Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Αυγού Αργολίδας της Ιερά Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης

Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Αυγού Αργολίδας Η παλαιοτάτη αυτή Ιερά Μονή του Αγίου Δημητρίου , έχει ανοικοδομηθεί σε απότομη πλευρά της οροσειράς των Διδύμων και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το χωριό Δίδυμα της Ερμιονίδας. Σήμερα η Μονή δεν έχει μοναχούς, λειτουργείτε μερικές φορές το χρόνο εκτός από την εορτή του (Αγίου Δημητρίου) στις 26 Οκτωβρίου και την εορτή των Αγίων Θεοδώρων το Σάββατο της Α΄ Εβδομάδος των Νηστειών (φυλάσσεται ιερά εικόνα των Αγίων στη μονή) , από τον εφημέριο της ενορίας των Διδύμων και ιερείς των γύρω περιοχών. Η μονή δεν φαίνεται από τον κεντρικό δρόμο που πηγαίνει για τα Δίδυμα. Από τη διασταύρωση που υπάρχει η πινακίδα, η μονή απέχει περίπου 8 χιλιόμετρα. Ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Ύδρας – Σπετσών - Αιγίνης – Ερμιονίδος & Τροιζηνίας.
«Βράχια» λένε οι ντόπιοι τη θέση που είναι χτισμένη η Μονή Αυγού. Και ίσως είναι η απρόσιτη αυτή θέση, που έχει κρατήσει την αρχαιότατη Μονή του Αγίου Δημητρίουάγνωστη για τους πολλούς και έχει διαφυλάξει τη μορφή της του 11ου αιώνα. Πάνω από τη χαράδρα του Ράδου (Μπεντενιού), στις βορινές πλαγιές του όρους Αυγού (853 μ.), σε απόκρημνους και θεόρατους βράχους σφηνωμένη, καθηλώνει τη ματιά, καθώς την πρωτοαντικρίζει κανείς μέσα στη σιωπή και στην εγκατάλειψη, να φθείρεται με το βάρος εννιά αιώνων πάνω της.
Σε πηγές του 1700 αναφέρεται ότι είχε 16 μοναχούς και ισάριθμους υπηρέτες. Το μοναστήρι έλαβε ενεργό μέρος στην ελληνική επανάσταση και τελικώς πυρπολήθηκε από τον Ιμπραήμ. Το 1834 η μονή διαλύθηκε με το θάνατο του τελευταίου μοναχού της και έκτοτε δεν ξαναλειτούργησε. Η τεράστια περιουσία της περιήλθε στο Κράτος και ένα μεγάλο μέρος αυτής το 1930 μοιράστηκε στους ακτήμονες.
Το Καθολικό της Μονής είναι δισυπόστατο, το νότιο τμήμα είναι αφιερωμένο στον Άγιο Δημήτριο και το βόρειο στους Αγίους Θεοδώρους. Εξαιρετικής τέχνης τοιχογραφίες του 17ου - 18ου αιώνα έχων σωθεί μόνο στο ναϊσκο των Αγίων Θεοδώρων και χρήζουν προστασίας και συντήρησης.
Πως πήρε την ονομασία της η μονή του Αυγού; Μία από τις παραδόσεις μας λέει τα εξής : Στο ύψωμα που υπάρχει πάνω από τη μονή ήταν δύο μητέρες με τα παράλυτα παιδιά τους και παρακαλούσαν τη Παναγία να τα κάνει καλά. Πράγματι εμφανίζεται η Παναγία και τους λέει να πετάξουν τα παιδιά στο γκρεμό και αυτά θα γίνουν καλά! Η μία μάνα όντως πετάει το παιδί της το οποίο αφού κάνει μερικές τούμπες σηκώνεται και περπατάει. Η άλλη φοβήθηκε και αντί να πετάξει το παιδί της πέταξε ένα αυγό το οποίο ήταν έτοιμη να ταϊσει το παιδί της. Το αυγό προσγειώθηκε μαλακά πάνω στο χώμα χωρίς να σπάσει. Βλέποντας αυτό η μάνα πετάει και το παιδί της το οποίο όμως έγινε «χίλια κομμάτια». Αυτά λέει ο θρύλος για την ονομασία της μονής του Αυγού…

Μια σκάλα λαξεμένη στο βράχο, στο ανατολικό πάλι άκρο του διαδρόμου, οδηγεί σ’ ένα άλλο σπήλαιο χωρισμένο σε δυο τμήματα, αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση Σωτήρος (αργότερα οστεοθήκη). Στο πρώτο τμήμα υπάρχουν δεξιά πάνω στο βράχο τοιχογραφίες: η Παναγία, η Αγία Άννα, η Αγία Κυριακή, ολόσωμες, τέχνης του 11ου αιώνα. Στη ΒΑ γωνία, από το κελλί εισέρχεται κανείς σε άλλο σπήλαιο με «ηχεία», πιθανό παρεκκλήσι κι’ αυτό. Αυτά τα σπήλαια υπήρξαν ασκητήρια, που συγκρότησαν φαίνεται τον 11ο αιώνα τη Μονή.

Οι θόλοι των ναών της Μονής με την πλινθοκατασκευή τους βεβαιώνουν για την ίδρυση των ναών τον 12ο αιώνα. Γιατί μόνο ναοί του 11ου και ίσως μέρους του 12ου αι. έχουν τους θόλους πλινθόκτιστους (Δαφνί). Στην Ελλάδα μετά επικρατούν οι λιθόκτιστοι. Επίσης τα σταυροθόλια και οι θολίσκοι είναι, σαν χρήση, χαρακτηριστική του 11ου αιώνα μόνο στην Ελλάδα. Το τρίκογχο του ιερού απαντά σε ναούς του 11ου αιώνα. Τέλος οι τοιχογραφίες της Μεταμορφώσεως είναι του 11ου αιώνα.

Ο ηγούμενος της Μονής του Αυγού, που πολέμησε στην πολιορκία του Ναυπλίου, σκοτώθηκε στις 10.4.1821 όταν βγήκαν οι Τούρκοι από το κάστρο ξαφνικά και αιφνιδίασαν τους Έλληνες πολιορκητές που γλεντούσαν το Πάσχα τους.

[ Σημείωση Βιβλιοθήκης: Η Μονή θα συμμετάσχει στην ελληνική επανάσταση και οι μοναχοί της θα στρατευθούν στο πλευρό τουΠαπαρσένη. Ο Κρανιδιώτης ηγούμενος της Μονής Διονύσιος Βούρ(λ)γαρης θα πολεμήσει στην πολιορκία του Ναυπλίου και ανήμερα το Πάσχα (10 Απριλίου 1821) θα αιχμαλωτισθεί από του Τούρκους και θα κρεμαστεί στο Παλαμήδι. Σε έγγραφο της δημογεροντίας Ναυπλίου (1824), προς το στρατηγό Δημήτριο Τσώκρη, υπογράφει και ο «ηγούμενος του Αυγού Ανανίας», ενώ ένα χρόνο αργότερα (1825) το μοναστήρι θα πυρποληθεί από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Το έτος 1833, στη Μονή κατοικεί ένας μόνο μοναχός και η περιούσια της έχει παραμεληθεί. Τον επόμενο χρόνο με το βασιλικό διάταγμα του Όθωνα η μονή θα διαλυθεί.

Παραδόσεις για τη Μονή

Είναι ο μύθος γνωστός και κοινός γύρω από την επικύρωση του τόπου που διαλέχτηκε για την ίδρυση κάθε μονής. Είναι πάντα τα εργαλεία των μαστόρων που μετατο­πίζονται κάθε βράδυ και βρίσκονται το πρωί σ’ άλλο μέρος: αυτό που δεν το διαλέγει η ανθρώπινη, αλλά η θεία βουλή. Το ίδιο έγινε κατά την παράδοση και για τη Μονή Αυγού. Άλλον τόπο είχαν διαλέξει οι ιδρυτές, τούτον που στέριωσε το μοναστήρι προτιμούσαν τα εργαλεία και ο Άγιος Δημήτριος. Για να βεβαιωθούν οι χριστιανοί έριξαν ένα αυγό πάνω από τα βράχια: αυτό έπεσε στη θέση της Μονής, άθικτο. Γι’ αυτό, λένε, και την ονόμασαν Αυγό.

Τον Άγιο Δημήτριο όλα τα χωριά γύρω τον θεωρούν πολύ θαυματουργό και στοργικό, έτοιμο να σκύψει πάνω στις αγροτικές τους αγωνίες. Τον φροντίζουν: έχουν καθα­ρή την εκκλησιά του κι’ αναμμένα τα καντήλια του. Ωστόσο, μας είπαν οι Διδυμιώτες, μεγάλη γιορτή κάνουν της Αγίας Θεοδώρας. Είναι κι’ αυτή θαυματουργή. Στην εικόνα της κολλάνε νομίσματα, βάζοντας στο νου μιαν ευχή. Αν κολλήσει το νόμισμα, η ευχή θα πραγματοποιηθεί… Γιορτάζουν ακόμη στη Μονή Αυγού κάθε Σεπτέμβρη, τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο. Κι’ έρχονται με ταξίματα πολλά από την Ασίνη, το Τολό, το Δρέπανο.Η Παράδοση θέλει τους κατοίκους από την περιοχή των Ιρίων και τα Καρναζέικα να έρχονται κάθε χρόνο την παραμονή της εορτής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου τον Σεπτέμβριο και να τιμάνε τον Αγιο με κάθε λαμπρότητα,συνεχώς εδώ και πάρα πολλά χρόνια μιας και η παράδοση θέλει να έχει κάνει ένα μεγάλο θαύμα ο Αγιος Δημήτριος σε κάποιο κάτοικο της περιοχής και το ημερολόγιο έδειχνε την εορτή της μεταστάσεως του Αγιου Ιωάννη του Θεολόγου, οπότε οι κάτοικοι έφτιαξαν την εικόνα στον Αγιο και τον τιμάνε από τότε κάθε χρόνο στις 26 Σεπτεμβρίου ένα μήνα πριν την εορτή του Αγίου Δημητρίου όπου εορτάζει και τότε το μοναστήρι.Φέτος τον πανηγυρικό εσπερινό τέλεσε ο πρωτοπρεσβύτερος πατέρας Αναστάσιος Ράπτης από τα Ιρια.Πλήθος κόσμου είχε έρθει από νωρίς το απόγευμα στο μοναστήρι ,εκεί μετά τον εσπερινό οι πιστοί ανάβουν φωτιές και κάθονται μέχρι το πρωί όπου τελείται η θεία λειτουργία.

Χαρακτηριστικό φέτος στο χώρο του μοναστηριού με την άδεια της μητροπόλεως Ύδρας ,όπου και ανήκει η μονή , γίνονται τα γυρίσματα της ταινίας, ‘The Prophet’ («Ο Προφήτης»).

Ευχαριστούμε πολύ τον κύριο Ευάγγελο Μπουγιώτη και το

studio bg BOUGIOTHS-RASSIAS για το ωραίο Φώτο ρεπορτάζ για την Ιερά Μονή.

 

Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ: Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Λάμπρου Κ.Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού

Στις 26 Σεπτεμβρίου η αγία μας Εκκλησία εορτάζει με λαμπρότητα τη μετάσταση του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου. Πρόκειται για μια κορυφαία προσωπικότητα της Εκκλησίας μας, αφού αξιώθηκε να φέρει από τον Ίδιο τον Κύριο τον υπέρτατο τίτλο του αγαπημένου μαθητή Του. Αξιώθηκε επίσης να είναι ο συγγραφέας του τετάρτου Ευαγγελίου με το βαθύτατο θεολογικό και πνευματικό περιεχόμενό του, των τριών Καθολικών Επιστολών του, και του προφητικού βιβλίου της Αποκαλύψεως, το οποίο του έδωσε επίσης τον τίτλο του προφήτη των εσχάτων. Τιμώντας και εμείς την ιερή του μνήμη θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια συνοπτική εικόνα της αγίας και πολυτάραχης ζωής του, εξαίροντας τη συμβολή του στη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Παρενθετικά τονίζουμε πως είναι ανάγκη να γνωρίζουμε ως πιστοί, βασικά στοιχεία για τις μεγάλες προσωπικότητες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στη διάδοση του ευαγγελικού μηνύματος και στην εδραίωση της Εκκλησίας στα Έθνη.

Ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης ήταν γιος του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης (Ματθ.4,21. Μαρκ.15,40) και αδελφός του αποστόλου Ιακώβου. Η μητέρα τους Σαλώμη ήταν πιθανότατα συγγενής, ίσως εξαδέλφη της Θεοτόκου, που σημαίνει ότι οι δυο αδελφοί απόστολοι ήταν κατά σάρκα εξαδέλφια του Κυρίου και σ’ αυτό ίσως έγκειται η οικειότητά τους με Αυτόν, ιδιαίτερα του Ιωάννη, ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται στο Ευαγγέλιό του ως «ο μαθητής ον ηγάπα ο Ιησούς» (Ιωάν.13,23). Όπως αναφέραμε και για τον Ιάκωβο, ο Ιωάννης ζούσε με την οικογένειά του στην Γαλιλαία και διατηρούσε επικερδή και εύρωστη αλιευτική επιχείρηση, έχοντας δικό τους πλοίο και εργάτες (Μαρκ.1,20). Φαίνεται πως οι οικογένεια του Ιωάννη ήταν εύπορη. Αυτό συμπεραίνεται από το γεγονός ότι η Σαλώμη, η μητέρα του, ήταν μια από τις μαθήτριες του Κυρίου, η οποία τον υπηρετούσε από των υπαρχόντων της (Λουκ.8,3. Μαρκ.15,40). Η αγορά επίσης των πανάκριβων αρωμάτων για να αλείψουν το νεκρό σώμα του Χριστού μαρτυρεί αυτόν τον ισχυρισμό (Μαρκ.16,1). Ότι επίσης ο Ιωάννης έλαβε την μητέρα του Ιησού υπό την δική του φροντίδα είναι ένδειξη οικονομικής ανέσεως της οικογένειάς του. Φαίνεται επίσης πως η οικογένεια του Ιωάννη είχε και κοινωνική καταξίωση. Το γεγονός ότι αυτός ήταν γνωστός στον πανίσχυρο και απλησίαστο αρχιερέα Καϊάφα και έτσι δυνήθηκε να εισέλθει στο συνέδριο, που δίκαζε τον Ιησού μαζί με τον Πέτρο, επιβεβαιώνει αυτόν τον ισχυρισμό (Ιωάν.18,15).

Ο Ιωάννης από μικρός υπήρξε πιστός μαθητής του Ιωάννου του Βαπτιστού. Με μεγάλη προσοχή άκουε από τον μεγάλο ερημίτη και προφήτη τις περί του Μεσσία προαγγελίες του. Επιθυμούσε με λαχτάρα να έρθει Εκείνος στις μέρες του και να τον γνωρίσει. Κάποια μέρα ο Βαπτιστής, έχοντας μαζί του τους δυο μαθητές του Ιωάννη και Ανδρέα, είδε τον Ιησού να βαδίζει κοντά. Τότε μαρτύρησε γι’ Αυτόν λέγοντας: «ίδε ο Αμνός του Θεού» (Ιωάν.1,37). Αμέσως οι δυο μαθητές ακολούθησαν τον Ιησού και τον ρώτησαν που μένει. Αυτός τους είπε: «έρχεσθε και ίδετε» (Ιωάν.1,40). Αυτοί είδαν που μένει και έμειναν μαζί Του όλη την ημέρα. Ο Ιωάννης συγκινήθηκε αφάνταστα από αυτή τη συνάντηση γι’ αυτό πήρε τη μεγάλη απόφαση, μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο. Άφησαν την αλιευτική επιχείρηση και ακολούθησαν τον Κύριο (Μαρκ.1,20).

Ο Ιωάννης αξιώθηκε να ανήκει στον στενό κύκλο των τριών μαθητών του Κυρίου, την οποία αποτελούσαν ο Πέτρος, ο αδελφός του Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Συμπεραίνεται ότι ήταν ο μικρότερος στην ηλικία μαθητής του Κυρίου, σχεδόν έφηβος. Ο υπέροχος χαρακτήρας του, η υπακοή του, η πίστη και η αφοσίωσή του

στον Κύριο, είχαν ως συνέπεια να είναι λίαν αγαπητός από τον Ιησού και τους άλλους αποστόλους. Εξ’ αιτίας του σπάνιου αυθορμητισμού του επονομάστηκε από τον Κύριο Βοαναργές (= υιός βροντής), όπως και ο αδελφός του Ιάκωβος. Κάποια ημέρα όταν διέρχονταν κώμη της Σαμάρειας και οι κάτοικοι δεν τους δέχτηκαν, ζήτησε από τον Κύριο να πέσει φωτιά από τον ουρανό και να τους αφανίσει. Φυσικά ο Χριστός τους απάντησε πως: «Ουκ οίδατε ποίου πνεύματος εστέ υμείς΄ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι, αλλά σώσαι» (Λουκ.9,54).

Ως στενός μαθητής του Χριστού ευτύχησε να δει το θαύμα της Μεταμορφώσεως του Κυρίου (Ματθ.17,1.Μάρκ.9,2), την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου (Μαρκ.5,35.Λουκ.8,51) και να βιώσει την αγωνία του Διδασκάλου Του στον κήπο της Γεθσημανή (Ματθ.26,37.Μαρκ.14,33). Μαζί με τον Πέτρο στάλθηκε να ετοιμάσει τον Πασχάλιο Δείπνο (Λουκ.22,8). Κατά την ώρα του Δείπνου έπεσε στο στήθος του Κυρίου, παρακαλώντας Του να τους αποκαλύψει ποιος είναι υποψήφιος προδότης μαθητής (Ιωάν.13,25). Βρήκε το θάρρος και παρέστη στη δίκη του Ιησού (Ιωάν.18,16) και παραστάθηκε περίλυπος κάτω από το σταυρό στον φρικτό Γολγοθά. Ευτύχησε επίσης να γίνει ο προστάτης της Θεομήτορος κατά παράκληση του Εσταυρωμένου Διδασκάλου Του (Ιωάν.19,26). Αξιώθηκε να είναι ο πρώτος μαθητής που είδε το κενό μνημείο, μετά την ένδοξη Ανάσταση του Χριστού (Ιωάν.20,2-4).

Το άτοπο της αιτήσεως πρωτοκαθεδρίας στην εγκόσμιο βασιλεία του Χριστού, όπως εσφαλμένα την φανταζόταν, προκάλεσε την αγανάκτηση των άλλων μαθητών, όμως όπως φαίνεται αμέσως συνετίσθηκε (Μάρκ.10,35).

Μετά την Πεντηκοστή έμεινε κατ’ αρχήν στην Ιερουσαλήμ ως σημαίνον στέλεχος της Εκκλησίας (Γαλ.2,9). Μαζί με τον Πέτρο ποιούσαν, δια του Κυρίου εξαίσια θαύματα (Πράξ.3,7). Στάθηκαν με παρρησία απέναντι στους αρχιερείς και ομολόγησαν τον Χριστό (Πράξ.4,13-22). Απεστάλη μαζί με τον Πέτρο στην Σαμάρεια να κηρύξουν το λόγο του Θεού (Πράξ.8,14).

Αργότερα μετέβη στην Μ. Ασία, όπου έγινε επίσκοπος της Εφέσου. Με κέντρο τη μεγάλη αυτή πόλη έκανε τεράστιο ιεραποστολικό έργο σε όλη τη Μ. Ασία. Δίδασκε νυχθημερόν τους πολυάριθμους μαθητές και συνεργάτες του, τους οποίους έστελνε σε κάθε απομακρυσμένη περιοχή να ευαγγελίσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Αψηφούσε τις δυσκολίες, τις απαγορεύσεις, τους εξευτελισμούς και τους σωματικούς του κόπους. Πολλοί μελετητές δίκαια αναφέρουν πως ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο θεμελιωτής του Χριστιανισμού στη Μ. Ασία. Χάρις στο έργο του εδραιώθηκε το εύρωστο και δυναμικό κομμάτι της Εκκλησίας τα πρωτοχριστοανικά χρόνια. Το 95 μ. Χ. εξορίσθηκε στην Πάτμο, όπου έγραψε το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Πέθανε σε βαθύτατο γήρας περί το 105 ή το 107 μ. Χ. στην Έφεσο. Κατά την παράδοση δεν βρέθηκε το σεπτό του λείψανο, πιστεύοντας ότι μετέστη από τον Κύριο στους ουρανούς. Είναι ένας από τα ελάχιστα ανθρώπινα πρόσωπα ο οποίος αξιώθηκε αυτής της τιμής! Το σεπτός τάφος του ήταν και είναι μέχρι σήμερα τόπος αγιασμού και θαυμάτων για τους πιστούς, παρ’ όλο που σήμερα αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο για τους κατέχοντες την ελληνική μας Ιωνία, τούρκους!

Ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης κατέχει ξεχωριστή θέση στην Εκκλησία και στις καρδιές των πιστών. Τα ιερά και θεόπνευστα συγγράμματά του αποτελούν τη βάση της θεολογίας της Εκκλησίας μας. Επιπρόσθετα, ως μαθητής της αγάπης, εμπνέει τους πιστούς να γίνονται και αυτοί φορείς της αγάπης και του ελέους προς κάθε ανθρώπινο πρόσωπο. Η πολυτάραχη μαρτυρική ζωή του δίνει κουράγιο σε κάθε πονεμένο και κουρασμένο άνθρωπο, να συνεχίσει την επί γης στενή και τεθλιμμένη ατραπό της πορείας του προς τον ουρανό. Ιδιαίτερα ο σύγχρονος άνθρωπος, ο οποίος βιώνει πρωτόγνωρες θλίψεις και δυσκολίες, έχει την ανάγκη ηθικών και πνευματικών στηριγμάτων, προκειμένου να σηκώσει τα δυσβάστακτα

φορτία του. Το μαρτυρικό μας Έθνος, έχει απόλυτη ανάγκη της εξ’ ουρανού αρωγής του, έστω και αν δεν τη ζητούν οι κυβερνώντες του, για να αποφορτιστεί από τη φοβερή και πρωτοφανή δίνη, που βιώνει τα τελευταία χρόνια. Η ιερή προσωπικότητα

του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστή Ιωάννη μπορεί να είναι ο προσωπικός και συλλογικός αρωγός μας, με τις αέναες ικεσίες του μπροστά στο θρόνο της μεγαλοσύνης του Θεού. Ας τον επικαλεστούμε και να είμαστε σίγουροι ότι θα μας ακούσει και θα σπεύσει να μας βοηθήσει, διότι ως μαθητής της αγάπης, μας αγαπά και νοιάζεται για μας!

πηγή ΑΚΤΙΝΕΣ

Ἑλλάδα χωρὶς Χριστὸ δὲν νοεῖται!

Ζώντας τοὺς τελευταίους μῆνες ὅλη αὐτὴν τὴν καταστροφολογία, τὴν ἀπίστευτη τάση ὅλων γιὰ ἰσοπέδωση, ἀπαισιοδοξία ἀναρωτιέμαι πῶς τελικὰ ἔχουμε φτάσει ἐδῶ ποὺ εἴμαστε. Πῶς ὁ σύγχρονος κόσμος, ὁ τόσο τεχνολογικὰ προηγμένος, ὁ τόσο «δημοκρατικός», ὁ τόσο μορφωμένος καὶ πολιτισμένος ἔφτασε σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, νὰ προσπαθεῖ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπικείμενη οἰκονομικὴ καταστροφή, ποὺ συνεπάγεται πλεῖστα ὅσα κακὰ σὲ ὅλους τους τομεῖς τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.

Μόρφωση, φαρμακευτικὴ περίθαλψη, πολιτιστικὲς δραστηριότητες, κοινωνικὰ ἔργα, ἔργα γιὰ καλύτερη διαμονὴ στὶς μεγαλουπόλεις καὶ χωριὰ καὶ πόσα ἄλλα ἔχουν μείνει πίσω -ἂν δὲν ἔχουν καταργηθεῖ-.

Πῶς φτάσαμε λοιπὸν σὲ τοῦτο τὸ σημεῖο, νὰ βλέπουμε μὲ τόσο πανικὸ τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια νὰ πηγαίνει περίπατο καὶ ὅλοι νὰ προσπαθοῦμε νὰ ἐπιβιώσουμε χρησιμοποιώντας ἀκόμα καὶ ἀθέμιτα μέσα;

Φτάσαμε ἐδῶ γιατί βαδίσαμε χωρὶς Θεό! Φτάσαμε ἐδῶ διότι ὅλοι σχεδὸν αὐτοὶ ποὺ κυβερνοῦν, -αὐτοὺς ποὺ ἐμεῖς ψηφίσαμε ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς μας καὶ οἱ παπποῦδες μας- δὲν ἔχουν Θεό.

Τοὺς δώσαμε ἐξουσία καὶ αὐτοὶ λήστεψαν τὴν νοημοσύνη μας. Τοὺς δώσαμε ψῆφο ἐμπιστοσύνης καὶ αὐτοὶ μας ἐκμεταλλεύτηκαν. Καὶ ὅμως ὅλοι αὐτοὶ οἱ μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀριστεροὶ καὶ δεξιοί, κεντρῶοι καὶ ἀνεξάρτητοι «σωτῆρες» τῆς χώρας μᾶς λουφάζουν αὐτὴν τὴν στιγμὴ μέσα στὸ καλὰ ἀσφαλισμένο καβούκι τους. Δηλώσεις συμπόνιας, δηλώσεις κατακρίσεως τῶν ἄλλων, δηλώσεις συμπαράστασης ὅμως...

πουθενὰ πράξεις φιλαλληλίας, πράξεις μετανοίας.

Καὶ ὅλοι αὐτοὶ λοιπὸν ποὺ ἔχουν μάθει νὰ ζοῦν μὲ δόξες καὶ τιμές, μὲ οἰκονομικὴ εὐχέρεια, ποὺ ἔρχονται στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς μόνο στὰ πανηγύρια (ἔχει περισσότερο κόσμο- περισσότερους ψηφοφόρους) τολμοῦν νὰ κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γιὰ εὐθύνες τῆς οἰκονομικῆς αὐτῆς κρίσης, τολμοῦν ἀπὸ τὴν μία νὰ κορδώνονται δίπλα στοὺς ἀρχιερεῖς ἢ δίπλα σὲ θαυματουργὲς εἰκόνες τῆς Παναγίας μας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ κατηγοροῦν τοὺς ἀρχιερεῖς, κληρικούς, μοναχοὺς γιὰ τὸ κατάντημα ποὺ οἱ ἴδιοι αὐτοὶ δημιούργησαν.

Τί νὰ περιμένει ὅμως κάποιος ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ οὔτε τὸν «καλὸ χριστιανὸ» δὲν μποροῦν νὰ ὑποκριθοῦν. Ἂν καὶ τὸ ζητούμενο εἶναι ὄχι νὰ ὑποκριθοῦν δῆθεν τοὺς καλοὺς χριστιανοὺς ἀλλὰ νὰ εἶναι εἰλικρινεῖς μὲ τὸν ἑαυτό τους, μὲ τοὺς συνανθρώπους τους , μὲ τὸν Θεὸ ποὺ βλασφημοῦν μὲ τὰ καμώματά τους.

Μέσα λοιπὸν στὴν σύγχρονη Ἑλλάδα μας, ποὺ γέμισε δυστυχῶς σήμερα ἀπὸ νεοέλληνες δῆθεν μορφωμένους καὶ προοδευτικοὺς ποὺ θέλουν νὰ παραχαράξουν τὴν ἱστορία μας, νὰ ἀλλοιώσουν τὴν πίστη μας, νὰ μολύνουν μὲ ψέματα, ἀνακρίβειες καὶ αἱρετικὲς δοξασίες τὶς νέες γενιὲς τῶν Ἑλλήνων, χρησιμοποιώντας τὰ Μ.Μ.Ε., τὰ σχολεῖα μας, τὰ πανεπιστήμιά μας, καὶ κάθε τί ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐξυπηρετήσει τὰ συμφέροντά τους θέλουν ἀδελφοί μου νὰ ξεχάσουμε τὴν ἀγωνιστικότητα τῶν προγόνων μας, τὸ θάρρος καὶ τὸ φρόνημα τῶν μακαρίων ἐκείνων ἀνθρώπων ποὺ εἶχαν ἰδανικὰ καὶ ἀξίες.

Θέλουν νὰ ξεχάσουμε, νὰ λησμονήσουμε τὴν πίστη μας, νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν πίστη ἐκείνων τῶν νεομαρτύρων ποὺ δὲν ἀρνήθηκαν καὶ σφαγιάστηκαν, τὴν Ὀρθόδοξη πίστη τῶν προγόνων μας, τῶν ἑλλήνων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ, τοῦ Θεοφάνους τοῦ ἐν Ναούση, τοῦ Ἀντωνίου τοῦ Βεροιέως καὶ τόσων ἄλλων ποὺ τὰ ὀνόματά τους ἔμειναν μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἴτε σὰν ὁσίων, εἴτε σὰν μαρτύρων, εἴτε σὰν ἰσαποστόλων.

Ἄνθρωπος χωρὶς Θεὸ δὲν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἕνα ἀνδρείκελο ποὺ ὁδηγεῖται ἀπὸ τὰ πάθη, τὶς ἀδυναμίες, καὶ τὴν ματαιοδοξία του στὴν ἀπώλεια τοῦ κατ’ εἰκόνα.

Εἶναι ὄντως λυπηρὸ νὰ ζοῦμε στὴν Ἑλλάδα ἔχοντας ἐκλέξει ἀντίχριστους. Εἶναι λυπηρὸ νὰ εἴμαστε οἱ περισσότεροι βαπτισμένοι χριστιανοὶ ἀλλά, νὰ μιλοῦμε σὰν ἀντίχριστοι, νὰ πράττουμε σὰν ἀντίχριστοι, νὰ ζοῦμε σὰν ἀντίχριστοι.

Μὴν σᾶς περάσει ὁ λογισμὸς ὅτι αὐτὸ τὸ κείμενο ὑπονομεύει πολιτικὰ πρόσωπα ἢ ὅτι κάνουμε πολιτική. Ὄχι! Ὅμως εἶναι γελοῖο ὅλοι αὐτοὶ οἱ δῆθεν «ὑπερασπιστὲς» τῆς δημοκρατίας νὰ θέλουν νὰ φράξουν τὸ στόμα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ κάνουν τὴν Ἐκκλησία δικό τους ἐκλογικὸ κέντρο καὶ τοὺς πιστούς του Χριστοῦ δικούς τους ὀπαδούς.

Εἶναι ἀνόητο νὰ ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχει προσφέρει στὸ ἔθνος, εἶναι ἀνόητο καὶ δείχνει προχειρότητα σκέψης τὸ νὰ ὑποστηρίζουν Ἕλληνες ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔκλεψε καὶ κλέβει τὸ Δημόσιο. Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο γίνεται ἐδῶ καὶ δεκαετίες.

Βεβαίως ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν δική μου ὑπεράσπιση, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὄχι ἕνα ἀνθρώπινο καθίδρυμα ποὺ λαβώνεται ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἀστοχίες ἀλλὰ εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰώνας καὶ γι’ αὐτὸ ὅσο τὴν κτυπᾶς τόσο πιὸ δυνατὴ γίνεται ὅσο τὴν διώκεις τόσο πιὸ σταθερὴ γίνεται, ὅσο λασπολογεῖς γι’ αὐτὴν τόσο πιὸ καθαρὴ τὴν κάνεις, διότι ὅπως εἶπε καὶ ὁ ἀπόστολος «ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενεία τελειοῦται».

Τὸ παράλογο τὴν σημερινὴ ἐποχὴ εἶναι ὅτι ὅλοι ἔχουν δικαιώματα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ὅλοι ἔχουν δικαιώματα ἐκτὸς ἀπὸ τὸν χριστιανό, αὐτὸς θὰ πρέπει νὰ κάνει τὴν προσευχὴ τοῦ μόνος του κάθε πρωὶ πρὶν πάει στὸ σχολεῖο καὶ ὄχι στὸ προαύλιο τοῦ σχολείου διότι φέρνει σὲ δύσκολη θέση τοὺς ἀλλόθρησκους. Ἐγὼ θὰ ἔλεγα ὅτι φέρνει σὲ δύσκολη θέση -αὐτὸ τὸ μικρὸ παιδάκι ποὺ κάνει τὸν σταυρό του μὲ παρρησία- πολλοὺς δασκάλους μας ποὺ εἶναι ἀδιάφοροι ἂν ὄχι ἀντίχριστοι καὶ πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι ἀπ’ ὅτι καταλαβαίνεται εἶναι τῆς μόδας νὰ εἶσαι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, εἶναι δῆθεν προοδευτικὸς αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται τὴν Ἀλήθεια ποὺ βίωσαν οἱ πρόγονοί του, εἶναι τῆς μόδας νὰ βρίζεις καὶ νὰ κακολογεῖς τὸν κλῆρο τῆς χώρας μας, νὰ «σατιρίζεις» τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια του τόπου μας, σὲ ἐκπομπές, σὲ θεατρικὲς παραστάσεις καὶ ὅλο αὐτὸ νὰ θεωρεῖται τέχνη, νὰ θεωρεῖται πολιτισμός, νὰ θεωρεῖται πρόοδος.

Ε, λοιπὸν αὐτὴ τὴν πρόοδο δὲν τὴν θέλω, αὐτὴ ἡ πρόοδος μᾶς γυρίζει πίσω, αὐτὴ ἡ ἀκόρεστη προβολὴ τῶν δικαιωμάτων θὰ μεταμορφώσει τὴν κοινωνία μας σὲ ζούγκλα μίας καὶ ἔχουν ἐκλείψει οἱ ὑποχρεώσεις καὶ ἡ ὑπευθυνότητα.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα αἱμορραγεῖ ἀπὸ τὰ ἴδια τῆς τὰ παιδιά, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ποὺ ἀντὶ νὰ τὴν φροντίζουν, γίνονται οἱ μαστροποί της.

Ἑλλάδα χωρὶς Ὀρθοδοξία δὲν νοεῖται. Ἑλλάδα χωρὶς ἐκκλησιὲς καὶ μοναστήρια δὲν νοεῖται.

Ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Ὀρθοδοξία κάνουν τὸν Ἕλληνα καὶ ὄχι ἡ Εὐρώπη καὶ τὸ εὐρώ.

http://imverias.blogspot.com/

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΜΕΛΛΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ

Οι γρήγορες εξελίξεις που παρατηρούνται στην περιοχή μας τον τελευταίο καιρό (οικονομική κρίση, ξεσηκωμός των λαών, αλλαγές στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς κτλ.) είναι φανερό πως διαμορφώνουν ένα τελείως καινούριο σκηνικό.

Πρόδηλο είναι επίσης ότι «άξονας κίνησης» των τεράστιων μεταλλαγών που συντελούνται τριγύρω μας είναι η Τουρκία: αφενός λόγω της νευραλγικής της γεωστρατηγικής θέσης και αφετέρου λόγω της ιδιόμορφης κοινωνικής-θρησκευτικής της σύνθεσης (κουρδική μειονότητα, Αλεβήδες κτλ.). Όμως οι μεγάλες δυνάμεις και οι αρμόδιες υπηρεσίες τους βλέπουν την Τουρκία ως ενιαίο σύνολο, ως κοινό γεωπολιτικό χώρο, με την Ελλάδα (με επίκεντρο τη θάλασσα του Αιγαίου)! Συνεπώς, είναι αναπόφευκτη μία κοινή μοίρα των δύο χωρών, καθώς και ο κεντρικός ρόλος του ελληνισμού στις νέες διαμορφωθείσες συνθήκες...
Ιδιαίτερη αξία έχει να βλέπουμε τα πράγματα της εποχής μας μέσα από το πρίσμα της τόσο πλούσιας ελληνορθόδοξης παράδοσης, πόσο μάλλον που πάντοτε την δικαιώνουν οι ίδιες οι εξελίξεις. Η προβλεπτικότητα της ελληνορθοδοξίας, θεόπνευστη γαρ, είναι τόσο ακριβής και συγκεκριμένη, που πραγματικά εκπλήσσει ο Λόγος των τιτάνιων μορφών του παρελθόντος της Ρωμηοσύνης (στο πόσο δηλ. «μέσα» πέφτει)! Γι’ αυτό ακριβώς και στα κείμενά μας πάντοτε ενυπάρχει το λεγόμενο «μεταφυσικό» στοιχείο – που εν πολλοίς παραμένει αδιερεύνητο από την ανθρώπινη επιστήμη – και προσπαθούμε να παραθέτουμε τις σύγχρονες εξελίξεις της εξωτερικής πολιτικής σε συνδυασμό με την, ανώτερου τύπου, χριστιανορθόδοξη θεολογία...
Σ’ αυτό το πλαίσιο θεωρούμε ότι οι ρήσεις του γίγαντα της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας, γέροντα Παϊσίου, πρέπει οπωσδήποτε να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη στην έρευνά μας επί των σύγχρονων ελληνοτουρκικών εξελίξεων. Ψάξαμε λοιπόν και βρήκαμε αποδεδειγμένες μαρτυρίες του γέροντα, που καταγράφτηκαν από σοβαρές πηγές και των οποίων η αξία είναι πραγματικά τεράστια! Παραθέτουμε παρακάτω μερικές από τις σπουδαιότερες μαρτυρίες με τα όσα είπε κατά καιρούς σε επισκέπτες του ο Παΐσιος σχετικά με το μέλλον της Τουρκίας και, ευρύτερα, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ιδού τι παραθέτει σχετικά με την επικείμενη διάλυση του τουρκικού κράτους ένας αξιόλογος και σοβαρός μελετητής του γέροντα Παϊσίου, ο πρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης, στο βιβλίο του «Ο γέροντας Παΐσιος» (παραθέτουμε αυτούσια τη μαρτυρία από το παραπάνω βιβλίο):
«Επισκέφθηκε το Γέροντα μια ομάδα Κυπρίων, οι οποίοι ήθελαν να συζητήσουν το εθνικό τους θέμα. Το υπαίθριο αρχονταρίκι ήταν έτοιμο.
- Από πού είστε; τους ρώτησε ο Γέροντας.
- Από την Κύπρο, Γέροντα.
- Τι κάνετε, πώς τα περνάτε εκεί;
- Τι να κάνουμε, Γέροντα, μας έφαγαν οι Τούρκοι.
Ο Γέροντας χαμογελώντας τους είπε:
- Εγώ δεν σας βλέπω φαγωμένους.
Τους έβαλε να καθίσουν, τους κέρασε και μετά τους είπε:
- Μη φοβάστε τους Τούρκους, θα διαλυθούν.
Οι επισκέπτες του παραξενεύτηκαν, αλλά ο Γέροντας συνέχισε:
- Ναι, σας λέω. Η Τουρκία θα διαλυθεί. Τώρα εσείς να κάνετε τον ψόφιο κοριό και θα ’ρθει ο καιρός που οι Τούρκοι θα πάθουν ζημιά. Κούρδοι και Αρμένιοι θα κάνουν δικό τους κράτος, θα ανεξαρτητοποιηθούν. Οι υπόλοιποι, επειδή δεν σέβονται τους διεθνείς κανόνες, θα διαλυθούν ευγενώς από τους Μεγάλους. Μετά σε μας τους Έλληνες θα δώσουν την Πόλη, όχι γιατί θα μας αγαπούν, αλλά γιατί θα έχουμε τηρήσει μετριοπαθή στάση. Ναι, την Πόλη θα την ξαναπάρουμε».
Στα παραπάνω εκπληκτικά δεν θα σχολιάσουμε τίποτα, εκτός από ένα σημείο: ήδη υπάρχει ανεξάρτητη Αρμενία (που προέκυψε από την απόσχισή της από την ΕΣΣΔ), που κάποια ημέρα είναι αναπόφευκτο να ενσωματώσει και τους εναπομείναντες Αρμένιους της Τουρκίας, που έχουν κι αυτοί εκδηλωθεί υπέρ της εθνικής τους αυτοδιάθεσης! Όσο δε για τους Κούρδους, είναι παραπάνω από σίγουρο ότι στη διάρκεια των επόμενων ετών θα ιδρύσουν δικό τους ανεξάρτητο κράτος στα σημερινά τουρκικά ανατολικά εδάφη, υπό τις «ευλογίες» μάλιστα των ΗΠΑ και του Ισραήλ!...
Για το παραπάνω θέμα υπάρχει και άλλη σχετική μαρτυρία, επίσης δημοσιευμένη σε σοβαρό έργο (το βιβλίο «Γέρων Παΐσιος» του δημοσιογράφου Παναγιώτη Σωτήρχου), την οποία παραθέτουμε επίσης ολόκληρη. Είπε λοιπόν ο Παΐσιος και τα εξής:
«Οι Τούρκοι έχουν κάνει πολλά και έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους. Ο Γέροντας Αρσένιος ο Καππαδόκης είχε πει ότι, εκτός που θα κάνουν κράτος οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι, θα πέση και χολέρα στην Τουρκία και θα αποδεκατισθούν από την αρρώστια οι Τούρκοι».
Πραγματικά, πρόκειται για φοβερή προφητεία, που πιθανώς ταιριάζει με μια μελλοντική «ανακατωσούρα» στην περιοχή μας, που – εκτός του ότι θα οδηγήσει σε εθνική αυτοδιάθεση των πληθυσμών που «συμπιέζονται» στη σημερινή Τουρκία – θα οδηγήσει επιπροσθέτως και σε μια ιδιάζουσα «γενοκτονία» τον εναπομείναντα τουρκικό πληθυσμό (μέσω βιολογικής μόλυνσης, μέσω «χτυπήματος» από τρομερό ιό;)! Είναι άραγε αυτό που ο Πατροκοσμάς προβλέπει ότι «το 1/3 των Τούρκων θα εξοντωθεί»; Όντως, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει στους καιρούς μας την εξαφάνιση πληθυσμών ολόκληρων από κάποια γενική θανατηφόρα επιδημία ή και από κάποιο βιολογικό «υπερόπλο» ασύλληπτων δυνατοτήτων! Η τεχνολογία που έχει αναπτυχθεί μέσα σε «ειδικά» εργαστήρια παρασκευής υπερσύγχρονων όπλων μαζικής καταστροφής αγγίζει πράγματι τα όρια του εφιαλτικού...
Πριν από χρόνια (περίπου 20) επισκέφθηκε τον Παΐσιο μια ομάδα μαθητών της Αθωνιάδος Σχολής. Αυτοί θέλησαν να ρωτήσουν τον γέροντα αν η Ελλάδα θα ξαναπάρει την Κωνσταντινούπολη, αλλά δίσταζαν. Τότε ο Παΐσιος, καταλαβαίνοντας μέσω της διορατικότητάς του τις σκέψεις τους, είπε τα παρακάτω: «Τι είναι, βρε παλληκάρια; Τι θέλετε να ρωτήσετε; Για την Πόλη; Θα την πάρουμε και θα ζήτε κιόλας». Άρα, το Ποθούμενο θα γίνει στη δική μας γενιά! Σε άλλον πάλι επισκέπτη του, κάποιον στρατιωτικό, δήλωσε και τα εξής: «Την Πόλη δεν θα την πάρουμε με πόλεμο. Θα μας την δώσουν». Αυτή η πρόβλεψη ταιριάζει με τα σύγχρονα γεωπολιτικά δεδομένα, που ευνοούν μια τέτοια εξέλιξη: ήδη οι ΗΠΑ πιέζουν την τουρκική πλευρά για μια σειρά από παραχωρήσεις που πρέπει να κάνει υπέρ των ελληνικών συμφερόντων (π.χ. άνοιγμα της θεολογικής σχολής της Χάλκης), ενώ προωθεί «υπογείως» την ίδρυση του περίφημου «ελληνορθόδοξου Βατικανού» στο Φανάρι, υπό την προεδρία... Εκείνου που Πρέπει!!! Άρα, όπως λένε κωδικά οι γνώστες της απόκρυφης γεωπολιτικής, «το Ποθούμενο είναι κοντά»!...
Να και μια άλλη εκπληκτική προφητεία του γέροντα Παϊσίου, που κι αυτή αρμόζει με τις πρωτοφανείς γεωπολιτικές ανακατατάξεις της όλης περιοχής μας:
«Η Τουρκία θα διαμελισθή σε τρία-τέσσερα κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθή. Αυτά θα γίνουν όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψη αυτή η γενιά που κυβερνά την Τουρκία και θα αναλάβη νέα γενιά πολιτικών. Τότε θα γίνη ο διαμελισμός της Τουρκίας».
Στα παραπάνω φοβερά έχουμε να κάνουμε τα εξής σχόλια. Πρώτα απ’ όλα ήδη από το 2002 και την «τουρκική Μεταπολίτευση» έχει πράγματι αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας μια νέα γενιά πολιτικών (όταν ο Παΐσιος είπε τα παραπάνω κυβερνούσαν τη γειτονική χώρα ακόμα οι πολιτικοί της παλιάς εποχής).
Η εμφάνιση του Ταγίπ Έρντογαν και των συνεργατών του (Αμπντουλάχ Γκιουλ, Αχμέτ Νταβούτογλου κτλ.) σηματοδότησε το οριστικό τέλος των παλιών πολιτικών (Μεσούτ Γιλμάζ, Τανσού Τσιλέρ κτλ.), οι οποίοι, βουτηγμένοι μες στη διαφθορά και τη σαπίλα, εξαφανίστηκαν μια για πάντα από το πολιτικό προσκήνιο της Τουρκίας! Άρα, σύμφωνα και με τον Παΐσιο, πλησιάζει πράγματι η μεγάλη στιγμή της επανασύστασης του... Βυζαντίου! Επίσης, οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε ότι η παραπάνω προφητεία «δένει» απόλυτα και με τα όσα είπε για το ζήτημα ο ίδιος ο Κοσμάς ο Αιτωλός, αλλά και με τα όσα μοναδικά συμβαίνουν στις ημέρες μας, που λίγα μόλις χρόνια πριν φάνταζαν αδιανόητα...
Τέλος, ιδού τι ανέφερε επίσης ο Παΐσιος για την επανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Έλληνες, σε πλήρη και πάλι ταύτιση με τα λόγια άλλοτε του Πατροκοσμά:
«Κάποτε θα την πάρουμε την Πόλη. Δική μας είναι. Εμείς δεν θα πάθουμε κακό. Όταν θα ξεκινήσουμε για τον πόλεμο, θα την έχουν πάρει την Πόλη οι άλλοι. Στα μισά οι Έλληνες θα γυρίσουν πίσω. Την Πόλη θα την έχουν πάρει οι Ρώσοι και θα μας την δώσουν. Όχι ότι οι ίδιοι μας αγαπούν, αλλά θα υποχρεωθούν να μας την δώσουν, από τις περιστάσεις».
δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης

ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ Η ΦΙΜΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ; - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

      Τον τελευταίο καιρό, ευκαίρως - ακαίρως, από τα Μ.Μ.Ε. προβάλλεται ένα ζήτημα το οποίο απασχολεί, και όσο θα περνά ο καιρός θα απασχολεί ολοένα και περισσότερους πολίτες στον ελλαδικό και όχι μόνο χώρο.

Και ποιο είναι αυτό; Το αν έχει δικαίωμα και αν μπορεί ένας κληρικός να έχει και να εκφέρει γνώμη για τα τεκταινόμενα γενικώς στην κοινωνία μας και ειδικώς εάν δύναται να εκφράζει άποψη σε θέματα τόσο εθνικά, όσο και κοινωνικά.

Ορισμένοι μάλιστα στρατευμένοι «δημοσιογράφοι», όταν κάποιος κληρικός και μάλιστα ανώτερος, όπως είναι οι ελάχιστοι, δυστυχώς, μητροπολίτες, που ευθαρσώς εκφράζουν την άποψή τους, ορισμένοι λοιπόν κονδυλοφόροι, αφού βάψουν την πέννα τους στον φάρυγγα του όφεως, γράφοντας τόσα και τόσα, καταλήγουν και σε μαθήματα δεοντολογίας. Ότι δηλ. δεν θα πρέπει οι κληρικοί να ομιλούν, διότι δήθεν ξεφεύγουν από τον σκοπό του λειτουργήματός τους.

Βεβαίως το να θέτονται τέτοιου είδους ερωτήματα, για το αν θα μπορεί ο ορθόδοξος κληρικός να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, τόσο γραπτώς, όσο και προφορικώς, τούτο θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο σε ανελεύθερα καθεστώτα, όπως π.χ. στην χιτλερική Γερμανία ή στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, όπου κυριαρχούσε το κόκκινο θηρίο του επάρατου κομμουνισμού. Ποιός αλήθεια, εχέφρων άνθρωπος, δεν γνωρίζει για τον «πατερούλη» Στάλιν, τον τύπο αυτόν του αντιχρίστου, που με τους οπαδούς του και τους ποικίλους δορυφόρους του (μηδέ εξαιρουμένων και των οπαδών του στον τόπο μας), που ξερνούσαν μέσα από την διεστραμμένη τους καρδιά την πίσσα της κολάσεως εναντίον του Ορθοδόξου Χριστιανικού κλήρου; Όποιος κληρικός ή μοναχός  τολμούσε να κηρύξει ελεύθερα τον λόγο του Θεού, ή να εκφράσει την άποψή του επάνω σε κοινωνικά θέματα, αμέσως, αν δεν τον έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα, τον συνελάμβαναν και ο άνθρωπος έπαιρνε την άγουσαν για τα αλήστου μνήμης «γκουλάγκ» και την Σιβηρία...

Σε πάρα πολλές χιλιάδες αριθμούνται οι μάρτυρες κληρικοί και μοναχοί που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην αχανή αυτή χώρα των πρώην Σοβιέτ. Το δε άξιον παρατηρήσεως μεταξύ του κομμουνιστικού διωγμού σε σχέση με τη σημερινή νοοτροπία την οποία τα Μ.Μ.Ε. προσπαθούν να επιβάλλουν, είναι τούτο: Άφηναν τα Σοβιέτ (δηλ. τα παραρτήματα του άδου), όπου τέλος πάντων άφηναν, κάποιο ναό να λειτουργεί και κάποια ακολουθία να τελείται, απαγόρευαν όμως απολύτως το ζωντανό κήρυγμα. Τον ριζοσπαστικό λόγο του Θεού που καθαιρεί τα οχυρώματα του διαβόλου και ταυτοχρόνως αφυπνίζει τις συνειδήσεις. Αυτό δηλ. που ζητούν τα «παπαγαλάκια» των ποικίλων στοών και των σκοτεινών δυνάμεων, να επαναληφθεί και σήμερα. Ο κλήρος, τονίζουν, να περιοριστεί μόνο εντός των ναών και κυρίως να σφραγίσει το στόμα του.

Αν λοιπόν ζούσαμε σε τέτοιου είδους, ολοκληρωτικά καθεστώτα, τότε πράγματι θα μπορούσε να τεθεί θέμα ελευθερίας του λόγου για τον κάθε πολίτη, για τον κάθε πιστό και κυρίως για τον Ορθόδοξο κλήρο.

Τώρα όμως που δεν υφίσταται τέτοιο ζήτημα, τώρα που μας έχουν στην κυριολεξία ζαλίσει το κεφάλι με την ακράδαντη δήθεν δημοκρατία που απολαμβάνουμε, τώρα φυσικά δεν τίθεται, δεν μπορεί να τεθεί καν τέτοιο ζήτημα. Δεν μπορεί, εκτός και αν όλα αυτά τα φερέφωνα, οι πληρωμένοι και κατ’ όνομα δημοσιογράφοι και οι δημοκόποι πολιτικοί, αισθάνονται ότι όντως δεν υφίσταται γνήσια δημοκρατία και ότι αργά αλλά σταθερά περιορίζεται πλέον η ελευθερία του λόγου. Αλλ’ αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, σε λίγο καιρό οι μόνοι που θα μπορούν να ομιλούν θα είναι οι αντίχριστοι και όσοι υπηρετούν τις γνωστές δυνάμεις της ανωμαλίας, οι οποίες λυσσούν σ’ ο,τιδήποτε αυθεντικά Ελληνικό και γνήσια Χριστιανικό.

Αλλ’ ας εστιάσουμε στη συνέχεια το όλο θέμα στη βάση του.

Μπορεί ένα κληρικός να έχει γνώμη και ελευθέρως να την εκφράζει; Αυτό είναι το ζητούμενο.

Και ρωτούμε κι εμείς τώρα με τη σειρά μας. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί, οι Έλληνες Ορθόδοξοι μοναχοί και γενικώς ειπείν οι ρασοφόροι και βεβαίως οι αδελφοί των Ιεραποστολικών Αδελφοτήτων, δεν είναι Έλληνες πολίτες;

Φυσικά, δεν θα αγγίξουμε το ζήτημα από την καθαρώς πνευματική του πλευρά. Οπωσδήποτε από την Ευαγγελική άποψη όχι απλώς μπορούν, αλλά επιβάλλεται να ομιλούν. Και δεν θα αγγίξουμε το θέμα από αυτή την σκοπιά,  διότι όλος αυτός ο συρφετός είναι παντελώς άσχετος με το αγνό, με το κρυστάλλινο πνεύμα του Ιερού Ευαγγελίου. Αν συζητήσουμε επάνω στην βάση αυτή, τότε θα κινδυνεύσουμε να δώσουμε «το άγιον τοις κυσί και τον μαργαρίτη να ρίψουμε στους χοίρους» (Ματθ.ζ΄6).

Τους θέτουμε λοιπόν με την σειρά μας τα εξής ερωτήματα: Οι Έλληνες κληρικοί και μοναχοί, δεν είναι βάσει του Συντάγματος ίσοι με όλους τους άλλου Έλληνες; Δεν είναι όλοι οι Έλληνες ίσοι έναντι των νόμων αλλά και των ελευθεριών που προβλέπει το Σύνταγμα; Μήπως καθιερώθηκε ο διαχωρισμός των Ελλήνων και δεν το μάθαμε; Μήπως κάποιοι είναι Α΄ κατηγορίας πολίτες και μπορούν εντελώς ελεύθερα να εκφράζονται (π.χ. πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, «καλλιτέχνες» κ.ά.), ενώ μερικοί άλλοι (κληρικοί και μοναχοί), χαρακτηρίστηκαν ως β΄ κατηγορίας Έλληνες και δεν δύνανται να ομιλούν; Μήπως οι μεγάλοι μας δημοκράτες θεσμοθετούν τον  κοινωνικό ρατσισμό και πλέον σε λίγο θα πρέπει  αναμένουμε και τον εξοστρακισμό;

Μήπως εκτός της οικονομικής καταρρακώσεως της πατρίδας μας και της δεσμεύσεως του Δ.Ν.Τ., επεβλήθη και η κοινωνική περιχαράκωσις μιας μερίδας πολιτών; Ή συναισθάνονται τα πειθήνια όργανα της τρόικας ότι και στην ζοφερή αυτή περιπέτεια ο Ελληνορθόδοξος κλήρος είναι αυτός που θα στηρίξει και θ’ ανορθώσει έτι άπαξ το Έθνος, και κυρίως τούτο είναι που τους καίει και ζητούν ν’ αποφύγουν;

Ερωτούμε. Οι κληρικοί μας, δεν εκπληρώνουν στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους προς την πατρίδα και μάλιστα με το παραπάνω σε πλείστες όσες περιπτώσεις; Δεν πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν και δεν συμπεριφέρονται ως χρηστοί πολίτες μέσα σε μια ευνομούμενη πολιτεία που κατά κόρον ακούμε ότι απολαμβάνουμε;

Οπωσδήποτε, σε άλλες εποχές, μόλις πριν μερικά χρόνια, θα ήταν αδιανόητο να έθετε κανείς τέτοιου είδους ερωτήματα. Δυστυχώς όμως φτάσαμε και σε αυτό το κατάντημα ώστε να προσπαθούμε να παρουσιάσουμε τα αυταπόδεικτα.

Αλλ’ ας μας επιτραπεί να συνεχίσουμε και με μια άλλη δέσμη ερωτήσεων.

Ποιοι είστε εσείς κύριοι, οι οποίοι θα μας απαγορεύσετε την ελευθερία του λόγου; Ποιος σας έδωσε αυτό το «δικαίωμα» να μας απαγορεύεται αυτό το οποίο έχει «δικαιωματικώς» και ο τελευταίος λαθρομετανάστης του ταλαίπωρου, όπως τον καταντήσατε, αυτού  τόπου;

Και ποιος αλήθεια σας μετάλλαξε σε «φίμωτρα» για τα στόματα και τις συνειδήσεις των Ελληνορθόδοξων κληρικών;

Και δεν αισθάνεσθε ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές το μόνο που κατορθώνουν είναι να κάνουν κι όσους από χαρακτήρος είναι «πραείς και ησύχιοι», να ξεσηκώνονται και να διεκδικούν τα αναφαίρετα δικαιώματά τους, με πρώτιστο αυτό το της ελευθερία του λόγου;

Μετά βεβαιότητος, θα πρέπει κανείς να διαθέτει πολύ χαμηλό δείκτη νοημοσύνης για να πιστέψει ότι τα «δημοσιογραφικά μπαράζ» και οι επιπόλαιοι  πολιτικάντικοι εκφοβισμοί, θα κατορθώσουν να επιφέρουν αποτελέσματα και να κάμψουν τους Ορθοδόξους και μάλιστα τους Έλληνες κληρικούς. Θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής για να πιστέψει ότι με τέτοιου είδους τερτίπια, θα μπορέσουν να μας φοβίσουν ώστε να γίνουμε «καλά παιδιά» ράβοντας το στόμα μας και κάμπτοντας τον αυχένα μας.

Τους βεβαιώνουμε τους κυρίους αυτούς, που βάλθηκαν εργολαβικά να χτυπήσουν το μόνο που μας έμεινε, την ελευθερία δηλ. του λόγου, ότι θα συμβεί το εντελώς αντίθετο από αυτό, που επιδιώκουν. Και αν έως τώρα ευάριθμοι μητροπολίτες έχουν το θάρρος να ορθώνουν το ανάστημά τους και με παρρησία να ελέγχουν ο,τιδήποτε μολυσμένο και σαπισμένο μέσα στην κοινωνία και το κράτος μας, ας έχουν λοιπόν την βεβαιότητα όλοι αυτοί οι «μπαμπούλες της εξουσίας», ότι σε λίγο καιρό το κύμα θα έχει γίνει ασυγκράτητο.

Ξεκάθαρα πράματα λοιπόν. Ως Έλληνες κληρικοί, έχοντες συνείδηση της αποστολής μας, ουδέποτε θα παραδεχθούμε το «αδίκημα της γνώμης» που προσπαθούν εμμέσως πλην σαφώς και ψυχολογικώς να μας επιβάλλουν. Και έχουμε την βεβαιότητα πως όχι όταν εκφράζει κανείς την αλήθεια διαπράττει αδίκημα, αλλά αντιθέτως εγκληματεί όταν κρατά την σιωπή (την περίεργη και ένοχη εν πολλοίς σιωπή... ).

Την θεμελιώδη δε αυτή αλήθεια περί της ελευθερίας του λόγου την γνωρίζουν πολύ καλά οι εξουσίες που υφίστανται σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία. Τόσο η νομοθετική και η εκτελεστική, όσο κυρίως η δικαστική, η οποία όταν λειτουργεί σωστά και ελεύθερα, παίζει σπουδαίο ρόλο στην διαμόρφωση των ηθών και μάλιστα των ορθώς πολιτικών ηθών. Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα, δεν μένει παρά την αλήθεια αυτή να την συνειδητοποιήσει και να την εφαρμόσει και η «τετάρτη εξουσία» των δημοσιογραφικών και όχι μόνον συγκροτημάτων. Όσο μάλιστα γρηγορότερα την ενστερνιστούν τόσο καλύτερα για τους ιδίους, αφού κυρίως κάτι τέτοια σχέδια εκφοβισμού και ψυχολογικής τρομοκρατίας,  γυρίζουν μπούμερανγκ σε όσους τα χρησιμοποιούν με ύπουλο τρόπο για να κτυπήσουν τους αντιπάλους. Και επιτέλους ας ανοίξουν και λίγο την εθνική μας ιστορία για να δουν και να μάθουν το ακατάλυτο και ανυπότακτο του Χριστιανικού κλήρου.

Υστερόγραφο προς κάθε αποδέκτη: Οίκοθεν νοείται ότι αυτόν που σέβεται τον εαυτό του και την αποστολή του, ουδεμία απειλή και ουδεμία εγκύκλιος, είτε «ιερά», είτε «ανίερος», θα κατορθώσει να τον φιμώσει και να τον εμποδίσει, προς πάσα κατεύθυνση, να κηρύττει και να ορθοτομεί.

Άλλωστε ο αιώνιος λόγος του Θεού μαρτυρεί περί αυτού: «Ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας» (Β΄Τιμοθ. Α΄ 7) και έτι πλέον «υμείς εκ του Θεού εστέ, τεκνία, και νενικήκατε αυτούς, ότι μείζων εστίν ο εν υμίν ή ο εν τω κόσμω» (Α΄Ιωάννου Δ΄ 4).

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ.& Κονίτσης.

Κόνιτσα.

Μαίρη Αλεξοπούλου: Η τραγουδίστρια που έγινε μοναχή

 

Η ιστορία της Μαίρης Αλεξοπούλου, επιτυχημένης τραγουδίστριας στην δεκαετία του '60 που σήμερα ζει ως γερόντισσα Θεονύμφη, χωρίζεται σε δύο περιόδους: Σε εκείνη που τραγουδούσε μέχρι τα 43 της χρόνια στις πίστες και σε αυτήν που ζει σήμερα ανάμεσα στους πιστούς της σε μοναστήρι λίγο έξω από την Αθήνα. Ως δούλη πια του Κυρίου - Αυτόν που επέλεξε να υπηρετήσει για πάντα.

ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΑΣ

«Ο μπαμπάς μου δεν ήθελε με τίποτα να ασχοληθώ με το χορό. Ούτε με το τραγούδι. Τον έπεισαν τελικά κάτι φίλοι του παππού μου, κάτι μουσικοί. Του έλεγαν "Γιατί την αδικείτε τη Μαίρη; Έχει τόσο ωραία φωνή! Αφήστε την να εξελιχθεί με το τραγούδι". Τελικά κάποιος από αυτούς, ο οποίος έπαιζε σε μία ορχήστρα στη Χωριάτικη Ταβέρνα στην Εκάλη, του υποσχέθηκε ότι θα με παίρνει αυτός εκεί να τραγουδάω και θα με φέρνει πίσω στο σπίτι το βράδυ. Ο πατέρας μου του είχε εμπιστοσύνη και κάπως έτσι ξεκίνησα. Μετά τον πρώτο μου δίσκο, πήγα και τραγούδησα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είπα ένα τραγούδι του Μαυρομουστάκη μαζί με την Κλειώ Δενάρδου, το "Πανηγύρι". Εκεί βραβεύτηκα, πήρα το πρώτο βραβείο. Ξεκίνησα μάλιστα να βγάζω και καλό νυχτοκάματο. Τότε δεν είχα καθόλου χρόνο να πηγαίνω στην εκκλησία, παρόλο που εγώ αλλιώς τα είχα μάθει από την οικογένειά μου. Μέσα μου, όμως, υπήρχε ένας μεγάλος καημός. Τότε είχα κάνει επιτυχία και ένα τραγούδι του Κατσαρού στο φεστιβάλ της Μάλτας, με το οποίο πήραμε ξανά το πρώτο βραβείο, ήταν μία περίοδος που ακούγονταν πολύ τα τραγούδια που έλεγα, που με ήξεραν όλοι οι άνθρωποι του χώρου. Παρ' όλα αυτά, όλα τα ερωτικά μου τραγούδια που έλεγα στην πίστα τα αφιέρωνα στον Θεό, προσπαθούσα μέσα από τον προβολέα να πάω στον ουρανό. Τόσο πολύ Τον αγαπούσα».

ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΗΣ

«Στο μεταξύ παντρεύτηκα, έκανα και δύο παιδιά, δύο κοριτσάκια, την Κωνσταντίνα και την Ελευθερία μου. Ο άντρας μου δεν ήθελε πλέον να εργάζομαι στα νυχτερινά μαγαζιά και με σταμάτησε. Ήταν η εποχή που είχα τραγουδήσει την "Μπάμπολα", το οποίο τραγουδούσε όλος ο κόσμος και ακουγόταν συνέχεια στο ραδιόφωνο. Ύστερα από τέσσερα χρόνια, κάτι δεν είχε πάει καλά με τις δουλειές του συζύγου μου και έπρεπε να ξαναβγώ στη δουλειά. Ήταν οδυνηρό αυτό για μένα, είχα χάσει τη ροή. Παράλληλα, με τα χρήματα που είχα βγάλει από το τραγούδι, είχα ξεκινήσει να φτιάχνω μαγαζιά με υγιεινές τροφές, ήθελα να φτιάξω μια μεγάλη αλυσίδα. Το 1984 η Κωνσταντίνα μου ήταν 18 χρόνων, λίγο πριν φύγει για να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες στο εξωτερικό. Ένα πρωί, πήρε το αυτοκίνητό της από το σπίτι μας για να πάει στο μαγαζί της Κηφισιάς. Στη στροφή της Αγίας Μαρίνας στο Κορωπί έγινε μετωπική με κάποιο φορτηγό. Ήταν ακαριαίο. Τότε κατάλαβα ότι όλα είναι μάταια. Τίποτα δεν είμαστε. Μόνο χώμα».

ΟΤΑΝ Η ΜΑΙΡΗ ΕΓΙΝΕ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΘΕΟΝΥΜΦΗ

«Το 1992 δημιούργησα το ησυχαστήριό μου. Εδώ έρχεται κόσμος από όλο τον κόσμο, Έλληνες από το εξωτερικό και την Κύπρο, γίνονται θαύματα με παιδάκια που έχουν προβλήματα, η Παναγία η Θεονύμφη βρίσκεται παντού και τα φυλάει. Δεν θα ήθελα να γράψετε πού βρίσκεται ακριβώς το μοναστήρι, γιατί δεν ανοίγω πλέον σε κανένα, μόνο τις Κυριακές. Αυτός που θα θελήσει μέσα από την ψυχή του να με συναντήσει και να έρθει εδώ να προσκυνήσει να είσαι βέβαιος, παιδί μου, ότι θα με βρει. Εδώ μένουν και όσες μοναχές -δόκιμες ή όχι- το θελήσουν, το μισό μοναστήρι είναι άβατο».

Πηγή: Άγιον Όρος

Τα γεγονότα εξελίσσονται τόσο ραγδαία που αιφνιδιάζονται ακόμη και αυτοί που πιστεύουν πως κινούν τα νήματα της εξουσίας

Να πληρώσουμε Χριστιανοί μου και τους νέους δυσβάστακτους φόρους, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι ή ήρθε καιρός να πολεμήσουμε με τους φόβους μας; Τα γεγονότα εξελίσσονται τόσο ραγδαία που αιφνιδιάζονται ακόμη και αυτοί που πιστεύουν πως κινούν τα νήματα της εξουσίας. Τους έχει ανακατέψει τόσο πολύ ο Αντίδικος που τα έχουν κυριολεκτικά χαμένα. Αλλού πατάνε και αλλού βρίσκονται...       Είμαι διατεθειμένος να δουλέψω δωρεάν και σκληρά -αν και πέρασαν τα χρόνια μου- για την Ελλάδα μας και δύο και τρία χρόνια, όσο θα χρειαστεί μέχρι να ξεχρεώσουμε. Αλλά θα δουλέψω με μια προϋπόθεση. Να υπάρξει ειλικρινής μετάνοια από τους ηγέτες μας.   Του Διονύση Μακρή     Βαριά τα σύννεφα της απόγνωσης και της απελπισίας. Βαρύτατη και η ανασφάλεια που συσσωρεύτηκε στις πλάτες του ελληνικού ορθόδοξου λαού. Σκυμμένα κεφάλια. Απογοήτευση και γκρίνια παντού. Οι ελπίδες σωτηρίας, μηδαμινές και απειροελάχιστες. Παραμιλητά στο δρόμο. Στάση αναμονής για το μοιραίο μιας απροσδιόριστης απειλής... Και δεν φθάνουν αυτά έρχονται και οι κεφαλικοί αβάστακτοι φόροι στο όνομα μιας τεχνητής προσχεδιασμένης οικονομικής κρίσης για να επιβεβαιώσουν την προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού! Τι θα κάνουμε καλοί μου χριστιανοί; Μήπως ο Θεός μας γύρισε την πλάτη εξ αιτίας των ανομιών μας; Να πληρώσουμε και τους νέους αβάστακτους φόρους, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι; Μήπως ήρθε καιρός να επαναστατήσουμε; Πώς να λειτουργήσουμε; Πώς να νικήσουμε τους φόβους που προκαλούν αδίστακτοι πολιτικοί τρομοκράτες και δυνάστες; Καλοί μου σύνδουλοι η Ελλάδα μας αποτελεί αιώνες τώρα την καρδιά της οικουμένης. Και αυτό το γνωρίζει ο Αντίδικος και γι’ αυτό χρόνια τώρα επεξεργάζεται σχέδια που αποβλέπουν να δημιουργήσουν έμφραγμα στην ελληνική καρδιά έτσι ώστε να κλονίσει ολόκληρη την οικουμένη... Μέσα στο πλαίσιο αυτό παραπλάνησε και διάβρωσε θρησκευτικούς και πολιτικούς άρχοντες του ευλογημένου αυτού τόπου. Με χίλιες δύο μεθόδους ακόμη παρέσυρε και κατέστησε θύματα του χιλιάδες ελληνικές οικογένειες μέσα από μια εικονική ευημερία που πρόσφερε αδιακρίτως. Με εικονικές ευμάρειες και ψεύτικες προόδους ανάπτυξης, χορηγήσεις δανείων, πιστωτικές κάρτες κ. ά. κατάφερε να πάρει ως αντάλλαγμα το θησαυρό της εμπιστοσύνης που πάντοτε έδειχνε ο Έλληνας στον μόνο αληθινό Θεό. Και τώρα ήρθε ο καιρός να τραβήξει την κουρτίνα. Έφθασε ο χρόνος να αποκαλύψει το μιαρό έργο του ο Αντίδικος. Έργο σήψης και δυσωδίας. Έργο που αυτομάτως μας καθιστά παράδειγμα προς αποφυγήν. Έργο μιας πραγματικής τραγωδίας. Γίναμε ρεζίλι σ’ όλο τον κόσμο. Και τώρα φυσικό είναι ο Αντίδικος να επιχειρεί το τελικό χτύπημα, ώστε να καταστρέψει την καρδιά της οικουμένης την Ελλάδα. Ακούμε λοιπόν για κυβερνητικά σχέδια και αποφάσεις σωτηρίας. Παρατηρούμε τους ανήμπορους πλέον ραβδούχους μας, τους θρησκευτικούς μας ηγέτες ενοχικά σιωπηλούς και αδιάφορους ενώπιον της σατανικής τραγωδίας. Ως εκ τούτου όλοι μας είναι φυσικό να αναφωνήσουμε, όπως οι Παίδες στη Βαβυλώνα πως ο Θεός μας εγκατέλειψε...Πως δικαίως υποφέρουμε, πώς δεν έχουμε προφήτη και ηγέτη (βλ. εβδόμη ωδή)! Προσφάτως Χριστιανοί μου μίλησα με ένα χαριτωμένο γέροντα ασκητή του Παγγαίου Όρους. Επιχείρησα να του μεταφέρω τις ανωτέρω αγωνίες πολλών χριστιανών που τηλεφωνικά εκδηλώνουν οι πιστοί προς την εφημερίδα αλλά και να εκμαιεύσω τη στάση του έναντι των εξελίξεων. «Τα γεγονότα εξελίσσονται τόσο ραγδαία που αιφνιδιάζονται ακόμη και αυτοί που πιστεύουν πως κινούν τα νήματα της εξουσίας. Τους έχει ανακατέψει τόσο πολύ ο Αντίδικος που τα έχουν κυριολεκτικά χαμένα. Αλλού πατάνε και αλλού βρίσκονται... Και αυτό συμβαίνει γιατί συνειδητά έχουν μετατρέψει τον εαυτό τους σε όργανα της Μασωνίας, σε τυφλά όργανα του Αντιδίκου. Ελαχιστοποίησε ο Αντίδικος στους πολιτικούς αλλά και πολλούς θρησκευτικούς ταγούς τη δυνατότητα να συναντηθούν με την εξορισμένη από τα σπίτια τους μετάνοια. Ως εκ τούτου κατάντησαν κακοί διαχειριστές πρωτίστως των πνευματικών αλλά και των υλικών αγαθών. Τους πνευματικούς θησαυρούς μας τους πέταξαν στα σκουπίδια.  Τα πνευματικά χριστιανικά όπλα τα έθεσαν στην αχρηστία. Επικεντρώθηκαν απόλυτα στα υλικά αγαθά, στην αύξηση της περιουσίας, στην καλοπέραση. Έτσι από διαχειριστές μετατράπηκαν σε φιλοτομαριστές. Έβαλαν τον Θεό απέναντι και άρχισαν να τον πετροβολούν. Και αυτό συνέστησαν να κάνουν και οι πιστοί οπαδοί τους (ψηφοφόροι και αυλοκόλακες). Οι πέτρες έπεφταν και συνεχίζουν να πέφτουν σαν βροχή. Το πετροβόλημα είχε ως στόχο και απέβλεπε στην εκδίωξη του Θεού. Επιχείρησαν να εξορίσουν οριστικά τον Δημιουργό Θεό από τον Αμπελώνα Του. Γι’ αυτό ανέχθηκαν, πολυδιαφήμισαν και νομιμοποίησαν την πορνεία και την μοιχεία. Επανέφεραν εμμέσως την ειδωλολατρία αναδεικνύοντας ως θεούς ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, ηθοποιούς... Αλλοίωσαν την ιστορία μας. Υποβάθμισαν την χριστιανική Παιδεία μας. Περιθωριοποίησαν και χλευάζουν συστηματικά μέχρι σήμερα την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους πιστούς. Χρηματοδότησαν με κρατικά κονδύλια την έκτρωση. Ανέδειξαν σε επιστήμη την απατεωνιά και την κλεψιά. Με γνώμονα ακόμη την ρεμπελιά και την ανασφάλεια γέμισαν τη μάνδρα του Δημοσίου με οπαδούς τους για να τους ταΐζουν αποκλειστικά οι ίδιοι και να τους έχουν σε καθεστώς απολύτου ελέγχου. Βλασφήμησαν με το χειρότερο τρόπο τον Χριστό και την Παναγία μας με απαράδεκτους πίνακες ζωγραφικής και με βδελυρές κινηματογραφικές ταινίες. Αν τους έπαιρνε και δεν φοβόντουσαν την λαϊκή αντίδραση θα είχαν ήδη βγάλει και τις εικόνες από τα σχολειά μας. Χαρακτήρισαν επίσης τη σημαία μας, το αιματοβαμμένο ιερό σύμβολο ως κουρελόπανο και τους ένστολους τεμπέληδες... Νομιμοποίησαν τα ναρκωτικά, αποδεχόμενοι τον αργό θάνατο των νέων. Άνοιξαν τις πόρτες της χώρας και ανεξέλεγκτα εισήλθε κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλόθρησκοι και άθεοι πολλοί εκ των οποίων είναι καταζητούμενοι στις χώρες τους! Καλλιεργούν συστηματικά την ανωμαλία με στόχο να καταστρέψουν την αγία ορθόδοξη ελληνική οικογένεια. Γκρεμίζουν επικαλούμενοι μια παράλογη πρόοδο αξίες και ιδανικά! Αφαίρεσαν το θρήσκευμα από τις ταυτότητες για να χαροποιήσουν τους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας. Και τώρα στριμώχνουν οικονομικά τους Έλληνες για να επιβάλλουν το ηλεκτρονικό σφράγισμα με την Κάρτα του Πολίτη και την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση. Με όλα αυτά πετροβολούσαν οι άμοιροι τον Θεό! Αλλά είναι δυνατόν οι πέτρες να φθάσουν το Θεό;  Όχι, χριστιανοί μου! Και να που τώρα έφθασε η ώρα οι πέτρες επιστρέφουν στα κεφάλια τους. Να τους προκαλούν ζάλη που τους κάνει να παραπατούν σαν τους μεθυσμένους. Και αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει πως έφθασε η ώρα να δοθεί ένα τέλος. Πώς θα με ρωτήσεις; Μα με το επανέλθει ο Χριστός στο κέντρο της ζωής μας, να του αφήσουμε χώρο να καταστεί ο κεντρικός άξονας στα σπίτια μας. Να γίνει ο Στύλος από τον οποίο θα κρατιόμαστε όταν σείεται ολόκληρος ο κόσμος. Και αυτό θα γίνει όταν υπάρξει μετάνοια. Χωρίς ταπείνωση και μετάνοια  δεν γίνεται τίποτε. Να πριν λίγες ημέρες συνάντησα ένα βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος. Δεν ήξερα αρχικά ποιος είναι. Στη συζήτηση που κάναμε αποκαλύφθηκε. Επιχείρησε να δικαιολογήσει την φοροεπιδρομή ως αναγκαία για να σωθεί η χώρα. Γύρισα και του είπα: Καλέ μου άνθρωπε προσωπικά είμαι διατεθειμένος να δουλέψω δωρεάν και σκληρά -αν και πέρασαν τα χρόνια μου- για την Ελλάδα μας και δύο και τρία χρόνια, όσο θα χρειαστεί μέχρι να ξεχρεώσουμε. Αλλά θα δουλέψω με μια προϋπόθεση. Να υπάρξει ειλικρινής μετάνοια από τους ηγέτες μας. Κάτι τέτοιο όμως δεν βλέπω. Ναι, να πληρώσω λοιπόν ως Έλληνας πολίτης τους δυσβάστακτους ανεπίτρεπτους φόρους. Σε ρωτώ όμως ευθέως να μου απαντήσεις αν θα εμπιστευόσουν για μια ακόμη φορά τους φανερά αμετανόητους ηγέτες μας που συνεχίζουν να ψεύδονται , να κλέβουν και να κοροϊδεύουν το λαό να τα διαχειριστούν; Δεν θα είναι σαν να φωνάζεις ένα αποδεδειγμένα ατιμώρητο συνειδητά κλέφτη να διαχειριστεί για μια ακόμη φορά την περιουσία σου; Τι πιθανότητες λοιπόν θα έχεις καλέ μου άνθρωπε να τα διαχειριστεί σωστά; Θα είναι για να καταλάβεις κατά την προσωπική μου άποψη οι ίδιες πιθανότητες που θα έχει ένας χριστιανός αν αναθέσει αποκλειστικά στον Αντίδικο το θέμα της σωτηρίας του. Έχει ο λαός μια χαρακτηριστική φράση που περιγράφει πως θα πάνε τα πράγματα χωρίς μετάνοια αλλά είμαι ιερωμένος και ορθόδοξος χριστιανός και δεν επιτρέπεται να στην πω. Ο Βουλευτής αντέδρασε αμέσως. Μίλησε για το ευρωπαϊκό όνειρο και άλλα τέτοια κουραφέξαλα που δεν τους έδωσα σημασία. Μωρέ ποιά Ευρώπη μου τσαμπουνάς; Αυτοί ζουν μέσα στο ψέμα. Τι νομίζεις παλικάρι μου μόνοι μας κάναμε τα σκάνδαλα; Εκείνοι ήταν αμέτοχοι όταν πρόσφεραν τις μίζες; Πρέπει να το καταλάβουμε όλοι πως η σωτηρία του Έλληνα κρύβεται μόνο στην ειλικρινή μετάνοια του. Χωρίς μετάνοια όχι μόνο κεφαλικοί αλλά και επιδρομή άλλων χαρατσιών θα έρθουν γιατί έτσι επιθυμεί και σχεδιάζει ο Αντίδικος. Παπά μου είπε τότε, είμαι βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος. Α! του απάντησα ανήκεις και εσύ στο σώμα των ανθελλήνων προδοτών του ευλογημένου έθνους μας. Φέρεις και εσύ λοιπόν ευθύνες της εθνικής προδοσίας... Είπαμε εν συνεχεία κι’ άλλα που δεν επιτρέπεται να καταγράψω γιατί τα είπαμε κάτω από το πετραχήλι. Αλλά έτσι έχει η κατάσταση! Προδότης είναι και αυτός που ανέχεται και δεν αντιδρά στην προδοσία. Προδότης είναι αυτός που θα θεωρήσει πως οφείλει για άλλη μια φορά να λειτουργήσει ως σύννομος πολίτης και θα υποκύψει στις πιέσεις και στη φοβέρα πως θα κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα αν αρνηθεί να εμπιστευθεί και πάλι τους αμετανόητους λήσταρχους και απατεώνες. Γιατί στο φόβο αυτό κρύβεται η απώλεια της άνεσης... και όχι της θυσίας. Τι θα γίνει δηλαδή αν δύο και τρεις μήνες δεν έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα; Χωρίς θυσίες αγώνες δεν κερδίζονται. Ε! είναι καιρός να επιστρέψουμε στις θυσίες και να μετανοήσουμε. Γιατί τότε και μόνο τότε θα αλλάξουν τα πράγματα στην ευλογημένη χώρα μας. Κατόπιν αυτών καλοί μου σύνδουλοι στο χέρι μας είναι η λύση! Στο χέρι μας είναι αν με την καταβολή των φόρων και την κλίση του κεφαλιού συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε τις τύχες της ευλογημένης πατρίδας μας στους αποδεδειγμένους εχθρούς του Χριστού μας.
[Image]

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2011 [

Ρόκ,ροκάδες ,χέβι μέταλ και Ορθοδοξία

Είναι γνωστό πως οι παραδοσιακοί χριστιανοί είναι αρνητικοί απέναντι στη μουσική rock και τα παιδιά της, όπως η heavy metal, η death κ.λ.π. Εδώ τώρα θα πούμε κάτι διαφορετικό, απευθυνόμενοι στους φίλους αυτής της μουσικής, αλλά πριν το πούμε ας εξηγήσουμε γιατί υπάρχει αυτή η αρνητική κριτική…

Μήπως οι χριστιανοί, όσοι απορρίπτουν τη rock και τα παιδιά της, είναι συντηρούκλες, κολλημένοι, θρησκόληπτοι, θεούσες, μουσεία, σκουριασμένα μυαλά; Ζουν στο Μεσαίωνα και θέλουν να καταπιέζουν τη νεολαία και να μην την αφήνουν να διασκεδάσει & να εκφραστεί όπως θέλει;

(Φωτο από εδώ)

Καμία σχέση. Απλώς ξέρουν κάτι, από την πείρα τους και τη σοφία των προγόνων τους, που δεν το ξέρουν οι φίλοι ή φανατικοί της rock. Ιδιαίτερα δεν το ξέρουν οι νέοι της δύσης – αλλά και στην Ελλάδα, που έχει τώρα κολλήσει όλες τις πνευματικές αρρώστιες της δύσης, οι άνθρωποι δεν το ξέρουν ή δε θέλουν να το δουν και το αρνούνται με μεγαλύτερο φανατισμό και πείσμα από κάθε «θρησκόληπτο».

Τι ξέρουν; Ότι οι αναφορές στο σατανά, οι επικλήσεις σ’ αυτόν, οι μπαλάντες γι’ αυτόν, τα τερατώδη μακιγιάζ, οι απόκοσμοι ήχοι, οι σκοτεινές εικόνες, τα εξώφυλλα με τέρατα, οι ανάποδοι σταυροί και τα άλλα σύμβολα τα παρμένα κατευθείαν από αρχαίες και σύγχρονες μαγικές και σατανικές λατρείες, όλα αυτά λοιπόν ανοίγουν στην ψυχή παράθυρα προς το σκοτάδι, το αρχαίο σκοτάδι, κι απ’ αυτά τα παράθυρα το σκοτάδι μπαίνει μέσα στην ψυχή.

Ένα απ’ αυτά τα παράθυρα (που ανοίγει, μαζί με άλλα, καθώς ο άνθρωπος βλέπει θρίλερ ή ακούει απόκοσμη και σκοτεινή μουσική σε συναυλίες με «τρομακτική» ατμόσφαιρα) είναι η φαντασία. Η φαντασία επηρεάζεται και οι επιρροές αυτές αποτυπώνονται στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου σα σφραγίδες – και αν οι σφραγίδες είναι φωτεινές, τον οδηγούν στο Φως, αν όμως είναι σκοτεινές, τον οδηγούν στο Σκοτάδι. Ρωτώ λοιπόν: τι σφραγίδες αποτυπώνουν και πού οδηγούν τη φαντασία του έφηβου, του νέου, του ενήλικα κάθε ηλικίας, εικόνες σαν αυτές και οι ήχοι που τις συνοδεύουν;

Σκέψεις του τύπου «οι ροκάδες και οι μεταλάδες δε λατρεύουν το διάβολο, αλλά όλ’ αυτά τα κάνουν για παιχνίδι ή για να πουλήσουν δίσκους», όσο ειλικρινείς κι αν είναι όταν δίνονται ως απαντήσεις από φίλους της rock, είναι λάθος.

Πρώτον, γιατί κάθε ροκάς ακροατής αυτό το υποστηρίζει επειδή έτσι θέλει να είναι – πολύ απλά, δε μπορεί να ξέρει αν τα μέλη ενός rock group λατρεύουν το διάβολο ή όχι. Ίσως μπορούμε να πούμε ότι «ξέρουμε κάτι», αν ένας ροκάς μουσικός μιλήσει ανοιχτά για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Πόσοι όμως το έχουν κάνει αυτό και, απ’ αυτούς, πόσοι έχουν πληροφορήσει το κοινό τους ότι είναι χριστιανοί; Και πόσοι ακροατές –φίλοι ή οπαδοί της rock– όταν ξεσηκώνονται από ένα τραγούδι με σατανικό θέμα ή «κολασμένο» ήχο και σκοτεινή ατμόσφαιρα, σκέφτεται αν το group λατρεύει το Χριστό ή το διάβολο; Θεωρώ ότι κανείς· όλοι παραδίνονται στην έκσταση της μουσικής, δηλ. στο θέμα, στον ήχο και την ατμόσφαιρα, που όμως στρέφει τη φαντασία και την ψυχή τους αλλού κι αλλού…

Δεύτερον, γιατί ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ένας μουσικός ή ένα group έχει αυτά τα θέματα για εμπορικούς λόγους, χωρίς να «τα πιστεύει» αυτά που λέει και κάνει, το θέμα των τραγουδιών, ο ήχος και η ατμόσφαιρα επηρεάζει τον ακροατή. Και επιπλέον, οι ορθόδοξοι χριστιανοί (που δεν είναι αλλοτριωμένοι από τη δήθεν «σοφία» του σύγχρονου πολιτισμού) ξέρουν ότι ο διάβολος υπάρχει και ακούει. Όταν κάποιοι μιλάνε γι’ αυτόν, ιδίως όταν τον εξυμνούν, τραγουδάνε γι’ αυτόν, μιμούνται την ατμόσφαιρα της κόλασης με τις κινήσεις, τη μουσική, το μακιγιάζ, τις φωτογραφίες και γενικά ό,τι κάνουν, είναι πολύ ηλίθιο να ισχυριζόμαστε πως κάνουν κάτι ανώδυνο και χωρίς συνέπειες. Όχι, ο εχθρός ακούει, έρχεται και επιδρά – του ανοίγονται πόρτες κι αυτός, επειδή είναι κλέφτης, μπαίνει απ’ αυτές τις πόρτες και ψαρεύει.

Και ρωτάω: πόσοι ροκάδες ακροατές προστατεύονται απ’ τον εχθρό πηγαίνοντας στην εκκλησία, μεταλαβαίνοντας, κάνοντας προσευχή, νηστεία, εξομολόγηση κ.τ.λ.; Στη δύση (π.χ. ΗΠΑ & δυτική Ευρώπη) όλ’ αυτά τα έχουν ξεχάσει, ιδίως οι προτεστάντες. Στην Ελλάδα, πάλι η νέα γενιά τα σνομπάρει, ως δήθεν ξεπερασμένες ιδέες των γιαγιάδων. Κι έτσι, ενώ είναι της μόδας ν’ ασχολούμαστε με τη σοφία όλων των παραδόσεων (Ινδιάνων κ.τ.λ.), τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΟΦΙΑ (των ορθόδοξων Ελλήνων, Σέρβων, Βουλγάρων, Ρουμάνων, Ρώσων κ.λ.π. κ.λ.π.) την περιφρονούμε ως δήθεν μουχλιασμένη. Ε, όχι – συγνώμη που θα το πω: βλάκες είμαστε.

Δεν απορρίπτεται η rock, αλλά «κάτι άλλο»…

ΔΕΝ απορρίπτουμε τη μουσική rock, αλλά τη λατρεία του εχθρού του ανθρώπινου γένους και τα δαιμονικά ερεθίσματα που περνάνε μέσα απ’ αυτήν. Ότι δεν την απορρίπτουμε, φαίνεται από το ότι υπάρχουν και ορθόδοξοι χριστιανοί ροκάδες, που γράψανε rock τραγούδια και εξέφρασαν κι αυτοί τα δικά τους βιώματα, που δεν είναι καθόλου σατανικά.
Παράδειγμα, ο Αμερικανός τραγουδοποιός Justin Marler, που για 7 χρόνια έζησε ως ορθόδοξος μοναχός στην Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, ίδρυσε μαζί με έναν άλλο Αμερικάνο ορθόδοξο μοναχό το περιοδικό Death to the World - The Last True Rebellion (δες το site τους και συνέντευξή τους, ενώ τη σημασία του τίτλου του, καθώς και άρθρα τους, δες εδώ) και τραγούδησε τα βιώματά του από την περίοδο εκείνη, που λέει πως ήταν η καλύτερη 7ετία της ζωής του. Έγραψε μάλιστα τότε το βιβλίο Youth of the Apocalypse, ένα πολύ σημαντικό βιβλίο για το δρόμο της γενιάς μας, που ζει μέσα σε πόνο και σύγχυση.

Άλλο παράδειγμα, οι «Ελεύθεροι», ένα ελληνικό rock group, που τα μέλη του ήταν ορθόδοξοι μοναχοί, που έγιναν γνωστοί ως «Παπαροκάδες». Κάποια στιγμή έπαψαν να είναι μοναχοί. Το βασικό μέλος του συγκροτήματος δεν είχε γίνει μοναχός, είχε μόνο τη λεγόμενη «ρασοευχή», και τελικά δεν έγινε μοναχός. Ήταν «ελεύθερος» να διαλέξει, όπως έλεγε και το όνομα του group. Όμως η μουσική τους έδωσε άλλα μηνύματα, εικόνες και ερεθίσματα, rock και πάλι, που μεταφέρουν μια άλλη κουλτούρα, δικιά μας, εντελώς διαφορετική από τη δυτική κουλτούρα που μεταφέρει το ξένο rock, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικό rock, που κατά κανόνα (λόγω των πολλών επιρροών που έχει δεχτεί η σύγχρονη κοινωνία μας από τις δυτικές χώρες) μεταφέρει κι αυτό την ίδια ξένη κουλτούρα. Να οι εντυπώσεις της Σοφίας Βώσσου γι’ αυτό το θέμα.

Όλα αυτά ασφαλώς σημαίνουν πως show+συναυλίες και μοναχισμός δεν πάνε μαζί. Όμως φανερώνουν πως δεν υπάρχει πρόβλημα rock και χριστιανική πίστη, ήθος και αγώνας να πηγαίνουν μαζί. Όταν γιατρευτούν οι πληγές που φέρνουν τη σύγχυση και τον πόνο, απομένουν τα καλά και οι άνθρωποι βρίσκουν το δρόμο τους.

Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε πως γνωστοί ροκάδες ή μέλη γνωστών rock groups είναι πιστοί δυτικοί χριστιανοί ή έγιναν στην πορεία και αυτό έχει μεγάλη σημασία – τέτοιοι είναι π.χ. ο Nicko McBrain (ντράμερ των Iron Maiden) ή ακόμη και ο κατασκότεινος Alice Cooper (δες εδώ). Αυτό σημαίνει, όπως είπε κάποιος, ότι κάποιοι προσεύχονταν όλα αυτά τα χρόνια για τους ροκάδες. Όμως δε σταματάει τον κατακλυσμό σκοτεινών και δαιμονικών εικόνων, ήχων και μηνυμάτων που ξεχύνεται γενικά από τη rock μουσική και τα παιδιά της, που αναφέραμε στην αρχή. Και όλα αυτά έχουν συνέπειες, στις οποίες οι φίλοι της rock δεν πρέπει να κλείνουν τα μάτια τους.

Rock + Ορθοδοξία

Η μουσική ροκ γεννήθηκε τη δεκαετία του 1950, αλλά άκμασε τη δεκαετία του ’60, για να εκφράσει την πίκρα και την αγανάκτηση των νέων ανθρώπων του δυτικού κόσμου – νέων, που ένιωσαν προδομένοι, καθώς συνειδητοποιούσαν πως ο πολιτισμός τους, με τις σούπερ υποσχέσεις, ήταν στην πραγματικότητα σάπιος και υποκριτικός, ένας πολιτισμός που αιματοκύλιζε την ανθρωπότητα, κατέστρεφε τον πλανήτη και μετέτρεπε τους ίδιους τους λαούς των δυτικών χωρών σε άβουλους καταναλωτές.

Οι νέοι της δικής μας γενιάς έχουν ακριβώς τα ίδια αισθήματα, πολλαπλασιασμένα επί 10! Σκοτάδι, πόνος, πίκρα, οργή και αγανάκτηση, αυτά είναι που φωλιάζουν στην καρδιά της δυτικής νεολαίας, όπως και της νεολαίας της χώρας μας, που είναι κι αυτή κομμάτι του δυτικού κόσμου. Επιθυμία: παραίτηση απ’ αυτό που θέλουν οι γονείς, αυτό που θέλει η κοινωνία, το σύστημα, τ’ αφεντικά του κόσμου τούτου! «Δεν είναι του κόσμου τούτου» θέλει να διακηρύξει ο πιο συνειδητοποιημένος επαναστάτης. Ακριβώς αυτό που διακήρυξε κι ο Χριστός, όταν δικαζόταν από τον Πιλάτο.

Ποια λέξη εκφράζει καλύτερα τον αφόρητο πόνο και την απόλυτη απελπισία; Κόλαση. Αυτή είναι η λέξη. Τώρα καταλαβαίνεις γιατί οι ροκάδες ντύνονται και φέρονται σα «σκοτεινοί τύποι» και γιατί ο ήχος, τα σκηνικά, οι κινήσεις μέσα στη rock κουλτούρα είναι σκοτεινά και δαιμονικά: δεν είναι κινήσεις δαιμόνων, αλλά αιχμαλώτων της Κόλασης. Και η Κόλαση είναι ο κόσμος που φτιάξαμε.

Μέσα σ’ αυτά προστέθηκαν ίσως και στημένες φάσεις πραγματικών οπαδών του σατανά. Και φυσικά ο Εχθρός του ανθρώπινου γένους, ο διάβολος, ξεγέλασε και ξεγελάει εκατομμύρια νέους κάνοντάς τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν, να τον επικαλούνται, να τον εξυμνούν, να σχηματίζουν τα γνωστά «κέρατα» με τα δάχτυλα (βάζοντας το σώμα τους μέσα σ’ αυτή τη σκοτεινή επιρροή, όπως όταν κάνουμε το σταυρό μας το σώμα μας γίνεται φορέας της αγαθής ενέργειας του Χριστού, του Θεού του Φωτός), να ντύνονται και να κινούνται έτσι που να του μοιάζουν. Και μετά κάνει πάρτι.

Το πώς πεθαίνουν πολλοί γνήσιοι ροκάδες το ξέρουμε. Ναρκωτικά και αυτοκτονία δεν είναι μακριά τους.

Ελπίδα υπάρχει;

Τη θρησκεία η νεολαία της δύσης την έφτυσε, γιατί δεν ήξερε και δεν ξέρει παρά μόνο τον καθολικισμό και τους προτεστάντες, δυο απίστευτα διαστρεβλωμένες μορφές του χριστιανισμού. Εδώ έκανε το ίδιο, γιατί έσπασε ο δεσμός με την Ορθοδοξία και μπέρδεψε την αρχαία σοφία των αγίων με ό,τι έβλεπε στη δύση και με ό,τι νόμιζε πως είναι μαγαζάκια των παπάδων. Σήμερα πολλοί ψάχνουν αυτή την αρχαία σοφία. Το μυστικό είναι πως πρόκειται για τη δική μας αρχαία σοφία, τη σοφία των προγόνων μας, πριν τους διαφθείρει ο καπιταλισμός και ο καταναλωτισμός.

Έτσι, έχω τώρα να κάνω μια πρόσκληση σε κάθε είδους ροκάδες, και μάλιστα στους πιο ροκάδες απ’ τους ροκάδες.

Την πρόταση αυτή δε θα την εκφράσω τόσο με λόγια, αλλά με posts. Αν είσαι Έλληνας-Ελληνίδα ή κατάγεσαι από κάποια Βαλκανική χώρα ή από Ρωσία (δηλαδή από τις χώρες που έμειναν πάντα ορθόδοξες, όλες τις εποχές μέχρι σήμερα) είναι η αρχαία σοφία του δικού σου πολιτισμού, που μπορεί να γιατρέψει τις πληγές τού σήμερα, τις πληγές των φίλων σου, τις πληγές σου, τις πληγές της Αφρικής και της Ασίας, του άστεγου της γειτονιάς σου, όλου του κόσμου. Αν είσαι από κάποια δυτική χώρα, είναι η αρχαία σοφία που κάποτε υπήρχε και στο δικό σου λαό, αλλά πετάχτηκε στα σκουπίδια αρχίζοντας από τον 8ο αιώνα και φτάσαμε στην «Ενωμένη Ευρώπη» των καπιταλιστών του σήμερα.

Σίγουρα δεν είναι ο ψεύτικος χριστιανισμός που νομίζεις πως υπάρχει για να κονομάνε κάποιοι. Αν ξέρεις 5 παπάδες που ντροπιάζουν τα ράσα που φοράνε, μπορώ να σου πω 50 που τα τιμάνε. Παπάδες που «λένε», που «λέει» να τους έχεις παπάδες της ενορίας σου. Και είναι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στα Βαλκάνια και στη Ρωσία και στην Αφρική και στη δύση, σε όλο τον κόσμο. Όπως υπάρχουν οι καρχαρίες μεγαλογιατροί, αλλά υπάρχουν και οι γιατροί χωρίς σύνορα, έτσι υπάρχουν και καριερίστες παπάδες, αλλά υπάρχουν και οι αληθινοί εργάτες και αγωνιστές του Χριστού. Αυτοί είναι που μας ενδιαφέρουν και, πίστεψέ με, είναι σχεδόν σίγουρος πως ένας απ’ αυτούς υπάρχει στην ενορία σου ή τουλάχιστον σε κάποια διπλανή ενορία.

Και λοιπόν; Τι θα μου προσφέρει; Έχει να μου πει τίποτα αυτός ο παπάς;

Έχει πολλά να μου πει για το πώς θα βρω μέσα μου το Φως. Όχι «το φως του εαυτού μου», που υπόσχονται οι ινδουιστές και οι βουδιστές, αλλά το Φως του Χριστού, αυτό που είδαν και βλέπουν οι άγιοι όλων των εποχών, ένα Φως γεμάτο αγάπη, που σε γνωρίζει προσωπικά («ένα Φως που δεν είναι Φως και γνωρίζει το όνομά μου», έτσι το ονόμασε ο βουδιστής ιερέας Νilus Stryker, στις ΗΠΑ, που όταν είδε αυτό το Φως έγινε ορθόδοξος χριστιανός).

Έχουν επίσης πολλά να μου πουν οι άγιοι μάρτυρες της Ορθοδοξίας, όλων των εποχών: από τους αρχαίους μάρτυρες της ρωμαϊκής εποχής (ανάμεσα στους οποίους και έφηβοι, αγόρια και κορίτσια), μέχρι και τις χιλιάδες σύγχρονους μάρτυρες από τα αθεϊστικά καθεστώτα της Ρωσίας, της Ρουμανίας κ.λ.π., που βασανίστηκαν για την ορθόδοξη πίστη τους τον 20ό αιώνα. Έχουν να μου πουν πολλά, τέλος, οι άγιοι ασκητές που διατηρούν τον τρόπο της αρχαίας μας κληρονομιάς, άνθρωποι τέλεια αντισυμβατικοί, που κάνουν αυτό που ζητάει ο κάθε ροκάς: βγαίνουν έξω απ’ τον κόσμο, απορρίπτουν την κακία και αναζητούν την αγάπη που αγκαλιάζει όλα τα όντα. Τέτοιοι άγιοι ασκητές υπάρχουν πολλοί στην εποχή μας, άντρες και γυναίκες, και είναι οι γνωστοί σε όλους μας άγιοι Γέροντες (οι πιο γνωστοί είναι ο Πορφύριος, ο Παΐσιος, ο Ιάκωβος Τσαλίκης κ.ά.)

Και ένα βιβλίο: Πατήρ Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του [εδώ]: το ταξίδι ενός νέου ανθρώπου από την κόλαση του μηδενισμού και της αμαρτίας προς την αγκαλιά του Φωτός. Αυτό το βιβλίο δείχνει στην πράξη τι γίνεται, όταν κάποιος αποφασίσει στα σοβαρά να επαναστατήσει. Και είναι γραμμένο επίσης από έναν άνθρωπο που ταξίδεψε πνευματικά πολύ μέχρι να γνωρίσει την Ορθοδοξία, τον Αμερικανό π. Δαμασκηνό Κρίστενσεν.

Πολλά είναι, ε; Διάβασε ό,τι νομίζεις, με όποια σειρά θέλεις, όπως και τα άλλα links αυτού του άρθρου. Και σε καλώ για καφεδάκι στους συνδέσμους του blog μας, και ιδιαίτερα στο Lockheart World (ένα μαύρο blog), στο Ζωντανό Ιστολόγιο (ένα κάτασπρο blog) και στην ΟΟΔΕ (ένα πολύχρωμο site, ανθρώπων που αναζήτησαν & αναζητούν την αλήθεια με πόνο). Τι είναι όλ’ αυτά; Γνώσεις μόνο και μια διαφορετική τροφή για την ψυχή – τις απαντήσεις, αν έχεις ερωτήσεις, μπορείς να τις βρεις μόνος σου. Και εδώ είμαστε για συζήτηση, αν και όποτε θες.

Καλό ταξίδι, αδελφέ μου. Έξω από την κόλαση είναι ο παράδεισος. Έξω από την κόλαση του κόσμου που έχουνε φτιάξει για σένα, είναι ο παράδεισος της αγκαλιάς Του.

Θεός και σύγχρονη πραγματικότητα

Μέγα Φαράντου

Ὁ Θεός τῆς χριστιανικῆς πίστεως εἶναι τό κυρίως καί ἀπολύτως πρῶτο: ὑπάρχει καί ζεῖ "πρό τῶν αἰώνων", λέγει ἡ Γραφή (Α´ Κορ. 2,7). Δέν ὑπάρχει ἄλλη ὑπερτέρα ἤ ἰσότιμος πρός αὐτόν δύναμις. "Ἐγώ εἶμαι κύριος ὁ Θεός· ἐκτός ἀπό μένα δέν ὑπάρχει ἄλλος Θεός", λέγει ὁ ἴδιος μέ τό στόμα τοῦ Ἠσαΐα (45,5). Γιαὐτό καί καμιά ἄλλα δύναμις δέν προσδιορίζει τή θέλησί του καί δέν ἀντιστέκεται στή θέλησί του. Ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος ἀπολύτως ἐλεύθερος, διά τοῦτο δέ καί ὁ μόνος κύριος· τά πάντα ἐκτός αὐτοῦ εἶναι ποιήματα, δικά του κτίσματα, καί ὑπόκεινται στή δύναμί του. Ἐδῶ, στήν κυριότητα τοῦ Θεοῦ, θά πρέπει νά μείνομε γιά λίγο. Δέν ὑπάρχουν ἄλλοι κύριοι, πλήν τοῦ Θεοῦ. "Ἐγώ εἶμαι κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις σέ ἐξήγαγεν ἐκ τῆς γῆς Αἰγύπτου, ἐκ τοῦ οἴκου τῆς δουλείας", λέγει ὁ ἴδιος πρός τόν Ἰσραήλ. Ὁ Θεός τῆς Γραφῆς εἶναι ὁ Θεός τῆς "ἐξόδου", ὁ μαχητής κατά τῆς καταδυναστεύσεως. Στήν ἑλληνική Ἀρχαιότητα ἡ οὐσία, τό ἐν ἑαυτῷ μένειν, ἦτο ἡ ὑψίστη δυνατότης πραγματικῆς ὑπάρξεως. Ἀντιθέτως, στή Γραφή, ἡ ὑψίστη μορφή ὑπάρξεως εἶναι ἡ κίνησις ὡς "ἔξοδος" καί κάθοδος, ὡς "κένωσις", δηλ. ὡς ἀγάπη καί αὐτο-θυσία. Στήν Ἀρχαιότητα ἀπουσιάζει ὁ διάλογος μεταξύ "ἄνω" καί "κάτω", μεταξύ θείου καί κόσμου. Τό "ἄνω" εἶναι ἀριστοκρατικό: ἀπαθές, ἀναίσθητο. Δέν ἀκούει, δέν βλέπει, δέν κατέρχεται πρός τά κάτω, μένει ἀκίνητο στόν ἑαυτό του, εἶναι "μονῆρες", ὅπως λέγει ὁ Πλάτων. Τό "κάτω" δέ, ἕνεκα τῆς φυσικῆς του ἀσθενείας, καίτοι πασχίζει, δέν δύναται νά ἀνέλθει πρός τά ἄνω, οὔτε νά ἐπιδράσει ἐπί τοῦ "ἄνω" καί νά ἀκουσθεῖ ὑπ' αὐτοῦ. Τό "ἄνω" εἶναι "οὐσία ἀκίνητος", ὅπως ὁρίζει αὐτό ὁ Ἀριστοτέλης "τό οὗ ἕνεκα", τό ὁποῖο κινεῖ "ὡς ἐρώμενο", δηλ. ὡς μαγνήτης, οὐδέποτε ὅμως τό ἴδιο ἐξερχόμενο. Ἀντίθετα ὁ Θεός τῆς Γραφῆς εἶναι ἱστορικός Θεός. Τό ὑπερβατικόν αὐτοῦ δέν εἶναι ἐξωκοσμικότης, ἀλλά κυριότης ἐπί τοῦ κόσμου. Ὁ Θεός δέν εἶναι κάπου "ἐπέκεινα", στήν "κορυφή" τοῦ κόσμου, ἀλλά εἶναι ἡ δύναμις καί ἡ δυνατότης ὑπερβάσεως καί κυριότητος τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου. Ὁ Θεός ζεῖ μέσα στόν κόσμο καί γιά τόν κόσμο του, καί κατευθύνει αὐτόν πρός τόν ὑπ' αὐτοῦ ταχθέντα σκοπό