Επτά Λόγοι στους Χαιρετισμούς - Ορθοδοξία και E λληνισμός

.

Δυο δώρα προσφέρουμε κάθε Παρασκευή των Χαιρετισμών στην Παναγία. Δυό υπέροχα δώρα που είναι αντάξια της Μητέρας του Θεού, της Θεοτόκου, της τιμιωτέρας των Χερουβείμ και ενδοξοτέρας των Σεραφείμ. Τα θεσπέσια αυτά δώρα είναι ο Ακάθιστος Ύμνος με τους 24 Οίκους και ο Κανόνας με τις εννέα ωδές. Και τα δυό είναι αριστουργήματα της Βυζαντινής υμνολογίας που εξαίρουν το έργο και το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο υμνογράφος στον κανόνα χρησιμοποιεί για την Παναγία τις φράσεις: «ρόδον τό ἀμάραντον , μύρον πολύτιμον , στάχυνἡ βλαστήσασα τόν θεῖον, εἴσοδος τῶν σωζόμενων, κλίμαξ , γέφυρα, ἱερόν καταφύγιον ἰσχύς καί ὄχυρωμα τῶν ἀνθρώπων, λιμήν, ἄνθος τό ἀμάραντον, τεῖχος καί ὄχυρωμα, ἄστρον ἄδυτον, τῶν ἀθλητῶν στεφάνωμα».

Ό λα αυτά χαρακτηρίζουν την ξεχωριστή θέση που έχει η Παναγία στον κόσμο της αγιότητος της Εκκλησίας. Ως Μητέρα του Θεού είναι ο μοναδικός θησαυρός του πιστού, διότι προσφέρεται για την σωτηρία του κόσμου και γι' αυτό αποκαλείται «κόσμου διάσωσμα ». Η Παναγία είναι το καταφύγιο και το λιμάνι των πιστών, διότι σ' αυτήν βλέπουν ασφάλεια και προστασία. Και στον Ακάθιστο Ύμνο αποκαλείται « ἀστήρ , ὁδηγός σωφροσύνης, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων, γῆ τῆς ἐπαγγελίας , τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας , τό στέφος τῆς ἐγκράτειας , ὄχημα πανάγιον , οἴκημα πανάριστον , ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων, σκηνή τοῦ Θεοῦ καί λόγου, ἁγία ἅγιων με ῖζον , ἀσάλευτος πύργος, τό ἀπόρθητον τεῖχος». Όλα αυτά τονίζουν το μέγιστο έργο της Παναγίας για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Η τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα των Σεραφείμ συνεχίζει το θείο έργο με τα πολυάριθμα θαύματα προς όσους προστρέχουν με πίστη και αγάπη στον Θεό.

Ιδιαίτερα ο Ακάθιστος Ύμνος είναι ευχαριστήριος Ύμνος και εγκώμιο στο πρόσωπο της Παναγίας για το μεγάλο θαύμα που έκανε το έτος 626 στην Κωνσταντινούπολη, νικώντας δυο μεγάλες στρατιές αλλοθρήσκων, τους Πέρσες και τους Αβάρους. Ο Ακάθιστος Ύμνος παρουσιάζει την βαθιά πίστη των προγόνων μας στο Θεό και στην πατρίδα. Αυτά τα δυό ήταν ενωμένα στην ψυχή του λαού του Βυζαντίου και εκφράζονται έντονα στον Ακάθιστο Ύμνο με το « Χα ῖ ρε νύμφη ἀ νύμφευτε » και « τῇ ὑπερμάχω στρατηγῷ τά νικητήρια». Μέ τό « χα ῖ ρε νύμφη ἀ νύμφευτε » παρουσιάζεται το κοσμοσωτήριο έργο της Παναγίας και με το « τῇ ὑπερμάχω στρατηγῷ » τονίζονται τα θαυμαστά γεγονότα της ιστορίας του Βυζαντίου. Τα θρησκευτικά και τα εθνικά ιδεώδη συνυπάρχουν στο λαό του Βυζαντίου. Η έννοια της θρησκείας και της πατρίδος λαμβάνουν ιδιαίτερο χώρο στη συνείδηση του λαού αυτού.

Η εθνική και η θρησκευτική συνείδηση

Ὁ Ακάθιστος ύμνος μας καλεί να μαθητεύσουμε στην ιστορία των προγόνων μας, για να ωφεληθούμε από τα διδάγματά της για τους κοινούς θρησκευτικούς και εθνικούς αγώνες τους. Οι έννοιες της πίστεως και της πατρίδος συνυπήρχαν στην συνείδηση του λαού του Βυζαντίου. Η πίστη και η ελευθερία ήταν τα μοναδικά ιδανικά των και γι' αυτά πολεμούσαν μέχρι θυσίας.

Η έννοια της πατρίδας ήταν συνυφασμένη με την έννοια της θρησκείας, διότι σ' αυτήν υπήρχαν τα ιερά και όσια της πίστεώς των. Ακόμη και οι αρχαίοι πρόγονοί μας έδιναν μία ιερότητα στην έννοια της πατρίδος και αυτό το τονίζει ο σοφός Σωκράτης: «Μητρός τέ καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁ πάντων τιμιώτερον ἐστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον...» (=Και από την μητέρα και από τον πατέρα κι όλους γενικά τους άλλους προγόνους πιο πολύτιμο αγαθό είναι η πατρίδα και πιο σεβαστό και πιο ιερό...). Ο δε στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του έγραφε: « Γλυκύτερον πρᾶγμα δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν πατρίδα καί τήν θρησκεία». Και ο Κωστής Παλαμάς γράφει με τόλμη: « Δέν ζεῖ χωρίς πατρίδα ἡ ἀνθρώπινη ψυχή».

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι στην πατρίδα εμπιστευόμαστε τη ζωή μας, τη ζωή των παιδιών μας, την τιμή μας, τα ιερά και τα όσιά μας. Γι' αυτό είναι ανάγκη να αγαπάμε την πατρίδα μας και να έχουμε εθνική συνείδηση. Διότι η εθνική συνείδηση δηλώνει κοινούς αγώνες, κοινή γλώσσα και θρησκεία και κοινές παραδόσεις.

Η εθνική και η θρησκευτική συνείδηση πρέπει να πορεύονται μαζί, όπως η ενότητα ενός έθνους και η πίστη στο Θεό, η αρετή και το θείο. Και οι δυο μαζί οδηγούν στην ομόνοια ενός έθνους. Το παρελθόν της Ελλάδος είναι λαμπρό με τις ηρωικές μορφές της που την διέκριναν από όλα τα έθνη του κόσμου. Οι ιερές παραδόσεις εξυψώνουν την εθνική συνείδηση για νέους αγώνες και θυσίες.

Η πίστη στα υψηλά ιδανικά εμπνέει το πνεύμα της άμιλλας, της ενότητας και συνεργασίας που ξυπνά τον Έλληνα από τον λήθαργο της αδιαφορίας και της ατομικής ευμάρειας. Ας ξεχάσουμε τους φανατισμούς μας, τις μισαλλοδοξίες, τις αδικίες και τα μίση που διασπούν την ενότητά μας, διότι η ελληνική ιστορία μας έχει διδάξει ότι τίποτε καλό δεν έχουμε επιτύχει με τις διχόνοιες. Όπως προέτρεπε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τους Έλληνες, «να' στε μονιασμένοι».

Ορθοδοξία και Ελληνισμός

Πάντοτε η Ορθοδοξία ήταν παράγοντας ενότητας, ειρήνης και συμφιλιώσεως των Ελλήνων, διότι κηρύττει την ελευθερία και την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Βλέπει το ανθρώπινο πρόσωπο ως εικόνα του Θεού και το σέβεται προσφέροντάς του τα υψηλά ιδανικά και τις θεανθρώπινες αξίες του Χριστιανισμού. Η Ορθοδοξία στοχεύει να δημιουργήσει ώριμους και υπεύθυνους ανθρώπους με υψηλούς σκοπούς, ώστε να συμβάλλουν για μια καλύτερη κοινωνία, η οποία να εμφορείται από τις αξίες της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αγάπης.

Ως ορθόδοξοι χριστιανοί έχουμε την προσωπική ευθύνη για ορθόδοξο και ελληνικό ήθος. Και τα δυο μαζί να συμπορεύονται και να κατευθύνουν την ψυχή του Έλληνα σε νέους αγώνες και θυσίες. Είναι αλήθεια ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό τη μεγάλη αξία της θρησκείας και της πατρίδος.

Μπορεί να αισθανόμαστε αδύναμοι μπροστά στις δυνάμεις των μεγάλων εθνών, στις υπεράριθμες στρατιές άλλων χωρών, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι 12.000 στρατιώτες που είχαν μείνει στα τείχη της Κωνσταντινούπολης με τον πατριάρχη Σέργιο και τον φρούραρχο Βώνο πολέμησαν τις μυριάδες των Περσών και των Αβάρων , που κτυπούσαν αλύπητα τα φρούρια της Κωνσταντινούπολης από ξηρά και θάλασσα. Η νίκη των βαρβάρων ήταν σίγουρη, αλλά δεν είχαν υπολογίσει την πίστη των ολιγάριθμων χριστιανών. Η Παναγία έκανε πάλι το θαύμα της και ως Στρατηγός διηύθυνε το στράτευμα, προσθέτοντας την δύναμη του Θεού και κατατροπώνοντας τις εχθρικές δυνάμεις των Περσών και των Αβάρων. Η δύναμή μας είναι η πίστη μας στο Θεό και την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία ως Υπέρμαχος Στρατηγός θα οδηγήσει την Ορθοδοξία και τη μικρή Ελλάδα και σε άλλα θαύματα, αρκεί εμείς να είμαστε σταθεροί στην πίστη και στα ιδανικά μας.

Η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός πορευόμενοι μαζί δίνουν μήνυμα και πρόσκληση στον σύγχρονο κόσμο, προσφέροντας τις παραδόσεις και την πνευματική κληρονομιά της. Πάντοτε η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός υπήρξαν ενωμένοι και αυτό δηλώνεται με την σφραγίδα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Είναι οι δυό όψεις του αυτού νομίσματος.

Η κρίση των αξιών

Σήμερα ζούμε σ' έναν κόσμο που η ελληνική κοινωνία απειλείται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και συγχρόνως διέρχεται κρίσεις, από τις οποίες κινδυνεύει να χάσει την ταυτότητά της. Ξεκινά από τη κρίση των αξιών και των ιδεολογιών και φθάνει μέχρι την κρίση του ανθρωπισμού, της ηθικής, της οικογένειας και της παιδείας. Αυτό που κυριαρχεί περισσότερο είναι η κρίση των ηθικών αξιών, από την έλλειψη της αγάπης και της προσφοράς. Ακόμη ένας αφανής κίνδυνος είναι η κρίση των συνειδήσεων των ανθρώπων, που νεκρώνονται εξαιτίας του ατομισμού και της μοναξιάς.

Σήμερα η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός δίνουν την δική τους μαρτυρία σε όλο τον κόσμο, προβάλλοντας τις πνευματικές τους αξίες στο δυτικό τρόπο ζωής, ο οποίος αποχαυνώνει το ανθρώπινο πρόσωπο και προξενεί μία νέα απαξία, του μηδενισμού και της στείρας λογικής. Η μεν Ορθοδοξία εκτός από μία μυστηριακή εκκλησιολογική ενότητα, δημιουργεί ένα συγκροτημένο άνθρωπο με ορθόδοξο ήθος. Ο δε Ελληνισμός με τον πολιτισμό του προσφέρει ένα κοινωνικό γίγνεσθαι στο σημερινό άνθρωπο, για να ξεφύγει από το λαβύρινθο των αδιεξόδων που μαστίζουν την κοινωνία. Η Ορθοδοξία προβάλλει τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό, ο Ελληνισμός την ακρόπολη των αξιών, την Δημοκρατία με όλα τα υγιή στοιχεία της. Η Ορθοδοξία με την λατρεία της ενώνει τον πιστό με τον Θεό, για να νικήσει τις δυνάμεις της αμαρτίας και να τον οδηγήσει πλέον στη θεία ζωή του καινού κόσμου του Θεού. Ο Ελληνισμός προβάλλει την αρετή του Σωκράτη, την ηθική του Πλάτωνα, την ανδρεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα υψηλά ιδανικά σοφών ανδρών. Και σήμερα υπάρχουν πολλοί που επιβουλεύονται την ακεραιότητα της Ελλάδος, προσβάλλοντας την εθνική συνείδησή μας με το να αλλοιώνουν την ελληνική Ιστορία (όπως με την ονομασία της Μακεδονίας των Σκοπίων). Επίσης εσωτερικοί εχθροί που προσβάλλουν το ορθόδοξο φρόνημα του Ελληνικού λαού, προβάλλοντας ξενόφερτα πρότυπα ζωής, ιδέες και δοξασίες άλλων χωρών. Προσπαθούν με όλα αυτά να μειώσουν την δύναμη της Ελλάδος και να δεσμεύσουν την ελευθερία της πίστεως του λαού. Στην Ελλάδα γεννήθηκαν ο λόγος και η ελευθερία και η Ελλάδα μεγαλούργησε γιατί πίστευε σε υψηλά ιδανικά και αξίες που την διέκριναν από τις άλλες χώρες του κόσμου. Και σήμερα, αν αγαπάμε την πατρίδα και την Ορθοδοξία μας, είναι ανάγκη να υψώσουμε την φωνή μας τόσο σε ξένους επιβουλείς όσο και σ' εκείνους που ζητούν να σκλαβώσουν την θρησκευτική πίστη μας είτε σε μια ταυτότητα ή σε ξενόφερτες παραθρησκείες και αιρέσεις που αλλοιώνουν την ορθόδοξη ελληνική παράδοση. Και πάλι η Παναγία θα κάνει το θαύμα της για να μας προστατέψει από εχθρούς, όπως την εποχή εκείνη, αρκεί η πίστη στον Θεό να είναι δυνατή και σταθερή.

πηγή

ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΘΕΙΣΜΟΣ - ΠΑΤΗΡ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΖΑΦΕΙΡΗΣ

πηγή

Τι είναι ο Νεοσατανισμός Του Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ Ζαφείρη

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τις λαϊκές μορφές του Σατανισμού (μάγια, ξόρκια, φυλαχτά…), δηλαδή τις εκδηλώσεις της λευκήςλεγομένης μαγείας, η οποία θεωρείται από τους οπαδούς και διαχειριστές της καλή, διότι, κατά τα λεγόμενά τους, θέλει να βοηθήση τον άνθρωπο στα αδιέξοδά του (να βρη πρόσωπα, πράγματα, το μέλλον). Να, λένε, δεν κάνει αιματηρές τελετές και θυσίες. Είναι αναίμακτη.

Α) Μορφές της «λευκής» αυτής -γνωστής- μαγείας, με τις οποίες έρχεται αρχικά στα πρώτα στάδια σε επαφή ο Νεοσατανισμός, τις εγκρίνει και τις χρησιμοποιεί για τους περαιτέρω σκοπούς του, είναι:

Η ΟΝΕΙΡΟΜΑΝΤΕΙΑ, δηλαδή η πρόγνωση του μέλλοντος, η οποία στηρίζεται στην ερμηνεία των ονείρων! Φαίνεται ότι έχει περισσότερο λαϊκό χαρακτήρα, δεν παύει όμως να εξασκείται και από ειδικούς ονειρομάντεις. Υπάρχει και ειδικό βιβλίο ακόμα, ο ονειροκρίτης, όπου περιέχονται με αλφαβητική σειρά πράγματα που μπορεί να δη κανείς στο όνειρό του και η αντίστοιχη ερμηνεία τους. Οι Χριστιανοί πάντως δεν πιστεύουν στα όνειρά τους, αλλά στο Ευαγγέλιο.

Η ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΑ, δηλαδή η επίκληση των ψυχών των νεκρών για επικοινωνία με τους ζωντανούς, ώστε εξ αυτής της επικοινωνίας να μάθουν οι ζωντανοί το μέλλον ή άλλα άγνωστα μηνύματα και πράγματα. Σαφώς τα εμφανιζόμενα σε τέτοιες επικλήσεις πνεύματα δεν είναι των νεκρών αλλά μετασχηματισμοί δαιμονίων.

Η ΟΙΩΝΟΣΚΟΠΙΑ. Είναι ο κλάδος της μαγείας που συνίσταται στην παρατήρηση και ερμηνεία του πετάγματος ή της κραυγής των πτηνών αλλά και κάθε φυσικού φαινομένου (λ.χ. αστραπών, κεραυνών, θροΐσματος φύλλων…) για την πρόβλεψη του μέλλοντος. Αρχαία μαγική πρακτική.

Η ΑΕΡΟΜΑΝΤΕΙΑ, δηλαδή η μαντεία από την παρατήρηση του αέρα και των διαφόρων μετεωρολογικών φαινομένων.

Η ΑΣΤΡΟΜΑΝΤΕΙΑ Ή ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ. Πρόκειται για την εμπειρική μελέτη των κινήσεων των πλανητών, των αστέρων, της σελήνης, με την παραπλανητική αντίληψη ότι αυτή η μελέτη μπορεί να αποκαλύψη στοιχεία για τη ζωή και τον χαρακτήρα των ανθρώπων και να βοηθήση στην πρόβλεψη του μέλλοντος. Δυστυχώς πολλοί εκ των μελών της Εκκλησίας δεν ξεκινούν τη μέρα τους χωρίς να διαβάσουν το ωροσκόπιο. «Ο Νόμος ησθένησεν, αργεί το Ευαγγέλιον»!

Η ΡΑΒΔΟΣΚΟΠΙΑ. Είναι ο εντοπισμός υπόγειων πηγών, υδάτων, μετάλλων ή ακόμα θαμμένων θησαυρών κλπ. από άτομα που ισχυρίζονται ότι έχουν υψηλή ραδιαισθησία με τη βοηθητική χρήση ράβδου ή εκκρεμούς.

Η ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΜΑΝΤΕΙΑ, δηλαδή προβλέψεις και θεραπείες με τη βοήθεια κρυστάλλων που έχουν μαγικές ιδιότητες. Προσοχή δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στις πέτρες και τα μέταλλα, τα άψυχα και απρόσωπα, αλλά στο ζωντανό και προσωπικό Θεό.

Η ΧΕΙΡΟΜΑΝΤΕΙΑ, που είναι η μελέτη του χαρακτήρα κάποιου ή και η πρόβλεψη για το μέλλον με βάση την παρατήρηση των γραμμών στο εσωτερικό του χεριού του. Κάτι αντίστοιχο είναι και η ΠΟΔΟΜΑΝΤΕΙΑ.

Η ΚΑΘΡΕΠΤΟΜΑΝΤΕΙΑ. Πρόβλεψη του μέλλοντος, αναζήτηση απολεσθέντων αντικειμένων, επηρεασμός προσώπων και επικοινωνία με τα πνεύματα. Τα πνεύματα «ομιλούν», μπαινοβγαίνουν, μέσα από τους καθρέπτες.

Η ΑΥΓΟΜΑΝΤΕΙΑ, εξέταση του σχήματος των αυγών, των σχημάτων που έχουν επάνω τους από φυσικού τους και του περιεχομένου των αυγών, καθώς επίσης και μαγικές πράξεις με το ασπράδι του αυγού, για την εξακρίβωση του μέλλοντος ή τον επηρεασμό προσώπων.

Η ΚΑΦΕΜΑΝΤΕΙΑ, δηλαδή η υποτιθέμενη πρόβλεψη του μέλλοντος με την παρατήρηση του υπολείμματος (κατακάθι) του καφέ στη βάση και τα τοιχώματα του φλιτζανιού, ή των φυσαλίδων του (φουσκάλες). Σαφώς ούτε γι’ αστεία δεν πρέπει οι Χριστιανοί να ασχολούνται με το φλιτζάνι. Είναι ένοχο και έρχονται χωρίς να το καταλάβουν σε επαφή με τη μαγεία. Όπως και με όλα τα προηγούμενα. Ποτέ δεν ρωτάμε τον διάβολο! Να μας πη τι; Ξέρουμε από τον λόγο του Χριστού μας ότι είναι «ψεύστης και ο πατήρ του ψεύδους» (Ιω, η’ 44). Κάτι ανάλογο είναι και η ΤΕΪΟΜΑΝΤΕΙΑ (μαντεία με τη μελέτη φύλλων τσαγιού).

Η ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΕΙΑ, δηλαδή η διατύπωση προβλέψεων για το μέλλον με βάση την τυχαία σειρά, τοποθέτηση των τραπουλόχαρτων και τους συνδυασμούς που αυτή επιτρέπει. Με βάση το βιβλίο του αειμνήστου αρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, Οι 52 δαίμονες της χαρτοπαιξίας, (εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου», Αθήναι 1979), τα γράμματα, οι αριθμοί, τα σχήματα, τα χρώματα των χαρτιών της τράπουλας έχουν μαγικό χαρακτήρα, όπως και η προέλευσή της. Δυστυχώς σήμερα σχεδόν σε κάθε σπίτι υπάρχει η τράπουλα, με την οποία ασχολούνται μικροί και μεγάλοι, χάριν παιχνιδιού, συνηθίζοντας έτσι σιγά-σιγά και σε άλλες χρήσεις της, όπως συμβαίνει και μεταξύ μαθητών, ή μέσω υπολογιστού με τις λεγόμενες «πασιέντζες».

Κάτι ανάλογο είναι και οι κάρτες ΤΑΡΩ, είδος τράπουλας με 78 «απόκρυφες» συμβολικές παραστάσεις που αντιστοιχούν σε ιδιότητες του θείου και στις ανθρώπινες σχέσεις (Αρχιμ. Χριστοφόρου Τσιάκκα, Λεξικό Αιρέσεων, σελ. 986-7).

Η ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ είναι η άσκηση μαγείας και πνευματισμού με μαγικά φίλτρα, «φαρμάκια», προερχόμενα κυρίως από βότανα. Πρόκειται για αρχαία μορφή μαγείας που την καταδικάζει ρητά και κατηγορηματικά η Αγ. Γραφή, τόσο στην Π. Διαθήκη όσο και στην Καινή.

Η ΓΟΗΤΕΙΑ Ή ΓΗΤΕΙΑ. Είναι η μαγική τέχνη με ξόρκια, λόγια, «προσευχές», που αποσκοπεί στην πρόκληση ή αποτροπή ενός κακού ή την ερωτική έλξη.

Η ΟΡΑΜΑΤΟΜΑΝΤΕΙΑ, δηλαδή η πρόβλεψη του μέλλοντος μέσω οραμάτων ή η αποκάλυψη «θείων μηνυμάτων» από ανθρώπους που ευρισκόμενοι σε έκσταση βλέπουν οράματα. Κάπου εδώ ανήκουν και οι λεγόμενες «φωτισμένες». Το όραμα σημειωτέον διαφέρει από το όνειρο, διότι αναφέρεται αποκλειστικά στο μέλλον. Εμείς ως Χριστιανοί οφείλουμε να αδιαφορούμε για όλα αυτά, διότι, όπως λέγει και η Γραφή, «πολλούς επλάνησαν τα ενύπνια» (Σ. Σειρ. λδ’ 7) και ο διάβολος «μετασχηματίζεται και εις άγγελον φωτός» (Β’ Κορ. ια’ 14) και μπορεί να πλανηθούμε.

Η ΠΥΡΟΒΑΣΙΑ. Θεωρείται βάσιμα ότι η ικανότητα να περπατά κάποιος ξυπόλυτος πάνω στα κάρβουνα και να μην καίγεται προέρχεται από δαιμονική επίδραση^[1].

Η ΥΠΝΩΣΗ. Η αποκοίμιση κάποιου με τεχνικά μέσα, λόγους-μουσικές, μάλιστα δε στην περίπτωση της υπνωτικής έκστασης, ώστε αυτός να μη βλέπη την αλήθεια, να μην έχη σαφή αντίληψη της πραγματικότητος ή να περιπίπτη σε ονειρική κατάσταση. Αν δεν προέρχεται πάντοτε 100% από δαιμονική ενέργεια, πάντως την εκμεταλλεύεται ο πολυμήχανος εχθρός μας. Την χρησιμοποιούν οι δάσκαλοι της yoga και οι φακίρηδες του βουδισμού.

Β) Επίσης γνωρίζαμε και γνωρίζουμε και την μαύρη μαγεία, την αιματηρή, με τις θυσίες ζώων ή ανθρώπων, με τη χύση και πόση αίματος. Αυτό το είδος της μαγείας, λένε πάλι οι δικοί της άνθρωποι, κάνει μόνο κακό. Είναι, για παράδειγμα, ο τελετουργικός σατανισμός της Αφρικής, ο σατανισμός των κλειστών σατανιστικών οργανώσεων, όπως είναι η «εκκλησία» του Σατανά στην Αμερική, των σατανιστικών ομάδων που ανακαλύφθηκαν κι εδώ στην Ελλάδα, παλιά στην Παλλήνη, αλλά και πρόσφατα σε άλλα μέρη της πατρίδος μας.

Γ) Ο Νεοσατανισμός, είναι τα αρχαία και διαχρονικά αυτά φαινόμενα σε νέα έκδοση. Είναι ο ίδιος «λέων, ο ωρυόμενος και ζητών τίνα καταπίη» (Α’ Πέτρ. ε’ 8), «ο πατήρ του ψεύδους» (Ιω. η’ 44), «ο πλανών την οικουμένην» (Αποκ. ιβ’ 9), «ο ανθρωποκτόνος» (Ιω. η’ 44) διάβολος, ο οποίος μέσα από νέα κανάλια, με σύγχρονα μέσα, παρασύρει τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους νέους, στην πλάνη, την αμαρτία, την απώλεια. Είναι το κακό σήμερα. Το δαιμονικό πνεύμα ειδικά για νέους, το οποίο σταδιακά οδηγεί τα θύματά του από τα απλά στα σύνθετα, από τα αναίμακτα στα αιματηρά, από τα κανάλια της μουσικής, της τηλεοράσεως, της ψυχαγωγίας, των ανατολικών πολεμικών τεχνών στη λίμνη της μαύρης ομάδας και της μαύρης «λειτουργίας». Οπωσδήποτε δεν φτάνουν όλα τα παιδιά και όλοι οι νέοι εκεί. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος, και κανείς γονιός δεν θα’ θελε να γίνη το παιδί του ένα ακόμη θύμα του Σατανισμού.

Πηγή:  Αρχιμ. Σεραφείμ Τ. Ζαφείρη, Αντιμέτωποι με τον Νεοσατανισμό, εκδ. Ο Σωτήρ, 2006.Αναδημοσίευση από: http://www.im-glyfadas.gr/01/01/01010085.asp

 

---

1. Πρβλ. Αρχιμ. Χαραλ. Βασιλοπούλου, Τα αναστενάρια, εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου».

πηγή

ΑΒΕΒΑΙΗ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΟΣΩΝ ΠΑΡΟΥΝ ΕΚΟΥΣΙΑ ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ Αρχ. Σεραφείμ Ζαφείρης

πηγή

Με βάση το (Β΄ Θεσ. β΄ 1-12) & το  (Αποκ. ιγ΄ 1-18).

Α] Αλήθεια, πως χαρακτηρίζεται ο Αντίχριστος από την Αγία Γραφή;

Ο Αντίχριστος ονομάζεται από τον Απόστολο Παύλο ως «ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον θεόν ή σέβασμα, άνομος». Η αποκάλυψη τον ονομάζει «θηρίον» (Αποκ. ιγ΄ 18).

Ο αντίχριστος πέραν πάσης αμφιβολίας θα είναι άνθρωπος. Θα έχει μέσα του «πάσαν την ενέργειαν του σατανά» (Β΄ Θεσ. β΄ 9) και θα ενεργεί με τη δύναμή του τέρατα και σημεία ψεύδους με κάθε αδικία και απάτη (Β΄ Θεσ. β΄ 11). Θα είναι οπωσδήποτε άνθρωπος, γεμάτος όμως από εωσφορική αλαζονεία, ικανότητα, πονηρία και κακία και για ένα άλλο λόγο: προτύπωσή του έχει τον Ναβουχοδονόσορα, που κι αυτός χαρακτηριζόταν από τον ίδιο εγωϊσμό, και θα προσπαθήσει να μιμηθεί τον Χριστό, στην επί γης διαδρομή του. Για το σκοπό αυτό «έδωκεν αυτώ ο δράκων την δύναμιν αυτού και τον θρόνον αυτού και εξουσίαν μεγάλην» (Αποκ. ιγ΄ 2 και Β΄ Θεσ. β΄ 9).

Ως άνθρωπος ο αντίχριστος θα προσπαθήσει: να καταργήσει κάθε λεγόμενο θεό και σέβασμα, να θρονιασθεί σε κάποιο χριστιανικό ναό, δηλ.να λατρευθεί και να προσκυνηθεί ως θεός, ακόμη κι από χριστιανούς. (Β΄ Θεσ. β΄ 4). Θα ανατρέψει τις παραδοσιακές λατρείες και θρησκείες, όπου γης, που θα κρατούν ακόμη οπαδούς και δε θα τους αφήνουν να δέχονται αυτόν.

Η συγκέντρωση στα χέρια του κάθε εξουσίας και μάλιστα ιερατικής – θρησκευτικής φανερώνει επί πλέον την ανθρώπινη προσωπικότητά του, την δράση της οποίας τώρα εμποδίζει το «κατέχον» (Β΄ Θεσ. β΄ 6), όπως πάλι λέγει ο απόστολος Παύλος. Το εμπόδιο αυτό, σύμφωνα με την άποψη πολλών ερνηνευτών και αγίων πατέρων, ήταν τότε μέν η ρωμαϊκή εξουσία, τώρα δε είναι η ύπαρξη προφανώς των εθνικών κρατών και των επί μέρους θρησκειών ή των ορθοδόξων κρατών. Δηλ. η παγκοσμιοποίηση και η εξ αυτής προερχομένη πανθρησκεία δεν ήλθαν ακόμη στο προσκήνιο πλήρως και τελείως και γι αυτό  δεν ευοδώνεται ακόμη ο ερχομός του αντιχρίστου.

Όπως αναφέρεται και παραπάνω βασικός στόχος του είναι να προσπαθήσει να αποδείξει ότι είναι θεός (Β΄ Θεσ. β΄ 4), διότι κατέχει μέσα του και αυτός το σύμπλεγμα της κατωτερότητας του δράκοντος, δηλ. του σατανά, που τόχει μεγάλο καημό να προσκυνείται ως θεός (Ματθ. δ΄ 8 – 10) [το είπε ήδη στο Σαραντάριο όρος στον Κύριο και Θεός μας Ιησού], και να στήσει το θρόνο του υπεράνω των νεφελών του ουρανού και να γίνει όμοιος με τον Ύψιστο. 

Προς τούτο, δηλ. τη θεοποίησή του,  θα επιτελέσει τρία εντυπωσιακά θαύματα ταχυδακτυλουργικού χαρακτήρα: θα κατεβάσει φωτιά από τον ουρανό  (Αποκ. ιγ΄ 13), όπως ο προφήτης Ηλίας, {άρα είναι άνθρωπος}  θα φτιάξει εικόνα του – άγαλμα, {άρα είναι άνθρωπος} και θα της δώσει φωνή (Αποκ. ιγ΄ 15), κάποιος τέλος, θα τον πληγώσει, {άρα είναι άνθρωπος} και η πληγή του θα κλείσει με σατανικό θαύμα (Αποκ. ιγ΄ 3).

Πολύ χαρακτηριστικό είναι και το χάραγμα του αντιχρίστου, το λεγόμενο 666, το οποίο είναι αριθμός ανθρώπου, δηλ. το άθροισμα των αριθμών που υποδηλώνονται από τα γράμματα [με την ελληνική αλφάβητο] που θα συναποτελούν το όνομά του και που θα είναι όνομα ανθρώπου  (Αποκ. ιγ΄ 18).

Β] Πότε θα εμφανισθεί ο Αντίχριστος;

Πρώτα θα έλθει η αποστασία (Β΄ Θεσ. β΄ 3), λέγει ο απόστολος Παύλος. Θα ψυγεί η αγάπη των πολλών. Θα έχουμε έκλυση ηθών «εν εσχάταις ημέραις» (Β΄Τιμ. γ΄ 1-9). Πρίν όμως από την  αποστασία, από τη θάλασσα της οποίας θα ξεβρασθεί ο αντίχριστος, το θηρίον δηλαδή, «ήδη το μυστήριον της ανομίας ενεργείται εν τω κόσμω» (Β΄ Θεσ. β΄ 7). Στα υπόγεια των λεσχών και των στοών εξυφαίνεται εδώ και αιώνες από σατανιστές και δαιμονόπληκτους μυστικά ένα σχέδιο ανατροπής του θείου θελήματος. Ένα σχέδιο απομειώσεως του λόγου του Θεού, παρανομίας, άρνησης των εντολών πάνω στην πράξη, συκοφάντησης της ηθικής και οικογενειακής ζωής, της Εκκλησίας και των ηθικών προτύπων, ενός ξεχαρβαλώματος στη διασκέδαση και στα θεάματα, μιας εξαχρείωσης και ισοπεδώσεως των πάντων. Αυτό είναι το μυστήριο της ανομίας. Η ρίζα από την οποία θα αναφανεί η αποστασία και θα βγεί ο αντίχριστος.

Από την άλλη μεριά στις μέρες μας τονίζεται σε απόλυτο βαθμό η αξία της ανθρώπινης θέλησης, η αγιότητα του Εωσφόρου, η προσωπική άποψη, ο ατομικός σεξουαλικός προσανατολισμός, ο αυτοπροσδιορισμός, η αυτοπεποίθηση και η επένδυση στην ικανότητα του ανθρώπου, η αξιοποίηση των ανενέργητων δήθεν πλευρών του εγκεφάλου κλπ. Βασικό σύνθημα της Νέας Εποχής είναι η θεοποίηση του ανθρώπου. «Κάνε ό,τι θέλεις και πίστευε ό,τι θέλεις, αρκεί να μη απολυτοποιείς αυτό που κάνεις και να μη κατηγορείς αυτό που κάνουν ή πιστεύουν οι άλλοι». Αλήθειατελικά και θεός δεν υπάρχουν. Η αλήθεια είναι μέσα στον κάθε άνθρωπο και θεός είναι ο άνθρωπος. Αυτά είναι η βάση και ο πυρήνας του μυστηρίου της ανομίας, το οποίο στις μέρες μας είναι η Ν. Εποχή.

 Τι θα είναι το χάραγμα του αντιχρίστου και γιατί θα δοθεί;

Το χάραγμα του αντιχρίστου, το γνωστό ως 666, θα είναι το σήμα κατατεθέν του πονηροτάτου αυτού ανδρός, η συμπύκνωση του βεβήλου ονόματός του, το οποίο βεβαίως το γνωρίζει ο Θεός, το όνομά του δηλαδή, αλλά δεν επέτρεψε να γραφεί ξεκάθαρα στην Αγία Βίβλο. Συνδέεται άμεσα το χάραγμα αυτό με τη σύγχρονη τεχνολογία και την διακίνηση του χρήματος, τις δοσοληψίες και την ασφάλεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος των τραπεζών  (Αποκ. ιγ΄ 16-17), όπως ακριβώς υπήρχαν και στην Π. Διαθήκη οι δόσεις της υποταγής των γύρω από το Ισραήλ φόρου υποτελών λαών και ήταν 666 σίκλοι πολυτίμου μετάλλου.

Το χάραγμα αυτό που θα δοθεί στο μέτωπο ή στο δεξί χέρι, {πολλοί λένε ότι μας παραπέμπει στην ακύρωση της πίστεως – αληθείας [στο κεφάλι] και της πρακτικής αρετής [στο χέρι] ή στο να μη μπορούμε να σκεφθούμε κατά Θεόν και εν μετανοία και να κάνουμε το σταυρό μας…} θα αποτελεί άμεση αναγνώριση της κυρίαρχης θέσης του αντιχρίστου στη ζωή μας και στις βασικές μας ανάγκες και έμμεση δήλωση υποταγής σ΄ αυτόν. Σημειωτέον ότι δε θα είναι ένα απλό νόμισμα, το οποίο κάποια στιγμή το απομακρύνεις από πάνω σου Πρβλ. «τίνος ή εικών αύτη και η επιγραφή; Ρωτάει ο Κύριος… «Καίσαρος», απαντούν οι πειράζοντες. «Απόδοτε ουν τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Λουκ. κ΄ 24-25). Εδώ τι θα αποδώσουμε; Το κεφάλι μας ή το χέρι μας; Δε θα μπορούμε και να τα κόψουμε… Απλούστατα πίστη και υποταγή θα δίνουν όσοι πάρουν το χάραγμα, συνδυασμένο πάντοτε με το εκβιαστικό δίλημμα ζωή με χάραγμα ή θάνατος από πείνα.

Βασικότατο σημείο εν προκειμένω το οποίο αναφέρεται στην Ιερά Αποκάλυψη είναι ότι της λήψεως του χαράγματος, η οποία τυπικά θα είναι προαιρετική, θα προηγηθεί η «προσκύνησις του θηρίου» (Αποκ. ιγ΄ 15). Η προσκύνηση είναι θρησκευτική και λατρευτική πράξη. Αναφέρεται πάντοτε στο Θεό. «Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις…», λέγει η Δευτέρα μεγάλη εντολή του δεκαλόγου. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσω καίριο πράγμα είναι για την προσωπική, την πνευματική και την αιώνια ζωή ενός εκάστου, η λήψη του αντιχρίστου χαράγματος. Για τούτο και επικρέμανται φοβερές ποινές, αιώνιες και βασανιστικές, σε όσους εκουσίως θα παραλάβουν το χάραγμα.

Κι όχι μόνο αυτό. Θα συμβεί και κάτι άλλο: Μετά από τη θεραπεία «εκ της πληγής του θανάτου του θηρίου», την οποία θα θαυμάσει όλος ο κόσμος, «θα προσκυνήσουν <τω δράκοντι τω δεδωκότι την εξουσίαν τω θηρίω»(Αποκ. ιγ΄ 3-4). Χώρια δε που οι προσκυνήσεις του θηρίου θα δίνουν και θα παίρνουν με την υποκίνηση μάλιστα και του ψευδοπροφήτη  (Αποκ. ιγ΄ 12).…Αλήθεια, ποιος άραγε είναι ο «δράκων»; Ξεκάθαρα είναι ο Σατανάς.

Δεν παίρνεις απλά ένα νούμερο, ένα αριθμό, ένα λαχνό με μια σφραγίδα, αλλά κολλάς πάνω στο σώμα σου ανεξάλειπτα το όνομα ενός προσώπου που θα λατρεύεται ως θεός επί γης και θα θρονιασθεί και σε χριστιανικό ναό, θα έχει απαιτήσεις λατρευτικής συμπεριφοράς εκ μέρους μας και θα βρίσκεται στον αντίποδα του Χριστού. Πως τότε στους διωγμούς είχαν θεοποιήσει το πρόσωπο του αυτοκράτορα… Πως επί Στάλιν έλεγαν προσευχές και άλλα στον «πατερούλη»…. Πως προσκυνούσαν και έκλαιγαν κατά παραγγελία και με την απειλή φυλακίσεως στο θάνατο του βορειοκορεάτη ηγέτη. Ακόμη χειρότερα θα γίνει με τον αντίχριστο. Τρις χειρότερα. Θα αποτελεί η όλη στάση των χαραγμένων ωμή ανατροπή του βαπτίσματος.

Γ] Ποίοι θα αποδεχθούν τον αντίχριστο και γιατί;

Ο απόστολος Παύλος το λέγει καθαρά. Θα πάνε με τον αντίχριστο, τον πλάνο και απατεώνα, όσοι δεν δέχθηκαν {ας το πούμε απλά} σε «καιρό ειρήνης» και όχι στα δύσκολα εκείνα χρόνια, την αλήθεια και τη χάρη του Θεού, ενώ τους προσφέρθηκε. Όσοι αγάπησαν το ψέμα και χειροκρότησαν την αδικία. Αυτοί, όχι από άγνοια ή συναρπαγή ή φόβο, αλλά από υπολογισμό και επίγειο συμφέρον παραδέχθηκαν την υπεροχική θέση του αντιχρίστου στη ζωή του κόσμου, θέση θεϊκή και καθοριστική κι αφού μέσα τους νωρίτερα καυτηρίασαν τη συνείδησή τους μη δεχόμενοι την αλήθεια του Ευαγγελίου (Β΄ Θεσ. β΄ 10-12).  

Σ΄ αυτούς παραχώρησε ο Θεός πνεύμα πλάνης, δηλ. τους εγκατέλειψε η θεία χάρις, με αποτέλεσμα να παρασυρθούν, να μη πιστεύσουν στο Χριστό, να πλανηθούν, να πεισθούν σατανικά για τη δήθεν θεότητα του αντιχρίστου, να κατακριθούν και να χαθούν.

Μέσα στην Αγία Γραφή «οι θεοί των εθνών» καλούνται και είναιδαιμόνια, η πλεονεξία καλείται ειδωλολατρία (Κολ. γ΄ 5) και η φιλαργυρία έχει απρόβλεπτες πνευματικές συνέπειες και σε βγάζει από την πίστη (Α΄Τιμ.  στ΄ 10) το χρήμα μαμωνάς και κύριος [«ου δύνασθε δυσίν κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. στ΄ 24)], η κοιλία καλείται θεός από τον απόστολο Παύλο, για χάρη δε του ψευδοθεού αυτού πολλοί καθίστανται «εχθροί του σταυρού» (Φιλ. γ΄ 18- 19). Όλα αυτά λοιπόν τα έχει το κίνημα του αντιχρίστου και βουλιάζουν μέσα σ΄ αυτά και οι οπαδοί του ή μάλλον αυτά προτάσσουν έναντι του σταυρού και της θυσίας του Χριστού.

Θα είναι μάλιστα τόσο δύσκολα τα πράγματα τότε και μπερδεμένα ώστε θα χρειασθεί σοφία πραγματική και αγιοπνευματική για να μη πλανηθεί ο κόσμος. Τούτο προϋποθέτει αισθητήρια γυμνασμένα στην ευσέβεια και στην αρετή. Θα κινδυνεύσουν και οι εκλεκτοί. Η αντοχή και η υπομονή των αγίων θα χτυπήσει κόκκινο. Θα χρειασθούν μάλιστα και οι δύο προφήτες Ηλίας και Ενώχ για να αποκαλύψουν κυρίως στις εκκλησίες τον παραπλανητικό ρόλο που παίζει αυτό το τέρας που λέγεται αντίχριστος (Αποκ. ια΄ 3, 7-10).

Αυτούς δε που θα δεχθούν τον αντίχριστο και τα σύνεργά του όλα και θα πιάσουν τόπο οι μεθοδείες του θηρίου, ο Παύλος τους ονομάζει «απολλυμένους» (Β΄ Θεσ. β΄ 10), δηλ. χαμένους και προορισμένους να χαθούν. Ο άγιος Ιωάννης μάλιστα ο Ευαγγελιστής στην Αποκάλυψη, όπως προαναφέραμε, μιλάει πολύ αυστηρά και τους στέλνει στην κόλαση «εις αιώνας αιώνων» ανεπιστρεπτί (Αποκ. ιδ΄ 9-11).

Δ] Δεν θα υπάρχει δυνατότητα μετάνοιας για τους χαραγμένους;

Είναι αλήθεια ότι η Αγία Γραφή ομιλεί εν προκειμένω με χαρακτηριστική αυστηρότητα, χωρίς να αφήνει περιθώρια μετανοίας. Και αλλού υπάρχουν στιγμές μέσα στην ιερά Βίβλο που η τιμωρία του Θεού είναι καίρια, απότομη, αποφασιστική, κάθετη… Θεωρητικά, ως υπόθεση εργασίας, θα λέγαμε, δεν θα μπορούσε κάποιος να μετανοήσει; Να καταλάβει ότι έκανε λάθος και να ζητήσει συγγνώμη; Όπως κι ο απόστολος Πέτρος; Σίγουρα, Ναι. Αλλά ο Ιούδας αυτοκτόνησε. Έπαθε τόσο μεγάλη ζημιά και έδωσε τόσο μεγάλα δικαιώματα στον διάβολο, που δεν μπόρεσε να γυρίσει πίσω. Πρόδωσε τον Χριστό για ένα τόσο ευτελές θέμα! «Εισήλθε ο Σατανάς στην καρδιά του»! (Λουκ. κβ΄ 3). Υποκρισία, κοροϊδία και συμφέρον. Είδε αλλιώς τον Χριστό και τον είδε έτσι από μικροσυμφέροντα. Δεν τον αγάπησε. «Όποιος δεν αγαπάει τον Χριστό, μαράν αθά» (Α΄Κορ. ιβ΄ 22). Χάνεται, αφορίζεται. Ο Ιούδας αγάπησε μόνο τον εαυτό του και παραδέχτηκε απλά την αθωότητά του Χριστού, ενώπιον των σταυρωτών του… 

Πως όμως λέγεται αυτό το αμάρτημα; Να βλέπεις διαστρεβλωμένα τον Χριστό; Να βλέπεις τα θαύματα και όλα τα έργα Του και να τα αποδίδεις αλλού, γιατί δεν μπορείς να τα ανατρέψεις με το διάλογο; Αυτό ακριβώς είναι το αμάρτημα της βλασφημίας του αγίου Πνεύματος! Αμάρτημα ασυγχώρητο! (Ματθ. ιβ΄ 31). Είναι τόσο μεγάλη η ζημιά που παθαίνει ο άνθρωπος που δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Αυτό δεν είναι και το αμάρτημα των Εβραίων μέχρι σήμερα; Ρωτάνε μεταξύ τους και απαντάνε: «Ήρθε; [ενν. ο Μεσσίας] Δεν ήρθε, απαντάει ο άλλος. Θα έρθει, ξαναλέει ο πρώτος». Γι αυτό και αποδοκιμάσθηκαν.

Στον Άδη πίστεψαν όλοι; Ασφαλώς όχι! Δεν είναι εντυπωσιακό, νάχουν τον Χριστό μπροστά τους και να μη πιστεύουν! Τον Ιούδα τον βρήκε κάτω ο Χριστός (Ματθ. κζ΄ 4-6). Κι όμως είχε πεί για τον Ιούδα ότι καλύτερα να μη είχε γεννηθεί ο άνθρωπος αυτός (Ματθ. κστ΄ 24). Αλήθεια, γιατί «μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν» πρέπει να αφήνουμε τους αιρετικούς, διότι «αμαρτάνουν όντες αυτοκατάκριτοι» (Τιτ. γ΄ 10-11); Ασφαλώς και προσευχόμαστε για την επιστροφή των πεπλανημένων, αλλά ελάχιστοι, οι απολύτως καλοδιάθετοι επιστρέφουν.

Ύστερα τι νόημα έχει όλο αυτό το γεγονός της τραγικής περιπτώσεως του χαράγματος και των συναφών και φοβερών ποινών, όταν θα μπορούσε κάποιος να επιστρέψει; Θα ήταν δύσκολο να πεί ο θείος λόγος: «Δεν πειράζει, αδελφοί, και αν τις αμάρτη, και πάρη το χάραγμα, παράκλητον έχομεν, έχει ο Θεός, αρκεί να μετανιώσει κάποιος και θα σωθεί…» (Πρβλ. Α΄Ιωάν. β΄ 1-2). Θα πηγαίνει ο άλλος μετά με το χάραγμα στο μέτωπο ή το χέρι και θα προσκυνά εικόνες και εκκλησίες; Πως μας φαίνεται;

Είχαν παλιά την περιτομή, αλλά ήταν εντολή Θεού κλπ. Είχε και η πρώτη Εκκλησία, κατά τους διωγμούς, τους  lapsi, δηλ. τους πεπτωκότας και αλλαξοπιστήσαντες; Έμεναν μέχρι τέλους της ζωής τους στον Νάρθηκα των Ναών προσκλαίοντες και κοινωνούσαν στην επιθανάτια κλίνη τους. Είχαμε καιτους κρυπτοχριστιανούς…επί τουρκοκρατίας και Μικράς Ασίας… Αλλά για όλα αυτά η Εκκλησία μας είναι περισσότερο σιωπηλή και επιφυλακτική και με πολλά ερωτηματικά.

[Ε. Δύο αξιοπρόσεκτα χωρία

Εβρ. ι΄ 26: «Εκουσίως γαρ αμαρτανόντων ημών μετά το λαβείν την επίγνωσιν της αληθείας, ουκέτι περί αμαρτιών απολείπεται θυσία, φοβερά δε τις εκδοχή κρίσεως  και πυρός ζήλος εσθίειν μέλλοντος τους υπεναντίους. Αθετήσας τις νόμον Μωϋσέως χωρίς οικτιρμών επί δυσίν ή τρισί μάρτυσιν αποθνήσκει· πόσω δοκείτε χείρονος αξιωθήσεται τιμωρίας ο τον υιόν του Θεού καταπατήσας και το αίμα της διαθήκης κοινόν ηγησάμενος, εν ω ηγιάσθη, και το Πνεύμα της χάριτος ενυβρίσας; Οίδαμεν γαρ τον ειπόντα· εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος· και πάλιν· Κύριος κρινεί τον λαόν αυτού. Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος».

Α΄Ιωάν. ε΄ 16: «Εάν τις ίδη τον αδελφόν αυτού αμαρτάνοντα αμαρτίαν μη προς θάνατον, αιτήσει, και δώσει αυτώ ζωήν, τοις αμαρτάνουσι μη προς θάνατον. Έστιν αμαρτία προς θάνατον· ου περί εκείνης λέγω ίνα ερωτήση».

Ποία η προς θάνατον αμαρτία; Σύμφωνα με τους ερμηνευτές είναι η Βλασφημία του Αγ. Πνεύματος, η αμαρτία του Ιούδα, η άρνηση της Πίστεως στο Χριστό και της αγάπης  (+Π.Ν.Τρεμπέλα, Υπόμνημα στις Επιστολές, τόμ. 3, σελ. 524)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: Μετά από όλα αυτά τα ανωτέρω και κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις πόσο ασφαλής και βεβαία θα είναι η σωτηρία αυτών που θα πάρουν το χάραγμα του  Αντιχρίστου εκουσίως;

Το αδιέξοδο της Ελλάδος είναι η ώρα του Θεού. Π. Σεραφείμ Ζαφείρης

Το αδιέξοδο της Ελλάδος είναι η ώρα του Θεού
Ομιλία π.Σεραφείμ Ζαφείρη στις 9-1-2012



Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

Ενημέρωση από Ορθόδοξα Μηνύματα