Την πατρίδα και το μέλλον της δεν θα τo κρίνει καμία συμφωνία

Εδώ και μέρες παρακολουθούμε παρέλαση ποικιλόχρωμων απόψεων και παραινέσεων προς τον Αντώνη Σαμαρά. Οι περισσότεροι τον καλούν να «κάνει το χρέος του», μην υπογράφοντας καμία δανειακή σύμβαση και κανένα μέτρο. Επειδή η συζήτηση πάει σε «υπερήφανους που δεν υπογράφουν» και σε «ατιμασμένους «δηλωσίες», θα μου επιτρέψετε να εκφέρω μια κάπως αιρετική άποψη.

Την πατρίδα και το μέλλον της, δεν θα την κρίνει καμία συμφωνία για οποιαδήποτε δανειακή σύμβαση. Ο Ελληνισμός δεν θα εξαφανιστεί αν βαθύνει κι άλλο η ύφεση. Αν η επιβίωση ενός έθνους εξαρτιόταν από το μέγεθος του δημοσίου χρέους και των ελλειμμάτων του, θα είχαμε πολλές φορές στα σχεδόν διακόσια χρόνια της σύγχρονης ιστορίας μας, παραδώσει το (αθάνατο) πνεύμα.

Το ελληνικό κράτος θα δυσκολευτεί περισσότερο, θα του πάρει ενδεχομένως περισσότερο καιρό να βγει από την κρίση, αλλά κάποια στιγμή θα βγει. Οι περίφημοι «οικονομικοί κύκλοι» δεν έχουν ποτέ διαψευσθεί.

Και το ζήτημα είναι τότε τι είδους κοινωνία θα είναι η ελληνική:

1.       Μεξικάνικου τύπου με καρτέλ, συμμορίες και μια τρομερή ανισότητα πλούτου;

2.      Μια εξέλιξη της μεταπολιτευτικής κοινωνίας, με «διαπλοκή», πελατειακό κράτος, ανισότητες ευκαιριών και όλες τις υπόλοιπες «ομορφιές»;

3.      Μία κοινωνία φτωχή, μια οικονομία με ελάχιστες προοπτικές, μια χώρα αποστολής μεταναστών, κυρίως στην Ευρώπη;

4.      Ή ένα κράτος δικαίου, με ισορροπημένα δημοσιονομικά, σύγχρονο κράτος, ισχυρή άμυνα, ευκαιρίες για επενδύσεις, ασφάλεια για τους ασθενέστερους.

“Σύγχρονο κράτος” δεν σημαίνει λιγότερο ή περισσότερο, σημαίνει αποτελεσματικό. “Ισχυρή άμυνα” δεν σημαίνει πανάκριβα εξοπλιστικά. “Κράτος δικαίου” δεν σημαίνει η τάδε διάταξη του Συντάγματος.

Στο δια ταύτα: Η μεσσιανική αντίληψη για ένα ηγέτη πέρα από προβληματική, γίνεται και παιδαριώδης όταν θεωρεί ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε λίγες ημέρες, με «δύο κινήσεις». Θα πάρει καιρό να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Και θα το κάνουμε μόνοι μας, χωρίς καμία απειλή από καμία τρόικα, χωρίς θηλιές στο λαιμό, χωρίς πιστόλια στον κρόταφο, χωρίς τους «υποταγμένους βολεμένους» και τους «σαμαρικότερους του Σαμαρά». Επίσης, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον δεσμεύσει. Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια ελιγμών και επιλογών για όποιον πραγματικά θέλει να εφαρμόσει μία διαφορετική από τη μνημονιακή πολιτική και λογική.

Στο δια ταύτα: Ένα «λεβέντικο» και «φουστανελάτο» “όχι” μπορεί να είναι δημοφιλές, αλλά μάλλον θα  είναι (αυτό)καταστροφικό. Θα είναι μια «ηρωική απόδραση» και μόνο.

Ένα «ναι» λόγω της πολύ δύσκολης συγκυρίας, των εγκληματικών λαθών και παραλείψεων της Κυβέρνησης  Παπανδρέου, θα ήταν πολύ λίγο. Η εποχή του σκυψίματος στις «αυθεντίες» της τρόικα πέρασε ανεπιστρεπτί.

Ο δύσκολος δρόμος είναι αυτός της διαπραγμάτευσης, της ρεαλιστικής προσέγγισης της κατάστασης και των σοβαρών επιχειρημάτων. Είναι η πρώτη φορά που οι δανειστές βρίσκουν απέναντι τους έναν πολιτικό με διάθεση να διαπραγματευθεί σκληρά, βρισκόμενος σε μειονεκτική θέση, αλλά έχοντας στη φαρέτρα του λογικά επιχειρήματα.

Ο Σαμαράς λοιπόν διαπραγματεύεται. Με τη χώρα σε δεινή κατάσταση. Στη θέση που ο ίδιος προέβλεψε ότι θα φθάσει. Δεν βάζει  στον «τόκο» την επιτυχημένη του ανάλυση, κλείνει τα αυτιά στις «σειρήνες»  των εύκολων εντυπώσεων, κοιτάει το άμεσο μέλλον, με μόνο στόχο τη μείωση των επιπτώσεων της κρίσης.

Διαπραγματεύεται για να κερδίσει ότι μπορεί περισσότερο. Για να βγει η ελληνική οικονομία μια ώρα αρχύτερα από την ύφεση, για να αναταχθεί η ελληνική κοινωνία, για να ανασάνουν οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.

Ο άνθρωπος που έχει κατηγορηθεί από τους προσκυνημένους για λαϊκισμό, πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα αλλά και σε μερίδα οπαδών του. Και σκοπεύει να πάρει παραπάνω από αυτά που προβλέπει για την περίσταση η «ισορροπία Nash».

Όσα για αυτά που θα πουν και θα γράψουν διάφοροι, πολύ μικρή σημασία έχουν:

 «Για αυτούς  ο καπνός της θυσίας  και για μας της φήμης ο καπνός»…

Μικρός Οδυσσέας

πηγή

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς).

Η αμαρτία, κατά πρώτον λόγον, είναι νοητική, διανοητική, νοερά,

 λογική δύναμις, δηλαδή δύναμις της νοήσεως, της διανοίας, του νου

 και της λογικής, πλημμυρίζουσα ως λεπτοτάτη «ύλη» την λογικήν και

 την συνείδησιν του ανθρώπου, τον νουν, την ψυχή και την διάνοιάν

 του. Αυτή εργάζεται δια της λογικής και της συνειδήσεως του ανθρώπου

 ως συστατική ενέργεια της λογικής και της συνειδήσεως, ούτως ώστε 

οι άνθρωποι να θεωρούν όλας τας απάτας και ψευδοαπάτας της λογικής

 και της συνειδήσεώς των ως τι το ολοτελώς ιδικόν των, ως κάτι το

 ανθρώπινον και φυσικόν. Και δεν αισθάνονται εν τη αυταπάτη των και

 δεν κατανοούν εν τη μωρία των, ότι εδώ πρόκειται περί της πανουργίας

 του διαβόλου, δια της οποίας αυτός απαλλοτριώνει και κρημνίζει τον

 νουν του ανθρώπου, την λογικήν και την συνείδησίν του, εις την αλογίαν

 του θανάτου και εις το σκότος από το οποίον δεν ημπορούν να ίδουν τον

 Θεόν ούτε τα του Θεού. Δια τούτο, ακριβώς, και Τον αρνούνται συχνά,

 Τον βλασφημούν και Τον απορρίπτουν.

 Εκ των καρπών των επιστημών αυτών ευκόλως συμπεραίνεται ότι

 αυταί είναι όντως «διδασκαλίαι δαιμονίων» (Α΄ Τιμ. 4, 1).

πηγή

Ο όσιος πατήρ ημών Λουκάς ο εν Ελλάδι

Ο όσιος πατήρ ημών Λουκάς ο εν Ελλάδι

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Αυτός ο όσιος είναι βλάστημα και εντρύφημα της Ελλάδας. Οι πρόγονοί του ήταν από τη νήσο Αίγινα, οι οποίοι μη αντέχοντας τις συνεχείς επιθέσεις των Αγαρηνών μετανάστευσαν και έφτασαν στην κεντρική Ελλάδα, στην οποία και γεννήθηκε ο μακάριος Λουκάς. Αυτός από μικρό παιδί απείχε όχι μόνον από το κρέας, αλλά και από τα αυγά και τα τυριά. Το φαγητό και το πιοτό του ήταν ο κρίθινος άρτος, το νερό και τα όσπρια. Ταλαιπωρώντας το σώμα του με κάθε ασκητική κακοπάθεια και σκληραγωγία, θεωρούσε ευχαρίστησή του να τρέφει τον πεινασμένο και να χαρίζει ενδύματα στον γυμνό, και με αυτά χόρταινε.

Γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή δηλαδή πολλές φορές είχε δώσει και το δικό του ένδυμα, γύριζε στην κατοικία του γυμνός. Κι όποτε  ανέπεμπε τις προσευχές του στον Θεό, τα πόδια του απομακρύνονταν ένα πήχυ σχεδόν από το έδαφος, και φαίνονταν να μην ακουμπούν στη γη. Όταν μάλιστα ακολούθησε και τον μοναχικό βίο, δεν είναι δυνατόν να πει κανείς πόση εγκράτεια και κακουχία επέδειξε ο μακάριος. Ως μοναχός πέρασε από όλες τις παραλιακές περιοχές και με τα θαύματα που τελέστηκαν από αυτόν έγινε αίτιος σωτηρίας για πολλούς. Ύστερα άφησε τις μετακινήσεις και έμεινε στο χώρο του Μοναστηριού. Επτά έτη αργότερα στον χώρο αυτόν, προείπε το τέλος του σε όλους και έτσι άφησε τη ζωή αυτή».

Η ζωή του οσίου Λουκά του εν Ελλάδι, του γνωστού μας οσίου Λουκά του εν Στειρίω Βοιωτίας, αποτελεί επακριβή έμπρακτο υπομνηματισμό του λόγου του Κυρίου: «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα…υπέρ εμέ ούκ εστι μου άξιος». Ο όσιος Λουκάς πράγματι, από πολύ μικρός στην ηλικία, στράφηκε με πόθο αγάπης προς τον Χριστό τέτοιο, που ξεπέρασε τη φυσική αγάπη προς τους γονείς του, και μάλιστα προς τη μητέρα του που τον υπεραγαπούσε. Ο υμνογράφος άγιος Ιωσήφ επανειλημμένως τονίζει την ολοσχερή αυτή αγάπη του: «Ολωσδιόλου από τη νεότητά του ακολούθησες τον Κύριο και γι’ αυτό εγκατέλειψες, ένδοξε, τον σύνδεσμό σου με τους γονείς και τη στοργή προς τον κόσμο» («Όλως εκ νεότητος ακολουθήσας Κυρίω, γονικήν κατέλιπες, ένδοξε, προσπάθειαν και στοργήν κοσμικήν») (στιχηρό εσπερινού)∙ «Αναπτερώθηκες από τον θερμό έρωτα του Σωτήρος Χριστού και έκανες πέρα το φίλτρο των γονέων για χάρη Του, και έγινες, ω Λουκά, ξένος από όλα τα τερπνά της ζωής, μακάριε» («Ανεπτερώθης τω θερμώ έρωτι του Σωτήρος, και γονέων το φίλτρον υπερείδες δι’ αυτόν, και γέγονας, ω Λουκά, ξένος πάντων των τερπνών, μακάριε») (ωδή γ΄).

Η φυγή του από τον κόσμο λόγω της προς Κύριο αγάπης του ήταν η απαρχή. Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας σημειώνουν ότι ο νεαρός Λουκάς αποδύθηκε έπειτα σε μεγάλες ασκήσεις εγκρατείας και ταπείνωσης του σώματος, ώστε να υποτάξει τα άτακτα θελήματα αυτού στον ηγεμόνα νου και να μπορέσει να προσαρμοστεί πλήρως στο θέλημα του Κυρίου, κάτι που βεβαίως σήμαινε αύξηση της αγάπης του και προς Εκείνον και προς τον συνάνθρωπο. «Ο ιερός Λουκάς, Σωτήρα Κύριε, σε πόθησε ολοκληρωτικά και γι’ αυτό στράφηκε με στέρεο τρόπο προς την άσκηση, υπομένοντας καρτερικά θλίψεις, μόχθους, κόπους, για τα οποία βρήκε την ατελεύτητη τρυφή» («Ολοσχερώς σε ποθήσας ο ιερός, Σώτερ, προς την άσκησιν απεδύσατο στερρώς, θλίψεις, μόχθους, πόνους καρτερών, ανθ’ ων εύρατο τρυφήν την ατελεύτητον») (ωδή α΄)∙ «Πίεζες το σώμα σου πάντοτε, πάτερ Λουκά, με την εγκράτεια, με τη συνεχή αγρυπνία, με κάθε κακουχία διακριτικά, και κυριάρχησες στις ορμές των εμπαθών ηδονών» («Υπωπιάζων το σώμα, Πάτερ Λουκά, εγκρατεία πάντοτε, αγρυπνία συνεχεί, κακουχία πάση τε σοφώς, τας ορμάς των εμπαθών ηδονών έστησας») (ωδή α΄)∙«Αναδείχτηκες, μακάριε, υπάκουος σαν δούλος σε κάθε θεία εντολή» («Εν πάση θεία εντολή ευπειθής ως οικέτης ανεδείχθης, παμμάκαρ») (ωδή γ΄).

Θα πρέπει να τονίσουμε ιδιαιτέρως αυτό που με σοφό τρόπο εξαγγέλλει ο ιερός υμνογράφος: ότι η εν αγάπη προς τον Κύριο σκληρή άσκησή του ήταν για να παραμένει στις εντολές του Κυρίου, δηλαδή την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Διότι αν η όλη ασκητική διαγωγή του χριστιανού δεν κατατείνει προς αυτόν τον σκοπό, την αγάπη δηλαδή, δεν έχει νόημα. Διαστρέφεται και γίνεται φαρισαϊκή ηθική, ευσεβισμός, καύχηση για αρετές χωρίς νόημα, σκλήρυνση της καρδιάς. Σ’ αυτήν την κατάσταση ο άνθρωπος έχει αρετές, όχι όμως Θεό. Λείπει η ταπείνωση ως οριστικό άφημα του εαυτού στον Χριστό. «Πέρασες τη ζωή σου με σωφροσύνη και με καλό τρόπο, φιλοξενώντας αδιάκοπα και ελεώντας τον συνάνθρωπό σου πλούσια και άφθονα» («Σωφρόνως διήνυσας σου τον βίον και καλώς, φιλοξενών εκάστοτε, ελεών τε πλουσίως και δαψιλώς») (ωδή ς΄). Είναι ευνόητο λοιπόν για τον άγιο Ιωσήφ να συμπεράνει ότι αυτή η απλότητα και η ταπείνωση και η αγάπη και η πραότητα του οσίου Λουκά τον έχουν κατατάξει στη βασιλεία του Θεού, μαζί με τους αγίους και δικαίους Αβραάμ και Ιακώβ και Δαυίδ. «Έδειξες, πάτερ, αληθινά απλό και απονήρευτο και ταπεινό, γεμάτο από έλεος προς τους φτωχούς, και φιλόξενο και φιλέρημο, ήσυχο και πράο ήθος. Γι’ αυτό και κατατάχτηκες με τον Αβραάμ και Ιακώβ και Δαυίδ» («Απλούν το ήθος και απονήρευτον, και ταπεινόν, ελέους τε μεστόν προς τους πένητας, και φιλόξενόν τε και φιλέρημον, ήσυχον πράον όντως, Πάτερ, ενέδειξας∙ όθεν συνετάγης Αβραάμ και Ιακώβ και Δαυίδ») (ωδή θ΄).

Ο άγιος Ιωσήφ μας υπενθυμίζει όμως  με δύο ύμνους του μία ενέργεια του Θεού, που φανερώνει πόσο βαθιά φιλόστοργος και φιλάνθρωπος είναι. Είναι ίσως η κορυφαία στιγμή της σύνθεσης του κανόνα του για τον όσιο Λουκά. Περί τίνος πρόκειται; Ο όσιος, είπαμε, από μικρή ηλικία στράφηκε ένθερμα προς τον Χριστό. Έφυγε μάλιστα κρυφά από τους γονείς του και προχώρησε στις πνευματικές ασκήσεις του, ακολουθώντας και τη μοναχική ζωή. Η μητέρα του ιδιαιτέρως πόνεσε πολύ από την κρυφή φυγή του, γι’ αυτό και με δάκρυα και σπαραγμό ψυχής παρακαλούσε τον Κύριο να της φανερώσει το πού βρίσκεται. Κι ο Κύριος ακριβώς κάμφθηκε. Χωρίς να θέλει κάτι τέτοιο ο αγαπημένος του δούλος Λουκάς, Εκείνος της τον φανέρωσε. Έτσι και ο Λουκάς στεφανώθηκε από τον Χριστό για την ολοσχερή αγάπη του προς Αυτόν, την υπερβαίνουσα και το γονεϊκό φίλτρο, και η μητέρα του δέχτηκε τον καρπό της προσευχής της: έμαθε για το παιδί της. Θεωρούμε ότι είναι η κορυφαία στιγμή της ακολουθίας, διότι δείχνει ότι ο Κύριος μπροστά στα καρδιακά αιτήματα του ανθρώπου κάμπτεται. Δεν ξέρουμε, αλλά μας θυμίζει λίγο η υπενθύμιση αυτή του αγίου υμνογράφου αυτό που είναι γνωστό σαν ιστορία από τις επεμβάσεις της Παναγίας: οι απορριπτόμενοι του Παραδείσου, λόγω της «ακρίβειας» του αποστόλου Πέτρου, του κρατούντος τα κλειδιά της Βασιλείας, γίνονταν δεκτοί «παρανόμως» από την Παναγία, η οποία τους εισήγαγε στον Παράδεισο από το πλάι της θύρας με το μαφόρι της.

 «Πληγώθηκες από τον πόθο του Κυρίου και θεώρησες όλα τα ευχάριστα της ζωής ως μηδέν. Τη στέρηση δε της μητέρας σου και την ξενιτεία αγάπησες, και ντύθηκες το μοναχικό ένδυμα, ιερώτατε. Αλλά σε φανερώνει ο Θεός, έστω και παρά τη θέλησή σου, όσιε Λουκά, γιατί κάμφθηκε ο φιλάνθρωπος από τις μητρικές προσευχές» («Κυρίου τρωθείς τω πόθω, τα τερπνά ουδέν λελόγισαι∙ μητρός δε στέρησιν και την ξενιτείαν ηγάπησας και σχήμα ενεδέδυσο το των μοναχών, ιερώτατε∙ αλλά φανεροί σε Θεός και μη βουλόμενον, ευχαίς ταις μητρικαίς, Λουκά όσιε, καμφθείς ο φιλάνθρωπος») (στιχηρό εσπερινού).  «Τον πόθο της μητέρας σου μη λαμβάνοντας  καθόλου υπόψη και φέρνοντας τον εαυτό σου σε τόπο άσκησης, τον παρέδωσες εκεί κρυφά. Πάλι όμως ο Θεός σε φανερώνει στη μητέρα σου, που θρηνούσε τη στέρησή σου δίκαια, πανάριστε» («Μητρός τον πόθον ουδέν ηγησάμενος, εν Σεμνείω φέρων σαυτόν, λάθρα δέδωκας∙πάλιν δε μηνύει σε Θεός τη μητρί σου, θρηνούση την στέρησιν σου δικαίως, πανάριστε») (κάθισμα του όρθρου).

πηγή

Επί τέλους, κάποιος να ζητήσει συγγνώμην!

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Διαβάζουμε στατιστικά στοιχεία που δείχνουν ότι μετά την εφαρμογή του Μνημονίου περί τα 3 εκατομμύρια Ελλήνων βρίσκονται στα όρια της φτώχιας. Ακούμε τον κ. Κ. Σημίτη να παρουσιάζεται ως όψιμος, αλλά δεινός επικριτής του Μνημονίου. Μαθαίνουμε από τον κ. Μ. Χρυσοχοίδη ότι ο ίδιος ψήφισε το επαχθές Μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει. Ακούμε τις συνεχείς καταγγελίες στελεχών της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής ότι αλλοιώθηκαν κρίσιμα οικονομικά στοιχεία μόνο και μόνο για να οδηγηθούμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ακούμε κυβερνητικά στελέχη να παραδέχονται την αποτυχία του Μνημονίου. Και οι αποκαλύψεις καθημερινά συνεχίζονται.

Φυσικά δικαιώνεται ο Αντώνης Σαμαράς που από την αρχή δήλωσε ότι συμφωνεί με τους στόχους, διαφωνεί όμως με τα μέτρα και τις μεθόδους που προβλέπει το περιβόητο Μνημόνιο. Απορώ, όμως, γιατί δεν έχουμε ακούσει ακόμη μία έκφραση συγγνώμης, δεν έχουμε διαβάσει ούτε μία παράγραφο αυτοκριτικής από εκείνους που φανατικά στήριξαν και προπαγάνδισαν το Μνημόνιο. Επί μήνες βλέπαμε δημοσιογράφους, αναλυτές και Πανεπιστημιακούς, λίγους πάντως όχι πολλούς, να παρουσιάζουν ως μάννα εξ ουρανού τα αντιλαϊκά μέτρα του Μνημονίου, τα οποία τελικά αποδείχθηκαν και αναποτελεσματικά. Όλοι αυτοί είναι σήμερα υπερήφανοι; Πιστεύουν ότι ενημέρωσαν σωστά την κοινή γνώμη; Θεωρούν ότι εξεπλήρωσαν με κοινωνική ευαισθησία το ακαδημαϊκό, πολιτικό ή δημοσιογραφικό λειτούργημά τους; Δεν έχουν ούτε καν τη διάθεση να ψελλίσουν μία συγγνώμη;

Την ίδια έλλειψη ευαισθησία είχαμε δει και στην περίπτωση του Σχεδίου Ανάν. Επί μήνες πολιτικοί, δημοσιογράφοι και Πανεπιστημιακοί, πάλι λίγοι αλλά με πρόσβαση στα ΜΜΕ, προσπαθούσαν αν μας πείσουν ότι η τυχόν καταψήφιση του Σχεδίου θα οδηγούσε την Κύπρο σε καταστροφή. Αλλοίωναν την ιστορία για να αποδείξουν πόσο φιλειρηνικοί είναι οι Τούρκοι και οι Τουρκοκύπριοι και ότι χειρότερος από τον Αττίλα είναι ο ... ελληνικός εθνικισμός. Εξιδανίκευαν το διχοτομικό σχέδιο και απέκρυπταν τα πάμπολλα ελαττώματά του. Παρουσίαζαν ως άκρα δικαιοσύνη τις αδικίες εις βάρος των Ελληνοκυπρίων που περιελάμβανε. Απέκρυπταν τις οδυνηρές οικονομικές συνέπειες, τις οποίες θα υφίστατο η ελληνική πλευρά. Και όταν η Κύπρος έγινε μέλος της Ε.Ε. μετά την απόρριψη του Σχεδίου, τότε σιώπησαν εκκωφαντικά.

Ούτε και τότε ακούσθηκε μία έκφραση συγγνώμης. Ούτε και όταν δέκα κορυφαίοι νομικοί και διεθνολόγοι από τις ΗΠΑ και την Δυτική Ευρώπη κατέγραψαν με πλήρη τεκμηρίωση τα απαράδεκτα, ρατσιστικά και μη λειτουργικά στοιχεία του Σχεδίου. Μάλιστα παρατηρώ ότι πολλοί από αυτούς που υπέγραφαν ή προπαγάνδιζαν τότε υπέρ του Σχεδίου Ανάν σήμερα πρωτοστατούν στην διαφήμιση και υποστήριξη του Μνημονίου. Φοβούμαι ότι σε μία μικρή αλλά διακριτή κατηγορία διαμορφωτών της κοινής γνώμης υπάρχει μία κουλτούρα υποταγής, μία δυσανεξία προς την εθνική αξιοπρέπεια και την εθνική κυριαρχία. Και εντυπωσιάζομαι με το θράσος τους όταν έρχονται να εμφανισθούν ως σωτήρες του τόπου και ιδρύουν κινήσεις προβληματισμού υπέρ του Μνημονίου. Οι βαρύτατα ατυχήσαντες στις προβλέψεις τους για το Σχέδιο Ανάν έρχονται τώρα να μας πείσουν ότι πρέπει να μη σηκώνουμε κεφάλι ούτε αν αντιδρούμε όταν μιλά η τρόικα ή η οποιαδήποτε τρόϊκα. Τα γραπτά, όμως, μένουν και οι υπογραφές τους υπέρ του διαλυτικού Σχεδίου Ανάν υπάρχουν. Τις βρίσκει ο καθένας. Ποιοι θα μας σώσουν, λοιπόν; Αυτοί που σε ένα καίριο εθνικό θέμα ζητούσαν να υπογράψουμε την καταστροφή του Κυπριακού Ελληνισμού; Οι οπαδοί του Ανάν, του Στρος Καν και του Ερντογάν. Ωχ, αμάν!

Πιστεύω ότι θα ενισχυόταν ο δημοκρατικός διάλογος στη χώρα μας αν κάποιοι αμνήμονες του Μνημονίου και του Ανάν ζητούσαν μία γενναία συγγνώμη.

Κ.Χ. 25.1.2012
Το αλίευσα ΕΔΩ 

Γ.Ἄνθιμος Ἁγιορείτης: «Δόξα γιά τόν Ἅγιον ὅρος πού ἕνας ἡγούμενος εἶναι στή φυλακή»

Τοῦ Γιώργου Θεοχάρη

 «Γιά τό ΄Ἅγιο Ὅρος εἶναι δόξα πού

 φυλακίστηκε ἕνας ἡγούμενος, διότι

 ἐκδιώχθηκε, ἐξυβρίσθει καί συκοφαντήθηκε .

 Αὐτή εἶναι ὁμολογία μας ὅταν γινόμαστε

 μοναχοί», ἐξηγεῖ ὁ γέροντας Ἄνθιμος

 στό ἁγιορείτικο βῆμα. Τόν συναντήσαμε

 στήν Καλύβι Εἰσόδων τῆς Θεοτόκου στή

 σκήτη Ἄγ. Παντελεήμονος, ἀπέναντι ἀπό

 τήν ξακουστή καλύβα τοῦ γέροντα Παϊσιου,

 πού ζεῖ τά τελευταία σαράντα χρόνια.

 Ἀπό τούς παλαιότερους Ἁγιορεῖτες

 γέροντες ὁ π.Ἄνθιμος καί σίγουρα 

γνωρίζει πολλά γιά τήν Ἀθωνική πολιτεία. «Μέσα ἀπό τό Βατοπαίδι 

σκοπεύουν νά χτυπήσουν τήν Ἐκκλησία. Ὁ λαός ὅπως ποτέ 

δέν πρόδωσε τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.Ἡ προφυλάκιση

 εἶναι ἀποτέλεσμα σχεδίου», συμπλήρωσε κατηγορηματικά.

 Καί συνέχισε «Σκόπιμη, πολιτική καί ἐμπαθής εἶναι ἡ ἀπόφαση

 τῆς δικαιοσύνης γιά τόν ἡγούμενο Ἐφραίμ. Ὁ μοναχός ὅταν....

προΐσταται σέ ἱερό ἵδρυμα ἔχει ἱερά ὑποχρέωση νά προάγει 

τά συμφέροντατῆς μονῆς, ὅπως προβλέπει καί ὁ καταστατικός

 χάρτης τοῦ ἉγίουὍρους'' σημειώνει.

"Ἡ λίμνη Βιστωνίδα ἀνήκει στή Μονή. Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας τή 

λιμνή ἦταν 75χιλ. στρέμματα καί σήμερα εἶναι τό 1/3. 

Σήμερα ἔπεσε ἡ στάθμη καί ἔγιναν ἔκταση. Ὁ ἡγούμενος ἄδικα

 εἶναι στή φυλακή", καταλήγει ὁ γέροντας.

αγιορείτικο βήμα

Επίσκοποι οι αρχιμανδρίτες Ιάκωβος Μπιζαούρτης και Αντώνιος Αβραμιώτης;

Ο ηγούμενος της Μονής 

Πετράκη αρχιμανδρίτηςΙάκωβος Μπιζαούρτης

 και ο Γενικός Διευθυντής της ΕΚΥΟ 

αρχιμανδρίτης Αντώνιος Αβραμιώτης

 θα χειροτονηθούν, σύμφωνα με πληροφορίες 

από εκκλησιαστικές πηγές, τον επόμενο μήνα, 

στις 7 Μαρτίου,  Επίσκοποι.

Και οι δύο κληρικοί από σήμερα το μεσημέρι 

δέχονταν τα συγχαρητήρια από αδελφούς

 τους  κληρικούς.

Γέροντας Πορφύριος - Τι βλέπει ο διορατικός;

 

Ένα από αυτά ήταν το διορατικό και προορατικό χάρισμα, με το οποίο μπορούσε να διασπά τα στενά φυσικά ανθρώπινα όρια του χρόνου και του χώρου. 
Οι πνευματικές του αισθήσεις οξύνθηκαν και υπεσκέλισαν τις περιορισμένες φυσικές αισθήσεις. Είχε την ευχέρεια να βλέπει τα μη ορώμενα και να ακούει 
τα μη ακουόμενα φυσικώς. Έβλεπε, στα πρόσωπα και στα πράγματα, τα βαθύτερα αίτια των γεγονότων, ώστε να τα ερμηνεύει ορθά, χωρίς να παρασύρεται 
από τα φαινόμενα, τα οποία συνήθως απατούν. Είχε ξεπεράσει την φυσική διάσταση του χρόνου, σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, καθώς και του χώρου 
σε εδώ και εκεί. Ζούσε την, κατά χάριν, ενοποίηση του χρόνου σε ένα απέραντο παρόν και του χώρου σε ένα άπειρο εδώ. Έτσι για τον Γέροντα δεν ήταν 
εκπληκτικό το ότι έβλεπε την ανθρώπινη ψυχή, μέχρι τα σκοτεινά της βάθη και τα γεγονότα, που συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβούν, μέσα σε ένα 
διαρκές παρόν, όχι μόνον εδώ, αλλά και παντού. Για μας τους άλλους βέβαια, όλα αυτά αποτελούσαν θαύματα, που ήταν λογικώς ανεξήγητα, επειδή δεν 
βρισκόμασταν στο πνευματικό επίπεδο του Γέροντα και δεν τον καταλαβαίναμε, ενώ εκείνος μας καταλάβαινε. Ο Γέροντας, με τη χάρη του Θεού, 
που εβράβευσε την αγαπητική αυτοπροσφορά του σε Εκείνον, ζούσε από τώρα στον μέλλοντα αιώνα, ενώ εμείς ζούμε στον παρόντα αιώνα. 

Πηγή: Από το βιβλίο «Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο

πηγή

Παράδοση:Τροφός τοῦ μέλλοντος

γράφει  ὁ Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

«Οἱ ἄνθρωποι θά μείνουν πτωχοί, γιατί δέν θά’ χοῦν ἀγάπη στά δένδρα» 

Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἴτωλος

Παραπέμπω, ἐν πρώτοις, σ’ ἕνα ἔξοχο κείμενο τοῦ τροπαιούχου

 Νομπελίστα μᾶς ποιητῆ Γιώργου Σεφέρη. Ἔλεγε τό 1936:

«Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρός καί τά γεγονότα, ζῶ ὁλοένα μέ τό 

ἐντονότερο συναίσθημα, πῶς δέν εἴμαστε στήν Ἑλλάδα, πῶς

 αὐτό τό κατασκεύασμα, ποῦ τόσο σπουδαῖοι καί ποικίλοι

 ἀπεικονίζουν καθημερινά, δέν εἶναι ὁ τόπος μας, ἀλλά

 ἕνας ἐφιάλτης μέ ἐλάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα

\ μέ μία πολύ βαριά νοσταλγία. Νά νοσταλγεῖς τόν τόπο σου,

 ζώντας στόν τόπο σου, τίποτε δέν εἶναι πιό πικρό». 

Κι ἄν αὐτά λέγονται λίγο πρίν ἀπό τό ἔνδοξο ’40,

 ὅπου οἱ Ἕλληνες μποροῦσαν ἀκόμη νά «μεθύσουν» 

ἀπό «τό ἀθάνατο κρασί τοῦ Εἰκοσιένα», τί νά ποῦμε γιά

 τό σήμερα; Σήμερα ἡ νοσταλγία ἔγινε θλίψη ἀνείπωτη,

 θρηνωδία ἀσίγαστη γιά τόν ξεσπεσμό τῆς Πατρίδας μας.

Ὅμως «τό πιό πυκνό σοκτάδι, εἶναι λίγο πρίν ξημερώσει 

ὁ Θεός», ἔλεγε ὁ Κολοκοτρώνης. «Τό Γένος μας καί ἄλλες

 φορές σταυρώθηκε, ἀλλά...

 ἰδού ζῶμεν». Ὅταν ἔπεσε ἡ βασιλεύουσα Πόλη, 

 «ἡ χαρά καί ἐλπίδα τῶν Ἑλλήνων», ὁ λαός μας δέν

 ζητεῖ παρηγοριά ἀπό τήν Θεομάνα μας, τήν Παναγία,

 ἀλλά σπεύδει καί τήν παρηγορεῖ, ρίχνοντας συγχρόνως

 καί τόν σπόρον τῆς ἀνάστασης τοῦ Γένους.

«Σώπασε κυρά-Δέσποινα κά μήν πολυδακρύζεις, πάλι μέ 

χρόνους μέ καιρούς πάλι δικά σου θά’ναί».

Καί σήμερα αὐτό πρέπει νά κάνουμε, γιά νά ξεπεράσουμε τήν

 στενωπό τῆς κρίσης, νά στραφοῦμε πίσω «Ὅλα τά ἔθνη γιά 

νά προοδώσουν πρέπει νά βαδίσουν ἐμπρός, πλήν τοῦ ἑλληνικοῦ

 ποῦ πρέπει νά στραφεῖ πίσω», ἔλεγε ὁ ἀθηναιογράφος Δημήτρης 

Καμπουρόγλου (1852-1942).

Πόλεμοι, ἀστυφιλία, φτώχεια, μανιῶδες  κυνήγι τοῦ εὔκολου καί 

ἄκοπου πλουτισμοῦ ἀπομάκρυναν τόν λαό μας ἀπό τά 

εὐλογημένα χωριά μας. Συνωστιζόμαστε στίς τσιμεντουπόλεις,

 τίς ἀπρόσωπες καί ἀπάνθρωπες, γεγονός μέ τραγικές συνέπειες

 στό ἦθος κά τόν χαρακτήρα μας.

Μακριά ἀπό τήν φύση, τήν γῆ, τό «λίαν καλό» ἔργο τοῦ 

Δημιουργοῦ, θαμπωθήκαμε ἀπό τά πρόσκαιρα  καί μηδαμινά

 ἔργα τῶν χειρῶν μας, τίς πολύχρωμες βιτρίνες καί ξεχάσαμε τόν 

Κτίστη, πέσαμε σέ ἀπιστία. Μά «οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ».

Κλείσαμε, κλειδώσαμε καί τά παιδιά μας στά πανέμορφα παιδικά δωμάτια

 τους, στερώντας τά ἀπό τό σημαντικότερο πράγμα γιά τήν ὑγιῆ

 ἀνατροφή τούς τό παιχνίδι.

(«Τό σπουδαιότερο πράγμα ποῦ κάνει ἕνα παιδί εἶναι τό παιχνίδι»

 ἔλεγε ὁ Ἐλύτης)

Ἀντί νά ἀνατρέφουμε αὐτούς, ποῦ θά πετοῦν ψηλά καί θά ἀγναντεύουν

 τό πέλαγος, φυλακίσαμε τά παιδιά σέ «χρυσά κλουβιά».

Τά παιδιά, ὅμως γιά νά «ἀνθίσουν», θέλουν γῆ, χῶμα, 

νά ἀπολαύσουν καί νά χαροῦν τό ἀτίμητο δῶρο τοῦ Θεοῦ, 

τήν ἐλευθερία. 

Αὐτό ἰσχύει γιά ὅλους μας. Ἄς μήν μᾶς διαφεύγει τό γεγονός

 πῶς ἡ κατοχή γής- ἰδιοκτησίας τονώνει ἀκόμη ἀκόμη τό ἐθνικό

 αἴσθημα λόγω προσωπικοῦ γοήτρου καί ἀλληλεγγύης πρός τήν 

Πατρίδα. Τροφοδοτεῖ δεσμούς, ποῦ κινοῦν τά ζωτικά νεῦρα τῆς

 ἀνθρώπινης ὑποστάσεως, σέ ἀντίθεση μέ τήν «πολυκατοικημένη»

 συνοίκηση, ὅπου ἀνθεῖ ἡ δυσαρέσκεια, ἡ νευρικότητα, μειώνεται,

 ἐν τέλει, καί ἡ ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα. Καί ἀκόμη «αὐτός ποῦ

 δέν ἔχει ἔδαφος κάτω ἀπό τά πόδια του, δέν ἔχει μήτε Θεό,

 κι ὅποιοι ἀρνεῖται τήν Πατρίδα του, ἀρνεῖται τό θεό» γράφει 

ὁ Ντοστογιέφσκι.

Καί αὐτό ἰσχύει περισσότερο γιά ἐμᾶς τούς Ἕλληνες, γιά 

τοῦτο τό «ἔνδοξο καλυβάκι», ποῦ μᾶς δώρισε ὁ Θεός. Ἡ

 συχνότατη ἐπωδός τοῦ Μακρυγιάννη «πίστη καί Πατρίδα μου»,

 ἦταν  γιά ὅλους ἐκείνους, ποῦ μᾶς παρέδωσαν αὐτό τόν τόπο,

 ὡς «τζιβαϊρικόν πολυτίμητο» ἕνα δίδυμο, ἀλλά ἀδιαίρετο χρέος

 ἱστορικῆς ὑπάρξεως.

Ἡ κρίση, ποῦ ταλανίζει τούς λαούς μας, εἶναι ἀπότοκος 

καί τῆς ἀπομάκρυνσής μας ἀπό τήν πατρώα γῆ. Διασώζει

 ἡ ἑλληνική μυθολογία μίας βαθιᾶς ἔννοιας καί λεπτότητας

 ἀλληγορία: Τόν γιό τοῦ Ποσειδώνα καί τῆς Γής, τόν τρομερό

 καί δυσπολέμητο γίγαντα Ἀνταῖο, ποῦ ἀντλοῦσε τήν δύναμή 

του ἀπό τήν γῆ. Ὅσο  τήν πατοῦσε ἦταν ἀνίκητος. 

Τόν φόνευσε ὁ Ἡρακλῆς ἀνασηκώνοντας τόν ἀπό τό χῶμα

 «Πάρτε μαζί σας νερό, τό μέλλον θά ἔχει  πολλή ξηρασία»,

 μία προτρέπει ὁ ποιητής Μ.Κατσαρός. Καί αὐτό τό νερό

 εἶναι ἡ παράδοση. Οἱ νέοι πρέπει νά μάθουν, ὅτι δέν εἴμαστε

 χθεσινοί, ὅτι ἐρχόμαστε ἀπό πολύ μακριά καί ἔχουμε χρέος 

νά πᾶμε πιό μακριά. Καί αὐτή ἡ ἐθνική αὐτογνωσία γίνεται 

μέ τήν ἐπιστροφή στό σπίτι, ὅπου γεννηθήκαμε.

«Τό σπίτι ποῦ γεννήθηκα

κι ἄς τό πατοῦν οἱ ξένοι

στοιχεῖο εἶναι καί μέ προσκαλεῖ

ψυχή καί μέ προσμένει»,

γράφει ὡραιότατα ὁ Παλαμᾶς. Οἱ μπαζωμένες πόλεις

 κουράστηκαν. Τά «ρόδινα ἀκρογιάλια τῆς Πατρίδας μας», 

τά ἄγρια καί τά ἥμερά του  βουνοῦ καί τοῦ λόγγου» 

περιμένουν τούς ἀνθρώπους τους. Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν τά

 ποτίζει μέ τόν τίμιο ἱδρώτα  του, τά ἡμερώνει. Ἔγραφε μέ

 πίκρα ὁ Φώτης Κόντογλου γιά «τή ζάλη καί τήν ἀηδία», ποῦ

 τόν ἐπίανε στίς γυάλινες πολιτεῖες μέ τούς γυάλινους 

ἀνθρώπους: «Θαρρῶ πῶς βρίσκομαι σέ καμμιά βρώμικη

 φυλακή, χάνω τό κέφι μου καί θέλω γρήγορα νά φύγω

 μακρυά, ν’ ἀπομείνω μέ τόν ἑαυτό μου. Συζητήσεις 

ἀτελείωτες καί μπερδεμένες, δουλειές, ἐπιχειρήσεις, θέατρα, 

βιβλία, πολιτική ἀγωνία, ἀδιαντροπιά, λεφτά, λεφτά…

Ὁ ἱδρώτας τρέχει ἀπό πάνω μου. Μηχανές λογής-λογής

 μουγκρίζουνε γύρω μου. Οἱ ἄνθρωποι τρέχουνε σάν

 νά’ναί στό φρενοκομεῖο.

Φεύγω μακριά. Τρέχω, σάν νά ξέφυγα ἀπό ληστές.

Δέν πιστεύω τά μάτια μου πῶς βρίσκουμαι μακρυά

 ἀπό τήν κόλαση! Ἡσυχία! Κάθομαι σέ μία πέτρα. 

Κοιτάζω τά βουνά, τά δέντρα, τό χῶμα, τά σύννεφα, 

κι ἀναστενάζω. Βλογημένη πλάση τοῦ Θεοῦ. Ἀγαπημένο 

καταφύγιο…»

 (Μυστικά Ἄνθη, σέλ. 223).

Αὐτό τό εὐλογημένο καταφύγιο, τήν γῆ μας, τήν ἰθαγένειά 

μας, νά ξαναβροῦμε.

Τήν ταπεινή ὀμορφιά τοῦ τόπου μας, τά πρόσωπα τῶν

 ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας, τά ἀρώματα, τίς γνώσεις τῆς

 Πατρίδας μας, νά ζεσταθεῖ πάλι ἤ καρδιά μας, ποῦ

 εἶναι ξυλιασμένη ἀπό τήν παγωνιά τῆς «μεθυσμένης» 

πολιτείας.

Καί ἄς ἀνοίξουμε τό στόμα μας γιά νά ποῦμε αὐτό ποῦ

 ἔλεγαν οἱ παλιοί, οἱ Ρωμιοί,  ὅταν τούς ὅρισκαν «περιστάσεις

 καί θλίψεις καί συμφορά τοῦ βίου».

«Τήν πάσαν ἐλπίδα μᾶς εἷς σέ ἀνατίθεμεν Μῆτερ τοῦ Θεοῦ 

φύλαξόν μας ὑπό τήν σκέπη σου»

ακτινες

αντιγραφή απο..

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΕΦΡΑΙΜ

     Πανοσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτην

                     π . ΕΦΡΑΙΜ

 ΗΓΟΥΜΕΝΟΝ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

 Πανοσιολογιώτατε και σεβαστέ μου π. Εφραίμ ,

 αυτές τις δύσκολες για την αγάπη σας ώρες ,αισθάνομαι

 την ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σας προκειμένου και εγώ , όπως εκατομμύρια ανά τον κόσμο Χριστιανοί ,σας εκφράσω την αμέριστη συμπαράστασή μου στην σκληρή  δοκιμασία που ως μη όφειλε περνάτε .

 Δεν είμαι εγώ αυτός που θα δώσω συμβουλές σε ένα μεγάλο πνευματικό  άνθρωπο  όπως εσείς .Θα αρκεσθώ μόνο στον λόγο του Κυρίου μας , « εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» ( Λουκ. κα΄19 ) .

 Υπομονή Γέροντα και όλα θα τελειώσουν με την πλήρη

 δικαίωσή  σας .Ειλικρινά εύχομαι αυτή η επιστολή να σας βρει στην ευλογημένη Μάνδρα σας κοντά στα αγαπητά Πνευματικά  σας παιδιά . Ελπίζω πως η Δικαιοσύνη της Πατρίδας μας, θα αφεθεί ελεύθερη και θα σας παραδώσει λευκό και καθαρό στην Κοινωνία που σας έχει ανάγκη αυτές τις δύσκολες ώρες .

 Είμαι νοερά δίπλα σας, συμπάσχω μαζί σας και προσεύχομαι όπως ο Κύριός μας σας δίνει δύναμη και κουράγιο.

 Η Παναγίας μας να σας σκεπάζει και οι άγιοι ΄Αγγελοι να

 σας προστατεύουν και να σας συντροφεύουν στη αγωνία σας.

 Με βαθύτατο σεβασμό και αγάπη Χριστού

  

                             π . Τιμόθεος Ηλιάκης 

 2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2012 

πηγή

Οι Δυνάμεις του Σκότους- Γέροντος Παϊσίου του Άγιορείτου.

πηγή

Οι Δαιμονισμένοι Αντιδρούν σε Οτιδήποτε Ιερό

Γέροντα, πώς μπορεί κανείς να καταλάβει αν κάποιος είναι δαιμονισμένος και όχι ψυχοπαθής; - Αυτό και ένας απλός γιατρός, ευλαβής, μπορεί να το καταλάβει. Όσοι πάσχουν από δαιμόνιο, όταν πλησιάσουν σε κάτι ιερό, τινάζονται. Έτσι φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχουν δαιμόνιο.

Λίγο αγιασμό αν τους δώσεις ή με άγιο Λείψανο αν τους σταύρωσης, αντιδρούν, επειδή στριμώχνονται μέσα τους τα δαιμόνια, ενώ, αν έχουν ψυχοπάθεια, δεν αντιδρούν καθόλου. Ακόμη και επάνω σου αν έχεις έναν σταυρό και τους πλησίασης, ανησυχούν, ταράζονται.

Κάποτε σε μια αγρυπνία στο Άγιο Όρος μου είπαν οι πατέρες ότι έχουν τον λογισμό πως κάποιος λαϊκός πού ήταν εκεί είχε δαιμόνιο. Κάθισα στο διπλανό στασίδι και ακούμπησα επάνω του τον σταυρό μου πού έχει Τίμιο Ξύλο. Τινάχθηκε επάνω- σηκώθηκε και πήγε στην άλλη μεριά. Όταν έφυγε λίγο ό κόσμος, πήγα με τρόπο δίπλα του. Πάλι τα ίδια. Κατάλαβα ότι πράγματι είχε δαιμόνιο.

Όταν μου φέρνουν στο Καλύβι παιδάκια και μου λένε ότι έχουν δαιμόνιο, για να διαπιστώσω αν είναι δαιμονισμένα, μερικές φορές παίρνω ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου και το κρύβω στην χούφτα μου. Και να δείτε, ενώ έχω κλειστά και τα δυο χέρια μου, το παιδάκι, αν έχει δαιμόνιο, κοιτάζει φοβισμένο το χέρι με το όποιο κρατώ το άγιο Λείψανο. Αν όμως δεν έχει δαιμόνιο, άλλα λ.χ. κάποια αρρώστια εγκεφαλική, δεν αντιδρά καθόλου. Άλλοτε πάλι τούς δίνω νερό στο όποιο προηγουμένως έχω βουτήξει τεμάχιο άγιου Λειψάνου, αλλά, αν έχουν δαιμόνιο, δεν το πίνουν απομακρύνονται.

Σε ένα δαιμονισμένο παιδάκι έδωσα μια φορά να φάει πρώτα γλυκά, για να διψάσει πολύ, και μετά του έφερα από αυτό το νερό. «Στον Γιαννάκη, είπα, θα δώσω πιο καλό νερό». Μόλις ήπιε λίγο, άρχισε να φωνάζει: «Αυτό το νερό με καίει. Τι έχει μέσα;». «Τίποτε», του λέω. «Τι με κάνεις; Με καίει», φώναζε. «Δεν καίει εσένα- κάποιον άλλον καίει», του λέω. Τον σταύρωνα στο κεφάλι, και τινάζονταν τα χέρια, τα πόδια του... Έπαθε δαιμονική κρίση.

Το δαιμόνιο το έκανε ένα κουβάρι. Θυμάστε κι εκείνον τον φοιτητή πού είχε έρθει εδώ παλιά; «Έχω μέσα μου δαιμόνιο, μου έλεγε, και με τυραννάει πολύ. Περνάω μαρτύριο από τον δαίμονα, γιατί με αναγκάζει να λέω και αισχρά. Έχω φθάσει σε απελπισία. Αισθάνομαι να με πιέζη μέσα μου, να με σφίγγει πότε εδώ, πότε εκεί», και ό καημένος έδειχνε την κοιλιά του, το στήθος, τα πλευρά, τα χέρια. Επειδή ήταν πολύ ευαίσθητος, για να μην τον πληγώσω και για να τον παρηγορήσω, του είπα: «Κοίταξε, δεν έχεις μέσα σου δαιμόνιο- μια εξωτερική δαιμονική επίδραση είναι επάνω σου».

Όταν πήγαμε στην εκκλησία, είπα στις αδελφές πού ήταν εκεί να κάνουν ευχή για το δυστυχισμένο πλάσμα του Θεού, κι εγώ πήρα από το Ιερό ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου, τον πλησίασα και τον ξαναρώτησα: «Σε ποιο σημείο σε πιέζει και σε βασανίζει ό δαίμονας; Που νομίζεις ότι βρίσκεται;».

Μου έδειξε τότε τα πλευρά του. «Που, εδώ;», τον ρώτησα και ακούμπησα επάνω την χούφτα μου με το άγιο Λείψανο. Βγάζει άμεσους ένα ουρλιαχτό! «Μ' έκαψες, μ' έκαψες! Δεν φεύγω...ω...ώχ! Δεν φεύγω!». Φώναζε, έβριζε, έλεγε αισχρά. Τότε άρχισα μέσα μου να λέω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Κύριε Ιησού Χριστέ, δίωξε το ακάθαρτο πνεύμα από το πλάσμα Σου και να τον σταυρώνω με το ιερό Λείψανο».

Αυτό γινόταν επί είκοσι λεπτά. Υστέρα ό δαίμονας τον σπάραξε, τον έριξε κάτω. Έκανε τούμπες. Το κουστούμι του έγινε μες' στις σκόνες. Τον σηκώσαμε όρθιο. Έτρεμε ολόκληρος και έκανε έντονες σπασμωδικές κινήσεις. Πιάσθηκε από το τέμπλο, για να στηριχτεί. Από τα χέρια του έτρεχε κρύος ιδρώτας, όπως είναι ή δροσιά στα χορτάρια, σε λίγο έφυγε ό δαίμονας και ηρέμησε. Έγινε καλά και τώρα είναι μια χαρά.

Μη Δίνετε Σημασία στα Λόγια του Δαιμονισμένου

Γέροντα, τί πρέπει να προσεχή κανείς, όταν συζητά με έναν δαιμονισμένο;

- Να λέει την ευχή και να του φέρεται με καλοσύνη.

-  Γέροντα, θυμούνται οι δαιμονισμένοι τί λένε πάνω στην κρίση τους;

-   Άλλα τα θυμούνται και άλλα δεν τα θυμούνται. Δεν ξέρουμε πώς εργάζεται ό Θεός. Μερικές φορές επιτρέπει να τα θυμούνται, για να ταπεινωθούν και να μετανοήσουν.

Και όταν ζητάη κάτι ό δαιμονισμένος, δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πότε αυτό είναι από τον διάβολο και πότε το έχει ανάγκη ό ίδιος. Είχα συναντήσει κάπου μια δαιμονισμένη κοπέλα. Αυτή είχε διαβάσει Καζαντζάκη και πίστευε κάτι βλάσφημα πράγματα με αποτέλεσμα να δαιμονισθεί.

Ξαφνικά την έπιασε το δαιμόνιο και έβαλε κάτι φωνές! «Καίγομαι, καίγομαι!». Οι δικοί της την κρατούσαν, για να την σταυρώσω. Μετά φώναζε: «Νερό, νερό!». Λέω:« Φέρτε της νερό». «Όχι, όχι, μου λένε, γιατί μας είπε κάποιος να μην κάνουμε υπακοή στον διάβολο». «Τώρα, λέω, ή καημένη διψάει. Φέρτε νερό». Καταλάβαινα πότε ήταν το κάψιμο από τον διάβολο και πότε ήταν από δίψα. Ήπιε ή καημένη κάνα-δύο ποτήρια νερό. «Κάρβουνα, έλεγε, έχω μέσα μου, τόσο κάψιμο νιώθω. Και έναν κουβά νερό να έπινα, δεν θα έσβηνε μέσα μου ή φωτιά». Τέτοιο κάψιμο ένιωθε!

-Όταν, Γέροντα, φωνάζει ένας δαιμονισμένος, πώς καταλαβαίνουμε πότε μιλάει ό διάβολος μέσω του άνθρωπου και πότε ό άνθρωπος;

- Όταν μιλά ό διάβολος, τα χείλη δεν κινούνται κανονικά κινούνται σαν μηχανή. Ενώ, όταν μιλά ό άνθρωπος, κινούνται φυσιολογικά. Όταν φωνάζει ένας δαιμονισμένος, την ώρα πού του διαβάζουν εξορκισμούς ή οι άλλοι εύχονται γι' αυτόν, άλλοτε ή ίδια ή ψυχή βασανίζεται και λέει λ.χ. στον διάβολο: «φύγε, τί κάθεσαι;» και άλλοτε ό διάβολος βρίζει τον άνθρωπο ή τον ιερέα ή βλασφημεί τον Χριστό, την Παναγία, τούς Αγίους. Άλλοτε λέει ψέματα ή άλλοτε πιέζεται από την δύναμη του ονόματος του Χριστού να πει την αλήθεια.

Μερικές φορές πάλι ό δαιμονισμένος λέει δικά του από τα πνευματικά πού έχει διαβάσει κ.λπ. Τί να πω; Μπερδεμένα πράγματα. Γι' αυτό, όταν συζητάτε μαζί του, να προσέχετε πολύ. Μη δίνετε σημασία στα λόγια του. Μπορεί να λέει λ.χ. «με καις». Αν πράγματι τον καις και πής «τον καίω», κάηκες. Αν δεν τον καις και πιστέψεις ότι τον καις, κάηκες δυο φορές. Η μπορεί να φωνάζει «βρομιάρες» και σε μια να πει: «Εσύ είσαι καθαρή». Αν εκείνη το πιστέψει, πάει, χάθηκε. Γι' αυτό μην κάνετε πειράματα με τον διάβολο.

Σε ένα μοναστήρι πήγαν έναν δαιμονισμένο και ό ηγούμενος είπε στους πατέρες να πάνε στην εκκλησία να κάνουν κομποσκοίνι, Είχαν εκεί και την κάρα του Αγίου Παρθενίου, επισκόπου Λαμψάκου, και το δαιμόνιο στριμώχθηκε πολύ. Συγχρόνως, ό ηγούμενος ανέθεσε και σε έναν ιερομόναχο να διάβαση στον δαιμονισμένο εξορκισμούς.

Ό ιερομόναχος αυτός ήταν ευλαβής μεν εξωτερικά, αλλά εσωτερικά είχε κρυφή υπερηφάνεια. Ήταν αγωνιστής και τυπικός σε όλα. Νουθετούσε πνευματικά τους άλλους, γιατί ήταν και λόγιος. Ό ίδιος όμως δεν βοηθιόταν από κανέναν, γιατί οι άλλοι, από σεβασμό, όταν τον έβλεπαν να κάνη κάτι στραβό, δίσταζαν να του το πουν. Με άλλα λόγια, είχε δημιουργήσει ψευδαισθήσεις στον εαυτό του ότι είναι ό πιο ενάρετος της μονής κ.λπ. Ό πονηρός βρήκε ευκαιρία εκείνη την ήμερα να του κάνη κακό. Έβαλε την πονηριά του, για να του δώσει την εντύπωση ότι αυτός διώχνει το δαιμόνιο από τον δαιμονισμένο.

Μόλις λοιπόν άρχισε να διαβάζει τους εξορκισμούς, άρχισε το δαιμόνιο να φωνάζει: «καίγομαι! που με διώχνεις, άσπλαχνε;», οπότε νόμισε ότι καίγεται από τον δικό του εξορκισμό— ενώ ό δαίμονας ζοριζόταν, γιατί προσεύχονταν και οι άλλοι πατέρες- και απάντησε στον δαίμονα: «Να έρθεις σ' έμενα».

Το είχε πει αυτό ό Άγιος Παρθένιος σε ένα δαιμόνιο, άλλα εκείνος ήταν άγιος. Μια φορά δηλαδή που ένα δαιμόνιο φώναζε: «καίγομαι, καίγομαι, που να πάω;», ό Άγιος του είπε: «Έλα σ' έμενα». Τότε το δαιμόνιο είπε στον Άγιο: «και μόνον το όνομα σου με καίει, Παρθένιε!», και έφυγε από τον δαιμονισμένο που ταλαιπωρούσε.

Πήγε και αυτός να κάνη τον Άγιο Παρθένιο και δαιμονίσθηκε. Από εκείνη την στιγμή τον εξουσίαζε πια ό δαίμονας. Χρόνια ολόκληρα βασανιζόταν και δεν μπορούσε να άναπαυθή πουθενά. Συνέχεια γύριζε, πότε έξω στον κόσμο και πότε μέσα στο Άγιο Όρος. Τί τράβηξε ό καημένος! Του είχε δημιουργήσει αυτή ή κατάσταση ψυχική κούραση και σωματική κόπωση με τρέμουλα, και να δείτε, ενώ ήταν καλός πάπας, δεν μπορούσε μετά να λειτουργήσει. Βλέπετε τί κάνει ό διάβολος;

-  Γέροντα, έχει κάποια σχέση ό καφές με τις αντιδράσεις ενός δαιμονισμένου;

-  Όταν το νευρικό σύστημα είναι ταραγμένο και πιει κανείς πολλούς καφέδες, κλονίζονται τα νεύρα και το ταγκαλάκι εκμεταλλεύεται αυτήν την κατάσταση. Δεν είναι ότι ό καφές είναι κάτι δαιμονικό. Χρησιμοποιεί το ταγκαλάκι την επίδραση του στα νεύρα, και ό δαιμονισμένος αντιδράει χειρότερα.