Διχάζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία οι έρευνες στο CERN

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι υπέρμαχος κάθε ερευνητικής προσπάθειας που είναι ενδεδυμένη με την ανιδιοτέλεια και τον σεβασμό στο Δημιουργό τριαδικό Θεό.  Τη στιγμή που συγκεκριμένοι κύκλοι της ανομίας χρησιμοποιούν έναντι αδράς αμοιβής επιστήμονες για να επιβάλλουν ετσιθελικά μία Παγκόσμια δικτατορία μέσω της δημιουργίας και του ελέγχου των μαγνητικών πεδίων της ιονόσφαιρας (βλ. οπλικό σύστημα H.A.A.R.P) κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους στην Ευρώπη αγωνίζονται να σπάσουν το άβατο του Θεού, στηριζόμενοι σε μία κατά κυριολεξία επιστημονική ανοησία. Μία ανοησία όμως, που κινητοποίησε πολλά κράτη και κυβερνήσεις για να χρηματοδοτήσουν τα επικίνδυνα πειράματά τους έτσι ώστε οι επιστήμονες-ερευνητές να ζουν πλουσιοπάροχα και με όλες τις ανέσεις που τους εξασφαλίζουν οι ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις δισεκατομμυρίων ευρώ... Παρατηρείται μάλιστα να πολυδιαφημίζουν την υποτιθέμενη πανάκριβη έρευνά τους με ανακοινώσεις που υποστηρίζουν κάθε φορά πως προσεγγίζουν δήθεν ανακαλύψεις που θα δημιουργήσουν παγκόσμια αίσθηση, όταν τα κονδύλια εκλείπουν και απαιτούνται νέα... Και είθισται κατόπιν να δικαιολογούν τις αποτυχίες των πειραμάτων τους επιστρατεύοντας αστείες δικαιολογίες του τύπου ότι μία ψίχα που έπεσε από πουλί προκάλεσε βλάβη στον επιταχυντή!!! Το κακό είναι ότι κάθε φορά καλλιεργούν εμμέσως το διχασμό στις θρησκευόμενες κοινότητες με το να υποστηρίζουν οι δυστυχείς ότι είναι ικανοί να ανακαλύψουν το πως ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, να απομονώσουν και να ερευνήσουν το λεγόμενο ως σωματίδιο «Θεός»!!! Οι τελευταίες ανακοινώσεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου Πυρηνικών Ερευνών (CERN) προκάλεσαν με καθυστέρηση πολλών ετών και για πρώτη φορά σχόλια και παρεμβάσεις πολλών Ορθοδόξων Ιεραρχών, όπως λ. χ. των μητροπολιτών Πειραιώς Σεραφείμ, Δημητριάδος Ιγνατίου, Μεσογαίας Νικολάου, Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου)! Ως εκ τούτου ευθαρσώς τίθεται το ερώτημα για το ποιά είναι η θέση της Ορθοδοξίας απέναντι στην έρευνα. Ερώτημα που ταλανίζει αιώνες τώρα την Εκκλησία μας προκαλώντας ενίοτε επικριτικά και ειρωνικά σχόλια κυρίως από πλευράς της επιστημονικής κοινότητας. Οφείλουμε λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι υπέρμαχος κάθε ερευνητικής προσπάθειας που είναι ενδεδυμένη με την ανιδιοτέλεια και τον σεβασμό στο Δημιουργό τριαδικό Θεό. Είναι υπέρμαχος κάθε προσπάθειας που έχει ως μοχλό κίνησης την αγάπη και την προσφορά προς τον άνθρωπο. Ταυτόχρονα όμως αντιτίθεται σθεναρώς σε κάθε έρευνα που αποσκοπεί στην στέρηση της ελευθερίας του ανθρώπου, στην παραβίαση των νόμων της φύσης, που προκαλούν περιβαλλοντολογικά προβλήματα, στην επιβολή δύναμης και βίας κ.ο.κ. Μέσα λοιπόν στο ξεκάθαρο αυτό πλαίσιο είναι λογικό επακόλουθο η Ορθόδοξη Εκκλησία να καταδικάζει κάθε έρευνα που στρέφεται ενάντια στον Δημιουργό Θεό (ασέβεια) η τα δημιουργήματα Αυτού. Η «ανοησία» του Χίγκς στην οποία στηρίζεται η έρευνα του CERN de facto εμπεριέχει το στοιχείο της ασέβειας απέναντι στο Θεό και οδηγεί την σκέψη μας στην περιγραφή της Βαβέλ. Αρκεί μόνο το γεγονός της ονομασίας ως «Θεός» του σωματιδίου που επιδιώκουν να ανακαλύψουν για να κατανοήσει κανείς την επιστημονική ασυδοσία και το στόχο στον οποίο αποσκοπούν! Ως εκ τούτου εκ προοιμίου ως θεολόγοι γνωρίζουμε τα αποτελέσματα της ιδιοτελούς αμιγώς έρευνάς τους και συνιστούμε την προσοχή, λογιζομένη πρωτίστως ως μετάνοια. Με παρρησία επίσης καταδικάζουμε την έρευνα των χρηματοδοτούμενων επιστημόνων υποτίθεται από το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό (στην ουσία η χρηματοδότηση παρέχεται από Σιωνιστικά Κέντρα) στο πλαίσιο των πειραμάτων απολύτου ελέγχου των ηλεκτρονικό- μαγνητικών πεδίων της ιονόσφαιρας που αποβλέπει στην βίαια επικράτηση μίας παγκόσμιας κυβέρνησης (βλ. Τυφώνας Παγκοσμιοποίηση-εκδ. «Αγαθός Λόγος»)! Για να κατανοήσει κάθε νοήμων αναγνώστης τα ανωτέρω παραθέτουμε αποσπάσματα από πρόσφατα δημοσιεύματα που είδαν το φως της δημοσιότητας, αφήνοντας σ’ εσάς τις κρίσεις και τα σχόλια...   Οι επιστήμονες επιβεβαιώνουν επισήμως την ύπαρξη του "σωματιδίου του Θεού"   Η ύπαρξη του μποζονίου του Χιγκς, η αλλιώς του "σωματιδίου του Θεού", επιβεβαιώνεται επισήμως από την επιστημονική κοινότητα. Με την ανακάλυψη του συγκεκριμένου σωματιδίου, αυξάνονται οι πιθανότητες να κατανοήσουμε δυνάμεις που καθορίζουν την εξέλιξη του Σύμπαντος από τη στιγμή της δημιουργίας του μέχρι σήμερα. Η διεθνής επιστημονική κοινότητα των φυσικών υποδέχτηκε με αισιοδοξία τα αποτελέσματα των ερευνητικών εργασιών για την ανεύρεση του μποζονίου του Χιγκς, που πραγματοποίησαν δύο πολυπληθείς ομάδες ειδικών, αξιοποιώντας τα δεδομένα από τους ανιχνευτές ATLAS και CMS του "Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων" στο CERN.   Κοντά στην ανακάλυψη της δημιουργίας του Σύμπαντος   Οι επιστήμονες του "Large Hadron Collider" ανέφεραν ότι είναι πλέον 99,99% σίγουροι ότι έφτασαν στην ανακάλυψη του σωματιδίου. Το σωματίδιο εντοπίστηκε στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων. Ο επιταχυντής είναι ένα τούνελ μήκους 18 μιλίων (28,96 χιλιόμετρα), το οποίο είναι θαμμένο στο υπέδαφος (100 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Γης) κοντά στα σύνορα Ελβετίας και Γαλλίας, μέσα στο οποίο οι επιστήμονες προσπαθούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες που οδήγησαν στο Μπιγκ Μπανγκ, έτσι ώστε να ερμηνεύσουν τη γέννηση του Σύμπαντος. Η αλλιώς, να "φωτογραφίσουν" τον Θεό... Για την αναζήτηση του δυσδιάκριτου σωματιδίου που προσδίδει μάζα στο σύμπαν, έχουν δαπανηθεί ήδη δισεκατομμύρια ευρώ ενώ οι έρευνες αναμένεται να εντατικοποιηθούν. Χρειάστηκε να περιμένουμε μισό αιώνα μέχρι να κατασκευαστεί το γιγάντιο μηχάνημα που θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις. Την Τετάρτη, όμως, ερευνητές του CERN ανακοινώνουν πως είναι βέβαιοι ότι εντόπισαν «κάτι που μοιάζει με το Χιγκς», το σωματίδιο που θα επιβεβαίωνε ότι γνωρίζουμε πως η ύλη αποκτά τη μάζα της. Εφόσον επιβεβαιωθεί οριστικά η ανακάλυψη, κάτι που δεν αναμένεται πριν από τον Οκτώβριο, ο πειραματικός άθλος θα επιστέγαζε το λεγόμενο Καθιερωμένο Μοντέλο... ...ο Τζο Ινκαντέλα, εκπρόσωπος Τύπου του πειράματος CMS, επιβεβαιώνει ότι οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει ένα νέο σωματίδιο, χωρίς όμως να κατονομάζει συγκεκριμένα το Χιγκς. ... ο κ. Ινκαντέλα δηλώνει ξεκάθαρα: «Έχουμε παρατηρήσει ένα νέο σωματίδιο. Έχουμε πολύ ισχυρές ενδείξεις ότι κάτι υπάρχει εκεί, η εξακρίβωση των ιδιοτήτων του θα πάρει όμως ακόμη λίγο χρόνο». ... η διατύπωση των φράσεων του κ. Ινκαντέλα είναι αρκετά αόριστη ώστε να μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι η αυριανή ανακοίνωση τοποθετεί πιθανώς το Χίγκς πιο κοντά στα 121 γιγαηλεκτρονιοβόλτ. ...Ο κ. Ινκαντέλα μιλάει για «τη μεγαλύτερη ανακάλυψη στον τομέα μας τα τελευταία 30 με 40 χρόνια», από τα λεγόμενά του όμως δεν γίνεται σαφές αν το σωματίδιο που ανακάλυψαν οι ερευνητές του CERN μοιάζει με το μποζόνιο Χιγκς ... ...«Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε έχουμε κάτι πραγματικά σημαντικό εδώ» τονίζει χαρακτηριστικά. «Θα μπορούσε να είναι μία πύλη, αν θέλετε, προς την επόμενη φάση εξερεύνησης της βαθύτερης στόφας από την οποία είναι φτιαγμένο το Σύμπαν, κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό αν το σκεφτείτε». Ο εκπρόσωπος του CMS υπογραμμίζει ωστόσο ότι τα αποτελέσματα είναι ακόμη αρχικά, συγκρίνοντας τον όγκο των δεδομένων των πειραμάτων με τους κόκκους άμμου που θα μπορούσαν να γεμίσουν μία Ολυμπιακή πισίνα και αφήνει ανοιχτό ένα ενδεχόμενο να μην βρισκόμαστε τελικά μπροστά στο μποζόνιο Χίγκς. «Θα μπορούσε να είναι κάτι το οποίο συχνά αποκαλούμε σωματίδιο παρόμοιο με το Χιγκς» επισημαίνει ο κ. Ινκαντέλα. «Αν δεν ταιριάζει σε σημαντικό βαθμό, αυτό θα το δούμε μέσα σε αυτόν τον χρόνο»!!! Τα συμπεράσματα δικά σας!   Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ: Η ρήσις που διϊστορικά πλέον έχει καταστή παγκόσμιο κτήμα της φιλοσοφίας αλλά και του πρακτικού βίου: «Πάσά τε επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης και πάσης άλλης αρετής, πανουργία, ου σοφία φαίνεται» (Πλάτων, Μενέξενος, 247a), επιβεβαιώνεται κατά τρόπον απόλυτον στην σύγχρονη Βαβέλ του πειράματος Cern που διοργανώνει το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ερευνών στην Γενεύη της Ελβετίας. ...στην Γενεύη της Ελβετίας «έξοχα μυαλά» θέλουν να μας καταπείσουν ότι το υποατομικό σωματίδιο μποζώνιο Χίγκς, που είναι μία ασυνείδητη μονάδα ενέργειας, αν υπάρχει, δημιουργεί, συντονίζει, σχεδιάζει και καταστρώνει τα τρισεκατομμύρια των γαλαξιακών σχηματισμών, τους σε αυτά υφισταμένους φυσικούς νόμους ώστε μην συγκρούονται μεταξύ τους, την αέναη κίνηση της συμπαντικής ύλης-μάζης, την οργανική διάπλαση και τη ζωή των ενοργάνων όντων και φυσικά την αρμονία του υλικού σύμπαντος. ... Δυστυχώς όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα γιατί πίσω από αυτές τις τρομακτικές και αίσχιστες για την ανθρώπινη προσωπικότητα, την ανθρώπινη ιστορία και την ανθρώπινη φιλοσοφία απόψεις κρύβεται το αποκρουστικό πρόσωπο του διαμονισμού, γιατί μόνο δαιμόνια και κατεχόμενοι από αυτά μπορούν να μωρολογούν με τέτοιες ανοησίες.   Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος ...ας βγούμε από αυτό το δίχτυ μέσα στο οποίο βρισκόμαστε κι ας διδαχθούμε από τη διπλή μεθοδολογία των Ορθοδόξων Πατέρων μας. Οι οποίοι δεν αστυνόμευαν την επιστήμη, ούτε την δαιμονοποιούσαν αλλά την θεράπευαν αυτενεργούντες επιστημονικά και την έβλεπαν ως τον αναβατήρα προς το θρόνο του Θεού. Μόνο όταν θεολογούσαν για το "ποιός", μόνο τότε δεν μπορούσαν να διχογνωμούν.    Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος ...Είναι άλλοι που προσκυνούν πάνω στο «θυσιαστήριο» δήθεν της γνώσης, της επιστήμης και της τεχνολογίας και νομίζουν ότι έτσι μπορούν να λύσουν τα προβλήματα των ανθρώπων. Για δείτε, ανακάλυψαν και το «σωματίδιο του Θεού». Τι απάτη! Και αυτό το σωματίδιο ποιός το εφτίαξε; Έφθασαν στην ανοησία μερικοί να πιστέψουν ότι βρήκαν την απάντηση στο θέμα της πίστεως και δεν καταλαβαίνουν ότι όσο υπάρχει ζωή και θάνατος η πίστη θα είναι ζωντανή, γιατί είναι η μόνη ελπίδα για την αιωνιότητα και είναι αυτή που έχουμε ανάγκη και διψάμε οι άνθρωποι, γιατί είμαστε πλασμένοι για την αιωνιότητα…»   Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος   "Δε νομίζω ότι υπάρχει ανησυχία από μέρους της Εκκλησίας, μάλιστα όταν ύπαρχει ένας επιστημονικός διάλογος. Κανένας όμως δεν έχει το δικαίωμα να δαιμονοποιεί τα αποτελέσματα μίας επιστημονικής έρευνας. Πρέπει όλοι να σεβαστούμε αυτά που αναλύφθηκαν από τα πειράματα του CERN και του ΑΤΛΑΣ, διότι προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει καμία αλλοίωση της διδασκαλίας περί δημιουργίας του κόσμου". Συντάκτης: ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012

Η Πρόοδος του Τιμίου Σταυρού (1 Αυγούστου).

πηγή

31ΙΟΥΛ

Τί είναι η “πρόοδος” του Τιμίου Σταυρού

και γιατί εορτάζεται κατά την 1η Αυγούστου;

Πρόκειται για εορτή που συμπίπτει με την πρώτη ημέρα της νηστείας της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και θεσπίστηκε σε ανάμνηση της απαλλαγής των Βυζαντινών, με τη βοήθεια του Τιμίου Σταυρού, από την επιδρομή των Σαρακηνών επί της εποχής του αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνού. Στην Κωνσταντινούπολη κατά την εορτή αυτή γινόταν λιτάνευση (πρόοδος) του Τιμίου Σταυρού.

Ο Σ. Ευστρατιάδης για το γεγονός αυτό γράφει τα έξης: «Κατά την ημέραν ταύτην εξήγετο εκ του σκευοφυλακίου της μεγάλης εκκλησίας ο τίμιος σταυρός, περιήγετο ανά την πόλιν και εξετίθετο εις διαφόρους ναούς προς προσκύνησιν και αγιασμόν των πιστών και πάλιν απετίθετο εις το σκευοφυλάκιον».

Με την ευκαιρία αναφέρουμε επιγραμματικά και τις υπόλοιπες εορτές αφιερωμένες στον Τίμιο Σταυρό:

α) Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρου (14 Σεπτεμβρίου)

β) Εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως (Κυριακή Γ’ Νηστειών).

γ) Μνήμη του εν ουρανώ φανέντος σημείου του Τιμίου Σταυρού (7 Μαΐου) την εποχή του Κωνστάντιου (337-361), γιου του Μ. Κωνσταντίνου.

δ) Τέλος αφιερωμένες στον Τίμιο Σταυρό, (όλο το έτος), είναι δύο ημέρες της εβδομάδας, η Τετάρτη και η Παρασκευή.

ΠΗΓΗ: http://eisagios.blogspot.com/2010/07/1_31.html

Οι επτά Μακκαβαίοι

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ - ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΥΣΙΑΝ ΤΩΝ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ

(1) Συνέβη δε το κατωτέρω γεγονός : Συνελήφθησαν επτά αδελφοί μετά της μητρός των και ηναγκάζοντο υπό του βασιλέως να φάγουν χοίρειον κρέας απηγορευμένον υπό του Θείου Νόμου, βασανιζόμενοι διά μαστιγώσεων με μαστίγια τα οποία είχον κατασκευασθή από νεύρα. 

(2) Ο πρώτος δε εκ των αδελφών αυτών εξ ονόματος των άλλων είπε προς τον βασιλέα: «Τι θέλεις να ερωτάς και τι θέλεις να μάθεις από εμάς; είμεθα έτοιμοι να αποθάνωμεν παρά να παραβώμεν τους νόμους των πατέρων ημών». 

(3) Ο βασιλεύς θυμωθείς λίαν διέταξε να θέσουν εις την πυράν τηγάνια και λέβητας.

(4) Όταν αυτά αμέσως επυρώθησαν, διέταξεν ο βασιλεύς αμέσως να κόψουν την γλώσσαν εκείνου, ο οποίος είχε την πρωτοβουλίαν να ομιλήση ούτω, έπειτα διέταξε και αφηρέθη το δέρμα της κεφαλής του, απεκόπησαν τα άκρα του σώματός του υπό τα βλέμματα των άλλων αδελφών του και της μητρός του.

(5) Όταν αυτός κατήντησε ανίκανος καθόλου να κινηθή, διότι πλήρως ηκρωτηριάσθη, ο βασιλεύς διέταξεν, ενώ ακόμη ανέπνεε να βάλουν αυτόν εις την πυράν, δια να τηγανίσουν αυτόν. Ενώ δε ο ατμός του τηγανιού ανεδίδετο επί μακρόν, οι αδελφοί του μετά της μητρός του παρεκίνουν αλλήλους να αποθάνουν γενναίως λέγοντες τα κατωτέρω:

(6) «Κύριος ο Θεός βλέπει και είναι τη αληθεία πράγματι συμπαθής προς ημάς, όπως μας το είπεν ο Μωυσής εις την ωδήν, εν τη οποία διεμαρτύρετο ενώπιον όλου του Ισραηλιτικού λαού λέγων : Ο Κύριος ευσπλαγχνίζεται τους δούλους του».

(7) Όταν κατ΄αυτόν τον τρόπον υπέστη τον μαρτυρικόν θάνατον ο πρώτος αδελφός, ωδήγουν οι αξιωματικοί του βασιλέως τον δεύτερον αδελφόν εις το μαρτύριον. Αφού απέσπασαν το δέρμα της κεφαλής μετά των τριχών, ηρώτων αυτόν εάν θέλει να φάγει χοίρειον κρέας, πριν βασανισθεί εις έκαστον εκ των άλλων μελών του σώματός του.

(8) Αυτός εις την γλώσσαν των πατέρων του απήντησεν: «Όχι!» Δια τούτο και αυτός υπέστη με την σειράν του τα αυτά βασανιστήρια ως και ο πρώτος.

(9) Όταν ευρίσκετο εις την στιγμήν να εκπνεύση είπε προς τον βασιλέα: «Συ μεν αλιτήριε, αφαιρείς εξ ημών την παρούσαν ζωήν, ο Βασιλεύς όμως του κόσμου θα μας αναστήσει εις μίαν αιώνιον ζωήν, εφ’ όσον ημείς απεθάνομεν πιστοί εις τους νόμους Του».

(10) Έπειτα απ’ αυτόν εβασανίσθη ο τρίτος αδελφός. Εις την αίτησιν του δημίου εξήγαγεν αμέσως την γλώσσαν του και τας χείρας του έτεινε μετά θάρρους

(11) και ατρομήτως είπεν: «Εκ του εν ουρανοίς Θεού έχω τα μέλη ταύτα, αλλά και χάριν των νόμων του Θεού περιφρονώ ταύτα, διότι εκ του Θεού ελπίζω να επανεύρω αυτά μίαν ημέραν».

(12) Αυτός ο ίδιος ο βασιλεύς και εκείνοι, οι οποίοι ηκολούθουν αυτόν, εξεπλάγησανμε το θάρρος του νεαρού τούτου ανθρώπου, ο οποίος ουδόλως ελάμβανεν υπ’ όψιν τους πόνους εκ των βασανιστηρίων.

(13) Αποθανόντος και αυτού ωδήγησαν τον τέταρτον υιόν εις τα βασαβιστήρια (14) προκειμένου και αυτός να εκπνεύσει είπε προς τον βασιλέα: «προτιμότερον είναι να αποθνήσκει τις δια των χειρών των ανθρώπων, με την ελπίδαν την οποίαν έχει προς τον Θεόν, ότι θα αναστηθεί υπ’ Αυτού! Δια σε όμως η ανάστασίς σου δεν θα είναι προς ζωήν».

(15) Κατόπιν οδηγήθη ο πέμπτος υιός , τον οποίον εβασάνιζον.

(16) Αυτός προσηλώσας το βλέμμα του προς τον βασιλέα είπεν: « Έχεις την δύναμιν μεταξύ των ανθρώπων, αν και θνητός και δύνασαι να πράξης παν ό,τι θέλεις. Δεν πρέπει όμως να πιστεύσης, ότι το γένος ημών έχει εγκαταλειφθή υπό του Θεού.

(17) Περίμενε συ και θα ίδεις την μεγάλην δύναμιν του Θεού πόσο σε και την φυλήν σου θα βασανίσει».

(18) Έπειτα δε απ’ αυτόν ωδήγουν προς το μαρτύριον τον έκτον αδελφόν. Προκειμένου και αυτός να αποθάνη είπε προς τον βασιλέα: «Μη πλανάσαι ματαίως. Διότι ημείς οι ίδιοι έχωμεν επισύρει τας συμφοράς ταύτας εις εαυτούς αμαρτήσαντες ενώπιον του Θεού μας. Δι’ αυτό επήλθον εις ημάς τα εκπληκτικά ταύτα κακά.

(19) Αλλά συ δεν πρέπει να φαντασθής, ότι θα είσαι ατιμώρητος, αφού ετόλμησας να γίνεις Θεομάχος».

(20) Η μήτηρ δε η οποία ήτο πολύ αξιοθαύμαστος και αξία αγαθής μνήμης, βλέπουσα να αποθνήσκουν οι επτά υιοί της εν διαστήματι μιας ημέρας, υπέμεινε γενναίως τα μαρτύρια των υιών της, διότι είχε τας ελπίδας της προς τον Κύριον.

(21) Αυτή παρεκίνει ένα έκαστον εκ των υιών της εις την μητρικήν των γλώσσαν και πλήρης ευγενεστάτων συναισθημάτων ενεθάρρυνεν αυτούς μεταβάλλουσα την γυναικείαν τρυφερότητα εις ανδρικόν θάρρος. Και έλεγεν προς αυτούς:

(22) «Δεν γνωρίζω πως εγεννήθητε εις την κοιλίαν μου, ούτε εγώ σας έδωκα πνεύμα και ζωήν. Δεν είμαι εγώ εκείνη, η οποία συνεκέντρωσα και εταξηνόμησα τα στοιχεία, τα οποία απετέλεσαν το σώμα σας.

(23) Δι’ αυτό λοιπόν ο Δημιουργός του κόσμου, Εκείνος, ο οποίος έπλασεν τον άνθρωπον ευθύς εξ’ αρχής, εκείνος ο οποίος έδωσεν αρχήν εις όλα τα πράγματα, Αυτός και πάλιν εν τη ευσπλαγχνία Του θα αποδώση το πνεύμα και την ζωήν προς υμάς, διότι τώρα σεις περιφρονείτε τον εαυτόν σας χάριν των νόμων Αυτού».

(24) Ο Αντίοχος επειδή ενόμιζεν, ότι περιεφρονείτο και υπωπτεύετο, ότι υβρίζετο δια των λόγων της μητρός αυτής, όταν ακόμη ο νεώτερος υιός της ευρίσκετο εν ζωή, όχι μόνον απηύθηνεν ο βασιλεύς εις αυτόν παροτρύνσεις δια λόγων απλών, αλλ’ υπέσχετο εις αυτών δια όρκων, να κάμη αυτόν πλούσιον και ευτηχή, να κάμη αυτόν φίλον του και να εμπιστευθή εις αυτόν υψηλάς θέσεις, εάν εγκαταλέιψη τους νόμους των πατέρων του.

(25) Επείδη όμως ο νεαρός αυτός αδελφός ουδεμίαν προσοχήν έδιδεν εις τας προσφοράς αυτάς του βασιλέως, ο βασιλεύς προκαλέσας την μητέραν παρεκίνει αυτήν, ίνα συμβουλεύσει τον υιόν της δια την σωτηρίαν του.

(26) Όταν ο βασιλέυς επί πολύν χρόνον παρεκίνει αυτήν, η μήτηρ εδέχθη να πείσει τον υιόν.

(27) Κύψασα Δε αυτή προς τον υιόν και χλευάσασα τον ωμόν βασιλέα, κατ’ αυτόν τον τρόπον ωμίλησε με την γλώσσαν των πατέρων της και είπε προς τον υιόν της: «παιδί μου λυπήσου εμέ, η οποία σε έφερον εννέα μήνες εν τη κοιλία μου, εμέ η οποία εθήλασά σε και έφερον μέχρι της ηλικίας αυτής που είσαι.

(28) Σε εξορκίζω, παιδί μου, να ίδης τον ουρανόν και την γην και όλα τα εν αυτή. Θέλω να γνωρίζεις, ότι ο Θεός εδημιούργησε αυτά εκ του μηδενός και το γένος των ανθρώπων δια του Θεού ήλθεν εις την ύπαρξιν.

(29) Μη φοβηθείς τον δήμιον αυτόν, αλλά έσο αντάξιος των αδελφών σου, δέξαι τον θάνατον, ίνα σε επανεύρω μετά των αδελφών σου εις τον καιρόν του ελέους του Θεού, της αναστάσεως των νεκρών.

(30) Ενώ η μήτηρ ωμίλει ακόμη, ο νεώτερος αυτός αδελφός είπε προς τους δημίους: «Τι περιμένετε; Δεν υπακούω εις την εντολήν του βασιλέως, υπακούω εις τας εντολάς του νόμου, ο οποίος εδώθη διά του Μωϋσέως εις τους πατέρας υμών.

(31) Συ δε βασιλεύ, γενόμενος αίτιος όλων των συμφορών αυτών εναντίον των Εβραίων δεν θα αποφύγεις την τιμωρόν χείραν του Θεού.

(32) Ημείς υποφέρομεν δια τας αμαρτίας μας.

(33) Εάν ο Κύριος ημών, ο οποίος είναι ο πραγματικός ζων Θεός, ίνα τιμωρήσει και διορθώση ημάς έδειξε προς στιγμήν τον θυμόν του, πάλιν θα συμφιλιωθεί μεθ’ ημών των δούλων αυτού.

(34) Συ δε, ασεβέστατε και πάντων ανθρώπων μιαρώτατε, μη υπερηφανεύεσαι ματαίως καυχώμενος και στηριζόμενος εις ελπίδας ψευδείς και υψώνων την φονικήν και άδικον χείραν σου εναντίον των δούλων του Θεού (35) διότι δεν εξέφυγες ακόμη την καταδίκην του Παντοκράτορος και επόπτου Θεού ημών, του εποπτεύοντος επί όλου του κόσμου.

(36) Οι αδελφοί ημών πρόσκαιρον υποστάντες θλίψιν, ευρίσκονται υπό την προστασίαν του Θεού δια υποσχέσεως υποσχομένης μίαν αιώνιον ζωήν. Συ όμως δια της καταδίκης του Θεού θα υποστής την τιμωρίαν της υπερηφανείας σου.

(37) Ως προς εμέ, όπως και οι άλλοι αδελφοί μου θα παραδώσω το σώμα μου και την ζωήν μου χάριν των νόμων των πατέρων μου παρακαλών τον Θεόν να φανή αμέσως ίλεως προς τον λαόν Του και να οδηγήσει και σε δια βασάνων και θλίψεων εις το να ομολογήσεις, ότι είναι ο μόνος Θεός.

(38) Εύχομαι δε όπως εις εμέ και εις τους αδελφούς μου στματήση ο Θεός την οργήν Του , η οποία δικαίως εστράφη ενάντίον ολοκλήρου του γένους ημών.

(39) Ο βασιλεύς περιελθών εις μεγάλην οργήν διέταξεν, όπως ο νεώτερος αυτός αδελφός βασανισθεί περισσότερο απ’ τους άλλους αδελφούς, διότι βαρέως έφερεν την περιφρόνησιν αυτού.

(40) Ούτως απέθανε και ο νεαρός αυτός αδελφός καθαρός πάσης ειδωλολατρίας και πλήρως αφωσιομένος εις τον Θεόν.

(41) Τέλος απέθανε μαρτυρικώς τελευταία και η μήτηρ έπειτα από τους υιούς.

(42) Αρκετά λοιπόν είναι τα ανωτέρω, τα οποία ανέφερον δια την υπόθεσιν, τον διασκορπισμόν των σπλάγχνων των μαρτύρων και δια τας υπερβολικάς σκληρότητας του Αντιόχου επί των Ιουδαίων.

Εκδόσεις "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ" Θεσσαλονίκη

πηγή

 

Η σκληρότητα του προφήτη Ηλία & η τιμωρία του

Απόσπασμα μιας βαρυσήμαντης ομιλίας για τον προφήτη Ηλία, του μητροπολίτηΓόρτυνος & Μεγαλοπόλεως π. Ιερεμία Φούντα, καθηγητή πανεπιστημίου, ενός από τους σημαντικότερους μελετητές της Παλ. Διαθήκης στη σημερινή Ελλάδα.

Αξίζει να τη διαβάσετε ολόκληρη (περιέχει όλη την ιστορία του προφ. Ηλία, με πολλά στοιχεία άγνωστα στους πολλούς) εδώ, απ' όπου και το παρακάτω απόσπασμα. Οι καφέ αγκύλες είναι δικές μας.

Υπάρχει μία σπουδαία όσο και τολμηρή ομιλία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου περί του προφήτου Ηλία (MPG 56,583-586 [MPG = Migne,Patrologia Greaca, κλασική έκδοση πατερικών έργων, που θα βρείτε στις μεγάλες ενημερωμένες βιβλιοθήκες, πανεπιστημιακές, δημόσιες κ.λ.π.]). Την παραθέτω συντόμως.
Κατά την ομιλία αυτή, ο Θεός προσπάθησε πολύ να κάνει τον ζηλωτή προφήτη του επιεική και φιλάνθρωπο, χωρίς όμως... να το πετύχει. Η ομιλία παρουσιάζει τον Ηλία να απορεί για την αγάπη και την φιλανθρωπία του Θεού στους αποστάτες Ισραηλίτες, γιατί έβλεπε ότι με αυτήν δεν επέρχεται η διόρθωσή τους.

 
Πίστευε δε ότι η διόρθωση αυτή του λαού θα έλθει με μία τιμωρία, αυστηρή τιμωρία εναντίον του. Γι᾽ αυτό – όπως το παρουσιάζει η ομιλία του ιερού Πατρός – τόλμησε να παρουσιαστεί στον Θεό και να τον «δέσει» με όρκο να δώσει τιμωρία στους Ισραηλίτες, όπως την σκεπτόταν αυτός, και να μη λύσει την τιμωρία αυτή, αν δεν το πει ο ίδιος!... 
«Ει μη διά στόματός μου», είπε! Ο προφήτης Ηλίας ζήτησε από τον Θεό να δώσει ανομβρία στην γη για τρία έτη και έξι μήνες. Η ομιλία παρουσιάζει τον Θεό να «συνέχεται», να συμπιέζεται· από την μια μεριά ήθελε να ακούσει τον ζηλωτή του προφήτη Ηλία, αλλά και από την άλλη μεριά ευσπλαγχνιζόταν τον λαό για το κακό της ανομβρίας και της πείνας, που θα του συνέβαινε. 
Γι᾽ αυτό και κάνει μεν το θέλημα του Ηλία, αλλά και τον βοηθεί να γίνει φιλάνθρωπος, ώστε σύντομα αυτός να τον παρακαλέσει για την λύση της τιμωρίας. Πρώτα-πρώτα ο Θεός «συγκολάζει τω λαώ τον προφήτην» [=τιμωρεί και τον προφήτη μαζί με το λαό]!

Αφού ο Ηλίας ζήτησε ανομβρία για τον λαό, θα υπαχθεί και ο ίδιος στην τιμωρία αυτή!... Φροντίζει όμως ιδιαίτερα ο Θεός για τον προφήτη του, γι᾽ αυτό και τον τρέφει μυστικά και θαυμαστά. Και λέγομε «θαυμαστά», γιατί τον τρέφει με έναν κόρακα, που του πήγαινε κρέας. 
Ο κόρακας όμως, σχολιάζει ο Χρυσόστομος, είναι ζώο «μισότεκνον» [=που μισεί τα τέκνα του], γιατί δεν αγαπά τα νεογνά του, αφού δεν τα τρέφει. 
Γι᾽ αυτό και ο ψαλμωδός Δαυΐδ παριστάνει τα μικρά των κοράκων να επικαλούνται τον Θεό για τροφή, αφού ο πατέρας τους δεν τους την δίνει: «Τοις νεοσσοίς των κοράκων τοις επικαλουμένοις αυτόν (τον Θεόν)» (Ψαλμ. 146, 9). 
Όπως ο κόρακας είναι μισότεκνος, έτσι και ο Ηλίας ήταν μισότεκνος προς τους Ιουδαίους ένεκα της αποστασίας τους.

Αλλά να τώρα που ο κόρακας μεταβάλλεται και γίνεται φιλάνθρωπος και πηγαίνει τροφή στον Ηλία. Αυτό ήταν το μυστικό μάθημα, που ήθελε ο Θεός να δώσει στον προφήτη του: να γίνει μεσίτης για τους Ιουδαίους, όπως ο κόρακας μετέβαλε την φύση του και γίνεται μεσίτης της φιλανθρωπίας του Θεού προς αυτόν (τον Ηλία) και του πηγαίνει τροφή στον καιρό της πείνας. 
Ο προφήτης Ηλίας όμως δεν διδάχθηκε από το μάθημα αυτό ή μάλλον δεν θα το εννόησε και καθόλου, γι᾽ αυτό και ο Θεός του αφαιρεί τώρα την διατροφή του από τον κόρακα, ώστε να πιεστεί από την πείνα και να πρεσβεύσει στον Θεό να λυθεί η τιμωρία. 
Αλλά ο Ηλίας ήταν τόσο πολύ χολωμένος για την αποστασία του Ισραήλ από τον Θεό, ώστε, όχι! Δεν ήθελε να παρακαλέσει γι᾽ αυτούς που ζούσαν ακόμη στην αποστασία τους. Αφού, λοιπόν, ο προφήτης Ηλίας δεν διδάχθηκε από το μάθημα του κόρακα, έφερε ο Θεός έτσι τα πράγματα να διδαχθεί από μια ειδωλολάτρισσα χήρα γυναίκα. 

Ακούστε: Η πείνα έθλιβε τον Ηλία και ο Θεός του είπε: «Φύγε απ᾽ εδώ και πήγαινε έξω από το Ισραήλ, στα Σαρεφθά της Σιδωνίας και εκεί θα πω σε μια χήρα εθνική γυναίκα να σε διαθρέψει». Απαγορευόταν τότε η επικοινωνία των Ιουδαίων με τους Εθνικούς και γι᾽ αυτό ο Θεός, ερμηνεύει ο Χρυσόστομος, είπε στον Ηλία να πάει σε εθνική γυναίκα να τον διαθρέψει, ώστε να σιχαθεί την τροφή από ειδωλολάτρισσα και να μεσιτεύσει στον Θεό να στείλει βροχή και να πάψει η τιμωρία της πείνας. Ούτε όμως και από αυτό ο Ηλίας κάμφθηκε σε φιλανθρωπία υπέρ του Ισραήλ, αλλά πήγε μακρυά στα Σαρεφθά της Σιδωνίας για να τραφεί εκεί. 

Ο Θεός όμως έκανε εκεί την χήρα γυναίκα να του μιλήσει σκληρά, ενώ μάλιστα αυτός βρισκόταν σε μεγάλη πείνα· και αυτό το έκανε για να πονέσει και να γίνει φιλάνθρωπος. Στον πεινασμένο, λοιπόν, προφήτη η χήρα εθνική γυναίκα του είπε: «Δεν έχω καθόλου ψωμί παρά μόνο μια χούφτα αλεύρι στο πιθάρι και λίγο λάδι στο δοχείο.
Θα τα ετοιμάσω για μένα και για τα παιδιά μου, θα τα φάμε και μετά θα πεθάνουμε» (Γ´ Βασιλειών 17,22). Αυτά τα λόγια της χήρας γυναίκας πρέπει να πόνεσαν τον Ηλία. «Αυτή η γυναίκα – θα σκέφθηκε – υποφέρει περισσότερο από μένα, γιατί εγώ υποφέρω μόνος, ενώ αυτή υποφέρει και με τα παιδιά της. Ας μη γίνω λοιπόν πρόξενος θανάτου στην χήρα γυναίκα που με δέχθηκε σπίτι της».

Όπως φαίνεται, τώρα για πρώτη φορά ο Ηλίας ομιλεί φιλάνθρωπα. Όπως λέγει ο Χρυσόστομος «χαυνούται προς την φωνήν (της χήρας), άρχεται λοιπόν φιλανθρωπίας εν εαυτώ περιφέρειν μελέτην» [=αρχίζει να προβληματίζεται φιλάνθρωπα]. Τώρα ο Ηλίας ευλογεί την τροφή της γυναίκας να μη λείψει από το σπίτι της και τώρα για πρώτη φορά μιλάει για λύση της τιμωρίας και ότι ο Θεός θα στείλει βροχή στην γη. 
Είπε, λοιπόν, στην απελπισμένη χήρα γυναίκα: «Το πιθάρι με το αλεύρι δεν θ᾽ αδειάσει και το λάδι στο δοχείο δεν θα λιγοστέψει, μέχρι την ημέρα που ο Κύριος θα στείλει βροχή στην γη» (Γ´ Βασιλειών 17,14).

Ας παρατηρήσουμε όμως μαζί με τον Χρυσόστομο, ότι ακούμε μεν τον προφήτη Ηλία να λέει στην χήρα ότι θα έρθει κάποτε βροχή στη γη, δεν τον ακούμε όμως να προσεύχεται γι᾽ αυτό, ώστε να σταματήσει γρήγορα η ανομβρία. 
Γι᾽ αυτό ο Θεός βοηθεί τον προφήτη του να προοδεύσει στην φιλανθρωπία, που τώρα άρχισε να του εμφανίζεται, και κάνει να πεθάνει το παιδί της χήρας! Αυτό πόνεσε πολύ την χήρα, η οποία και παραπονέθηκε στον προφήτη. 

Ο Ηλίας της έδωσε την ευλογία στο σπίτι της να μη λείψει η τροφή απ᾽ αυτό, αλλά για την χήρα –όπως την παρουσιάζει να λέει ο Χρυσόστομος – θα ήταν καλύτερα να πέθαινε με το παιδί της από την πείνα, όπως το είπε από την αρχή στον προφήτη, παρά να ζει τώρα αυτή και να βλέπει νεκρό το παιδί της. 
Και ο προφήτης του Θεού όχι απλώς λυπόταν, αλλά και ντρεπόταν για το θέαμα, όπως το υποθέτει ο Χρυσόστομος. θα σκεπτόταν: «Προτού να έρθω και να φιλοξενηθώ από την γυναίκα, αυτή ήταν εύτεκνος. Τώρα με την φιλοξενία μου της πέθανε το αγαπητό της παιδί και αυτή οδύρεται. Αυτόν τον μισθό έδωσα στην γυναίκα για την καλή της φιλοξενία;». Σκεπτόμενος, λοιπόν, το συμβάν και ντρεπόμενος γι᾽ αυτό άρχισε να εννοεί ότι το συμβάν δεν είναι φυσικό, αλλά προέρχεται από τον Θεό και ότι κάτι θέλει να του πει ο Θεός με αυτό. 

Αλλά κατάλαβε ο Ηλίας την τέχνη και τον σκοπό του Θεού: Ήθελε να τον κάνει σπλαγχνικό προς τον Ισραήλ. Ας μεταφράσω την σχετική περικοπή από την ομιλία του Χρυσοστόμου. Ο ιερός πατήρ παριστάνει τον Ηλία να λέγει: 

«Δεν είναι το συμβάν φυσικός θάνατος· είναι, Θεέ, από την δική σου τέχνη και κατ᾽ ανάγκην με κάνεις φιλάνθρωπο. Ώστε, όταν σου πω, “Ελέησε Κύριε το νεκρό παιδί της χήρας”, θα μου πεις και συ – “Ελέησε το παιδί μου τον Ισραήλ”. Με ωθείς για φιλανθρωπία, Θεέ. Καταλαβαίνω τα τεχνάσματά σου Κύριε, γιατί όταν θα σου πω εγώ, “Σώσε το παιδί της χήρας το νεκρό”, θα μου πεις: “Οικτείρησε και συ τον Ισραήλ τον νεκρό από την πείνα.
Μου ζητάς χάρη, αλλά κάνε και συ χάρη. Λύσε την απόφαση του λιμού και λύνω και εγώ τον θάνατο του υιού της χήρας”».

Τότε, λοιπόν, όταν είδε ο Θεός ότι ο Ηλίας έγινε φιλανθρωπότερος, τότε τον στέλνει στον Αχαάβ να του αναγγείλει ότι θα λυθεί η τιμωρία: «Πορεύθητι – του είπε – και όφθητι [=πήγαινε και εμφανίσου] τω Αχαάβ και δώσω υετόν [=βροχή]επί πρόσωπον της γης» (Γ´ Βασ. 18,1). 

Ας παρατηρήσουμε όμως ότι ο Θεός έδωσε στον προφήτη να πει αυτά τα λόγια φιλανθρωπίας για την λύση του λιμού, όταν και ο ίδιος ο προφήτης έγινε φιλανθρωπότερος. και ας παρατηρήσουμε ακόμη ότι δεν έλυσε ο Θεός μόνος του τον λιμό χωρίς πρώτα να το αναγγείλει ο προφήτης του, ο οποίος και προανήγγειλε την έναρξη του λιμού. 

Τρέχει, λοιπόν, τώρα ο προφήτης Ηλίας σε όλη την χώρα και κηρύττει την λύση της τιμωρίας, ότι θα έρθει βροχή στην γη. Αλλά εκεί που πήγαινε να κηρύξει αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα, έβλεπε πάλι ασέβειες και παραβάσεις των εντολών του Θεού και σκεπτόταν νέα τιμωρία κατά του λαού. «Πάλιν την αυτών ασέβειαν θεασάμενος, εμελέτα τινά τιμωρίαν κατ᾽ αυτών απόφασιν λυπηράν». Βλέποντας, λοιπόν ο Θεός τον Ηλία, λέει ο Χρυσόστομος, ότι δεν είναι συμπαθητικός στα αμαρτήματα των ανθρώπων, τον χωρίζει απ᾽ αυτούς, δεν τον αφήνει να κατοικήσει μαζί τους! 

Σαν να του λέει, όπως το φαντάζεται ο Χρυσόστομος: «Εγώ, ω Ηλία, γνωρίζω τον ζήλο σου και αναγνωρίζω την πολιτεία σου. Όμως, ευσπλαγχνίζομαι τους αμαρτωλούς όταν τιμωρούνται πολύ. Αλλά εσύ εκδικείσαι πολύ την ασέβεια, οι άνθρωποι όμως συνεχώς αμαρτάνουν. Σας χωρίζω από το να συγκατοικείτε. Εσύ, αφού δεν μπορείς να υπομένεις τους αμαρτωλούς, πήγαινε μέχρι τον ουρανό. Στην γη θα κατέβω Εγώ. Αν εσύ, Ηλία, μείνεις για πολύ στην γη θα χαθεί το ανθρώπινο γένος, γιατί συνεχώς θα τους τιμωρείς. Τί θα γίνει, λοιπόν; Πήγαινε, Ηλία, μέχρι στον ουρανό. Δεν μπορεί η φωτιά να είναι μαζί με τα καλάμια! Σου δίνω την χαρά να συγκατοικείς με αναμάρτητους· μείνε μαζί με τους χορούς των αγγέλων. Πήγαινε, λοιπόν, προς τον ουρανό. Με τους αμαρτωλούς θα κατοικήσω εγώ. Εγώ, που θέλω να φέρω στον ώμο μου το πλανεμένο πρόβατο. Εγώ που θα πω σε όλους τους αμαρτωλούς: “Ελάτε σε μένα όλοι οι βεβαρυμένοι”· δεν θα σας κολάσω, αλλά “θα σας αναπαύσω”».

Tα ίδια περίπου για τον προφήτη Ηλία λέγει ο ιερός Χρυσόστομος και σε μία του άλλη ομιλία αφιερωμένη σ᾽ αυτόν (MPG 50,725-736). Λέγει δηλαδή ότι ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και όχι απάνθρωπος και ήθελε έτσι να κάνει και τον προφήτη του Ηλία. Γι᾽ αυτό ο Θεός, λέγει ο άγιος Χρυσόστομος, έδωσε το «δεσμείν» και «λύειν» στον άνθρωπο ιερέα και όχι σε άγγελο, διότι ο ιερεύς, σαν άνθρωπος με σάρκα, θα κατανοεί τον πειρασμό και το αμάρτημα του εξομολογουμένου πιστού, ενώ ο άγγελος θα του απέκοπτε την κεφαλήν! 

«Ει γάρ ήν άγγελος ιερεύς και έλαβε τινά πορνεύσαντα, ευθύς ανῄρει αυτόν, αυτός τω πάθει τούτο ου συμπεπλεγμένος. Διά τούτο, ει έλαβε άγγελος την εξουσίαν του ιερατεύειν, ουκ εδίδασκεν, αλλ᾽ ευθέως ανῄρει διά το εκείνον μη είναι τοιούτον, εις οργήν αυτόν έφερε κατά του τοιούτου. Αλλά διά τούτο άνθρωπος επιστεύθη, ειδώς τα πλημμελήματα εαυτού και εκ πείρας έχων, ίνα συγγινώσκῃ τοίς αμαρτάνουσι, και μη κινήται διά της οργής και μη κενώται διά της οργής η Εκκλησία» (MPG 50,728)!

Και γι᾽ αυτό μάλιστα, λέγει ο Χρυσόστομος, ο Χριστός επέτρεψε ο Πέτρος, στον οποίο έδωσε το «δεσμείν» και «λύειν», να αμαρτήσει με την άρνησή του, φοβηθείς μία υπηρέτρια, για να είναι ο ίδιος επιεικής στους χριστιανούς.
Και γι᾽ αυτό ακριβώς, συνεχίζει λέγοντας ο άγιος Χρυσόστομος, επέτρεψε ο Θεός και ο Ηλίας, πριν από τον Πέτρο, να πέσει στο ίδιο αμάρτημα με αυτόν, στο αμάρτημα της δειλίας σε μία γυναίκα, για να γίνει και φιλάνθρωπος ο ζηλωτής προφήτης του.

Πραγματικά, ο Ηλίας εφοβήθη την Ιεζάβελ και γι᾽ αυτό έφυγε πολύ μακράν του Ισραήλ, στα Σαρεφθά της Σιδωνίας. Και λέγει ωραία ο Χρυσόστομος: «Αι δύο ακροπόλεις (Ηλίας και Πέτρος) υπό γυναικός ηλέγχθησαν· Πέτρος κόρην εφοβήθη και Ηλίας την Ιεζάβελ· τοις αυτοίς περιέπεσον αμαρτήμασι...
Νυν δε εδείχθη Ηλίας και αυτός αμαρτία υπεπτωκώς, του Θεού συγχωρήσαντος[=επιτρέποντος] και επινοούντος, ίνα εξ ων αυτός φιλανθρωπίας έτυχε, και αυτός ή [=είναι] προς τους άλλους μη απάνθρωπος» (MPG 50,734)! 

Συγγνώμη διά την αργοπορία μου και σας ευχαριστώ που με ακούσατε. 

Ομιλία εις το Συνεδριακόν Κέντρον
του Εκπαιδευτικού και Πολιτιστικού Ιδρύματος
της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης
«ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ»
την 7ην Ιουνίου 2012 

πηγή

Ἐπί σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις Φώτης Κόντογλου

«Ἐσένα πού εἶσαι ζωντανή κιβωτός τοῦ Θεοῦ, ἄς μή σέ ἀγγίζει ὁλότελα χέρι ἄπιστο, ἀλλά χείλια πιστά ἄς ψάλλουνε δίχως νά σωπάσουνε τή φωνή τοῦ ἀγγέλου (ὁ ὑμνωδός θέλει νά πεῖ τή φωνή τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, πού εἶπε «εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί») κι ἄς κράζουνε: «Ἀληθινά, εἶσαι ἀνώτερη ἀπ’ ὅλα Παρθένε ἁγνή».

(«Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ ψαυέτω μηδαμῶς χείρ ἀμυήτων· χείλη δέ πιστῶν τῇ Θεοτόκῳ ἀσιγήτως φωνήν τοῦ ἀγγέλου ἀναμέλποντα, ἐν ἀγαλλιάσει βοάτω: Ὄντως ἀνωτέρα πάντων ὑπάρχεις, Παρθένε ἁγνή»)

Ἀλλοίμονο! Ἀμύητοι, ἄπιστοι, ἀκατάνυχτοι, εἴμαστε οἱ πιό πολλοί σήμερα, τώρα πού ἔπρεπε νά προσπέσουμε μέ δάκρυα καυτερά στήν Παναγία καί νά ποῦμε μαζί μέ τό Θεόδωρο Δούκα τό Λάσκαρη, πού σύνθεσε μέ συντριμμένη καρδιά τόν παρακλητικό κανόνα: «Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου με ζάλαι ὥσπερ μέλισσαι κηρῖον, Παρθένε». «Σάν τά μελίσσια πού τριγυρίζουνε γύρω στήν κερήθρα, ἔτσι κ’ ἐμένα μέ ζώσανε οἱ ζαλάδες τῆς ζωῆς καί πέσανε ἀπάνω στήν καρδιά μου καί τήν κατατρυπᾶνε μέ τίς φαρμακερές σαΐτες τους. Ἄμποτε, Παναγία μου, νά σέ βρῶ βοηθό, νά μέ γλυτώσεις ἀπό τά βάσανα».

Μά ποιός ἀπό μᾶς γυρεύει βοήθεια ἀπό τήν Παναγία, ἀπό τό Χριστό κι’ ἀπό τούς ἁγίους; Γυρεύουμε βοήθεια ἀπό τό κάθε τί, παρεκτός ἀπό τό Θεό. Ἀλλά τί βοήθεια μποροῦνε νά δώσουνε στόν ἄνθρωπο τά εἴδωλα τά λεγόμενα «ἐπιστήμη» καί «τέχνη»; Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ ἀναχωρητής λέγει: «Σ’ ὅλους τοὺς δρόμους πού πορεύονται οἱ ἄνθρωποι σέ τοῦτον τόν κόσμο δέ βρίσκουν σέ κανένα τήν εἰρήνη, ὥς πού νά σιμώσουμε στήν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλοίμονο, οἱ πιό πολλοί ἄνθρωποι εἶναι «οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα», ὅπως λέγει ὁ Παῦλος. Ὅποιος δέν ἔχει τήν πίστη μέσα στήν καρδιά του, τί ἐλπίδα μπορεῖ νάχει; Ὅπου ν’ ἀκουμπήσει ὅλα εἶναι σάπια. Γι’ αὐτό κι’ ὁ ὑμνογράφος πού εἴπαμε, λέγει στήν Παναγία: «Ἀπορήσας ἐκ πάντων, ὀδυνηρῶς κράζω σοι. Πρόφθασον, θερμή προστασία, καί τήν βοήθειαν, δός μοι τῷ δούλῳ σου τῷ ταπεινῷ καί ἀθλίῳ». «Ὅλα, λέγει τά δοκίμασα, μά κανένα πράγμα δέ μπόρεσε νὰ μέ ξαλαφρώσει. Γιά τοῦτο φωνάζω ἐσένα μέ θρῆνο πικρό, καί λέγω: Πρόφτασε καί δῶσε τή βοήθειά σου σέ μένα τόν ταπεινό κι’ ἄθλιο δοῦλο σου».

Ἡ Παναγία εἶναι ἡ ἐλπίδα τῶν ἀπελπισμένων, ἡ χαρά τῶν πικραμένων, τό ραβδί τῶν τυφλῶν, ἡ ἄγκυρα τῶν θαλασσοδαρμένων, ἡ μάνα τῶν ὀρφανεμένων. Ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πονεμένη θρησκεία, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καρφώθηκε ἀπάνω στό ξύλο· κ’ ἡ μητέρα του ἡ Παναγία πέρασε κάθε λύπη σέ τοῦτον τόν κόσμο. Γι’ αὐτό καταφεύγουμε σέ κείνη πού τήν εἴπανε οἱ πατεράδες μας: «Καταφυγή»,«Σκέπη τοῦ κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγοροῦσα»,«Ὀξεία ἀντίληψη»,«Ἐλεοῦσα», «Ὁδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» καί χίλια ἄλλα ὀνόματα, πού δέν βγήκανε ἔτσι ἁπλά ἀπό τά στόματα, ἀλλά ἀπό τίς καρδιές πού πιστεύανε καί πού πονούσανε. 

Μονάχα στήν Ἑλλάδα προσκυνεῖται ἡ Παναγία μέ τόν πρεπούμενο τρόπο δηλ. μέ δάκρυα μέ πόνο καί μέ ταπεινή ἀγάπη. Γιατί ἡ Ἑλλάδα εἶναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος ἀπό κάθε λογῆς βάσανο. Κι’ ἀπό τούτη τήν αἰτία τό ἔθνος μας στά σκληρά τά χρόνια βρίσκει παρηγοριά καί στήριγμα στά ἁγιασμένα μυστήρια τῆς ὀρθόδοξης θρησκείας μας, καί παραπάνω ἀπό ὅλα στό Σταυρωμένο τό Χριστό καί στή χαροκαμένη μητέρα του, πού πέρασε τήν καρδιά της σπαθί δίκοπο. 

Σέ ἄλλες χῶρες τραγουδᾶνε τήν Παναγία μέ τραγούδια κοσμικά, σάν νἆναι καμιά φιληνάδα τους, μά ἐμεῖς τήν ὑμνολογοῦμε μέ κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μά μέ συστολή, μέ ἀγάπη μά καί μέ σέβας, σάν μητέρα μας μά καί σάν μητέρα τοῦ Θεοῦ μας. Ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας νά τή δεῖ τί ἔχει μέσα καί νά μᾶς συμπονέσει. 

Ἡ Παναγία εἶναι ἡ πικραμένη χαρά τῆς Ὀρθοδοξίας, «τό χαροποιόν πένθος», «ἡ χαρμολύπη» μας, «ὁ ποταμός ὁ γλυκερός τοῦ ἐλέους», «ὁ χρυσοπλοκώτατος πύργος καί ἡ δωδεκάτειχος πόλις». Ἡ ὑμνωδία τῆς ἐκκλησίας μας εἶναι ἕνας παράδεισος, ἕνα μυστικό περιβόλι πού μοσκοβολᾶ ἀπό λογῆς-λογῆς μυρίπνοα ἄνθη, καί τά πιό μυρουδικά, τά πιό ἐξαίσια, εἶναι ἀφιερωμένα στήν Παναγία. Ὅλος ὁ κόσμος θλίβεται μαζί της καί μαζί της χαίρεται μέ μία χαρά πνευματική:«Ἐπί σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις, ἀγγέλων τό σύστημα καί ἀνθρώπων τό γένος, ἡγιασμένε ναέ καί παράδεισε λογικέ, παρθενικόν καύχημα, ἐξ ᾖς Θεός ἐσαρκώθη καί παιδίον γέγονεν ὁ πρό αἰώνων ὑπάρχων Θεός ἡμῶν». 

Ἀπορεῖς τί νά πρωτοδιαλέξεις ἀπ’ αὐτή τήν ὑμνολογία τῆς Θεοτόκου! Θαρρεῖς πώς ὁ ἀγέρας, τά βουνά, οἱ θάλασσες τῆς Ἑλλάδας, τά χωριά οἱ πολιτεῖες, γεμίσαvε εὐωδία πνευματική ἀπ’ αὐτό «τό χρυσοῦν θυμιατήριον», ἀπ’ αὐτή «τήν μανναδόχον στάμνον» πού ἔχει μέσα «μύρον τό ἀκένωτον». Οἱ γυναῖκες μας εἶναι στολισμένες μέ τ’ ὄνομά της, τά βουνά μας, οἱ κάμποι, τά νησιά, τ’ ἀκροθαλάσσια εἶναι ἁγιασμένα ἀπό τά ξωκλήσια της, τά καράβια μας ἔχουν γραμμένο ἀπάνω στή μάσκα καί στήν πρύμνη τό γλυκύτατο τ’ ὄνομά της. Ἀληθινά στήν Ἑλλάδα μας «ἐπί Σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις», «γιά Σένα, χαίρεται ὅλη ἡ πλάση». Στή κοίμησή σου, θαρρεῖς πώς ἡ χαρά γίνηκε πιό μεγάλη, ἡ θλίψη ἄλλαξε σέ ἀγαλλίαση, ἡ ἐλπίδα ζωήρεψε ἀντί νά ἀποσκιάσει καί πλημμύρησε τίς καρδιές μας.

Τ’ ἀγέρι φυσᾶ γλυκύτερα στά κουρασμένα πρόσωπά μας, τά δέντρα σάν νά γενήκανε πιό χλωρά, τ’ αὐγουστιάτικο κύμα σάν νά ἀρμενίζει πιό δροσερό μέσα στό πέλαγο καί ἀφρίζει φουσκωμένο ἀπό χαρά μεγάλη, τό κάθε τί πανηγυρίζει κι’ ἀγάλλεται.. Ὤ! Τί θάνατος λοιπόν εἶναι αὐτός, πού γέμισε τήν οἰκουμένη καί τίς καρδιές μας μέ τή χαρά τῆς ἀθανασίας! Καί καλώτατα ψέλνει ὁ ὑμνωδός: «Ἐν τῇ γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε. Μετέστης πρός τήν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καί ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη ἐκ θανάτου τάς ψυχᾶς ἡμῶν». Ἀληθινά λέγει καί σ’ ἕνα ἄλλο τροπάρι: «Τῇ ἀθανάτῳ σου κοιμήσει, Θεοτόκε, μῆτερ τῆς ζωῆς…».

Ἀλλά τό ξαναλέγω. Τί νά πεῖ κανένας πρῶτα καί τί ὕστερα, ἀπό τά τόσα πνευματικά ὑμνολογήματα πού προσφέρανε οἱ ὀρθόδοξες καρδιές στήν Παναγία, στό «Ρόδον τό ἀμάραντον», πού μοσκοβόλησε καί ἁγίασε τήν καταβασανισμένη τήν Ἑλλάδα! Τήν ὑμνολογήσανε μέ τά λόγια, μέ τήν ψαλμωδία, μέ τή ζωγραφική, μέ τό σκαλισμένο ξύλο, μέ τ’ ἀσήμι, μέ τό μάλαμα, μέ τό κηρομάστιχο, μέ κάθε τίμιο κι’ ἁγιασμένο πράγμα πού μπορεῖ νά χρησιμέψει στόν ἄνθρωπο γιά νὰ μπορέσει νά δείξει τήν ἀγάπη του, τό σέβας του, τή χαρά του, τήν πίκρα του, κι’ ὅ,τι ἄλλο ἁγνό αἴσθημα ἔχει μέσα στά φύλλα τῆς καρδιᾶς του. Τό νά πιάσει κανένας νά τά ἱστορήσει καταλεπτῶς, θά ἤτανε σάν νὰ ’θελε νά μετρήσει τήν ἄμμο τῆς θάλασσας; Γιά τοῦτο ἀνθολογᾶμε λιγοστά λουλούδια ἀπό τῆς ὑμνωδίας τό ἁγιόκλημα «εἰς ὀσμήν εὐωδίας πνευματικῆς»

Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἄς μεταγράψουμε λίγα λόγια ἀπό τίς Καταβασίες τοῦ Ἀκάθιστου ὕμνου «Ἀνοίξω τό στόμα μου», πού εἶναι τό βυζαντινότατο, ὅλη ἡ Κωνσταντινούπολη πνευματικά πανηγυρίζουσα. Στοχασθεῖτε καλά ἐκείνη τήν ἐξαίσια γ’ ὠδή πού λέγει: «Τούς σούς ὑμνολόγους Θεοτόκε, ὡς ζῶσα καί ἄφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας πνευματικόν, στερέωσον καί ἐν τῇ θείᾳ δόξῃ σου στεφάνων δόξης ἀξίωσον».

Οὐράνια ἀπηχήματα!: «Τούς ὑμνολόγους σου, Θεοτόκε, πού συγκροτήσανε ἕναν πνευματικό θίασο, στερέωσέ τους, Ἐσύ πού εἶσαι ζωντανή ὡς ἄφθονη πηγή. Καί μέ τή θεία δόξα σου, ἀξίωσέ τους νά φορέσουν τῆς δόξας τά στέφανα»· ἡ θ’. ὠδή πού λέγει: «Ἅπας γηγενής σκιρτάτω τῷ πνεύματι λαμπαδουχούμενος πανηγυριζέτω δέ ἀΰλων νόων φύσις, γεραίρουσα τά ἱερά θαυμάσια τῆς θεομήτορος, καί βοάτω, Χαίροις, παμμακάριστε Θεοτόκε, ἁγνή, ἀειπάρθενε.» 

Ἐκεῖνα τά πανηγυρικά αὐτόμελα πού ψέλνουνε στόν ἑσπερινό τῆς Κοιμήσεως, μέ μέλος θριαμβευτικό καί μέ πνευματική μεγαλοπρέπεια! Ποιός χριστιανός Πίνδαρος τά σύνθεσε, Πίνδαρος ἁγιασμένος! «Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος! ἡ πηγή τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται, καί κλῖμαξ πρός oυραvόv ὁ τάφος γίνεται! Εὐφραίνου Γεθσημανή, τῆς Θεοτόκου τό ἅγιον τέμενος. Βοήσωμεν οἱ πιστοί, τόν Γαβριήλ κεκτημένοι ταξίαρχον: Κεχαριτωμένη, χαῖρε, μετά σοῦ ὁ Κύριος, ὁ παρέχων τῷ κόσμῳ διά Σοῦ τό μέγα ἔλεος.» 

Ποταμός μέγας καί βουερός ἀναβρύζει καί μᾶς δροσίζει, καί πίνουνε νερό δροσερό ψυχές ξερές καί διψασμένες! Κοίταξε πάθος καί μεράκι πού ξεχειλίζει ἀπό καιγόμενη καρδιά! Ὁ ὑμνωδός, ἀντί νά κλάψει γιά τήν Παναγία πού εἶναι μπροστά του ξαπλωμένη ἀπάνω στήν κλίνη της, τυλιγμένη μέ τό μαφόρι της μέ κλεισμένα τά μάτια της πού δίνανε παρηγοριά στήν ἀνθρωπότητα, μέ σταυρωμένα τά ἄχραντα χέρια της, πού βαστάξανε τό Χριστό καί τόν ἀναθρέψανε, πεθαμένη σάν τόν κάθε ἄνθρωπο, ἀντίς λέγω νά κλάψει, ἀφοῦ πρῶτα ἀπορεῖ πῶς ἡ πηγή τῆς ζωῆς κείτεται στό μνῆμα, μονομιᾶς κράζει μέ δάκρυα στά μάτια, πλήν δάκρυα χαρᾶς: «Εὐφραίνου Γεθσημανή, πού ἔχεις θησαυρισμένο τό ἅγιο σκήνωμα τῆς Θεοτόκου.» Κ’ ὕστερα στρέφει στούς χριστιανούς πού εἶναι μέσα στήν ἐκκλησία καί τούς λέγει μέ τόν ἴδιο πνευματικό οἶστρο. «Ἄς κράξουμε ὅλοι μαζί στήν Παναγία, ἔχοντας γιά πρωτοψάλτη τόν ἀρχάγγελο Γαβριήλ, πού τή χαιρέτισε μέ τά ἴδια λόγια κατά τή χαρούμενη, μέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ κι’ ἄς ποῦμε: «Κεχαριτωμένη, χαῖρε, μαζί σου εἶναι ὁ Κύριος, πού δωρίζει στόν κόσμο μέ ἐσένα, τό μέγα ἔλεος». 

Θάνατος δέν ὑπάρχει ἐδῶ πέρα πού εἶναι ἡ μητέρα τῆς Ζωῆς. Κι’ οὔτε μοιρολόγια καί ξόδια θρηνητερά, παρά χαρά ἀνεκλάλητη, γάμος πνευματικός, τράπεζα ἁγιασμένη πού ἔχει ἀπιθωμένο πάνω της τόν ἄρτο τῆς ζωῆς καί τό κρασί τῆς ἀθανασίας, καί πίνουνε οἱ χριστιανοί καί μεθᾶνε ἕνα μεθύσι ἅγιο, ἁγνό, ἄμωμο καί δέν βρίσκονται πιά μπροστά σ’ ἕνα λείψανο πού τό κηδεύουνε, ἀλλά βρίσκονται στή Ναζαρέτ, στό σπίτι τό χαρούμενο καί τό μοσκοβολημένο ἀπό τήν παρθενική εὐωδία τῆς Παναγίας, τότε πού ἤτανε δεκάξη χρονῶν, κατά κείνη τήν ἡμέρα πού ἔγινε ὁ Εὐαγγελισμός, καί κράζουνε γηθόσυνα οἱ λιγόζωοι οἱ ἄνθρωποι σά νὰ ’ναι ἀθάνατοι, μαζί μέ τόν ἀρχάγγελο Γαβριήλ : «Κεχαριτωμένη, χαῖρε, μετά σοῦ ὁ Κύριος!» Ἡ Κοίμηση γίνεται Εὐαγγελισμός, ἡ θλίψη μεταλλάζεται σέ χαρά!

Ναί, Δέν ὑπάρχει ἀληθινή χαρά, παρά μονάχα στό Χριστό κι’ αὐτή ἡ χαρά εἶναι ἕνα ἀμάραντο λουλούδι, πού ἔχει τή ρίζα του στόν πόνο. Οἱ ἄλλες οἱ χαρές εἶναι χαρές ψεύτικες, χωρίς ρίζα.

Τά μάτια μου εἶναι θολωμένα ἀπό τά δάκρυα τώρα πού γράφω αὐτά τά λόγια του Χριστοῦ μας. Αὐτά τά λίγα λόγια τά φύλαξε ἡ ἀνθρωπότητα στήν καρδιά της καί μ’ αὐτά κλαίει καί μ’ αὐτά χαίρεται. Αὐτά τά λόγια γενήκανε θεμέλιο τῆς Ὀρθοδοξίας, καί μεταλλαχτήκανε σέ λογῆς-λογῆς ἁγιασμένα αἰσθήματα καί βγήκανε ἀπό τίς καιόμενες καρδιές τῶν ἁγίων ἀνθρώπων καί εὐωδιάσανε τόν κόσμο. Ἀπό τόν ἕναν γινήκανε ὕμνοι, ἀπό τόν ἄλλον εἰκονίσματα, σέ ἄλλον γινήκανε προσευχή, σέ ἄλλον ψαλμός, σέ ἄλλον ἐκκλησιά μέ κουμπέδες καί μέ ἁγιατράπεζα, σέ ἄλλον θυσία τοῦ μάταιου κόσμου καί βουβή κατάνυξη. Αὐτά τά λόγια του Χριστοῦ σταθήκανε πηγή καί ἔμπνευση καί γιά τό θρηνητικό ἀηδόνι τῆς ἔρημος, θέλω νά πῶ γιά τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, σέ ὅσα ἔγραψε γιά τό «Χαροποιόν πένθος»: «Ὅποιος κλαίει, λέγει αὐτός ὁ ἅγιος, καί πικραίνεται γιά τό Θεό, ἐκεῖνος ἀξιώνεται νά δεῖ στή ψυχή του τήν οὐράνια καί θεία παρηγοριά. Κι’ αὐτή ἡ οὐράνια παρηγοριά εἶναι κάποια ἀνακούφιση καί θεϊκή ἀλάφρωση, πού παρηγορά τήν πονεμένη καί πικραμένη ψυχή, ὁπού θλίβεται γιατί χωρίσθηκε ἀπό τό Θεό μέ τίς ἁμαρτίες της. Καί τούτη ἡ χαριτωμένη βοήθεια ἀλλάζει τά πονεμένα δάκρυα τῆς ψυχῆς, πού εἶναι καταφαρμακωμένη, σέ κάποια παρηγοριά θαυμαστή. 

Ὅποιος πορεύεται μ’ αὐτή τή λύπη τοῦ Θεοῦ, αὐτός ἀκατάπαυστα γιορτάζει κάθε μέρα κι’ ἀγάλλεται ἡ ψυχή του. Τοῦτο τό ἅγιο καί θεάρεστο κλάψιμο εἶναι μία λύπη ἀλησμόνητη τῆς ψυχῆς, μία ὄρεξη πονεμένης καρδιᾶς, πού γυρεύει μέ μεγάλη θέρμη τό Θεό ὅπου τόν ἐπιθυμᾶ πάντα της. 

Κράτα λοιπόν καλά τή χαριτωμένη καί τήν ἥμερη καί τήν ἅγια λύπη, πού κάνει τή ψυχή σου νά θλίβεται ἀντάμα καί νά χαίρεται. Ἐγώ, λογιάζοντας καλά τήν ἐνέργεια τούτη τῆς ἅγιας κατάνυξης, ζεσταίνουμε καί θαυμάζω, πῶς ἐτοῦτο πού λέγεται κλάψιμο καί λύπη, καί πού φαίνεται πολύ πικρό κι’ ἀβάσταχτο, ἔχει μέσα του πλεγμένη καί σμιγμένη τή χαρά, καί τήν εὐφροσύνη, ὅπως εἶναι σμιγμένο τό κερί μέ τό μέλι στήν μελόπιτα. Καί σέρνει ἐκείνους πού τήν ἀξιωθήκανε μέ πόθο μεγάλο καί μέ πολλήν ἀγάπη, καί φοβοῦνται νά μήν τήν χάσουνε, καί τήν φυλάγουνε περισσότερο ἀπ’ ὅσο φυλάγουνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τ’ ἀκριβά πετράδια καί τ’ ἀσημοχρύσαφα. Εἶναι μία ἤμερη χαρά κ’ ἕνα θεϊκό χάρισμα. μέ τό ὁποῖο στολίζει ὁ Θεός τούς φίλους του, καί κάνει νά ἔχουνε μίαν ἀληθινή χαρά καί ὄρεξη γιά τό Θεό, ποὺ ’ναι συντροφιασμένη μέ κάποια θεραπευτική λύπη ὅπου δέν ἔχει μέσα της καμιά σαρκική ἀγάπη, παρά μονάχα μιὰ παρηγοριά ἀγγελική καί οὐράνια. Μέ τήν ὁποία παρηγορά ὁ Θεός κρυφά ἐκείνους πού συντρίβουνε μέ πόνο καί μέ ταπείνωση τήν καρδιά τους.» 

Ἄμποτε νά τήν ἀξιωθοῦμε κ’ ἐμεῖς, μέ τή χάρη τῆς Παναγίας πού γιορτάζουμε. Ἀμήν.
πηγή