Θαυμαστή Εμφάνιση των Αγίων Ευστρατίου, Αυξεντίου, Ευγενίου, Μαρδάριου και Ορέστη σε μετόχι της Νέας Μονής Χίου

Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει ότι δεν μπορεί να σιωπήσει για ένα χαριέστατο θαύμα, το οποίο ενήργησαν τούτοι οι Άγιοι πέντε Μάρτυρες σ’ ένα μετόχι της Νέας Μονής στην Χίο, τιμώμενο επ’ ονόματι των πέντε τούτων Αγίων Μαρτύρων, καθώς τούτο διηγείται ο ευλαβής εκείνος Νικόλαος ο Μαλαξός, ο πρωτοπαπάς Ναυπλίου.

Το μετόχι αυτό προμηθεύεται και κυβερνάται σε όλα τα χρειώδη, επομένως και αυτής της ετησίου μνήμης των Αγίων, από το Μοναστήρι της Αγίας Μονής. Συνέβη λοιπόν να γίνει κάποτε σφοδρότατος χειμώνας κατά τον καιρό της εορτής των Αγίων, ώστε εκ της υπερβολικής χιονόπτωσης, όχι μόνον δεν μπορούσαν να κατεβούν οι Πατέρες του Μοναστηριού, για να φέρουν τα χρειαζούμενα στην εορτή κατά την συνήθεια, αλλά ούτε οι πολίτες μπόρεσαν να έλθουν στην Εκκλησία από το υπερβολικό ψύχος. Και εις μεν τον Εσπερινό εκκλησιάσθηκαν λιγοστοί, εις δε τον Όρθρο μόνος ο Εφημέριος πήγε στην Εκκλησία και ανάβοντας τις κανδήλες έκρουσε το σήμαντρο και εποίησε ευλογητόν για να αναγνώσει την Ακολουθία.

Τότε βλέπει ευθύς πέντε ανθρώπους ευπρεπείς και ευτάκτους να εισέρχονται ευλαβώς στον Ναό, οι οποίοι εκ μεν του ήθους και του σχήματος φαίνονταν ότι είναι ξένοι άνθρωποι, εκ δε του προσώπου φαίνονταν κατά πάντα όμοιοι με τους πέντε ενδόξους τούτους Μάρτυρες, Ευστράτιο, Αυξέντιο, Ευγένιο, Μαρδάριο και Ορέστη, καθώς φαίνονται ζωγραφισμένοι στις άγιες εικόνες τους. Αφού εισήλθαν στην Εκκλησία, οι μεν δυο στάθηκαν στον δεξιό χορό, οι δε άλλοι δύο στον αριστερό και ο πέμπτος, ο οποίος έμοιαζε με τον Άγιο Ορέστη, στάθηκε στο αναλογείο. Όταν ήλθε η ώρα, αυτός μεν κανοναρχούσε και αναγίγνωσκε με λαμπρή και καθαρή φωνή, οι δε άλλοι τέσσερις, οι ιστάμενοι στον δεξιό και αριστερό χορό, έψαλλαν με φωνή γλυκυτάτη και λιγυρά τα ιερά άσματα.

Αυτά βλέποντας και ακούγοντας ο Ιερέας, έχαιρε και αγάλλετο εσωτερικά δοξάζοντας τον Θεό, ο οποίος έστειλε τέτοιους βοηθούς για την τέλεση της Ακολουθίας, αφού καθ’ όλον τον χρόνο δεν υπήρχε εκεί κανείς άλλος βοηθός. Εξίστατο δε και εθαύμαζε, αφ’ ενός για την ομοιότητα την οποία είχαν και οι πέντε τούτοι με τους Αγίους της εικόνας, αφ’ ετέρου για την ευπρέπεια, την ορθότητα και την χάρη της αναγνώσεώς τους, όπως και για την γλυκύτατη μελωδία της φωνής τους. Γι αυτό βρισκόταν σε απορία ποιοι να ήταν οι φαινόμενοι και δεν ήξερε τι να πράξει, διότι βιαζόταν να τους ρωτήσει προ του Όρθρου ποιοι ήταν, βλέποντας όμως την σεμνοπρέπεια και προθυμία, την οποία είχαν στην Ακολουθία, απεφάσισε να τους ρωτήσει μετά το τέλος.

Όταν ήρθε η ώρα, κατά την οποία έπρεπε να γίνει η ανάγνωση του Μαρτυρίου των Αγίων, στάθηκε στο μέσον και ανέγνωσε εκείνος, ο οποίος φαινόταν όμοιος με τον Άγιο Ορέστη. Και αυτός με πολλή παρρησία και λαμπρή φωνή αναγίνωσκε, οι δε άλλοι τέσσερις με πολλή ηδονή και προσοχή μεγάλη άκουαν τα αναγιγνωσκόμενα. Όταν έφτασε ο αναγιγνώσκων εκεί όπου λέγει, ότι προσέταξε ο Αγρικόλας (άρχοντας Σεβάστειας) να φερθεί κλίνη σιδερένια πεπυρωμένη και πάνω σ’ αυτή να απλωθεί ο Άγιος Ορέστης και ότι φερόμενος αυτός στην κλίνη εδειλίασεν, δεν ανέγνωσε καθώς ήταν γραμμένο, ότι εδειλίασεν, αλλά άλλαξε το ρήμα και αντί του εδειλίασεν είπε εμειδίασεν.

Αυτό ακούγοντας εκείνος που έμοιαζε με τον Άγιο Ευστράτιο, ύψωσε τα βλέμματά του και ατενίζων με πολλή προσοχή τον όμοιο του Αγίου Ορέστη, λέγει προς αυτόν: «Γιατί μεταβάλλεις το ρήμα και δεν το λέγεις καθώς είναι γραμμένο; Ανέγνωσε και πάλι αυτό για δεύτερη φορά καθώς είναι». Εκείνος αναγνώσας για δεύτερη φορά, πάλι άλλαξε το ρήμα, ντρεπόμενος τρόπον τινά να πει, ότι εδειλίασε. Τότε ο Άγιος Ευστράτιος, διότι αυτός ήταν, είπε με μεγαλυτέρα φωνή: «Ανέγνωσε το γραμμένο καθώς το έπαθες, διότι δεν εμειδίασες βλέποντας την κλίνη, αλλά εδειλίασες». Και μαζί με τον λόγο ευθύς και οι πέντε έγιναν άφαντοι. Ο δε Ιερέας, βλέποντας το παράδοξο τούτο, έμεινε άφωνος επί ώρα πολλή. Όταν συνήλθε στον εαυτό του, τελείωσε την Ακολουθία όπως μπορούσε. Μετά την θεία Λειτουργία διηγήθηκε στους προσελθόντες εν τω μεταξύ Χριστιανούς την φανερά αυτή οπτασία και πάντες δόξασαν τον Θεό, τον θαυμαστούς ποιούντα τους Αγίους, Αυτού.

Βίος του αγίου Μάρτυρος Πέτρου του Αλεούτιου (13 Δεκεμβρίου)

Ο άγιος Πέτρος ο Αλεούτιος είναι ο πρώτος άγιος αμερικανικής καταγωγής, του ορθοδόξου εορτολογίου.
Δεν έχουμε πληροφορίες για την ακριβή καταγωγή του, ούτε άλλα στοιχεία για την προ του μαρτυρίου ζωή του στην Αλάσκα. Ξέρουμε μόνο ότι ήταν ένας από τους Ορθόδοξους ιθαγενείς των Αλεουτίων νήσων που είχαν επανδρώσει την αποικία που ίδρυσε η Ρωσσο-Αμερικανική Εταιρεία το 1812, στο Fort- Ross στην Καλιφόρνια. Η αιτία της δημιουργίας αυτού του αγροτικού σταθμού στο Fort- Ross ήταν ο ανεφοδιασμός των Ρώσων αποίκων και μελών της Εταιρείας στην Αλάσκα. Οι άποικοι, έμεναν πολλούς μήνες του χειμώνα, απομονωμένοι, υποκείμενοι στα απρόοπτα του πολικού κλίματος και της άγριας θάλασσας. Η επικοινωνία και ο εφοδιασμός με τρόφιμα και άλλα απαραίτητα αγαθά από την Μητροπολιτική Ρωσία, ήταν πολύ δύσκολος βέβαια και ο σύνδεσμος διά θαλάσσης με την ισπανική τότε κτήση της Καλιφόρνιας, ήταν επιτακτική, με αποτέλεσμα την ίδρυση αυτού του αγροτικού αποικιακού σταθμού, στον οποίο εργάζονταν Ρώσοι και Αλεούτιοι από την Αλάσκα.
Οι Ισπανοί όμως, όλο και υποψιάζονταν ότι οι Ρώσοι είχαν κάποιες βλέψεις για το San- Fransisco (Άγιο Φραγκίσκο) και προσπάθησαν με κάθε μέσο να αποθαρρύνουν τους ξένους, δημιουργώντας διάφορα επεισόδια και γεγονότα. Έτσι το 1815, συνέλαβαν στο Fort- Ross μια εικοσάδα Αλεουτίων ορθοδόξων, τους μετέφεραν στο San- Fransisco και τους χρησιμοποίησαν σε καταναγκαστικά έργα, υποβάλλοντάς τους σε πολλή κακή μεταχείριση. Εν τέλει 14 από αυτούς φυλακίστηκαν ενώ οι μισσιονάριοι της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας εξανάγκαζαν μερικούς με βασανιστήρια να ασπασθούν το παπικό δόγμα και να εγκαταλείψουν την Ορθόδοξη Πίστη τους. Οι Αλεούτιοι αντιστέκονταν με καρτερία και θάρρος στα βασανιστήρια και έδειχναν το σταυρό που κρεμόταν στο λαιμό τους λέγοντας: Είμαστε Χριστιανοί, έχουμε βαπτισθεί!
Ένα απόβραδο, πήραν έναν από τους φυλακισμένους, τον Πέτρο, και άρχισαν να τον βασανίζουν μπροστά στους άλλους συμπατριώτες του, για να τους εκφοβίσουν να αλλαξοπιστήσουν και αυτοί. Στην αρχή του έσπασαν ένα-ένα τα δάχτυλα των ποδιών αλλά ο γενναίος αθλητής του Χριστού, άξιος του ονόματος του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου, το οποίον έφερε, συνέχιζε να απαντά: «Είμαι Χριστιανός, δεν αλλάζω την πίστη μου!» Οι βασανιστές τότε του έκοψαν τα δάκτυλα και στην συνέχεια του έκοψαν τα χέρια και τα πόδια από τη ρίζα τους. Το αίμα ξεπήδαγε κατά κύματα. Ο μάρτυρας ξεψυχούσε και μαζί με την ψυχή του έβγαιναν ψιθυριστά μέχρι και την τελευταία του πνοή τα ίδια πάντα λόγια: «Δεν αλλάζω την Πίστη μου!»
Την επομένη ημέρα, οι λατίνοι μισσιονάριοι ετοιμάστηκαν να επαναλάβουν την ίδια διαδικασία και με τους υπολοίπους κρατουμένους. Όμως έφθασε διαταγή να τούς μεταφέρουν στο Μοnterey. Λίγο αργότερα ένας αυτόπτης μάρτυρας του γεγονότος διηγείτο τα καθέκαστα στον μοναχό —πρώην διευθυντή της Ρωσσο-Αμερικανικής Εταιρείας— υποτακτικό του αγίου Γερμανού στο Νέο Βαλαάμ, Ιανόφσκη. Ο Ιανόφσκη, με τη σειρά του, μετέφερε τη διήγηση στον άγιο Γερμανό, ο οποίος σταυροκοπήθηκε με ευλάβεια, μπροστά στις εικόνες, αναγγέλλοντας το χαρμόσυνο γεγονός: «Άγιε Νεομάρτυς Πέτρε Αλεούτιε. πρέσβευε υπέρ ημών!» Ο πρώτος Αμερικανός άγιος υπέστη το μαρτύριο, όχι όπως θα περίμενε κάνεις από ειδωλολάτρες σαμάνους αλλά από χέρια χριστιανικά, όχι βέβαια ορθόδοξα. Γράφτηκε με ματωμένα γράμματα στα δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ο παγωμένος Βορράς της Δύσης είχε τον Πρεσβευτή του μπροστά στο θρόνο του Θεού. Ας έχουμε τις πρεσβείες του. Αμήν.

(Γεώργιος Εμμανουήλ Πιπεράκις, «Άγιοι της Αλάσκας», εκδ. Μυριόβιβλος, σ. 28-30)

Συναξαριστής 13 Δεκεμβρίου

Οἱ Ἅγιοι Εὐστράτιος, Αὐξέντιος, Εὐγένιος, Μαρδάριος καὶ Ὀρέστης

Μαρτύρησαν κατὰ τὸ σκληρὸ διωγμὸ τῶν χριστιανῶν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ.

Ὁ Εὐστράτιος, ποὺ ἦταν ἀνώτερος ἀξιωματικός, συνελήφθη ἀπὸ τὸν δούκα Λυσία. Αὐτός, ἀφοῦ τὸν βασάνισε μὲ τὸν πιὸ φρικτὸ τρόπο, ἔπειτα τὸν ἔστειλε στὸν ἔπαρχο Ἀγρικόλα. Φημισμένος αὐτὸς γιὰ τὴν ὠμότητά του ἀπέναντι στοὺς χριστιανούς, ἔβαλε τὸν Εὐστράτιο νὰ βαδίσει μὲ σιδερένια παπούτσια, ποὺ εἶχαν μέσα μυτερὰ καρφιά. Κατόπιν τὸν ἀποτελείωσε, ἀφοῦ τὸν ἔριξε μέσα στὴ φωτιά.

Τὸν Αὐξέντιο, ποὺ ἦταν ἱερέας καὶ συμπολίτης τοῦ Εὐστρατίου, ὁ ἡγεμόνας τὸν πίεσε νὰ ἀλλαξοπιστήσει μὲ πολλὲς δελεαστικὲς ὑποσχέσεις. Ἀλλὰ ὁ ἄξιος λειτουργός του Χριστοῦ ἀπάντησε: «Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ λέω πολλὰ λόγια Λυσία. Στὴ ζωὴ αὐτὴ εἶμαι τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ εἶμαι δικός Του μέχρι θανάτου. Καὶ ἂν ἀναρίθμητους δαρμοὺς καὶ πληγές μου δώσεις, καὶ ἂν μὲ φωτιὰ καὶ σίδερο μὲ λιώσεις, ὁ Χριστός μου εἶναι παντοδύναμος καὶ ὁ Σταυρός Του ἀκαταμάχητος. Αὐτὸς καθ᾿ ἑαυτὸν ὁ Αὐξέντιος εἶναι ἀδύνατος. Ἀλλὰ τοῦ χριστιανοῦ Αὐξεντίου τὸ φρόνημα δὲ θὰ κάμψεις ποτέ». Ἐξαγριωμένος ὁ ἡγεμόνας ἀπὸ τὴν ἀπάντηση, ἀμέσως τὸν ἀποκεφάλισε.

Τὸ Μαρδάριο, ἀφοῦ τρύπησαν τοὺς ἀστραγάλους του τὸν κρέμασαν μὲ τὸ κεφάλι πρὸς τὰ κάτω καὶ τὸν ἔκαψαν.

Ὁ ἀξιωματικὸς Εὐγένιος, ἀφοῦ τοῦ ἔκοψαν τὴν γλῶσσα καὶ τὰ χέρια καὶ τοῦ ἔσπασαν τὰ πόδια, ἐξέπνευσε.

Τὸν δὲ στρατιώτη Ὀρέστη τὸν θανάτωσαν, ἀφοῦ τὸν ξάπλωσαν σὲ πυρακτωμένο κρεβάτι.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἡ πενταυγὴς τῶν ἀθλοφόρων χορεία, τῇ τῶν ἀγώνων νοητῇ δαδουχίᾳ, τὴν οἰκουμένην ἅπασαν αὐγάζει νοητῶς· ὁ σοφὸς Εὐστράτιος, σὺν Αὐξεντίῳ τῷ θείῳ, Ὀρέστης καὶ Μαρδάριος καὶ Εὐγένιος ἅμα, οὗς εὐφημοῦντες εἴπωμεν πιστοί· χαίροις μαρτύρων πεντάριθμε σύλλογε.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Φωστὴρ ἐφάνης λαμπρότατος Χριστοκήρυξ, τοῖς ἐν σκότει τῆς ἀγνωσίας καθημένοις· πίστιν ὡς δόρυ δὲ περιθέμενος, τῶν δυσμενῶν τὰ θράση, οὐκ ἐπτοήθης Εὐστράτιε, Ῥητόρων ὑπάρχων εὐγλωττότερος.

Ὁ Οἶκος Τὸ ζοφερὸν Χριστὲ τῆς ψυχῆς μου διασκέδασον, ὅπως ἀνυμνήσω λαμπρῶς χορὸν Μαρτύρων πεντάριθμον, Αὐξέντιον, τὸν ἐν αὐξήσει θεϊκῆς πολιτείας ἀνατραφέντα, καὶ τὸν σοφὸν καὶ γενναῖον ἐν τοῖς ἄθλοις Εὐγένιον, σὺν τούτοις καὶ τὸν Ὀρέστην, τὸν τοῖς θείοις διαιτώμενον ὄρεσι, Μαρδάριον τὸν ἁπλούστατον, οὗ ὑπῆρξεν Εὐστράτιος καθηγητής, Ῥητόρων ὑπάρχων εὐγλωττότερος.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Της Τριάδος τῇ πίστει ὀχυρωθείς, ἀληθείας σφενδόνῃ καθοπλισθείς, τῆς πλάνης κατέβαλες, τὸ ἀλλόφυλον θράσος, καὶ τοῦ ἐχθροῦ ἁρπάσας, τῶν λόγων τὴν μάχαιραν, ἐν αὐτῇ ἀπέτεμες, τοῦ ψεύδους τὴν ἔνστασιν· ὅθεν τοῖς τροπαίοις, θριαμβεύων τῆς νίκης, τῷ σώματι τέθνηκας, τῷ δὲ πνεύματι ἔζησας, Ἀθλοφόρε Εὐστράτιε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἄγίαν μνήμην σου.

---

Ἡ Ἁγία Λουκία ἡ παρθένος

Ἡ μεγάλη της πίστη ἔκανε θαύματα, ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια βραβεύτηκε ἀνάλογα. Ἡ Λούκια ἔζησε στὰ μέσα τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνα καὶ γεννήθηκε στὶς Συρακοῦσες τῆς Σικελίας. Ἦταν μοναχοκόρη, ποὺ εἶχε χάσει νωρὶς τὸν πατέρα της καὶ ἡ εὐσεβὴς μητέρα της ἔπασχε ἀπὸ αἱμόῤῥοια. Ἡ βοήθεια τῶν γιατρῶν δὲν στάθηκε ἱκανὴ νὰ τὴν γιατρέψει, γι᾿ αὐτὸ καὶ περίμενε τὴν γιατρειά της μόνο ἀπὸ τὴν θεία βοήθεια.

Στὴν Κατάνη βρισκόταν τὸ λείψανο τῆς ἁγίας Ἀγαθῆς καὶ μητέρα μαζὶ μὲ τὴν κόρη πῆγαν νὰ τὸ προσκυνήσουν. Τὴ νύχτα ποὺ ἔφτασαν, ἡ Λουκία προσευχήθηκε μὲ ὅλη της τὴν δύναμη, ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ τὴν μεγάλη πίστη ποὺ φώλευε στὴν καρδιά της, γιὰ τὴν θεραπεία τῆς μητέρας της. Κατόπιν κοιμήθηκε καὶ στὸν ὕπνο της εἶδε τὴν ἁγία Ἀγαθή, ποὺ τῆς εἶπε ὅτι ἡ μητέρα της θὰ θεραπευόταν καὶ ἡ ἴδια θὰ πέθαινε μαρτυρικὰ γιὰ τὸ Χριστό.

Τὴν ἑπομένη μέρα, πράγματι ἡ μητέρα της θεραπεύτηκε καὶ οἱ δυὸ μαζὶ τότε εὐχαρίστησαν τὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἁγία. Ὅταν ἐπέστρεψαν στὶς Συρακοῦσες, ἡ Λούκια ἔπεισε τὴν μητέρα της καὶ διαμοίρασαν ὅλη τους τὴν περιουσία στοὺς φτωχούς.

Ἔπειτα ἡ ἴδια ἡ Λουκία κατέβαλλε κάθε προσπάθεια, γιὰ νὰ μεταδίδει τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ σ᾿ ἄλλες κοπέλες, ποὺ βρίσκονταν στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης. Καταγγέλθηκε ὅμως γι᾿ αὐτό, ἐπὶ τοῦ διώκτου βασιλιᾶ Δεκίου καὶ δικάστηκε. Ἀφοῦ ἀπέῤῥιψε μὲ γενναιότητα ὅλες τὶς προτροπὲς γιὰ ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Καὶ ἔτσι ἡ νεαρὴ ἀλλὰ γενναία παρθένος, ἀποκεφαλίστηκε γιὰ τὴν πίστη της.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Παρθενίας φοροῦσα χλαῖναν ὑπέρλαμπρον, παρθενικῶς ἐμνηστεύθης τῷ Ζωοδότῃ Χριστῷ, καὶ ἀγάπην γεηροὺ μνηστῆρας ἔλιπες ὅθεν ὡς δῶρα νυμφικά, προσενήνοχας αὐτῶ, τὰ ρεῖθρα τῶν σῶν αἱμάτων, Λούκια Παρθενομάρτυς, ὦ καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ πάντων ἠμῶν.

---

Ὁ Ὅσιος Ἄρης

Ἕνας ἀπὸ τοὺς Ὅσιους καὶ σοφοὺς ἀσκητὲς τῆς Αἰγυπτιακῆς ἐρήμου, τοῦ ὁποίου ἀποφθέγματα ὑπάρχουν στὸν Εὐεργετινό. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος ποὺ ἀσκήτευσε στὸ Λάτριο ὄρος

Πότε ἀκριβῶς ἔζησε δὲν μᾶς εἶναι γνωστό.
Πάντως ἀπὸ τὰ βιογραφικά του στοιχεῖα συμπεραίνουμε ὅτι ἦταν μεταξὺ τοῦ 8ου καὶ 9ου αἰῶνα.

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ἀπὸ πλούσια καὶ ἐπίσημη οἰκογένεια. Ὁ ἴδιος ἦταν πατρίκιος καὶ στρατηγός, τῶν Κιβυῤῥαιωτῶν καὶ ἔπειτα στὸν Βυζαντινὸ στόλο.

Κάποτε ὅμως, σὲ μία φοβερὴ τρικυμία, ὁ στόλος καταποντίσθηκε καὶ διασώθηκε μόνο αὐτός. Τότε ἀφιέρωσε τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του στὸ Θεό, ἀφοῦ ἔγινε μοναχὸς καὶ ζοῦσε μὲ αὐστηρὴ νηστεία καὶ προσευχή. Ποῦ πρῶτα μόνασε δὲν τὸ γνωρίζουμε.

Ἀργότερα κατέφυγε σὲ τόπο ἀπομονωμένο, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν τοποθεσία Ἱερὸ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸ Λάτριο ὄρος, ὅπου ἐπιδόθηκε σὲ αὐστηρότατη ἄσκηση. Ἀπὸ ἐκεῖ κλήθηκε νὰ διοικήσει τὴν Μονὴ Κελλιβάρων, ἀλλ᾿ ἐνοχλούμενος καὶ ἐπιζητῶντας τὴν ἡσυχία, ἀναχώρησε καὶ κλείστηκε μέσα σὲ μία τρῦπα ταλαιπωρῶντας τὸ σῶμα του.

Ἀλλ᾿ οἱ μοναχοί της Μονῆς τὸν βρῆκαν καὶ τὸν ἐπανέφεραν στὴ Μονή, ὅπου ζοῦσε σ᾿ ἕνα κελὶ καὶ μόνο μία φορὰ τὴν ἑβδομάδα, τὴν Κυριακή, ἔβλεπε τοὺς ἀδελφοὺς καὶ συνέτρωγε μ᾿ αὐτούς.

Προαισθάνθηκε τὸ τέλος τῆς ζωῆς του καὶ κάλεσε ὅλους τοὺς μοναχοὺς τῆς Μονῆς καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔδωσε κατάλληλες πνευματικὲς συμβουλές, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

Ὁ Ἅγιος Γαβριήλ Ἱερομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Πεκίου Σερβίας

Ὁ Γαβριὴλ ἦταν Ἀρχιεπίσκοπος Σερβίας. Μὲ ἄδεια τῶν Τούρκων, εἶχε πάει στὴ Βλαχία καὶ Ῥωσία γιὰ νὰ μαζέψει χρήματα, γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Τότε κατηγορήθηκε ἀπὸ τὸν ἐπίτροπό του στὴν Ἀρχιεπισκοπή, Βούλγαρο Μάξιμο, ὅτι ἐπιβουλεύεται τὴν Τουρκικὴ ἐξουσία.

Ἔτσι, ὅταν ὁ Γαβριὴλ ἐπέστρεψε ἀπ᾿ τὴν Ῥωσία, βρῆκε στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο τὸν Μάξιμο. Ἀμέσως τότε ὁ Γαβριὴλ προέβη σὲ ἐνέργειες γιὰ τὴν ἔξωσή του. Ὁ Μάξιμος ὅμως πῆγε στὴν Προῦσα, ὅπου βρισκόταν ὁ Σουλτάνος καὶ ὁ Βεζίρης καὶ ἐπανέλαβε τὶς συκοφαντίες ἐναντίον τοῦ Γαβριήλ.

Τότε ὁ Βεζίρης κάλεσε τὸν Γαβριὴλ ἀπὸ τὴν Σερβία στὴν Προῦσα. Ἐκεῖ, ἀφοῦ τὸν ἀνέκρινε, πείστηκε μὲν ὅτι πρόκειται γιὰ συκοφαντία, ἀλλ᾿ ἀξίωσε ἀπὸ τὸν μάρτυρα ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ ἔχει τιμὲς καὶ ἀξιώματα. Ὁ ἱεράρχης ἀπέκρουσε τὶς προτάσεις καὶ παρέμεινε ἀκλόνητος στὴ χριστιανικὴ πίστη. Ἔτσι, ἀφοῦ σκληρὰ τὸν βασάνισαν, δέχτηκε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου μὲ ἀπαγχονισμὸ στὶς 13 Δεκεμβρίου 1659.

Ὁ Otto Meinardus τοποθετεῖ τὸ μαρτύριο τοῦ νέου ἱερομάρτυρα αὐτοῦ, στὶς 13 Ὀκτωβρίου 1681.

---

Οἱ Ἅγιοι Ἰουβενάλιος καὶ Πέτρος ὁ Ἀλεούτιος καὶ πάντων τῶν Ἁγίων τῶν ἐν Ἀλάσκᾳ

Λεπτομέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτῶν τῶν ἁγίων τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο « Ἀλάσκα-Ὀρθόδοξο Συναξάρι», τοῦ Γ.Ε. Πιπεράκη, Ἔκδ. «Παρουσία», Ἀθῆναι.

Μὲ ποιὸν τρόπο γνώρισε τὴν πίστη ὁ Ντοστογιέφκυ;

 

Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος (Πρωτοσύγκελλος Ἱ. Μ. Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης)

Νά ’σαι εἴκοσι δύο χρονῶν καί νά ’σαι θανατοποινίτης! Νά περιμένεις νά σέ κρεμάσουν! Ἡ ζωή μπροστά γεμάτη ὀμορφιά καί νειάτα καί ’σένα νά θέλουν νά σέ σκοτώσουν;

Καί γιατί τέλος πάντων; Γιατί θέλησες νά ὑπάρχει ἰσότητα καί σωστό στήν κοινωνία! Νά μήν ὑπάρχουν ἀφεντάδες καί…δοῦλοι. Νά ’μαστε ὅλοι ἴσοι. Καί νά ’ναι ὅλα ἴσια. Ὄχι στραβά κι ἀνάποδα.

Καί νά ’χεις κι αὐτές τίς κυροῦλες ἐδῶ τώρα στό τρένο πού σέ πάει στήν ἐξορία! Τσιμπούρια:
- «Πάρε ἀδερφέ ἕνα εὐαγγέλιο».

Δῶρο στό δίνουν! Νά τίς προσβάλλεις; Ρίξτο στήν τσέπη, πές «εὐχαριστῶ» καί φεύγα. Αὐτό καί κάνεις. Φεύγοντας ὅμως ἔμεινες μόνος σου στήν φυλακή! Ἐσύ πολιτικός κατάδικος θανατοποινίτης καί οἱ ἄλλοι ποινικοί κατάδικοι…κάθε καρυδιᾶς καρύδι.

Ἐδῶ καταλαβαίνεις στό πετσί σου τήν μοναξιά τοῦ πλήθους. Ἐδῶ ζεῖς τό ὅτι, τήν ἀποξένωση δέν τήν δημιουργοῦν τά χιλιόμετρα, ἀλλά ἡ διάθεση. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος γίνεται δικός σου ὅταν ἔχετε τό ἴδιο περιεχόμενο καρδιᾶς ὄχι τήν ἴδια…στέγη. Ὅτι ἡ ζωή καί στά εἴκοσι, γεμάτη νειάτα κι ὀμορφιά, εἶναι ἀνυπόφορη χωρίς ἀγάπη.

Τά καταλαβαίνεις…θυμώνεις…καί καπνίζεις! Γιά νά καθαρίσεις τό τσιμπούκι σου κόβεις σελίδες ἀπό τό εὐαγγέλιο! Ἔτσι κι ἀλλιῶς ἄχρηστο σοῦ φαίνεται. Παπαδοκουβέντες!! Χά-χά! Νά πού σέ κάτι φάνηκε χρήσιμο τό δῶρο τῶν γυναικῶν!

Μαζεύουν οἱ μέρες καί σὺ ἔχεις «σκίσει» ὅλο τό κατά Ματθαῖον καί κατά Μάρκον καθώς καί δεκατέσσερα κεφάλαια ἀπό τόν Λουκᾶ. Ἔχεις πλαντάξει. Μονοτονία, προσμονή θανάτου, τσιγάρο καί…μαυρίλα. Βαριεστημένος ἀφόρητα: «Δέ διαβάζω νά δῶ τί λέει;» σκέφτεσαι καί τό ἀνοίγεις.

Κι «ἀνοίγει» ἡ ζωή σου.

Ἕνας πατέρας ποὺ δέν ρωτάει «γιατί τό ’κανες;». Μιὰ ἀγκαλιά πού ἀνοίγει πρίν τῆς τό ζητήσεις. Μιὰ ἀγάπη χωρίς ὅρους καί ὅρια. Μιὰ θυσία πού βλέπει μέ στοργή τόν ἄλλον.

Τό δεκαπέντε κεφάλαιο τοῦ κατά Λουκᾶν εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ ἄσωτου υἱοῦ ἤ μᾶλλον τοῦ εὔσπλαγχνου πατέρα. Τό ὅτι εἶμαι ἄσωτος τό ξέρω. Ἀξία ἔχει πού μαθαίνω ὅτι Αὐτός δέν εἶναι ἀστυνόμος τῆς ζωῆς μου, ἀλλά πατέρας πού μέ ἀγαπᾶ.

Ἀλλάζουν ὅλα. Ἀποχτοῦν νόημα. Τελειώνει ἡ «ὀρφάνια». Δέν τρέχω καί ζῶ, τζάμπα! Ἡ ζωή γίνεται ὄμορφη ὄχι μόνο ἀπό τά νειάτα (ὑπῆρχαν καί πρίν), ἀλλά κι ἀπό τό νόημα πού ἀπόχτησε. Σέ λίγο θά μᾶς πεῖς: Ὁ ἄνθρωπος δέν θέλει μονάχα νά ζεῖ μά θέλει καί νά ξέρει γιατί ζεῖ.

Συγκλονιστική επιστολή δύο αρχιερέων προς τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς αρχηγούς

Συγκλονιστικό είναι το περιεχόμενο της επιστολής που έστειλαν στον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και τους πολιτικούς αρχηγούς οι μητροπολίτες Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος και Διδυμοτείχου κ. Δαμασκηνός, με θέμα τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στον ακριτικό νομό Έβρου. Στην επιστολή τους οι δύο αγωνιστές ιεράρχες αφού παραθέτουν μια σειρά προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εβρίτες, τονίζουν: «Τα προβλήματα δημιουργούν φόβο, σπέρνουν πανικό στους κατοίκους και οδηγούν τους νέους εβρίτες σε εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση. Δεν θα ξαναγυρίσουν στην γενέτειρά τους πια. Το ξέρουμε και φοβόμαστε γι’ αυτό. Οπότε κανένα γεωγραφικό διαμέρισμα δυτικότερα και νότια δεν θα μπορεί να κοιμάται ήσυχα. Γι’ αυτό θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη να εγκύψετε επάνω στα προβλήματα του τόπου που αποτελεί πύλη εξόδου και εισόδου». Ειδικότερα στην πολυσέλιδη επιστολή τους οι δύο αρχιερείς αναφέρουν τα εξής:

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ & ΣΟΥΦΛΙΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

Εξοχώτατον
κ. Λουκάν Παπαδήμον
Πρωθυπουργόν
της Ελληνικής Κυβερνήσεως
Μέγαρον Μαξίμου
Αθήνας


Κύριε Πρωθυπουργέ,
Οι υπογραφόμενοι Μητροπολίτες, Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου Δαμασκηνός και Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, παρακολουθούμε με αγωνία τον αντίκτυπο και τις επιπτώσεις που φέρνει στον ακριτικό Νομό μας η εθνική μας οικονομική περιπέτεια. Ανησυχούμε και προβληματιζόμαστε έντονα, χωρίς να χάνουμε την ελπίδα μας στο Θεό και την εμπιστοσύνη μας στην δυναμική του λαού μας. Χωρίς να αμφισβητούμε τις προθέσεις της Πολιτείας μας και χωρίς να αγνοούμε τις δυνατότητές της, βιώνουμε δίπλα στο λαό μας την απορία και τα αδιέξοδα που γίνονται πλέον καθεστώς στην τοπική μας κοινωνία.
Η εικόνα που τα τελευταία χρόνια εκπέμπει πανελληνίως και πανευρωπαϊκώς ο Νομός μας δεν είναι θετική επειδή ακριβώς δεν είναι ευχάριστη για τους κατοίκους του, κι αυτό είναι το βασικότερο.

Κύριε Πρωθυπουργέ,
Μερικές γνωστές οπωσδήποτε σε σας, εμπειρικά όμως βιωμένες από εμάς, λεπτομέρειες αυτής της εικόνος, υπογραμμίζομε παρακάτω. Εικόνες που αμαυρώνουν ολόκληρο το εθνικό τοπίο του πιο ακριτικού Νομού της Πατρίδος μας.
1ο.Το μεταναστευτικό πρόβλημα. Η παράνομη είσοδος χιλιάδων μεταναστών από τα χερσαία σύνορα του Νομού, έχει δημιουργήσει πρωτοφανή και ογκώδη προβλήματα στην περιοχή. Από τη μιά πλευρά, παραβιάζονται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των ανθρώπων αυτών, που παράτυπα εισέρχονται στη Χώρα, λόγω της τεράστιας δαπάνης που απαιτείται για την λειτουργία αξιοπρεπών Κέντρων Υποδοχής. Διαπιστώνεται πλέον εύκολα η αρνητική ψυχολογική κατάσταση που διαμορφώθηκε σε όσους είναι υποχρεωμένοι να έρχονται αντιμέτωποι με τους ανθρώπους αυτούς με τις ποικίλες ασθένειες και συμπεριφορές. Επιπλέον, γίνονται πρόξενοι ατυχημάτων καθώς τη νύχτα κυκλοφορούν σε σκοτεινά μονοπάτια και λεωφόρους επιδιώκοντας δωρεάν μεταφορικό μέσο και χρήματα.
Από την άλλη, έχει διαταραχθεί ανεπανόρθωτα το αίσθημα ασφαλείας των εντοπίων κατοίκων. Οι μετακινούμενες πολυπληθείς ομάδες των νεαρών στην ηλικία μεταναστών, σε δρόμους και σε πλατείες χωριών μας, επιφέρουν αίσθημα τρόμου στους ηλικιωμένους γηγενείς, που κλείνονται στα σπίτια τους από το μεσημέρι.
Το φαινόμενο γνωρίζει έξαρση. Τον Οκτώβριο 2011 εισήλθαν από το Νομό μας στη Χώρα, 9700 παράνομοι μετανάστες. Η Frontexδεν επέφερε θεαματικά αποτελέσματα και πλέον η παρουσία της προκαλεί. Οι επισκέψεις Υπουργών και Κυβερνητικών στελεχών, που κατά δεκάδες τα τελευταία έτη πραγματοποιήθηκαν στο Νομό, μόνο γι’ αυτό το ζήτημα, απεδείχθησαν τουριστικού περιεχομένου κατανάλωση λόγων, χωρίς καμμία απολύτως υλοποίηση μέτρων περιορισμού ή αποτροπής του φαινομένου. Η πρόσφατη δε εξαγγελθείσα πρόθεση της Πολιτείας να δημιουργήσει στο Νομό, επιπλέον Κέντρα φύλαξης λαθρομεταναστών, εγκυμονεί κοινωνικές αναταραχές στον τόπο με ανεξέλεγκτες επιπτώσεις.
2ο.Σε ό,τι αφορά στην τοπική οικονομία, δεν παραθεωρούμε την δομικά πολυδιάστατη κρίση με ηθικές, πνευματικές, αξιακές και οικονομικές διαστάσεις που βιώνει η Χώρα μας, καθώς και τα τεράστια προβλήματα που επιμερίζεται η ελληνική Περιφέρεια. Όμως, στον Έβρο, ο αντίκτυπος πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα με την τοπική οικονομία και επιχειρηματικότητα να πνέουν τα λοίσθια, σε όλους τους τομείς και τις διαστάσεις τους. Παρόμοια μπορεί να είναι η εικόνα και σε άλλους Νομούς, όμως στον Έβρο, το ζήτημα κλονίζει την κοινωνική συνοχή και θα προξενήσει δραματικά επακόλουθα για ολόκληρη την Πατρίδα μας. Δεν ζητάμε προνομιακή μεταχείριση σε βάρος άλλων περιοχών αλλά εφαρμογή διαφορετικών αξιολογήσεων, ιεραρχήσεων και επενδύσεων των πόρων που αναλογούν στην περιοχή μας, με στόχευση τον ανθρώπινο παράγοντα.
3ο.Για την επιχειρηματικότητα· οι πολιτικές που μέχρι τώρα ασκήθηκαν στην περιοχή μας, απεδείχθησαν ότι ήταν σε λάθος κατεύθυνση και παραμένουν με λάθος στόχευση. Αντί να ενισχύσουν την τοπική κοινωνία, τους εργαζομένους, τους επιχειρηματίες και τους δημοσίους υπαλλήλους με εξορθολογισμό των δαπανών, περιορισμό της σπατάλης και βελτίωση της ανάπτυξης, διαπιστώνουμε ότι αποδόμησαν τον κοινωνικό ιστό, περιθωριοποίησαν την περιοχή και βάλτωσαν τις Επιχειρήσεις. Από αυτές, οι μικρομεσαίες κλείνουν με ταχύτατο ρυθμό. Οι βιομηχανικές περιοχές μεταμορφώθηκαν σε φαντάσματα με κουφάρια, αφού οι μέχρι σήμερα Αναπτυξιακοί Νόμοι, επέτρεψαν την καταλήστευση των επιδοτήσεων από επιτηδείους. Το παρα-εμπόριο ανθεί και συνεχώς αυξάνει σε βάρος των υγειών επιχειρήσεων, χωρίς η Πολιτεία να παρεμβαίνει αποτελεσματικά. Το αρνητικό αυτό κλίμα αποτρέπει νέες επενδύσεις. Η αγορά και κατανάλωση προϊόντων, αμφιβόλου ποιότητος, από τις γειτονικές Χώρες, γενικεύεται. Τοπικές Επιχειρήσεις με ιστορία προσφοράς, μεταφέρονται στη Βουλγαρία προκειμένου να επιβιώσουν.
4ο.Η ανεργία είναι το θλιβερό ρεκόρ που κατέκτησε ο ακριτικός μας τόπος. Σύμφωνα με έρευνα του εργατικού δυναμικού της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, το ποσοστό της ανεργίας στον τόπο μας, τον Αύγουστο 2011 ανήλθε στο 20,4%, ενώ έρευνες των Εργατικών Κέντρων ανεβάζουν το ποσοστό αυτό στο 25-30%. Ένας στους δύο εβρίτες, ηλικίας 20-30 ετών, είναι στην περιοχή μας άνεργος. Καθημερινώς γινόμαστε μάρτυρες, κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, νέων επιστημόνων μας που μεταναστεύουν στην Τουρκία και στην Αυστραλία και αλλού για εξεύρεση εργασίας. Παρόμοια μπορεί να είναι η εικόνα και σε άλλους Νομούς, όμως στον Έβρο, το ζήτημα αυτό ενέχει εθνικούς κινδύνους για ολόκληρη τη Χώρα.
5ο.Η «νέα φτώχεια», η βραδυφλεγής αυτή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας, διαρκώς διογκώνεται στον τόπο μας και οδηγεί τους ανθρώπους μας, στον ευτελισμό καταφυγής σε συσσίτια της Εκκλησίας.
6ο.Η δημογραφική γήρανση του τοπικού πληθυσμού είναι γεγονός ευδιάκριτο πλέον στην ύπαιθρο, όταν, ανατολικά των συνόρων μας οι περιοχές εποικίζονται ραγδαία.
7ο.Οι αγρότες μας και οι κτηνοτρόφοι, κάθε χρόνο, πληρώνουν ακριβά το τίμημα των πλημμυρών του ποταμού Έβρου και οι επιπτώσεις στο μόχθο τους επιτείνει την εγκατάλειψη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Τα πλημμυρικά φαινόμενα καθίστανται ολοένα πιο επικίνδυνα και για την ασφάλεια ακόμα και των κατοίκων στις παρέβρειες κοινότητες. Η εξαγγελθείσα Υπηρεσία αντιμετωπίσεως των πλημμυρών στο Σουφλί, παρέμεινε ... εξαγγελία.
8ο.Τα έργα στον κάθετο οδικό άξονα του Νομού, καρκινοβατούν. Καθημερινώς στους Ψαθάδες θρηνούμε θύματα.
9ο.Η Σαμοθράκη, με τον τεράστιο αρχαιολογικό και ιστορικό πλούτο, με τους εξαιρετικούς φυσικούς πόρους και τη σημαντική γεωστρατηγική θέση, που σε οποιαδήποτε άλλη Χώρα θα ήταν μοναδικός πόλος περιφερειακής ανάπτυξης, σήμερα γίνεται γνωστή μόνο για την απουσία τακτικής ακτοπλοϊκής σύνδεσης που τον χειμώνα απομονώνει το Νησί, από την αδυναμία διαχειρίσεως των σκουπιδιών και προς φόβητρο των κατοίκων, τα τουρκικά αλιευτικά, που προκλητικά αλιεύουν στα εθνικά μας ύδατα.
10ο.Το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως παραμένει επί δεκαετίες σε λήθαργο. Η αδύναμη θέληση των τοπικών Αρχών δεν επιτρέπει ούτε τη διαδικασία εκβαθύνσεώς του, με αποτέλεσμα την μη αξιοποίησή του.
11ο.Ο θρύλος του πετρελαιαγωγού Burgas- Αλεξανδρούπολη, μετέτρεψε όλους μας σε βουβά πρόσωπα μιας πάλης ξένων και αγνώστων συμφερόντων.
12ο.Τα διόδια της Εγνατίας οδού, στην καρδιά της θρακικής γης, μάλλον «τιμωρούν» τους εβρίτες επειδή φυλάγουμε τα σύνορα. Από την Ιστορία γνωρίζουμε ότι οι οπουδήποτε ακρίτες απολάμβαναν προνόμια. Εμείς, ερχόμενοι στο Νομό μας από την Θεσσαλονίκη, βυθιζόμαστε σε «οδική μοναξιά». Τα ελληνικά αυτοκίνητα ολοένα και λιγοστεύουν σε αντίθεση με τις τουρκικές νταλίκες και τις βουλγαρικές λιμουζίνες. Τώρα θα πληρώνουμε και διόδια!
13ο.Η ερήμωση του Βορείου Έβρου παίρνει πια εκρηκτικές διαστάσεις. Τα χωριά μας δείχνουν εγκαταλελειμμένα και παραμελημένα. Στο πλέον ευαίσθητο σημείο του Νομού, εκτός από τα Σχολεία κλείνουν τώρα και Υπηρεσίες: η Δ.Ο.Υ., τα γραφεία της Πρωτοβαθμίου και Δευτεροβαθμίου Εκπαιδεύσεως, τα γραφεία Δ.Ε.Η. και Ο.Τ.Ε. και συρρικνώνονται τα Τελωνεία. Ακούγεται δε, ως εφιάλτης, σχέδιο μεταφοράς των Πανεπιστημιακών Σχολών από την Ορεστιάδα προς την Ροδόπη.
14ο.Οι μονάδες του Στρατού συρρικνώνονται και τα προκεχωρημένα φυλάκια, δυτικά του Έβρου, αδειάζουν. Ο στρατευμένος κόσμος, πέραν του αισθήματος ασφαλείας που παρέχει, συμβάλει εξαιρετικά στην οικονομία του τόπου. Η μείωση των δαπανών του Στρατού στον Έβρο(!) και η συρρίκνωσή του επιφέρει διττό πανικό στον πληθυσμό μας.
15ο.Οι επισκέψεις Προξένων και Πρέσβεων διαφόρων Ευρωπαϊκών και μη Χωρών, αυξάνονται στην περιοχή μας, διερευνώντας την θρησκευτική μειονότητα του τόπου, των δικαιωμάτων της οποίας εμείς πρώτοι είμαστε φύλακες, πια. Πάντως οι παραπάνω συχνές επισκέψεις δημιουργούν στο λαό μας ερωτηματικά.

Κύριε Πρωθυπουργέ,
Οι παραπάνω επισημάνσεις έχουν τις αιτίες και τα ελαφρυντικά τους, ενδεχομένως. Εμείς, όμως, τις γνωρίζουμε ως γεγονότα, τραγικά και δυσβάστακτα στις πλάτες του λαού μας, που κόβουν κάθε ικμάδα προόδου, ανάπτυξης και επένδυσης στον τόπο μας. Δημιουργούν φόβο, σπέρνουν πανικό στους κατοίκους και οδηγούν τους νέους εβρίτες σε εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση. Δεν θα ξαναγυρίσουν στην γενέτειρά τους πια. Το ξέρουμε και φοβόμαστε γι’ αυτό. Οπότε κανένα γεωγραφικό διαμέρισμα δυτικότερα και νότια δεν θα μπορεί να κοιμάται ήσυχα. Γι’ αυτό θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη να εγκύψετε επάνω στα προβλήματα του τόπου που αποτελεί πύλη εξόδου και εισόδου. Στους Ναούς, κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας και στο κρισιμότερο σημείο της εκφωνείται η προτροπή: «τας θύρας, τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν».
Αυτό πράττουμε οι υποσημειούμενοι δύο Αρχιερείς του Νομού, γνωρίζοντας ότι «εξ ολίγων αφορμήν παρέχοντες» θα κατανοήσετε τα υπόλοιπα. Η θητεία σας, έχει τη δυναμική να δώσει τις βάσεις και τον προσανατολισμό μιας καίριας πολιτικής, σε ένα καίριο σημείο της Πατρίδος μας, που βιώνει την οριακή του πλέον κατάσταση.

Ευχόμενοι την ευλογία του Χριστού στο σύνολο έργο σας, διατελούμε·

Μετά τιμής εξαιρετικής και ευχών εγκαρδίων,

✥Ο Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου Δαμασκηνός

✥Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος

Κοινοποίηση
1. Εξοχ. κ. Γεώργιον Παπανδρέου, τ. Πρωθυπουργόν-Πρόεδρον ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ιπποκράτους 22, Αθήνας.
2. Εξοχ. κ. Αντώνιον Σαμαράν, Πρόεδρον Νέας Δημοκρατίας, Λεωφ. Συγγρού 340, Καλλιθέαν.
3. Εξοχ. κ. Αλέκαν Παπαρήγαν, Γεν. Γραμματέαν Κ.Κ.Ε., Λεωφ. Ηρακλείου 140, Ν. Ιωνίαν.
4. Εξοχ.ν κ. Γεώργιον Καρατζαφέρην, Πρόεδρον ΛΑ.Ο.Σ., Καλλιρόης 52, Αθήνας.
5. Εξοχ. κ. Αλέξην Τσίπραν, Πρόεδρον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Βαλτετσίου 39, Αθήνας.
6. Αξιοτ. Πανελλήνιο Συμβούλιο Πολ. Κίνησης Οικολόγων Πρασίνων, Πλατ. Ελευθερίας 14, Αθήνας.
7. Εξοχ. κ. Θεοδώραν Μπακογιάννην, Πρόεδρον ΔΗ.ΣΥ., Λεωφ. Συγγρού 47, Αθήνας.
8. Εξοχ. κ. Φώτιον Κουβέλην, Πρόεδρον ΔΗΜ.ΑΡ., Αγ. Κωνσταντίνου 40, Αθήνας.
9. Εξοχ. κ. Φίλιππον Πετσάλνικον, Πρόεδρον Βουλής των Ελλήνων, Πλατ. Συντάγματος, Αθήνας.

Πῶς ὁ Θεός ἔσωσε μία κοπέλα ἀπό τήν αὐτοκτονία

Συγκλονιστικό θαῦμα μέ τόν Γέροντα Πορφύριο

Τὰ χρόνια μετὰ τὸν πόλεμο ἦταν πολὺ δύσκολα κι οἱ ἄνθρωποι ἀγωνίζονταν γιὰ νὰ ζήσουν. Ἐγώ, ὅπως σᾶς εἶπα, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἤμουν στὴν Πολυκλινική. Πολλὰ περιστατικὰ θυμᾶμαι ἀπ᾿ τὰ χρόνια ἐκεῖνα. Ἀκοῦστε ἕνα ἀπ᾿ αὐτά. Ἡ ῎Εφη ἦταν δεκαοκτὼ χρονῶν κι ἔμενε τὸ καλοκαίρι μὲ τοὺς γονεῖς της καὶ τὸν ἀδελφὸ της στὸ Μπογιάτι. Εἶχαν περιβόλι μὲ κηπευτικὰ καὶ τὰ πουλοῦσαν. Ἕνα βράδυ ἡ μητέρα τῆς ῎Εφης τὴν ἔστειλε σ’ ἕνα μαγαζάκι ἐκεῖ κοντά, ν’ ἀγοράσει πετρέλαιο γιὰ τὴ λάμπα. Σημειῶστε ὅτι δὲν εἶχαν τότε ρεῦμα. Ἐπιστρέφοντας πρὸς τὸ σπίτι, ἡ ῎Ἐφη συναντάει στὸ δρόμο ἕνα ἀγόρι, συμμαθητή της. Μιλοῦσαν γιὰ τὰ μαθήματα. Τὸ σημεῖο, ὅμως, ποὺ εἶχαν σταματήσει βρισκόταν πίσω ἀπὸ ἕνα φορτηγὸ αὐτοκίνητο. Τὴ στιγμὴ ἐκείνη πέρασε ὁ ἀδελφὸς τῆς Ἔφης καὶ τοὺς εἶδε νὰ κουβεντιάζουν. Τὸ παρεξήγησε, γιατὶ πίστεψε ὅτι πονηρὰ κουβεντιάζουν καὶ τὸ εἶπε στὴ μητέρα τους. ῾Η Ἔφη μᾶς ντροπιάζει, εἶπε, κουβεντιάζει στὸ δρόμο μ’ ἕνα ἀγόρι. ΄Όταν ἔφτασε στὸ σπίτι ἡ Ἔφη, ἡ μητέρα της τὴ μάλωσε πολὺ καὶ τὴν ἔδειρε. Τότε οἱ ἀρχὲς ἦταν πολὺ αὐστηρές. Ἡ Ἔφη πικράθηκε πολύ. Ἐπαναστάτησε γιὰ τὴν ἀδικία καὶ τὴν καχυποψία τοῦ ἀδελφοῦ της. Τὴν ἄλλη μέρα γύρισε στὸ σπίτι ὁ πατέρας, ποὺ ἔλειπε. Ἐκεῖνος τῆς φέρθηκε διαφορετικά, δηλαδὴ μὲ κατανόηση καὶ καλὸ τρόπο.

-᾿Εγώ, δὲν τὰ πιστεύω αὐτά, τῆς λέει. Ἔλα, πᾶμε νὰ ποτίσουμε τὸ περιβόλι. Ἐσὺ θὰ κάθεσαι καὶ ὅπου βλέπεις πὼς ποτίζεται μιὰ βραγιὰ θά μοῦ λὲς νὰ γυρίζω τὸ νερὸ σ’ ἄλλη βραγιά.

῎Ετσι ἔγινε. Ἡ Ἔφη, ὅμως, δὲν εἶχε κοιμηθεῖ καθόλου τὴν προηγούμενη νύχτα. Ἡ στενοχώρια καὶ ἡ ἀδικία τὴν πνίγανε. Ἀπελπίστηκε κι ἀποφάσισε νὰ θέσει τέρμα στὴ ζωή της. Τὴν ὥρα, λοιπόν, ποὺ ξεκινοῦσαν μὲ τὸν πατέρα της γιὰ τὸ περιβόλι ἔκανε...

ἕνα σχέδιο. Νὰ πάρει ἕνα γεωργικὸ φάρμακο καὶ τὸ βραδάκι, μετὰ τὸ πότισμα, κρυφὰ νὰ τὸ πιεῖ καὶ νὰ πεθάνει. Σκεφτόταν: «Νὰ δῶ τότε, θὰ μὲ ἀγαποῦν;» Πῆρε λοιπὸν τὸ φάρμακο, τὸ ἔβαλε στὴν τσέπη της καὶ περίμενε νὰ βραδιάσει γιὰ νὰ τὸ πάρει. Δὲν ἄργησε νὰ ἔλθει ἡ δύσκολη ὥρα. Ὁ πατέρας ἀμέριμνος τῆς λέει:

-Πήγαινε στὴν ἄκρη τοῦ περιβολιοῦ νὰ κλείσεις τὸ νερό.

Πῆγε γρήγορα. Ἦταν ἀθέατη. Κανεὶς δὲν ὑπῆρχε γύρω της. Ὁ πατέρας ἀρκετὰ μέτρα μακριὰ κι ἐκείνη τρέχοντας ἔβαλε τὸ χέρι στὴν τσέπη. Ἐκείνη ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ ἀκούει βήματα. Δὲν πρόλαβε νὰ κουνηθεῖ κι ἐμφανίζεται μπροστὰ της κάποιος ἄγνωστος ἱερέας. Τὴν χαιρετάει καὶ τῆς λέει:

-῎Εφη μου, ξέρεις πόσο ὡραῖος εἶναι ὁ Παράδεισος! Φῶς, χαρά, ἀγαλλίαση. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὅλος φῶς καὶ σκορπάει τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίαση σὲ ὅλους. Μᾶς περιμένει στὴν ἄλλη ζωή, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὸν παράδεισο. ῾Υπάρχει ὅμως κι ἡ κόλαση, ποὺ εἶναι ὅλο σκοτάδι, λύπη, στενοχώρια, ἀγωνία, κατάθλιψη. Ἂν πάρεις αὐτὸ ποὺ ἔχεις στὴν τσέπη σου, θὰ πᾶς στὴν κόλαση. Πέταξέ το, λοιπόν, γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὴν ὀμορφιὰ τοῦ Παραδείσου.

Ἡ Ἔφη τὰ ἔχασε στὴν ἀρχή, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο λέει στὸν ἱερέα, ἀφοῦ, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, εἶχε πετάξει τὸ φάρμακο:

-Περιμένετε νὰ φωνάξω καὶ τὸν πατέρα μου νά σᾶς δεῖ.

Τρέχει μὲς στὸ περιβόλι. Χάθηκε περνώντας τὶς ψηλὲς καλαμποκιές, γιὰ νὰ βρεῖ τὸν πατέρα της. Τὸν βρήκε καὶ τοῦ λέει:

-Πατέρα, ἔλα γρήγορα νὰ δεῖς ἕναν ἱερέα, ποὺ ἦλθε στὴν ἄκρη τοῦ περιβολιοῦ μας.

Ὅταν, ὅμως, φτάσανε στὸ σημεῖο ποὺ ἔπρεπε νὰ περιμένει ὁ ἱερέας, δὲν ὑπῆρχε κανεὶς ἐκεῖ.

Γιὰ πολὺ καιρὸ ἡ Ἔφη δὲν μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει ὅλα ὅσα τῆς συνέβησαν ἐκεῖνο τὸ βράδυ. Δὲν μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει τὴν ἐξαφάνιση τοῦ ἱερέα. Ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸν ξαναβρεῖ. Τῆς εἶχε σώσει τὴ ζωή.

᾿Εν τῷ μεταξύ, κάθε χειμώνα κατέβαιναν στὴν Ἀθήνα ὅλη ἡ οἰκογένεια. Ἡ Ἔφη πήγαινε πολλὲς φορὲς στὴ νονά της, ποὺ ἦταν πολὺ θρῆσκα, κι ἔμενε μεγάλο διάστημα κοντά της. Ἡ νονὰ της συνήθιζε νὰ δέχεται στὸ σπίτι της καὶ νὰ φιλοξενεῖ θεολόγους, ἱερεῖς, μοναχούς. Κάποια φορά, λοιπόν, ποὺ ἡ Ἔφη πῆγε στὴ νονά της, στὸ σαλόνι εἶχε μιὰ ἐπίσκεψη. Ἡ Ἔφη δὲν γνώριζε ποιὸς ἦταν. Ἡ νονὰ σὲ μιὰ στιγμὴ ἔρχεται στὴν κουζίνα καὶ λέει τῆς Ἔφης:

-῎Έφη, ἑτοίμασε γλυκὸ καὶ καφὲ καὶ φέρτα στὸ σαλόνι γιὰ τὸν ἐπισκέπτη.

῾Η Ἔφη τὰ ἑτοίμασε. Καθυστέρησε, ὅμως, λίγο καὶ τὴν ὥρα ποὺ τὰ πήγαινε, ἡ νονὰ τὴν πρόλαβε. Τῆς λέει λοιπόν:

-῎Όχι αὐτὸ τὸ δίσκο. Βάλε τὸν ἀσημένιο, γιατί ἡ ἐπίσκεψη εἶναι ἐπίσημη.

Γύρισε ἡ Ἔφη στὴν κουζίνα, ἄλλαξε τὸ δίσκο καὶ τὸν πῆγε στὸ σαλόνι. Ἀλλὰ τὶ νὰ δεῖ! Πῆγε νὰ τῆς πέσει ὁ δίσκος ἀπ᾿ τὰ χέρια. Βλέπει μπροστὰ της τὸν ἱερέα ποὺ εἶχε ἐμφανιστεῖ ἐκεῖνο τὸ δύσκολο γι᾿ αὐτὴν βράδυ στὸ περιβόλι τους.

-Εἶμαι ὁ πατὴρ Πορφύριος, τῆς λέω χαμογελώντας.

Ἔτσι γνωριστήκαμε μὲ τὴν Ἔφη κι ἀπὸ τότε ἔχουμε μεγάλη φιλία. Ἔκανε οἰκογένεια μὲ πολλὰ παιδιά. Τὴν εὐλόγησε ὁ Θεός. Βλέπετε τί τρόπους μπορεῖ νὰ μεταχειριστεῖ ὁ Θεός, ὅταν θέλει νὰ σώσει ἕναν ἄνθρωπο;

Αγωνίσου, έχε πίστη κι όλα θα πάνε καλά!

 

Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών. Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύβα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη. Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε το Θεό για τη σωτηρία του, τώρα αναλύθηκε σε δάκρυα. «Γιατί Θεέ μου», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή.
Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου. Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία. «Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε. «Είδαμε, του είπαν, το σινιάλο του καπνού απ’ την φωτιά που άναψες»!
Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι. Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού. Γιατί στ’ αλήθεια: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8, 28).
Και μην πεις στο τέλος ότι ήταν τυχαίο!

Η δύναμη του Έθνους μας

«Λαός που ξεχνά την Ιστορία του είναι καταδικασμένος να πεθάνει!», αυτήν είναι η ουσιαστικότερη απάντηση για το χάλι που μας έχει κατακυριεύσει και μας οδηγεί από το κακό στο χειρότερο. Έχει γεμίσει ο τόπος από πλήθος λόγων, οδηγιών, λύσεων. Τα περισσότερα αποτελούν φληναφήματα των επίορκων και εξουσιαστών των πραγμάτων, τα υπόλοιπα έχουν δόσεις αληθείας και πολλάκις και ειλικρινείας, όμως όλα αποδεικνύονται προχειρώδη καταπλάσματα και όχι τέλεια θεραπεία και λύση. Το υπέροχο κείμενο που ακολουθεί, του φιλολόγου κ. Γεωργίου Τέζα, μέσα από ιστορικά παραδείγματα και ντοκουμέντα μας δείχνει την ανεκτίμητη και ανίκητη, την υπερκόσμια δύναμη που ανέδειξε το Έθνος μας σε υπερδύναμη αν και πάντοτε ήταν φτωχό και μικρό. Ας ξεθάψουμε την αληθινή και αλώβητη ΠΙΣΤΗ και ΕΥΣΕΒΕΙΑ μας και οπωσδήποτε πάλι θα εξέλθουμε νικητές μέσα από τις στάχτες!

***

Εισαγωγή

Είναι πλέον κοινό βίωμα ότι η χώρα μας περνάει μια πολύ δύσκολη περίοδο. Μπορεί βέβαια να μην έχουμε να κάνουμε με έναν κυριολεκτικό πόλεμο, αλλά δεν παύει αυτή η οικονομική κρίση και η αντιμετώπισή της από τους ιθύνοντες να μας δίνει την αίσθηση μιας πολιορκίας, ενός αγώνα με αβέβαιο αποτέλεσμα. Κι ενώ στο στόμα του κάθε Έλληνα μπορεί να βρίσκεται ο Θεός, (όπως πάντα ο Έλληνας σε δύσκολες στιγμές επικαλείται τη βοήθεια του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων) παρατηρούμε το εξής: από κανένα επίσημο χείλι δεν έχει ακουστεί σε δημόσιο βήμα μια μικρή έστω αναφορά, μια ικεσία για θεία παρέμβαση. Είναι λόγω αθεΐας; Είναι λόγω αλαζονείας; Λόγω «πολιτικώς ορθής» συμπεριφοράς; Το σίγουρο πάντως είναι ότι στον σύγχρονο πολιτικό – εξουσιαστικό λόγο, ο Θεός δεν φαίνεται να έχει θέση.

Κι όμως, στη σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου, οι ηγέτες του πάντοτε έχουν επιδείξει ότι οι αγώνες για την προκοπή συνδυάζονταν με την πίστη και την ευσέβεια. Άλλοι καιροί, άλλα χρόνια, άλλες συνθήκες, όμως για τις νίκες και τις ήττες οι άνθρωποι απέδιδαν τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Για να γίνει λοιπόν πιο εμφανής η διαφορά ανάμεσα στην ευσέβεια των προγόνων μας και τη σημερινή αποστασία, ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στους δύο τελευταίους αιώνες της Ιστορίας μας.

1821

Ας αρχίσουμε από τον Αγώνα της Παλιγγενεσίας, το 1821. Οι Νεοπαγανιστές και οι άθεοι αρχαιολάτρες ισχυρίζονται ότι στην Ελληνική Επανάσταση έλαβαν μέρος και Μουσουλμάνοι. Φέρνουν ως παράδειγμα τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, και λένε «τι λέτε για χριστιανική ελληνική επανάσταση, αφού υπήρχαν Έλληνες Μουσουλμάνοι Αγωνιστές;». Ξεχνάν όμως, ότι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος βαπτίστηκε χριστιανός στα παιδικά του χρόνια, έγινε μουσουλμάνος στα 18 του, στην αυλή του Αλή Πασά όπου είχε ανατραφεί μετά το θάνατο του (χριστιανού και αγωνιστή) πατέρα του, αλλά σύντομα, με το ξέσπασμα της Επανάστασης απεκήρυξε το Ισλάμ και προσχώρησε ξανά στην Ορθοδοξία. Πολέμησε, δηλαδή, ως Χριστιανός κατά των Μουσουλμάνων Τούρκων. Ο εξισλαμισμός του στην νεαρή ηλικία των 18 προφανώς έγινε υπό καθεστώς πιέσεων και υποσχέσεων για κοινωνική άνοδο. Ωστόσο ο Ανδρούτσος ήταν συνειδητά Χριστιανός. Απόδειξη, το γράμμα που έστειλε στους Γαλαξιδιώτες στις 22 Μαρτίου 1821:

«Ηγαπημένοι μου Γαλαξιδιώτες,
Ήτανε βέβαια από το Θεό γραμμένο να αδράξωμε τα άρματα μια ημέρα, και να χυθούμε κατά πάνου στους τυράννους μας (...). Οι εκκλησίαις μας γενήκανε τζαμιά και αχούρια των Τούρκων (...). Ο Θεός μάς έδωκε χέρια, γνώσι και νού˙ ας ρωτήσωμε την καρδιά μας και ό,τι μάς απαντυχαίνει άς το βάλωμε γρήγορα σε πράξι, και ας είμεθα, αδέρφια, βέβαιοι, το πως ο Χριστός μας ο πολυαγαπημένος θα βάλη το χέρι απάνου μας. (....) ας ωφεληθούμε την περίσταση, οπού ο Θεός ακούοντας τα δίκαια παράπονά μας, μάς έστειλε δια ελόγου μας. (....) στα άρματα, αδέρφια˙ και βέβαια καλύτερο θάνατο δεν μπορεί να προτιμήση κάθε χριστιανός και Έλληνας (...)» (Εγκυκλοπαίδεια Υδρία).

Αυτή είναι μια αποστομωτική απάντηση στον κάθε αρχαιόπληκτο. Επίσης, το γράμμα του Ανδρούτσου είναι κόλαφος για τους Νεοπαγανιστές που ισχυρίζονται ότι το ήθος της Ορθοδοξίας καμμία σχέση δεν έχει με τους Αγωνιστές κι ότι αυτοί δεν βοηθήθηκαν σε τίποτε από αυτήν, ώστε να πάρουν τα άρματα. Ο «μουσουλμάνος Οδυσσέας Ανδρούτσος» γράφει πως ο Θεός έστειλε τις ευνοϊκές για κήρυξη Επανάστασης περιστάσεις˙ πως ήταν γραφτό από τον Θεό (προφανώς τον Χριστιανικό κι όχι από τον Δία) να πάρουν οι Αγωνιστές τα άρματα˙ πως ο πολυαγαπημένος Χριστός οπωσδήποτε θα βοηθήσει τους Έλληνες˙ πως οι «εκκλησίαις ΜΑΣ» βεβηλώθηκαν από τους αλλόδοξους εχθρούς Τούρκους.

Γίνεται επίσης λόγος για «μουσουλμάνους αδερφικούς φίλους» διάφορων αγωνιστών του 1821. Αυτά αληθεύουν, αλλά με την τεράστια διαφορά ότι, αναφέρονται προ της Επανάστασης˙ πριν την Επανάσταση κι ο Κολοκοτρώνης ο ίδιος αρκετές φορές διοριζόταν από τις οθωμανικές αρχές στο αξίωμα του Αρματωλού. Τι θα πει αυτό; Ότι ήταν προδότης; Μετά την Επανάσταση κανείς «μουσουλμάνος αδερφικός φίλος» κανενός Αγωνιστή δεν συμμετείχε στον αγώνα.

Ο Κολοκοτρώνης γράφει: «έβαλα λόγο ότι «Πρέπει να νηστεύσωμεν όλοι δια δοξολογίαν εκείνης της ημέρας και να δοξάζεται αιώνας αιώνων έως ου στέκει το έθνος» (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ. 157), και «Κινώντας εγώ, είχαν μίαν προθυμίαν οι Έλληνες, οπού όλοι με τας εικόνας έκαναν δεήσεις και ευχαριστήσεις. Μου ήρχετο τότε να κλαύσω...από την προθυμίαν οπού έβλεπα. Ιερείς έκαναν δέησι» (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ.146).
«Ο ναός της Θεοτόκου ήτον χαλασμένος από την πρώτη Τουρκιά, κλαδιά δένδρων τον σκέπαζαν βοήθησέ με Παναγιά να ελευθερώσουμε την Πατρίδα και να σε φτιάσω μοναστήρι και εκκλησία καθώς ήσουν πρώτα. Τον δεύτερο χρόνο της επαναστάσεως έλυσα το τάμα μου» (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ. 90).

Προβάλλεται πως ο Κολοκοτρώνης συζήτησε το ενδεχόμενο δημιουργίας ελληνο-μουσουλμανικού κράτους με σημαία έχουσα και ημισέληνο και το σταυρό. Τότε γιατί ο ίδιος άνθρωπος είπε αργότερα «όταν πήραμε τα όπλα είπαμε πρώτα υπέρ (ορθόδοξης) πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος»;

Δεν μας εξηγεί κανείς εθνικιστής αρχαιολάτρης, γιατί όλες οι σημαίες των επαναστατών του 1821 έχουν το Σταυρό.

• Του Διαφωτιστή Ρήγα Φερραίου είχε τον Σταυρό με τους άγιους Κωνσταντίνο και Ελένη και την αναγραφή "εν τούτω Νίκα". Τέτοια σημαία υψώθηκε από τον Υψηλάντη στις 26/2/1821 όταν κηρύχθηκε η Επανάσταση στη Μολδοβλαχία.
• Ο Πετρόμπεης στις 17/3/1821 ύψωσε σημαία λευκή με γαλάζιο Σταυρό.
• Ο Ανδρέας Λόντος που μπήκε στις 21/3/1821 στην Πάτρα είχε σημαία κόκκινη με μαύρο Σταυρό.
• Η σημαία που ύψωσε ο Γεώργιος Σισίνης στην Ήλιδα επίσης είχε το Σταυρό στο κέντρο.
• Η σημαία του Αθανάσιου Διάκου είχε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου.
• Ο αγωνιστής Πλαπούτας είχε σημαία με Σταυρό στη μέση και τα τέσσερα γράμματα ΙΧΝΚ στις τέσσερις γωνίες της.
• Οι Αγραφιώτες ύψωσαν σημαία λευκή με κόκκινο Σταυρό.
• Οι Βερβιτσιώτες τη σημαία του Ρήγα (τρίχρωμη με κόκκινο, μαύρο και λευκό) με γαλάζιο Σταυρό.
• Στην Κρήτη η οικογένεια των Καλλέργηδων ύψωσε σημαία με εννιά παράλληλες λευκές και γαλάζιες λωρίδες και με λευκό Σταυρό σε γαλάζιο φόντο, ενώ στο πάνω αριστερό μέρος έγραφε το "εν τούτω νίκα".
• Η πολεμική σημαία των Σπετσών ήταν γαλάζια με κόκκινο Σταυρό που καταπατά την ημισέληνο η οποία είναι γυρισμένη και κοιτά προς τα κάτω (Αυτό το σχέδιο ήταν και στη σημαία του δήμου της Κωνσταντινούπολης στα χρόνια της Ρωμανίας).
• Η σημαία των Ψαρών λευκή με κόκκινο Σταυρό.
• Η σημαία της Ύδρας κόκκινο πλαίσιο με λευκό σταυρό να πατά αναποδογυρισμένο μισοφέγγαρο.
• Η Σαμιώτικη γαλάζια με λευκό Σταυρό και τη φράση "ελευθερία ή θάνατος".
• Η της Κρήτης κόκκινη με την εικόνα του αποστόλου Τίτου.
• Η κυπριακή λευκό φόντο με γαλάζιο Σταυρό και την αναγραφή "σημεα ελληνικη πατρης κηπρου".
• Ακόμη και η σημαία της επανάστασης του 1843 για Σύνταγμα ήταν η ρωμαίικη σημαία των Παλαιολόγων: χρυσός Σταυρός σε κόκκινο πλαίσιο.

Ο Υψηλάντης, όταν κηρύσσει την επανάσταση στη Μολδοβλαχία διακηρύσσει μεταξύ άλλων τα εξής: «(..)Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν τήν Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το σημείον δι' ού πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα, και την ορθόδοξον ημών Πίστιν από την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν».

Οι οπλαρχηγοί Μάρκος Μπότσαρης και Κίτσος Τζαβέλας, κι όχι η «προπαγάνδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας» γράφουν στις 28/6/1821 στους Πάργιους: «Ο όφις επατάχθη από τον Σταυρόν (...) Η ιερά σημαία του Σταυρού κυματίζει απανταχού της Ηπειρωτικής ακτής (...). Ελευθερία! Θρησκεία! Πατρίς! Ιδού το έμβλημα ήμών. Η ειρήνη έστω μεθ' υμών αδελφοί. Ημείς λέγομεν την αλήθειαν, άλλοι δ' εισίν εκείνοι οίτινες θέλουσι να εξαπατήσωσιν υμάς».

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Στις αρχές του 20ου αιώνα αρχίζει να διεξάγεται στη Μακεδονία ένας λυσσαλέος αγώνας μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων για την μελλοντική προσάρτηση της Μακεδονίας μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ηγετική μορφή του Μακεδονικού Αγώνα αναδεικνύεται ο Παύλος Μελάς. Ποιές αρχές και αξίες καθοδηγούσαν αυτήν την ηρωική μορφή; Ποιο κίνητρο ώθησε τον νεαρό αξιωματικό να αφήσει τα σαλόνια των Αθηνών, τους πλουσίους συγγενείς του, τη γυναίκα του Ναταλία Δραγούμη και τα δύο παιδιά του, τον Μίκη και την Ζωή, για να βρεθεί στα χιόνια και τις λάσπες της Μακεδονίας πολεμώντας κατά δύο αντιπάλων; Από τα κείμενα και τη σύντομη ζωή του αντλούμε διδάγματα και πρότυπα, απολύτως απαραίτητα στη σημερινή υλιστική και αντιηρωική εποχή μας.

Α) Ο Παύλος πίστευε στον Θεό και βίωνε την ελληνορθόδοξη παράδοση. Κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στις 6 Απριλίου γράφει από το μέτωπο στη γυναίκα του Ναταλία (Νάτα): «Αλλ’ είμαι βέβαιος ότι με την θέλησιν του Θεού θα παν όλα καλά. Ειπέ εις την μητέρα μου ότι μετέλαβα και ότι η συνείδησίς μου είναι ήσυχη. Τι τα θέλεις; Η θρησκεία μας δίδει πολλήν παρηγορίαν και θάρρος. Άλλως τε χάρις εις αυτήν ελυτρώθη και θα λυτρωθή καθ’ ολοκληρίαν ο τόπος μας»(1)

Κάι στις 28.8.1904, ενάμισυ μήνα προ του ηρωικού θανάτου του γράφει πάλι στη γυναίκα του από το Μακροβούνι των Γρεβενών. «… Ακούσαμε τον εσπερινόν πρώτα και κατόπιν μας μετέλαβεν ο γέρων χωρικός ιερεύς της μονής. Ουδέποτε με τόσην κατάνυξιν μετέλαβα. Ο νους μου διαρκώς εστρέφετο προς Εκείνον ο οποίος χάριν ημών και της θείας θρησκείας Του υπέστη το μαρτύριον. Το μέγεθος της θυσίας Του, το μέγεθς της αποστολής Του μ’ έκαμναν να αισθάνωμαι πόσον μικροί και πόσον μακράν Αυτού ευρισκόμεθα, αλλά και συγχρόνως μ’ ενεθάρρυναν. Πάντοτε Τον ελατρευσα δια την θρησκείαν Του και Τον εθαύμασα δια την θυσίαν Του. Ελπίζω να μας βοηθήση. Αισθάνομαι τώρα ισχυρός, γενναίος και καλύτερος. Έτοιμος δια να κάμω τα πάντα». (2)


ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ

Δυο χρόνια μετά το τέλος του Μακεδονικού Αγώνα, οι πρώην εχθροί Έλληνες και Βούλγαροι, μαζί με Σέρβους και Μαυροβούνιους θα ξεσηκωθούν για να διώξουν τους Οθωμανούς από τα ευρωπαϊκά εδάφη κι αφού το καταφέρουν θα ξαναχτυπηθούν μεταξύ τους για τη διανομή των εδαφών που απελευθερώθηκαν. Είναι οι δυο Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912-13, που λήγουν με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου.

Ο πρωθυπουργός Βενιζέλος πήγε στο Χατζή Μπεϊλίκ (σημερινή Βυρώνεια Σερρών), έδρα του ελληνικού στρατηγείου, όπου προσδιόρισε μαζί με τον διάδοχο και αρχιστράτηγο του ελληνικού στρατού Κωνσταντίνο τις εδαφικές αξιώσεις της Ελλάδας στη συνδιάσκεψη της ειρήνης που θα ακολουθούσε. Κατόπιν ανεχώρησε για το Βουκουρέστι, όπου συνήλθε η συνδιάσκεψη. Στις 28 Ιουνίου 1913 υπογράφτηκε συνθήκη ειρήνης από την Ελλάδα, το Μαυροβούνιο, τη Σερβία και τη Ρουμανία αφενός και από τη Βουλγαρία αφετέρου. Οι αξιώσεις της Ελλάδας έγιναν όλες δεκτές. Ο Βενιζέλος γνωστοποίησε αυθημερόν με τηλεγράφημα στον βασιλιά την υπογραφή της συνθήκης.

Η απάντηση του Κωνσταντίνου ήταν η εξής: "Ευχαριστώ υμάς επί τη αναγγελία της υπογραφής της ειρήνης. Ο Θεός πλουσιοπαρόχως ηυλόγησε τας προσπαθείας ημών. Εν ονόματι του έθνους και εμού εκφράζω υμίν τας βασιλικάς μου ευχαριστίας. Νέα και ένδοξος εποχή διανοίγεται ενώπιον ημών. Εις πίστωσιν δε της ευγνωμοσύνης και της προς υμάς υπολήψεώς μου απονέμω υμίν τον Μεγαλόσταυρον του βασιλικού μου Τάγματος του Σωτήρος. Η πατρίς σάς είναι ευγνώμων".

B' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ

Διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά προς τον ελληνικό λαό (28-10-1940)

Έλληνες,

τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τα ιεράς μας παραδόσεις.

Διάγγελμα του Βασιλιά Γεωργίου Β΄ προς τον ελληνικό λαό (28-10-1940)
Προς τον ελληνικόν λαόν,

Ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως ανήγγειλε προ ολίγου υπό ποίους όρους ηναγκάσθημεν να κατέλθωμεν εις πόλεμον κατά της Ιταλίας, επιβουλευθείσης την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος.
Κατά την μεγάλην αυτήν στιγμήν είμαι βέβαιος, ότι κάθε Έλλην και κάθε Ελληνίς θα επιτελέση το καθήκον μέχρι τέλους και θα φανή αντάξιος της ενδόξου ημών ιστορίας.

Με πίστιν εις τον Θεόν και εις τα Πεπρωμένα της φυλής, το Έθνος σύσσωμον και πειθαρχούν ως εις άνθρωπος θα αγωνισθή υπέρ βωμών και εστιών μέχρι της τελικής νίκης.
Εν τοις ανακτόροις των Αθηνών τη 28η Οκτωβρίου 1940

Γεώργιος Β΄

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:

«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […]είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.

Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπερμάχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε» .

Ένα θαύμα έζησαν και οι στρατιώτες του 51ου τάγματος στην κορυφογραμμή Ροντένη.
Από τις 22 Ιανουαρίου και κάθε βράδυ στις εννέα και είκοσι ακριβώς, το βαρύ πυροβολικό των αντιπάλων άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος. Ο εκνευρισμός και οι απώλειες ήταν πολλές. Οι τολμηροί ανιχνευτές δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα εχθρικά πυροβόλα, προφανώς γιατί κάθε βράδυ οι αντίπαλοι τα μετακινούσαν. Η κατάσταση ήταν πιεστική. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακουστήκανε πάλι τα εχθρικά κανόνια.

«Παναγιά μου, βοήθησέ μας, σώσε μας», φώναξε εντελώς αυθόρμητα ο ταγματάρχης Πετράκης. Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο και σιγά-σιγά δημιουργήθηκε κάτι σαν φωτοστέφανο και εμφανίστηκε η μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σε ένα φαράγγι. Όλοι στο τάγμα μόλις είδαν το θαύμα, ρίγησαν.
«Θαύμα!»,φώναξαν και έκαναν το σταυρό τους. Αμέσως στάλθηκε μήνυμα στην ελληνική πυροβολαρχία, τα ελληνικά κανόνια βρόντηξαν και λίγο μετά τα αντίπαλα σίγησαν. Οι οβίδες των Ελλήνων είχαν πετύχει τον απόλυτο στόχο .

«Η πίστη κατά την διάρκεια του πολέμου, το σίγουρο είναι ότι βοηθάει τον δοκιμαζόμενο στρατιώτη. Και η εικόνα της προστάτιδας του φέρνει ελπίδα και αισιοδοξία. … οι Αρτινοί στο μέτωπο μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς δεν φοβόνταν ούτε όλμους, ούτε τις εχθρικές σφαίρες…» .

Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ζωγράφισε πάνω στο καπάκι ενός κιβωτίου ρέγγας τη Παναγία της Νίκης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή.

«Σε έξαλλη θρησκευτική έκσταση απαιτούσαν (ενν. οι έλληνες στρατιώτες από την Άρτα) η θαυματουργή εικόνα να μείνει ένα βράδυ τουλάχιστον στην κατασκήνωση τους. Άκουγες φωνές από παντού. Όλοι οι στρατιώτες φωνάζανε: «Η Παρθένα, η Παρθένα. Να την αφήσετε μια βραδιά». Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός […] πέσαμε μπρούμυτα σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο. «Βρε συνάδελφε», μου είπε ένας, «βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι»;» .

Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι οι ταυτότητες των στρατιωτών έφεραν, δίπλα ακριβώς από τα στοιχεία τους, μια εικόνα της Παναγίας. Και λίγο πριν απo την επίθεση έκαναν το σταυρό τους, αναφωνούσαν τρεις φορές «Παναγία μου!» και ύστερα ξεκινούσαν.

Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αναγνωρίστηκε η σπουδαιότητα των θαυματουργών επεμβάσεων της Παναγίας. Για το λόγο αυτό η γιορτή της Αγίας Σκέπης, που είχε καθιερωθεί από το 626, όταν με τη θαυματουργή της επέμβαση έσωσε την Κωνσταντινούπολη από τους Αβάρους, να γιορτάζεται προς τιμήν της Παναγίας την 1η Οκτωβρίου, μεταφέρθηκε από το 1952 στις 28 Οκτωβρίου για να ενθυμούνται όλοι τη θαυματουργή βοήθειά της στη δυσκολότερη, ίσως, περίοδο του ελληνικού έθνους.

Επίλογος

Μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε όλοι από τα προηγούμενα την σημαντική θέση που είχε η πίστη και η ευσέβεια στη ζωή των Ελλήνων εδώ και 200 χρόνια. σε όλες τις δύσκολες στιγμές που πέρασε αυτό το έθνος, ηγέτες και απλοί άνθρωποι πρόβαλλαν την πίστη τους στον Χριστό και βάσιζαν πάνω του τις ελπίδες τους. Πόσο μεγάλη διαφορά με το σήμερα. Σήμερα που το έθνος μας περνάει μια άλλη μεγάλη δοκιμασία, έναν άλλο πόλεμο, οικονομικό και πολιτισμικό αυτή τη φορά, προτίστως όμως πνευματικό και ηθικό, δεν έχει ακουστεί ούτε ένας από τους σημερινούς ηγέτες να κάνει μια αναφορά , μια επίκληση στη βοήθεια του Θεού. Οι μικροί άνθρωποι θέλουν να επωμιστούν όλο το βάρος της ευθύνης και υπεροπτικά υπόσχονται για άλλη μια φορά ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα. Δίχως Θεό.

Ντρέπονται να κάνουν το σταυρό τους. πολλοί βέβαια είναι δηλωμένοι άθεοι, αλλά με αυτούς δεν έχουμε να κάνουμε. Οι χριστιανοί στο όνομα πρέπει να γίνουν και χριστιανοί στην πράξη. Κρατώντας ζωντανά στη σκέψη και την καρδιά τους τα δυο αυτά που έφτασαν την Ελλάδα να είναι ακόμα ζωντανή, την πίστη δηλαδή και την πατρίδα, είναι χρέος τους να τα βροντοφωνάζουν και να δίνουν έτσι και το παράδειγμα στους υπόλοιπους.

Τέζας Γεώργιος
Φιλόλογος

Μητροπολίτης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ: 17 χρόνια μετὰ τὸν θάνατό του

Δεῖτε τὸ σπάνιο και συγκλονιστικό βίντεο ποὺ προβάλλεται γιὰ πρώτη φορά. Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Σεβαστιανὸς βρίκεται τό 1991 μέσα στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ σιγοψάλλει τὸ «Τῆ ὑπερμάχω» ἐνῶ εὔχεται νὰ γίνει ὁ τόπος ἐκεῖνος Ἑλληνικὸς (Σήμ. Δυναμῶστε τὰ ἠχεῖα σας)

Γράφει ὁ Χρύσανθος Σιχλιμοίρης, Ὀδοντίατρος

Ὑπάρχουν πράγματι στιγμὲς ποὺ ἡ γραφίδα ἀποδεικνύεται ἀδύναμη νὰ ἀποτυπώσει πιστὰ στὸ χαρτὶ ὅλες τὶς πτυχὲς μίας πολύπλευρης, χαρισματικῆς προσωπικότητας καὶ νὰ ἑρμηνεύσει ἀποτελεσματικὰ τὸ χαρακτήρα καὶ τὸ ὕψος τῆς μεγαλωσύνης της. Καὶ τοῦτο διότι τὸ μεγαλεῖο μίας ἁγιασμένης μορφῆς δὲν ὑπόκειται στοὺς συνήθεις κανόνες τῆς ψυχρῆς λογικῆς καὶ συνεπῶς, δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ἀντικείμενο μίας κοινῆς ἁπλοϊκῆς ἑρμηνείας.

Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Δρυινουπόλεως Πωγωνιανὴς καὶ Κονίτσης κυρὸς Σεβαστιανὸς ὑπῆρξε μία τέτοια, ὄντως μεγάλη καὶ ἐξαγιασμένη, φυσιογνωμία ποὺ μὲ τὴν ὅλη βιοτὴ καὶ τὸ ἐν γένει παράδειγμά της ἀπέδειξε πὼς εἶχε πρὸ πολλοῦ ξεπεράσει τὰ ὅρια τοῦ φθαρτοῦ κόσμου μας καὶ εἶχε σπάσει τοὺς περιορισμοὺς τῆς ἐγωιστικῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.

Ὁ Μητροπολίτης Σεβαστιανὸς δὲν διακρίθηκε μόνο ἐπειδὴ...
πέτυχε νὰ εἶναι συνεπὴς στὴν ἄσκηση τῶν ποιμαντορικῶν του καθηκόντων, οὔτε ἐπειδὴ φρόντιζε νὰ ἐκπληρώνει πάντοτε στὸ ἀκέραιο τὶς ὑποχρεώσεις τοῦ ἀπέναντι στὸ εὐλαβὲς ποίμνιό του (Γηροκομεῖο, Οἰκοτροφεῖα Ἀρρένων-Θηλέων, Πνευματικὴ Στέγη). Εἶναι ἀλήθεια ὅτι δὲν καταπιάστηκε μονομερῶς μὲ τὴν ὑλικοτεχνικὴ ἀνάπτυξη τῆς φτωχῆς του ἐπαρχίας, οὔτε ἀσχολήθηκε μονάχα μὲ τὸν πνευματικὸ καταρτισμὸ τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν τῆς μητροπόλεώς του. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἔκανε νὰ ξεχωρίζει καὶ νὰ διακριθεῖ ἤτανε ὅτι κατόρθωσε νὰ ἀναπτερώσει, σὲ δύσκολους καιρούς, σὰν ἄλλος Μωυσῆς, τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ, τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ ὁποῖος βρῆκε στὸ πρόσωπο τοῦ ἡρωικοῦ Δεσπότη τὸ θαρραλέο ἀγωνιστὴ γιὰ τὴ Λευτεριά του.

Ἀποτελεῖ πλέον κοινὴ διαπίστωση ὅτι ὁ σύγχρονος ἀγώνας γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὴν ἀκίβδηλη μορφὴ τοῦ πυρφόρου Σεβαστιανοῦ. Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἕνα πέπλο παγερῆς ἀδιαφορίας - ἀρκετὲς φορὲς σκόπιμης - κάλυπτε τὸ δράμα καὶ τὸ κλάμα τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀδελφῶν ποὺ στέναζαν κάτω ἀπὸ τὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς τῆς "σοσιαλιστικῆς" Ἀλβανίας, μόνο ἡ στεντόρεια καὶ ἀσυμβίβαστη φωνὴ τοῦ ἀοιδίμου Σεβαστιανοῦ, προσπαθοῦσε νὰ ταράξει τὰ λιμνάζοντα ὕδατα τῆς προκλητικῆς νωθρότητας καὶ νὰ σπάσει τὸ φράγμα τῆς ἔνοχης σιωπῆς, τῆς σιωπῆς ποὺ πατρονάριζαν ἔξυπνα οἱ φίλοι του "σοσιαλιστικοῦ μοντέλου" τῆς γείτονος.

Μὲ τὴν συναίνεση τῶν κατὰ τόπους Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν καὶ μὲ τὴν φροντίδα ἐπιτοπίων συλλόγων, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν οὐσιαστικὴ συμπαράσταση τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α. καὶ τοῦ ΠΑ.ΣΥ.Β.Α., εἶχε ἐπισκεφτεῖ πολλὲς πόλεις τῆς Πατρίδας μᾶς καταστώντας κοινωνὸ τοῦ δράματος, τὸν Ἑλληνικὸ λαό. Πέταξε καὶ στὴν ἀλλοδαπὴ (Στρασβοῦργο, Κογκρέσσο Ἀμερικῆς, Λονδίνο, Βρυξέλλες κ.α.) γιὰ νὰ ἀποβραχυκυκλώσει τοὺς Διεθνεῖς Ὀργανισμοὺς καὶ τὸν ἀπόδημο ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία καὶ λησμονιὰ ἑνὸς κομματιοῦ τῆς Ἑλλάδας ποὺ ὑπέφερε τὰ πάνδεινα μέσα στὴν καρδιὰ τῆς Εὐρώπης.

Δυστυχῶς συχνὰ δέχθηκε κακόβουλες ἐπιθέσεις καὶ ἔγινε ἀντικείμενο κακόπιστης κριτικῆς, ὄχι μόνο ἀπὸ πολιτικοὺς ποὺ τοῦ ἀπέδιδαν πολιτικὲς σκοπιμότητες καὶ κομματικὲς φιλοδοξίες ἀλλὰ καὶ ἀπὸ θρησκευόμενους ἀνθρώπους ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ ἀκουλουθήσουν τὸν ἐπώδυνο ἀνήφορο τοῦ ἀγώνα μήπως χαρακτηριστοῦν ὅπως καὶ ὁ Σεβαστιανός, «ἀκραῖοι», «φασίστες» , «ἐθνικιστὲς» κλπ .Ὄχι μόνο ἀπεῖχαν, ἀλλὰ καὶ λοιδωροῦσαν τὶς ἐκδηλώσεις του γιὰ τὴ Βόρειο Ἤπειρο, τὰ ἐθνικὰ μνημόσυνα στὸ Γράμμο καὶ στὴ Μάχη τῆς Κόνιτσας , δῆθεν ὅτι «ἡ ἐκκλησία κοιτᾶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸν ἁγιασμό της» καὶ δὲν πρέπει νὰ μιλᾶ γιὰ τὴν πατρίδα καὶ γιὰ Ἕλληνες σκλαβωμένους… Εὐτυχῶς ὅμως ποὺ τὰ λόγια του γέροντος Ἐφραὶμ τοῦ Κατουνιακιώτου, ἀνεύπαυσαν τὸν λογισμὸ τοῦ Δεσπότη ὅταν ρωτήθηκε γι' αὐτὸ τὸ θέμα στὴ Σκήτη. Ὁ ἀσκητὴς τὸν ἀγκαλίασε λέγοντάς του νὰ συνεχίσει νὰ «φωνάζει» καὶ τοῦ εὐχήθηκε μαζὶ μὲ τὴ μαρτυρία τοῦ ἀγώνα, νὰ δώσει καὶ τὸ αἷμα του γιὰ τὴ Βόρειο Ἤπειρο, «ζηλεύοντας» αὐτὴ τὴ μεγάλη τιμή ……

Ὅλα βέβαια γκρεμίστηκαν σὰν χάρτινοι πύργοι ὅταν στὴν διαθήκη τοῦ ἀποτυπώθηκε ἡ μεγάλη καρδιὰ τοῦ Σεβαστιανοῦ, συγχωρώντας αὐτοὺς ποὺ τόσο τὸν εἶχαν λυπήσει, φθάνοντας μέχρι τοῦ σημείου νὰ μεθοδεύσουν καὶ τὴν φυσικὴ ἐξόντωσή του. Ἀκόμη καὶ αὐτοὶ οἱ λίγοι σήμερα, θὰ ἔχουν ἀλλάξει γνώμη γιὰ τὸ μεγαλεῖο του ἀοιδίμου Ἱεράρχου, γιὰ τὸ πόσο δίκαιο εἶχε ποὺ «φώναζε» πάνω στὸ Ἐθνικό μας Θέμα τῆς Βορείου Ἠπείρου, διαβλέποντας μὲ τὸ φωτισμένο τοῦ μάτι, τοὺς μεγαλοϊδεατισμοὺς τῆς γείτονος (Μεγάλη Ἀλβανία, UCK, Τσαμουριὰ κλπ), κρούοντας τῶν κώδωνα τοῦ κινδύνου στοὺς ἁρμοδίους. Τότε πολλοὶ τὸν λοιδοροῦσαν, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ συλλάβουν αὐτὸ ποὺ ἀπὸ τότε προέβλεπε ὁ Σεβαστιανός, τὴν σκόπιμη ἀντὶ-προβολὴ τῆς Τσαμουριᾶς ἀπὸ τὴν Ἀλβανία, σὲ ἀντιπερισπασμὸ τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ζητήματος.

Πέθανε πάμφτωχος, ὁ τόσο πλούσιος στὰ πνευματικὰ καὶ στὰ ἐθνικά, στερούμενος καὶ τὶς στοιχειώδεις ἀνέσεις – ὅπως π.χ. τὸ καλοριφὲρ -, σκορπώντας ὅμως ἀφειδῶς στοὺς ρακένδυτους καὶ πειναλέους φυγάδες, χωρὶς διάκριση ἂν ἦταν Ἕλληνες ἢ Ἀλβανοί, χριστιανοὶ ἢ μουσουλμάνοι. Πέρασαν ἔτσι ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ τεράστια ποσὰ ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν ἀποσταλεῖσα πρὸς τὸν τότε Νομάρχη κατόπιν αἰτήσεως , σχετικὴ κατάσταση ἐξόδων πρὸς τοὺς φυγάδες, αὐτὰ ξεπερνοῦσαν τὸ ἕνα δισεκατομμύριο δραχμές.

Τὸ βαρὺ πένθος τῶν χιλιάδων κόσμου ποὺ ἔφθασε στὴν ἀκριτικὴ Κόνιτσα- κι' ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ ἀκόμη - τὴν ἡμέρα τῆς κηδείας του, ἐπεκύρωσε μὲ τὸν πλέον πανηγυρικὸ τρόπο τὴν ἁγνότητα τῶν προθέσεών του γιὰ τὸ ἐθνικὸ ζήτημα τῆς Βορείου Ἠπείρου, τοῦ ζητήματος ποὺ ἐκκρεμεῖ ἀκόμη καὶ ποὺ ὁ ἀσυμβίβαστος Δεσπότης τὸ 1992 - αὐτός, καὶ ὄχι ἡ Κυβέρνηση ὅπως ὄφειλε - ἔθεσε μὲ τηλεγραφήματα ἐνώπιον τῶν 4 Ὑπουργῶν τῶν Μεγάλων Δυνάμεων.

Τὴν βεβαιότητά του γιὰ τῆς ἀλήθειας τὴν ὁριστικὴ καὶ αμετάκλητη Νίκη, τὴν εἶχε κάμει σύνθημά του στὶς ἑκατοντάδες ὁμιλίες, σύνθημα ποὺ θὰ δονεῖ τὶς καρδιὲς ὅλων ἐκείνων ποὺ τὸν γώρισαν καὶ στάθηκαν δίπλα του, ἰδιαίτερα τῶν Βορειοηπειρωτῶν , ποὺ τόσο τὸν ἀγάπησαν ἐξαιτίας τῆς δικῆς του ἀγάπης:

"ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ! ΚΑΙ Η ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΑΝΕΣΤΗ" .

Υ.Γ. Συνοδεύω αὐτὸ τὸ μικρὸ σημείωμα στὴ μεγάλη μορφὴ τοῦ Δεσπότη μας, μὲ ἕνα ἀπόσπασμα (VIDEO) - προβάλλεται γιὰ πρώτη φορὰ - ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Σεβαστιανοῦ στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ στὴν Πόλη τῶν Πόλεων, τὴν Βασιλεύουσα μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου τὸν Νοέμβριο τοῦ 1991, ὅπου σιγοψάλλει τὸ «Τὴ Ὑπερμάχω» καὶ εὔχεται μὲ πόνο, νὰ δώσει ὁ Θεὸς νὰ γίνουν τὰ μάρμαρα αὐτὰ ΕΛΛΗΝΙΚΑ……

Νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του καὶ νὰ νὰ τὸν μιμηθοῦμε στὴν ἀγάπη του γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα ΣΥΝΕΧΊΖΟΝΤΑΣ τοὺς ἀγῶνες του…..

Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Γέροντας Σωφρόνιος

Αν ο εβραϊκός λαός, παρά τα θαύματα που πραγματοποίησε ο Μωυσής, αποδείχθηκε ανίκανος να υψωθεί στη θέα του Θεού, η προετοιμασία για τον Χριστό απαιτούσε πολύ περισσότερα. Γιατί, πώς να δεχθούν την ιδέα ότι αυτός ο ακατάληπτος, απόλυτος Θεός μπορεί να εμφανισθεί [//45] με μορφή[1] ανθρώπου, πώς να προσλάβουν αυτή τη μορφή του είναι; Για μας, όταν γεννηθήκαμε, η αγάπη προς τον Χριστό ριζώθηκε, όπως θα λέγαμε, κατά παράδοση· από τις καρδιές της μητέρας και του πατέρα, των πάππων και των προππάπων έφθασε στη δική μας καρδιά, και στην παιδική ηλικία ήταν αυταπόδεκτη. Όλα ήταν απλά και καθαρά: Αυτός είναι ο Θεός. Αλλά κατά τις τελευταίες δεκαετίες εκδηλώθηκαν ιδιαίτερα έντονα αρνητικές συνέπειες των αναζητήσεων του ανθρώπου στον χώρο της Χριστολογίας: «Μπορούμε να λέμε πολλά σημαντικά πράγματα για τον θαυμαστό αυτό άνθρωπο, αλλά ωστόσο, το να σκεφτούμε ότι αυτός είναι Θεός είναι εντελώς ανόητο!». Πώς ο αχανής αυτός κόσμος θα μπορούσε να δημιουργηθεί από άνθρωπο, ακόμη και αν ήταν τόσο θαυμαστός, όσο ήταν ο Χριστός;

Για μένα η τοποθέτηση αυτή δεν παρουσίαζε τόση δυσκολία. Διότι από τα νεανικά μου χρόνια είχα την έφεση να γνωρίσω τον Δημιουργό μου, την Αρχή εκείνη στην οποία οφείλεται η ύπαρξή μου. Αν αγνοώ αυτή την Αρχή, αυτή την Πηγή της ζωής μου, πάσχω πάρα πολύ· πάσχω όχι μόνο από την ανεπάρκεια αυτή της γνώσεως, αλλά και γενικά από όλες τις παρατηρήσεις επάνω στην ανθρώπινη ζωή. Βλέπω τον εαυτό μου βυθισμένο κατά κάποιον τρόπο στον κατακλυσμό των παθημάτων ολόκληρης της ανθρωπότητος· τότε για μένα είναι φανερό ότι Αυτός που δημιούργησε τον κόσμο είναι Θεός και οφείλει να φανερωθεί. Και πώς θα μπορούσε Αυτός να μας μιλήσει, αν δεν ελάμβανε τη μορφή μας; Και αυτό ακριβώς έγινε. Μας μίλησε στη γλώσσα μας, έζησε μαζί μας, στις συνθήκες της γης μας. Γεννήθηκε σαν τον τελευταίο φτωχό. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι Αυτός ήταν πιο πλούσιος από οποιονδήποτε [//46] άλλο. Δεν κατείχε καμία εξουσία στον κόσμο αυτό. Και σε αυτή, θα έλεγε κανείς, τη φρικτή θέση φανέρωσε την αληθινή Μορφή και του Αιώνιου Επουράνιου Πατρός και του τέλειου Ανθρώπου.

Όταν έτσι δέχεσαι τον Χριστό, τότε πολλοί λόγοι του Ευαγγελίου γίνονται ζωντανοί και εξαιρετικά εντυπωσιακοί. Για παράδειγμα, όταν διαβάζω τους λόγους: «Η γυνή όταν τίκτη λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής· όταν δε γεννήση το παιδίον, ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως δια την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον»[2]. Αν μελετήσουμε τη λογοτεχνία, όσο είναι δυνατό, σε όλη την ιστορία του κόσμου, θα δούμε ότι κανείς ποτέ δεν είπε τέτοια λόγια, λόγια απλά αλλά εξαιρετικά μεγαλειώδη. Μου έγινε ξεκάθαρο πως έτσι μπορούσε να μιλάει μόνο Εκείνος που δημιούργησε αυτό τον κόσμο. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίσθηκε ο άνθρωπος, η υψηλότερη μορφή κτίσματος ήταν ενδιαφέροντα και εξελιγμένα ζώα, των οποίων ωστόσο η φθαρτότητα απείχε από εκείνο που προέβλεπε και ήθελε να δημιουργήσει ο Θεός, δηλαδή την αθανασία του κτίσματος. Η αθανασία προκύπτει από τη μετοχή του κτιστού στη ζωή της Θεότητος[3].

απόσμασμα απο το βιβλίο "Γράμματα απο την Ρωσσία"