Στη Μονή Ξενοφώντος: η αγάπη είναι εφευρετική

Τίποτε δεν πετιέται από τα δέντρα της Μονής Ξενοφώντος. Χάρη στην άριστη υλοτομία και στις πατέντες του ξυλουργείου, και το τελευταίο ροκανίδι βρίσκει τη χρησιμότητά του.

Ο Γέροντας Αλέξιος, ηγούμενος της αγιορείτικης Μονής Ξενοφώντος, μετά τη θεία λειτουργία της Κυριακής που άρχισε στις 4.30 τα χαράματα και τελείωσε στις 9.30, καθισμένος στο γραφείο του, αν και πολυάριθμοι επισκέπτες περιμένουν να τον δουν και να του μιλήσουν, έχει ξεχαστεί σε μια κουβέντα για τα δέντρα που ανήκουν στη μονή. Το πράσινο γύρω μας είναι όχι μόνο πολύ αλλά και εξαιρετικά φροντισμένο. Ωστόσο, όπου και αν περπατήσεις αλλού μέσα στο Άγιον Όρος παίρνεις, και πρέπει σε αυτό να προσθέτουμε τη λέξη δυστυχώς, μια ιδέα για το πώς θα ήταν η βλάστηση σε όλη την Ελλάδα αν οι εργολάβοι και κάποιοι πολιτικοί δεν καθόριζαν, εκείνοι μόνο, την τύχη της. Όχι απλώς μερικά πεύκα, που ξέρουν να εμφανίζονται εκεί όπου δεν υπάρχει φροντίδα για τη συντήρηση των άλλων δέντρων, αλλά καστανιές, λεύκες, δρύες και πολυάριθμα άλλα δέντρα συντηρούνται προσεκτικά μέσα στο Άγιον Όρος και ίσως δεν θα ήταν σχήμα λόγου το να θεωρούμε ότι «βρήκαν καταφύγιο» εκεί όπου οι άνθρωποι τα προσέχουν, συμβιώνουν μαζί τους προς αμοιβαίο όφελος και έχει να συμβεί πυρκαϊά από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90!
«Αγάπα και από ΄κεί κι ύστερα κάνε ό,τι θέλεις» λέει ο ηγούμενος της Μονής Ξενοφώντος, εννοώντας ότι η αγάπη με ασφάλεια θα σε σπρώξει σε καλά μονοπάτια. Σαν κι αυτό που ακολουθείς για να φθάσεις από τη Μονή Ξενοφώντος στο ξυλουργείο της. Ανάμεσα στα δέντρα, φτιαγμένο με υλικά που κάποιοι άλλοι ίσως είχαν ρίξει το πολύ στη σόμπα, σε οδηγεί σε ένα ξυλουργείο που διαθέτει μηχανήματα κανονικού εργοστασίου κάθετης επεξεργασίας ξύλου. Και το ξύλο έρχεται όλο από τα δάση τη μονής. Καστανιά και δρυς το πιο πολύ, αλλά το καλό είναι ότι δεν τελειώνει ποτέ. Χάρη σε ένα πρόγραμμα που κρατάει από παλιά, εργάτες του δάσους ζουν εδώ και χρόνια με δαπάνες της μονής και κάτω από την επίβλεψη των μοναχών, με σπίτια κοντά στα δέντρα, έχουν αποκτήσει μεγάλη εμπειρία και τα γνωρίζουν πια ένα ένα. Μιλούν γι΄ αυτά σαν να είναι γνωστοί τους. Βγαίνουν στο δάσος ακόμη και σε ημέρες με χιόνι, το καθαρίζουν συνέχεια, κόβουν τις καστανιές όταν φθάσουν στα δεκαεπτά τους χρόνια και την εποχή που τα «νερά», δηλαδή οι χυμοί, κατεβαίνουν αφήνοντας στη ρίζα κάπου είκοσι πέντε βλαστάρια. Υστερα από επτά χρόνια τα ελαττώνουν στα έξι – επτά πιο γερά και προσέχουν να υπάρχει ίσκιος από άλλα μεγαλύτερα δέντρα για να ευδοκιμήσουν.
Όλο το δάσος της μονής παρακολουθείται και παρ΄ όλο που η καστανιά δεν είναι από τα πιο συμφερτικά ξύλα όταν είναι να πουληθούν έξω στο εμπόριο, η μονή συνεχίζει να συντηρεί το δάσος όπως το βρήκε. Κόβει τα ξύλα που χρειάζεται χωρίς να ελαττώνεται τελικά η δασική ύλη. Γιατί επιπλέον κάθε κορμός, όταν φθάσει στο ξυλουργείο, σχίζεται τόσο προσεκτικά και προγραμματισμένα ώστε να μην πετιέται και η πιο μικρή σκλήθρα. Ο πατέρας Σεραφείμ της Μονής Ξενοφώντος, ένας δωρικός ως προς τον λόγο του εκφραστής του ορισμού «μοναχός εστί ο πάσι προσηρμοσμένος», έχει οργανώσει την παραλαβή και το κόψιμο στα ειδικά μηχανήματα υποδειγματικά. Πρώτα ο κορμός θα τοποθετηθεί με όσο γίνεται πιο καλή ευθυγράμμιση, για να βγει καλό «καπάκι» όπως λένε. Μια λεπτή φλούδα που μετά θα επιτρέψει στον κορμό, αφού αυτός στραφεί κατά ενενήντα μοίρες, να πατήσει στέρεα με την κομμένη πλευρά στη μεταλλική πλάκα του μηχανήματος κοπής. Και από εκεί αρχίζουν να βγαίνουν σωστά οι σανίδες. Κυριολεκτικά τίποτε δεν πάει χαμένο.
Ξεχόντρισμα, πλάνισμα, δημιουργία προφίλ, όλα γίνονται εκεί μέσα. Αν υπάρχει ρόζος θα γίνει ξύλο για τη σκεπή, τα κοντά ξυλάκια, που φαίνονται να περισσεύουν, τελικά δεν περισσεύουν γιατί χάρη σε ειδικό μηχάνημα συγκόλλησης αυξημένης πίεσης, με ένα πανέξυπνο σύστημα, τελειοποιημένο από τον πατέρα Σεραφείμ, που αν και αυτοδίδακτος διαθέτει πολύ στέρεες γνώσεις μηχανικής, τα κολλούν μεταξύ τους και δημιουργούν ξύλινες πλάκες. Αυτές που μπορούν να γίνουν με τη σειρά τους τρούλοι, βιβλιοθήκες, παράθυρα, πατώματα σε διάφορες περίτεχνες εκκλησιαστικές κατασκευές που όταν τις βλέπεις λες πως έχουν βγει από το πιο προχωρημένο εργοστάσιο ξυλουργίας. Ακόμη και εκείνα τα πρώτα κομμάτια που προκύπτουν στην πρώτη επαφή της μηχανής με τον κορμό, τα καπάκια, αν και φαίνονται τελείως άχρηστα στο Όρος δεν πετιούνται και τα συναντάς στο πλάι του μοναστηριακού μονοπατιού να το στηρίζουν έξυπνα και να το διαμορφώνουν αρμονικά μέσα στο υπόλοιπο τοπίο. Τα δέντρα του μοναστηριακού δάσους κόβονται με σύνεση και με την έγνοια ποτέ να μη λιγοστέψουν. Η «κτίση» αντιμετωπίζεται σαν κληρονομιά που πρέπει να παραδοθεί τουλάχιστον όπως παρελήφθη, αφού όπως λέει ο ηγούμενος της Μονής Ξενοφώντος γέροντας Αλέξιος: «Εδώ είμαστε όλοι φερτοί, αλλά μην ξεχνάτε ότι η αγάπη είναι εφευρετική…».
πηγή

Τι οφείλει να τηρεί ο κάθε χριστιανός, ποιές είναι οι κυριότερες εντολές του Ευαγγελίου;

πηγή

1. Κάθε χριστιανός οφείλει να αγαπά τό Θεό.
2. Κάθε χριστιανός οφείλει να αγαπά τόν αδελφό του (τόν συνάνθρωπό του).
3. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν έχουν διαμάχες ούτε νά νιώθουν μνησκακία καί μίσος κατά των αδελφών τους, αλλά κι αν ακόμα παρεξηγηθούν μεταξύ τους, οφείλουν γρήγορα νά συμφιλιωθούν.
4. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μή βλέπουν μέ περιέργεια καί επιθυμία.
5. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν ορκίζονται, ούτε αληθινά ούτε στά ψέματα.
6. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν είναι εκδικητικοί, ούτε να ανταποδίδουν κακό στό κακό.
7. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν πηγαίνουν διόλου σέ δικαστήρια γιά τήν επίλυση των διαφορών τους. Αν όμως κάποτε παραστεί σχετική ανάγκη, ας προτιμήσουν νά βάλουν κριτή στή διαφορά τους έναν άνθρωπο της Εκκλησίας, παρά νά καταφύγουν στά κοσμικά δικαστήρια.
8. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν κατακρίνουν.
9. Αν οι χριστιανοί δέν συγχωρούν τά σφάλματα των αδελφών τους, ούτε ο Θεός θά συγχωρήσει τά δικά τους σφάλματα. Αν εσείς συγχωρήσετε τά σφάλματα των άλλων ανθρώπων, θά συγχωρήσει καί τά δικά σας σφάλματα ο επουράνιος Πατέρας σας. Αν όμως δέν συγχωρήσετε τά σφάλματα των άλλων, ούτε τά δικά σας σφάλματα θά συγχωρήσει ο επουράνιος Πατέρας (Ματθ. 6, 14-15).
10. Οι χριστιανοί οφείλουν νά κάνουν ελεημοσύνες, αλλά καί νά προσεύχονται καί νά νηστέυουν, όχι όμως υποκριτικά, γιά νά τούς δοξάσουν δηλαδή καί νά τούς επαινέσουν οι άνθρωποι, αλλά μόνο γιά τό Θεό.
11. Οι χριστιανοί οφείλουν νά φροντίζουν γιά τήν απόκτηση όχι επίγειων αλλά ουράνιων θησαυρών και οφείλουν νά μή μεριμνούν γιά τα αγαθά της γης, ούτε να αγαπούν τά κοσμικά πράγματα, αλλά νά επιζητούν τά αιώνια καί ουράνια αγαθά.
12. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν είναι υπερήφανοι, αλλά νά είναι ταπεινοί καί να αγαπούν ταπεινά.
13. Οι χριστιανοί οφείλουν να αντιμετωπίζουν μέ υπομονή όλες τίς θλίψεις πού τούς βρίσκουν.
14. Οι χριστανοί οφείλουν νά βρίσκονται πάντοτε σέ πνευματική εγρήγορση καί ετοιμότητα, περιμένοντας τήν ώρα του θανάτου καί της κρίσεως του Θεού.
15. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μετανοούν διαρκώς από τά βάθη της ψυχής τους.
16. Οι χριστιανοί, αν δέν ξεπεράσουν στά καλά έργα τούς δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, δέν μπαίνουν στή βασιλεία των ουρανών. Καί αν αμαρτάνουν, θά κολαστούν βαρύτερα από τούς απίστους.

Του Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

ΑΓΙΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΛΑΥΔΙΟΥ, ΔΙΟΔΩΡΟΥ, ΟΥΙΚΤΩΡΟΣ.....

Τῌ Ε' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κλαυδίου, Διοδώρου, Οὐΐκτωρος,

 Οὐϊκτωρίνου, Παππίου, Νικηφόρου καὶ Σεραπίωνος.

Τῇ Ε' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κλαυδίου,

 Διοδώρου, Οὐΐκτωρος Οὐϊκτωρίνου, Παππίου, Σεραπίωνος καὶ Νικηφόρου.

Σπεύδεις ὀκλάζων, Κλαύδιε, πρὸς σὸν γόνυ,
Τομῇ κεφαλῆς, πρὸς Θεοῦ δραμεῖν γόνυ.
Πέμπτῃ Κλαυδίου κεφαλὴν τάμε χεὶρ φονόεσσα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς ὁσίας Μητρὸς ᾑμων Θεοδώρας

 τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ.

Θεσσαλονίκη, σχοῦσα καλὰ μυρία,
Καὶ Θεοδώραν πλοῦτον ἄσυλον φέρεις.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Θεοδώρας καὶ Διδύμου.

Σὺν τῇ συνάθλῳ, Δίδυμε, τμηθεὶς φλέγῃ,
Φέρων σὺν αὐτῇ δίδυμον τιμωρίαν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θέρμου.

Θέρμην ἔρωτος ἐνθέου Θέρμος φέρων,
Θέρμην πυρὸς φλέγοντος ὡς ψύξιν κρίνει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων γυναικῶν κυρίας καὶ δούλης.

Ἐχρῆν ἕπεσθαι κυρίᾳ τὴν δουλίδα,
Ἐκ γῆς ἰούσῃ πρὸς Θεὸν διὰ ξίφους.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πομπηΐου.

Ὡς ζῶν πρόβατον Πομπήϊε Κυρίου,
Χέεις, ἀμελχθεὶς αὐχένα ξίφει, γάλα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ζήνων πίσσαν χρισθείς, καὶ εἰς πῦρ βληθείς,

 καὶ δόρατι ἔνδον τῆς πυρᾶς τρωθείς, τελειοῦται.

Ἆθλος τριπλοῦς Ζήνωνι, πίσσα, πῦρ, δόρυ.
Οἶμαι, δι' ἣν ἔπασχε ταῦτα Τριάδα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Μαξίμου καὶ Τερεντίου.

Ἴσου μετέσχον καὶ στέφους, ὡς καὶ τέλους,
Τερέντιος, Μάξιμος, οἷς τομὴ τέλος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων πέντε Μαρτύρων νεανίδων τῶν ἀπὸ Λέσβου.

Ἀθληφόρους τίθησι Λεσβίας κόρας,
Μίαν, δύο, τρεῖς, τέσσαρας πέντε, ξίφος.

Ταῖς τῶν Ἁγίων σου πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Unicef: Μισό εκατομμύριο παιδιά πεινάνε στην Ελλάδα

Μόνο ως ζοφερή μπορεί να περιγραφεί η κατάσταση στην οποία ζει το 23% των παιδιών στην Ελλάδα. Βάσει των στοιχείων της Eurostat περίπου 439.000 ανήλικοι στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ 100.000 παιδιά αναγκάζονται να βγουν στην αγορά εργασίας.

Τα ποσοστά αυτά, που αποκαλύπτουν ότι η χώρα προσεγγίζει τα επίπεδα ζωής στη Βουλγαρία, περιλαμβάνονται στην έκθεση της Unicef με τίτλο «Η κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα 2012».

Οπως αναφέρεται στην έκθεση, το 2010 καταγράφηκε αύξηση της παιδικής φτώχειας στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε., χωρίς να εξαιρούνται Γαλλία και Γερμανία στις οποίες σημειώνεται μάλιστα και η μεγαλύτερη αύξηση του εν λόγου ποσοστού.

Οπως διευκρινίζεται στην έκθεση, για να μετρηθεί η παιδική φτώχεια, επί της ουσίας καταγράφονται τα παιδιά που ζουν σε νοικοκυριά που εμπίπτουν στην κατηγορία των φτωχών.

Συνολικά η παιδική φτώχεια στην Ευρωζώνη κινείται στο ποσοστό του 20,5%. Στην πρώτη θέση, πάντως, βρίσκεται η Βουλγαρία, με ποσοστό 26,8%, ενώ στην τελευταία η Δανία, με ποσοστό παιδικής φτώχειας στο 10,9%.

Στην Ελλάδα η παιδική φτώχεια αγγίζει το 23%, αφού υπολογίζεται ότι περίπου 439.000 παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Μάλιστα το 33,4% των παιδιών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας διαβιούν σε μονογονεϊκά νοικοκυριά.

Το 20,1% των νοικοκυριών στην Ελλάδα είναι φτωχά, ενώ το 28,7%, το 2010 βρίσκονταν σε φτώχεια η κοινωνικό αποκλεισμό. Ιδιαίτερα στα νοικοκυριά με παιδιά 12-17 ετών το ποσοστό εκτινάσσεται στο 34,7%.

Στην έκθεση επισημαίνεται επίσης ότι τα φτωχά παιδιά έχουν περισσότερες πιθανότητες να υποσιτιστούν και να ταλαιπωρηθούν από την έλλειψη θέρμανσης ή την υγρασία στο σπίτι, από ότι τα μη φτωχά.

Επίσης, συγκλονιστικά είναι τα στοιχεία που παρατίθενται για τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών στην Ελλάδα. Μεταξύ των φτωχών νοικοκυριών με παιδιά, το 21,6% είναι οικονομικά αδύναμα για διατροφή με κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας, το 37,1% δεν έχει ικανοποιητική θέρμανση, το 27,8% έχει υγρασία στους τοίχους ή σάπια κουφώματα και το 23,2% περιβαλλοντικό πρόβλημα (από βιομηχανίες και κυκλοφορία αυτοκινήτων).

πηγη

Η σιωπηλή προσευχή της οργής

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ

Κατ΄εξαίρεση, λόγω του δυσάρεστου γεγονότος της αυτοχειρίας του ηλικιωμένου συμπατριώτη μας στο Σύνταγμα, πήρα την απόφαση να γράψω λίγες σκέψεις, πιο νωρίς από το συνηθισμένο. Συγχωρήστε μου την ένταση συμπατριώτες. Δεν περιμένω να καταλαγιάσουν οι σκέψεις και τα συναισθήματα. Θέλω την ψυχή μου ατόφια και όχι φιλτραρισμένη. Θέλω απεγνωσμένα να γράψω «Γαλλικά», στη μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν, αλλά δε χαλαλίζω το επίπεδο μου (σας) για να απευθυνθώ στα σκύβαλα. Θα γράψω, λοιπόν, Ελληνικά, απευθυνόμενος σε εσάς.

Ποιος να φανταζόταν ότι 38 χρόνια μεταπολιτευτικής «Δημοκρατίας» θα μας οδηγούσαν στο σημερινό χάλι. Ποιος να φανταζόταν, ότι από τα χείλη ενός προοδευτικού πολίτη, χωρίς εισαγωγικά το προοδευτικός, θα προφέρονταν αυτή η φράση: «Η Χούντα ωχριά μπροστά σας!!», απευθυνόμενος στους δήθεν «Δημοκράτες» Σοσιαλφασίστες και στο νεοφιλελεύθερο τσόλι, αυτό που κατά ευφημισμό κάποτε το έλεγαν «Νέα Δημοκρατία» και που το έφτυσαν στα μάτια και το εκπόρνευσαν οι γόητες της Νέας Τάξης.

Σάπιοι και μολυσμένοι, απόστημα της κοινωνίας, που αντί να ντρέπεστε διαγκωνίζεστε για το ποιος θα πρωτομπεί στα ψηφοδέλτια της αμαρτίας.

Μεγαλώσαμε, μαθαίνοντας πόσο κακή ήταν η Χούντα, και ήταν, ώσπου μάθαμε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Η ζωή μας επιφυλάσσει πάντα εκπλήξεις, καθώς γηράσκοντες είμεθα αεί διδασκόμενοι.

Αποφεύγω να καταριέμαι, είναι βαρύς ο λόγος της κατάρας. Πολύ περισσότερο, όταν η κατάρα είναι δίκαια και φτάνει μέχρι τον ουρανό. Λίγη σημασία όμως έχει, όταν οι 
υπεύθυνοι του κακού, είναι έτσι και αλλιώς καταραμένοι από μόνοι τους. Όπως είναι καταραμένος ο τοκογλύφος και ο φίλος του τοκογλύφου. Είναι καταραμένοι, όταν περιφέρουν τα άψυχα τομάρια τους κάτω από το ελληνικό φως. Όταν, κυκλοφορούν μόνο φρουρούμενοι από τον φόβο των πολιτών. Όταν κλείνουν τα μάτια και βλέπουν τους αυτόχειρες στους εφιάλτες τους. Δεν το θέλουν, είναι αναίσθητοι. Αν μπορούσαν θα το απέφευγαν. Αλλά δεν είναι στο χέρι τους. Στο υποσυνείδητο βασιλεύει μόνο ο Θεός και η φωνή του, που κάποιοι την λένε συνείδηση και άλλοι την λένε τύψη.

Είστε καταραμένοι από την ημέρα που διαβήκατε την πόρτα της μασονικής στοάς και αυτή η θεία κατάρα επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια σας, πάνω από τα σπίτια σας πάνω από τα παιδιά σας. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται. Τα έχετε εξασφαλίσει όλα. Την πρώτη θέση στην κόλαση, την τελευταία στην Ιστορία.

Σας συγκρίνω με την Χούντα και νιώθω ότι διαπράττω αδικία εναντίον της. Λέγαμε: «ας μην ξανάρθει ποτέ Χούντα» και εσείς γλιστρήσατε κάτω από τα ανύποπτα βλέμματα μας, λύκοι της Νέας Τάξης ντυμένοι με την προβιά της δημοκρατικότητας. Η Χούντα φόραγε στολή και πηλίκιο, όλοι την αναγνώριζαν. Εσείς φοράτε κουστουμάκια ντε Παρί και Ρόλεξ ρολογάκια. Η Χούντα ήταν ένας έντιμος αντίπαλος, εσείς ένας ύπουλος και άτιμος, διπλοπρόσωπος προδότης! Η Χούντα σε σύγκριση με εσάς ήταν Παρθεναγωγείο και Λύκειο Κορασίδων, εσείς έχετε μάστερ στη διαφθορά και ντοκτορά στην υποκρισία. Η Χούντα τα έβαλε καθέτως μόνο με αντιφρονούντα παλικάρια, ενώ εσείς σκοτώνετε οριζοντίως, παιδιά, γέροντες και αδύναμους συνταξιούχους. Η Χούντα έφερε δρόμους με τη ΜΟΜΑ στο πιο απομακρυσμένο ορεινό χωριό, εσείς φέρατε τον θάνατο και την απόγνωση μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι!

Που θα πάτε; Τι προσδοκάτε; Πόσες αυταπάτες τρέφετε ότι εσείς τελικά θα σωθείτε; Η ατμομηχανή έρχεται κατά πάνω σας σε μια κατά μέτωπο σύγκρουση, δεν την βλέπετε; Ποιος σας είπε ότι μπορούν να νικιούνται οι λαοί; Που το είδατε αυτό γραμμένο; Πουθενά! Απλά, σας έχει τυφλώσει ο θεός, διότι προετοιμάζει την απώλεια σας. Θα γίνετε το παρανάλωμα του πυρός, που θα αποτρέπει με το παράδειγμα της λάμψης του, όλους τους δωσίλογους του μέλλοντος. Είθε Κύριε και Αμήν να αφυπνιστεί ο λαός Σου.

Τον ξέρατε τον παππού; Το όνομα του; Αν είχε παιδιά, αν είχε εγγόνια, αν είχε όνειρα για αυτά; Τόσα, που δε μέτρησε ούτε καν τον εαυτό του; Είναι για εσάς ένας αριθμός, ένα ακόμη «ζωντόβολο» που σας δούλεψε 50 χρόνια και το ξαποστείλατε! Όμως για ΕΜΑΣ, ήταν ΑΔΕΛΦΟΣ!! Όπως όλοι, όσους δολοφονήσατε μέχρι τώρα. Σήμερα, ένα ακόμη δεκατομμυριοστό της σάρκας μας αποκόπηκε από το σώμα του Έθνους. Για αυτό όλοι πονέσαμε, όλοι ματώσαμε. Από όλους τους Έλληνες κόπηκε, ένα τόσο δα, μικρό κομμάτι σάρκας. Από τους Έλληνες, όχι από εσάς!

Εσείς, δε μπορείτε να καταλάβετε, γιατί δεν έχετε ούτε τσίπα, μήτε φιλότιμο. Καταλαβαίνετε κοπρίτες αυτή την λέξη; ΑΔΕΛΦΟΣ!!

Το αίμα του στάζει από τα δάκτυλα σας που χαϊδεύουν ακόμη τα κεφάλια των παιδιών σας! Που την βρίσκετε την ψυχική δύναμη να υπάρχετε ακόμη; Ψοφήστε να τελειώνουμε, να σωθούμε εμείς, να σωθεί και η πατρίδα, να καθαρίσει ο κόσμος όλος! Βάρος προσθέτετε στη γη, όνειδος, οδύνη και αποτροπιασμό στο Έθνος!

Μέσα στο ταραγμένο του μυαλό, μέσα στη χαμένη από την απόγνωση λογική του, άστραψε μια τελευταία αναλαμπή. Μια παγωμένη, σιωπηλή διαύγεια. Ήξερε, πως ο θάνατος του θα πέρναγε στα ψιλά των ΜΜΕ σας, όπως και τόσων άλλων, και έκανε την τελευταία του υπέρβαση, ώστε ο θάνατος του να πιάσει τόπο. Ήρθε εκεί μπροστά για να τον δείτε, σκουπίδια! Στο Σύνταγμα! Δεν είχε το κουράγιο ο παππούς να μπει στο Πορνείο σας και να τραβήξει την σκανδάλη και έτσι «σκηνοθέτησε» τον θάνατο του στα σκαλοπάτια σας. Σαν το πουλί με τα τσακισμένα φτερά, ευαίσθητος και σιωπηλός. Σαν τον Άγγελο τιμωρό που δείχνει με τεντωμένο δάχτυλο τους ενόχους!

Αυτός ο παππούς, να το ξέρετε, θα σας κλείσει τα άτιμα σπίτια! Το αίμα που βοά θα κλονίσει τα θεμέλια τους. Αυτός ο παππούς ΟΛΩΝ ΜΑΣ, έγινε το σύμβολο των αυτοχείρων της τελευταίας τριετίας. Είναι η συμπύκνωση του πόνου, η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Ο νεκρός σας ονόμασε!!! Σας αποκάλεσε Κυβέρνηση Τσολάκογλου, ο καλός παππούς μας.

Νέες κατηγορίες προστίθενται στο κατηγορητήριο σας. Κάθε ημέρα που περνά βυθίζεστε όλο και πιο πολύ μέσα στο λάκκο που σκάβετε μόνοι σας. Στο χαντάκι με τον ασβέστη που θα σας ρίξει η Ιστορία.

Τώρα, που από τα κλειστά, σφιγμένα χείλη μας βγαίνει η σιωπηλή προσευχή της οργής:

Κύριε της Αγάπης, συγχώρεσε τις ψυχές των αδελφών μας.

Συγχώρεσε αυτούς που έσφαλαν αφαιρώντας μόνοι τις ζωές τους.

Λογάριασε, πρώτα, ως Δίκαιος, Κύριε μου, πως υπήρξαν θύματα του μίσους και του αισχρού κέρδους των εχθρών Σου και ανάπαυσε τους, ως μάρτυρες του Έθνους.

Αμήν….

πηγή

«Αδύνατον να ζήσει κανείς χριστιανική ζωή». «Αδύνατον» φωνάζουν οι νέοι, «αδύνατον» οι πλούσιοι, «αδύνατον» λένε οι επιστήμονες, «αδύνατον» οι μεν, «αδύνατον» οι άλλοι.

                                                      Φωνάζουν «αδύνατον» ποιοί;

Θα σταματήσω στα λόγια αυτά που είπαν οι μαθηταί στο Χριστό ότι είναι αδύνατον να φτάσει κανείς τις κορυφές της τελειότητος. Αυτό το «αδύνατον» το ακούμε και σήμερα. Κουραστήκαμε να το ακούμε. Όσοι είναι εξομολόγοι, όσοι είναι ιεροκήρυκες, όσοι είναι επίσκοποι στον 20ον αυτόν αιώνα της μεγάλης διαφθοράς και κηρύττουν το Ευαγγέλιο τους λένε: «Αδύνατον να ζήσει κανείς χριστιανική ζωή». «Αδύνατον» φωνάζουν οι νέοι, «αδύνατον» οι πλούσιοι, «αδύνατον» λένε οι επιστήμονες, «αδύνατον» οι μεν, «αδύνατον» οι άλλοι.
«Αδύνατον» φωνάζουν και οι οικογενειάρχες, γιατί και η οικογενειακή ζωή δεν είναι παίξε – γέλασε. Είναι μια ψηλή κορυφή, είναι Όλυμπος, Άλπεις και Ιμαλάια. Βέβαια, παραπάνω απ’ αυτήν την κορυφή υπάρχει μια άλλη, που αγγίζει τα άστρα και είναι η παρθενική ζωή. Αλλά και η οικογενειακή ζωή, όταν δεν είναι ως συγκερασμός ζώων η όλη συμβίωση ή μία συνεταιριστική εταιρεία συμφερόντων, αλλά η οικογενειακή ζωή, όπως την περιγράφει το Ευαγγέλιο, είναι κορυφή. Και όταν πας να υποδείξεις τα καθήκοντα, που απαιτεί η τελειότης στους οικογενειάρχες, τότε απαντούν και λέγουν: «Αδύνατον να πραγματοποιηθεί αυτό το ιδεώδες της χριστιανικής οικογένειας στον εικοστό αιώνα». Και για να το εξηγήσω σαφέστερα. Λες στον έναν να νηστεύει οικογενειακώς την Τετάρτη, την Παρασκευή και τις άλλες μεγάλες νηστείες, που ορίζει η Εκκλησία μας και απαντά: «Άσ’ τα αυτά. Έχω οικογένεια, τα παιδιά θέλουν τροφή καλή. Δε θα κάνουμε το σπίτι μοναστήρι». Και έτσι καταλύεται η νηστεία μέσα στα σπίτια και είναι σπάνιο πράγμα να βρεις οικογένεια, που να τηρεί τον ίερο θεσμό της νηστείας. Λοιπόν, τι να απαντήσουμε σ’ αυτούς που θεωρούν αδύνατη την εφαρμογή της νηστείας στην οικογένεια και καταλύουν όλες τις ημέρες, χωρίς να κάνουν καμία διάκριση; Δε θ’ απαντήσω εγώ ως επίσκοπος, ούτε το Ευαγγέλιο, αλλά θ’ απαντήσει η ιατρική επιστήμη. Κάτω στην Αθήνα έγινε συνέδριο των καρδιολόγων όλης της Ελλάδος και παρατήρησαν ότι τελευταία παρουσιάστηκε έξαρσις των καρδιακών νοσημάτων των παιδιών. Τα καρδιακά νοσήματα προσβάλλουν κυρίως τους μεγάλους, τους γέροντες. Αν περάσουν τα 50 χρόνια, η καρδιά γηράσκει και χτυπά ανωμάλως. Αλλά τα παιδιά, που έχουν καινούργια καρδιά σαν λάστιχο, σαν καουτσούκ, σπάνιο πράγμα να προσβληθεί. Και όμως οι γιατροί παρατήρησαν ότι τελευταία αυξάνεται καταπληκτικώς ο αριθμός των παιδιών με καρδιακά νοσήματα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό το κακό προέρχεται από το πολύ φαΐ. Γιατί το κάνετε αυτό στα παιδιά σας; Τα μπουκώνετε, τα έχετε συνεχώς κοντά στο ψυγείο, υπηρετείτε τις ιδιοτροπίες τους και τα κάνετε μεγάλο κακό. Κινδυνεύουν τα παιδιά σας να προσβληθούν από καρδιακά νοσήματα, όπως λένε οι γιατροί. Και είχε δίκαιο ο μέγας Βασίλειος που έλεγε: «Μάθε, μάνα, το παιδί από μικρό να νηστεύει Τετάρτη και Παρασκευή». Υπάρχουν παραδείγματα Αγίων καταπληκτικά. Νήπιον ήτο ένας Άγιος και δεν άγγιζε το μαστό της μάνας του Τετάρτη και Παρασκευή. «Έχω χριστιανική οικογένεια» σου λέει ο άλλος. Τι χριστιανική οικογένεια έχεις, όταν καταργείς στην οικογένειά σου τη νηστεία, η οποία αποδεικνύεται σωτήριον φάρμακον και υγείας φάρμακο για τα παιδιά. Εγώ αμφιβάλλω αν υπάρχουν οικογένειες, που εφαρμόζουν το θεσμό της νηστείας. «Είναι αδύνατον» λένε «να εφαρμοστεί αυτό». Ε, αφού είναι αδύνατον, τάιζε και μπούκωνε το παιδί σου, για να του κάνεις κακό. Είναι γεγονός ότι όσο τρώει ένα παιδί σήμερα, έτρωγαν άλλοτε πέντε παιδιά και είχαν υγεία. Τώρα το ψυγείο είναι ανοιχτό μέρα νύχτα και μεσάνυχτα ακόμη. Και έτσι μια αιτία της ολιγοτεκνίας είναι η λαιμαργία και η κατάλυση των νηστειών.
Λες στον άλλον να κάνει μιαν άλλη, πνευματική νηστεία αλλά σπουδαιοτάτη, για την οποία έχω μιλήσει και έχω γράψει κατ’ επανάληψη: «Κλείσε την τηλεόραση». Και σου λέει: «Είναι αδύνατον να γίνει αυτό. Η τηλεόρασις είναι πρόοδος. Εγώ ξέρω να κάνω εκλογή. Εγώ γνωρίζω πού θ’ ανοίξω και που θα κλείσω την τηλεόραση». Θα μπορούσα δια πολλών να σας αποδείξω τι συμφορά είναι η τηλεόραση, αλλά δεν είναι τώρα ανάγκη. Ένα μόνο σας λέω· μέσα στο σπίτι σας βάζετε τον διάβολο. Αν παρουσιαστεί ένας κακοποιός ή εάν έρθει ένας διεφθαρμένος άνθρωπος, δεν του ανοίγετε την πόρτα σας, αλλά με την τηλεόραση ανοίγετε την πόρτα σας σε όλους τους καλικαντζάρους και σ’ όλους τους διεφθαρμένους ανθρώπους και σ’ όλους τους διαβόλους. Μπαίνουν μέσα στο σπίτι σας και κάνουν συνεχώς πλύση εγκεφάλου και κάνουν κήρυγμα σατανικό καθημερινά, το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ, στη γυναίκα σας και στα παιδιά σας και στον κόσμο όλο. Και σας λέω το σύνθημα, που έριξε η Αμερική, η εφευρέτης της τηλεοράσεως: «Κλείστε τις τηλεοράσεις!». Αλλά εσείς τίποτα! Ελάχιστοι είναι εκείνοι που τ’ ακούν και εκφράζουν τις ευχαριστίες τους, που σώθηκαν από τα δαιμόνια της τηλεοράσεως. Λες στον έναν να νηστεύσει. Τίποτα. «Αδύνατον» φωνάζει. Λες στον άλλον «Κλείσε την τηλεόραση». «Υπερβολές είναι αυτά» σου απαντά. «Τον Καντιώτη θ’ ακούμε εμείς τώρα;».
Συμβουλεύεις τον άλλον να διαβάζει καθημερινά την Αγία Γραφή και σου λέει: «Αδύνατον! Δεν είμαι καλόγερος, για να το κάνω. Εσύ, που είσαι παπάς, να το διαβάζεις». Έτσι λέγουν και έτσι δυστυχώς απαντούν. Τι να πούμε σ’ αυτούς τώρα; Δε θ’ απαντήσω εγώ. Αντί για μένα θ’ απαντήσει ο ιερός Χρυσόστομος. Μας λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «Εάν ένας, που βρίσκεται στο μοναστήρι, χρειάζεται μια φορά να διαβάζει Ευαγγέλιο, εσύ, ο λαϊκός, 1000 φορές πρέπει να το διαβάζεις». Και μας το δικαιολογεί αυτό. «Ο μοναχός» λέει «είναι στο λιμάνι. Και όταν κάποιος είναι στο λιμάνι, δεν κινδυνεύει τόσο. Εσύ, όμως, ο οικογενειάρχης, που πλέεις στα πελάγη και στον Ατλαντικό ωκεανό και αντιμετωπίζεις 1000 προβλήματα διάβαζε το Ευαγγέλιο, για να μπορέσεις να τ’ αντιμετωπίσεις». «Δεν μπορώ» σου απαντά. «Αδύνατον» το ένα, «αδύνατον» το άλλο.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  ΦΛΩΡΙΝΗΣ  ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ
πηγή

«Για τους ταγούς της Εκκλησίας οι Ιεροψάλτες είναι μια τάξη ηλιθίων ρομαντικών ιδεολόγων»

( Άρθρο από την ιστοσελίδα του Ι.Ν.της Αγίας Τριάδος Πειραιώς)

Υπάρχει μία αρχή, η οποία κανονικά, δέν θα δεχόταν καμίαν αντίρρηση. 
Κάθε τί που σχετίζεται με το έργο της Εκκλησίας, δέν μπορεί κανονικά να χαρακτηριστεί, σάν σύνηθες βιοποριστικό επάγγελμα.
Η πραγματικότητα όμως, είναι κάθετα αντίθετη με αυτή την αρχή. Έτσι σήμερα, ΚΑΙ ο Κληρικός ( από τον Διάκονο μέχρι τον Αρχιεπίσκοπο ), ΚΑΙ το προσωπικό των Ιερών Ναών ( Ιεροψάλτες και Νεωκόροι ), λόγω των πολλαπλών υποχρεώσεών τους μέσα σ’ αυτούς, θα έπρεπε να ζούν αποκλειστικά και μόνον απ’ αυτή τους την απασχόληση. Μόνο τότε, θα ήταν όλοι τους αυστηρά προσηλωμένοι, στά επί μέρους καθήκοντά τους, και μάλιστα, θα υπήρχε και θεμιτός ανταγωνισμός, προσφοράς υπηρεσιών.
Βλέπουμε όμως, ότι η Εκκλησία, φρόντισε να εξασφαλίσει ΜΟΝΟ τον εαυτό της ( δηλαδή τους Κληρικούς ), αφήνοντας τους Ιεροψάλτες και Νεωκόρους, στήν τύχη τους και στίς διαθέσεις των εκάστοτε Ιερατικών προϊσταμένων τους.
Μεγάλο σφάλμα ! Διότι χωρίς τον Ιερέα, μπορεί να είναι ( και είναι ) αδύνατον να τελεστεί οποιαδήποτε Ακολουθία, αλλά και χωρίς τον Ιεροψάλτη, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα και ίσως πολλές φορές, να ματαιώθηκαν Ακολουθίες, μόνο και μόνο, γιατί δέν υπήρχε Ψάλτης. Μάλιστα, υπάρχει και σχετικό ανέκδοτο επ’ αυτού. 

Κάποτε ένας Ιερέας ενός χωριού, σηκώθηκε χαράματα, προκειμένου να πάει 2 ώρες δρόμο με το γαϊδουράκι του, γιά να λειτουργήσει σε ένα εξωκκλήσι επ’ ονόματι του Αγ. Γεωργίου.
Πράγματι πήγε, καθάρισε όλο το χώρο, ετοίμασε την πρόθεση, και βγήκε στό διάσελο, περιμένοντας τον Ψάλτη, αλλά και τον κόσμο να έλθουν. Η ώρα όμως περνούσε και δέν φαινόταν κανείς. Ήταν βλέπετε δεύτερη μέρα του Πάσχα, και όλοι ξεκουράζονταν από το γλέντι της προηγούμενης. Πήγε 8 η ώρα, 8.30, πήγε 9, αλλά δέν φαινόταν κανείς. Μπαίνει μέσα στό Ιερό, βάζει το Πετραχείλι του, βγαίνει στήν Ωραία Πύλη, έκανε σχήμα πρός τον Δεσπότη – Χριστό, και γυρίζοντας πρός την εικόνα του Αγίου, είπε : « Άγιε μου Γιώργη, εγώ τα ξέρω, εσύ τα ξέρεις, Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, έκλεισε την Εκκλησία, και γύρισε στό σπίτι του.
Τα Μυστήρια, μπορούν να τελεστούν χωρίς την παρουσία του Ψάλτη. Όχι όμως και οι διάφορες άλλες Ακολουθίες.
Σκεφθείτε Μεγάλη Εβδομάδα, χωρίς Ψάλτες στά Αναλόγια !
Συμπέρασμα : Ο Ψάλτης, είναι αποδεδειγμένα, αναπόσπαστο Μέ-λος της Θείας Λατρείας μας, και άμεσος Συνεργάτης των Κληρικών, στήν εκπλήρωση των πάσης φύσεως καθηκόντων τους. 
Παρ’ όλο ότι τα έχουμε ξαναπεί, θα επιτρέψετε παρ’ όλο τον κίν-δυνο, να φανούμε κουραστικοί, να εξετάσουμε πάλι, ποιός είναι ο Ιεροψάλτης και τί είναι αυτό, που χαρακτηρίζει το έργο του.
Ιεροψάλτης, είναι ο πάντα ακούραστος εργάτης, ο οποίος δέν έχει κανένα δικαίωμα να επαναστατήσει, να απεργήσει, να διαμαρ-τυρηθεί, παρά μονάχα, να παραμένει ένας ζωντανός και δημιουργικός φορέας, με άπειρο βεληνεκές και στόχο να κατευθύνει τίς ψυχές των Χριστιανών, μέσα στόν Ιερό χώρο της Εκκλησίας και μόνον.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που φιλότιμα κονταρομαχεί με το ξεφάντωμα, και απαρνείται κάθε ανθρώπινη εκδήλωση, που θα του μειώσει την απόδοση, σε όλες τίς Ακολουθίες της Θείας Λατρείας μας, καθώς οι απαιτήσεις του Εκκλησιάσματος και ιδίως των ανίδεων πολλές φορές συνεργατών του Κληρικών, αγγίζουν τα όρια του μεγίστου.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που ανεπηρέαστος από κάθε μεταβολή στίς κορυφές των πυραμίδων Κράτους και Εκκλησίας, μένει ασάλευτα πιστός, στήν Ιερή Αποστολή του, και προσφέρει, και δίνει και φιλοδοξεί να ευχαριστεί, να αρέσει στό ακροατήριό του, και να πικραίνεται όταν δέν μπορεί να το καταφέρει.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, ο οποίος κόντρα στό χιονιά, τη βροχή και το ξεροβόρι, με ριζωμένο βαθειά μεσ’ την ψυχή του το θρησκευτικό συναίσθημα, και χαραγμένο με πύρινα γράμματα στή συνείδησή του το αίσθημα της ευθύνης, ξεκινάει πρίν ακόμα σημάνουν οι καμπάνες, γιά να δώσει ότι έχει στά στήθια του. Την ίδια του την ψυχή.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που σοβαρός, ευθυτενής και ακέραιος, μένει και θα μένει ο μεγάλος καλλιτέχνης, που ποτέ του δέν χειροκροτείται, δέν διαφημίζεται, δέν προβάΛ-λεται και δέν επιβάλλεται τεχνικά και ψεύτικα, παρά μόνο με την αξία του, τίς μελέτες του, την αφοσίωσή του και την απόδοση στό έργο του.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που παραμένει μόνιμα ένας υπάλληλος, μόνιμα υφιστάμενος, χωρίς προαγωγές, χωρίς αναγνώριση, χωρίς κατοχύρωση, χωρίς νόμους να τον υποστη-ρίζουν, περιφρονημένος από το Κράτος και την Εκκλησία, χωρίς να έχει τη δυνατότητα μεταβολής των όρων της εργασίας του, χωρίς δικαίωμα εκσυγχρονισμού, τόσο στό ωράριο όσο και στίς υποχρεώσεις του, πράγματα τα οποία συνεχώς διογκώνονται, με τίς απαιτήσεις των διαφόρων Αρχιερέων ή και των απλών Κληρικών, κατά τα οποία παρα-μένει πάντα ο ίδιος, πάντα εκεί ψηλά στό βάθρο του, αντιμετωπίζοντας καρτερικά, την άκρως ιδιότυπη και τίς περισσότερες φορές προσβλητική γιά την αξιοπρέπειά του μεταχείριση.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, ο μόνος επαγγελματίας, ο οποίος γνωρίζοντας, πως το μεγαλύτερο μέρος του Εκκλησιάσματος, έρχεται στό Ναό, γιά να τον ακούσει να ψάλλει τα διάφορα τροπάρια, δέν έχει το δικαίωμα να παλέψει γιά το δίκιο και την αξιοπρέπειά του, και λόγω της προσβλητικής αμοιβής που λαμβάνει, ντρέπεται να βροντοφωνάξει την ιδιότητά του.
Ιεροψάλτης, είναι ΜΟΝΟΝ Εκείνος. Ο Μεγαλύτερος Εθνικός, Εκκλησιαστικός και συγχρόνως Παραδοσιακός Τραγουδιστής της Φυλής μας.
Εκείνος, που έχει την ύψιστη τιμή, να υμνεί αδιαλείπτως τον Κύριο και Θεό μας. ΑΥΤΟΣ είναι ο Ιεροψάλτης.
Αλλά ας δούμε, και μερικά άλλα στοιχεία, που συνθέτουν την προσωπικότητά του. 
Κατ΄ αρχήν ο Ιεροψάλτης, πρέπει να διαθέτει καλλιφωνία, παιδεία, γνώσεις πάνω στήν Εκκλησιαστική Βυζαντινή Μουσική και την Τάξη των Ιερών Ακολουθιών, οπωσδήποτε ηθικό ανάστημα, και πάνω απ’ όλα, επίγνωση γιά το λειτούργημά του.
Το έργο που επιτελεί, είναι ιερό, και γι’ αυτό, θα πρέπει να αν-τιλαμβάνεται το ρόλο του στή Θεία Λατρεία μας. Σκοπός της ψαλμωδίας, δέν είναι η επίδειξη και η ευχαρίστηση, αλλά η ζωηρή έκφραση των ευσεβών συναισθημάτων, που πηγάζουν από τα βάθη της καρδιάς, καθώς επίσης, η ψυχική ανάταση πρός το Θεό, με αποτέλεσμα, την χριστιανική πρόοδο του εκκλησιάσματος.
Η θέση των Ιεροψαλτών μέσα στό Ναό, είναι καθιερωμένη, από την εποχή του Ιγνατίου του Θεοφόρου ( τέλη του Α΄. αιώνος μ. Χ. ), ο οποίος εθέσπισε την ψαλμωδία « κατ’ αντιφωνίαν », και τους δύο Χορούς των Ψαλτών, μέσα στήν Εκκλησία. Εξ’ άλλου, από τους 26ο ΄. , 43ο ΄. και 69ο ΄. Κανόνες των Αγίων Αποστόλων, 14ο ΄. της Δ΄. Οικουμενικής Συνόδου, 4ο ΄. και 6ο ΄. της Στ΄. Οικουμενικής, αλλά ιδιαιτέρως τον 15ο ΄. της εν Λαοδικεία Συνόδου και τον 75ο ΄. επίσης της Στ΄. Οικουμενικής, καθώς επίσης και από τίς Αρχαίες Λειτουργίες Ιακώβου, Κλήμεντος και Μάρκου του Ευγενικού, οι Ιεροψάλτες αναφέρονται σάν ιδιαίτερη τάξη, στήν υπηρεσία της Θείας Λατρείας. 
Όπως προαναφέραμε, οι Ιεροψάλτες πρέπει να διαθέτουν αρκετά « προσόντα », γιά να είναι σε θέση, να εκπληρώσουν άριστα, το ύψιστο έργο τους.
Ας τά εξετάσουμε όμως αναλυτικά, αυτά τα « προσόντα ».
1) Κατ’ αρχήν σάν Ψάλτης, θα πρέπει να διαθέτει το φυσικό ταλέντο της φωνής. Ένα πραγματικά Θείο δώρο, το οποίον όμως, δέν το διαθέτουν πολλοί. Βέβαια, όταν λέμε φωνή, δέν εννοούμε αγριοφωνάρα ή οτιδήποτε άλλο σχετικό, αλλά μελωδική και ευχάριστη φωνή, η οποία να χαϊδεύει τα αυτιά των πιστών, και όχι να τους σπάει τα νεύρα. Να διαθέτει καθαρή άρθρωση και να ψάλλει όσο αυτό είναι εφικτό, « κατ’ έννοιαν ».
Πάνω σ’ αυτό, ίσως πολλοί να έχουν αντιρρήσεις, προβάλλοντας τους μετρικούς πόδες της Υμνολογίας, ή τίς αυστηρές προδιαγραφές των Προλόγων ή Προσομοίων, επί των οποίων ψάλλονται οι διάφοροι Εκκλησιαστικοί Ύμνοι. Όλ’ αυτά, είναι αποδεκτά, και δέν μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς.
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις, όπως π. χ. στό Δ΄. Εξαποστειλάριο « Ταις αρεταίς αστράψαντες » και συγκεκριμένα, στή μουσική πρόταση « εσθήσεσι Μυροφόροις ». Μπορεί να μας εξηγήσει κανείς, τί σημαίνει αυτή η φράση ; Ασφαλώς όχι, γιατί είναι δύο λέξεις, οι οποίες ανήκουν σε διαφορετικές προτάσεις η κάθε μία ( « άνδρας εν αστραπτούσαις εσθήσεσι » και « Μυροφόροις κλινούσαις εις γήν όψιν » ), οι οποίες, λόγω του προσομοιακού μέτρου, σφαγιάζονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να μή βγαίνει κανένα νόημα.
Και υπάρχουν πάμπολλες παρόμοιες καταστάσεις ( στόν Κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου, σε Στιχηρά, Εξαποστειλάρια, Προσόμοια κ. λ. π. ), που παραποιούν εντελώς, την έννοια του Μέλους.
Απ’ όλ’ αυτά, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι τα μουσικά προσομοιακά μέτρα, καλό είναι να τηρούνται, εφ’ όσον όμως, δέν κατακρεουργείται η έννοια των κειμένων. Και εδώ, χρειάζεται η παιδεία των Ιεροψαλτών, οι οποίοι πρέπει μ’ αυτά που « λένε », να δίνουν και στόν πλέον αγράμματο πιστό, ξεκάθαρη την έννοια των Ύμνων της Θείας Λατρείας.
2) Ερχόμαστε στίς γνώσεις της Μουσικής και των Τυπικών Διατάξεων, κατά την τέλεση των διαφόρων Ακολουθιών. 
Γι’ αυτές τίς γνώσεις, έχουμε αναφερθεί πολλές φορές, και δέν σκοπεύουμε να γίνουμε κουραστικοί. Αυτοί που κυριολεκτικά « ξεφουρνίζονται » κάθε χρόνο από τα Ωδεία, μπορεί να γνωρίζουν πολλά πράγματα, που ίσως δέν τα γνώριζαν πρίν, αλλά με καμιά δύναμη, δέν μπορούν να επανδρώσουν Αναλόγια, και δέν μπορούν να λέγονται Ιεροψάλτες. Και τούτο, γιατί το μόνο που δέν γνωρίζουν, είναι η « δουλειά » του Αναλογίου. Με τίς υποτυπώδεις γνώσεις γύρω από τη Βυζαντινή Μουσική, και τίς ανύπαρκτες σχεδόν, πάνω στίς Τυπικές Διατάξεις, είναι ακατάλληλοι γιά το λειτούργημα του Ιεροψάλτη.
Τα Ωδεία, συμπεριφερόμενα αποκλειστικά, σάν εμπορομάγαζα, προωθούν και μοιράζουν Πτυχία και Διπλώματα αφειδώς, αρκεί ο ενδιαφερόμενος, να πληρώσει αυτά που θα του ζητήσουν. Υπάρχουν πάμπολλες και τρανταχτές περιπτώσεις διαφόρων, οι οποίοι διαθέ-τουν Πτυχία Βυζαντινής Μουσικής ή Διπλώματα Μουσικοδιδασκά-λου, υπογεγραμμένα από το συνένοχο Υπουργείο Πολιτισμού, με δικαίωμα μάλιστα « του διδάσκειν », αλλά που δέν είναι σε θέση, να σταθούν απλά, πάνω σ’ ένα Αναλόγιο.
Και το ωραίο είναι, ότι υπάρχουν μερικοί άλλοι, οι οποίοι έχουν υπογράψει χωρίς ίχνος ντροπής, αυτά τα χαρτιά, και οι οποίοι κοκορεύονται, ότι « φέτος, έβγαλα …… τόσους μαθητάς ». Παραβλέπουμε εδώ την παροιμία « κατά το Δάσκαλο και ο μαθητής ».
Βέβαια, ίσως με αυτά τα λόγια μου, δυσανασχετήσουν πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι, αλλά δέν παύει να είναι η στυγνή πραγματικότητα. 
Μετά είναι το θέμα της Τυπικής Διάταξης των Ιερών Ακολουθιών. Βέβαια, θα μπορούσε να πεί κάποιος, ότι αφού ο ίδιος ο Αριεπίσκοπος, μαζί με όλη την Ιεραρχία, κάνει λάθη και μάλιστα ουσιώδη, καταστρατηγώντας « Αρχιερατικώ δικαίω » ή πολλές φορές από άγνοια το Τυπικό και την Παράδοση, πώς ένας νέος Ιεροψάλτης, να είναι αλάνθαστος ; Όταν τα κυκλοφορούντα Τυπικά ( Βιολάκης, Δίπτυχα, του εξ’ Αγρινίου κ. Παπαχρήστου, ακόμα και το « Πατριαρχικό Τυπικό » που εκδίδεται από τις Εκδόσεις « ΤΕΡΤΙΟΣ », και που δυστυχώς, δέν διορθώνεται από το ίδιο το Οι-κουμενικό Πατριαρχείο ), βρίθουν λαθών, πώς μπορεί ένας « εργάτης » του Αναλογίου, νέος ή παλαιός, να παραμένει αλάνθαστος ;
Και υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις, που δικαιολογούν τα λόγια μας, αλλά που δέν είναι της παρούσης στιγμής, να αναφερθούν.
3) Ερχόμαστε στό θέμα της παιδείας.
Ο Ιεροψάλτης, πρέπει να διαθέτει ανάλογη μόρφωση, γιατί μόνον έτσι, θα είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται, το νόημα των Ύμνων που ψάλλει, και να αποδίδει τα κείμενα « κατ’ έννοιαν », ώστε να γίνεται κατανοητός, από το εκκλησίασμα. Μόνον έτσι, θα αποφεύγει τους τόσο συνήθεις παρατονισμούς, και γενικά, γνωρίζοντας το νόημα αυτών που ψάλλει, να το μεταδίδει και στούς πιστούς.
4) Κι ας έλθουμε στό θέμα της ηθικής.
Ο Ιεροψάλτης, έχει τη μεγάλη τιμή, να είναι ο κατ’ εξοχήν, Υμνωδός του πληρώματος της Εκκλησίας, πρός το Θεό.
Σύμφωνα λοιπόν με τα « Ούχ’ ωραίος αίνος, εν στόματι αμαρτωλού » της Σοφίας Σειράχ, και « Μή μόνον γλώττη προσφέρειν την υμνωδίαν, αλλά και την διάνοιαν, εις κατανόησιν των λεγομένων εγείρειν » του Θεοδώρητου, θα πρέπει να είναι σοβαρός, αξιοπρεπής, να μή δίνει αφορμές γιά κάθε είδους σκάνδαλα, και να είναι παράδειγμα πρός μίμηση, γιά τους πιστούς που τον ακούν.
Καιρός όμως, να δούμε το έργο του Ιεροψάλτη, και να εξετάσου-με το τί γίνεται, και το τί θα έπρεπε να γίνεται.
Το έργο του Ιεροψάλτη, είναι σημείον αντιλεγόμενον, και γενικά κατακρίνεται, λές και αυτός και μόνον αυτός, είναι υπεύθυνος γιά την κατάντια που παρατηρούμε, μέσα στούς Ναούς, κατά τη διεξαγωγή των διαφόρων Ακολουθιών. 
Γεγονός πάντως είναι, ότι σήμερα, κακολογείται και χλευάζεται η Εκκλησιαστική Βυζαντινή Μουσική, και αφορμή γι’ αυτό, είναι αρκετοί από τους ίδιους τους Ιεροψάλτες.
Αυτοί οι « ΚΥΡΙΟΙ », κάνουν τους Ιεροψάλτες κατ’ ανάγκην ή αποβλέποντας στά χρήματα, που θα αποκομίσουν απ’ αυτή τη δουλειά. Πολλοί απ’ αυτούς, ανεβαίνουν πάνω στά Αναλόγια, εντελώς απροετοίμαστοι, και προσπαθούν την τελευταία στιγμή, να ενημερωθούν.
Άλλοι πάλι, και δυστυχώς πολλοί απ’ αυτούς, που λένε ή πιστεύ-ουν οι ίδιοι, ότι είναι μεγάλοι Ψάλτες, με την ανοχή ή και προτροπή, των πάσης φύσεως και βαθμού Κληρικών, μεταβάλλουν τους Εκκλησιαστικούς Ύμνους της Θείας Λατρείας μας, σε άριες από όπερες. Αφήνουμε το τραγικό γεγονός, της παρουσίας αρμονίων ή άλλων οργάνων ή επί το « καλλιτεχνικότερον », ηλεκτρονικών ισοκρατών, με τα οποία γενικά, μπασταρδεύεται η Παράδοση και γενικώτερα η ίδια η Ακολουθία. 
Άλλοι πάλι, ανεβάζουν γυναίκες πάνω στά αναλόγια, καταστρατη-γώντας τους Ιερούς Κανόνες, οι οποίοι αποδοκιμάζουν τέτοιες ενέργειες.
Άλλοι πάλι, μή γνωρίζοντας την ίδια τη φωνή τους, αρχίζουν να ψάλλουν τα διάφορα μαθήματα, σε βάσεις ανεπίτρεπτες γι’ αυτούς, με αποτέλεσμα να ξελαρυγγιάζονται, προσπαθώντας να ψάλλουν κάποια ψιλή θέση του Μέλους, προκαλώντας ταυτόχρονα, τη θυμηδία και τον οίκτο του εκκλησιάσματος.
Υπάρχουν όμως και άλλοι, οι οποίοι όταν ψάλλουν, χορεύουν πάνω στό Αναλόγιο, κουνώντας ανεπίτρεπτα τα χέρια, το κεφάλι, όλο το σώμα ή κτυπώντας τα πόδια τους « εν είδει ταμπούρλου », προκειμένου να κρατήσουν το χρόνο, αγνοούντες την επιτίμηση του Ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος με ιερή αγανάκτηση, λέει :
« Άθλιε και ταλαίπωρε, δέόν σε δεδοικότα και τρέμοντα, την Αγγελικήν Δοξολογίαν εκπέμπειν, φόβω τε και τρόμω, την εξομολόγησιν τω Κτίστη ποιείσθαι και διά ταύτης, συγγνώμην των πταισμάτων αιτείσθαι, σύ δέ τα μίμων και ορχηστών ενταύθα παρά-γεις, ατάκτως μέν τας χείρας επανατείνων και τοις ποσίν εφαλλόμενος και όλω περικλώμενος τω σώματι ».
Τέλος, υπάρχουν πολλοί, και δυστυχώς αρκετοί, από αυτούς οι οποίοι όπως είπαμε, νομίζουν ότι είναι μεγάλοι Ψάλτες ή μοναδικοί στό είδος τους, οι οποίοι ΔΕΝ γνωρίζουν, τί πάει να πεί χρόνος ενός μαθήματος ή χρονική αγωγή. Αρχίζουν να ψάλλουν ένα μάθημα, και μέχρι να το τελειώσουν, έχουν « αλλάξει τα φώτα », σ’ αυτό που χαρακτηρίζεται, σάν « η ομορφιά του Μέλους ». Τον χρόνο. Άσχετα όμως με όλ’ αυτά, το συμπέρασμα όπως είπαμε, είναι ένα :
Οι Ιεροψάλτες, είναι αναπόσπαστα Μέλη της Θείας Λατρείας μας, και άμεσοι συνεργάτες των Κληρικών, και το έργο τους, είναι ιερό, σοβαρό, υπεύθυνο, και αποτελεί παράδειγμα πρός μίμηση, γιά το Εκκλησίασμα. 
Αλλά ας έλθουμε τώρα στή στάση της επίσημης Εκκλησίας, απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Γιά τους Ταγούς της Εκκλησίας μας, οι Ιεροψάλτες δέν είναι τίποτ’ άλλο, παρά μία τάξη ηλίθιων ρομαντικών ιδεολόγων, οι οποί-οι χάριν του πάθους που έχουν γιά τη Βυζαντινή Μουσική και το ψάλσιμο, τους βοηθάνε να γεμίζουν τίς τσέπες τους και τα παγκάρια των Ιερών Ναών. Αυτό το λέμε, διότι το άκουσαμε με τα ίδια μας τ’ αυτιά. Καμία μέριμνα γιά τον Κλάδο.
Καμία μέριμνα γιά την Μουσική, με την οποίαν αποδίδονται οι Εκκλησιαστικοί Ύμνοι.
Καμία μέριμνα γιά το μέλλον. Καθημερινώς, βλέπουμε να φθίνουν τα Ιερά Αναλόγια, και η επάνδρωσή τους, αποτελεί πρόβλημα, γιά πολλές περιοχές της Χώρας. Άλλοτε, βλέπαμε πλήθος παιδιών, να πλαισιώνουν τους Ψάλτες κάθε Εκκλησίας. Τώρα, ή μάλλον σε μερικά χρόνια, εάν δέν δραστηριοποιηθούν οι ιθύνοντες, θα ψάχνουν με το φανάρι του Διογένη, γιά να βρούν έναν άνθρωπο, να τους βοηθήσει στίς Ακολουθίες.
Πρέπει να ρυθμίσουν το θέμα των αμοιβών και της ασφάλισης του Ψάλτη. Όταν θέλουν να φτιάξουν Ναούς, Τέμπλα, μάρμαρα, αγιογραφίες ή οτιδήποτε άλλο, βρίσκουν χρήματα ή δανείζονται. 
Γιά να κάνουν αύξηση 10 - 20 Ευρώ στούς Ψάλτες, πρέπει να γίνει Οικουμενική Σύνοδος.
Να φροντίσουν – και μόνον εάν το θελήσουν θα γίνει – να ενταχθούν οι Ιεροψάλτες, στούς Δημοσίους Υπαλλήλους.
Να αγκαλιάσουν τη Βυζαντινή Μουσική, και αφού φροντίσουν να την κρατήσουν πεντακάθαρη και αγνή, όπως μας την παρέδωσαν οι Πατέρες μας, μακριά από κάθε είδους αιρετικές προσμήξεις και άλλες διαφόρων τύπων θεωρίες ή εφευρέσεις, να παραχωρήσουν αρκετές εκπομπές στά Ραδιόφωνα της Εκκλησίας γι’ αυτήν, αλλά και να απαιτήσουν από τα δημόσια και ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, να μεταδίδουν πιό τακτικά προγράμματα, με Βυζαντινούς Εκκλησιαστικούς Ύμνους και Δημοτικά Τραγούδια.
Να φροντίσουν να εισαχθεί στή Μέση Εκπαίδευση, η Βυζαντινή Μουσική, αντί της Ευρωπαϊκής που υπάρχει τώρα, οπότε τα Ελληνόπουλα, θα μαθαίνουν από τα μικρά τους χρόνια, να ψάλλουν και να τραγουδούν, με τη Μουσική της Πατρίδας τους, και όχι με μιά ξένη.
Να φροντίσουν να διαχωριστούν οι σπουδές της Βυζαντινής από την Ευρωπαϊκή Μουσική στά Ωδεία. Υπάρχουν άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και η μετριότητά μου, οι οποίοι παθαίνουν αναφυλαξία, όταν δούν πεντάγραμμη παρτιτούρα και μάλιστα, πάνω στά Αναλόγια.
Ένας, ο οποίος θέλει να μάθει να ψέλνει, δέν χρειάζεται αρμονίες και σολφέζ. Αφήνουμε το γεγονός, ότι παλαιότερα, απαιτούσαν και 3 χρόνια πιάνο. Αυτά μπορεί να τα μάθει εάν θέλει, και αργότερα.
Ας μάθει πρώτα τη δουλειά του Αναλογίου, δηλαδή να μπορεί να ανεβαίνει πάννω σ' αυτό και να ψάλλει κάτι σωστά και στην θέση του και ας του λείπουν τα πεντάγραμμα.
Αυτές λοιπόν, είναι κατά την ταπεινή μας πάντοτε γνώμη, μερικές από τίς ενέργειες, οι οποίες θα πρέπει να δρομολογηθούν την Επίσημη Εκκλησία, προκειμένου να βελτιωθούν οι σχέσεις της με τους Ιεροψάλτες. 
Τότε μόνο – και αυτό το πιστεύουμε ακράδαντα – θα υπάρξει προσέλευση νέων στά Ιερά Αναλόγια, οι οποίοι σιγά – σιγά, θα αντικαταστήσουν όλους εμάς, πάνω σ’ αυτά. 

πηγή

Βάστα καημένο Μεσολόγγι -Η δεύτερη πολιορκία και η έξοδος του Μεσολογγίου

Τρία χρόνια μετά την αποτυχημένηαπόπειρα κατάληψης του Μεσολογγίου από τους Κιουταχή και Ομέρ Βρυώνη, ο Σουλτάνος επανήλθε με νέο σχέδιο. Ανέθεσε και πάλι στον νικητή της Μάχης του Πέτα, Κιουταχή, να καταλάβει την πόλη, συνδυάζοντας αυτή τη φορά την επιχείρηση με την εκστρατεία του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Με μια πανίσχυρη στρατιά 20.000 ανδρών, ο Κιουταχής ξεκίνησε από τα Τρίκαλα στα τέλη Φεβρουαρίου του 1825 και στις 15 Απριλίου 1825 έφθασε προ του Μεσολογγίου.

Αμέσως άρχισε την πολιορκία της πόλεως, η οποία μπορεί να χωρισθεί σε δύο περιόδους: α) 15 Απριλίου έως 12 Δεκεμβρίου 1825 και β) 25 Δεκεμβρίου 1825 έως τις 11 Απριλίου 1826. Χωρίς σημαντική βοήθεια από τους υπόλοιπους Έλληνες, λόγω του εμφυλίου πολέμου, και έχοντας να αντιμετωπίσουν υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις, οι 12.000 ψυχές του Μεσολογγίου αντιστάθηκαν καρτερικά επί ένα χρόνο. Την οργάνωση της άμυνας ανέλαβε τριμελής επιτροπή υπό τους Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο, Δημήτριο Θέμελη και Γεώργιο Καναβό.

Το φρούριο της πόλεως μετά την πρώτη πολιορκία είχε βελτιωθεί, κατόπιν των προσπαθειών του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, του Βύρωνα και του μηχανικού Μιχαήλ Κοκκίνη. Η τάφρος έγινε βαθύτερη, ο μικρός περίβολος ενισχύθηκε με πύργους και πολύγωνα προτειχίσματα, πάνω στα οποία τοποθετήθηκαν 48 τηλεβόλα και 4 βομβοβόλα. Η νησίδα Βασιλάδι, μεταξύ της λιμνοθάλασσας και της θάλασσας, έγινε ένα είδος προκεχωρημένου οχυρού. Εκεί τοποθετήθηκαν 6 πυροβόλα και συγκεντρώθηκαν 2.000 γυναικόπαιδα για να μην επιβαρύνουν τη φρουρά της πόλης. Εντός του Μεσολογγίου υπήρχαν 10.000 άτομα, εκ των οποίων 4.000 άνδρες, άριστοι πολεμιστές από την Ήπειρο και την Αιτωλοακαρνανία και ακόμη 1.000 άνδρες, δυνάμενοι να φέρουν όπλα.

Κατά την πρώτη φάση της πολιορκίας (15 Απριλίου - 12 Δεκεμβρίου 1825) το Μεσολόγγι πολιορκήθηκε μόνο από τις δυνάμεις του Κιουταχή. Οι επιθέσεις τους συντρίβονταν εύκολα ή δύσκολα από τους υπερασπιστές της πόλης. Εξάλλου, ο από θαλάσσης αποκλεισμός δεν ήταν ισχυρός και επανειλημμένως διασπάσθηκε από τον στόλο του Μιαούλη, ο οποίος ενίσχυε με πολεμοφόδια και τρόφιμα τους πολιορκούμενους. Στις 24 Ιουλίου, 1000 ρουμελιώτες πολεμιστές υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη ανάγκασαν τον Κιουταχή να αποσύρει τις δυνάμεις του στις υπώρειες του όρους Ζυγός, χαλαρώνοντας την πολιορκία του Μεσολογγίου. Αλλά και ο τουρκικός στόλος, παρενοχλούμενος από τον ελληνικό, αναγκάσθηκε να ζητήσει καταφύγιο στην αγγλοκρατούμενη Κεφαλληνία.

Στις 5 Αυγούστου ο Κίτσος Τζαβέλλας, επικεφαλής δυνάμεως Σουλιωτών πολεμιστών, εισήλθε στην πόλη, αναπτερώνοντας το ηθικό των πολιορκουμένων. Όμως, στις αρχές Νοεμβρίου, ο κοινός στόλος Τούρκων και Αιγυπτίων αποβίβασε 8.000 αιγύπτιους στρατιώτες κι ένα μήνα αργότερα κατέφθασε στην περιοχή ο Ιμπραήμ που είχε σχεδόν καταστείλει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Τούρκοι, Τουρκαλβανοί και Αιγύπτιοι αριθμούσαν 25.000 άνδρες, με σύγχρονο πυροβολικό, που διοικούσαν γάλλοι αξιωματικοί. Οι Έλληνες είχαν να αντιπαρατάξουν 4.000 μαχητές.

Στις 25 Δεκεμβρίου 1825 άρχισε η δεύτερη φάση της πολιορκίας του Μεσολογγίου. Όπως και στην πρώτη πολιορκία, πάλι υπήρξε διάσταση απόψεων μεταξύ των δύο πασάδων. Ο αιγύπτιος Ιμπραήμ επεχείρησε με τις δικές του δυνάμεις να καταλάβει το Μεσολόγγι στις 16 Ιανουαρίου 1826. Απέτυχε, όμως, και αναγκάσθηκε να συμπράξει μετά του Κιουταχή. Οι δύο στρατοί κατέστησαν ασφυκτική την πολιορκία με ανηλεή κανονιοβολισμό του Μεσολογγίου και με την κατάληψη των στρατηγικής σημασίας νησίδων Βασιλάδι (25 Φεβρουαρίου) και Κλείσοβας (25 Μαρτίου). Μετά την πτώση των δύο νησίδων, η θέση των πολιορκουμένων κατέστη δεινή, μετά και την αποτυχία του Μιαούλη να διασπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό.

Η κατάσταση πλέον μέσα στην πόλη είχε φθάσει σε οριακό σημείο. Τρόφιμα δεν υπήρχαν και οι πολιορκούμενοι (γυναίκες, παιδιά, τραυματίες, γέροντες και μαχητές) σιτίζονταν με φύκια, δέρματα, ποντίκια και γάτες! Υπό τις συνθήκες αυτές, που καθιστούσαν αδύνατη την αποτελεσματική υπεράσπιση της πόλης, αποφασίστηκε σε συμβούλιο οπλαρχηγών και προκρίτων στις 6 Απριλίου η έξοδος και ορίστηκε γι' αυτή, η νύχτα του Σαββάτου του Λαζάρου προς Κυριακή των Βαΐων (9 προς10 Απριλίου). Τα μεσάνυχτα, σύμφωνα με το σχέδιο, χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, υπό τους Δημήτριο Μακρή, Νότη Μπότσαρη και Κίτσο Τζαβέλα, με την ελπίδα να διασπάσουν τις εχθρικές γραμμές, επωφελούμενοι από τον αιφνιδιασμό των πολιορκητών. Νωρίτερα είχαν σκοτώσει τους τούρκους αιχμαλώτους, ενώ στην πόλη παρέμειναν τραυματίες και γέροι.

Όμως, το σχέδιο της εξόδου, είτε προδόθηκε, είτε δεν εφαρμόστηκε σωστά κι έτσι οι δυνάμεις του Ιμπραήμ κατέσφαξαν με τα γιαταγάνια τούς μαχητές της ελευθερίας. Στο μεταξύ, μέσα στο Μεσολόγγι είχαν αρχίσει οι σφαγές από τους Τουρκοαιγύπτιους, που είχαν εισβάλει από άλλο σημείο της πόλης.

Σε πολλά σημεία σημειώθηκαν δραματικές σκηνές: ο δημογέροντας Χρήστος Καψάλης, όταν κυκλώθηκε από τους εισβολείς στο σπίτι του, όπου είχαν συγκεντρωθεί τραυματίες, γέροντες και γυναικόπαιδα, έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη, ενώ ο μητροπολίτης Ρωγών Ιωσήφ ανατίναξε τον Ανεμόμυλο, στην τελευταία πράξη αντίστασης, όταν κυκλώθηκε από τους εχθρούς. Το πρωί της 10ης Απριλίου, ανήμερα των Βαΐων, η οθωμανική ημισέληνος κυμάτιζε στα χαλάσματα του Μεσολογγίου.

Οι πληροφορίες για τις απώλειες των Ελλήνων κατά την πολιορκία και την έξοδο είναι αντιφατικές. Πιθανότερο φαίνεται ότι από τους 3.000 που πήραν μέρος στην έξοδο, οι 1.700 έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι. Ανάμεσα στους νεκρούς, ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, ο Μιχαήλ Κοκκίνης, ο Αθανάσιος Ραζηκότσικας, ο Νικόλαος Στορνάρης, ο γερμανός εκδότης της εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά» Ιάκωβος Μάγιερ και άλλοι γερμανοί φιλέλληνες. Γύρω στα 6.000 γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν για να πουληθούν στη Μεθώνη και στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης και της Αλεξάνδρειας. Οι απώλειες για τους τουρκοαιγύπτιους εισβολής ανήλθαν σε 5.000 άνδρες.

Η Επανάσταση μετά την πτώση του Μεσολογγίου είχε σχεδόν κατασταλεί. Η φλόγα της, όμως, παρέμεινε άσβεστη, καθώς η ήττα μετατράπηκε σε νίκη. Ένα νέο κύμα φιλελληνισμού αναδύθηκε μετά την αμαύρωση του Αγώνα, εξαιτίας του εμφύλιου σπαραγμού. Αυτό με τη σειρά του επηρέασε εμμέσως την ευρωπαϊκή διπλωματία για τα εθνικά δίκαια των Ελλήνων. Πολλά έργα, ζωγραφικά, λογοτεχνικά και άλλα, απαθανάτισαν τη θυσία των Μεσολογγιτών. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός έγραψε την ημιτελή ποιητική του σύνθεση «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», με τους γνωστούς στίχους από το Σχεδίασμα Β':

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε' στα μάτια η μάνα μνέει'
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ΄έχω γω στο χέρι;
Οπού συ μου ΄γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει»

Αμέσως μετά την κατάληψη του Μεσολογγίου, ο Κιουταχής με τον στρατό του κατευθύνθηκε προς την Ανατολική Στερεά Ελλάδα, με αντικειμενικό σκοπό την κατάληψη της Αττικής. Ο Ιμπραήμ επανήλθε στην Πελοπόννησο για να εξαλείψει και τις τελευταίες εστίες αντίστασης σε Μάνη και Αργολίδα.

Το Μεσολόγγι απελευθερώθηκε στις 11 Μαΐου 1829. Το 1937 αναγνωρίστηκε ως «Ιερά Πόλις» και η Κυριακή των Βαΐων ορίστηκε ως επέτειος της εξόδου.
πηγή