Aὐτοὶ ποὺ συνήθως θεωροῦνται ἁμαρτωλοὶ μπορεῖ νὰ βρίσκονται πιὸ κοντὰ στὸ Χριστὸ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ φαίνονται οἱ ἀφοσιωμένοι συνοδοιπόροι Του.

Άπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο

    Ἡ πορεία πρὸς τὴν συνάντηση μὲ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ πλησιάζει στὸ ἀποκορύφωμά της μὲ τὴ Μ. Ἐβδομάδα καὶ «τὴ Ἁγία Μεγάλη Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα τοῦ μακαρίου Ἰωσὴφ τοῦ Παγκάλου καὶ τῆς ὑπὸ τοῦ Κυρίου καταρασθείσης καὶ ξηρανθείσης συκῆς».

    Ἡ γυναίκα τοῦ Φαραὼ προσπάθησε νὰ ἐκμαυλίσει τὸν Ἰωσὴφ καὶ ἐκεῖνος γιὰ μιὰ στιγμὴ ἀντιμετώπισε τὸ δίλημμα ἤ νὰ φύγει γυμνὸς ἀφήνοντας πίσω τὰ ροῦχα του ἤ, γιὰ νὰ μὴ χάσει τὰ ροῦχα του, νὰ ὐποστεῖ τὸν ἐκμαυλισμό.

    Τώρα ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε βῆμα πρὸς βῆμα τὸ Χριστὸ στὸ πάθος, γιὰ νὰ βρεθοῦμε κοντά Του τὴ μεγάλη στιγμὴ, θὰ ἀντιμετωπίσουμε καὶ ἐμεῖς τὸ δίλημα ἤ νὰ προχωρήσουμε μαζί Του γυμνοὶ ἀφήνοντας πίσω μας πολλὰ ἀπὸ τὰ πράγματα μὲ τὰ ὁποῖα ὀ κόσμος προσπαθεῖ νὰ μᾶς διαφθείρει καὶ νὰ μᾶς ἀφομοιώσει ἤ νὰ Τὸν ἐγκαταλείψουμε γιὰ νὰ μὴ χάσουμε μιὰ βολική, εὔκολη καὶ ἄνετη ζωή.

    Στὴ ζωή μας εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ κάνουμε διαρκῶς ἐπιλογές, εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ διαλέγουμε ἀνάμεσα στὴν οἰκονομικὴ καὶ κοσμικὴ ἐπιτυχία καὶ τὴν ἀκεραιότητα, ἀνάμεσα στὴ δυνατότητα νὰ ἱκανοποιοῦμε κάθε ἐπιθυμία μας ὀποιαδήποτε στιγμὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη παρουσία στὴ ζωή μας, ἀνάμεσα στὴ δημοτικότητα καὶ τὴν εἰλικρίνεια, ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ τὸ Μαμωνά. Ὅμως, σὰν γνήσια παιδιὰ τῆς ἐποχῆς μας, θέλουμε καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Θέλουμε νὰ ἔχομε σύντροφο νὰ λιγοστεύει τὴ μοναξιά μας ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν εἴμαστε ὐποχρεωμένοι νὰ σκεφτοῦμε κάποτε τὶς δικές του ἀνάγκες. Θέλουμε νὰ μποροῦμε νὰ διακηρύσσουμε τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ ταυτόχρονα νά ‘χουμε τὴν ἐπιδοκιμασία ὅλων τῶν ἀνθρώπνων. Θέλουμε νὰ εἴμασστε τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶπε «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν καὶ ὑμᾶς διώξουσιν» (Ἰωάν,15, 20) καὶ μὲ τὸ στόμα τοῦ Παύλου  «πάντες οἱ θέλοντες ζῆν εὐσεβῶς ἐν Χριστὸ διωχθήσονται»(Β’Τιτ.3, 12) καὶ ταυτόχρονα νὰ εἴμαστε τέλεια βολεμένοι, θέλουμε νὰ εἴμαστε καλοὶ χριστιανοὶ καὶ ταυτόχρονα νὰ εἴμαστε πλούσιοι, νὰ ἔχουμε ὅλες τὶς ἀνέσεις καὶ νὰ μένουμε ἀδιάφοροι στὴ δυστυχία τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ἐκτὸς ἄν μποροῦμε  νὰ ἐνδιαφερόμαστε μὲ τὸ ἀζημίωτο, ζητώντας ἀπὸ τοὺς ἄλλους μόνο, νὰ μοιράσουν τὰ ὐπάρχοντά τους μὲ τοὺς φτωχούς.

    Ὁ κόσμος προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἐκμαυλίσει καὶ νὰ μᾶς πάρει μὲ τὸ μέρος του ὅπως ἄλλοτε ἡ Αἰγυπτία τὸν Ἰωσὴφ χρησιμοποιώντας ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα, «τὸ αὐτοκίνητο, τὸ ἐξοχικό, μιὰ βάρκα εἶναι βασικὲς ἀνάγκες τῆς ζωῆς» διακηρύσσει, καὶ προσθέτει σὲ χαμηλότερο τόνο «δὲν μπορεὶς νὰ ἐπιζήσεις μὲ τὸ Σταυρὸ στὸ χέρι».Ὅταν ἀντιμετωπίζουμε τὴν κοινωνικὴ ἀδικία καὶ ἡ συνείδησή μας πάει νὰ ταραχτεῖ, ἀναπτύσσει βαθυστόχαστες φιλοσοφικὲς καὶ πολιτικὲς θεωρίες καὶ πολὺ εὔκολα μᾶς πείθει ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ διακινδυνεύσουμε ἐμεὶς  τὸ βόλεμά μας ἤ νὰ στερηθοὺμε τὸ δεύτερο αὐτοκίνητό μας ἤ τὴν τρίτη βάρκα μας γιὰ νὰ συμβάλουμε στὴν ἀποκατάσταση τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης. Ὅταν ὅμως ἐνδίδουμε σ’ αὐτὸ τὸν ἐκμαυλισμὸ δὲν γυμνωνόμαστε ἀπ’ ὅλα αὐτὰ ποὺ σέρνουμε, καὶ αὐτὰ μὲ τὸ βάρος τους μᾶς κολλᾶνε πάνω στὴ γῆ, ἔτσι ποὺ νὰ μὴν μποροῦμε πιὰ νὰ κινηθοῦμε καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ Χριστό, καὶ Τὸν χάνουμε, καὶ τότε ἡ ζωή μας γίνεται σὰν τὴν ξηρανθεῖσα συκῆ, ἄκαρπη, χωρὶς Χριστὸ, χωρὶς φῶς, χωρὶς νόημα, καταραμένη.

     Ὁ κόσμος ὅμως ἔχει κι ἄλλα τερτίπια καὶ φτιάχνει ψεύτικους Χριστοὺς, Χριστοὺς νομικιστὲς, Χριστοὺς στενόκαρδους, Χριστοὺς ἱεροτελεστικοὺς, χωρὶς πνοὴ ζωῆς, θλιβερὰ εἴδωλα, καὶ τοὺς στέλνει πλάι μας, ἔτσι ποὺ νὰ μᾶς διατηρεῖ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι συμπορευόμαστε μὲ Ἐκεῖνον, ὅτι Αὐτὸς βρίσκεται πλάι μας. Ἀλλὰ  ὁ ἀληθινὸς Χριστὸς μᾶς προειδοποιεῖ γι’ αὐτὸ μὲ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τοῦ ἐσπερινοῦ «τότε ἐὰν τις ὑμῖν εἴπη, ἰδοὺ ὦδε ὁ Χριστὸς ἤ ὦδε, μὴ πιστεύσητε, ἐγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς (Ματθ.24,23-34).

    Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ βροντοφωνάζουν ὁτι ἀκολουθοῦν τὸ Χριστὸ καὶ κάνουν ὅ,τι περνάει ἀπὸ τὸ χέρι τους γιὰ νὰ δείχνουν ὅτι ἀκολουθοῦν το Χριστό, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα δὲν Τὸν ἀκολουθοῦν, ὅπως ὁ δεύτερος υιὸς τῆς παραβολῆς τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος τῆς ἡμέρας (Ματθ.21, 18-43). Αὐτοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ φαίνονται εὐσεβεῖς ἀλλὰ ποὺ ἔχουν μόνο τὰ ἐξωτερικὰ τῆς εὐσέβειας. Καὶ ὐπάρχουν ἄλλοι ποὺ ἐξωτερικὰ δείχνουν ὅτι δὲν ἀκολουθοῦν τὸ Χριστὸ ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά τους Τὸν ἀκολουθοῦν πιὸ πολὺ ἀπὸ τοὺς πρώτους. Αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι « προάγουν» τοὺς πρώτους στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Ἦλθε γὰρ πρὸς ὑμᾶς Ἰωάννης ἐν ὁδῶ δικαιοσύνης» καὶ οἱ πρῶτοι «οὐκ ἐπίστευσαν αὐτῶ, οἱ δὲ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι ἐπίστευσαν αὐτῶ»(Ματθ.21,32).

    Στὴ λειτουργικὴ πορεία πρὸς τὴ συνάντηση μὲ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ τοῦ Τριωδίου, τῆς Τεσσαρακοστῆς καὶ τῆς Μ. Ἐβδομάδος τονίζεται ἐπανειλημμένα πὼς αὐτοὶ ποὺ συνήθως θεωροῦνται ἁμαρτωλοὶ μπορεῖ νὰ βρίσκονται πιὸ κοντὰ στὸ Χριστὸ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ φαίνονται οἱ ἀφοσιωμένοι συνοδοιπόροι Του.

πηγή

Κυριακὴ Ε’ Νηστείων-Κανεὶς δὲν πρέπει νὰ ἀποθαρρύνεται ἀπὸ τὴν κατάστασή του.Απὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο .

  Τελευταία Κυριακή σήμερα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καί ἡ Ἐκκλησία μᾶς προετοιμάζει γιά τά Ἄχραντα Πάθη, τό Ζωοποιό Σταυρό καί τή Λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Στήν προετοιμασία μας αὐτή συμβάλλει ἡ μνήμη τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ἡ ὁποία προβάλλεται ὡς παράδειγμα μετανοίας. 

   Ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία εἶναι ἡ μεγάλη ψυχὴ, ποὺ τὰ ἔδωσε ὅλα στὴν ἀνομία, καὶ ὑστερα τὰ ἔδωσε ὅλα στὸ Χριστὸ καὶ ἔλαμψε καὶ τὴν ἔβαλαν οἱ Πατέρες στὴν πέμπτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν νὰ ἑορτάζεται. Κανεὶς δὲν πρέπει νὰ ἀποθαρρύνεται ἀπὸ τὴν κατάστασή του. Δὲν πρέπει νὰ σκέπτεται πὼς γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐλπίδα. Γιατὶ ἄραγε ὁ Χριστὸς βλέπει τοὺς τελῶνες καὶ τὶς πόρνες νὰ εἶναι πιὸ κοντὰ στὸ Θεὸ ἀπὸ τοὺς «δικαίους» καὶ νὰ τοὺς προάγουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ; 

   Γιατὶ ἐκεῖνοι ξέρουν πὼς βρίσκονται στὴν ἐξορία καὶ μποροῦν νὰ αἰσθανθοῦν τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπιστρέψουν, ἐνῶ οἱ «δίκαιοι» πιστεύουν στὴ δικαιοσύνη τὴ δικιά τους καὶ γιὰ αὐτὸ δὲν ὑποτάσσονται στὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅμως κανεὶς ἀπ’ ὅσους εἶναι βέβαιοι ὅτι δικαιοῦνται τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν τὴν ἀπολαμβάνει. Σ’ αὐτὸ τὸ προωθημένο στάδιο τῆς πορείας πρὸς τὴ συνάντηση μὲ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὸ παράδειγμα μιᾶς πόρνης τῆς ὁποίας οἱ πολλὲς ἁμαρτίες συγχωρέθηκαν ὅπως καὶ ἐκείνης τῆς ἄλλης πόρνης τοῦ Εὐαγγελίου, γιὰ νὰ μᾶς διαβεβαιώσει πως τὸν ἀναστημένο Χριστὸ μπορεῖ κάθε ἄνθρωπος, ἄν τὸ θελήσει, νὰ τὸν συναντήσει ὅπου κι ἄν βρίσκεται καὶ ἀκόμη γιὰ νὰ δείξει πὼς τὰ μάτια τοῦ Θεοῦ δὲν βλέπουν τὸν ἄνθρωπο ὅπως τὰ μάτια τοῦ ἀνρώπου. Ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ ὡς Μεσσία εἶναι οὐσιαστικά ἀντιεξουσιαστικός, ἤ καλύτερα, προβάλλει τήν «ἐξουσία» τῆς διακονίας. 

   Στό ἱστορικό αὐτό παράλογο βρίσκεται ἡ σοφία τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος. Γιά τό θεῖο Διδάσκαλο ὁ Σταυρός εἶναι ἡ δόξα καί ἡ διακονία ἡ ἀληθινή ἐξουσία. Γι’ αὐτό καί Χριστός κάλεσε κοντά του ὅλους καί τούς διευκρίνισε τί εἶναι ἐξουσία γιά τόν πολύ κόσμο καί τί γιά τούς μαθητές του. «Ὅποιος θά θέλει νά γίνει μεγάλος μεταξύ σας, θά εἶναι ὑπηρέτης σας, κι ὅποιος θά θέλει νά εἶναι μεταξύ σας πρῶτος, θά εἶναι ὁλονῶν δοῦλος». Εἶναι τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου σήμερα καί πάντα, τό ὁποῖο φέρνει σέ τέλεια ἀντίθεση τήν Ἐκκλησία μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου. Οἱ ἄνθρωποι γοητεύονται πάντα ἀπό τήν κοσμική ἐξουσία καί τούς ἀρέσει νά τούς ὑπηρετοῦν. Ἰδανικό τους εἶναι νά κυριαρχοῦν στούς πολλούς καί νά ἐξουσιάζουν τούς παρακάτω• νά διεκδικοῦν παντοῦ δικαιώματα καί νά ξεχνοῦν τό ἕνα, πού εἶναι τό χρέος. Ἄν οἱ μαθητές δέν εἶχαν καταλάβει τότε τί εἴδους Μεσσίας εἶναι ὁ Χριστός, πολύ περισσότερο ἐμεῖς σήμερα, μετά ἀπό 2000 χρόνια χριστιανικῆς διδασκαλίας, ξεχνᾶμε τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. Δύναμή μας καί μεγαλεῖο μας θεωροῦμε τήν ἐξουσία, καί τήν ἀκμή τῆς Ἐκκλησίας τήν τοποθετοῦμε στήν κυριαρχία της στόν κόσμο μέ κοσμικά μέσα. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δέν κυριαρχεῖ πάνω στούς ἀνθρώπους, βασιλεύει μέσα στίς ψυχές καί τίς συνειδήσεις τους. Γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κράτος ἀλλά τό συνεχῶς σταυρούμενο καί συνεχῶς ἀνιστάμενο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅπου ἀντιστρέφονται οἱ ὄροι, τότε χάνει τή θέση της καί τήν ἀποστολή της ἡ Ἐκκλησία στόν κόσμο καί δέν εἶναι πιά τό φῶς τῶν ἀνθρώπων καί τό ἅλας τῆς γῆς. Τότε ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι πιά Ἐκκλησία ἀλλά μία πολιτική διοίκηση καί ἕνας θεσμός τοῦ κράτους, ἕνα ὑποκατάστατο κι ἕνα ὁμοίωμα κοσμικῆς ἐξουσίας, ἕνας θεσμός μέ ὅλα τά γνωρίσματα καί τά στοιχεῖα τῶν ἱστορικῶν θεσμῶν, πού διαρκῶς ἀλλάζουν, ξεπερνιοῦνται καί πεθαίνουν. Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Σέ λίγες μέρες καί μετά τή διδαχή αὐτή ὁ Ἰησοῦς Χριστός σέ μία συμβολική κίνηση ζώνεται τό λέντιον καί νίπτει τά πόδια τῶν μαθητῶν του. Σέ δύο μέρες ἀνεβαίνει τό Γολγοθά αἴροντας τόν Σταυρό του, στόν ὁποῖο θά καρφωθεῖ ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας. Μ’ ὅλα αὐτά δείχνει ἔμπρακτα πώς ὁ Μεσσίας «δέν ἦρθε γιά νά τόν ὑπηρετήσουν, ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσει» καί νά δώσει τόν ἑαυτό του γιά νά σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ἀμήν. 

π. Παναγιώτης Γκέζος

21.04.2013

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΛΟΥΚΑ Πῶς θὰ βρῶ τὸν Θεό; - ἀγάπησε κάποιον καὶ θὰ τὸν βρῆς .Ἀπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο

Οἱ Χριστιανοὶ τὴς Ἰουδαίας βρίσκονταν σὲ δύσκολη θέση λόγω τῶν διωγμῶν ποὺ ξεσηκώθηκαν ἐναντίον τους κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἄλλους φυλάκιζαν – καὶ ἑπομένως δὲν μποροῦσαν νὰ ἐργάζονται, γιὰ νὰ ἐξοικονομοῦν τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴ επιβίωση τους. Ἀπὸ ἄλλους ἄρπαζαν τὶς περιουσίες, καὶ ἔτσι καὶ οἱ ἴδιοι στεροῦνταν καὶ τοὺς ἄλλους δὲν μποροῦσαν νὰ βοηθήσουν. Εἶχαν καὶ αὐτοὶ ἀνάγκη βοηθείας. Στὴν κρίσιμη ἐκείνη περίσταση ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀργάνωσε τὴν περίφημη λογία, τὴ συνεισφαρὰ δηλαδὴ τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἰουδαίας. Καὶ νὰ λοιπὸν, γράφοντας πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἀρχαίας Κορίνθου, προσπαθεῖ νὰ τοὺς φιλοτιμήσει, γιὰ νὰ προσφέρουν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερα καὶ νὰ ἀνακουφίσουν τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ εἶχαν ἀνάγκη. Χρησιμοποιεῖ μάλιστα ἕνα πολὺ παραστατικὸ παράδειγμα ἀπὸ τὴ γεωργικὴ ζωή, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Νὰ δοῦμε τί τοὺς λέει.

Ὁ γεωργὸς ποὺ σπέρνει τὸν σπόρο μὲ τσιγγουνιὰ πολὺ λίγο καρπὸ θὰ θερίσει, ἐνῶ ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει ἄφθονο σπόρο, ἄφθονο καρπὸ θὰ μαζέψει. Κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς σποράς ἀδειάζουν οἱ ἀποθήκες. Μετὰ ὅμως ἀπὸ λίγους μῆνες, τὴν ἐποχὴ τοῦ θερισμοῦ καὶ τῆς συγκομιδῆς, θὰ γεμίσουν καὶ πάλι μὲ ἄφθονο καρπὸ ἀπὸ τὸν σπόρο ποὺ ἔσπειραν στοὺς ἀγρούς. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς γίνεται καὶ μὲ τὴν ἐλεημοσύνη. Ἐκεῖνος ποὺ δίνει στοὺς φτωχοὺς ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ που ἔχει, μοιάζει μὲ τὸν γεωργὸ ποὺ σπέρνει. Φαίνεται ὅτι χάνει ἐκεῖνα ποὺ δίνει ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα θὰ θερίσει πολλαπλάσια καὶ ἄν ὄχι στὴν παροῦσα ζωή, ὁπωσδήποτε στὴν αἰώνια ζωή.

Γιὰ νὰ εὐλογεῖται ὅμως ἡ ἐλεημοσύνη ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν πρέπει νὰ γίνεται μὲ λύπη καὶ ἀναγκαστικὰ ἀλλὰ μὲ προθυμία καὶ εὐχαρίστηση. Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ ἐκεῖνον ποὺ προσφέρει τὴν ἐλεημοσύνη μὲ τὴν καρδιά του.

Μὴν ξεχνᾶτε, ἀδελφοί μου, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ἡ πρόθυμη ἐλεημοσύνη εἶναι χάρη καὶ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ. Νὰ ζητᾶτε λοιπὸν ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ κάθε χάριτος, νὰ σᾶς ἀξιώνει νὰ εἶστε σὲ θέση νὰ ἐλεεῖτε αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη. Ἐὰν τὸ κάνετε αὐτὸ, θὰ σᾶς δίνει ὁ πανάγαθος Κύριος τὰ ἀπαραίτητα ὑλικὰ ἀγαθὰ, ὥστε νὰ κάνετε μὲ τὸ παραπάνω κάθε ἀγαθὸ ἔργο. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ ἐφαρμοστεῖ καὶ σὲ σᾶς ἐκεῖνο ποὺ λέει ἡ Ἁγία Γραφὴ:

Ὁ πιστὸς καὶ εὐσεβὴς ἄνθρωπος μοίρασε ἄφθονα καὶ πλουσιοπάροχα, σκόρπισε στοὺς πτωχοὺς ἀπὸ τὰ ἀγαθά του. Αὐτὴ ὅμως ἡ ἀρετὴ τῆς ἐλεημοσύνης ἐπαινεῖται καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ θὰ ἀμειφθεῖ καὶ ἀπὸ τὸν Θεό μὲ αἰώνιες ἀμοιβές (Ψαλμ, ρια’ [111] 9). Εὔχομαι λοιπόν, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου, εὔχομαι καὶ παρακαλῶ τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος εὐλογεῖ τοῦς καρποῦς τῆς γῆς, νὰ ἔχετε ὄχι μόνο ἀρκετὸ καρπὸ γιὰ τὴν συντήρηση σας ὁλόκληρο τὸ ἔτος, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ σπείρετε, γιὰ νὰ ἔχετε συγκομιδὴ καὶ τὸ ἐπόμενο ἔτος.

Εὐχομαι νὰ σᾶς δώσει ὁ Θεὸς πλούσια τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ νὰ αὐξήσει τοὺς καρποὺς τῆς ἐλεημοσύνης σας. Ὁ Θεὸς εἶναι ἱκανὸς νὰ δώσει καὶ σ’ ἐμᾶς ὅλα τὰ ἀπαραίτητα ἀγαθά, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ ἀνταποκρινόμαστε ὄχι μόνο στις δικές μας ἀνάγκες ἀλλὰ καὶ στὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ, ἔχοντας δηλαδὴ πλούσια τὴ θεία εὐλογία, θὰ κάνετε κάθε καλὸ ἔργο μὲ γενναιοδωρία. Εἰδικὰ στὴ συνεισφορὰ γιὰ τὴν βοήθεια τῶν πτωχῶν Χριστιανῶν νὰ προσφέρετε πολλὰ, ὥστε νὰ ἀναπέμπονται πολλὲς καὶ θερμὲς εὐχαριστίες στὸν Θεὸ.

Ὅμως στὴν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονται περισσότερο τὴν ἀνάγκη τους νὰ ἀγαπηθοῦν ἀπὸ τοὺς ἄλλους παρὰ τὴν ἀνάγκη τους νὰ ἀγαπήσουν τοὺς ἄλλους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπιζητοῦμε ὅλοι ξέφρενα τὴν ἀγάπη καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει κανεὶς νὰ τὴν προσφέρει, γιατὶ δὲν εὑρίσκουμε τὴν ἀγάπη ὅταν τὴ ζητοῦμε ἀλλὰ ὅταν τὴν προσφέρουμε καὶ ὅταν εὑρισκουμε τὴν ἀγάπη ἀγαπώντας τοὺς ἄλλους εὑρίσκουμε τὸν Θεό.

Πηγὴ: Ἀρχιμ. Χ. Ν. ΠΑΠΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Εν Βάρη, 7/10/2012

ΑΣΠΑΖΟΝΤΑΙ ΥΜΑΣ-Κυριακή ΙΓ’ Ματθαιου Ἀπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο

Ἀπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο

 

    Προκειμένου νὰ ὑπογράψει καὶ νὰ στείλει τὴν πρώτη πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ του ὁ ἀπόστολος Παῦλος, προσθέτει στὸ τέλος πολὺ σπουδαῖες παραγγελίες καὶ προτροπές, τὶς ὁποῖες ἀκούσαμε καὶ ἐμεῖς σήμερα στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Έπειδὴ πολλοὶ ψευδοδιδάσκαλοι νόθευαν τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὑαγγελίου καὶ τὴν ἀνακάτευαν μὲ διάφορες πλάνες, ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ τὴν προσοχὴ τῶν Χριστιανῶν καὶ τοῦς λέει:

    Μὴν ξεχνᾶτε, ἀδελφοί μου, ὅτι εἶστε μέλη τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας. Εἶστε στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ καὶ πρέπει συνεχῶς νὰ ἀγωνίζεστε κατὰ τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας. Προσέχετε λοιπὸν σὰν ἄγρυπνοι φρουροί. Ὅσο περισσότεροι εἶναι οἱ κίνδυνοι ποὺ ἐπικρατοῦν ἔνεκα τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς διαφθορᾶς τόσο μεγαλύτερη πρέπει νὰ εἶναι ἡ ποσοχή σας μὴν τυχὸν καὶ κλονισθεῖ ἡ πίστη σας. Νὰ μένετε σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι στὴ πίστη. Μὲ ἀνδρεία καὶ γενναιότητα νὰ ἀντιστέκεστε, νὰ πολεμάτε καὶ νὰ ἀποκρούετε κάθε ἐχθρό, ποὺ προσπαθεῖ νὰ σᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν πίστη καὶ δὲν θέλει τὴ σωτηρία σας. Νὰ ζητᾶτε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ σᾶς δίνει δύναμη καὶ θάρρος. Ὅλα τὰ καθήκοντά σας καὶ ὅλα τὰ ἔργα σας νὰ γίνονται μὲ ἀγάπη χριστιανική. Φίλοι καὶ ἐχθροὶ διδάσκονται καὶ ὡφελοῦνται , ὅταν βλέπουν τοὺς Χριστιανοὺς νὰ συμπεριφέρονται σὲ ὅλους μὲ ἀγάπη, μὲ ἐπιείκεια, μὲ πραότητα καὶ μὲ καλοσύνη.

    Προσέξτε ὅμως, ἀδελφοί μου, καὶ τοῦτο. Γνωρίζετε πολὺ καλὰ ὅτι ἡ οἰκογένεια  τοῦ Στεφανᾶ τοῦ συμπολίτη σας εἶναι ἡ πρώτη οἰκογένεια τὴς Πελοποννήσου καὶ γενικὰ τὴς νότιας Ἐλλάδας, ἡ ὀποία ὁλόκληρη πίστεψε στὸν Χριστὸ καὶ ὅλα της τὰ μέλη ἀφιέρωσαν τὸν ἑαυτό τους στὴν ὑπηρεσία τῶν Χριστιανῶν. Σ’ αὐτοὺς τοὺς ζηλωτὲς Χριστιανούς, καθὼς καὶ σὲ ὅποιον ἄλλο συνεργάζεται καὶ κοπιάζει σὲ μιὰ τόσο θεάρεστη διακονία, εἶναι πολὺ δίκαιο νὰ ὑποτάσσεσθε καὶ νὰ τοὺς μιμεῖσθε.

    Χαίρω ἐπίσης διότι εἶναι ἐδῶ παρόντες ὁ Στεφανᾶς, ὁ Φουρτουνάτος καὶ ὁ Ἀχαϊκός. Οἱ τρεῖς  αὐτοὶ συμπατριῶτες σας ἀναπλήρωσαν τὸ κενὸ ποὺ αἰσθάνομαι, ἐπειδὴ βρίσκομαι μακριά σας Μὲ τὴν παρουσία τους καὶ μὲ τὶς εὐχάριστες πληροφορίες καὶ εἰδήσεις ποὺ μοῦ ἔφεραν σχετικὰ μὲ τὸ ζῆλο σας καὶ τὴν ἀγάπη σας, μὲ χαροποίησαν καὶ ἀνέπαυσαν τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου. Καὶ εἶμαι βέβαιος ὅτι μὲ τὴν ἐπιστολή μου αὐτὴ ποὺ θὰ σᾶς φέρουν θὰ χαροποιήσουν καὶ σᾶς καὶ θὰ ἀναπαύσουν καὶ τὴ δική σας ψυχή. Τέτοιους ἐκλεκτοὺς Χριστιανοὺς νὰ τοὺς ἐκτιμᾶτε πολὺ καὶ νὰ ἀναγνωρίζετε τὴν ἀξία τους.

    Ἐὰν κανεὶς δὲν ἀγαπᾶ μὲ θέρμη καὶ εἰλικρινὴ ἀγάπη τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ, ἄς εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅ Κύριος θὰ ἔλθει καὶ θὰ καταδικάσει στὴν αἰώνια κόλαση κάθε χωρισμένο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Γιὰ σᾶς ὅμως τοὺς ἀγαπητοὺς μου Κορίνθιους Χριστιανοὺς εὔχομαι νὰ εἶναι μαζί σας ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι σᾶς περιβάλλω ὅλους μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ μᾶς δίδαξε καὶ τὴν ἐξαγίασε ὁ Κύριός μας, ὁ Χριστός.

 πηγὴ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ’ΜΑΤΘΑΙΟΥ-Στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καλοῦμε τοὺς ἄπιστους νὰ πιστέψουν. ὁπως ἔχετε πιστέψει κι ἐσεῖς.

www.profitilia-kormpivari.gr

 

πηγή
Άπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο 

 

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση 

τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ 

εἶναι τὸ βασικὸ καὶ θεμελιῶδες

 γεγονὸς ἐπάνω στὸ ὀποίο

 στηρίζεται 

ὁ Χριστιανισμός. Δὲν μπορεῖ νὰ λέγεται ἕνας

Χριστιανός, ἐὰν δὲν πιστεύει στὴν Ἀνάσταση 

τοῦ Χριστοῦ. Ἀὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο, 

ὅπως ἀκούσαμε σήμερα στὸ ἀποστολικὸ 

ἀνάγνωσμα, ἀναγκάζεται ὁ θεῖος Παῦλος νὰ 

τονίζει στοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἀρχαίας 

Κορίνθου τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε.

 Καὶ ἦταν πολὺ ἀναγκαῖο νὰ ἐνισχύει τὴν 

πίστη τῶν Χριστιανῶν στὴν Ἀνάσταση τοῦ

 Χριστοῦ, διότι τότε στὴν Κόρινθο 

ἐπικρατοῦσαν μεταξὺ τῶν εἰδωλολατρῶν

 ὑλιστικὲς ἀντιλήψεις περὶ τοῦ ἀνθρώπου.

 Δίδασκαν τὸ ἑξῆς ἀπαράδεκτο γιὰ 

τοὺς Χριστιανούς: «Φάγωμεν  καὶ πίωμεν,

 αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» (Α’ Κορ. ιἐ 32).

 Ἀλλὰ  ὁ Χριστιανὸς ζεῖ μὲ τὴν πίστη 

του αὐτὴ: στηρίζεται στὴν Ἀνάσταση 

τοῦ Χριστοῦ. Νὰ δοῦμε λοιπὸν  τὶ γράφει

 πρὸς τοὺς Κορίνθιους Χριστιανοὺς ὁ 

ἀπόστολος Παῦλος γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ.

   Ὅταν ἦρθα γιὰ πρώτη φορὰ στὴν

 Κόρινθο καὶ σᾶς κήρυξα τὴν  ἀλήθεια

 τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν παρέλειψα νὰ σᾶς 

ἀναπτύξω καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὴ Ἀνάσταση

 τοὺ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καθὼς

 καὶ μὲ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.

 Αἰσθάνομαι ὅμως τώρα τὴν ἀνάγκη

 νὰ σᾶς ὐπενθυμίσω ὅσα τότε προφορικὰ

 σᾶς εἶπα. Ὁταν σὰς ἀνέπτυξα προφορικά, 

μὲ πολλὴ προσοχὴ τὰ ἀκούσατε καὶ τὰ

 παραδεχθήκατε καὶ μένετε μέχρι σήμερα

 σταθεροὶ στὴν πίστη αὐτή. Ἡ πίστη ὅμως

 αὐτὴ θὰ σᾶς χαρίσει βεβαία τὴ σωτηρία,

 ἐὰν τὴ διατηρεῖτε ἀνόθευτη, ὅπως 

ἐγὼ σᾶς τὴν κήρυξα καὶ σᾶς τὴν

 παρέδωσα. Τὸ πρώτο καὶ κυριότερο

 ἀπὸ ὅλα ποὺ σᾶς δίδασκα τὸτε ἦταν αὐτὸ 

ποὺ κι ἐγὼ τὸ διδάχθηκα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν 

Κύριο, ὁ Ὁποῖος μοῦ τὸ ἀποκάλυψε. 

Ὅτι δηλαδὴ ὁ Χριστός, σύμφωνα μὲ τὶς

 προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πέθανε 

γιὰ τὶς δικές μας ἁμαρτίες καὶ τάφηκε καὶ 

τὴν τρίτη ἡμέρα ἀναστήθηκε. Σᾶς δίδαξα

 ἀκόμη ὅτι μετὰ τὴν Ἀνάσταση Του ὁ Κύριος

 ἐμφανίσθηκε στὸν ἀπόστολο Πέτρο καὶ

 ἔπειτα στοὺς δώδεκα Ἀποστόλους. 

Κατόπιν ἐμφανίσθηκε σὲ περισσότερους ἀπὸ

 πεντακόσιους ἀδελφούς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους 

λίγοι ἔχουν πεθάνει, ἐνῶ οἱ περισσότεροι 

ζοῦν ἀκόμη καὶ τώρα ποὺ σᾶς γράφω αὐτά. 

Ἔπειτα ἐμφανίσθηκε στὸν Ἰάκωβο, ποὺ

 ἔγινε ὁ πρῶτος ἐπίσκοπος τῶν Ἱεροσολύμων

 καὶ ὕστερα σὲ ὅλους  τοὺς Ἀποστόλους.

 Τελευταῖα ἀπὸ ὅλους έμφανίσθηκε καὶ 

σ’ ἐμένα τὸν εὐτελέστατο καὶ ἀνάξιο 

λόγου. Διότι ἐγὼ εἶμαι ὁ κατώτερος 

κατὰ τὴν ἀξία ἀποὺ ὅλους τοὺς 

Ἀποστόλους, καὶ δὲν εἶμαι ἄξιος

 νὰ ὀνομάζομαι Ἀπόστολος, διότι 

στὰ χρόνια τῆς ἀγνοίας μου 

καταδίωξα τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ.

 Ἐὰν τώρα εἶμαι Ἀπόστολος ἴσος 

πρὸς τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους, αὐτὸ

 ὀφείλεται στὴ χάρι τοῦ Θεοῦ. ὁ Ὁποῖος

 δὲν μὲ ἀποδοκίμασε ἀλλὰ μὲ κάλεσε

 στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα. 

Αὐτὴ ἡ πλούσια χάρι ποὺ μοῦ ἔδωσε

 ὁ Κύριος δὲν ἔμεινε χωρὶς καρποὺς

 καὶ ἀποτελέσματα. Μὲ βοήθησε ὁ

 Θεὸς καὶ κουράστικα περισσότερο 

ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους Ἀποστολους
 κηρύττοντας στοὺς ἀνθρώους τὴν πίστη 

στὸν Χτριστό. Ἀλλὰ τὸ ἔργο αὐτὸ δὲν τὸ 

ἔκανα ἐγώ, ἡ χάρης τοῦ Θεοῦ τὸ ἔκανε

 ποὺ εἶναι μαζὶ μου καὶ μὲ ἐνίσχυσε.

    Γιὰ τὸ ζήτημα ὅμως ποὺ σᾶς γράφω,

 αὐτὸ δὲν ἔχει καμιὰ σημασία. διὸτι καὶ

 ἐγὼ καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι τὸ ἴδιο 

Εὐαγγέλιο κηρύττουμε καὶ στὴν 

Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καλοῦμε τοὺς

 ἄπιστους νὰ πιστέψουν. ὁπως ἔχετε 

πιστέψει κι ἐσεῖς.

26/08/2012 πηγή Ἀρχιμ.

 ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ Ν. ΠΑΠΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

«ΒΛΕΠΕ ΟΥΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ» Μεγάλη Τρίτη

Ἀπὸ τὸν π. Παναγιώτη Γκέζο

    Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καταδίκασε κάθε μορφὴ κακίας καὶ ἁμαρτίας χρησιμοποιώντας παραβολὲς ἤ διάφορους ἄλλους τρόπους, ποτὲ ὅμως δὲν καταδίκασε τὸν συγκεκριμένο ἁμαρτωλὸ ποὺ βρισκόταν μπροστά Του ἔστω καὶ ἄν δὲν ἔδειχνε διάθεση μετανοίας. Ἀντίθετα μάλιστα, ὅταν ἔχει μπροστά Του ὁ Χριστὸς τὸ συγκεκριμένο ἁμαρτωλὸ τὸν ἀντιμετωπίζει μὲ συμπάθεια,  ἐπιείκεια καὶ πολὺ συχνὰ μὲ τρυφερότητα. Ἔτσι ἀντιμετωπίζει τὸ Ζακχαῖο, τὴν ἁμαρτωλὴ γυναίκα, τὴ Σαμαρείτιδα ποὺ δὲν ἔκανε καμιὰ δήλωση μετανοίας, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὸν πλούσιο νέο ποὺ δὲν θέλησε νὰ ἀποχωρισθεῖ τὰ πλούτη του, ὁ Χριστὸς: «ἐμβλέψας αὐτῶ ἠγάπησεν αὐτὸν» (Μαρκ.10,210) κατὰ τὸν Εὐαγγελιστὴ Μάρκο.

    Ὑπάρχει ὅμως ἕνα εἶδος ἁμαρτωλοῦ τὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς κατεδίκασε ἄμεσα καὶ προσωπικὰ, τὸν  ὑποκριτή. Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Μ. Τρίτης (Ματθ.23, 15-23) ὁ Χριστὸς κεραυνοβολεῖ τοὺς Γραμματεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς Του, ποὺ βρίσκονταν μπροστά Του ἐκείνη ἀκριβῶς τὴ στιγμή, γιὰ τὴν ὑποκρισία τους, καὶ δὲν διστάζει νὰ χρησιμοποιήσει ἐναντίον τους πολὺ βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς καὶ νὰ τοὺς  προσάψει βαρύτατες κατηγορίες.

    Ἀπὸ τὸ  εὐαγγελικὸ αὐτὸ ἀπόσπασμα φαίνεται πολὺ καθαρὰ ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν βλέπει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους νὰ βρίσκονται κοντά Του ἤ νὰ ἔχουν ὁποιαδήποτε σχέση μ’ Αὐτὸν, γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία σ’ αὐτὸ τὸ προχωρημένο στάδιο τῆς πορείας γιὰ τὴν συνάντηση μὲ τὸν  ἀναστημένο Χριστὸ μᾶς ὐπενθυμίζει ἀκόμα μιὰ φορὰ καὶ μὲ πολὺ ἔμφαση πὼς σύμφωνα μὲ τὴν ξεκάθαρη δήλωση  αὐτοῦ τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, αὐτὴ ἡ σηνάντηση μπορεῖ νὰ εἶναι δυνατὴ γιὰ τοὺς τελῶνες καὶ τὶς πόρνες ἀλλὰ εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατη γιὰ τοὺς ὐποκριτὲς.

    «Τὴ Ἁγία καὶ μεγάλη Τρίτη τῆς τῶν δέκα παρθένων παραβολῆς τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου μνείαν ποιούμεθα» λέει τὸ συναξάριο τῆς ἠμέρας. Γιατὶ ὅμως αὐτὴ ἠ «μνεία»τῆς παραβολῆς τῶν δέκα παρθένων; Ἤδη ἀπὸ τὴν πρώτη ἠμέρα τὴς Μ. Ἐβδομάδος ἔχει εἰσαχθεῖ τὸ θέμα τοῦ Χριστοῦ νυμφίου ποὺ ἔρχεται «ἐν τῶ μέσω τῆ νυκτός», ὅπως καὶ στὴν παραβολὴ τὼν δέκα παρθένων, καὶ ὅποιον βρίσκει «γρηγοροῦντα» τὸν συμπεριλαμβάνει στὸ νυμφώνα, στὴ βασιλεία Του, ἐνω ἀποκλείει ἐκεῖνον ποὺ τὸν βρίσκει «ραθυμοῦντα».

    Ὁ νυμφίος ἔρχεται πάντοτε, κάθε ἡμέρα καὶ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. Κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας ὀ Θεὸς μᾶς προσφέρει μιὰ ἀνεπανάληπτη καὶ μοναδικὴ εὐκαιρία γιὰ νὰ Τὸν πλησιάσουμε. Κάθε εὐκαιρία ποὺ χάνουμε, τὴ χάνουμε γιὰ πάντα γιατὶ ποτὲ δὲν θὰ ξαναγυρίσει. Θὰ μᾶς δοθοῦν ἄπειρες καινούργιες εὐκαιρίες, ἀλλὰ ποτὲ δὲν θὰ ξανάρθει μιὰ εὐκαιρία ποὺ χάσαμε.

    Κάποτε ὁ νυμφίος μπορεῖ νὰ ἔλθει μὲ τὴν εὐκαιρία νὰ δείξουμε εὐαισθησία στὸν ἄνθρωπο ποὺ βρίσκεται πλάι μας καὶ περνάει μιὰ δύσκολη στιγμή, κάποτε μπορεῖ νὰ ἔλθει μὲ τὴν εὐκαιρία νὰ δείξουμε κατανόηση καὶ συγακάβαση στὸν ἄνθρωπο ποὺ φέρεται ἄδικα καὶ ἄπρεπα, ἀλλὰ ἐπειδὴ τὸν πιέζει κάποια ἐσωτερική ἀγωνία, κάποτε ὁ νυμφίος μπορεῖ νὰ ἔλθει μὲ τὴν εὐκαιρία νὰ ποῦμε ἕνα καλὸ λόγο γιὰ κάποιον ἄνθρωπο ἤ σὲ κάποιον ἄνθρωπο, ἤ νὰ μὴν ποῦμε κακὸ ἐναντίον του. Κάποτε ὁ νυμφίος μπορεῖ νὰ ἔλθει μὲ τὴν εὐκαιρία νὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ ἀνθρωπιὰ ἕναν ταλαιπωρημένο πολίτη ποὺ ζητάει κάποια ἐξυπηρέτηση στὴ δημόσια ὑπηρεσία ποὺ ἐργαζόμαστε. Κάποτε ὀ νυμφίος μπορεῖ νὰ εἶναι γιὰ τοὺς γονεῖς ὁ ἔφηβος γιὸς ἤ ἡ κόρη τους ποὺ ζητάει χῶρο γιὰ νὰ ἀναπτύξει τὴν προσωπική του ταυτότητα καὶ κάποτε μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνας πατέρας ποὺ ζητάει, ἔστω ἄστοχα ἀλλὰ ἀπεγνωσμένα, τὴν ἀναγνώριση τοῦ παιδιοῦ του.

    Ὁ νυμφίος ἔρχεται μὲ ἄπειρες τέτοιες καθημερινὲς εὐκαιρίες σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ἡμέρας ἤ τῆς νύχτας ἀλλἀ τὶς πιὸ πολλές φορές «ἐν τῶ μέσω τῆς νυκτὸς» σὲ σχέση μὲ τὴ δική μας ἐγρήγορση. Ἡ νύχτα αὐτὴ δὲν εἶναι ἐκείνη ποὺ φέρνει ἡ δύση τοῦ ἡλίου ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ δημιουργοῦν τὰ τυφλωμένα μας μάτια, ποὺ μὸνο τὴν καθημερινότητα τῆς ζωῆς μποροῦν νὰ βλέπουν, ἔτσι, ποὺ νὰ περιορίζεται ἠ πραγματικότητα στὸ τί καὶ πῶς καὶ πόσο θὰ πάρουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἤ σὲ βάρος τῶν ἄλλων.

    Ὅταν εἶδε ὁ Ἡσαϊας τὴ δόξα τοὺ Θεοῦ διαπίστωσε, ὅπως καὶ κάθε ἄνθρωπος ὅταν βλέπει τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ διαπιστώνει, πόσο τραγικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ τύφλωση τῶν ἀνθρώπων ποὺ ὁ θεῖος φωτισμὸς δὲν ἔχει ἀνοίξει τὰ μάτια τους, καὶ εἶπε «τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμοῖς καὶ νοήσωσι τῆ καρδία καὶ ἐπιστραφῶσι καὶ ἰάσομαι αὐτοὺς»( Ματθ.12, 40).

    Βέβαια ὁ Χριστὸς δὲν βρίσκεται μέσα σὲ αὐτὸ τὸ ἐλάχιστο καὶ χυδαῖο μέρος τῆς πραγματικότητας, ποὺ βλέπουν τὰ τυφλωμένα μάτια τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸς πλημμυρίζει ἕνα ἄλλο τεράστιο, φωτεινὸ καὶ ὐπέροχο μέρος τῆς πραγματικότητας, τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι προσιτὴ στὸν ἄνθρωπο καὶ μπορεῖ νὰ κάνει τὴ ζωή του ἄξια νὰ τὴν ζήσει.

    «Βλέπε οὖν, ψυχή μου, μὴ τῶ ὕπνω κατενεχθῆς, ἵνα μὴ τῶ θανάτω παραδοθῆς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλειθῆς».

Πηγῆ: Ἀρχίμ. Φ. Φ. «Πρὶν καὶ μετὰ τὸ Πάσχα»    Ἐν Βάρη 10.04.2012

πηγή