Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης, «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» (3)

Θ

"ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ, ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ" (3)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Θελητήν του ελέους, ον εγέννησας, μήτερ αγνή, δυσώπησον…»

Παρακάλεσε, Αγνή Μητέρα, τον Χριστό που γέννησες και που είναι θελητής του ελέους…»

Απευθυνόμαστε και πάλι στην Παναγία να γίνει η μεσίτριά μας προς τον Υιό και Θεό της: να παρακαλέσει Εκείνον για χάρη μας – «και Σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν» - διότι εμείς, λόγω των πταισμάτων και των μολυσμάτων της ψυχής μας, δεν έχουμε παρρησία ενώπιόν Του, ώστε ο Χριστός προς χάρη πια Εκείνης να μας δώσει την ίαση της ψυχής και του σώματος. Ο ύμνος όμως χρησιμοποιεί μία φράση που νομίζουμε είναι από τις πιο ωραίες και κατανυκτικές των παρακλητικών κανόνων: ο Κύριος είναι ο «θελητής του ελέους». Δηλαδή όχι μόνον έχει έλεος: αγάπη και συμπάθεια και συγχωρητικότητα για όλους τους ανθρώπους και μάλιστα τους πιστούς σε Αυτόν, με την έννοια ότι οι πιστοί βλέπουν αυτό το έλεος και το αποδέχονται, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζεται στη ζωή τους, αλλά θ έ λ ε ι και να το έχει. Θέλουμε να πούμε ότι το έλεος του Χριστού σε μας δεν είναι μία προσφορά και ένα άνοιγμα «αφ’ υψηλού», όπως ενός πλούσιου σε έναν φτωχό για παράδειγμα, που του δίνει πολλές φορές για να τον «ξεφορτωθεί» ή από οίκτο, αλλά είναι μία προσφορά, ένα δόσιμο που κατανοείται ως «ανάγκη» του Χριστού, δηλαδή είναι προσφορά χαράς, πού δεν μπορεί να μην υπάρχει.

Αιτία γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι «ο Θεός αγάπη εστί», η αγάπη δηλαδή συνιστά, όπως λένε οι θεολόγοι, τον τρόπο ύπαρξής Του και δεν είναι απλώς ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά Του. Έτσι ο Θεός δεν μπορεί να μην αγαπά, η αγάπη είναι οφειλή στα πλάσματά Του, γεγονός που σημαίνει ότι είτε Τον θέλουμε είτε δεν Τον θέλουμε, η θετική στάση Του απέναντί μας είναι δεδομένη. Αν ο ίδιος ο Κύριος εντέλλεται να αγαπάμε και τους εχθρούς μας, αν ο απόστολος Παύλος μάς τονίζει ότι «μηδενί μηδέν οφείλετε ει μη το αγαπάν αλλήλους», δηλαδή οφείλουμε, χρωστάμε την αγάπη μας σε κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από τι είναι αυτός, πόσο περισσότερο ισχύει τούτο για Εκείνον, που είναι η πηγή της αγάπης; Μπροστά σ’ αυτόν τον Θεό μας η μόνη στάση βεβαίως είναι η δοξολογία μας και τα δάκρυά μας.

Ακολουθείν

Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης : "Μοναχός Χριστόφορος Παπουλάκος (†1861)"

ΜΟΝΑΧΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ (†1861)

Ὑπό τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Μωυσέως

Σέ πεῖσμα τῶν καιρῶν, ἐμεῖς δεν θά πάψουμε ν᾽ ἀναφερόμαστε σε ἱερές, ὁδηγητικές μορφές τοῦ παρελθόντος, πρός ἐνίσχυση, ἐνδυνάμωση καί ἀναψυχή. Συμπληρώνονται ἐφέτος 150 ἔτη ἀπό την ὁσιακή κοίμηση τοῦ Παπουλάκου. Πολέμησε ὁλόψυχα ξένες ἐπιδράσεις, δυτικές παραδόσεις, ξένες πρός τήν ὀρθόδοξη παράδοση. Καυτηρίασε τόν ἑτερόδοξο μονάρχη, πού ἔκλεισε πολλά μοναστήρια καί γκρέμισε βυζαντινούς ἱ. ναούς. Γιά τά φλογερά κηρύγματά του, διώχθηκε, ταλαιπωρήθηκε, ἐξορίσθηκε καί φυλακίσθηκε. Οἱ τότε ἐκσυγχρονιστές τόν κατηγόρησαν ὡς ἀγύρτη, γιατί τούς ἐνοχλοῦσαντά λόγια του. Ὁ λαός ἀκολουθοῦσε τόν ἄδολο μαχητή, τόν ἀκέραιο ἱεροκήρυκα, τόν ἀκτήμονα μοναχό, τόν ὁμολογητή ρασοφόρο. Ἀπό νωρίς ὁ Παπουλάκος, κατάλαβε καλά ὅτι ἡ δυτική θεολογίαἦταν ἀνορθόδοξη καί ἀντιορθόδοξη. Ἡ δυτική θεολογία ἤθελε να κατεβάσει τόν οὐρανό στή γῆ, να διατηρεῖ τούς χριστιανούς στη σκλαβιά, νά καλλιεργεῖ τόν ἀλλαζονικό οὑμανιστικό ἀνθρωπισμό, πού ἔφερνε τόν ἀθεϊσμό. Ἀποφάσισε ἔτσι νά διδάξει τόν λαό μεγάλες ἀλήθειες μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του. Ἡ Βαυαροκρατία ἦταν σκληρή ἀπέναντι στόν ὀρθόδοξο κλῆρο. Ἤθελαν νά φραγκέψουν τά πάντα. Ἀντιστάθηκαν σθεναρά, ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης, ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτος, οἱ Κολλυβάδες, Φιλοκαλικοί, Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί ὁ ἄφοβος Παπουλάκος.

Ὁ Χριστoφόρος Παναγιωτόπουλος ἤ Χριστοπανάγος ἤ Παπουλάκος ἤ Παπουλάκης γεννήθηκε στο μικρό χωριό Ἄρμπουνα τῶν Καλαβρύτων περί τό 1780. Ζοῦσε μέτρια καί μετρημένα, μέ τά τρία ἀδέλφια του, ἐμπορευόμενος ζῶα. Νέος ἀγάπησε τή μελέτη, τήν προσευχή καί τόν μοναχισμό. Ἔτσι ἀναχώρησε γιά τή ἱ. μονή τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου, ὅπου ἐκάρη μοναχός. Κατόπιν ἐπέστρεψε στό χωριό του και ἔξω αὐτοῦ ἔκτισε ἕνα μοναστηράκι, πού τό ἀφιέρωσε στήν Παναγία. Μέ πολλές προσπάθειες κατάφερενά πάρει τήν ἄδεια τοῦ ἱεροκήρυκα. Μέ κόπους καί θυσίες ἄρχισε περιοδεῖες διδάσκοντας κατά τῶν ἄθεων γραμμάτων, σέ ὅλη τήν Πελοπόννησο.

Τό 1833 ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶχε ἀποσχισθεῖ ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, με πρωτεργάτη τόν Θεόκλητο Φαρμακίδη, πού πιεζόταν ἀπό τόν Μάουερ. Κυνηγήθηκε ὁ μοναχισμός, οἱ μισσιονάριοι ἐργάζονταν ἀνενόχλητοι καί ὁ Παπουλάκος θέλησε ν᾽ ἀντιδράσει δυναμικά. Συνεχίζει τά κηρύγματά του, παρά τ᾽ ὅτι τοῦ πῆραν τήν ἄδεια, ὡς νέος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Τον ἐχθρεύονται καί αὐτόν πολλοί, ὁ Κοραῆς, ὁ Καΐρης, ὁ Φαρμακίδης καί ἄλλοι. Γιά τό ἔργο του συλλαμβάνεται τό 1851 στήν Ἀχαΐα για πρώτη φορά. Ὁ κόσμος τόν ἄκουγε μέ προσοχή καί τόν ὑπεραγαποῦσε. Τά κηρύγματά του στρέφει μέ θεοσημεῖες καί προφητεῖες.

Ὁ λαός τόν ἀκολουθοῦσε πιστά και ἀπτόητα. Μέ προδοσία συνελήφθη τό 1852 καί ὁδηγήθηκε στίς φυλακές τοῦ Ρίο. Στή συνέχεια περιορίσθηκε στή ἱ. μονή Προφήτου Ἠλιοῦ Σαντορίνης καί κατόπιν στη ἱ. μονή Παναχράντου Ἄνδρου. Κι ἐκεῖ δέν ἔπαυσε τίς ψυχωφελεῖς διδαχές καί προτροπές. Ὁ Παπουλάκος ἦταν ἕνας ἁπλός, φτωχός, ἀληθινός καί τίμιος μοναχός. Ἀγαποῦσε τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἑλλάδα, τόν Χριστό και τήν Ἀλήθεια. Ἀκολούθησε τον δρόμο τῆς ὁμολογίας, τοῦ μαρτυρίου, τῆς ἀσκήσεως καί τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ψυχῶν. Γι᾽ αὐτό ὁ πιστός λαός τόν ἀγάπησε καί τόν τίμησε ὡς ἅγιο. Παρέδωσε το πνεῦμα του στίς 18.1.1861, 150 ἔτη πρίν ἡ μνήμη του παραμένει ζωντανή, γιά τήν καθαρότητα, γνησιότητα, ταπεινότητα καί ἀληθινότητα τῆς ζωῆς του.

Μορφές ἀνιδιοτέλειας, θυσίας καί προσφορᾶς χρειάζονται ἀπαραίτητα καί σήμερα.Ἡμέρες ἄτονες, ἰσχνές, ἄφωτες καί ταραγμένες, σάν τίς δικές μας, θέλουν ἡρωϊσμό, γενναιότητα, θάρρος καί τόλμη…

Στίς μετά τή σπατάλη ἰσχνές και δύσκολες ἡμέρες μας ξαναχρειάζεται ἐγερτήριο σάλπισμα προς μετάνοια, ἀνόρθωση, ἀνασυγκρότηση καί ὀρθοστασία. Ἡ ἐκκοσμίκευση κούρασε, ὁ μιμητισμός ταλαιπώρησε, ὁ ἐκδυτικισμός ἀλλοίωσε, ὁ συγκριτισμός ἐξαπάτησε, ὁ οἰκουμενισμός ἀστόχησε. Χρειάζονται ἀπαραίτητα γενναῖες φωνές, ἡρωϊκό φρόνημα, ὁμολογία πίστεως, πίστη θερμή ὡς τοῦ ὁσίου Παπουλάκου.

Ορθόδοξος Τύπος, 15/07/2011

Πρόσκληση σε καρδινάλιο να βαφτιστεί Ορθόδοξος

Πρόσκληση σε καρδινάλιο να βαφτιστεί Ορθόδοξος

...Και όχι σε οποιονδήποτε καρδινάλιο, αλλά στον περίφημο καρδινάλιο Κοχ, εκπρόσωπο του Βατικανού στον Οικουμενικό Διάλογο (Ορθόδοξων & Καθολικών). 

 

O καρδ. Κοχ (δεξιά) με το συνομιλητή του, εκπρόσωπο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μητροπολίτη Ιωάννη Ζηζιούλα.

ΟΙ “ΔΥΟ ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ” ΚΑΙ Η “ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ” ΕΚΚΛΗΣΙΑ
(ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΓΛΩΣΣΑ)

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

“Ὁ Ρωμαιοκαθολικὸς Καρδινάλιος Kurt Koch, Πρόεδρος τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου περὶ τῆς Προωθήσεως τῆς Χριστιανικῆς Ἑνότητας ἔφα: "Ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς πάπας Παῦλος Ἰωάννης ὁ Β΄, ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀναπνέει μὲ δύο πνευμόνια. Γιὰ αἰῶνες ἀναπνέαμε μὲ ἕνα πνευμόνι καὶ τώρα ἀρχίσαμε νὰ ἀναπνέουμε μὲ δύο πνευμόνια, ποὺ ἀντικατοπτρίζονται στὶς σχέσεις ἀνατολῆς καὶ δύσης καὶ ἔτσι διαπιστώνουμε ὅτι αὐτὰ ποὺ μᾶς διαιροῦν εἶναι πολὺ μικρότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν. Ὁ Κύριος ἵδρυσε μία Ἐκκλησία παρόλο ποὺ ὑπάρχουν δύο Ἐκκλησίες." (Ιστολόγιο Χριστιανική Βιβλιογραφία).

Ας βοηθήσουμε, με κάθε καλή διάθεση, τον Καρδινάλιο Κοχ να αντιληφθεί ορισμένα απλά πράγματα, τα οποία είτε όντως δεν κατανοεί, είτε σκόπιμα διαστρέφει.

ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΡΤΙΜΕΛΕΣ

Η Εκκλησία, λέγει ο εξοχότατος, ανέπνεε με ένα πνευμόνι, ενώ τώρα αναπνέει με δύο και ενώ ο Χριστός ίδρυσε ΜΙΑ Εκκλησία τώρα υπάρχουν δύο!!!

Η Εκκλησία, εξοχότατε Καρδινάλιε Κοχ, είναι το “Σώμα του Χριστού”. Και ο Χριστός είναι αρτιμελής! Δεν υπάρχει στο Σώμα Του σπίλος ή ρυτίδα. Ποτέ δεν υπήρξε ανάπηρο. Ως εκ τούτου το Σώμα Του (δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία) είχε πάντοτε δύο πνεύμονες και ανέπνεε κανονικότατα.

Εξ ου και μετά το Σχίσμα ανεδείχθησαν εκατομμύρια Αγιοι και παρήχθη θεολογία που αναπνέει από καθαρά πνευμόνια, όπως η διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του Αγίου Μάρκου Εφέσου Ευγενικού, του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, του Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς και τόσων άλλων Αγίων της Εκκλησίας.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ

Παράλληλα ο εξοχότατος πρέπει να έχει υπόψη του ότι η Εκκλησία ήταν, είναι και θα παραμείνει ΜΙΑ και αδιαίρετη όπως ακριβώς τη σύστησε ο Χρστός. Τα δε όριά Της συμπίπτουν ΑΠΟΛΥΤΑ με την ΜΙΑΝ Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, δηλαδή την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΛΛΑ ΠΤΩΜΑ ΕΞΑΙΣΙΟΝ

Δεν υπάρχει κανένας ιστορικός ή θεολογικός λόγος ο εξοχότατος κ. Κοχ να συγχύζει τον Παπισμό με την Εκκλησία.

Η αρχαία Ρώμη εξέπεσε από την Εκκλησία πριν χίλια περίπου χρόνια. Ως εκ τούτου δεν αναπνέει ούτε με ένα, ούτε με δύο πνεύμονες.

Ο Παπισμός είναι νεκρό τυμπανιαίο πτώμα, που αναδίδει την αφόρητη δυσωδία των σταυροφοριών, της Ιεράς Εξέτασης, της εκκοσμίκευσης του χριστιανισμού, της συνενοχής με την αποικιοκρατία, της ανοχής ή και της προαγωγής της δουλείας, της διεξαγωγής των “Ιερών” πολέμων, της συνεργασίας με τους φασίστες και τους Ναζί, του κουκούλωματος των παιδόφιλων Φραγκοπαπάδων και τόσων άλλων εγκλημάτων κατά της πίστης μας και της ανθρωπότητας.

ΝΑ ΒΑΦΤΙΣΤΕΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

Αν λοιπόν ο εξοχότατος Καρδινάλιος Κοχ θέλει να ζήσει την εν Χριστώ ζωή πρέπει να προσέλθει εν μετανοία, με το μυστήριο του βαπτίσματος, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, επειδή το βάπτισμα των αιρετικών δεν είναι έγκυρο (είναι “μίασμα” όπως μας εξηγεί ο Αγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης).

Τότε θα αντιληφθεί τι σημαίνει αναπνοή από δύο πνεύμονες, επειδή τώρα ούτε με ένα, ούτε με δύο πνεύμονες αναπνέει, ασχέτως του τι είδους ψεύδη του έχουν πει οι συνομιλητές του στο Μπαλαμάντ και τη Ραβέννα και τα οποία φυσικά ψεύδη δεν δεσμεύουν ούτε κατά διάνοιαν την Εκκλησία, αλλά εκπροσωπούν ΜΟΝΟΝ το κακόδοξο φρόνημα ορισμένων ορθοδόξων αντιπροσώπων! Οχι την πίστη της Εκκλησίας. 

 

***

ΥΓ. του blog μας:  

Οι απόψεις του καρδινάλιου Κοχ για την ενότητα των Εκκλησιών (Ορθόδοξων - Καθολικών) εκφράζονται εύγλωττα σ' αυτή τη συνέντευξη.

Εκεί όμως, ανάμεσα σε άλλα "φιλειρηνικά" (που σίγουρα συγκινούν την ευαισθητοποιημένη κοινή γνώμη), λέει:

Kαρδινάλιος Κoch: Πιστεύω ότι, όταν συναντιόμαστε με τους ορθοδόξους βρισκόμαστε σαν  στο σπίτι μας. Γιατί οι Ορθόδοξοι  έχουν διατηρήσει τις  δομές, τη νοοτροπία της Αρχαίας Εκκλησίας. Εμείς οι καθολικοί βρισκόμαστε σε κίνδυνο  να ξεχάσουμε αυτήν την πραγματικότητα. Και εάν ακόμη η ρήξη ανάμεσα σε αυτές τις Αρχαίες Ορθόδοξες Εκκλησίες έγινε περισσότερο από μια χιλιετία, έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι σαν στο σπίτι μου, όταν τις επισκέπτομαι. Με τους Προτεστάντες, καίτοι διαχωριστήκαμε μόλις πριν από 400 χρόνια, είναι μια άλλη πραγματικότητα.

Ναι, εξοχώτατε. Βρίσκεστε στο σπίτι σας, όταν επισκέπτεστε την Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί οι πνευματικές ρίζες της Δύσης (οι δικές σας ρίζες) είναι ορθόδοξες. Ο χριστιανισμός της δυτ. Ευρώπης των πρώτων 1000 ετών μ.Χ. έχει μεγαλύτερη σχέση με την ορθοδοξία (είναι ορθοδοξία) παρά με τον καθολικισμό, μεσαιωνικό ή μεταγενέστερο... Δεν το γνωρίζετε;

Γι' αυτό ονομάζεται "Καλώς ήρθατε στο σπίτι σας" το βιβλίο που αφηγείται την έρευνα των αρχαίων χριστιανικών πηγών και τελικά τη μεταστροφή στην Ορθοδοξία μιας ολόκληρης προτεσταντικής Εκκλησίας στην Αμερική.

Γι' αυτό μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία, τον Αύγουστο του 2010, ο διάσημος Ελβετός θεολόγος και μοναχός π. Γαβριήλ Bunge.

 

Παύλος ντε Μπαγεστέρ

 

Γι' αυτό μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία ο φραγκισκανός μοναχός Παύλος ντε Μπαγεστέρ (Paul De Ballester), που μάλιστα δολοφονήθηκε μόλις τέλεσε τη θεία λειτουργία στην πόλη του Μεξικού το 1984. Το βιβλίο του Παύλου ντε Μπαγεστέρ, που μετά από περιπέτειες τελείωσε βίαια τη ζωή του ως ορθόδοξος επίσκοπος Ναζιανζού, Η πορεία μου στην Ορθοδοξία, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ και φανερώνει πολύ καθαρά, μέσα από τα μάτια ενός αγνού νέου καθολικού μοναχού, γιατί ο καθολικισμός είναι αίρεση.

Δυο ταπεινές προτάσεις ακόμη:

Η νόσος του δυτικού ανθρώπου και η θεραπεία της

Η Ορθόδοξη Εκκλησία και η Δύση (του Γάλλου ρωμαιοκαθολικού κληρικού π. Πλακίδα Deseille, που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία συνεχίζοντας να σέβεται πάρα πολύ την πνευματική του κληρονομιά).

Με αγάπη, χωρίς κανενός είδους φανατισμό - γιατί φανατισμός σημαίνει ν' αγαπάς τις ιδέες σου πιο πολύ από τον αδελφό σου και τέτοιο πράγμα δε συμβαίνει εδώ.

Λέσχη Μπίλντερμπεργκ: «Τα νησιά της Ελλάδας- Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος- Η αύξηση του πληθυσμού»

Στην τελευταία συνάντηση τα μέλη της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ , η οποία θεωρείται παγκόσμια σκιώδης κυβέρνηση του πιο ισχυρού παγκόσμιου οργάνου των Μασόνων, συμφώνησαν στην έναρξη ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου.

Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξαν οι ‘σοφοί’ μετά τη διαπίστωση ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός δεν μειώνεται με την δυναμική που βρίσκεται σε ισχύ και τίθεται η ανάγκη ανακοπής της αυξητικής τάσης του παγκόσμιου πληθυσμού μέσω ενός πολέμου.

Ο Όμιλος Bilderberg από παλαιότερα προέβλεπε στη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού, όπως έχουν, άλλωστε, γράψει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εδώ και αρκετά χρόνια.
Σύμφωνα με τα σχέδιά της Λέσχης, λ.χ. η Ρωσία εδώ και πολλές δεκαετίες θα έπρεπε να έχει μόνον 20 εκατομμύρια κατοίκους.

Ενδιαφέρον, πάντως, παρουσιάζει η διαπίστωση ότι οι χώρες των οποίων οι πληθυσμοί είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν αρνητική φυσική αύξηση. Οι πληθυσμοί των χωρών αυτών κάθε χρόνο παρουσιάζει μείωση κατά μισή ποσοστιαία μονάδα.

Μόνο στη Ρωσία, η οποία είναι μια Ορθόδοξη χώρα, σύμφωνα με τα στοιχεία της των απογραφικών μέτρων που εφάρμοσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, παρουσιάζει πληθυσμιακή μείωση κατά 700 χιλιάδες ανά έτος.

Σύμφωνα, εξάλλου, με ορισμένες αναφορές των μέσων μαζικής ενημέρωσης κατά την προηγούμενη συνεδρίαση αυτής της ισχυρής ομάδας, η οποία περιλαμβάνει νυν και πρώην πολιτικούς, τραπεζίτες, αριστοκράτες, επιχειρηματίες, είχαν μιλήσει για πόλεμο στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική με σκοπό την ανακατανομή των πετρελαϊκών πηγών.

Στη σύνοδο του St.Moritz, συζήτησαν, ακόμη, την υποστήριξη του ευρώ, τη βοήθεια της Ελλάδας για το χρέος της, το οποίο πρέπει να πληρώσει με τα νησιά της.

Συμφώνησαν ακόμη τη συνέχιση της κατοχής στο Ιράκ, την πρόκληση οικονομικής κρίσης σε Ρωσία και Κίνα, με στόχο το ‘τίναγμα’ των χρηματοπιστωτικών τους συστημάτων.

Η βρετανική εφημερίδα «Guardian» γράφει ότι αυτό το έτος η ομάδα Bilderberg ήταν αναβαθμισμένη και ότι μεταξύ των άλλων προσκεκλημένων παραβρέθηκε και ο εκφραστής της ρωσικής ολιγαρχίας Alexei Mordashov.

Η συνάντηση στο St. Moritz, φέτος, βρισκόταν υπό την αιγίδα του David Rockefeller. Στο ανώτατο όργανο της Συμβουλευτικής Επιτροπής υπήρξαν μέλη κατά καιρούς οι Edmund Roshtild, Zbignjev Brzezinski, Paul Wolfowitz, Richard Holbrooke και ο Romano Prodi.

Η συνεδρίαση της ομάδας στο Σαιντ Μόριτζ, όπως πάντα, πραγματοποιήθηκε κεκλεισμένων των θυρών με υψηλότατα μέτρα ασφαλείας.

Καμία διεθνής συνάντηση στο κόσμο δεν γίνεται με τόση μυστικότητα όπως της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ

«Πολιτιστικό» φόρο υπέρ της Ελλάδας ζητά Γερμανίδα ιστορικός

«Πολιτιστικό» φόρο υπέρ της Ελλάδας ζητά Γερμανίδα ιστορικός

Η Λεονόρα Ζέελινγκ, ιστορικός και συγγραφέας προτείνει: «πέντε σεντ τη λέξη, ώστε να σώσουμε την Ελλάδα».

Μια Γερμανίδα ιστορικός και συγγραφέας εξεγέρθηκε με τα επιτιμητικά δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου για την Ελλάδα. Όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα της ιστοσελίδας της Deutsche Welle («DW»), πρόκειται για τη Λεονόρα Ζέελινγκ (Leonora Seeling), η οποία ζήτησε να επιβληθεί ένας έκτακτος, πολιτιστικός φόρος για τη δημοσιονομική διάσωση της Ελλάδας.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα η κ. Ζέελινγκ δεν είναι κάποια από τους γνωστούς χειριστές ελληνικών θεμάτων στη Γερμανία. Πλην όμως, έχει διδάξει σε γερμανικά και γαλλικά πανεπιστήμια ιστορία των μαθηματικών και της φυσικής, έχει εκδώσει λογοτεχνία, γνωρίζει – από πολλά ταξίδια της την τελευταία δεκαετία – την Ελλάδα και τώρα ξεσπάθωσε, εκδίδοντας ένα βιβλιαράκι.
Το πόνημά της, που εκδόθηκε από το μικρό εκδοτικό οίκο της Στουτγάρδης «Αρύκανδα» (όπως ονομαζόταν η αρχαία πόλη της Λυκίας), είναι γραμμένο σε μορφή αγόρευσης προς τους πολίτες και φέρει τον τίτλο: «5 σεντ, ώστε να σώσουμε την Ελλάδα». Πρόκειται δε – σύμφωνα με το δημοσίευμα – «για μια άνευ όρων θερμή συνηγορία υπέρ της Ελλάδος από γερμανική γραφίδα».
«Ευτελής» πολιτιστικός φόρος
Αφορμή για τη δημόσια τοποθέτηση της Γερμανίδας συγγραφέως αποτέλεσε ο ενοχλητικός – σύμφωνα με την ίδια – τόνος των δημοσιευμάτων για την Ελλάδα. Άλλωστε, το ζήτημα για την κ. Ζέελινγκ δεν είναι να επισημανθούν οι αδυναμίες της ελληνικής δημοσιονομικής πολιτικής αλλά να βρεθούν πάση θυσία λόγοι, ώστε να σωθεί η Ελλάδα, την οποία θεωρεί πολύτιμη ως κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Για το λόγο αυτό, η κ. Ζέελινγκ πρότεινε την επιβολή – σε ευρωπαϊκό επίπεδο – ενός μηδαμινού, συμβολικού πολιτιστικού φόρου: όποιος χρησιμοποιεί σήμερα ελληνικές λέξεις να πληρώνει πέντε «ευτελή» λεπτά του ευρώ για κάθε μία από αυτές. Δηλαδή, μόλις ο Γερμανός πει Idee, μόλις ο Γάλλος προφέρει idee ή ο Άγγλος ξεστομίσει idea, να κατακυρώνονται αμέσως 5 σεντ στον ελληνικό δημόσιο κορβανά. Το ίδιο για τις λέξεις ψυχή και ψυχανάλυση, δημοκρατία και πολιτική, μουσείο, Ευρώπη και ευρώ και πάει λέγοντας.
Με πάθος και εμμονή αλλά και έκδηλη χαρά η κ. Ζέελινγκ υπολογίζει τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια που θα έμπαιναν στον άδειο ελληνικό ?μπεζαχτά?. Μάλιστα, είναι απόλυτα πεπεισμένη ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί οφείλουν αυτόν το φόρο στην Ελλάδα, χωρίς τα πνευματικά και επιστημονικά επιτεύγματα της οποίας δε θα υπήρχε σήμερα ούτε ευρωπαϊκός πολιτισμός, ούτε ευρωπαϊκή τεχνολογία, ούτε τα αεροπλάνα θα κινούνταν, ούτε τα πλοία θα έσχιζαν τα πελάγη.
Ο λόγος περί διαφθοράς
Το δεύτερο ζητούμενο της Γερμανίδας συγγραφέως είναι να συμμαζευτούν οι γερμανικές γραφίδες, που με τόσο δασκαλίστικο ύφος έσπευσαν να καταδικάσουν την ελληνική πρακτική και την ελληνική νοοτροπία. Για το λόγο αυτό, υπενθύμισε πως δίπλα στην αφελώς απροκάλυπτη ελληνική διαφθορά – τη «δημοκρατική διαφθορά», όπως την αποκαλεί – βρίσκεται η μεγαλόσχημη και υποκριτική διαφθορά της γερμανικής οικονομίας αλλά και της πολιτικής.
Για το λόγο αυτό, η κ. Ζέελινγκ έκανε τη σύγκριση των αποδοχών ενός Έλληνα δημόσιου υπαλλήλου, μαζί με τις περικοπές του 10%, με το υψηλότερο επίδομα που – υπό ορισμένες προϋποθέσεις – παίρνει ο Γερμανός άνεργος, πρότεινε τη μείωση των ελληνικών αγορών γερμανικών όπλων κατά 50% και άλλα πολλά. Σύμφωνα δε με τη «DW», η Λεονόρα Ζέελινγκ, τα έκανε όλα αυτά διότι απλά «είναι μια μορφωμένη Γερμανίδα που της πάτησαν τον κάλο, επειδή της προσέβαλαν την Ελλάδα».

«Πολιτιστικό» φόρο υπέρ της Ελλάδας ζητά Γερμανίδα ιστορικός

«Πολιτιστικό» φόρο υπέρ της Ελλάδας ζητά Γερμανίδα ιστορικός

Η Λεονόρα Ζέελινγκ, ιστορικός και συγγραφέας προτείνει: «πέντε σεντ τη λέξη, ώστε να σώσουμε την Ελλάδα».

Μια Γερμανίδα ιστορικός και συγγραφέας εξεγέρθηκε με τα επιτιμητικά δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου για την Ελλάδα. Όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα της ιστοσελίδας της Deutsche Welle («DW»), πρόκειται για τη Λεονόρα Ζέελινγκ (Leonora Seeling), η οποία ζήτησε να επιβληθεί ένας έκτακτος, πολιτιστικός φόρος για τη δημοσιονομική διάσωση της Ελλάδας.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα η κ. Ζέελινγκ δεν είναι κάποια από τους γνωστούς χειριστές ελληνικών θεμάτων στη Γερμανία. Πλην όμως, έχει διδάξει σε γερμανικά και γαλλικά πανεπιστήμια ιστορία των μαθηματικών και της φυσικής, έχει εκδώσει λογοτεχνία, γνωρίζει – από πολλά ταξίδια της την τελευταία δεκαετία – την Ελλάδα και τώρα ξεσπάθωσε, εκδίδοντας ένα βιβλιαράκι.
Το πόνημά της, που εκδόθηκε από το μικρό εκδοτικό οίκο της Στουτγάρδης «Αρύκανδα» (όπως ονομαζόταν η αρχαία πόλη της Λυκίας), είναι γραμμένο σε μορφή αγόρευσης προς τους πολίτες και φέρει τον τίτλο: «5 σεντ, ώστε να σώσουμε την Ελλάδα». Πρόκειται δε – σύμφωνα με το δημοσίευμα – «για μια άνευ όρων θερμή συνηγορία υπέρ της Ελλάδος από γερμανική γραφίδα».
«Ευτελής» πολιτιστικός φόρος
Αφορμή για τη δημόσια τοποθέτηση της Γερμανίδας συγγραφέως αποτέλεσε ο ενοχλητικός – σύμφωνα με την ίδια – τόνος των δημοσιευμάτων για την Ελλάδα. Άλλωστε, το ζήτημα για την κ. Ζέελινγκ δεν είναι να επισημανθούν οι αδυναμίες της ελληνικής δημοσιονομικής πολιτικής αλλά να βρεθούν πάση θυσία λόγοι, ώστε να σωθεί η Ελλάδα, την οποία θεωρεί πολύτιμη ως κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Για το λόγο αυτό, η κ. Ζέελινγκ πρότεινε την επιβολή – σε ευρωπαϊκό επίπεδο – ενός μηδαμινού, συμβολικού πολιτιστικού φόρου: όποιος χρησιμοποιεί σήμερα ελληνικές λέξεις να πληρώνει πέντε «ευτελή» λεπτά του ευρώ για κάθε μία από αυτές. Δηλαδή, μόλις ο Γερμανός πει Idee, μόλις ο Γάλλος προφέρει idee ή ο Άγγλος ξεστομίσει idea, να κατακυρώνονται αμέσως 5 σεντ στον ελληνικό δημόσιο κορβανά. Το ίδιο για τις λέξεις ψυχή και ψυχανάλυση, δημοκρατία και πολιτική, μουσείο, Ευρώπη και ευρώ και πάει λέγοντας.
Με πάθος και εμμονή αλλά και έκδηλη χαρά η κ. Ζέελινγκ υπολογίζει τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια που θα έμπαιναν στον άδειο ελληνικό ?μπεζαχτά?. Μάλιστα, είναι απόλυτα πεπεισμένη ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί οφείλουν αυτόν το φόρο στην Ελλάδα, χωρίς τα πνευματικά και επιστημονικά επιτεύγματα της οποίας δε θα υπήρχε σήμερα ούτε ευρωπαϊκός πολιτισμός, ούτε ευρωπαϊκή τεχνολογία, ούτε τα αεροπλάνα θα κινούνταν, ούτε τα πλοία θα έσχιζαν τα πελάγη.
Ο λόγος περί διαφθοράς
Το δεύτερο ζητούμενο της Γερμανίδας συγγραφέως είναι να συμμαζευτούν οι γερμανικές γραφίδες, που με τόσο δασκαλίστικο ύφος έσπευσαν να καταδικάσουν την ελληνική πρακτική και την ελληνική νοοτροπία. Για το λόγο αυτό, υπενθύμισε πως δίπλα στην αφελώς απροκάλυπτη ελληνική διαφθορά – τη «δημοκρατική διαφθορά», όπως την αποκαλεί – βρίσκεται η μεγαλόσχημη και υποκριτική διαφθορά της γερμανικής οικονομίας αλλά και της πολιτικής.
Για το λόγο αυτό, η κ. Ζέελινγκ έκανε τη σύγκριση των αποδοχών ενός Έλληνα δημόσιου υπαλλήλου, μαζί με τις περικοπές του 10%, με το υψηλότερο επίδομα που – υπό ορισμένες προϋποθέσεις – παίρνει ο Γερμανός άνεργος, πρότεινε τη μείωση των ελληνικών αγορών γερμανικών όπλων κατά 50% και άλλα πολλά. Σύμφωνα δε με τη «DW», η Λεονόρα Ζέελινγκ, τα έκανε όλα αυτά διότι απλά «είναι μια μορφωμένη Γερμανίδα που της πάτησαν τον κάλο, επειδή της προσέβαλαν την Ελλάδα».

Ο Τσιτσί-μαμά

Ιστορικός Χάρτης Μικράς Ασίας

Όπως τα περισσότερα χωριά έχουν κάποιον τύπο με τον οποίο οι υπόλοιποι περνούν την ώρα, έτσι και το δικό μας το χωριό, το μικρό Γιαγτζιλάρ, είχε έναν έφηβο, ένα παιδί, γιατί παιδί είχε μείνει ο Δημήτρης στην τόσο σύντομη ζωή του.

Ήταν από τα παιδιά που συνηθίζομε να λέμε πως είναι αδικημένα από τη φύση, γιατί από τη γέννησή τους έχουν κάποιο κουσούρι. Ο Δημήτρης λοιπόν είχε γεννηθεί αγαθός, όχι τρελός.

Μεγάλωνε το κορμάκι του αλλά το μυαλό του έμενε μωρουδίστικο. Δεν έμαθε ποτέ να μιλά. Έμαθε μόνο να λέει δύο λέξεις κι αυτές ήταν όταν πεινούσε, “τσιτσί”, δηλαδή κρέας, και “μαμά”, δηλαδή ψωμί. Όταν πεινούσε λοιπόν ο Δημήτρης, ζητούσε από όποιον άνθρωπο βρισκόταν μπροστά του “τσιτσί μαμά”. Από αυτές τις δυο λέξεις, τις μόνες που ήξερε, πήρε και το παρατσούκλι Τσιτσί-μαμά και μόνο μ’ αυτό το όνομα καταλάβαινε πως φώναζαν εκείνον. Το βαφτιστικό του σιγά σιγά ξεχάστηκε τελείως, μόνο οι γονείς του το θυμούνταν, χωρίς όμως ούτε κι αυτοί να το χρησιμοποιούν πολύ. Τον Τσιτσί-μαμά δεν τον πείραζαν οι χωριανοί όπως γίνεται συνήθως μ’ αυτούς τους ανθρώπους.

Πρώτον γιατί οι γονείς του ήταν σοβαροί κι αξιοπρεπείς άνθρωποι και δεύτερον γιατί δεν ήταν για πείραγμα ένα αγαθό πλάσμα. Ήταν πιο πολύ για λύπη παρά για πειράγματα κι αστεία. Τον έστελναν μόνο να κάνει θελήματα και κείνος πρόθυμα έτρεχε να εξυπηρετήσει όποιον του ζητούσε κάτι.

Ο Τσιτσί-μαμά λοιπόν στη μεγάλη σφαγή ήταν δεκαεφτά χρονών, έφηβος με όλα τα σημάδια της εφηβείας στο κορμί του. Ψηλός, μαλλιαρός σαν αρκούδα, κουρεμένος σύρριζα και ξυπόλητος πάντα. Αυτοί που τον γνώρισαν έλεγαν πως και να ήθελε να φορέσει παπούτσια, δε θα έβρισκε στο νούμερο του, γιατί οι πατούσες του ήταν πελώριες… Και στην εκκλησία τις Κυριακές ξυπόλυτος πήγαινε.

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στο χωριό, άρχιζαν να σφάζουν στην πλατεία, όσους είχαν την ατυχία να είναι ακόμα εκεί. Ο Τσιτσί-μαμά ούτε που καταλάβαινε τι γινόταν. Άκουγε τις φωνές εκείνων που έσφαζαν, έβλεπε το αίμα που έτρεχε, δεν έδειχνε όμως ούτε να φοβάται ούτε να καταλαβαίνει τι γινόταν. Περίμενε υπομονετικά να έρθει η σειρά του. Πλησίασε, χαμήλωσε το κεφάλι και περίμενε να σηκωθεί το τούρκικο μαχαίρι να κόψει το λαιμό του. Τα κτήνη είχαν κουραστεί, τα ρούχα τους ήταν βαμμένα κατακόκκινα από το αίμα των μαρτύρων που τους πιτσιλούσε. Όταν πλησίασε ο ανάπηρος έφηβος, κατάλαβαν ότι μ’ αυτόν μπορούσαν να διασκεδάσουν. Τον ξεντύνουν και τον αφήνουν ολόγυμνο. Πετούν κι αυτοί τα ματωμένα ρούχα τους κι αρχίζουν ο ένας μετά τον άλλον να τον βιάζουν. Μούγκριζε σαν πληγωμένο θηρίο, αντιδρούσε, σφάδαζε από τους πόνους. Τα κτήνη εξαγριώνονταν περισσότερο κι όταν κουράστηκαν, γελώντας του πήραν το κεφάλι. Ένας μάρτυρας προστέθηκε ακόμα στα νέφη των μαρτύρων, ένας ακόμα άγιος.

πηγή: Ελευθερίας Μπαντουράκη-Μπολέτη, Ταξιδεύουν στην Ιωνία τα όνειρα μας, Εκδόσεις Γερμανός, Θεσσαλονίκη 1999

Ο διοικητής της ΤτΕ συμμερίζεται τις αγωνίες του αρχιεπισκόπου

Επιστολή - απάντηση στις συγκεκριμένες προτάσεις που του είχε υποβάλλει πρόσφατα ο Μακαριώτατος έστειλε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλος.
O διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος στην επιστολή του υπογραμμίζει πως συμμερίζεται τις αγωνίες του Μακαριωτάτου, σημειώνοντας πως τώρα πληρώνουμε τις συνέπειες των επιλογών ενός προτύπου ανάπτυξης πως μας οδήγησε στην χρεοκοπία.
O Μακαριώτατος είχε υποβάλλει συγκεκριμένες προτάσεις για να βγουν οι Έλληνες από το αδιέξοδο και να ανακουφιστούν από το “άλγος των νέων μέτρων”, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, στις επιστολές του προς τον Υπουργό Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλο και τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γ. Προβόπουλο.
Προς τον υπουργό Οικονομικών κ. Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ο Μακαριώτατος είχε προτείνει:
α. Την αναστολή των πλειστηριασμώναπό τις Ελληνικές Τράπεζες, όσων έχουν λάβει είτε υψηλό, ειτε χαμηλό δανεισμό για αγορά πρώτης κατοικίας.
β. Τηνενίσχυση των μέτρων γιά ανάπτυξηκαι βιώσιμη επιχειρηματικότητα και
γ. την επανεξέταση του αυστηρού φορολογικού πλαισίουμε γνώμονα τήν ίση συμμετοχή στην απόσβεση του εθνικού χρέους.
Τα παραπάνω μέτρα, κατέληγε στην επιστολή του ο Μακαριώτατος, έχουν τή δύναμη να ξεκουράσουν τον δοκιμαζόμενο λαό μας. (Εκ της Αρχιεπισκοπής)  

Ἔλενα Παναρίτη: «Δὲν εἶμαι Ἑλληνίδα, εἶμαι Ἀμερικάνα.»

 

Τάδε έφη η Ἔλενα Παναρίτη, ἐκπρόσωπος τοῦ Ἔθνους στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων μὲ τὸ ψηφοδέλτιο Ἐπικρατείας τοῦ ΠΑΣΟΚ, σύμβουλος τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, στὴν εφημερίδα Guardian: When I observe how many Apple computers are in her office, she replies: “That’s because I’m not Greek, I’m American.” Her speech is American-accented and peppered with “darn” and “have a nice day”. When asked to describe how Greece needs to change its economy, her answer revolves around changing its institutions and its structures – in other words, making Greece less Greek. Castigating the bureaucracy, she says: “It’s not a kibbutz, it’s a big country!”

Ἐλεύθερη Μετάφραση: Ὅταν παρατηρῶ πόσοι ὑπολογιστὲς Apple βρίσκονται στὸ γραφεῖο της, ἀπαντάει: "Αὐτὸ συμβαίνει ἐπειδὴ δὲν εἶμαι Ἑλληνίδα, εἶμαι Ἀμερικανίδα". Ἡ ὁμιλία τῆς εἶναι μὲ ἀμερικανικὴ προφορὰ καὶ διανθισμένη μὲ διάφορες τυπικὲς ἐκφράσεις καὶ λέξεις. Ὅταν τὶς ζητήθηκε νὰ περιγράψει πὼς ἡ Ἑλλάδα πρέπει νὰ ἀλλάξει τὴν οἰκονομία της, ἡ ἀπάντησή της περιστράφηκε γύρω ἀπὸ....

 τὴν ἀλλαγὴ τῶν θεσμῶν καὶ τῶν δομῶν της - μὲ ἄλλα λόγια, κάνοντας τὴν Ἑλλάδα λιγότερο Ἑλληνική. Στηλιτεύοντας τὴν γραφειοκρατία, λέει: "Δὲν εἶναι ἕνα κιμπούτς, εἶναι μία μεγάλη χώρα!".

ΣΧΟΛΙΟ: Θερμὰ συγχαρητήρια σὲ ὅσους τὴν ἔστειλαν στὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων.....

Πηγη: http://www.antinews.gr/

Ἀπίστευτο: Διδασκαλία τῆς Τουρκικῆς γλώσσας στὸ Γυμνάσιο γιὰ ἀνάπτυξη ἐπικοινωνιακῆς καὶ κοινωνιολογικῆς ἱκανότητας...

Σὲ Φ.Ε.Κ. τοῦ 2006 τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας βρήκαμε «ἐξαφανισμένους» στόχους τοῦ ὑπουργείου, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἔκαναν ἰδιαίτερη ἔκπληξη καὶ σᾶς τὸ παραθέτουμε:

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΕΥΧΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ Ἄρ. Φύλλου 867  10 Ἰουλίου 2006 ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ Ἀριθμ. 61539/Γ2

Ἀναλυτικὸ Πρόγραμμα Σπουδῶν γιὰ τὴ διδασκαλία τῆς Τούρκικὴς Γλώσσας στὴν Α΄, Β΄ καὶ Γ΄ τάξη τοῦ Γυμνασίου .

Ο ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ  Ἔχοντας ὑπόψη:

1. Τὶς διατάξεις τοῦ ἐδαφ. γ. τῆς παραγράφου 11 του ἄρθρου 5 τοῦ ν. 1566/1985 (ΦΕΚ 167 Ἃ΄/23.9.1985, ὅπως τροποποιήθηκε καὶ ἰσχύει μὲ τὶς διατάξεις 1 καὶ 2 του ἄρθρου 7 τοῦ ν. 2525/1997 «Ἑνιαῖο Λύκειο, πρόσβαση τῶν ἀποφοίτων στὴν... Τριτοβάθμια Ἐκπαίδευση, ἀξιολόγηση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ἔργου καὶ ἄλλες διατάξεις» (ΦΕΚ 188 Ἃ΄/23.9.1997). 

2. Τοῦ ἄρθρου 90 τοῦ «Κώδικα Νομοθεσίας γιὰ τὴν Κυβέρνηση καὶ τὰ Κυβερνητικὰ Ὄργανα» ποὺ κυρώθηκε μὲ τὸ ἄρθρο πρῶτο του π.δ. 63/2005 (ΦΕΚ Ἃ΄ 98), καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τὴν ἀπόφαση αὐτὴ δὲν προκαλεῖται δαπάνη σὲ βάρος τοῦ κρατικοῦ προϋπολογισμοῦ.

3. Τὴν ὑπ’ ἀριθμ. 37876/ΣΤ5 (ΦΕΚ 608 τ.Β΄/26.4.2004) ἀπόφαση μὲ θέμα «Καθορισμὸς ἁρμοδιοτήτων Ὑφυπουργῶν τοῦ Υ.ΠΕ.Π.Θ.».

4. Τὴν εἰσήγηση τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, ὅπως αὐτὴ διατυπώθηκε στὴν ὑπ’ ἀριθμ. 7/2006 πράξη τοῦ Τμῆματος Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης, ἀποφασίζουμε: Καθορίζουμε τὸ Ἀναλυτικὸ Πρόγραμμα Σπουδῶν γιὰ τὴ διδασκαλία Τουρκικῆς Γλώσσας στὴν Α΄, Β΄ καὶ Γ΄ τάξη τοῦ Γυμνασίου ὡς ἑξῆς:

ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΡΧΑΡΙΩΝ

1. Εἰδικοὶ Σκοποὶ

Μὲ τὴ διδασκαλία τῆς τουρκικῆς γλώσσας στὸ Γυμνάσιο ἐπιδιώκεται οἱ μαθητὲς νὰ ἀναπτύξουν τὴν ἐπικοίνωνιακὴ ἱκανότητα προκειμένου νὰ ἔρθουν σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν ἐπίσημη γλώσσα μίας γειτονικῆς χώρας, τῆς Τουρκίας. Συγκεκριμένα:

• Νὰ κατανοοῦν καὶ νὰ παράγουν προφορικὸ καὶ γράπτὸ λόγο.

• Νὰ ἀναπτύσσουν γλωσσολογικὴ καὶ κοινωνιογλωσσικὴ

ἱκανότητα. Ἡ ἐκμάθηση τῆς τουρκικῆς γλώσσας θὰ σύμβάλλει στὴν ἐνεργὸ συμμετοχὴ σὲ μία πολυπολιτισμικὴ κοινωνία καὶ τὴν κατανόηση τῆς διαφορετικότητας.

• Νὰ ἐξοικειώνονται μὲ διαφορετικὰ ἐπίπεδα καὶ εἴδη λόγου.

• Νὰ ἀναπτύσσουν πραγματολογικὴ ἱκανότητα, δηλαδὴ νὰ ἀναπτύσσουν λειτουργικὲς δεξιότητες λόγου.

• Νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν τουρκικὴ γλώσσα ὡς μέσο ἀπόκτησης νέων γνώσεων καὶ πολιτισμικῶν ἐμπειριῶν.

2. Στόχοι, Θεματικὲς ἑνότητες, Ἐνδεικτικὲς δράστηριότητες                                  

Ὁρίζονται μόνο θεματικὲς περιοχὲς μέσα ἀπὸ τὶς ὁποῖες πραγματώνονται οἱ γλωσσικὲς πράξεις καὶ ἡ κοινωνιογλωσσικὴ διάσταση τῆς γλώσσας.

http://www.et.gr/index.php?option=com_wrapper&view=wrapper&Itemid=104&lang=el

Εὐχαριστοῦμε τὸν φίλο Θ.Π. γιὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Φ.Ε.Κ