Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας ἄνθρωποι

Οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας ἄνθρωποι

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ στήν ἐποχή µας προσέχουν πρωτίστως τούς πολιτικούς, τούς οἰκονοµολόγους, τούς ἐπιστήµονες, τούς καλλιτέχνες καί τούς ποδοσφαιριστές, ἐνῶ ἀποστρέφουν τό πρόσωπό τους ἀπό τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί κλείνουν τά αὐτιά τους στό λόγο της.

∆έν φτάνουν βέβαια στό σηµεῖο νά τήν ἀπορρίψουν, γιατί τῆς ἀναγνωρίζουν κάποιον κοινωφελῆ ρόλο, µιά καί διαθέτει ἀµύθητη περιουσία, ὅπως ἐπιπόλαια ὑποστηρίζουν. Ἀρνοῦνται ὅµως πεισµα- τικά τή διδασκαλία της, γιατί δέν θέλουν νά δεσµευτοῦν ἀπό τίς ἐντολές της.

Ἀπό τή νοοτροπία αὐτή τοῦ κόσµου ἐπηρεάζονται δυστυχῶς καί πολλοί κληρικοί. Εἶναι ὑλόφρονες καί κοσµικοί καί ἡ ζωή τους δέν διαφέρει σχεδόν σέ τίποτα ἀπό τή ζωή τῶν ἀποµακρυσµένων ἀπό τό Θεό ἀνθρώπων, γι᾿ αὐτό καί «ἔχοµεν κάθε τόσον τήν ἐµφάνισιν νέων ἰδεῶν, εἰσηγήσεις καινοτοµιῶν, τάσεις προσαρµογῆς, ἀντιπαραδοσιακάς πρωτοβουλίας καί ἀντορθοδόξους ἐνεργείας προερχοµένας ἀπό ἐκείνους, πού ἐτάχθησαν νά εἶναι ποιµένες καί διδάσκαλοι τοῦ λαοῦ καί φρουροί τῆς πίστεως», ὅπως ἔλεγε ὁ ἁγιορείτης µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης (Ὀρθόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ. 50).

Ἡ ἀδιαφορία τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων ἀπέναντι στό λόγο τοῦ Θεοῦ φαίνεται πολύ καθαρά στό θέµα τοῦ ἐκκλησιασµοῦ. ∆έν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά λατρέψουν τό Θεό καί νά συµµετάσχουν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Φθάσανε στό σηµεῖο νά θεωροῦν χρήσιµη τήν Ἐκκλησία µόνο γιά ἐπιµνηµόσυνες δεήσεις! ∆υστυχῶς, ὑπάρχει ἡ τάση νά ἀντικατασταθοῦν διάφορες θρησκευτικές τελετές µέ πολιτικές. Πολιτικός γάµος, πολιτική κηδεία, ὀνοµατοδοσία τῶν παιδιῶν δίχως βάπτιση, καύση νεκρῶν κ.λ.π. Μέχρι πρότινος ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων εἶχε ἄµεση σχέση µέ τήν Ἐκκλησία. Τώρα ἐπιδιώκεται ἡ ἀποσύνδεση ἀπό τήν Ἐκκλησία. Καί ὅλα αὐτά, γιατί δέν θέλουν οἱ ἄνθρωποι τήν ἠθική διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Ζοῦν µέσα στήν ἁµαρτία καί ἀποφεύγουν τίς ἐντολές, πού θά µποροῦσαν πραγµατικά νά τούς ἀπελευθερώσουν. ∆έν παραδέχονται ὅτι ἡ ἁµαρτία σηµαίνει δυστυχία καί ἡ ἐν Χριστῷ ζωή εὐτυχία καί ὅταν ἀκόµα ἀντιµετωπίζουµε δυσάρεστες καταστάσεις.

Ἐπίσης, ἡ κρίση τοῦ γάµου, πού παρατηρεῖται στίς µέρες µας, δείχνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν καί τή στοιχειώδη ἠθική. Οἱ νέοι ζοῦν ἐλεύθερα, συνάπτουν σχέσεις, πέφτουν στήν παγίδα τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν καί τό ἐνδιαφέρον τους γιά τό γάµο εἶναι µειωµένο ἕως ἀνύπαρκτο. «Ἀφοῦ ἔτσι εἴµαστε καλά, γιατί νά παντρευτοῦµε;», ἀπαντοῦν στίς προτροπές τῶν συγγενῶν τους νά κάνουν τό θρησκευτικό τους γάµο. Τώρα ἔχουν καί τά ὑποκατάστατα τοῦ γάµου. Ὑπάρχει τό σύµφωνο συµβίωσης καί ὁ πολιτικός γάµος. Ὑπογράφουν στό δηµαρχεῖο καί τελειώνει ἡ δουλειά. Προσπαθοῦν νά καθησυχάσουν τή συνείδησή τους -ὅταν φυσικά αὐτή τούς ἐλέγχει- καί νά ρίξουν στάχτη στά µάτια τῶν οἰκείων τους. Γρήγορα ὅµως αὐτά ἀτονοῦν, οἱ σχέσεις διαταράσσονται καί διαλύονται. Καί µετά ἀπό λίγο, πάλι νέες σχέσεις, πάλι παράνοµες συµβιώσεις καί πρόχειροι πολιτικοί γάµοι. Καί τό δράµα συνεχίζεται µέ µεγάλα θύµατα τά παιδιά τους, τά ὁποῖα προφανῶς δέν φταῖνε σέ τίποτα. Συχνά ἀκοῦµε νά λένε διάφορα οἱ πρώην σύζυγοι. Ὁ ἄντρας νά µιλάει γιά τή µητέρα τῶν παιδιῶν του καί ἡ γυναίκα γιά τόν πατέρα τῶν παιδιῶν της. Καί οἱ δύο ὑποκρίνονται ἀπέναντι στά παιδιά τους, ἀλλά καί τούς οἰκείους καί γνωστούς τους πώς τάχα ἀγαποῦν τά παιδιά τους καί ἐδιαφέρονται γιά τήν πρόοδό τους, χωρίς νά ἀφοσιώνονται σ᾿ αὐτά, ἀφοῦ γρήγορα γνωρίζουν νέους συντρόφους καί «φτιάχνουν» τή ζωή τους. Αὐτός εἶναι ὁ ἁµαρτωλός κύκλος µέσα στόν ὁποῖο ζοῦν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι.

Τά πράγµατα πιά µόνο µέ τή δυναµική παρέµβαση τοῦ Θεοῦ µποροῦν νά ἀλλάξουν. Ἄς εὐχηθοῦµε νά µή εἶναι καί ἐπώδυνη.

Ορθόδοξος Τύπος, 7/7/2015

το είδαμε  εδώ

Τὸ ψεῦδος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

 ΤΟ ΠΡΩΤΙΣΤΟ καθῆκον κάθε ὀρθόδοξου εἶναι νά ὑπερασπίζεται τήν πίστη του δηµοσίως καί νά εἶναι προετοιµασµένος νά δεχτεῖ ἀπειλές, διωγµούς, χλευασµούς, περιφρόνηση κ.λπ. Ἰδιαίτερα εὐαίσθητος πρέπει νά εἶναι ἀπέναντι στόν οἰκουµενισµό, ὁ ὁποῖος ἀνατρέπει τήν µόνη καί ἀκριβῆ πίστη στόν ἀληθινό Θεό.

 Ὁ λόγιος ἁγιορείτης µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης χρησιµοποιοῦσε πολλές παροµοιώσεις, γιά νά ἀποκαλύψει τόν ὀλέθριο γιά τήν Ὀρθοδοξία οἰκουµενισµό. ∆υστυχῶς ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ ἐνθαρρύνεται καί διατηρεῖται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο, µέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἀποτελέσει τήν σωσίβιο λέµβο στήν κρίσιµη καί πολλαπλῶς ἐπικίνδυνη ἐποχή µας. Προφανῶς πρόκειται γιά πλάνη, τήν ὁποία δέν µποροῦν νά ἐγκαταλείψουν πολλοί κληρικοί καί θεολόγοι.

 Ὁ οἰκουµενισµός εἶναι κοκτέϊλ διαφόρων παράξενων θρησκευτικῶν δοξασιῶν καί ἐκκεντρικῶν φιλοσοφιῶν. Εἶναι ἀπαράδεκτος συγκρητισµός. Ὅλα χωρᾶνε µέσα. Ἡ ἀλήθεια καί τά ψέµατα. Ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ αἵρεση. Ὁ οἰκουµενισµός µοιάζει µέ ἑτοιµόρροπη στέγη, κάτω ἀπό τήν ὁποία ὑπάρχουν ὅλα ὅσα µποροῦν νά σκεφτοῦν οἱ ἄνθρωποι. «Εἶναι ἕνα δυσθεώρητο ψεῦδος, ἀλλ᾿ ὡραῖο ψεῦδος, ὅπου θέτει εἰς δοκιµασίαν τάς συνειδήσεις, τάς πεποιθήσεις, τήν πίστιν. Εἶναι ἕνα γοητευτικόν µηδέν, ὅπου λαµβάνει ὑπόστασιν ὑπαρξιακήν εἰς τήν ψυχήν ἐκείνων, οἵτινες δέν ἔζησαν τήν πληρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί δέν εὗρον “ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς αὐτῶν”» (Ὀρθόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ. 102).

 Ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι κίνηµα, πού ἐπιπόλαια προωθεῖται ἀπό κάποιους µωροφιλόδοξους. Ἔχει σαφεῖς σκοπούς, πού ἄν τούς στοχαστεῖς, θά φρίξεις. Ἡ διάρθρωσή του εἶναι δαιµονική. «Ὑποστηρίζει ὅτι οὐδαµοῦ ὑπάρχει ἀλήθεια. Ὑπόσχεται ὅτι µέ τήν µωσαϊκήν του σύνθεσιν θά δώσῃ λύσιν εἰς ὅλα τά προβλήµατα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τό µέσον µιᾶς νέας θεωρήσεως τῆς ζωῆς. Εἶναι ἄθεος µέσα εἰς τήν πολυθεΐαν του. Εἶναι ἀσεβής ἐν τῇ ἀποδοχῇ του ὑπό τήν στέγην του, ὅλων τῶν ἀσεβῶν. Παντοῦ βλέπει κλάσµατα ἀληθείας κλάσµατα ἑνός τεθραυσµένου καθρέπτου, τά ὁποῖα φιλοδοξεῖ νά ἑνώσῃ. ∆έν παραδέχεται προσωπικόν Θεόν. Ἀρνεῖται νά δεχθῇ αὐθεντικά, θεόπνευστα δόγµατα. ∆έν πιστεύει εἰς ἀποκεκαλυµµένην ἀλήθειαν. ∆έν ὑπάρχει µία ἀλήθεια, ἀλλά πολλαί, µερικαί, ἀτελεῖς» (αὐτόθι.).

 Ἐπίσης ὁ οἰκουµενισµός δέν στενοχωρεῖ κανένα, γι᾿ αὐτόν δέν ὑπάρχουν πατρίδες, δέν ὑπάρχουν θρησκεῖες. Ὑπάρχει µόνο ἕνας ἀόριστος θεός. Στοχεύει στήν πανθρησκεία, δηλαδή οἱ λαοί ἄς ἔχουν τούς θεούς τους, ἄς εἶναι καί εἰδωλολάτρες, ἀρκεῖ νά µή ὑπάρχουν φανατισµοί, γιά νά ἐπικρατήσει στόν κόσµο ἡ εἰρήνη καί οἱ µεγάλοι ἔνοχοι γιά τή δυστυχία τοῦ κόσµου νά ἔχουν ἐλεύθερο πεδίο καί ἀδιατάρακτη δραστηριότητα, γιά νά ἐκµεταλλεύονται τούς λαούς καί νά τούς ἔχουν ὑπό καταπίεση καί πλήρη ἐξάρτηση.

 Μπροστά σ᾿ αὐτόν τόν µεγάλο κίνδυνο τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουµενισµοῦ χρειάζεται ἐγρήγορση καί γενναῖο φρόνηµα. Χρειάζεται δηµόσια κατακραυγή καί δυναµική ἀντίσταση.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθ Φύλλου 2078, 17 IOYΛIOY 2015

πηγή

Καθίζησις ὀρθοδόξου φρονήματος

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ εἶναι ὁ µεγάλος δράκοντας πού ἐπί δεκαετίες τώρα ἀπειλεῖ τήν Ὀρθοδοξία, χωρίς νά προκαλεῖ ὅµως τήν ἀνάλογη ἀνησυχία στούς κληρικούς καί τούς λαϊκούς. Συνήθως στή χώρα µας οἱ δραστηριότητες τῶν οἰκουµενιστῶν φτάνουν ὡς εἰδήσεις τοῦ ἐξωτερικοῦ δελτίου, µιά καί ἐκτός τῆς χώρας λαβαίνουν χώρα, χωρίς νά προκαλοῦν πολύ. ∆έν ἔχουν τό θάρρος ἀκόµη οἱ µεγαλόσχηµοι κληρικοί τοῦ οἰκουµενισµοῦ νά συγχρωτιστοῦν καί νά συµπροσευχηθοῦν µέ τούς αἱρετικούς ἐντός τῆς Ἑλλάδος, γιατί γνωρίζουν ὅτι οἱ ἀντιδράσεις θά εἶναι δυναµικές. Αὐτός εἶναι ὁ βασικός λόγος πού ἡ ἀνησυχία τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἶναι µειωµένη.

 ∆έν πρέπει ὅµως νά ἀδιαφοροῦµε γιά τό τί συµβαίνει σέ διάφορα µέρη τοῦ κόσµου καί τί σχέδια ἀπεργάζονται οἱ ἀδίστακτοι οἰκουµενιστές, οἱ ὁποῖοι φιλοδοξοῦν νά τούς γράψει ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία ὡς µεγάλους πρωταγωνιστές τοῦ ὁράµατος τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως καί ἐπιµένουν νά ἀδιαφοροῦν τό τί γράφει ἡ ἱστορία γιά τούς ἑτερόδοξους καί φιλενωτικούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διαπράξει ἐγκληµατικές πράξεις εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν µελετήσει κανείς τίς σελίδες της, συµπεραίνει ἀσφαλῶς ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί σκέφτονται καί ἀποφασίζουν ἀντιχριστιανικῶς! ∆υστυχῶς, ἔτσι συµβαίνει πάντα µέ τούς αἱρετικούς. Ἐπιµένουν φανατικῶς καί χωρίς φόβο Θεοῦ, γιά νά πετύχουν ἰδιοτελεῖς καί ἐγκόσµιους σκοπούς καί ὄχι βέβαια γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀκεραιότητα τῆς µιᾶς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς Ὀρθοδοξίας.

 Οἱ οἰκουµενιστές εἶναι ἐπικίνδυνοι καί πρέπει πάντα νά παρακολουθοῦµε τίς δραστηριότητές τους. Ὅµως οἱ ἐγχώριοι µητροπολίτες δέν εὐκαιροῦν γιά κάτι τέτοιο. Ἔχουν ἄλλες ἀπασχολήσεις. ∆ραστηριοποιοῦνται γύρω ἀπό τόν ἑαυτό τους, διοργανώνουν πολυδάπανες καί προκλητικές φιέστες γιά τήν προβολή τους, προκειµένου νά ἱκανοποιήσουν τό φοβερό πάθος τῆς φιλοδοξίας, νά ἀποσπάσουν τό χειροκρότηµα, χωρίς νά ἔχουν πετύχει κάτι σπουδαῖο στή µητρόπολή τους. ∆υστυχῶς τό φρόνηµά τους εἶναι ἀµιγῶς κοσµικό καί γίνεται ἡ αἰτία νά µένουν ἀδιάφοροι καί ράθυµοι ἀπέναντι στούς οἰκουµενιστές ἤ νά σύρονται «λόγῳ ὑπακοῆς» ἀπό τούς ἐνοίκους τοῦ Φαναρίου. Εἶναι µάταιο νά περιµένει κανείς εὐαισθησία σέ θέµατα πίστης, ἀλλά καί ἠθικῆς, ἀπό ἀνθρώπους πού βιώνουν τήν ἀρχιερωσύνη τους µέ τρόπο ἀριστοκρατικό, φιλόδοξο, φιλήδονο καί φιλάργυρο. Ἄς µή θεωρηθοῦν τά λόγια µου αὐτά ὑπερβολικά καί συκοφαντικά. Ἐπιβεβαιώνονται σχεδόν καθηµερινά µέ τά ἀρχιερατικά συλλείτουργα στίς πανηγύρεις ἱερῶν ναῶν καί στά ὀνοµαστήρια τῶν µητροπολιτῶν. Εἶναι καιρός οἱ ἁπλοί κληρικοί καί µοναχοί, ἀλλά καί οἱ πιστοί, νά ἀναπληρώσουν τό κενό πού δηµιουργοῦν οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται εἰς τόπον Χριστοῦ, ὄχι ὅµως πάντοτε καί εἰς τύπον. Χρειάζεται εὐαισθητοποίηση στά θέµατα τῆς πίστης καί ἱερός ζῆλος, πού δέν θά ἀφήνουν τούς οἰκουµενιστές νά ἔχουν ἀποτελέσµατα στίς προσπάθειές τους.

 Ὁ λόγιος ἁγιορείτης µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης τό 1964, σχολιάζοντας τήν τότε ἐπικρατοῦσα ἐκκλησιαστική κατάσταση, πού δέν διαφέρει σχεδόν καθόλου ἀπό τή σηµερινή, ἔλεγε: «Ἀφήνοµεν κραυγήν πόνου διά τό κατάντηµά µας. Εἰς τόσην καθίζησιν ὀρθοδόξου φρονήµατος ἐφτάσαµε, εἰς τόσην ἀφιλοτιµίαν, ὥστε σπανίως νά ἀκούεται µία φωνή διαµαρτυρίας, µία φωνή, ἕνα σφύριγµα ὀρθοδόξου ποιµένος, ἐν ὄψει ἐπιδροµῆς τῶν κατολίκων; Γνωρίζουν οἱ ἡµέτεροι, ὅτι οἱ Λατῖνοι πανηγυρίζουν τόν ἐπερχόµενον ἐκλατινισµόν µας;» ( Ὀρθόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ.63).

  Ἡ ἀγωνία τοῦ ἀείµνηστου Γέροντα Θεόκλητου ἄς γίνει καί δική µας ἀγωνία, γιατί πολλά δεινά θά µᾶς φέρουν οἱ οἰκουµενιστές, ἐάν δέν περιοριστοῦν µέ τίς δυναµικές µας ἀντιδράσεις.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθ Φύλλου 2076, 3 IOYΛIOY 2015

πηγή : http://www.orthodoxostypos.gr

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ἡ βία τῶν οἰκουμενιστῶν

Ἡ βία τῶν οἰκουμενιστῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ἀπειλεῖ τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων. Ἤδη βλέπουµε δύο κατηγορίες ἀνθρώπων, πού τούς χωρίζει βαθύ ρῆγµα, τό ὁποῖο συνεχῶς διευρύνεται καί σέ λίγο θά εἶναι δύσκολο νά γεφυρωθεῖ. Ἀπό τή µιά µεριά εἶναι ἐκεῖνοι πού συµφωνοῦν µέ τόν Οἰκουµενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολοµαῖο καί πανηγυρίζουν ἐπιπολαίως γιά τά «κατορθώµατά του», ἐνῶ στήν ἄλλη µεριά βλέπουµε τούς διαφωνοῦντες, οἱ ὁποῖοι µέ περισσό θάρρος ἀγωνίζονται γιά τή µαταίωση τῶν δολίων σχεδίων τῶν οἰκουµενιστῶν.

Οἱ πρῶτοι δέν ἔχουν ἰδιαίτερη σχέση µέ τήν Ἐκκλησία καί τάσσονται στό πλευρό τοῦ Πατριάρχη γιά καθαρά πολιτικούς καί ἰδιοτελεῖς σκοπούς. Τόν βλέπουν ὡς πολιτικό ἡγέτη, ὁ ὁποῖος µαζί µέ τόν ἀγαπηµένο του ἀδελφό, τόν Πάπα τῆς Ρώµης, θά συµβάλλουν στήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί τήν εἰρήνη τοῦ σύµπαντος κόσµου! Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι ὑλόφρονες, ἄπιστοι, µαταιόδοξοι, συµφεροντολόγοι, φιλήδονοι καί πολλά ἄλλα. Ὡστόσο, πλαισιώνουν τόν Πατριάρχη, δέχονται ὑποκριτικῶς τίς εὐλογίες του καί τόν διαβεβαιώνουν ὅτι εἶναι κοντά του καί ὑποστηρίζουν θερµά τό πολυσχιδές ἔργο του, ἐνῶ δέν γνωρίζουν οὔτε τό ἀλφάβητο τῆς πίστης! 

Ἀντίθετα, οἱ δεύτεροι, οἱ διαφωνοῦντες, εἶναι ἀσάλευτοι στήν πίστη, φτωχοί, στερηµένοι, πειραζόµενοι καί διωκόµενοι. Ἀντιστέκονται σθεναρά καί ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός εἶναι κίνηµα δαιµονικῆς ἔµπνευσης, προκειµένου νά παραδοθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία στόν παπισµό! Ὅλα τά ἄλλα πού λέγονται εἶναι στάχτη στά µάτια. Ἀντιµισθία τῆς σθεναρῆς τους ὁµολογίας εἶναι ἡ περιφρόνηση, ἡ φτώχεια, ὁ ἐµπαιγµός καί τό µαρτύριο.

Οἱ συµφωνοῦντες µέ τόν οἰκουµενισµό δέν ἔχουν πουθενά στήριγµα. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐµπειρία τῶν ἁγίων τούς ἔχουν καταδικασµένους. Ἀντίθετα, ἡ στάση τῶν διαφωνούντων στηρίζεται στούς λόγους τοῦ Χριστοῦ: «Εἰ ἐµέ ἐδίωξαν καί ὑµᾶς διώξουσιν» καί «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί οἱ βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν».

 Ὁ Φώτης Κόντογλου, σέ ἀνοικτή ἐπιστολή πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα,ἔγραφε τό 1965: «Καί σεῖς οἱ ποιµένες τοῦ λαοῦ τί εἴδους ποιµένες εἶσθε; Τά πρόβατα τά ὁποῖα σᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός τά παραδίδετε εἰς τούς λύκους.Συναυλίζεσθε µέ τούς ἄρχοντας τοῦ κόσµου τούτου τοῦ παρερχοµένου, διότι ἐζηλώσατε τήν δόξαν αὐτῶν καί οὐχί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὑπετάξατε τήν πίστιν εἰς τούς ἁµαρτωλούς ἀνθρώπους τῶν κοσµικῶν ἐπιθυµιῶν, οἵτινες ὁδηγοῦνται ἀπό τόν σατανᾶν. Παραδόθητε καί παρεδώσατε τά πρόβατα εἰς τόν ἄρχοντα τοῦ κόσµου τούτου, εἰς τόν κατέχοντα τήν ὕλην, τόν χρυσόν, τάς ἐφευρέσεις καί τάς µηχανάς, αἱ ὁποῖαι καταπλήττουν τά πλήθη, ὡς θαύµατα τοῦ ἀντιχρίστου. Παρεδόθητε καί παρεδώσατε τά πρόβατα εἰς τήν ψευδώνυµον γνῶσιν, «τήν κενήν ἀπάτην», τήν διδασκοµένην εἰς τάς χώρας τῆς ἀθεΐας καί τῆς ἀπογνώσεως, ὅπου οὐκ ἔστιν οὐδέ ὀσµή τῆς αἰωνίου ζωῆς καί τῆς ἀληθοῦς γνώσεως, τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Ἀντιπαπικά, 1983, σελ. 16) Καί γιά τίς ἀντιδράσεις τῶν οἰκουµενιστῶν ἀπέναντι στούς γενναίους ὁµολογητές τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔγραφε: «Ἀκονίσατε τήν µάχαιραν τῆς αἰσχύνης.Ἀποστείλατε τά ὄργανα τῆς βίας, τά ὁποῖα σᾶς δορυφοροῦν καί µέ τά ὁποῖα εἶναι πάντοτε πάνοπλος ἡ ἀποστασία. Ἀποστείλατέ τα ἐναντίον µας. Ἤδη εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἐνεφανίσθη τό αἱµατωµένον καί ἀποτρόπαιον φάσγανον τῆς βίας, διά νά ἐνσπείρῃ τόν τρόµον εἰς τάς ἁγίας καρδίας τῶν γερόντων, τῶν ἀσκητῶν καί τῶν ἐρηµιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἐν δοκιµασίαις, ἐν στερήσει, ἐν τελείᾳ ἀπαρνήσει τοῦ σαρκίου των, διά νά εὐαρεστήσουν τόν Κύριον. Τό φρικτόν πρόσωπον τῆς βίας ἐµφανίζεται ὡς τό τῆς µυθικῆς κεφαλῆς τῆς Μεδούσης εἰς τόν ἁγιασµένον κῆπον τῆς Παναγίας. Καί ὄπισθεν αὐτοῦ τοῦ βδελύγµατος τῆς βίας εὑρίσκεσθε σεῖς, οἱ “ποιµένες οἱ µισθωτοί”, οἱ τρίδουλοι τῶν ἀρχόντων τοῦ σκοτεινοῦ κόσµου τοῦ χρήµατος, τῆς ἀθεΐας, τοῦ ἐκφυλισµοῦ καί πάσης ἀκολασίας» (Ὅπ. παρ., σελ. 17).

Ὁ ἀείµνηστος Κόντογλου παροµοιάζει τή βία τῶν οἰκουµενιστῶν µέ τό κεφάλι τῆς γοργόνας, πού λεγόταν Μέδουσα, πού ἀντί γιά µαλλιά εἶχε µεγάλα φίδια καί ὅποιος τήν κοιτοῦσε πέτρωνε ἀπό τόν φόβο. ∆υστυχῶς, στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας συχνά τιµωροῦνται οἱ ἐνάρετοι καί οἱ ζηλωτές, ἐνῶ οἱ ἁµαρτωλοίµένουν στή θέση τους καί συχνά προάγονται προκλητικῶς, γιά νά συνεχίσουν τήν ἄγρια συµπεριφορά τους ἀπέναντι στούς εὐσεβεῖς! Πρόκειται γιά φοβερό κατάντηµα. Ἡ ἄθλια ἱστορία τῶν οἰκουµενιστῶν ἐπαναλαµβάνεται καί στίςµέρες µας µέ δαιµονική ἐπιµονή καί χωρίς καµιά ἀναστολή. Προχωροῦν γιά τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί ἀδιαφοροῦν γιά τίς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων, τούς ὁποίους ἀπειλοῦν, ἀλλά καί τιµωροῦν, χωρίς καµιά ἀπολογία. Οἱ οἰκουµενιστές, οἱ εὑρισκόµενοι εἰς τόπον Χριστοῦ, ἀκολουθοῦν τήν τακτική τῶν Φαρισαίων καί τῶν Γραµµατέων ἀπέναντι στό Χριστό!

Ορθόδοξος Τύπος, 19/06/2015

πηγή

ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΠΟΛΛΕΣ φορὲς παρατηροῦμε στὴν Ἐκκλησία φαινόμενα ἀποκαρδιωτικά, τὰ ὁποῖα θὰ ἀποφεύγονταν ἐὰν οἱ πρωταγωνιστές τους (συνήθως μεγαλόσχημοι κληρικοί) σέβονταν τὶς παραδόσεις καὶ εἶχαν εὐαισθησία ἀπέναντι στὰ ἀπὸ αἰῶνες καθιερωμένα.

Δυστυχῶς, τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ ἡ ἀδιάκοπη τάση ἐκσυγχρονισμοῦ εἶναι οἱ κύριες αἰτίες τῆς κακοδαιμονίας. Κληρικοὶ ποὺ δὲν ἔζησαν μέσα στὴν παράδοση, ἀλλὰ μετὰ τὴ χειροτονία τους ἀναγκάστηκαν νὰ τὴν ἀκολουθήσουν, τηρώντας τοὺς ἐξωτερικοὺς τύπους, νιώθουν ἄβολα καὶ ἐπιδιώκουν ἀλλαγές, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάτι καλύτερο θὰ προκύψει στοὺς ἴδιους καὶ στὸ ποίμνιό τους. Περιφρονώντας τὸ ζωογόνο πνεῦμα τῆς παράδοσης, προτείνουν ἀλλαγές, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ὡς συνέχειά της καὶ ἐμπλουτισμός της, ἀφοῦ στὴν πραγματικότητα ἀνατρέπουν τὰ πάντα καὶ κατεδαφίζουν ἐκεῖνα, ποὺ χτίστηκαν ἀπὸ ἐνάρετους κληρικοὺς καὶ μοναχούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους στραμμένα στὴν αἰώνια βασιλεία καὶ ὄχι στὴν παροῦσα ζωή.


Ἡ προσπάθεια τῶν ἀντιπαραδοσιακῶν κληρικῶν ἐμπνέεται ἀπὸ τὸν ἀνατροπέα τῶν πάντων διάβολο, ὁ ὁποῖος μὲ τρόπο ὕπουλο προσπαθεῖ νὰ ἀντικαταστήσει τὴν καθαρὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς διάφορες ἐφάμαρτες παραδόσεις τοῦ κόσμου. Γι᾽ αὐτὸ χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ἀλλὰ καὶ ταπείνωση.

Ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στηρίζεται στὴν ἄγνοια πολλῶν, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὴν παράδοση ἀποκομμένη ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ταυτίζουν μὲ τὶς ἁπλὲς συνήθειες τῶν ἱερέων. Ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι. Ἡ παράδοση δὲν εἶναι συνήθεια. Εἶναι κάτι πολὺ πιὸ σπουδαῖο καὶ πιὸ βαθύ. Κάτι ποὺ γιὰ νὰ τὸ κατανοήσεις χρειάζεται πίστη καὶ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀναφέρεται στὸ θέμα αὐτὸ μὲ σαφήνεια καὶ μακάρι ὅλοι νὰ ἀποδεχτοῦν τὸ διευκρινιστικό του λόγο: «Τὰ δόγματα καὶ οἱ παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἀντίθετα μεταξύ τους· διότι τὰ δόγματα τῆς Πίστεως συνιστοῦν τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας θεμελιώνονται ἐπάνω στὰ δόγματα τῆς Πίστεως».

Στὴ συνεχῶς μεταβαλλόμενη ἐποχή μας οἱ κληρικοὶ πρέπει νὰ μένουν σταθεροὶ καὶ νὰ προβάλλουν τὴ διδασκαλία καὶ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀποφεύγοντας καθετὶ τὸ νεωτερικό. Ὅσοι δὲν μποροῦν νὰ κάνουν κάτι τέτοιο, εἶναι προτιμότερο νὰ πάρουν ἄλλες ἀποφάσεις γιὰ τὴ ζωή τους, γιὰ νὰ σταματήσει ὁ σκανδαλισμὸς καὶ ἡ φθορὰ τῶν συνειδήσεων τῶν πιστῶν.

Πηγή:"Ο.Τ" - Μἀρτιος 2014

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα

Τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΕΝΑΣ προσεκτικός παρατηρητής, ὅταν στρέφει τό ἐνδιαφέρον του στά ζωντανά µέλη τῆς Ἐκκλησίας, διαπιστώνει ὅτι ὑπάρχουν πλάνες, αἱρέσεις, ὑπερβολικές ἐκδηλώσεις καί ἀδικαιολόγητες ἐλλείψεις. Ὅλα αὐτά ξεκινοῦν ἀπό τό γεγονός ὅτι λείπει τό ὀρθόδοξο φρόνηµα.

Τή µεγαλύτερη εὐθύνη τήν ἔχουν οἱ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ὑποτίθεται ὅτι γνωρίζουν κάτι παραπάνω ἀπό τόν ἁπλό λαό. Ὅµως διαπιστώνουµε ὅτι σέ πολλά θέµατα καί αὐτοί ὑστεροῦν, γιατί εἶναι συµβιβασµένοι µέ τόν κόσµο. Σκέφτονται καί ἀποφασίζουν κοσµικῶς καί ὄχι θεοφιλῶς. Πολλές φορές καί οἱ φυσικοί τους προϊστάµενοι, δηλαδή οἱ µητροπολίτες, βρίσκονται στήν ἴδια κατάσταση, γεγονός πού δέν ἐπιτρέπει νά ἐλπίζουµε σέ ἕνα καλύτερο αὔριο.

 Τό ὀρθόδοξο φρόνηµα προϋποθέτει σταθερή πίστη, θεωρητική γνώση καί πνευµατική ἐµπειρία. Ἐάν λείπει ἕνα ἀπό τά τρία αὐτά, δέν µπορεῖ νά διαµορφωθεῖ ὀρθόδοξο φρόνηµα. Ἐάν λείπει ἡ πίστη, δέν ἀναπληρώνεται ἀπό τή γνώση, οὔτε ἐάν λείπει ἡ βίωση τοῦ θείου θελήµατος, µπορεῖ νά ἀντικατασταθεῖ ἀπό τήν ψιλή γνώση. Ἀλλά καί ἡ γνώση εἶναι ἀναγκαία, γιατί καθοδηγεῖ καί ρίχνει φῶς στό δρόµο.

Ὅταν δέν ὑπάρχει τό ὀρθόδοξο φρόνηµα, συµβαίνουν πολλά ἀπαράδεκτα. Ἡ ἀναισθησία ἀπέναντι στήν πλεονάζουσα ἁµαρτία, ἡ ἔλλειψη παρρησίας στήν καταπολέµηση πλανῶν καί αἱρετικῶν ἀποκλίσεων, ἡ σιωπή στήν ἀδιάκοπη δράση τῶν οἰκουµενιστῶν, ἡ ἀπουσία ὁµολογιακοῦ φρονήµατος καί ἡ δειλία ἀπέναντι στούς κοσµικούς, πού προσπαθοῦν νά µειώσουν µέ πολλούς τρόπους τήν εὐεργετική ἐπίδραση τῆς Ἐκκλησίας, ἀποδεικνύουν ὅτι χωλαίνουµε στήν πίστη, τή θεωρία καί τή βίωση τοῦ θελήµατος τοῦ Θεοῦ.

Πολλοί κληρικοί δέν θέλουν νά χάσουν τήν ἠρεµία τους καί µένουν ἀπαθεῖς σέ ὅσα ἀντιχριστιανικά συµβαίνουν γύρω τους, ἀλλά καί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.Τούς λείπει ἡ ἐπαναστατικότητα, ἡ εὐαισθησία ἀπέναντι στήν ἁµαρτία καί ὁ ἱερός ζῆλος γιά τό ποιµαντικό τους ἔργο. Στά προσωπικά τους θέµατα ὅµως δέν εἶναι ἀδιάφοροι, οὔτε ράθυµοι καί ἀναίσθητοι. Ἀγωνίζονται µέ ἐπιµονή προκειµένου νά ὑποστηρίξουν τά συµφέροντά τους! Αὐτό δείχνει ὅτι βρέθηκαν στήν ἱερωσύνη, γιά νά ἐξασφαλίσουν τό ψωµί τῆς οἰκογένειάς τους καί ὄχι γιά νά ἐργαστοῦν γιά τήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ ἄξιοι κληρικοί καί οἱ συνειδητοί χριστιανοί εἶναι ἀσυµβίβαστοι µέ τόν ἁµαρτωλό κόσµο. Ἀρνοῦνται καθετί πού δέν εἶναι σύµφωνο µέ τό θέληµα τοῦ Θεοῦ, ἐλέγχουν καί ὑποδεικνύουν τό ὀρθό, διατηρώντας πάντα στήν ψυχή τους τήν ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς καί τό ἐνδιαφέρον τους γιά τήν ἐπιστροφή τους στήν Ἐκκλησία. Τά πράγµατα δέν εἶναι εὔκολα καί ἡ ἀπογοήτευση εἶναι συχνή στήν προσπάθειά τους. Ὅµως αὐτοί πρέπει νά συνεχίζουν τό καλό τους ἔργο καί νά µή ἀνυποµονοῦν νά δοῦν τά ἀποτελέσµατα. Νά ἀρκοῦνται στήν ἱκανοποίηση ἀπό τήν ἐκτέλεση τῶν καθηκόντων τους καί νά δοξάζουν πάντα τό Θεό µέ ταπείνωση. Αὐτοί νά ἐργάζονται, ἀλλά τούς καρπούς θά τούς φέρει ὁ Θεός σύµφωνα µέ τό σχέδιο πού ἔχει γιά τόν καθένα.

Ορθόδοξος Τύπος, 12/06/2015

το είδαμε εδώ

Εἰς τὸν ἀπόηχον τοῦ χειροκροτήματος Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Εἰς τὸν ἀπόηχον τοῦ χειροκροτήματος

 Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Η ΕΚΛΟΓΗ καί στή συνέχεια ἡ ἐνθρόνιση ἑνός µητροπολίτη συνήθως προκαλοῦν χειροκροτήµατα καί δηµιουργοῦν καλές ἐντυπώσεις στό λαό τοῦ Θεοῦ. Ὁ νεοεκλεγείς µητροπολίτης συγκινεῖται καί ἐνθουσιάζεται, χωρίς νά πολυσκέφτεται τά πολλά καί δύσκολα προβλήµατα, πού θά κληθεῖ νά ἀντιµετωπίσει. Ὅσο θά φτάνει ὁ ἀπόηχος τοῦ χειροκροτήµατος στά αὐτιά του, θά ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι ἀπέκτησε µιά σπουδαία καί ἰσόβια ἐξουσία καί θά µπορεῖ νά κάνει ὅ,τι ὁ ἴδιος θά κρίνει ὀρθό. ∆ηλαδή, θά νιώθει ἀπόλυτα ἐλεύθερος καί αὐτό εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο, γιατί ἕνας κληρικός καί πολύ περισσότερο ἕνας µητροπολίτης, ποτέ δέν εἶναι ἐλεύθερος, παρά µόνο ὅταν εἶναι ἐνάρετος καί ὑπηρετεῖ πιστά τό θέληµα τοῦ Θεοῦ. 
Σέ ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις ὑπηρετεῖ τόν ἐγωισµό του καί τά πάθη του. Καί τό βλέπουµε αὐτό συχνά. 

Πολλοί νέοι µητροπολίτες, νεαρῆς συνήθως ἡλικίας, παίρνουν διάφορες πρωτοβουλίες, πού ἀποκαλύπτουν τήν πνευµατική τους ἀνωριµότητα. Εἶναι δραστήριοι πρός ἐντυπωσιασµόν καί ὄχι πρός οἰκοδοµήν τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι γιά νά ἐπαναλαµβάνεται τό χειροκρότηµα, ἔστω καί µέ τρόπο νωχελικό. Ἐπιθυµοῦν τόν ἔπαινο, καλλιεργοῦν τήν καλή φήµη, ἀπαιτοῦν τό σεβασµό ἀπό ὅλους καί τροφοδοτοῦν συνεχῶς τήν ἀκόρεστη φιλοδοξία τους.

Οἱ συγκεκριµένοι αὐτοί ἀρχιερεῖς ἔχουν τήν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι πλούσιοι στίς ἀρετές καί ὅτι ἡ ἐµπειρία τους στό ἀγρό τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐκείνη πού τούς καθοδηγεῖ καί τούς ἐµπνέει. Αὐτό συµβαίνει καί µέ ἐκείνους πού ποτέ δέν ἐργάστηκαν στήν Ἐκκλησία, ἀλλ᾿ ἁπλῶς φόρεσαν τό ράσο καί ἀπολαµβάνουν ὅλα ὅσα τούς ἐξασφαλίζει. Καί γιά νά ἔχουν ἀδιατάρακτη τήν κοσµική τους µακαριότητα εἶναι πρόθυµοι νά ἱκανοποιοῦν τίς ἐπιθυµίες τῶν ἀκαλλιέργητων πνευµατικά ἀνθρώπων. Ρίχνουν ἄφθονο νερό στό κρασί τους καί εἶναι συµβιβασµένοι µέ τόν κόσµο.

Ἰδιαίτερη σηµασία δίνουν στά ἀρχιερατικά συλλείτουργα. Καλοῦν ἐν Χριστῷ ἀδελφούς γιά περισσότερη λάµψη, χωρίς ὅµως νά προσέχουν ποιούς καλοῦν! Εἶναι προκλητικό, γιά παράδειγµα, νά συλλειτουργοῦν µέ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι κατά τό παρελθόν ὑπῆρξαν πρωταγωνιστές ποικίλων σκανδάλων καί ἔχουν µείνει ἀτιµώρητοι – γιά νά µή πῶ ὅτι φιλαδέλφως ἔχουν ἐπαινεθεῖ! – περιφρονώντας τήν πνευµατική εὐαισθησία τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Ἀλλά καί µέ τούς ἱερεῖς τους ἔχουν µιά ἀπαράδεκτη σχέση. Τούς προτρέπουν νά εἶναι ἀνοιχτοί στόν κόσµο, νά εἶναι δίπλα του, νά συµµετέχουν στίς πολιτιστικές ἐκδηλώσεις καί φυσικά πρῶτοι νά σέρνουν τό χορό στά πανηγύρια! Μέ τόν τρόπο αὐτό ὅµως δέν θά µπορέσουν νά τούς βάλουν σέ µιά σειρά καί νά τούς κάνουν ἀξιοσέβαστους στό ποίµνιό τους. Ἐκεῖνο ὅµως πού σίγουρα πετυχαίνουν εἶναι ὁ καθηµερινός σκανδαλισµός τοῦ πιστοῦ λαοῦ. 

∆έν µπορεῖ νά φανταστεῖ κανείς τί µπορεῖ νά συµβεῖ, ὅταν ὁ ποιµένας εἶναι λύκος! 

Ὅταν τό ποίµνιο δέχεται ἐπιθέσεις καί δαγκώµατα ἀπό τόν ποιµένα, πού θά ἔπρεπε νά εἶναι φωτεινός φάρος καί παράδειγµα πρός µίµηση.

Ορθόδοξος Τύπος, 29/5/2015

το είδαμε εδώ

Ἡ ἀποτελεσματικὴ προσευχή

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΕΥΚΟΛΑ µιλᾶµε γιά τήν προσευχή. Χρησιµοποιοῦµε µάλιστα καί παραδείγµατα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τά πατερικά κείµενα καί τούς βίους τῶν Ἁγίων. Τονίζουµε τήν ἀναγκαιότητα τῆς προσευχῆς, ἀλλά στήν πράξη σχεδόν ὅλοι σκοντάφτουµε. Τό µεγάλο ἐµπόδιο εἶναι ἡ συγκέντρωση τοῦ νοῦ κατά τήν προσευχή! Νά περιοριστεῖ καί νά στραφεῖ µέ θερµότητα στά αἰτήµατα τῆς προσευχῆς, γιά νά γαληνέψει καί ἡ καρδιά µας. Εἶναι ἕνα δύσκολο ἔργο, ὄχι µόνο γιά τούς ἐν τῷ κόσµῳ χριστιανούς, ἀλλά καί γιά τούς µοναχούς. 

Κανένας πιστός δέν ἀρνεῖται τήν προσευχή. Πολλοί ὅµως τήν ἐγκαταλείπουν, γιατί δέν µποροῦν νά ξεπεράσουν τή δυσκολία νά συγκεντρώσουν τό νοῦ τους. Θεωροῦν τήν προσευχή µαταιοπονία. Ἐπειδή δέν γεύτηκαν ποτέ τή γλυκύτητά της, δέν πείθονται εὔκολα ἀπό τίς προτροπές τῶν πνευµατικῶν καί τῶν ἱεροκηρύκων. Ὅµως πρέπει νά διευκρινίσω ὅτι ἡ συγκέντρωση τοῦ νοῦ δέν εἶναι κάτι πού τό πετυχαίνουµε µιά φορά καί µετά τό διατηροῦµε χωρίς κόπο καί προϋποθέσεις. Ὁ νοῦς ἐπηρεάζεται ἀπό πολλούς ἐξωτερικούς, ἀλλά καί ἐσωτερικούς, παράγοντες, γι᾿ αὐτό καί ἡ προσπάθεια πρέπει νά εἶναι διαρκής. Ἡ ἐπιτυχία ἄλλοτε θά εἶναι µεγάλη καί ἄλλοτε µικρή. Ὅµως προσοχή! ∆έν πρέπει νά ἀπογοητευόµαστε, ὅταν ἡ προσευχή µας δέν φέρνει τούς καρπούς πού περιµένουµε. Ἰδιαίτερα στό θέµα τῆς ἱκανο- ποίησης τῶν αἰτηµάτων µας. Πρέπει νά γνωρίζουµε ὅτι ὁ Θεός ἐκτιµᾶ τήν προαίρεσή µας καί ἀναγνωρίζει τίς...
δυσκολίες µας.

Συχνά στή Λειτουργία ἀκοῦµε τήν προτροπή «Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶµεν», δηλαδή πρέπει νά προσευχόµαστε µέ εἰρήνη νοῦ καί γαλήνη καρδιᾶς. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτο καί πολύ διαφωτιστικό τό ἑρµηνευτικό σχόλιο πού κάνει ἕνας θεολόγος: «Ἡ εἰρήνη τοῦ νοῦ καί ἡ γαλήνευση τῆς καρδιᾶς ἀποτελοῦν τήν ἀπαραίτητη προϋπόθεση µιᾶς πετυχηµένης καί ἀποτελεσµατικῆς προσευχῆς. Τό κοµµάτιασµα τοῦ νοῦ καί ἡ διάσπαση τῶν πνευµατικῶν δυνάµεων τῆς ψυχῆς, σέ συνδυασµό µέ τή συναισθηµατική φόρτιση καί τό σάλεµα τῆς καρδιᾶς ἐµποδίζουν τόν ἄνθρωπο νά συγκεντρωθεῖ νοερά καί ν᾿ ἀγγίξει τό Θεό στήν πνευµατική ἀνάβαση τῆς προσευχῆς. Ὅταν στόν προσευχόµενο ἄνθρωπο κακοί λογισµοί καί σκέψεις ἀνοίκειες ταράζουν καί διασποῦν τό νοῦ του, ὅταν ἐπιθυµίες αἰσχρές καί ἀκάθαρτες µολύνουν τήν καρδιά του καί ὅταν ἡ βιοτική µέριµνα καί οἱ ὑποθέσεις τῆς ζωῆς πιέζουν καί ἀναστανώνουν τήν ψυχή, δέν µπορεῖ αὐτός νά πλησιάσει τόν ἀπρόσιτο Θεό καί νά ἐπικοινωνήσει νοερά µαζί του. Ὁ πιστός µπαίνοντας στήν ἐκκλησία πρέπει νά ἔχει ἑνοποιηµένο τόν ἑαυτόν του, συναγµένο νοῦ, ἤρεµη ψυχική διάθεση καί συνείδηση γαληνεµένη, ὥστε ἀναβαίνοντας πρός τό Θεό ν᾿ ἀκούει καθαρό τό λόγο τῆς θείας ἀλήθειας καί ν᾿ ἀφουγκράζεται ἤρεµα τό µυστήριο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Φυσικά ἕνα τέτοιο ἔργο, δεδοµένης τῆς κραυγαλέας ἁµαρτίας πού ὑλακτεῖ ἄγρια στήν πεσµένη φύση µας, ἡ ὁποία, παρά τήν ἀναγέννησή της ἐν Κυρίῳ, δέν παύει ὡστόσο ν᾿ ἁµαρτάνει, εἶναι ἔργο δύσκολο. Γιά νά τό πετύχει ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη τῆς ἐπικουρίας τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ» (Ἀνδρέα Θεοδώρου, «Τά σά ἐκ τῶν σῶν», ἑρµηνευτικό σχόλιο στήν θεία Λειτουργία, Ἀθήνα 2000, σελ. 41-42).

Ὁ συνειδητός χριστιανός τίς πονηρές σκέψεις τίς διώχνει µέ τίς καλές, πού παίρνει ἀπό τή µελέτη κάποιου βιβλίου ἤ τή συνοµιλία µέ κάποιον κληρικό ἤ ἔµπειρο λαϊκό. Ἐπίσης τηρώντας τίς ἐντολές δέν ἔχει αἰσχρές ἐπιθυµίες.Ἐλεύθερα τίς ἀρνεῖται καί τίς ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου τίς ἀντιµετωπίζει µέ ἀποφασιστικότητα. Προσεκτικός εἶναι ἀκόµα καί στίς βιοτικές µέριµνες. Τίς περιορίζει ὅσο εἶναι δυνατό, γιά νά ἔχει ἐλεύθερο χρόνο. ∆έν θέλει νά εἶναι πολυµέριµνος καί πολυάσχολος. Ἀντίθετα, ἱκανοποιεῑται µέ τά λίγα, εἶναι αὐτάρκης καί δέν ἀκολουθεῖ τή νοοτροπία τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας. ∆έν εἶναι ὑπέρ τῆς ἀφθονίας τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. ∆έν ἀρνεῖται ὅµως τά ὑλικά ἀγαθά στούς ἀδελφούς του. Φροντίζει γι᾿ αὐτούς, προσφέρει ὅ,τι ἔχει καί θυσιάζει τό χρόνο του προκειµένου νά ἀνακουφιστοῦν. Οἱ µέριµνες γιά ἔργα ἀγάπης διαφέρουν ἀπό τίς µέριµνες πού ἔχουν σχέση µέ τή δική του ζωή. Οἱ πρῶτες πρέπει νά αὐξάνονται, γιατί εἶναι ἕνα εἶδος προσευχῆς, ἀφοῦ ὑπηρετοῦν τήν κορυφαία ἀρετή τῆς ἀγάπης, ἐνῶ οἱ δεύτερες πρέπει νά µειώνονται, γιατί ἐµποδίζουν καί τήν προσευχή καί τήν ἀγάπη.

Ορθόδοξος Τύπος, 22/5/2015

πηγή

Τὸ φῶς τοῦ παραδείγματος

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π.Διονυσίου Τάτση

ΣΥΧΝΑ ἀκούγεται στούς ναούς ἡ προτροπή πρός τούς πιστούς νά δίνουν τό καλό παράδειγμα στούς ἄλλους καί ἰδιαίτερα στούς κοσμικούς, πού εἶναι μακριά ἀπό τό Θεό, προκειμένου νά ἐπιστρέψουν.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στίς μέρες μας προβάλλεται μέ σύγχρονο κι ἐντυπωσιακό τρόπο μόνο τό κακό παράδειγμα, ἐνῶ τό καλό συσκοτίζεται, γιατί οἱ βυθισμένοι στήν ἁμαρτία δέν τό ἀνέχονται. Αὐτό βέβαια δέν πρέπει νά μᾶς ἀποθαρρύνει, γιατί τό φῶς τοῦ καλοῦ παραδείγματος δέν σβήνει εὔκολα καί δέν ἔχει σχέση μέ τίς ἐφήμερες ἐντυπώσεις τοῦ κακοῦ παραδείγματος, πού γρήγορα χάνονται καί στή θέση τους ἔρχονται ἄλλες πού ἔχουν τήν ἴδια τύχη.

Εἶναι σημαντικό πράγμα νά εἶσαι τό καλό παράδειγμα στούς ἄλλους, ἀλλά σημαντικότερο εἶναι νά παραδειγματίζεσαι ἐσύ ἀπό τούς ἄλλους, γιατί ἔχεις ἀνάγκη γιά κάτι τέτοιο καί ἄς ἀπέκτησες ὅλες τίς ἀρετές. Στήν πνευματική ζωή χρειάζεται μιά συνεχής ἀνανέωση. Καί τά πιό γνωστά μέ τόν καιρό ξεχνιοῦνται καί ἀτονοῦν, γι᾿ αὐτό εἶναι ἀναγκαία ἡ ὑπόμνηση καί ἡ παρακίνηση.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς λέει ὅτι «ὅλοι εἴμαστε σέ ὅλη μας τή ζωή ταυτόχρονα καί παιδαγωγοί καί παιδαγωγούμενοι. Διότι σέ ὅλη μας τή ζωή ἤ λάμπουμε σέ...
ἄλλους ἤ δεχόμαστε τό φῶς ἀπό ἄλλους, ἤ συσκοτίζουμε ἄλλους ἤ γινόμαστε σκοτεινοί, ἤ ἐπηρεάζουμε ἄλλους μέ τό χαρακτήρα μας ἤ μᾶς ἐπηρεάζουν ἄλλοι. Καί ὅταν θέλουμε καί ὅταν δέν θέλουμε, ἐμεῖς παιδαγω- γοῦμε, καί μᾶς παιδαγωγοῦν. Ἡ ἀγωγή, ἐάν δέν εἶναι παντοδύναμη, εἶναι πράγματι παντοῦ παροῦσα».

Ὁ ἄνθρωπος, πού ἔχει τήν καλή ἀνησυχία, ἀπό ὅλα μπορεῖ νά ὠφεληθεῖ πνευματικά. Πρωτίστως ἀπό τόν ἐνάρετο, ὁ ὁποῖος μέ τά λόγια καί τά ἔργα του καί γενικά μέ τή συμπεριφορά του δίνει τό καλό παράδειγμα. Ἀπό τίς εἰκόνες τῆς φύσης, ἀπό τά ἔντομα καί τά μικρά ζῶα, ἀλλά καί ἀπό τά ἄγρια θηρία τοῦ δάσους, ἀπό τόν οὐρανό, τή θάλασσα καί λοιπά. Ἀλλά καί ἀπό τό κακό παράδειγμα μπορεῖ νά ὠφεληθεῖ, ἐάν ἔχει κάποια πνευματική σταθερότητα. Τό βλέπει καί ἐνοχλεῖται, ἀγανακτεῖ γιά τήν προκλητικότητα καί τήν ἔλλειψη ντροπῆς καί ἀρνεῖται τό μιμητισμό καί τήν ἐπιπόλαιη ἀποδοχή του. Αὐτό συμβαίνει καθημερινά στήν τηλεόραση μέ τό νά προβάλλονται πρόσωπα φθαρμένα ἀπό τήν ἁμαρτία, τά ὁποῖα θέλουν νά κατευθύνουν τό λαό καί νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τίς ἠθικές καί παραδοσιακές ἀξίες.

Προσοχή χρειάζεται στό ὑποκριτικό παράδειγμα, τό ὁποῖο εὐρέως ὑπάρχει στή σύγχρονη κοινωνία. Πρέπει νά εἴμαστε ἐπιφυλακτικοί καί νά μή χειροκροτοῦμε εὔκολα. Ἡ ὑποκρισία πάντα στοχεύει στήν παραπλάνηση καί τίς ψεύτικες ἐντυπώσεις, προκειμένου στή συνέχεια νά ἐπιτευχθοῦν ἰδιοτελεῖς σκοποί. Εἶναι ἡ προσφιλής τακτική τῶν πολιτικῶν, τῶν καλλιτεχνῶν, τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας, ἀλλά καί τῶν ἀπατεώνων, πού ποτέ δέν ἔλλειψαν ἀπό τήν κοινωνία μας.

Ὀρθόδοξος Τύπος, 8/5/2015

πηγή

Χριστιανικὴ ἐπανάστασις

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΜΕΓΑΛΗ εἶναι ἡ προθυμία τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων νά ἀσχοληθοῦν μέ τά κοινά, νά πρωτοστατήσουν σέ κοινωνικούς ἀγῶνες, νά χτυπήσουν τήν ἀδικία καί τήν ἐκμετάλλευση καί γενικά νά κάνουν τόν κόσμο καλύτερο. Ὅλοι θέλουν νά γίνουν ἐπαναστάτες, ἀπό τούς ἀνώριμους μαθητές μέχρι τούς ἀριστερούς καί τούς παράξενους οἰκολόγους. Βάζουν ἕνα στόχο, χωρίς νά ἔχουν ξεκαθαρισμένο τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά τόν πετύχουν, καί ἀρχίζουν οἱ «ἀγῶνες». 

Νομίζουν ὅτι μποροῦν νά κάνουν αὐτό πού σκέφτονται, μέ τόν τρόπο πού θέλουν, περιφρονώντας ὅλους ἐκείνους πού διαφωνοῦν μαζί τους. Μεταξύ τους οἱ «ἀγωνιστές» αὐτοί ἄλλοτε συμφωνοῦν καί ἄλλοτε μαχαιρώνονται. Τούς διακρίνει τό θράσος, ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ, ἡ καταπάτηση τῶν νόμων, οἱ αὐθαιρεσίες, ὁ ἐκφοβισμός, ἡ βία, ἡ νοθεία, ἡ ἀνυπαρξία ἤθους, ὁ προκλητικός τρόπος δράσης καί ὁ ἀνυπότακτος ἐγωισμός. Ὅλα αὐτά στηρίζονται στήν ἐσφαλμένη ἀντίληψή τους ὅτι στίς εὐγενικές, ἀνιδιοτελεῖς καί κοινωνικά ὠφέλιμες δραστηριότητές τους κανένας δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ, οὔτε φυσικά καί ἡ εὐνομούμενη κοινωνία. Ὅταν ἐμποδιστοῦν, δέν διστάζουν νά γίνουν θύτες, νά κάψουν ὁλόκληρες πόλεις, νά ἐξανεμίσουν ξένες περιουσίες καί νά καταργήσουν κάθε νομιμότητα. 

Μέ τέτοιους ἀνθρώπους δέν πρόκειται ποτέ νά βελτιωθεῖ ἡ κοινωνία μας. Πάντα θά βαδίζει χωρίς φῶς καί χωρίς προσανατολισμό. Ἡ ἐπικίνδυνη ἀναταραχή δέν θά εἶναι σπάνιο φαινόμενο, γιατί ἁπλούστατα ἡ ἀσυνεννοησία καί ἡ κακοδαιμονία θά ὑπάρχει στίς σχέσεις τῶν...
ἀνθρώπων.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἀναφερόμενος στίς διάφορες ἐπαναστάσεις καί στούς ἐπαναστάτες, ἐπισημαίνει τά ἑξῆς: «Ἡ μόνη ἐπανάσταση πού κάνει τόν ἄνθρωπο πιό εὐγενικό εἶναι ἡ ἐπανάσταση τοῦ χριστιανισμοῦ. Κάθε ἄλλη ἐπανάσταση κάνει τόν ἄνθρωπο πιό ὠμό ἀπ᾿ ὅ,τι εἶναι. Συγκρίνετε τά πρόσωπα τά ὁποῖα δημιούργησε καί τόνισε ὁποιαδήποτε ἄλλη ἐπανάσταση στόν κόσμο μέ τά πρόσωπα, πού δημιούργησε ἡ χριστιανική ἐπανάσταση στήν ἱστορία καί θά σᾶς εἶναι ἀμέσως ὀφθαλμοφανής ἡ ἀνωτερότητα καί ἡ εὐγενική ὑπεροχή τῶν τελευταίων σέ σχέση μέ τούς πρώτους. Σχεδόν ὅλες οἱ ἄλλες ἐπαναστάσεις στόχευαν στό νά δημιουργοῦν ἀπό τούς ἀνθρώπους χορτασμένα ζῶα. Μόνο ἡ χριστιανική ἐπανάσταση στόχευε νά δημιουργήσει ἀπό τούς ἀνθρώπους πεινασμένους θεούς. Μακάριοι οἱ πεινασμένοι καί διψασμένοι γιά τή δικαιοσύνη».

Ὁ ἀληθινός χριστιανός εἶναι ὁ ἀθόρυβος, πλήν ἀποτελεσματικός, ἐπαναστάτης. Μέ τήν προσωπική του ζωή καί μέ τήν ὅποια δραστηριότητα, πού μπορεῖ νά ἀναπτύξει, διορθώνει τήν κοινωνία. Μέ τίς ἠθικές του ἀρχές ἐμποδίζει τούς ἀνήθικους, μέ τή δικαιοσύνη του καταπολεμεῖ τήν ἀδικία, μέ τήν ἐλεημοσύνη του περιορίζει τή φτώχεια, μέ τήν ἀγαθοποιΐα του ἀλλάζει τή μορφή τῆς κοινωνίας, μέ τίς θυσίες του ἀφυπνίζει τούς ράθυμους καί ἰδιοτελεῖς καί γενικά ὡς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ φωτίζει τόν κόσμο. Μέ τόν τρόπο αὐτό πετυχαίνει περισσότερα ἀπό ὅσα πετυχαίνει ὁ ἐπαναστάτης τοῦ θορύβου καί τῆς βίας. Ἡ κοινωνία μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό χριστιανούς ἐπαναστάτες, οἱ ὁποῖοι μποροῦν νά τή βελτιώσουν.

Ὀρθόδοξος Τύπος, 1/5/2015

πηγή

το είδαμε εδώ

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ὀλεθρία παραπλάνησις

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!

                     ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Ὀλεθρία παραπλάνησις

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΜΕΤΑ τό οἰκουμενιστικό θέατρο στό Φανάρι, ὅπου ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὑποδέχτηκε καί συλλειτούργησε μέ τόν Πάπα Φραγκίσκο, γιά νά «λαμπρυνθεῖ» μέ τόν καλύτερο τρόπο ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ἱδρυτῆ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης,

ὁ κ. Βαρθολομαῖος συνεχίζει τήν πλάγια ὁδό τῆς παραπλάνησης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πώς τάχα οἱ παπικοί καί οἱ προτεστάντες εἶναι ἀγαπημένοι ἀδελφοί, ἀποτελοῦν μέρη τῆς διαιρεμένης Ἐκκλησίας καί ἡ ἡμέρα τῆς ἕνωσης εἶναι πολύ κοντά. Αὐτά βέβαια δέν τά ὑποστηρίζει δημοσίως ἐντός τῆς Ἑλλάδος, γιατί θά προκαλοῦσε τρικυμία, προετοιμάζει ὅμως τό ἔδαφος καί διαμορφώνει τό κατάλληλο κλῖμα μέ τίς συχνές του ἐπισκέψεις σέ διάφορες μητροπόλεις, ὅπου προβάλλεται ὁ ἴδιος -ἐκμεταλλευόμενος καί τήν ἀγάπη τοῦ λαοῦ πρός τήν Κωνσταντινούπολη καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο- καί δημιουργεῖται μιά ἐμπιστοσύνη στά ὅσα οἰκουμενιστικά διαπράττει.

Εἶναι φυσικό, ὅταν ὑποδέχεσαι ἕνα πρόσωπο μέ λαμπρότητα καί ἐντυπωσιακές φιέστες, νά ἀποδέχεσαι καί τίς δραστηριότητές του καί νά μειώνονται οἱ ὅποιες ἐνστάσεις καί διαφωνίες. Μέ δεδομένη δέ καί τήν ἀδιαφορία τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων ἀπέναντι στά θέματα τῆς πίστης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μεθοδεύει τήν ἀνώδυνη ἀποδοχή τῶν οἰκουμενιστικῶν του μηνυμάτων σήμερα καί τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» αὔριο.

Αὐτό εἶναι τό σχέδιο τοῦ Πατριάρχη καί ἐντυπωσιάζει, ἄν δέν προκαλεῖ κιόλας, ἡ ἐπιπολαιότητα τῶν μητροπολιτῶν νά προσκαλοῦν τόν κ. Βαρθολομαῖο καί νά συνεργοῦν στό σχέδιό του.

Δέν ἀνησυχοῦν ὅτι γίνονται καί αὐτοί συνένοχοι μέ τό νά συμπλέουν στήν ἴδια βάρκα μέ τόν πρωτεργάτη τοῦ ὀλέθριου οἰκουμενισμοῦ. Ὁ μεγάλος ἐπισκέπτης πάντα ἔχει καί μεγάλα σχέδια. Δέν κινεῖται ἀπό ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον πρός τόν ὀρθόδοξο λαό, γιατί ἄν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δέν θά δεχόταν νά μένει σέ πολυτελῆ ξενοδοχεῖα, ἀλλά καί νά δέχεται τιμητικές διακρίσεις, ὅπως ἀναγορεύσεις σέ ἐπίτιμο δημότη, σέ ἐπίτιμο διδάκτορα. Θά αἰσθανόταν ἀκόμα ἀλλεργία ἀπό τούς ὕμνους γιά τήν οἰκολογική του εὐαισθησία καί γιά πολλά ἄλλα δευτερεύοντα καί ἀσήμαντα, πού σκαρφίζονται οἱ κοσμικοί γιά τούς δικούς τους λόγους, ὄντας οἱ ἴδιοι παντελῶς ἄσχετοι μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἀνησυχία τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τίς οἰκουμενιστικές δραστηριότητες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη εἶναι πολύ μεγάλη καί ἡ πικρία δύσκολα συγκρατεῖται. Εἶναι βέβαιο ὅτι γρήγορα θά ἐκδηλωθεῖ μέ δυναμικό τρόπο καί δυσάρεστα ἀποτελέσματα. Ὁ λαός ἀνησυχεῖ ἐπίσης καί ἀπό τίς ἐπιλογές τῶν φιλόδοξων μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τόν οἰκουμενισμό, γιατί θέλουν νά προβάλλονται, ἐνῶ ἄν εἶχαν τόν ἀναγκαῖο πνευματικό ἐξοπλισμό, θά ἦταν ἀπρόθυμοι καί ἀρνητικοί σέ φιέστες καί ἀνίερες ἐκδηλώσεις, πού συχνά μειώνουν τήν Ὀρθοδοξία, ἰδιαίτερα ὅταν εἶναι ἐνταγμένες στά σχέδια τῆς παναίρεσης τοῦ σατανοκίνητου οἰκουμενισμοῦ.

Ορθόδοξος Τύπος, 10/4/2015

Πηγή

Ἀκολουθοῦντες τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ

 Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ μας οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀρνοῦνται τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί μιλοῦν μόνο γιά δικαιώματα. Πιστεύουν ὅτι οἱ ἐντολές δυσκολεύουν τή ζωή καί ἐμποδίζουν τή δημιουργικότητα. Τίς ἐκλαμβάνουν ὡς ἐμπόδια πού πρέπει νά ἐκλείψουν, γιατί καταργοῦν τήν ἐλευθερία τους! Αὐτό, ὡστόσο, συμβαίνει μόνο στήν περίπτωση πού οἱ ἄνθρωποι ἐπιλέγουν τό κακό, τό ἄδικο, τό ἰδιοτελές καί κάθε ἐγωιστική καί προκλητική ἐνέργεια. Ἀντίθετα, οἱ δίκαιοι, οἱ ταπεινοί, οἱ ἐργατικοί καί ἀγαθοεργοί δέχονται ὅτι οἱ ἐντολές, ὄχι μόνο δέν ἐμποδίζουν, ἀλλά ἀνοίγουν τό δρόμο, γιά νά προχωρήσουν ἐλεύθερα, δραστηριοποιούμενοι μέ ὅλες τους τίς δυνάμεις στά ἔργα πού ἐπιλέγουν καί ἀποφασίζουν νά πραγματοποιήσουν.

  Τήν ἀλήθεια αὐτή οἱ κοσμικοί καί ἀδιάφοροι περί τήν πίστη προσπαθοῦν νά τήν ξεχάσουν, γιατί ἔχουν χάσει κάθε πνευματικό προσανατολισμό. Δέν τούς ἐνδιαφέρει πιά ἡ ἠθική καί ἡ δικαιοσύνη. Δέν νοιάζονται γιά τό κοινό καλό. Δέν θέλουν νά προσφέρουν. Μιλοῦν συνεχῶς γιά δικαιώματα, γιά συμφέροντα, γιά ἡδονές, γιά πλοῦτο, γιά δόξα, γιά ἐπιτυχίες κοσμικοῦ περιεχομένου. Αὐτούς τούς ἀνθρώπους εἶναι δύσκολο νά τούς μεταπείσεις, γιά νά ἀποδεχτοῦν καί νά τηρήσουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσπάθεια βέβαια πρέπει νά γίνεται, παρόλο πού τά ἀποτελέσματα δέν πρόκειται νά φανοῦν γρήγορα.

  Τό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι πολύ ἀρνητικό καί ἀπογοητεύει ἐκεῖνον πού θέλει νά συμβάλλει στή διόρθωση τῶν πραγμάτων. Εἶναι δύσκολο νά ἀνακόψεις τήν ὁρμή τῶν ὑδάτων σ᾿ ἕνα φουσκωμένο χείμαρρο, μετά ἀπό ραγδαία βροχή. Ὑπάρχουν ὅμως καί διάφορα συγκλονιστικά γεγονότα στή ζωή, τά ὁποῖα ταρακουνοῦν τίς πωρωμένες καρδιές καί τίς μαλακώνουν. Τότε ὁ ἄνθρωπος συνέρχεται καί εἶναι πιθανό νά δεχτεῖ τήν ἀξία πού ἔχουν οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ στήν προσωπική του ζωή, ἀλλά καί στή βελτίωση τῆς κοινωνίας γενικότερα.

  Πάντως ἀντίσταση στό κακό καί ἄδικο, πού καθημερινά παρατηροῦμε, δέν μπορεῖ νά κάνει ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος δέν ἔχει ἠθικές ἀρχές καί ἡ πίστη του στό Θεό εἶναι ἄτονη ἕως ἀνύπαρκτη. Οἱ κοινωνικοί καί πνευματικοί ἀγῶνες προϋποθέτουν ἠθική θωράκιση καί ὑψηλά ὁράματα. Οἱ συμβιβασμοί μέ τόν κόσμο δέν ἔχουν τήν ἀναγκαία ψυχική δύναμη, γιά νά πρωτοστατήσουν σέ εὐγενικούς ἀγῶνες.

  Εἶναι μεγάλη ἡ ἔλλειψη ἠθικῶν ἀνθρώπων στίς μέρες μας. Ἀκόμα καί στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾿ αὐτό καί ἡ κοινωνία μας μοιάζει μέ ἀποπνικτικό τέλμα, ἀπό τό ὁποῖο ἀκούγονται μόνο κοασμοί βατράχων… Κάτι πρέπει νά γίνει. Πῶς θά γίνει ὅμως; Χρειάζονται ἀποφασιστικοί καί δυναμικοί ἄνθρωποι, μέ ἠθικές ἀξίες καί ὁράματα.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθ Φύλλου 2062, 20  ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

πηγή : http://www.orthodoxostypos.gr

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΙΛΗ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΠΟΛΛΟΙ κοσμικοί καί ἄσχετοι περί τήν πίστη ἀγνοοῦν βασικές ἀλήθειες τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας καί σχολιάζουν μέ ἐπιπολαιότητα τήν ἐκκλησιαστική ἐπικαιρότητα, γεγονός πού ἀποκαλύπτει τήν ἔλλειψη στοιχειώδους πληροφόρησης. Εἶναι λοιπόν ἑπόμενο καί στό θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ νά ἔχουν ἀπόψεις, πού μειώνουν τήν λάμψη τῆς Μίας Ἐκκλησίας μέ τό νά τήν ἐξισώνουν μέ τίς ἄλλες ἑτερόδοξες «ἐκκλησίες». Εὔκολα ἀποδέχονται ὅτι ὁ οἰκουμενισμός εἶναι εὐλογία, γιατί θά ἑνώσει τούς χριστιανούς. Γι᾿ αὐτούς ἀγάπη καί οἰκουμενισμός ἔχουν στε- νότατη σχέση. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ μητέρα καί ὁ οἰκουμενισμός τό τέκνο! Τόση εἶναι ἡ πλάνη, πού οἱ πρωτεργάτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ γίνονται δεκτοί μέ ἐνθουσιασμό ἀπό τήν κοσμική ἐξουσία, διευκολύνονται στίς δραστηριότητές τους καί προβάλλονται στό λαό ὡς σπουδαῖοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται γιά τό καλό τῆς κοινωνίας, ἀλλά καί τήν προβολή τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἐνῶ συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Ἡ ἀγάπη στήν περίπτωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ εἶναι πρόσχημα. Στήν πραγματικότητα δέν ὑπάρχει. Ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἔλεγε σχετικά: «Ὁ Σατανᾶς, φθονῶν τό μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία παρέμεινε παρθένος ἁγνή, ἄμικτος ἀπό τά μιάσματα πλανῶν καί αἱρέσεων, ἐτεχνούργησε τό νέον τοῦτο σύστημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὑπό τό πρόσχημα τῆς ἀγάπης κρύπτεται ὁ Ἀπατεών, ὁ ὁποῖος προτρέπει τούς Ὀρθοδόξους ν᾿ ἀνοίξουν τάς θύρας καί νά δεχθοῦν καί νά ἐναγκα- λισθοῦν ὅλους τούς αἱρετικούς, καί τούς ἀλλόθρησκους ἀκόμη, καί νά γίνουν ὅλοι μία συναλοιφή» («Ἐκκλησιαστικός στρουθοκαμηλισμός», 1973, σελ. 42).

Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι ἡ νέα μαγάλη αἵρεση, ἡ ὁποία εἶναι ὕπουλη καί ἐπικίνδυνη. Δέν φαίνεται μέ τήν πρώτη ματιά ὅτι εἶναι αἵρεση, γιατί ἀποφεύγει νά διαστρεβλώνει δημοσίως τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, κλονίζει ὅμως τά θεμέλιά της μέ τίς «ἀθῶες» ἐκδηλώσεις του καί τήν προκλητική περιφρόνηση τῶν ἱερῶν κανόνων. Πρόκειται γιά σύστημα πού ἐπιδιώκει νά πλήξει τήν Ὀρθοδοξία καί νά τήν ὑποβαθμίσει στό ἐπίπεδο τῶν ἑτεροδόξων Παπικῶν καί Προτεσταντῶν καί νά γίνει τελικά μία ἀπό τίς πολλές χριστιανικές ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες στούς δύσκολους καιρούς μας πρέπει νά ἑνωθοῦν, γιά νά ἀποκτήσουν κοσμική δύναμη καί νά διασωθοῦν! Δηλαδή, νά ἀκολουθήσουν ὅλοι τό παράδειγμα τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος εἶναι, ἐκτός ἀπό μοναδικός ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς καί ἀρχηγός κράτους! Ἤ ἀκριβέστερα νά ὑποταχθοῦν ὅλοι στόν ἔμπειρο Πάπα, πού διαθέτει δύναμη καί μπορεῖ ὅλους νά τούς προστατέψει! Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι μεγάλη ἀπειλή γιά τήν Ὀρθοδοξία, γι᾿ αὐτό πρέπει νά ἐλέγχονται δημοσίως ὅσοι τόν ὑπηρετοῦν, μήπως καί συνέλθουν και σταματήσουν την κατά κρημνών πορεία τους.

ΠΗΓΗ: Ορθόδοξος Τύπος

Το είδαμε εδώ

Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ οἱ ἄνθρωποι βλέπουν τούς ἀληθινούς χριστιανούς μέ περιφρόνηση καί συχνά τούς χλευάζουν, γιατί δέν εἶναι ὅμοιοί τους. Νομίζουν ὅτι ἔτσι μποροῦν νά δικαιολογήσουν τήν δική τους ἀπιστία καί νά ἡσυχάσουν τή συνείδησή τους.

 Ἐκεῖνο ὅμως πού ἔχει ἐνδιαφέρον, εἶναι νά μάθουν οἱ χριστιανοί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά ἀντιμετωπίζουν τούς χλευαστές τους. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς συμβούλευε ὅτι στό χλευασμό πρέπει νά ἀπαντοῦμε μέ χαμόγελο. Ὁ χλευασμός τῶν κοσμικῶν πρός τούς χριστιανούς προέρχεται ἀπό τή μοχθηρή καρδιά τους, ἐνῶ τό χαμόγελο τῶν χριστιανῶν ἀπό τήν ἔλλειψη κακίας...

Ὁ χλευασμός ἁρμόζει στήν ἄγνοια, ἐνῶ στή γνώση ἁρμόζει τό χαμόγελο. Ὁ χλευασμός κάνει πιό ἔντονη τήν προσευχή, ἀλλά «αὐξάνει καί τήν τιμή τῆς προσευχῆς μπροστά στόν αἰώνιο Δικαστή.

Ἀφοῦ στόν Θεό εἶναι πιό ἀγαπητή ἡ προσευχή τῆς θαρραλέας ψυχῆς, περικυκλωμένης ἀπό τά βέλη τῆς κακίας, τοῦ μίσους, τοῦ φθόνου καί τοῦ χλευασμοῦ. Ὅλα αὐτά τά βέλη ἔχουν ἀμβλυμένη τήν κορυφή καί αἰχμηρή τήν βάση, ὥστε ἀποκρούονται ἀπό αὐτή καί λαβώνουν τούς ἴδιους τούς τοξότες».

Ὅταν ὁ χριστιανός εἶναι σταθερός στή ζωή του καί τηρεῖ τίς ἐντολές, χωρίς νά ἐπηρεάζεται ἀπό τούς χλευασμούς, σύντομα θά διαπιστώσει ὅτι οἱ χλευασμοί τόν ὠφελοῦν, γιατί τόν ὠθοῦν γιά κάτι περισσότερο, δηλαδή γιά ἐνεργότερη προσευχή καί ἐντονότερο πνευ- ματικό ἀγώνα. Θά συμβεῖ ἀκόμα καί αὐτό πού δέν φανταζόταν. «Θά σταματήσει ὁ χλευασμός καί θά ἀρχίσει νά γίνεται συναίνεση καί θαυ- μασμός καί ἔπαινος».
 

Ὁ Χριστός εἶπε «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Ματ. ε΄ 44), γιατί μᾶς κάνουν καλό χωρίς νά τό ξέρουν. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἔλεγε: «Πικραίνοντάς μας καί στεναχωρώντας μας, ἀνάβουν τή φλόγα τοῦ θεϊκοῦ πυρός μέσα μας. Γαβγίζοντας πισώπλατα, ὅταν ἐμεῖς βαδίζουμε στόν ναό τοῦ Θεοῦ, μᾶς σπρώχνουν πιό κοντά στόν Θεό. Κάνοντάς μας τή γῆ πιό ἀνιαρή, μᾶς κάνουν τόν οὐρανό ἀκόμα πιό ἀγαπητό. Ἡ παγωνιά καί ὁ ἄνεμος δέν σκέφτονται τό καλό τοῦ δέντρου, ἀλλά, ἄν καί ἄθελά τους, τοῦ κάνουν καλό. Ἔτσι συμβαίνει καί μέ τούς ἐχθρούς μας».
 

Ἐκεῖνος πού θά πετύχει αὐτό, θά ἐλευθερωθεῖ κυριολεκτικά ἀπό πολλές δυσάρεστες καταστάσεις, πού τοῦ δημιουργοῦν γνωστοί καί ἄγνωστοι ἄνθρωποι. Οἱ ποικίλες ἐπιθέσεις πού θά δέχεται θά τόν ἀφήνουν ἀδιάφορο. Στήν περίπτωση ὅμως πού δέν ὑπάρχει πνευματική ζωή, παραμένει ἡ πικρία ἀπό τό χλευασμό καί ἡ ἀντιμετώπισή του εἶναι σχεδόν ἀδύνατη.

 Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος- π. Διονύσιος Τάτσης, 27/02/2015,

Το είδαμε εδώ