Ο άγιος Μάμας (2 Σεπτεμβρίου)

, Στη Βασιλεία του Χριστού κάθε ηλικία έχει να επιδείξει τους αντιπροσώπους της. Γιατί κάθε ηλικία έχει προσφέρει σ' Αυτόν ό,τι διαλεχτό κι υπέροχο έχει να παρουσιάσει. Κι η εφηβική ηλικία, που είναι η πιο δύσκολη στη ζωή του ανθρώπου, έχει να προβάλει τους δικούς της. Ο άγιος Μάμας είναι ένας απ' αυτούς. Διαλεχτός στους διαλεχτούς κι ωραίος στους ωραίους αποτελεί μια απ' τις πιο αγαπητές κι ηρωικές μορφές της Εκκλησίας μας των τριών πρώτων αιώνων. Οι γονείς του Θεόδοτος και Ρουφίνα ζούσαν στη Γάγγρα της Παφλαγονίας και ήσαν χριστιανοί με μεγάλη κοινωνική θέση. Την εποχή αυτή ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός κίνησε σκληρό διωγμό ενάντια στους χριστιανούς (270-275 μ.Χ.). Μεταξύ των πρώτων συνελήφθη ο Θεόδοτος κι αφού ανακρίθηκε κι ομολόγησε τον Χριστό, ρίχτηκε στις φυλακές της Καισαρείας. Η σύζυγος του, η ενάρετη Ρουφίνα, σαν έμαθε τη φυλάκιση του συντρόφου της, αν και ήταν ετοιμόγεννη, έτρεξε να τον συναντήσει. Εκεί με παρρησία ομολόγησε και αυτή την πίστη του Χριστού, που φλόγιζε την καρδία της, με αποτέλεσμα να κλεισθεί στη φυλακή. Δύο αδελφές ψυχές, ευγενικές κι αγαπημένες, ενωμένες στη χαρά και στον πόνο. Μια νύχτα η Ρουφίνα εκεί στη σκοτεινή κι υγρή φυλακή, έφερε στον κόσμο το παιδάκι της. Η καρδιά της σκίρτησε από χαρά. Αλλά μόνο για μια στιγμή. Όταν πήρε το παιδάκι της να το δείξει στον σύζυγο της, τον καλό Θεόδοτο, τον βρήκε νεκρό. Τα μαρτύρια τα πολλά που δοκίμασε για την πίστη και την αγάπη του Χριστού, τον οδήγησαν πρόωρα στον θάνατο. Η πονεμένη μάνα με συντριβή ψυχής έβαλε το παιδί στην αγκαλιά του, γονάτισε δίπλα του κι έκαμε με δάκρυα την προσευχή της. Ύστερα έγειρε δίπλα του για να μη σηκωθεί ποτές. Την ίδια νύχτα παρέδωσε κι αυτή το πνεύμα. Η ψυχή της πέταξε κοντά στον Χριστό, που αγάπησε με την καρδιά της. Τα βάσανα και οι ταλαιπωρίες της φυλακής την οδήγησαν τόσο γρήγορα στον ουρανό, κοντά στον μάρτυρα σύζυγο της. Και το παιδί της; Ορφανό, πεντάρφανο μένει τώρα! Τι άραγε θα γίνει; Την απάντηση δίνει το πνεύμα του θεού! "Ορφανόν και χήραν αναλήψεται". Το ορφανό και τη χήρα τα παίρνει υπό την προστασία του ο Θεός. Και να! Μια ευσεβής γυναίκα, η Αμμία Ματρώνα οδηγημένη από ένα άγγελο πηγαίνει στη φυλακή. Παίρνει τα λείψανα των μαρτύρων γονιών και τα ενταφιάζει με σεβασμό. Ύστερα παίρνει στο σπίτι και το παιδί κι αναλαμβάνει με προθυμία και στοργή την ανατροφή του. Από τα πρώτα ψελλίσματά του "μάμα-μάμα" του έδωκε το όνομα Μάμας. Κοντά στην καινούργια μανούλα του το παιδί μεγάλωσε με της πίστης τ' άγιο "κι άφθαρτο μάννα". Και το τίμησε. Όχι μόνο ο ίδιος από παιδί αγωνιζόταν να ζει τη χριστιανική ζωή, αλλά και φρόντιζε τα όσα μάνθανε, να τα διδάσκει και στα παιδιά της ηλικίας του. Υπεράξιο παιδί αξίων γονιών, μα κι υπέροχης θετής μητέρας του. Η διαγωγή αυτή και ο ζήλος του μικρού ιεραποστόλου δεν άργησαν να γίνουν γνωστά. Κάποια μέρα μερικοί εχθροί της πίστεως τον έπιασαν και τον οδήγησαν μπροστά στον σκληρό ηγεμόνα Δημόκριτο. Εκείνος, σαν είδε το παιδί, προσπάθησε με κολακείες στην αρχή κι απειλές αργότερα να τον μεταπείσει από τις αρχές και την πίστη του. Μα δεν μπόρεσε. Όλες του οι προσπάθειες πήγαν χαμένες. Τότες άρχισαν τα βασανιστήρια. Το ξύλο, το πλήγωμα του κορμιού με σιδερένια νύχια, το κάψιμο των πληγών με αναμμένες λαμπάδες και τέλος το ρίξιμο στη θάλασσα με μια σιδερένια σφαίρα δεμένη στον λαιμό. Το αποτέλεσμα; Μηδέν! Οι βάρβαρες πράξεις του χριστομάχου πήγαν άδικα. Η σφαίρα κόπηκε και το παιδί με τη βοήθεια ενός Αγγέλου βγήκε στη στεριά κι ανέβηκε σ' ένα βουνά της Καισαρείας. "Άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει". Στο μέρος αυτό ο πιστός κι ηρωικός Μάμας έζησε μέχρι τα δεκαπέντε του χρόνια με συντροφιά τα λιοντάρια και τ' άλλα άγρια ζώα. Τα εξημέρωσε και τα εβοσκούσε και τ' άρμεγε για να τρέφεται, μα και να φιλοξενεί κι εκείνους που τον επισκέπτονταν, για ν' ακούσουν τα λόγια του και να διδαχθούν. Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός κι η παρουσία του φλογερού κι αληθινά πιστού εφήβου έγινε και πάλι γνωστή. Για δεύτερη φορά οι εχθροί του Χριστού πήγαν και τον έπιασαν. Για άλλη μια φορά τα μαρτύρια επαναλήφθηκαν σκληρότερα κι αγριότερα. Μα και αυτή τη φορά τίποτα δεν έκαμαν. Ο μάρτυρας έμεινε και τώρα άκαμπτος. Καμιά δύναμη δεν στάθηκε ικανή να τον λυγίσει και να τον αλλάξει. Ούτε οι δελεαστικές υποσχέσεις, ούτε κι οι απειλές, μα ούτε και το ξέσχισμα του κορμιού, ούτε και το αναμμένο καμίνι. Ο νεαρός μάρτυρας με το χαμόγελο στα χείλη τα αντιμετώπισε όλα ψάλλοντας μαζί με τον απόστολο Παύλο τα λόγια της παρρησίας και της βαθιάς πίστεως: "Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα"; Και την απάντηση την έδινε πάλιν ο ίδιος επαναλαμβάνοντας μ' απόλυτη πεποίθηση του Αποστόλου τα λόγια: "Πέπεισμαι ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών" (Ρωμ. η' 35-39). Καμιά δύναμη ούτε κι ο θάνατος δεν μπορεί να με αποσπάσει από σένα, Χριστέ μου. Ναι! Ούτε κι ο θάνατος. Και το απέδειξε. Τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν. Μα ο δεκαπεντάχρονος έφηβος έμεινε αλύγιστος. Ταπεινωμένος και ντροπιασμένος ο ασεβής ηγεμόνας από το θάρρος και την αντοχή του έδωσε διαταγή να, τον θανατώσουν. Κι ο δήμιος με μια σιδερένια τρίαινα (τρικάνι) τον κτύπησε στην κοιλιά. Ο γενναίος αθλητής έπεσε κάτω κι αφήκε την αγνή ψυχή του να πετάξει κοντά σ' Εκείνον, που αγάπησε και πόθησε και λάτρεψε, μα και κοντά στους μάρτυρες γονείς. Σύντομη υπήρξε η ζωή του. Σύντομη αλλά μεγαλειώδης και παραδειγματική. Νέος ήταν κι αυτός. Ναι! Νέος, στην άνοιξη της ζωής, με δυσκολίες και προβλήματα και πειρασμούς. Όμως δεν παρασύρθηκε. Δεν πλανήθηκε. Δεν λύγισε. Έμεινε πιστός κι ακλόνητος στις αρχές του μέχρι θανάτου. Για να διδάσκει. Και να δείχνει τον δρόμο σε όσους νοσταλγούν και ποθούν και θέλουν να ζήσουν μια ζωή ανώτερη. Μια αληθινή ζωή. Στήν Κύπρο ο άγιος Μαμάς είναι ένας πολύ σεβαστός και δημοφιλής άγιος, Πολλοί ναοί και παρεκκλήσια, μα και χωριά φέρουν το όνομα του (Σ όλη την Κύπρο 66 ναοί περίπου είναι αφιερωμένοι στον Άγιο Μάμα).. Αλλά και πολλές κυπριακές παραδόσεις κυκλοφορούν μεταξύ του λαού γύρω από την άγια μορφή του. Μια τέτοια παράδοση που δημιουργήθηκε, όπως φαίνεται, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, δίνει μια πολύ όμορφη ερμηνεία της εικονογράφησης του αγίου, καβάλα σ' ένα λιοντάρι και μ' ένα αρνί στα χέρια. Σύμφωνα με τη σχετική παράδοση ο άγιος Μάμας ήταν ένας φτωχός ερημίτης, που ζούσε σε μια σπηλιά κοντά στην κωμόπολη Μόρφου. Μια χρονιά οι φοροθέτες τον έβαλαν να πληρώσει βαρύ κεφαλικό φόρο. Επειδή ο Άγιος αρνιόταν, κλήθηκε από τον διοικητή σε απολογία. Στον δρόμο που ερχόταν μαζί με τη συνοδεία των στρατιωτών που τον βρήκαν και τον ακολουθούσαν, ένα λιοντάρι πετάχτηκε μπροστά τους κι άρπαξε ένα αρνί, που κυνηγούσε. Ο Άγιος έκαμε νόημα στο θηρίο να σταματήσει, και ν' αφήσει το θύμα του. Το λιοντάρι υπάκουσε. Σταμάτησε με μιας, κι άρχισε να κουνάει την ουρά του, για να δείξει την υποταγή του. Ο αθλητής, κουρασμένος όπως ήταν από την οδοιπορία, πήρε το αρνί στα χέρια κι αφού καβαλίκεψε το θηρίο συνέχισε τον δρόμο του προς το Διοικητήριο... Όταν ο Διοικητής αντίκρυσε το απίθανο αυτό θέαμα, έδωκε διαταγή ν' αφήσουν ελεύθερο τον αθλητή και να τον απαλλάξουν απ' τη φορολογία σ' όλη του τη ζωή. Ο Άγιος αφήκε το αρνί σαν δώρο στον Διοικητή κι έφυγε. Μια άλλη παράδοση αναφέρει, πώς το άγιο λείψανο του μάρτυρα μεταφέρθηκε στην Κύπρο από τη Μ. 'Ασία και τάφηκε στη Μόρφου. Ένας μεγαλοπρεπής ναός κτίστηκε δίπλα στη λάρνακα που φιλοξένησε το άγιο λείψανο του και πολλά θαύματα γίνονται κάθε φορά σε όσους με πίστη καταφεύγουν στη χάρη του. Η φήμη του αγίου ως θαυματουργού είναι πολύ πλατιά διαδεδομένη στο νησί μας. Ο Λεόντιος Μαχαιράς (Κύπριος χρονογράφος του ΙΕ' αιώνος). στο χρονικό του λέει γι' αυτόν χαρακτηριστικά: "Άν ήτουν να γράψω ταίς γιάσεις του ως του νάζουν δεν έφταναν". Κάθε χρόνο στίς 2 του Σεπτέμβρη πλήθη χριστιανών τρέχουν να τιμήσουν τον μάρτυρα με πανηγυρικές λειτουργίες κι αγρυπνίες. Η μεγαλύτερη όμως τιμή, που μπορούμε όλοι να του προσφέρουμε είναι να μιμηθούμε το παράδειγμα του. Μας φαίνεται δύσκολο; Ναι! Μπορεί να 'ναι. Εδώ όμως βρίσκεται το αληθινό μεγαλείο. Απολυτίκιο Ήχος δ' Ό μάρτυς σου Κύριε, εν τη αθλήσει αυτού το στέφος εκομίσατο της αφθαρσίας, εκ σου του Θεού ημών έχων γαρ την ισχύν σου, τους τυράννους καθείλεν έθραυσε και δαιμόνων, τα ανίσχυρο θράση. αυτού ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών. Εξήγηση: Ο άγιος Μαμάς, Κύριε, με την άθληση του έλαβε από Σένα τον Παντοδύναμο Θεό μας το άφθαρτο κι αμάραντο στεφάνι της αιώνιας ζωής· γιατί με τη βοήθεια σου κατανίκησε τους εχθρούς του και διέλυσε τις ανίσχυρες πλεκτάνες των δαιμόνων. Με τις δεήσεις του, Σε παρακαλούμε, Χριστέ και Θεέ μας, σώσε τις ψυχές μας. Έτερον Απολυτίκιο Ήχος α' Της Παφλαγόνου το κλέος, και Γαγγραίων το στήριγμα, φύλαξ και φρουρός των Κυπρίων, ανεδείχθης, Μαμά ένδοξε. Την Θάλασσαν διήλθες ώσπερ ζών, και ταύτης τρικυμίας χαλινών, θαυμασίως λάρνακα σου, Μόρφου τη πάλει, Μάρτυς κατεστήριξας- διό εν τη μνήμη σου, σοφέ, ευώδες μύρον βρύει εξ αυτής. Δόξα Θεώ τω ενεργούντι, δια σου πάσιν ιάματα. Εξήγηση: Δοξασμένε Άγιε Μάμα, καύχημα της Παφλαγονίας και στήριγμα των κατοίκων της Γάγγρας αναδείχθηκες και των Κυπρίων προστάτης και φύλακας. αφού πέρασες τη θάλασσα σαν νάσουνα ζωντανός, κι αφού χαλίνωσες τις τρικυμίες της, έφθασες στην πόλη της Μόρφου κατά ένα τρόπο θαυμαστό κι αφήκες εκεί τη θήκη με τ' άγια σου λείψανα. Για τούτο και την ήμερα της μνήμης σου πηγάζει και τρέχει απ' αυτή μύρο ευωδιαστό. Δοξασμένος να 'ναι ο Θεός, που προσφέρει με τη χάρη σου σε όλους θεραπείες.

Τυπικόν της 2ας Σεπτεμβρίου 2012 Κυριακή ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.

,

Κυριακή: ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.  Τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μάμαντος.  Τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Νηστευτοῦ  καί Παύλου Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως.  Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Κοσμᾶ, τοῦ Ἐρημίτου.

Ἦχος δ΄ – Ἑωθινόν Β΄. Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ Ἀπολυτίκια:  1.– «Ὁ πάσης δημιουργός τῆς κτίσεως...».  2.– «Χαῖρε, κεχαριτωμένη...».  3.– Δόξα· «Ὑπομονῆς στῦλος γέγονας...». Κοντάκιον:  «Ὁ τῶν αἰώνων Ποιητής...». Ἀπόλυσις:  Μικρά. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός – Ψαλτήριον. Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια:  1.– Τά 3 Στιχηρά Ἀναστάσιμα·  «Τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν...  – Τοῦ ξύλου τῆς παρακοῆς...  – Πύλας ᾅδου...».  2.– Τά 3 Στιχηρά Ἀνατολικά· «Δεῦτε, ἀνυμνήσωμεν, λαοί... – Ἄγγελοι καί ἄνθρωποι.. .– Πύλας χαλκᾶς...» καί  3.– Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τοῦ Ἁγίου·  «Θῆρας τὸ πρὶν τροπωσάμενος...  –Νέῳ ἐν σώματι ἔνδοξε...  – Τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ ἡμῶν...»εἰς 4, τό πρῶτον δίς. Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον τοῦ Ἁγίου· «Νέον φυτόν...». Καί νῦν:  Τό α΄ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου· «Ὁ διά σέ θεοπάτωρ...». Εἴσοδος:  «Φῶς ἱλαρόν...». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀπόστιχα:  Τό Ἀναστάσιμον Στιχηρόν· «Κύριε, ἀνελθών ἐν τῷ Σταυ­ρῷ...»  καί τά κατ’ Ἀλφάβητον τοῦ ἤχου·  «Κρεμάμενος ἐπί ξύλου...  – Λαός παράνομος...  – Μετά δακρύων γυναῖ­κες...». Δόξα:  Τό ἕτερον Ἰδιόμελον τοῦ Ἁγίου· «Δεῦτε συμφώνως οἱ πιστοί... ». Καί νῦν:  Τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Νεῦσον παρακλήσεσι...». Τρισάγιον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τό φαιδρόν τῆς ἀναστάσεως...» . 2.– Δόξα, τοῦ Ἁγίου· «Ὁ μάρτυς σου, Κύριε...» καὶ  3.– Καί νῦν, τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ·  «Τό ἀπ᾿ αἰῶνος ἀπόκρυφον...». Ἀπόλυσις:  «Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». Τῇ Κυριακῇ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, ὁ Τριαδικός Κανών·  «Τριάδα θεαρχικήν δοξάσωμεν...»,τά Τριαδικά·  «Ἄξιόν ἐστιν...».  Τρισάγιον καί ἡ Ὑπακοή τοῦ ἦχου·  «Τά τῆς σῆς παραδόξου ἐγέρσεως...». ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκια:  Τά τοῦ Ἑσπερινοῦ. Καθίσματα:  Τά Ἀναστάσιμα τῆς α΄ καί β΄ Στιχολογίας,  μετά τῶν Θεοτοκίων αὐτῶν. Τά Εὐλογητάρια – ἡ Ὑπακοή – οἱ Ἀναβαθμοί  καί τό Προκείμενον τοῦ ἤχου. Κανόνες:  1.– Ὁ Ἀναστάσιμος· «Θαλάσσης τό ἐρυθραῖον πέλαγος...»,  μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ καί  2.– Τοῦ Ἁγίου· «Τούς οὐρανούς περιπολῶν...»,  ἀμφότεροι εἰς 4. Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Μεσῴδιον Κάθισμα:  Τοῦ Ἁγίου· «Εὐσεβείας ὑπάρχων γόνος σεπτός...»  καί τό ὁμόηχον Θεοτοκίον· «Τήν σοφίαν καί Λόγον...»,  ζήτει τοῦτο εἰς τά Μεσῴδια Καθίσματα τῇ 6ῃ Σεπτεμβρίου. Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος:  Τά Ἀναστάσιμα. Συναξάριον:  Τῆς ἡμέρας. Καταβασίαι:  «Σταυρόν χαράξας...». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου:  Τό Β΄ Ἑωθινόν· «Διαγενομένου τοῦ Σαββάτου...», κτλ. Ἡ Τιμιωτέρα. Εἱρμός θ΄ ᾨδῆς:  «Μυστικός εἶ, Θεοτόκε, παράδεισος...».  «Ἅγιος Κύριος...». Ἐξαποστειλάρια:  1.– Τό Β΄ Ἀναστάσιμον· «Τόν λίθον θεωρήσασαι...».  2.– Τοῦ Ἁγίου· «Τῷ γάλακτι ἐτράφης...» καί  3.– Τό Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Ὁ τῆς ζωῆς τῆς θείας...». Αἶνοι:  1.– Τά 4 Στιχηρά Ἀναστάσιμα·  «Ὁ Σταυρόν ὑπομείνας...  – Ἐν τῷ Σταυρῷ σου, Χριστέ...  – Τῷ σῷ Σταυρῷ, Χριστέ...  – Τῶν πατρικῶν σου κόλπων...» καί 2.– Τά 4 Στιχηρά Ἀνατολικά·  «Θάνατον κατεδέξω σαρκί...  – Πέτραι ἐσχίσθησαν Σωτήρ...  – Ἐπεθύμησαν γυναῖκες...  – Ποῦ ἐστιν Ἰησοῦς...». Δόξα:  Τό Β΄ Ἑωθινόν· «Μετά μύρων προσελθούσαις...». Καί νῦν:  «Ὑπερευλογημένη...». Δοξολογία:  Μεγάλη. «Σήμερον σωτηρία...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ «Τό φαιδρόν τῆς ἀναστάσεως...». Εἴσοδος. Εἰσοδικόν:  «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τό φαιδρόν τῆς ἀναστάσεως...».  2.– Τοῦ Ἁγίου· «Ὁ μάρτυς σου, Κύριε...» καί 3.– Τοῦ Ναοῦ. Κοντάκιον:  «Ἰωακείμ καί Ἄννα...». Τρισάγιον. Ἀπόστολος:  Κυριακῆς ιγ΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν·  «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει...» (Α΄ Κορ. ις΄ 13-24). Εὐαγγέλιον:  Κυριακῆς ιγ΄ ἑβδομάδος Ματθαίου· «Ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης...»  (Ματθ. κα΄ 33-42). Εἰς τό Ἐξαιρέτως: «Ἄξιόν ἐστιν...». Κοινωνικόν:  «Αἰνεῖτε...». «Εἴδομεν τό φῶς...», κτλ. Ἀπόλυσις:  Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Σμύρνη- Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922

Ένα καταπληκτικό ντοκυμαντέρ Ελληνικής Παραγωγής 

(αν και στα αγγλικά) 

φτιαγμένο φέτος (2012) για την καταστροφή της Σμύρνης. 

Μια πολύ σοβαρή, αξιόλογη και σωστή δουλειά.

Αξίζει να το δείτε!
πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ,ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

,

Πολλοί άνθρωποι, μεγαλωμένοι με προκαταλήψεις εναντίον της Εκκλησίας, θεωρούν ότι η Εκκλησία θέλει να έχει εξουσία επάνω στους ανθρώπους τέτοια που να ελέγχει τη ζωή τους. Όταν μάλιστα η τελευταία είναι παραδομένη στην αμαρτία και στις διάφορες μορφές της, ασχέτως της βαρύτητας των ηθικών και πνευματικών παραπτωμάτων, τότε οι άνθρωποι πιστεύουν πως η Εκκλησία τους έχει απορρίψει, τους έχει αφορίσει, τους έχει απομακρύνει από τη ζωή τους. Από την μία δεν αισθάνονται «ούτε άξιοι ούτε ικανοί» να συμμετέχουν στη ζωή της Εκκλησίας και από την άλλη αναπτύσσουν μία τάση να θεωρούν αυτή τη ζωή ως κάτι που μπορεί να μην απορρίπτουν, ωστόσο νιώθουν ότι δεν είναι γι’ αυτούς. Υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι προτιμούν να ζούνε στο σκοτάδι, αισθανόμενοι ότι έχουν ό,τι τους δίδει χαρά και απόλαυση, έστω και πρόσκαιρα, οικειοποιούμενοι τα αγαθά του κόσμου και του πολιτισμού, αποκλείοντας τον εαυτό τους από την ελπίδα της πίστης και βάζοντας τη ζωή τους στην πορεία του ορθολογισμού και της παρούσας πραγματικότητας.
Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, μας θέτει μία κύρια προϋπόθεση με βάση την οποία ο άνθρωπος, ο οποίος δεν είναι αιρετικός, γιατί τότε δεν έχει την ίδια πίστη με την Εκκλησία, χωρίζεται από το σώμα του Χριστού. Αυτή δεν είναι η αμαρτία, ούτε τα πάθη, ούτε καν η κακία. «Ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα» (Α’ Κορ. 16, 22). «Αν κάποιος δεν αγαπά τον Κύριο Ιησού Χριστό, ας είναι χωρισμένος από το σώμα της Εκκλησίας». Η αγάπη προς το Χριστό είναι η μόνη προϋπόθεση για να είναι ο άνθρωπος ενταγμένος στην Εκκλησία. Και αγαπώ το Χριστό σημαίνει ότι προσπαθώ να τηρήσω τις εντολές Του και να είμαι μαθητής Του. Και δύο είναι οι εντολές πάνω στις οποίες στηρίζονται και ο νόμος και οι προφήτες: η αγάπη προς το Θεό και η αγάπη προς τον πλησίον, ακόμη κι αν αυτός είναι εχθρός μας.
Για να γίνει πράξη η αγάπη προς το Χριστό προϋποτίθεται ότι η ανθρώπινη ύπαρξη έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι εικόνα Του. Και η πίστη στην εικόνα του Θεού συνεπάγεται την αναγνώριση εκ μέρους του ανθρώπου των ιδιωμάτων που ο Θεός προσέφερε στον καθέναν μας, δηλαδή την δυνατότητα να αγαπάμε και να είμαστε ελεύθεροι, αλλά και να χρησιμοποιούμε δημιουργικά κάθε χάρισμα, κάθε άλλη ιδιότητα στην κατεύθυνση της αγάπης και της ελευθερίας. Και επειδή ένας τέτοιος δρόμος φαντάζει πολύ δύσκολος, καθώς ο άνθρωπος έχει αφήσει το «κατ’ εικόνα» να αμαυρώνεται από την ροπή του εγωκεντρισμού και της φιληδονίας, η επάνοδος στην δίψα για σχέση με το Θεό αποτελεί απόφαση ζωής για τον άνθρωπο. Διότι του αλλάζει τη ζωή και τον κάνει να βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια.
Ακόμη όμως και αν ο άνθρωπος νικιέται από την αμαρτία, δεν χωρίζεται από το σώμα του Χριστού. Εξακολουθεί να ισχύει η προϋπόθεση της αγάπης προς το Χριστό ως κριτήριο. Ο διάβολος σκοτίζει τον νου και την ψυχή, ώστε να πιστεύει ο άνθρωπος ότι η μετοχή του στην Εκκλησία εξαρτάται από την ηθική του καθαρότητα. Και μεταφέρει το κριτήριο αυτό και στον τρόπο που βλέπει τους άλλους. Τους απορρίπτει, θεωρεί ότι δεν έχουν σχέση με το Θεό και θέση στην Εκκλησία, διότι δεν είναι αναμάρτητοι. Έτσι δικαιώνει τον εαυτό του και τον καθιστά τιμητή των πάντων, ελεγκτή των προθέσεων και της καρδιάς των άλλων. Και επειδή οι άνθρωποι έχουμε την τάση να γενικεύουμε, την λογική του τιμητή την ταυτίζουμε με τη στάση ζωής της Εκκλησίας.
Αντί λοιπόν να βλέπουμε το καίριο στη ζωή της Εκκλησίας που είναι η αγάπη και η σχέση με το Χριστό, κοιτούμε την αξιοσύνη ή την αναξιότητά μας. «Ουδείς άξιος», αναφέρει η Εκκλησία στην λειτουργική της προσευχή. Γιατί η αξιοσύνη δεν αποδίδεται σ’ αυτόν που είναι πιο καλός ή λιγότερο αμαρτωλός σε σχέση με τους άλλους, αλλά σ’ εκείνον που μπορεί να συγκρίνει τον εαυτό του σε σχέση με το Θεό και να θεωρήσει ότι έχει αγγίξει την τελειότητα. Και επειδή κάτι τέτοιο είναι από μόνο του βλασφημία, αντί να έχουμε την ταπείνωση ως κριτήριο της σχέσης μας με το Θεό και τους άλλους, αυτοδικαιωνόμαστε και αφορίζουμε. Έτσι, χτίζεται σταδιακά, ενίοτε και αμετάκλητα, μία νοοτροπία τόσο στους εντός του σώματος, όσο και στους εκτός του σώματος, ότι ο Χριστός αφορίζει και απορρίπτει.
Ο Παύλος δεν δικαιώνει την αμαρτία, ούτε αμνηστεύει την αμαρτωλή ζωή. Δείχνει όμως το κριτήριο. Κι αυτό καλούμαστε, στη δύσκολη πραγματικότητα την οποία βιώνουμε, να το σπουδάσουμε. Δεν είναι η ζωή της Εκκλησίας απλώς μία ηθική διδασκαλία ή ένας κοινωνικός ακτιβισμός, που μετριέται αποτελεσματικά και ποσοτικά. Είναι μία συνεχής υπόμνηση της ανάγκης να αγαπάμε το Χριστό και να έχουμε κοινωνία με το Σώμα Του, δηλαδή τον άνθρωπο. Κι αυτό ξεκινά από την λειτουργική ζωή, από την ενορία, που αποτελεί την κατεξοχήν έκφραση του σώματος του Χριστού. Συνεχίζεται στην προσευχή για όλο τον κόσμο. Εκδηλώνεται στην αγάπη, την συγχωρητικότητα, το μοίρασμα. Και τροφοδοτείται μέσα από την ασκητική προσπάθεια του καθενός, την υπαρξιακή του κίνηση να χωριστεί από την αμαρτία και να οικειοποιηθεί Αυτόν που αγαπά.
Ο δρόμος αυτός γεννά μία άλλη αντίληψη για την κοινωνική ζωή και τον κόσμο. Γεννά έναν άλλο πολιτισμό, αυτόν της αγιότητας, αυτόν που βιώνει το «Μαράν αθά», το ότι ο Κύριος έρχεται (Α’ Κορ. 16, 22). Και αυτός ο πολιτισμός μπορεί να μη φαίνεται, να μην κάνει θόρυβο, να κρύβεται από τα φώτα του κόσμου τούτου, αλλά μυστικά κατεργάζεται σε προσωπικό, αλλά και σε κοινοτικό επίπεδο την μεταμόρφωση. Και αυτός ο δρόμος δεν αφορίζει, δεν ξεχωρίζει κανέναν. Εκείνος που δεν αγαπά το Χριστό, αποκόπτει τον εαυτό του από Εκείνον και το Σώμα Του. Μόνο που όσο εύκολα αποκόπτεται κάποιος, τόσο πιο δύσκολα επανέρχεται. Γιατί ο ίδιος δεν συνειδητοποιεί το κριτήριο. Είναι όμως στο χέρι του η επανένταξη. Κι εδώ λειτουργεί η αγάπη του Θεού, η οποία θα θεραπεύσει την πληγή και θα επανεντάξει τον κεχωρισμένο. Και είναι ευθύνη της Εκκλησίας να λειτουργήσει ως χώρος επανένταξης των ανθρώπων που θα διψάσουν για το Θεό και θα μετανοήσουν για τον χωρισμό και όχι ως χώρος διαφύλαξης της καθαρότητας.
Κέρκυρα, 2 Σεπτεμβρίου 2012 

οι κληρονόμοι του σατανά... π. Ηλίας Υφαντής

Καυτή και αποπνικτική, στις παραμονές της σύλληψης και της σταύρωσής του, ένιωθε ο Χριστός τη δολοφονική ανάσα των γραμματέων και των φαρισαίων.

Και, για ν’ αναπνεύσει τη δροσιά της θεϊκής του ελευθερίας, είπε την παραβολή, που θ’ ακούσουμε την Κυριακή (2-9-12): 

Ένας οικοδεσπότης, είπε, φύτεψε αμπέλι. Και το νοίκιασε σε κάποιους γεωργούς. 

Και έστειλε, την εποχή του τρυγητού, τους ανθρώπους του να πάρουν τα δικαιώματά του. Όμως…… 
Οι γεωργοί, όχι μόνο δεν έδωσαν τα οφειλόμενα, αλλά και κακομεταχειρίστηκαν τους απεσταλμένους. Και μάλιστα μερικούς μέχρι θανάτου. Για να στείλει κι άλλους, που και αυτοί συνάντησαν την ίδια «υποδοχή»….

Και τελικά να στείλει τον ίδιο του το γιο. Με την ελπίδα ότι, τουλάχιστο, αυτόν θα τον ντρέπονταν. 

Αλλά, μόλις τον είδαν, είπαν: 

-Νάτος ο κληρονόμος! Άντε να τον σκοτώσουμε κι αυτόν, για να μείνει το αμπέλι δικό μας!… 

Και ασφαλώς δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη… 

Βέβαια οικοδεσπότης είναι ο Θεός. Αμπέλι η ανθρωπότητα. Γεωργοί οι εκάστοτε, χωρίς αρχές, άρχοντες…  

Απεσταλμένοι; Οι άγιοι και οι σοφοί. Οι «φωνές των βοώντων εν τη ερήμω». 

Και γιος; 
 
Ο Χριστός και, διαχρονικά, ο λαός! Που εσαεί σταυρώνεται και ξανασταυρώνεται…

Κι από ποιους; 

Από τα παιδιά του Σατανά, που θέλουν διαχρονικά να είναι οι αποκλειστικοί κληρονόμοι του Μαμωνά. 

Και των οποίων την δολοφονική και αποπνικτική ανάσα νιώθει τα τελευταία χρόνια-και ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό- ο λαός και η χώρα μας. 

Και μιλούν οι κανίβαλοι αυτοί-ντόπιοι και ξένοι- εξ ονόματος του λαού.

Τον οποίο παρουσιάζουν άθλιο μαζοχιστή, αφού οι διεστραμμένοι διαστροφείς λένε ότι αποδέχεται τις ανθρωποθυσίες, που του επιβάλλουν. 


Και, ενώ δεν άφησαν «ούτε σάλιο στη γλώσσα» του λαού και έκαμαν το βίο του αβίωτο, απαιτούν από πάνω οι λήσταρχοι να πληρώσει και πολλαπλάσιους φόρους. 

Και να πάρουν και νέα επαχθέστερα και ειδεχθέστερα οι απεχθέστατοι μέτρα!… 

Έτσι ώστε, εκτός απ’ τη χώρα, να εγκλωβίσουν και αυτόν στο κρεματόριο της χρεοκρατίας και της χρεοκοπίας… 

Και φθάνουν σε τέτοιο βαθμό αναίδειας και προστυχιάς, ώστε να μιλούν και για καλύτερες και δικαιότερες λύσεις. 

Και, για μια ακόμη φορά, απειλούν με «το λόμπυ της δραχμής» οι εκπρόσωποι του λόμπυ της ατέρμονης αγυρτείας και καλπάζουσας αλητείας. 
Δεδομένου ότι δεν ενεργούν ως εκπρόσωποι και εντολοδόχοι του λαού. Αλλά ως εντολοδόχοι και πληρωμένοι δολοφόνοι των σιωνιστών τοκογλύφων.

Ρώτησε, λοιπόν, ο Χριστός, στο τέλος της παραβολής, τους γραμματείς και τους φαρισαίους:  

- Όταν επιστρέψει ο οικοδεσπότης του αμπελιού, πώς νομίζετε ότι θα αντιμετωπίσει τους δολοφόνους γεωργούς;
Κι εκείνοι αποκρίθηκαν:
-Τέτοια καθάρματα,, που είναι; Θα τα εξοντώσει με το χειρότερο τρόπο! Και το αμπέλι θα το εμπιστευθεί σε άλλους γεωργούς!…
-Η ίδια απόφαση ισχύει και για σας! τους είπε.

Και επειδή η ιστορία, όπως λέμε, επαναλαμβάνεται, η διαχρονική αυτή απόφαση ισχύει-και με το παραπάνω μάλιστα-και για τους τωρινούς αρχισυνωμότες και δολοφόνους:  

Νομίζουν τα καθάρματα ότι δολοφονώντας το λαό, αυτοί θα μείνουν αθάνατοι. Και ότι θα πίνουν αιωνίως το αίμα και θα νέμονται τον ιδρώτα του. 

Αλλά λογαριάζουν χωρίς το Νοικοκύρη.
Ο οποίος στους κληρονόμους του μαμωνά και του σατανά παραχωρεί τη μοναδική κληρονομιά, που προβλέπουν τα αφεντικά τους: 

Τον όλεθρο και την καταστροφή, που σχεδιάζουν και ετοιμάζουν για τους άλλους.…
παπα-Ηλίας 

ΠΗΓΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. 21, 33-42)

,

Ερωτά ο Ιησούς τους Ιουδαίους :
Όταν ούν έλθει ο κύριος του αμπελώνος,τί ποιήσει τοίς γεωργοίς εκείνοις;
 Και αυτοί του απαντούν το αυτονόητο: 

"Κακούς κακώς απολέσει αυτούς, καί τόν αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς,οίτινες αποδόσουσιν αυτώ τούς καρπούς έν τοίς καιροίς αυτών".

Όμως αυτό που δεν γνώριζαν όλοι αυτοί οι Ιουδαίοι,είναι πως ο Χριστός,λέγοντας αυτήν την παραβολή,αυτούς θεωρούσε ώς κακούς γεωργούς.

         Την παραβολή του αμπελώνα η των κακών γεωργών την είπε ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί, στα Ιεροσόλυμα απευθυνόμενος προς τους πνευματικούς άρχοντες του λαού, λίγες μέρες πριν από το εκούσιο Πάθος του, τότε που εκείνοι αμφισβήτησαν τη θεία Του εξουσία. Όταν έδιωξε τους εμπόρους από το ναό, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι πειραγμένοι τον ρώτησαν: «εν ποία εξουσία ταύτα ποιείς;», με ποιά εξουσία τα κάνεις αυτά; Τότε ο Ιησούς είπε την παραβολή του αμπελώνα που ακούσαμε σήμερα. Το νόημά της είναι η στάση που πήραν οι Εβραίοι απέναντι στο Θεό, αντί για όλα τα προνόμια, με τα οποία τιμήθηκε το ιουδαϊκό γένος.

       Το αμπέλι είναι ο ιουδαϊκός λαός, καθώς είναι γραμμένο στον Προφήτη Ησαΐα, ότι «ο αμπελών Κυρίου Σαβαώθ οίκος Ισραήλ». Αυτό το αμπέλι ο Θεός, σαν καλός νοικοκύρης, το πήρε από την Αίγυπτο και το φύτεψε στη γη της επαγγελίας, δηλαδή την Παλαιστίνη. Ύστερα το παρέδωσε στους γεωργούς κι έφυγε σε μακρινό τόπο. Οι γεωργοί, είναι οι ποιμένες του λαού, οι θρησκευτικοί αλλά και οι πολιτικοί ηγέτες του Ισραήλ αλλά και κάθε λαού. Γιατί βέβαια η παραβολή δεν λέγεται μόνο για τους Εβραίους, αλλά έχει μια γενικώτερη εφαρμογή.

      Όταν ήρθε ο καιρός και το αμπέλι έδωσε καρπό, ο νοικοκύρης έστειλε τους υπηρέτες του, για να πάρουν τα δικαιώματά του. Αλλά οι γεωργοί τους κακομεταχειρίστηκαν˙ τους έδειραν, τους πήραν με τις πέτρες και τους σκότωσαν. Ο νοικοκύρης έστειλε άλλους υπηρέτες και οι γεωργοί έκαμαν και σ’ αυτούς τα ίδια. Στο τέλος ο νοικοκύρης έστειλε το γιο του με τη σκέψη πως οι γεωργοί θα ντρέπονταν και θα φέρονταν καλύτερα. Όταν οι γεωργοί είδαν το γιο, σκέφτηκαν και είπαν: «Αυτός είναι ο κληρονόμος, ελάτε να τον σκοτώσουμε και να πάρουμε την κληρονομιά».

      Τον έβγαλαν λοιπόν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν.Εδώ τέλειωσε η παραβολή, και ο Χριστός ρώτησε εκείνους που τον άκουαν: «Όταν θάρθει ο νοικοκύρης, τι θα κάμει τους γεωργούς εκείνους;». Εκείνοι που άκουσαν την παραβολή απάντησαν: «Σαν κακούς θα τους τιμωρήσει όπως πρέπει, και θα νοικιάσει το αμπέλι σ’ άλλους γεωργούς».

       Οι Ιουδαίοι κατάλαβαν τι τους έλεγε, αλλά δεν μπόρεσαν να μη πουν την αλήθεια: παραδέχτηκαν μόνοι τους πως τους άξιζε να τιμωρηθούν. Ο γιος του νοικοκύρη είναι ο Κύριος που οι άρχοντες του λαού πήραν την απόφαση, τον έβγαλαν έξω από την πόλη και τον σταύρωσαν στο Γολγοθά.

      Όταν ο θείος διδάσκαλος είπε την παραβολή του αμπελώνα, κατέληξε στα τελευταία λόγια της σημερινής ευαγγελικής περικοπής:«λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας», πέτρα που την περιφρόνησαν οι οικοδόμοι, αυτή έγινε αγκωνάρι. Ο ψαλμικός αυτός στίχος είναι προφητικός λόγος, που βρήκε και βρίσκει την εκπλήρωσή του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, σαν μια ακόμα απόδειξη από τις θείες Γραφές ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Εκκλησίας και ενώνει και δένει τους τοίχους μεταξύ τους. Δηλαδή, τους λαούς που συγκροτούν την Εκκλησία, εκείνους που προέρχονται από τους Εβραίους και εκείνους που προέρχονται από τους εθνικούς.

     Αυτό τον ακρογωνιαίο λίθο οι οικοδόμοι του ιουδαϊκού λαού τον περιφρόνησαν και τον έκριναν πως ήταν ακατάλληλος και άχρηστος για την οικοδομή της συναγωγής˙ όμως αυτός τώρα είναι η πρώτη πέτρα στην οικοδομή της Εκκλησίας, η «πέτρα της πίστεως». Η Εκκλησία είναι το έργο του Θεού, η πρώτη από τα έργα του γι’ αυτό και τη θαυμάζουμε: «παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών». Η Εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο έργο και για την τελειότητα και για την αιωνιότητά της˙ είναι η θεία οικοδομή, στην οποία «λίθος εις κεφαλήν γωνίας» είναι ο Ιησούς Χριστός. Επάνω σ’ συτή την πέτρα, όπως γράφει ο Απόστολος Πέτρος, είμαστε χτισμένοι όλοι εμείς, που σαν ζωντανές πέτρες συγκροτούμε τον πνευματικό οίκο του Θεού, δηλαδή την Εκκλησία.

     Είπαμε ότι οι οικοδόμοι του ιουδαϊκού λαούπεριφρόνησαν τον Χριστό και τον έκριναν ακατάλληλο, όμως και σήμερα ο ακρογωνιαίος λίθος της Εκκλησίας Ιησούς Χριστός αποδοκιμάζεται από τους σύγχρονους χριστιανούς και μη, ώστε να είναι και σήμερα «σημείον αντιλεγόμενον» και «λίθος προσκόμματος». Η αναταραχή που επικρατεί σήμερα στον κόσμο και η ακαταστασία στις κοινωνίες των ανθρώπων είναι σημάδια της αποδοκιμασίας του Ιησού Χριστού από τους οικοδόμους του πολιτισμού. Μια οργανωμένη εκστρατεία της αθεΐας σ’ όλο τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα στην Ευρώπη και στον τόπο μας ξεσήκωσε πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας και του Χριστού. Το τραγικό και πιο οδυνηρό είναι ότι όλοι σχεδόν οι σύγχρονοι εχθροί του Χριστού και πολέμιοι της Εκκλησίας είναι χθεσινά παιδιά της, δηλ. αποστάτες που βγήκαν απ’ αυτήν.

      Αγαπητοί μου αδελφοί, και η ιστορία του ιουδαϊκού λαού και η ζωή της Εκκλησίας και η μέχρι τώρα ιστορία του κόσμου μαρτυρούν και βεβαιώνουν πως ο Ιησούς Χριστός, έξω από κάθε αντίδραση και πολεμική εναντίον του, είναι πάντα ο λίθος που κείται «εις κεφαλήν γωνίας».   Αμήν.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Σ Τ Α Θ Ε Ρ Ο Ι Σ Τ Η Ν Π Ι Σ Τ Η «στήκετε ἐν τῇ πίστει» ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΠ, ΒΑΡΝΑΒΑ WOOD GREEEN

,

                                                                                    (Α΄ Κορ. ιστ΄ 13)

                        Μέσα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στό δεύτερο τμῆμα τῆς πρώτης πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς του, ὁ θεῖος Παῦλος τοποθετεῖ τίς προτροπές καί συμβουλές του, πρός τούς νεόφυτους Χριστιανούς τῆς Κορίνθου.  Ὁ Παῦλος ἔπραττε αὐτό κατά τή συνήθειά του σ’ ὅλες τίς ἐπιστολές του.  Διά μέσου αὐτῶν τῶν προτροπῶν ἀπευθύνεται καί πρός κάθε πιστό ὅλων τῶν αἰώνων.  Ὁ Παῦλος συστήνει πρός ὅλους νά μένουν σταθεροί, ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στήν πίστη.

                        Νά μνημονεύσουμε ὅτι οἱ Κορίνθιοι μόλις πρόσφατα εἶχαν ἐγκαταλείψει τήν εἰδωλολατρία.  Ἔτσι, ἦταν ἐπιρρεπεῖς στό κακό καί ἀδύνατοι νά ἀντισταθοῦν σέ κάθε εἴδους ἁμαρτία.  Ἦταν εὔκολο γι’ αὐτούς νά ἐπανακάμψουν στό σκοτάδι, ἀπό ὄπου μόλις ἀνεχώρησαν.  Γιά τοῦτο τό λόγο ὁ Παῦλος τούς συμβουλεύει νά παραμένουν σταθεροί στήν πίστη καί νά ἐμμένουν σ’ αὐτή κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε δυσκολίες καί ἄν εὑρίσκονται.  Δυνατόν νά ἀντιμετωπίσουν διωγμούς καί περιφρονήσεις ἀπό μέρους ὅσων ἐμφοροῦνται ἀπό κοσμικότητα, νά δεχθοῦν καταπιέσεις ἀπό ἰσχυρούς κατά κόσμο καί ἄλλα πολλά.

                        Ἄν τώρα κάνουμε μιά ἱστορική ἀναδρομή μέσα στούς εἰκοσιένα αἰῶνες τῆς ζωῆς τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀτενίζουμε τούς ἀμέτρητους μάρτυρες τῶν πρώτων αἰώνων, κάθε τάξεως καί ἡλικίας, νά πεθαίνουν στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀλλά νά μήν ἀλλαξοπιστοῦν.  Ἔχουμε ἔπειτα τούς σταυροφόρους, οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν μελανές σελίδες ἱστορίας σέ βάρος ἀδελφῶν τους Χριστιανῶν, προσποιούμενοι τούς φύλακες τῆς πίστεως.  Στή συνέχεια συναντοῦμε τό νέφος τῶν νεομαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἔχυσαν τό αἷμά τους τίς μέρες τῶν τετρακοσίων ἐτῶν κάτω ἀπό τήν μπότα τοῦ Τούρκου κατακτητῆ, καταπιεζόμενοι ἀπό τούς ἐξισλαμισμούς, τή βαριά φορολογία καί τό παιδομάζωμα.

2

                        Πρόσφατα δέ ἔχουμε τό πλῆθος τῶν μαρτύρων στή Ρωσσία και τίς λοιπές σλαυικές χῶρες τοῦ σιδηροῦ παραπετάσματος.  Αὐτοί ὡς γνήσιοι μαθητές καί ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ ἀντιμετώπισαν γενναία τήν ἀθεΐα καί τά φρικτά βασανιστήρια στά ὁποῖα ὑπεβάλλοντο κληρικοί καί λαϊκοί.  Εὐτυχῶς ὅμως προτοῦ συμπληρωθεῖ ἕνας αἰῶνας ἀπό τήν ἐμφάνισή τους, τό σκηνικό ἄλλαξε ἄρδην καί ἡ πίστη ἀναγεννημένη διαπρέπει πιά στίς χῶρες αὐτές.

                        Ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀρχηγός τοῦ ψεύδους, ὁ διάβολος καί Σατανᾶς, ὁ ὁποῖος ἔρριξε τήν πρώτη γυναῖκα, τήν προμήτορα Εὔα, μέ ἡμιαλήθειες καί ψεύδη, καταφέρνει νά πλανᾶ τούς ὑπερήφανους καί ἡμιμαθεῖς καί νά τούς συγχύζει τό νοῦ μέ τίς αἱρέσεις.  Μέ τόν τρόπο αὐτό τούς πείθει νά ἐξέλθουν ἀπό τή μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀπομακρύνονται ἀπό τό καράβι-Ἐκκλησία, τό ὁποῖο προσφέρει μέ βεβαιότητα τή σωτηρία.

                        Στίς μέρες μας, δυστυχῶς, πολεμεῖται καί πάλι ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ μέ πολλές ἄλλες μεθόδους καί τρόπους.  Σέ τοῦτο τό ἀνοσιούργημα ὑπάρχει ἡ συνυπουργία τῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας.  Καταβάλλεται συντονισμένη προσπάθεια προβολῆς κάθε εἴδους ἁμαρτίας. Αὐτή διαδίδεται ξεδιάντροπα καί ἐλεύθερα σέ ὅλα τά πλάτη καί μήκη τοῦ πλανήτη, μήν τυχών καί ξεφύγει καμμιά νεαρή ὕπαρξη ἀπό τίς πλεκτάνες τοῦ πονηροῦ.

                        Τά πάντα ἔχουν συστρατευτεῖ γιά νά συντρίψουν κάθε ἀρετή, νά ρίξουν κάθε ἠθικό φραγμό καί νά ταπεινώσουν κάθε πρόσωπο, τό ὁποῖο διέρχεται τή ζωή του εἰρηνικά καί ἀθόρυβα χωρίς νά ἐπιθυμεῖ νά συνταχθεῖ μέ ὅσους κατεργάζονται καί προωθοῦν τά φαῦλα πράγματα.  Τό κακό φαίνεται νά ἐπιβάλλεται παντοῦ καί νά ἐπικρατεῖ ἄνετα, οἱ ἀναστεναγμοί ἀνεβαίνουν στό Θεό καί ἀναφωνοῦν: Κύριε, μέχρι πότε θά συμβαίνει ἔτσι;

3

                        Βεβαίως ὁ Θεός ὁ Ἀληθινός δέν τελεῖ ὑπό κατάσταση ὕπνου.  Κάποια ὥρα σέ ἀνύποπτο χρόνο, θά ἠχήσουν οἱ σάλπιγγες, θά ἀκουσθοῦν ἠχηρά οἱ καμπάνες.  Τό θέλημα τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου καί ἡ δόξα τοῦ προδομένου Δασκάλου θά λειτουργήσουν ἀπρόσκοπτα καί οἱ φίλοι του θά χαροῦν καί θά ζήσουν μαζί του στήν αἰωνιότητα.  Ἀμήν!

Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού Ομιλία εις την παραβολήν του Αμπελώνος και εις την ξηρανθείσαν συκήν

Με παρακινεί προς λόγον ο ενυπόστατος Λόγος του Θεού και Πατρός, ο οποίος δεν απεχωρίσθη από τους κόλπους τού Πατρός και με τρόπον ανέκφραστον εκυοφορήθη στην μήτραν της Παρθένου΄ αυτός μολονότι έγινε προς χάριν μου ωσάν εμένα, είναι απαθής ως προς την Θεότητα, και περιεβλήθη σώμα ομοιοπαθές με το ιδικόν μου΄ αυτός που επιβαίνει σε άρματα Χερουβικά και ανέβη σε πώλον όνου, ο βασιλεύς της δόξης, αυτός που επευφημείται από τα Σεραφίμ ως άγιος μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα, αποδέχεται τα ψελλίσματα των παιδιών από την άκακο γλώσσα τους. Αυτός, ενώ είναι Θεός, έλαβε την μορφή του δούλου και διατηρεί αυτήν την μορφή του δούλου στο διηνεκές΄ ως Θεός είναι άϋλος και αόρατος, αλλά εδέχθη να λάβη σώμα ορατόν και ψηλαφητόν΄ ήλθεν εκουσίως προς το Πάθος, για να μας χαρίση την απάθειαν. Διότι επειδή είδε το πλάσμα των χειρών του, τον άνθρωπο, τον οποίον έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσί του, να έχη δελεασθή από την απάτη του όφεως, να έχη παραβή την εντολήν του, να είναι υποδουλωμένος στην φθορά και υπεύθυνος για τον θάνατο, δεν άντεξε ο φύσει συμπαθής την στέρησι του ποθουμένου, αλλά με πολλούς τρόπους τον εκάλεσε προς επιστροφήν και μετάνοιαν. Τον επαίδευσε ως δούλον αχάριστον, ως νηπιόφρονα «πολυμερώς και πολυτρόπως» και εμηχανεύθη κάθε τρόπον, ώστε να αποτινάξη την δουλείαν τού τυράννου και να επανέλθη στον Πλαστουργόν του. Αλλ’ ήταν αδύνατον να επιστρέψη, αφού μια για πάντα είχεν υποδουλωθή πλήρως στην αμαρτία και την είχε συζευχθή με την προαίρεσί του. Γι’ αυτό ακριβώς ο υπεράγαθος Δεσπότης, αναλαμβάνει την φύσι μας, επειδή είδεν ότι είχεν εξασθενήσει. Βλέποντας δηλαδή τον άνθρωπο να απειθή στις εντολές και τα σωτήρια προστάγματα, τί λέγει; Πρέπει να παιδαγωγήση με έργα αυτόν που ευρίσκεται σε άγνοια. Πρέπει να τον χειραγωγήση στις αρετές, ώστε να τις συνηθίση και να τις επιτελή μόνος του. Πρέπει να γίνω ορατός και έτσι να θεραπεύσω τον ασθενή. Πρέπει να επαναφέρω κοντά μου το πλανώμενον πρόβατον και να το οδηγήσω προς την αρχικήν του διαμονή στον Παράδεισο. Πώς όμως θα τον επιστρέψω αν δεν με ιδή; Πώς θα οδηγήσω αυτό που δεν παρακολουθεί τα βήματά μου; Γι’ αυτό έγινεν άνθρωπος, για να διδάξη εμπράκτως με αυτά που έπραξε και έπαθε αυτόν που το αγνοούσε, με ποίον τρόπον να εργάζεται την αρετήν΄ ώστε βλέποντάς τον να κατεβαίνη κατ’ οικονομίαν προς χάριν μας από τις πατρικές αγκάλες στην γη, να έλθωμε και εμείς με την προαίρεσί μας από την μητέρα μας γη προς αυτόν΄ εφανέρωσε έτσι τον υπερβολικόν πλούτον της προς εμάς αγάπης του. Διότι κανείς δεν ημπορεί να δείξη μεγαλυτέραν αγάπην από αυτόν που θυσιάζει «την ψυχήν του υπέρ των φίλων αυτού». Πώς όμως θα δείξη την αγάπη του, αυτός που δεν έχει ψυχή; Γι’ αυτό αναλαμβάνει σάρκα, για να «οφθή επί γης και τοις ανθρώποις συναναστραφή». Γι’ αυτό αναλαμβάνει ψυχή, για να την θυσιάση υπέρ των φίλων του. Και φίλους εννοώ όχι αυτούς που τον αγαπούν, αλλά αυτούς που εκείνος ποθεί. Διότι εμείς τον εμισήσαμε, τον απαρνηθήκαμε και γίναμε δούλοι σε άλλον. Αυτός όμως έμεινε σταθερός, έχοντας αμετάβλητον την προς ημάς αγάπην του. Γι’ αυτό και έτρεξε κοντά μας. Ήλθε σ’ αυτούς που τον εμισούσαν. Κατεδίωξε αυτούς που απεμακρύνοντο, και όταν τους έφθασε δεν τους ήλεγξε με σκληρότητα, δεν τους επανέφερε κοντά του με μαστίγιον, αλλά έπραξε σαν ένας άριστος ιατρός που ενώ υβρίζεται, εμπτύεται και ραπίζεται από κάποιον μανιακόν, του προσφέρει τις θεραπευτικές του υπηρεσίες. Προσέφερε στην φύσι της ανθρωπότητος την πλέον αποτελεσματικήν θεραπεία, το δραστικώτερον και παντοδύναμον φάρμακο, την ιδία την θεότητά του. Αυτή ανέδειξε το ασθενικόν μας σαρκίον δυνατώτερον από τις αόρατες δυνάμεις. Όπως δηλαδή ο σίδηρος είναι απλησίαστος όταν ενωθή με την φωτιάν, έτσι και το χόρτο της ιδικής μας φύσεως επειδή ηνώθη με το πυρ της θεότητος έγινε απλησίαστον από τον διάβολο. Και επειδή «τα εναντία των εναντίων ιάματα», κάθε πάθος δηλαδή θεραπεύεται με το αντίθετό του, καθώς λέγουν οι μαθηταί των ιατρών, καταβάλλει και ο Θεός «τα ενάντια δια των εναντίων»: Την ηδονή με τις οδύνες, την υπερηφάνεια με την ταπείνωσι. Διότι όχι μόνον εταπείνωσε τον εαυτό του με το να γίνη άνθρωπος ενώ κατείχε τον πλούτον της Θεότητος, αλλά και ως άνθρωπος έζησε με ταπείνωσι. Πράγματι: ποίος από τους ανθρώπους υπήρξε τόσον ταπεινός; Διότι «ούκ έχει πού τήν κεφαλήν κλίναι». Δεν είχεν υποζύγιον, ούτε δεύτερον υποκάμισον, ούτε άλλον χιτώνα. «Λοιδορούμενος ούκ αντελοιδόρει, πάσχων ούκ ηπείλει». «Ως αρνίον άκακον ήγετο (ωδηγείτο) του θύεσθαι, ούκ ερίζων, ουδέ κραυγάζων»΄ τον ερράπιζαν και έδιδε προθύμως την σιαγόνα σ’ αυτόν που τον εκτυπούσε΄ «ούκ απέστρεφε το πρόσωπόν του από αισχύνης εμπτυσμάτων». Ενώ τον αποκαλούσαν Σαμαρείτη και δαιμονισμένον και τον κατεδίωκαν, αυτός τα υπέμενε, ώστε να ακολουθήσωμε κι εμείς τα βήματά του. Όλα αυτά τα επιτελούσε με την ευδοκίαν τού Πατρός. Επειδή δηλαδή είναι Υιός ιδικός του μονογενής και ομοούσιος, μας εγνώρισε την αγάπην του Πατρός. Διότι τόσον πολύ μας ηγάπησεν ο Θεός και Πατήρ, ώστε έδωσε τον μονογενή Υιόν του ως λύτρον υπέρ ημών. Ω αγάπη ανυπέρβλητος! Τον Υιόν του τον μονογενή έδωσε, τον συμβασιλέα του, προς χάριν δούλων παρηκόων, προς χάριν των εχθρών που τον εβλασφημούσαν, ελάτρευαν τον νοητόν εχθρό και αυτόν ανεκήρυτταν Θεόν. Ω βάθος πλούτου της αγαθότητος του Θεού! Δεν προέβαλε αντίστασιν όμως ο μονογενής Υιός, δεν ηθέτησε την πατρικήν βουλή. Διότι αυτός ο ίδιος ήταν η βουλή και η θέλησις του Πατρός. Γι’ αυτό λοιπόν, επειδή ήταν κοινωνός και μέτοχος της φύσεως εκείνου (μία είναι η φύσις του Πατρός και του Υιού), υπηρετεί το θέλημα του Πατρός σαν ιδικό του και γίνεται άνθρωπος, και γίνεται υπήκοος στον Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού, θεραπεύοντας έτσι την ιδική μας παρακοήν. Επείγεται λοιπόν προς το Πάθος και βιάζεται να πιή το ποτήριον του θανάτου, το σωτήριον για όλον τον κόσμο. Έρχεται πεινασμένος για την σωτηρίαν της ανθρωπίνης φύσεως και δεν ευρίσκει σ’ αυτήν καρπόν΄ διότι αυτήν υποδηλώνει παραβολικώς το δένδρον της συκής… Σ’ αυτήν την συκήν, την φύσι της ανθρωπότητος, ήλθεν ο Σωτήρ οδηγούμενος από την πείνα του΄ και ζητούσε από αυτήν τον γλυκύτατον καρπόν, δηλαδή την γλυκυτάτη για τον Θεόν αρετήν, που είναι η προϋπόθεσις της σωτηρίας. Δεν ευρήκε όμως καρπόν, αλλά μόνον φύλλα, την τραχυτάτην και μοχθηροτάτην αμαρτίαν και τα κακά που φυτρώνουν από αυτήν. Γι’ αυτό την επιτιμά λέγοντας «ούκ έτι εκ σου καρπός ελεύσεται». Διότι η σωτηρία δεν θα προέλθη από άνθρωπον, ούτε η αρετή προέρχεται από ανθρωπίνην δύναμι. Εγώ θα πραγματοποιήσω την σωτηρίαν, χαρίζοντας δια του πάθους μου την ανάστασι΄ σας απαλλάσω δωρεάν από την τόσο σκληρά ζωήν. Πράγμα που βεβαίως έκαμε. Έπειτα, ολοκληρώνοντας εμπράκτως την παραβολήν, εισέρχεται στον ναόν, επισκεπτόμενος τον πατρικόν οίκον, και ευρίσκει εκεί τους κακούς γεωργούς, τους αρχιερείς, οι οποίοι εκάθισαν μεν στον θρόνον του Μωϋσέως, απεδείχθησαν όμως λύκοι με ένδυμα προβάτου΄ αυτοί ομοιάζουν με την άκαρπον συκήν, επειδή δεν έχουν τον γλυκύτατον καρπόν, αλλά μόνο την τραχύτητα των φύλλων. Πρόσεχε λοιπόν την τραχύτητα της γλώσσης τους: «Εν ποία εξουσία ταύτα ποιείς; Και τις σοι έδωκε την εξουσίαν ταύτην»; Βλέπεις ακαρπίαν ψυχής και απιστίας; Αντί να ειπούν «εύγε, διδάσκαλε αγαθέ, που ανέστησες τον Λάζαρο νεκρόν τετραήμερον, που εδίδαξες τους χωλούς να βαδίζουν σωστά, που εδώρησες στους τυφλούς την δύναμη της οράσεως, που εθεράπευσες τους παραλυτικούς και μας απήλλαξες από όλες τις ασθένειες, που εξεδίωξες τους δαίμονες, που διδάσκεις την οδό τής σωτηρίας, αυτοί λέγουν «εν ποία εξουσία ταύτα ποιείς;» Ω αχάριστοι! Και αν σας ειπή θα πιστεύσετε; Αφού στον Ιωάννην, προς τον οποίον ετρέχατε σαν ρεύμα ποταμού και εξομολογούμενοι τις αμαρτίες σας εθεωρούσατε ότι ελαμβάνατε το βάπτισμα, δεν επιστεύσατε, θα πιστεύσετε τώρα αν σας ειπώ εγώ; Ω γενεά πονηρά και άπιστος! Σεις είσθε οι πονηροί γεωργοί, οι οποίοι κατατρώγετε τον αμπελώνα του Κυρίου Σαβαώθ. Ποίον από τους Προφήτες δεν εφονεύσατε; Σας έστειλεν ο Πατήρ τους δούλους μου τους Προφήτες, για να σας ζητήσουν τον καρπόν του αμπελώνος. Εξερρίζωσα τον αμπελώνα μου από την Αίγυπτο, χρησιμοποιώντας τον Μωϋσή, και τον εφύτευσα σε γόνιμον γην, αφού εξέβαλα τα έθνη που την εκατοικούσαν και σας την εκληροδότησα, συμφώνως με τους κανόνες της κληροδοσίας. Εφύτευσα τις ρίζες του με τον νόμο και τον λόγο των Προφητών και γέμισε όλη την γη΄ τα κλήματά του έφθασαν έως την θάλασσαν και οι παραφυάδες του κατέλαβαν τους ποταμούς των εθνών. Εσείς όμως κατηδαφίσατε τον φράκτη του, την βοήθεια του νόμου, και τώρα τον τριγούν οι δαίμονες που βαδίζουν στην οδό της ζωής, αφού τον ευρίσκουν αφύλακτον΄ ο ληστής, ο αγροιόχοιρος του δάσους τον ελεηλάτησε και τον κατέφαγε το άγριο μοναχικό θηρίο. Αυτού του καλού αμπελώνος που είχα φυτεύσει, του καρποφόρου και αληθινού, σας εζητήθη ο καρπός από τους δούλους μου, τους Προφήτες, και σεις άλλον τον ερραπίσατε, άλλον τον κατεδικάσατε σε λάκκο γεμάτο βούρκο, και άλλον τον ελιθοβολήσατε. Ιδού λοιπόν, ήλθα εγώ ο Ίδιος ο Υιός και κληρονόμος: σεβασθήτε την ιδιότητα του Υιού, εντραπήτε το αξίωμά μου, το ότι έχω μίαν και την αυτήν φύσι με τον Πατέρα. «Εγώ εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν εμοί» και όμως κατήλθα κοντά σας. Ευσπλαγχνίζομαι τον αμπελώνα μου. Αν και κατέβηκα στη γην, ωστόσο παραμένω στην αυλή του Πατρός μου. Αποδώσετέ μου τον καρπόν του αμπελώνος μου. Αλλά όντως, εσείς σαν κακοί γεωργοί θα ολοκληρώσετε το έργο των πατέρων σας. Εκείνοι έγιναν προφητοκτόνοι, σεις θα γίνετε θεοκτόνοι. Διότι στην κακίαν είσθε γενναιόδωροι. Εγώ είμαι ο κληρονόμος, ο λίθος ο ακρωγωνιαίος΄ αν και σεις θα με απορρίψετε, θα συντριβήτε, ενώ εγώ θα συνενώσω τους δύο λαούς, τα διεστώτα, τα επίγεια με τα επουράνια. Με εμένα οι άγγελοι και οι άνθρωποι θα γίνουν μία Εκκλησία, και ενώ είσθε εχθροί με τον Πατέρα μου, θα συμφιλιωθήτε μαζί του. Θα σας ειρηνεύσω και θα κάμω σπονδές ειρήνης το αίμα μου, που θα χυθή για την σωτηρίαν του κόσμου. Ενώ υπαινίσσετο αυτά με παραβολές, δεν τους έπειθε. Διότι προετίμησαν να κλείσουν τους οφθαλμούς τους, ώστε να μη βλέπουν και τα ώτα τους, ώστε να μην ακούν. Γι’ αυτό δεν ανέτειλε γι’ αυτούς το φως του Ευαγγελίου. Ω παράλογος πώρωσις των ανιέρων ιερέων! Οι ίδιοι κατεδίκαζαν τους εαυτούς των, μη γνωρίζοντας τι λέγουν. Πράγματι οι ίδιοι υπέγραψαν την καταδίκη τους. Διότι όταν ηρωτήθησαν «τί ποιήσει τοις γεωργοίς εκείνοις», χωρίς να το θέλουν απεκρίθησαν αληθώς: «Κακούς, κακώς απολέσει αυτούς». Είναι όντως δίκαιον να πάσχη όποιος έγινε κακός με την ιδική του προαίρεσι. «Τον δε αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσι τον καρπόν εν καιρώ». Ως ιερείς που ήσαν και είχαν το αξίωμα της ιερωσύνης, προφητεύουν και χωρίς να γνωρίζουν τα αληθινά. Πράγματι ο αμπελώνας, ο λαός του Κυρίου, παρεχωρήθη στους γεωργούς εκείνους, οι οποίοι απέδωσαν στον Δεσπότην άφθονον και πλούσιον καρπόν. «Εις γαρ πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών, και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών». «Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων τα αγαθά». Αυτοί επήγαιναν ως πρόβατα μεταξύ των λύκων και μετέβαλαν τους λύκους σε πρόβατα΄ τους εθνικούς δηλαδή οι οποίοι στην αρχή τους κατεδίωκαν, τους μετέτρεψαν σε πρόβατα Χριστού και εδημιούργησαν «τω Κυρίω λαόν περιούσιον (εκλεκτόν), ζηλωτήν καλών έργων». Ελάτε λοιπόν, αδελφοί, όσοι ελάβαμε το όνομα της πίστεως, όσοι έχουμε αξιωθή να ονομαζώμεθα λαός του Χριστού, ας μην αθετήσωμε την κλήσι μας, ας μη καταρυπώσωμε την πίστι με άτοπα έργα. Δεν αρκεί μόνο να ονομαζώμεθα πιστοί, αλλά ας δείξωμε την πίστι μας με έργα. Ένας πατέρας είχε, λέγει, δύο υιούς, και είπε στον ένα «πορεύου, εργάζου εις τον αμπελώνα» και εκείνος υπεσχέθη μεν, αλλά δεν εξεπλήρωσε την υπόσχεσι. Έπειτα λέγει και προς τον άλλον το ίδιο. Εκείνος ηρνήθη μεν με τα λόγια, εξετέλεσε όμως την προσταγή. Και έτσι ο μεν πρώτος κατηγορείτε, ενώ ο δεύτερος επαινείται. Και εμείς λοιπόν ας ενθυμηθούμε ποίον αποτασσόμεθα και με ποίον συντασσόμεθα στο βάπτισμα. Αποταχθήκαμε τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού και κάθε τρόπον προσκυνήσεώς του΄ ας τηρήσωμε την αποταγήν αυτήν, ας μη επιστρέψωμεν όπως ο σκύλος στον εμετόν μας. Έργα του διαβόλου είναι: μοιχείες, πορνείες, ακαθαρσίες, φθόνοι, έριδες, φιλονεικίες, υποκρίσεις, υποκρισίες, καταλαλιές, ειρωνείες, θυμοί, μνησικακίες, κατακρίσεις, βλασφημίες, επωδές, επιλαλιές. Τα σημάδια της απιστίας είναι: ασπλαγχνίες, προσκολλήσεις στα κτίσματα, φιληδονίες, φιλαργυρίες, διασκεδάσεις και μέθες. Η πομπή του διαβόλου είναι: υπερηφάνειες, κενοδοξίες, η οίησις, έπαρσις, αλαζονεία, επίδειξις, ο καλλωπισμός του σώματος. Αφού αρνηθούμε κάθε σχέσι με όλα αυτά, σύμφώνα με την υπόσχεσι που εδώσαμε στον Χριστόν, ας ποθήσωμε τις αντίθετες προς αυτά αρετές΄ την αγνείαν, την σωφροσύνην, την πτωχείαν, την υπομονήν, την ειρήνην, την αγάπην, την συμπάθειαν, την ελεημοσύνην, την προσφορά σ’ αυτούς που έχουν ανάγκην, την σεμνήν εμφάνισι, την συστολή και το κόσμιον βάδισμα, τον αληθινόν λόγον, την ταπείνωσι και επάνω απ’ όλα τον ονειδισμόν του Χριστού, ώστε γινόμενοι κοινωνοί των παθημάτων του, να συμμετάσχωμε και στην δόξαν του, προσφερόμενοι στον Θεόν και Πατέρα θυσία ζωντανή και άμωμο, στην Εκκλησίαν των πρωτοτόκων, όπου είναι η κατοικία των ευφραινομένων. Θα στρέψω τώρα προς εσένα τον λόγον μου, νύμφη του Χριστού ψυχή, που σε έχει από παλαιά ποθήσει ο Χριστός: πόθησε αξίως αυτόν που σε επόθησε΄ άνοιξε διάπλατα σ’ αυτόν τα βάθη της καρδίας σου για να κατοικήση μέσα σου ο Χριστός, μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα.Απομάκρυνε από αυτήν ο,τιδήποτε χοϊκόν και γήϊνο για να εύρη χώρον ο Θεός να έλθη μέσα της. Διότι ένας οίκος δεν ημπορεί να υποδεχθή συγχρώνως χώμα και πνοή του αέρος. Όσον χώμα βάζεις μέσα, τόσον αέρα απομακρύνεις΄ και όσον επιτρέπεις στα γήϊνα να κατοικήσουν στην καρδιά σου, τόσον εκδιώκεις το Πνεύμα το Αγιον. Από πού προέρχονται οι πορνείες; από πού οι μοιχείες; από πού οι έριδες, οι φιλονεικίες, οι φθόνοι, οι φόνοι και όλο το πλήθος των κακών; όχι από την επιθυμίαν των γηΐνων; Απομάκρυνε εντελώς την κενοδοξίαν, την μητέρα της απιστίας. Ο Χριστός λέγει «ου δύνασθε πιστεύειν εις εμέ, δόξαν παρά ανθρώπων λαμβάνοντες». Εξόρισε από την καρδιά σου κάθε οίησιν, υπερηφάνειαν, έπαρσιν. Διότι «ακάθαρτος παρά Κυρίω πας υψηλοκάρδιος». «Υπερηφάνοις αντιτάσσεται Κύριος, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν». Απαρνήσου κάθε αυθάδειαν και αυταρέσκειαν για να υποτάσσεσαι στον νόμον του Θεού, και αυτός θα σε οδηγήση στον λιμένα του θελήματός του. Μη βάλης άλλον νυμφίον στον νυμφικόν θάλαμον της καρδίας σου. Διότι ο νυμφίος σου Χριστός, αν εύρη μέσα κάποιον άλλον, τον ζηλεύει, ο γλυκύτατος, ο μόνος ποθητός, που είναι όλος γλυκασμός, όλος επιθυμία. Μόνον σ’ αυτόν άνοιξε την καρδία σου και βόησέ του: «τετρωμένης καρδίας ειμι εγώ», με εξέβαλε ο πόθος σου από τα λογικά μου, Δέσποτα. Είμαι αιχμάλωτος στον έρωτά σου. Είσελθε στον θάλαμόν σου΄ θα φιλήσω τα ίχνη των ποδών σου. Διότι δεν είμαι άξιος να ειπώ «φίλησόν με από φιλημάτων στόματός σου». Κατοίκησε και περιπάτησε μέσα μου, σύμφωνα με την αψευδή σου επαγγελίαν και κάνε με ναόν του Παναγίου Πνεύματος. Κατακυρίευσε την καρδία μου, Δέσποτα, γίνε συ ο μοναδικός κληρονόμος της και «μονήν παρ’ εμοί ποίησαι, άμα συν τω Πατρί και τω Πνεύματι». Πλάτυνε το μερίδιόν σου μέσα μου, τις ενέργειες του Παναγίου Πνεύματος. «Συ γαρ Θεός μου και δοξάζω σε, συν τω ανάρχω σου Πατρί, άμα τω αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν . (8ος αιών- ΕΠΕ Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, τομ. 9, σελ. 59. Από το βιβλίο «Πατερικόν Κυριακοδρόμιον». Σελ. 257 – 264. Επιμέλεια κειμένου: Σοφία Μερκούρη)   (Πηγή ηλ. κειμένου: orp.gr)