρίου μας, νικήθηκε. Έχασε τη δύναμη και την αποκρουστικότητα του. Γίνεται κατά τον Μ. Βασίλειο «ζωής αφορμή», γέφυρα με την οποία: περνάμε από τα πρόσκαιρα στα αιώνια και από τα φθαρτά στα άφθαρτα. Το φως της Αναστάσεως του Χριστού μας διαλύει τη μαυρίλα του θανάτου. Και η ελπίδα της κοινής αναστάσεως και της αιώνιας ζωής μεταβάλλει τον θάνατο σε ύπνο.
2. Ένα δεύτερο στοιχείο είναι η μνήμη του θανάτου. Οι χριστιανοί δεν τρέμουμε μπροστά στο θάνατο. Δεν τον φοβόμαστε. Δεν προσπαθούμε να τον απωθήσουμε από τον ορίζοντα της ζωής μας. Αντίθετα, τον σκεπτόμαστε, διατηρούμε μέσα στις καρδιές μας αυτό που οι Πατέρες μας ονομάζουν μνήμη θανάτου. «Πάσαν ώραν», διδάσκει ο Μέγας Αθανάσιος, «μνημόνευε της εξόδου σου, έχε καθ’ ημέραν προ οφθαλμών τον θάνατον».
Η εμπειρία αυτή δεν υποκρύπτει μια κάποια περιφρόνηση προς την παρούσα ζωή, αλλά μια βαθια ρεαλιστική στάση μπροστά στη ζωή και στο θάνατο. Και η θύμηση αυτή του θανάτου γίνεται ανασχετικός φραγμός που μας ανακόπτει από το να αμαρτήσουμε, να αθετήσουμε τις ζωηφόρες εντολές του Κυρίου. «Μιμνήσκου τα έσχατα σου», συμβουλεύει ο σοφός Σειράχ, «και εις τον αιώνα ουχ αμαρτήσεις» (Σοφ. Σειρ. 7, 36).
3. Οι πιστοί ακόμη προετοιμαζόμαστε για την ώρα του θανάτου μας. Η ετοιμότητα ενώπιον του θανάτου αποτελεί μια συνεχή φροντίδα. Ολόκληρη η ζωή μας, ο καθημερινός αγώνας μας, υπηρετεί αυτό το ιδανικό: να ευρεθούμε έτοιμοι κατά την ώρα της εξόδου μας από τον παρόντα κόσμο. Και περιεχόμενο αυτής της ετοιμασίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια να ζούμε κατά το θέλημα του Θεού.

Η προετοιμασία των ετοιμοθάνατων.

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ την προετοιμασία μας ενόψει του θανάτου, είναι ανάγκη να πούμε δυο λόγια και για τον τρόπο με τον οποίο οι χριστιανοί οφείλουμε να προετοιμάζουμε τους ετοιμοθάνατους αδελφούς μας, συγγενείς ή φίλους μας.
Ασφαλώς δεν τρομοκρατούμε κανένα με την απειλή του επερχομένου θανάτου, αλλά δεν αποσιωπούμε αφελώς αυτό που μέλλει να συμβεί, αραδιάζοντας παραμύθια και ψεύτικες παρηγοριές.
Με αγάπη και τέχνη εισηγούμαστε την ανάγκη για μια καλή εξομολόγηση. Να έρθει πνευματικός ιερεύς για να εξομολογήσει τον γέροντα ή τον άρρωστο μας. Είναι εγκληματικό εμείς οι χριστιανοί να ανεχόμαστε ή – ακόμη χειρότερα – να καλλιεργούμε την ανόητη αντίληψη ότι ο ερχομός του ιερέως σημαίνει πως έφτασε η ώρα του θανάτου!
Μόνο έτσι πρέπει να προετοιμάζουμε τον άνθρωπο μας για να λάβει και τη θεία κοινωνία. Και τα δυο αυτά – εξομολόγηση και μετάληψη – πρέπει να γίνουν όταν ο γέροντας ή ο ασθενής είναι ακόμη καλά, έχει διαύγεια πνεύματος και το επιθυμεί και ο ίδιος. Όταν πλέον πνέει τα λοίσθια ή έχει περιπέσει σε κώμα είναι ανώφελο. Η Εκκλησία δεν δίνει τα μυστήρια της σε πτώματα. Και η δική μας ευθύνη γι’ αυτή την αμέλεια μας είναι πολύ μεγάλη.
Αλλά και κάτι άλλο: Συχνά γνωρίζουμε οι συγγενείς και οι φίλοι πως ο ετοιμοθάνατος βρίσκεται σε σύγκρουση ή αντιδικία με άλλους. Αποτελεί χρέος μας να τον βοηθήσουμε – έστω και την τελευταία στιγμή – να συμφιλιωθεί μαζί τους. Να δώσει και να ζητήσει συγχώρηση, ώστε να φύγει από τον κόσμο συμφιλιωμένος και ειρηνευμένος.

* * *

Αδελφοί μου,
Ας μη μας διαφεύγει η πραγματικότητα του θανάτου. Είμαστε φθαρτοί. Αργά ή γρήγορα – πότε ακριβώς μόνο ο Θεός το γνωρίζει – θα βρεθούμε όλοι μας αντιμέτωποι μα την πραγματικότητα του θανάτου. Η μεγάλη ώρα θα έρθει οπωσδήποτε και για μας. Και θα έρθει ξαφνικά και απροειδοποίητα!
Οφείλουμε να μη φοβόμαστε τον θάνατο.
Να σκεπτόμαστε καθημερινά την ώρα της εξόδου μας από τον παρόντα κόσμο.
Να προετοιμαζόμαστε με φόβο Θεού για τη μεγάλη αυτή στιγμή.
Και να παρακαλούμε με θέρμη τον Κύριο να μας χαρίσει «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών».

Πρεσβύτερος

Δημήτριος Λ. Λάμπρου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (Ιω. 3, 13-17) Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΣΩΤΗΡΙΑ Πρεσβύτερος Δημήτριος Λ. Λάμπρου

«…ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν
μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον»

Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ η ανάγνωση της ευαγγελικής περικοπής που ακούσαμε κατά την σημερινή Κυριακή δεν είναι τυχαία. Η παρούσα Κυριακή φέρει το όνομα Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, την οποία ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε. Το περιεχόμενο, λοιπόν, της περικοπής αναφέρεται στο απολυτρωτικό έργο του Χριστού μας, κορυφαία φάση του οποίου είναι η σταυρίκή Του θυσία.
Η περικοπή προέρχεται από τον περίφημο διάλογο που είχε κάποια νύχτα ο Κύριος με τον Νικόδημο ο οποίος, λόγω ακριβώς αυτού του νυκτερινού διαλόγου, ονομάστηκε έκτοτε νυκτερινός μαθητής του Χριστού. Είναι ο ίδιος που μαζί με τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία θα πρωτοστατήσουν στον ενταφιασμό του Κυρίου.
Το πρώτο μέρος της περικοπής συνδέει τη σταύρωση του Χριστού μ’ ένα γογονός της ιερής ιστορίας: την ύψωση του χάλκινου φιδιού δια του οποίου εσώζοντο οι Ισραηλίτες από τα θανατηφόρα δήγματα των φιδιών της ερήμου. Όπως, δηλαδή, η ύψωση του χάλκινου φιδιού στην έρημο έσωζε τους Ισραηλίτες από τα θανατηφόρα δήγματα των φιδιών, έτσι και η ύψωση του Χριστού πάνω στο σταυρό σώζει από την θανατηφόρα αμαρτία και δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα της αιωνίας ζωής.
Το δεύτερο μέρος της περικοπής μας αποκαλύπτει το βαθύτερο νόημα της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, τον ύψιστο σκοπό της ελεύσεως Του στον κόσμο.

Η αγάπη, κίνητρο
του απολυτρωτικού έργου του Χριστού

ΑΥΤΟ ΠΟΥ κατ’ αρχήν μας επισημαίνει με έμφαση ο Κύριος είναι το κίνητρο του απολυτρωτικού Του έργου: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». Ο Θεός αποφασίζει να σώσει τον κόσμο παρακινούμενος από την αγάπη Του και μόνο. Η αγάπη του Θεού είναι το κλειδί με το οποίο μπορούμε να ανοίξουμε και να κατανοήσουμε, στο βαθμό που μας είναι δυνατό, το μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας.
Ο Θεός αγαπά τον κόσμο. Ολόκληρο τον κόσμο. Όλους τους ανθρώπους. Και τους αγαπά με μιαν αγάπη ανέκφραστη, μια αγάπη της οποίας το μέγεθος αδυνατούμε να προσδιορίσουμε οι άνθρωποι. Αυτό ακριβώς φανερώνει η διατύπωση «ούτω γαρ ηγάπησεν». Καθώς εξηγεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «τω ειπείν Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον , πολλήν δείκνυσιν της αγάπης την επίτασιν».
Το μέγεθος της θείας αγάπης αποκαλύπτεται στην προσφορά του Θεού προς τον κόσμο. Για την σωτηρία του κόσμου ο ουράνιος Πατέρας προσφέρει τον μονογενή Υιόν Του. Η θυσία του Χριστού μας επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρο. Και η συνειδητοποίηση αυτή θα πρέπει να πλημμυρίζει τις καρδιές μας από απέραντη ευγνωμοσύνη για τον Κύριο, να μας ωθεί να τον αγαπούμε κι εμείς με όλη την καρδιά μας.

Ο σκοπός της θείας Ενανθρωπήσεως

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ που υπογραμμίζει ο λόγος του Κυρίου είναι ο σκοπός της θείας ενανθρωπήσεως. Ο Θεός παραδίδει τον Υιόν Του να πάθει και να σταυρωθεί, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον».
Ο Χριστός ήρθς στον κόσμο για να σώσει τον κόσμο. Σταυρώθηκε για να συντρίψει το θάνατο και να νικήσει την αμαρτία. Για να επανακτήσουμε οι άνθρωποι τη δυνατότητα να ζήσουμε αιωνίως σε κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό. Έτσι ο σταυρός του Χριστού γίνεται η κλίμακα που οδηγεί στον ουρανό. Η γέφυρα που γεφυρώνει τη γη με τον ουρανό. Διδάσκει ο Μ. Αθανάσιος: «Αυτός γαρ ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν. Και αυτός εφανέρωσεν εαυτόν δια σώματος, ίνα ημείς του αοράτου Πατρός έννοιαν λάβωμεν. Και αυτός υπέμεινε την παρ’ ανθρώπων ύβριν, ίνα ημείς αθανασίαν κληρονομήσωμεν».
Αναμφίβολα ο στίχος αυτός αποτελεί το πιο χαρμόσυνο μήνυμα. Μέσα σε λίγες λέξεις περιλαμβάνει το παν, ολόκληρο το έργο της εν Χριστώ σωτηρίας. Γι’ αυτό και χαρακτηρίστηκε ως «η Βίβλος εν μικρογραφία».

Η γνήσια πίστη βασική προϋπόθεση σωτηρίας

ΠΟΣΟΙ ΚΑΙ ποιοί άνθρωποι σώζονται; Όλοι. «Πάς» άνθρωπος. Εδώ βλέπουμε τον καθολικό χαρακτήρα της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός μας. Σώζει ολόκληρο τον κόσμο γιατί τον αγαπά. Προσφέρει τη δωρεά της αιώνιας ζωής σε όλους τους ανθρώπους χωρίς καμιά εξαίρεση και διάκριση.
Τι απαιτείται εκ μέρους μας; Τι καλείται να συνεισφέρει ο άνθρωπος. Την πίστη στον Χριστό. Αυτό δηλώνει το «πάς ο πιστεύων εις αυτόν». Θεμελιώδης προύπόθεση για να μετάσχουμε στην αιώνια ζωή είναι να πιστέψουμε. Η σωτηρία προσφέρεται σε όλους, όμως σώζονται μόνον αυτοί που θα πιστέψουν στον Υιό του Θεού. Χωρίς την πίστη στον Χριστό δυνατότητα σωτηρίας δεν υπάρχει.
Η πίστη μας αυτή κι αν ακόμη είναι ορθή, δεν μας εγγυάται τη δυνατότητα σωτηρίας, αν δεν συνοδεύεται και από τα ανάλογα έργα, αν δεν είναι πίστη έμπρακτη, πίστη βιωμένη. Διότι αυτό που επιβεβαιώνει τη γνησιότητα και κατά συνέπεια και την αξία της πίστεως είναι ο συνεπής χριστιανικός βίος, η αρμονική συνύπαρξη στη ζωή μας πίστεως και έργων. Αλλιώτικα, ισχύει αυτό που παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Πολλοί γαρ πίστιν έχοντες ακριβή, βίον δε διεφθαρμένον, αθλιώτεροι πάντων γεγόνασιν».
* * *
Αδελφοί μου,
Ο σταυρός του Κυρίου, την ύψωση του οποίου ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε, είναι η πιο τρανή απόδειξη της αγάπης του Θεού για τους ανθρώπους. Ο Χριστός μας σταυρώθηκε από αγάπη για μας. Πέθανε επάνω στο σταυρό για να ζήσουμε εμείς οι άνθρωποι. Να ζήσουμε αιωνίως κοντά Του. Στη Βασιλεία Του.
Αυτή τη ζωή προσφέρει ο Θεός και στον καθένα από μας. Υπό μια προϋπόθεση: Να πιστέψουμε στον Υιό Του και να ακολουθήσουμε το Ευαγγέλιο Του. «Ο πιστεύων εις τον υιόν έχει ζωήν αιώνιον. Ο δε απειθών τω υιώ ουκ όψεται την ζωήν» (Ιω. 3,36).

                                                              Πρεσβύτερος

                                                   Δημήτριος Λ. Λάμπρου

Κάποιες σκέψεις για το Νέον Έτος.Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου

"Όποιος έμαθε να πεθαίνει - Ξέμαθε να είναι δούλος".

Αυτό μας ζητάει ο Χριστός. Να μάθουμε να πεθαίνουμε ώστε να… ξεμάθουμε να είμαστε δούλοι. Είναι απόφαση και δυναμισμός το να "πεθαίνεις" για (την απάτη, την κλοπή, την ανεντιμότητα, την αλητεία, τον ωχαδερφισμό, την απιστία) και να ζήσεις ελεύθερος και όχι δούλος. Είναι μάθημα που θέλει χρόνο (χρόνους) για να… μαθευτεί! Αυτό το ξέρει η Εκκλησία και γι’ αυτό μας το θυμίζει με την Λειτουργική Ζωή.
"Όποιος έμαθε να πεθαίνει - Ξέμαθε να είναι δούλος".
Ο Χριστός με τον τρόπο της δικης Του βιοτής (Βάπτισμα-Σταύρωση) προσπαθεί να μας μάθει να… πεθαίνουμε για ό,τι νοσηρό και άχρηστο και να αποχτήσουμε την ελευθερία των τέκνων του Θεού.

Χρόνια Πολλά και ευλογημένα απο την παρουσία Του.

Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου.