Συνάντηση με έναν ταξιτζή…που ήταν ο Άγιος Νεκτάριος!!!

Toυ π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου

Κάποιος μου είπε λίγες ημέρες πριν πως πάτερ, έχεις καιρό να γράψεις κάτι.

Και του απάντησα πως συνηθίζω να λερώνω με μελάνι τις λευκές γραμμές του χαρτιού, μόνο όταν κάτι συμβαίνει και μου προξενεί το ενδιαφέρον ή μου προκαλεί την ευαισθησία. Και είναι αλήθεια, πάει καιρός από τότε.

Πάντα όμως εκεί που δεν το περιμένεις, κάτι έρχεται να σου αναταράξει για λίγο την ησυχία και ίσως και την εφησυχάζουσα συνείδησή σου.

Σκέψεις, λογισμοί, απορίες, αγωνίες όλο αυτό τον καιρό για την νέα αυτή χρονιά, προβληματισμοί του παρόντος, αμφιβολίες για την πορεία του μέλλοντος, την προσωπική ευτυχία και την γενικότερη κατάσταση στον κόσμο, βασανίζουν την καρδιά σου, την σκέψη μου, την ψυχή μας. Γενικότερη η ανησυχία. Μεγάλη η ανεργία. Πλήθυνε λένε η ανομία. Εγκαθίσταται η αναρχία. Στερείται η ελευθερία μας. Χάνεται η γεωγραφική μας κυριαρχία. Τα πάντα αλλάζουν. Και ξαφνικά αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα, δεν πρόκειται να σωθείς, σου λένε επίμονα ότι ο Θεός πέθανε, ότι δεν υπάρχει ζωή.

« Θεέ μου τι κόσμος! Βοήθησε με να σωθώ. Να μην σέρνομαι στο χώμα. Αναζωπύρωσε μέσα μου την φλόγα της ελπίδος. Μπορείς άλλωστε. Τι είναι για Σένα ένα θαύμα! Συγχώρεσε την παρρησία μου. Σε αισθάνομαι Πατέρα. Θέλω να νιώθω άνετα μαζί σου».

Αυτές ήταν οι σκέψεις μου. Τις μοιράστηκα μαζί σας. Με βασάνιζαν, δεν σας το κρύβω. Μέχρι που ένας ταξιτζής, άνθρωπος του μεροκάματου, μου έλυσε την απορία. Σου κάνει εντύπωση; Και όμως.

« Πάτερ, μου είπε, άκου αυτό που θα σου πω και πες μου. Σε ένα φίλο, αδελφικό, του διέγνωσαν καρκίνο. Φοβήθηκε. Ταράχτηκε όλη η οικογένειά του. Τον έπιασε τρόμος. Εξετάσεις, αποτελέσματα, επισκέψεις σε γιατρούς, μαγνητικές, αξονικές στο κεφάλι. Τελευταία ελπίδα ,του είπαν, στο εξωτερικό , ένα διαγνωστικό κέντρο στην Γαλλία, για ειδικές εξετάσεις .

Γαλλία, ημέρα Σάββατο , ένα όμορφο πρωινό, στην αναμονή ή στην προσμονή των αποτελεσμάτων , εκεί σε μια στάση, στριμωγμένος με πολύ κόσμο. Ψάχνοντας ταξί. Έπειτα από αρκετή ώρα αναμονής ένα ταξί σταματά εμπρός του και του ανοίγει την πόρτα. «Πηγαίνετε με στο τάδε ξενοδοχείο» , είπε στα γαλλικά, μα κατάλαβε ότι ο ταξιτζής ήταν Έλληνας. «Τι κάνεις στην Γαλλία», τον ρώτησε. «Ήρθα για κάτι εξετάσεις». «Καλά δεν υπάρχουν νοσοκομεία στην Ελλάδα»;.

Ε, για καλύτερα, απάντησε. « Ξέρω ένα καλό νοσοκομείο εκεί στην Αίγινα, πήγαινε εκεί.» Η κούρσα τελείωσε , η απροσδόκητη επαφή με τον ταξιτζή, χάθηκε.

Στην Ελλάδα, λίγες ημέρες μετά, μου συνέχισε την διήγηση ο ταξιτζής που με έφερνε στο μοναστήρι, ο φίλος ρώτησε ποιο νοσοκομείο υπάρχει στην Αίγινα για να πάει. Του απάντησα πως η Αίγινα φημίζεται μόνο για τον Άγιο Νεκτάριο. Δεν έχει νοσοκομείο για ασθενείς με καρκίνο. Πήγε, τελικά, στο Μοναστήρι του Αγίου, και μπαίνοντας μέσα είδε την αγιογραφία με τον Άγιο Νεκτάριο. Λιποθύμησε. Τον ήξερε αυτό τον Άγιο.Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!»

Και τότε πήρα την απάντηση στα ερωτηματικά που περιέγραψα παραπάνω. Ένας ταξιτζής σε μένα έλυσε την απορία της αγωνίας, κατάλαβα ότι υπάρχει Ζωή και αυτή την ζωή θέλω να ζήσω, και ένας άλλος ταξιτζής (Άγιος Νεκτάριος) στον ασθενή αδελφό έδωσε την υγεία και την λύση στο αδιέξοδο της αρρώστιας.

πηγή
Το είδαμε εδώ

«Συνάντηση με ένα ταξιτζή…» ( Άγιος Νεκτάριος )

Toυ π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου



Κάποιος μου είπε λίγες ημέρες πριν πως πάτερ, έχεις καιρό να γράψεις κάτι. Και του απάντησα πως συνηθίζω να λερώνω με μελάνι τις λευκές γραμμές του χαρτιού, μόνο όταν κάτι συμβαίνει και μου προξενεί το ενδιαφέρον ή μου προκαλεί την ευαισθησία. Και είναι αλήθεια, πάει καιρός από τότε.
Πάντα όμως εκεί που δεν το περιμένεις, κάτι έρχεται να σου αναταράξει για λίγο την ησυχία και ίσως και την εφησυχάζουσα συνείδησή σου.
Σκέψεις, λογισμοί, απορίες, αγωνίες όλο αυτό τον καιρό για την νέα αυτή χρονιά, προβληματισμοί του παρόντος, αμφιβολίες για την πορεία του μέλλοντος, την προσωπική ευτυχία και την γενικότερη κατάσταση στον κόσμο, βασανίζουν την καρδιά σου, την σκέψη μου, την ψυχή μας. Γενικότερη η ανησυχία. Μεγάλη η ανεργία. Πλήθυνε λένε η ανομία. Εγκαθίσταται η αναρχία. Στερείται η ελευθερία μας. Χάνεται η γεωγραφική μας κυριαρχία. Τα πάντα αλλάζουν. Και ξαφνικά αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα, δεν πρόκειται να σωθείς, σου λένε επίμονα ότι ο Θεός πέθανε, ότι δεν υπάρχει ζωή.
« Θεέ μου τι κόσμος! Βοήθησε με να σωθώ. Να μην σέρνομαι στο χώμα. Αναζωπύρωσε μέσα μου την φλόγα της ελπίδος. Μπορείς άλλωστε. Τι είναι για Σένα ένα θαύμα! Συγχώρεσε την παρρησία μου. Σε αισθάνομαι Πατέρα. Θέλω να νιώθω άνετα μαζί σου».
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου. Τις μοιράστηκα μαζί σας. Με βασάνιζαν, δεν σας το κρύβω. Μέχρι που ένας ταξιτζής, άνθρωπος του μεροκάματου, μου έλυσε την απορία. Σου κάνει εντύπωση; Και όμως.
« Πάτερ, μου είπε, άκου αυτό που θα σου πω και πες μου. Σε ένα φίλο, αδελφικό, του διέγνωσαν καρκίνο. Φοβήθηκε. Ταράχτηκε όλη η οικογένειά του. Τον έπιασε τρόμος. Εξετάσεις, αποτελέσματα, επισκέψεις σε γιατρούς, μαγνητικές, αξονικές στο κεφάλι. Τελευταία ελπίδα ,του είπαν, στο εξωτερικό , ένα διαγνωστικό κέντρο στην Γαλλία, για ειδικές εξετάσεις .
Γαλλία, ημέρα Σάββατο , ένα όμορφο πρωινό, στην αναμονή ή στην προσμονή των αποτελεσμάτων , εκεί σε μια στάση, στριμωγμένος με πολύ κόσμο. Ψάχνοντας ταξί. Έπειτα από αρκετή ώρα αναμονής ένα ταξί σταματά εμπρός του και του ανοίγει την πόρτα. «Πηγαίνετε με στο τάδε ξενοδοχείο» , είπε στα γαλλικά, μα κατάλαβε ότι ο ταξιτζής ήταν Έλληνας. «Τι κάνεις στην Γαλλία», τον ρώτησε. «Ήρθα για κάτι εξετάσεις». «Καλά δεν υπάρχουν νοσοκομεία στην Ελλάδα»;.
Ε, για καλύτερα, απάντησε. « Ξέρω ένα καλό νοσοκομείο εκεί στην Αίγινα, πήγαινε εκεί.» Η κούρσα τελείωσε , η απροσδόκητη επαφή με τον ταξιτζή, χάθηκε.
Ελλάδα, λίγες ημέρες μετά, μου συνέχισε την διήγηση ο ταξιτζής που με έφερνε στο μοναστήρι, ο φίλος ρώτησε ποιο νοσοκομείο υπάρχει στην Αίγινα για να πάει. Του απάντησα πως η Αίγινα φημίζεται μόνο για τον Άγιο Νεκτάριο. Δεν έχει νοσοκομείο για ασθενείς με καρκίνο. Πήγε, τελικά, στο Μοναστήρι του Αγίου, και μπαίνοντας μέσα είδε την αγιογραφία με τον Άγιο Νεκτάριο. Λιποθύμησε. Τον ήξερε αυτό τον Άγιο.Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!»
Και τότε πήρα την απάντηση στα ερωτηματικά που περιέγραψα παραπάνω. Ένας ταξιτζής σε μένα έλυσε την απορία της αγωνίας, κατάλαβα ότι υπάρχει Ζωή και αυτή την ζωή θέλω να ζήσω, και ένας άλλος ταξιτζής ( Άγιος Νεκτάριος) στον ασθενή αδελφό έδωσε την υγεία και την λύση στο αδιέξοδο της αρρώστιας.


Αναπλαστική Σχολή Πατρών

Αρχιμ. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος: Ένας οραματιστής κληρικός» Toυ Iεροδιακόνου π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου

«Αρχιμ. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος:

Ένας οραματιστής κληρικός»

Toυ Iεροδιακόνου π.  Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου

30.06.2013

  Είναι αλήθεια πως ο χρόνος αν και αδυσώπητος στο πέρασμά του, παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, ωστόσο υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να διαγράψει μονομιάς, αλλά παλεύει μαζί του να νικήσει. Θα απορείς με τι αντιμάχεται ο χρόνος; Με την ιστορική μνήμη, με την αλήθεια των γεγονότων, με την μοναδικότητα των προσωπικοτήτων, με την αξία των ανθρώπων, με την ποιότητα των οραμάτων.

    Την παραπάνω διαπίστωση την διακρίνει κανείς αν ξεφυλλίσει τις πολύτιμες δέλτους της ιστορίας  και σταθεί εκεί, σε σημαντικές ημερομηνίες, σε ορόσημα ιστορικών γεγονότων και παρουσίας ανθρώπων, που σημάδεψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την εποχή τους.

    Το ίδιο θέλουμε και εμείς να επιχειρήσουμε με αυτή την επί του χάρτου αναφορά μας, να αγγίξουμε για λίγο το παρελθόν και να το νοιώσουμε σαν να είναι παρών, μιλώντας πάλιν και πολλάκις για μια από τις μεγαλύτερες εκκλησιαστικές μορφές, των τελευταίων ετών, της Εκκλησίας της Ελλάδος, για τον Αρχιμ. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο.

   Δεν είχαμε την ευλογία, βεβαίως, να ζήσουμε κοντά του, να αφουγκραστούμε την αγωνία του για το μέλλον της χρυσής ελπίδας της πατρίδος μας, της νεολαίας μας , να μαθητεύσουμε παρά τους πόδας ενός γνησίου Λευίτη του θυσιαστηρίου, να φιλήσουμε το χέρι του, να τον ζήσουμε ως τον δικός μας πνευματικό πατέρα.

   Ωστόσο, είχαμε το δώρο του Θεού στη ζωή μας, να τον γνωρίσουμε μέσα από το πρίσμα της ποιμαντικής του διακονίας, από την καρποφορία του πρωτοποριακού για την εποχή του, έργου.

   49 ολόκληρα χρόνια μετά, και εμπνεόμαστε από το όραμα εκείνου, για μια Εκκλησία, που μοιάζει ή καλύτερα είναι, μια μεγάλη αγκαλιά, μια στοργική μάνα που ξέρει να προστατεύει τα παιδιά της, την ώρα που παλεύουν με τα κύματα της ζωής.

  49 ολόκληρα χρόνια μετά, και δεν δύναται να σβήσει η μορφή του π. Γερβασίου, από την θύμησή μας, μιας και πάντοτε θα προβάλλει ενώπιον μας, ο ζήλος του για το εκκλησιαστικό έργο, η αγωνία του για την πρόοδο την ιεραποστολικής  προσπάθειας, ο πόθος του για το «ίνα πάντες εν ώσιν».

    Ένας, ξεχωριστός, ιδιαίτερος μα και με ζήλο Θεού εμφορούμενος, ιερεύς,  ήταν ο π. Γερβάσιος. Στην εποχή του ο κόσμος τον αγάπησε μα και αρκετοί τον πολέμησαν. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά. Ήταν μεγάλος ο παππούλης! Του άρεσε το καλό, το αυθεντικό, το εκκλησιαστικό, το παραδοσιακό. Ήθελε τα πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν να γίνονται. Επιθυμούσε την τελειότητα και γι’ αυτό στο πρόσωπό του επαληθεύτηκε αυτό που εύστοχα λέχθηκε:

« Τους επιθυμητάς της τελειότητος  ο κόσμος τους μισεί γιατί διαρκώς αναταράσσουν τα νερά. Όταν όμως τους χάσει, τους αναζητεί γιατί έχει γίνει φτωχότερος και αυτό πλήρως το αντιλαμβάνεται και το κατανοεί».

      Όλα τα παραπάνω τα επιβεβαιώνει πολύ χαρακτηριστικά η παρακάτω εικόνα:

   « Ο μικρός Γεώργιος, (κατόπιν Αρχιμ. Γερβάσιος), για πρώτη φορά εισέρχεται στο καθολικό της Μονής Κερνίτσης. Η καρδιά του χτυπά δυνατά, ο νους του ταξιδεύει μέσα στα χρώματα των παλαιών τοιχογραφιών του καθολικού, τα μάτια του βουρκωμένα σταματούν και κεντρίζουν στις συγκλονιστικές, αγνές, μορφές των ασκητών αγίων της Εκκλησίας. Μα είναι τόσο ζωντανές! Του μιλούν. Αισθάνεται τα χνώτα της δικής τους αγιότητας, να ποτίζουν το είναι του, να του δείχνουν το δρόμο. Δειλά, μα και θαρρετά κοιτάζει, θέλει να πει, να μιλήσει, μα η φωνή του δεν βγαίνει… Ένας κόμπος στο λαιμό του, στέκεται. Το δάκρυ όμως αβίαστα κυλά από το μάτια του, η σιωπή λύνεται, η καρδιά ξεσπά και με φωνή καθάρια, γεμάτη όραμα και πόθο, ομολογεί:

Θέλω και εγώ να κολλήσω στον τοίχο! 

Θέλω να γίνω Άγιος!»

  Συνοψίζοντας, είναι αλήθεια τελικά,  ότι ο μακαριστός π. Γερβάσιος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, «προκάλεσε» με την διακονία του. Και αυτό είναι φυσικό, από τη στιγμή που δεν δίστασε να ταράξει τις εφησυχάζουσες συνειδήσεις και να θέσει την εκκλησιαστική, και όχι μόνο, κοινότητα αντιμέτωπη με κρίσιμα και οριακά διλήμματα. Η τελική αποτίμηση της ιερατικής του διακονίας ανήκει, στην κρίση της Ιστορίας, η οποία δεν μπορεί παρά να λάβει υπόψη της και την αίσθηση που έχει διαμορφώσει συνολικώς και η εκκλησιαστική συνείδηση. Εκείνο πάντως που πρέπει, δίχως αμφιβολία, να του αναγνωριστεί είναι, ενόψει και των ανωτέρω, ότι διέθετε όραμα για την Εκκλησία, το οποίο αγωνίστηκε να το καταστήσει πραγματικότητα. ("Χριστόδουλος: ένας Οραματιστής Ιεράρχης" Του Γ. Ι. ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ Δικηγόρου – Λέκτορος του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών)

πηγή

Για σένα είμαι…Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

Για σένα είμαι…

Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

Διάβασα κάπου:

     Οι σκέψεις πλημμύριζαν το μυαλό. Τα συναισθήματα κατέκλυζαν με αφοπλιστικό τρόπο, τον χώρο της καρδιάς, εκεί που κανείς δεν μπορεί να μπει  , εάν εσύ δεν το επιτρέψεις.

    Σκηνές από το παρελθόν, στιγμές του παρόντος, όνειρα για το μέλλον, όλα μαζί ζωγράφιζαν ένα σκηνικό, μιας ολόκληρης ζωής.

    Μια ζωή χρόνων, που τόσο γρήγορα πέρασε! Πόσο πράγματα άλλαξαν πράγματι!

   Μια βόλτα στον κήπο του σπιτιού, που μοιάζει με επίγειο παράδεισο, είναι το γλυκό αντίδοτο, σ’ αυτό που η ψυχή έχει μέσα της, σαν πικρό φαρμάκι, ως σαράκι που κατατρώγει τα σωθικά.

   Απελπισία, αγώνας, μα και πολλή αγωνία.

   Κοιτάζει τα λουλούδια, τον ολάνθιστο κήπο και ανάμεσά τους ξεχωρίζει το πιο ιδιαίτερο.  Το μάτι σταματά εκεί. Ένα λουλούδι του τράβηξε την προσοχή, του λήστεψε την σκέψη. Σκύβει, στέκεται απέναντί του, θέλει να του μιλήσει, να του ανοίξει την καρδιά του. Το ρωτά πως το λένε και μια φωνή από τα βάθη της ψυχής του αντιλαλεί: 

« ΓΙΑΣΕΜΙ».

( Για σε ειμί= Για σένα είμαι).

    

   Και σκέφτηκα:

   Για σένα είμαι:

     ● Όταν εσύ μόνος πορεύεσαι, στο αγώνα της ζωής, παλεύεις ,με τα κύματα, πέφτεις  σκοντάφτεις, λυγίζεις στους πειρασμούς, δεν αντέχεις τους λογισμούς.

  Για σένα είμαι:

    ● Όταν όλοι και όλα σε εγκαταλείπουν και σε αφήνουν μονάχο, ξένο και απομονωμένο.

Για σένα είμαι:

   ● Όταν νέος στην ηλικία, δεν υπολογίζεις κανέναν, δεν σκέφτεσαι τους δικούς σου, τους απομακρύνεις από την ζωή σου και ψάχνεις την χαρά, στηρίζοντάς την, στα σαθρά θεμέλια μιας πλάνας ευτυχίας.

  Για σένα είμαι:

   ● Ο δικός σου άνθρωπος, ο φίλος που ποτέ αληθινά δεν είχες, ο αδελφός που τόσο επίμονα αναζητούσες, ο πατέρας που χρόνια έκανες να δεις, η μάνα που πρόωρα έφυγε από την ζωή, μα και από την ζωή σου.

 Για σένα είμαι:

   ● Και στέκομαι πλάι σου, σε κρατώ από το χέρι, αγγίζω τον σφυγμό της καρδιάς σου, και σου δίνω όχι αυτό που έχω, αλλά αυτό που είμαι: ΤΗΝ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΟ ΦΩΣ, ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ, ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, ΤΗΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ, ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ...

Για σένα είμαι:

  ● Εδώ και σου δίνω χώρο, από τον τόπο τον δικό μου, στο κάνω δικό σου, σου χαρίζω τον Παράδεισο.

   Αλήθεια, τελικά, πόσα μπορεί να σου λαλήσει ένα λουλούδι! Κάτι έχει να σου πει… Ένα μήνυμα ζωής να σου δώσει… Μην το κόψεις όταν το απαντήσεις!

Άφησε το, μίλα του και αυτό θα σου απαντήσει με φωνή καθάρια:

Για σένα είμαι!

πηγή

Κρατώντας της, το χέρι… Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

     … Κάπως έτσι ξεκίνησε μια ωραία, τρυφερή μα και συγκλονιστική για τα σύγχρονα απάνθρωπα δεδομένα ιστορία, μιας μάνας και της κόρης της…

     Χρόνια παραδοσιακά, απλά, ταπεινά και φτωχά. Οικογενειακές στιγμές, που όντως θα συγκινούσαν και τον πλέον αδιάφορο. Ο πατέρας με κόπο και μόχθο παλεύει να μεγαλώσει τα παιδιά του, η μάνα, η τροφός και υφάντρα του σπιτιού, γίνεται κάθε ημέρα θυσία για να αναστήσει τα παιδιά της. Πράγματι, τί χαρακτηριστική εικόνα, εκείνη της μάνας να κρατά από το χέρι την μονάκριβη κόρη της και να την οδηγεί με θαλπωρή και αγάπη ανεπιτήδευτη, δειλά- δειλά στα πρώτα βήματα της ζωής.

     Ένα ταξίδι ξεκινά, μια ανθρώπινη ιστορία παίζεται μπροστά μας, εμείς ας κρατήσουμε το νήμα της και ας υφάνουμε μέσα του ο καθένας τους προβληματισμούς και τα ερωτηματικά του.

    …Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν λεύτεροι σαν τα πουλιά στο μακρύ και ανάντι δρόμο της ζωής. Τώρα πια κτίζουν δικές τους οικογένειες, νέα μέλη προστίθενται σ’ αυτές, θλίψεις, χαρές, όμορφες στιγμές συνθέτουν το παζλ της ζωής τους. Μα ξάφνου, ένα απρόσμενο γεγονός, έρχεται να συνταράξει την γαλήνη και να αναπροσαρμόσει τα δεδομένα της πορείας τους.

   Τι συνέβη; Θα απορήσετε… Αγώνας, αγωνία για την μάνα που τώρα πια δείχνει τα πρώτα αρνητικά σημάδια μιας αρρώστιαςπου την είπαν… ναι καλά θυμάμαι… Αλτσχάιμερ . Και τώρα τί μέλλει γενέσθαι;  Ερωτήσεις απανωτές στους γιατρούς, απορίες στους ειδικούς, ψάξιμο στο internet…Ένας πανικός! Πόσο άσχημο το συναίσθημα να περιμένεις να μάθεις, να δεις τα αποτελέσματα των εξετάσεων, να σου πουν οι γιατροί. Η πορεία ήταν διαγεγραμμένη και προκαθορισμένη. Η μάνα ξέχασε ποια ήταν, δεν θυμόταν το όνομά της. Ματιές στα βλαστάρια της, μα ο χρόνος δε γυρνούσε πίσω.

   Και τώρα ενώπιον μας η εικόνα που μας συγκλόνισε…

    Η κόρη, με τρυφερότητα κρατά το χέρι της μάνας που την 

πρωτο-κράτησε στην αγκαλιά της, που δεν την καταλαβαίνει, ίσως δεν την αναγνωρίζει, την κοιτά, μα απόκριση δεν παίρνει. Την οδηγεί στο νοσοκομείο για μια κρίσιμη εξέταση. Μένει μαζί της. Εκεί, κοντά της, αφουγκράζεται την αγωνία της, χαϊδεύει το χέρι της και αισθάνεται το δικό της χάδι.  Τελικά οι καρδιές πάλλονται, στον ίδιο ρυθμό, σημαίνουν τον γλυκόηχο ήχο της αγάπης, που δεν μπορεί να ξεχαστεί, να σβήσει και να λησμονηθεί.

   Όλα όπως τότε. Τότε που η μάνα βάσταζε από το χέρι το παιδί της, τώρα το παιδί γίνεται μάνα και σηκώνει το βάρος της μητέρας, που πήρε το ρόλο του παιδιού.

   Βλέπετε, ένα άγγιγμα, μπορεί να φτάσει μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής. Να ξεπεράσει τα ανθρώπινα δεδομένα. Να δώσει δύναμη, να εμπνεύσει κουράγιο, να δείξει ευγνωμοσύνη, να εκφράσει συμπόνια… να…. Θα πεις! Ένα άγγιγμα! Ναι, ένα άγγιγμα, που όταν χρειάζεται και  πρέπει γίνεται ένα λεπτό άγγιγμα ψυχής.  Και μια συμβουλή:

   Αν χρειαστεί, τώρα ή κάποτε, σε στιγμή δύσκολη και λυπητερή, να είσαι εκεί, κοντά, δίπλα, μέσα στον πόνο, κοντά στον πονεμένο, συμπαραστάτης στον αδικημένο, να στέκεσαι όρθιος κρατώντας το χέρι, της μάνας, του πατέρα, του αδελφού, του φίλου. 

Μη διστάσεις να το κάνεις…

πηγή

« Γνωριμία μέσα από ένα τραγούδι…» Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

        

    Γύρισα τη θύμηση του νου λίγο καιρό πριν, εκεί σε μια εσχατιά της γλυκιάς μας Ελλάδος, στην «πονεμένη και ξεχασμένη»Λήμνο, τότε που υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία. Τα πάντα εκεί κυλούσαν όμορφα. Οι μέρες, οι στιγμές, όλα ήταν μέσα στη γαλήνη του Θεού, στην ομορφιά του Παραδείσου. Μια εμπειρία μοναδική. Άλλη άποψη του κόσμου. Συναναστροφή με πολλούς και διάφορους. Ξεχωριστούς και παράξενους. Όλοι τους όμως είχαν, την δική τους «σκιά». Ο καθένας κάτι είχε να σου δώσει αλλά και εγώ είχα την ωραία ευκαιρία να αντλήσω από αυτούς. Δόξα τω Θεώ! 

      Ένα παιδί από τους συστρατιώτες μου, μια μέρα με πλησίασε και άνοιξε την καρδιά του, ίσως έψαχνε μια ευκαιρία να μιλήσει, να πει αυτό, που οι άλλοι του στερούσαν το δικαίωμα να κάνει. Και το έπραξε. Με βαθιά συγκίνηση θυμήθηκε τον πρόωρο θάνατο, του πιο στενού του φίλου. Από τί ασθένεια; Μη ρωτήσετε. Από καρκίνο…Ηλικία: 19 χρονών… Το όνομά του: Ιωάννης… Τι φοβερό! Συγκλονιστικό στο άκουσμα! Τραγικό ως εμπειρία! Αλλά ας είναι.Κάτι βγαίνει μέσα από αυτή την ιστορία. «Θέλω να τον θυμάσαι και να προσεύχεσαι για το όνομά του …» μου είπε και μου έδωσε ένα cd, μ’ ένα τραγούδι, που ο Γιάννης, ο φίλος του, είχε γράψει λίγο πριν το θάνατό του. Το άκουσα την ίδια ώρα και ομολογώ πως συγκινήθηκα σαν να ήταν δικός μου φίλος. Σκέφτηκα την θέση της μάνας εκείνης που θα άκουγε το τραγούδι αυτό, μετά την κοίμηση του υιού της.

 Δάκρυα, πόνος, θλίψη και στενοχώρια… 

    Έκτοτε πέρασαν περίπου 3 χρόνια. Δεν τον ξέχασα, πάντα τον μνημόνευα, μα ξάφνου, 3 χρόνια μετά, δεν μπορεί να έγινε τυχαία, συνάντησα και πάλι την μορφή του, μέσα από το τραγούδι του, που προσωρινά το είχα διαγράψει από το ημερολόγιο των συναισθημάτων μου. Δεν είχε τίποτα αλλάξει. Όλα όπως τότε. Γλυκά, όμορφα, συγκινητικά, μοναδικά.  

     Μια εξομολόγηση ενός νέου, που είδε την ζωή του να τελειώνει τόσο σύντομα, ξαφνικά και επώδυνα. Μια από καρδιάς κατάθεση συναισθημάτων, για το τέλος που αργά ή γρήγορα έρχεται και πλησιάζει με τον φόβο του θανάτου. Μια κραυγή ανησυχίας με γεύση παραπόνου για τους φίλους που στα εύκολα είναι μαζί σου και στην φουρτούνα σε πετούν από το καράβι της ζωής, σε λησμονούν και  σε αφήνουν μόνο να σηκώσεις τον σταυρό σου. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή. Τα 'χει και αυτά…Μα, μια όαση ελπίδας, ανοίγεται εκεί που όλα μοιάζουν να χάνονται, να βυθίζονται στο πέλαγος των δοκιμασιών και των δυσκολιών αυτής της ζωής. Τον ακούς να δηλώνει, να γράφει και να τραγουδά: 

«Μάνα ηρέμησα και δεν πονάω πια,
θέλω να ξέρεις πως σε βλέπω από ψηλά.
Μάνα με ζήλεψε μου είπαν ο Θεός,
με πήρε δίπλα του για άγγελο κι Αυτός.
Θα είμαι δίπλα σε κάθε σας στιγμή,
θα σας προσέχω από εκεί πάνω όλους μαζί,
κι αν θελήσεις κάτι τώρα να μου πεις,
τα μάτια σήκωσε ψηλά για να με δεις».

       Δεν ξέρω αλλά όλα τα παραπάνω με συγκίνησαν. Κάτι ήθελαν να πουν. Χαίρομαι που συνάντησα και πάλι τον Γιάννη, που δεν τον γνώρισα, μα ψηλάφησα την καρδιά του μέσα από ένα τραγούδι του. Σίγουρα μας κάνει να αντιληφθούμε με μια άλλη λογική τη ζωή.

    Στο νου μου έρχονται τα λόγια του π. Παϊσίου  : Ο Θεός είναι Πατέρας, που βλέπει την ταλαιπωρία των παιδιών Του από τους διάφορους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που περνούν και θα μας ανταμείψει, φθάνει να κάνουμε υπομονή στο μικρό μαρτύριο της δοκιμασίας ή καλύτερα, της ευλογίας.

     Τελικά  αυτή η ασθένεια, του καρκίνου, που τα σημάδια της έγιναν πιο συχνά από της γρίπης, γέμισε τον Παράδεισο με αγγέλους, άλλαξε ανθρώπους, τους μεταμόρφωσε, τους χάρισε μετάνοια, συγχώρηση και ένα νόημα ζωής:

« Πως ο προορισμός του ανθρώπου είναι να αποκτήσει ή μάλλον να κατακτήσει τον Παράδεισο»! 

      Τι ευλογία πραγματικά! Εκεί ευχόμαστε να αναπαύεται και η ψυχή του Γιάννη, που αποτέλεσε την αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις. 

  Παρακάτω παραθέτουμε το τραγούδι που έγραψε λίγες στιγμές πριν φύγει από αυτήν την ζωή…

   Ένα δίκοπο μαχαίρι,
μπήκε απόψε στη ζωή μου,
και μου είπαν πως θα φύγω,
για ταξίδι μακρινό.

Στάζει αίμα η ψυχή μου,
που θ'αφήσω τους γονείς μου,
νε μετρούν με τη ζωή τους,
μέχρι να τους ξαναδώ.

Μάνα ηρέμησα και δεν πονάω πια,
θέλω να ξέρεις πως σε βλέπω από ψηλά.
Μάνα με ζήλεψε μου είπαν ο Θεός,
με πήρε δίπλα του για άγγελο κι αυτός.
Θα είμαι δίπλα σε κάθε σας στιγμή,
θα σας προσέχω από εκεί πάνω όλους μαζί,
κι αν θελήσεις κάτι τώρα να μου πείς,
τα μάτια σήκωσε ψηλά για να με δείς.

Παραπονεμένα λόγια θέλω να σας τραγουδήσω,
για τους ψεύτικους τους φίλους,
θέλω τώρα να σας πώ.
΄Ηταν δήθεν κολλητοί μου,
μα πισώπλατα εχθροί μου,
μα τους άφηνα μαζί μου,
κι ήταν φίλοι με σκοπό.

Μάνα ηρέμησα και δεν πονάω πια,
θέλω να ξέρεις πως σε βλέπω από ψηλά.
Μάνα με ζήλεψε μου είπαν ο Θεός,
με πήρε δίπλα του για άγγελο κι αυτός.
Θα είμαι δίπλα σε κάθε σας στιγμή,
θα σας προσέχω από εκεί πάνω΄όλους μαζί,
κι αν θελήσεις κάτι τώρα να μου πείς,
τα μάτια σήκωσε ψηλά για να με δείς. (2)....

πηγή

Γνωριμία μ' ένα περαστικό - π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

Ζούμε σε ημέρες γιορτινές, όμορφες και ζεστές, μέσα στην θαλπωρή της οικογένειας, στη χαρούμενη συναναστροφή με τους φίλους, στην ευχάριστη εμπειρία της γνωριμίας με νέους και ξεχωριστούς για εμάς ανθρώπους. Όλοι ανταλλάσσουμε δώρα, δίνουμε και παίρνουμε ευχές για χρόνια πολλά, για μια καλή και γιατί όχι καλύτερη από την προηγούμενη χρονιά, χαιρόμαστε με το εορταστικό κλίμα των ημερών. Ίσως για λίγες ημέρες άλλαξε το σκηνικό της ζωής μας, ομόρφυνε η εξωτερική μάλλον διακόσμηση του πολιτισμού μας. Κάπως έτσι λοιπόν κυλούν οι γιορτές, με συναντήσεις και εκδρομές με αγαπημένους φίλους. Μα κάποιες συναντήσεις μένουν ξεχωριστές, είναι διαφορετικές και γιατί όχι ωφέλιμες. 

   Απόγευμα Πρωτοχρονιάς και μια βόλτα στα όμορφα δασάκια της Πάτρας είναι μια ώρα για ξεκούραση, περισυλλογή και μια ευκαιρία για ξαφνικές και όμορφες εκπλήξεις. Όλα όμορφα, κόσμος χαρούμενος, μα μια παλιά φυσιογνωμία, μια σκιά ενός ανθρώπου που με πλησιάζει μου κλέβει την προσοχή, μου ληστεύει την σκέψη. Δεν καταλαβαίνει ποιος είμαι, δεν με ξέρει καν, από χρόνια έχει χάσει μεγάλο μέρος της όρασής του, μα αρχίζει να μου μιλά, να γυρνά στο παρελθόν, να θυμάται, να συγκινείται, να ξετυλίγει σκηνές του παρελθόντος, να αναπολεί εμπειρίες ζωής που τώρα πια δεν μπορεί να ζήσει. «…Ξέρετε όλα στην ζωή μου πήγαν άσχημα. Από λάθος των γιατρών έχασα την όρασή μου, οι δικοί μου με έβαλαν στην άκρη, οι φίλοι με ξέχασαν, συντροφιά μου οι πεζοπορίες μου στη φύση, τροφή μου ο σταθμός της Εκκλησίας και η Αγ. Γραφή που κάποτε την διάβαζα, μα τώρα μόνο την ακούω…»

  Του λέω ποιος είμαι και σκύβει να μου φιλήσει το χέρι. Συγκινείται και χαίρεται. « Πάτερ μια χάρη σας ζητώ… Όταν με βλέπετε στο δρόμο, να μου μιλάτε, να μου δίνετε σημασία…». Η καρδιά λύγισε, ένα κομμάτι της ξεκόλλησε και ενώθηκε με αυτήν την ωραία και γλυκιά ψυχή. Του το υποσχέθηκα. Και θα το κάνω. Άλλωστε δεν θα μπορώ να ξεχάσω τα μάτια του τα βουρκωμένα, που μπορεί να μην έβλεπαν καθαρά, έλαμπαν όμως από την αγνότητα της ψυχής, από την καθαρότητα της καρδιάς.  Η συνάντηση τελείωσε. Οι δρόμοι μας χώρισαν. Ο προορισμός διαφορετικός. Μα της καρδιάς η χορδή  θα πάλλεται για εκείνη την ξεχασμένη ψυχή, που τόσο πόνεσε στην ζωή της.

    Μετά από όλα αυτά, αβίαστα ήρθαν στη θύμηση του νου, τα λόγια του ποιητή:

  "Aν με δεις σε μια γωνιά πάλι μόνο μου
πες δυό λόγια αληθινά,
πες μου πως υπάρχει ελπίδα
στον πόνο μου
και στην άδεια μου καρδιά..."

Τι λέτε; Δεν τα έχουμε ανάγκη….;

π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

πηγή

«Τα Χριστούγεννα στους τοίχους…» Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

 

  Kάπου πιο μακριά, εκεί σε μια άλλη ήπειρο, σε μια κοσμοπολίτικη γωνιά αυτού του πλανήτη, στο κέντρο της Times Square στη Νέα Υόρκη, υψώθηκε λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα μια τεράστια γιγαντοαφίσα που περνούσε το δικό της μήνυμα, που εξέφραζε τη μυωπική προοπτική της λογικής, των στενόμυαλων δημιουργών της.

Κρατήστε το Merry (δηλαδή την εορταστική ατμόσφαιρα) και πετάξτε τον μύθο ( δηλαδή την γέννηση του Χριστού)».  

    Μα κάπου πιο κοντά, εδώ στην Ελλάδα σε ένα μικρό καλντερίμι, γραφικό και παραδοσιακό , σ’ ένα τοίχο είδα ένα νέο να γράφει το δικό του μήνυμα στον κόσμο. Άλλωστε είναι μόδα και ίσως μια ευκαιρία αυτά τα μηνύματα στους τοίχους σήμερα, κάπως έτσι εκφράζουν οι νέοι την άποψή τους.

«Ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή»π. Πορφύριος.

   Τα δυο παραπάνω μηνύματα στους τοίχους παρουσιάζουν δυο διαφορετικούς κόσμους, δυο ξένες μεταξύ τους λογικές, δυο αντίθετες αντιμετωπίσεις των καταστάσεων της ζωής.

   Έρχονται Χριστούγεννα, πλησιάζουν οι ωραίες και γιορτινές αυτές ημέρες, δυστυχώς όμως σ’ ένα κλίμα σύγχυσης της λογικής, απογοήτευσης και κατάρρευσης των όποιων ονείρων για αυτή τη ζωή, απελπισίας και απομάκρυνσης από τον αληθινό Θεό, την όντως Ζωή. Και πρέπει σήμερα εμείς, να ζήσουμε Χριστούγεννα, μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση. Να απολαύσουμε τις ημέρες αυτές, ως κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο. 

    Μα αν πρόκειται μόνο για την εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών, ξέρετε καλύτερα από εμένα ότι γρήγορα σβήνει, όπως τα λαμπάκια από τα  δέντρα που μετά τις γιορτές , θα πάρουν την θέση τους στις αποθήκες για να χρησιμοποιηθούν και πάλι  του χρόνου. Όπως ο εξωτερικός διάκοσμος, στους δρόμους και στα σοκάκια, στις αυλές και στα μπαλκόνια των σπιτιών, που γιατί όχι έχουν την δική τους άποψη, έρχονται όμως ως κάτι το ψεύτικο και πλασματικό να μας υπενθυμίσουν πως πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και με πρόσωπα χαρωπά.  Αν αυτή είναι η εορταστική ατμόσφαιρα των εορτών, τόσο υλική, τόσο ψεύτικη, τόσο γήινη, μάλλον δεν θα την προτιμήσουμε έστω και αν εξωτερικά μας δελεάζει. Αν αυτή έρχεται απλώς να ταιριάξει με την μεγάλη σε σημασία και αξία γιορτή των Χριστουγέννων, τότε δεν μπορούμε να την αρνηθούμε.

   Πάντως θα ήταν ωραίο, πολύ πνευματικό και ουσιαστικά ωφέλιμο να επιλέξουμε ως στάση ζωής αυτόν τον Μύθο της αφίσας. Να ζήσουμε Χριστούγεννα με Χριστό, να επιλέξουμε την ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ για σπιτικό μας, να ακολουθήσουμε τον Χριστό που στον κόσμο αυτό δεν είχε που την κεφαλήν κλίναι, να αρκεστούμε στην ζεστασιά από την ανάσα των ζώων, απορρίπτοντας την ψυχρότητα των ανθρώπων, να γευτούμε την απόρριψη της κοινωνίας, μιμούμενοι τον Χριστό που όλοι του έκλεισαν τις πόρτες, να γεμίσουμε με χαρά και χάρη αφήνοντας ως δώρο στο ταπεινό βρέφος της Βηθλεέμ όχι χρυσάφια και ασήμια, που δεν τα έχουμε, μα τα πολύτιμα μαργαριτάρια της μετανοίας, που μπορούμε να δώσουμε.  

Τότε όντως τα Χριστούγεννα  δεν θα τελειώσουν με το τέλος των γιορτών, αλλά θα παραμείνουν για εμάς όχι ένας μύθος, που τον ακούσαμε και είπαμε να τον ακολουθήσουμε αλλά μια πραγματικότητα που την γευτήκαμε και προτιμήσαμε να την ζήσουμε.

πηγή

" ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ... π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος"

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

    Κάπως έτσι θυμάμαι την εμπειρία από τα όμορφα παραμύθια της γιαγιάς, τις παραδοσιακές, διδακτικές ιστορίες, αλησμόνητες για την καρδιά, αξέχαστες για την θύμηση του νου, που χρόνια πριν μας γαλούχησαν, μας μεγάλωσαν με το όραμα μιας πατρίδος, που ξέρει να τιμά την ιστορία της, να ζει με γνώμονα την παράδοσή της.

   Εμπειρίες παλαιών, καταθέσεις καρδιάς απλών ανθρώπων που γεύτηκαν της κατοχής το πικρό ποτήρι, της πείνας την παράξενη γεύση, του ξεριζωμού την άδικη τιμωρία. Και με αυτά τα ακούσματα γενεές νέων ανθρώπων, τότε που η οικογένεια είχε βαθειά τις ρίζες της στην παράδοση, ανατράφηκαν με υψηλά ιδανικά, με αξίες, αγάπη προς την πατρίδα, πίστη στην Εκκλησία και σεβασμό στην ιστορία. Τότε οι παλαιοί μιλούσαν για χρόνια ματωμένα και ξεριζωμένα που κανείς δεν μπορούσε να τα διαγράψει από την ψυχή τους.

    Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, τη στιγμή που οι παλαιοί έφυγαν, οι ιστορίες της γιαγιάς από το παρελθόν αντηχούν ως κάτι το παραμυθένιο, οι εμπειρίες των πατέρων μας, απαντώνται σε παλαιά σκονισμένα ράφια, σε σκισμένα βιβλία που καλυμμένα από την τέφρα της λήθης δεν βρίσκουν πια την δύναμη να μιλήσουν, ζούμε μια παράλογη, ξένη προς την ιστορία μας κατάσταση.

    Μας καλούν να ξεχάσουμε αυτά που μάθαμε, να διαγράψουμε την ιστορική πραγματικότητα, να λησμονήσουμε αυτό που και οι λίθοι της Ελλάδος βοούν και κράζουν: «Πως εδώ που πατάτε είναι χώρα Αγίων της Πίστεως και μαρτύρων της Πατρίδος»… Αυτή τη φωνή που αντηχεί αιώνες τώρα, σήμερα διάφοροι πολιτικοί ταγοί, άρχοντες των εθνών, αυτοί οι λίγοι, οι μικροί, που καυχώνται μόνο για τον πνευματικό νανισμό τους, επιδιώκουν να την καταπνίξουν, να φιμώσουν τη φωνή της, να την κάνουν να σωπάσει. Μίλησαν για αναπροσαρμογή της ιστορίας, για κατάργηση των παρελάσεων, για αλλαγή του τρόπου εορτασμού των εθνικών μας επετείων, με απώτερο στόχο την αποϊεροποίηση του Έθνους.

    Ας λένε όμως, εμείς θα πούμε την αλήθεια. Θα υψώσουμε τη φωνή μας και θα αντισταθούμε για να περισώσουμε ότι μας απέμεινε. Θα ανακάμψουμε από την απραγία και την αδιαφορία για να προστατεύσουμε αυτό που έχουμε.

   Παρηγορητικός ο λόγος του Μακαριστού Πρωθιεράρχου Χριστοδούλου: «Κλείσε βαθειά στη καρδιά σου τα ζώπυρα της πίστης και της πατρίδος και από εκεί κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να στα πάρει.»

    Εμάς μας οδηγούν οι τάφοι των ηρώων του ’21, μας εμπνέουν τα μνήματα των αγωνιστών του ’40, μας διδάσκει η θυσία των Ελλήνων της Μικρασιατικής καταστροφής, το κλάμα και ο πόνος της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, ο ένδοξος αγώνας του Μακεδονικού μετώπου, η ηρωική έξοδος του Μεσολογγίου, η άνευ όρων θυσία χιλιάδων ιερέων και μυριάδων Ελλήνων στον αγώνα υπέρ βωμών και εστιών.

   Κάπως έτσι λοιπόν, θέλω χρόνια μετά να θυμάμαι και να ζω την Ελλάδα. Ως μια Πατρίδα που ξέρει να ευγνωμονεί τους προγόνους της και να μιμείται τους αγώνες της.  Ως μια πατρίδα τέλος, που για να ζήσει θα πρέπει να έχει βαθειά στην καρδιά της, Χριστό και Ελλάδα.

πηγή

Ποιά φωνή θ’ ακουστεί…;

...Στα δάκρυα των ματιών μου θολώνουν οι μνήμες, Διαχέονται οι στοχασμοί μου στα πελάγη των ονείρων μου, Όταν στ’ αναπάντητα ερωτήματα κατρακυλάει ο λογισμός, Πριν το λυκαυγές ,τότε που τραυματισμένες οι ελπίδες μου δύουν στους συμβιβασμούς σου και οι σιωπηλές κραυγές μου διαχέουν την απόγνωση…
 Και να σήμερα όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες καταστάσεων που στο παρελθόν θα φάνταζαν ως κάτι το ψεύτικο, που δεν πιστεύαμε ότι μπορούσαν να υφίστανται. Δυστυχώς όμως η κοινωνία έχει άλλη γνώμη. Η εκάστοτε εξουσία διαφορετική πολιτική. Ο κόσμος της τέχνης παράξενη λογική. Η φύση της παρεχόμενης παιδείας παγκόσμια νοοτροπία, οικουμενική κουλτούρα. Η επιστήμη, ο χώρος της ιατρικής και της τεχνολογίας, μια παράλογη επιδίωξη: Να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει θεός, χωρίς την παρουσία του Θεού. Η οικονομία μια άδικη- υλιστική φιλοδοξία: Ο κόσμος να πεινά, να βρίσκεται σε εξαθλίωση και οι λίγοι, αυτοί οι μικροί του κόσμου, να καρπώνονται τον πλούτο της γης.
 Απέναντι λοιπόν σ’ όλη αυτή την παγκόσμια αλλαγή ένα ερώτημα βγαίνει από την καρδιά μας: Ποιά φωνή θ’ ακουστεί; Ποιός θα μιλήσει; Ποιός θα κρατήσει τα ζώπυρα της πίστεως και του Έθνους ζωντανά στις καρδιές και στις μνήμες των Ελλήνων; Ποιός θα παρηγορήσει την πληγωμένη ελληνική ψυχή που βλέπει τους κόπους χρόνων να διαγράφονται σαν να μην υπήρξαν ποτέ; Ποιός θα στηρίξει την νεολαία, την χρυσή ελπίδα του Έθνους μας, που γίνεται μάρτυρας εμπαιγμού και βλασφημίας των ιερών και των οσίων της πίστεως; Ποιός θα απαλύνει τον πόνο από τα νειάτα μας που δεν έχουν ελπίδα για το μέλλον, που δεν έχουν όραμα για τη ζωή, προοπτική για αλλαγή και αναγέννηση; Ποιός θα τους κρατήσει να μην δώσουν τέρμα στη ζωή τους όταν οι περισσότεροι αν όχι όλοι τους οδηγούν εκεί;
 Την παιδεία την διέλυσαν, την ιστορία την παραχάραξαν μετατρέποντας την φρικτή σφαγή των Σμυρναίων σε απλό συνωστισμό σε καράβια, την προσφορά της Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους την μείωσαν, υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρξε το κρυφό σχολειό και αποκρύπτοντας ότι η Εκκλησία υπήρξε μάνα και τροφός του δούλου Έθνους, το εθνικό συναίσθημα και την αγάπη στην πατρίδα την είπαν εθνικισμό, φανατισμό, μισαλλοδοξία, την εθνική ομοιογένεια προσπάθησαν να την αλλοιώσουν με το άνοιγμα των συνόρων, τα ιερά πρότυπα των νέων, τα χλεύασαν, τα υποτίμησαν, τους φόρτωσαν πάθη και αδυναμίες που οι ίδιοι οι σάτυροι είχαν στις πλάτες τους για να εφαρμοστεί αυτό που εύστοχα λέχθηκε: …
Οι άνθρωποι μέσα από την υποτίμηση και την μείωση των άλλων ψάχνουν την δικιά τους δικαιολόγηση για τα πάθη τους…
Την Εκκλησία θέλησαν να την βάλουν στο περιθώριο, να μην έχει λόγο για εθνικά και κοινωνικά θέματα, γιατί όπως είπαν δεν αρμόζει στην υπόστασή της, την δυσκόλεψαν στο πολυδιάστατο έργο της, της έφεραν εμπόδια και την θεώρησαν ως μια αιτία για το κατάντημα της χώρας. Αλλά κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει πως σήμερα ζούμε σε αποκαλυπτική εποχή. Ζούμε το θαύμα της Εκκλησίας του Χριστού.
 Όταν ο Χριστός είπε για την Εκκλησία Του ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτοίς», οι μαθηταί Του αριθμούσαν μερικές δεκάδες μέλη. Έκτοτε, πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια. Διαλύθηκαν αυτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες και η Εκκλησία του Χριστού παραμένει φάρος της οικουμένης. Αυτό δεν είναι θαύμα; (π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος) Και ωσάν κραυγή αγωνίας από τα τρίσβαθα της ψυχής του Έλληνα βγαίνει η προσευχή προς την μάνα Εκκλησία: Ο Λαός και πάλι Σε έχει ανάγκη, Σε χρειάζεται έστω και αν προσωρινά Σε λύπησε και ξερίζωσε την καρδιά Σου. Άκου τα καρδιοχτύπια μας για Σένα, όλο αγωνία, αγάπη, τρυφερότητα. Αφηνόμαστε στην αγκαλιά της Εκκλησίας ,της μάνας μας. Κρυβόμαστε εκεί, την αγκαλιάζουμε σφικτά, κρατιόμαστε γερά απ' Αυτήν . Αυτή ξέρει καλύτερα κι από μένα κι από σένα.
 Ιεροδιάκονος π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος
πηγή

μεταφορά από...

«Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει ..» π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει …

π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

    Προσπαθώντας κανείς να περιγράψει την εποχή μας, να δώσει το στίγμα της αλλά και επισημάνει τα ιδιαίτερα γνωρίσματά της, θα αντιληφθεί στην πορεία του αυτή πως ανέκαθεν οι άνθρωποι όπου γης, διακατέχονται από ένα αρνητικό χαρακτηριστικό που περιγράφεται στα όρια της αχαριστίας και φτάνει μέχρι την αγνώμονα συμπεριφορά, την εκδίκηση.

    -Τι τραγικό  άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
•      Σ’ αυτούς που ανοίγεις την καρδιά σου, ξεδιπλώνεις τα συναισθήματά σου, εμπιστεύεσαι τα αγωνιώδη ερωτηματικά σου, να σου γυρνούν την πλάτη.


    Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
•      Σε εκείνους που εσύ στήριξες, τους στάθηκες ως φίλος, τους υπερασπίστηκες ως γνήσιος αδελφός, οι ίδιοι να σε ισοπεδώνουν με την συμπεριφορά τους, να σε απειλούν με την εκδικητική τους στάση και να σε απορρίπτουν σαν να μην υπήρξες ποτέ στη ζωή τους.

Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
•      Στην πατρίδα μας, στην Μεγάλη μας Ελλάδα, που μας χάρισε ένα ευλογημένο τόπο, μια πλούσια ιστορία, μια ένδοξη και γεμάτη ήρωες κοινωνία, εμείς οι σημερινοί νεοέλληνες να την χαντακώνουμε, να την αφήνουμε έρμαιο στις σκοτεινές επιδιώξεις των δυνάμεων, του σκότους του αιώνος τούτου, να επιτρέπουμε να διαγράφεται η ιστορία της, να ξευτελίζονται οι ήρωές της...
(βλ. Αθανάσιος Διάκος- Εύστοχα ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος τόνισε σχετικά: «Αυτούς τους θολοκουλτουριάρηδες που ισοπεδώνουν αξίες και ιδανικά δυστυχώς επιδοτεί η ελληνική πολιτεία, όπως και με το πρόσφατο ακαταίσχυντο  έργο μιας αγνώστου στο ευρύ κοινό σκηνοθέτου περί του ήρωα της Αλαμάνας Αθανασίου Διάκου, το οποίο ανέβηκε στο φεστιβάλ Αθηνών όμως όλοι οφείλουν να μάθουν πως ο αετός της Ρούμελης δεν λαβώνεται..)

Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
•       Στην Εκκλησία που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει ως τροφός του Γένους, ως μάνα που αγκαλιάζει τα πονεμένα και παραστρατημένα παιδιά της, ως εργαστήριο αγίων και μαρτύρων της πίστεως- να την απορρίπτουμε, να της χρεώνουμε την ευθύνη για τα λάθη των κυβερνώντων, να την θεωρούμε την αιτία της δική μας δυστυχίας και ανέχειας πνευματικής.

Τι τραγικό άραγε στην εποχή μας να συμβαίνει:
•      Να εμπιστευόμαστε εύκολα ανθρώπους που είπαν ψεύτικα ότι μας αγαπούν και θέλουν το καλό μας. Που άνοιξαν την άδεια από όραμα καρδιά τους και μας έδωσαν ως αντάλλαγμα ένα απέραντο κενό, μια ανυπόφορη μοναξιά. Σε αυτούς που είπαν ψεύτικα ότι μας αγαπούν ταιριάζει αυτό που ο ποιητής έγραψε:
Τα λόγια σου τα εφήμερα
θεριά μοιάζουν ανήμερα
γι' αγάπες άλλο μη μιλάς
αφού δεν ξέρεις ν' αγαπάς.

  Για να συμφωνήσει και η παρακάτω ιστορία και να επαληθεύσει όλα τα παραπάνω:
"Κάποτε υπήρξαν δυο φίλοι. Ο ένας είχε υπάρξει ευεργέτης για τον άλλο. Καθώς ετοίμαζαν το τραπέζι να φάνε είπε ο ένας: Δε μου δίνεις το μαχαίρι να κόψω λίγο ψωμί; Και ο άλλος απάντησε:  Περίμενε, γύρνα λίγο να το βγάλω
από την πλάτη σου…"

  Και απορείς και λέγεις: Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα; Υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις σαν αυτές που περιγράψαμε παραπάνω;
   Και Όμως Υπάρχουν και είναι τόσο κοντά μας, δίπλα μας μα τόσο μακριά μας, ξένες όμως από τα πιστεύω και τα ιδανικά μας…

π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος
πηγή

« Λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ τέρμα…»Του π. Ιεροθέου Ανδρουτσοπούλου (Αδελφού Ιεράς Μονής Γηροκομείου Πατρών)

Κάποτε ἦρθαν δυὸ-τρεῖς φοιτήτριες στὸν π. Παΐσιο καὶ τοῦ εἶπαν: «Γέροντα, κάντε προσευχὴ νὰ περάσουμε στὶς ἐξετάσεις». Καὶ ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: «Θὰ εὐχηθῶ νὰ περάσετε στὶς ἐξετάσεις τῆς ἁγνότητος. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ βασικό. Ὅλα τὰ ἄλλα βολεύονται μετά». Ναί, εἶναι μεγάλο πράγμα νὰ βλέπεις στὰ πρόσωπα τῶν νέων σήμερα τὴν σεμνότητα, τὴν ἁγνότητα! Πολὺ μεγάλο πράγμα!

 Δυστυχῶς ὅμως ὁ παραπάνω λόγος τοῦ μακαριστοῦ γέροντος στὴν ἀπαράκλητη καὶ ἀποστασιοποιημένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐποχή μας μᾶλλον δὲν βρίσκει ἐφαρμογὴ παρὰ ἐλάχιστους, ἐκλεκτοὺς ὅμως μιμητᾶς.


Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ ἀνηθικότητα γίνεται κανόνας, ἡ αἰσχρότητα καὶ ἡ γύμνια ἐπιβάλλονται ὡς κάτι τὸ φυσιολογικὸ καὶ μᾶλλον ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ἄστατη καὶ ἄσωτη ζωή μας. Ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου, ἡ ἡδονὴ τῆς ἁμαρτίας, ἁπλώνει τὰ δίχτυα της καὶ ἁλιεύει τοὺς νέους ποὺ τώρα ἀνοίγονται στὸ ταξίδι τῆς ζωῆς. Δίκαια κάπου εἰπώθηκε: πὼς ἡ κοινωνία μᾶς μυρίζει ἁμαρτία μίας καὶ θυμίζει ἐκεῖνες τὶς φρικτὲς ἡμέρες τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρων...


Διαπίστωση ὄχι αὐστηρή, ἀλλὰ πολὺ ρεαλιστική. Ἄποψη ποὺ δὲν φέρνει ἀπελπισία ἀλλὰ προκαλεῖ ἀφύπνιση καρδιῶν καὶ συνειδήσεων. Μήνυμα ποὺ ἠχεῖ τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, σημαίνει πνευματικὸ συναγερμὸ καὶ μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἀγώνα κατὰ τῆς κοσμικῆς ζωῆς. Ἔντονα ἄλλωστε ἠχεῖ στὰ αὐτιά μας πὼς τὰ « Ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος…».
    
Καὶ ἐδῶ ἀκούγεται ἡ γεμάτη ἀγωνία φωνὴ τῆς Μάνας Ἐκκλησίας: Νέοι/ἒς ἀντισταθεῖτε στὸ ρεῦμα τοῦ κόσμου, μὴν ἀκολουθεῖτε τὴν ἐποχή. Ἐπιλέξτε τὸ δικό σας δρόμο. Διαγράψτε τὴν δικὴ σὴς πορεία μέσα στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι. Δῶστε τὴν μαρτυρία μιας ἄλλης ζωῆς, μιας ζωῆς ποὺ ξέρει νὰ χαίρεται χωρὶς νὰ λυπᾶται, μιας ζωῆς ποὺ ξέρει νὰ ἀπολαμβάνει τὶς χαρὲς τοῦ κόσμου χωρὶς νὰ ἁμαρτάνει, μιας ζωῆς μέσα στὴν μεγάλη ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε μάγκας δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ ἀπὸ πίσω τὸ ρεῦμα ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ στέκεται ΟΡΘΙΟΣ ὅταν τὸ ρεῦμα παρασύρει τὰ πάντα στὸ πέρασμά του...
  
Καὶ ἐπειδὴ ἔχουμε φτάσει λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ τέρμα, ἂς εὐχηθοῦμε καὶ ἂς κλείσουμε μὲ μία εὐχὴ-προτροπὴ ποὺ μόνο ὁ ποιητὴς μπορεῖ νὰ ἐκφράσει μὲ τὸ δικό του μοναδικὸ τρόπο: 

 Στὴν ζωή σου νὰ χαρεῖς, νὰ μὴν φθαρεῖς
Ἀπ’ τὸ κακὸ μὴν πληγωθεῖς.
Κι ἂν πληγωθεῖς ἀργὰ πὼς εἶναι νὰ μὴν πεῖς.
Μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θὰ γιατρευτεῖς.