Γέρων Εφραίμ Φιλoθεΐτης: «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται»

* «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Τιμ. 3, 12).
Με την υπομονή και την ευχαριστία στις θλίψεις της ζωής, φανερώνουμε υπακοή στο θεϊκό Του θέλημα.

* «Μακάριος ανήρ, ος υπομένει πειρασμόν· ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής» (Ιακ. 1, 12).

* «Παιδεύει ο Κύριος επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος Αυτού» (Εβρ. 12, 10).
Κατά τον καιρόν της παιδείας Κυρίου δεν συμφέρει να αγανακτούμε, αλλά το ψυχικό μας συμφέρον είναι η τέλεια υπακοή μας στον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας Ιησού Χριστό, ο Οποίος στον καιρό των ποικίλων θλιβερών εγχειρίζει του καθενός την αφανή ψυχική πληγή με τον άγιο σκοπό, να του χαρίση την υγεία, δηλαδή την καρδιακή κάθαρσι από τα άτιμα πάθη.

*    Με τις πρόσκαιρες θλίψεις, τις οποίες υπομένουμε, εξαγοράζουμε την μελλοντική, την αιώνιο χαρά και ανάπαυση.

*  «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16, 33).

*  «Μακάριος ανήρ ος ελπίζει επ' αυτόν» (Ψαλμ. 33, 8).

* Όταν υπάρχει η πνευματική γνώση, οι θλίψεις εμβολιάζονται σε αυτόν που υπομένει προς αγιασμό.

*  «Θλίψεις και ανάγκαι εύροσάν με, αι εντολαί Σου μελέτη μου» (Ψαλμ. 118, 143).

* Οι θλίψεις έρχονται με τον σκοπό να μας φέρουν πλησιέστερα προς τον Θεό.

* Με τις θλίψεις σώζεται ο άνθρωπος· χωρίς θλίψεις δεν σώθηκε κανείς. Χωρίς θλίψεις και βάσανα ας μη περιμένη κανείς ανάπαυη στην πέρα του τάφου ζωή.

* Μέσα στις θλίψεις υπάρχει ο Χριστός, και μέσα στην ανάπαυση το πνεύμα του διαβόλου, που είναι η αιτία όλων των κακών.

* Οι θλίψεις με την ποικιλομορφία τους μας εξαγνίζουν και αγιάζουν, είναι θείες επισκέψεις, που αποβλέπουν στην σωτηρία μας.

* Όλοι όσοι έχουν αγιάσει και στην συνέχεια με την σειρά τους όλοι όσοι σώθηκαν, όλοι πέρασαν το καμίνι των θλίψεων, άλλος ασθένεια, άλλος αγώνα κατά των παθών και λοιπά, δηλαδή όλον τον κατάλογον των κατά Θεό λυπηρών, ώστε όλοι να έχουν το δικαίωμα της αιωνίου αναπαύσεως.

* Παιδευόμεθα για να γίνουμε άξιοι των ουρανών. Μας παιδεύει ο ουράνιος Πατήρ με πολλούς τρόπους, για να μορφωθή μέσα μας πνευματικός χαρακτήρας· πρέπει να φέρουμε χαρακτηριστικά, που να φανερώνουν την γνησιότητά μας προς τον Θεό.

* Ο δρόμος της σωτηρίας μας είναι σπαρμένος με αγκάθια και πονάμε και ματώνουμε· αλλά υπομονή και θα έλθη η ευλογημένη ώρα, που οι πόνοι και τα αίματα θα γράψουν τα ονόματά μας στο βιβλίο της ζωής! Τότε θα ευλογούμε τον Θεό, που με την άπειρη σοφία Του βρήκε τον πόνο και τις θλίψεις ως μέσα μεγάλης σωτηρίας.

* Οι πειρασμοί πάντα ωφελούν, όταν τους υπομένουμε. Υπομονή μέχρις αίματος. Έτσι αγωνίστηκαν και οι πατέρες μας και αγίασαν.

* Η αγιωτάτη ταπείνωσις είναι το σωτηριωδέστατο φάρμακο των θλίψεων. Ταπεινώσου σε όλα και χωρίς ελάχιστη αμφιβολία θα τύχης οπωσδήποτε της ικανοποιητικής ελευθερίας των παθών.

* Είναι μακάριος εκείνος που τα θλιβερά της πρόσκαιρης ζωής τα περνά με υπομονή και ευχαριστία προς τον Θεό. Με αυτά τα λυπηρά ο Θεός προπαρασευάζει την αθάνατη ψυχή, για να την καταστήση άξια των αιωνίων αγαθών της βασιλείας Του.

* Η παιδαγωγία του Κυρίου έχει σκοπό να μας χαρίση την πολυτιμότατη υγεία της ψυχής μας.

* «Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν», που μας αναμένει.

*  Σε κάθε ψυχή χριστιανική ο Θεός δίδει και ένα σταυρό καθώς γνωρίζει η σοφία Του.

* Οι ασθένειες είναι η εγερτήρια σάλπιγγα της ψυχής..., και την ωθούν να την θέσουν εντός του ορθού βίου.

* Όλα τα έργα μας, τα λόγια μας και οι ενθυμήσεις μας, είναι γνωστά στον Θεό· και οι θλίψεις μας είναι σε γνώσι Του, και επιδιώκουν κάποιο σωτήριο σκοπό!

* Διά μέσου των δοκιμασιών μας ο Θεός κατεργάζεται την πολύτιμη σωτηρία μας.

* Η θλίψις και η ασθένεια κατεργάζεται βάρος αιωνίου δόξης στην ψυχή που υπομένει και ευχαριστεί τον Θεό.

* Μας παιδαγωγεί ο Κύριος, για να έχουμε αιώνιο μισθό. Εφ' όσο δεν έχουμε άσκηση, μας δίδει ο Κύριος ασθένειες και θλίψεις, για να βρούμε μικρή παρηγοριά, όταν θα κρινώμαστε μπροστά Του.

* Όλες οι δοκιμασίες που μας στέλλει η αγάπη του Θεού, είναι για να αποκτήσουμε υπομονή και να ομοιάσουμε με τον Θεό, ο οποίος λέγεται «ο Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως» (Β' Κορ. 1, 3).

* Ο πόνος απαλύνει, μαλακώνει την καρδιά και αποβάλλει την σκληρότητα· έτσι καταστρώνεται το έδαφος για την σπορά της γνήσιας μετάνοιας και διόρθωσης.

* Όσο κανείς υποφέρει θλίψεις διάφορες, είτε σωματικές είτε ψυχικές και τις υπομένει με γνώση και ευχαριστεί τον Θεό, χωρίς άλλο υποχρεούται ο Θεός να στείλη θεία παράκλησι και να δροσίση την ψυχή.... Όσο κανείς υποφέρει, τόσο και πληρώνεται.

* Είναι χρέος μας να διέλθουμε το καμίνι των πειρασμών, όπως, αφού δοκιμασθούμε, αξιωθούμε να αποταμιευθούν οι ψυχές μας στο θησαυροφυλάκιο του μεγάλου Βασιλέως Χριστού.

* Το μονοπάτι της ζωής είναι όλο πόνος και δάκρυ, όλο αγκάθια και καρφιά· παντού φυτρωμένοι σταυροί, παντού αγωνία και θλίψη. Κάθε βήμα και μία Γεθσημανή, κάθε ανηφοριά και ένας Γολγοθάς, κάθε στιγμή και μία λόγχη. Αν μπορούσαμε να στίψουμε τη γη σαν το σφουγγάρι, θα έσταζε αίμα και δάκρυα.

* Τα ωραία συνοδεύονται με πόνο, αλλά κι ο πόνος βγάζει στη χαρά. Το τριαντάφυλλο βγάζει αγκάθι και το αγκάθι τριαντάφυλλο. Συνήθως το ουράνιο τόξο υψώνεται ύστερα από τη μπόρα. Πρέπει να προηγηθούν οι καταιγίδες, για να ξαστερώση ο ουρανός.

* Η διάκριση, φωτισμένη από τη χριστιανική πίστη και φιλοσοφία, έχει την ικανότητα με την ενόραση να βλέπη πολύ βαθύτερα από τα φαινόμενα. Μέσα στον πόνο βλέπει τη χαρά και την ελπίδα, όπως και ο θρίαμβος του Χριστού βγήκε μέσα από τον πόνο του Πάθους και του Σταυρού.

* Τα πιο θαυμάσια αγάλματα έχουν τα περισσότερα κτυπήματα. Οι μεγάλες ψυχές οφείλουν τη μεγαλοσύνη τους στα βαρειά χτυπήματα του πόνου. Τα χρυσά και βαρύτιμα κοσμήματα περνάνε πρώτα από της φωτιάς το χωνευτήρι.

* Συγκλονίζει την ανθρώπινη ύπαρξη ο πόνος. Είναι φωτιά, καμίνι, που καίει και κατακαίει. Είναι καταιγίδα και τρικυμία. «Τα σπλάχνα μου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν», λέει ο Σολομών. Είναι στιγμές που οι δοκιμασίες έρχονται απανωτές, η μία μετά την άλλη ή και όλες μαζί. Πολύ βαρύς τότε ο σταυρός. Η αγωνία κορυφώνεται. Η ψυχή ζορίζεται τόσο, ώστε είναι έτοιμη να λυγίση. Όλα φαίνονται μαύρα, κατάμαυρα. Παντού σκοτεινιά, παντού αδιέξοδα.

* Λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Τα καλά φύγανε, τα δεινά είναι γυμνά και προκλητικά, το ταξίδι γίνεται μέσα στη νύχτα, φάρος δεν φαίνεται πουθενά και ο Χριστός φαίνεται να κοιμάται».

* Καρφιά και μαχαίρια είναι της ζωής οι θλίψεις. Μαχαίρια και καρφιά, που σχίζουν ανελέητα και τρυπούν τις καρδιές. Τις πυρακτώνουν και τις παραλύουν εξουθενωτικά.

* Το μόνο που απομένει σε τούτες τις στιγμές είναι η κραυγή, που σαν παράπονο ικεσίας απευθύνεται στο Θεό· «Ελέησόν με Κύριε... η ψυχή μου εταράχθη σφόδρα... εκοπίασα εν τω στεναγμώ μου... εγεννήθη η καρδία μου ωσεί κηρός τηκόμενος... Ελέησόν με Κύριε, ότι θλίβομαι... εξέλιπεν εν οδύνη η ζωή μου και τα έτη μου εν στεναγμοίς... επελήσθην ωσεί νεκρός... εγεννήθη τα δάκρυα μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτός... ινατί περίλυπος ει η ψυχή μου και ινατί συνταράσσεις με;» (Ψαλμοί).

* Ο άνθρωπος είναι ο βασιλιάς της δημιουργίας, αλλά το στεφάνι του είναι πλεγμένο από αγκάθια. Η πορεία του είναι άλλοτε τραγούδι και συμφωνία χαράς κι άλλοτε, τις περισσότερες φορές, ένα θλιβερό και ασταμάτητο πένθιμο εμβατήριο.

* Μεγάλο και αιώνιο το πρόβλημα του πόνου. Το μελέτησαν φιλόσοφοι, και κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι και άλλοι πολλοί. Την αυθεντικώτερη ωστόσο απάντηση τη δίνει ο χριστιανισμός, η πίστη, ο νόμος του Θεού.

* Και η απάντηση είναι διπλή. Θεολογικά είναι η συνέπεια της πτώσεως, όπως και όλα τα κακά. Είναι αποτέλεσμα της κακής χρήσεως της ελευθερίας. Είναι ο καρπός της παρακοής. Ηθικά είναι ευκαιρία και μέσον αρετής και τελειώσεως.

* «Θα σέβωμαι πάντα τον Θεό - λέγει ο Θεολόγος Γρηγόριος - όσα ενάντια κι αν επιτρέπη να με βρουν. Ο πόνος για μένα είναι φάρμακο σωτηρίας». Ο δε Μέγας Βασίλειος λέγει: «Εφ' όσον μας ετοιμάζει ο Θεός το στεφάνι της Βασιλείας Του, αφορμή για αρετή ας γίνη η ασθένεια».

* «Οι θλίψεις -θα πη και ο ιερός Χρυσόστομος-μας φέρνουν πιο κοντά στο Θεό. Και όταν σκεπτόμαστε το αιώνιο κέρδος των θλίψεων, δεν θα στεναχωριόμαστε».

* Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, ο τόσο διωγμένος και πονεμένος και κατάστικτος από τα «στίγματα του Κυρίου», διδάσκει, ότι ο Θεός αφήνει τον άνθρωπο να πονέση με τις θλίψεις «επί το συμφέρον εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού» (Εβρ. 12, 10).

* Χιλιάδες τρόπους έχει ο Θεός για να σε κάμη να ιδής την αγάπη Του. Ο Χριστός μπορεί να μετατρέψη τη δυστυχία σε μελωδικό δοξολογητικό τραγούδι. «Η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται...», είπεν ο Κύριος (Ιωάν. 16, 6).

* Οποία η μάχη, τοιαύτη και η νίκη. Στην αγορά του ουρανού δεν υπάρχουν φθηνά πράγματα. Οι στιγμές του πόνου και της θυσίας είναι στιγμές ευλογίας. Κοντά σε κάθε σταυρό είναι και μία ανάσταση. Τι κι αν τώρα πονάμε και κλαίμε ασταμάτητα; «Το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως ημών καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν», λέγει ο Παύλος (Β' Κορινθ. 4, 17).

* Ο άνθρωπος του πόνου είναι ο άριστος αθλητής της ζωής με τις ένδοξες νίκες. Θα ακριβοπληρωθή με τα αιώνια βραβεία «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν», λέγει προς Κο¬ρινθίους ο Παύλος (Α' Κορινθ. 2, 9).

* Όποιος ατενίζει και αντιμετωπίζει τον πόνο με το πρίσμα της αιωνιότητος, είναι ήδη από τώρα νικητής. Είναι ο εκλεκτός, που με την ακατάβλητη πίστη στο Θεό έφθασε στη χαρά, γεύθηκε τη χρηστότητα του Κυρίου και είναι υποψήφιος στεφανηφόρος. Μπορεί να επαναλάβη του Αποστόλου Παύλου τη νικηφόρα κραυγή: «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα· λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα» (Β' Τιμ. 4, 7-8).

* Οφείλουμε λοιπόν, να αποδεχόμαστε τον πόνο, που μας επισκέπτεται, σαν μία ευλογία του Θεού. Το σιτάρι συμπιέζεται και λειώνει μέσα στη γη, αλλά τότε καρποφορεί τη ζωή. Πλούσια και ευλογημένη του πόνου η συγκομιδή. Μεγάλη η ευλογία του Θεού στον αγρό των δακρύων. Ευλογία, που τη βιώνουν, όσοι με το χάρισμα της διάκρισης αληθινά πιστεύουν. Ευλογία Θεού και έλεος σε όσους διήλθαν το καμίνι του ποικίλου πόνου με θεϊκή δύναμη και επίγνωση. Τους περιμένει η αιώνια, η αθάνατη, η πανευτυχής ανάπαυσις εν τω Θεώ. Αμήν.

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου
ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ
ΜΕ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

πηγή

Άνθισε το ακάνθινο στεφάνι του Εσταυρωμένου Ιησού!

Φαίνεται χαρακτηριστικά το ανθισμένο ακάνθινο στεφάνι και τα πράσινα φύλλα που διαρκώς πυκνώνουν …

Πολλοί μιλάνε για θαύμα. Άλλοι πάλι, για θεϊκό μήνυμα. Σε καιρούς χαλεπούς, με την κρίση να μαστίζει τη χώρα μας, τη φτώχεια, τη δυστυχία και την κατάθλιψη να οδηγούν πολλούς συνανθρώπους μας στο αδιέξοδο, ακόμη και την αυτοκτονία, στις παρυφές του Υμηττού πάνω από του Παπάγου, ένα εκπληκτικό, ελπιδοφόρο όσο και ανεξήγητο φαινόμενο, λαμβάνει χώρα τις τελευταίες ημέρες. Στην ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, το ακάνθινο στεφάνι που το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, περιέβαλε τον εσταυρωμένο Ιησού, ανθίζει!!! Πάνω από δύο μήνες πέρασαν από την εβδομάδα των Παθών του Κυρίου και μικρά κόκκινα άνθη και πολλά φύλλα που όλο και πυκνώνουν, στολίζουν πλέον το ακάνθινο στεφάνι του Ιησού Χριστού!!!

Πολλοί, μέσα στην καταχνιά των ημερών, βλέπουν στο φαινόμενο αυτό, ως μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας.

Η ηγουμένη της ιεράς μονής κ. Χριστονύμφη Σπυροπούλου, δεν ήθελε να μας δώσει κανένα επιπρόσθετο στοιχείο για το φαινόμενο, αλλά περιορίσθηκε να πει: «Προτιμούμε να μείνει στην αφάνεια. Παρακαλώ πολύ μην δημοσιεύσετε τίποτε. Δεν θέλουμε να δοθεί δημοσιότητα, αλλά να παραμείνει ως μαρτυρία δική μας, εντός της ιεράς μονής. Δεν επιθυμούμε η ιερά μονή να αποτελέσει αφορμή για οποιονδήποτε σχολιασμό».

Η ηγουμένη, είχε δυσάρεστη εμπειρία πριν από χρόνια, όταν είχε σημειωθεί άλλο θαυματουργό φαινόμενο στο εκκλησάκι του Αγίου Νεκταρίου (ανήκει στην μονή και βρίσκεται δίπλα από τον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο) και τότε, η επί μακρώ προσέλευση πιστών είχε αποτελέσει αντικείμενο μεμονωμένων κακόπιστων σχολιασμών, ότι –δήθεν- η ιερά μονή επωφελείτο οικονομικά από το γεγονός. Η μακραίωνη ιστορία της ιεράς μονής, η οποία έχει αποδείξει ότι παραμένει τόπος αυστηρά μοναστηριακός και μακριά από κοσμικές εκφάνσεις, έθεσε άμεσα στο περιθώριο τέτοιες μεμονωμένες συκοφαντίες. Η σεμνότητα και το χριστιανικό ήθος της ηγουμένης άλλωστε, το αποδεικνύουν. 

Το γεγονός όμως, με το κατάξερο ακάνθινο στεφάνι πάνω από τον εσταυρωμένο Ιησού, το οποίο ξαφνικά ανθίζει, δεν μπορεί να αποσιωπηθεί, διότι συγκλονίζει ως φαινόμενο από μόνο του.

Ο πατήρ Ευάγγελος, δείχνει με θαυμασμό το ανθισμένο πλέον στεφάνι

Το ίδιο αποκαλύπτει και ο ιερέας Ευάγγελος Πιτσουλάκης ο οποίος κάθε Κυριακή εκτελεί το Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας στην ιερά μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου: «Το ακάνθινο στεφάνι ήταν επί τρεις μήνες κατάξερο, φρυγανιασμένο, έτοιμο να πέσει. Ήταν ένας νεκρός οργανισμός και όμως, εδώ και λίγες ημέρες βγάζει πολλά φυλλαράκια και κόκκινα μικρά άνθη. Συγκλονίστηκα όταν το είδα. Να πάνε να δουν όσοι δεν πιστεύουν στον Χριστό και στα θαύματα». 

Ρωτήσαμε τον ιερέα εάν στο συγκεκριμένο μοναστήρι, έχουν σημειωθεί και κατά το παρελθόν παρόμοια θαυματουργά φαινόμενα.

Πατήρ Ευάγγελος: Γνωρίζω πολύ καλά ότι παλαιότερα, υπήρχε στην ιερά μονή μια μικρή εικόνα της Παναγίας που δάκρυζε κι έβγαζε μύρο. Την θυμάμαι την εικόνα αυτή. Μια καλόγρια που έφυγε από το μοναστήρι, πήρε μαζί της και την εικόνα. 

Υπάρχει επιστημονική εξήγηση του συγκεκριμένου φαινομένου; Μπορεί ένα ξερό κλαδί που δεν ποτίζεται ούτε βρέχεται, ένας νεκρός οργανισμός που παραμένει επί μήνες σε κλειστό χώρο, ξαφνικά να παίρνει ζωή; 

Ρωτήσαμε τον γεωπόνο κ. Σοφιανίδη, ο οποίος ήταν κατηγορηματικός: «Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε είναι δυνατόν, ένα ξερό φυτό να ανθίσει από μόνο του». 

Σε στιγμές που ο τόπος διέρχεται τεράστια κρίση και η πίστη των χριστιανών δοκιμάζεται, φαινόμενα σαν αυτό που αντικρίζουν οι προσερχόμενοι στην ιερά μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου πιστοί, στις παρυφές του Υμηττού, αν μη τι άλλο προσφέρουν παρηγοριά, ελπίδα και αισιοδοξία ότι ο Χριστός είναι ζώσα πραγματικότητα. Βρίσκεται δίπλα μας και δείχνει την παρουσία Του. 

Ο πατήρ Ευάγγελος Πιτσουλάκης ομολογεί ότι και ο ίδιος αισθάνεται συγκλονισμένος για το φαινόμενο. Μιλάει για θαύμα και καλεί τους πιστούς να το δουν από κοντά

Για την Ιερά Μονή τού Αγίου Ιωάννου τού Θεολόγου, αξίζει να πούμε ότι βρίεσκεται κτισμένη στους Δυτικούς πρόποδες τού Υμηττού. Υπάγεται Εκκλησιαστικά στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και Διοικητικά στα όρια τού Δήμου Παπάγου – Χολαργού. Κατά τον Καθηγητή Φιλοσοφίας τού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ι. Θεοδωρακόπουλο, προϋπήρχε στην θέση αυτή αρχαίος Ναός της Αρτέμιδος και αργότερα παλαιοχριστιανικός ναός της Παναγίας.

Ο κυρίως Ναός, χρονολογείται στον 11ο – 12ο αιώνα , ο νάρθηκας τέλος 13ου αρχές 14ου, η Τράπεζα και το οψοφυλάκιο τον 16ο αιώνα.

Η παράδοση λέει ότι όταν σπούδαζε ο Μέγας Βασίλειος στην Αθήνα, μελετούσε στο σημείο όπου βρίσκεται η ιερά Μονή.

Το αρχαιότερο έγγραφο πού σώζεται και αφορά στην προσφορά τού φόρου από τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής ( Πετράκης ) είναι του έτους 1702. Σε έγγραφο του έτους 1722, αναφέρεται η πώληση της περιοχής της Ιεράς Μονής στην Ιερά Μονή Πετράκη. Τον 18ο αι. κατέστη Μετόχιο της Μονής Ασωμάτων – Πετράκη. Το έτος 1942 εγκαταστάθηκε σε αυτή γυναικεία αδελφότης. Από το 1971 λειτουργεί ως Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή.

πηγή

ΤΙ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΤΗΡΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

πηγή

Του Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Ποιες είναι οι κυριότερες εντολές του Ευαγγελίου;

1. Κάθε χριστιανός οφείλει να αγαπά τό Θεό.

2. Κάθε χριστιανός οφείλει να αγαπά τόν αδελφό του (τόν συνάνθρωπό του).

3. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν έχουν διαμάχες ούτε νά νιώθουν μνησκακία καί μίσος κατά των αδελφών τους, αλλά κι αν ακόμα παρεξηγηθούν μεταξύ τους, οφείλουν γρήγορα νά συμφιλιωθούν.

4. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μή βλέπουν μέ περιέργεια καί επιθυμία.

5. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν ορκίζονται, ούτε αληθινά ούτε στά ψέματα.

6. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν είναι εκδικητικοί, ούτε να ανταποδίδουν κακό στό κακό.

7. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν πηγαίνουν διόλου σέ δικαστήρια γιά τήν επίλυση των διαφορών τους. Αν όμως κάποτε παραστεί σχετική ανάγκη, ας προτιμήσουν νά βάλουν κριτή στή διαφορά τους έναν άνθρωπο της Εκκλησίας, παρά νά καταφύγουν στά κοσμικά δικαστήρια.

8. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν κατακρίνουν.

9. Αν οι χριστιανοί δέν συγχωρούν τά σφάλματα των αδελφών τους, ούτε ο Θεός θά συγχωρήσει τά δικά τους σφάλματα. Αν εσείς συγχωρήσετε τά σφάλματα των άλλων ανθρώπων, θά συγχωρήσει καί τά δικά σας σφάλματα ο επουράνιος Πατέρας σας. Αν όμως δέν συγχωρήσετε τά σφάλματα των άλλων, ούτε τά δικά σας σφάλματα θά συγχωρήσει ο επουράνιος Πατέρας (Ματθ. 6, 14-15).

10. Οι χριστιανοί οφείλουν νά κάνουν ελεημοσύνες, αλλά καί νά προσεύχονται καί νά νηστέυουν, όχι όμως υποκριτικά, γιά νά τούς δοξάσουν δηλαδή καί νά τούς επαινέσουν οι άνθρωποι, αλλά μόνο γιά τό Θεό.

11. Οι χριστιανοί οφείλουν νά φροντίζουν γιά τήν απόκτηση όχι επίγειων αλλά ουράνιων θησαυρών και οφείλουν νά μή μεριμνούν γιά τα αγαθά της γης, ούτε να αγαπούν τά κοσμικά πράγματα, αλλά νά επιζητούν τά αιώνια καί ουράνια αγαθά.

12. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν είναι υπερήφανοι, αλλά νά είναι ταπεινοί καί να αγαπούν ταπεινά.

13. Οι χριστιανοί οφείλουν να αντιμετωπίζουν μέ υπομονή όλες τίς θλίψεις πού τούς βρίσκουν.

14. Οι χριστανοί οφείλουν νά βρίσκονται πάντοτε σέ πνευματική εγρήγορση καί ετοιμότητα, περιμένοντας τήν ώρα του θανάτου καί της κρίσεως του Θεού.

15. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μετανοούν διαρκώς από τά βάθη της ψυχής τους.

16. Οι χριστιανοί, αν δέν ξεπεράσουν στά καλά έργα τούς δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, δέν μπαίνουν στή βασιλεία των ουρανών. Καί αν αμαρτάνουν, θά κολαστούν βαρύτερα από τούς απίστους.

Παράξενες Βυζαντινές Ιστορίες...

Η Κακή ζαριά
Ο Δαίμων
Το Μεγάλο Γλέντι
Υδροφοβία
Μυστικός Αυτοκράτωρ
Καλόγερος-Αυτοκράτωρ
Βασίλισσα της Ομορφιάς
Παλικάρι
Μανιακός με την καθαριότητα
Πένθος

• Κακή ζαριά

  Ο Ζήνων (474-475 & 476-491) συνήθιζε να παίζει τάβλι (Tabula, πολύ παρόμοιο με το σύγχρονο παιχνίδι). Κάποτε του έτυχε ένα ζάρι τόσο κακό, που έβαλε να γράψουν ένα επίγραμμα γι’ αυτό, ώστε να απαθανατιστεί η ατυχία του (στο τάβλι).
  
  Το επίγραμμα αυτό διασώθηκε σε μεταγενέστερα συγγράμματα, πράγμα που έκανε δυνατή την αναπαράσταση του παιχνιδιού κατά τον 19ο αιώνα.

• Δαίμων

  Όπως ο προκάτοχός του ο Λέων ο Σοφός, ο αυτοκράτωρ Αλέξανδρος (912-913), είχε μια κλίση προς τη μαγεία και τα παραφυσικά φαινόμενα. Ανάμεσα στις άλλες τρέλες του, είχε πειστεί πως ένα αρχαίο χάλκινο άγαλμα στην Αγορά, που απεικόνιζε ένα αγριογούρουνο, ήταν το δαιμόνιό του.
  
  Έτσι το άγαλμα αντιμετωπίσθηκε με μεγάλη ευλάβεια και τιμές: του φόρεσαν καινούργιους χαυλιόδοντες και άλλα στολίδια, και διοργανώθηκε μεγάλη γιορτή για την μετεγκατάστασή του στον Ιππόδρομο, που περιλάμβανε άσεμνες παραστάσεις και παρωδίες θρησκευτικών τελετών. Ο λαός του Βυζαντίου γενικά διασκέδαζε με κάτι τέτοια, αλλά είναι βέβαιο ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα...

• Μεγάλο Γλέντι

  Για να εορτάσει τα θυρανοίξια της νέας εκκλησίας της Αγια-Σοφιάς το 537, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός διοργάνωσε ένα μεγάλο γλέντι στο οποίο καταναλώθηκαν 6,000 πρόβατα, 1,000 βόδια, 1,000 χοίροι, 1,000 κοτόπουλα, και 500 ελάφια.
  

• Υδροφοβία

  Ο Ηράκλειος (610-641) προς το τέλος της βασιλείας του, φοβόταν τόσο πολύ το νερό που του πήρε μήνες για να βρει το κουράγιο να διασχίσει τον Βόσπορο. Τελικά κατάφερε να το κάνει μόνο αφού χτίστηκε μια ξύλινη γέφυρα πάνω σε βάρκες που τα πλαϊνά της ήταν πλήρως καλυμμένα με σανίδες για να μη φαίνεται η θάλασσα.
  

• Μυστικός Αυτοκράτωρ

  Ο Λέων ΣΤ’ ο Σοφός (886-912) μιμούμενος τον χαλίφη Χαρούν-αλ-Ρασίντ, έβγαινε καμιά φορά στους δρόμους της Πόλης μόνος και μεταμφιεσμένος για να δει πώς ζει ο λαός του και να ανακαλύψει περιπτώσεις αδικίας και διαφθοράς.
  
  Σε μια από αυτές τις εξορμήσεις του συνελήφθη από τους φύλακες της Πόλης. Δωροδοκώντας με 12 νομίσματα, κατόρθωσε να γλυτώσει από δύο περιπόλους όχι όμως και από τρίτη, που τον συνέλαβε και τον φυλάκισε. Όταν έντρομος ένας φρουρός τον αναγνώρισε το άλλο πρωί, ο επικεφαλής αξιωματικός ανταμείφθηκε ενώ οι άλλοι απολύθηκαν και τιμωρήθηκαν.

• Καλόγερος-Αυτοκράτωρ

  Ο Νικηφόρος Β’ Φωκάς (963-969) ήταν πολύ θρήσκος και ασκητικός. Έλεγαν ότι κάτω από τα βασιλικά ρούχα φορούσε ράσο. Επίσης είχε ασκήσει πιέσεις για να αγιοποιηθούν όλοι οι στρατιώτες που σκοτώθηκαν στους πολέμους εναντίον των Σαρακηνών, αλλά η Εκκλησία βρήκε αυτήν την ιδέα κάπως υπερβολική.

• Βασίλισσα της Ομορφιάς

  Η Ζωή (1028-1050) ήταν 50 ετών όταν έγινε αυτοκράτειρα και παντρεύτηκε για πρώτη φορά. Παρά την ηλικία της και παρά το γεγονός ότι ήταν παρθένα μέχρι τότε, απέκτησε στη συνέχεια τρεις συζύγους και πολλούς εραστές.
  
  Ήταν πολύ όμορφη και ήθελε να διατηρήσει την ομορφιά της όσο περισσότερο μπορούσε. Χρησιμοποιώντας μυστικά φίλτρα και συνταγές κατόρθωσε να μείνει νέα και να διατηρήσει το πρόσωπό της χωρίς ρυτίδες μέχρι τα εξήντα.
  
  Προς το τέλος της ζωής της όμως, φαίνεται ότι έχασε κάθε φιλαρέσκεια και κάθε ενδιαφέρον για καλλωπισμούς. Το μόνο που την ενδιέφερε και το μόνο στο οποίο ξόδευε όλη της την ενεργητικότητα ήταν να φτιάχνει αρώματα, να τα επινοεί, να τα επεξεργάζεται. Σύμφωνα με τον Μιχαήλ Ψελλό «ο ιδιαίτερος κοιτώνας της δεν είχε καλύτερη εμφάνιση από τα εργαστήρια της αγοράς, όπου χειρώνακτες και σιδεράδες δουλεύουν τη φωτιά, γιατί και στο δωμάτιό της έκαιγαν γύρω γύρω πολλά μαγκάλια, και από τις υπηρέτριες η μια μετρούσε τις ποσότητες των αρωμάτων, η άλλη τα ανακάτευε, και όλες έκαναν κάτι σχετικό».

• Παλικάρι

  Ο Μανουήλ Α’ Κομνηνός (1143-1180) ήταν φιλοδυτικός. Μεταξύ άλλων, του άρεσαν πολύ οι ιπποτικές μονομαχίες και μάλιστα διοργάνωνε και σχετικούς αγώνες κατά τα δυτικά πρότυπα. Πολλές φορές συμμετείχε και ο ίδιος σε αυτούς. 
  
  Σύμφωνα με τους θρύλους που περιβάλλουν τη βασιλεία του -άγνωστο κατά πόσο είναι αληθινοί- ήταν γιγαντόσωμος και πολύ δυνατός. Ο ηγέτης της Αντιόχειας Ραϊμόνδος προσπάθησε κάποτε να σηκώσει τα όπλα του Μανουήλ και δεν μπόρεσε. Σε ένα τουρνουά είχε νικήσει δύο από τους πιο ξακουστούς Ιταλούς ιππότες. Μέσα σε μια μέρα κάποτε σκότωσε με τα χέρια του 40 Τούρκους. Σε μια άλλη μάχη είχε περάσει καλπάζοντας μέσα από μια ομάδα εκατοντάδων Τούρκων χωρίς ούτε μια αμυχή.

• Μανιακός με την καθαριότητα

  Ο Ισαάκιος Β’ Άγγελος (1185-1195) είχε ένα τρόπο ζωής γεμάτο εκζήτηση και πολυτέλεια που σόκαρε τους συγχρόνους του. Ένα από τα πράγματα που προκαλούσαν εντύπωση ήταν πόσο συχνά έκανε μπάνιο: μέρα παρά μέρα...

• Πένθος

  Ο Μανουήλ Β’ Παλαιολόγος (1392-1425) ήταν πολύ μεγαλοπρεπής, με λαμπρό παρουσιαστικό. Σπουδαίος ηγέτης που είχε την ατυχία να γεννηθεί σε δύσκολους καιρούς. Τις περισσότερες φορές ντυνόταν στα ολόλευκα -το χρώμα του πένθους για τους Βυζαντινούς- σαν ένδειξη του σπαραγμού του για την κατάσταση της χώρας του.

ΠΗΓΗ

Παϊσιος: Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τάφους

"Xρειάζεται  διάκριση. Είναι φορές που δεν πρέπει να μιλήσουμε και άλλες φορές που πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το «πιστεύω» μας, γιατί φέρουμε ευθύνη, αν δεν μιλήσουμε. Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνει ότι γίνεται ανθρωπίνως και....
ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι’ αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μην μιλάμε! Είναι φοβερό! Είπα σε κάποιον: «Γιατί δεν μιλάτε; Τι είναι αυτά που κάνει ο τάδε;». «Τι να πεις, μου λέει, αυτός όλος βρωμάει». «Αν βρωμάει όλος, γιατί δεν μιλάτε; Χτυπήστε τον». Τίποτε, τον αφήνουν. Έναν πολιτικό τον έφτυσα. «Πες, του λέω, «δεν συμφωνώ με αυτό». Τίμια πράγματα. Θέλεις να εξυπηρετηθείς εσύ και να ρημάξουν όλα;"

πηγή

Αγιος Μαλαχίας: 268 Παπες μεχρι την Επιστροφή του Ιησου Χριστου

Οι προφητείες του Ιρλανδού ( Καθολικού ) Αγίου Μαλαχία ( Saint Malachy )
του 12ου αιώνα που πρόβλεψε όλους του Πάπες έχουν απασχολήσει εδώ και αιώνες πολλούς που έχουν μελετήσει τις - πράγματι - κρυπτογραφικές προφητείες του
Σύμφωνα με αυτές θα ακολουθήσει μόνο ένας Πάπας μετά τον σημερινό και κατά τη διάρκεια της δικής του Βασιλείας θα έρθει το Τέλος του κόσμου «Στον τελικό διωγμό της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας θα βασιλεύει ο Πέτρος ο Ρωμαίος ο οποίος θα βοσκήσει το ποίμνιό του μέσα σε μεγάλη δοκιμασία μετά την οποία η πόλη των επτά λόφων ( Ρώμη ) θα καταστραφεί και ο φοβερός Κριτής θα κρίνει τους ανθρώπους» Στο 1139 ο Μαλαχίας ο οποίος υπήρξε ΑρχιΕπίσκοπος του Armagh ( κάτι που αντιστοιχεί στο «πάσης της Ιρλανδίας» ) ταξίδευσε από την Ιρλανδία στην Ρώμη για να δώσει έναν απολογισμό σχετικά με τις υποθέσεις του: Εκεί είχε ένα περίεργο όραμα για το μέλλον μέσα στο οποίο του αποκαλύφθηκε το όνομα του κάθε Πάπα συνολικά 112 τον αριθμό για όλα τα χρόνια ( εννοείται από εκείνη την χρονική στιγμή ) μέχρι το τέλος του κόσμουhttp://www.bibliotecapleyades.net/vatican/esp_vatican14g.htm Σύμφωνα με το όραμα βρισκόμαστε τώρα στον προτελευταίο Πάπα
Οι προβλέψεις του έχουν ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη
Οπως αναφέρει ένα δημοσίευμα "Το 1958 πριν το Kονκλάβιο
( δλδ η αίθουσα που μαζεύονται οι Καρδινάλιοι για να Εκλέξουν το νέο Πάπα )
εκλέξει τον Πάπα Ιωάννη ΧΧΙΙΙ ο Καρδινάλιος Spellman της Νέας Υόρκης νοίκιασε ένα σκάφος το γέμισε με πρόβατα και άρχισε να πλέει πάνω - κάτω στον ποταμό Τίβερη για να δείξει ότι ήταν αυτός ο ποιμένας «et Nautor»
( «και το σκάφος» ) η συνθηματική ονομασία που δόθηκε για τον επόμενο Πάπα σύμφωνα με την προφητεία ( !!! )




Οσο για την προφητεία που αφορά τον 111ο Πάπα
( 111ο σύμφωνα με την προφητεία και 267ο από την αρχή της μέτρησης από τους Καθολικούς
- Η λίστα με όλους τους Πάπες - με πρώτο βέβαια τον... Απόστολο Πέτρο )
τον Πάπα Βενέδικτο η προφητεία τον αναφέρει ως "Gloria Olivae" που σημαίνει "η δόξα της ελιάς"

http://www.araldicavaticana.com/pcuriomalachia.htm

Το Τάγμα του Αγίου Βενέδικτου είναι επίσης γνωστό ως οι Olivetans
κάτι που οδηγεί πολλούς στο συμπέρασμα
ότι η προφητεία του Μαλαχία είναι σωστή
Ετσι ο επόμενος και τελευταίος Πάπας θα πρέπει να είναι
ο "Πέτρος ο Ρωμαίος"
Ο Πάπας Βενέδικτος δεν ανήκει στο συγκεκριμένο Τάγμα
εντούτοις επέλεξε το όνομα του ιδρυτή του Αγίου Βενέδικτου
Ο Αγιος Μαλαχίας έδωσε μία αναφορά με τα οράματά του
στον Πάπα Ιννοκέντιο Β΄ αλλά το έγγραφο αυτό
παρέμεινε άγνωστο στα Αρχεία της Ρώμης
μέχρι την ανακάλυψή του το 1590

Πολλές από τις προφητείες έχουν βγει σωστές
Για παράδειγμα αυτή για τον Ουρβανό τον VIII που συνθηματικά τον ανέφερε
ως «Lilium et Rosa» ( «ο κρίνος και το τριαντάφυλλο» )
ο οποίος πράγματι ήταν ένας ντόπιος Φλωρεντινός ο οποίος θέσπισε
ως πολεμικό έμβλημα της πόλης το γνωστό
«fleur - de - lis» ( «το ρόδο της Λίζας» )

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β 'είναι ο «De labore Solis»
που σημαίνει «από την έκλειψη του ηλίου»
http://it.wikipedia.org/wiki/Papa_Giovanni_Paolo_II
Ο Karol Wojtyla ο οποίος έγινε ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ
γεννήθηκε στις 18 Μαΐου 1920 κατά την διάρκεια ηλιακής έκλειψης
http://www.vatican.va/holy_father/john_paul_ii/index.htm
http://eclipse.gsfc.nasa.gov/SEplot/SEplot1901/SE1920May18P.GIF
http://eclipse.gsfc.nasa.gov/SEdecade/SEdecade1911.html
Η φράση «Peregrinus Apostolicus» ( «Αποστολικός προσκυνητής» )
αναφέρεται στον Πάπα Pius VI και φαίνεται να είναι σωστή
καθώς ο συγκεκριμένος έμεινε γνωστός
για τα πολλά ταξίδια του σε νέες χώρες

Θα είναι ο Πάπας Βενέδικτος ο προτελευταίος Πάπας
Ο Ιρλανδός προφήτης του 12ου αιώνα έχει πει ότι θα είναι έτσι
http://www.cicap.org/new/articolo.php?id=100268
http://www.araldicavaticana.com/pcuriomalachia.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/Prophecy_of_the_Popes
http://www.catholic-pages.com/grabbag/malachy.asp
http://it.wikipedia.org/wiki/Profezia_di_Malachia
http://www.attivissimo.net/antibufala/malachia/profezie_papali.htm
http://212.77.1.245/news_services/press/vis/dinamiche/c0_en.htm

268 ???

In psecutione extre - ma S R E sedebit Petrus Romanus qui pascet oues in mul - tis tribulationibus : quibus transactis ci - uitas septicollis di - ruetur & Iudex tre medus iudicabit po pulum suum Finis
πηγή

Μπορεί ο Άγιος Μαλαχίας με τις προφητείες του να μας δείξει τον δρόμο τούτες τις δύσκολες μέρες ;;;

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΛΑΧΙΑ : 

Με το θάνατο του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Δεύτερου το 2005, ήρθαν ξανά στην επιφάνεια οι περίφημες προφητείες του Αγίου Μαλαχία, σχετικά με τα ονόματα των Παπών που θα εκλέγονταν μέχρι τη συντέλεια του κόσμου.Ο Άγιος Μαλαχίας, κατά την παράδοση, ήταν επίσκοπος στην Ιρλανδία ο οποίος σε όραμα είδε τα γεγονότα που θα συμβούν μέχρι το τέλος του κόσμου, καθώς και τους Καρδινάλιους που θα εκλέγονταν Πάπες. Τα οράματά του αυτά τα άφησε με τη μορφή αινιγματικών σημειώσεων στη βιβλιοθήκη του Βατικανού, όπου και έμειναν ξεχασμένα για περισσότερα από 400 χρόνια, μέχρι που το 1590 ήρθαν ξανά στο φως.Η αυθεντικότητά τους έχει έντονα αμφισβητηθεί, με μερικούς ερευνητές να θεωρούν ότι στην πραγματικότητα οι προφητείες είναι έργο του γνωστού σε όλους Νοστράδαμου. Πράγματι, το ύφος των προφητειών μοιάζει αρκετά με τους γνωστούς στίχους του Νοστράδαμου. Ας περάσουμε να δούμε μερικές από αυτές, τουλάχιστον τις πλέον ενδεικτικές.Οι προφητείες λοιπόν, αναφέρουν ότι από την εποχή της συγγραφής τους μέχρι και το τέλος του κόσμου θα υπάρξουν συνολικά 268 Πάπες. Για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο το Δεύτερο, η προφητεία ανέφερε ότι θα χαρακτηριζόταν de labore solis, μια φράση η οποία προφανώς υπονοούσε την έκλειψη ηλίου ή τουλάχιστον έτσι ερμηνεύτηκε. Πράγματι, ο Ιωάννης Παύλος γεννήθηκε και ετάφη ημέρες που υπήρχε έκλειψη ηλίου.Για τον νυν Πάπα Βενέδικτο, η προφητεία ανέφερε de gloria olivae, δηλαδή Η Δόξα της Ελιάς. Η ερμηνεία που της δόθηκε, πριν την εκλογή του Πάπα, ήταν ότι αυτός θα προερχόταν από το τάγμα των Βενεδικτίνων, του οποίου σύμβολο είναι ο κλάδος ελιάς. Αν και ο Πάπας που τελιά εκλέχθηκε δεν ανήκει στο συγκεκριμένο Τάγμα, εντούτοις επέλεξε το όνομα του ιδρυτή του, Αγίου Βενέδικτου.Για τον τελευταίο Πάπα, που η Προφητεία αναφέρει ότι θα ονομάζεται Πέτρος ο Ρωμαίος, ο Μαλαχίας ισχυρίζεται ότι μέσα 
από πολλές θλίψεις θα καθοδηγεί το ποίμνιό του. Και όταν όλα αυτά θα 
τελειώσουν, η πόλη των επτά λόφων θα καταστραφεί και ο φοβερός Κριτής θα 
κρίνει το λαό του. Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι αυτή η προφητεία δεν 
ανήκει στον Άγιο Μαλαχία αλλά προστέθηκε αργότερα.Υπάρχει μεγάλος σκεπτικισμός σχετικά με τις περίφημες αυτές προφητείες, δεδομένου ότι ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένες αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο πολλαπλών ερμηνειών. Εδικά για τον νυν Πάπα, η φράση de gloria oliviae μπορεί να ερμηνευθεί με δεκάδες ίσως τρόπους. Θα μπορούσε να σημαίνει έναν Πάπα ο οποίος θα έκανε σημαντικό έργο στον τομέα της Ειρήνης, της οποίας ο κλάδος ελιάς αποτελεί σύμβολο, θα μπορούσε να εννοεί ένα άνοιγμα στην ανατολική χριστιανική εκκλησία, η οποία εκπροσωπείται κυρίως από την Ελλάδα ή ότι ο Πάπας θα καταγόταν από περιοχή η οποία έχει παραγωγή σε ελαιόδενδρα. Στην πραγματικότητα όλες αυτές οι πιθανές ερμηνείες είχαν αναφερθεί πριν την εκλογή του, κυρίως από τα μέσα ενημέρωσης αλλά καταλαβαίνουμε πως όποιος και αν εκλεγόταν θα μπορούσε να "εκπληρώνει" την Προφητεία εξίσου καλά.Μερικοί σκεπτικιστές, από την άλλη, κάνουν την παρατήρηση πως οι Προφητείες φαίνεται να γίνονται λιγότερο ακριβείς και περισσότερο αόριστες, όσο προχωρούν στο χρόνο. Πράγματι, αν τις μελετήσουμε λίγο, θα διαπιστώσουμε ότι η άποψη αυτή δεν έχει και τόσο άδικο. Για τον Πάπα Σελεστίνο τον Δεύτερο (1143 - 1144), για 
παράδειγμα, η Προφητεία ανέφερε ότι θα ήταν από ένα κάστρο στον Τίβερη 
και αυτό ήταν ακριβές. Για τον αμέσως επόμενο, Λούκιο το Δεύτερο (1144 - 
1145), ανέφερε ότι θα ήταν εκδιωγμένος από τον εχθρό. Πράγματι, το 
επώνυμό του στα Λατινικά σημαίνει αυτό ακριβώς το πράγμα.Αντίθετα, είδαμε ότι για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο το Δεύτερο ή για τον Βενέδικτο, οι προφητείες είναι αόριστες, ανοιχτές σχεδόν σε οποιαδήποτε ερμηνεία, με την εξαίρεση ίσως εκείνου που αναφέρεται τελευταίος στη λίστα, για τον οποία η Προφητεία γίνεται πιο συγκεκριμένη. Θα ονομάζεται Πέτρος ο Ρωμαίος και επί της Παποσύνης του η πόλη εμ τους επτά λόφους θα καταστραφεί, λίγο πριν συμβεί η Κρίση. Μένει μόνο να διαπιστώσουμε την επαλήθευσή της ή όχι...Δεν έχω καταλήξει σε προσωπική θέση για το εάν οι μυστηριώδεις αυτές φράσεις αποτελούν προφητείες ή όχι. Εκείνο που με προβληματίζει περισσότερο είναι το εάν η εκλογή του κάθε νέου Πάπα επηρεάζεται από αυτές τις Προφητείες. Εάν οι εκλέκτορες, δηλαδή προσπαθούν να εκπληρώσουν τις προφητείες από μόνοι τους...

Παράξενες Βυζαντινές Ιστορίες . Αιματηρή Προφητεία, Οι Προφητείες του Λέοντος του Σοφού.

Οι Προφητείες του Λέοντος του Σοφού.
Η Σύντομη Βασιλεία.
Η Αιματηρή Προφητεία.

• Οι Προφητείες του Λέοντος του Σοφού

  Ο Λέων ΣΤ’ ο Σοφός (886-912), που δεν ήταν και τόσο σοφός, ήταν αυθεντία σε θέματα μαγείας και αστρολογίας. Οι επόμενες γενιές τον θεωρούσαν προφήτη. Μια συλλογή από προφητικούς στίχους, γνωστή σαν Προφητείαι Λέοντος Σοφού, βασισμένη εν μέρει σε προγενέστερες ελληνικές πηγές, κυκλοφορούσε στο Βυζάντιο και στη Δύση τουλάχιστον από το 1200.
  Οι στίχοι προβλέπουν το μέλλον του κόσμου και τη μοίρα της ελληνικής αυτοκρατορίας για πολλές εκατοντάδες χρόνια. Από αυτούς προήλθαν και οι διάσημες προφητείες του Ψευδο-Ιωακείμ του Φιόρε για τους μελλοντικούς Πάπες (διάσημες επειδή ο τελευταίος Πάπας που αναφέρεται από τον Ιωακείμ, είναι ο τωρινός).
  
  Η πιο εντυπωσιακή προφητεία ήταν αυτή που προέβλεπε την πτώση της Πόλης και την απελευθέρωσή της 320 χρόνια μετά. Δηλαδή, το 1773. Δυστυχώς δεν επαληθεύτηκε.

• Σύντομη Βασιλεία

  Ο Αλέξανδρος (912-913), πέθανε 13 μήνες μετά την ανάρρησή του στο θρόνο (μετά από ένα ματς πόλο). Όταν πέθανε, οι Βυζαντινοί θυμήθηκαν πως ένα από τα στιχάκια του αδελφού του, Λέοντα ΣΤ’, είχε προβλέψει πως ο Αλέξανδρος θα βασίλευε μόνο για 13 μήνες.

• Αιματηρή Προφητεία

  Η προφητεία «AIMA» ήταν μια προφητεία που την έπαιρναν πολύ σοβαρά στον καιρό του Μανουήλ Κομνηνού (1143-1180).
  
  Σύμφωνα με αυτήν, το αρχικό γράμμα των ονομάτων των αυτοκρατόρων της δυναστείας των Κομνηνών θα σχημάτιζαν τη λέξη «αίμα». Οι αυτοκράτορες με τη σειρά ήταν ο Αλέξιος Α’ , ο Ιωάννης Β’, και ο Μανουήλ Α’ (που η ανάρρησή του ήταν απρόσμενη δεδομένου ότι ήταν ο 4ος γιος του Ιωάννη).
  
  Εξαιτίας της πεποίθησής του, λόγω της προφητείας, ότι το όνομα του διαδόχου του θα έπρεπε να αρχίζει με "άλφα", ο Μανουήλ ανάγκασε τον πρώτο μνηστήρα της κόρης του να αλλάξει το όνομά του σε Αλέξιος και βάφτισε με αυτό το όνομα τουλάχιστον έναν από τους εξώγαμους γιους του, και τελικά το νόμιμο γιο -από το δεύτερο γάμο του- και διάδοχό του.
  
  Η βασιλεία του Αλεξίου Β’ κράτησε μόνο τρία χρόνια. Εκτοπίσθηκε και δολοφονήθηκε από τον ξάδελφό του, Ανδρόνικο Α’ Κομνηνό, με τον οποίο, προφανώς, η σειρά της προφητείας του αίματος ξανάρχισε. Σύμφωνα με την προφητεία, τον Ανδρόνικο θα διαδεχόταν κάποιος που το όνομα του θα άρχιζε από ιώτα. Για το λόγο αυτό φοβόταν έναν άλλο ξάδελφο του, τον Ισαάκιο Κομνηνό, Δεσπότη της Κύπρου. Στην πραγματικότητα, ο Ανδρόνικος εκθρονίστηκε βίαια το 1185 και τον διαδέχθηκε ένας άσχετος, ο ο Ισαάκ Άγγελος...
• ΠΗΓΗ

O AIΡΕΤΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ

πηγή

Καταδικη από άγ. Συμεών τῆς 

περί Πρώτου θεωρίαςτου κ. Ιω. Ζηζιούλα

Η ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΗ ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ 

ΤΟΥ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΥΜΕΩΝ

ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ Ο κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ

ΓΙΑ ΝΕΕΣ-ΠΡΩΤΟΤΥΠΕΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ;

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΘΕΣΕΩΝ

ΠΕΡΙ ΠΡΩΤΟΥ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΗΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠ. ΠΕΡΓΑΜΟΥ Κ.ΙΩ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ

του Θεολόγου κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ

Παρουσιάσαμε σὲ ἄλλη εὐκαιρία κάποιες ἀπὸ τὶς «θεολογικὲς» θέσεις τοῦ μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰω. Ζηζιούλα καὶ δείξαμε ὅτι ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ θεολογία τῶν Πατέρων, ἀπὸ ἔργα τῶν ὁποίων παραθέσαμε τὰ σημαντικότερα κείμενα, “τὸ κατὰ δύναμιν”, βέβαια, καὶ στηριζόμενοι ὄχι σὲ δικές μας θέσεις, ἀλλὰ μόνο στὰ κείμενα τῶν Ἁγίων.

Ὁ κ. Ζηζιούλας, μὲ τὴ «νέα» αἱρετικὴ  θεολογία ποὺ εἰσάγει (εἰδικὰ περὶ «Πρώτου» στὴν Ἁγία Τριάδα καί, κατ’ ἀναλογίαν, περὶ «Πρώτου» στὴν Ἐκκλησία) κατέστη φανερὸν ὅτι ἐναντιώνεται στοὺς Ἁγ. Πατέρες, καὶ τὸ χειρότερο μὲ τὶς θέσεις του αὐτὲς βλασφημεῖ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἕνα τμῆμα ἀπὸ κείμενο τοῦ ἁγ. Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, ποὺ τότε παραθέσαμε, κονιορτοποιοῦσαν κυριολεκτικὰ τὶς ἀθεολόγητες θέσεις τοῦ περιφερόμενου ἀπὸ fora ἀπὸ σὲ fora, μητροπολίτη χωρὶς ποίμνιο, κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα. Δεῖτε εἰςhttp://paterikiparadosi.blogspot.gr/2011_10_30_archive.html

Εἴχαμε μιὰ μικρὴ ἐλπίδα, ὅτι ὡς ὑπέρμαχος τῶν Διαλόγων ὁ κ. Ζηζιούλας θὰ διαλεγόταν και θὰ ἀπαντοῦσε σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς καταγγελίες περὶ τῶν αἱρετικῶν θέσεών του, κυρίως ὅμως, θὰ ἔδειχνε σεβασμὸ στὸν ἅγ. Συμεὼν καὶ βλέποντας μὲ τρόμο ὅτι ἐναντιώνεται στὴν θεολογία ἑνὸς Ἁγίου, θὰ ἀνασκεύαζε τὶς ἄστοχες θέσεις του περὶ Πρώτου καὶ περὶ ἀριθμήσεως στὴν Ἁγία Τριάδα, γιὰ νὰ μὴν τοῦ καταλογισθεῖ μιὰ ἐξόφθαλμη ἀσέβεια καὶ περιφρόνηση πρὸς τοὺς Ἁγίους.

Δυστυχῶς, ὁ κ. Ζηζιούλας, ὡσὰν νὰ εἶναι ἀνεξέλεγκτος καὶ ἐπιδεικνύοντας ἕναν ἀπίθανο ἀμοραλισμό, οὔτε ποὺ ἀσχολήθηκε μὲ τὸ θέμα. Ἔδειξε περιφρόνηση καὶ πρὸς τοὺς 300 πιστοὺς ποὺ μὲ ἐμπεριστατωμένο κείμενο δεκάδων σελίδων κατήγγειλαν τὶς αἱρετικὲς θέσεις του πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο («Ὀρθόδ. Τύπος», 13.4.12) καὶ πρὸς τοὺς Ἁγίους. Καὶ αὐτὴ ἡ στάση τῆς παντελοῦς ἀπαξιώσεως τῶν Ἁγίων, δείχνει κατὰ τὸν ἅγιον Συμεών, τὴν ὑψηλόφρονα γνώμην, τὴν ἔλλειψη ταπεινώσεως, χωρὶς τὴν ὁποία ἡ «θεολογία» του δὲν προέρχεται ἐκ τοῦ Πνεύματος, ἀλλ’ εἶναι «ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης».

Ἐπὶ τοῦ θέματος. Ἡ διδασκομένη ἀπὸ τὸν κ. Ζηζιούλα «Νέα» αἵρεση περὶ «Πρώτου» στὴν Ἁγία Τριάδα καὶ κατ’ ἀναλογίαν περὶ «Πρώτου» στὴν Ἐκκλησία, (ποὺ στοχεύει στὴν ἀνάδειξη τοῦ Πάπα ὡς Πρώτου τῶν Πρώτων) εἶναι συνοπτικὰ ἡ ἑξῆς:

«Ὁ πρῶτος λοιπὸν αὐτομάτως γεννᾷ τὴν Ἱεραρχία... Στὴν Ἁγία Τριάδα ἔχουμε μία διαβάθμιση, δὲν ἔχουμε αὐτόματη συνύπαρξη, ἀλλὰ ἔχουμε ὕπαρξη ἡ ὁποία μεταφέρεται ἀπὸ τὸν ἕναν στὸν ἄλλον. Ἐὰν βάλουμε τὰ πρόσωπα νὰ ἐμφανίζονται ἔτσι ταυτόχρονα, τότε καταργοῦμε τὴν ἔννοια τῆς αἰτιότητος...

»Ὁ πρῶτος ἔχει τὴν τιμὴ καὶ προηγεῖται μόνο γιατὶ ἐλεύθερα τὸν ἀποδέχονται οἱ μετ’ αὐτόν. Τὸ πρότυπο τῆς εὐχαριστιακῆς ἱεραρχίας εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα, στὴν ὁποία σαφῶς καὶ ὑπάρχει ἱεραρχία (βλ. «ὁ Πατήρ μου μείζων μού ἐστι»), ἀλλὰ ἡ προσωπικὴ ἱεράρχηση (ποτὲ π.χ. δὲν μποροῦμε νὰ βάλουμε πρῶτο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἢ τρίτον τὸν Υἱό), δὲν συνεπάγεται μείωση τῆς οὐσίας, δηλαδὴ ὀντολογικὴ ἱεράρχηση: τὰ τρία πρόσωπα εἶναι ἴσα καὶ ταυτίζονται κατὰ τὴν οὐσία. Ἡ ἱεράρχηση στὸ προσωπικὸ ἐπίπεδο (ὁ Πατὴρ αἴτιος, ὁ Υἱὸς αἰτιατόν, τὸ Πνεῦμα αἰτιατὸν διὰ τοῦ αἰτιατοῦ) δεν αἴρει τὴ βασικὴ καὶ κατ’ οὐσίαν ἰσότητα τῶν Τριαδικῶν προσώπων». [σ.σ.: Ἐδῶ ἀκριβῶς συναντᾶμαι τὴν θεολογία τοῦ filioque καί, ἑπομένως, ὅλη ἡ εὐχαριστιακή θεολογία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἐφαρμογὴ τῆς προσωπικῆς ἱεράρχισης, εἶναι ἐφαρμογὴ τῆς αἱρέσεως τοῦ filioque. Διότι στὴν πατερικὴ διδασκαλία αἴτιο εἶναι καὶ τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγ. Τριάδος. Κύριος αἴτιος τῆς υἱοθεσίας μας (στὴν ἐνσάρκωση) εἶναι ὁ Κύριος, αἴτιος τῆς ἀληθείας (Πεντηκοστή) εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα].  



Καὶ συνεχίζει ὁ κ. Ζηζιούλας: «Τὸ ἴδιο καὶ μέσα στὴν εὐχαριστιακὴ κοινότητα, καὶ κατ’ ἐπέκταση στὴν Ἐκκλησία, ὅλοι εἶναι ἐξ ἴσου μέλη τοῦ σώματος καὶ ὅλοι ἔχουν ἀνάγκη ἀλλήλων, ἀλλὰ δὲν εἶναι ὅλοι τὸ ἴδιο. Ἡ ἔννοια τῆς κεφαλῆς ταυτίζεται ἀπὸ τὸν ἀπ. Παῦλο καὶ εἰσάγεται καὶ στὸ εὐχαριστιακὸ καὶ κανονικὸ λεξιλόγιο τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιατὶ οἱ ρίζες της βρίσκονται στὴν ἴδια τὴν Ἁγία Τριάδα, τῆς ὁποίας εἰκόνα εἶναι ἡ Ἐκκλησία»(Ζηζιούλα Ἰω., «Εὐχαριστία καὶ Κόσμος», Ὁμιλία στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, 2008).

Αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ παρουσιάζει ὁ κ. Ζηζιούλας, δὲν συναντῶνται σὲ κανένα Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Κι ἐδῶ χρειάζεται μεγάλη προσοχή: δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα ἁπλὸ λάθος του· γιὰ διδασκαλία, δηλαδή, ἀληθειῶν τῆς Ἐκκλησίας ποὺ κάποιος δὲν κατανόησε σωστὰ καὶ τὶς διδάσκει πλημμελῶς, ἀλλὰ πρόκειται περὶ καινοτομίας, περὶ κακόδοξης «θεολογικῆς» παραγωγῆς τοῦ κ. Ζηζιούλα.

Καὶ τὸ δυστύχημα εἶναι, πὼς ἐνῶ αὐτὴ ἡ κακοδοξία ἔχει καταγγελθεῖ, ὑπάρχουν «ὀρθόδοξοι» πού, παρότι τὴν γνωρίζουν, «βραβεύουν» τὸν εἰσηγητή της καὶ τὸν καθίζουν ἐν θρόνῳ μέσα στὸν ἱ. Ναό, καὶ ἄρα ἔμμεσα ἀποδέχονται τὶς κακοδοξίες του.

Καὶ ποιοί ἀποδέχονται ἐπισήμως τὶς κακοδοξίες του; Εἶναι ὁ προστάτης τοῦ κ. Ζηζιούλας Πατρ. Βαρθολομαῖος, ὁ Ἀρχιεπ. Ἱερώνυμος, καὶ πολλοὶ μητροπολίτες (Δημητριάδος, Βελεστίνου, Τρίκκης, Θεσσαλιώτιδος, Ἐλασσῶνος, Μεσσηνίας, Ρεντίνης κ.ἄ., ποὺ παρέστησαν στὴν βράβευσή του, τὴν βράβευση ἑνὸς αἱρετικοῦ!

Ἐκτὸς τῶν παραπάνω κληρικῶν, τὸν βραβεύουν καὶ θεωροῦν ὡς «δάσκαλό» τους πολλοὶ ἀκαδημαϊκοὶ θεολόγοι, παρασύροντας χιλιάδες πιστοὺς στὴν ἀποδοχὴ τῆς διδασκαλίας του, ποὺ ἀγνοοῦν ἢ δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐξετάσουν τὸ περιεχόμενό της. Τὸν ἐπαινοῦν οἱ κοσμήτορες θεολογικῶν σχολῶν, ὅπως ὁ Μ. Μπέγζος (Θεολ. Ἀθηνῶν) ποὺ εἶπε: «...Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ τοῦ 20ου καὶ τοῦ 21ου αἰ. εἶναι ὁ ...Περγάμου»! Καὶ ὁ Μ. Τρίτος (Θεολ. Θεσ/νίκης) ποὺ εἶπε πὼς ὁ κ. Ζηζιούλας εἶναι ἕνας «ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους συγχρόνους ὀρθοδόξους θεολόγους»! Ὁ δὲ φιλοσοφῶν θεολόγος καθηγητὴς Χρ. Γιανναρᾶς τολμᾶ νὰ θεωρεῖ τὸν αἱρετικὸ κ. Ζηζιούλα «ὡς τὸν σημαντικότερο ὀρθόδοξο θεολόγο ...μετὰ τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ»!

 Ἐμεῖς δὲν θὰ πάψουμε νὰ ὑπενθυμίζουμε στὸν κ. Ζηζιούλα, ὅτι α) πρέπει νὰ ἀποδείξει ὅτι ἡ «θεολογία» του ἔχει ἰσχυρὰ καὶ ἀναντίρρητα ἐρείσματα στὴν Πατερικὴ Παράδοση καὶ οἱ θέσεις ποὺ εἰσηγεῖται ἀποτελοῦν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας, καὶ β) νὰ τοῦ ὑπενθυμήσουμε ποιές εἶναι –κατὰ τοὺς Πατέρες– οἱ προϋποθέσεις ποὺ πρέπει νὰ πληροῦν, ὅσοι «θεολογοῦν». Ἀλήθεια, πληροῦνται στὸ πρόσωπό του, ὄχι τὰ ἀκαδημαϊκά, ἢ φιλοσοφικὰ ἢ οἰκουμενιστικὰ α, ἀλλὰ τὰ εὐαγγελικά-πατερικὰ πρότυπα τοῦ θεολογεῖν; Πρέπει νὰ μᾶς πείσει ὅτι ἔχει τὶς προϋποθέσεις ποὺ θέτουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

Πρὸς τοῦτο παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν «Πρῶτο Θεολογικὸ Λόγο» τοῦ ἁγίου Συμεὼν πρὸς σύγκριση μὲ τὶς θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα περὶ Πρώτου καὶ περὶ ἀριθμήσεως στὴν Ἁγία Τριάδα. Ὁ Θεολογικὸς αὐτὸς Λόγος ἔχει τὸν χαρακτηριστικότατο τίτλο  «Καὶ κατὰ τῶν τιθεμένων τὸ πρῶτον ἐπὶ τοῦ Πατρός» (Ἐναντίον αὐτῶν ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι Πρῶτος στὴν Ἁγία Τριάδα εἶναι ὁ Πατήρ).

Καθὼς διαβάζει κανεὶς τὸν τίτλο, εὔλογα ἀναρωτιέται: Ἄραγε, οὐδέποτε ἀνέγνωσε, ἔστω καὶ τὸν τίτλο αὐτοῦ τοῦ θεολογικοῦ λόγου ὁ κ. Ζηζιούλας, ὁ ἐναβρινόμενος νὰ τιτλοφορεῖται ὡς ὁ μεγαλύτερος θεολόγος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος; Γιατί λοιπόν, ἐπαναφέρει στίς ἡμέρες μας ὁ κ. Ζηζιούλας αὐτὴν τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία ποὺ τότε ἀνήρεσε ὁ ἅγιος Συμεών;

[Τὰ πρόσφατα γεγονότα μᾶς ἀναγκάζουν νὰ συμπληρώσουμε δύο ἀκόμα ἐρωτήματα, μετὰ τοὺς προχθεσινοὺς ὕμνους ποὺ συνέθεσε ὁ Πατριάρχης γιὰ τὸν Ζηζιούλα:

Ἄραγε, ὁ κ. Βαρθολομαῖος, οὐδέποτε ἔχει πιάσει στὰ χέρια του τὰ ἔργα τοῦ ἁγ. Συμεών; Ἂν ναί, πῶς τόλμησε προχθὲς νὰ ἐπαινέσει στὴν Κοζάνη τὸν ἀποδοκιμαζόμενον ἀπὸ τὸν ἅγιο Συμεὼν Ζηζιούλα, λέγων ὅτι «ὁ Μητροπολίτης Περγάμου ἀποτελεῖ τὸν στιβαρὸν θεολογικὸνβραχίονα(!) τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας»!!!

Καὶ ἐπὶ πλέον: Ἄραγε, ὁ λόγιος μητροπολίτης Ναυπάκτου, γιατί ἀρνεῖται νὰ ἐπισημάνει, νὰ καταδείξει καὶ νὰ ἀναιρέσει τὴν ἐπὶ πολλὰ ἔτη κηρυττόμενη αἵρεση τοῦ κ. Ζηζιούλα (ὅπως ἔκαναν ὅλοι οἱ Ἅγιοι ὅταν ἐμφανιζόταν μιὰ νέα αἵρεση); Τί νὰ σκεφτοῦμε γιὰ τὴν στάση του αὐτή; Γιατί ἐνεργεῖ ἀντίθετα ἀπὸ ὅσα μᾶς δίδαξαν οἱ Πατέρες γιὰ τοὺς αἱρετικούς; Γιατὶ παρευρέθηκε στὴν ὑποδοχὴ τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου στὴν Κοζάνη (προστάτη τοῦ κ. Ζηζιούλα καὶ ἡγέτη τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), καὶ νὰ συμπροσευχήθηκε ἢ καὶ νὰ συλλειτούργησε μετὰ τοῦ κ. Ζηζιούλα, τοῦ μεγάλου αἱρετικοῦ τοῦ 20ου αἰῶνα;].

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν «Πρῶτο Θεολογικὸ Λόγο»

τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου

(Ἡ μετάφραση)

Τὸ νὰ λέγει κάποιος περὶ Θεοῦ, καὶ νὰ ἐρευνᾶ τὰ κατ’ αὐτόν, καὶ νὰ ζητᾶ νὰ φανερώνει τὰ ἀφανέρωτα, καὶ νὰ δείχνει ὡς καταληπτὰ τὰ ἀκατάληπτα εἰς ὅλους, τοῦτο εἶναι ἴδιον ἀνθρώπου τολμηροῦ καὶ αὐθάδους.

Καὶ τοῦτο παθαίνουν, ὄχι μόνον ὅσοι τολμοῦν νὰ λέγουν κάτι περὶ Θεοῦ ἀφ’ ἑαυτοῦ τους· ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἐξετάζουν μὲ περιέργειαν, καὶ ἀποστηθίζουν ἐκεῖνα ποὺ εἶπαν καὶ ἔγραψαν κατὰ τῶν αἱρετικῶν οἱ θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ σκοπὸν ὄχι νὰ λάβουν κάποια πνευματικὴ ὠφέλειαν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπαινοῦνται ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τοὺς ἀκούουν σὲ συμπόσια καὶ συνέδρια, καὶ νὰ ὀνομάζονται θεολόγοι.

Καὶ ποιά εἶναι ἐκεῖνα ποὺ ἀποτολμοῦν ἐναντίον τῶν θείων; Λέγουν, ὅτι κατὰ τοῦτο μόνον εἶναι μεγαλύτερος ὁ Πατὴρ ἀπὸ τὸν Υἱόν, καθὸ εἶναι αἴτιος τῆς ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ. Κι ἂν κανεὶς τοὺς προβάλλει τὴν ἔνσταση: Μὲ ποιά λογικὴ χαρακτηρίζεις μεγαλύτερο τὸν Πατέρα ἀπὸ τὸν Υἱόν; Ἀποκρίνονται, ὅτι ὁ Πατὴρ εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν Υἱόν, δηλ. πρῶτος τοῦ Υἱοῦ, διότι ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννᾶται ὁ Υἱός. Αὐτὰ εἶναι τὰ συμπεράσματα τῆς καινούργιας τους μωρολογίας καὶ ἀσυνέτου θεολογίας τους. Καὶ τὰ λέγουν αὐτὰ ἐπειδὴ δὲν γνωρίζουν τὴν αἰτίαν διὰ τὴν ὁποίαν εἶπαν αὐτὰ οἱ θεολόγοι εἰς τοὺς αἱρετικούς. Διότι, μὲ τὸ νὰ μὴ ἔχουν τὴν ἱκανότητα νὰ ἐννοήσουν τὸ βάθος καὶ τὸν σκοπὸν τῶν γεγραμμένων, ματαιολογοῦν, καὶ ἐκεῖνα ποὺ λέγουν τὰ ἔχουν ὡς βέβαια καὶ ἀληθινά, καὶ διαβεβαιώνουν καὶ τοὺς ἄλλους ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα.

Πρὸς αὐτοὺς θὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς: Ποῖος ἐδίδαξεν, ἢ ποῖος ἐπεννόησεν μέτρα καὶ βαθμούς εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα; Δηλ. πρῶτον καὶ δεύτερον; Μεγαλύτερον καὶ μικρότερον; Ποῖος παρουσίασε (ἀναλυτικά), αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀθέατα καὶ ἄγνωστα καὶ τελείως ἀνερμήνευτα καὶ ἀκατανόητα; Διότι ἐκεῖνα ποὺ εἶναι πάντοτε ἑνωμένα, καὶ ἀεὶ ὡσαύτως ὄντα, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι πρῶτα ἀναμεταξύ τους τὸ ἕνα τοῦ ἄλλου...

(Διότι μὲ τὸ νὰ τοποθετεῖς πρῶτον τὸν Πατέρα ἀπὸ τὸν Υἱόν)  δημιουργεῖς τὴν ὑποψίαν ὅτι δὲν ὑπῆρχε ὁ Υἱὸς πρὶν γεννηθεῖ· καὶ ὅτι ἐγεννήθη ὁ Υἱὸς ἤθελε δὲν ἤθελε καὶ ὅτι ὁ Πατὴρ τὸν ἐγέννησε ἤθελε δὲν ἤθελε· καὶ ὅτι ἐγνώριζε ἢ δὲν ἐγνώριζε ὅτι ἐγεννήθη ὁ Υἱός, καὶ πῶς ἐγεννήθη; Βλέπεις σὲ πόσα ἄτοπα πράγματα, γιὰ νὰ μὴν πῶ βλάσφημα, περιπίπτουμε προσπαθώντας νὰ ἐξετάσουμε τέτοια ζητήματα (περὶ πρώτου, δευτέρου καὶ τρίτου στὴν Ἁγ. Τριάδα).

Γιατὶ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι πάντα ἑνωμένα, καὶ ἀεὶ ὡσαύτως ὄντα δὲν δύνανται νὰ εἶναι ἀναμεταξύ τους αἴτια τὸ ἕνα τοῦ ἄλλου. Λοιπὸν μὴν ἐννοήσεις ὅτι κάποτε προϋπῆρξε ὁ Πατὴρ τοῦ Υἱοῦ, καὶ οὔτε πρῶτον οὔτε μεγαλύτερον νὰ ὀνομάσεις τὸν Πατέρα τοῦ Υἱοῦ.  Διότι ἐκεῖνο ποὺ προϋπῆρξε μπορεῖ νὰ ὀνομασθεῖ πρῶτον ἐκείνου ποὺ αὐτὸ ἐγέννησε, ἢ ποὺ ἐξ αὐτοῦ προῆλθε, ἢ δημιούργησε· ὅμως, ὁ Πατὴρ οὔτε προϋπῆρξε τοῦ Υἱοῦ, οὔτε ἔγινε κάποτε ἢ ἔγινε πρῶτος ἀπὸ τὸν Υἱό, ὁ ὁποῖος εἶναι συναΐδιος καὶ συνάναρχος μὲ τὸν Πατέρα, καὶ ὅλος ὁ Πατὴρ εἶναι ἐν ὅλῳ τῷ ὁμοτίμῳ αὐτοῦ Υἱῷ, ὅπως καὶ ὁ Υἱὸς εἶναι ἐν ὅλῳ τῷ ὁμοουσίῳ αὐτοῦ Πατρί· πῶς λοιπόν, εἶναι δυνατὸν νὰ ὀνομασθῇ πρῶτος ὁ Πατὴρ τοῦ συναϊδίου αὐτοῦ Υἱοῦ;

Λέμε, βέβαια, ὅτι ὁ Πατὴρ εἶναι αἴτιος τοῦ Υἱοῦ, ἀλλ’ ἐπὶ τῆς σωματικῆς γεννήσεως. Ἀλλὰ εἰς τὴν θείαν καὶ ἀνύπαρκτον ὕπαρξη, καὶ ἀγέννητη γέννηση, καὶ ἀνυπόστατη ὑπόσταση, καὶ ὑπερούσιο οὐσίωση, ἢ τί ἄλλο νὰ πῶ δὲν γνωρίζω, ἐκεῖνος ποὺ θὰ πεῖ πρῶτον, ἀναγκαστικὰ θὰ πρέπει νὰ ὀνομάσει καὶ δεύτερον καὶ τρίτον, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον εἶναι τελείως ἄτοπον νὰ λέγεται γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα. Λοιπόν, τὸ νὰ μετρᾶ κάποιος τὰ ἀμέτρητα καὶ νὰ ὁμιλεῖ γιὰ τὰ ἄρρητα ...εἶναι σφαλερὸν καὶ ἐπικίνδυνον.

Λοιπόν, εἰς τὴν ἀνεκλάλητον καὶ θείαν γέννηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, λέγομεν τὸν Πατέρα αἴτιον τοῦ Υἱοῦ, καθὼς λέγομεν τὸν νοῦ αἴτιον τοῦ λόγου, καὶ τὴν πηγὴ αἴτιον τοῦ ποταμοῦ, καὶ τὴν ρίζαν τῶν κλάδων· ἀλλὰ πρῶτον δὲν λέγομεν καθόλου, γιὰ νὰ μὴν πλεονάσομεν τὸν ἀριθμὸ τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, διαιροῦντες τὴν ἀδιαίρετον καὶ μίαν Θεότητα εἰς τρεῖς Θεούς. Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν οὔτε νὰ ἐννοήσει, οὔτε νὰ ὀνομάσει κάποιος πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ τρίτον, ἢ μεγαλύτερον καὶ μικρότερον εἰς τὴν ἀδιαίρετον καὶ ἀσύγχυτον Τριάδα. Διότι εἶναι ὅλως διόλου ἀνεκλάλητα, καὶ ἄφθεγκτα, καὶ ἀκατανόητα τὰ τῆς θείας καὶ ὑπερουσίου φύσεως καὶ γιὰ τὸν ἀνθρώπινο νοῦν ἀκατάληπτα.

Λέγει ὁ Κύριος, “Πνεῦμα ὁ Θεὸς” (δηλ. ὁ Πατήρ). Καὶ πάλιν (ὁ ἀπ. Παῦλος), “Πνεῦμα ὁ Κύριος”, δηλ. ὁ Υἱός. Λοιπόν, ἂν εἶναι Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τὸ Πνεῦμα εἶναι ὁ Κύριος, ποῦ εἶναι ἐδῶ ἡ Πατρότης καὶ ἡ Υἱότης, γιὰ νὰ ὀνομάζεις ἐσύ, μάταιε θεολόγε, πρῶτον καὶ μεγαλύτερον εἰς τὴν θείαν καὶ ἀκατάληπτον φύσιν, τὸ ὁποῖον σὺ ἀποδίδεις εἰς αὐτὴν τὴν θείαν φύσιν καὶ τὴν ἀριθμεῖς;

Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης θεολογῶν εἶπεν, “ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος” καὶ ὄχι ὁ Πατήρ. Ἐσὺ δέ, ὡσὰν νὰ ἐδιδάχθης ἀπὸ τὴν αὐτοσοφίαν, τὸν Ἰησοῦν, ἀκόμα βαθύτερα μυστήρια καὶ ἀπὸ αὐτὸν τὸν Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην, ἀποκαλύπτεις σὲ μᾶς καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο τὸ πρωτεῖον τοῦ Πατρός, μὲ σκοπὸν νὰ ἀποδείξεις τὸν Υἱὸν δεύτερον τοῦ Πατρὸς καὶ στὴ συνέχεια τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τρίτον· καὶ ἔτσι νὰ μᾶς διδάξεις ὡς ἕνας ἄλλος (νέος) θεολόγος, βαθύτερος τοῦ Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη καὶ ποιό οἰκεῖος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν Ἰωάννη, καινούργιο Εὐαγγέλιο; Ὤ τῆς βλασφημίας σου! Ἐσὺ ποὺ δογματίζεις σὲ μᾶς ὑπούλως καὶ δολερῶς τὴν τριθεΐαν, πές μου, γιατί ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης δὲν εἶπε ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Πατήρ, ἀλλὰ εἶπε ”ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος”;

Καὶ ἀλλοῦ λέγει: ”Ἐγώ καὶ ὁ Πατὴρ ἕν ἐσμεν”, καὶ ἔβαλε τὸν ἑαυτό του ὁ Υἱός, πρῶτον τοῦ Πατρός. Διατί τὸ ἔκανε αὐτό; Διὰ νὰ δείξῃ τὸ ἰσότιμον, καὶ ὁμόδοξον τοῦ ἑαυτοῦ του μὲ τὸν Πατέρα· καὶ ὅτι οὔτε ὁ Πατὴρ εἶναι πρῶτος, ἂν καὶ εἶναι αἴτιος τοῦ Υἱοῦ· οὔτε ὁ Υἱὸς δεύτερος, ἂν καὶ ἐγεννήθη ἀπὸ τὸν Πατέρα· οὔτε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τρίτον, ἂν καὶ ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα. Διότι, ἐπειδὴ ἐξ ἀρχῆς εἶναι ἓν ἡ Ἁγία Τριάς, καὶ αὐτὸ τὸ ἓν ὀνομάζεται Τριάς κατὰ τὰς ὑποστάσεις, ἄρα τὸ ἕν, οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι πρῶτον ἑαυτοῦ, οὔτε τῶν σὺν αὐτῷ ὑποστάσεων. Διότι δὲν προϋπῆρξε τὸ ἕνα τοῦ ἄλλου, ὥστε νὰ γίνει ἐκεῖνο ποὺ ὑπῆρξε πρωτύτερα,  πρῶτο ἀπὸ ἐκεῖνο ἐκ τοῦ ὁποίου προῆλθε. Μία Θεότης εἶναι ἡ μία Ἁγία Τριάς, καὶ τοῦτο διὰ τὰ πρόσωπα, ὅπως ἔχει λεχθεῖ, καὶ διὰ τὰς ὑποστάσεις ὀνομάζεται.

Εἰπέ μου λοιπόν, ἀδελφέ μου, ἐσὺ ποὺ δὲν συστέλλεσαι νὰ ἐρευνᾶς· πιστεύεις ὅτι ὑπάρχει Θεὸς τρισυπόστατος, ἄναρχος, ἄκτιστος, ἀκατάληπτος, ἀνεξιχνίαστος; (Ἂν πιστεύεις) γιατί δὲν σιωπᾶς καὶ γιατί καὶ σὺ δὲν προσκυνᾶς μὲ φόβον τὸν δημιουργόν...; ἀλλὰ περιεργάζεσαι μὲ τόλμην καὶ αὐθάδη ψυχὴν τὴν ἀκατάληπτον φύσιν τοῦ Θεοῦ; Δὲν τρομάζεις ἄνθρωπε, νὰ μὴ κατέβη κανένα ἀστροπελέκι ἀπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ σὲ κατακαύσει;...

Διότι πές μου, τί ἄλλο εἶναι ἀκαθαρτότερον ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ ἐπεχειρεῖ νὰ διδάσκει μὲ ὑπερηφάνειαν καὶ οἴηση τὰ τοῦ Πνεύματος, χωρὶς τὸ Πνεῦμα; Καὶ τί ἄλλο εἶναι μιαρώτερον ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἔχει μετανοήσει... ἀλλὰ θέλει νὰ θεολογεῖ μὲ μόνη τὴν ψευδώνυμον γνῶσιν, καὶ τὴν ἔξω σοφίαν, καὶ νὰ διαλέγεται μὲ τόλμη καὶ αὐθάδεια περὶ τῶν ἀεὶ ὡσαύτως ὄντων;

Καὶ (ὁ ὁποῖος) δὲν θέλησεν νὰ ἀναβῇ εἰς τὸ ὕψος τῆς πνευματικῆς γνώσεως μὲ ταπείνωση καὶ χριστομίμητη πολιτεία, ἀλλὰ ἐμάζωξε μὲ μεγάλη ὑπερηφάνεια, ὡσὰν πλίνθους, λόγους τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, ἄλλους λόγους ἀπὸ ἄλλο μέρος, καὶ ἄλλους ἀπὸ τὸ ἄλλο, καὶ τοὺς ἀποστήθισε μὲ τὴν συχνὴ καὶ παντοτινὴ μελέτη, καὶ τοὺς ἔκτισε μὲ φιλοδοξία, καὶ ἀνθρωπαρέσκεια, καὶ οἴηση, καὶ ἐνόμισε πὼς ἀπέκτησε πύργον θεολογίας...

Ὅμως, πές μου, ἐσὺ ὅποιος κι ἂν εἶσαι, ποὺ δὲν θέλεις νὰ διδάσκεσαι περὶ Θεοῦ καὶ τῶν θείων πραγμάτων, ἀλλὰ ἐπιχειρεῖς νὰ διδάσκεις· διαβεβαίωσέ με, ἂν ἔχεις ἀνεβῆ πρῶτον ἀπὸ τὸν ᾅδην (δηλ. ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν)... Καὶ ὅταν ἀνέβεις, ὢν βρωμερὸς καὶ ἀναβρύων φθορᾶς..., πές μου, μὲ τί τρόπο ἐλευθερώθηκες ἀπὸ τὴν φθορά, καὶ μὲ ποιά πτερὰ πέταξες καὶ ἀνέβηκες στοὺς οὐρανούς; Φανέρωσέ μας αὐτὰ καὶ δίδαξέ μας γι’ αὐτά, καὶ τότε θὰ δεχθοῦμε νὰ μᾶς ὁμιλήσεις περὶ Θεοῦ ἐν μέτρῳ καὶ μὲ φόβο καὶ τρόμο. Διαφορετικά, χωρὶς αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις, θὰ σὲ ἀποστραφοῦμεν, ὡς μανιασμένο, καὶ ἔκφρονα, καὶ δαιμονισμένον.

(Ἀλλὰ καὶ μὲ διάφορες ἐνέργειές του ὁ Κύριος μᾶς ἐδίδαξε) νὰ μὴν ἀπατώμεθα καὶ ἡμεῖς μὲ λόγια μοναχά, καὶ νὰ πιστεύωμεν κάθε ἄνθρωπον ποὺ λέγει τὸν ἑαυτόν του πνευματικό, ἀλλὰ νὰ βεβαιωνόμαστε πρωτύτερα ἀπὸ τὴ ζωή του, καὶ ἀπὸ τὰ ἔργα του· καὶ μάλιστα ἂν οἱ λόγοι του καὶ τὰ ἔργα του συμφωνοῦν μὲ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων· ...διαφορετικά, ἀκόμα κι ἂν νεκροὺς ἀνασταίνει, κι ἂν μύρια ἄλλα θαύματα ἐπιτελεῖ» (νὰ μὴ τὸν δεχώμεθα), ἀλλὰ νὰ τὸν ἀποστρεφόμεθα καὶ νὰ τὸν μισοῦμε ὡσὰν δαίμονα· καὶ μάλιστα (νὰ τὸν μισοῦμε), ὁπόταν βλέπομεν, πὼς δὲν καταδέχεται νὰ τὸν νουθετεῖ κανένας διὰ νὰ ἀλλάξει τὸ φρόνημά του, ἀλλὰ μένει ἀκόμη στὴν πεπλανημένη γνώση του, καὶ νομίζει πὼς ἔχει τὸ πολίτευμά του καὶ τὴν διαγωγήν του εἰς οὐρανούς.

Τὸ ἀποσπάσματα τοῦ κειμένου, τοῦ ὁποίου παραπάνω παραθέσαμε τὴν μετάφραση, εὑρίσκονται στὴν διεύθυνση:

http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2012/06/normal-0-false-false-false_30.html

 

 Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἅγιο Συμεὼν ἐπικαλούμαστε καὶ ἕνα τμῆμα ἀπὸ μιὰ πρόσφατη ὁμιλία τοῦ καθηγητὴ Τσελεγγίδη περὶ τῶν  μεταπατερικῶν θεολόγων, γιατὶ ἰσχύουν ὅσα εἶπε κατ’ ἐξοχὴν γιὰ τὸν κ. Ζηζιούλα. Εἶπε ὁ Τσελεγγίδης:: «μὲ τὶς παράτολμες ἢ μᾶλλον μὲ τὶς θρασύτατες καὶ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν, ἴσως, διατυπώσεις τους (οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι), ἐμφανίζονται πρακτικῶς νὰ ἀγνοοῦν πλήρως..., τί εἶναι καθ’ ἑαυτὴν ἡ ἁγιοπνευματικὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ, ...τὴν θεμελιώδη προϋπόθεση τοῦ ὀρθοδόξως καὶ ἀπλανῶς θεολογεῖν. Ἀκόμα εἰδικότερα, ἐμφανίζονται στὰ κείμενά τους, νὰ ἀγνοοῦν ὅτι ὀρθόδοξη καὶ ἀπλανῆ θεολογία παράγουν πρωτογενῶς, μόνο ὅσοι καθαρίστηκαν ἀπὸ τὴν ἀκαθαρσία τῶν παθῶν τους, καὶ ... θεώθηκαν ἀπὸ τὶς ἄκτιστες ἐνέργειες ἐλλάμψεις τῆς θεοποιοῦ Χάριτος...».

Ἀντίθετα «τὰ ἐπιστημονικὰ ἀκαδημαϊκὰ κριτήρια εἶναι κτιστά. Γι’ αὐτό, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἀσφαλέστατο κριτήριο τῆς ἀκτίστου ἁγιότητας, ἡ μόνη διασφάλιση γιὰ ἀπλανῆ ὀρθόδοξη ἐπιστημονικὴ θεολογία, μπορεῖ νὰ ἀναζητηθεῖ καὶ ἀπὸ τοὺς στερουμένους τὴν ἁγιότητα ἐπιστήμονες θεολόγους, στὸ ταπεινὸ φρόνημα ποὺ ἐνέχει καὶ ἐκφράζει ἡ διαχρονικῶς ἐφαρμοζομένη ἐκκλησιαστικὴ μέθοδος, ἡ ὁποία σημαίνεται στὴν γνωστὴ ἁγιοπατερικὴ διατύπωση: “ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν”».

Ὁ θεολογικὸς στοχασμός, στὸν ὁποῖον ἀρέσκονται νὰ ἀναφέρονται οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι (σ.σ. καὶ ὁ κ. Ζηζιούλας) καὶ ἡ συνεπαγόμενη θεολογικὴ πιθανολογία, δὲν προσιδιάζουν στὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ θεολογία, ἀλλὰ στὴν ἑτερόδοξη καὶ αἱρετική».

Μετὰ ἀπὸ αὐτά, εἶναι φανερό, ὅτι δὲν μπορεῖ πλέον νὰ κρύβεται ὁ κ. Ζηζιούλας πίσω ἀπὸ ὑψηλοὺς προστάτες καὶ τὶς ἀκαδημαϊκές του περγαμηνές, οἱ ὁποῖες εἶναι ἕνα τίποτα, ἐφ’ ὅσον κάποιος ἔχει ἀστοχήσει περὶ τὴν πίστιν. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἀποδείξει ἢ ὅτι ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος σφάλλει, ἢ (ἐφ’ ὅσον τοῦτο δὲν μπορεῖ «ἀκόμα» νὰ κάνει) νὰ παραδεχθεῖ ὅτι ὁ ἴδιος ἀπατήθηκε ἀπὸ τὸν ἀνθρωποκτόνο δαίμονα καὶ ἀλλοίωσε τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων, ὅπερ ὁλοψύχως καὶ εὐχόμεθα.

Ἂν παρ’ ἐλπίδα δὲν θελήσει νὰ ἐπανορθώσει, εἶναι καιρὸς πλέον ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἁρμοδιότητα γιὰ τὴν διατήρηση ἀκεραίας τῆς Πίστεως (κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ὁ καθένας στὸν τομέα του) νὰ παύσουν νὰ καλύπτουν τὶς καταλυτικὲς τῆς ὀρθόδοξης πίστης κακόδοξες θεωρίες του, νὰ παύσουν νὰ ἐκτοξεύουν ἄσφαιρα πυρὰ πρὸς ἐντυπωσιασμὸ τῶν ἀφελῶν καὶ νὰ πράξουν τὸ καθῆκον τους.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Η συμμετοχή εις τας πολιτικάς κηδείας

πηγή

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑΣ ΚΗΔΕΙΑΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΛΟκαί πληθαίνουν οἱ πολιτικές κηδεῖες στή Χώρα μας.Πολλοί ἄθεοι ἀριστεροί, πού ἦταν εὐρύτερα γνωστοί, κηδεύονται πολιτικῶς, κάτι πού στό παρελθόν συνέβαινε σπανιότατα. Γιά τούς ἄθεους εἶναι φυσικό νά μή θέλουν τήν ἐκκλησιαστική ἀκολουθία. Καί δέν θέλω νά ἀσχοληθῶ μαζί τους, παρόλο πού εἶναι βαφτισμένοι οἱ περισσότεροι. Πρέπει ὅμως νά σχολιάσω τή συμμετοχή τῶν πιστῶν στίς πολιτικές κηδεῖες. Δυστυχῶς, βλέπουμε νά ἐκφωνοῦν ἐπικήδειους λόγους καί νά μιλοῦν γιά τους κοινωνικούς ἀγῶνες καί τήν μεγάλη προσφορά τῶν ἀθέων, οἱ ὁποῖοι πέθαναν χωρίς καμιά ἐλπίδα..

Καί ἀρχίζουν τά ἀτέλειωτα καί ἀδικαιολόγητα χειροκροτήματα καί οἱ κραυγές ≪ἀθάνατος, ἀθάνατος≫ ἀπό τούς παρευρισκομένους, ἐνῶ εἶναι γνωστό σέ ὅλους ὅτι αὐτοί καί ὅταν ζοῦσαν ἦταν πεθαμένοι πνευματικά!

Ἡ συμμετοχή τῶν χριστιανῶν σέ πολιτικές κηδεῖες προφανῶς εἶναι ἀπαράδεκτη καί πρέπει νά μάθουμε νά ἀντιδροῦμε σέ ἐκείνους πού περιφρονοῦν τήνἘκκλησία καί ἀρνοῦνται τάΜυστήρια και τίς ἀκολουθίες της. Να εἴμαστε σταθεροί στίς παραδόσεις μας, γιατί στήν ἐποχή μας ὁ κίνδυνος να ἀμβλυνθοῦν τά πάντα εἶναι μεγάλος. Ἀλίμονο ἄν ἀκολουθήσουμε το πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας.

Μερικοί, πού εἶναι συμβιβασμένοι μέ τόν κόσμο, δικαιολογοῦν τήν παρουσία τους στίς πολιτικές κηδεῖες, ὑποστηρίζοντας ὅτι γιά καθαρά κοινωνικούς λόγους συμμετέχουν. Δηλαδή, ὑπερτεροῦν οἱ κοινωνικοί λόγοι ἀπό τούς θρησκευτικούς. Μᾶς ἐνδιαφέρει περισσότερο τί θά ποῦν οἱ ἄλλοι, ἀπό τό τί λέει ὁ Θεός. Δέν πρέπει νά εἴμαστε χαλαροί καί συμβιβαστικοί ἀπέναντι στά ὅσα ἀντιχριστιανικά συμβαίνουν γύρω μας, ἀκόμα καί ὅταν εἶναι πρωταγωνιστές συγγενεῖς καί γνωστοί μας.

Ἡ συμμετοχή στίς πολιτικές κηδεῖες εἶναι σκάνδαλο, γιατί δημιουργεῖ τήν αἴσθηση στούς ἁπλούς ἀνθρώπους ὅτι γιά κοινωνικούς λόγους ὅλα ἐπιτρέπονται! Ἀλίμονο! Ἐάν χαλαρώσουν οἱ χριστιανοί καί προπαντός οἱ κληρικοί, τίποτε δέν θά μείνει ὄρθιο. Ἐάν οἱ ἄθεοι εἶναι σταθεροί στίς ἀρχές τους καί δέν ἐπιλέγουν τήν ἐκκλησιαστική κηδεία, γιατί οἱ χριστιανοί νά μη εἶναι σταθεροί στίς δικές τους ἀρχές;

Θά κλείσω μέ κάτι ἀκόμα, σχετικό μέ τό θέμα. Πρόσφατα στήν πλατεῖα Συντάγματος αὐτοκτόνησε ἕνας ἄθεος ἀριστερός, διαμαρτυρόμενος για τήν ἐξαθλίωση, πού προκαλεῖ στό λαό ἡ οἰκονομική κρίση.Ἦταν μιά τραγική περίπτωση. Βρέθηκε ὅμως κάποιος κληρικός καί χωρίς πολλή σκέψη πῆγε στόν τόπο, πού ἔγινε ἡ ἀποτρόπαια πράξη καί διάβασε τρισάγιο! Βιάστηκε ὁ ἀδελφός, γιατί ὁ αὐτόχειρας δέν εἶχε καμία σχέση μέ τή χριστιανική πίστη. Τό ἐπιβεβαίωσε ἡ ἐπιλογή νά τοῦ γίνει πολιτική κηδεία καί νά κάψουν τό σῶμα του! Ἡσυμμετοχή τοῦ ἱερέα δέν χρειαζόταν στήν περίπτωση αὐτή. Καί ἐάν τόν εἶχαν καλέσει, δέν ἔπρεπε νά πάει. Μέ τήν παρουσία του ὅμως σκανδάλισε, γιατί φάνηκε ὅτι καλῶς ἔπραξε ὁ αὐτόχειρας, ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀρνεῖται τήν νεκρώσιμη ἀκολουθία σέ ὅλους ἐκείνους πού θέτουν τέρμα στή ζωή τους συνειδητά καί ἐν ἐπιγνώσει. Πρέπει νά ἔχουμε εὐαισθησία στά τῆς πίστεως καί νά μή φοβόμαστε τά πικρά σχόλια τῶν ἀσχέτων καί ἀνίδεων ἀνθρώπων τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου.

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 29/6/2012