Οι προφητείες της γερόντισσας Νίλας(+6 Μαρτίου 1999):«Εσείς θα δείτε τον Αντίχριστο»

Η μεγαλόσχημη μοναχή Νίλα(Ευδοκία Αντέεβνα Νοβίκοβα)γνωστή 

στους ορθοδόξους χριστιανούς όλης της Ρωσίας εκοιμήθη στις 

6 Μαρτίου 1999.Τα χαρίσματα που της δώρησε ο Θεός(προορατικό

 και διορατικό χάρισμα,θεραπεία ασθενών,παρηγορία  των ανθρώπων)

επιβεβαιώνονται από πολλούς πιστούς χριστιανούς  οι οποίοι ζητούσαν

 τη βοήθειά της.Με τους πνευματικούς της οφθαλμούς έβλεπε την ψυχή

 του ανθρώπου,όσα του συνέβησαν και όσα θα του συμβούν.

Όλοι έφευγαν από το κελάκι της παρηγορημένοι και ενθαρρυμένοι.

Η μοναχή Νίλα συνήθιζε να λέει ότι ο Θεός μπορεί να αναβάλει την 

εκπλήρωση των προφητειών.Εξαρτάται από εμάς τους πιστούς,από 

την προδιάθεσή μας για προσευχή,για μετάνοια για απαλλαγή από 

τα πάθη μας.
Μισό χρόνο πριν πεθάνει είπε ότι την 41η πρώτη ημέρα μετά από το 

θάνατό της θα έρθει η αστυνομία στο σπίτι της και τότε δεν θα 

μπορούν να πάρουν τα πράγματά της.Γι αυτό έδωσε ευλογία να 

μοιραστούν τα πράγματά της μέχρι το τελευταίο έτσι ώστε όταν

 έρθει η αστυνομία το σπίτι να είναι άδειο.

Έτσι και έγινε στη συνέχεια.

 Επίσης μιλούσε για την ανάγκη της αδιάλειπτης προσευχής όπου και

 αν βρίσκεται κάποιος, στην εργασία,στα μέσα μεταφοράς,την 

ώρα της ξεκούρασης
-«Με τα χέρια δουλειά,με τα χείλη προσευχή.

Πρώτα απ'όλα προσευχή κόρες μου».
  Για τη σπουδαιότητα της προσευχής έλεγε το εξής:

«Ο κόσμος κρατιέται από την προσευχή.Εαν πάψει η προσευχή έστω

 και για μία ώρα,θα πάψει να υπάρχει ο κόσμος.Υπάρχει ανάγκη 

κυρίως για νυχτερινή προσευχή.

Αυτή είναι ακόμη πιο ευάρεστη στο Θεό».
     Η πιο μεγάλη άσκηση είναι να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους.

Πρέπει να είσαι υπομονετικός,να προσεύχεσαι και ν'αγωνίζεσαι,

χωρίς να επηρεάζεσαι από τίποτα,ακόμη και αν σε μαλώσουν ή σε

 κουτσομπολέψουν.Υπάρχει η κακολογία εκ δεξιών που είναι εκ 

του διαβόλου και εκ των αριστερών που μπορεί να είναι από τους

 συγγενείς ή τους φίλους.Και τα δύο είναι δύσκολα αλλά και χρήσιμα,

απαραίτητα μπορώ να πω.Όλους τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες 

να τις υπομένουμε ενώπιον του Θεού,με τη σκέψη μας στην Παναγία 

και την καρδιά προς το Θεό.Περισσότερο και από κάθε εξωτερική 

άσκηση πρέπει πάνω απ'όλα να καθαρίσουμε την καρδιά μας.

Να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου τίποτα το πονηρό,να είσαι ανοιχτός 

προς τους ανθρώπους και να μη φαντάζεσαι τίποτα για τον εαυτό σου.

 Ένα βράδυ ξύπνησε τις πνευματικές της κόρες λέγοντας
-Κόρες μου,άρχισε ο πόλεμος.Πρέπει να προσευχηθούμε.Σηκωθείτε.
  Το πρωί η τηλεόραση και το ραδιόφωνο ανακοίνωσαν 

ότι άρχισε ο πόλεμος στην Τσετσενία(1994)

 Η γερόντισσα μιλούσε με πολύ πόνο για τις γυναίκες που φορούσαν παντελόνι:
«Δεν επιτρεπεται στις γυναίκες να φορούν ρούχα ανδρικά και στους άνδρες 

γυναικεία.Γι αυτό θα λογοδοτήσουν μπροστά στο Θεό.Πρέπει να ξέρετε ότι 

τις γυναίκες που φορούν παντελόνι,στον επόμενο πόλεμο θα τις πάρουν 

για να πολεμήσουν και λίγες θα επιστρέψουν»
Την ώρα που έλεγε αυτά τα λόγια μία γυναίκα που ήταν παρούσα σκέφτηκε:

«Τι το κακό υπάρχει στο να φοράω παντελόνι στον κήπο.Είναι πολύ βολικό»
Η γερόντισσα αντέδρασε αμέσως σε αυτήν την σκέψη:

«Και εσύ στον κήπο μη φοράς παντελόνι,θα δώσεις λόγο γι'αυτό»
    Όταν βάπτισαν ένα νεογέννητο είπε στην ανάδοχό του.:

«Αυτό το παιδί στα δώδεκά του θα μείνει χωρίς μάνα»

Έπειτα είπε:

«Είναι απαράδεκτο να εγκαταλείπει κάποιος το παιδί του.

Πρέπει να καταλάβουν πόσο κακό είναι αυτό και να μετανοήσουν.

Μόνο με αίμα μπορούν να ξεπλύνουν αυτήν την αμαρτία»
(...)
 Η γερόντισσα Νίλα επίσης είπε πως θα έρθουν καιροί όπου όπως 

το 1917,θα τους φυλακίσουν ή θα τους πνίξουν στη θάλασσα.
 «Τότε που θα αρχίσουν οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών

 βιαστείτε να φύγετε με τους πρώτους.Κάντε ότι μπορείτε μόνο

 μην μείνετε.Αυτοί που θα φύγουν με τους πρώτους θα σωθούν.

Όλα αυτά θα τα δείτε με τα μάτια σας.

Η γενιά σας θα δει τον Αντίχριστο.Παιδιά μου πόσο σας λυπάμε

 για όλα αυτά»

έλεγε και έκλαιγε.Ωστόσο πρόσθετε«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν»
Ένας ιερέας της εξομολογήθηκε;
-«Μητερούλα,έγω είμαι αδύναμος.Φοβάμαι την ημέρα που

 θα έρθει ο Αντίχριστος»
-«Μη φοβάσαι.Θα δεις αυτήν την ημέρα δεν θα αντέξεις 

όμως τις δυσκολίες»

         Η γερόντισσα μιλούσε συχνά για τις μέλλουσες δοκιμασίες 

και για τα ανήκουστα βασανιστήρια που θα υποστούν οι άνθρωποι

 στα χρόνια του Αντιχρίστου.

Η γερόντισσα διηγούνταν ότι έβλεπε με τους πνευματικούς της 

οφθαλμούς,όχι για να τρομάξει τους ανθρώπους αλλά για να τους 

ενισχύσει την πίστη και την ελπίδα στο έλεος του Θεού.

Έλεγε συνεχώς ότι ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει τους πιστούς,ότι 

θα τους ταίζει στον καιρό της πείνας,θα τους παρηγορεί,θα τους 

βρει καταφύγιο,θα τους περιβάλλει στις θλίψεις και θα τους βοηθήσει

 να περάσουν τα βασανιστήρια και τους διωγμούς.

Σε αυτές τις περιπτώσεις θυμόνταν τα λόγια του προφήτη Δαβίδ

«οὐ καταισχυνθήσονται ἐν καιρῷ πονηρῷ καὶ ἐν ἡμέραις 

λιμοῦ χορτασθήσονται»(Ψ.36,19).
« Να μην φοβάστε τίποτα παιδιά μου,να μη φοβάστε γι'αυτα που

 θα συμβούν ή μπορεί να συμβούν ή πρέπει να συμβούν όπως 

προφήτεψαν οι άνθρωποι του Θεού.

Ο Θεός είναι πιο δυνατός απ'όλους και απ'όλα.

Στις δοκιμασίες θα μας δώσει βοήθεια και θα μας δώσει δύναμη να

 υπομείνουμε.Μας ζητάει μόνο να υπακούμε το άγιο θέλημά Του.

Προσευχηθείτε στην Προστάτιδά μας και δεν θα μας αφήσει»

  Κάποια φορά το πρόσωπό της ξαφνικά πήρε μία έκφραση απειλητική,

σαν κάτι να έβλεπε με τους πνευματικούς της οφθαλμούς.

Χτύπησε μερικές φορές με την βίτσα της το πάτωμα λέγοντας:

«Κοίτα τι σκέφτηκαν.Βάζουν στα βρέφη το σφράγισμα του Αντιχρίστου!

Ο άγγελος θα τους καταστρέψει αυτούς που θα κάνουν κάτι τέτοιο.
 Μία μέρα η γερόντισσα Νίλα έπιασε το κεφάλι της και φώναξε:

«Αλίμονο τι θα συμβεί.Τι θα απογίνει η Ρωσία και εμείς;

Το επανέλαβε μερικές φορές και μετά ησύχασε λέγοντας

-Δεν θα σας πω τι είδα.Ο Κύριος δεν ευλογεί»!

 Με τους πνευματικούς της οφθαλμούς η γερόντισσα έβλεπε ότι η 

σημερινή γενιά και η επόμενη θα περάσουν μεγάλες δοκιμασίες.

Συχνά διηγούνταν πως επέζησε υπο συνθήκες λιμοκτονίας στα 

στρατόπεδα συγκέντρωσης όταν η τροφή ήταν σχεδόν  ανύπαρκτη:
«Να μη δώσει ο Θεός να περάσετε πείνα.

Είναι φοβερό.

Στο στρατόπεδο δεν έβλεπα ποτέ ψωμί.

Όταν ελευθερώθηκα μου φάνηκε πως δεν θα χορτάσω ποτέ το ψωμί.

Η πείνα όμως θα έρθει.
Όταν ήμουν παιδί στην Ουκρανία όπου και να γύριζες το μάτι σου έβλεπες

 σιτηρά.Τα στάχυα ήταν ένα και ένα.Φυσούσε ο αέρας και κυμάτιζαν

 σαν τα κύματα της θάλασσας μέχρι το βάθος του ορίζοντα.Δεν υπήρχε

 μεταξύ τους ούτε ένα αγριόχορτο.Τώρα όμως είναι γεμάτα αγριόχορτα.

Εγκατέλειψαν τη γη που είναι ο τροφέας μας.Πρέπει να δουλεύετε τη γη.

Οι άνθρωποι θα λογοδοτήσουν για το ότι την εγκατέλειψαν.

Η πείνα θα έρθει επειδή εγκαταλείψαμε τη γη.

Εαν έχετε μία γωνίτσα φυτέψτε την.Θα σας βοηθήσει στον καιρό της πείνας.
    Η αποθήκευση τροφίμων δε θα σας βοηθήσει επειδή η πείνα θα

 έρθει σταδιακά.

Πρέπει να φροντίσετε να βρίσκεστε κοντά σ'ένα κτήμα.

Στις πόλεις θα είναι πολύ πιο δύσκολα.

Η πείνα θα είναι τόσο τρομερή που οι άνθρωποι θα εισβάλουν στα 

σπίτια για να βρουν τρόφιμα.

Θα σπάνε τζάμια και πόρτες και θα σκοτώνουν ανθρώπους για την τροφή.

Πολλοί θα φέρουν όπλα και η ανθρώπινη ζωή δεν θα έχει καμία αξία.
  Όταν θα έρθει ο Αντίχριστος η πείνα θα είναι μεγάλη και θα εξαντληθούν

 τα σιτηρά.

Πρέπει να ετοιμάστε βότανα να τα ξεράνετε για να φτιάχνετε τσάι.

Με αυτό θα επιζήσετε.
  Επίσης η γερόντισσα έλεγε ότι στους έσχατους καιρούς στη θέση τ

ης Αγίας Πετρούπολης θα είναι θάλασσα ενώ ένα μεγάλο μέρος της 

Μόσχας θα βυθιστεί επειδή κάτω από τη γη υπάρχουν μεγάλα κενά.

Όταν ρωτήθηκε τι θα απογίνει το σπίτι και η κωμόπολη στην οποία 

μένει,εκείνη απάντησε:
«Από την πόλη δεν θα μείνει τίποτα όρθιο.Μόνο το σπίτι μου και άλλο ένα.

Θα είναι πόλεμος,καταστροφές,το σπίτι μου όμως δεν θα καταστραφεί.

Εγώ δεν θα το δω.Εσείς όμως θα το δείτε.Να ο δρόμος προς το Εκόριεβσκ.

Το σπίτι μου θα μείνει όρθιο και γύρω του τίποτα.

Κατά τον πόλεμο θα καταστραφεί εντελώς.

-«Θα έρθει ο καιρός που θα εισβάλουν οι Κινέζοι και θα είναι πολύ 

δύσκολα για όλους».Αυτό το επανέλαβε δύο φορές.
 «Παιδιά μου είδα ένα όνειρο.Θα γίνει πόλεμος.Θεέ μου.

Τα παιδιά από 14 ετών θα τα στρατολογήσουν και θα τα στείλουν

 στο μέτωπο.Σπίτι θα μείνουν μόνο τα παιδιά και οι γέροι.

Οι στρατιώτες θα πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι,θα τους μαζεύουν

 και θα τους στέλνουν στον πόλεμο.Θα βασιλέψουν οι λεηλασίες

 και οι ανομίες των ενόπλων.Η γη θα είναι κατάσπαρτη με πτώματα.

Παιδιά μου πόσο σας λυπάμαι»Αυτό το επαναλάμβανε συχνά.
  Ανάμεσα σε όλους τους αγίους η γερόντισσα Νίλα αγαπούσε ιδιαίτερα

 τον Άγιο Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη.Έλεγε ότι ο άγιος αγαπάει

 τη Ρωσία και ότι θα έρθει σε αυτήν τον καιρό του Αντιχρίστου.
 Σ'ένα πνευματικό της τέκνο έδωσε την ακόλουθη προσευχή.
«Κύριε γεννηθήτω το όνομά σου εις εμέ.Βοήθησε με να Σου μείνω πιστός 

μέχρι το τέλος της ζωής μου.Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με τον αμαρτωλό.

Άγιε Ιωάννη Θεολόγε να είσαι ο καθοδηγητής μου και ο μεσίτης μου 

ενώπιον του Κυρίου και της Παναχράντου μητέρας Του»

 ΠΗΓΗ-Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/www.proskynitis.blogspot.gr

Επιστολή – παρέμβαση του Σεβασμ. Μητροπολίτη Σπάρτης υπέρ των πολύτεκνων οικογενειών

30/11/2012

Ἐν Σπάρτη τῇ 29ῃ Νοεμβρίου 2012

Ἐξοχώτατον

                    Ὑπουργόν Οἰκονομικῶν

                          κ. κ. Ἰωάννην Στουρνάραν

Εἰς Ἀθήνας

 Ἐξοχώτατε κ. Ὑπουργέ,

Ἡ οἰκογένεια κατά τόν Ἀπ. Παῦλο εἶναι «ἡ κατ’ οἶκον ἐκκλησία», τό φυτώριο τῆς Βασιλείας τοῦ  Θεοῦ καί τό ἐργαστήριο ἐνάρετων προσωπικοτήτων. Μέσα στήν ἀτμόσφαιρά της διαπλάθεται ὁ ἐργατικός ἄνθρωπος, ὁ εὐσεβής χριστιανός, ὁ χρηστός πολίτης, ὁ εὐσυνείδητος ἐπαγγελματίας.  Πολιτεῖες χωρίς οἰκογένεια δέν μποροῦν νά ὀρθοποδήσουν. Εἶναι, γενικότερα, ἕνα θερμοκήπιο μέσα στό ὁποῖο καλλιεργεῖται ὁ κοινωνικός, ὁ οἰκονομικός, ὁ πολιτικός καί ὁ θρησκευτικός βίος. Ἑπομένως, ὁ προορισμός τῆς οἰκογένειας εἶναι θεῖος καί κοσμοϊστορικός.

Ἔχοντας πληροφορηθεῖ ἀπό τά Μ.Μ.Ε. τίς ἐπαχθεῖς διατάξεις τοῦ νέου Φορολογικοῦ  Νομοσχεδίου, πού ἐντός ὀλίγου πρόκειται νά κατατεθεῖ γιά διαβούλευση, θεωρῶ ποιμαντική μου μέριμνα καί ὑποχρέωση, πού ἀπορρέει ἀκριβῶς ἀπό τήν καθοριστική σημασία τοῦ εὐλογημένου ἀπό τόν Θεό θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας πού μόλις σκιαγράφησα,  νά παρέμβω καί νά σᾶς  παρακαλέσω νά ἐπανεξετάσετε τά ἄρθρα πού ἀφοροῦν τή μείωση τοῦ ἀφορολόγητου γιά τούς ἕλληνες πολίτες μέ παιδιά.

Οὐσιαστικά πρόκειται, ὅπως πολλοί ἀκράδαντα καί τεκμηριωμένα ὑποστηρίζουν, γιά  ἕναν παραλογισμό καί μία  «τιμωρία» τῆς  ἑλληνικῆς οἰκογένειας ἀπό τήν πλευρά τῆς Πολιτείας.  Ἰδιαίτερα βάλλεται κατάφωρα ἡ ἡρωική πολύτεκνη οἰκογένεια, ἀφοῦ ἡ φορολογική ἐπιβάρυνση κλιμακώνεται δραματικά γιά τούς γονεῖς πού ἀνατρέφουν τρία ἤ περισσσότερα παιδιά. Ἡ ρύθμιση αὐτή σέ συνδυασμό  μέ τίς ὑπόλοιπες μνημονιακές περικοπές θά ἐξαντλήσει  περαιτέρω  καί θά ὁδηγήσει στόν μαρασμό τό δυναμικότερο κύτταρο ἀνανέωσης τοῦ πληθυσμοῦ καί φυσικά θά συντελέσει στόν μεγαλύτερο περιορισμό τῶν ὑποψηφίων πολυτέκνων, ὅταν ὁ δείκτης γηρασμοῦ τῆς χώρας μας  κινεῖται ἀνοδικά μέ παράλληλη συρρίκνωση τοῦ παιδικοῦ πληθυσμοῦ. Ἐνδεικτικά θυμίζω, ὅτι τή δεκαετία 1971-1981 ἡ αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ ἀνῆλθε στό 0,37%, ὅταν τή δεκαετία τοῦ 1950 ἦταν στό 9%. Σήμερα, λόγω καί τοῦ μοντερνισμοῦ πού τείνει στήν κατάργηση τῆς οἰκογένειας, τό ἰσοζύγιο γεννήσεων  καί θανάτων εἶναι ἀρνητικό  στόν ἑλληνικό πληθυσμό, ὅταν τό ἀντίστοιχο στούς ἀλλοδαπούς εἶναι πλεονασματικό,  μέ συνέπεια σέ λίγα χρόνια, χωρίς νά θέλω νά γίνω μάντης κακῶν, νά ἔχουμε γίνει μειονότητα στήν ἴδια μας τήν πατρίδα.

Καί στό σημεῖο αὐτό, συμμεριζόμενος τόν γενικότερο προβληματισμό, ἀναρωτιέμαι γιατί ἡ Πολιτεία παρά τίς πολυάριθμες δημογραφικές  μελέτες πού ἔχουν κατά καιρούς ἐκπονηθεῖ καί ὅλες κρούουν τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιά τήν ἐθνική μας συνοχή, βιωσιμότητα καί ἱστορική συνέχεια λόγω τῆς ὑπογεννητικότητας, όχι μόνο δέν ἔχει συνειδητοποιήσει τήν ὕψιστη ἐθνική ἀνάγκη στήριξης τῆς οἰκογένειας καί κυρίως ἐκείνης μέ περισσότερα ἀπό δύο παιδιά μέσω μιᾶς οἰκογενειακῆς πολιτικῆς, ἀλλά καί τήν ὑπονομεύει, ὅπως στήν προκειμένη περίπτωση.

Ἄς θυμίσω ἐδῶ ὅτι ἡ λαμπρή νίκη τοῦ 1821 κερδήθηκε, διότι καί «οἱ καλύβες ἦταν γεμάτες παιδιά», ὅπως διακήρυξε ὁ Μεγάλος Κολοκοτρώνης.  Ὁ καθηγητής, ἐπίσης, στό Τεχνολογικό Ἰνστιτοῦτο τῆς Μασσαχουσέτης Samulson ἔχει διατυπώσει τήν ἄποψη πώς «ἡ κοινωνία στήν  ὁποία οἱ γονεῖς νομίζουν ὅτι ἕνα ἀγόρι καί ἕνα κορίτσι εἶναι ἀρκετά, εἶναι καταδικασμένη σέ ἐξαφάνιση, γιατί τά δύο παιδιά κατά οἰκογένεια δέν ἀρκοῦν πρός ἀντιστάθμιση ἐκείνων πού πεθαίνουν ἤ μένουν ἄτεκνοι ἤ δέ νυμφεύονται». 

Ἄκρως ἐνδιαφέρουσα εἶναι καί ἡ πολυτεκνική ἀριθμητική τοῦ φιλόλογου Μπιλάλη (ΠΕΦΙΤ, τ. 9/1981, σελ.3).  Ὑποστηρίζει, πιο συγκεκριμένα, ὅτι: 1 παιδί  ἴσον 0 παιδιά, γιατί δέν εἶναι οὔτε ἡ φυσική συνέχεια καί ἀναπλήρωση τῶν γονέων.  2 παιδιά ἴσον 0, διότι εἶναι μόλις τό ἐλάχιστο ὅριο καί ὀδηγεῖ σέ φυσικό μαρασμό τήν οἰκογένεια.  3 παιδιά, ἐπίσης, ἴσον 0 παιδιά, γιατί καί τό τρίτο παιδί δέν εἶναι παράγοντας ἀνανεωτικός καί δυναμικός γιά τήν οἰκογένεια καί μάλιστα τήν οἰκογένεια ὡς  συστατικό κύτταρο τῆς στενότερης  ἀλλά καί τῆς εὐρύτερης Οἰκογένειας, τῆς μικρῆς πατρίδας, τοῦ Χωριοῦ-Χώρας καί τῆς μεγάλης πατρίδας, τοῦ Ἔθνους.  Γιατί καί τό τρίτο παιδί δέν ἀνανεώνει καί δέν ἀναπληρώνει τά φυσικά μειονεκτήματα τῆς μεγάλης καί μικρής οἰκογένειας, ὅπως τή φυσική ἀτεκνία, τήν ἀσθένεια, τόν πρόωρο θάνατο, τή μετανάστευση, τόν θάνατο κ.λπ. 4 παιδιά ἴσον 1 παιδί.

Ἔτσι, ὁ φυσικός καί φυσιολογικός ὁρισμός τῆς οἰκογένειας  δέν ὁρίζεται ἀπό τήν ὕπαρξη ἁπλῶς παιδιῶν ἀνεξαρτήτως ἀριθμοῦ, ἀλλά ἀπό τά 4 παιδιά.  Αὐτό, βέβαια, ἰσχύει γιά τά φυσικά –φυσιολογικά ὅρια, μέ βάση τήν κοινή καί τήν κοινωνική -ὄχι μοντέρνα ἀλλά παραδοσιακή ἑλληνική- λογική, πού θεωρεῖ ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶναι τό πρῶτο κύτταρο τοῦ ὀργανωμένου συλλογικοῦ βίου, ὅτι θεμέλιο γιά τήν ἀνθρώπινη ζωή  εἶναι ἡ οἰκογένεια καί ὄχι τό ἄτομο,  ὅτι ἀληθινή ζωή σημαίνει τό νά μή ζεῖς μόνο γιά τόν ἑαυτό σου, ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι προορισμένοι νά ζοῦν ὁ ἕνας χάρη τοῦ ἄλλου, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι «φύσει κοινωνικόν ζῶον» κατά τόν Ἀριστοτέλη καί γιατί «ἕνεκα τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ» (Γεν. β΄18-25).

Ἐν κατακλείδι, για μία ἀκόμη φορά, ἀπευθύνω ἔκκληση πρός τήν ἑλληνική Πολιτεία νά σταθεῖ ἀρωγός στά πολλά καί ποικίλα προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουν οἱ ἑλληνικές οἰκογένειες και κυρίως οἱ πολύτεκνες, πού εἶναι στυλοβάτες τοῦ Ἔθνους μας. Θερμά παρακαλῶ τόν Πρωθυπουργό τῆς Χώρας μας καί τήν Κυβέρνηση ὄχι μόνο νά μειώσουν τή φορολογία τῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν, ἀλλά καί νά θεσπίσουν εὐεργετικές διατάξεις γιά τή διευκόλυνσή τους, ὥστε νά γίνει ἡ Πολιτεία ὁ Σίμων ὁ Κυρηναῖος γιά τή δεινοπαθοῦσα πολύτεκνη οἰκογένεια.

+ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ

http://www.immspartis.gr

ΚΥΡΙΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΜΕ, ΔΙΑ ΠΡΕΣΒΕΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ἤδη ἑoρτάσαμε λαμπρῶς τήν πανσεβάσμια μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, Προστάτου καί Πολιούχου τῶν Πατρῶν, ὁ ὁποῖος καθηγίασε μέ τήν διδασκαλία του καί μέ τήν ἐπί τοῦ Χιαστοῦ Σταυροῦ θυσία του τήν πόλη τῶν Πατρῶν. Πλήθη πιστῶν καί ἐφέτος κατέκλυσαν τόν μεγαλοπρεπῆ καί πανσεβάσμιο Ναό του, γιά νά προσκυνήσουν τήν Ἁγία Κάρα του, τόν Σταυρό του καί τόν Τάφο του.

Περατωθείσης τῆς λαμπρᾶς πανηγύρεως, ὀφειλετικῶς ἐκφράζω θερμές εὐχαριστίες πρός τόν Ἱερό Κλῆρο, τούς ἐντιμοτάτους Ἄρχοντες, καί τόν εὐσεβῆ Πατραϊκό Λαό γιά τήν ἀθρόα συμμετοχή τους, στίς ἱερές Λατρευτικές ἐκδηλώσεις, καί εὔχομαι πρός ὅλους ὑγεία καί κάθε εὐλογία ἀπό τόν Θεό, διά πρεσβειῶν τοῦ πανευφήμου Ἀποστόλου Ἀνδρέου.

Παράλληλα, χαράσσω λίγες γραμμές, μέσα ἀπό τίς ὁποῖες ἀπευθύνω διδαχή ἑόρτια καί μήνυμα ἀγάπης ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῶν λαμπρῶν ἑορτασμῶν τοῦ Ἁγίου μας.

·                   Ἀδελφοί μου, ἡ πόλη μας ἔχει τήν ξεχωριστή εὐλογία καί χάρη ἀπό τόν Θεό νά κατέχῃ Τάφον Ἀποστολικό, ὅπως καί τήν Κάρα τήν πανσεβάσμια τοῦ Πρωτοκλήτου καί τόν Σταυρό τοῦ μαρτυρίου του. Δέν ἔχει τίποτε νά ζηλεύσῃ ἀπό τίς ἄλλες πόλεις, ὡς θά ἔλεγε, δι’ ἄλλην περίπτωσιν, ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ἀλλά δύναται νά καυχᾶται ἐν Κυρίῳ, διά τόν θησαυρό τόν χαριτόβρυτο, τόν ὁποῖον κατέχει.

Ἐκτός ὅμως ἀπό τήν καύχησή μας, ἀληθές εἶναι καί τό γνωρίζομε ὅλοι, ὅτι φέρομε μιά βαρειά κληρονομιά καί βαστάζομε μιά μεγάλη καί ἱερά παρακαταθήκη, τήν ὁποία μᾶς παρέδωσε ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας καί τήν ὁποία ὀφείλομε, νά διατηρήσωμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ἡ παρακαταθήκη αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια περί τοῦ Ἑνός καί μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστάντος, τόν ὁποῖον ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας εἶδε μέ τά μάτια του, ἄκουσε μέ τά αὐτιά του καί τόν ἠγάπησε μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του. Μᾶς παρέδωσε τό Εὐαγγέλιο, δηλαδή τήν ἀλήθεια πού μᾶς ἀπεκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἄνευ τῆς ὁποίας εἶναι ἀδύνατος καί ἀδιανόητος ἡ σωτηρία.

·       Τό πρῶτο σημεῖο, τό ὁποῖο χρήζει ἰδιαιτέρας προσοχῆς, εἶναι ἡ ἀνεπιφύλακτη ἀποδοχή τῶν θείων ἀληθειῶν. Τό ὅτι παρελάβαμε αὐτή τήν παρακαταθήκη, δέν ἔχει ἁπλῶς τήν ἔννοια, ὅτι τήν ἀκούσαμε ἤ τήν διδαχθήκαμε, ἀλλά ἔχει τήν ἔννοια ὅτι οὐσιαστικά καί ἐνδόμυχα τήν ἀποδεχτήκαμε.

·       Δεύτερο σημεῖο εἶναι ἡ σταθερή μας προσήλωση στίς ἀλήθειες τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Δέν ἀρκεῖ τό νά ἀκούσωμε τήν διδασκαλία, καί νά τήν ἀποδεχτοῦμε, ἀλλά πρέπει καί νά τήν ἐφαρμόσωμε στή ζωή μας.

Γιά μᾶς τούς Ἕλληνες ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι κάποια ἀξία ἁπλῶς πολιτιστική ἤ κάποιο φῶς πού ἔρχεται ἐξ Ἀνατολῶν, ἀλλά εἶναι ὁ λόγος αὐτῆς ταύτης τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἴσως μᾶς κατηγορήσουν, μετά ἀπό τόν λόγον αὐτό ὡς αἰθεροβάμονες καί ὀνειροπόλους. Ὅμως ἐμεῖς τούς ἐρωτᾶμε μαζί μέ τόν Στάρετς Ζωσιμᾶ: «Ἄν ἐμεῖς εἴμαστε, (λέγοντες αὐτόν τόν λόγο), πραγματικά ὀνειροπόλοι, πέστε μας τότε, πότε ἐσεῖς θά χτίσετε τήν οἰκοδομή σας καί πότε θά ὀργανωθῆτε δίκαια μέ τό λογικό σας μόνο, χωρίς τό Χριστό».Ὁ Λαός μας ἔχει μιά παράδοση πού διαφέρει ἀπό τήν παράδοση τῶν ἄλλων λαῶν. Ἔχει τήν Ὀρθόδοξη Ρωμαίικη, Φιλοκαλική Παράδοση. Ποιός ἄλλος λαός ἔχει νά ἐπιδείξῃ αὐτή τήν ἁπλότητα τήν ζυμωμένη μέ τήν πίστη στό Θεό, μέ τόν αὐθορμητισμό, τόν ἐνθουσιασμό, τήν συγκίνηση, τό δάκρυ καί τό γέλιο; Αὐτό πού ζοῦμε κάθε φορά ὅταν γιορτάζωμε τόν Ἅγιο μας, ποιός ἄλλος τό βιώνει ζῶντας ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας;

Ἐνθυμεῖται ὁ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος, ὁ ὁποῖος κατά τήν ὑποδοχή στήν Πάτρα τῆς Ἁγίας Κάρας τοῦ Ἀποστόλου μας, ἦτο Ἀρχιμανδρίτης καί μετέφραζε τούς λόγους ἀπό τά Ἑλληνικά στά Γαλλικά καί ἀντιστρόφως, ἐνθυμεῖται, ὅτι ἀπό τά μάτια τοῦ ψυχροῦ ἀπό τήν φύση του, Καρδιναλίου Μπέα, ὁ ὁποῖος παρέδωσε τήν Ἁγία Κάρα ἐξ ὀνόματος τοῦ Πάπα στά χέρια τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου μου Μητροπολίτου Πατρῶν Κωνσταντίνου, ἔτρεξαν δάκρυα καί ἀκούστηκε νά λέγῃ: «Πρώτη φορά βρίσκομαι μπροστά σέ τόσο συγκινημένο καί ἐνθουσιασμένο πλῆθος. Πρώτη φορά βλέπω τέτοιες ἐκδηλώσεις». Μά ναί, πρώτη φορά βρισκόταν ἴσως στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καί πρώτη φορά πατοῦσε τά ἁγιασμένα χώματα τῆς Πάτρας καί ἔβλεπε τίς, ἀπό καρδίας, λατρευτικές ἐκδηλώσεις αὐτοῦ τοῦ Λαοῦ.

Ὅμως, ἀδελφοί μου, τώρα φαίνεται, ναί τώρα γίνεται φανερό τό ἔγκλημα ὅλων ἐκείνων πού ἀγωνίστηκαν συστηματικά καί πάσχισαν ἀλλά καί πασχίζουν ἀκόμα, στή χώρα μας νά γκρεμίσουν ἀπό τίς καρδιές, κυρίως τῶν νέων ἀνθρώπων, τήν πίστη στό Θεό καί τήν ἐμπιστοσύνη στήν Ἐκκλησία, ἐπιθυμώντας νά ἐξαφανίσουν ἀπό τήν ζωή —ἄν εἶναι τοῦτο ποτέ δυνατόν νά συμβῇ— τόν Ποιητή καί Δημιουργό τῆς ζωῆς.

Ὡραιότατα θά τό διατυπώσῃ στόν «Ἄξιον ἐστίν», ὁ Ἐλύτης, ἐρωτώντας τόν Ἐξόριστο ποιητή: «Ἐξόριστε ποιητή, στόν αἰῶνα σου λέγε, τί βλέπεις;» Κι ἐκεῖνος ἀπαντᾶ: «Βλέπω τά ἔθνη, ἄλλοτες ἀλαζονικά, παραδομένα στή σφήκα καί τό ξινόχορτο. Βλέπω τά πελέκια στόν ἀέρα σκίζοντας προτομές... Βλέπω τούς ἐμπόρους νά εἰσπράττουν, σκύβοντας, τό κέρδος τῶν δικῶν τους πτωμάτων. Βλέπω τήν ἀλληλουχία τῶν κρυφῶν νοημάτων» (Ὀδ. Ἐλύτη: «Τό Ἄξιον ἐστίν», Ἴκαρος Ἐκδοτ. Ἑταιρεία, σ. 65).

Μετά λύπης βαθυτάτης διαπιστώνομε, δυστυχῶς ὅλοι μας, ὅτι συντελέστηκε ἕνα κακό, κοσμογονικῶν διαστάσεων, τό ὁποῖο καθήλωσε καί καθηλώνει τήν πορεία τοῦ γένους μας καί διεμόρφωσε καί διαμορφώνει μιά νέα γενιά, χωρίς λόγο, χωρίς ὅραμα, χωρίς πυξίδα, χωρίς σταθερή πορεία, χωρίς δυνατότητες ἀληθινῆς προόδου. Σήμερα μέσα σ’ αὐτή τήν ἀπελπισία (πού βιώνει κυρίως ἡ νέα γενιά), ὀφείλομε ὅλοι μας νά σκύψωμε τό κεφάλι καί νά ζητήσωμε συγγνώμη ἀπό τά παιδιά μας, γιατί:

 «Χρωστᾶμε σ’ ὅσους πέρασαν

θά ‘ρθοῦν καί θά περάσουν

κριτές θά μᾶς δικάσουν

οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί».

Πρίν ἀπό λίγα χρόνια Εὐρωπαῖος πολιτικός εἶχε πεῖ γιά τήν πατρίδα του: «Ποτέ ἄλλοτε ἡ χώρα μου δέν εἶχε τήν ἀνάγκη τῆς ἄνωθεν βοηθείας». Θεωρῶ, ὅτι μποροῦμε νά τό ἐπαναλάβωμε καί μεῖς σήμερα: «Ποτέ ἄλλοτε ἡ χώρα μας δέν εἶχε τήν ἀνάγκη τῆς βοηθείας τοῦ Θεοῦ, ὅσο σήμερα».

Αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει νά συνειδητοποιήσωμε τήν ἀνάγκη μιᾶς ἀντίστροφης πορείας, πού θά συνοδεύεται ἀπό μετάνοια βαθειά καί ἀπό τήν παρουσία τῆς πίστεως στό Θεό στήν ζωή μας.

Ἄν ἦταν ἄλλες ἐποχές θά λέγαμε «χρειάζεται νά κατέβωμε στόν Ἅδη, γιά νά ζήσωμε τήν Ἀνάσταση».

Τώρα λέμε: «Εἴμαστε στόν Ἅδη, βοήθησέ μας Κύριε νά ἀναστηθοῦμε».

Δυστυχῶς, ναί δυστυχῶς, μποροῦμε μέ πόνο ψυχῆς νά ποῦμε γιά τήν

Πατρίδα μας, νά ποῦμε γιά τόν ἑαυτό μας. Φτιάξαμε μιά Πατρίδα γεμάτη ἁμαρτίες, πού τά ἐλαττώματά μας τήν ἔχουν καθηλώσει στήν πεζότητα καί στό τέλμα. Πόσο δίκιο εἶχε ὁ Παλαμᾶς, ὅταν ἔλεγε: «Ὁ κόλακας καί ὁ ψεύτης χαλασμοί σου, δύστυχη πατρίδα... Δύστυχη μάνα, τοῦ κόσμου εἶσαι τό σκύβαλο...».

·       Τό τρίτο σημεῖο πού πρέπει νά συνειδητοποιήσωμε, εἶναι ὅτι ὁ φορέας τῆς Ἀληθείας πού μᾶς παρέδωσε ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας, εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Μόνο ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί διά τῆς Ἐκκλησίας σωζόμεθα.

Ἄν σέ ὅλες τίς ἐποχές ὁ ἄνθρωπος εἶχε ἀνάγκη τῆς στοργῆς τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, πόσο μᾶλλον σήμερα στούς δυσχειμέρους καιρούς πού ζοῦμε, πού χάθηκε ἡ χαρά, ἡ ἐλπίδα, ἡ ὀμορφιά τῆς ζωῆς καί ἡ εὐκοσμία τοῦ κόσμου.

Ἡ Ἐκκλησία στάθηκε καί στέκεται, ἡ τροφός ὅλων μας καί τοῦ Γένους μας ὁλοκλήρου. Ἐπτώχευσε γιά νά πλουτίσωμε. Ἔδωσε καί δίδει τά πάντα γιά νά χαροῦν τά τέκνα της. Ἐπληγώθη γιά νά σώσῃ τά νοσσία της. Κατέβηκε καί κατεβαίνει μέχρις ἅδου ταμείων γιά νά ἀναστήσῃ τούς νεκρούς ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά τούς χαρίσῃ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως.

Χτυπήθηκε καί συκοφαντήθηκε, ἀπό τά ὄργανα τοῦ πονηροῦ μέ σκοπό νά χάσουν τά τέκνα της τόν προσανατολισμό τους, ἀλλά κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Σταυρώθηκε καί σταυρώνεται, ἀλλά τό αἷμα της λειτούργησε καί λειτουργεῖ λυτρωτικά καί γι αὐτούς τούς σταυρωτάς της.

«Ὥσπερ πελεκάν» ἔσχισε τήν καρδίαν της γιά νά σώσῃ μέ τό αἷμα της τά παιδιά της ἀπό τά δήγματα τοῦ ἰοβόλου ὄφεως.

Ἔχετε ἀκούσει καί γνωρίζετε τό σχετικό μέ τήν καρδιά τῆς μάνας, ποίημα. Ὀμορφονιός ἀγάπησε μιᾶς μάγισσας τήν κόρη. Καὶ ἐκείνη ζήτησε ἀπὸ αὐτὸν νὰ σκοτώσῃ τὴν μάνα του καὶ νὰ τῆς προσφέρῃ τὴν καρδιά της, σὰν σημεῖο τῆς ἀγάπης του. Ἔτρεξε ὁ γυιός, ἔσκισε τῆς μάνας του τὰ σπλάγχνα, πῆρε τὴν καρδιὰ καὶ ἔτρεξε νὰ τὴν δώσῃ στὴν ἀγαπημένη του. Ὅμως στὸ δρόμο σκόνταψε καὶ ἔπεσε κατὰ γῆς. Τότε ἀκούστηκε τῆς μάνας ἡ φωνή: «Χτύπησες παιδάκι μου;». Πόσες φορές, ἀλήθεια, οἱ κόρες τῆς μάγισσας, ξετρέλαναν τὰ παιδιὰ ἐναντίον τῆς μάνας Ἐκκλησίας; Πόσες φορὲς αὐτὴ ἡ μάνα πόνεσε γιὰ τὴν συμπεριφορὰ τῶν παιδιῶν της; Ὅμως ἐκείνη φιλόστοργα, μὲ δάκρυα στὰ μάτια ἀγκαλιάζει, κατασπάζεται καὶ καταφιλεῖ τὰ παιδιά της καὶ τὰ ρωτάει σπλαγχνικά: «Χτύπησες;, πόνεσες παιδάκι μου;»

Αὐτή τήν ὥρα ἀκούομε καί πάλι τήν φωνή της.

Παιδιά μου, μήν ἀπελπίζεστε, μή λυγίζετε, ἐπιμείνατε ἐν τῇ προσευχῇ καί τῇ ὑπομονῇ καί τῇ πίστει. «Δριμύς ὁ χειμών, ἀλλά γλυκύς ὁ Παράδεισος. Ἀλγεινή ἡ τῆξις, ἀλλ’ ἡδυία ἡ ἀπόλαυσις». Πέρα ἀπό τά γήινα καί φθαρτά καί μάταια, ὑπάρχουν τά ἐπουράνια καί ἄφθαρτα.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἐξασφαλίζει τήν ἑνότητα, πού εἶναι τόσο ἀπαραίτητη σήμερα.

Ἄς ἀφήσωμε, ἀδελφοί μου, τήν καρδιά μας, τό «εἶναι» μας νά ἀπευθύνῃ στόν Ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα ἱκεσία καί δέηση, λέγοντάς του:

«Ἁγιώτατε Ἀπόστολε Ἀνδρέα, κλίνομε γόνυ ψυχῆς καί σώματος ἐνώπιον τῆς χαριτοβρύτου καί μυριπνόου Κάρας σου καί παρακαλοῦμε καί δεόμεθα, πρέσβευε ὑπέρ τῶν ἀρχόντων τοῦ Λαοῦ μας, ὥστε νά λαμβάνουν τίς δέουσες ἀποφάσεις γιά τήν πορεία αὐτοῦ τοῦ τόπου στίς δύσκολες αὐτές ἡμέρες, πορευόμενοι ἐν συνέσει καί ἀγάπῃ πρός τόν Θεό καί τό Γένος. Πρέσβευε ὑπέρ τοῦ Λαοῦ σου, ὥστε

στήν ἀδυναμία του νά φανῇ δυνατός,

στήν φτώχεια του νά σταθῇ ὄρθιος,

στήν ἀνεργία νά εὕρῃ ἐπιστηριγμό,

στόν πόνο του ἀναψυχή καί κουφισμό,

στήν ἀπελπισία του, τήν οὐράνια ἐλπίδα,

στήν δύσκολη πορεία του τόν προορισμό,

νά περάσῃ ἀπό τό σκοτάδι στό φῶς.

Βοήθησε σέ καιρούς ἀφιλίας, νά συνδεθοῦν οἱ ἄνθρωποι μέ  τόν δεσμό

τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀληθινῆς φιλίας.

Σέ χρόνους ἀγνωσίας, νά εὕρουν τήν ἄνωθεν σοφία.

Φώτισε τά παιδιά μας μας, νά εὕρουν τόν δρόμο τῆς σωτηρίας,

νά βιώσουν τήν χάρη τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας,

νά ξεχωρίσουν τό ψέμα ἀπό τήν ἀλήθεια,

νά ἀγαπήσουν τήν πνευματική ζωή καί

νά ἀφήσουν τό σαρκικό καί βορβορῶδες φρόνημα, ἄν αὐτό ὑπηρετοῦν.

Μνημόνευε ἡμῶν Χριστοῦ Μαθητά, τῶν τελούντων σου τήν

 μνήμην καί τιμώντων τήν πανσεβάσμιον Κάραν σου. Δεήθητι ἀεί 

ἐκτενῶς ὑπέρ τῆς ποίμνης σου ταύτης καί τῆς κλεινῆς πόλεως τῶν

 Πατρέων, ἧς γέγονας ἀπ’ ἀρχῆς, φύλαξ καί φρουρός καί πρόμαχος. 

Ἀμήν».

πηγή

Αγία Βαρβάρα η Μεγαλομάρτυς

Ξίφει πατὴρ θύσας σε, Μάρτυς Βαρβάρα, Ὑπῆρξεν ἄλλος Ἀβραὰμ διαβόλου. Βαρβάρα ἀμφὶ τετάρτῃ χερσὶ τοκῆος ἐτμήθη.

Βιογραφία Η Αγία Βαρβάρα αποτελεί κόσμημα των μαρτύρων του 3ου αιώνα μ.Χ. Ο πατέρας της ήταν από τους πιο πλούσιους ειδωλολάτρες της Ηλιουπόλεως και ονομαζόταν Διόσκορος. Μοναχοκόρη η Βαρβάρα, διακρινόταν για την ομορφιά του σώματός της, την ευφυΐα και σωφροσύνη της. Στη χριστιανική πίστη κατήχησε και είλκυσε τη Βαρβάρα μια ευσεβής χριστιανή γυναίκα. Τη ζωή της μέσα στο ειδωλολατρικό περιβάλλον η Βαρβάρα περνούσε «ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι» (Α' πρός Τιμόθεον, β' 2). Δηλαδή με κάθε ευσέβεια και σεμνότητα. Όμως το γεγονός αυτό, δεν έμεινε για πολύ καιρό μυστικό. Ο Διόσκορος έμαθε ότι η κόρη του είναι χριστιανή και εκνευρισμένος διέταξε τον αυστηρό περιορισμό της. Αλλά η Βαρβάρα κατόρθωσε και δραπέτευσε. Ο πατέρας της τότε εξαπέλυσε άγριο κυνηγητό μέσα στις σπηλιές και τα δάση, όπου κρυβόταν η κόρη του. Τελικά, κατόρθωσε και τη συνέλαβε. Ο άσπλαχνος και πωρωμένος ειδωλολάτρης πατέρας, παρέδωσε την κόρη του στον ηγεμόνα Μαρκιανό. Αυτός, αφού στην αρχή δεν κατόρθωσε με δελεαστικούς τρόπους να μεταβάλει την πίστη της, διέταξε και τη μαστίγωσαν ανελέητα. Κατόπιν τη φυλάκισε, αλλά μέσα εκεί ο Θεός θεράπευσε τις πληγές της Βαρβάρας και ενίσχυσε το θάρρος της. Τότε ο ηγεμόνας θέλησε να τη διαπομπεύσει δημόσια γυμνή. Αλλά ενώ έβγαζαν τα ρούχα της, άλλα ωραιότερα εμφανίζονταν στο σώμα της. Ο ηγεμόνας βλέποντας το θαύμα, διέταξε να αποκεφαλισθεί. Χωρίς καθυστέρηση, ο ίδιος ο κακούργος πατέρας της, ανέλαβε και την αποκεφάλισε. Την στιγμή όμως που είχε αποτελειώσει το έγκλημά του, έπεσε νεκρός χτυπημένος από κεραυνό κατά θεία δίκη. Η Αγία Βαρβάρα ανακηρύχθηκε ως προστάτις Αγία του πυροβολικού (1828 μ.Χ.) και των ορυχείων.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Τῆς Τριάδος τὴν δόξαν ἀνακηρύττουσα, ἐν τῷ λουτρῷ τρεῖς θυρίδας ὑπεσημήνω σοφῶς, κοινωνίαν πατρικὴν λιποῦσα πάνσεμνε, ὅθεν ἠγώνισαι λαμπρῶς, ὡς παρθένος εὐκλεής, Βαρβάρα Μεγαλομάρτυς. Ἀλλὰ μὴ παύση πρεσβεύειν, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Βαρβάραν τὴν Ἁγίαν τιμήσωμεν· ἐχθροῦ γὰρ τὰς παγίδας συνέτριψε, καὶ ὡς στρουθίον ἐῤῥύσθη ἐξ αὐτῶν, βοηθείᾳ καὶ ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος. Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ. Τῷ ἐν Τριάδι εὐσεβῶς ὑμνουμένῳ, ἀκολουθήσασα σεμνὴ Ἀθληφόρε, τὰ τῶν εἰδωλων ἔλιπες σεβάσματα· μέσον δὲ τοῦ σκάμματος, ἐναθλοῦσα Βάρβαρα, τυράννων οὐ κατέπτηξας, ἀπειλὰς ἀνδρειόφρον, μεγαλοφώνως μέλπουσα ἀεί, Τριάδα σέβω τὴν μίαν θεότητα. Κάθισμα Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ. Τὸν νυμφίον σου Χριστὸν ἀγαπήσασα, τὴν λαμπάδα σου φαιδρῶς εὐτρεπίσασα, ταῖς ἀρεταῖς διέλαμψας Πανεύφημε· ὅθεν εἰσελήλυθας, σὺν αὐτῷ εἰς τοὺς γάμους, τὸ στέφος τῆς ἀθλήσεως, παρ' αὐτοῦ δεξαμένη, ἀλλ' ἐκ κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, τοὺς ἐκτελοῦντας Βαρβάρα τὴν μνήμην σου. Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα. Ἐν τῇ ἀθλήσει σου, πάντας ἐξέπληξας, ὅτι ὑπέμεινας, τὰς τῶν τυράννων πληγάς, δεσμὰ, βασάνους, φυλακάς, Βαρβάρα παναοίδιμε· Ὅθεν καὶ τὸν στέφανον, ὁ Θεός σοι δεδώρηται, ὅνπερ ἐπεπόθησας, ψυχικῶς καὶ προσέδραμες· αὐτὸς καὶ τὰς ἰάσεις παρέχει, πᾶσι τοῖς πίστει προσιοῦσί σοι.  Ὁ Οἶκος Τὴν νυμφευθεῖσαν τῷ Χριστῷ διὰ τοῦ μαρτυρίου, Βαρβάραν συνελθόντες τιμήσωμεν ἀξίως, ὅπως αὐτῆς ταῖς προσευχαῖς λύμης ψυχοφθόρου λυτρωθέντες, καὶ λοιμοῦ, σεισμοῦ τε καὶ καταπτώσεως, τὸν βίον ἐν εἰρήνῃ διέλθωμεν, καταξιωθέντες μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων, τῶν ἀπ' αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων, διάγειν ἐν φωτί, καὶ μέλπειν ἀξίως, ἐθαυμάστωσας Σῶτερ τὰ σὰ ἐλέη πᾶσι τοῖς πίστει ὁμολογοῦσι, Τριάδα σέβω τὴν μίαν θεότητα. Μεγαλυνάριον Τον θείον κοσμήτορα της Χριστού Εκκλησίας πάντες Ιωάννην Δαμασκηνόν ύμνοις συν τη θεία σεπτή καλλιπαρθένω Βαρβάρα επαξίως ανευφημήσωμεν.

Ομιλία για την Αγία Βαρβάρα-π. Ιερόθεος Λουμουσιώτης

Κήρυγμα στην εορτή Αγίας Βαρβάρας , Νικόλαος Σωτηρόπουλος

Ὁ φλογερός ἱεροκήρυκας Νικόλαος Σωτηρόπουλος, πνευματικό ἀνάστημα 
τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου ἐπισκόπου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου ὁμιλεῖ
 στόν ἑορτάζοντα ναό Ἁγίας Βαρβάρας Ἀγρινίου, προσκεκλημένος τοῦ οἰκείου
 μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας π. Κοσμᾶ Παπαχρήστου,
 4 Δεκεμβρίου 2011.

 

Ὁ φλογερός ἱεροκήρυκας Νικόλαος Σωτηρόπουλος, πνευματικό ἀνάστημα τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου ἐπισκόπου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου ὁμιλεῖ στόν ἑορτάζοντα ναό Ἁγίας Βαρβάρας Ἀγρινίου, προσκεκλημένος τοῦ οἰκείου μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας π. Κοσμᾶ Παπαχρήστου, 4 Δεκεμβρίου 2011.

Μεταφορτώθηκε από το χρήστη Leonidas Agrinio την 23 Φεβ 2012

Ὁ φλογερός ἱεροκήρυκας Νικόλαος Σωτηρόπουλος, πνευματικό ἀνάστημα τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου ἐπισκόπου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου ὁμιλεῖ στόν ἑορτάζοντα ναό Ἁγίας Βαρβάρας Ἀγρινίου, προσκεκλημένος τοῦ οἰκείου 

Εις την Αγία Βαρβάρα π. Γεώργιος Ρ. Ζουμῆς

Ὁ π. Ἰουστίνος Πόποβιτς, ἕνας Σέρβος ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, λέει ὅτι οἱ βίοι τῶν Ἁγίων φανερώνουν σαφῶς καί ἀποδεικνύουν, ὅτι κάθε ἅγιος εἶναι ὁ Χριστός ἐπαναλαμβανόμενος. Στό πρόσωπο κάθε ἁγίου βλέπουμε τόν Χριστό. Στήν πραγματικότητα αὐτό εἶναι καί κάθε χριστιανός, κατά τό μέτρο βέβαια τῆς πίστεώς του. Ὅσο περισσότερο πιστεύει, τόσο περισσότερο ἅγιος εἶναι, τόσο περισσότερο ἁγιοποιεῖται.

Τό πρῶτο μας ἐπάγγελμα δέν εἶναι τό βιοποριστικό, αὐτό πού κάνει ὁ καθένας μας, γιά νά βγάλει τό ψωμί του, τό ψωμί τῶν παιδιῶν του, τῆς οἰκογένειάς του. Τό πρῶτο μας ἐπάγγελμα εἶναι ἡ χριστιανική μας ἰδιότητα. Δηλαδή ὅπου βρεθοῦμε καί ὅπου σταθοῦμε, μέ τήν παρουσία μας, μέ τά λόγια μας, μέ ὅλη μας τήν ζωή νά ἀναγγέλουμε, νά κηρύττουμε, νά φανερώνουμε στόν κόσμο τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἡ Ἐκκλησία μας μέ τίς ἀκολουθίες της, τά κηρύγματά της, μέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις της δέν κάνει τίποτε ἄλλο, ἀπό τό νά μᾶς προσκαλεῖ σ᾿ αὐτό. Νά μιμούμεθα καί νά ἐπαναλαμβάνουμε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ μαζί μέ τόν ἅγιο, πού γιορτάζουμε.

Αὐτό πού σᾶς λέω τώρα ἔχει σχέση μέ τήν ἁγία Βαρβάρα, πού γιορτάζουμε σήμερα. Ὅπως λέει τό συναξάρι της, ὁ βίος της, ἦταν ὡραιότατη καί στό σῶμα καί στήν ψυχή, γι᾿ αὐτό καί πολλοί μνηστῆρες τήν ζητοῦσαν σέ γάμο. Ὁ πατέρας της, γιά νά τήν προστατεύσει, ἔχτισε ἕναν πύργο καί τήν ἔβαλε μέσα.

Κάποια μέρα χτύπησε ἡ πόρτα τοῦ ἀρχοντικοῦ της. Κατέβηκε νά ἀνοίξει ἡ ἴδια ἡ Βαρβάρα, πού ἀκόμη δέν εἶχε γίνει χριστιανή, καί βλέπει μπροστά της μία νέα, ἄγνωστη, πού πουλοῦσε κεντήματα. Τήν ἀνέβασε πάνω στό σπίτι της καί ἔβλεπε τά κεντήματα τῆς κοπέλας.

Τά μάτια τῆς Βαρβάρας ἔπεσαν σέ ἕνα κέντημα, πού εἶχε ἕνα πρόβατο. Τί εἶναι αὐτό; ρώτησε. Ἄ, αὐτό εἶναι ὁ Θεός μου, ἀπάντησε ἡ ξένη. Πῶς εἶναι δυνατόν, ἕνα πρόβατο νά εἶναι Θεός; ρώτησε πάλι μέ ἀπορία. Ἡ ἄγνωστη κοπέλα τότε βρῆκε εὐκαιρία καί τῆς μίλησε γιά τόν Χριστό, πού εἶναι ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ αἵρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Ἔτσι ξεκίνησε ἡ κατήχηση τῆς Βαρβάρας. Κατόπιν τήν ὁδήγησε σ᾿ ἕναν πνευματικό, ὁ ὁποῖος τήν ἐδίδαξε συστηματικότερα τίς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καί τήν βάπτισε χριστιανή.

Τό περιστατικό αὐτό ἐξηγεῖ καί ἑρμηνεύει ἐκεῖνο, πού σᾶς εἶπα πιό μπροστά, ὅτι ὅλοι μας παντοῦ καί πάντοτε, ὅπου βρεθοῦμε καί ὅπου σταθοῦμε, μποροῦμε καί πρέπει νά κηρύττουμε τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Οἱ διάφοροι αἱρετικοί, πού πηγαίνουν ἀπό πόρτα σέ πόρτα καί διαδίδουν τά ψεύδη καί τίς πλάνες τους, εἴτε προτεστάνται λέγονται, εἴτε χιλιασταί λέγονται, εἴτε ὁ,τιδήποτε ἄλλο, δέν εἶναι οἱ παπάδες καί οἱ δεσποτάδες τους. Ἁπλοί ἄνθρωποι εἶναι. Ἔχουν ὅμως ζῆλο γιά τήν πλάνη τους καί προσπαθοῦν νά τήν διαδώσουν καί νά παρασύρουν καί ἄλλους ἀνθρώπους μαζί τους στήν καταστροφή. Ἄν δεῖτε τήν Ἁγία Γραφή, πού κρατοῦν στά χέρια τους, τήν ἔχουν φάει κυριολεκτικά. Τήν ἔλειωσαν μέ τά δάχτυλά τους ἀπό τήν συνεχῆ ἀνάγνωση. Οἱ δικές μας, ἄν ἔχουμε,  εἶναι ὁλοκαίνουργιες, ἄθικτες, γιατί δέν τίς ἀνοίγουμε ποτέ νά μελετήσουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς, ὅπως εἶπε καί ὁ Κύριος, οἱ υἱοί τοῦ σκότους εἶναι φρονιμότεροι, εἶναι καλύτεροι καί πιό δραστήριοι ἀπό ἐμᾶς, τοὐλάχιστον σ᾿ αὐτό τό σημεῖο.

Ἀπό τό πιό πάνω περιστατικό, πού ἀναφέραμε, βλέπουμε τήν ἀξία, πού ἔχουν οἱ εἰκόνες. Λένε, μιά εἰκόνα, χίλιες λέξεις. Στήν Ὀρθόδοξη πίστη μας οἱ ἅγιες εἰκόνες ἔχουν τήν ἴδια ἀξία μέ τά ἱερά Εὐαγγέλια. Μή μᾶς φαίνεται ὑπερβολικό. Βέβαια οἱ διάφοροι αἱρετικοί μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι τάχα εἴμαστε εἰδωλολάτρες, γιατί ἀσπαζόμαστε καί τιμοῦμε τίς ἅγιες εἰκόνες. Ἄς δοῦμε ὅμως εἶναι ἔτσι;

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ὀνομάζει τίς εἰκόνες γλωττοφόρον βιβλίον. Ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής ἔγραψε τό Εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο δέχονται καί οἱ αἱρετικοί καί μάλιστα κόπτονται δῆθεν γι᾿ αὐτό. Τί ἔγραψε στό Εὐαγγέλιο; Ὅλη τήν ἔνσαρκη οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ. Ἔ, καί ὁ ζωγράφος τό ἴδιο ἀκριβῶς ἔκανε. Ὁ ἕνας στό χαρτί, ὁ ἄλλος πάνω στό σανίδι. Καί οἱ δυό τό ἴδιο μᾶς διδάσκουν. Γιατί ψευδομάρτυρες τοῦ Ἱεχωβᾶ καί λοιποί αἱρετικοί προσκυνεῖτε δῆθεν τήν Βίβλο, ἀλλά καταπατεῖτε καί βδελύσσεσθε τήν εἰκόνα; Σέ τί διαφέρει τό χαρτί ἀπό τό σανίδι ἤ τόν ἀσβέστη; Σέ τί διαφέρει τό μελάνι ἀπό τά χρώματα; Ὅλα εἶναι ὕλη  καί προσφέρουν τήν ἴδια ἐργασία. Δέν τιμοῦμε τό σανίδι ἤ τά χρώματα, ἀλλά τό πρόσωπο, πού εἰκονίζει. Πολύ σωστά γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος: Ἡ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει. Δέν λατρεύουμε τήν εἰκόνα, ἀλλά τόν ἐν αὐτῇ εἰκονιζόμενο Χριστό.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, πού γιορτάζει σήμερα μέ τήν Ἁγία Βαρβάρα λέει. Ἐάν κάποιος ἀπό τούς ἀπίστους ἤ τούς εἰδωλολάτρες σοῦ πεῖ, δεῖξε μου τήν πίστη σου, γιά νά πιστεύσω κι᾿ ἐγώ, τόν φέρνεις στήν Ἐκκλησία καί τοῦ δείχνεις ὅλον τόν διάκοσμο τῶν ἱερῶν εἰκόνων, τίς μορφές τῶν Ἁγίων. Ρωτάει ὁ ἄπιστος, ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἐσταυρωμένος; Ποιός εἶναι αὐτός, πού καταπατεῖ τήν κεφαλήν τοῦ γηραιοῦ τούτου; (τοῦ ἅδη δηλαδή). Τότε ἀπό τήν εἰκόνα λαμβάνεις ἀφορμή καί τοῦ διδάσκεις ὅλα γύρω ἀπό τόν Χριστό καί τό σωτηριῶδες ἔργο, πού ἐπετέλεσε. Δηλαδή ὅ,τι ἀκριβῶς ἔκανε ἐκείνη ἡ ἄγνωστη κοπέλα στήν ἁγία Βαρβάρα, πού πῆρε ἀφορμή ἀπό ἕνα κέντημα μέ τό πρόβατο καί τῆς μίλησε γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἀλλά, ἀγαπητοί μου, γιά νά τελειώσουμε, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶναι καί ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεός μᾶς ἐδημιούργησε κατ᾿ εἰκόνα δική Του. Αὐτό σημαίνει, ὅτι δέν μποροῦμε νά περιφρονοῦμε, δέν ἐπιτρέπεται νά ὑποτιμοῦμε τόν ἄνθρωπο. Δέν εἶναι σωστό νά προσβάλουμε, νά φτύνουμε, νά μουτζώνουμε κανένα ἄνθρωπο. Ὅλοι ἔχουν τήν ἴδια ἀξία εἴτε εἶναι πλούσιοι εἴτε φτωχοί, εἴτε εἶναι πτυχιοῦχοι ἤ ἀγράμματοι.

 Ὅταν ἔχουμε κάποιον στή δούλεψή μας, τοῦ δίνουμε τό κανονικό μεροκάματο; Ἐμεῖς ζητοῦμε ὁλόκληρο τόν μισθό μας. Γιατί μειώνουμε τόν μισθό τοῦ ἄλλου; Δέν ἐκμεταλευόμαστε τούς ξένους, τούς ἀλλοδαπούς. Καί αὐτοί παιδιά τοῦ ἴδιου Θεοῦ εἶναι, ἄσχετα ἄν δέν τόν γνωρίζουν. Κι᾿ ἐμεῖς πού τόν γνωρίζουμε, πόσο καλύτεροι καί ἀνώτεροι εἴμαστε; Μέ τό νά τούς ἐκμεταλλευώμαστε, προσβάλλουμε τόν ἴδιο τόν Θεό.

Ἀκόμη δέν ἀλλοιώνουμε τό πρόσωπό μας μέ τά ὑπερβολικά βαψίματα. Ἔτσι χαλοῦμε τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί βάζουμε προσωπεῖο. Φοροῦμε δηλαδή μάσκα, εἰκόνα τοῦ διαβόλου. Δείχνουμε ἐκεῖνο, πού πραγματικά εἴμαστε, ἀλλά τό κρύβουμε καί τό ἀποκαλύπτουμε τίς ἀποκριές. Ὅτι δηλαδή εἴμαστε μασκαράδες.

Ἐπίσης δέν καταστρέφουμε τό σῶμα μας μέ τίς ἁμαρτίες καί ἀπροσεξίες μας. Δέν τό ξεγυμνώνουμε, δέν τό περιφέρουμε προκλητικά γυμνό ἐδῶ κι᾿ ἐκεῖ,  ἀλλά τό σεβόμαστε, τό τιμοῦμε, τό διατηροῦμε ἁγνό καί καθαρό, γιατί δέν εἶναι κάποια κιλά κρέατος, εἶναι ναός τοῦ ἐν ἡμῖν ἁγίου Πνεύματος, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου.

Ἕνα ἀπό τά βασανιστήρια τῆς ἁγίας Βαρβάρας ἦταν νά τήν ξεγυγνώσουν καί γυμνή νά τήν περιφέρουν στούς δρόμους, γιά νά τήν διαπομπεύσουν καί νά τήν ρεζιλέψουν. Ὅμως ὁ Θεός δέν ἐπέτρεψε κάτι τέτοιο. Τήν διεφύλαξε μέ θαυμαστό τρόπο. Τήν στιγμή, πού προσπαθοῦσαν νά τήν ξεγυμνώσουν, τήν ἴδια στιγμή ὁ Θεός τήν ἔντυνε μέ ἄλλα ἐνδύματα καλύτερα καί λαμπρότερα. Ἕνα σύννεφο κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό καί τήν σκέπασε, τύλιξε τό ἁγνό σῶμα της, μή ἐπιτρέποντας σέ κανένα νά τό δεῖ. Ὅταν λοιπόν ὁ Θεός θέλει ντυμένο τό σῶμα μας καί σκεπασμένο μέ σεμνή ἐνδυμασία, ἐμεῖς δέν ἐπιτρέπεται  νά τό ξεγυμνώνουμε καί νά τό προσβάλουμε.

Νά τιμοῦμε τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέ τόν καλύτερο τρόπο, γιά νά τιμήσει κι᾿ ἐμᾶς ὁ Θεός. Ἡ καλύτερη τιμή εἶναι νά μᾶς κάνει παιδιά του, νά μᾶς βάλει στόν Παράδεισο, νά μᾶς χαρίσει τήν Βασιλεία Του. Ἀμήν.-