Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Δευτέρα, Αυγούστου 08, 2011

Δεν μας χαρίζεται η χάρις τού άγιου Πνεύματος εξ αίτιας της αρετής των ιερέων.


chrysostom25.jpg

Άλλ' ας έλθουμε σε κάποια αλλά παράπονα. Ασχάλλει ο άγιος διά τις ιεροκατηγορίες:

«Ακονίζουμε την γλώσσα μας κατά των ιερέων» (ομιλία ΠΣΤ' εις το κατά Ιωάννην). «Εάν αυτοί που κακολογούν τον πατέρα ή την μητέρα τους πρέπει να θανατώνονται (κατά την Παλαιά Διαθήκη), ποιας τιμωρίας θα είναι άξιος αυτός που τολμά να κατηγορήση εκείνον που είναι κατά πολύ αναγκαιότερος και καλύτερος από τους γονείς; Και δεν φοβάται μήπως άνοιξη η γη και τον καταπιή ή μήπως πέσει κεραυνός απ' τον ουρανό και κατακαύση την κατηγορούσα γλώσσα του;» (Ομιλία εις Πρίσκιλλαν και Ακύλαν). Η χάρις των μυστηρίων δεν εξαρτάται από το ποιόν τού τελούντος κληρικού.

Ο κληρικός απλώς «την εαυτού δανείζει γλώτταν και την εαυτού παρέχει χείρα» (ομιλία ΠΣΤ' εις το κατά Ιωάννην). Ο ιδιωτικός βίος τού κληρικού δεν παρακωλύει τον αγιασμόν των μυστηρίων. «Και δι' αναξίων είωθεν ο Θεός ενεργείν» (Ομιλία Η' εις την Α' προς Κορινθίους).
«Δεν μας χαρίζεται η χάρις τού άγιου Πνεύματος εξ αίτιας της αρετής των ιερέων. Αυτός καθήκον έχει να ανοίγη το στόμα του, το πάν είναι έργον Θεού» (ομιλία ΠΣΤ' εις το κατά Ιωάννην). Και διά να μη παρεξηγηθή προσθέτει: «Τα λέγω αυτά χωρίς να παραδέχωμαι αυτούς που αναξίως μετέρχονται την ιερωσύνη. Τουναντίον πολύ λυπούμαι και δακρύζω» (αυτόθι).


  Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Το αλίευσα ΕΔΩ ΕΔΩ

Οἱ Ἅγιοί τῆς διπλανῆς πόρτας... Bίντεο.


Πατὴρ Παϊσιος, Πατὴρ Πορφύριος, Πατὴρ Ἰάκωβος Τσαλίκης. Τρεῖς ἅγιες πραγματικὰ μορφὲς τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Τρεῖς χαρισματουχοι ἀνθωποι ποὺ ἀπέδειξαν ὅτι παρὰ τὶς δυσκολίες τῆς ἐποχῆς μας, τίποτα δὲν μᾶς ἐμποδίζει ἀπὸ τὸ νὰ ἁγιάσουμε ἀκόμα καὶ ἂν ζοῦμε μέσα στὸν κόσμο. Εὔστοχα χαρακτηρίστηκαν ὡς οἱ Ἅγιοί της διπλανῆς πόρτας. Πράγματι, ἡ ζωὴ τοὺς ἀπέδειξε πόσο κοντὰ βρίσκονταν στὸν κουρασμένο ἄνθρωπο μὲ μοναδικό τους μέλημα νὰ ἁπαλύνουν τὸν πόνο, σωματικὸ καὶ ψυχικό, καὶ νὰ τοῦ δείξουν τὸν δρόμο γιὰ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Καὶ οἱ τρεῖς τους, ὁ καθένας σὲ διαφορετικὸ τόπο, κατόρθωσαν νὰ ἀναθερμάνουν τὴν πίστη πλήθους κόσμου ποὺ συννέρεε κατὰ χιλιάδες καθημερινὰ ζητώντας μίαν ἀπαντοχή, ἕνα στήριγμα καὶ μία συμβουλή. Μπορεῖ βέβαια νὰ μὴν ἔχει γίνει ἐπίσημα ἡ ἁγιοκατάταξή τους, ἀλλὰ ἡ κοινὴ γνώμη καὶ οἱ μαρτυρίες πολλῶν πιστῶν ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Δεῖτε τὸ παρακάτω βίντεο ποὺ παρουσιάζει τὴν ἁγία ζωὴ τοὺς μέσα ἀπὸ μαρτυρίες ἀνθρώπων ποὺ τοὺς γνώρισαν…

 
Το αλίευσα ΕΔΩ http://epirus-ellas.blogspot.com/2011/04/b.html

Όλα ρυθμίζονται με τη καρτερία και την υπομονή. - Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός

undefined


Όλα ρυθμίζονται με τη καρτερία και την υπομονή. Το νόημα του σταυρού όσο οι άνθρωποι το ξεχνούν, τόσο αυξάνει και γενικεύεται το κακό, με τις διάφορες πιέσεις που φυσικά και τεχνητά συμβαίνουν. Μακάριος όποιος επαγρυπνεί και προσεύχεται.    
Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Προφητεία τού Γέροντα Σίμωνα Αρβανίτη για την Ελλάδα

Επέρχεται η κάθαρσις…
Θα την ανυψώσει την Ελλάδα ο Θεός, θα την δοξάσει !!!
Προφητεία του Γέροντα Σίμωνα Αρβανίτη, Μονής Αγίου Παντελεήμονα Νέας Πεντέλης, παρμένη από το βιβλίο του Μοναχού Ζωσιμά: “Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης 1901-1988, η ζωή και το έργο του”.
(απομαγνητοφωνημένο κείμενο)
Σήμερα όμως, έχουμε ανάγκη να θέλουμε νά κάνουμε κάτι τοιούτο, γιά νά ίδωμεν ότι, ότι μπορούμε σήμερα στήν ζωήν αυτήν, νά φέρομε ωραία αποτελέσματα, διότι όπως βλέπουμε σήμερα τόν κόσμο γενικώς, ότι δεν εδύνατο ο Θεός πλέον να ανεχθεί εκείνη την λυπηράν κατάσταση σ’όλη τήν οικουμένη μηδαμώς εξαιρουμένης και της Ελλάδος, πού τήν αγαπά περισσότερο και το οποίο στα χαρτιά μας λέει και σε λίγο πραγματοποιούνται, ότι ή Ελλάς, ή Ελλάς θά δείτε σέ λίγο πόσο θά γίνει μεγάλη, μεγάλη, μεγάλη.
Όχι μόνο θά δείτε, θά έχει εξαίρετο καί λαμπρό παράδειγμα εις όλη τήν οικουμένη,
διότι ενθυμείσθε ότι εδώ δέν εχύθηκε αίμα, όταν εκήρυξε ό Απόστολος Παύλος, ενώ ξέρεις τι αίμα χύθηκε σ’ όλα τά έθνη;
Ένθυμείστε ότι είπε, τί είπε ό Χριστός, όταν επήγαν τίνες Έλληνες, όταν επήγε ό Ανδρέας καί ό Φίλιππος;
Ένθυμείστε τώρα που είπανε, τίνες άνδρες Ιδείν θέλουνε τόν Κύριο καί είπε:
«Νύν έδοξάσθη ό ΥΙός τού Άνθρώπου», Καί γιατί;
Πώς γιατί; τά πράγματα μαρτυρούν γιατί, Είπαμε ότι διότι δέν εχύθηκε αίμα, διότι μετά πιστών φιλοσόφων επλησίαζαν τόν Θεό μερικοί.
Καί διά τούτο, ήταν ετοιμασμένοι καί ωραίαι ψυχαί.
Εις αυτές τίς ωραίες ψυχές λοιπόν θέλησε ο Θεός τίς ολίγες νά πλέξει τό εγκώμιο, Σύν τούτο έχομε καί ένα άλλο.
Ποιος ό λόγος λοιπόν, αυτοί οι Απόστολοι, νά μήν έγραψαν τά Ευαγγέλια, τήν Καινή Διαθήκην, τά άλλα όλα εις τήν εβραϊκήν γλώσσα, τήν δική τους, πού μάλιστα ήταν καί αγράμματοι;
Προς έντροπήν τών συμπατριωτών, διότι ήταν ανάξιοι αυτοί νά ακούσουνε στην εβραϊκή γλώσσα τά λόγια αυτών πού σταύρωσαν τόν Χριστό,
Καί έγραψαν εις τήν, εις τήν Ελλάδα, γιατί ή Ελλάς είχε τήν γλώσσα αυτήν ή όποια ήτανε ωραία γλώσσα, άφ’ ενός μεν πού ήτανε ωραία γλώσσα καί είχε καί απήχηση σ’ όλη τήν οικουμένη, αλλά αφ ετέρου δε, ότι ήτανε καί άξιοι…
Διότι δέν ήθέλησαν νά κάνουν κακό,
Ότι ήταν αμαρτωλοί, όλος ό κόσμος. ήτανε αμαρτωλοί, αλλά όμως καί δέν μπορούσανε νά μήν δεχθούν τό ωραίο τό όποιο ήκουοαν, την ύψηλήν αυτήν, την ύψηλήν διδασκαλία, τήν εδέχθηοαν.
Όχι ότι δεν ήτανε αμαρτωλοί αμαρτωλοί ήτανε, αλλά δεν εδέχοντο τά άλλα έθνη. “Ολίγοι μόνοι καί γι’ αυτό γινοταν τόσα καί τόσα μαρτύρια, τίς χιλιάδες τών μαρτύρων.
Άμα λοιπόν, διά τούτο καί φυλάει ό Θεός τήν Ελλάδα, τώρα ιδιαιτέρως νά τήν δοξάσει, αν καί πάντοτε έδειχνε τό μεγαλείον όταν εγινότανε πόλεμος, αλλά καί τώρα ιδίως πού πρόκειται λοιπόν άπαντες διά παντός.
Όχι ότι θά τήν μεγαλώσει ό Θεός. Θά τήν ανυψώσει, θά την δοξάσει οπότε επέρχεται η κάθαρσις,
έχουμε ολίγες ημέρες νά μην έρχονται σέ απόγνωση!
μόνο οφείλουμε να κηρύττουμε παντού καί νά λέγωμε παντού ότι καί πολλά καλά θέλουμε,
Έχει πει καί ό Θεός ότι «ουδέ θρίξ της κεφαλής δέν θά πειραχθή εις τους μετανοούντας», αλλά όχι μετάνοια όπως τήν θέλουμε.
Άρα λοιπόν, αγαπητοί, οφείλουμε νά γνωρίσουμε ότι, μή φοβηθούμε ό,τι λέγουν, ό,τι κάνουν καί ότι γίνεται, «ταύτα δει γενέσθαι».
Καταλάβατε; Πρέπει νά γίνουν αυτά!!!
Ήλθε η ώρα πλέον νά καθαρίσει, όχι η Δευτέρα Παρουσία, νά καθαρίσει τήν ήρα άπό τό στάρι.
Καί ή πρώτη, η πρώτη Ελλάς αυτήν πού θά υποστεί από τους Τούρκους μια Μικρή, μια μικρή αυτήν όπως είπομεν προσβολή, αλλά είναι ό τάφος τους όμως της Τουρκίας!
Ο τάφος τους καθώς τό είχανε πει καί αυτοί οι Τούρκοι, όπως είπαν μερικοί τώρα.
Είπαν λέει ότι είναι αδύνατον ό Αλλάχ νά ανεχθεί, είναι αδύνατον ό Αλλάχ νά ανεχθεί, εμείς θά γίνουμε θηρία, σείς δέ δέν ξέρω άν θά μείνει κανένας από σάς.
Όλίγοι πού θά μείνετε, θά πάτε στην Κόκκινη Μηλιά! Τό όποιο καί ….
Άρα λοιπόν, άρα λοιπόν, νά είμεθα ετοιμασμένοι, χαρούμενοι, ότι ό μετανοών άνθρωπος, δέν πρόκειται νά ύποστή τίποτα.
Να είμεθα χαρούμενοι, διότι εγνωρίσαμε τόν Χριστό, αλλά όχι όμως νά τόν λατρεύουμε όπως θέλει καθένας και λέγονται χριστιανοί άνθρωποι.
Αν θέλουμε νά δούμε τόν Χριστό, πρέπει νά είμαστε ανεξίκακοι, πρέπει νά έχουμε αγάπη, διά νά τήν μεταδίδουνε καί αυτή, μέ τήν συμπεριφορά μας, μέ τόν τρόπο μας καί μέ τίς καλές πράξεις μας.
Καί άν οί άλλοι άνθρωποι είναι αδύνατοι, νά τους βοηθήσουμε. Έάν οι άλλοι αυτοί είναι κακοί, νά προσπαθήσουμε, άν είναι δυνατόν νά δεχθούν τήν διδασκαλία τού Χριστού.
Τότε ασφαλώς ό άνθρωπος αυτός θά καταξιωθή διά διπλής, όχι μερίδος, αλλά τιμής παρά τού Θεού καί παρά τών ανθρώπων.
Γέρων Σίμων Μονής Πεντέλης (ο Αρβανίτης)
Πηγή ‘Aφυπνιστής’
http://pneymatiko.wordpress.com
http://orthodoxgreek.blogspot.com/

O Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός και τυφλός και οι πραγματικά… τυφλοί !

undefined
Ο πατήρ Νικηφόρος (κατά κόσμο Νικόλαος) γεννήθηκε σ’ ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι. Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών έφυγε από το σπίτι του, πήγε στα Χανιά κι άρχισε να εργάζεται εκεί σ’ ένα κουρείο. Τότε εμφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν δηλ. την λέπρα. Εκείνη την εποχή, τους λεπρούς τους απομόνωναν στο νησί Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα ως μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό. Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφυγή τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί έμενε εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σ’ ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο εμφανή, ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο. Γι’ αυτό με την μεσολάβηση ενός κληρικού κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος.
Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914 σε ηλικία 24 ετών. Στο λεπροκομείο της Χίου, που ήταν ένα συγκρότημα με πολλά ομοιόμορφα σπιτάκια, υπήρχε το εκκλησάκι του Άγιου Λαζάρου, όπου φυλάσσονταν η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Υπακοής. Σ’ αυτόν τον χώρο άνοιξε το στάδιο των αρετών για τον Νικόλαο. Μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έκρινε έτοιμο για το αγγελικό σχήμα και τον έκειρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο. Η νόσος προχωρούσε και εξελίσσονταν και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις (το φάρμακο βρέθηκε αργότερα το 1947).
Ο π. Νικηφόρος ζούσε με αδιάκριτη, γνήσια υπακοή, με νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους. Μάλιστα κατέγραψε σε ένα κατάλογο και τα θαύματα του Άγιου Ανθίμου, τα όποια είχε δει «ιδίοις όμασιν» (πολλά αφορούσαν θεραπείες δαιμονιζόμενων).
Υπήρχε μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση του Άγιου Άνθιμου με τον μοναχό Νικηφόρο, ο οποίος «ουδέ εν βήμα εμάκρυνεν απ’ αυτού», όπως αναφέρει ο πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του «Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου». Ο π. Νικηφόρος προσευχόταν τη νύχτα ώρες ατελείωτες, κάνοντας μετάνοιες αμέτρητες, δεν είχε λογοφέρει με κανένα ούτε χάλασε την καρδιά κάποιου κι ήταν ο κύριος ψάλτης του ναού. Εξ αιτίας της ασθενείας του όμως, σιγά-σιγά έχασε το φως του κι έτσι έψαλλε τα περισσότερα τροπάρια και απήγγειλε τους Αποστόλους από στήθους.
Το 1957 έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.
Εκεί, στον Αντιλεπρικό σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε τελείως. Απεφάσισε όμως να μείνει όλο το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στον Αντιλεπρικό σταθμό κοντά στους συνασθενείς του, τους οποίους φρόντιζε με πολλή αγάπη. Έτσι έγινε και υποτακτικός στον πατέρα Νικηφόρο, στον οποίο ως ανταμοιβή της υπομονής του ο Κύριος του είχε δώσει πολλά χαρίσματα. Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο ταπεινό κελλάκι του λεπρού μοναχού Νικηφόρου, στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, για να πάρει την ευχή του. Να τι αναφέρουν μεταξύ των άλλων όσοι τον γνώρισαν τότε:
Ενώ ο ίδιος του ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν γόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία.
Είχε το χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων.
Τα μάτια του ήταν μονίμως ερεθισμένα, η όραση του ελαχίστη, είχε αγκυλώσεις στα χέρια και παράλυση στα κάτω άκρα.
Παρ’ όλα αυτά ήταν γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, διηγείτο χαριτωμένα περιστατικά, ήταν ευχάριστος, αξιαγάπητος.
Το πρόσωπο του, που ήταν φαγωμένο από τα στίγματα της ασθένειας, και τις πληγές, έλαμπε κι έπαιρναν χαρά όσοι τον έβλεπαν αυτόν τον πάμπτωχο και φαινομενικά ασθενή άνθρωπο που έλεγε: «Ας είναι δοξασμένο το άγιο Όνομα Του».
Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964, κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν. Ο πατήρ Ευμένιος, και άλλοι πιστοί ανέφεραν πολλές περιπτώσεις, όπου έγιναν θαύματα με την επίκληση των πρεσβειών προς τον Θεό, του πατρός Νικηφόρου.
(Από το βιβλίο «ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΤΕΡΙΑΣ ΑΘΛΗΤΗΣ ΛΑΜΠΡΟΣ», υπό Σίμωνος μονάχου, Γ’ εκδ. «ΑΓ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ», Αθήναι 2007).
«Παιδιά μου, προσεύχεσθε; και πως προσεύχεσθε; …με την ευχή του Ιησού να προσεύχεσθε, με το ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ. Έτσι να προσεύχεσθε. Έτσι είναι καλά» (πατήρ Νικηφόρος).
Σε αφιέρωμά του ο Τύπος της Κυριακής, 17/10/2010 παρουσιάζει συγκλονιστικές φωτογραφίες από τη Σπιναλόγκα. Χαρακτηριστικές και συγκινητικές είναι οι φωτογραφίες από παπάδες που πήγαιναν και διακονούσαν τους χανσενικούς-λεπρούς,τη στιγμή που εκείνοι γνώριζαν την απόρριψη ακόμα και από την ίδια τους την οικογένεια.
Το απόσπασμα αυτό το αναδημοσιεύουμε από το νέο βιβλίο των εκδόσεων “Ορθόδοξη Κυψέλη” : ” Γίνονται θαύματα σήμερα ; Φωτεινά υποδείγματα αρετής ” , το οποίο αναφέρει πάμπολλες ηρωικές μορφές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφανείς Ορθόδοξους πιστούς, με την υπομονή και τη προσευχή νίκησαν και νικούν το θάνατο, την ασθένεια, το πόνο, ατενίζοντας τον Ουρανό, τη Βασιλεία των Ουρανών.
Ανατριχιάζει κανείς και κλαίει για τους ανθρώπους αυτούς που με ΠΙΣΤΗ και ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στο Θεό, στο Κύριο μας Ιησού Χριστό, αναδεικνύονται Νεομάρτυρες μέσα από το καμίνι του πόνου και των δοκιμασιών. Και θρηνούμε πραγματικά όταν βλέπουμε τυφλούς ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΝ το ΦΩΣ του Θεού και εμείς οι έχοντες τα μάτια μας να είμαστε πνευματικά τυφλοί και να ζούμε στο ΣΚΟΤΑΔΙ, στη πνευματική τύλφωση, μακριά από τον Θεό και την Εκκλησία.
Πόσο φοβερό είναι να στεκόμαστε μακριά από τον αληθινό Θεό ! Πόσο τραγικό είναι να πολεμάμε μια ολόκληρη ζωή τον Ιησού Χριστό και την Εκκλησία Του, να ξοδεύουμε χρόνο και χρήμα για να μείνουμε τώρα και αιώνια στο πνευματικό σκοτάδι !
Πόσο αξιολύπητο είναι να καταλάβουμε ότι ισχύει για εμάς , αυτό που έλεγε ο Οιδίποδας ( υβριστικά ) στο μάντη Τειρεσία : ” Τυφλός τα τ’ώτα τε τον νουν τα τ’όμματα ει” ! “Είσαι τυφλός στα αυτιά, στο μυαλό και στα μάτια” ! Ναι, είμαστε “τυφλοί” που δεν βλέπουμε την Αγάπη του Τριαδικού Θεού στη ζωή μας ! Δεν ακούμε, δεν σκεπτόμαστε, δεν βλέπουμε ότι η ζωή μας έχει ένα τέλος ( σήμερα, αύριο, σε κάποια χρόνια ) και εμείς τρέχουμε, παλεύουμε, διασκεδάζουμε, αλλά δεν βάζουμε ούτε ένα λιθαράκι ΑΓΑΠΗΣ, δεν βάζουμε ούτε ένα λιθαράκι ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ και Ανάστασης …
Ο π. Νικηφόρος, υποτακτικός του Αγίου Ανθίμου του Χίου ( προστάτη του μπλογκ της Ορθόδοξης Ιεραποστολής ), έβλεπε με τα μάτια της ψυχής του ( που ήταν πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα )το ΦΩΣ της χάριτος του Θεού από τη γη, όπως ο πρωτομάρτυρας Στέφανος !
Ευχόμαστε και προσευχόμαστε όλοι οι άνθρωποι της μπλογκόσφαιρας να αξιωθούμε να δούμε αυτό το ΦΩΣ του Τριαδικού Θεού στην αιώνια Βασιλεία των Ουρανών.
Οι πρεσβείες του π. Νικηφόρου και του Αγίου Ανθίμου της Χίου ας σας σκέπουν σε όλη σας στη ζωή και ας σας οδηγήσουν σε έργα ΑΓΑΠΗΣ προς την Ορθόδοξη Εξωτερική Ιεραποστολή.
Οι λεπροί, οι χολερικοί,οι φυματικοί,οι ανάπηροι, οι άνθρωποι με AIDS στην Αφρική και στην Ασία περιμένουν ένα δικό μας χέρι βοηθείας , μέσω προσευχής και οικονομικής ενίσχυσης των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε όλο το κόσμο.
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΥΡΑΝΟΠΟΛΙΤΕΣ, ας γίνουμε άνθρωποι σαν τον π. Νικηφόρο, άνθρωποι και εργάτες της Αγάπης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο αξίζει η δόξα και η τιμή και προσκύνηση στους απεράντους αιώνες των αιώνων.

Κυριακή, Αυγούστου 07, 2011

Μοναχός Μωϋσής, Αγιορείτης, Δεκαπενταύγουστος

Δεκαπενταύγουστος

Γράφει ο μοναχός Μωϋσής, Αγιορείτης
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, μέγας θεολόγος, είδε την Παναγία σε όραμα και γράφει: Ποιος ανθρώπινος λόγος μπορεί άραγε να περιγράψει τη θεοφώτιστη ωραιότητά σου, Θεοτόκε Παρθένε; Οι χάρες σου είναι αδύνατον να προσδιοριστούν ούτε με λόγια ούτε με σκέψεις. Μόνη η θεία όψη της χαρίζει αίγλη, ευφροσύνη και αγαλλίαση. Η ωραιότητα του προσώπου της πηγάζει από την ωραία ψυχή της και την καθαρή καρδιά της. Σαν φως που χύνεται από τα μέσα προς τα έξω και χαρίζει αυτή την απαράμιλλη ευπρέπεια, την πάγκαλη καλλονή.
Η ωραιότητα, η προερχόμενη από την καθαρότητα, τη σεμνότητα και ταπεινότητά της, ήλκυσε το μάτι του Θεού πάνω της και την έκανε μητέρα του Θεού και των ανθρώπων. Ο Θεοφόρος Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης προτρέπει όλους να ενστερνισθούν το άγιο θεομητορικό φρόνημα. Να ευπρεπίσουμε κατάλληλα την καρδιά μας ώστε να κατασκηνώσουν οι αρετές της Παναγίας, ώστε βλέποντάς τες πάνω μας να μας χαρίσει πλούσια πνευματικές χάριτες και ουράνια αγαθά.
Έφθασε ο θεομητορικός Δεκαπενταύγουστος. Ο χρόνος μέχρι τώρα έδωσε νεκρούς στην Ιαπωνία, στη Συρία, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Κύπρο, στη Νορβηγία και αλλού. Καθημερινά μας τηλεφωνούν και μας γράφουν να μνημονεύουμε βαριά ασθενείς και νεκρούς, από καρδιά, από καρκίνο, από διάφορα ανίατα νοσήματα, ν’ ανάψουμε κερί στην Παναγία. Η Παναγία πόνεσε πολύ και γνωρίζει καλά να συμπονά, να συμπαρίσταται και να παρηγορεί.
Στους θερμούς εσπερινούς του ωραίου Αυγούστου οι παρακλήσεις σαν βάλσαμο θωπεύουν τις πονεμένες καρδιές κι αισθάνονται δρόσο γλυκιά εξαίσιας αναψυχής. Οι θαυματουργές πολλές εικόνες της, με τα ακοίμητα καντήλια, τις άσβεστες λαμπάδες από μελισσοκέρι, τα μύρια αφιερώματα, τ’ ασημένια περίτεχνα πουκάμισα, τις μετάνοιες, τα δάκρυα, τους ασπασμούς, τα τάματα, τις υποσχέσεις, τις παρακλήσεις και τις ευχαριστίες. Νηστεύουν, εξομολογούνται, μεταλαμβάνουν πολλοί. Σαγηνεύει το ιερό και ωραίο πρόσωπο της Θεοτόκου. Σε κάνει να καταθέσεις το βάρος σου, τον πόνο σου, τον πικρό λογισμό σου, την αθυμία, την κόπωση, τον στεναγμό και τη στεναχώρια σου.
Γεμάτη η Ελλάδα, η Κύπρος, όλη η Ορθοδοξία, από εκκλησιές της, μονές, ησυχαστήρια, προσκυνήματα στη χάρη της. Χιλιάδες οι προσκυνητές. Στο Άγιον Όρος, το θαυμαστό περιβόλι της, άπειροι ύμνοι στην Οικονόμισσα, την Παραμυθία, την Πορταΐτισσα, την Τριχερούσα, του Ακαθίστου, τη Φοβερά Προστασία, τη Γλυκοφιλούσα, τη Γοργοϋπήκοο, τη Μυροβλύτισσα, τη Γαλακτοτροφούσα, του Άξιον Εστί. Πανηγυρίζει ο πάνσεπτος ιερός ναός του Πρωτάτου στην Κοίμηση, η μονή των Ιβήρων, πολλά κελιά. Το θεομητροφρούρητο Άγιον Όρος αγάλλεται. Η θεομητροσκέπαστη Ελλάδα ευφραίνεται.
Η ωραιότατη στην όψη και την καρδιά, η πανυπέραγνη, η τιμιωτέρα των Χερουβείμ Παναγία, είναι πάνω απ’ όλους τους αγίους. Δεν υπήρξε πιο άγιος άνθρωπος, πιο καλή γυναίκα. Κόσμημά της η καθαρότητά της, η σεμνότητά της, η ταπεινοφροσύνη της, η σιωπή της. Δίδασκε ωραία με το παράδειγμά της, με τον ενάρετο βίο της. Οι καιροί μας έχουν ανάγκη από εμπνευσμένες και καθοδηγητικές μορφές. Η φλυαρία, η αναίδεια, η ξετσιπωσιά, η υψηλοφροσύνη, η ασχήμια, η βρομιά, η αδιαφάνεια κούρασε πολύ. Όλοι πλέον διψούν για διαφάνεια, εντιμότητα, αιδώ, σιγή, σοβαρότητα, καθαρότητα, γνήσια ταπείνωση. Ο αρχόμενος Δεκαπενταύγουστος ας οδηγήσει σε περισυλλογή, σε συνάντηση με τη Θεοτόκο, με την πρόσληψη των ένθεων αρετών της, με τον ασπασμό της εικόνας της, με την ακρόαση του βίου της, με τη συμψαλμώδηση του ωραίου παρακλητικού της κανόνος.

Κονίτσης: "Διερωτώμαι μήπως στην Κυβέρνηση έχουν χάσει τα λογικά τους"

Την έντονη αντίδρασή του εξέφρασε ο Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ανδρέας, για την απόφαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης που αφορά την αποποινικοποιήση της χρήσεως των ναρκωτικών.
«Διαμαρτύρομαι εντόνως. Και διερωτώμαι μήπως στην Κυβέρνηση έχουν χάσει τα λογικά τους. Γιατί μόνο παράφρονες διάνοιες πρέπει να έβγαλαν την απόφαση της αποποινικοποιήσεως των ναρκωτικών», τονίζει μεταξύ άλλων ο κ. Ανδρέας.
Η δήλωση του Μητροπολίτη Δρυινουπόλεως έχει ως εξής:
«Προκαλεῖ ὄχι μόνο κατάπληξη, ἀλλὰ ὀργὴ καὶ ἀγανάκτηση ἡ ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης γιὰ τὴν ἀποποινικοποίηση τῆς χρήσεως ναρκωτικῶν καὶ τὴν διαβάθμιση τῶν ποινῶν γιὰ τοὺς διακινητές.
Μάλιστα, ὅπως δήλωσε ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης, ἡ προμήθεια καὶ κατοχὴ ναρκωτικῶν, καθὼς καὶ ἡ καλλιέργεια φυτῶν κάνναβης ἀποκλεισιστικὰ γιὰ προσωπικὴ χρήση, θὰ ἔχουν πλέον πταισματικὸ χαρακτῆρα, ἐνῷ διάφορες ποινὲς - κατὰ περίπτωση - θὰ ἐπιβάλλωνται στοὺς ἐμπόρους ναρκωτικῶν.
Μέσα στὴν γενικὴ ἀναστάτωση, ἡ ὁποία ταλανίζει τὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἐπίσης τὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ἀμερική, ἔρχεται ἡ ἀψυχολόγητη αὐτὴ ἀπόφαση γιὰ νὰ καταφέρῃ ἕνα θανάσιμο πλῆγμα στὴν κοινωνία, ἰδιαίτερα ὅμως στὴν νεότητα καὶ στὴν Ἑλληνικὴ οἰκογένεια.
Βέβαια, θυμόμαστε ὅτι ὁ σημερινὸς πρωθυπουργός, πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια ὡς ὑπουργὸς κάποιας Κυβερνήσεως τοῦ κόμματός του, εἶχε πῆ, ὅτι μποροῦν οἱ Ἕλληνες νὰ καλλιεργοῦν χασίς σὲ γλάστρες, στὰ μπαλκόνια τους. Ἔτσι, λογικά, τὰ πράγματα δείχνουν ὅτι μὲ πρωθυπουργικὴ ἐντολὴ καὶ συναίνεση ἐκδόθηκε ἡ ἐξωφρενικὴ αὐτὴ ἀπόφαση, ποὺ βάζει τρομακτικὴ βόμβα στὶς οἰκογένειες καὶ στὴν κοινωνία.
Διαμαρτύρομαι ἐντόνως. Καὶ διερωτῶμαι μήπως στὴν Κυβέρνηση ἔχουν χάσει τὰ λογικά τους. Γιατὶ μόνο παράφρονες διάνοιες πρέπει νὰ ἔβγαλαν τὴν ἀπόφαση τῆς ἀποποινικοποιήσεως τῶν ναρκωτικῶν.
Περιμένω ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ σύμπασα τὴν Ἱεραρχία νὰ διαμαρτυρηθῇ καὶ νὰ κινήσῃ πάντα λίθον γιὰ νὰ ἀποτραπῇ ἡ σίγουρη δολοφονία τοῦ Ἔθνους ἀπὸ τοὺς καιροσκόπους πολιτικοὺς καὶ ἀπὸ ὅσους ἐνδεχομένως κρύβονται πίσω τους.
Περιμένω, ἀκόμη, ἀπὸ τοὺς Συλλόγους τῶν Πολυτέκνων, τὴν πνευματικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου καὶ ἀπὸ ἄλλους παράγοντες νὰ κινηθοῦν ἐναντίον τῆς ἐγκληματικῆς αὐτῆς ἀποφάσεως.
Τὰ «σημεῖα τῶν καιρῶν», ποὺ πληθαίνουν συνεχῶς καὶ περισσότερο, μᾶς καλοῦν νὰ ξυπνήσουμε. Καὶ νὰ σκεφθοῦμε, ὅτι πέρα ἀπὸ τὸ οἰκονομικὸ πρόβλημα, ὑπάρχει ἡ νεολαία μας, τὴν ὁποία κυρίως θὰ πλήξη ὁ κακοῦργος νόμος. Ἄς ἀναλάβουμε ὅλοι τὶς εὐθῦνες μας προτοῦ νὰ εἶναι ἀργά».

Το Μυστικό Δείπνο Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου με Αντ. Σαμαρά

πηγή  εφημερίδα  Το Παρόν  

Μυστικό δείπνο εφ’ όλης της ύλης είχαν μέσα στον Ιούλιο ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και ο Αντώνης Σαμαράς. Η συνάντηση, όπως λένε οι πληροφορίες, έγινε στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Ο πρόεδρος της ΝΔ πέρασε το κατώφλι του σπιτιού του Αρχιεπισκόπου λίγο μετά τις εννιά το βράδυ.
Ήταν μέσα τις εβδομάδας και στον μικρό πεζόδρομο μπροστά από την Αρχιεπισκοπή σχεδόν κανένας δεν αντιλήφθηκε την είσοδό του.
Και οι δύο πλευρές είχαν συμφωνήσει να κρατήσουν τη συνάντηση μυστική, για να μην υπάρξουν ψίθυροι και να μη γεννηθούν περίεργοι συνειρμοί εν όψει του καυτού πολιτικά φθινοπώρου...
Ο Αντώνης Σαμαράς συνοδευόταν από τον πιο στενό του συνεργάτη, τον διευθυντή του πολιτικού του γραφείου Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είχε μαζί του τον στενό του συνεργάτη στην Αρχιεπισκοπή, τον πρωτοσύγκελο Γαβριήλ Παπανικολάου, ο οποίος υποδέχτηκε και τους επισκέπτες.
Στο δείπνο παρακάθισαν οι τέσσερις τους και μεταξύ τυρού και αχλαδιού αν και το μενού, κατά τις πληροφορίες, περιλάμβανε ψάρι και λευκό κρασί συζήτησαν πολλά.
Για τις πολιτικές εξελίξεις, την οικονομική κρίση και τις θέσεις του Αρχιεπισκόπου για την αξιοποίηση της περιουσίας της Εκκλησίας.
Εγκάρδιο κλίμα
Αν και στην αρχή υπήρχε σχετική "παγωμάρα", ύστερα από λίγη ώρα ο Αρχιεπίσκοπος και ο Αντώνης Σαμαράς έριξαν όλα τα θέματα στο τραπέζι. Το μενού του δείπνου αφέθηκε σε δεύτερη μοίρα.
Το κύριο θέμα συζήτησης ήταν τι μέλλει γενέσθαι στη χώρα από τον Σεπτέμβριο. Τη συζήτηση μονοπωλούσαν ο Αρχιεπίσκοπος και ο πρόεδρος της ΝΔ, που πολλές φορές έδειχναν να είναι αποκομμένοι από την ομήγυρη.
Από την αρχή ο Αρχιεπίσκοπος εξέφρασε προς τον πρόεδρο της ΝΔ τον προβληματισμό του για την ασφυκτική πίεση που δέχεται ο κόσμος.
«Οι ιερείς μου, που έρχονται καθημερινά σε επαφή με τους ανθρώπους στις ενορίες, μου περιγράφουν πως οι καθημερινές δυσκολίες γίνονται και πιο αξεπέραστες», φέρεται να του είπε.
Του μίλησε για όλο το έργο που έχει κάνει η Αρχιεπισκοπή Αθηνών, για τα συσσίτια που μοιράζει κατά χιλιάδες κάθε μέρα και για τα ιδρύματα που θέλει να αφήσει ως παρακαταθήκη.
Κι όμως δεν φαίνεται να είναι αρκετά πια, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος.
Ο Αντώνης Σαμαράς έδειξε να συμφωνεί τόσο με τις θέσεις όσο και με τα μελλοντικά σχέδια του Αρχιεπισκόπου.
Ο πρόεδρος της ΝΔ συμφώνησε επίσης με την πρόσφατη κίνηση του Ευάγγελου Βενιζέλου να μη φορολογήσει σκληρά την Εκκλησία και να μην περικόψει τους μισθούς των κληρικών, χαρακτηρίζοντας μικρό το ποσόν, τόσο επί της ουσίας όσο και αναλογικά με αυτά που προσφέρουν οι ιερείς.
Η Εκκλησία πρέπει να είναι ο βασικός κοινωνικός εταίρος του κράτους που με το έργο της θα στηρίξει τον λαό, είπε με λίγα λόγια o Αντώνης Σαμαράς, ενώ ενθάρρυνε τον Αρχιεπίσκοπο να συνεχίσει τα σχέδιά του για την αξιοποίηση της ακίνητης εκκλησιαστικής περιουσίας, και για να μην εξαρτάται από το κράτος, αλλά να αυτονομηθεί οικονομικά και να κάνει ακόμη περισσότερο έργο .
Ο Αρχιεπίσκοπος δεν δίστασε να παραδεχτεί στον Αντ. Σαμαρά πως έχει άριστη συνεργασία με τον Γ. Παπανδρέου.
Δεν παρέλειψε όμως να αναφερθεί και στα εμπόδια και στις τρικλοποδιές που του βάζουν μερικοί υπουργοί του.
Ο Αντώνης Σαμαράς προσπάθησε να αναλύσει με απλά λόγια την οικονομική κατάσταση της χώρας και γιατί επιμένει τόσο πολύ στις θέσεις του.
Έκανε μάλιστα και εκτιμήσεις για τις πολιτικές εξελίξεις του φθινοπώρου.
Υποσχέθηκε δε στον Αρχιεπίσκοπο πως, από όποια θέση βρίσκεται, θα στηρίζει την Εκκλησία και όλους τους ιεράρχες στην υλοποίηση των στόχων τους.
Φυσικά ειπώθηκαν κι άλλα, ιδιαίτερα σημαντικά, που δεν διέρρευσαν...
Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα το δείπνο ολοκληρώθηκε με μια τελευταία αμοιβαία υπόσχεση: να είναι σε τακτική επαφή ο Αρχιεπίσκοπος και ο πρόεδρος της ΝΔ και να ανανεώσουν το ραντεβού τους μετά τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, στην οικία του προέδρου της ΝΔ αυτήν τη φορά...

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης, «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» (5)

-Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν…εν μετανοία…κράζοντες εκ βάθους ψυχής…»
Το τροπάριο είναι από τα γνωστότερα θεοτοκία που ψέλνει η Εκκλησία μας, το οποίο με λιτό, αλλά ανάγλυφο τρόπο, προβάλλει τη στάση του πιστού ανθρώπου έναντι της Παναγίας Θεοτόκου. Δύο είναι τα στοιχεία που συνιστούν τη στάση αυτή: (1) η Παναγία έχει αφενός την εξουσία να βοηθήσει εμάς που ταλανιζόμαστε από τα θλιβερά του βίου και «χανόμαστε» από το πλήθος των πταισμάτων μας, λόγω της παρρησίας της έναντι του Υιού και Θεού της, αφετέρου την αγάπη για να έχει στραμμένο το ενδιαφέρον της σ’ εμάς και να θέλει να μας βοηθήσει. Τυχόν αμφισβήτηση της δύναμης και της αγάπης της θα ακύρωνε και τη θέση της στην Εκκλησία και την ίδια την ύπαρξη βεβαίως των προσευχών μας σε αυτήν. Η Παναγία όμως είναι «των θλιβομένων η χαρά και των χριστιανών η προστάτις», κι ακόμη «ο γλυκασμός των αγγέλων». Όλη η δημιουργία αναπνέει τον αέρα της αγιασμένης παρουσίας της και τρέφεται με το όνομά της, πλην βεβαίως των αγγέλων του σκότους και των συν αυτοίς, για τους οποίους και μόνη η αναφορά της είναι φωτιά που τους κατακαίει.
(2) Εμείς που την προσεγγίζουμε και την επικαλούμαστε, πρέπει να την προσεγγίζουμε και με τον σωστό τρόπο. Και ο υμνογράφος κυρίως σ’ αυτό επικεντρώνει την προσοχή μας.
Δηλαδή, πρώτον: «προσδράμωμεν εκτενώς». Στην Παναγία πηγαίνουμε με σπουδή, τρέχοντας. Όχι ράθυμα, όχι «σέρνοντας», σαν να κάνουμε μία αγγαρεία. Ένας τέτοιος τρόπος φανερώνει την έλλειψη της αγάπης μας προς αυτήν, άρα και προς τον Χριστό, γεγονός που σημαίνει ότι θέτουμε οι ίδιοι εμπόδιο στην παροχή της χάρης που είναι έτοιμη να μας δώσει. Με άλλα λόγια, όπως το μικρό παιδί τρέχει στην αγκαλιά της μάνας του, για να βρει ασφάλεια και καταφύγιο, έτσι και ο πιστός: η προσφυγή στην Παναγία είναι κάτι το φυσικό και ό,τι πιο αγαπητό μπορεί να υπάρξει σ’ αυτόν. Κι «εκτενώς»: όχι μία λέξη και να φύγουμε, αλλά να μείνουμε στην αγκαλιά της, να της πούμε τον πόνο μας, τις ταλαιπωρίες μας. Γιατί το νιώθουμε ως ανάγκη και εκείνη χαίρεται για τα παιδιά της που την αγαπούν.
Και δεύτερον: «εν μετανοία» και «εκ βάθους ψυχής». Δεν είναι δυνατόν να τρέχω με σπουδή σ’ Εκείνην που δείχνει αδιάκοπα τον Χριστό και να είμαι αμετανόητος. Όπως η μόνη στάση έναντι του Χριστού είναι η μετάνοια, το ίδιο και έναντι της Παναγίας. Διότι η μετάνοια φανερώνει την αληθινή διάθεση του πιστού να συντονιστεί με τη ζωή του Χριστού. Χωρίς μετάνοια είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος ζει μόνο τον εγωισμό του και αποτελεί ενεργούμενο των πονηρών δυνάμεων. Παναγία λοιπόν και αμετανοησία από πλευράς μας είναι μείγμα ανύπαρκτο και αδιανόητο. Πώς φαίνεται η γνησιότητα της μετανοίας μας; Από το γεγονός ότι θέλουμε να αλλάξουμε ριζικά: «εκ βάθους ψυχής». Η επιφανειακότητα στη σχέση μας με την Παναγία κατανοείται ως ένα είδος παιχνιδιού του εγωισμού μας. Αλλά ο «Θεός – όπως και οι άγιοι – ου μυκτηρίζεται». Δεν κοροϊδεύουμε τον Θεό και τους αγίους. Μία στροφή μας στην Παναγία, δηλαδή τελικώς στον Χριστό και Θεό μας, όπως έχουμε ξαναπεί, απλώς και μόνο σε κάποια δύσκολη στιγμή μας, για να «γλιτώσουμε», ώστε να επανέλθουμε στον ίδιο αμαρτωλό ρυθμό μας, μάλλον θα μας έκανε να πέσουμε στην «οργή» του Θεού. Και «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος».
Να παρακαλούμε την Παναγία, ναι. Αλλά με τον τρόπο που πρέπει. Διότι «αιτείτε, και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε» (άγιος Ιάκωβος).

«Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν…εν μετανοία…κράζοντες εκ βάθους ψυχής…»
Το τροπάριο είναι από τα γνωστότερα θεοτοκία που ψέλνει η Εκκλησία μας, το οποίο με λιτό, αλλά ανάγλυφο τρόπο, προβάλλει τη στάση του πιστού ανθρώπου έναντι της Παναγίας Θεοτόκου. Δύο είναι τα στοιχεία που συνιστούν τη στάση αυτή: (1) η Παναγία έχει αφενός την εξουσία να βοηθήσει εμάς που ταλανιζόμαστε από τα θλιβερά του βίου και «χανόμαστε» από το πλήθος των πταισμάτων μας, λόγω της παρρησίας της έναντι του Υιού και Θεού της, αφετέρου την αγάπη για να έχει στραμμένο το ενδιαφέρον της σ’ εμάς και να θέλει να μας βοηθήσει. Τυχόν αμφισβήτηση της δύναμης και της αγάπης της θα ακύρωνε και τη θέση της στην Εκκλησία και την ίδια την ύπαρξη βεβαίως των προσευχών μας σε αυτήν. Η Παναγία όμως είναι «των θλιβομένων η χαρά και των χριστιανών η προστάτις», κι ακόμη «ο γλυκασμός των αγγέλων». Όλη η δημιουργία αναπνέει τον αέρα της αγιασμένης παρουσίας της και τρέφεται με το όνομά της, πλην βεβαίως των αγγέλων του σκότους και των συν αυτοίς, για τους οποίους και μόνη η αναφορά της είναι φωτιά που τους κατακαίει.
(2) Εμείς που την προσεγγίζουμε και την επικαλούμαστε, πρέπει να την προσεγγίζουμε και με τον σωστό τρόπο. Και ο υμνογράφος κυρίως σ’ αυτό επικεντρώνει την προσοχή μας.
Δηλαδή, πρώτον: «προσδράμωμεν εκτενώς». Στην Παναγία πηγαίνουμε με σπουδή, τρέχοντας. Όχι ράθυμα, όχι «σέρνοντας», σαν να κάνουμε μία αγγαρεία. Ένας τέτοιος τρόπος φανερώνει την έλλειψη της αγάπης μας προς αυτήν, άρα και προς τον Χριστό, γεγονός που σημαίνει ότι θέτουμε οι ίδιοι εμπόδιο στην παροχή της χάρης που είναι έτοιμη να μας δώσει. Με άλλα λόγια, όπως το μικρό παιδί τρέχει στην αγκαλιά της μάνας του, για να βρει ασφάλεια και καταφύγιο, έτσι και ο πιστός: η προσφυγή στην Παναγία είναι κάτι το φυσικό και ό,τι πιο αγαπητό μπορεί να υπάρξει σ’ αυτόν. Κι «εκτενώς»: όχι μία λέξη και να φύγουμε, αλλά να μείνουμε στην αγκαλιά της, να της πούμε τον πόνο μας, τις ταλαιπωρίες μας. Γιατί το νιώθουμε ως ανάγκη και εκείνη χαίρεται για τα παιδιά της που την αγαπούν.
Και δεύτερον: «εν μετανοία» και «εκ βάθους ψυχής». Δεν είναι δυνατόν να τρέχω με σπουδή σ’ Εκείνην που δείχνει αδιάκοπα τον Χριστό και να είμαι αμετανόητος. Όπως η μόνη στάση έναντι του Χριστού είναι η μετάνοια, το ίδιο και έναντι της Παναγίας. Διότι η μετάνοια φανερώνει την αληθινή διάθεση του πιστού να συντονιστεί με τη ζωή του Χριστού. Χωρίς μετάνοια είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος ζει μόνο τον εγωισμό του και αποτελεί ενεργούμενο των πονηρών δυνάμεων. Παναγία λοιπόν και αμετανοησία από πλευράς μας είναι μείγμα ανύπαρκτο και αδιανόητο. Πώς φαίνεται η γνησιότητα της μετανοίας μας; Από το γεγονός ότι θέλουμε να αλλάξουμε ριζικά: «εκ βάθους ψυχής». Η επιφανειακότητα στη σχέση μας με την Παναγία κατανοείται ως ένα είδος παιχνιδιού του εγωισμού μας. Αλλά ο «Θεός – όπως και οι άγιοι – ου μυκτηρίζεται». Δεν κοροϊδεύουμε τον Θεό και τους αγίους. Μία στροφή μας στην Παναγία, δηλαδή τελικώς στον Χριστό και Θεό μας, όπως έχουμε ξαναπεί, απλώς και μόνο σε κάποια δύσκολη στιγμή μας, για να «γλιτώσουμε», ώστε να επανέλθουμε στον ίδιο αμαρτωλό ρυθμό μας, μάλλον θα μας έκανε να πέσουμε στην «οργή» του Θεού. Και «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος».
Να παρακαλούμε την Παναγία, ναι. Αλλά με τον τρόπο που πρέπει. Διότι «αιτείτε, και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε» (άγιος Ιάκωβος).

Όσιος Αγάθωνας ο κτήτορας (14ος αι.)

Agathonas
Ο βίος του οσίου Αγάθωνος σχετίζεται με του οσίου Αθανασίου του Μετεωρίτου. Ο Αγάθων ακολούθησε στο Άγιον Όρος τον εξ΄ Υπάτης Αθανάσιο. Ο Αγάθων επιστρέφει μετά την αναχώρηση του Αθανασίου από το Άγιον Όρος στο παρά την Υπάτη όρος και ιδρύει μονή. Ο όσιος Αθανάσιος αφιερώνει τη μονή του, στα Μετέωρα, στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος και στη Θεοτόκο. Το αυτό πράττει και ο Αγάθων.
Μετά την καθίζηση της πρώτης μονής και την ανεύρεση της θαυματουργής εικόνας της Θεοτόκου υπό του οσίου, κτίζει νέα, εκεί όπου είναι σήμερα, και οι μαθητές του δίνουν στη μονή το όνομα του κτήτορα και πρώτου ηγουμένου τους Αγάθωνος.
Το 1959 στη νότια πλευρά του ωραίου Καθολικού της μονής, κατόπιν ανασκαφών, βρέθηκε ο τάφος του οσίου Αγάθωνος και τα χαριτόβρυτα τίμια λείψανα του. Η αρχαιότερη εικόνα του οσίου είναι σε τοιχογραφία του 16ου αιώνος, στο παρεκκλήσι της μονής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ανέκδοτη ασματική ακολουθία του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Αγάθωνος, κτήτορος της εν Φθιώτιδι ομωνύμου μονής, ποιηθείσα εν Αγίω Όρει υπό του αειμνήστου μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, Υμνογράφου της Μεγάλης του Χρίστου Εκκλησίας, υπάρχει στη μονή.
Η μνήμη του τιμάται στις 7 Αυγούστου.
Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου,  Άγιοι Αγίου Όρους
Εκδόσεις Μυγδονία Θεσσαλονίκη, 2007

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...