Ελληνικά και Ορθόδοξα

Παρασκευή, Μαρτίου 01, 2013

Συναξαριστής της 1ης Μαρτίου

Ἡ Ἁγία Εὐδοκία ἡ ἀπὸ Σαμαρειτῶν, Ὁσιομάρτυς

Ἦταν ἀπὸ τὴν Ἠλιούπολη τῆς Συρίας καὶ ἔζησε ἐπὶ Τραϊανοῦ (98-117 μ.Χ.). Περνοῦσε τὴν ζωή της μέσα στὴν πορνεία καὶ τὶς ἀκολασίες. Ἡ ἐκθαμβωτικὴ καλλονή της εἵλκυε πολλοὺς ἐραστὲς καὶ ἔτσι συγκέντρωσε πολὺ πλοῦτο.

Τὸ θεῖο ἔλεος ὅμως εὐδοκεῖ, ὥστε καὶ οἱ ψυχὲς ποὺ παρεκτράπησαν ἠθικὰ νὰ μὴ χάνουν ὁλότελα τὴν ἠθικὴ συναίσθηση, ἀλλὰ νὰ μένει κάτι ἀπὸ τὸν ἠθικὸ πόθο. Ἔτσι καὶ ἡ Εὐδοκία. Μετὰ ἀπὸ μία ἀρρώστια της, εἴτε ἀπὸ κορεσμό, εἴτε ἀπὸ ἐγωισμὸ πρὸς τοὺς φίλους της, διότι τὴν περίοδο ποὺ ἦταν ἄρρωστη τὴν εἶχαν ἐγκαταλείψει, δὲ συνέχισε τὴν προηγούμενη ζωή της.

Ἐγκατέλειψε τὴν πόλη καὶ ἐπέστρεψε μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο. Θέλησε νὰ μείνει ἄγνωστη καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐγκαταστάθηκε στὰ τελευταῖα σπίτια τῆς πόλης. Ἐκεῖ, γνωρίζει μὲ θαυματουργικὸ τρόπο τοὺς χριστιανοὺς τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ἀναπαύεται τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου (καὶ νουθεσιῶν κάποιου μοναχοῦ ὀνόματι Γερμανοῦ), ποὺ ἀμέσως βαπτίζεται χριστιανὴ (ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Θεόδοτο) καὶ μὲ τὴν μετάνοιά της καθαρίζεται ἀπὸ τὰ ἔκτροπα τῆς προηγούμενης ζωῆς. Ἀπὸ τότε ἀλλάζει ζωή.

Δίνει τὴν περιουσία της στὰ ὀρφανὰ καὶ τοὺς φτωχοὺς καὶ γίνεται πιστὴ ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ μάλιστα μέχρι μαρτυρικοῦ θανάτου. Ἔτσι ἡ Ἁγία Εὐδοκία ἔρχεται νὰ μᾶς θυμίσει τὰ αἰώνια λόγια του Κυρίου μας: ὅτι «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Οἱ τελῶνες, δηλαδή, καὶ οἱ πόρνες, ποὺ στὴν ἀρχὴ ἔδειξαν ἀπείθεια στὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μετὰ μετενόησαν καὶ πίστεψαν ἔμπρακτα σ᾿ Αὐτόν, θὰ προλάβουν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐσᾶς, ποὺ μόνο στὰ λόγια πιστεύετε στὸ Θεό, ἐνῷ στὴν πράξη εἶστε ἄπιστοι.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Φόβον ἔνθεον, ἀναλαβοῦσα, κόσμου ἔλιπες, τὴν εὐδοξίαν, καὶ τῷ Λόγῳ Εὐδοκία προαέδραμες, οὐ τὸν ζυγὸν τὴ σαρκί σου βαστάσασα, ὑπερφυῶς ἠγωνίσω δι' αἵματος. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Εὐδοκία τό πνεῦμά σου.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς.
Ὁ εὐδοκήσας ἐκ βυθοῦ ἀπωλείας, πρός εὐσεβείας τόν ἀκρότατον ὅρον, ἀναγαγεῖν σε ἔνδοξε ὡς λίθον ἐκλεκτόν, οὗτος καί τόν βίον σου, τῇ ἀθλήσει λαμπρύνας, χάριν ἰαμάτων σοι, Εὐδοκία παρέχει· ὃν ἐκδυσώπει σῴζεσθαι ἡμᾶς, Ὁσιομάρτυς, Ἀγγέλων ἐφάμιλλε.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν.
Φωτισθεῖσα τῇ αἴγλῃ τῇ θεϊκῇ, τὸν τῆς πλάνης κατέλιπες σκοτασμόν, καὶ βίον ἀνέλαβες, μετὰ σώματος ἄϋλον, χαρισμάτων δὲ θείων, πλησθεῖσα τοῦ Πνεύματος, ἐκ ψιλῆς προσρήσεως, νεκροὺς ἐξανέστησας· ὅθεν ἐπὶ τέλει, μαρτυρίου στεφάνῳ, ἐνθέως κεκόσμησαι, καὶ τὸν δόλιον ᾔσχυνας, Εὐδοκία Ἰσάγγελε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ἡ Ὁσία Δομνίνα ἡ Νέα

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Κῦρο τῆς Συρίας καὶ ἔζησε κατὰ τὸ πρῶτο μισὸ τοῦ 5ου αἰῶνα. Οἱ γονεῖς της, εὐσεβεῖς καὶ πλούσιοι, τὴν εἶχαν ἀναθρέψει χριστιανικότατα, καὶ τῆς παρεῖχαν τὰ μέσα γιὰ ἐλεημοσύνες καὶ ἄλλα καλὰ ἔργα.

Ὁ ἐπίσκοπος Θεοδώρητος, βλέποντας τὴν τόσο ζωντανὴ εὐσέβειά της, τὴν ἐκτιμοῦσε πολὺ καὶ τὴν χρησιμοποιοῦσε σὰν παράδειγμα στὶς πλούσιες νέες, ποὺ νόμιζαν, ὅτι μποροῦσαν νὰ συμβιβάσουν τὴν χριστιανοσύνη τους μὲ τὶς κοσμικὲς ἐπιδείξεις καὶ ματαιότητες. Καί, ὅσες φορὲς ἔβλεπε κόρη, ποὺ ποθοῦσε νὰ ἀκολουθήσει τὸν Εὐαγγελικὸ δρόμο, τῆς συνιστοῦσε νὰ συναναστρέφεται τὴν Δομνίνα. Ἡ δὲ Δομνίνα, καθοδηγοῦσε μὲ πολλή ἀδελφικὴ στοργὴ καὶ ταπεινοφροσύνη, προσπαθώντας νὰ μὴ φαίνεται, ὅτι ὑπερτερεῖ, πολλὲς φορὲς μάλιστα κάνοντας τὴν μικρότερη.

Κατὰ τὰ δειλινά, ἡ Δομνίνα συνήθιζε νὰ πηγαίνει στὴ γειτονική της ἐκκλησία, ὅπου ἔκανε δεήσεις μέσα στὴ σιγὴ τοῦ ναοῦ. Ἔτσι, μὲ τέτοιες ἅγιες ἀσχολίες, τελείωσε ἡ Δομνίνα τὴν ζωή της καὶ πῆγε στὰ ἀθάνατα σκηνώματα, ποὺ ἀποτέλεσαν τὸ διαρκῆ καὶ διακαῆ πόθο της σ᾿ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς της.

Ἡ Ἁγία Ἀντωνίνα

Ἔζησε στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Θερμὴ χριστιανή, ἐργαζόταν γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῆς πίστης μεταξὺ τῶν γυναικῶν τῆς εἰδωλολατρείας. Καταγγέλθηκε καὶ ὁμολόγησε ἀμέσως τὴν θεάρεστη δραστηριότητά της.

Τότε τὴν ὑποχρέωσαν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἀλλὰ ἡ Ἀντωνίνα ἀρνήθηκε σθεναρὰ καὶ μάλιστα συνηγόρησε μπροστὰ στὸν ἔπαρχο ὑπὲρ τῆς χριστιανικῆς θρησκείας. Μετὰ ἀπὸ βασανιστήρια, τὴν ἔριξαν σὲ σκοτεινὴ ἀπομόνωση μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ καμφεῖ τὸ φρόνημά της. Ὅταν τὴν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακή, ἡ Ἀντωνίνα ἀντέταξε τὴν ἴδια ἄρνηση στὶς προτροπὲς καὶ τὶς ἀπειλὲς τοῦ κριτῆ ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Τότε τὴν ἔβαλαν μέσα σ᾿ ἕνα σακὶ καὶ τὴν ἔριξαν μέσα στὴ λίμνη τῆς Νίκαιας, παίρνοντας ἔτσι τὸ ἀθάνατο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

(Ἡ μνήμη της ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 12η Ἰουνίου).

Οἱ Ἅγιοι Μάρκελλος καὶ Ἀντώνιος

Μαρτύρησαν ἀφοῦ τοὺς ἔριξαν μέσα στὴ φωτιά.

Οἱ Ἅγιοι Σίλβεστρος καὶ Σωφρόνιος

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Νεστοριανός

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Χαρίσιος, Νικηφόρος καὶ Ἀγάπιος

Δὲν ὑπάρχει καμία πληροφορία γιὰ τὴν ζωή τους.

Ὁ Ἅγιος Σίλβεστρος Πατριάρχης

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυμιτικὸ Κανονάριο σελ. 36 ὡς ἑξῆς: «Ἐν τὴν Ἀναστάσει, τοῦ ἁγίου πατριάρχου Σιλβέστρου». Ἡ πανήγυρή του γινόταν στὸν ναὸ τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλὰ ἄγνωστο ποιᾶς πόλης Πατριάρχης ἦταν ὁ Σίλβεστρος, ποὺ τὴν μνήμη του γιορτάζει ἡ ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων.

Ὁ Ὅσιος Ἀγάπιος καὶ ὁ Ὅσιος Εὐδόκιμος

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἦταν στὴ Σκήτη τοῦ Κολιτζοῦ τῆς περιοχῆς Βατοπαιδίου. Ὅμως, σὲ μία ἐπιδρομή τους οἱ Ἀγαρηνοὶ πειρατὲς τὸν αἰχμαλώτισαν καὶ τὸν πούλησαν σὰν δοῦλο σ᾿ ἕναν ἄλλο Ἀγαρηνό.

Αὐτὸς τὸν εἶχε δεμένο μὲ ἁλυσίδες, γιὰ τὸν φόβο μὴν ἀποδράσει, καὶ τὸν χρησιμοποιοῦσε στὶς πιὸ σκληρὲς καὶ βαριὲς ἐργασίες. Διὰ τῆς προσευχῆς καὶ κατὰ τὴν στιγμὴ ποὺ βρισκόταν στὴ φυλακή, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος τὸν ἐλευθέρωσε.

Τότε ὁ Ὅσιος ἀμέσως γύρισε στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὸν Γέροντά του. Ἀλλ᾿ ὁ Γέροντας, μόλις τὸν εἶδε, τοῦ ἔκανε παρατήρηση διότι ἔφυγε κρυφὰ χωρὶς τὴν ἔγκριση τοῦ κυρίου του, καὶ τοῦ εἶπε ἀμέσως νὰ γυρίσει πίσω. Ὁ Ὅσιος Ἀγάπιος ἔκανε ὑπακοὴ καὶ ἐπέστρεψε στὸν Ἀγαρηνὸ κύριό του.

Ἡ ἐνέργειά του αὐτὴ συγκίνησε τὸν Ἀγαρηνό, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὸς καὶ οἱ δυὸ γιοί του, μαζὶ μὲ τὸν ὅσιο Ἀγάπιο, νὰ ἔλθουν στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ νὰ γίνουν μοναχοί.

Γιὰ δὲ τὸν ὅσιο Εὐδόκιμο, βλέπε βιογραφικό του σημείωμα τὴν 5η Ὀκτωβρίου.

Ὁ Ἅγιος Παρασκευὰς ὁ Τραπεζούντιος, νεομάρτυρας

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς νεομάρτυρας δὲν ἀναφέρεται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστές. Ἦταν ἀπὸ τοὺς προύχοντες τῆς Τραπεζοῦντας καὶ μαρτύρησε τὴν 1η Μαρτίου 1659 μὲ ἀπαγχονισμό. Τὸ σῶμα του παρέλαβαν οἱ χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔθαψαν στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Νύσσης. Κατόπιν ἀνακομίσθηκε στὴ Μονὴ Θεοσκεπάστου τῆς Τραπεζοῦντας.

Ὁ Ἅγιος Παῦλος ὁ ὁσιομάρτυρας

Ἄγνωστο ποὺ καὶ πότε μαρτύρησε, μᾶλλον ὅμως ἐπὶ τῶν εἰκονομάχων, ἀφοῦ οἱ Συναξαριστὲς σημειώνουν ὅτι ὑπὲρ τῶν ἁγίων εἰκόνων διὰ τοῦ πυρὸς ἐτελειώθη.

Ἡ Ἁγία Ἀναστασία Ἀντρέγιεβνα (Ρωσίδα)

Διὰ Χριστὸν σαλή.

Ὁ Ἅγιος Danid (Οὐαλλός)

Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ καταγόταν ἀπὸ τὴν Οὐαλία καὶ ἀνατράφηκε μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Ἀπὸ νεαρὰ ἡλικία ἀκολούθησε τὸ μοναχικὸ βίο καὶ ἐκάρη μοναχός. Ἀποσύρθηκε στὴ νῆσο τοῦ Οὐάϊτ, καθοδηγούμενος ἀπὸ τὸν Γέροντα Παυλίνο. Κήρυξε πρὸς τοὺς Βρετανοὺς καὶ ἀνοικοδόμησε ναὸ στὴν πόλη Γκλαστένμπουρυ, ὅπου κατὰ τὴν παράδοση κήρυξε ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας ποὺ εἶχε, κατὰ τὴν παράδοση, μαζί του τὸ Ποτήριον τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καὶ τὸν Ἀκάνθινο Στέφανο τοῦ Κυρίου.

Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ ἵδρυσε δώδεκα μοναστήρια στὰ ὁποῖα ἐπέβαλε τοὺς κανόνες τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ μοναχοὶ μιλοῦσαν σπάνια καὶ ὡς κύριο ἔργο τους εἶχαν τὴν προσευχή.

Ὁ Ἅγιος ἔλαβε μέρος σὲ δύο Συνόδους κατὰ τοῦ Πελαγιανισμοῦ, ποὺ ἔγιναν στὴν πόλη Μπρέβυ τὸ 512 ἢ 519 μ.Χ. καὶ στὴν πόλη Βικτόρια λίγο ἀργότερα. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Συνόδου ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Οὐαλίας, ἀλλὰ ἀποδέχθηκε τὴν ἐκλογή του μετὰ ἀπὸ πολλὲς πιέσεις.
Ὁ Ἅγιος Δαβὶδ κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 544 μ.Χ.

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς Ὀρθοδοξίας μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

Ὁ Ὅσιος Μαρτύριος ἐκ Ρωσίας

Ὁ Ὅσιος Μαρτύριος τοῦ Ζελένσκ, κατὰ κόσμον Μηνᾶς, γεννήθηκε στὴν πόλη Βελίκι Λούκι τῆς Ρωσίας κατὰ τὸν 16ο αἰῶνα μ.Χ. ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους, τὸν Κοσμᾶ καὶ τὴν Σταφανίδα, οἱ ὁποῖοι πέθαναν δέκα χρόνια μετὰ τὴν γέννησή του. Τὴν κατὰ Θεὸν διαπαιδαγώγησή του καὶ φροντίδα τοῦ μικροῦ Μηνᾶ ἀνέλαβε ἕνας πνευματικὸς καὶ ἀγαθὸς λευΐτης τοῦ ναοῦ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς γενέτειράς του, ποὺ λίγο ἀργότερα ἔγινε μοναχὸς στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ὀνομάστηκε Βογολέπιος. Ὁ Ὅσιος ἐπισκεπτόταν τακτικὰ τὸν γέροντά του καὶ λίγο ἀργότερα, ἰκανοποιώντας τὸν πόθο τῆς ψυχῆς του, κείρεται μοναχὸς καὶ λαμβάνει τὸ ὄνομα Μαρτύριος. Μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια ἀσκήσεως καὶ προσευχῆς ὁ Ὅσιος, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του, πῆρε μαζί του τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Τιχβὶν καὶ ᾖλθε στὴ νῆσο Βέρντε, κοντὰ στὴν περιοχὴ Ζελένσκ, ὅπου καὶ ἀσκήτευε. Ἐκεῖ ἔκτισε ἕνα μικρὸ ναὸ πρὸς τιμὴν τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Θεοτόκου.

Ἕνα βράδυ, μετὰ τὴν προσευχή του, εἶδε ξαφνικὰ στὸ ὄνειρό του τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας νὰ ἐπιπλέει πάνω στὸ νερό. Ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ κάλεσε τὸν Ὅσιο νὰ πάει νὰ βρεῖ τὴν ἱερὴ εἰκόνα. Πράγματι, ὁ Ὅσιος Μαρτύριος κατέβηκε στὴν λίμνη καὶ εἶδε τὴν εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου νά ἐπιπλέει ἐπάνω στὸ νερό. Τότε τὴν πῆρε μὲ εὐλάβεια καὶ δέος καὶ τὴν μετέφερε στὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του.

Τὸ ἔτος 1570, ὁ Ὅσιος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Νόβγκοροντ καὶ διορίσθηκε ὡς ἡγούμενος τὸ ἔτος 1582.
Ὁ Ὅσιος Μαρτύριος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1603. Παραδίδοντας τὴν ἁγία ψυχή του στὸν Κύριο ἀνέπεμψε τὴν τελευταία ἐπὶ γῆς ἱκεσία του: «Κύριε, χάρισε τὴν εἰρήνη σὲ ὅλους τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς».

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΥΔΟΚΙΑΣ

Γιορτάζουμε σήμερα 1 Μαρτίου, ημέρα μνήμης της Αγίας Ευδοκίας της από Σαμαρειτών η Οσιομάρτυς.

Η Αγία Ευδοκία γεννήθηκε στη Ηλιούπολη της επαρχίας Λιβανησίας, της Φοινίκης, την εποχή του Τραϊανού (98 - 117 μ.Χ.). Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στην αμαρτία και την ακολασία, παρασύροντας με την εκτυφλωτική της ομορφιά πολλούς άνδρες στη αμαρτωλή ζωή, ενώ συγχρόνως συγκέντρωσε πολλά χρήματα.

Η χάρη όμως του Θεού ευδόκησε, ώστε να συμβεί η θαυμαστή αλλοίωση και στην ψυχή της Ευδοκίας. Μετά από μία σοβαρή ασθένεια, εγκατέλειψε την πόλη και την αμαρτία της, για να επιστρέψει εκεί ένα χρόνο αργότερα. Επιθυμώντας όμως να παραμείνει άγνωστη, εγκαταστάθηκε στην άκρη της πόλης. Εκεί γνωρίζει κάποιον μοναχό ονόματι Γερμανό και με τις νουθεσίες του μετανοεί.

Στην συνέχεια, αφού είδε οπτασία, προσήλθε στον Επίσκοπο Θεόδοτο και βαπτίσθηκε. Η οπτασία ήταν η εξής: Παρατηρούσε Άγγελο Θεού να οδηγεί αυτήν προς τον ουρανό και άλλους Αγγέλους να τη συγχαίρουν, ενώ την ίδια στιγμή κάποιος μαύρος ούρλιαζε και έλεγε ότι αδικείται πάρα πολύ, επειδή η Ευδοκία έγινε Χριστιανή.

Από τότε αλλάζει η ζωή της, χαρίζει όλη της τη περιουσία στο φιλανθρωπικό έργο της τοπικής εκκλησίας και πηγαίνει σε κάποιο μοναστήρι, όπου ζει βίο ασκητικό ως τη στιγμή που τη άρπαξαν οι πρώην εραστές της και την οδήγησαν στο Αυριλιανό για να δικαστεί.

Η Αγία όμως με την προσευχή της, κατόρθωσε να αναστήσει το νεκρό παιδί του βασιλιά και να προσελκύσει και τον ίδιο στο Χριστιανισμό. Αργότερα οδηγήθηκε μπροστά στον ηγεμόνα Διογένη, ο οποίος την άφησε ελεύθερη, αφού η Αγία και πάλι θαυματούργησε. Τελικά αποκεφαλίσθηκε από το Βικέντιο και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Φόβον ένθεον, αναλαβούσα, κόσμου έλιπες, την ευδοξίαν, και τω Λόγω Ευδοκία προαέδραμες, ου τον ζυγόν τη σαρκί σου βαστάσασα, υπερφυώς ηγωνίσω δι' αίματος. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή

Περί ταπεινοφροσύνης λόγοι

Λόγοι περί ταπεινοφροσύνης

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος στὸν λόγο του περὶ ταπεινοφροσύνης γράφει: «Ὁ παρὼν λόγος παρουσιάζει ἐνώπιόν μας πρὸς ἐξέτασι ἕνα θησαυρό, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται ἀσφαλισμένος μέσα σὲ ὀστράκινα σκεύη ἤ καλύτερα σὲ ἀνθρώπινα σώματα. Ἕνα θησαυρὸ ποὺ ἡ ποιότης του δὲν μπορεῖ καθόλου νὰ κατανοηθῆ μὲ λόγια.
Ὅποιος ἐπέτυχε τὴν πλήρη γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ του, αὐτὸς ἔσπειρε σὲ γῆ ἀγαθή. Ὅποιος δὲν ἔσπειρε κατὰ αὐτὸν τὸν τρόπο, δὲν πρόκειται νὰ ἴδη νὰ ἀνθίζη μέσα του ἡ ταπεινοφροσύνη. Ὅποιος ἐπέτυχε τὴν γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ του, αὐτὸς αἰσθάνθηκε τὸν φόβο τοῦ Κυρίου.
Εἶναι ἀκατόρθωτο νὰ προσέλθη ἀπὸ τὸ χιόνι φλόγα. Περισσότερο ὅμως ἀκατόρθωτο εἶναι νὰ εὑρεθῆ ταπείνωσις στοὺς ἑτεροδόξους, διότι τὸ κατόρθωμα αὐτὸ ἀνήκει μόνο στοὺς πιστοὺς καὶ ὀρθο- δόξους καὶ μάλιστα σὲ ὅσους ἐξ αὐτῶν ἔχουν καθαρθῆ ἀπὸ τὰ πάθη». Ὁ ἅγιος Ἡσύχιος σὲ γράμμα του πρὸς τὸν Θεόδουλο γράφει: «Ἡ ταπείνωση, ἐπειδὴ ἐκ φύσεως ἀνυψώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ ἔχει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἀφανίζει σχεδὸν ὅλα τὰ κακὰ ποὺ ὑπάρχουν μέσα μας, τὰ ὁποῖα μισεῖ ὁ Θεός, εἶναι δυσκολοκατόρθωτη.
Καὶ μπορεῖ νὰ βρεῖς σὲ ἕνα ἄνθρωπο μερικὴ ἐργασία πολλῶν ἀρετῶν, ἂν ὅμως ζητήσεις καὶ μυρωδιὰ μόνον ταπεινώσεως, μόλις καὶ θὰ τὴν βρεῖς. Γιὰ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἔχομε μεγάλη ἐπιμέλεια, ὥστε νὰ ἀποκτήσομε τὴν ἁγία ταπείνωση. Ἡ Γραφὴ τὸν διάβολο τὸν ὀνομάζει ἀκάθαρτο, ἐπειδὴ ἐξ ἀρχῆς ἀπώθησε τὸ ἀγαθό τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ ἀγάπησε τὴν ὑπερηφάνεια».
Ὁ ἀββὰς Δωρόθεος ἀναφέρει σχετικά: «Ὅπως ἀκριβῶς τὰ δένδρα, ὅταν εἶναι φορτωμένα μὲ πολὺ καρπό, ὁ ἴδιος ὁ καρπὸς λυγίζει τὰ κλαδιὰ καὶ τὰ γέρνει πρὸς τὰ κάτω, τὸ δὲ κλαδὶ ποὺ δὲν ἔχει καρπὸ ὑψώνεται πρὸς τὰ πάνω καὶ ἀνεβαίνει στητὸ – ὑπάρχουν βέβαια καὶ μερικὰ δένδρα ποὺ ὅσο κρατάει τὸ βλάστημά τους, δὲν κρατοῦν καρπό, ἂν ὅμως πάρει πέτρα καὶ τὴν κρεμάσει στὸ κλαδὶ καὶ τὸ τραβήξει πρὸς τὰ κάτω, τότε κάνει καρπὸ –ἔτσι εἶναι καὶ ἡ ψυχή. Ὅταν ταπεινώνεται, τότε καρποφορεῖ καὶ ὅσο καρποφορεῖ τόσο ταπεινώνεται».
Ὁ δὲ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης ἑρμηνεύοντας τὸ «πτωχὸς τῷ πνεύματι» στοὺς μακαρισμοὺς μᾶς λέει: «Μιλᾶμε γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ παραδέχεται ὅτι εἶναι πνευματικὰ πτωχός, ποὺ ὁμολογεῖ πὼς δὲν ἔχει τίποτε δικό του. Περιμένει τὰ πάντα μόνο ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι σίγουρος πὼς ὁ ἴδιος δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ σκεφτεῖ μὰ οὔτε καὶ νὰ ἐπιθυμήσει κάτι καλό, ἂν δὲν τοῦ δώσει ὁ Θεὸς ἕνα καλὸ λογισμὸ ἤ μία καλὴ ἔμπνευση. Εἶναι πεισμένος πὼς χωρὶς τὴν χάρη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δὲν μπορεῖ οὔτε μία καλὴ πράξη νὰ κάνει. Τὸν ἑαυτὸ του τὸν λογαριάζει σὰν τὸν χειρότερο καὶ τὸν πιὸ ἁμαρτωλὸ ἀπὸ ὅλους. Δὲν παύει νὰ ἱκετεύει τὸν Κύριο νὰ καθαρίσει τὸν χιτῶνα τῆς ψυχῆς του καὶ νὰ τὸν ντύσει μὲ τὸν ἄφθαρτο χιτῶνα τῆς δικαιοσύνης. Πουθενὰ δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ ἀσφάλεια, παρὰ μόνο στὸν Κύριο».
Ὁ γέροντας Πορφύριος λέει γιὰ τὴν ἁγία ταπείνωση: «Ἡ τέλεια ἐμπιστοσύνη στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ αὐτὴ εἶναι ἡ ἁγία ταπείνωση. Ὁ ταπεινὸς ἔχει συνείδηση τῆς ἐσωτερικῆς του καταστάσεως καί, ὅσο κι ἂν εἶναι ἄσχημη, δὲν χάνει τὴν προσωπικότητά του. Γνωρίζει ὅτι εἶναι ἁμαρτωλὸς καὶ θλίβεται γι᾽ αὐτό, ἀλλὰ δὲν ἀπελπίζεται, δὲν ἐξουθενώνει τὸν ἑαυτό του. Ὁ ἔχων τὴν ἁγία ταπείνωση δὲν μιλάει καθόλου, δηλαδὴ δὲν ἀντιδρᾶ. Δέχεται νὰ τὸν παρατηροῦν, νὰ τὸν ἐλέγχουν οἱ ἄλλοι, χωρὶς νὰ ἐξοργίζεται καὶ νὰ δικαιολογεῖται. Δὲν χάνει τὴν ἰσορροπία του. Τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τὸν ἐγωιστή, τὸν ἔχοντα αἰσθήματα κατωτερότητας. Στὴν ἀρχὴ μοιάζει μὲ τὸν ταπεινό. Λίγο ὅμως ἂν τὸν πειράξει κανεὶς ἀμέσως χάνει τὴν εἰρήνη του, ἐκνευρίζεται, ταράζεται».
Ὁ Ρῶσος γέροντας Ἀνατόλιος μᾶς λέει γιὰ τὴν ταπείνωση: «Μὴ ἀπελπίζεσαι ὅταν ἡ ζωή σου δὲν εἶναι ὅπως θὰ τὴν ἤθελες, μόνο ταπεινώσου. Ὁ Κύριος θὰ εὐαρεστηθεῖ μὲ τὴν ταπείνωσή σου περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, ποὺ ἀξίζουν πολύ, μὰ δὲν ὁδηγοῦν ἀπαραίτητα στὴν ταπείνωση».

1. Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, Κλῖμαξ, σελ. 264.
2 Φιλοκαλία τόμ. Α΄ σελ.191
3. Ἀββᾶ Δωροθέου, Ἀσκητικὰ, σελ. 121
4. Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης, Οἱ Μακαρισμοὶ, Δέκα Ἑρμηνευτικὲς Ὁμιλίες, σελ. 27
5. Γέροντος Πορφυρίου, Βίος καὶ Λόγοι, σελ. 313
6. Πέτρου Μπότση,Μικρὴ Ρωσικὴ Κλίμακα, σελ. 173

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1965, 1 Μαρτίου 2013
πηγή

Ανίερη εκπαίδευση - Education for Death

Κατήχηση παιδιών από την ηλικία των 6 ετών, τους οποίους αποκαλεί «μικρούς φίλους του κινήματος», έχει ξεκινήσει η Χρυσή Αυγή, όπως φαίνεται από φωτογραφίες και ανακοίνωση που δημοσιεύθηκαν χθες στην επίσημη ιστοσελίδα της.
Παράλληλα, σε κείμενό της τοπική οργάνωση του κόμματος τονίζει ότι «η παιδική ηλικία είναι κατάλληλη για να φυτέψεις πρότυπα».

Από τον «κύκλο πνευματικής αφύπνισης» παιδιών του Δημοτικού, στην Αρτέμιδα, το περασμένο Σάββατο. Οι φωτογραφίες αναρτήθηκαν χθες το απόγευμα στην επίσημη ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής

πολλά περισσότερα εδώ

Σχετικά άγνωστη αντιναζιστική ταινία του Walt Disney που παρουσιάστηκε στις αμερικανικές αίθουσες το 1943 και σήμερα θεωρείται νομικά κοινό κτήμα.
Παρουσιάζει την ανατροφή των παιδιών στο καθεστώς της ναζιστικής Γερμανίας.

Ο παθιασμένος με τα χρήματα ...

Τα είχε όλα.
Είχε υγεία.
Είχε ομορφιά.
Είχε εξυπνάδα.
Είχε την δυνατότητα να σπουδάσει.
Ήταν πρωταθλητής.
Είχε δόξα μεγάλη.
Έγινε βουλευτής.
Έγινε υφυπουργός.
Έκανε μια όμορφη οικογένεια.
Ο κόσμος τον αγαπούσε.
Το έκανε δήμαρχο της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της πιοδοξασμένης χώρας.
Και αυτός την ντρόπιασε.
Και όλα τα δώρα του Θεού τα έχασε.
Μάταια όλα, τα πλούτη, κάθε μορφής, που μάζεψε.
Μάταια, επειδή δεν τα τίμησε.
Η απληστία, ακύρωσε όλα τα δώρα.
.

Κι όλοι εσείς
που σωρεύετε λεφτά,
βοηθάτε τον διπλανό σας
επειδή μάταιο είναι να μαζεύεις ...
να μαζευεις ... να μαζευεις ...

Λέει ο Εκκλησιαστής: «ἔστιν ἀρρωστία, ἣν εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον, πλοῦτον φυλασσόμενον τῷ παρ᾿ αὐτοῦ εἰς κακίαν αὐτῷ, ...»

Ἐκκλησιαστής Κεφ. 05, 9-16

Μετάφραση τῶν Ἑβδομήκοντα	Μετάφραση Βασιλική Δεδούση

⁹ ᾿Αγαπῶν ἀργύριον οὐ πλησθήσεται ἀργυρίου· καὶ τίς ἠγάπησεν ἐν πλήθει αὐτῶν γένημα; καί γε τοῦτο ματαιότης.	Οπαθιασμένος με τα χρήματα ποτέ δε θα χορτάσει. Και ποιο το κέρδος από τα πλούτη τα πολλά και τα γεννήματά τους; Όλα, κέρδη και πλούτη, μάταια.
¹⁰ ἐν πλήθει ἀγαθωσύνης ἐπληθύνθησαν ἔσθοντες αὐτήν· καὶ τί ἀνδρεία τῷ παρ᾿ αὐτῆς ὅτι ἀλλ᾿ ἢ τοῦ ὁρᾶν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ;	Όσο πληθαίνουν τ΄ αγαθά, μαζεύονται και οι άχρηστοι οπού τα κατατρώγουν. Και ποιο τ’ όφελος του πλούσιου που τα ‘χει, παρά να βλέπει, έτσι μπροστά στα ίδια του στα μάτια, τ’ αγαπημένο του το βιός αυτοί να σπαταλούνε;
¹¹ γλυκὺς ὕπνος τοῦ δούλου εἰ ὀλίγον καὶ εἰ πολὺ φάγεται· καὶ τῷ ἐμπλησθέντι τοῦ πλουτῆσαι οὐκ ἔστιν ἀφίων αὐτὸν τοῦ ὑπνῶσαι.	Ο τίμιος ο δουλευτής, για λίγο φάει, για πολύ, γλυκόν έχει τον ύπνο. Από την άλλη ο πάμπλουτος, από τις έγνοιες τις πολλές και την αχορτασιά του, δεν ημπορεί ποτέ γλυκά τα μάτια του να κλείσει.
¹² ἔστιν ἀρρωστία, ἣν εἶδον ὑπὸ τὸν ἥλιον, πλοῦτον φυλασσόμενον τῷ παρ᾿ αὐτοῦ εἰς κακίαν αὐτῷ,	Μιαν άλλη αρρώστια, ολέθρια είδα στη γη να υπάρχει. Τον πλούτο, που σωρεύεται και μόνο βλάβες φοβερές στον κάτοχό του φέρνει .
¹³ καὶ ἀπολεῖται ὁ πλοῦτος ἐκεῖνος ἐν περισπασμῷ πονηρῷ, καὶ ἐγέννησεν υἱόν, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν χειρὶ αὐτοῦ οὐδέν.	Και έρχεται ώρα κακιά, κι ο πλούτος πάει, σαν τον καπνό σκορπίζεται, και στο παιδί που γέννησε από τα πλούτη τα πολλά τίποτα δεν του έμεινε κληρονομιά να δώσει.
¹⁴ καθὼς ἐξῆλθεν ἀπὸ γαστρὸς μητρὸς αὐτοῦ γυμνός, ἐπιστρέψει τοῦ πορευθῆναι ὡς ἥκει, καὶ οὐδὲν οὐ λήψεται ἐν μόχθῳ αὐτοῦ, ἵνα πορευθῇ ἐν χειρὶ αὐτοῦ.	Γυμνός γεννιέται ο άνθρωπος, γυμνός στο χώμα μπαίνει. Μένουν τα χέρια του αδειανά και δεν τον συντροφεύουν τα αγαθά των κόπων του στο ύστερο ταξίδι.
¹⁵ καί γε τοῦτο πονηρὰ ἀρρωστία· ὥσπερ γὰρ παρεγένετο, οὕτως καὶ ἀπελεύσεται, καὶ τίς ἡ περισσεία αὐτοῦ, ᾗ μοχθεῖ εἰς ἄνεμον;	Και τούτο είναι βέβαια ακόμα λυπηρότερο, αφού, έτσι, όπως ήρθε, φεύγει. Και ποιο το κέρδος του λοιπόν, που σ΄ όλη του τη ζήση τον άπιαστο τον άνεμο συνέχεια κυνηγούσε;
¹⁶ καί γε πᾶσαι αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ἐν σκότει καὶ ἐν πένθει καὶ θυμῷ πολλῷ καὶ ἀρρωστίᾳ καὶ χόλῳ.	Και όλες οι μέρες βέβαια του πλεονέκτη άνθρωπου είναι σκοταδιασμένες , μέσα σε πένθος και οργή, σε βάσανα και πόνους. Ὀλη τη ζήση την περνά μ΄ έγνοιες αρρωστημένες.
¹⁷ ᾿Ιδοὺ εἶδον ἐγὼ ἀγαθόν, ὅ ἐστι καλόν, τοῦ φαγεῖν καὶ τοῦ πιεῖν καὶ τοῦ ἰδεῖν ἀγαθωσύνην ἐν παντὶ μόχθῳ αὐτοῦ, ᾧ ἐὰν μοχθῇ ὑπὸ τὸν ἥλιον ἀριθμὸν ἡμερῶν ζωῆς αὐτοῦ, ὧν ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεός· ὅτι αὐτὸ μερὶς αὐτοῦ.	Να ποιο είναι το καλό που ευτυχία φέρνει. Ο άνθρωπος να τρώει, να πίνει και τα καλά που κέρδισε με μόχθο και κοπιάζοντας για όσες μέρες ο Θεός έδωσε στη ζωή του, να απολαμβάνει με χαρά. Αυτό είναι το κέρδος του, αυτό το μερτικό του.
¹⁸ καί γε πᾶς ἄνθρωπος, ᾧ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ Θεὸς πλοῦτον καὶ ὑπάρχοντα καὶ ἐξουσίασεν αὐτῷ φαγεῖν ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ λαβεῖν τὸ μέρος αὐτοῦ καὶ τοῦ εὐφρανθῆναι ἐν μόχθῳ αὐτοῦ, τοῦτο δόμα Θεοῦ ἐστιν.	Σε όποιον έδωσ' ο Θεός πλούτη πολλά και υπάρχοντα, του 'δωσε και την άδεια να χαίρεται τα δώρα, να παίρνει τη μερίδα του και τους καρπούς του κόπου του να τους απολαμβάνει. Αυτά είναι δώρα απ' τον Θεό,
¹⁹ ὅτι οὐ πολλὰ μνησθήσεται τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ· ὅτι ὁ Θεὸς περισπᾷ αὐτὸν ἐν εὐφροσύνῃ καρδίας αὐτοῦ.	γιατί αυτόν τον άνθρωπο δεν τόνε βασανίζουν σκοτούρες και προβλήματα στις μέρες της ζωής του, αφού η καρδιά του ευφραίνεται με τα καλά που έχει.

«Ορθοδοξείν εστί το αεί σχοινοβατείν»

Ο π.Πορφύριος ήθελε το «ίνα ώσιν εν» με το πνεύμα του Θεού, που είναι αγνό και ανιδιοτελές, όχι με το μπερδεμένο πνεύμα του κόσμου –και βέβαια αφού έχουμε πρώτα καθαρισθεί από τα βασικά πάθη.
Κάποτε για παράδειγμα του είπαν: «Γέροντα δυο μοναχοί ζουν στο τάδε μέρος πολύ καλά, αρμονικά». Χαμογέλασε λέγοντας: «Ταίριαξαν τα πάθη τους». Στην ιστορία του μοναχισμού όποτε υπήρχε ένα άτομο με ιδιαιτερότητες και δεν προσαρμοζόταν στο πρόγραμμα της μονής ή το απομόνωναν ή το έδιωχναν σαν ξένο σώμα. Αντιθέτως ο π.Πορφύριος επιδίωκε να έχει τέτοια άτομα στο περιβάλλον του, διότι προσωπικά ο ίδιος είχε μεγάλο όφελος αλλά και η συνοδεία του. Τα άτομα με τις αντιθέσεις τους καλλιεργούν σε μεγάλο βαθμό την αγία ταπείνωση. Τα αντίθετα πράγματα είναι το μεγάλο μυστικό για να αποκτήσουμε την αγία ταπείνωση.
Το πνεύμα του π.Πορφυρίου ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό της εποχής μας το οργανωσιακό και της παγκοσμιοποίησης. Η εποχή μας συνθλίβει την ελευθερία και την προσωπικότητα του ατόμου, που είναι η βασική αρχή της δημιουργίας των όντων, δηλαδή του αγγελικού κόσμου και του ανθρώπου.
Όταν ο Γέροντας έβλεπε ότι πάμε να ενωθούμε μέσα από τα πάθη μας, το αντιλαμβανόταν με το βυθοσκόπιό του και αμέσως ξεκινούσε τη δουλειά, με έναν πρωτάκουστο τρόπο για μας, αλλά πολύ γνωστό τρόπο για τον Θεό και τους αγίους Του, που ήταν πραγματικοί ιατροί των ψυχών. Προκαλούσε ο ίδιος τη σύγχυση, ώστε να διαλύσει αμέσως τη φιλία που δεν ήταν κατά Θεόν αλλά κατά κόσμον. «Η φιλία του κόσμου έχθρα του Θεού εστί» (Ιακ.δ’4).

Στον πύργο της Βαβέλ συνέβη το ίδιο. Οι άνθρωποι είχαν ενωθεί όχι για να αγαπήσουν τον Θεό, αλλά για να αποφύγουν με τη δική τους δύναμη τη δύναμη του Θεού. Σε αυτό το σημείο του οδήγησε η σύγχυση. Διαίρεσε τους ανθρώπους, γι’ αυτό και ο τόπος εκεί ονομάστηκε Βαβέλ, δηλαδή τόπος σύγχυσης. Μήπως σήμερα δεν ζούμε τη σύγχυση της Βαβέλ, ενώ υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος να εμφανιστεί ο διάβολος σαν ειρηνοποιός (παγκοσμιοποίηση, αντίχριστός);
Και στον Παράδεισο ο διάβολος ένωσε τον Αδάμ με την Εύα με πονηρία. Αντιθέτως ο Θεός τους ένωσε με την αγαθότητά Του και την ελευθερία Του. Στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννη αναφέρεται σε κάποιο κεφάλαιο ότι ένας πολύ διακριτικός γέροντας έβαζε «φιτιλιές» μεταξύ δύο αδελφών για να συγκρούονται, να τσακώνονται, να βγαίνουν τα πάθη, να τα γνωρίζουν, να ταπεινώνονται και μετά να αγωνίζονται για το πρόβλημά τους φιλότιμα. Έτσι έπειτα από πολλή δουλειά, κόπο και χρόνο σιγά-σιγά θα αγαπιούνταν και θα έχτιζαν την ψυχή τους πάνω στο βράχο που είναι ο Χριστός, κι όχι πάνω στην άμμο που είναι ο διάβολος.
Το «διαίρει και βασίλευε» είναι μια τακτική που έχει περάσει στον κόσμο αρνητικά, αλλά δεν γνωρίζει κανείς ότι μπορεί να λειτουργήσει και με τρόπο θετικό, για να βασιλεύει πραγματικά ο Θεός και οι άγιοί Του. Για παράδειγμα η Ελλάδα είναι ένας τόπος που φθονείται πολύ, εξαιτίας των μεγάλων χαρισμάτων που έχει ο λαός της, του δυνατού μας μυαλού και της αγαπητικής μας καρδιάς, ως μεσογειακός λαός που είμαστε. Η ιστορία απέδειξε ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να υπάρχει σαν Έθνος. Από αρχαιοτάτων χρόνων έζησε μέσα στους πολέμους, εξαιτίας πάλι της γεωγραφικής της θέσης, της ομορφιάς της, των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών. Όλα αυτά προκάλεσαν μέσα στην ιστορία το φθόνο των γύρω λαών κι ενώ πάντοτε ήθελαν να την κατασπαράξουν, αυτή συνέχισε να ζει και να πορεύεται μέσα σους αιώνες, ως «αστήρ εμφαίνων τον ήλιον».
Ο ίδιος ο Χριστός είπε για τους Έλληνες. «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου». (Ιωαν ιβ’23). Για ποιο λόγο; Αυτός ο λαός έχει τα χαρακτηριστικά και τις προϋποθέσεις να μοιάσει του Χριστού. Την ευφυΐα, τη δυναμική, το όραμα, την εφευρετικότητα, το ανικανοποίητο ως πόθο για το ανώτερο, και φυσικά το φιλότιμο, λέξη που δεν συναντάς σε άλλη γλώσσα. Αυτός ο λαός πριν γνωρίσει το Χριστό είχε φτάσει πολύ κοντά Του. Όταν τον αντάμωσε εκπληρώθηκαν οι πόθοι και οι προσδοκίες του. Ήταν το σύγχρονο και διαχρονικό μοντέλο του Έλληνα όλων των εποχών.
Ο διάβολος όλα αυτά τα χρόνια, όσο κι αν προσπαθούσε να αφανίσει τον λαό αυτόν με εξωτερικούς κινδύνους, δεν το πέτυχε. Όποτε εμφανίστηκαν προδότες και κυριαρχούσε η διχόνοια ανάμεσα στους Έλληνες, ο λαός μας τραυματιζόταν και κινδύνευε με αφανισμό. Αλλά ο Θεός ποτέ δεν μας εγκατέλειψε. Πότε όμως ο Θεός «χρησιμοποίησε» στη σύγχρονη ιστορία το διχασμό για να μην κινδυνέψει η βασιλεία Του μέσα στην Ελλάδα; Όταν η Ελλάδα ελευθερώθηκε από του Τούρκους, υπήρξαν, -κι έκτοτε πάντοτε υπάρχουν- κάποιοι που ήθελαν να εμποτίσουν τον λαό με ένα πνεύμα εντελώς ξένο από εμάς: το πνεύμα της Δύσης, το οποίο μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα που έχει πολλά κεφάλια –της κόβεις το ένα και βγαίνουν κι άλλα. Κύριο χαρακτηριστικό του δυτικού πνεύματος είναι ότι έχει ως κέντρο τον άνθρωπο και λατρεύει την κτίση και όχι τον Κτίσαντα.
Ο Έλληνας δεν πρέπει να αποκτήσει αυτό πνεύμα και για να μας προφυλάξει ο Θεός σπέρνει τη θεϊκή «διχόνοιά» Του. Ο Θεός είναι ζηλότυπος και θέλει να λατρεύεται μονάχα Αυτός. Θα μου πείτε, που οδεύει ο κόσμος της Δύσης; Το πρόβλημα ξεκίνησε από την εποχή του Χρυσοστόμου, ο οποίος πρώτος το αντιλήφθηκε και το ομολόγησε κάνοντας λόγο για την «επηρμένη οφρύ της Δύσης». Διέβλεπε από τότε πως θα αποκοπεί η Δύση από την Ανατολή.
Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε. Το χάσμα συνεχώς υπέβοσκε. Εκδηλώθηκε με το σχίσμα φανερά, για λόγους καθαρά πολιτικούς και όχι εκκλησιαστικούς. Ο πολιτισμός της Δύσης έβαλε στόχο να ενώσει τους ανθρώπους όχι όμως εν Χριστώ, αλλά φορτωμένους με τα πάθη τους. Το αναγεννησιακό πνεύμα πέρασε και στην Ελλάδα μέσω των οργανώσεων και οι άνθρωποι ενώθηκαν φαινομενικά, καταπιεσμένοι όμως από τα πάθη τους. Καλλιεργούσαν μόνο το φλοιό τους, είχαν μια ηθική που κατάντησε να γίνει σκοπός και αγνοήθηκε η ενότητα με τον Θεό. Η Δυτική Εκκλησίας υποτάχθηκε στον άνθρωπο και όχι στον Θεό, ενώ η Ανατολή παρέμεινε όρθια γιατί είχε στο κέντρο της τον Θεό. Το φανερό ατόπημα της Δύσης ήταν ότι πρόβαλλε και δεχόταν τον αρχηγό της Εκκλησίας ως αλάνθαστο. Αυτός ήταν και ο σύγχρονος πεσών Εωσφόρος. Από τότε άνοιξε ο δρόμος του Αντιχρίστου.
Μετά τη σύγκρουση του Βαρλαάμ με τον Γρηγόριο Παλαμά ήρθε η Αναγέννηση, που καθιέρωσε το σύγχρονο μοντέλο του δυτικού ανθρώπου: μια ηθική χριστιανική που μοιάζει με το χρυσό πανωφόρι πάνω σε βρόμικο σώμα, καλύπτοντας της δυσωδία του με αρώματα. Ο δρόμος άνοιξε για να γκρεμίσει και να αποκόψει περισσότερο τον άνθρωπο από τον Θεό. Ο άνθρωπος ήταν πλέον εύκολη λεία για τον πολέμιό του, τον διάβολο. Αυτή η ηθική ήταν πολύ μικρή για να τον κρατήσει κοντά στον Θεό.
Ακολούθως ήρθε ο Διαφωτισμός. Φανερά και απροκάλυπτα ο άνθρωπος σκότωσε τον Θεό μέσα του και ήθελε να περάσει στη συνείδηση όλων ότι ο Θεός δεν υπάρχει. «Είπεν άφρων εν καρδία αυτού, ουκ εστί Θεός» (Ψλ.ιγ’ 1). Από τότε ο άνθρωπος έχασε πραγματικά το μυαλό του. Όχι μόνο δεν λάτρευε τον Θεό όπως έπρεπε, αλλά αρνήθηκε και την ύπαρξή Του.
Στη συνέχεια ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός μοίρασαν και δίχασαν τον κόσμο για να υπηρετήσει τον εγωιστή άνθρωπο, δηλαδή τα πάθη του, τον διάβολο. Ο καπιταλισμός αγκάλιασε τη Δύση, ο δε κομμουνισμός την Ανατολή. Η Δύση είναι αυτή που κολακεύει τα πάθη του ανθρώπου και η Ανατολή είναι αυτή που, θέλοντας να προστατεύσει τον άνθρωπο από τα πάθη, τον ισοπέδωσε.
Νομίζουμε πως αυτά δεν ισχύουν για μας τους χριστιανούς; Αυτά τα δύο πνεύματα πολεμούν το σύγχρονο χριστιανό. Δηλαδή, το πνεύμα της κολακείας και της υποκρισίας, που προέρχεται από τη Δύση, και το πνεύμα του εκμηδενισμού και της ισοπέδωσης του εγώ, που προέρχεται από την Ανατολή. Και στις δύο περιπτώσει ο άνθρωπος στερείται την ελευθερία. Ο διάβολος πάντα πιάνει τα άκρα. Οι άγιοι, αντιθέτως, διαλέγουν πάντα τη μεσαία οδό, τη βασιλική. Αυτός ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος διότι πρέπει διαρκώς να βρίσκεσαι σε εγρήγορση, προσπαθώντας να κρατάς τις ισορροπίες μεταξύ άκρατης ελευθερίας και απόλυτης προστασίας.
Η μεσαία οδός διχάζει ακριβώς αυτά τα δύο πνεύματα και μοιάζει με ένα τεντωμένο σκοινί. Όμως μόνο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος επιτυγχάνεται η ισορροπία, πάνω σε αυτό. «Ορθοδοξείν εστί το αεί σχοινοβατείν». Ορθόδοξος δηλαδή είναι ο ακροβάτης. Έτσι η Δύση έχει την απόλυτη ελευθερία και η Ανατολή την αυστηρή πειθαρχία που είναι υπακοή στον διάβολο.
Η χάρη του Θεού λειτουργεί σαν το λέιζερ, το οποίο χρησιμοποιείται στις σύγχρονες εγχειρήσεις υψηλής ακρίβειας.
Έτσι και ο Θεός μόνο με τον δικό του λέιζερ μπορεί να παρέμβει στην ανθρώπινη ψυχή και να κάνει δύσκολες επεμβάσεις, να κόψει στη μέση τη συνύπαρξη των δύο πνευμάτων, της ελευθερίας και της πειθαρχίας.
Ο π.Πορφύριος είπε σε ένα πνευματικό του τέκνο λίγο προτού πεθάνει: «Φεύγω, γιατί δεν με ακούει κανείς. Φεύγω γιατί κανείς δεν ακούει κανέναν. Φεύγω γιατί με σαμποτάρουν όλοι. Ο καθένας σήκωσε δική του παντιέρα. Θα σωθούμε μόνο αν μπούμε στην άκτιστη Εκκλησία του Χριστού κι ενωθούμε στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Με παίρνουν τηλέφωνο «προτεστάντες» και μασόνοι και θέλουν να μου πάρουν συνεντεύξεις με κασετόφωνα (εννοούσε οργανωσιακούς κι ορθοδόξους κατά τ’ άλλα ανθρώπους). Φεύγω γιατί με εκμεταλλεύονται (ανέφερε συγκεκριμένα ονόματα).

Απόσπασμα από το βιβλίο του αρχιμ. Αρσενίου Κωτσόπουλου
ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ. Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού
πηγή

ΚΑΤΑΝΤΙΑ! Η ΕΝΩΣΗ ΑΘΕΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ ΖΗΤΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ!

Με επιχείρημα την δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία ζούμε η… Ένωση Άθεων Ελλάδας ζητεί την κατάργηση της μεταφοράς και διανομής του Αγίου Φωτός με έξοδα του Ελληνικού Κράτους.

Στην ανακοίνωσή τους χαρακτηρίζουν "μη απαραίτητη πολυτέλεια" την αεροπορική μεταφορά του Αγίου Φωτός στην Ελλάδα από την Ιερουσαλήμ και κάνουν αναδρομή λέγοντας ότι η πρώτη φορά που έγινε αεροπορικώς ήταν το 1988 με πρωτοβουλία ιδιώτη αφού μέχρι τότε όπως λένε, το Άγιο Φως μεταφερόταν με πλοίο.

ΟΛΗ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΑΘΕΩΝ

"Τα τελευταία χρόνια κάθε Σάββατο πριν την Κυριακή του Πάσχα μεταφέρεται αεροπορικώς στην Ελλάδα το λεγόμενο «Άγιο φως» από την Ιερουσαλήμ και γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους.

Ανεξάρτητα αν κάποιος είναι πιστός ή όχι αντιλαμβάνεται ότι η αεροπορική μεταφορά του «Αγίου φωτός» είναι μία μη απαραίτητη πολυτέλεια. Η μη αναγκαιότητά της καταδεικνύεται από το γεγονός ότι για πρώτη φορά αυτό συνέβη μόλις το 1988 με πρωτοβουλία ιδιώτη, αφού μέχρι τότε το «Άγιο φως» μεταφερόταν με πλοίο. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (24-04-2005) ο συγκεκριμένος ιδιώτης είχε αναλάβει τη μεταφορά μέχρι και το 2000 (με εξαίρεση το 1998).

Από το 2002 το Ελληνικό κράτος (και πιο συγκεκριμένα το Υπουργείο Εξωτερικών) ανέλαβε την οργάνωση αλλά και το οικονομικό κόστος της αεροπορικής μεταφοράς του «Αγίου φωτός» με ειδική πτήση και το υποδέχεται με τιμές αρχηγού κράτους στην Αθήνα. Από την Αθήνα το «Άγιο φως» μεταφέρεται πάλι με ειδικές πτήσεις της πολιτικής και πολεμικής αεροπορίας σε διάφορες Μητροπόλεις ανά την Ελλάδα που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη οικονομική επιβάρυνση.

Σε μία περίοδο που ο Έλληνας φορολογούμενος δοκιμάζεται από ανεργία, βαρύτατη φορολογία, συμπίεση του πραγματικού του εισοδήματος, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, θεωρούμε αδιανόητο να δίνεται έστω κι ένα ευρώ για τη μεταφορά του «Αγίου φωτός» από το Ελληνικό Κράτος και κατ' επέκταση τον Έλληνα φορολογούμενο.

Zητάμε από τα αρμόδια υπουργεία (α. Εξωτερικών, β. Παιδείας, Θρησκευμάτων, Αθλητισμού και Πολιτισμού, γ. Εθνικής Άμυνας, δ. Οικονομικών) να ενημερώσουν τον Έλληνα φορολογούμενο πόσο έχει κοστίσει στο Ελληνικό Κράτος η μεταφορά του «Αγίου φωτός» στην Ελλάδα και η διανομή του στις ανά τη χώρα Μητροπόλεις από το 1988 μέχρι σήμερα. Ειδικότερα για:

1. Το κόστος της ειδικής πτήσης για τη μεταφορά του Υπουργού Εξωτερικών και των άλλων επιβατών της πτήσης προς την Ιερουσαλήμ και πίσω.
2. Το κόστος διαμονής των παραπάνω και άλλα έξοδα διαβίωσης.
3. Το κόστος των αγημάτων και άλλων τελετών και εκδηλώσεων κατά την υποδοχή του «Αγίου φωτός».
4. Το κόστος των ειδικών πτήσεων (με αεροπλάνα της πολιτικής και πολεμικής αεροπορίας) για τη διανομή του «Αγίου φωτός» στις Μητροπόλεις της χώρας.
5. Το κόστος άλλων σχετικών με τη μεταφορά και διανομή του «Αγίου φωτός» εξόδων.

Τέλος ζητάμε την κατάργηση της μεταφοράς και διανομής του «Αγίου φωτός» με έξοδα του Ελληνικού Κράτους."
πηγή

ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΥΔΟΚΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟ ΣΑΜΑΡΕΙΤΩΝ

Τῌ Α' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΜΑΡΤΙΟΥ

Μνήμη τῆς ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Εὐδοκίας τῆς ἀπὸ Σαμαρειτῶν.
Τῇ Α' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Εὐδοκίας
τῆς ἀπὸ Σαμαρειτῶν.

Ἡ Σαμαρεῖτις οὐχ ὕδωρ Εὐδοκία,
Ἀλλ' αἷμα, Σῶτερ, ἐκ τραχήλου σοι φέρει.
Μαρτίου ἀμφὶ πρώτῃ ἡ Εὐδοκία ξίφος ἔτλη.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Δομνίνης, καὶ τῶν σὺν αὐτῇ.

Τῶν ἀρετῶν φέρουσα φόρτους Δομνῖνα,
Θεῷ προσῆλθεν ἔμπορος πανολβία.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀντωνίνης.

Θάλαμος ἡ θάλασσα νυμφικὸς γίνῃ,
Ἀντωνῖναν κρύπτουσα νύμφην Κυρίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι Μάρκελλος καὶ Ἀντώνιος, πυρὶ τελειοῦνται.

Χώνη τις ἡ κάμινος Ἀθληταῖς δύο,
Οἳ χρυσίου λάμπουσιν ἐν ταύτῃ πλέον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Σίλβεστρος καὶ Σωφρόνιος ξίφει τελειοῦνται.

Οὐ καρτερῶν Σίλβεστρε θρησκεύειν πλάνην,
Σὺν Σωφρονίῳ τὴν τομὴν ἐκαρτέρεις.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νεστοριανὸς ξίφει τελειοῦται.

Εἰς τοὐπίσω τράχηλον ἐξειλκυσμένος,
Νεστοριανὸς τὴν σφαγὴν πρόσω φέρει.

Ταῖς τῶν Ἁγίων σου πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 28, 2013

Φόνοι άφωνοι… Αρχιμανδρίτης Πορφύριος, Ηγούμενος Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας

Και χθες και προχθές έγινε λόγος γιά άφωνους φόνους.

Την μία ημέρα ανακοινώθηκε ότι οι νεκροί από αυτούς τους φόνους στην γερασμένη πατρίδα μας φτάνουν τις τριακόσιες πενήντα χιλιάδες θύματα.

Την άλλη παρουσιάζεται ένας γιατρός, με χέρια βουτηγμένα στο αίμα, να εξομολογείται ότι διέπραξε, μόνο αυτός, εξηνταπέντε χιλιάδες φόνους αυτού του είδους, και τώρα, ένα συντρίμμι ο ίδιος, μετανοιώνει.

Πράγματι, οι περισσότεροι φονείς μετανιώνουν. Αλλά, τί το θέλεις; ο φόνος έγινε. Και, το τραγικότερο, αυτά τα θύματα είναι βουβά και μένουν αναπολόγητα.

Μόνο τινάζονται, ανοίγουν τα ματάκια τους και χτυπούν χεράκια και ποδαράκια, εν όσω πλησιάζει η φόνισσα η τανάλια του … γιατρού.

Όχι μόνο δεν τολμάει κανείς να ονομάσει αυτούς τους γιατρούς «φονιάδες», αλλά, επί πλέον, έρχεται το κράτος και λέει ότι είστε νόμιμοι, κύριοι γιατροί, εσείς ειδικά, να σκοτώνετε ανυπεράσπιστους, όταν σας ζητηθεί, ή όταν εσείς κρίνετε ότι «λόγοι υγείας» επιβάλλουν τον φόνο.

Και αν κάποιος τέτοιος χειρουργός προβάλλει αντίσταση στο έγκλημα, υφίσταται κυρώσεις, μέχρι και απόλυση.

Στους φόνους αυτούς δεν υπάρχει Ραχήλ να κλάψει τα τέκνα της, ούτε ακούγονται θρήνοι εν Ραμᾷ. Μόνο σε κανένα εξομολογητήριο, το πετραχήλι του πνευματικού προσπαθεί να σκουπίσει τα σπαρακτικά δάκρυα και να απαλύνει τον πόνο κάποιας καρδιάς που αιμορραγεί γιά ολόκληρα χρόνια, γιά μιά ζωή.

Αντιμετώπισα, σαν πνευματικός, αν και ολιγόχρονος, τέτοιες άτεκνες μαννούλες. Και αν αρχίσω να διηγούμαι τα δυστυχήματα, θα πλημμυρίσει η ιστοσελίδα δάκρυα, πολλές φορές δίχως μετάνοια, και άλλες φορές ασταμάτητα.

Ναι, πονάνε πολύ αυτές οι μάννες που δεν κράτησαν τελικά το σπλάγχνο τους στην αγκαλιά τους, και δεν το βύζαξαν και δεν το χάϊδεψαν και δεν το έλουσαν στα σωτήρια νάματα της κολυμβήθρας, παρά το έπνιξαν στα αίματα από το ίδιο τους το διαμελισμένο κορμάκι.

Δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο γιά να ζητήσω ευθύνες, ούτε να κοστολογήσω αμαρτήματα. Απλά, θέλω να μιλήσω γιά την φιλόστοργη μάννα, που λέγεται Ορθόδοξη Εκκλησία, και γιά το πώς αυτή η γλυκύτατη μαννούλα μας προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο στις άτεκνες και άμοιρες αυτές μαννούλες.

Διαβάζω φυλλάδια, «ορθόδοξα» και φρίττω από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι καλοί χριστιανοί γιά αυτά τα τραγικά πρόσωπα, που κατέληξαν στην πράξη αυτήν, την ακατονόμαστη.

Μάλιστα, κυκλοφορούν και dvd, που σε κάνουν να πλαντάξεις από το κλάμα. Και αν τύχει να παρακολουθήσει αυτόν τον ακήρυκτο πόλεμο καμιά τέτοια μανούλα, κάνει μέρες να συνέλθει και δεν την πιάνει ύπνος.

Λες και δεν ξέρει αυτή σε τί έγκλημα συνήργησε, θέλουμε να βάλουμε το μαχαίρι ακόμα πιό βαθειά, και στην ορθάνοιχτη πληγή να ρίξουμε και αλάτι.

Όμως η Εκκλησία δεν σκέφτεται όπως εμείς, οι «αναμάρτητοι», που στέλνουμε στην πιο βαθειά κόλαση τα πιο δυστυχισμένα πλάσματα, κι ας ακούν στο γλυκό όνομα «μάννα». Θα ήθελα να αναφέρω και το ότι οι πιο πολλοί πνευματικοί, από όσους συζήτησα, επιβάλλουν τον ετήσιο κανόνα της αποχής από το Ποτήριον της Ζωής, αλλά αγνοούν την συγκεκριμένη μικρή Ακολουθία.

Υπάρχει στο Μέγα Ευχολόγιο. Αλλά και αυτό το Βιβλίο είναι φαίνεται πολύ ακριβό και λείπει από την βιβλιοθήκη του ιερέα και μάλιστα του πνευματικού – εξομολόγου.

Ένα απόσπερο, στο πίσω μπαλκόνι της Σιμωνόπετρας, κλάψαμε πολύ με έναν μαθητή του Οσίου πατρός ημών Σωφρονίου, του κτίτορος της Μονής του κήρυκος της μετανοίας, μείζονος εν γυναιξί γυναικών, του Τιμίου Προδρόμου εν Αγγλίᾳ.

Με καίει το θέμα, γιατί είδα μαννούλα με οχτώ κοιλιές, οχτώ γέννες, να κλαίει απαρηγόρητα, μέχρι τώρα που ξεπέρασε τα ενενήντα, γιά παλαιές της αστοχίες.

Εκείνος ο Άγιος Γέροντας, ο συμπαθής αγιορείτης όσιος, ήταν πολύ φιλόστοργος, και πολύ μπροστά γιά την καθημερινότητα του ελλαδιστάν.

Δεν θα πώ τί εφάρμοζε ο ίδιος ως πνευματικός, γιατί χρειάζεται μεγάλη εγχείρηση στένωσης καρδίας, γιά να κατανοηθεί το πέλαγος της ευσπλαγχνίας και της αγάπης του μακαριστού πατρός – να έχουμε την αγία του ευχή.

Ας δούμε λίγες φράσεις από την Ευχή της Ακολουθίας «εις γυναίκα αποβαλλομένην».

Η ευχή παρουσιάζει «την γυναίκα, όταν αποβάλληται», ως περιπεσούσαν, εκουσίως ή ακουσίως εις φόνον. Κανείς δεν αμφιβάλλει γιά τον φόνο, αλλά περιέπεσε, είτε εκουσίως είτε ακουσίως.

Και όταν βλέπεις μία γυναίκα πεσμένη στην λάσπη και αιμόφυρτη, δεν την κλωτσάς, να την αποτελειώσεις, αλλά προσπαθείς να την ανορθώσεις.

Για αυτό και λέει: ελέησον, κατά το μέγα σου έλεος. Πράγματι, το μέγα έλεος της θείας ευσπλαγχνίας οφείλουμε να το συγκινήσουμε με κάθε τρόπο.

Και χρειάζεται τρόπος ώστε η παράκλησή μας «και διαφύλαξον αυτήν από πάσης του διαβόλου μηχανουργίας» να της δώσει φρουρόν «άγγελον φωτεινόν» γιά να την περιφρουρήσει από πάσης επελεύσεως των αοράτων δαιμόνων.

Και η Ευχή συνεχίζει, με μεγαλύτερη στοργή: «Ναι, Κύριε, … , καθάρισον αυτήν από του σωματικού ρύπου και των επερχομένων ενοχλήσεων σπλαχνικών, και έξαξον αυτήν, διά της πολλής σου ελεημοσύνης, εν τω ταπεινώ αυτής σώματι … . Επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε την ασθένειαν ημών των καταδίκων και συγχώρησον τη δούλη σου …».

Σε άλλες συγχωρητικές ευχές τέτοιες γλυκές εκφράσεις και ανθρώπινες δεν συναντάμε εύκολα.

Η λέξη ταπεινό (σώμα) σημαίνει εξαθλιωμένο και ταλαιπωρημένο εις τέλος, πέραν πάσης ταπεινοσχημίας.

Σπαράζουν τα σπλάγχνα της και οι δαίμονες καιροφυλακτούν να την συντρίψουν και να απελπιστεί, και να ρθεί ο ιερέας συνεργός των δαιμόνων, που θέλουν να κερδίσουν αυτήν την χαμένη ψυχή; Μη γένοιτο.

Προφανώς, δεν προτείνουμε τον φόνο, αλλά πληγή αιμορροούσα προσπαθούμε να γιάνουμε.

Αλλά, ήδη ο λόγος έγινε μακρύς και ίσως να κούρασε. Καιρός σιωπής, μετά γνώσεως, και δακρύων αειρρόων, αδελφοί. Και γιά τα άωρα αποκυήματα και γιά τις άτεκνες μάννες.

«Ερευνάτε τας Γραφάς, ότι εν αυταίς ευρίσκομεν τον φιλάνθρωπον και φιλόστοργον και τραυματίαν Χριστόν, τον μόνον αληθινόν Θεόν ημών», αδελφοί.

Πηγή