ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΣΕ 'ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ 'ΔΟΥΝ !

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛΑΟΥ  ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

 Ένα καταληκτικό θαύμα του Χριστού στην Αίγυπτο

Πριν λίγο καιρό ένας αρχιμανδρίτης, ο οποίος εργάζεται ιεραποστολικά, μου διηγήθηκε ένα καταπληκτικό θαύμα του Χριστού που συνέβη στην Αίγυπτο. Προς δόξαν του Κυρίου και Θεού μας το αναφέρω με απλά λόγια.

Ένα ανδρόγυνο με δύο μικρά παιδιά πήγαν με το αυτοκίνητο τους μια εκδρομή. Όμως στο δρόμο συγκρούστηκαν με ένα άλλο αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οι γονείς και να τραυματιστούν τα παιδιά. Οι συγγενείς τους παρασυρμένοι από το καταραμένο πάθος της φιλαργυρίας θέλησαν να αρπάξουν την περιουσία τους και γι’ αυτό έθαψαν μαζί με τους γονείς και τα παιδιά. 

Πέρασε ένας μήνας. Κάποια μέρα περνούσαν κοντά στον τάφο κάποιοι άνθρωποι και άκουσαν κλάματα. Πλησίασαν στον τάφο και διεπίστωσαν ότι τα κλάματα ακούγονταν μέσα από τον τάφο. Πήραν τα φτυάρια και άνοιξαν με προσοχή τον τάφο και προς μεγάλη τους έκπληξη βρήκαν τα παιδιά ζωντανά. Γεμάτοι απορία τα ρώτησαν: «Πώς ζήσατε ένα μήνα στον τάφο;». Tο μεγαλύτερο παιδί απάντησε: «Ένας νέος ερχόταν κάθε μέρα και ξυπνούσε τη μητέρα μας, η οποία μας έτρεφε με το γάλα της». Και πώς ήταν αυτός ο νέος», ρώτησαν οι άνθρωποι. Και το παιδί απάντησε: «Ήταν ωραίος με ξανθά μαλλιά και τα χέρια του ήσαν τρυπημένα».

                                    Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι.

πηγή

Τυπικόν της 4ης Mαρτίου 2012

Κυριακή: Α΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ).  Ἐν ᾗ ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καί σεπτῶν Εἰκό­νων.  Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γερασίμου τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ καί  τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Παύλου καί Ἰουλιανῆς.

Ἦχος πλ.α΄ – Ἑωθινόν Ε΄. Πατριαρχική καί Συνοδική Θ. Λειτουργία. Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ Ἀπολυτίκιον: «Μεγάλα τά τῆς πίστεως...». Κοντάκιον: «Πίστιν Χριστοῦ...». Ἀπόλυσις: Μικρά. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός – Ψαλτήριον. Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια:  1.– Τά 3 Στιχηρά Ἀναστάσιμα· «Διά τοῦ τιμίου σου Σταυροῦ...  – Ὁ τήν ἀνάστασιν διδούς... – Μέγα θαῦμα...».  2.– Τό 3 Στιχηρά Ἀνατολικά·  «Ἑσπερινήν προσκύνησιν... – Τόν ἀρχηγόν τῆς σωτηρίας...  – Οἱ τῆς κουστωδίας ἐνηχοῦντο...»καί  3.– Τά 4 Στιχηρά Προσόμοια τῆς Ἑορτῆς· «Σέ τόν ἀκατάληπτον...  – Λόγῳ σε κηρύξαν­- τες...– Φύσει ἀπερίγραπτος... – Ὑπέρτιμον κόσμησιν...». Δόξα: Τό Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς· «Ἡ χάρις ἐπέλαμψε...». Καί νῦν: Τό α΄ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου· «Ἐν τῇ Ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ...». Εἴσοδος: «Φῶς ἱλαρόν...». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀπόστιχα: Τό Ἀναστάσιμον Στιχηρόν·«Σέ τόν σαρκωθέντα Σωτῆ­ρα...» καί  τά κατ’ Ἀλφάβητον τοῦ ἤχου· «Νυγείσης σου τῆς πλευρᾶς...  – Ξένη σου ἡ σταύρωσις... – Ὁ δι’ ἡμᾶς σαρκί πάθος δεξάμενος...».  Δόξα, Καί νῦν: Τό ἕτερον Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς· «Οἱ ἐξ ἀσεβείας...». Τρισάγιον. Ἀπολυτίκια: 1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τόν συνάναρχον Λόγον...».  2.– Δόξα, τῆς Ἑορτῆς· «Τήν ἄχραντον Εἰκόνα σου...» καί  3.– Καί νῦν, τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Πάντα ὑπέρ ἔννοιαν...». Ἀπόλυσις. Τῇ Κυριακῇ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ. Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, ὁ Τριαδικός Κανών τοῦ ἤχου· «Κράτος τῆς ἑνιαίας...», τό διά τήν Λιτήν Ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου Δόξα·  «Χαίρετε, Προφῆται τίμιοι...». Καί νῦν, τό Θεοτοκίον αὐτοῦ·  «Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου...», τά Τριαδικά· «Ἄξιόν ἐστιν...». Τρισάγιον καί τό Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς· «Τήν ἄχραντον Εἰκόνα σου...». ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκια: Τά τοῦ Ἑσπερινοῦ. Καθίσματα: Τά Ἀναστάσιμα τῆς α΄ Στιχολογίας μετά Θεοτοκίου εἰς  τό Καί νῦν·«Χαῖρε, πύλη Κυρίου...» (πρβλ. ὑποσημ.14) καί τῆς β΄  Στιχολογίας μετά τοῦ Θεοτοκίου αὐτῶν. Τά Εὐλογητάρια – ἡ Ὑπακοή – οἱ Ἀναβαθμοί καί τό Προκείμενον τοῦ ἤχου. Κανόνες: 1.– Ὁ Ἀναστάσιμος·«Ἵππον καί ἀναβάτην...», μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ καί 2.– Τῆς Ἑορτῆς· «Σκιρτῶντες μετ’ εὐφροσύνης...» μετά στίχου·  «Δόξα σοι, ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα σοι»,  ἀμφότεροι εἰς 4. Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Τό Ἀναστάσιμον Κοντάκιον καί ὁ Οἶκος (χῦμα) καί τά· Μεσῴδια Καθίσματα: 1.– Τῆς Ἑορτῆς· «Τήν θείαν σου μορφήν...».  2.– Δόξα·«Μορφάς τῶν Προφητῶν...» καί  3.– Καί νῦν, τό Θεοτοκίον αὐτῶν· «Τοῖς πόθῳ σου Σεμνή...». Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος: Τῆς Ἑορτῆς. Συναξάριον: Τῆς ἡμέρας καί τό Ὑπόμνημα τοῦ Τριῳδίου. Καταβασίαι: «Θαλάσσης τό ἐρυθραῖον...». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου: Ε΄ Ἑωθινόν· «Ὁ Πέτρος ἀναστάς ἔδραμεν ἐπί  τό μνημεῖον...»,κτλ. ὡς καί τῇ Κυριακῇ τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου (5ῃ Φεβρουαρίου). Ἡ Τιμιωτέρα. Εἱρμός θ΄ ᾨδῆς: «Λίθος ἀχειρότμητος...». «Ἅγιος Κύριος...». Ἐξαποστειλάρια: 1.– Τό Θ΄ Ἀναστάσιμον· Τό Ε΄ Ἀναστάσιμον·  «Ἡ ζωή καί ὁδός Χριστός...».  2.– Τῆς Ἑορτῆς· «Σκιρτήσατε, κροτήσατε...» καί 3.– Τό Θεοτοκίον αὐτοῦ·  «Ῥομφαῖαι νῦν ἐξέλιπον...». Αἶνοι: 1.– Τά 4 Στιχηρά Ἀναστάσιμα· «Κύριε, ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου...  – Κύριε, τούς μοχλούς τούς αἰωνίους... – Κύριε, αἱ γυναῖκες... – Κύριε, ὥσπερ ἐξῆλθες...» καί  2.– Τά 3 Στιχηρά Προσ­όμοια τῆς Ἑορτῆς· «Ἐν σοί νῦν ἀγάλλεται...  – Σαρκός τό ἐκτύπω­μα... – Ἡμέρα χαρμόσυνος...» εἰς 4, τό πρῶτον δίς,  μετά τῶν πρό αὐτῶν στίχων εἰς τά δύο τελευταῖα, ἀντιστρόφως τῆς  ἐν τῷ Τριῳδίῳ σειρᾶς. Δόξα: Τό Ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου· «Μωσῆς τῷ καιρῷ τῆς ἐγκρατείας...». Καί νῦν: «Ὑπερευλογημένη...». Δοξολογία: Μεγάλη. «Σήμερον σωτηρία...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ Ἀντίφωνα: Τῆς Ἑορτῆς. Ἀντίφωνον α΄. Ἦχος β΄. «Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν, εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο, ἐνεδύσατο Κύριος δύναμιν καί περιεζώσατο. Καί γάρ ἐστερέωσε τήν οἰκουμένην,   ἥτις οὐ σαλευθήσεται. Τίς λαλήσει τάς δυναστείας τοῦ Κυρίου,  ἀκουστάς ποιήσει πάσας τάς αἰνέσεις Αὐτοῦ; Εἰπάτωσαν οἱ λελυτρωμένοι ὑπό Κυρίου, οὕς ἐλυτρώσατο ἐκ χειρός ἐχθροῦ. Δόξα... Καί νῦν...».                                                      Ἀντίφωνον β΄. Ἦχος ὁ αὐτός. «Ἐξομολογησάσθωσαν τά ἐλέη αὐτοῦ καί τά θαυμάσια αὐτοῦ τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων. Ὑψωσάτωσαν αὐτόν ἐν ἐκκλησίᾳ λαοῦ καί ἐν καθέδρᾳ πρεσβυτέρων. Ὀφθαλμοί Κυρίου ἐπί τούς ἐλπίζοντας ἐπί τό ἔλεος αὐτοῦ. Τοῦ ἀκοῦσαι τοῦ στεναγμοῦ τῶν πεπεδημένων, τοῦ λῦσαι τούς υἱούς τῶν τεθανατωμένων.   Δόξα... Καί νῦν... Ὁ Μονογενής Υἱός...».           Ἀντίφωνον γ΄. Ἦχος ὁ αὐτός. «Αἰνεσάτωσαν αὐτόν οἱ οὐρανοί καί ἡ γῆ. Αὕτη ἡ ἡμέρα Κυρίου, ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ. Κύριε, ὁ Θεός μου, εἰς τόν αἰῶνα ἐξομολογήσομαί σοι».                                              Εἴσοδος. Εἰσοδικόν: «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκια: 1.– Τό Ἀναστάσιμον·«Τόν συνάναρχον Λόγον...».  2.– Τῆς Ἑορτῆς·«Τήν ἄχραντον Εἰκόνα σου...» καί  3.– Τοῦ Ναοῦ. Κοντάκιον: «Τῇ ὑπερμάχῳ...». Τρισάγιον. Ἀπόστολος: Κυριακῆς α΄ ἑβδομάδος Νηστειῶν · «Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος...» (Ἑβρ. ια΄ 24-26, 32-40). Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως· «Ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τήν Γαλιλαίαν...»  (Ἰω. α΄ 44-52). Καθεξῆς ἡ Θ. Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Εἰς τό Ἐξαιρέτως: «Ἐπί σοί χαίρει...». Κοινωνικόν: «Αἰνεῖτε...». «Εἴδομεν τό φῶς...», κτλ. Ἀπόλυσις: Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ. Μετά τήν Ἀπόλυσιν ἐξέρχονται οἱ Ἱερεῖς, οἱ δύο Διάκονοι (Τριτεύων  καί Διάκονος τῆς Σειρᾶς), οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ ἕτεροι δύο Διάκονοι  (Ἀρχιδιάκονος καί Δευτερεύων) καί ὁ Πατριάρχης καί λαμβάνουσι  τάς θέσεις αὐτῶν καί τελεῖται τό Τρισάγιον τῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου  ἡμῶν πίστεως ἀγωνισαμένων καί τελειωθέντων. Ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος: «Εὐλόγησον, Δέσποτα.». Ὁ Πατριάρχης: «Εὐλογητός ὁ Θεός...». Ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος: Τρισάγιον, κτλ.     Ὁ Πατριάρχης: «Ὅτι σοῦ ἐστιν...». Οἱ Χοροί: Ἐναλλάξ τό· «Μετά πνευμάτων...». «Εἰς τήν κατάπαυσίν σου...».  Δόξα· «Σύ εἶ ὁ Θεός...». Καί νῦν· «Ἡ μόνη ἁγνή...». Ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος: «Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεός». Ὁ Δευτερεύων: «Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Ὁ Πατριάρχης: «Ὁ Θεός τῶν πνευμάτων καί πάσης σαρκός, ὁ τόν θάνατον  καταπατήσας, τόν δέ διάβολον καταργήσας καί ζωήν τῷ κόσμῳ σου  δωρησάμενος, αὐτός, Κύριε, ἀνάπαυσον τάς ψυχάς τῶν ὑπέρ τῆς  Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως ἀγωνισαμένων καί τελειωθέντων ἐν αὐτῇ  ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνη,  λύπη καί στεναγμός. Πᾶν ἁμάρτημα τό παρ’ αὐτῶν πραχθέν ἐν λόγῳ ἤ  ἔργῳ ἤ διανοίᾳ, ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος Θεός, συγχώρησον· ὅτι οὐκ  ἔστιν ἄνθρωπος, ὅς ζήσεται ἐπί τῆς γῆς καί οὐχ ἁμαρτήσει· σύ γάρ μόνος  ἐκτός ἁμαρτίας ὑπάρχεις· ἡ δικαιοσύνη σου, δικαιοσύνη εἰς τόν αἰῶνα καί ὁ  λόγος σου ἀλήθεια». Ὁ Τριτεύων: «Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Ὁ Πατριάρχης: «Ὅτι σύ εἶ ἡ ἀνάστασις, ἡ ζωή καί ἡ ἀνάπαυσις  τῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως ἀγωνισαμένων καί τελειωθέντων  ἐν αὐτῇ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν καί σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν σύν  τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρί καί τῷ παναγίῳ καί ἀγαθῷ καί ζωοποιῷ σου  Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ὁ Διάκονος τῆς Σειρᾶς: «Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Οἱ Ἀρχιερεῖς κατά σειράν: «Ὅτι σύ εἶ ἡ ἀνάστασις...». καί οἱ Ἱερεῖς ἐπίσης κατά σειράν. Ὁ Πατριάρχης: «Δόξα σοι, Χριστέ ὁ Θεός, ἡ ἐλπίς ἡμῶν, δόξα σοι.  Ὁ καί νεκρῶν καί ζώντων τήν ἐξουσίαν ἔχων ὡς ἀθάνατος βασιλεύς  καί ἀναστάς ἐκ νεκρῶν, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ταῖς πρεσβείαις  τῆς παναχράντου ἁγίας αὐτοῦ Μητρός, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων  Ἀποστόλων, τῶν ὁσίων καί θεοφόρων πατέρων ἡμῶν, τῶν ἁγίων ἐνδόξων  προπατόρων Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβ, τοῦ ἁγίου καί δικαίου  φίλου αὐτοῦ Λαζάρου, τοῦ τετραημέρου καί πάντων τῶν ἁγίων,  τάς ψυχάς τῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως ἀγωνισαμένων  καί τελειωθέντων ἐν αὐτῇ δούλων αὐτοῦ, ἐν σκηναῖς δικαίων τάξαι,  ἐν κόλποις Ἀβραάμ ἀναπαῦσαι καί μετά δικαίων συναριθμῆσαι,  ἡμᾶς δέ ἐλεῆσαι καί σῶσαι ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος». Ὁ Πατριάρχης: «Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων...». Ὁ Ἱερεύς: «Δι’ εὐχῶν τοῦ ἁγίου Δεσπότου...». Οἱ Χοροί: «Ἀμήν». Εἶτα προπορευομένων τῶν λαμπαδούχων, τῶν ἑξαπτερύγων, τοῦ Ἄρ­χοντος  Πριμηκηρίου φέροντος τό Διβάμβουλον, τῶν Χορῶν ψαλλόντων τήν  Καταβασίαν· «Ἐπαρθέντα σέ ἰδοῦσα ἡ Ἐκκλησία, ἐπί Σταυροῦ τόν Ἥ­λιον...»,  τῶν δύο Ἱερέων φερόντων τήν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τῶν δύο Διακόνων  (Τριτεύοντος καί Διακόνου τῆς Σειρᾶς), τῶν Ἀρχιερέων, τῶν ἑτέρων  δύο Διακόνων (Ἀρχιδιακόνου καί Δευτερεύοντος) καί τοῦ Πατριάρχου  κρατοῦντος εἰς τήν δεξιάν αὐτοῦ μικράν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἐξέρχεται ἡ  πομπή τοῦ Π. Πατριαρχικοῦ Ναοῦ καί ἀνέρχεται εἰς τόν Πατριαρχικόν  Οἶκον. Εἰς τόν ἐξώστην ὁ Πατριάρχης διά τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ εὐλογεῖ  τά πλήθη καί εἰσέρχεται πορευόμενος πρός τό Π. Παρεκκλήσιον, ἔνθα  ἀπεκδύεται τά ἄμφια αὐτοῦ, τῶν Χορῶν ψαλλόντων τόν πολυχρονισμόν αὐτοῦ·  καί οὕτω λήγει ἡ ὅλη Ἀκολουθία. Τῇ αὐτῇ Κυριακῇ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ Ἀπολυτίκια: 1.– «Τόν συνάναρχον Λόγον...». 2.– Δόξα· «Τήν ἄχραντον Εἰκόνα σου...». Κοντάκιον: «Ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος...». Ἀπόλυσις: Μικρά· «Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός. Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια: 1.– Τά 4 Στιχηρά Κατανυκτικά τοῦ πλ. α΄ ἤχου· «Κύριε, ἁμαρτάνων οὐ παύομαι... – Κύριε, καί τόν φόβον σου...  – Οἴμοι! τί ὁμοιώθην ἐγώ... – Τά πλήθη τῶν πταισμάτων μου...».  2.– Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τοῦ Τριῳδίου· «Δίδου μοι κατάνυξιν...  – Μωσῆς ὁ θεσπέσιος... – Τά τῶν Νηστειῶν νῦν δισέβδομα» καί  3.– Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τοῦ Ὁσιομάρτυρος  ἐκ τοῦ Μηναίου (5ῃ Μαρτίου)·«Μάρτυς παναοίδιμε πολλαῖς...  – Κόνων παναοίδιμε φωτί... – Κόνων ἀξιάγαστε ναός...». Δόξα, Καί νῦν: Τό συνακολουθοῦν Προσόμοιον Θεοτοκίον ·«Χαῖρε ξένον ἄκουσμα Ἁγνή...». Εἴσοδος: «Φῶς ἱλαρόν...». Τό μέγα Προκείμενον·  «Ἔδωκας κληρονομίαν...», μετά τῶν πρό αὐτοῦ στίχων, ὡς ἐν τῷ Τριῳδίῳ. Ἀπόστιχα: Τό Στιχηρόν Ἰδιόμελον τοῦ Τριῳδίου·  «Δεῦτε ἐκκαθάρωμεν ἑαυτούς...»,δίς καί τό Μαρτυρικόν·  «Μάρτυρες Κυρίου...», μετά τῶν στίχων αὐτῶν. Δόξα, Καί νῦν: Τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτῶν· «Τά οὐράνια ὑμνεῖ σε...». Τρισάγιον. κτλ. ὡς εἰς τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς.

Περί Εικονομαχίας κείμενα ....

• Είναι οι άγιες εικόνες είδωλα;
• Είναι λατρεία η προσκύνηση;
• Εικονική οντολογία
• Εικόνες στον αρχαιότερο Χριστιανικό ναό
• Εικονοκλάστες: Οι συντηρητικοί τής Ορθοδοξίας
• «Εικονομαχία, η αναστήλωση των εικόνων και μια… υποκριτική ιστορία»
• Επεξηγήσεις για την τιμή προς τον Σταυρό, την ύλη και την Παναγία
• Τιμάται ως αγία η αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία;
• Περί εικόνων μέρος 1ο: Οι άγιες εικόνες, ως προϊόν Χαρισματικής εμπειρίας της Εκκλησίας
• Περί εικόνων μέρος 2ο: Η διάκριση κτιστού - Ακτίστου και η Θεολογία τής Εικόνας
• Περί εικόνων μέρος 3ο: Η έλλειψη ορατού ομοιώματος τού Θεού, ως αιτία τής απαγόρευσης τού Νόμου
• Περί εικόνων μέρος 4ο: Η απεικόνιση όσων είδαμε επιτρέπεται!
• Περί εικόνων μέρος 29ο: Ιστορικές μαρτυρίες αγίων Πατέρων υπέρ αγίων Εικόνων. Η ιστορική μαρτυρία τής αιμορροούσας
• Περί εικόνων μέρος 30ο: Ιστορικές μαρτυρίες υπέρ αγίων Εικόνων
• Περί εικόνων μέρος 31ο: Αγιογραφικά επιχειρήματα τού αγίου Λεοντίου Νεαπόλεως
• Έλλογη Απεικόνιση
• Θεολογία της Εικόνας και ενανθρώπιση του Θεού Λόγου
• Αρχές Αγιογραφίας Η Εικόνα τής Παναγίας
• Το περιγραπτό τής ανθρώπινης φύσεως τού Θεού Λόγου και οι άγιες Εικόνες
• Θεολογία τής Εικόνας Μάθημα 2ο: Η αγία εικόνα τής Γέννησης τού Χριστού
• Θεολογία τής Εικόνας Μάθημα 3ο: Ανάλυση της θεολογίας της εικόνας του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου
• Θεολογία τής Εικόνας Μάθημα 4ο: Η αγία εικόνα τής Υπαπαντής τού Χριστού
• Νοθείες αρχαίων και νέων Εικονομάχων, σε κείμενα αγίων Πατέρων περί εικόνων

Λόγος εἰς τὴν Α΄ Κυριακὴν τῶν Νηστειῶν Ἄγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός (Ἀρχιεπισκόπος Κριμαίας)

Τὴν πρώτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία πανηγυρίζει τὸ θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ὀρθῆς πίστεως, ἡ ὁποία καταπάτησε ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ στερεώθηκε γιὰ πάντα. Γι' αὐτὸ ἡ Κυριακὴ αὐτὴ καλεῖται Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Οἱ αἱρέσεις φάνηκαν ἤδη ἀπαρχῆς τοῦ χριστιανισμοῦ. Οἱ ἴδιοι οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ προειδοποιοῦσαν τοὺς συγχρόνους τους, καὶ μαζί τους καὶ ἐμᾶς, γιὰ τὸν κίνδυνο ἀπὸ τοὺς ψευδοδιδασκάλους. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Πέτρος στὴ Β' Καθολικὴ ἐπιστολὴ γράφει τὸ ἑξῆς: “Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι, ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοὶ ἑξακολουθήσουσιν αὐτῶν ταῖς ἀσελγείαις, δι’ οὕς ἡ ὁδὸς τῆς ἀληθείας βλασφημηθήσεται” (Β' Πέτ. 2, 1-2). 

Ὁ Ἅγιος Παῦλος, ἐπιστρέφοντας στὴν Παλαιστίνη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἔκανε στάση στὴν Ἔφεσο. Ἐκεῖ στοὺς χριστιανοὺς κατοίκους τῆς πόλεως ἔλεγε: “Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου, καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν” (Πράξ. 20, 29-30). 

Πολλοὶ τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι καὶ σχισματικοὶ ὑπῆρχαν στοὺς πρώτους αἰῶνες τοῦ χριστιανισμοῦ. Μερικὲς αἱρέσεις τάραζαν τὴν Ἐκκλησία ὁλόκληρους αἰῶνες, ὅπως γιὰ παράδειγμα οἱ αἱρέσεις τοῦ Ἀρείου, τοῦ Μακεδονίου, τοῦ Εὐτυχοῦς, τοῦ Διοσκόρου, τοῦ Νεστορίου καὶ ἐπίσης ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας. Οἱ αἱρέσεις αὐτὲς προκάλεσαν πολλὲς διαταραχὲς στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν βασάνισαν πολύ. Ὑπῆρχαν πολλοὶ ὁμολογητὲς καὶ μάρτυρες ποὺ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἀληθινὴ πίστη στὸν ἀγώνα κατὰ τῶν ψευδοδιδασκάλων καὶ τῶν αἱρετικῶν. 

Ὑπῆρχαν ἐπίσης καὶ πολλοὶ καὶ μεγάλοι ἱεράρχες οἱ ὁποῖοι καὶ αὐτοὶ ὑπέφεραν πολλοὺς διωγμοὺς καὶ πολλὲς φορὲς ἐξορίστηκαν. Ὁ Ἅγιος Φλαβιανός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, γιὰ παράδειγμα, σὲ μία σύνοδο ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Διοσκόρου, ἡ ὁποία καλεῖται “ληστρική”, χτυπήθηκε τόσο ἄγρια ποὺ μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες πέθανε. 

Ἡ τελευταία στὴ σειρὰ τῶν αἱρέσεων, ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας, ἦταν αὐτὴ ποὺ ἐπέφερε τὰ περισσότερα βάσανα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἡ αἵρεση αὐτὴ ἐμφανίστηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου, ὁ ὁποῖος ἀνέβηκε στὸ θρόνο τὸ 717. Ἀνέβηκε στὸ θρόνο μὲ τὴ βοήθεια τοῦ στρατοῦ ὅπου ὑπῆρχαν πολλοὶ ἀντίπαλοι τῆς προσκυνήσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ἐπειδὴ ἤθελε νὰ εὐαρεστήσει τὸ στρατὸ, ἄρχισε σκληρὸ διωγμὸ κατὰ τῶν εἰκονοφίλων. Ὁ διωγμὸς αὐτὸς συνεχίστηκε καὶ στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύμου, ὁ ὁποῖος διαδέχτηκε στὸ θρόνο τὸν Λέοντα. Ἡ κόπρος σημαίνει τὰ κόπρανα. Ὀνομάστηκε Κοπρώνυμος διότι κατὰ τὴν βάπτισή του μόλυνε τὴν κολυμβήθρα. Οἱ δύο αὐτοὶ αὐτοκράτορες γιὰ πολλὰ χρόνια εἶχαν τὴν ἐξουσία στὰ χέρια τους καὶ προκάλεσαν πολλὰ δεινὰ στὴν Ἐκκλησία. 

Μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρχαν καὶ ἄλλοι αὐτοκράτορες εἰκονομάχοι, οἱ ὁποῖοι συνέχισαν τὸ ἔργο τῶν προκατόχων τους καὶ βασάνισαν τὴν Ἐκκλησία ἐπὶ ὁλόκληρα χρόνια.Δὲν μποροῦμε νὰ περιγράψουμε τὰ βάσανα ποὺ ὑπέφερε ἡ Ἐκκλησία στὰ χρόνια τῆς εἰκονομαχίας καὶ ἰδιαίτερα οἱ μοναχοὶ οἱ ὁποῖοι βρίσκονταν στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ ἀγώνα τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Οἱ αὐτοκράτορες εἰκονομάχοι ἔκλεισαν πολλὰ μοναστήρια, πολλὲς ἐκκλησίες ὅπου ὑπῆρχαν εἰκόνες τὶς ἔκαναν ἀποθῆκες. Τοὺς μοναχούς τοὺς βασάνιζαν ἄγρια: τοὺς ἔβγαζαν μάτια, τοὺς ἔκοβαν μύτες, ἔσπαζαν εἰκόνες πάνω στὸ κεφάλι τους. Τοὺς ἁγιογράφους μὲ τὰ πυρακτωμένα σίδερα τοὺς ἔκαιγαν τὰ δάκτυλα. 

Μόνο, τότε, ὅταν στὸ θρόνο τοῦ Βυζαντίου ἀνέβηκε ἡ αὐτοκράτειρα Εἰρήνη, σταμάτησε ὁ διωγμὸς ἀλλὰ ὄχι ὁριστικά. Τὸ 787 ἡ Εἰρήνη συγκάλεσε τὴν Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία διατύπωσε τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία περὶ τῆς τιμητικῆς προσκύνησης τῶν ἱερῶν εἰκόνων. 

Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴ σύνοδο ὑπῆρχαν αὐτοκράτορες εἰκονομάχοι, ὅπως, γιὰ παράδειγμα, ὁ Μιχαὴλ καὶ ἄλλοι. Ἡ αἵρεση αὐτὴ συντρίφτηκε ὁριστικὰ μόνο ἐπὶ τῆς θεοσεβέστατης Αὐγούστας Θεοδώρας, ὅταν τὸ 842 συγκλήθηκε ἡ τοπικὴ σύνοδος στὴν Κωνσταντινούπολη ἡ ὁποία ἐπικύρωσε τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία. Ἡ σύνοδος αὐτὴ ἀναθεμάτισε ὅλους αὐτοὺς ποὺ τολμοῦν νὰ λένε ὅτι ἡ προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων εἶναι εἰδωλολατρία καὶ οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ εἶναι εἰδωλολάτρες.

Καὶ ἐδῶ οἱ αἱρετικοί μᾶς λένε ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ πράγμα. Τολμοῦν νὰ ἀποκαλοῦν τὶς εἰκόνες μας εἴδωλα καὶ ἐμᾶς εἰδωλολάτρες. Καὶ μέχρι ποῦ φτάνει τὸ θράσος τους; Θὰ σᾶς πῶ ἕνα περιστατικὸ ποὺ ἔγινε πρόσφατα σὲ μία πόλη τῆς Σιβηρίας. Τὴν ὥρα τῆς λειτουργίας δύο βαπτιστὲς μπῆκαν μέσα στὴν ἐκκλησία καὶ ἄρχισαν ἐκεῖ νὰ φωνάζουν ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι εἶναι εἰδωλολάτρες καὶ οἱ εἰκόνες τους εἴδωλα. Τί ἀνοησία! 

Πῶς τολμοῦν αὐτοὶ νὰ ἀνοίγουν τὸ ἀκάθαρτο στόμα τους καὶ νὰ λένε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ στάζουν δηλητήριο, ἀποκαλώντας μας εἰδωλολάτρες καὶ τὶς εἰκόνες μας εἴδωλα; Αὐτὸ δείχνει πὼς δὲν ἔχουν κατανοήσει σωστὰ τὴν δεύτερη ἐντολὴ τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου: “οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. Οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς οὐδὲ μὴ λατρεύσεις αὐτοῖς” (Ἐξ. 20,4). 

Τί σημαίνει αὐτὴ ἡ ἐντολή; Νομίζω ὅτι τὸ νόημά της εἶναι ξεκάθαρο. Ἡ ἐντολὴ αὐτὴ ἀπαγορεύει ἀντὶ νὰ προσκυνᾶμε τὸν Ἕνα, Μοναδικὸ καὶ Ἀληθινὸ Θεὸ νὰ κατασκευάζουμε εἴδωλα καὶ νὰ τὰ προσκυνᾶμε. Ὅπως τὸ ἔκαναν οἱ ἀρχαῖοι λαοί: οἱ Ἀσσύριοι, οἱ Βαβυλώνιοι, οἱ Αἰγύπτιοι, οἱ Ἕλληνες, οἱ Ρωμαῖοι καὶ ἄλλοι...Αὐτὴ εἶναι ἡ εἰδωλολατρία. 

Ἡ δική μας ὅμως ἡ προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων μοιάζει σὲ τίποτα μὲ τὴν εἰδωλολατρία; Ἀσφαλῶς ὄχι. Τὰ εἴδωλα ἀπεικόνιζαν κάτι ποὺ δὲν ὑπάρχει στὴν πραγματικότητα, ποὺ εἶναι καρπὸς φαντασίας. Οἱ δικές μας εἰκόνες εἰκονίζουν τὴν πραγματικότητα. Πραγματικά, δὲν ζοῦσε μεταξὺ μας ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, τὸν Ὁποῖον δοξάζουμε καὶ τὶς εἰκόνες τοῦ Ὁποίου προσκυνᾶμε; Δὲν ζοῦσε μεταξὺ μας ἡ Παναγία, τὴν ὁποία ζωγράφισε ὁ Ἅγιος ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς; Τὴν εἰκόνα του αὐτὴ τὴν εὐλόγησε ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος, λέγοντας ὅτι ἡ χάρη της θὰ εἶναι πάντα μ' αὐτὴ τὴν εἰκόνα. Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται ἀπὸ τὶς εἰκόνες τῆς Παναγίας. 

Καὶ οἱ ἄλλες εἰκόνες, δὲν εἰκονίζονται σ' αὐτὲς πραγματικὰ πρόσωπα τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ ποὺ ζοῦσαν ἐδῶ πάνω στὴ γῆ; Οἱ εἰκόνες τους αὐτὲς εἶναι τὰ πορτραῖτα τους καὶ μὲ κανένα τρόπο δὲν εἶναι εἴδωλα. Μόνο ἀσεβὲς καὶ ἀκάθαρτο στόμα τολμᾶ νὰ λέει ὅτι οἱ εἰκόνες μας εἶναι εἴδωλα καὶ ἐμεῖς εἴμαστε εἰδωλολάτρες. Νὰ σιωπήσουν οἱ ἀσεβεῖς διότι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀπήγγειλε τὸ ἀνάθεμα ἐναντίον τους. Νὰ τὸ ξέρετε, νὰ τὸ θυμᾶστε καὶ νὰ μὴν συναναστρέφεστε μὲ τοὺς αἱρετικούς. Νὰ μὴν ἀπομακρύνεστε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μὴ σχίζετε τὸ χιτώνα τοῦ Χριστοῦ. Νὰ θυμᾶστε ὅτι ὁ Χριστὸς στὴν ἀρχιερατική του προσευχὴ παρακαλοῦσε τὸν Πατέρα Του, λέγοντας: “ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ καγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσει ὅτι σὺ μὲ ἀπέστειλας” (Ἰω. 17, 21). 

Ὁ Κύριος θέλει ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ σχισματικοί, οἱ ὁποῖοι βρίσκουν σφάλματα στὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἀπομακρύνονται ἀπ' αὐτὴν καὶ πιστεύουν ὅτι θὰ βροῦν τὴ σωτηρία στὶς αἱρετικές τους ὀργανώσεις. Ξέρετε ὅμως τί ἔλεγαν οἱ μεγάλοι ἅγιοι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σχίζουν τὸ χίτωνα τοῦ Χριστοῦ; Ὁ Ἅγιος Κυπριανός, ἐπίσκοπος Καρθαγένης, εἶπε ὅτι οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν ἔχουν κοινωνία μαζί της καὶ μάρτυρες νὰ εἶναι, ἀκόμα καὶ μὲ τὸ αἷμα τους, δὲν καθαρίζουν τὴν ἁμαρτία τους διότι ἡ βαριὰ αὐτὴ ἁμαρτία τῆς διαίρεσης τῆς Ἐκκλησίας δὲν καθαρίζεται οὔτε μὲ τὸ αἷμα. Καὶ ὁ ἅγιος ἱερομάρτυρας Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος εἶπε ὅτι αὐτὸς ποὺ προκαλεῖ σχίσμα στὴν Ἐκκλησία δὲ θὰ κληρονομήσει τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.Ὅλοι οἱ αἱρετικοί, ὅμως, εἶναι κήρυκες τοῦ σχίσματος. 

Ἐνῶ ὁ ἀπόστολος λέει: “Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, σκοπεῖν τοὺς τὰς διχοστασίας καὶ τὰ σκάνδαλα παρὰ τὴν διδαχὴν ἥν ὑμεῖς ἐμάθετε ποιοῦντας, καὶ ἐκκλίνατε ἀπ' αὐτῶν” (Ρωμ. 16, 17). Καὶ στὴν ἄλλη ἐπιστολὴ του λέει τὸ ἑξῆς: “εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω” (Γαλ. 1, 9). Καὶ ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ εὐαγγελίζουν ὄχι αὐτὸ ποὺ εὐαγγελίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ ὁποία μᾶς γέννησε πνευματικά. 

Θυμηθεῖτε καὶ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶπε στοὺς ἀποστόλους καὶ μέσω αὐτῶν σὲ μᾶς τοὺς διαδόχους τους: “Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με” (Λκ. 10, 16). Τρομερὰ εἶναι αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου. Νὰ τὰ θυμᾶστε πάντοτε. 

Νὰ μὴν ξεχνᾶτε καὶ αὐτὴν τὴν ἡμέρα, τὴν ἡμέρα τοῦ θριάμβου τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἡ πίστη αὐτὴ διατυπώθηκε ὁριστικὰ στὴν Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἡ ὁποία στερέωσε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ καταπάτησε ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα. Πάνω ἀπὸ χίλια χρόνια πέρασαν ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινε ἡ Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Γιατί; Οἱ λόγοι εἶναι πολιτικοί. Δὲν ὑπῆρχε δυνατότητα νὰ συγκληθοῦν. Ἀλλὰ νὰ μὴν λυπόμαστε ποὺ δὲν ἔγιναν ἄλλες καὶ δὲν γίνονται σήμερα οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. Αὐτὲς οἱ ἑπτὰ ποὺ ἔχουμε, τακτοποίησαν ὅλα τὰ ζητήματα καὶ ἔλυσαν ὅλα τὰ προβλήματα ποὺ εἶχε ἡ Ἐκκλησία μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ στερέωσαν τὴν ὀρθόδοξη πίστη.

Θὰ πεῖτε πὼς σήμερα ἔχουμε πολλὲς καινούριες αἱρέσεις καὶ σχίσματα. Ναί, ἔχετε δίκαιο. Ἀλλὰ πρέπει νὰ ξέρουμε πὼς οἱ καινούριες αὐτὲς αἱρέσεις δὲν λένε τίποτε καινούριο ἀλλὰ ἐπαναλαμβάνουν αὐτὰ ποὺ ἤδη ἔχουν πεῖ οἱ παλαιοὶ αἱρετικοί. Καὶ ὅλες αὐτὲς οἱ αἱρέσεις ἀναθεματίστηκαν ἀπὸ τὴν Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Γι' αὐτὸ μᾶς ἀρκοῦν οἱ ἀποφάσεις τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἰδιαίτερα τῆς Ἑβδόμης. Γι' αὐτὸ καὶ χαιρόμαστε καὶ πανηγυρίζουμε σήμερα τὸ θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν ὁποία ἐξέφρασε καὶ στερέωσε ἡ Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Ἀκριβῶς γι' αὐτὸ τὸ λόγο ὁρίστηκε αὐτὴ τὴν ἡμέρα νὰ ψάλλεται δοξολογία ὡς εὐχαριστία στὸ Θεὸ γιὰ τὴν στερέωση τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ αὐτὴ τὴν δοξολογία θὰ ψάλλουμε τώρα.