Ο χάρτης όχι τυχαία, αναπαρίσταται "δαγκωμένος" εκ του νότου...

Με αυτό το "εμπνευσμένο" εικαστικά πρωτοσέλιδο κυκλοφόρησε χθές η εφημερίδα Shekulli. Η εν λόγο εφημερίδα, με αφορμή τη σύμβαση της Αλβανίας με την Ελλάδα για τα θαλάσσια ύδατα, ανοίγει τον φάκελο για τα σύνορα της Αλβανίας.

Σύμφωνα με ισχυρισμούς της εφημερίδας, η Αλβανία σήμερα μέσω του νόμου "περί συνόρων" του 2008 δεν έχει σύνορα, μιας και δεν γίνεται καμία αναφορά-οριοθέτηση της γεωγραφικής έκτασης της χώρας. Όπως αναφέρει μάλιστα, ο νόμος αυτός ρητά καταργεί και κάθε προηγούμενο νόμο αναφορικά με τα σύνορα της χώρας.

"Οι νόμοι για τα γεωγραφικά όρια,αντίστοιχα κατά τα έτη 1970, 1976 και 1980 είχαν καταργηθεί το 2001. Στο νόμο αυτού του έτους, προβλέπονταν τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της Δημοκρατίας της Αλβανίας. Ενώ το 2008 η κυβέρνηση (Μπερίσα) ψήφισε έναν άλλο νόμο για τη διαχείριση των συνόρων, ο οποίος κατήργησε όλους τους προηγούμενους νόμους. Τώρα το μόνο μέρος από όπου προκύπτουν τα όρια του κράτους μας είναι τα διεθνή αρχεία και οι νόμοι των γειτονικών χωρών" - αναφέρει κατά λέξη το δημοσίευμα.

Και συνεχίζει - "Στο σύνολό του ο νόμος του 2008 ρυθμίζει τη λειτουργία των σημείων διέλευσης των συνόρων, τον τρόπο φύλαξης των συνόρων από την αστυνομία, τον τρόπο εισόδου και εξόδου μέσω βίζας κλπ. Αλλά ο νόμος αυτός δεν αναφέρει τίποτα για το διαχωρισμό των ορίων της Δημοκρατίας της Αλβανίας και στο άρθρο 53 του νόμου καταργείται ο παλιός νόμος των συνόρων.

"Οι νόμοι υπ' αρ. 8771, με ημερομηνία 19/4/2001" για τα εθνικά σύνορα της Δημοκρατίας της Αλβανίας " και υπ' αρ. 8772, με ημερομηνία 19.04.2001« Για την φύλαξη και τον έλεγχο των συνόρων της Δημοκρατίας της Αλβανίας "και όλες οι άλλες διατάξεις που δεν συνάδουν με αυτού του νόμου καταργούνται. - αναφέρει ο νόμος του 2008 στο ως άνω άρθρο.

Ο δημοσιογράφος ερμηνεύει την αοριστία του νόμου αυτού ως την βάση επί της οποίας στήθηκε το σύμφωνο των θαλάσσιων υδάτων μεταξύ Ελλάδος και Αλβανίας, δεδομένου ότι στον νόμο αυτό τα κυριαρχικά όρια της Αλβανίας είναι παντελώς ρευστά.

Όπως ενημερώνει ο δημοσιογράφος, οι διαπιστώσεις αυτές, για τα ελαττώματα του νόμου, έγιναν κατ' υπόδειξη του βουλευτού του ΣΚ Ilir Gjoni, με συνέντευξη του οποίου ολοκληρώνεται το ρεπορτάζ. Ο ίδιος κατηγορεί την τωρινή Αλβανική κυβέρνηση για εθνική προδοσία.

Πολλοί αναλυτές στην Ελλάδα, ακόμη και οι αντιπολιτευόμενοι, έχουν χαρακτηρίσει την συμφωνία των θαλάσσιων υδάτων με την Αλβανία, ως μία επιτυχία της κυβέρνησης Καραμανλή, την οποία μάλιστα και η κυβέρνηση Παπανδρέου επεχείρησε να επαναφέρει, με συνεχόμενα διαβήματα και δηλώσεις του σημερινού Υπ. Εξωτερικών κ. Λαμπρινίδη.

Η Ελληνική κυβέρνηση άραγε το γνωρίζει ότι η Αλβανία δεν έχει καθορισμένα εθνικά σύνορα;

Το αλίευσα ΕΔΩ

Δραχμή: η μόνη λύση...

Πριν 10 χρόνια η Ελλάδα είχε το εθνικό της νόμισμα. Οι συναλλαγές γίνονταν ομαλά και ο κόσμος εισέπραττε τις συντάξεις και τους μισθούς του, η δε αποδοτικότητα στην πληρωμή φόρων είχε ξεπεράσει το 92% των βεβαιωμένων φόρων. Ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες η κοινωνία μας είδε τη μικρή φιάλη εμφιαλωμένου νερού από 50 δραχμές να πηγαίνει στα 50 λεπτά. Αυτό μεταφράζεται σε υπερπληθωρισμό 340% σε σχέση με την αρχική ισοτιμία μετατροπής μέσα σε μια ημέρα, ή με άλλα λόγια η πραγματική ισοτιμία μετατροπής για το λαϊκό εισόδημα ήταν στην πραγματικότητα περίπου 1 ευρώ προς 1.000 δρχ. αντί για 1 ευρώ προς 340,75 δρχ.

Για παράδειγμα ένας μέσος μισθός των 200.000 δρχ του 1997 με 25 ημέρες εργασίας ή με 8.000 δρχ ημερομίσθιο, αγόραζε 10 λίτρα βενζίνη με 160 δρχ το λίτρο δηλαδή 1.600 δρχ., ένα πακέτο τσιγάρα 350 δρχ και μια μερίδα φαγητό σε εστιατόριο προς 1.000 δρχ. Σύνολο 2.950 δρχ. Περίσσευαν 5.050 δρχ για αποταμίευση, επένδυση, διασκέδαση κλπ.

Σήμερα ένας εργαζόμενος με 750 ευρώ που θεωρείται και καλός παίρνει 30 ευρώ ημερησίως. Από αυτά δίνει για 10 λιτρα βενζίνη από 1.6 ευρώ το λίτρο 16 ευρώ, για ένα πακέτο τσιγάρα 4.20 ευρώ και για μια μερίδα φαγητό 8 ευρώ. Σύνολο 28.20 ευρώ, τα οποία αντιστοιχούν στα 2.950 δρχ του 1997. Τί περισσεύει; Μόλις 1.80 ευρώ. Δηλαδή, η μείωση στο ποσόν αποταμίευσης ή και για κατανάλωση σε άλλα είδη με βάση την αρχική ισοτιμία ένταξης στο ευρώ είναι τερατώδης, 823%.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πόσο έντεχνα μας έβαλαν στο ευρώ και πόσο μείωση υπέστησαν οι πραγματικοί μισθοί; Η μείωση αυτή στην αγοραστική αξία του εισοδήματός μας, όπως λέγεται, είναι τρομακτική. Μετά από 10 χρόνια και ονομαστική αύξηση στον μισθό του παραδείγματος, αυτός υπέστη πραγματική μείωση 326%, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας το έχασε από την πρώτη στιγμή ένταξης στο ευρώ.

Και τί θα πάθουμε αν έλθουμε και πάλι στη δραχμή;
Χαρούπια και αγκωνάρια τρώγαμε πριν μπούμε στο ευρώ (δηλαδή μέχρι το 2002); Τη δεκαετία του '70, του '80 και του '90; Ακόμα και πιο πίσω, το '50 και το '60, πέτρες τρώγανε οι Έλληνες; Γιατί δεν ρωτάμε τους πατεράδες και τους παππούδες μας όσοι δεν γνωρίζουμε τι γινόταν τις περιόδους που αναφέραμε; Όσοι πάλι τα ζήσαμε, γιατί δεν λέμε την αλήθεια στο λαό, αλλά τον τρομοκρατούμε;

Μπορεί το κόστος δανεισμού να γίνει δυσβάσταχτο, αλλά μήπως δεν είναι σήμερα; H δεν θα είναι για τα επόμενα τουλάχιστον 20 χρόνια με το Ευρώ;

Αντί λοιπόν κάποιοι να καταστροφολογούν, θα έπρεπε να βγουν τίμια και να εξηγήσουν πως με το ευρώ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ, απλά παράταση της χρεωκοπίας! Αντίθετα με τη δραχμή, θα υπάρξει περίοδος προσαρμογής – ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΕΙΝΑΣ, ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ – και θα γίνει πραγματική επανεκκίνηση της Οικονομίας!

Θα ξαναθυμηθούμε επιτέλους να παράγουμε μόνοι μας ό,τι μας χρειάζεται, τουλάχιστον για τη διαβίωσή μας! Ναι, μπορεί να στερηθούμε στην αρχή κάποια προϊόντα, αλλά τουλάχιστον θα έχουμε να φάμε, δεν θα ψάχνουμε τους ντενεκέδες και τους κάδους, όπως στην κατοχή που μας ξαναεπιβάλουν.

Φυσικά, απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει ομαλή επιστροφή στη δραχμή είναι ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, που θα προστατέψει τον λαό από τους κερδοσκόπους και τους μαυραγορίτες!

Αυτή είναι η αλήθεια και δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότερος κόσμος, παρά τον ανελέητο ειδησεογραφικό και τηλεοπτικό βομβαρδισμό, καταλαβαίνει και ζητά επιστροφή στη δραχμή! Καλύτερα λοιπόν ελεύθεροι και σχετικά φτωχοί για ένα μικρό διάστημα, παρά μόνιμα φτωχοί και αιωνίως σκλάβοι.
"Γιάννης Κανατσέλης"

οι γιοι του σκότους!…

Τους είδατε τι ωραία τα κατάφεραν;

Μας εξαπάτησαν τόσες και τόσες φορές. Παίζοντάς μας -γαλάζιοι και πράσινοι- πιγκ-πογκ. Και σουτάροντάς μας ό ένας στον άλλο.

Κι εμείς άβουλοι και τυφλοί ακολουθούσαμε την τροχιά στην οποία μας εκσφενδόνιζαν. Ελπίζοντας, κάθε φορά, πως η ρακέτα της Σκύλας θα είναι πιο φιλόξενη από εκείνη της Χάρυβδης. Και μετά την καθεμιά απογοήτευση ανανεώναμε την εμπιστοσύνη μας στο ναρκωτικό της νέας μας αυταπάτης. Κοκ…

Κι αφού, με το πήγαινε-έλα της εξαπάτησης, έπλεξαν γύρω μας το δίχτυ της αδιέξοδης εξαθλίωσής μας, έβγαλαν τις μάσκες. Και είδαμε τα ειδεχθή τους πρόσωπα.

Πρώτα των πράσινων, που δυο τώρα χρόνια, ολοένα και περισσότερο μαυρίζουν τη ζωή μας. Ενώ οι γαλάζιοι φορούσαν, μέχρι πρότινος, το προσωπείο της αντίστασης, τάχα, στη βάρβαρη επιδρομή των-υποτίθεται- αντιπάλων τους.

Έτσι ώστε να μας κάμουν να ξεχάσουμε τον οχετό των σκανδάλων, με τα οποία μας περιέλουσαν, κατά την προηγούμενη θητεία τους. Και να τους ξαναεμπιστευθούμε, για να μας σπρώξουν ακόμη βαθύτερα στο βούρκο της εξαθλίωσης.

Αλλά η υπερβάλλουσα και καλπάζουσα βαρβαρότητα των σοσια-ληστών έκαμε ένα μεγάλο μέρος του λαού να ξυπνήσει απ’ το λήθαργο και να αποστασιοποιηθεί απ’ το εναλλασσόμενο καθεστώς της απάτης. Με κίνδυνο να μη μπορεί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος βραχίονας της να εξασφαλίσει αυτοδύναμη εξουσία.

Γι’ αυτό και οι ίδιοι κατάλαβαν, αλλά και οι πάτρωνές τους τοκογλύφοι τους επέβαλαν να συνεργαστούν. Κι εκείνοι-τοις κείνων ρήμασι, αλλά και χρήμασι,όπως φαίνεται, πείστηκαν. Ύστερα. Βέβαια, από κάποιες τσιριμόνιες ψευτοάρνησης, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των έτσι κι αλλιώς θεόστραβων οπαδών τους.

Έτσι, λοιπόν, «έπεσαν οι μάσκες» και των γαλάζιων, για να θυμηθούμε και το διαβόητο, πριν απ’ την θεαματική κωλοτούμπα του κ. Σαμαρά, απόφθεγμά του.

Και τώρα συνοδοιπορούν και συνεργάζονται με αγαστή σύμπνοια και αλληλοκατανόηση. Πράγμα, που θα πράξουν και στη συνέχεια. Για να συνεχίσουν και ολοκληρώσουν το ολέθριο έργο τους. Η συντριπτική μειοψηφία των εφιαλτών σε βάρος και της συντριπτικής πλειονότητας του λαού.

Και η συντριπτική πλειονότητα, που και με μόνη την αναπνοή της θα μπορούσε να τους σαρώσει, τι κάνει;

Δυστυχώς, μφαλοσκοπεί και χαζολογάει. Διασπασμένη απελπιστικά σε αμελητέες ομάδες ή ομαδούλες, κόμματα και κομματίδια. Οχυρωμένα και εγκάθειρκτα σε πύργους εγωκεντρικών και αρτηριοσκληρωτικών αγκυλώσεων. Χωρίς πολιτικό αισθητήριο. Χωρίς την απαιτούμενη οξυδέρκεια και δυνατότητα να συλλαβίσουν τα μηνύματα των καιρών.

Έτσι ώστε να βρεθεί κοινή συνισταμένη, βασισμένη σε κάποια απλά και αυτονόητα, που θα δρομολογήσουν λύσεις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες για την απόδραση απ’ το γκέτο και το κρεματόριο των Νεοναζί.

Ποιοι είναι οι βασικοί βραχίονες, στους οποίους στηρίζεται το ληστρικό καθεστώς των γιων του σκότους;

Η άγρια εκμετάλλευση και η αδίστακτη καταπίεση!

Και ποιο είναι το αντίδοτο των γιων του φωτός στη ναζιστική αυτή πανούκλα;

Ο αγώνας για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη!

Αξιότιμοι ομαδάρχες και κομματάρχες, που λέτε ότι είστε αντίθετοι με τα μνημόνια και τις ληστρικές δανειακές συμβάσεις, πιστεύετε στη ελευθερία και τη δικαιοσύνη;

Αν ναι, σπεύσατε να δώσετε τα χέρια και να συνενώστε τη συντριπτική πλειονότητα του λαού. Στο όνομα τς ελευθερίας και της δικαιοσύνης! Για να σαρώσετε το άγος του νεοναζισμού και να σώσετε τους Έλληνες και Ελλάδα, που απειλούνται με ολοσχερή εξαφάνιση.

Ειδάλλως, Γίνεστε-εν επιγνώσει ή ανεπίγνωστα-μέρος του παιχνιδιού των γιων του σκότους!

• παπα-Ηλίας

Γιατί ξήλωσαν τὴν ἡγεσία τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων; Ἡ χθεσινὴ καταπληκτικὴ ἐκπομπὴ ποὺ ἀξίζει νὰ τὴν παρακολουθήσετε

 

Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)

 

«Αυτός ο μέγας φωστήρας και θερμός Διδάσκαλος της οικουμένης, ήταν από τη μεγάλη πόλη της Αντιοχείας, με πατέρα τον Σεκούνδο που ήταν στρατηλάτης, και μητέρα την Ανθούσα, οι οποίοι και οι δύο ήταν ευσεβείς και πιστοί στον Χριστό. Από την αρχή του βίου του απέκτησε μεγάλο έρωτα για τα γράμματα. Με τη σπουδή του λοιπόν σ’ αυτά και με την οξύτητα της φύσεώς του, ασχολήθηκε με όλη την ελληνική παιδεία, φοιτώντας πρώτα κοντά στον Λιβάνιο και τον Ανδραγάθιο, τους δασκάλους του στην Αντιόχεια, και έπειτα και στους Αθηναίους δασκάλους. Αφού μελέτησε καλά τις Γραφές των Ελλήνων και των Χριστιανών κι έφτασε στο ακρότατο όριο των γνώσεών τους, κι αφού κόσμησε τον βίο του με την αγνότητα και την πνευματική καθαρότητα, εισήλθε στο κληρικό σχήμα από τον άγιο Μελέτιο Αντιοχείας, διάκονος όμως και πρεσβύτερος χειροτονήθηκε από τον Φλαβιανό. Συνέταξε πολλούς λόγους, που δεν μπορούν να αριθμηθούν, και για τη μετάνοια και για την περί τα ήθη κατάσταση, όπως και ερμήνευσε όλη τη θεόπνευστη Γραφή. Όταν μάλιστα ο Νεκτάριος ο Πρόεδρος της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως απέθανε, μεταπέμφθηκε, με την ψήφο των Επισκόπων και την εντολή του βασιλιά Αρκαδίου, από την Αντιόχεια και καταστάθηκε Αρχιερέας της Βασιλίδος πόλεως, αφού δέχτηκε κανονικά την χειροτονία. Από τότε αύξησε ακόμη περισσότερο τη σπουδή του στις ερμηνείες της Γραφής και τη διδασκαλία του, με την οποία οδήγησε σε θεογνωσία και μετάνοια πολλούς. Ήταν τόσο ασκητικός και εγκρατής, ώστε μόλις και έτρωγε λίγο χυλό από κριθάρι, όπως και κοιμόταν ελάχιστα. Ο ελάχιστος ύπνος του γινόταν όχι σε κρεβάτι, αλλά σε όρθια στάση, καθώς βασταζόταν από κάποια σχοινιά, κι όταν τα γόνατά του λύγιζαν, καθόταν για λίγο. Ως προς την ασχολία του με τη φιλανθρωπία προς τους αναγκεμένους ανθρώπους και όλους τους άλλους, έγινε παράδειγμα σ’ αυτό. Γι’ αυτό και στους λόγους του δίδασκε να είμαστε φιλάνθρωποι και να απέχουμε από την πλεονεξία. Για όλα αυτά, συγκρούστηκε πρώτα με τη βασίλισσα Ευδοξία και έγινε μισητός. Διότι η βασίλισσα άρπαξε το αμπέλι κάποιας χήρας, και η χήρα φώναζε απελπισμένα ζητώντας το δικό της. Ο άγιος λοιπόν συμβούλευε την Ευδοξία να μην κατέχει το ξένο. Κι επειδή η βασίλισσα δεν πειθόταν, την έλεγχε αυστηρά και την στηλίτευε, σύμφωνα με το παράδειγμα της ειδωλολάτρισσας βασίλισσας του Ισραήλ Ιεζάβελ. Αυτή τότε έγινε σαν θηρίο, και κρατώντας σθεναρά το αμπέλι, τον εξορίζει από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, την πρώτη φορά με δική της διαταγή, την δε δεύτερη με την ψήφο Επισκόπων, οι οποίοι ζούσαν μάλλον με τις διασυνδέσεις των ισχυρών, παρά με την ορθόδοξη πίστη. Στη συνέχεια πάλι αποκαταστάθηκε στον θρόνο του. Τέλος ο άγιος αφού για τελευταία φορά εξορίστηκε στην Κουκουσό της Αρμενίας και πέρασε πολλές θλίψεις, παρέθεσε την τίμια ψυχή του στον Κύριο. Όπως δε η κατ’ αυτόν ιστορία δηλώνει, μετά την κάθοδό του από τον θρόνο και την εξορία, αυτοί που συνήργησαν στην εξορία του, έπεσαν σε φοβερές και διάφορες αρρώστιες, ώστε να χάσουν τη ζωή τους, με πρώτη την Ευδοξία, διότι αυτή πρώτη ανόμησε κι έγινε πρόξενος απωλείας και των επισκόπων. Λένε δε ότι μετά το τέλος της Ευδοξίας, προκειμένου να ελεγχθεί η αδικία προς τον άγιο Χρυσόστομο, η λάρνακα στην οποία κατατέθηκε, κινιόταν για τριάντα δύο χρόνια. Κι όταν έγινε η ανακομιδή του τιμίου λειψάνου του αγίου και αποτέθηκε εκεί που είναι τώρα, σταμάτησε ο κλονισμός και η κίνηση».

Αν το χρυσάφι είναι από τα πιο πολύτιμα μέταλλα που δεν χάνει ποτέ την αξία του, τότε αντιστοίχως ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, κατά τον υμνογράφο του, θεωρείται ίσως ο πολυτιμότερος όλων των ανθρώπων, διότι ρέει χρυσάφι και από την ψυχή και από το σώμα του. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά και χρυσώνει τα πάντα με τα λόγια του, σαν τον παλαιό εκείνον Μίδα, που ό,τι έπιανε γινόταν χρυσός. «Χρυσόρρυτον έχων την τε ψυχήν και το σώμα πανόλβιε∙ και πάντα διαχρυσώσας τοις λόγοις σου». Εννοείται βεβαίως ότι το χρυσάφι αυτό, για το οποίο κάνει λόγο ο υμνογράφος, θεωρείται από πλευράς πνευματικής, προκειμένου αυτός να τονίσει το πνευματικό ύψος του αγίου και τη δύναμη των λόγων του, ενώ του δίνει την ευκαιρία να εκφραστεί με τέτοιο ποιητικό τρόπο η ίδια η προσωνυμία του αγίου: Χρυσόστομος. Τι συγκεκριμένα θέλει να τονίσει ο εκκλησιαστικός ποιητής; Ευρισκόμενος καταρχάς σε αδυναμία να υμνήσει πρεπόντως τον άγιο Ιωάννη – «Τω των όλων ποιητή κλίνω το γόνυ, τω προαιωνίω Λόγω χείρας εκτείνω, λόγου ζητών χάρισμα, ίνα υμνήσω τον όσιον» - κατανοεί ότι πρόκειται περί ανθρώπου, ο οποίος πέραν της αγιωτάτης ζωής του εξέφραζε με απόλυτη σαφήνεια τον λόγο του Θεού και τα δόγματα της Εκκλησίας: «Χαίροις (Ιωάννη)…θεολογίας υψηλής η ακρίβεια∙ η σαφήνεια των Γραφών των του Πνεύματος». Κι αυτό διότι «κατέμαθε την σοφίαν εξ ύψους και την χάριν των λόγων παρά Θεού», που σημαίνει ζούσε ως «σκεύος Θεού», «ζώντας πάντοτε μέσα στο φως Εκείνου».

Δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για τον άγιο Ιωάννη, χωρίς όχι απλώς να σημειώσει, αλλά να κραυγάσει το πάθος και την αγάπη που είχε για τις άγιες Γραφές της Εκκλησίας μας. Ήταν εκείνος ο άγιος, που κυριολεκτικά νυχθημερόν ανέπνεε με τον λόγο του Θεού, τον οποίο ερμήνευσε καθ’ ολοκληρίαν και κατά μοναδικό πράγματι τρόπο, ώστε να μπορεί να χαρακτηρίζεται και ως «ο ερμηνευτής» της Εκκλησίας, ως «ο λειμών των λόγων των θεοπνεύστων Γραφών», του οποίου «οι σιαγόνες είναι γεμάτες, σαν φιάλες ενθέων αρωμάτων». Κατεξοχήν αγάπησε τον άγιο απόστολο Παύλο, στου οποίου τις επιστολές εμβάθυνε τόσο, ώστε θεωρείται ότι ο ίδιος ο απόστολος τον καθοδηγούσε στην ερμηνεία τους, κάτι που καταφαίνεται και από την ωραιότατη εικόνα του, που τον απεικονίζει γράφοντα, ενώ έχει δίπλα από το αυτί του τον άγιο Παύλο να του υπαγορεύει τις ορθές σημασίες των λόγων του. Κι όμως! Ο άγιος Θεοφάνης, ο υμνογράφος του κανόνα του αγίου Χρυσοστόμου, δεν επικεντρώνει σ’ αυτό. Υμνολογεί τον έρωτα του αγίου προς τις άγιες Γραφές, δεν αναφέρεται όμως στην ιδιαίτερη σχέση του με τον απόστολο Παύλο, πλην ενός στίχου του, που παραπέμπει στον μεγάλο απόστολο: «Νουν συ Χριστού πεπλουτηκώς» καταγράφει. Ο άγιος Χρυσόστομος απέκτησε πλούσια τον νου του Χριστού, όπως ο απόστολος Παύλος ομολογεί ότι και εκείνος έχει «νουν Χριστού».

Έμπλεως αγίου Πνεύματος ο άγιος Χρυσόστομος, με την αδιάκοπη σπουδή του στις άγιες Γραφές, σπουδή που συνδυαζόταν με την πράξη της εφαρμογής – είναι αυτός που τονίζει ότι δεν πρέπει να προχωράμε στην ανάγνωση των λόγων των Γραφών, χωρίς να θέτουμε κάθε φορά το ερώτημα αν τους έχουμε τηρήσει – έγινε ο θερμότερος κήρυκας της αγάπης του Θεού, που καλεί τον άνθρωπο σε μετάνοια. Δεν είναι δυνατόν άνθρωπος που μελετά την Γραφή, με ορθό όμως τρόπο, δηλαδή μέσα στο φως της εκκλησιαστικής παράδοσης και έμπρακτα, να μη κηρύσσει αυτό που διαλαλεί η Γραφή: την αγάπη του Θεού, σαρκωμένη και σταυρωμένη στο πρόσωπο του Χριστού, την οποία αποδεχόμενος ο άνθρωπος αλλάζει τρόπο ζωής. Ο άγιος Χρυσόστομος, σε σημείο μάλιστα υπερβολής, παρουσιάζεται ακριβώς ως «της μετανοίας κήρυξ ο ένθεος» και των «αμαρτωλών εγγυητής». «Συ του Θεού την ευσπλαγχνίαν εκήρυξας, μετανοίας τρόπους εκτιθέμενος». Κι αλλού: «Χρηστότητος άβυσσον και ευσπλαγχνίας μεμυημένος Θεού, εγγυώμενος ώφθης, την σωτηρίαν μετανοούσι θερμώς». (Φάνηκες να εγγυάσαι τη σωτηρία σ’ αυτούς που μετανοούν θερμά, γιατί είσαι μυημένος στην άβυσσο της χρηστότητας και της ευσπλαχνίας του Θεού).

Κι είναι τούτο κάτι που πρέπει να εξαγγέλλεται συχνά πυκνά: η μετάνοια που κηρύσσει η Εκκλησία μας, η μετάνοια που κηρύσσει συνεπώς και ο άγιος Χρυσόστομος, δεν θεωρείται το αποτέλεσμα ενός φόβου και μιας απειλής μπροστά σε ένα Θεό «μπαμπούλα». Μία τέτοια κατανόηση της μετανοίας έχουμε ίσως στην Παλαιά Διαθήκη. Εκεί οι προφήτες καλούν σε μετάνοια, ενόψει μιας επερχόμενης καταστροφής. Μετά τον ερχομό του Κυρίου, η μετάνοια έρχεται ως το αποτέλεσμα της συναίσθησης ότι ο Θεός μας αγαπά και ότι μακριά Του η ζωή είναι κυριολεκτικά κόλαση και καταστροφή. Όπως το βλέπουμε και στην παραβολή του ασώτου. Αυτό ακριβώς διακηρύσσει και ο άγιος Ιωάννης. Ας επιμείνουμε ακόμη, με την καταγραφή του αγίου υμνογράφου: «Χαίροις…η γλώσσα η φιλανθρώπως της μετανοίας ημίν τους ποικίλους τρόπους υπογράφουσα». (Είθε να χαίρεις, (άγιε), σύ που είσαι η γλώσσα που υποδεικνύεις σε εμάς τους ποικίλους τρόπους της μετανοίας φιλανθρώπως). Όχι ένας, αλλά πολλοί οι τρόποι της μετάνοιας, όχι με απειλή, αλλά με την αγάπη ο άνθρωπος οδηγείται σε αυτήν.

Τον άγιο Χρυσόστομο δεν μπορούμε να τον παραβλέψουμε. Δεν μπορούμε να περιφρονήσουμε τα λόγια του, γιατί τα υπομνημάτισε με την αγία ζωή του. Ό,τι έλεγε, το έπραττε. Δοκιμάστηκε ο ίδιος σαν το χρυσάφι στο καμίνι με τους πειρασμούς που υπέστη, όταν μάλιστα είχε να αντιμετωπίσει και την έχθρα των «συναδέλφων» του επισκόπων και της παραφροσύνη της βασίλισσας. Και βγήκε νικητής. Και πρεσβεύει στον Θεό για εμάς, τον Θεό για τον Οποίο αγωνίστηκε ζέων τω πνεύματι. Το δοξαστικό των καθισμάτων του όρθρου, μετά τον πολυέλεο, είναι αριστουργηματικό: «Ούτε έχθρα συνόδου ούσα παράνομος, ούτε μίσος Αυγούστης ούσης παράφρονος, τας αρετάς τας εν σοί, Πάτερ, κατέσβεσαν∙ αλλ’ ως χρυσός εν τω πυρί δοκιμασθείς των πειρασμών, καθικευτεύεις απαύστως την Παναγίαν Τριάδα, υπέρ ης ηγωνίσω ζέων τω πνεύματι».

Η αποκάλυψη του ξένου

του Ηλία Σταμπολιάδη

Αναγγέλλοντας την παραίτηση του ως πρωθυπουργός ο κ. Παπανδρέου έκανε μία προσωπική αναδρομή στο «σωτήριο» έργο που προσέφερε στην «πατρίδα». Σχολιάζοντας το λόγο αυτό, τα εντεταλμένης υπηρεσίας ΜΜΕ, τον χαρακτήρισαν ως ιδιαιτέρως συγκινητικό και παραλίγο να μας προκαλέσουν δάκρυα.

Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.

Σε ένα αποκορύφωμα μικρόνοιας ο απερχόμενος Manager της Greece ΑΕ αποκάλυψε τη σχέση του με την Ελλάδα και τον ελληνισμό. Δήλωσε ευθαρσώς, με έμφαση και με σαφήνεια ότι ... είναι υπερήφανος, όπως πρέπει να ...είμαστε και εμείς, που διάλεξε την Ελλάδα ως πατρίδα του.

Όταν κάποιος διαλέγει σημαίνει ότι έχει επιλογές.

Ποιες ήταν λοιπόν οι επιλογές του κ. Παπανδρέου;

Προσωπικά δεν γνωρίζω, αλλά ούτε και οι απλοί πολίτες που ρώτησα γνωρίζουν.

Πιθανόν να μπορεί κανείς να βρει κάτι στο δυσεύρετο βιβλίο της πρώην συζύγου του.

Οι περισσότεροι όμως εικάζουν ότι ο κ. Παπανδρέου επέλεξε την Ελλάδα ως πατρίδα του όπως ένας ξένος πρίγκιπας επιλέγει να επενδύσει σε μία ποδοσφαιρική ομάδα και είναι υπερήφανος για την ιστορία της ομάδας, το ήθος των οπαδών της και φυσικά για την επιλογή του.

Δεν μπορεί καν να διανοηθεί ο κ. Παπανδρέου ότι, εδώ και χιλιάδες χρόνια εμείς οι Έλληνες δεν επιλέγουμε την Ελλάδα ως πατρίδα μας όπως επιλέγουμε την εταιρεία στην οποία εργαζόμαστε και συνδέουμε το συμφέρον μας με αυτή.

Εμάς, μας γέννησε η Ελλάδα και δεν είχαμε να κάνουμε καμία επιλογή. Την κουβαλάμε μέσα μας από τη γέννηση μας και η μόνη επιλογή που η συνείδηση μας επιβάλει είναι να θυσιάσουμε και τη ζωή μας γι΄ αυτή, όταν χρειαστεί.

Κύριε Παπανδρέου, η έννοια της πατρίδας προέρχεται από τη λέξη πατέρας που σημαίνει υποχρεωτική γενετική σχέση. Διαφέρει δε παρασάγγας από τη δική σας λέξη country που έχει γεωγραφικό χαρακτήρα, όπως την εννοείτε εσείς οι ξένοι και την επιλέγετε κατά το δοκούν.

Το ερώτημα είναι τι πάθαμε εμείς οι Έλληνες και σας ανεχόμαστε ακόμη;

Ηλίας Σταμπολιάδης, 9/11/2011

Πηγή: http://www.epirus-ellas.gr/2011/11/blog-post_6122.html

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Οι 40 κατηγορίες ενός Αγίου

Μετά ταύτα έφθασε και ο Πατριάρχης Θεόφιλος εις την Κωνσταντινούπολιν με πολύ θάρρος και πολλούς Επισκόπους, διότι τον ειδοποίησεν η βασίλισσα να μη φοβήται τα ιδικά του εγκλήματα, μόνον να ποίηση το θέλημα της, τουθ’όπερ ο Θεόφιλος ήθελεν. Έπειτα επήγεν εις την βασίλισσαν, ωμίλησε, συνεβουλεύθη και τέλος συνεφώνησε μεθ’όλων των Επισκόπων του να καθαιρέσωσι τον Άγιον. Καθ’ εκάστην ημέραν εποίουν συμβούλια, έπλεκον ψευδοκατηγορίας, επενόουν εγκλήματα, έγραφον λιβέλλους, εμελέτων την καθαίρεσιν. Εύρον δε και… πρόφασιν σκανδαλώδη, ότι τους ύβρισεν ο Άγιος εις την διδαχήν του· διότι κατ’ έκείνας τας ημέρας εδίδαξεν ό Άγιος περικοπήν εκ της Τρίτης των Βασιλειών δι’άλλην ύπόθεσιν, ένθα έλεγεν ούτω: «Φέρετε πρός με τούς ιερείς της αισχύνης, οίτινες τρώγουσιν εις τήν τράπεζαν της Ιεζάβελ, να τους είπω ώσπερ ό Προφήτης Ηλίας: «Εως πότε θα είσθε χωλοί και κατά τους δύο πόδας; εάν είναι θεός ο Βάαλ, «πορεύεσθε οπίσω αυτού» (Γ’ Βασιλ. ιη’, 21)· εάν δε δια σας θεός είναι ή τράπεζα της Ιεζάβελ, τότε φάγετε και εξεμέσατε».
Αυτούς τούς λόγους ώς ήκουσαν εκείνοι, εύρον αιτίαν ότι τούς εχαρακτήρισεν ως ιερείς της αισχύνης, την δε βασίλισσαν έλεγον οτι την είπεν Ιεζάβελ, προσέθετον δε και άλλα περισσότερα αφ΄ εαυτών και τα ανέφεραν προς τον βασιλέα, παρακινούντες αυτόν προς οργήν. Ταύτα ακούων ο βασιλεύς Αρκάδιος, και βλέπων τους Αρχιερείς, μετέβαλε την ευλάβειαν, την οποίαν είχε πρότερον εις τον Άγιον και έδωσε πάσαν εξουσίαν εις τον Θεόφιλον και τους περί αυτόν Επισκόπους να εξετάσωσι τα κατά του Αγίου επιφερόμενα εγκλήματα· εύρε δε ο έτοιμος εις πάσαν κακίαν Θεόφιλος δυο Διακόνους καθηρημένους υπό του Αγίου, τον μεν ως μοιχόν, τον δε ως φονέα· αυτός τους συνεχώρησε, και τους έβαλε να γίνωσι κατήγοροι τού Αγίου. Έγραψε δε και εγκλήματα και τους τα έδωκε να κατηγορήσωσι τον Άγιον, τα όποια ουδέν ίχνος αληθείας είχον, άλλ’ ήσαν πλήρη ψεύδους και συκοφαντίας. Απετελείτο δε το κατηγορητήριον τούτο από τεσσαράκοντα κεφάλαια, άτινα διελάμβανον τά έξης:
α’ Ότι έδειρε νέον τινά ονόματι Ευλάβιον, τον υιόν του Διακόνου Ιωάννου, όστις ήτο κατήγορος του Αγίου·
β’ ότι άλλος τις Μοναχός, Ιωάννης και αυτός, τη αδεία τού Χρυσοστόμου εδάρθη και εσύρθη και σίδηρα εφόρεσεν ως δαιμονίων
γ’ ότι επώλησε πολλά κειμήλια της Εκκλησίας
δ’ ότι επώλησε τά μάρμαρα της Αγίας Αναστασίας, τα όποια είχε χαρίσει ό Νεκτάριος δια στρώσιν της Εκκλησίας
ε’ ότι υβρίζει τους Κληρικούς άτιμους και διεφθαρμένους
στ’ ότι τον Άγιον Επιφάνιον έλεγε φλύαρον και δαιμονιώντα
ζ’ ότι επεβουλεύθη άνθρωπόν τινα Σεβηριανόν ονόματι, και έβαλεν ανθρώπους να τον φονεύσωσιν η’ ότι έγραψε βιβλίον, βρίθον εκ συκοφαντιών πολλών και ύβρεων κατά των Κληρικών
θ’ ότι κατέκρινε τρεις Διακόνους, Ακάκιον, Εδάφιον και Ιωάννην ότι έκλεψαν το ράσον του έλεγε δε ότι δι’ άλλην υπόθεσιν το έκλεψαν, ήτις δεν δύναται να φανερωθεί.
ι’ ότι Άντώνιόν τινα, ενώ κατηγορήθη ως τυμβωρύχος• και ότι έκλεψε τα κοσμήματα αποθανούσης γυναικός, αυτός τον εχειροτόνησεν Επίσκοπον
ια’ ότι κατά τας ημέρας της πατριαρχείας τού Αγίου εγένετο σύγχυσις μεγάλη και φόνοι πολλοί υπό των στρατιωτών του βασιλέως, μεταξύ των οποίων ήτο και ο κόμης Ιωάννης, ενώ δε ουδείς εγνώριζε τους υποκινητάς των φόνων, ο Άγιος έδειξεν εις την βασιλείαν, ότι ο Ιωάννης ήτο ο αίτιος και τον απηγχόνισαν
ιβ’ ότι εμβήκεν εις την Εκκλησίαν και δεν προσεκύνησε
ιγ’ ότι δίχως θυσιαστηρίου εποίησε χειροτονίας Διακόνων και Ιερέων ιδ’ ότι εν μια χειροτονία εποίησε τεσσάρας Επισκόπους
ιε’ ότι, όταν υπάγη γυνή να του ομιλήσει, εξάγει όλους και μένει μόνος μετά της γυναικός
ις’ ότι γυνή τις πλουσία ονόματι Θέκλα εδωρήσατο την κληρονομίαν της εις Εκκλησίαν και αυτός την έδωκεν εις τινα Θεόδουλον και την επώλησεν
ιζ’ ότι τα εισοδήματα της Εκκλησίας δεν γνωρίζουσι τι γίνονται·
ιη’ ότι εχειροτόνησεν εις Ιερέα τον Διάκονόν του Σεραπίωνα, ο όποιος ήτο κατηγορημένος δι’ εγκλήματα
ιθ’ ότι έβαλε Χριστιανούς τινας εις την φυλακήν δια το πείσμα του, έως ου ετελεύτησαν εκεί, και καν να τους ενταφιάσωσι δεν αφήκεν και ότι τον Βερροίας Ακάκιον ύβρισε και δεν ηθέλησε ούτε καν να ομιλήση μετ’ αυτού
κα’ ότι Ιερέα τινά, ονόματι Πορφύριον, παρέδωκεν εις τον Ευτρόπιον να τον εξορίσει
κβ’ ότι παρέδωκεν ομοίως και Ιερέα τινά ονόματι Βενέριον
κγ’ ότι έχει λουτρόν και εμβαίνει μόνος του και λούεται, και ο Ιερομόναχος Σεραπίων κλειδώνει το λουτρόν εκείνο, ώστε ουδείς είδε τί είναι μέσα εις το λουτρόν
κδ’ ότι εχειροτόνησε πολλούς δίχως συμμαρτυρίας των Κληρικών
κε’ ότι ποτέ του δεν έφαγε μετ’ άλλου τινός
κστ’ όταν αποφασίζει εις το κριτήριον, δεν ζητεί μάρτυρας, άλλα μόνος του γίνεται κατήγορος, μάρτυς και κριτής, ως το έκαμε δήθεν εις τον Πρωτοδιάκονόν του, Μαρτύριον ονόματι, και εις τον Επίσκοπον Λυκίας Προαιρέσιον, τους οποίους καθήρεσε δίχως Συνόδου και μαρτύρων
κζ’ ότι εντός της Εκκλησίας, εις την ώραν του κοινωνικού, εκτύπησε δια γρόνθου τον Διάκονον Μέμνονα, και ρέοντος τού αίματος εκ του στόματος του τον εκοινώνησε τά Άγια Μυστήρια
κη’ ότι δεν υπάγει εις το Άγιον Βήμα, όταν τελειώσει την Θείαν Λειτουργίαν να εκδυθεί την Αρχιερατικήν στολήν, αλλά καθήμενος έξω εις τον θρόνον του εκδύεται και του φέρουσι και γλυκίσματα εκεί και τρώγει
κθ’ ότι όταν χειροτόνησει Μητροπολίτην, τού χαρίζει και χρήματα και τούτο πράττει διά να έχει τους Μητροπολίτας φίλους, να δέχωνται ό,τι τους λέγει.
λ’ ΄Οτι εχειροτόνησεν εις Έφεσον Μητροπολίτην τον Ηρακλείδην, ο όποιος ήτο ωριγενιστής, και κατηγορήθη και ως κλέπτης, ότι έκλεψε φόρεμα Διακόνου τινός ονόματι Ακυλίνου”
λα’ ότι έδειρε τόν Μοναχόν Ιωάννην μετά του Σεραπίωνος, διότι ήλεγχε τούς ωριγενιστάς ως αιρετικούς.
λβ’ ΄Οτι λέγει, ότι αι τράπεζαι κατά τας οποίας οι άνθρωποι μεθύσκονται είναι εξωτικαί και θέλομεν να μας εξήγηση τι είναι αυταί αι εξωτικαί, τας οποίας οι Έλληνες είχον ως θεάς και η Εκκλησία μας δεν δέχεται αυτούς τους λόγους
λγ’ ότι δίδει άδειαν εις έκαστον να αμαρτάνη, διότι διδάσκει, λέγων: «Έάν πάλιν άμαρτήσης, πάλιν μετανόησον και οσάκις πταίσης, ελθέ εις εμέ, να σε θεραπεύσω.
λδ’ ΄Οτι εβλασφήμησεν εις διδαχήν τινα και είπε, ότι δήθεν ο Χριστός προσηυχήθη και δεν εισηκούσθη παρά του Πατρός, διότι δεν προσηυχήθη ως έπρεπε.
λε’ Εξεγείρει διά των λόγων του τούς κοσμικούς να προκαλέσωσι σύγχυσιν, όταν συναχθεί η Σύνοδος κατ’ αυτού, να δείρωσι τους Αρχιερείς.
λστ’ Ότι τους Έλληνας τους υπερασπίζεται εις πάσαν των υπόθεσιν και τούς βοηθεί, εάν θελήσει τις να τους πειράξει.
λζ’ Ότι δήθεν εις άλλων Μητροπολιτών Επαρχίας χειροτονεί αυτός χωρίς την θέλησίν των Επισκόπους και Ιερείς.
λη’ Ότι ποτέ του δεν αφήκε Κληρικόν τινα ή και Αρχιερέα να έμβη εις το κελλίον, εις το οποίον εκοιμάτο, να ιδεί.
λθ’ Ότι αιχμαλώτους ξένους, οίτινες δεν ήσαν ελευθερωμένοι, εχειροτόνησεν Αρχιερείς.
μ’ ΄Οτι δήθεν έδειρε με την χείρα του Επίσκοπόν τινα ονόματι Ισαάκιον.
Αυτά τα τεσσαράκοντα εγκλήματα γράψας μόνος του ο Θεόφιλος, τα έδωκεν εις εκείνους τους κατηγόρους περί των οποίων προείπομεν, ως μή γνωρίζων αυτός δήθεν τίποτε, και τους παρήγγειλεν, όταν συναθροισθεί η Σύνοδος των Αρχιερέων, να τα δώσουν εις τας χείρας του. Αυτός δέ άνεχώρησεν είς Χαλκηδόνα και συνήγαγεν έκεϊ τούς ομόφρονάς του Αρχιερείς, τους προρρηθέντας εχθρούς του Αγίου, ήτοι τον Βερροίας Ακάκιον, τον Γαβάλων Σεβηριανόν, τον Πτολεμαΐδος Αντίοχον, τον Χαλκηδόνος Κυρίνον και όλους τους ιδικούς του Επισκοπούς, τους οποίους είχε φέρει εξ Αιγύπτου και άλλων τόπων ήσαν δε όλοι τεσσαράκοντα πέντε, συνεκρότησαν δε Σύνοδον εις τι μετόχιον, ονομαζόμενον Δρυν, πλουσίου τινός ονόματι Ρουφίνου, έπειτα έγραψαν και γράμματα και έστειλαν προς τον Άγιον. Ο δε Άγιος έτυχε τότε εις το Πατριαρχείον και συνωμίλει μετά τεσσαράκοντα Αρχιερέων φίλων του, οίτινες έκλαιον δια την άδικον και παράνομον Σύνοδον τού Θεοφίλου, και έλεγον, ότι κάλλιον είναι να άφήσωσι τούς θρόνους των, παρά να συλλειτουργήσωσι με τους Αρχιερείς εκείνους ή να υπογράψωσιν εις την καθαίρεσιν του Αγίου. Ο δε Άγιος τους παρηγορεί, λέγων «Εάν με αγαπάτε, συλλειτουργήσατε μεν μετ’ εκείνων, διά να μή γίνει σχίσμα εις την Αγίαν του Θεού Εκκλησίαν, εις δε την καθαίρεσίν μου μή υπογράψετε, διότι δεν γνωρίζω τι απ’ όσα με κατηγορούσι».
Εκ του βίου του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Ἡ προσευχὴ στὴν Ἐκκλησία

 

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης:

* * *

Μή τό κάνεις καλέ μου ἄνθρωπε, τέτοιο λάθος! Γιατί, ἄν τό κάνεις, τόν ἑαυτό σου ζημιώνεις!

Κάθε ἄνθρωπος, τό ξέρουμε, ἔχει δικαίωμα, νά κάνει προσευχή καί στό σπίτι του. Ναί, ἔτσι εἶναι! Ὅμως ποτέ κανένας δέν κάνει στό σπίτι του προσευχή, σάν ἐκείνη πού κάνει στήν Ἐκκλησία!

Τί εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει τήν προσευχή στήν Ἐκκλησία, νά εἶναι ἡ πιό καλή;

Ἐκεῖ, στήν Ἐκκλησία, εἶναι καί οἱ πατέρες μας, οἱ ἱερεῖς! Καί πλῆθος κόσμου! Καί ὅλοι μαζί, μέ μιά καρδιά καί μιά φωνή, μιλᾶμε στόν ἐπουράνιο Πατέρα μας!

Μή σοῦ περνάει λοιπόν ἡ ἰδέα, ὅτι, ἄν κάθεσαι στό σπιτάκι σου καί κάνεις ἐκεῖ τήν προσευχή σου, μέ τό δικό σου τρόπο, θά σέ ἀκούσει ὁ Κύριος καλύτερα!

Λάθος κάνεις. Μεγάλο λάθος. Ὁ Θεός θέλει, ὅλοι ἐμεῖς σάν ἀδέλφια‐σάν παιδιά Του, νά κάνουμε τήν προσευχή μας ὅλοι μαζί!...

Μᾶς δίδαξε νά λέμε «Πάτερ ἡμῶν», «πατέρα ὅλων μας».

* * *

Καί, τελικά, τί κάνουμε στήν Ἐκκλησία; Νά. Ἁπλά παρακολουθοῦμε τά λόγια τῶν ἱερέων. Καί τά ἐπαναλαμβάνουμε σάν δικά μας.

Ψάχνεις νά βρεῖς, τί εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει τήν προσευχή στήν ἐκκλησία, νά εἶναι καλύτερη;

Πολλά!...

Καί συγκεκριμένα: Στήν Ἐκκλησία εἴμαστε πολλοί. Καί ὅλοι μαζί ἔχουμε τά ἴδια στό νοῦ (στό μυαλό μας) καί τά ἴδια στό στόμα. Στήν Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι δεμένοι μέ τήν ἀγάπη, ὅλοι ἕνα. Καί τό πιό μεγάλο καί πιό σημαντικό: Στήν Ἐκκλησία ἔχουμε μαζί μας τούς ἱερεῖς μας· πού προσεύχονται μαζί μας· καί μᾶς εὐλογοῦν.

Καί γιατί προεξάρχουν, στίς προσευχές μας, στήν Ἐκκλησία, οἱ ἱερεῖς;

Θέλεις νά τό ἀκούσεις; Ἄκουσέ το.

Οἱ προσευχές τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων εἶναι προσευχές ἀδύνατες καί ἰσχνές! Ὅταν ὅμως αὐτοί οἱ ἄνθρωποι οἱ ἁπλοῖ, παρακολουθοῦν τίς προσευχές τῶν ἱερέων, τότε οἱ προσευχές τους παίρνουν τέτοια δύναμη, πού ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό!

Τί εἶπες; Πότε οἱ προσευχές μας ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό;

Ὅταν προσευχή μας κάνουμε τά λόγια τῶν ἱερέων καί τῆς ἱερῆς ἀκολουθίας.

Αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη προσευχή.

(Ἀπό τήν ὁμιλία του: Περί ἀκαταλήπτου Λόγος Γ’, P.G. 48, σ. 725)

* * *

Μέ λόγια πιό ἁπλά:

Ὁ μεγάλος ἅγιος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς λέγει, ὅτι ἡ πιό καλή προσευχή, γίνεται στήν Ἐκκλησία· καί μάλιστα τότε πού ὁ κάθε πιστός ἑνώνει τήν προσευχή του μέ τήν προσευχή τῶν ἱερέων.

Ανθρωπος Φιλόσοφος

Νίκων Κουτσίδης (Ἀρχιμανδρίτης)

Τό 1989, γιορτάσθηκαν τά ἑκατό χρόνια ἀπό τήν γέννηση τοῦ γερμανοῦ φιλοσόφου Μάρτιν Χάϊντεγγερ. Πρός τιμή του ὀργανώθηκε ἕνα συνέδριο. Σ᾿ αὐτό διακεκριμένοι ἐπιστήμονες ἔκαναν εἰσηγήσεις, μέ τίς ὁποῖες ἀποκάλυψαν: τήν σχέση τοῦ Χάϊντεγγερ μέ τό ναζιστικό καθεστώς τῆς Γερμανίας! Κατέθεσαν μάλιστα, ὅτι κατέδωσε συναδέλφους του· καί ὅτι ἐξ αἰτίας του πολλοί ἄνθρωποι κατέληξαν στά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Καί ἐπεσήμαναν ὅτι ὁ Χάϊντεγγερ ποτέ δέν ζήτησε συγγνώμη γιά τά χιτλερικά του φρονήματα. Καί γιά τίς ἀπάνθρωπες ἐνέργειές του.

Μετά ἀπό τόν καταιγισμό αὐτό τέτοιων ἀποκαλύψεων, καί ἐνῶ ὅλοι ἦσαν βαθειά προβληματισμένοι, σηκώθηκε ἕνας μαθητής καί διάδοχος τοῦ Χάϊντεγγερ καί εἶπε:

‐Πρός τί ὅλες αὐτές οἱ ἱστορικές ἐξηγήσεις; Ὁ Χάϊντεγγερ ἦταν ὁ μέγιστος τῶν φιλοσόφων! Τί πιά καί ἄν ἦταν τιποτένιος σάν ἄνθρωπος(!!)

* * *

Γενναία καί τολμηρή ἦταν ἡ γνώμη τοῦ «μαθητῆ»! Εὔκολα τήν εἶπε. Ἀλλά δύσκολα θά βρεθῆ, ὄχι φιλόσοφος ἀλλά ἄνθρωπος, πρόθυμος νά δεχθῆ τήν τοποθέτηση αὐτή. Μέσα μας ξεπροβάλλει τό ἐρώτημα: Μά ἐπιτρέπεται ἄνθρωπος μέ τόσα προσόντα νά συμπεριφέρεται μέ τέτοιο τρόπο; Εἶναι τελικά ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει χώρια τόν νοῦ ἀπό τήν καρδιά του; Γίνεται μόρφωση χωρίς καλωσύνη, χωρίς ἀλήθεια, χωρίς ἀνθρωπιά; Μήπως, ὅσοι κάτι τέτοια τά δέχονται ἔχουν χάσει τελείως τήν ἀνθρωπιά; Καί χωρίς ἀνθρωπιά, τί τάχα φιλόσοφος εἶναι; Καρικατούρα φιλοσόφου!

Ἄριστο παράδειγμα ὑπῆρξε: ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

-Ἦταν Μέγιστος φιλόσοφος, ἀφοῦ διέθετε καταπληκτική εὐφυΐα καί ἀπέραντη παιδεία καί μόρφωση. Συγχρόνως, καί αὐτό εἶναι ἀσυγκρίτως σπουδαιότερο,

-Ἦταν Μέγιστος ἄνθρωπος, ἀφοῦ ἦταν πρότυπο χριστιανικῆς ἀγάπης, καλωσύνης καί θυσίας νικώντας τίς ἀδυναμίες του, καί ἀφοῦ γέμιζε τήν καρδιά του μέ ταπείνωση καί κατανόηση.

Φιλόσοφος, λέγει ὁ Ἰωάννης ἕνας ἄνθρωπος δέν γίνεται μέ τόν στοχασμό καί μέ τήν συμμετοχή του σέ συνέδρια! Φιλόσοφος γίνεται μέ τήν προσευχή καί μέ τή νηστεία. Μέ τήν ἑκούσια‐θεληματική ἄσκηση καί κακοπάθεια. Ἄν ὑπῆρχε ἄλλος δρόμος πιό ἄνετος καί ἐλαφρύς, θά μᾶς τόν εἶχε ὑποδείξει ὁ Χριστός!

Ἀκόμη, ὁ ἅγιος Ἰωάννης μᾶς λέει ὅτι ἀληθινή σοφία γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἐλευθερία ἀπό τά πάθη, ἡ καθαρότητα ἀπό ἁμαρτίες.

Ἀληθινός λοιπόν «φιλόσοφος» εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἀγωνίζεται νά τηρεῖ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή φιλοσοφία.

Γι᾿ αὐτό στήν γλώσσα τῶν ἁγίων, στήν δική τους ὁρολογία, φιλόσοφοι εἶναι ἐκεῖνοι πού τηροῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ασυμβίβαστος με την έπαρση της εξουσίας. (13 Νοεμβρίου)

 

(Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου)
Γεννήθηκε το 354 στην Αντιόχεια υπό τον ανώτερο αξιωματικό Σεκούνδο και τη θαυμαστή Ανθούσα, που μόλις είκοσι ετών έμεινε χήρα. Έκανε τον Ιωάννη ν’ αγαπήσει μόνο την αρετή, όπως και η ίδια. Έλαβε σπουδαία μόρφωση. Σπούδασε ρητορική, νομική και φιλοσοφία. Ήταν δραστήριος, κοινωνικός, εργατικός, ευφυής, μνήμονας, θαρρετός και δίκαιος. Είχε μέσο ανάστημα, αραιές τρίχες, βαθουλωμένο πρόσωπο, πλατύ μέτωπο. Δεν ήταν τόσο ωραίος. Είχε όμως μια χρυσή γλώσσα και καρδιά, αληθινά Χρυσόστομος και χρυσόκαρδος.
Λέγουν, αυτοί που ξέρουν, ποτέ δεν βλαστήμησε, δεν είπε ψέματα, δεν κακολόγησε, δεν χλεύασε κανένα. Φιλάρετος, φιλάδελφος και φιλόθεος. Αυστηρός στον εαυτό του κι επιεικής στους άλλους. Κατάφερε να προσηλώνει τη διάνοιά του από νέος μόνο εκεί που ήθελε. Μόνο στο αγαθό. Όταν αργότερα στις ομιλίες του ύψωνε τη φωνή του δεν ήταν από θυμό και γιατί έχανε τον έλεγχό του, αλλά ήθελε να προκαλέσει την προσοχή και τη διόρθωση. Ήταν πάντως κάπως νευρικός ως χαρακτήρας. Ανοικτός τύπος, με ωραία οράματα, προγράμματα και σχέδια.
Αρκετά νέος κατευθύνθηκε στην έρημο, στην ησυχία της οποίας, με άσκηση και προσευχή, μελέτησε καλά τον εαυτό του. Η εντρύφηση των Γραφών του έδωσε ιδιαίτερα βαθιά γνώση, όπως φαίνεται στις πολλές ερμηνευτικές ομιλίες του. Η σκληρή ασκητική ζωή τον αρρώστησε σοβαρά και τον ανάγκασε να επιστρέψει στην πολύβουη πόλη. Χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τους αγίους Μελέτιο και Φλαβιανό. Λέγεται πως ήταν τόση η ευγλωττία του, που στα κηρύγματά του συνάζονταν όλη η πόλη, που από τον ενθουσιασμό τον διέκοπτε και τον καταχειροκροτούσε. Η λαμπρή ευφράδεια του τον ονόμασε Χρυσόστομο.
Μιλούσε πολύ για ελεημοσύνη, δικαιοσύνη, ταπεινοφροσύνη και μετάνοια. Υπήρξε ο μεγαλύτερος ιεροκήρυκας όλων των αιώνων. Τη δράση του δεν εξαντλούσε στο κήρυγμα. Οργάνωνε τη φιλανθρωπία, ασχολούνταν με τον καθένα προσωπικά και με τόλμη υποστήριζε άφοβα τους αδικημένους. Εκεί όμως που αναδείχθηκε άριστος ποιμένας και διδάσκαλος ήταν ο αρχιεπισκοπικός θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως. Απτόητος στιγμάτισε την αδικία, την υπερπολυτέλεια και την υποκρισία. Δίνοντας το καλό παράδειγμα εκποίησε τον πλούτο της αρχιεπισκοπής, για την ανέγερση πτωχοκομείων, νοσοκομείων και ξενώνων. Στάθηκε αυστηρός στους απρόσεκτους κληρικούς.
Ένας όσιος ελέγχει τους ανόσιους κι όταν ακόμη σιωπά. Δεν άργησε να έλθει ο φθόνος και η εχθρότητα κατά του αγίου αρχιεπισκόπου. Συνεργάσθηκε η κακία με τη ζήλεια και τη συκοφαντία και τον εξόρισαν μακριά. Ο λαός πήγε να ξεσηκωθεί. Ο Χρυσόστομος δεν τον άφησε. Υπέμεινε την αδικία με αταραξία και σιωπή. Ασυμβίβαστος με την έπαρση της εξουσίας ακολούθησε τον δρόμο της πικρής εξορίας. Σώζονται υπέροχες επιστολές του προς τους πιστούς μαθητές του από τον τόπο της εξορίας και ιδιαίτερη προς την εξαίρετη διακόνισσα Ολυμπιάδα.
Εξέπνευσε περίπου πενήντα ετών στα παγωμένα μάρμαρα μιας εκκλησίας στα Κόμανα του Πόντου λέγοντας: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!» στις 14.9.407. Τα 23 από τα 33 έτη που βρίσκομαι στο Άγιον Όρος τα διέρχομαι στην Καλύβη του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Καθημερινά ασπάζομαι την εικόνα του και διατηρώ ακοίμητο το καντήλι του. Οι προκάτοχοι Γέροντες ανεπαύθησαν την ημέρα της μνήμης του στις 13 Νοεμβρίου.
Σε μέρες δύσκολες μας θυμίζει την ωραιότητα της φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας, την αγριότητα της αδικίας και τη ντροπή της υποκρισίας. Αξίζει να θυμόμαστε κάποτε τέτοιες ιερές μορφές κι αγέρωχες ψυχές