Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 03, 2011

Όχι λύπη και αθυμία

LinkWithin
30055_1197448035397_1804389568_387785_7355368_n.jpg


Γνωρίζω, βέβαια, πόσο φοβερή και δυσβάσταχτη είναι η χλεύη, η κοροϊδία, η συκοφαντία, η κάθε λογής κακολογία.
Όταν, μάλιστα, μας κατηγορεί και μας βρίζει άνθρωπος που τον έχουμε ευεργετήσει, τότε η προσβολή γίνεται ανυπόφορη τότε, αν μας λείπουν η ταπείνωση και η μακροθυμία, μπορεί να πνιγούμε από τη λύπη και την οδύνη.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ας μη νοιαζόμαστε για το αν μας κατηγορούν κάποιοι, αλλά για το
αν μας κατηγορούν δικαιολογημένα. Αν, λοιπόν, δικαιολογημένα μας κατηγορούν, πρέπει να κλαίμε και να μετανοούμε.
Αν, πάλι, μας κατηγορούν άδικα, πρέπει εκείνους να κλαίμε και τους εαυτούς μας να μακαρίζουμε, φέροντας στο νου μας τα λόγια του Κυρίου: «Μακάριοι είστε όταν σας χλευάσουν και σας καταδιώξουν και σας κακολογήσουν με κάθε ψεύτικη κατηγορία» (Ματθ. 5:11).
Όχι λύπη και αθυμία, αλλά χαρά και αγαλλίαση ας αισθανόμαστε τότε, γιατί η ανταμοιβή μας στους ουρανούς θα είναι μεγάλη

Το νόημα και το ανόμημα των Χριστουγέννων

Ο τίτλος δεν είναι καθόλου τυχαίος. Εκφράζει δύο καταστάσεις, οι οποίες όχι μόνο απέχουν μεταξύ τους, αλλά πολύ περισσότερο συγκρούονται. Πρόκειται για την εορτή των Χριστουγέννων και τον τρόπο εορτασμού της. Καταρχάς, τα Χριστούγεννα αναφέρονται σε ένα συγκεκριμένο γεγονός, τη Γέννηση του Χριστού. Κατά τη Γέννηση του Χριστού επιτελείται ένα «παράδοξο μυστήριο». Ο αχώρητος και απεριόριστος Θεός, αφού «εχωρήθη εν γαστρί» γεννάται ως άνθρωπος. Το πώς συντελέστηκε αυτό το γεγονός, είναι όντως μυστήριο και η λογική του ανθρώπου αδυνατεί να το συλλάβει και να το κατανοήσει. Εκείνο το οποίο μπορεί να κατανοήσει είναι το τί προκάλεσε τη σάρκωση του Θεού Λόγου.
Σύμφωνα με τη σύνολη παράδοση της Εκκλησίας μας, ο Θεός καταδέχθηκε να γίνει άνθρωπος «ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μέγας Αθανάσιος), για να γίνουμε, δηλαδή, εμείς θεοί. Πιο συγκεκριμένα, βλέποντας ο Θεός το ανθρώπινο γένος να είναι υπόδουλο στη φθορά και στον θάνατο, να αδυνατεί να απαλλαγεί από τη δύναμη της αμαρτίας και του διαβόλου, εφαρμόζει το προαιώνιο σχέδιο της Θείας Οικονομίας. Γίνεται άνθρωπος ο Θεός, αναλαμβάνει όλη την ανθρώπινη φύση και ενώνοντας την με τη θεϊκή, την καθαρίζει, το μεταμορφώνει και της χαρίζει όχι μόνο την τιμή και τη λαμπρότητα την οποία είχε στο παράδεισο, αλλά και τη δυνατότητα να προχωρήσει πιο ψηλά, να επιτύχει το «καθ' ομοίωσιν» και να θεωθεί κατά χάρη.
Η εορτή λοιπόν της Γέννησης του Χριστού έχει καθαρά σωτηριολογικό, πνευματικό, μυστηριακό και εκκλησιαστικό περιεχόμενο. Η χαρά και η «ευφροσύνη» που διακρίνει και δεσπόζει την εορτή έχει ακριβώς σχέση με αυτό το περιεχόμενο, με την ουσία της εορτής, με το άνοιγμα του Παραδείσου και το τέλος του θανάτου. Οι καρποί όμως της ενανθρώπησης του Θεού αποκτούν σημασία και ενέργεια, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος ανταποκρίνεται με την όλη στάση και τρόπο ζωής του, όπως επίσης και με τον τρόπο εορτασμού των σωτήριων γεγονότων της Θείας Οικονομίας.


Ο εορτασμός είναι καθαρά εκκλησιαστικός. Νηστεία, προσευχή, ελεημοσύνη, εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία είναι τα κυριότερα στοιχεία της προετοιμασίας, όπως τα ορίζει η Εκκλησία μας, το Σώμα του Χριστού και μέσα από την εμπειρία των Αγίων της. Μόνο έτσι ο άνθρωπος, όχι απλώς κατανοεί το μυστήριο, αλλά μπορεί ακόμα και να γευτεί τους καρπούς του.
Τί γίνεται όμως σήμερα; Πώς οι άνθρωποι στη πλειονότητά τους εορτάζουν τα Χριστούγεννα;
Είναι σχεδόν ξεκάθαρο, πώς ό,τι συμβαίνει σήμερα είναι καθαρά δυτικό-ευρωπαϊκό και εντελώς άσχετο με το ορθόδοξο και το αληθινό νόημα της εορτής, όπως το περιγράφουμε πιο πάνω. Δυστυχώς, ούτε λίγο, ούτε πολύ, από το σύγχρονο κοσμικό τρόπο εορτασμού των Χριστουγέννων απουσιάζει ο Χριστός και η ουσιαστική (εκκλησιαστική) σχέση μαζί του. Οι άνθρωποι κατά τις μέρες των εορτών τρέχουν πάνω κάτω, αγοράζουν, πουλούν, ξεφαντώνουν, τρώνε, πίνουν και σκορπούν, στολίζουν, διαφημίζουν, φωνάζουν, τραγουδούν, σπαταλούν, ασχολούνται με τους πάντες και τα πάντα εκτός με Αυτόν για χάρη του οποίου εορτάζουν.
Τα πράγματα γίνονται πιο τραγικά και εξευτελιστικά, όταν μέσα σε αυτή τη μανιώδη δίνη, οι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να αμαρτάνουν στο όνομα της Γέννησης του Χριστού. Το πλέον εκφραστικό παράδειγμα είναι αυτό της νύκτας της παραμονής της εορτής. Η παραμονή των Χριστουγέννων αντί να είναι μέρα ησυχίας, συγκέντρωσης, συστολής και προσευχής, μέρα δηλαδή πνευματικής προετοιμασίας, κατάντησε να είναι μέρα σκορπισμού του εαυτού μας, αδιάντροπου γλεντιού και διασκέδασης.
Έτσι, το ερώτημα για τον τίτλο περί «ανομήματος» των Χριστουγέννων αποδεικνύεται πέρα για πέρα δικαιολογημένο.
Φυσικά, πίσω από όλη αυτή την αλλοτριωτική μανία κρύβεται ο τόσο επιθυμητός εξευρωπαϊσμός μας, μέσω της μίμησης ξενόφερτων προτύπων. Πού να ξέραμε, όμως, πως στο βωμό αυτής της προσπάθειας θυσιάζουμε την αθωότητα κυρίως των νέων μας, την αξιοπρέπεια του λαού μας και προπαντός την σωτηρία της ψυχής μας.
Τα πιο πάνω δεν έχουν σκοπό να κατηγορήσουν ή να δικάσουν. Στόχο έχουν να προβληματίσουν και να ευαισθητοποιήσουν. Εκείνο που θέλουμε να τονίσουμε, είναι ότι τα Χριστούγεννα είναι μια κατεξοχήν εκκλησιαστική εορτή. Ο Χριστός δε γεννάται στις φάτνες των δρόμων και των καταστημάτων, αλλά στη φάτνη της ψυχής μας· φτάνει να κάνουμε ό,τι η Εκκλησία ορίζει. Σε μας λοιπόν, επαφίεται, αν θέλουμε να νοηματοδοτήσουμε πραγματικά ή ψεύτικα τα Χριστούγεννα.



Γιώργος Κυπριανού
Από το Ορθόδοξο πνευματικό έντυπο «Πνευματική Έπαλξη»
Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου



Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2011/12/blog-post_02.html#ixzz1fPrXAmN6

Κωνσταντίνος Χολέβας, Αριστεροί μύθοι και πικρές αλήθειες για τα Δεκεμβριανά

πηγή: τεύχος BBC HISTORY - εφημ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 26/11/2011
ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων
Τα δραματικά γεγονότα του Δεκεμβρίου- Ιανουαρίου 1944 στην Αθήνα έχουν δώσει λαβή για την καλλιέργεια μιας ολόκληρης μυθολογίας από την πλευρά του ΚΚΕ και άλλων συνιστωσών της ελληνικής Αριστεράς. Προσωπικά δεν συμμερίζομαι απόψεις τύπου μαύρο-άσπρο (π.χ. όλοι οι δεξιοί είναι καλοί και όλοι οι αριστεροί είναι κακοί), αλλά πιστεύω ότι η νέα γενιά Ελλήνων δεν είναι υποχρεωμένη να τρέφεται με την μυθολογία και την παραφιλολογία μιας συγκεκριμένης παρατάξεως. Θα προσπαθήσω να δώσω κάποιες παραμέτρους και ορισμένα ιστορικά στοιχεία, ώστε να βοηθήσω την απαγκίστρωση της νεοελληνικής ιστοριογραφίας από μύθους συστηματικά και περίτεχνα καλλιεργημένους επί δεκαετίες...

Ερώτημα 1ο. Το ΚΚΕ επί κατοχής απλώς βοηθούσε τον αγώνα κατά των κατακτητών ή προετοίμαζε μεθοδικά την αρπαγή της εξουσίας και τον ένοπλο αγώνα κατά του αστικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος; Παρά τους τόνους μελανιού που έχουν χυθεί τα γεγονότα και τα ντοκουμέντα μιλούν από μόνα τους. Το ΕΑΜ ήταν μία οργάνωση –προμετωπίδα, στην οποία εντάχθηκαν βεβαίως πολλοί ακομμάτιστοι πατριώτες για να απελευθερώσουν την πατρίδα από την τριπλή Κατοχή. Όμως το ΚΚΕ ποτέ δεν έχασε τον έλεγχο και χρησιμοποίησε τη στρατολόγηση αγνών πατριωτών για να έχει ετοιμοπόλεμο στρατό για την περίοδο μετά την Απελευθέρωση. Είναι χαρακτηριστική η τάση του ΕΛΑΣ (Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού) να διαλύει με φονικό τρόπο αντίθετες οργανώσεις ακόμη και την Κεντροαριστερή ΕΚΚΑ του Συνταγματάρχη Ψαρρού. Η ΕΚΚΑ (Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση) και η ένοπλη ομάδα της, το 5/42 Σύνταγμα, δεν είχε μεγάλη δύναμη, αλλά ως μη ελεγχομένη από το ΚΚΕ ενοχλούσε. Έτσι φθάσαμε στη δολοφονία του Ψαρρού στο Κλήμα Δωρίδος από τον ΕΛΑΣ ( νύχτα της 16ης προς 17η Απριλίου 1944).
Ο Άγγλος Συνταγματάρχης Κρις Γουντχάουζ, ο οποίος ανήκε τότε στη βρετανική στρατιωτική αποστολή που στήριζε την ελληνική Αντίσταση, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Για τους ηγέτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ -όχι όμως και για πολλούς από τους οπαδούς τους, των οποίων ήταν εύκολο να εκμεταλλευθούν τον ενθουσιασμό- η πάλη κατά των Γερμανών ήταν δευτερεύουσα μέριμνα, η οποία αναλαμβανόταν μόνο για σκοπούς που εξυπηρετούσαν τον αρχικό σκοπό της κατακτήσεως της πολιτικής εξουσίας»(1). Ο Γιουγκοσλάβος παρτιζάνος και συνεργάτης του Κομμουνιστή ηγέτη Τίτο, ο γνωστός Βουκμάνοβιτς-Τέμπο, αν και υπήρξε για ένα διάστημα σύμβουλος και συνεργάτης του ΚΚΕ, παραδέχεται ότι μερικές φορές ο ΕΛΑΣ σκοπίμως απέφευγε τη σύγκρουση με τους Γερμανούς και Ιταλούς για να διατηρεί δυνάμεις για την κατάληψη της εξουσίας..
Ερώτημα 2ο. Τι προηγήθηκε του αιματηρού συλλαλητηρίου της 3.12.1944; Μετά την απελευθέρωση της Αθήνας στις 12.10.1944 σχηματίσθηκε Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Σ’ αυτή συμμετείχαν και Υπουργοί-Υφυπουργοί από τον χώρο του ΕΑΜ χωρίς να είναι όλοι ακραίοι κομμουνιστές. Αυτοί ήσαν οι Γ. Ζεύγος, Μ. Πορφυρογένης, Α. Σβώλος, Η. Τσιριμώκος, Α. Αγγελόπουλος και Ν. Ασκούτσης. Οι διαπραγματεύσεις είχαν καταλήξει στην απόφαση να διαλυθεί την 1.12.1944 η Πολιτοφυλακή του ΕΑΜ και να παραδώσει τη θέση της σε μία νέα Εθνοφυλακή, η οποία θα απετελείτο από άνδρες όλων των αποχρώσεων και κομμάτων. Όμως το ΕΑΜ αρνήθηκε την ημέρα εκείνη να συμμορφωθεί και με εντολή του ΚΚΕ αποσύρθηκαν από την Κυβέρνηση οι αριστεροί Υπουργοί. Το ΚΚΕ κρατούσε την Πολιτοφυλακή για να επιτεθεί εναντίον των Αγγλικών Δυνάμεων του Σκόμπι και των ελαχίστων κυβερνητικών δυνάμεων, όπως ήταν η Χωροφυλακή και η Αστυνομία Πόλεων. Ζήτησε δε άδεια για συλλαλητήριο στις 3 Δεκεμβρίου.
Ερώτημα 3ο. Η άποψη του ΚΚΕ είναι ότι το συλλαλητήριο ήταν ειρηνικό, αλλά τους πυροβόλησαν εν ψυχρώ οι αστυνομικοί από τη Μεγάλη Βρετανία και από την ταράτσα της Βουλής. Η αλήθεια είναι ότι η απόφαση για γενική επανάσταση είχε ληφθεί προ πολλού. Πριν από το συλλαλητήριο ένοπλοι του ΚΚΕ επετέθησαν κατά του σπιτιού του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου και τραυμάτισαν έναν αστυφύλακα, ενώ στο Σύνταγμα σκότωσαν πριν από το συλλαλητήριο άλλον έναν αστυνομικό. Την πραγματική εικόνα της επαναστατικής προετοιμασίας ομολογεί ένα τότε στέλεχος του ΚΚΕ, ο Α. Καλλιγάς, ο οποίος γράφει τα εξής εξόχως ενδιαφέροντα:
«Οι εφημεριδοπώλες διαλαλούσαν τα παραρτήματα (της 1ης Δεκεμβρίου) με τη μοιραία διαταγή και το διάγγελμα (του Σκόμπι) που απειλούσε το λαό με λιμοκτονία και οικονομικό βάραθρο. Τώρα πια δεν απομένει καμμία ελπίδα. Καμμία ελπίδα; Ίσως αν υποχωρούσαν οι εαμικοί. Έτρεξα στα γραφεία της οργάνωσης. Τα δωμάτια ήσαν άδεια..... τα έγγραφα είχαν μεταφερθεί και πολλά έπιπλα. Από τα στελέχη κανείς. Μόνο οι ελασίτες της φρουράς υπήρχαν στο χτίριο και μερικοί πολίτες. Χωρίς να ρωτήσω τίποτε, γύρισα προς τα πίσω. Βγήκα και τράβηξα για το Κόμμα. Μια ανάλογη έκπληξη με περίμενε κι εκεί. Όλα είχαν μετακομιστεί. Το χτίριο είχε αδειάσει. Ρώτησα τον άνθρωπο της πόρτας: «Δεν μου λες, σύντροφε, μεταφερθήκανε τα γραφεία σας;». «Από σήμερα» μου απάντησε. «Πού» ξαναρώτησα με αδημονία. «Στην παρανομία, σύντροφε», έκανε ζωηρά ο θυρωρός. «Δεν κατάλαβες , λοιπόν, ακόμη, τί γίνεται;» Και τότε κατάλαβα οριστικά και αναμφισβήτητα τί γινότανε....»(2).
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι δύο ημέρες πριν από το συλλαλητήριο, που πυροδότησε την έκρηξη, το ΚΚΕ και οι θυγατρικές του οργανώσεις είχαν ήδη φυγαδεύσει τα στελέχη τους στην παρανομία και είχαν κλείσει τα γραφεία τους. Η απόφαση για την ένοπλη κατάληψη της εξουσίας είχε ήδη ληφθεί και είναι μέγας μύθος να επιρρίπτεται η ευθύνη στην Αστυνομία, ότι δήθεν μετέτρεψε σε αιματηρή διαδήλωση ένα ειρηνικό συλλαλητήριο. Το τεχνηέντως παρουσιαζόμενο ως «ειρηνικό συλλαλητήριο» ήταν η αιχμή του δόρατος μιας προαποφασισμένης γενικής και βίαιης εξέγερσης. Αν επετύγχανε αυτή η εξέγερση η Ελλάς θα είχε μεταβληθεί σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως σταλινικού τύπου, εκατομμύρια αντιφρονούντες (Βασιλόφρονες, Φιλελεύθεροι, Σοσιαλδημοκράτες κ.α) θα είχαν εκτελεσθεί ή εγκλεισθεί σε ελληνικά Γκουλάγκ και η Μακεδονία και η Θράκη θα είχαν αποσχισθεί από την Ελλάδα. Ευτυχώς που ο τελικός στόχος των Δεκεμβριανών απέτυχε. Αυτά που είδαμε και μάθαμε για τα κομμουνιστικά καθεστώτα μετά την κατάρρευσή τους το 1989-1990 μάς πείθουν ότι ο Θεός και η αυτοθυσία των λίγων κυβερνητικών και Βρετανών μαχητών έσωσαν την Ελλάδα από μύρια δεινά.
Ερώτημα 4ο. Πώς δικαιολογείται το όργιο σφαγών αμάχων, οι λεηλασίες σπιτιών και καταστημάτων και η απαγωγή ομήρων εκ μέρους του ΚΚΕ; Δεν μιλούμε για θύματα σε μάχες μεταξύ αντιπάλων ομάδων. Αναφερόμαστε σε ολόκληρες οικογένειες που βρέθηκαν παραμορφωμένες από την επαναστατική βία του ΚΚΕ, του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ (κομμουνιστική οργάνωση ειδικευμένη σε πολιτικές δολοφονίες). Αυτά τα κατέγραψαν Άγγλοι Εργατικοί (δηλαδή Κεντροαριστεροί ) υπό τον Βουλευτή Σιτρίν που ήλθε ειδικά γι’ αυτό τον σκοπό στην Αθήνα μετά την καταστολή της ένοπλης στάσης. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός υπολόγισε σε 65.000 τους αμάχους που φονεύθηκαν. Πολλοί απήχθησαν στα Κρώρα και σε άλλα σημεία της Αττικοβοιωτίας και αναγκάσθηκαν να περπατούν ημίγυμνοι μέσα στο κρύο του χειμώνα. Ίσως το ΚΚΕ ήθελε να εξαφανίσει την ηγεσία της αστικής τάξης απάγοντας και δολοφονώντας ιατρούς, δικηγόρους, Πανεπιστημιακούς καθηγητές και αξιωματικούς. Όμως και αυτή η ερμηνεία δεν εξηγεί το εύρος και το μένος της βίας, διότι μεταξύ των δολοφονηθέντων και απαχθέντων περιλαμβάνονταν και απλοί εργάτες, χαμηλόμισθοι υπάλληλοι, και άνθρωποι κάθε τάξεως και ηλικίας.
Την απαράδεκτη βία και αιματοχυσία παραδέχθηκαν με υπόμνημα προς τον Αντιβασιλέα και Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό ορισμένα στελέχη του ΚΚΕ και των συνεργαζομένων αριστερών δυνάμεων. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον Ριζοσπάστη της 5.4.1945, φέρει τις υπογραφές των Σιάντου, Ζεύγου, Πορφυρογένη, Σβώλου, Αγγελόπουλου, Ασκούτση, Μάντακα κ.α. και λέει μεταξύ άλλων: «Έγινε ένα κίνημα που όλοι αναγνωρίζουν ότι δεν έπρεπε να γίνει και έπρεπε να είχε αποφευχθεί. .... Και δυστυχώς κατά το κίνημα αυτό έγιναν όσα έγιναν εναντίον αμάχων και αθώων...».
Την ίδια ακριβώς ημέρα συνήλθε η 11η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ και κατέγραψε τα κυριώτερα λάθη που οδήγησαν στην αποτυχία της εξέγερσης: Επισημαίνονται κυρίως «η όχι σωστή εκτίμηση των διαθέσεων και του ρόλου της αγγλικής κυβέρνησης του Τσώρτσιλ», η «υποτίμηση των διαθέσεων της αντίδρασης τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό» και η «υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του ΚΚΕ».
Για την ιστορία αξίζει να αναφέρουμε ότι στις 3 Ιανουαρίου τα δύο μεγάλα κόμματα Λαϊκό και Φιλελευθέρων για να στηρίξουν τον αγώνα υπέρ της αστικής δημοκρατίας σχημάτισαν και στήριξαν την Κυβέρνηση υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα. Στις 10 Ιανουαρίου συνήφθη ανακωχή και από 2 έως 12 Φεβρουαρίου 1945 συνεκλήθη στη Βάρκιζα συνάντηση μεταξύ της Κυβερνήσεως και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με στόχο την παράδοση του οπλισμού από τον ΕΛΑΣ. Εκεί υπεγράφη η ιστορική Συμφωνία της Βάρκιζας, δόθηκε υπόσχεση να μην τιμωρηθούν οι ηγέτες της εξέγερσης και επετράπη η ελεύθερη διάδοση των κομμουνιστικών ιδεών. Αργότερα ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης κατηγόρησε τον Γιώργη Σιάντο ως προδότη και ως κύριο υπεύθυνο γι την ήττα στη μάχη της Αθήνας τον Δεκέμβριο 1944.
Ερώτημα 5ο. Θα κέρδιζε ή θα έχανε το ΚΚΕ αν απέφευγε την ένοπλη ρήξη και αν ακολουθούσε πολιτικές μεθόδους επιρροής; Ο γνώστης της εποχής, αείμνηστος πολιτικός και ιστορικός Ευάγγελος Αβέρωφ ( 1908-1990. Ξεκίνησε ως στέλεχος των Φιλελευθέρων, στη συνέχεια διετέλεσε στενός συνεργάτης και Υπουργός του Κωνσταντίνου Καραμανλή και έγινε αρχηγός επί ένα διάστημα της Νέας Δημοκρατίας) παρατηρεί τα εξής:
«....Το Κόμμα μπορούσε πράγματι αν παραιτείτο της τραγικής εξεγέρσεως του Δεκεμβρίου του 1944 να καταλάβει μια θέση εξέχουσα και ίσως δεσπόζουσα στην πολιτική ζωή της χώρας. Κατά το τέλος του 1944 βρισκόταν στην Κυβέρνηση. Είχε αποκτήσει συμμάχους σε όλες τις τάξεις του πληθυσμού. Οι πλείστοι από αυτούς , αν και ακόμη διατηρούσαν αμφιβολίες απέναντί του ήταν του λοιπού τόσον εκτεθειμένοι ώστε θα συνοδοιπορούσαν κατ’ ανάγκην μαζί του. Εξάλλου το ΚΚΕ είχε εισχωρήσει παντού και οι αντίπαλοί του ήταν αδύνατοι και διηρημένοι. Η πολιτική διαδικασία τού προσέφερε πλεονεκτήματα σαφή, βέβαια, και με την πάροδο του χρόνου ίσως αποφασιστικά. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς το ΚΚΕ άφησε να του διαφύγουν όλες αυτές οι εξαιρετικές ευκαιρίες.
Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι το ΚΚΕ ακολουθούσε δύο αντίθετες γραμμές και δεν απεφάσιζε να ακολουθήσει τη μία ή την άλλη: Κυμαινόταν συνεχώς μεταξύ του αγώνος και του συμβιβασμού, μεταξύ της γραμμής της δυνάμεως και της γραμμής της πολιτικής. Χρησιμοποίησε τον αγώνα και τη δύναμη μόνο στον «τρίτο γύρο». Αν είχε νωρίτερα ακολουθήσει τη μία ή την άλλη γραμμή είναι πιθανόν ότι ο καταστρεπτικός γι’ αυτόν «τρίτος γύρος» δεν θα χρειαζόταν» (3). (Ο Αβέρωφ με τον όρο «τρίτος γύρος» αναφέρεται στην ένοπλη σύγκρουση του 1946-1949 από την οποία το ΚΚΕ εξήλθε ηττημένο και οδηγήθηκε στην παρανομία).
Ερώτημα 6ο. Σήμερα τι πρέπει να μαθαίνουν οι νέοι μας; Νομίζω ότι είναι καιρός να ισορροπήσει το εκκρεμές της ελληνικής ιστοριογραφίας. Από το 1949 έως το 1974 ακουγόταν και γραφόταν μόνον η αντικομμουνιστική πλευρά των γεγονότων του 1941-1949, στα οποία περιλαμβάνονται και τα Δεκεμβριανά. Από το 1974 μέχρι σήμερα ακούγεται κατά κόρον και καθ’ υπερβολήν η άποψη του ΚΚΕ και η ερμηνεία της αριστερόστροφης ιστοριογραφίας. Επιτέλους πρέπει η σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία και η κοινωνία να αναγνωρίσει ότι όσοι Χωροφύλακες, Αστυφύλακες, Λιμενοφύλακες, στρατιωτικοί κ.α σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι τη νόμιμη Κυβέρνηση της Ελλάδος δεν ήσαν «μοναρχοφασίστες», ούτε συνεργάτες των Ναζί, ούτε ενήργησαν μόνοι τους και αυθαιρέτως. Υπεράσπισαν τη δημοκρατία, τον Κοινοβουλευτισμό, την οικονομική ευημερία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Προς Θεού, δεν προτείνω να ξανακαλλιεργήσουμε έναν παρωχημένου τύπου αντικομμουνισμό. Αλλά προτείνω να γίνει προσπάθεια από τον Δεξιό και Κεντρώο χώρο για να διαδοθούν περισσότερο τα σοβαρά και ψύχραιμα βιβλία που επικρίνουν το ΚΚΕ για τα Δεκεμβριανά, όπως π.χ. το βιβλίο «Φωτιά και Τσεκούρι» του Ευαγγέλου Αβέρωφ. Και να οργανωθούν ιστορικά συμπόσια, στα οποία να μπορέσουν να ακουσθούν ελεύθερα όλες οι απόψεις
Είναι κωμικοτραγικό μετά την κατάρρευση των ανατολικών καθεστώτων σταλινικού τύπου να βλέπουμε αριστερούς συγγραφείς σε όλη την Ευρώπη να καταγράφουν και να επικρίνουν τα εγκλήματα και τα άλλα σφάλματα των κομμουνιστικών κομμάτων ή καθεστώτων και στη χώρα μας να εμποδίζονται από τραμπούκους οι Γάλλοι συγγραφείς που ήλθαν στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσουν το βιβλίο «Η μαύρη βίβλος του Κομμουνισμού» (εκδόσεις ΕΣΤΙΑ). Φυσικά δέχομαι ότι αγριότητες διεπράχθησαν πιθανόν και από την πλευρά των κυβερνητικών ή των βρετανικών δυνάμεων. Σε έναν πόλεμο κανείς δεν είναι άγιος. Όμως στην περίπτωση των κυβερνητικών επρόκειτο για μεμονωμένα περιστατικά ενώ στην περίπτωση του ΚΚΕ και της ΟΠΛΑ επρόκειτο για σταθερή και μεθοδευμένη γραμμή.
Καιρός να ομονοήσουμε οι Έλληνες, διότι οι στιγμές είναι δύσκολες. Όμως η ομόνοια και η καταλλαγή δεν επιτυγχάνονται με μονομερείς διαστρεβλώσεις της Ιστορίας και με συνεχή καλλιέργεια μύθων από μία παράταξη, η οποία προκάλεσε μεγάλο θρήνο και μεγάλη ζημιά στον τόπο και καλό θα ήταν κάποτε να καθήσει ταπεινά και να κάνει τη σκληρή αυτοκριτική της. Όχι μόνο για τα Δεκεμβριανά, αλλά και για την τυφλή υποταγή στον αιμοσταγή δικτάτορα Στάλιν, για το αίτημα της απόσχισης από την Ελλάδα της Μακεδονίας και για πολλά άλλα.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. C.M. Woodhouse: Apple of Discord, London 1948, σελ. 141.
2. Α. Καλλιγά: «Φλεγόμενη Πολιτεία- Η μάχη της Αθήνας», Αθήνα 1946 , σελίδα 13 (Παραπέμπει σ’ αυτόν ο Θεοφ. Παπακωνσταντίνου στο βιβλίο του «Ανατομία της Επαναστάσεως, Αθήνα 1952).
3. Ευ. Αβέρωφ-Τοσίτσα: Φωτιά και Τσεκούρι- Ελλάς 1946-49 και τα προηγηθέντα, Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, Αθήνα 2010 (πρώτη μονοτονική έκδοση), σελ. 146-147

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ



Από την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 1944 μέχρι την Κυριακή 7 Ιανουαρίου 1945, για πέντε ολόκληρες εβδομάδες, η πρωτεύουσα της Ελλάδος, η Αθήνα, έγινε το πεδίον μάχης μιας ανείπωτης αλληλοσφαγής των Ελλήνων, μιας μάχης της οποίας το αποτέλεσμα έκρινε το μέλλον της Ελλάδος για τα επόμενα τουλάχιστον 50 χρόνια. Τα όσα συνέβησαν τον τραγικό εκείνο Δεκέμβριο σημαδεύουν ακόμα την ελληνική ιστορία, έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην πολιτική ζωή της χώρας.

Σφάλλουν όσοι πιστεύουν ότι με αφορμή τα αιματηρά επεισόδια, που έλαβαν χώρα στο συλλαλητήριο της Πλατείας Συντάγματος, άρχισε ο κόκκινος Δεκέμβρης. Αυτά ήσαν μόνο η αφορμή. Ο κόκκινος Δεκέμβρης στην πραγματικότητα είχε ξεκινήσει πολύ ενωρίτερα, από το 1943 τουλάχιστον, όταν οι ελεγχόμενες από το ΚΚΕ δυνάμεις του ΕΛΑΣ εξόντωναν κάθε εθνικό και αντικομμουνιστικό στοιχείο υπήρχε στην Ελλάδα. Τρεις ολόκληρους μήνες πριν την μάχη των Αθηνών, ο ΕΛΑΣ είχε σφαγιάσει με πρωτοφανή αγριότητα 2.000 ανθρώπους στο Μελιγαλά και λίγες ημέρες μετά τη σφαγή ο εκπρόσωπος της "δεξιάς" Παναγιώτης Κανελλόπουλος, είχε κάνει δημόσια εμφάνιση στον Πύργο της Ηλείας με τον γνωστό για τα έργα και τις ημέρες του, Άρη Βελουχιώτη!

Ήλπιζαν ακόμη σε μία ειρηνική διευθέτηση των διαφορών με τον ΕΛΑΣ και φυσικά δεν έδιναν "δεκάρα τσακιστή" για το αίμα των εθνικιστών, που είχε χυθεί και χυνόταν. Στις 3 Δεκεμβρίου το πρώτο Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ εκδίδει διαταγή επιχειρήσεων και η μάχη των Αθηνών αρχίζει.

Στις 12 Οκτωβρίου, ως γνωστόν, τα Γερμανικά στρατεύματα αποχωρούν από την Αθήνα. Την ίδια ακριβώς ημέρα, όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του ο Στρατάρχης Παπάγος, ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βερολίνου δια στόματος Γιόζεφ Γκαίμπελς, λέγει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

"Οι Έλληνες θα νοσταλγήσουν συντόμως τας ημέρας της κατοχής. Ο ελλοχεύων κομμουνισμός θα εξορμήσει μετά την αποχώρηση των στρατευμάτων μας και θα εγκαθιδρύσει καθεστώς τρόμου και σφαγής".

Όλοι γνώριζαν, λοιπόν, αυτό το οποίο θα συνέβαινε τον μοιραίο εκείνο Δεκέμβρη και κανείς δεν φρόντισε να ανατρέψει την αιματηρή πορεία των γεγονότων. Ισχυρές δυνάμεις του ΕΛΑΣ είχαν περιζώσει την Αθήνα απ' άκρη σ' άκρη. Από τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου σκληρές μάχες μεταξύ εθνικιστών και κομμουνιστών λαμβάνουν χώρα σε κάθε γωνιά της Αθήνας. Ο ΕΛΑΣ καταλαμβάνει τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα και εκτελεί με πρωτοφανή αγριότητα τους εκεί ευρισκόμενους άνδρες της Αστυνομίας Πόλεων. Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι φωτογραφίες των σφαγιασθέντων ήσαν ανηρτημένες στα κατά τόπους τμήματα της Αστυνομίας Πόλεων. Σήμερα έχουν εξαφανιστεί! Ταυτόχρονα, συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις της περιφήμου αιμοσταγούς ΟΠΛΑ δεκάδες χιλιάδες πολιτών με εθνικιστικά φρονήματα και εκτελούνται με τον αγριότερο τρόπο. Στο Θησείο οι Χίτες δίνουν μάχη σώμα με σώμα με τους κομμουνιστές. Το ίδιο συμβαίνει και στο Γουδί. Η Αθήνα έχει περιοριστεί σε λίγα μόλις τετράγωνα. Την νύκτα της 5ης Δεκεμβρίου αρχίζει η επίθεση δύο βαρέως εξοπλισμένων Συνταγμάτων του ΕΛΑΣ κατά του στρατοπέδου Χωροφυλακής Μακρυγιάννη στο οποίο βρίσκονται 30 περίπου αξιωματικοί και υπαξιωματικοί και 450 οπλίτες με διοικητή τον ηρωικό Γ. Σαμουήλ. Την ίδια νύκτα ο διοικητής του Συντάγματος Χωροφυλακής καλεί στο γραφείο του τους Αξιωματικούς, τους ενημερώνει για την κατάσταση και τελειώνει τον γεμάτο φλόγα και αποφασιστικότητα λόγο του με τα λόγια: "Ο εχθρός δεν πρέπει να καταλάβει το οχυρό μας. ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!".

Για την χρυσή σελίδα δόξης, που γράφτηκε στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, αναφέρει ο ίδιος διοικητής του Γ. Σαμουήλ στο σχετικό βιβλίο του:

"Και πράγματι εντός ελαχίστων λεπτών, κάτω από το συννεφιασμένο ουρανό του χειμερινού όρθρου, εξέσπασε πρωτοφανής αγρία και απερίγραπτος επίθεσις των κομμουνιστών. Η ατμόσφαιρα επληρώθη από βουή, καπνό, αστραπές και δαιμονιώδη θόρυβο. Δύο πλήρη πολεμικά ερυθρά συντάγματα, αχαλίνωτα και φανατικά βοηθούμενα από τον εφεδρικό ΕΛΑΣ εξαπέλυαν φωτιά και σίδερο κατά του οικήματος και των εξωτερικών φυλακίων. Ένοπλα στίφη κατέκλυζαν τας παρόδους. Τα επιθετικά κύματα του εχθρού δημιουργούσαν κόλασιν πυρός και ολέθρου, η βροντή των όπλων, ο πάταγος των χειροβομβίδων ο κροταλισμός των πολυβόλων, ο μηκυθμός του πυροβολικού που άρχισε να βάλλη από τους λόφους του Αρδητού και του Φιλοπάππου, συνέθεταν το προϊμιο της φρικτής συμφωνίας του αίματος και του θανάτου δια τους Ελασίτας, και του θριάμβου το εμβατήριο δια το Σύνταγμα..." και συνεχίζει "Όταν ξημέρωσε θυμήθηκα ότι η μέρα εκείνη ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του Αγ. Νικολάου. Χωρίς να χάσω στιγμή, με μύριες προφυλάξεις, ωδηγήθηκα στο εκκλησάκι του Συντάγματος. Η πόρτα του ήτο μισάνοιχτη και μπροστά στον εσταυρωμένο έκαιγε ακόμη το ασημένιο κανδήλι που φώτιζε το ναό. Άναψα ένα κερί, έκαμα το σταυρό μου και ασπάστηκα την εικόνα του Αγ. Νικολάου. Ύστερα γονάτισα και προσευχήθηκα: "Άγιε Νικόλα... προστάτευσε εμάς τους πιστούς σου που σήμερα αγωνιζόμεθα για την Θρησκεία, την Πατρίδα, την Οικογένεια, για το Δίκαιο και την Ελευθερία"... και ο Μακρυγιάννης κράτησε... οι ερυθροί συνωμότες ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΑΝ"!!!

Περισσότερες από δέκα ημέρες κράτησαν οι λυσσώδεις επιθέσεις του ΕΛΑΣ κατά του Συντάγματος Μακρυγιάννη. Χρυσές σελίδες δόξης γραμμένης με αίμα και πνεύμα θυσίας γράφτηκαν στον ηρωικό αυτό μαντρότοιχο, που βρίσκεται κάτω από την σκιά της Ακροπόλεως. Σε κάθε γωνία, σε κάθε συνοικία της Αθήνας το αίμα έρρεε άφθονο. Όλα αυτά μέχρι την Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 1945, οπότε οι δυνάμεις των κομμουνιστών, ηττημένες πλέον οριστικά, αρχίζουν να αποχωρούν από το λεκανοπέδιο της Αττικής και να πορεύονται προς Στερεά Ελλάδα και Εύβοια.

Ανάλογο με την Ελλάδα πόλεμο εσωτερικό είχε γνωρίσει λίγα χρόνια πριν και η Ισπανία, πόλεμο στον οποίο νικητής τελικά είχε αναδειχθή ο Στρατηγός Φράνκο. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την Μαδρίτη είναι θαμμένοι περισσότεροι από δέκα χιλιάδες Ισπανοί και των δύο παρατάξεων. Πάνω από το μνημείο των αριστερών ο Στρατηγός Φράνκο έδωσε την εντολή να γραφεί η φράση: "Πολέμησαν και αυτοί γενναία, γιατί ήταν και αυτοί Ισπανοί". Η εθνική συμφιλίωση στην Ελλάδα όμως δεν ήλθε ποτέ γιατί αυτοί που πολιτικά χειρίστηκαν την παράταξη και των μεν και των δε είχαν άλλα πράγματα στο μυαλό τους, πράγματα που βρισκόντουσαν πέρα από το εθνικό συμφέρον... Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ενώ πριν τον Δεκέμβρη του 1944 οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ είχαν πρόβλημα εφοδίων και όχι προσωπικού, μετά τον Δεκέμβριο στον λεγόμενο δεύτερο γύρο είχαν άφθονα πολεμοφόδια, αλλά έλλειψη ανδρών! Ο λαός είχε καταλάβει ότι ο ΕΛΑΣ δεν ήταν ποτέ το πατριωτικό κίνημα, που πάλευε για την ελευθερία της Ελλάδος...

Σήμερα, βεβαίως, η πραγματική ιστορία, τα αληθινά γεγονότα, όχι μόνο είναι άγνωστα, αλλά έχουν στρεβλωθεί με τρόπο τουλάχιστον τραγικό! Ο Κλαούζεβιτς γράφει πως πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Κατ' αναλογίαν και πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα... Αυτοί που πολέμησαν στου Μακρυγιάννη, αυτοί που αντιστάθηκαν στην κόκκινη τρομοκρατία, δεν είχαν άξιους συνεχιστές στη μάχη του πολιτικού πολέμου. Έτσι φτάσαμε σήμερα στο σημείο με ευθύνη προ παντός της λεγομένης "δεξιάς" να μη γνωρίζει τίποτε ο λαός για όσα συνέβησαν τον τραγικό εκείνο Δεκέμβρη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο ίδιος άνθρωπος, που βγήκε δημόσια στο βήμα μαζί με τον Άρη Βελουχιώτη χέρι-χέρι, λίγες ημέρες μετά τη σφαγή του Μελιγαλά, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ήταν εκείνος που είχε πει στον αμερικανό στρατηγό Βαν Φλήτ το "Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας" και είχε αποκαλέσει την Μακρόνησο "Νέο Παρθενώνα"...
ΠΗΓΗ: ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΣ

http://www.phorum.gr/viewtopic.php?

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ,Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

Του αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού
4 Δεκεμβρίου
ΘΑ ΠΟΥΜΕ λίγα λόγια γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸ Δαμασκηνό, τοῦ ὁποίου τὴν ἱερὰ μνήμη ἑορτάζουμε.

* * *

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἶνε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Γεννήθηκε στὴ Δαμασκό, ἐξ οὗ καὶ τὸ ἐπίθετο Δαμασκηνός. Ἔζησε καὶ ἔδρασε τὸν 8ο αἰῶνα μ.Χ., σὲ μία ἐποχὴ σκληρά, κατὰ τὴν ὁποία τὸ κῦμα τοῦ ἰσλαμισμοῦ, οἱ ὀρδὲς τοῦ Μωάμεθ, κατέκλυσαν τὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ τὴ Συρία καὶ οἱ Χριστιανοὶ ὑπέφεραν. Μέσα σὲ τέτοιο τραχὺ κλίμα ἔζησε. Καὶ ὅπως λέει ὁ βιογράφος του, μέσα ἀπὸ τ᾿ ἀγκάθια βγῆκε ἄνθος, τὸ ὡραῖο αὐτὸ κρίνο.
Συμβαίνει πολλὲς φορὲς αὐτό. Συνεπῶς, καὶ στὶς πιὸ ἀντίξοες καταστάσεις μπορεῖ νὰ ζήσῃ κανεὶς μὲ ἁγιότητα. Ἕνας Γάλλος ἔγραψε, ὅτι καὶ στὸ Παρίσι, διεφθαρμένη κοινωνία τῆς Εὐρώπης, ζοῦν ἄντρες ποὺ ἀσκοῦν παρθενία, παρθενία ποὺ δὲν τὴ βρίσκεις οὔτε στὸ Ἅγιο Ὄρος. Δὲν εἶνε, λοιπόν, μόνο τὸ περιβάλλον ποὺ διαμορφώνει τὸ χαρακτῆρα· εἶνε καὶ ἡ διάθεσι τοῦ ἀνθρώπου. Μπορεῖ κανεὶς νὰ ζήσῃ στὸ πιὸ εὐεργετικὸ περιβάλλον, καὶ ὅμως νὰ ἔχῃ κακὴ ἐξέλιξι. Παράδειγμα ὁ Ἰούδας· ἔζησε στὸ περιβάλλον ποὺ ἐφώτιζε τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ὅμως διέπραξε τὸ πιὸ στυγερὸ ἔγκλημα.
Ὁ πατέρας τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ λεγόταν Σέργιος καὶ ἦτο ἐκλεκτὸς ἀξιωματοῦχος τοῦ χαλίφου τῆς Συρίας Ἀβδοὺλ Μελέκ· ἦτο ὑπουργὸς τῶν οἰκονομικῶν. Ἡ ἀρετή του κατέκτησε τὸν Σαρακηνὸ ἐκεῖνον ἄρχοντα, καὶ ἀπὸ τὴ θέσι ποὺ κατεῖχε πολλοὺς εὐεργέτησε.
Ὁ υἱός του Ἰωάννης ἦτο εὐφυής. Καὶ ὁ καλός του πατέρας ὁ Σέργιος φρόντισε γι᾿ αὐτὸν καθὼς καὶ γιὰ ἕνα θετὸ ἀδελφό του, τὸν Κοσμᾶ (αὐτὸς ἀργότερα ἔγινε καὶ ἐπίσκοπος) ποὺ τὸν εἶχε υἱοθετήσει ἀπὸ εὐσπλαχνία. Βρῆκε ἕνα σοφὸ Ἕλληνα μοναχὸ ἀπὸ τὴν Καλαβρία τῆς Κάτω Ἰταλίας, ὁ ὁποῖος εἶχε πωληθῆ ὡς δοῦλος. Ὁ Σέργιος τὸν ἐξαγόρασε καὶ τὸν ἐλευθέρωσε, κ᾿ ἐκεῖνος ἀνέλαβε προθύμως νὰ ἐκπαιδεύσῃ τὰ παιδιά του, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Κοσμᾶ. Τοὺς δίδαξε τὰ πρῶτα γράμματα καὶ κατόπιν φιλοσοφία, θεολογία καὶ μουσική. Ἔτσι οἱ δύο νέοι ἔγιναν ἀπὸ τοὺς πιὸ μορφωμένους ἄνδρες τῆς ἐποχῆς τους.
Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Σεργίου ὁ μουσουλμᾶνος χαλίφης προσέλαβε τὸν Ἰωάννη, λόγῳ τῶν ἐξαιρετικῶν προσόντων του, ὡς πρωθυπουργὸ τῆς Συρίας. Ἀλλ᾿ αὐτὸς δὲν ἔμεινε πολὺ στὴν ἐπίζηλο αὐτὴ θέσι. Σύντομα ἄφησε τὶς δόξες τοῦ κόσμου καὶ μαζὶ μὲ τὸν Κοσμᾶ ἀφωσιώθηκαν στὰ θεῖα γράμματα.
Ὅταν ὁ χαλίφης τῆς Δαμασκοῦ Ὀμὰρ ὁ Β΄ (717-720) ἐκίνησε διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, οἱ δύο ἀδελφοὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὴ Δαμασκό. Πῆγαν στὰ Ἰεροσόλυμα καὶ ἔγιναν μοναχοὶ στὴν περίφημη μονὴ τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ἐκεῖ ἔζησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὅλη τὴν ὑπόλοιπη ζωή του. Προσευχόταν, μελετοῦσε, ἔγραφε, μέχρι ποὺ ἔκλεισε τὰ μάτια στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο σὲ ἡλικία ἑκατὸ περίπου ἐτῶν.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ὠνομάστηκε καὶ χρυσορρόας. Τί θὰ πῇ χρυσορρόας; Τὸ στόμα του, δηλαδή, ἦταν ἕνας ποταμὸς ποὺ ἔρρεε χρυσόν, κατέβαζε χρυσάφι. Ὅπως ὁ ἄλλος Ἰωάννης ὠνομάστηκε Χρυσόστομος, ἔτσι αὐτὸς ὠνομάστηκε χρυσορρόας.

* * *

Χαρακτηριστικὸ τοῦ Δαμασκηνοῦ Ἰωάννου εἶνε, ὅτι ὑπῆρξε ἀγωνιστής. Ἀγωνιστὴς ἐναντίον τριῶν ἐχθρῶν. Πρῶτον ἐναντίον τοῦ ἰσλαμισμοῦ. Σὲ διάλογο μὲ τοὺς Σαρακηνοὺς τοὺς ἔδειξε, ὅτι ἕνας εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός, αὐτὸς ποὺ ἀπεκάλυψε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· Πατήρ, Υἱός, καὶ ἅγιον Πνεῦμα· ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον σου! Σήμερα, ποὺ τὸ Ἰσλὰμ πάει νὰ κατακτήσῃ τὴν Εὐρώπη, ἔχουμε ἕνα τέτοιο ἀγωνιστή; Στὸ Παρίσι κλείνουν ἐκκλησίες κι ἀνοίγουν τζαμιά. Φοβερὰ χρόνια ἔρχονται καὶ γιὰ τὴν πατρίδα μας…
Ὑπῆρξε ἀκόμα ἀγωνιστὴς ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν καὶ μάλιστα τῶν εἰκονομάχων. Αὐτοὶ εἶχαν προστάτες βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτορες, ἰδίως τὸν Λέοντα τὸν Ἴσαυρο. Τί πίστευαν αὐτοί; Δὲν ἤθελαν νὰ βλέπουν εἰκόνες. Ἔσπαζαν καὶ ἔκαιγαν τὶς εἰκόνες, καὶ καταδίωκαν ὅσους τὶς ἀσπάζονταν. Λέγανε γιὰ μᾶς, ὅτι εμεθα εἰδωλολάτραι. Λάθος κάνανε. Μᾶς κατηγορούσανε, ὅτι ὅσοι προσκυνοῦμε τὶς εἰκόνες προσκυνοῦμε εδωλα (αὐτὸ ποὺ ἰσχυρίζονται καὶ σήμερα τὰ ἐγγόνια τοῦ Ἀρείου, οἱ χιλιασταί, ποὺ εἶνε ἕνα εἶδος εἰκονομάχων). Ὁ Ἰωάννης μὲ εἰδικὸ σύγγραμμα τοὺς ἀπέδειξε, ὅτι ἄλλο λατρεία καὶ ἄλλο τιμή (=τιμητικὴ προσκύνησις) τῆς εἰκόνος. Διαφέρει τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο. Ἔλεγε λοιπόν· Ὁ Θεὸς εἶνε ἀόρατος· κανείς δὲν τὸν εἶδε. Γι᾿ αὐτὸ δὲν τὸν ζωγραφίζουμε, δὲν ὑπόκειται σὲ ζωγραφική. Ἀλλ᾿ ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς κατῆλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ, ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔλαβε σάρκα ἀπὸ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, ἔγινε πλέον ὁρατός. «Ὤφθη» τοῖς ἀνθρώποις (Λουκ. 24,34· Πράξ. 13,31· Α΄ Κορ. 15,5-8 κ.ἀ.). Ὁ ἀόρατος ―αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλεῖο τῆς θρησκείας μας― ἔγινε ὁρατός. Καὶ τότε πλέον ἔχει θέσιν ὁ χρωστήρ, μπορεῖ ἕνας ζωγράφος νὰ τὸν ζωγραφίσῃ. Καὶ ζωγραφίζονται εἰκόνες· ὁ Χριστὸς ὡς ἄνθρωπος, ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, οἱ ἅγιοι καὶ οἱ μάρτυρες. Αὐτὰ εἶπε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, καὶ ἔτσι ἀνεστηλώθησαν οἱ ἅγιες εἰκόνες. Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς προμάχους τῆς ἀναστηλώσεως.
Ἀλλ᾿ ὁ σπουδαιότερος ἀγώνας του ποιός ἦταν; Ἐὰν νίκησε τὸ Ἰσλάμ, ἐὰν νίκησε τὶς αἱρέσεις, εἶνε διότι εἶχε νικήσει πρῶτα – ποιόν; Τὸν ἑαυτό του! Μάλιστα· ἠγωνίσθη ἐναντίον τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου» (Ῥωμ. 6,6· Ἐφ. 4,22· Κολ. 3,9). Διότι ὅλοι μέσα μας κρύβουμε τὸν ἐχθρό. Καὶ ὁ ἐχθρὸς εἶνε τὸ ἐγώ μας, τὸ ἁμαρτωλὸ ἐγὼ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἐκδηλώνεται ὡς πολυκέφαλο κακὸ μὲ τρεῖς κεφαλές· φιληδονία, φιλοδοξία, φιλαργυρία. Τὰ τρία αὐτά, ποὺ δέρνουν τὴν ἀνθρωπότητα, αὐτὰ πολέμησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης. Μὲ τί ὅπλο; Μὲ μιὰ λέξι, λέξι ποὺ ὁ κόσμος τὴ μισεῖ. Ξέρετε ποιά εἶνε; Ὑπακοή. Δὲν ὑπάρχει πλέον ὑπακοή. Δὲν ὑπακούουν οὔτε ἡ γυναίκα στὸν ἄντρα, οὔτε τὰ παιδιὰ στὸν πατέρα, οὔτε οἱ πολῖτες στοὺς ἄρχοντες, οὔτε οἱ Χριστιανοὶ στοὺς ἱερεῖς. Ἐκεῖνος ὅμως ἦτο ὑπάκουος. Ὑπήκουε ποῦ; Σὲ ἕνα κατώτερό του, σὲ ἕναν ὀλιγογράμματο ἀσκητή. Ὑπήκουε ὄχι μόνο σ᾿ αὐτὰ ποὺ φαίνονται λογικά, ἀλλὰ καὶ σ᾿ αὐτὰ ποὺ φαινόντανε παράλογα. Ὑπήκουε μέχρι θανάτου. «Ὑπακοὴ ζωή, ἀνυπακοὴ θάνατος», εἶνε δόγμα τοῦ μοναχισμοῦ.
Ὑπάρχουν βέβαια τώρα μοναχοὶ ποὺ ἐφαρμόζουν τὸ μοναχικὸ ἰδεῶδες· οἱ περισσότεροι ὅμως δὲν ὑπακούουν. Ἀλλὰ μήπως καὶ στὰ ἱεραποστολικὰ πρόσωπα ποὺ συγκροτοῦν ἀδελφότητες ὑπάρχει ὑπακοή; Λένε «ὁ πατέρας μας, ὁ πατέρας μας»· ἀλλὰ εἶνε «πατέρας τους», ἐφ᾿ ὅσον λέει τὰ ἀρεστὰ σ᾿ αὐτούς. Ὅταν ἐλέγξῃ τὸ κακὸ καὶ ὑποδείξῃ τὰ δέοντα καὶ συστήσῃ τὰ πικρὰ φάρμακα ποὺ θεραπεύουν, ἐξανίστανται. Ὑπακοὴ λοιπὸν κ᾿ ἐσεῖς, ἀγαπητοί μου. Διαφορετικά, ἔχετε μεγάλη εὐθύνη. Τὸ εἶπε καθαρὰ ὁ Χριστός (βλ. Λουκ. 10,16).

* * *

Παράδειγμα ὑπακοῆς ὁ ἅγιος Ἰωάννης. Ὑπήκουσε δέ, μολονότι ἦταν πολυτάλαντος. Ἦταν ὄχι μόνο δεινὸς θεολόγος, ἀλλὰ καὶ ὑμνογράφος. Ἡ δια ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, γράφει τὸ συναξάριό του, ἐμφανίσθηκε στὸ γέροντά του καὶ τοῦ ἔδωσε ἐντολή, νὰ ἐπιτρέψῃ στὸ μαθητή του νὰ συνθέσῃ ὕμνους. Ἔτσι ὁ Ἰωάννης ἄρχισε νὰ γράφῃ ὕμνους μοναδικούς, στὰ Χριστούγεννα, στὴ Μεταμόρφωσι, στὴν Πεντηκοστή. Τὸ λαμπρότερο ὅμως ποίημά του εἶνε ὁ κανόνας τοῦ Πάσχα· «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί…», «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός…». Ὕψος! Εἶνε ἕνας Πίνδαρος τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδὴ ὅμως τὰ ποιήματά του εἶνε σὲ ἀρχαία γλῶσσα, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τὰ ἑρμήνευσε γράφοντας ἕνα σπουδαῖο βιβλίο, τὸ Ἑορτοδρόμιο· σᾶς τὸ συνιστῶ.
Ὡς ὑμνῳδὸ τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἱεροψάλτες τὸν ἔχουν προστάτη. Ἂς τὸν ἔχουν ὅμως καὶ ὑπόδειγμα, ψάλλοντας μὲ συναίσθησι, μὲ πίστι, καὶ μὲ ταπείνωσι. Διότι ἀνώτερα ἀπὸ τοὺς ψάλτες στὶς ἐκκλησίες ψάλλουν στὴ φύσι τὰ ἀηδόνια· καὶ ἀνώτερα ἀπὸ τὰ ἀηδόνια ψάλλουν στὸν οὐρανὸ οἱ ἄγγελοι. Τὸ πιστεύετε, ἀδελφοί μου; Ἔρχεται ἡμέρα μεγάλη, κατὰ τὴν ὁποία ὄχι στὴ γῆ, ἀλλὰ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ὄχι πλέον ψάλτες, ὄχι πλέον ἀηδόνια, ἀλλὰ ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους θ᾿ ἀκούσουμε νὰ ψάλλουν αἰωνίως· «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ», «πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου» (Ἠσ. 6,3 καὶ θ. Λειτ.).
Εθε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώσῃ νὰ ἀκούσουμε τὴ συναυλία ἐκείνη τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, γιὰ νὰ ὑμνοῦμε Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα εἰς αἰῶνα αἰῶνος. Ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου
Παντελεήμονος Φλωρίνης 3-12-1989 Κυριακὴ ἑσπέρας)

Συναξαριστής 3 Δεκεμβρίου

Ὁ Προφήτης Σοφονίας



Ἔζησε τὸν 7ο αἰῶνα π.Χ., ἐπὶ βασιλέως Ἰωσίου. Εἶναι ὁ ἔνατος ἀπὸ τοὺς μικροὺς λεγόμενους προφῆτες καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Συμεὼν ἢ κατ᾿ ἄλλους τοῦ Λευΐ. Τὸ ὄνομά του σημαίνει «ὁ Γιαχβὲ κρύπτει», δηλαδὴ περιφρουρεῖ, προστατεύει.

Τὸ προφητικό του βιβλίο διαιρεῖται σὲ τρία μικρὰ κεφάλαια.
Στὸ πρῶτο ἀπειλεῖ τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ παρεξέκλιναν ἀπὸ τὸν Κύριο στὴν εἰδωλολατρία.
Στὸ δεύτερο προλέγει τὴν καταστροφὴ τῆς Γάζας, τῆς Ἀσκαλῶνος, τῆς Ἀζώτου, τῆς Δαμασκοῦ, τῆς Αἰθιοπίας, τῆς Ἀσσυρίας καὶ ἄλλων ἀκόμα χωρῶν.
Στὸ τρίτο ἐλέγχει τὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ τὴν διαφθορά της, ἀλλὰ καὶ τὴν ὀνομάζει ἐπιφανῆ, σὰν κοιτίδα λυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Τέλος, χαιρετίζει μὲ ἀγαλλίαση τὴν μέλλουσα ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου στὴ Σιών.

Ἀλλὰ ὁ Θεὸς μίλησε μὲ τὸ Στόμα τοῦ προφήτη καὶ νὰ τί εἶπε γιὰ τοὺς ἀνόμους ἀνθρώπους: «Ἐξάρω τοὺς ἀνόμους ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, λέγει Κύριος... Καὶ τοὺς ἐκκλίνοντας ἀπὸ τοῦ Κυρίου καὶ τοὺς μὴ ζητοῦντας τὸν Κύριον καὶ τοὺς μὴ ἀντεχομένους τοῦ Κυρίου». Σοφονίας, Α´ 3, 6. Θὰ ξεριζώσω λέει ὁ Κύριος τοὺς ἀνόμους ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς. Καὶ θὰ τιμωρήσω αὐτοὺς ποὺ παρεκκλίνουν ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, αὐτοὺς ποὺ δὲν ζητοῦν μὲ τὴν προσευχὴ τοὺς τὸν Κύριο καὶ δὲν κρατοῦν Αὐτὸν σὰν στήριγμά τους. Ὁ προφήτης Σοφονίας πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν τόπο τῶν πατέρων του.

Ἀπολυτίκιον
Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Συνιείς φερωνύμως των μελλόντων την πρόγνωσιν, εκφαντορικώς προεκφαίνεις, την αιώνιον λύτρωσιν. Σιών γαρ βασιλέα τον Χριστόν, κηρύττεις Σοφονία εμφανώς· παρ' αυτού γαρ ελυτρώθημεν της αράς, Προφήτα οι βοώντες σοι· δόξα τω σε δοξάσαντι Θεώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω δωρουμένω διά σου, πάσι συγχώρησιν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ήχος β'
Του Προφήτου σου Σοφονίου την μνήμην, Κύριε εορτάζοντες, δι’ αυτού σε δυσωπούμεν· Σώσον τας ψυχάς ημών.

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Ἱερομόναχος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας (607-609)



Τὰ θερμά του κηρύγματα, ἡ ζωντανή του πίστη, ἡ ἀκούραστη φιλανθρωπία του πρὸς τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς ἐγκαταλελειμμένους, τραβοῦσαν σὰν δίχτυα μεγάλο πλῆθος εἰδωλολατρῶν καὶ τοὺς ἔφερναν στοὺς κόλπους τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας.

Γι᾿ αὐτὸ κινήθηκαν μὲ θανάσιμο μῖσος ἐναντίον του οἱ ἱερεῖς τῆς εἰδωλολατρίας, μαζὶ μὲ τοὺς ἄρχοντές τους. Καὶ κάποια μέρα, ὑποκίνησαν πλῆθος εἰδωλολατρῶν, μεταξὺ δὲ αὐτῶν μέθυσους καὶ ἐγκληματίες, καὶ ἐπετέθηκαν κατὰ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Θεοδώρου, τὴν στιγμὴ ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ συνοικία, ποὺ εἶχε πάει μὲ δυὸ ἱερεῖς γιὰ νὰ παρηγορήσει ψυχὲς καὶ νὰ μοιράσει ἐλεημοσύνη.

Ἀφοῦ λοιπὸν τὸν ἔπιασαν, τὸν ἔδειραν, τὸν ἔφτυσαν, τοῦ φόρεσαν ἀκάνθινο στεφάνι στὸ κεφάλι καὶ τὸν τριγυρνοῦσαν στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες. Ὅταν τὸ πληροφορήθηκαν οἱ ἀρχές, ἔστειλαν στρατιωτικὸ ἀπόσπασμα καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή. Αὐθημερόν, μετὰ τὴν τυπικὴ διαδικασία, ἐπειδὴ ὁ Θεόδωρος ἔμενε ἀμετακίνητος στὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Καὶ βεβαίωσε τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη του, ἀφοῦ ὑπέστη καρτερικὰ καὶ γενναῖα, ὄχι μόνο τὰ προηγούμενα μαρτύρια, ἀλλὰ καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ. Τὸ δὲ τίμιο λείψανό του, τάφηκε στὴ δική του πόλη, τὴν Ἀλεξάνδρεια.

Ὁ Ὅσιος Θεόδουλος ὁ Κύπριος, ὁ σαλὸς

Κύπριος ἀσκητὴς ἄγνωστης ἐποχῆς, ποὺ λόγω τῆς μεγάλης του ἄσκησης, ἀξιώθηκε διορατικοῦ πνεύματος, ὑποκρινόμενος τὸν σαλὸ (τρελό) καὶ ἔλεγχε τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὶς ἀνομίες ποὺ διέπρατταν. Ἔτσι ὁσιακὰ ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά, τὸ δὲ λείψανό του γιατρεύει θαυματουργικὰ πολλὲς ἀσθένειες.

Ὁ Ὅσιος Θεόδουλος «ὁ ἀπὸ Ἐπάρχων»

Ὑπῆρξε πατρίκιος στὰ χρόνια τοῦ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379-395) καὶ ἦταν ἄνδρας διάσημος γιὰ τὴν σύνεση, τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν σεμνότητα τῆς ζωῆς του. Ἔτσι προήχθη στὸ ἀξίωμα τοῦ Ἐπάρχου ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Θεοδόσιο. Βλέποντας ὅμως τὶς ἀδικίες τῶν ἰσχυρῶν, ἀηδίασε καὶ ἀφοῦ παραιτήθηκε τοῦ ἀξιώματός του, ἰδιώτευε.

Μετὰ δυὸ χρόνια ἀπὸ τὸν γάμο του, πέθανε ἡ σύζυγός του καὶ αὐτὸς πῆγε στὴν Ἔδεσσα, ἀφοῦ μοίρασε τὴν μεγάλη του περιουσία στοὺς φτωχοὺς καὶ εὐαγῆ ἱδρύματα.

Ἐκεῖ καὶ ἐνῷ ἦταν στὸ 42ο ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἀνέβηκε πάνω σ᾿ ἕνα στῦλο καὶ μὲ τὶς πιὸ ἀντίξοες συνθῆκες ἔκανε σκληρὴ ἄσκηση. Ἔτσι, μὲ ἄσκηση καὶ προσευχή, ἀφοῦ ἔζησε γιὰ ἄλλα 40 χρόνια πάνω στὸ στῦλο, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ἡσυχαστής, ἐπίσκοπος Κολωνίας



Γεννήθηκε στὴ Νικόπολη τῆς Ἀρμενίας τὸ 454 ἀπὸ τὸν Ἐγκράτιο καὶ τὴν Εὐφημία καὶ ἐπὶ βασιλέως Μαρκιανοῦ (450-457). Μετὰ τὸν θάνατο τῶν γονέων του, οἰκοδόμησε ναὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ μόναζε ἐκεῖ, μαζὶ μὲ 10 μοναχούς.

Λόγω τῆς μεγάλης του ἀρετῆς, 28 χρονῶν, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Κολωνίας. Γιὰ ἐννιὰ χρόνια ἀφοῦ διευθέτησε τὰ ἐκεῖ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ἐκεῖ ἀπέκρυψε τὸ ἀληθινό του ἀξίωμα καὶ ὁρίστηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Σάββα σὰν ὑπηρέτης στὸν ξενῶνα καὶ στὸ μαγειρεῖο, ὑπακούοντας μὲ κάθε ταπεινοφροσύνη.

Βλέποντας ὁ Ἅγιος Σάββας τὴν μεγάλη του ἀρετή, σύστησε στὸν ἐπίσκοπο Ἱεροσολύμων Ἠλία, νὰ χειροτονήσει τὸν Ἰωάννη Διάκονο καὶ Πρεσβύτερο. Τότε ὁ Ἰωάννης, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ κάνει ἀλλιῶς, φανέρωσε τὸ ἀξίωμά του καὶ ἔμεινε στὴ Λαύρα 12 χρόνια καὶ στὴ Ῥουθὰ ἕξι χρόνια.

Κατόπιν πέρασε ἀσκητικὰ τὰ χρόνια του σὲ διάφορες ἔρημους γιὰ 48 ὁλόκληρα χρόνια καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ 104 χρονῶν.

Οἱ Ἅγιοι Ἀγάπιος, Σέλευκος, Μάμας, Ἴνδης, Δόμνα, Γλυκέριος καὶ 40 Μάρτυρες «ἐν Σοφιαναῖς»

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. (Ἡ μνήμη μερικῶν ἐξ αὐτῶν ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 28η Δεκεμβρίου).

Ὁ Ἅγιος Γαβριήλ Ἱερομάρτυρας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Γαβριὴλ ἦταν ἐπίσκοπος Γάνου καὶ Χώρας. Βρέθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1657 καὶ διαδέχτηκε ἀντικανονικὰ στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο τὸν ἀπαγχονισθέντα, ἀπὸ τοὺς Τούρκους, Πατριάρχη Παρθένιο τὸν Γ´.

Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν ἀγράμματος, μετὰ 12 ἡμέρες, ἔφυγε ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο καὶ ἦλθε στὴν Προῦσα, ὅπου ἔγινε προεδρικὸς Μητροπολίτης Προῦσας καὶ παρέμεινε γιὰ 10 χρόνια. Ἐκεῖ κατηγορήθηκε ὅτι ἔφερε στὴ Χριστιανικὴ πίστη κάποιο Μουσουλμάνο καὶ ὁδηγήθηκε στὸ Σουλτάνο καὶ Βεζύρη.

Αὐτοὶ ἀξίωσαν ἀπὸ τὸν Μάρτυρα ν᾿ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του καὶ νὰ δεχτεῖ τὸν Ἰσλαμισμό. Μὲ γενναιότητα ὁ Γαβριὴλ ἀπέῤῥιψε τὴν πρόταση αὐτή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βασανιστεῖ σκληρά. Τελικὰ τὸν ἀπαγχόνισαν στὴν Προῦσα στὶς 3 Δεκεμβρίου 1659.

Ὁ Ἅγιος Ἀγγελῆς ὁ Νεομάρτυρας γιατρὸς ἀπὸ τὸ Ἄργος



Εὐλαβῆς, φιλήσυχος, φιλακόλουθος καὶ εὐσεβῆς ὁ Ἀγγελῆς, ἔκανε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ γιατροῦ στὸ Ἄργος. Σὲ κάποια θρησκευτικὴ συζήτηση μὲ ἕναν Γάλλο, ὑπεραμύνθηκε τὴν Χριστιανικὴ πίστη καὶ δέχτηκε νὰ μονομαχήσει χωρὶς ὅπλο μὲ τὸν Γάλλο, ποὺ ἦταν ὁπλισμένος.

ὉΓάλλος μπροστὰ στὴν πίστη τοῦ Ἀγγελῆ δείλιασε καὶ ὁ Ἀγγελὴς ἀναδείχτηκε καὶ ἐπίσημα νικητής. Μετὰ τὴν νίκη αὐτὴ ὁ Ἀγγελῆς, ἀποφάσισε νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστό. Ἐγκατέλειψε λοιπὸν τὴν ἰατρικὴ καὶ κλείστηκε στὸ ὑπερῷο τοῦ σπιτιοῦ του.

Ξαφνικὰ ὅμως, ἄγνωστο γιὰ ποιὸ λόγο, τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου τοῦ ἔτους 1813, ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ καὶ ἔγινε Μουσουλμάνος! Ἐπειδὴ δημιούργησε ἐπεισόδιο σὲ καφενεῖο τοῦ Ναυπλίου, ἐνῷ βρισκόταν μεθυσμένος, οἱ ἀρχὲς τὸν ἐξόρισαν στὴ Χίο.

Ἐκεῖ μετανοημένος, ἔβρεχε κάθε μέρα μὲ δάκρυα μετανοίας τοὺς ναοὺς καὶ προσευχόταν. Ἐπίσης ἔδινε ἀφορμὲς στοὺς Τούρκους, ἐπιζητῶντας τὸ μαρτύριο.

Κάποτε μπῆκε σὲ κάποιο Τελωνεῖο καὶ ὁμολόγησε ὅτι ἦταν Χριστιανός. Οἱ Τοῦρκοι τὸν ἔδειραν ἀνελέητα καὶ τὸν ἔκλεισαν σιδηροδέσμιο στὴ φυλακὴ τοῦ Κάστρου τῆς Χίου. Ἀλλὰ ἐπειδὴ παρέμεινε σταθερὸς στὴν Χριστιανικὴ ὁμολογία του, ἀποκεφαλίστηκε στὶς 3 Δεκεμβρίου 1813.

Ὁ Ἅγιος Μωϋσῆς ὁ Οἰκονόμος

Βλέπε βιογραφικό του σημείωμα τὴν 2α Δεκεμβρίου.

Ὁ Ἅγιος Birinus (Ἄγγλος)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρετανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Περὶ ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννη Σ. Ρωμανίδη
Ἄς ποῦμε καὶ ὀλίγα περὶ ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς. Ὁ σκοπὸς τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς εἶναι νὰ προκαλέση κατάνυξι ἤ δοξολογία καὶ ὄχι ἐρωτικὸ συναισθηματισμό. Στὴν Δυτικὴ παράδοσι ἀπὸ τὸν Μεσαίωνα, ἀπὸ τοὺς Φράγκους δηλαδή, καθιερώθηκε νὰ μὴ διακρίνη κανεὶς τὰ ἐρωτικὰ ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ τραγούδια. Ἄν ἀκούσετε Προτεστάντες ἤ Παπικοὺς νὰ ψάλλουν μέσα στὸν ναό τους, καταλαβαίνετε ἀμέσως ὅτι τραγουδοῦν μέσα στὸν ναό. Δὲν ψάλλουν. Ἀποδίδουν τὰ τροπάριά τους μὲ ἕναν τρόπο ἐρωτικό. Ὅταν τραγουδοῦν οἱ Παπικοὶ ὕμνους στὴν Παναγία, δὲν εἶναι μόνο τὰ λόγια ποὺ εἶναι ἐρωτικά, ἀλλὰ καὶ ἡ μουσικὴ εἶναι ἐρωτική. Δηλαδὴ εἶναι σὰν νὰ ἐρωτοτροποὺν με τὸν Χριστό! Ἀκούει κανεὶς ἕνα συναισθηματικὸ μέλος καὶ μία συναισθηματικὴ μουσική. Μὲ τὸ συναίσθημα προσπαθοῦν νὰ προκαλέσουν μία συναισθηματικὴ θρησκευτικότητα στα μέλη τους.
Ἐπειδὴ λοιπὸν ἡ Παράδοσίς τους ἔχει αὐτὸν τὸν συναισθηματικὸ χαρακτῆρα, γι’ αὐτὸν τὸν λόγο οἱ σοβαροὶ ἄνθρωποι στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὴν Εὐρώπη δὲν θρησκεύουν, διότι δὲν πείθονται μὲ τέτοιους συναισθηματισμούς. Ὅσοι θρησκεύουν ἐκεῖ, εἶναι συναισθηματικοὶ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ὅμως δὲν εἶναι καὶ συνεπεῖς στὴν ἔρευνα. Γενικὰ ἐννοῶ στὴν ἔρευνα. Διότι ἕνας συνεπὴς Εὐρωπαῖος ἤ Ἀμερικανὸς εἶναι φυσικὸ νὰ εἶναι ἄθεος κάτω ἀπὸ τέτοιες προϋποθέσεις καὶ νὰ μὴν εἶναι οὔτε Παπικὸς οὔτε Προτεστάντης. Βαρειὰ βέβαια εἶναι αὐτὴ ἡ κουβέντα, ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα. Διότι ἕνας σοβαρὸς ἐπιστήμων δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παραδεχθῆ ποτὲ τὰ θεμέλια τῆς Παπικῆς ἤ Προτεσταντικῆς θεολογίας. Αὐτό, ἐν συνδυασμῷ μὲ τὸν συναισθηματικὸ τρόπο λατρείας τους, ἀποξενώνει πολὺ σοβαρὸ κόσμο ἀπὸ...

τὸν Παπικὸ καὶ Προτεσταντικὸ χῶρο. Γι’ αὐτὸ βλέπει κανεὶς τοὺς ναοὺς τους ἄδειους.

Τὸ ἴδιο φοβοῦμαι ὅτι θὰ πάθη καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἄν ἐπιτρέψη τὸν εὔσεβισμό, τὸν συναισθηματισμὸ καὶ τὴν διανόησι νὰ κατακτήσουν τὸν χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας, διότι ἡ κρίσις, ποὺ νομίζω ὅτι περνάει σήμερα (σ. τὸ ἔτος 1983) ἡ Ἐκκλησία, θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία Της. Μετὰ δὲν θὰ ὑπάρχη τίποτε τὸ ὄρθιο γιὰ νὰ σαλευθῆ καὶ νὰ ὑποστῆ κρίσι.

Πηγή: Τὸ βιβλίο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου, Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου, «Πατερικὴ Θεολογία». Ἐκδόσεις Παρακαταθήκη, Α΄ ἔκδοση Αὔγουστος 2004, σελίδες 219-220.

Τὸ γράμμα τῆς ἀγάπης τοῦ Πατέρα



Παιδί μου …..
Μπορεῖ νὰ μὴν μὲ γνωρίζεις, ἀλλὰ ἐγὼ ξέρω τὰ πάντα γιὰ σένα….Ψαλμοὶ 139:1
Γνωρίζω πότε εἶσαι καθιστὸς καὶ πότε ὄρθιος.... Ψαλμοὶ 139:2 Ξέρω κάθε βῆμα σου… Ψαλμοὶ 139:3
Ἀκόμη καὶ οἱ τρίχες τοῦ κεφαλιοῦ σου εἶναι μετρημένες… Ματθαῖος 10: 29-31
Γιατί φτιάχτηκες κατ’ εἰκόνα μου… Γένεσις 1:27
Μέσα σ’ἐμένα ζεῖς, κινεῖσαι καὶ ὑπάρχεις…Πράξεις 17:28
Σὲ γνώριζα πρὶν ἀκόμη διαμορφωθεῖς στὴν μήτρα τῆς μητέρας σου…Ἱερεμίας 1:4-5
Σὲ διάλεξα ὅταν σχεδίαζα τὴν δημιουργία… Ἐφεσίους 1:11-12
Δὲν ἤσουν ἕνα λάθος…. Ψαλμοὶ 139:15-16
Γιατί ὅλες οἱ μέρες σου εἶναι γραμμένες στὸ βιβλίο μου…. Ψαλμοὶ 139:15-16
Ἐγὼ ὅρισα τὴν ἀκριβῆ ὥρα τῆς γέννησής σου καὶ ποὺ θὰ ζοῦσες ….Πράξεις 17:26
Γιατί φοβερὰ καὶ θαυμάσια πλάστηκες…. Ψαλμοὶ 139:14
Ἐγὼ σὲ διαμόρφωσα στὴ μήτρα τῆς μητέρας σου…. Ψαλμοὶ 139:13
Καὶ σὲ ἔφερα στὸν κόσμο τὴν ἡμέρα ποὺ γεννήθηκες….. Ψαλμοὶ 71:6
Μὲ ἔχουν παρουσιάσει λάθος ἄνθρωποι ποὺ δὲν μὲ γνωρίζουν….Ἰωάννη 8:41-44
Δὲν εἶμαι ἀπόμακρος καὶ θυμωμένος ἀλλὰ εἶμαι ἡ ἀπόλυτη ἔκφραση τῆς ἀγάπης….. Α' Ἰωάννη 4:16
Καὶ εἶναι ἐπιθυμία μου νὰ σὲ κατακλύσω μὲ τὴν ἀγάπη μου….. Α' Ἰωάννη 3:1
Ἁπλὰ ἐπειδὴ...

εἶσαι παιδί μου καὶ εἶμαι ὁ πατέρας σου….. Α' Ἰωάννη 3:1
Σοὺ προσφέρω περισσότερα ἀπὸ ὅσα θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ σοὺ προσφέρει ὁ σαρκικός σου πατέρας…. Ματθαῖος 7:11
Γιατί εἶμαι ὁ τέλειος πατέρας….. Ματθαῖος 5: 48
Κάθε καλὸ δῶρο ποὺ λαμβάνεις ἔρχεται ἀπὸ τὸ δικό μου χέρι….. Ἰακώβου 1: 17
Γιατί ἐγὼ εἶμαι ὁ προμηθευτής σου καὶ φροντίζω γιὰ ὅλες τὶς ἀνάγκες σου…. Ματθαῖος 6: 31-33
Τὸ σχέδιό μου γιὰ τὸ μέλλον σου ἦταν πάντα γεμάτο μὲ ἐλπίδα……Ἱερεμίας 29:11
Γιατί σὲ ἀγαπῶ μὲ ἀγάπη παντοτινή…. Ἱερεμίας 31:3
Οἱ σκέψεις μου γιὰ σένα εἶναι ἀμέτρητες ὅπως οἱ κόκκοι τῆς ἄμμου στὴν ἀκρογιαλιά…. Ψαλμοὶ 139:17-18
Καὶ χαίρομαι γιὰ σένα μὲ τραγούδια….Σοφονίας 3:17
Δὲν θὰ σταματήσω πότε νὰ κάνω καλὸ γιὰ σένα….. Ἱερεμίας 32:40 Γιατί εἶσαι τὸ πολύτιμο ἀπόκτημά μου….Ἔξοδος 19:5
Ἐπιθυμῶ νὰ σὲ στερεώσω μὲ ὅλη τὴν καρδιά μου καὶ ὅλη τὴν ψυχή μου…. Ἱερεμίας 32:41
Ἂν μὲ ψάξεις μὲ ὅλη τὴν καρδιά σου θὰ μὲ βρεῖς…..Δευτερονόμιο 4:29
Ζήτα τὴν εὐτυχία σου σὲ ἐμένα καὶ θὰ σοὺ δώσω ὅτι ἡ καρδιά σου λαχτάρα….. Ψαλμοὶ 37:4
Γιατί ἐγὼ εἶμαι αὐτὸς πού σου ἔδωσα αὐτὲς τὶς ἐπιθυμίες….Φιλιππησίους 2:13
Εἶμαι ἱκανὸς νὰ κάνω γιὰ σένα περισσότερα ἀπὸ ὅσα θὰ μποροῦσες νὰ φανταστεῖς…… Ἐφεσίους 3:20
Γιατί ἐγὼ εἶμαι ὁ μεγαλύτερος ὑποστηρικτής σου... Β' Θεσσαλονικεῖς 2:16-17
Ἐγὼ εἶμαι ἐπίσης ὁ πατέρας ποὺ σὲ παρηγορεῖ σὲ ὅλες τὶς δυσκολίες σου… Β Κορινθίους 1:3-4
Ὅταν εἶσαι συντετριμμένος, ἐγὼ εἶμαι κοντά σου….. Ψαλμοὶ 34:18 Ὅπως ἕνας βοσκὸς κουβαλάει ἕνα πρόβατο, σὲ κουβαλάω κοντὰ στὴν καρδιά μου….Ἠσαΐας 40:11
Μία μέρα θὰ σβήσω κάθε δάκρυ ἀπὸ τὰ μάτια σου…Ἀποκάλυψις 21:3-4
Καὶ θὰ πάρω μακριὰ ὅλο τὸν πόνο ποὺ ὑπέφερες πάνω σὲ αὐτὴ τὴν γῆ…. Ἀποκάλυψις 21:4
Εἶμαι ὁ πατέρας σου καὶ σὲ ἀγαπῶ ὅπως ἀκριβῶς ἀγαπῶ τὸν γιό μου, τὸν Ἰησοῦ…. Ἰωάννη 17:23
Γιατί στὸν Ἰησοῦ ἡ ἀγάπη μου γιὰ σένα φανερώνεται …. Ἰωάννη 17:26
Καὶ ἦρθε νὰ δείξει πὼς εἶμαι μαζί σου καὶ ὄχι ἐναντίον σου…..Ρωμαίους 8:31
Καὶ νὰ σοὺ πεῖ ὅτι δὲν λογαριάζω τὶς ἁμαρτίες σου…. Β Κορινθίους 5:18-19
Ὁ Ἰησοῦς πέθανε ὥστε ἐσὺ κι ἐγὼ νὰ συμφιλιωθοῦμε….. Β Κορινθίους 5:18-19
Ὁ θάνατος τοῦ ἦταν ἡ ὑπέρτατη ἔκφραση τῆς ἀγάπης μου γιὰ σένα….. Ἃ Ἰωάννη 4:10
Ἔδωσα ὅτι ἀγαποῦσα περισσότερο γιὰ νὰ κερδίσω τὴν ἀγάπη σου…. Ρωμαίους 8:32
Ἐὰν δεχτεῖς τὸ δῶρο τοῦ γιοῦ μου, τοῦ Ἰησοῦ, δέχεσαι ἐμένα... Α' Ἰωάννη 2:23
Καὶ τίποτα δὲν θὰ σὲ χωρίσει πιὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη μου… Ρωμαίους 8:38-39
Ἔλα σπίτι καὶ θὰ κάνω τὴν μεγαλύτερη γιορτὴ ποὺ ἔχει γίνει στὸν οὐρανό… Λουκᾶς 15:7
Ἤμουν πάντα πατέρας καὶ θὰ εἶμαι πάντα πατέρας…. Ἐφεσίους 3:14-15
Ἡ ἐρώτησή μου εἶναι … θὰ γίνεις παιδί μου;….. Ἰωάννη 1:12-13 Σὲ περιμένω… Λουκᾶς 15:11-32
Μὲ ἀγάπη, ὁ Μπαμπάς σου
Παντοδύναμος Θεὸς

Λόγιοι κι ενάρετοι Αγιορείτες των τελευταίων χρόνων

 




Από τα μέσα του 18ου αιώνος παρατηρείται μία μεγάλη άνθηση στο Άγιον Όρος, που φθάνει μέχρι τις ημέρες μας. Οι όσιοι Ακάκιος ο Καυσοκαλυβίτης (+ 1730), ο υπέρμετρος αυστηρός σπηλαιωτής ασκητής, ο μιμητής του οσίου Μαξίμου του Καυσοκαλύβη, Ιερόθεος ο Ιβηρίτης (+ 1745) ο σοφός διδάσκαλος, Άνθιμος ο Κουρούκλης (+ 1782) ο ιλαρός κήρυκας νήσων του Αιγαίου και του Ιονίου, Παΐσιος ο Βελιτσκόφκσυ (+ 1794) ο δημιουργός «ασκητικοφιλολογικής» σχολής, Σωφρόνιος ο Αγιαννανίτης, Μακάριος ο Νοταράς (+ 1805) ο ασκητής ιεράρχης, Γεώργιος της Τσερνίκα της Ρουμανίας (+ 1806), Νικόδημος ο Αγιορείτης (+ 1809) ο γνωστός σοφός συγγραφέας, Αθανάσιος ο Πάριος (+ 1813) ο διακεκριμένος διδάσκαλος, Σωφρόνιος Βράτσης της Βουλγαρίας (+ 1813), Αρσένιος ο εν Πάρω (+ 1877) ο διάσημος ασκητής, Αντύπας της Μολδαβίας (+ 1822), Σιλουανός ο Ρώσος ο Αθωνίτης (+ 1938) γνωστός από την ωραία βιογραφία του και Σάββας ο εν Καλύμνω (+ 1948) ο Θαυματουργός αποτελούν σημαντικό πυρήνα φωτισμού, διδασκαλίας και προσφοράς.
Μαζί με τους παραπάνω συγκαταλέγονται και οι ένδοξοι Αγιορείτες νεόμαρτυρες, που στον 18ο και 19ο αιώνα φθάνουν τους εξήντα και μεταξύ αυτών διακρίνονται: Παχώμιος ο Νεοσκητιώτης (+ 1730), Κωνσταντίνος ο Ρώσος (+ 1742), Δαμασκηνός ο Θεσσαλός (+ 1771), Κοσμάς ο Αιτωλός (+ 1779) ο γνωστότατος διδάχος και ιδρυτής ναών και σχολείων, Λουκάς ο Σταυρονικητιανός (+ 1802), Γεράσιμος ο Κουτλουμουσιανοσκητιώτης (+ 1812), Ευθύμιος ο Ιβηροσκητιώτης (+ 1814), Γεδεών ο Καρακαλληνός (+ 1818), Αγαθάγγελος ο Εσφιγμενίτης (+ 1819), Γρηγόριος ο Ε’ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (+ 1821), Παύλος ο Κωνσταμονίτης (+ 1824) και τελευταίος γνωστός Αθανάσιος ο Λήμνιος (+ 1846).
Η ίδρυση της Αθωνιάδος Ακαδημίας (1749) αποτελεί σταθμό της νεώτερης αγιορείτικης ανθήσεως. Αξιόλογοι διδάσκαλοι διδάσκουν σε αυτή όπως ο Νεόφυτος ο Καυσοκαλυβίτης, ο πρώτος σχολάρχης της, με διάδοχο τον Αρχιμανδρίτη Αγάπιο τον Αγιοταφίτη, που σφαγιάσθηκε έξω της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους, Ευγένιος ο Βούλγαρις, ο χαρισματούχος διδάσκαλος, Νικόλαος Ζερτζούλης ο Μετσοβίτης, Παναγιώτης Παλαμάς, Αθανάσιος ο Πάριος και άλλοι. Έφοροι και προστάτες της Ακαδημίας αναδείχθηκαν οι άγιοι Γρηγόριος ο Ε΄, Νικόδημος ο Αγιορείτης και Μακάριος ο Νοταράς. Μαθητές της υπήρξαν οι νεομάρτυρες Κοσμάς ο Αιτωλός, Κωνσταντίνος ο Υδραίος και Αθανάσιος Κουλακιώτης όπως επίσης οι πνευματικοί άνδρες Ιώσηπος Μοισιάδαξ, Σέργιος Μακραίος και ο εθνομάρτυς Ρήγας Φεραίος. Είναι γεγονός πως για το τουρκοκρατούμενο Γένος η Αθωνιάδα Σχολή απέβη ένας ακόμη φάρος και μιά ελπίδα για την επιβίωσή του. Το τυπογραφείο επίσης που ιδρύεται στη Μ. Λαύρα από τον Κοσμά τον Επιδαύριο (1755) και η παρά τη μονή Βατοπαιδίου Σχολή συνδράμουν στην αφύπνιση του Γένους, αλλά δυστυχώς μετά καιρό παρακμάζουν.
Την ίδια εποχή ζουν κι εργάζονται επιφανείς λόγιοι όπως ο Παπα – Ιωνάς Καυσοκαλυβίτης, Διονύσιος Σιατιστέας, Νεόφυτος Σκουρτέος, Βαρθολομαίος Κουτλουμουσιανός, Παχώμιος ο Τυρναβίτης, Διονύσιος ο εκ Φουρνά (+ 1745) ο Καρυώτης αγιογράφος και συγγραφεύς του βιβλίου της τέχνης των ζωγράφων και ο Καισάριος Δαπόντες (+ 1784) ο Ξηροποταμηνός μοναχός και πολυταξιδεμένος συγγραφέας και ποιητής, Δωρόθεος (Ευελπίδης) Βατοπαιδινός, Νικηφόρος, Ιβηρίτης ο Χορτοφύλακας.
Στα μέσα του 18ου αιώνος αναπτύσσονται σε όλο το Άγιον Όρος σοβαρές θεολογικές συζητήσεις γύρω από τα ζητήματα της τελέσεως των μνημοσύνων των κεκοιμημένων, της συνεχούς θείας μεταλήψεως και άλλα σχετικά με την ακρίβεια της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Αφορμή των μακρών συζητήσεων απετέλεσε η ανοικοδόμηση του Κυριακού ναού της Ιεράς Σκήτης της Αγίας Άννης (1754). Τέθηκε το ζήτημα αν τα τελούμενα μνημόσυνα υπέρ των δωρητών και αφιερωτών θα πρέπει να γίνονται την ημέρα του Σαββάτου ή της Κυριακής. Επίσης ποια θα πρέπει να είναι η συχνότητα της προσελεύσεως των μοναχών στη Θεία Κοινωνία. Οι συζητήσεις δίχασαν τους μοναχούς και αυτούς που επέμεναν για την τέλεση των μνημοσύνων τα Σάββατα που αποκάλεσαν κοροϊδευτικά «κολλυβάδες». Αυτοί όμως φαίνεται πως ήταν, παρά την αυστηρή τους επιμονή, βυθείς γνώστες της εκκλησιαστικής παραδόσεως κι αγωνίσθηκαν σθεναρά για τη γνησιότητα και την αποκάθαρση της παραδόσεως από πρόσθετες προσμήξεις. Έτσι η προσωνυμία «κολλυβάς» απετέλεσε ευφημισμό και το κίνημα δημιούργησε χρήσιμη και αγαθή αναγέννηση κι ανακαίνιση. Μάλιστα οι πρωτοπόροι του φιλοκαλικού αυτού κινήματος είναι τρείς άγιοι: Μακάριος Νοταράς, Νικόδημος Αγιορείτης και Αθανάσιος Πάριος. Συνοδοιπόροι τους και συνέκδημοι οι διαπρεπείς λόγιοι: Νεόφυτος ο Καυσοκαλυβίτης, Χριστόφορος ο Αρτηνός, Αγάπιος ο Κύπριος, Ιάκωβος ο Πελοποννήσιος, Παύλος ο ερημίτης, Θεοδώρητος ο Εσφιγμενίτης και αρκετοί άλλοι. Ορισμένοι ως αυτοεξόριστοι κατέφυγαν στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα και ίδρυσαν δεκάδες μονών, που αρκετές σώζονται μέχρι σήμερα, και στάθηκαν στηρίγματα του λαού στα δυτικότροπα ρεύματα. Έτσι βλέπουμε τον όσιο Μακάριο τον Νοταρά στη Χίο, τον Νήφωνα τον Χίο στη Σκιάθο, τον Διονύσιο τον Σκιαθίτη στη Σκύρο, τον Ιερόθεο στην Ύδρα με αρκετούς μαθητές και φίλους της αγιορείτικης μοναχοτρόφου και αγιοτρόφου παραδόσεως. Στις μονές που ιδρύουν παρατηρούμε πλούσια δράση και σημαντική προσφορά. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο με συνοδικές αποφάσεις δίνει τις τελικές λύσεις στο «κολλυβαδικό» ζήτημα. Τα μνημόσυνα μπορούσαν να τελούνται ανάλογα με τις περιστάσεις και η Θεία Μετάληψη με την κατάλληλη προετοιμασία μπορεί να γίνεται συχνά, δίχως να μένει κανείς στην ξηρότητα του τύπου αλλά στη ζωή της ουσίας.
Οι όσιοι Νικόδημος ο Αγιορείτης, Μακάριος ο Νοταράς και Αθανάσιος ο Πάριος είναι οι χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της αναγεννήσεως στο Άγιον Όρος και του πνεύματος που επικράτησε. Πρόκειται για συγγραφείς γνωστών βιβλίων που επέδρασαν στις ψυχές των υποδούλων και που συνεχίζουν μέχρι τις ημέρες μας τα πονήματά τους συνεχώς να επανεκδίδονται. Το αγιορείτικο θεολογικό πνεύμα σφραγίζεται με την έκδοση της «Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών» (1785), που αποτελεί εκδοτικό σταθμό στα θεολογικά γράμματα.
Το Άγιον Όρος σε μία δύσκολη εποχή όπως η Τουρκοκρατία διατήρησε τη φλόγα του πάντα άσβεστη και μάλιστα θέλησε συχνά να τη μεταλαμπαδεύσει στους λαούς των Βαλκανίων και του Βορρά. Έτσι η ανταλλαγή επισκέψεων και η παραμονή αρκετών ανδρών στον ιερό Άθωνα δημιούργησε μια αξιόλογη πνευματική και πολιτιστική κίνηση. Στην ησυχία του Αγίου Όρους ως σχολή ανώτερης φιλοσοφίας καλλιεργείτο όχι μόνο η άσκηση και η νήψη αλλά και η μελέτη στις πλούσιες βιβλιοθήκες, οι μεταφραστικές εργασίες σπάνιων κειμένων, η σπουδή στην τέχνη και η μεταφορά ενός πνεύματος προσφοράς και θυσίας. Μεγάλης πνοής είναι το έργο του στάρετς Παΐσιου Βελιτσκόφκσυ μετά την αναχώρησή του από τον Άθωνα. Υπήρξε αναμορφωτής του μοναχισμού στη Ρουμανία και Ρωσία. Παρόμοιο έργο επιτελεί ο μαθητής του όσιος Γεώργιος της Τσερνίκα (+ 1806) στις μονές της Μολδαβίας, έχοντας υποτακτικούς εκατοντάδες μοναχούς, ο όσιος Σωφρόνιος Βράτσης (+ 1813) στο Βουκουρέστι, ο όσιος Αντύπας (+ 1882) από τη Μολδαβία πηγαίνει στο Ιάσιο και καταλήγει στη μονή Βαλαάμ της Φιλανδίας και ο Ρώσος όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (+ 1938) διδάσκει με την πολυμεταφρασμένη βιογραφία του του αρχιμ. Σωφρονίου (+ 1993) και μετά τη μακαρία τελευτή του. Για μια ακόμη φορά γίνεται φανερή η αίγλη της οικουμενικότητος του Αγίου Όρους.
Η αγιορείτικη μοναχική πολιτεία δεν φύλαξε ποτέ μόνο για τον εαυτό της την ευωδία του άνθους της αρετής της. Παρά τη σκληρότητα της τουρκικής σκλαβιάς, την πενία, τη δυσκολία των μετακινήσεων και τους πολλούς κινδύνους ο ταπεινός αγιορείτικος σκούφος ταξίδεψε σε όλο τον ελληνισμό, για να μεταφέρει το νηφάλιο κήρυγμα της σωτηρίας, της λυτρώσεως, της παραμυθίας, της ενισχύσεως και της ελπίδος. Φλογεροί ιεραπόστολοι όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που στέφει το μακρύ κήρυγμα του με το μαρτύριο, ο όσιος Άνθιμος ο Κουρούκλης, που περιοδεύει τα νησιά και κτίζει ναούς και μονές, ο όσιος Μακάριος ο Νοταράς, που στα νησιά του Αιγαίου δημιουργεί εστίες ουσιαστικής αναψυχής και ανατάσεως το αυτό έργο πράτει και ο συνέκδημός του ο όσιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο Αρσένιος της Πάρου και ο Σάββας της Καλύμνου είναι λίγοι από τους πολλούς.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ ο ιερομάρτυς μαζί με τη χορεία των ενδόξων Αγιορειτών νεομαρτύρων διδάσκουν ακόμη πιο λαμπρά με τη μαρτυρική τους τελείωση και ενδυναμώνουν τον λαό.
Στον αιώνα μας συνεχίζει το Άγιον Όρος τη μυστική προσφορά του, που φανερώνει την υψηλή ορθόδοξη πνευματικότητα και ζωή και την ακτινοβολία του πέραν των ορίων του, με την ανάδειξη ασκητικών μορφών, πνευματικών φυσιογνωμιών και θεολογικών αναστημάτων. Σε ένα κόσμο που διψά και εναγώνια αναζητά τη γνησιότητα, την ακρίβεια και την αλήθεια δίδεται η μαρτυρία του βιώματος της ορθοδόξου πνευματικής ζωής και της σωτηρίας της ψυχής. Οι πολλοί νέοι προσκυνητές σήμερα κυρίως αν δεν ενθουσιάζονται πάντως προβληματίζονται από τον τρόπο αυτής της ζωής της ασκήσεως, εγκρατείας, απλότητος και ησυχίας των μοναχών. Έτσι ώστε μερικές φορές να αποτελεί σταθμό στη ζωή τους ένα προσκύνημα στο Άγιον Όρος. Η ταπείνωση και η αγιότητα του Αγίου Όρους διαδραματίζει ένα ρόλο πνευματικής εγρηγόρσεως στην Εκκλησία και στον λαό.
Η πνευματική αγιορείτικη προσωπογραφία έχει να μνημονεύσει και στα χρόνια μας αρκετές μορφές ισάξιες παλαιοτέρων εποχών, των οποίων μεταφέρουν το πνεύμα και συνάμα αποτελούν αφορμή για να συνεχισθεί και η δική τους εργασία στο μέλλον. Γνωστοί για τη μεγάλη αγάπη τους στο Άγιον Όρος, στις μονές τους, στα πνευματικά τους τέκνα, στην Παναγία και τον Θεό, φιλάρετοι και φίλεργοι ηγούμενοι υπήρξαν οι κοιμηθέντες αρχιμανδρίτες: Συμεών Γρηγοριάτης (+ 1905), Νεόφυτος Σιμωνοπετρίτης (+ 1907), που υπήρξαν νέοι κτίτορες των μονών τους, Κοδράτος Καρακαλληνός (+ 1940), Αθανάσιος Γρηγοριάτης (+ 1953), Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (+ 1957), Φιλάρετος Κωνσταμονίτης (+ 1963), που αναλώθηκαν στην υπηρεσία των μονών τους και των μοναχών τους, Σεραφείμ Αγιοπαυλίτης (+ 1960), Βησσαρίων Γρηγοριάτης (+ 1974), Γαβριήλ Διονυσιάτης (+ 1983), που συνεργάσθηκαν και για κοινές υποθέσεις του Αγίου Όρους με επιτυχία, Χαραλάμπης Σιμωνοπετρίτης (+ 1970), Εφραίμ Ξηροποταμινός (+ 1983) και άλλοι.
Ενάρετοι και διακριτικοί μακαριστοί πνευματικοί – εξομολόγοι υπήρξαν εκτός των παραπάνω επιφανών στον αιώνα μας Σάββας (+ 1908) και Γρηγόριος ο Μικραγιαννανίτης, Ιγνάτιος Κουτουνακιώτης (+ 1927), Χαρίτων Καυσοκαλυβίτης, Καισάριος και Μιχαήλ ο αόματος (+ 1952) οι Αγιαννανίτες, Νεόφυτος, Γαβριήλ (+ 1967), Ευστάθιος (+ 1981) και Ελπίδιος (+ 1983), οι Κύπριοι και Σπυρίδων (+ 1990) οι Νεοσκητιώτες, Γρηγόριος Διονυσιάτης, Μάξιμος Καρακαλληνός, Νικόδημος Κρητικός Κουτλουμουσιανοσκητιώτης και άλλοι.
Εγνωσμένης αρετής υπήρξαν οι αναπαυθέντες Γέροντες Χατζηγιώργης (+ 1886) ο περιβόητος και αυστηρός νηστευτής και Δανιήλ ο Ρουμάνος ο σπηλιώτης, οι Κερασιώτες, Αβιμέλεχ ο Κρητικός και Γεράσιμος (+ 1991) ο γνωστός υμνογράφος, οι Μικραγιαννανίτες, Καλλίνικος (+ 1930) ο νηπτικός και ησυχαστής και Δανιήλ (+ 1929) ο Σμυρναίος, οι Κατουνακιώτες, Γεράσιμος Μενάγιας (+ 1957) ο σοφός ερημίτης, Αββακούμ (+ 1978) ο ανυπόδητος Λαυριώτης, Ισαάκ (+ 1932) ο άριστος κοινοβιάτης και Λάζαρος (+ 1974) οι Διονυσιάτες, Ιωσήφ ο Σπηλιώτης (+ 1959) ο μεγάλος αγωνιστής και θεοφύλακτος (+ 1986) ο αγιόφιλος, οι Νεοσκητιώτες, Γερόντιος (+ 1958) ο Αγιοπαντελεημονίτης, Αθανάσιος ο ιβηρίτης (+ 1973) ο ταπεινόφρων και θεομητροφιλής, Ευλόγιος (+ 1948) ο μεγάλος νηστευτής και Ενώχ (+ 1978) ο χαριτωμένος Ρουμάνος παρά τις Καρυές, Παπα-Τύχων (+ 1968) ο σπουδαίος Ρώσος ασκητής της Καψάλας, Πορφύριος (+ 1991) ο προορατικός και διορατικός Καυσοκαλυβίτης Γέροντας, που μετέφερε την αγιορείτικη ευλογία επί δεκαετίες στην Αττική και Παΐσιος (+ 1994) ο Αγιορείτης, που ανέπαυσε πολλούς ανθρώπους που τον πλησίασαν με σεβασμό. Για όλους έγραψαν άξια πολλοί πολλά.
Οι δύο τελευταίοι που αναφέρθηκαν είναι ευρύτερα γνωστοί για τη χάρη τους. Ο Γέροντας Πορφύριος υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές μορφές των ημερών μας, είχε το κύρος της γνησιότητας, είχε την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος, ήταν αληθινά ταπεινός, ατόφια απλός, είχε συνυφασμένη την παιδικότητα με την αγιότητα. Υπήρξε ψυχοανατόμος, παιδαγωγός και καθοδηγητής πολλών, που με συγκίνηση διηγούνται τις συναντήσεις μαζί του. Ο Γέροντας Παΐσιος υπήρξε κι αυτός έμπειρος, υπομονετικός κι επίμονος ιατρός ψυχών κι οδηγός ενός πυκνού πλήθους ανθρώπων με μεγάλες ανάγκες. Ο ιλαρός του λόγος, το παράδειγμά του, οι συμβουλές του σε άγγιζαν, σου μετέδιδαν ειρήνη, τη χάρη της ευλογίας, τη δρόσο του πνεύματος.
Μεταξύ των λογίων συγκαταλέγονται ο ιερομόναχος Θεοδώρητος Λαυριώτης, Γεράσιμος Εσφιγμενίτης (Σμυρνάκης) για το περίφημο βιβλίο του για το Άγιον Όρος, ο ιεροδιάκονος Κοσμάς Αγιοπαυλίτης (Βλάχος) επίσης, ο ιερομόναχος Χριστόφορος Δοχειαρίτης (Κτενάς) για το πλήθος των εργασιών του περί του Αγίου Όρους, οι Λαυριώτες Γέροντες Παντελεήμων, Χρυσόστομος, Αλέξανδρος (Ευμορφόπουλος), Σπυρίδων (Καμπανάος) ιατρός, Παύλος (Παυλίδης) ιατρός, Αλέξανδρος (Λαζαρίδης), Ευλόγιος (Κουρίλας) ο μετέπειτα μητροπολίτης Κορυτσάς, Ιωακείμ Ιβηρίτης, Θεόφιλος, οι Νίκανδρος, Ιάκωβος και Αρκάδιος οι Βατοπαιδινοί και οι Ξηροποταμινοί Γέροντες Παύλος, Χρύσανθος και Ευδόκιμος, Αθανάσιος Παντοκρατορινός, Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης, Νείλος (Μητρόπουλος) Σιμωνοπετρίτης, Σάββας Φιλοθεϊτης, Βαρλαάμ Γρηγοριάτης, Θεοδόσιος, Αγιοπαυλίτης, Ιωακείμ (Σπετσιέρης) Νεοσκητιώτης και άλλοι.
Το έργο των αγίων, των ηγουμένων, των πνευματικών, των Γερόντων και των λογίων του Αγίου Όρους, του χθες και του σήμερα, ακτινοβολεί και επιδρά ευεργετικά στον κόσμο. Γιατί το Άγιον Όρος πέρα από τα κειμήλια τα πολύτιμα φυλάγει θησαυρούς ζώσης αρετής, που αυτή κυρίως ενδιαφέρει περισσότερο, με την παροχή τρόπου ζωής προς αντιμετώπιση της καθημερινής σκληρότητος, μονοτονίας και μοναξιάς. Έτσι το Άγιον Όρος ονομάσθηκε δικαίως «σχολή πνευματικής πατρότητος και συμβουλευτικής» (καθηγητής Α. Σταυρόπουλος) και με το να φιλοξενεί πολλούς και με το να εξέρχονται οι δυνάμενοι προς εξομολόγηση, ομιλίες και ιεραποστολή. Των συμβουλών αυτών ακροατές είναι και αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί, μοναχές, καθηγητές, δάσκαλοι και οι «ελάχιστοι» των αδελφών. Όπως σωστά ειπώθηκε «στο πρόσωπο των λίγων αυτών ανθρώπων που μένουν απομονωμένοι στην καλύβα ή στη σπηλιά τους μπορεί να δει τους φρουρούς, τους θεματοφύλακες, τους «αθλητές» μιας σοφίας και μιας επιστήμης του ανθρώπου που βιαζόμαστε να θαυμάσουμε όταν προέρχεται από τις Ινδίες ή από το Θιβέτ, αλλά την αγνοούμε όταν ασκείται δίπλα μας» (J. Lacarriere).
Οι λόγοι του Γέροντος Παϊσίου για τον βιογραφούμενό του Χατζηγιώργη ταιριάζουν και στον ίδιο και σε αρκετούς από αυτούς που αναφέραμε και χαρακτηρίζουν την καλή τους αγωνία για την πορεία του κόσμου. «Συμβουλεύει ανάλογα τον καθένα, με διάκριση, και παρηγορεί τις ψυχές και βοηθάει με τις καρδιακές του προσευχές. Το πρόσωπό του ακτινοβολεί από την αγία του ζωή και σκορπάει θεία χάρη στις πονεμένες ψυχές. Η φήμη του έχει φτάσει παντού και τρέχουν από παντού οι άνθρωποι για να ωφεληθούν πνευματικά. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, μαζεύει τον πόνο των πονεμένων και θερμαίνει τις καρδιές τους με την αγάπη του την πνευματική, που έμοιαζε με ανοιξιάτικη λιακάδα».
Ο Μικραγιαννανίτης Γέρων Αβιμέλεχ συνήθιζε να απαντά όταν τον ρωτούσαν τι κάνει «Νούν τηρούμε». Ο Κατουνακιώτης Γέρων Λεόντιος τυφλός μονολογούσε «τώρα όλα τα βλέπω καλύτερα, όλα τα αισθάνομαι καλύτερα, ο Θεός μου έδωσε πιο δυνατό φως, από εκείνο που είχα όταν ήμουν υγιής». Ο Καυσοκαλυβίτης Γέρων Μιχαήλ με το αειθαλές του χαμόγελο συνομιλούσε με τους αγίους. Ο Κωνσταμονίτης βιβλιόφιλος Γέρων Μόδιστος έλεγε: «Αν δεν νοιώσουμε ότι οι όλοι οι αδελφοί είναι δικοί μας και ότι εμείς είμαστε δικοί τους, ποτέ δεν θα κατοικήσει το Άγιον Πνεύμα στην καρδιά μας. Τη στάση μας απέναντί τους δεν πρέπει να τη ρυθμίζει η πνευματική τους ποιότητα». Ο ασκητικώτατος Καρουλιώτης Γέρων Φιλάρετος έλεγε: «Αδελφοί μου, όλος ο κόσμος τρέχει και προσπαθεί για τη σωτηρία του, εκτός από μένα τον αμαρτωλό». Γέροντας χρόνια ασθενής της Σκήτης Κουτλουμουσίου έλεγε πως «θείο θέλημα είναι και συμφέρει πολλές φορές να είναι το σώμα άρρωστο για να σωθεί η ψυχή». Άλλος σύγχρονος σοφός Γέροντας συχνά τόνιζε : «Η φυσική ησυχία συντείνει στην εσωτερική ησυχία. Όμως αν δεν υπάρχει, πρέπει να υπομείνεις σ’ ότι βρίσκεις κι ο Θεός θα σου δώσει τα μεγαλύτερα». Και ψάξε να βρεις γιατί δεν έχεις ειρήνη». Και «Να θλίβεσαι για να χαίρεσαι» και «καλύτερα να ‘χεις δυσκολίες παρά να νομίζεις πως πας καλά, με τις δυσκολίες ωριμάζεις κι ομορφαίνεις…». Σ’ ένα βιβλίο του ο Γέροντας Μητροφάνης Χιλανδαρινός γράφει περί της μοναχικής προσφοράς πως είναι «η εγκαρδιότητα της προσευχής, η αγάπη που φθάνει μέχρι τη θυσία, η συγχωρητική ταπεινοφροσύνη και η ενθουσιώδης φιλανθρωπία».
Όταν η αγιότητα συμπίπτει με τη λογιότητα είναι κάτι θαυμαστό. Όταν στο Άγιον Όρος συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα τέτοιες μορφές είναι μια έκτακτη ευλογία για τον κόσμο.
Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

Ψυχολογικά προβλήματα και Εκκλησία-π. Ανδρέας Αγαθοκλέους



Λένε πολλοί, ειδικοί και μη, ότι οι άνθρωποι της εποχής μας χαρακτηρίζονται εν πολλοίς από ψυχολογικά προβλήματα. Τι σημαίνει ‘ψυχολογικά προβλήματα’; Προφανώς εννοούμε διαταραχές στη ψυχή του ανθρώπου, δηλαδή στο βαθύτερο είναι του. Αυτό έχει ως συνέπεια να χάνεται η ισορροπία στη σχέση του με τον εαυτό του, τους συνανθρώπους του, του κόσμου του.
Από τη εμπειρία μου ως πνευματικός, έχω διαμορφώσει μια άποψη πάνω στο θέμα των λεγομένων “ψυχολογικών προβλημάτων”, την οποία θα’ θελα να καταθέσω: Εκτός από τις περιπτώσεις όπου έχουμε βλάβες στα νεύρα που χρειάζονται φαρμακευτική αγωγή, υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου ο άνθρωπος ασθενεί ψυχικά, γιατί ενεργεί εγωκεντρικά. Τα λεγόμενα ‘ψυχολογικά προβλήματα’, τις περισσότερες φορές είναι εκφράσεις μιας φιλαυτίας, όπου ο άνθρωπος ασχολείται με τον εαυτό του σε τέτοιο σημείο που εγκλωβίζεται σ’ αυτόν, χάνοντας την ουσιαστική επαφή του με τους άλλους. Όπου ασχολείται με τους άλλους, είτε ως βοήθεια είτε ως ενασχόληση, έχει ως βάση τον εαυτό του. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει υπέρβαση ορίων στην κούραση, στον χρόνο, στις δυνάμεις. Ο άλλος γίνεται μέσο για εξυπηρέτηση του εαυτού του που ζητά την ‘πνευματική πρόοδο’. Κι όταν εμπλέκεται το πνευματικό στοιχείο είναι δύσκολο να διακρίνει από μόνος του κανείς την κρυμμένη φιλαυτία.
Η όλη θεραπευτική αγωγή της Εκκλησίας μας συνιστάται ακριβώς στη θεραπεία του ανθρώπου από τη φιλαυτία, που είναι η βάση και η ρίζα όλων των αμαρτιών. Η νηστεία, η προσευχή, η ελεημοσύνη, η Θεία Κοινωνία, η συμμετοχή μας στα Μυστήρια, η τήρηση των εντολών του Χριστού, κι όλα όσα συνιστούν την πνευματική ζωή, μας βοηθούν να πορευτούμε από το ‘Εγώ’ στο ‘Εμείς’. Η υπακοή, ως «εκκοπή του ίδιου θελήματος», τι άλλο είναι από ένα δυνατό φάρμακο που μας θεραπεύει από τη φιλαυτία μας; Η ενορία ως εκκλησιαστική κοινότητα, όπου ο χριστιανός προσφέρει τον εαυτό του, τα χαρίσματά του, τις δυνάμεις του, το χρόνο του, για χάρη των αδελφών του, είναι μια μεγάλη δυνατότητα για να θεραπευτεί ο άνθρωπος και να ζήσει τη φυσιολογική ζωή της αγάπης.
Γιατί οι άγιοι δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα; Ακριβώς γιατί δεν έχουν φιλαυτία. Με την υπακοή και την άσκηση, καθώς και όλα όσα συνιστούν την όντως εκκλησιαστική ζωή, ζούσαν για το Θεό και τους ανθρώπους και βίωναν δυναμικά την αγάπη ως δόσιμο και θυσία. Στο βαθμό που έτσι ζούμε είναι και η θεραπεία μας από τη φιλαυτία, που δημιουργεί τα λεγόμενα ψυχολογικά προβλήματα.
Είναι ανάγκη να εξετάζουμε συχνά την πορεία μας. Να θέτουμε τον εαυτό μας μπροστά στην αλήθεια της εκκλησίας και να τον κρίνουμε αν βρίσκεται ή όχι σωστά μέσα σ’ αυτήν. Βέβαια, η εκκλησία ως νοσοκομείο μάς θεραπεύει, αν παίρνουμε κανονικά τα φάρμακά της. Δεν μας κρίνει αυτή αλλά μας σώζει, μας ολοκληρώνει ως πρόσωπα. Δεν είναι κρίμα να βρισκόμαστε για χρόνια μες στο νοσοκομείο- εκκλησία και να μένουμε αθεράπευτα οι ίδιοι; Δεν είναι άδικο να υπάρχει η εκκλησία – ναός ως δυνατότητα λειτουργίας της ως κοινωνία προσώπων με τη σχέση και τη συμπόρευση και να τη χρησιμοποιούμε για θρησκευτικές τελετές και θρησκευτικά καθήκοντα;
Όλοι έχουμε την ευθύνη, κληρικοί και λαϊκοί, αν σήμερα πολλοί συνάνθρωποί μας, αδελφοί και αδελφές μας, έχουν «ψυχολογικά προβλήματα», εμμένοντας ύπουλα ή φανερά στη φιλαυτία τους. Ας εργαστεί ο καθένας μας, όπως μπορεί, για να γίνει η εκκλησία μας αυτό που είναι – εν Χριστώ κοινωνία προσώπων, που ζουν για τους άλλους κι έτσι γίνονται όλοι φως από το Φως, άγιοι από τον απόλυτα Άγιο.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Πηγή:http://www.agiosgeorgiosmakris.com/

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...