"Ο κλήρος του Κλήρου" Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
Σε δύσκολες εποχές, σαν τη δική μας, υπάρχουν κοινωνικές ομάδες, οι οποίες, είτε λόγω του θεσμικού ρόλου τους, είτε λόγω της φύσεως του λειτουργήματός τους, είτε λόγω των 
συνειδησιακών τους επιλογών, επωμίζονται βάρη αυξημένα, τόσο σε επίπεδο ψυχολογικής ενίσχυσης, όσο και σε επίπεδο πρακτικής βοήθειας και συμπαράστασης προς την Ελληνική κοινωνία. Και μάλιστα, κάποιες από τις ομάδες αυτές, όχι μόνον αποποιούνται την οποιαδήποτε προβολή της προσφοράς τους, αλλά και συστηματικά την αποκρύπτουν.

    Στις ομάδες αυτές ανήκει ο Ελληνικός εφημεριακός Kλήρος:  Όλοι εκείνοι οι έγγαμοι και άγαμοι Ιερείς, που βρίσκονται πίσω από την ανοικτή πόρτα της κάθε Εκκλησίας, πολλές φορές δεκαπέντε και είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο, προκειμένου άνθρωποι κάθε ηλικίας και ποικίλων αναγκών να βρουν: Ένα πιάτο φαγητό, ψυχολογική στήριξη, πνευματική καθοδήγηση, κοινοτική ζωή, δημιουργικές δραστηριότητες μικρών και μεγάλων, οργανωμένη εθελοντική δράση και κυρίως συμπόνια, που εκφράζεται, από τον καλό λόγο μέχρι την άμεση οικονομική συνδρομή. Και όλα αυτά, με διαρκώς αυξανόμενους ρυθμούς και με ένταση, που πολλές φορές ξεπερνάει τις δυνάμεις, ακόμη και των πλέον ανθεκτικών ανθρωπίνων φύσεων.

    Ενώ πολλοί θεωρούν δεδομένη αυτή την παρουσία και προσφορά, λίγοι είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν πως όλο αυτό το τεράστιο σε όγκο και σημασία έργο στηρίζεται στους απλούς Ιερείς, οι οποίοι υφίστανται ακριβώς τις ίδιες συνέπειες της πολύμορφης κρίσης, ίσως μάλιστα και σε μεγαλύτερο βαθμό. Διότι, δεν είναι μόνον οι οικονομικές περικοπές. Ούτε μόνον οι παράπλευρες συνέπειες, που υφίστανται κυρίως οι έγγαμοι κληρικοί, στο οικογενειακό τους περιβάλλον, με  βιοποριστικές ανάγκες, οικονομικές εκκρεμότητες, ανάγκες σπουδών  των παιδιών, ανάγκες περίθαλψης, ανάγκες, άλλωστε, ίδιες και απαράλλακτες με εκείνες των εκατομμυρίων Ελλήνων, που αγωνίζονται να προσαρμοστούν σε βίαιες ανατροπές της καθημερινότητάς τους. Είναι πως, για την αποτελεσματικότητα του έργου τους, όλη αυτή η πίεση πρέπει να μείνει έξω από τις  πόρτες του Ναού. Διότι, όταν αυτές ανοίξουν, ο Ιερέας, ξεχνώντας τα προσωπικά του προβλήματα και πέρα από κάθε έννοια ωραρίου, πρέπει να επιτελέσει ένα πολύμορφο έργο, που ξεκινάει από την οικονομική διαχείριση μιας ολόκληρης Ενορίας, από την συντήρηση του Ναού και των βοηθητικών χώρων, από τον συντονισμό εθελοντών και την οργάνωση της λατρευτικής ζωής, την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων, την διακονία της Εξομολόγησης, τις έκτακτες πνευματικές και πρακτικές ανάγκες σε συγκεκριμένες περιόδους του λειτουργικού έτους και πολλά άλλα. Και όλα αυτά,  πάντα με την διαρκή του παρουσία, εποπτεία, καθοδήγηση και κυρίως την έμπνευση και την ενθάρρυνση ολόκληρης της ενοριακής ζωής και δράσης.

    Επιπλέον, ας μην παραλείψουμε να συμπεριλάβουμε σ΄ αυτά και έναν ακόμη παράγοντα πιεστικής ευθύνης: Τις προσδοκίες της Ελληνικής κοινωνίας από τους Κληρικούς. Προσδοκίες αναμενόμενες και δικαιολογημένες, διότι σε καιρούς κατάρρευσης των πάντων αναζητούνται πνευματικά πρότυπα, ενίοτε όμως και αποδιοπομπαίοι τράγοι. Προσδοκίες, όμως, που κάποιες στιγμές εξουθενώνουν, σαν να μην είναι ο Ιερέας ένα κομμάτι της κοινωνίας, σαν να μην έχει ανθρώπινες ανάγκες και αδυναμίες, σα να πρέπει όλη του η ζωή, προσωπική και δημόσια, να κινείται στη σφαίρα μιας υπερβατικής τελειότητας. Όταν, μάλιστα, κυριαρχούν στην πλειοψηφία των πιστών συμπτώματα πνευματικής αδιαφορίας ή απαιτήσεων για μια απλή διαδικαστική επιτέλεση θρησκευτικών τελετών και άρνησης για ουσιαστική σύνδεση της πίστης με την καθημερινή ζωή.

    Νομίζω, πως δύσκολα θα βρεθεί άλλη πνευματική και κοινωνική αποστολή, όπου ο φιλότιμος λειτουργός της θα υφίσταται τόση πίεση, πρώτα από τις ποικίλες ανάγκες της, που ποτέ δεν θα εξαντλούνται, όσο και από τις υψηλές προσδοκίες, που διαρκώς θα διογκώνονται. Και είναι μεν γεγονός πως ο συνειδητός λειτουργός θα βρει στη λατρευτική και πνευματική ζωή πηγές ανανέωσης δυνάμεων. Φτάνει, όμως, και η στιγμή, που, ανθρώπινα, αναζητεί την ενθάρρυνση, την κατανόηση και την συμπαράσταση εκ μέρους των ενοριτών του και ολόκληρης της Ελληνικής Κοινωνίας. Αντί αυτού, έφτασε να ανησυχεί, εξαιτίας φημών, ακόμη και για την πλήρη περικοπή του ήδη μειωμένου μισθού του. Και βεβαίως δεν είναι μόνον οικονομικό το θέμα. Το πλέον επώδυνο είναι το γεγονός πως, με τις φήμες αυτές, υπογραμμίζεται και ενισχύεται μια απαξίωση του προσώπου και του έργου του, απαξίωση που υποσκάπτει τις ψυχικές, αλλά και τις σωματικές του δυνάμεις.

    Σε εποχές διάσπασης, απομόνωσης, αδιαφορίας και απελπισίας, οι Ενορίες αποτελούν οάσεις ανθρωπιάς, κοινωνικής δράσης, ελπίδας και νοηματοδότησης της ζωής. Εμπνευστής και σημείο αναφοράς τους είναι ο απλός παπάς. Στο πρόσωπό του συνενώνεται Κλήρος και λαός και κάνουν ορατή και απτή την ελπίδα και το όραμα ενός άλλου τρόπου προσωπικής και κοινωνικής ζωής. Γι΄  αυτό και η υποστήριξη των Κληρικών εκ μέρους του κράτους και της κοινωνίας αποτελεί ενέργεια κρίσιμη και καθοριστική. Ο πρώτος, που θα ωφεληθεί από τη στήριξη του ρόλου των Εφημερίων, είναι η ίδια η Ελληνική Κοινωνία, σε εποχές μάλιστα, που δεν έχουν απομείνει πολλά να την στηρίξουν.Αλλά και αντίστροφα, μια τέτοια συμπαράσταση θα συμβάλει στην  ακόμη μεγαλύτερη και ποιοτικότερη προσφορά του. Προσφορά, που ήδη συμβάλλει στην κοινωνική συνοχή, την ψυχική τόνωση και  την πνευματική ενδυνάμωση των συμπατριωτών μας και τελικά στην έξοδο από τις επώδυνες περιστάσεις που περνά η Πατρίδα μας.

Άρθρο στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (12/01/2013)

Τα στάδια της σωτηρίας μας... Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Η ευαγγελική περικοπή αυτής της Κυριακής αναφέρεται στην έναρξη του δημόσιου κηρύγματος του Ιησού Χριστού (Ματθαίου 4, 12 – 17). Το βασικό περιεχόμενο του κηρύγματος του Ιησού Χριστού αναφέρεται στην Βασιλεία των Ουρανών. Στην πραγματικότητα, η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, που αρχίζουμε πάντοτε την Θεία Λειτουργία, είναι η κατάσταση εκείνη που αναφέρεται στην αιώνιο ζωή που θα ζήσουν όλοι οι άνθρωποι που ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού στον κόσμο αυτόν, μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Το κήρυγμα της Βασιλείας των Ουρανών συνδέεται ταυτόχρονα με το κήρυγμα της Μετανοίας με την έννοια ότι για να δώσει ο άνθρωπος την δυνατότητα στη ζωή του να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, τις Θείες εντολές δηλαδή του Χριστού, θα πρέπει να απορρίψει ό,τι έκανε κι ό,τι κάνει, που είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού, ό,τι δηλαδή είναι αντίθετο για το καλό της ανθρωπότητας.

Πρέπει για να προχωρήσει ο άνθρωπος της αμαρτίας στο στάδιο της αγιότητας να συνειδητοποιήσει τα λάθη του, να είναι έτοιμος να ζητήσει συγγνώμη και να προσέλθει στο ιερό Μυστήριο της Εξομολογήσεως, διά να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του και τα σφάλματα του και με την ποιμαντική καθοδήγηση του Πνευματικού του να προσπαθήσει, με την χάριν του Θεού, να διορθώσει τον εαυτόν του, είτε με την επανόρθωσιν κάποιων σφαλμάτων, εκεί που τούτο είναι δυνατόν, είτε με την προσπάθεια της αποφυγής της επαναλήψεως των ιδίων σφαλμάτων.

Μετά το στάδιο της Μετανοίας και της Εξομολογήσεως, ο πιστός με την πνευματική καθοδήγηση του πνευματικού του ιατρού, δηλαδή των κληρικών μας, εισέρχεται πλέον στο δεύτερο στάδιο το ασκητικό, που χαρακτηρίζεται με τον αγώνα της αποβολής των παθών μας, της νίκης κατά των ελαττωμάτων μας, του φθόνου, της πλεονεξίας, του υλισμού, του μίσους, της κακίας, της φιλοκατηγορίας, του εγωϊσμού και τόσων άλλων ψυχοφθόρων κακών συνηθειών, που μας κρατούν μακριά από την αγνή και άδολη αγάπη, που μας οδηγούν στο επόμενο στάδιο της πνευματικής ζωής.

Το επόμενο στάδιο είναι το αγιαστικό, όπου με την επάξια συμμετοχή μας στα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας και μάλιστα στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας,  προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας με την καθοδήγηση πάλι των Πνευματικών μας Κληρικών και μάλιστα του Επισκόπου μας, να μεταμορφώσουμε την Κόλαση του Κόσμου σε Βασιλεία των Ουρανών.

Στην πραγματικότητα είναι η προσπάθειά μας να μιμηθούμε το σωτηριώδες παράδειγμα του Ιησού Χριστού. Να αισθανόμαστε, όπως Εκείνος, ότι τα προβλήματα των συνανθρώπων μας είναι και δικά μας προβλήματα και να προσπαθούμε να συμβάλουμε με τη προσευχή μας και την συμμετοχή μας στην αντιμετώπισή τους και στην λύση τους. Να μετέχουμε δηλαδή στη ζωή του Χριστού. Τότε, επειδή ακριβώς εργαζόμαστε, με τις ταπεινές μας δυνάμεις, για το καλύτερο στο κόσμο που ζούμε, έρχεται ως ευλογία Θεού η χάρις του Θεού ανάμεσά μας και προγευόμαστε την Βασιλεία των Ουρανών, που θα ζήσουν οι άγιοί μας, αυτοί δηλαδή που προσπαθούν να ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Έτσι ο καθένας από εμάς, κάνοντας το δικό του προσωπικό αγώνα με τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής που μπορεί να κάνει στη ζωή του, μπορεί να έχει τη  δυνατότητα αυτή της σωτηρίας, να γίνει μέτοχος της Βασιλείας των Ουρανών.

Η εν Χριστώ σωτηρία μας τελικά ξεκινά μέσα από την προσπάθεια μας να συμβάλουμε στην σωτηρία του διπλανού μας. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την θετική χρησιμοποίηση των θείων χαρισμάτων που ο καθένας μας παίρνει κατά την ημέρα της Βαπτίσεως του.

Έτσι ο Απόστολος Παύλος, στην Αποστολική Περικοπή της Κυριακής, τονίζει ότι στο καθένα μας εδόθηκε η χάρις κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού, αναδεικνύοντας Αποστόλους, Προφήτες, Ευαγγελιστές, Ποιμένες και Διδασκάλους (Εφεσίους 4,7- 13).

Τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας, όπως το πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της ανασφάλειας, της φτώχειας, του Aids, των ναρκωτικών, των φυλετικών διακρίσεων και της ανεργίας, θα βρουν την λύσιν τους με την βοήθεια του Θεού, όταν όλοι μας εργασθούμε με συναίσθησιν ευθύνης για την επικράτησιν της Βασιλείας του Θεού ανάμεσά μας, με την συμμετοχή μας και την συμβολή μας στην ειρηνική και δίκαιη λύσιν στα μεγάλα προβλήματα που η Ανθρωπότητα αντιμετωπίζει.

Η ευαισθησία μας να προστατευθούν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η Δημιουργία του Θεού, δηλαδή το Περιβάλλον κι οι δημοκρατικοί θεσμοί θα συμβάλουν γόνιμα και δημιουργικά διά την επικράτηση της ευημερίας και της ειρηνικής συνάπαρξης των Λαών.

Οι προφάσεις τελείωσαν... του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Βασική ιδέα  του κηρύγματος του Κυρίου ήταν και είναι η μετάνοια , η αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Αν και είναι θετικό  να εντοπίζουμε τα εκούσια ή ακούσια σφάλματά μας, πρέπει και να προχωράμε πιο πέρα. Αυτή η πορεία μας περνά από την μετάνοια. Όταν κατανοήσουμε ότι η αμαρτία ταυτίζεται με το  σκοτάδι, δεν μπορεί να μην αναζητήσουμε το Φως,  που είναι η συγχώρεση που παρέχει ο Κύριος.

  Οι προφάσεις  τέλειωσαν, οι προφητείες επαληθεύτηκαν. Η σωτηρία δεν είναι απλά η  προσδοκία, αλλά η εφικτή κατάκτηση. Αρχίζει το κήρυγμα του Χριστού, ξεκινά η επίγεια  αποστολή Του να φωτίσει ότι ήταν σκοτεινό και να αναστήσει ότι ήταν πεθαμένο.

  Θα μπορούσε και σήμερα να είναι το κήρυγμά Του όχι απλά πηγή έμπνευσης, αλλά αφορμή για αλλαγή. Να Τον επιδιώκουμε ως Φως και να μη ζούμε μακριά Του, στα σκοτάδια μας. Ίσως εκεί βέβαια να είναι και το «συμφέρον» μας, αφού εκεί κρύβουμε διαρκώς και επιμελώς την κακία μας και την ανομία  μας.  Πριν του Χριστού τη έλευση υπήρχε δικαιολογία, τώρα δεν την έχουμε. Βρισκόμαστε προ των ευθυνών μας σαν άνθρωποι και σαν χριστιανοί.

  Ο Ιησούς δεν μας απωθεί, εμείς Τον εξορίζουμε, Τον πολεμάμε, Τον αμφισβητούμε.  Ήλθε  και φανερώθηκε επειδή Τον είχαμε ξεριζώσει  από την συνείδησή μας.  Μας εξυπηρετούσε  μια ζωή χωρίς υποχρεώσεις και απαγορεύσεις.  Ο Δεκάλογος  είχε γίνει μόνο μέσο διαταγών  από την θρησκευτική άρχουσα τάξη και απαίτηση για υπακοή  από τους άλλους. Ο Χριστός  δεν είναι ανθρώπινη επινόηση,  ούτε θνητών κατασκεύασμα.  Είναι Θεός  που έρχεται να κηρύξει μετάνοια, αλλαγή στάσης ζωής απέναντί Του και απέναντι στον συνάνθρωπο. Έρχεται και μεταβάλει το «δόντι, αντί για δόντι» σε  συμφιλίωση  και το «μάτι, αντί για μάτι» σε  καταλλαγή.

  Η μετάνοια  που ζητεί ο Χριστός  και που νοηματοδοτεί  η Εκκλησία Του,  δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως,  δεν μπορεί να είναι πράξη της στιγμής ή καρπός  επιπολαιότητας.  Αν είναι κάτι απ’ αυτά  δεν θα φέρει το επιθυμητό  αποτέλεσμα, που είναι η ουσιαστική μεταστροφή.

  Από τον ενθουσιασμό μας μπορεί να υπερβούμε  τις 180^ο  που απαιτεί  ο Κύριος και να φτάσουμε στους 360^ο,  στην ίδια θέση που είμαστε.  Θα πράξουμε ότι και πριν, θα  γίνουν οι πράξεις συνήθεια και τα λάθη, πάθη.  Ο διάβολος καλά και πάντα εργάζεται,  ώστε τα έργα μας να είναι σύμφωνα μ’ όσα  αυτός θέλει.  Η απομάκρυνση από τον Θεό συνιστά  νίκη του πειρασμού, εμμονή  και παραμονή  στην μεστή αμαρτιών  και παραπτωμάτων ζωή.  Παρ’ όλα αυτά  το περί μετάνοιας κήρυγμά Του συνεχίζεται,  γίνεται εντονότερο,  όταν και όπου θεριεύει η αμαρτία και προσπαθεί να  γίνει κατάσταση.  Η εξομολόγηση  πλέον είναι μια επανάσταση  έναντι του κακού  εαυτού μας, σ’ όσα θέλει να κάνει χωρίς φραγμό.  

  Όταν πρυτανεύσει η λογική θα  καταλάβουμε ότι, όσα ακούσουμε αύριο στο Ευαγγέλιο  μπορεί να γίνουν εφαλτήριο για άλματα  σημαντικά και σωστικά. Όταν εκτιμήσουμε την αξία της μετάνοιας και  κατανοήσουμε  την ομορφιά της συνύπαρξης με τους άλλους που είναι εικόνες  και πλάσματά Του - αδέλφια μας,  τότε  όντως η αλλαγή θα έχει έλθει. Ποτέ  δεν είναι αργά  να την βιώσουμε, πρώτα  στον εαυτό μας και ύστερα στους γύρω μας. Ο λόγος του Κυρίου  ακούγεται και ζητά  αποφασισμένους  ακροατές.  Ας βρεθούμε μετανιωμένοι κοντά Του, τότε και φωτεινοί θα είμαστε και ολοζώντανοι,  σε τούτο και στον άλλο κόσμο. 

πηγή

Κυριακή μετά τα Φώτα - π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

πηγή/ μεταφορά

Όσιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης

Παρήλθε πάντας αρεταίς ο Μάξιμος, Καν τοις χρόνοις ήσκησε νυν τοις εσχάτοις.

Βιογραφία Ο Όσιος Μάξιμος, κατά κόσμο Μανουήλ, γεννήθηκε στην πόλη Λάμψακο από ευσεβείς γονείς οι οποίοι τον ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Εκάρη μοναχός σε μοναστήρι του όρους Γάνου και μετά από σύντομη παραμονή σε Κωνσταντινούπολη και Θεσσαλονίκη, κατέληξε στην Μονή της Λαύρας στο Άγιο Όρος. Λόγω των συχνών μετακινήσεων του έκαιγε την καλύβα του για να ασκείται στην πλήρη ακτημοσύνη. Γι αυτό το λόγο ονομάσθηκε Καυσοκαλύβης. Εκοιμήθη ειρηνικά το 1365 μ.Χ. σε ηλικία 95 ετών.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. ἀ’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Μητρικῆς ἐκ νηδύος Ὅσιε Μάξιμε, ἐκλογῆς ὡς δοχεῖον ἀνατεθεῖς τῷ Θεῷ, τοῦ θείου γνόφου ὡς Μωσῆς κατηξίωσαι, καὶ τὰ πόρρω προορᾶν, κατὰ τὸν μέγον Σαμουήλ, τοῦ Ἄθω τὸ θεῖον θαῦμα, τῆς Θεοτόκου ὁ μύστης ἡ καὶ πρεσβεύεις Πάτερ ὑπὲρ ἠμῶν.

Άγιοι Έρμυλος και Στρατόνικος

Ἡ σαργάνη ναῦς, Ἑρμύλῳ Στρατονίκῳ, Κοινὸν κατάπλουν εἰς βυθὸν ποιουμένοις Ἕρμυλον ἠδ᾿ ἑτάρον δεκάτῃ πνίξε τρίτῃ Ἴστρος.

Βιογραφία Οι Άγιοι Μάρτυρες Έρμυλος και Στρατόνικος ζούσαν κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα της Ανατολής Λικινίου (308 - 323 μ.Χ). Ο Λικίνιος, όπως είναι γνωστό, για να ευχαριστήσει τους ειδωλολάτρες που αντιπαθούσαν τον Μέγα Κωνσταντίνο, διέταξε, περί το 320 - 322 μ.Χ., διωγμό κατά των Χριστιανών. Ο Άγιος Έρμυλος, κατά την εκκλησιαστική τάξη, ήταν διάκονος. Όταν παρουσιάσθηκε ενώπιον του αυτοκράτορα και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, υποβλήθηκε σε φοβερά βασανιστήρια. Πρώτα τον μαστίγωσαν με αγκαθωτά μαστίγια. Οι φρικώδεις βασανισμοί δεν έφεραν το ποθούμενο αποτέλεσμα. Στη δεινή δε αυτή κατάσταση ευρισκόμενος ο Άγιος Έρμυλος, κλείσθηκε στην φυλακή. Μετά από λίγες μέρες καταβλήθηκε νέα προσπάθεια, για να αρνηθεί ο Μάρτυς τον Χριστό. Εκείνος απάντησε δοξολογώντας και ευχαριστώντας το Άγιο Όνομα του Κυρίου. Μεταξύ εκείνων που παρευρίσκονταν στο μαρτύριο του Αγίου Ερμύλου, ήταν και ο φίλος του Στρατόνικος, που υπέφερε πολύ για τα παθήματά του. Μπροστά στο θέαμα του μαρτυρίου του φίλου του, ο Στρατόνικος δεν μπόρεσε να κρατήσει τους στεναγμούς και τα δάκρυά του. Αμέσως τον συνέλαβαν και τον κάλεσαν να αρνηθεί τον Χριστό. Και εκείνος ακολούθησε τον δρόμο της καλής ομολογίας του φίλου του Ερμύλου. Το μαρτύριο επεκτάθηκε και σ’ αυτόν. Τον κτύπησαν και ακολούθως τον έριξαν μαζί με τον Έρμυλο στον ποταμό Ίστρο (Δούναβη), όπου και οι δυο τους εδέχθησαν το μακάριο τέλος και έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου. Κάποιοι Χριστιανοί που πληροφορήθηκαν τα γεγονότα, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια, για να βρουν τα τίμια λείψανα των Αγίων. Και όταν, μετά τρεις μέρες, τα είδαν κάπου στις όχθες του ποταμού, τα παρέλαβαν και τα ενταφίασαν μαζί. Η Σύναξη των Αγίων Μαρτύρων Ερμύλου και Στρατονίκου ετελείτο στον ευκτήριο οίκο του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή που ονομάζεται Οξεία (νησί της Προποντίδας), στη Φιρμούπολη, που ήταν κοντά στην Κωνσταντινούπολη, και «εν τοις του Σπουδαίου» κοντά στο Ορφανοτροφείο.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Δυὰς ἔνθεος, ὁμολογοῦντες, τὴν Ὑπέρθεον, πιστῶς Τριάδα, ἀνεδείχθητε πανεύφημοι Μάρτυρες, ὁ εὐκλεὴς καὶ ἀήττητος Ἔρμυλος, καὶ ὁ στερρὸς καὶ θεόφρων Στρατόνικος. Ἀλλ' ὡς σύμμορφοι, ἐν δόξῃ τὴ ὑπὲρ ἔννοιαν, αἰτήσασθε ἤμιν τὸ μέγα ἔλεος. Κοντάκιον Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν. Ἐκ τῆς κοσμικῆς, συγχύσεως ἐφύγετε, καί πρός γαληνήν, κατάστασιν μετέστητε, μαρτυρίου αἵμασι, καί ἀσκήσεως πόνοις στεφόμενοι· ὅθεν καί ἀνεδείχθητε, Μαρτύρων καί Ὁσίων ὁμόσκηνοι.

Όσιος Ιάκωβος Επίσκοπος Νισίβεως

Τὸν Ἰάκωβον θνητὸν ὄντα τῇ φύσει, Θνητοῖς ὁμοίως μὴ θανεῖν οὐκ ἦν πρέπον.

Βιογραφία Ο Όσιος Ιάκωβος (4ος αιώνας μ.Χ.) υπήρξε γέννημα και θρέμμα της πόλεως Νισίβεως της Μεσοποταμίας. Αγάπησε όμως την ζωή της ερημίας και της ησυχίας. Για τον λόγο αυτό έφυγε από την πόλη και πήγε στις υψηλότατες κορυφές των όρεων της περιοχής, όπου και διέμενε. Εκεί αντιμετώπιζε με γενναιότητα και καρτερία τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και τον καταταλαιπωρούσαν, τον υπερβολικό δηλαδή καύσωνα του καλοκαιριού και τον παγετό του χειμώνα. Όπως αναφέρεται στο Συναξάρι του, ο Όσιος για τροφή του χρησιμοποιούσε αγριόχορτα και λίγο νερό. Για ενδυμασία του είχε ένα απλό και μοναδικό χιτώνα. Και με αυτή, λοιπόν, την λιτή ασκητική ζωή εξασθένιζε βέβαια το σώμα του, προσέφερε όμως συνεχώς πνευματική τροφή στην ψυχή του. Τα αποτελέσματα της ασκητικής του ζωής υπήρξαν πλούσια. Πρώτα ο Όσιος απέκτησε την παρρησία προς τον Θεό. Έπειτα, με την δύναμη και την χάρη του Αγίου Πνεύματος, έλαβε την ικανότητα να προβλέπει τα μέλλοντα και να επιτελεί θαύματα, όπως το ακόλουθο: Κάποτε, ενώ διερχόταν από έναν τόπο, είδε σε κάποια πηγή μερικές νέες γυναίκες να κάνουν την εργασία τους με αναιδή και άσεμνη εμφάνιση. Ο Όσιος δεν ανέχθηκε αυτήν την κατάσταση. Έτσι, με τρόπο θαυματουργικό, από την μια μεριά αποξήρανε την πηγή, ενώ από την άλλη έκαμε να γίνουν ολόλευκα από μαύρα τα μαλλιά των αναίσχυντων γυναικών. Και βέβαια, ύστερα από παράκληση των Χριστιανών, προσευχήθηκε και η πηγή έβγαλε πάλι νερό. Τις γυναίκες όμως, τις άφησε να μείνουν με λευκά τα μαλλιά για σωφρονισμό και διόρθωση πνευματική. Ο Όσιος Ιάκωβος για τις πολλές αρετές του έγινε Επίσκοπος της πατρίδος του, της Νισίβεως. Ως Επίσκοπος έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε το 325 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας. Η Σύνοδος αυτή καθαίρεσε τον Άρειο, ο οποίος δίδασκε πως ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα του Θεού. Ο Άρειος όμως, παρά την καθαίρεσή του, ετοιμαζόταν να εισέλθει σε ένα ναό, για αν λειτουργήσει. Τότε συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός: Ύστερα από προσευχή του Οσίου Ιακώβου, ο βλάσφημος Άρειος δεν πρόφθασε να πάει στο ναό, αφού πέθανε από διάλυση των σπλάχνων του. Όμως ο όσιος μαζί με την ακοίμητη ευσέβειά του διαφλεγόταν και από θερμότατη φιλοπατρία. Όταν οι Πέρσες πολιόρκησαν την Νίσιβη, ο Όσιος συνετέλεσε τα μέγιστα διά της δυνάμεως της πίστεώς του και της ηθικής επιροής του στην απόκρουση των εχθρών και τη διάλυση της πολιορκίας. Διαπρέποντας σε τούτα τα μέγιστα μεγαλουργήματα ο Άγιος Ιάκωβος, αφού έφθασε σε βαθύτατο γήρας, κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη. (Η μνήμη του επαναλαμβάνεται και την 31η Οκτωβρίου).

Συναξαριστής της 13ης Ιανουαρίου

Οἱ Ἅγιοι Ἐρμύλος καὶ Στρατόνικος

 

Ὁ αὐτοκράτορας Λικίνιος τὸ 320-22 γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ ἀντιπαθοῦσαν τὸ Μ. Κωνσταντῖνο, διέταξε διωγμοὺς κατὰ τῶν χριστιανῶν.

Μεταξὺ ἄλλων βιαίων μέτρων, ἔκλεινε καὶ γκρέμιζε τὶς ἐκκλησίες τους καὶ ἐμπόδιζε τὸν ἐκκλησιασμό τους. Ποιός, ὅμως, θὰ τολμήσει νὰ διαμαρτυρηθεῖ φανερά; ὁ διάκονος Ἐρμύλος, - σύμφωνα με τὴν προτροπὴ τοῦ Κυρίου μας: «Ἔχετε θάῤῥος, ἐγὼ νίκησα τὸν κόσμο» καθὼς καὶ τὴν διαβεβαίωση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ὁ Θεὸς δέ μας ἔδωσε πνεῦμα δειλίας, ὥστε νὰ μᾶς φοβίζουν οἱ ἀπειλὲς καὶ οἱ διωγμοί, ἀλλά μας ἔδωσε πνεῦμα καὶ χάρισμα δυνάμεως γιὰ νὰ ἀντέχουμε στοὺς πειρασμούς»- ἀντιδρᾷ φανερὰ καὶ ἔντονα.

Αὐτὸ ἀμέσως καταγγέλλεται καὶ διατάζεται ὁ βασανισμός του. Πρῶτα μαστιγώνεται μὲ ἀκανθωτὰ μαστίγια καὶ μετὰ ῥίχνεται στὴ φυλακή. Τὸ μαρτύριο δὲ φέρνει τὸ ζητούμενο ἀποτέλεσμα, καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες ξανὰ βασανίζεται μὲ φρικτότερο τρόπο. Ἐκεῖ κοντά, ἦταν καὶ ἕνας στενός του φίλος, ὁ Στρατόνικος, ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ συγκρατήσει τὰ δάκρυά του βλέποντας τὸ μαρτύριο τοῦ Ἐρμύλου. Ὅμως, ἦταν ἔγκλημα νὰ δακρύσει κανεὶς γιὰ ἕνα χριστιανὸ μάρτυρα, ὁπότε θανατώνουν καὶ τοὺς δυὸ μαζί.  Ἔτσι, ἀπὸ κοινοῦ ἀξιώθηκαν νὰ πάρουν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δυὰς ἔνθεος, ὁμολογοῦντες, τὴν Ὑπέρθεον, πιστῶς Τριάδα, ἀνεδείχθητε πανεύφημοι Μάρτυρες, ὁ εὐκλεὴς καὶ ἀήττητος Ἔρμυλος, καὶ ὁ στερρὸς καὶ θεόφρων Στρατόνικος. Ἀλλ' ὡς σύμμορφοι, ἐν δόξῃ τὴ ὑπὲρ ἔννοιαν, αἰτήσασθε ἤμιν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’.
Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον 
Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Ἐκ τῆς κοσμικῆς, συγχύσεως ἐφύγετε, καί πρός γαληνήν, κατάστασιν μετέστητε, μαρτυρίου αἵμασι, καί ἀσκήσεως πόνοις στεφόμενοι· ὅθεν καί ἀνεδείχθητε, Μαρτύρων καί Ὁσίων ὁμόσκηνοι.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος Ἐπίσκοπος Νισίβεως

 

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ἔζησε στὰ χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου. Καταγόταν ἀπὸ τὴν Νίσιβιν τῆς Μεσοποταμίας, τῆς ὁποίας ἔγινε καὶ Ἐπίσκοπος. Ἦταν ἄριστος γνώστης τῶν ἁγίων Γραφῶν, καὶ συγχρόνως ἀσκητικὸς στὴν προσωπική του ζωή. Ὁ Ἰάκωβος πίστευε, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος πρέπει νὰ φαίνεται ἀπὸ τὰ ἔργα του καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση καὶ ἐπίδειξη.

Ὁ Ἰάκωβος εἶχε πάρει μέρος καὶ στὴν Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (325) στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ εὐσέβεια, διακατεχόταν καὶ ἀπὸ ἔνθερμη φιλοπατρία. Ὅταν κάποτε οἱ Πέρσες πολιόρκησαν τὴν Νίσιβιν, ὁ ἐπίσκοπος Ἰάκωβος ὑπῆρξε ὁ κύριος συντελεστὴς - μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστης του καὶ τὴν ἠθικὴ ἐπιῤῥοή του - τῆς ἀπόκρουσης τῶν ἐχθρῶν καὶ τῆς διάλυσης τῆς πολιορκίας.

 

(Ὁ τάφος τοῦ ὁσίου)

Πέθανε σὲ βαθειὰ γεράματα. Ἀλλὰ ὁ ζῆλος του δὲν εἶχε γεράσει καθόλου. Διατηρήθηκε ζωηρὸς καὶ ἀκμαῖος μέχρι τέλους
(ἡ μνήμη του ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 31η Ὀκτωβρίου).

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος μάρτυρας

Μαρτύρησε διὰ ῥαβδισμοῦ.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Παχώμιος καὶ Παπυρῖνος

Μαρτύρησαν ἀφοῦ τους ἔπνιξαν μέσα σὲ ποτάμι.

---

 

Τὰ Ἐγκαίνια τῆς Μονῆς Προφήτη Ἠλία τῆς ὀνομαζομένης τοῦ Βαθέως Ῥύακος

Ἡ Μονὴ αὐτὴ βρίσκεται κοντὰ στὴν Τρίγλια δηλαδὴ στὰ Μουδανιὰ τῆς Μ. Ἀσίας.

---

 

Ὁ Ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλυβίτης

 

Μοναχογιὸς εὐσεβῶν γονέων ἀπὸ τὴν πόλη Λάμψακο. Ὀνομαζόταν προηγουμένως Μανουὴλ καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ παιδὶ στὰ θεῖα, καὶ σωτήρια διδάγματα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ μοναχικὸ σχῆμα τὸ πῆρε σ᾿ ἕνα Μοναστήρι τοῦ ὄρους Γάνου, ὅπου, κοντὰ σ᾿ ἕναν ἐξαίρετο γέροντα, τὸν Μᾶρκο, ἀναδείχτηκε ἀκούραστος καὶ ἀκατάβλητος στὴ μελέτη, τὴν προσευχή, τὴν κυριαρχία τῆς γλώσσας, τὴν ἀγάπη καὶ στὴν ὁμόνοια.

Ἔπειτα πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἡ ἀρετή του τὸν ἔφερε συνομιλητὴ μὲ τὸν αὐτοκράτορα Ἀνδρόνικο Παλαιολόγο. Κατόπιν πῆγε στὴ Θεσσαλονίκη γιὰ νὰ προσκυνήσει τὸ ἅγιο λείψανο τοῦ ἁγίου Δημητρίου, καὶ ἀπὸ κεῖ τράβηξε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ κατέληξε στὴ Μονὴ τῆς Λαύρας, ἀλλ᾿ ἀργότερα μὲ ἄδεια τοῦ ἡγουμένου λόγω τῆς ἀρετῆς του, γύρισε ὅλο τὸν Ἄθω.

Οἱ μεγάλοι ἀσκητικοί του ἀγῶνες συγκρίνονται μὲ αὐτοὺς τῶν μεγάλων ἀσκητῶν τῆς Αἰγύπτου. Ἐπειδὴ ἔκανε συχνὲς μετακινήσεις, κατόπιν ἔκαιγε τὴν καλύβα του, γιὰ νὰ ἀσκεῖται στὴν πλήρη ἀκτημοσύνη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὀνομάστηκε Καυσοκαλυβίτης. Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ 1320 σὲ ἡλικία 95 ἐτῶν, διατηρῶντας ὅλη τὴν δύναμη καὶ τὴν διαύγεια τοῦ νοῦ του.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος πλ. ἀ’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Μητρικῆς ἐκ νηδύος Ὅσιε Μάξιμε, ἐκλογῆς ὡς δοχεῖον ἀνατεθεῖς τῷ Θεῷ, τοῦ θείου γνόφου ὡς Μωσῆς κατηξίωσαι, καὶ τὰ πόρρω προορᾶν, κατὰ τὸν μέγον Σαμουήλ, τοῦ Ἄθω τὸ θεῖον θαῦμα, τῆς Θεοτόκου ὁ μύστης ἡ καὶ πρεσβεύεις Πάτερ ὑπὲρ ἠμῶν.

---

 

Ὁ Ὅσιος Εἰρήναρχος ὁ Ἔγκλειστος

Ὁ Ὅσιος Εἰρήναρχος καταγόταν ἀπό τό χωριό Κοντάκοβο τῆς Ρωσίας καί γεννήθηκε τό ἔτος 1548 μ.Χ. ἀπό νωρίς ἔγινε μοναχός στήν Μονή τῶν Ἁγίων Βόριδος καί Γκλέμπ τοῦ Ροστώβ. Κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1616 μ.Χ.

---

 

Ὁ Ἅγιος Κentigern ἢ Μungo, ἐπίσκοπος Γλασκώβης (Σκωτίας)

Ὁ Ἅγιος Kentigern (Κεντιγκέρνος) καταγόταν ἀπό τήν Σκωτία. Περί τῶν παιδικῶν του χρόνων θρυλοῦνται πολλά. Λέγεται ὅτι ἦταν ἐξώγαμο παιδί κάποιας βασιλοπαιδός, τήν ὁποία ὁ προσβεβλημένος πατέρας τῆς τήν ἔβαλε σέ μία βάρκα πού ἄφησε ἀκυβέρνητη στό πέλαγος. Ἡ βάρκα ἐξόκειλε κοντά στή Μονή τοῦ Κοῦλρος. Ὁ Ἡγούμενος Ἅγιος Σέρφ εὐσπλαχνίστηκε τή μητέρα καί τό παιδί καί ἀνέλαβε τήν προστασία τοῦ βρέφους. Ὁ Ἅγιος ὀνομαζόταν καί Μungo (Μοῦνγκο), πού σημαίνει «προσφιλής, ἀγαπητός» ἡ, κατ’ ἄλλους, «σκυλάκι, κουτάβι», λόγω του ὅτι ὁ Ἅγιος ἀκολουθοῦσε τόν προστάτη τοῦ Ἅγιο Σέρφ.

Ὁ Ἅγιος ἐγκαταστάθηκε στή Γλασκόβη, ὅπου ἔγινε καί Ἐπίσκοπος. Ὁ βίος τοῦ ἦταν πολύ ἀσκητικός. Ἡ ἐνδυμασία τοῦ ἦταν ἀπό δέρμα ζώων, διέμενε δέ σέ σπήλαιο ἀσκούμενος στήν προσευχή. Θεωρεῖται ὅτι κοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη τό ἔτος 612 μ.Χ. σέ ἡλικία 85 ἐτῶν.

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτού του ἁγίου της ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων» τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.
 

---

 

Ἅγιος Ἰλάριος Ἐπίσκοπος Πικτώνων

 

Ὁ Ἅγιος Ἰλάριος καταγόταν ἀπό τήν Γαλλία καί γεννήθηκε κατά τόν 4ο αἰώνα μ.Χ. στήν πόλη Πουατιέ. Οἱ γονεῖς τοῦ ἤσαν εἰδωλολάτρες καί ἐκεῖνος μετεστράφη πρός τόν Χριστό καί ἔγινε Ἐπίσκοπός της γενέτειράς του. Τό ἔτος 356 μ.Χ. ἐξορίσθηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα Κωνστάντιο (337 - 361 μ.Χ.) στή Φρυγία γιά τά ὀρθόδοξα φρονήματά του. Στήν ἐξορία, ὅπου ἔμεινε γιά τέσσερα συνεχῆ ἔτη, ἔγραψε τό «Περί τῆς Τριάδος» ἔργο του, καί τό «Περί Συνόδων», τό ὁποῖο ἀπηύθηνε πρός τούς Χριστιανούς τῆς Δύσεως, γιά νά τούς πληροφορήσει περί τῶν ἀγώνων τῶν Ὀρθοδόξων της Ἀνατολῆς κατά τοῦ Ἀρειανισμοῦ.

Ὁ Ἅγιος ἔλαβε μέρος στή Σύνοδο τῆς Σελευκείας τῆς Ἰσαυρίας, τό 359 μ.Χ., καί μετεῖχε τῆς ἐπιτροπῆς τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἀπεστάλησαν ἀπό τή Σύνοδο στήν Κωνσταντινούπολη, μέ σκοπό νά γνωρίσουν στόν αὐτοκράτορα τίς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου. Ὁ Ἅγιος ζήτησε ἰδιαίτερη ἀκρόαση ἀπό τόν αὐτοκράτορα, ἀλλά δέν ἔγινε δεκτός καί ἐκδιώχθηκε. Ἐπανῆλθε στή Γαλλία, ὅπου καί συνέχισε τούς ἀγῶνες τοῦ κατά τῶν αἱρετικῶν καί τή δράση τοῦ ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Στή Σύνοδο τῶν Παρισίων, πού ἔγινε τό ἔτος 361 μ.Χ., ὁ Ἅγιος Ἰλάριος κατόρθωσε νά ἀναθεματισθοῦν οἱ Ἀρειανοί καί οἱ ἀρχηγοί τους στή Δύση, Αὐξέντιος, Οὐρσάκιος, Οὐάλης καί Σατουρνίνος καί νά ἀναγνωρισθεῖ τό κύρος τῶν ἀποφάσεων τῆς Ἅ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἀπό τήν Γαλλία ὁ Ἅγιος μετέβη στήν Ἰταλία, ὅπου, τό ἔτος 364 μ.Χ., προήδρευσε τῆς Συνόδου τῶν Μεδιολάνων καί καταπολέμησε τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπό της πόλεως αὐτῆς, Αὐξέντιο.

Ὁ Ἅγιος Ἰλάριος κοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη μεταξύ τῶν ἐτῶν 366-368 μ.Χ.

σε αυτούς τους παπικούς κόλπους θέλει να μας ρίξει ο Βαρθολομαίος;

ΔΙΑΒΑΖΩ:
Η Γερμανική Καθολική Εκκλησία σταματά με διαδικασίες 
εξπρές την έρευνα για το σεξουαλικό σκάνδαλο  

Μια έρευνα από ανεξάρτητη επιτροπή για το σκάνδαλο που είχε 
προκαλέσει σάλο στους κόλπους της Γερμανικής Καθολικής
 Εκκλησίας και αφορούσε στη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών
 από ιερωμένους, παίρνει τέλος με διαδικασίες εξπρές και μάλιστα 
με άνωθεν εντολή. Ο λόγος που επικαλέστηκε η ηγεσία της 
Γερμανικής Καθολικής Εκκλησίας για το κλείσιμο της υπόθεσης,
 είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στα μέλη της επιτροπής που έχει 
αναλάβει την έρευνα, σύμφωνα με την αγγλική ηλεκτρονική
 έκδοση του Der Spiegel.

Σημειώνεται ότι η διεξαγωγή έρευνας από ανεξάρτητη αρχή
 για το σεξουαλικό σκάνδαλο που συντάραξε τα θεμέλια της 
εμπιστοσύνης των πιστών στην εκκλησία ήταν μια δέσμευση 
της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Το καλοκαίρι του 2011, 
η Καθολική Εκκλησία στη Γερμανία ανέλαβε τη δέσμευση 
δημόσια να διαλευκάνει την υπόθεση που ήρθε στο φως 
έναν χρόνο νωρίτερα. Επρόκειτο για υπόθεση συγκάλυψης
 δεκάδων περιπτώσεων σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών
 από καθολικούς ιερείς.

Τώρα, σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη των ερευνών,
 η Γερμανική Εκκλησία κλείνει και πάλι την υπόθεση,
 αφήνοντας πολλά ερωτηματικά.

πηγή

Βαρθολομαίος και Βενέδικτος:

 

(σε αυτούς τους παπικούς κόλπους θέλει να μας ρίξει ο Βαρθολομαίος;)

μεταφορά

ΣΕ 4 ΜΗΝΕΣ ΠΕΘΑΙΝΩ! Φωνάζει ο μικρός Ηλίας! Φωνή βοώντος εν τη ερήμω!

Παραθέτουμε την παρακάτω επιστολή απόγνωσης που δημοσιεύει ο μικρός Ηλίας Αλεξάνδρου από τον Βλαχιώτη Λακωνίας στην σελίδα κοινωνικής δικτύωσης facebook παρακαλώντας τον γιατρό του Ωνασείου κ. Αζαριάδη Πρόδρομο (με τον οποίο μίλησα και εγώ τηλεφωνικά σήμερα Σάββατο 12/01/2013) να μην τον αφήσει να πεθάνει, αφού το μόνο που έχει να κάνει είναι να στείλει μια πρόσκληση στον γιατρό στην Ελβετία κ. Καλάγκο (όπως τον αναφέρει στην επιστολή του) για να έρθει ο συγκεκριμένος γιατρός να τον χειρουργήσει και να γίνει καλά!

ΜΗΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ με παρακάλεσε ο μικρός Ηλίας, μιλώντας μου στο τηλέφωνο με το στόμα της μητέρας του! μια υπογραφή χρειάζεται για να εγχειριστώ!

Ονομάζομαι Ηλίας Αλεξάνδρου του Αλέξιου και της Σουζάνας από το Βλαχιώτη Λακωνίας. Γεννήθηκα στις 24 Σεπτεμβρίου 2005 και θέλω απλά να σας μεταφέρω το πρόβλημά μου. Δεν ζητάω να με λυπηθείτε - δεν είμαι κακόμοιρο!!! είμαιΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΛΕΥΩ - απλά αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει ας το κάνει.

Ζω λοιπόν με αναπτυξιακά προβλήματα...και εδώ και 5 χρ. με τραχειοτομία και έχω υποβληθεί και σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς πριν από 4,5 χρ.

Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα υγείας με την καρδιά μου έχει υποτροπιάσει με αποτέλεσμα τα χρονικά περιθώρια ζωής μου να στενεύουν. Οι καρδιολόγοι μου ο κος Ράμμος και ο κος Αζαριάδης από το Ωνάσειο δεν έχουν αντιμετωπίσει παρόμοια περίπτωση ξανά και δεν μπορούν να με βοηθήσουν.

Η λύση βρίσκετε στην Ελβετία από τον κο Καλλαγκο – παιδοκαρδιοχειρούργο – ο οποίος έχει κάνει πάρα πολλές παρόμοιες επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο και με μεγάλη επιτυχία.

Η επέμβαση κόστους 100,000 € μπορεί να γίνει στην Ελβετία αν υπογράψουν οι Έλληνες γιατροί για να μπορέσουν να καλυφθούν τα έξοδα από την ασφάλεια, όμως μπορεί να γίνει και στην Ελλάδα αρκεί το Ωνάσειο να στείλει επίσημη πρόσκληση στον κο Καλαγκο.

Μέχρι τη στιγμή αυτή τίποτα από τα δύο δεν έχει γίνει αν και ο κος Καλλαγκος σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε, μας ζήτησε αυτό το τόσο απλό:« μια πρόσκληση από το Ωνάσειο», για να μπορέσει να έρθει ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ στην Ελλάδα και να χειρουργήσει την δική μου μικρή καρδούλα.

Νοσηλεύομαι ήδη στο Νοσ. Παίδων Αγ. Σοφία με πνευμονικό οίδημα και ξέρω ότι οι οικονομικές αντοχές της οικογένειας μου έχουν εξαντληθεί μαζί και τα δικά μου περιθώρια ζωής……….

Σας ευχαριστώ που μου αφιερώσατε λίγο από το πολύτιμο χρόνο σας.

Ο μικρός Ηλίας

τηλ.επικοιν. 6945683728
Λογ. Εθνικής 497/746323-57

ΛΙΑΚΟΣ!!!! Ο ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΓΚΑΣ!!!>>

(Σημ: ο μικρός Ηλίας βρισκόταν στο νοσοκομείο Παίδων << Αγ. Σοφία>> όταν δημοσιεύτηκε η επιστολή τον περασμένο Οκτώβριο ενώ τώρα βρίσκεται στο σπίτι του στον Βλαχιώτη!)
Αφού μίλησα πρώτα με την μητέρα του Ηλία, τηλεφώνησα στον κ. Αζαριάδη ο οποίος μου ανέφερε ότι το θέμα είναι σύνθετο και δεν είναι απλό!

Λοιπόν κ. Αζαριάδη εγώ σας λέω ότι:

ΕΙΝΑΙ το θέμα πάρα πολύ απλό, αφού πρώτα ξεπεράσετε το κόμπλεξ του μεγαλογιατρού στο Ωνάσειο!

ΕΊΝΑΙ το θέμα πάρα πολύ απλό αφού χρειάζεται μια υπογραφή δική σας σε μια απλή πρόσκληση για να έλθει ο κ. Καλάγκος στην Ελλάδα ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ να χειρουργήσει τον μικρό Ηλία!

Είναι το θέμα πάρα πολύ απλό αφού δεν θα χρειαστεί πλέον να ζητάει η οικογένεια του Ηλία οικονομική ενίσχυση της τάξεως των 88.000 ελβετικών φράγκων για να εγχειριστεί το παιδί στην Ελβετία!
Είναι πάρα πολύ απλό κ. Αζαριάδη να μας αποδείξετε ότι οι γιατροί στην Ελλάδα δεν είναι έμποροι της υγείας των Ελλήνων που τυγχάνουν τόσο σοβαρών εγχειρήσεων!

Εγώ αυτό πιστεύω κ. Αζαριάδη! Ότι δεν ΒΑΖΕΤΕ την υπογραφή σας είτε για θέμα γοήτρου είτε για θέμα οικονομικής απολαβής!
Και σας υπόσχομαι να μην αφήσω το θέμα να ξεχαστεί αφού οργισμένος μαζί σας για την αδιαλλαξία σας θα επικοινωνήσω με τον πρόεδρο του Ωνασείου και αν χρειαστεί ακόμα και με το Θεό!

Και αν και ο πρόεδρος του Ωνασίου δεν θελήσει να καταλάβει, τότε θα πιστέψω ότι το Ωνάσιο καρδιοχειρουργικό κέντρο είναι μια σφηκοφωλιά εμπορίου ανθρώπινης ζωής!

ΑΠΟΔΕΙΞΤΕ ΜΑΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!!ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ!!!

Πέτρος Καπερναράκος

πηγή