Πάτρα: Αηδιάζω όταν το αυτονόητο γίνεται… "κατόπιν ενεργειών μου" (Με αφορμή την περιπέτεια του 15χρονου μαθητή)

 Ορισμένοι φτιάχνουν το πολιτικό τους προφίλ πάνω στον πόνο των συνανθρώπων μας

Του Θάνου Χριστακόπουλου

Η περιπέτεια της υγείας του 15χρονου μαθητή από την Πάτρα και τα όσα χρειάστηκε να γίνουν μέχρι να οριστικοποιηθεί το ταξίδι του στη Γερμανία σίγουρα μας έδωσαν κάποια πολύ δυνατά μαθήματα, μαθήματα ζωής. Προσωπικά η όλη κινητοποίηση της τοπικής μας κοινωνίας απέναντι στον πόνο του μικρού και της οικογένειάς του με χαροποίησε ιδιαιτέρως, τελικά όμως, αν και η ιστορία αυτή, στην παρούσα της φάση έχει happy end, μου αφήνει μια μεγάλη οργή.

Κι εξηγούμαι:

Γουστάρω τρελά που οι μικροί από το σχολείο των Δεμενίκων προσέφεραν τα χρήματα που είχαν συγκεντρώσει για την εκδρομή τους, για τη θεραπεία του 15χρονου.

-Γουστάρω που ένας ευαίσθητος επιχειρηματίας από την πόλη μας προθυμοποιήθηκε να τους επιστραφούν τα λεφτά και να βάλει εκείνος το ποσό.

-Γουστάρω που με το που ανακοινώθηκε ο αριθμός του λογαριασμού, δεκάδες συμπολίτες έσπευσαν να βάλουν, από το υστέρημά τους, όσα ευρώ μπορούσαν για να συνεισφέρουν.

- Θαυμάζω τους συγγενείς του παιδιού που θα έδιναν και τη ζωή τους ακόμα για να του προσφέρουν την ιατρική βοήθεια που χρειάζεται.

-Θαυμάζω επίσης τον ομογενή μας από τη Γερμανία που, όπως πληροφορούμαι,  έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση της οικογένειας κατά την παραμονή της στο Αννόβερο.

Όλες οι παραπάνω ενέργειες, και πολλές πολλές ακόμα για τις οποίες δεν ενημερώθηκαν τα τοπικά ΜΜΕ, δείχνουν πόση αγάπη, πόση διάθεση για ανιδιοτελή προσφορά κρύβουν μέσα τους οι Έλληνες.

Δείχνουν ότι, ακόμα και αν τα πάντα καταρρεύσουν στην χώρα μας, μπορούμε να στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο. Δείχνουν ότι όσο υπάρχουν ακόμη Άνθρωποι δεν θα πρέπει να μας φοβίζει τίποτα.

Όμως, δεν σας κρύβω ότι σήμερα αηδίασα, στην κυριολεξία ανακατεύτηκα, με τις ανακοινώσεις του Υπουργείου Υγείας, που ούτε λίγο ούτε πολύ, μας ενημέρωναν ότι το ταξίδι σωτηρίας του μικρού Μανώλη έγινε πραγματικότητα «κατόπιν ενεργειών» του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.

Έλεος πια! Έχει και η ξεφτίλα τα όριά της! Μας πείσατε ότι μόλις ο Αντωνάκης πληροφορήθηκε για την αγωνία του 15χρονου και των οικείων του δεν θα μπορούσε να φάει το χαβιάρι του. Του κόπηκε η όρεξη του ανθρώπου έτσι; Συγκινήθηκε και είπε να το παίξει σωτήρας και προστάτης των αδυνάτων.

Αυτός που καθημερινά υπογράφει την θανατική καταδίκη δεκάδων άλλων ασθενών.

Αυτός που αποφασίζει για τις περικοπές στις παροχές υγείας των Ελλήνων.

Αυτός που συμφώνησε π.χ. για την περικοπή κατά 13% του προϋπολογισμού του Νοσοκομείου Άγιος Ανδρέας.

Αυτός που ευθύνεται για τις ελλείψεις σε φάρμακα καρκινοπαθών.

Και για τόσα μα τόσα άλλα. Για όλους όσους βασανίζονται από τις δικές του αποφάσεις γιατί δεν ενδιαφέρθηκε; Όλους αυτούς γιατί τους έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι;

Επειδή απλά όλοι αυτοί είναι «ανώνυμοι». Επειδή ποτέ το θέμα τους, το καθένα προσωπικά, δεν πήρε δημοσιότητα. Επειδή δεν κινητοποιήθηκε μια ολόκληρη κοινωνία για να τους βοηθήσει. Επειδή δε θα μπορούσε να εμφανιστεί στο τέλος σαν «Αη Βασίλης» που προσφέρει το έλκηθρό του (βλ. αεροσκάφος) για την σωτηρία τους.

Αντί λοιπόν ορισμένοι να ντρέπονται για την κατάσταση που έχουν φθάσει την χώρα μας. Αντί να ντρέπονται που το αυτονόητο, η μεταφορά του 15χρονου στο εξωτερικό, έγινε ολόκληρο ζήτημα, βγαίνουν, με τον πιο χυδαίο τρόπο, να πανηγυρίσουν και να εμφανίζονται ως Άγιοι!

Υ.Γ.: Ο καθένας φυσικά μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του… το δικό μου πάντως είναι ότι το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, για να μπορούν ορισμένοι να το παίζουν «από μηχανής Θεοί» και με το «κατόπιν ενεργειών μου» να φτιάχνουν το πολιτικό τους προφίλ πάνω στον πόνο των συνανθρώπων μας!

πηγή

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΛΑΤΡΕΙΑ Ε ι κ ο ν ί σ ε ι ς και Σ υ μ β ο λ ι σ μ ο ί .

Χριστιανική Λατρεία έχει ως βάση την Αγία Γραφή . Στον Ιερό Ναό Παρίστανται 

αοράτως , Η Αγία Τριάς , η Θεοτόκος , οι Αγιοί και Άγγελοι .Ενώπιον μας εξελίσσεται όλη η ζωή του Χριστού . Γέννησις , Διδασκαλία , Άγια Πάθη , Ανάσταση , Δευτέρα Παρουσία , Κρίσις , η ζώη της Παναγίας και των Αγίων Μαρτύρων .

Ε ι κ ο ν ί σ ε ι ς    και    Σ υ μ β ο λ ι σ μ ο ί .

1. Οι Άγιες Εικόνες :  Ανυψώνουν την καρδιά μας . Ομολογούμε την ενανθρώπιση του Κυρίου και την μαρτυρία των Αγίων .
2. Ο Θόλος του Ναού :   Έχει στο μέσο τον πολυέλαιο με την εικόνα του Παντοκράτορα .
3. Η Αγία Τράπεζα :   Είναι ο Θρόνος του επουράνίου Βασιλέως Χριστού , αλλά και ο τάφος του Χριστού . Πάνω στην Αγία Τράπεζα βρίσκεται το Ιερό Ευαγγέλιο , ο νόμος του Θεού . Κάτω απο την Αγία Τράπεζα αναπαύονται Λείψανα Μαρτύρων .
4. Η Αγία Πρόθεσις :   Εικονίζει την Φάτνη , τον Γολγοθά , τον Θρόνο της Χάριτος .
5. Τα καλύμματα :   Είναι τα σπάργανα του γεννηθέντος Χριστού , αλλά και τα Εντάφια του .
6. Ο Επίσκοπος :   Εικονίζει τον Κύριο . Κατά την Θεία Λειτουργία φορεί λαμπρά άμφια πού όλα έχουν σημασία και θεώρία . Γύρω του στέκουν τιμητικός Ιερείς και διάκονοι .
7. Οι Ιερείς :   Εικονίζουν τους Αποστόλους και του Αρχαγγέλους  .
8. Το Κανδήλι :   Το έλεος του Κυρίου και τον φωτισμό της Εκκλησίας .
9. Το Θυμιατήρι με τα αναμμένα κάρβουνα :   Εικονίζει την Κοιλία της Θεοτόκου πού δέχθηκε το πύρ της Θεότητας χώρίς να καεί .
10. Το Θυμίαμα :   Την χάρη του Αγίου Πνεύματος .
11. Οι 4 αλυσλιδες του Θυμιατού :   Εικονίζουν τούς 4 Ευαγγελιστές .
12. Τα δώδεκα κουδουνάκια του Θυμιατού :   Εικονίζουν τους δώδεκα Αποστόλους που το κήρυγμα τους ακούστηκε σε όλη την γή .
13. Το κερί :   Εικονίζει την μαλακότητα της ψυχής μας , την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
14. Το Πρόσφορο :   Εικονίζει την Θεοτόκο που την έφεραν οι γονείς της στο Ναό ,

     ( Εισόδια της Θεοτόκου ) . Από το πρόσφορο βγαίνει ο αμνός . Το σώμα του Χριστού

            που κοινωνούμε , η μερίδα της Παναγίας , τα εννέα τάγματα των Αγγέλων και το αντίδωρο .

15. Η καμπάνα :   Οι καμπάνες μας θυμίζουν τις σάλπιγγες των Αγγέλλων πού θα ηχήσουν κατά την Δευτέρα Παρουσία .
16. Τα Κανδύλια :   Εικονίζουν τους τω ουρανώ Αστέρας .
17. Τα φώτα :   Τον ακατάπαυστο φωτισμό του Αγίου Πνεύματος .
18. Τα Τρίκηρα :   Συμβολίζουν την Αγία Τριάδα .

19. Τα Δίκηρα :   Σημαίνουν τις δύο (2) φύσεις του Χριστού. Θεόα και άνθρωπος . Την Θεία και ανθρώπινη φύση του .
20. Τα δωδεκάφωτα :   Τους (12) δώδεκα Αποστόλους .
21. Τα επτάλυχνα :   Τα (7) επτά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος .
22. Τα μονόφωτα :   Συμβολίζουν το ενιαίο της Αγίας Τριάδος ή τον Άγιον στην εικόνα του οποίου είναι κρεμασμένο το μονόφωτο .
23. Το αναμμένο κερί που προπορεύται κατά την Μικρή Είσοδο :   Συμβολίζει τον Άγιο Ιωάννη Πρόδρομο .
24. Τα εξαπτέρυγα : Εικονίζουν τους Αγγέλους .
25. Ο Υψών Ιερέας το Ευαγγέλιο :   « Σοφία ορθοί » :   Εικονίζει την Ανάσταση του Χριστού και καθώς ανέρχεται πρός το Άγιο Βήμα εικονίζει την Ανάληψη του Κυρίου.
26. Η Μεγάλη Είσοδος :   Εικονίζει την λαμπρά και ένδοξο Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου , αλλά και την αποκαθήλωση ή την πορεία του κυρίου πρός τον Γολγοθά . Προπορεύονται Σταυρός , Θυμιατά , ανμμένες Λαμπάδες Που εικονίζουν προφήτες και τους Αποστόλους .
27. Η Θεία Κοινωνία Δεν συμβολίζει το Σώμα και το αίμα του Χριστού , αλλά :

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

 

 †

πηγή

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ!ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ ΜΕ ΞΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ!

Βασίλειο της Ηπείρου.
Βρίσκεται στα Βαλκάνια, μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας και ονομάζεται το Βασίλειο της Βόρειας Ηπείρου.

Η ιστορία των Βαλκανίων είναι περίπλοκη και δυσνόητη και ειδικά η Βόρεια Ηπειρος που ανεξαρτητοποιήθηκε από το 1914 - 1916 και τώρα βρίσκεται εξόριστη με το ισχυρό βασίλειό της στην Ιταλία.
Στην Ηπείρο, ο Όμηρος, στην Οδύσσεια τοποθετεί το μαντείο των νεκρών, πέρα από τον κόσμο των ζωντανών, στην κοιλάδα του Αχέροντα, του οποίου το όνομα αντιστοιχεί στο ποτάμι του Αδη.
Στην Ηπειρο, οι ισχυροί βασιλείς Αιακίδες, ίδρυσαν μια ισχυρή δυναστεία τον πέμπτο αιώνα π.Χ. Ο Πύρρος, είναι απόγονος τους, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος.
Το βασίλειο πέρασε μέσα από τους σκληρούς αγώνες της ιστορίας στα χέρια των Ρωμαίων. Ο Αύγουστος Καίσαρας το 31 π.Χ. ίδρυσε την πόλη της Νικόπολης της Ηπείρου.
Από το 105 έως το 1318, οι Κομήνοι κυβέρνησαν τη χώρα και το 1430 οι Οθωμανοί εισέβαλαν και την κατέκτησαν.

Η Ορθόδοξη Πίστη συνεχίστηκε και πολλά μοναστήρια αναπτύχθηκαν εκεί, στην πόλη των Ιωαννίνων και τις κορυφές της Πίνδου, τα περίφημα Μετέωρα.
Η Οθωμανική κυριαρχία τερματίστηκε το 1913 με την προσάρτηση της Ηπείρου και της Ελλάδας. Επώδυνες εσωτερικές συγκρούσεις συνεχίστηκαν μέχρι το 1919, μεταξύ μοναρχικών και κομμουνιστών.
Από το 1912 έως το1913 τα ελληνικά στρατεύματα ενισχύονται από δυνάμεις εθελοντών Ηπειρωτών για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, που συνέβη στις 22 Φεβρουαρίου 1913. Αυτή η πόλη βρισκόταν στα χέρια των Τούρκων από το 1431.
Ο Πρίγκιπας Κωνσταντίνος

(*)

διατήρησε στρατιωτική πίεση, αλλά το Πρωτόκολλο του Λονδίνου 17/30 Μαΐου 1913(
*) τοποθέτησε τη βόρεια Ήπειρο μεταξύ των συνόρων της Αλβανίας. Οι διπλωμάτες από την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, Αυστρία-Ουγγαρία, Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία επικύρωσαν την απόφαση αυτή.

Ο Κωνσταντίνος διαμαρτυρήθηκε. Οι Ηπειρώτες τότε εγκατέστησαν μια προσωρινή κυβέρνηση στο Αργυρόκαστρο(*) υπό τον Γεώργιο Χριστάκη- Ζωγράφο(*). Ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης άρχισε να παλεύει. Ο Ζωγράφος ο 1ος βασίλεψε από το 1916 έως το 1918, αλλά η ιστορία και η κοινωνία ούσες αυτό που είναι, η βασιλική οικογένεια βρέθηκε στην εξορία στην Ιταλία.

Ο σημερινός κληρονόμος καλείται πρίγκιπας Δον Pozzi David di Santa Sofia. Οι τίτλοι ευγενείας της Ηπείρου είναι σύμφωνες με το ιταλικό σύστημα απονομής τίτλων ευγενείας.. Στον βασιλεύοντα πρίγκιπα Davide έχουν απονεμηθεί όλοι οι τίτλοι.
Σε μια εποχή που η γνώση είναι κατά προσέγγιση (και επομένως ψευδής) και η υποκειμενικότητα έχει γίνει «τρόπος του είναι" στο κοινό, η κριτική έναντι οποιουδήποτε μοναρχικού συστήματος διατηρεί το δικαίωμα να το καταδικάσει ως ψευδές και γελοίο.
Στην Ιταλία, για παράδειγμα, βρήκε λίγες φωνές να αμφισβητήσουν την αυθεντικότητα της διαδοχής στο θρόνο της Αυτής Υψηλότητος του Davide Pozzi di San Sofia. Ωστόσο η βασιλική οικογένεια έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών δημοσιευμάτων,που δείχνουν διεθνώς,με πλούσιες αναφορές και ιστορικά έγγραφα την αυθεντικότητά της και δείχνει επίσης την επαληθεύσιμη απόδειξη της ιστορίας μέσω διαφόρων κρατικών διεθνών συνθηκών. Το 2003, ο καθηγητής Claude Chaussier λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Λιλ δημοσίευσε ένα σημαντικό κείμενο: "Το βασίλειο της Ηπείρου, η ιστορία του και η μοναρχία του κατά τον εικοστό πρώτο αιώνα.
Το 2003, ο βασιλικός οίκος, στρατολόγησε τις ικανότητες του Δρ Celler Tibor, ουγγρικής εθνικότητας, μέλους του Αλμανάκ των Βρυξελλών, το οποίο είναι συγκρίσιμο με την αρχή Gotha(*). Το σπουδαίο έργο του, δείχνει ότι, μετά από διαβούλευση με όλες τις βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης, η αυθεντικότητα του βασιλικού οίκου της Ηπείρου και της δυναστείας του είναι αδιαμφισβήτητη.

Το κείμενο είναι στην ουγγρική γλώσσα (μπορεί να βρεθεί στο διαδίκτυο, πληκτρολογώντας τον τίτλο "Uralkodo csaladok neikul tron".

Μπορείτε να δείτε επίσης στις δημοσιεύσεις του Πανεπιστημίου της Μεσίνα, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και πιο συγκεκριμένα την διατριβή με τίτλο «Ο διαχωρισμός της Ηπείρου και η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία» 2002-2003.

Συγγραφέας η Δρ Όλγα Νάσση ( Olga Nassis)(*) ιταλίδα από πατέρα ηπειρώτη, πτυχιούχος πολιτικών επιστημών. Η διατριβή καταδεικνύει πειστικά τη σοβαρότητα και την αυθεντικότητα του Bασιλικού Oίκου της Ηπείρου.

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει λοιπόν, τη σοβαρότητα της τεκμηρίωσης που συλλέχθηκε από ιταλικό πανεπιστήμιο αυτού του μεγέθους και υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Saja;

Λιγότερο πρόσφατο, αλλά όχι λιγότερο ενδιαφέρον είναι το κείμενο: "Southern Albania or Northern Epirus in European international affairs,1912 1923"που γράφτηκε από την Edith Pierpont Stickney και δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 1926 στις ΗΠΑ (μπορείτε να ζητήσετε ένα αντίγραφο του κειμένου αυτού σε Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ Καλιφόρνιας)(*).

Πόσο λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν την ύπαρξη αυτού του κράτους της Ηπείρου στις αρχές του εικοστού αιώνα, αυτού του ανεξάρτητου Βασιλείου!
Η ανημέρωτοι μπέρδεψαν το ανεξάρτητο κράτος της Ηπείρου του 1914-1916 με το δεσποτικό βασίλειο της Ηπείρου του Μεσαίωνα.
Η σύγχρονη Ηπειρος είναι διεθνώς αναγνωρισμένη από τη Συνθήκη της Κέρκυρας που μπορεί να βρεθεί στον τόμο 23 των συνθηκών και συμβάσεων για το Βασίλειο της Ιταλίας ( δημοσιεύθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών) ... Ποιος θα τολμούσε να πιστέψει ότι το Υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων δεν είναι σοβαρό;

Η Αυτού Υψηλότης ο Πρίγκιπας Davide Pozzi di Santa Sofia

Η Αυτού Υψηλότης ο Πρίγκιπας Davide Pozzi di Santa Sofia, διαχειριστής του Βασιλείου της Ηπείρου σε εξορία, καθηγητής στην Παβία, είναι ο επικεφαλής της συγκεκριμένης κυβέρνησης στην εξορία, και ο ίδιος υπηρέτησε ως δήμαρχος σε μια κοντινή πόλη από το 1995 έως το 2000.
Οι Ηπειρώτες του Βορρά στο παρελθόν, διώκονται από την αλβανική κυβέρνηση και τα ανθρώπινα δικαιώματα τους έχουν αγνοηθεί σε μεγάλο βαθμό.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 η Αυτού Υψηλότης ο Πρίγκιπας Αλέξανδρος, ο βασιλιάς της Ηπείρου στην εξορία, ο ανιψιός της βασίλισσας Geraldine της Αλβανίας, ενθαρρύνθηκε από μερίδα ορθοδόξων επισκόπων και διάφορα μέλη μοναρχικών ομάδων που αναζητούσαν ένα διάδοχο.
Ως εκ τούτου αναζήτησε κάποιον μέσα στην ίδια την οικογένειά του, αλλά κανείς δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη. Ωστόσο, μεταξύ των οπαδών του ήταν ένας Ιταλός ευγενής της αρχαίας οικογένειας(αγνώστου ταυτότητοςWink.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν Μέγας Ιππότης πολλών Ταγμάτων, Ιππότης της Ιταλικής Δημοκρατίας, Δήμαρχος της γειτονικής πόλης της Πάβια, ξάδελφος του οποίου ήταν ένας καρδινάλιος της Καθολικής Εκκλησίας. Μη δυνάμενος να βρει πρόσωπο της βασιλικής του οικογένειας, ο Πρίγκιπας Αλέξανδρος προσέφερε τη θέση και τον τίτλο του στον Πρίγκιπα Davide. Η παράδοση έγινε σύμφωνα με πράξη παραίτησης που καταγράφηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο τουΤορίνο.
Ο Πρίγκιπας Davide Pozzi di San Sofia είναι πλέον ο σύγχρονος βασιλιάς της Ηπείρου σε εξορία. Επιδιώκει να εντοπίσει όλους τους Ηπειρώτες του κόσμου μέσω της διπλωματίας και επιθυμεί να επιστρέψει εν ειρήνη στα Βαλκάνια.

Είναι γνωστός ως ο βασιλιάς της Ηπείρου στην εξορία από αρκετές Ορθόδοξες Εκκλησίες, πολλά εθνικιστικά κινήματα και πολλούς βασιλικούς Οίκους στην Ευρώπη. Είναι επίσης μέλος του Russiae Heraldicum Collegium.

Η βασιλική κυβέρνηση της Ηπείρου στην εξορία λαμβάνει την ευλογία και την προστασία μιας μεγάλης Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Υπάρχει μια μεγάλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ηπείρου στην Ευρώπη.

Η Αυτού Υψηλότης Πρίγκηπας Davide Pozzi di Santa Sofia παντρεύτηκε την πριγκήπισσα Patrizia στις 21 Σεπτέμβρη 2002.2-picture2"ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΗΠΕΙΡΟΥ"

Πήγε για προσκύνημα στη Lourdes το 2000 με τον Επίσκοπο της Acqui Terme και την Αυτού Υψηλότητα Πρίγκηπα Henry Constsantin III de Vigo Paleologo Lascaris.(*)
Συμμετείχε στο διεθνές συνέδριο της Μάλτας που διοργανώθηκε από το Βασιλικό Οίκο Παλαιολόγου-Λάσκαρη.( Paleologo Lascaris).

Έτσι, εδώ έχουμε φτάσει στο τέλος αυτής της σύντομης παρουσίασης του βασιλείου στην εξορία, και του πρίγκιπά του, που βασιλεύει με απλότητα και υποδειγματική ευγένεια.
Από πολλές απόψεις, από τις πνευματικές φιλοδοξίες του, την ανθρώπινη αγάπη για τους άλλους και τη συμμετοχή του στη ζωή του καθενός για το καλό όλων, μου θυμίζει τον σπουδαίο και μεγάλο βασιλιά Λουδοβίκο XVI που υπήρξε όπως ο άγιος Τσάρος Νικόλαος, θύμα των πολιτικών διαπραγματεύσεων.
Δεδομένου ότι οι ορθόδοξοι ιερείς προσεύχονται για την Αυτού Υψηλότητα Πρίγκιπα Davide Pozzi di Santa Sofia και όλη την βασιλική οικογένεια προσκαλούν όλους να ενσκύψουν στην ιστορία της Βορείου Ηπείρου.

*Πρωθιερέας Leonide Achard Seignette des Marai, ιερέας της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ευρώπη, αρχιοικονόμος του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Δημητρίου.

Πηγή

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ – Χρίστος Βασιλειάδης

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ

ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ

Χρίστος Βασιλειάδης

Θεολόγος-Φιλόλογος

«Ο αντίχριστος αυτός Προτεσταντισμός έχει πρωτότοκον υιόν του τον επίσης ανηλεή καπιταλισμόν, είναι που ανοίγει διάπλατες τις πύλες της κόλασης για να ξεράση φωτιά, λιωμένον σίδηρον και καυτό θειάφι πάνω στις σύγχρονες κοινωνίες μας. Κι αυτό βέβαια το κάνει έξυπνα δηλαδή πονηρά όχι μόνον όταν ως πλανητάρχης ή ως πλανηταρχών βομβαρ­δίζει και καίει χώρες και φονεύει και εξαφανίζει από προσώπου γης ολόκλη­ρους πληθυσμούς και λαούς, αλλά και όταν προπαντός προσπαθή να δελεάση τον ανυποψίαστον, εύπιστον, ανενημέρωτον νουν πολλών τόσο με τις αντιχριστιανικές διδασκαλίες του, όσον με την σχιζοφρενική νοοτροπίαν του, όσον και με τον εξωφρενικόν τρόπον ζωής του, αλλά και με τις αλλοπρόσαλλες πεποιθήσεις του.»

ΟΙησούς Χριστός ευδόκησε φεύγο­ντας απ' αυτήν την ζωή να ιδρύση την Εκκλησίαν Του για να συνεχισθή το έργον Του και για να βρίσκουν, όσοι το θέλουν την σωτηρίαν τους μέχρι συντελείας των αιώνων. Η Εκκλησία, λοιπόν, που άφησεν πίσω Του ο Χριστός είναι κατ’ ανάγκη μία και ενιαία, ένας οικουμενικός οργανισμός με σκοπό να γίνη και πανανθρώπινος. Έτσι ιδρύθηκεν, έτσι οργανώθηκεν, έτσι αναπτύχθηκεν, έτσι συνέχισεν την ζωήν της μέχρι σήμερα. Θα συνεχίζη δε να υπάρχη, όπως είπαμεν, η αυτή μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία δηλαδή με μια λέξη η Ορθόδοξη Εκκλησία τουλάχιστο μέχρι συντελείας των αιώνων. Απ' την αρχήν της, όμως, μέχρι σήμερα κατά καιρούς και τόπους εμφανίστηκαν και εμφανίζονται άτομα ή ομάδες, που συνήθως προβάλλο­ντας ωρισμένες πλανεμένες διδασκαλίες τους σαν αληθινές βρίσκουν αυτό και σαν αφορμή για να αποχωρισθούν, να αποκοπούν, να αποσχισθούν από το σώμα, τον κορμόν αυτής της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας και να αποτελέσουν δικές τους παρασυναγωγές που τις ονομάζουν Εκκλησίες, χωρίς βέβαια και να είναι, γιατί η Εκκλησία είναι ανά τους αιώνας μία, αυτή που θέλη­σε να ιδρύση ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Δεν αποκόπτονται δε αυτοί πάντα μόνοι τους, αλλά και η Εκκλησία τους αποκόπτει. Με την ίδρυση αυτών, των παρασυναγωγών οι σχισματικοί αυτοί ή και οι αιρετικοί θέλουν να ισχυρισθούν ότι τάχα μόνον οι ίδιοι αποτελούν την Εκκλησίαν του Χριστού και ότι δήθεν η γνωστή ιστορική Εκκλησία μας βρίσκε­ται σε πλάνη, ότι δεν έχει την ικανότητα να παρέχη την αγιαστικήν και σωτήρια Χάρη του αγίου Πνεύματος, ότι έχει λοξο­δρομήσει από τον αρχικό Χριστιανισμόν που κήρυξεν ο Χριστός και πως τάχα αυτοί μόνο συνεχίζουν την Αγνήν και γνήσιαν και αυθεντική ζωήν και διδα­σκαλίαν της αρχέγονης Εκκλησίας. Αυτά τα ισχυρίστηκαν όλων των ειδών οι αιρετικοί, όλων των αιώνων.

Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι η Εκκλη­σία που ίδρυσε ο Χριστός, επειδή είναι προορισμένη να υπάρχη και να δρα όσον υπάρχει η ανθρωπότητα, είναι εφωδιασμένη και με την ικανότητα να είναι αλά­θητη, έτσι ώστε οι οπαδοί της να έχουν τη σιγουριά ότι σε ζητήματα θρησκείας και ηθικής δεν μπορεί να πλανηθή αυτή και ότι γι' αυτό μπορούν και πρέπει να την ακολουθούν πιστά. Γι' αυτήν την σιγου­ριάν δηλαδή των πιστών είναι, λοιπόν, απαραίτητον το απλανές και αλάθητον της Εκκλησίας, απαραίτητον δε να της το έχη εξασφαλίσει ο ιδρυτής της. Αλλ' ενώ η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι δυνατό να πλανηθή, όμως άτομα ή ομάδες και μπορούν και πλανήθηκαν και αποκόπηκαν από την Εκκλησίαν. Πολλοί εξέπεσαν της Εκκλησίας, πολλοί πλανήθηκαν. Η Εκκλησία όμως σαν ίδρυμα θεοθέλητο και θεοσύστατο ούτε είναι δυνατόν εξ ορι­σμού να εκπέση, ούτε να πλανηθή.

Άτομα, επομένως ή ομάδες  και πλα­νήθηκαν και πλανώνται, η Εκκλησία όμως παραμένει απλανής δι’ ους λόγους προεσημειώσαμεν. Μέσα δε στην ιστορία υπήρξαν χιλιάδες τέτοιες περιπτώσεις.

Πάντως στο διάβα των αιώνων η με­γαλύτερη απόσχιση της Εκκλησίας έγινεν τον ια' αιώνα από τον πάπα. Τότε όλη σχεδόν η Δύση απεκόπη από τον κύριον κορμόν της Εκκλησίας γεγονός που μέχρι σήμερα προκαλεί βαθύτατη θλίψη και οδύνη.

Όμως, πέντε αιώνες μετά, δηλαδή τον ιστ' αιώνα σ' αυτήν την αποκομμένη ρωμαιοκαθολικήν, όπως ονομάζεται, "Εκκλησίαν", ή παπικήν, έγινε μία νέα θρησκευτική επανάσταση, ως γνωστόν, από το Μαρτίνο Λούθηρον.

Αυτός, λοιπόν, ξεσήκωσεν πληθυσμούς στη Δύση μαζί με άλλους συνεργάτες του κατά της παπικής Εκκλησίας, εξ αφορμής της διαφθοράς που παρετήρησεν ότι βασί- λευεν σ' αυτήν. Ο Λούθηρος θέλησεν, είπε, να καθαρίση την κόπρον του Αυγείου από την παπικήν "Εκκλησίαν", επειδή, όπως έλεγεν, αυτή διεφθάρη, απεμακρύνθη από τον αρχικό Χριστιανισμόν και εξέπεσεν της αληθείας. Σύνθημα του επαναστατι­κού κινήματος του Λουθήρου και των συνεργατών του ήταν: ολοταχώς πίσω, προς τον αρχικό Χριστιανισμόν, πίσω προς την αρχικήν Εκκλησίαν, που ίδρυσε ο ίδιος ο Χριστός. Πρέπει να την ανακαλύψωμεν ξανά.

Σύνθημα ωραίο μεν, άλλ' όχι αληθινό. Ωραίο, διότι αυτό πολλές ψυχές, μπορού­σε να συγκινήση. Όχι αληθινό, διότι εάν είχεν και δόση αληθείας, θα επέστρεφεν ο Λούθηρος και οι οπαδοί του τον ιστ' αιώνα στο σώμα, στον κορμόν της μίας Εκκλησίας που ίδρυσεν ο Χριστός, από τον οποίον είχεν αποκοπή κατά τον ια' αιώνα και η παπική Εκκλησία: στον κορμόν δηλαδή της Ορθόδοξης Εκκλη­σίας, η οποία μόνη εξακολουθεί να αποτελή τη μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν, που ίδρυσεν ο Χριστός, καθ' ομολογίαν των σπουδαιοτέρων θεολόγων και του Προτεσταντισμού.

Όμως, αντί να επιστρέψη ο Λούθηρος στην Ορθόδοξην Εκκλησίαν κατά τους αγώνες του εναντίον της παπικής Εκκλη­σίας, δεν έπαυσε μεν να εκωμιάζη την Ορθοδοξίαν σαν αυτήν που διασώζει τον αρχαίον Χριστιανισμόν, αλλά στις διδα­σκαλίες που διετύπωσεν απομακρυνόταν άπ' αυτήν όλον και περισσότερον κι' άπ' ό,τι είχεν απομακρυνθή η παπική ή λατι­νική από την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, αλλά και πιο πολύ άπ' ό,τι απομακρυνόταν ο ίδιος από την παπικήν Εκκλησίαν. Τα τελευταία αυτά δυο σημεία συχνά τα αποσιωπούν πολλοί ή δεν τα τονίζουν όσον πρέπει.

Και έτσι φθάσαμεν στο σημείον σήμε­ρα να έχη γεμίσει η Αθήνα στην οποία μετέδωσεν τον Χριστιανισμόν στα πρώτα κι' όλας βήματά του, ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος αλλά και οι επαρχίες της ορθόδο­ξης πατρίδας μας από παρασυναγωγές των οπαδών του Λουθήρου και των συνεργατών του, και διαδόχων τους, των Προτεσταντών δηλαδή, ή Διαμαρτυρομένων, όπως ονομάζονται αυτοί με τη βασικήν τους ονομασία, γιατί βέβαια έχουν και χίλια δυο άλλα ονόματα για να θολώνουν τα νερά, όπως οι απατεώνες και κακοποι­οί που είναι πολυώνυμοι (Ευαγγελικοί Λουθηρανοί, Αντβεντιστές, Πεντηκοστιανοί, Μάρτυρες του Ιεχωβά ... και δεν συμμαζεύονται). Επειδή δε, όταν ξεκίνη­σαν, εμφανίστηκαν σαν κίνημα διαμαρτυ­ρίας κατά της παπικής Εκκλησίας γι' αυτό και ονομάστηκαν Διαμαρτυρόμενοι (Protestantes στα λατινικά και στις νεολατινικές ευρωπαϊκές γλώσσες). Και επειδή στην αρχήν ήθελαν απλώς να τροποποιή­σουν μερικά κακώς κείμενα στη λατινικήν ή παπικήν Εκκλησίαν, δηλαδή να τη μεταρρυθμίσουν γιατί αυτό τότε ήταν το αίτημα της εποχής, το κίνημά τους ονομά­στηκε Μεταρρύθμιση και οι ίδιοι επίσης μεταρρυθμιστές.

Αλλά, μη νομίσης, αναγνώστα μου, ότι όσα εσημειώσαμεν καθώς και όσα θα ακολουθήσουν είναι θέματα των εκκλη­σιαστικών αποκλειστικά και των θεολό­γων ή και θέματα παρωχημένων χρόνων. Κάθε άλλο: Είναι όχι απλά και μόνον επίκαιρα, αλλά αποτελούν και το κλειδί της νεώτερης ιστορίας και τον μίτον που μέσω της συγκεχυμένης και ακατανόητης σύγχρονης διεθνούς πραγματικότητας θα σε οδηγήση στην κατανόηση και συνειδητοποίηση και λύση του προβλήματος: π.χ. πως οι σύγχρονοι πλανητάρχες δολοφο­νούν εν ψυχρώ για υλικά συμφέροντα χιλιάδες αθώα γυναικόπαιδα χωρίς κανέ­να ενδοιασμόν, και πως τους ανέχονται και τους ψηφίζουν οι ασφαλώς συνένοχοι και συνδιεφθαρμένοι λαοί τους. Με ποιες διδασκαλίες ανατράφηκαν και γαλουχήθηκαν αυτοί για να αναγάγουν τη δολο­φονίαν σε σπόρ, σε αρετήν, και σε ιδανικόν; Από μικροί διδάχθηκαν τον Προτε­σταντισμόν, ο οποίος, όπως θα δουμεν κατωτέρω, δια στόματος του ιδίου του ιδρυτού του, του Λουθήρου, προτρέπει άτομα και λαούς, ρητώς, κυνικώτατα ανερυθριάστως να δολοφονούν όσους μπορούν περισσότερους κάθε μέρα, για να γίνουν ευάρεστοι και ευπρόσδεκτοι στο Θεόν.

Έτσι γαλουχήθηκαν οι Προτεσταντικοί λαοί και προ παντός οι ηγέτες τους, οι πλανητάρχες.Κι' αυτό το λένε Χριστιανι­σμόν, και μάλιστα πολιτεύονται σαν εκπρόσωποι του χριστιανισμού, του χριστιανικού πολιτισμού.

Λέγει δε ακριβώς γι' αυτό ο Κύριος "δι' υμάς βλασφημείται το όνομά μου εν τοίς έθνεσιν". Θα έχης,  αναγνώστα μου παρακάτω τη λύση του μυστηρίου. Θα κατανόησης που οφείλεται αυτή η μη χριστιανική, φιλοτομαρική διεθνής πολι­τική κατάσταση. Και τότε θα πης: πράγ­ματι δεν πρόκειται για στενώς και αποκλειστικώς θεολογικά ζητήματα, αλλά γι^’αυτήν την σύγχρονη και επίκαιρην καυτήν πραγματικότητα.

Πάντως, μόνον αν προχωρήσουμε στην εξέταση του Προτεσταντισμού με μιαν αυστηρώς ακριβή έκθεση της διδασκαλίας του και μόνον εάν ακολουθήσωμε με απόλυτον προσοχήν το φιλοσοφικό νήμα που τη διαπερνά θα μπορέσουμε να δείξουμε στις πιο απίστευτες "εξάρσεις" τους το Λούθηρον και τους λοιπούς αιρεσιάρχες του Προτεσταντισμού μέχρι σήμε­ρον, καθώς και ποια αδήριτη λογική τους σπρώχνει μέχρι τα έγκατα της ανελέητης αβύσσου. Θα δούμεν πράγματα ανήκουστα και απίστευτα στο λεγόμενο: ευαγγελικό σύστημα: πως η μία πρωτά­κουστη πλάνη οδηγεί σε άλλην πρωτόγνωρην, πως η μία τρέλλα οδηγεί σε μίαν άλλην παράκρουση και σχιζοφρένειαν. Κι^’αυτό με τη βοήθεια του Κυρίου θα το πετύχουμε φέροντας εις το φως της δημο­σιότητας την εσωτερικήν επεξεργασίαν που υπέστησαν οι προτεσταντικές διδα­σκαλίες από τους εγκεφάλους της Μεταρ­ρύθμισης. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το νήμα του λαβυρίνθου τους.

Πρώτον: Κατά τους Προτεστάντες, ο Δημιουργός Θεός επροίκισεν Αυτός μεν τον πρώτον άνθρωπο με θρησκευτικές και ηθικές ικανότητες επειδή ακριβώς ήθελε να του αποδίδη ο Αδάμ λατρείαν και τιμές. Όμως ο Θεός δεν τον επροίκισεν και με ελευθερία βουλήσεως, επειδή ο Θεός τα πάντα τα κυβερνά και τα ρυθμί­ζει αποκλειστικά με τις αμετάκλητες αποφάσεις της Πρόνοιάς Του, στην οποίαν δεν υπάρχει χώρος και για ελευθερίαν βουλήσεως του ανθρώπου. Ο γενάρ­χης, λοιπόν, του ανθρωπίνου γένους, ανέπτυξεν από μόνος του, χωρίς άνωθεν βοήθειαν, τη νόηση και τη θέλησή του^·έτσι, επί πλέον και πάντα με μόνες τις δικές του δυνάμεις, γέννησε μέσα στην ψυχήν του και ανέπτυξεν την ζώσαν πίστην, την ακλόνητη και σταθεράν ελπίδα, τη φλέγουσαν αγάπην, την τρυφερήν ευσέβειαν, όλα δηλαδή τα συναισθήματα-αρετές που του εξασφαλίζουν επάξια την φιλίαν του με τον ουρανόν. Έτσι, υψωθείς από τελειότητα σε τελει­ότητα ο Αδάμ, δια των θείων αρετών που ο ίδιος από μόνος του απέκτησεν, έφθασε μέχρι τον ίδιον το Δημιουργόν του. Δη­λαδή παρήγαγεν την καλήν αρχέγονον κατάστασή του από μόνος του, με μόνες τις φυσικές του δυνάμεις και όχι από την συνεργασίαν του με τη θεία χάρη.

Μολονότι δέχονται οι Μεταρρυθμιστές ότι ο πρώτος άνθρωπος πλουσιοπάροχα επροικίσθη από το χέρι του Δημιουργού, εν τούτοις ο Αδάμ δεν είχεν ουδόλως ελευθερίαν ηθικήν, ελευθερία βουλήσεως. Ήταν αλυσοδεμένος με τις αιώνιες θεϊκές αποφάσεις, ήταν καθαρά σαν ένα απλό εργαλείον στα χέρια του Θεού. Υπογραμ- μίζομεν και το ότι για τους Προτεστάντες τα δώρα του Θεού στον πρώτον άνθρωπον ήσαν μόνο φυσικά, εντός του χώρου της δημιουργημένης φύσης του χωρίς τίποτε το υπερφυσικό, χωρίς υπερφυσική προέ­λευση, αφού δεν προέρχονταν από συνερ­γίαν Αδάμ και θείας Χάριτος, η οποία σημειωτέον κατ’ αυτούς δεν είχεν καμία θέση εν τω παραδείσω· τονίζομεν το ότι, κατ' αυτούς πάντα, δεν υπήρχεν ελευθερία βουλήσεως του Αδάμ, και στην αρχέγονη την προπτωτικήν κατάστασή του. Στο σημείον αυτό εγείρονται διάφορα ερωτή­ματα: Πως το δημιούργημα μπόρεσε ποτέ να εξυψωθή και να φθάση το Δημιουργόν του και δη αποκλειστικά δια των δικών του φυσικών δυνάμεων; Άραγε είναι από μόνος του ο άνθρωπος ικανός υπερφυ­σικών προσπαθειών και επιτευγμάτων; Είναι από μόνη της η φύση του ικανή για αρετές υπερφυσικές;

Αλλά και ο Θεός όφειλε να δεχθή σαν εύοσμην και ευπρόσδεκτη θυσίαν τα συναισθήματα του Αδάμ, που όμως κάθε άλλο παρά από την καρδίαν του προέρχο­νταν, να κάνη αποδεκτές τιμές που απ' τη φύση τους ήσαν αναγκαστικές, μια λατρείαν αναγκαστικήν, αφού και εάν απουσίαζεν η ελευθερία της βουλήσεως; Και αυτή η βασιλεύουσα ανελευθερία, δηλαδή το βασίλειον της αναγκαιότητος δεν αντιστρατεύεται, δεν καταστρέφει και δεν απάδει στην έννοια του δίκαιου ή άδικου, του καλού ή κακού, της αξίας ή απαξίας; Είναι δυνατόν να υπάρχουν ή να νοούνται όλα αυτά χωρίς ελευθερίαν;

Εξ άλλου και όταν ο άνθρωπος νοιώ­θει και πιστεύει αλυσοδεμένος δηλαδή καταναγκασμένος απ' τα δεσμά και τους αδήριτους νόμους του πεπρωμένου του, όπως τον δέχονται οι διαμαρτυρόμενοι, δεν πρέπει να αφίνεται χωρίς ενδοιασμούς και να παραδίνεται χωρίς τύψεις σ' όλα τα κακά του πάθη; Αλλά ποιές πλην των θρησκευτικών και οι πολιτικές, κοινωνι­κές, οικονομικές, με μια λέξη οι πολιτι­σμικές συνέπειες από μιαν τέτοια διδα­σκαλίαν ;

Η μοιρολατρία αυτή δεν ήταν που αφού ξεσήκωσε με την πνοήν και τον άνεμο του φανατισμού την Ανατολήν σαν μανιασμένη θάλασσαν, την άφησε να ξαναπέση στο τέλμα του πάθους και να παραδοθή επί μάκρους αιώνες στην αγκαλιάν και στους κόλπους της πιο βαθιάς βαρβαρότητας και να υποταγή στο ζυγόν του πιο εξουθενωτικού και πιο εξευτελιστικού δεσποτισμού;

Η μακαρία, λοιπόν, "ευαγγελική" Με­ταρρύθμιση έχει επιγεγραμμένον επί της μετόπης της, σαν πρώτον άρθρον του συμ­βόλου της πίστης της, το βασικόν, θεμε­λιώδες και πρωταρχικόν δόγμα της θρη­σκείας των Τούρκων, τη μοιρολατρίαν!

Δεύτερον: Άλλ' εάν ο πρώτος άνθρω­πος εστερείτο ελευθερίας, αν ο Θεός κυ­βερνά τα πάντα ανεξαιρέτως κατ' αναγκαιότητα, τότε ποιος είναι ο αίτιος του οπωσδήποτε υπάρχοντος κακού; -Ο ίδιος ο Θεός, όχι ο άνθρωπος. Να, τι απαντούν οι Προτεστάντες! Έτσι, οι όψιμοι αυτοί διδάσκαλοι του ιστ' αιώνα ισχυρίζο­νται -το μεταφράζομεν κατά λέξη εκ του λατινικού τους συγγράμματος- ότι:«ο ύψιστος Ρυθμιστής <δηλαδή ο Θεός> ενεργεί ή πράττει το κακόν όπως το καλόν, όχι μόνο με το να επιτρέπη να γίνε­ται (το κακόν από άλλους) έτσι ώστε τόσον η μοιχεία του Δαβίδ όσον και η προδοσία του Ιούδα, δεν είναι σε μικρό­τερο βαθμό δικόν του έργον, όσον είναι και η μεταστροφή του άγιου Παύλου»(στο Χριστιανισμόν), (Mart. Chemnitz, Loc. Theol., έκδ. Leyser. 1615, Ρ.Ι.,σελ. 173).

Επομένως,ο ίδιος ο Θεός, κατά τους Προτεστάντες, είναι ο αυτουργός και δράστης όλων των αισχροτήτων, από τις οποίες, στην συνέχειαν, οπλίστηκεν ο βραχίων Του εναντίον των ανθρώπων.

Αυτός είναι ο εκτελεστής όλων των ειδεχθών πράξεων, που εξαιτίας τους ο ίδιος κατέστρεψεν τη γην! Αυτός διέπραξεν όλα εκείνα τα αποτρόπαια εγκλήματα που έκαναν τους αιώνες να πλημμυρίσουν από αίμα και δάκρυα της ανθρωπότητας!

Αλλά αποδίδοντας τέτοια φρικτά εγκλήματα στον ίδιον το Θεόν αυτοί οι απόστολοι και άγιοι του Προτεσταντι­σμού, δεν εκπίπτουν στον απαισιότερον αθεϊσμόν και δεν εμφανίζουν το Θεόν σαν τον σιχαμερότερο κακοποιόν και μοχθηρό δαίμονα; Συνεχίζομεν.

Τρίτον: Κατόπιν, όταν συντελέσθηκεν το προπατορικόν αμάρτημα, αυτό προκάλεσεν σαν απάντηση εκ μέρους του Θεού το κεραυνοβόλο χτύπημα της θείας εκδί­κησης, και κατέστρεψεν ολοτελώς τις πνευματικές ικανότητες του Αδάμ και προ παντός δημιούργησε μίαν όλως διόλου νέαν, αλλά κακήν ουσίαν εις το βάθος της ψυχής του. Απογυμνωμένος δηλαδή, από κάθε δυνατότητα αγαθού, διεφθαρμένος απόλυτα και ολοσχερώς στη φύση του μέχρι μυελού των οστών, ο πεπτωκώς άνθρωπος είναι κατ’ ανάγκην κατ’ ουσίαν κακός, αυτή αύτη η ενσάρ­κωση του κακού σε απόλυτο βαθμόν, ολωσδιόλου και καθ' ολοκληρίαν αμαρτωλός χωρίς την ελαχίστην δυνατότητα διεκφυγής, έστω και της ελαχίστης από αυτήν την κατάσταση. Εφόσον δε οι Μεταρ­ρυθμιστές αρνούνται στην αρχέγονη προπτωτικήν κατάσταση του Αδάμ την συμβολήν του υπερφυσικού στοιχείου (θεία Χάρη) και τον μερικώς, ως προς την προέλευση, υπερφυσικό χαρακτήρα των δώρων με τα οποία τον επροίκισεν ως ένα βαθμόν ο Θεός, ήσαν πράγματι λογικώς υποχρεωμένοι, - εκτός εάν δεν δεχθούν ότι μετά την πτώση η κατάσταση του Αδάμ εχειροτέρευσε - , να δεχθούν, όπως και αναγκαστικά δέχονται, ότι οι εκ του αμαρτήματος του πρωτοπλάστου κεραυ­νοί επέπεσαν πάνω στις φυσικές ικανότητές του (διότι τίποτε το υπερφυσικό δεν είχεν αυτός). Μόλις όμως οι Μεταρρυθμι­στές θεώρησαν καταστραμμένες τις φυσικές ικανότητες και ιδιότητες του Αδάμ μετά την πτώση του, ήσαν υποχρεωμένοι εκτός εάν τον θεωρούσαν εκμηδενισμένο και ανύπαρκτον πια τον Αδάμ, να του αποδώσουν μία νέαν ουσίαν. Και το έκαναν οι Προτεστάντες με λογικήν δηλαδή συνέπειαν: Έτσι αντικατέστησαν μέσα στον Αδάμ την εικόνα του Θεού, που τη δέχονταν σαν την προπτωτικήν ουσίαν του, με την εικόνα του Σατανά, μετά την πτώση. Ο Αδάμ μετά την πτώση, λέγουν δεν ήταν μόνον αμαρτωλός, απλά κακός, άλλ’ ήταν ο ίδιος ο Σατανάς αυτοπροσώπως, ενσαρκωθείς μέσα του. Όπως βλέπομεν η διδασκαλία τους είναι συνεπής με τον εαυτό της, έχει δηλαδή λογικήν ακο­λουθίαν, αλλά δεν παύει γι' αυτό να είναι λιγότερον παράλογη, απαράδεκτη και τερατώδης. Κι αυτό γιατί αν στην στάχτην, στη χόβολην της ψυχής του πεπτωκότος ανθρώπου δεν υπήρχαν ούτε σαν σπίθες οι θρησκευτικές και ηθικές του ιδιότητες, αν είχεν παντελώς χάσει το πνευματικόν του "Είναι", δεν θα είχεν αλλάξει η φύση του και, επομένως, δεν θα μεταβαλόταν σε ζώον χωρίς λογικόν;

Αλλά και η ψυχή του δεν θα γινόταν πολλαπλή ως προς τα μέρη της, σύνθετη από τα επί μέρους της και επομένως υποκείμενη στη διάλυση, στο θάνατο, εάν δηλαδή μία νέα οντότητα, ξένη ερχόταν άπ' έξω για να ενωθή με την ουσίαν της όπως υποστηρίζουν οι Προτεστάντες; Εξ άλλου προ ολίγου ακόμη μας είπαν οι ίδιοι ότι ο Αδάμ δεν διέθετεν καθόλου ελευθερίαν και ότι αμαρτάνοντας αυτός δεν έκανεν τίποτε άλλον παρά ό,τι ήταν αναγκασμένος να πράξη καθώς και ότι το προπατορικόν αμάρτημα εντάσσεται στα αναγκαστικά σχέδια της θείας Πρόνοιας που αδήριτα επιβάλλονταν στον Αδάμ και ο οποίος δεν ήταν δυνα­τό να μη τα εφαρμόση. Πως λοιπόν μια τέτοια πράξη του Αδάμ ακούσια, αναγκαία, διαταγμένη μάλιστα απ' τον ίδιον το Θεό, θα μπορούσε να έχη τόσον τρομερά αποτελέσματα; Πως μια τέτοια παράβαση του πρωτόπλαστου θα μπορούσε να επισύρη κατ' αυτού όλους τους κεραυνούς της ουράνιας οργής;

Τέταρτον: Ο πεπτωκώς Αδάμ απογυμνωμένος από πνευματικές ικανότητες και ιδιότητες ένεκα του προπατορικού αμαρτήματος και τεθείς από το Δημιουρ­γόν του υπό τον ζυγόν της αναγκαιότητας, δεν μπορεί να συνεργήση με καμιάν έν­νοια, με κανένα τρόπο, σε κανένα βαθμόν, στην αποκατάστασή του. Εις μάτην και ο Θεός ακόμη θα προσπαθούσε να τον αποσπάση από τον ύπνον του θανάτου, εις τον οποίον είχεν περιπέσει: ο λόγος του Θεού εύρισκεν στην υποβαθμισμένην ψυχήν του την ίδιαν ανταπόκριση όπως σ΄ ένα άλογον κτήνος, η παντοδυ­ναμία του Θεού δεν θα μπορούσε να επαναδώση την ζωήν σ' αυτό το παγωμένον πτώμα: "στήλη άλατος, σαν ξύλο και σαν πέτρα (άψυχος και αναίσθητος) για τα θεϊκά πράγματα, (ο Αδάμ) είναι ανίκανος για κάθε θρησκευτικήν ιδέαν και για κάθε ηθικόν συναίσθημα" (Solid. Declar., II- de lib. Arb., § 21.)· οι σκέψεις του πεπτωκότος Αδάμ, οι επιθυμίες του, τα λόγια του, οι πράξεις του δεν αποτελούν παρά πλάνην και μόνον, σχέτον ψεύδος, απύθμενην αδικίαν και απέχθειαν και αποστροφήν του Θεού.

Αρκετές φορές ελέχθη ότι ο Λούθηρος αφού έθραυσεν τον ζυγόν της πνευματικής αυθεντίας απηλευθέρωσεν την σκέψη και αποκατέστησεν τη λογικήν στο χώρο της δικαιοδοσίας της· είπαν και ότι άναψε τον πυρσόν της επιστήμης, ότι δόξασεν τα γράμματα, ότι έσωσεν τον πολιτισμόν από επικείμενην καταστροφήν και ερείπωση: Ε, λοιπόν! Αυτό που πέτυχεν ο Λούθη­ρος ήταν να αλυσοδέση το νου, να καταστρέψη τη διανόηση και να κατεβάση τον άνθρωπον στο επίπεδον του κτήνους, τουλάχιστον όσον αφορά στα θρησκευ­τικά ζητήματα· ο Λούθηρος είναι γνωστόν πια ότι κατεδίκασεν tic πανεπιστημιακές σχολές σαν επικίνδυνες, τις επιστήμες σαν αντιχριστιανικές, αλλά και τη φιλοσοφίαν σαν διαβολικήν. Στα επόμενα φυλλάδια θα παραθέσουμε τους αναθεματισμούς του μεταρρυθμιστή αυτού. Προς το παρόν περιοριζόμαστε στα λόγια του Εράσμου, γι' αυτόν: "Μήπως ο Λούθηρος δεν έγραψεν ότι κάθε μάθηση τόσον η πρακτική, όσον και η θεωρητική είναι καταδικαστέα; Ότι όλες οι θεωρητικές επιστήμες είναι αμαρτήματα και πλάνες; Μήπως (και ο συνεργάτης του) ο Μελάγχθων δεν κατεδίκασεν κάποτε τις δημόσιες σχολές (Erasm. Epist. 59’ I, 31).

Πρόκειται, λοιπόν, για αδιαφιλονίκητα γεγονότα και μόνον η παχυλή άγνοια μπορεί να ισχυρισθή το αντίθετον.

Πέμπτον: Άλλ' εάν ο άνθρωπος άπ' τη μια δεν μπορεί έπ' ουδενί και με καμίαν έννοια να συνεργήση στην αναγέννησή του, ούτε ενεργητικά με το να συνεργασθή και να δώση την συναίνεσή του στη θεία χάρη, ούτε παθητικά με το να της αντισταθή τουλάχιστον όπως θα λέγαμεν εμείς οι Ορθόδοξοι, ούτε απ' την άλλη μπορεί να εμποδίση τη θεία χάρη λένε οι Προτεστά­ντες. Γιατί η θεία χάρη δρα και ενεργεί αναγκαστικά, ακατάσχετα, χωρίς να υπάρχη δυνατότητα αντίστασης, αφού αυτή σπάει και θρυμματίζει βιαίως και αναγκαστικά κάθε αντίσταση της θέλησης.

Άλλ' ερωτώμεν τους Προτεστάντες:

Αν είναι όντως έτσι τα πράγματα, γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν πετυχαίνουν τη δικαίωσή τους; Οι Προτεστάντες απαντούν: "Όχι επειδή οι μη δικαιούμενοι αντιστέκονται και δεν συνεργάζονται με τη θεία χάρη, αλλά απλούστατα γιατί ο ίδιος ο Θεός δεν στέλνει τη θεία χάρη του σε όλους. Και γιατί παρακαλώ κ. Προτε­στάντες, δεν στέλνει ο Θεός τη χάρη του σε όλους; -Όχι διότι θα την απέρριπταν εάν τους την έστελνε όπως θα υπέθετε ένας Ορθόδοξος, αφού τέτοια δυνατότη­τα αντίστασης στη θεία χάρη δεν έχει κανείς. Αλλά για άλλο λόγον: διότι ο Θεός πριν δημιουργήση οποιονδήποτε, τον προώρισεν. Έτσι, άλλους μεν από πριν και όλως αυθαίρετα τους προώρισε για την ουράνια μακαριότητα και ευτυχίαν και άλλους για τα βασανιστήρια του άδη. Να, λοιπόν, ότι οαπόλυτος προορι­σμόςείναι αναγκαία λογική συνέπεια του κάθε είδους Προτεσταντισμού και βρίσκεται στο βάθος της ουσίας του Προτεσταντισμού, κι ας λένε μερικοί Προτεστάντες ότι δεν τον δέχονται. Είναι αναγκαία λογική συνέπεια του συστήματός τους. Προτεστάντης που δεν δέχεται τον απόλυτον προορισμόν, έχει μεν δίκαιον και είναι όρθόν το ότι δεν τον δέχεται, όμως είναι ο ίδιος ανακόλουθος και λογικώς ασυνεπής προς τις αρχές του Προτεσταντικού συστήματος. Ο δε συνά­δελφος του Λουθήρου, ο Καλβίνος σαφώς κηρύττει αυτόν τον απόλυτον προορισμόν και λέγει ρητώς το εξής φοβερόν: ότι ο Θεός δημιούργησεν τους περισσότερους ανθρώπους μόνον και μόνο, για να τους καταδικάση στην κόλαση κατά το εξής καταχθόνιο θεϊκόν σχέδιον. Πρώτα ο ύψιστος Θεός ο και απόλυτος ρυθμιστής του σύμπαντος διαπράττει ο ίδιος την κλοπήν, τη δολοφονίαν, την πατροκτονίαν και όλα τα αμαρτήματα!

Κατόπιν φέρνει άπ' την ανυπαρξίαν εις την ύπαρξη και στην ζωήν ένα ορισμένον αριθμόν ανθρώπων μόνον και μόνο για να τους επιβαρύνη με τις ποινές των δικών του εγκλημάτων. Στην συνέχειαν βασανίζει εις αιώνας αιώνων αυτούς τους δυστυχείς, εν μέσω φλογών που καταβρο­χθίζουν το θύμα τους, τους βασανίζει με όλην του την άπειρην παντοδυναμίαν!

Ερωτώμεν: τέτοια διδασκαλίαν ποιος άλλος θα μπορούσε να την επινοήση παρά μόνον ο ίδιος ο άδης;

Έκτον: Το πρώτον αποτέλεσμα που η δικαιούσα χάρη παράγει μέσα στον άνθρωπον, είναι να δημιουργήση εκ νέου και εκ του μηδενός τη νόηση και τη θέλη­ση για τα ουράνια πράγματα. Εφόσον δηλαδή οι αυτοονομαζόμενοι μεταρρυθμι­στές έχουν εκμηδενίσει τις πνευματικές ικανότητες του Αδάμ, ώφειλαν να τις ανακαλέσουν εκ του μηδενός εις το είναι, εκ της ανυπαρξίας εις την ύπαρξη, με μία δημιουργικήν ενέργειαν της παντοδυνα­μίας του Θεού. Έφ' όσον εδώ νοείται κυριολεκτικώς και κατά γράμμα μια νέα δημιουργία, όπως η πρώτη, αν ο άνθρω­πος υφίστατο μία δεύτερη δημιουργία μέσα στην ουσίαν του είναι του, εάν εδέχετο μία νέαν πνευματικήν ψυχήν, άλλην άπ' την πρώτην, τη δικήν του, θα ήταν ποτέ δυνατό να αναγνωρίση εαυτόν σαν το ίδιον άτομον, το αυτόν πρόσωπον; Δεν θα είχεν καταστραφή μέσα του η ταυτότητα του εγώ του προσώπου του;

Όμως οι όψιμοι αυτοί απόστολοι του ιστ' αιώνα, αν και κάθε άλλο παρά αντιπαθούσαν την προσωπικήν θεοπνευστίαν και μάλιστα πίστευαν ότι την είχαν, όμως δεν είχαν ιδέαν από φιλοσοφίαν.

Έβδομον: Όταν ο άνθρωπος ξαναπόκτησεν την ανωτέρα νόησή του, συνειδη­τοποιεί ότι ακριβώς τα αμαρτήματά του είναι που τον υποβάλλουν στις αιώνιες αυστηρότατες τιμωρίες της θείας δικαιοσύνη και η ψυχή του καταξεσχίζεται από όλες τις αγωνίες του φόβου, από όλα τα βασανιστήρια της απελπισίας και της απόγνωσης. Αλλά μετ' ολίγον τούρχεται στο μυαλό η θύμηση πως ο Σωτήρας Χριστός πλήρωσε για τις αδικίες του κόσμου. Τότε συλλαμβάνει μέσα του την εμπιστοσύνην στο Χριστό, δηλαδή την πίστη. (Έργα του Λουθήρου, έκδ. Wit- temb., I μέρος, σελ. 47, β.) (ως γνωστόν οι μεταρρυθμιστές εκλαμβάνουν τη λέξη πίστη (fides) με την έννοιαν της εμπιστοσύνης (fiducia).) Απ' τη στιγμή κι' όλας εκείνη, που ο αμαρτωλός εμπιστεύεται το Χριστό, εισέρχεται σε κατάσταση χάριτος με τον ανώτατον Κριτήν. Σύμφωνα, λοι­πόν, με τα μέχρις εδώ εκτεθέντα, τι είναι εκείνο που πετυχαίνει να κερδίση τη φιλίαν του Θεού; Τι είναι δηλαδή αυτό που δικαιώνει;

Αυτό είναι δε η πίστη, μόνη η πίστη χωρίς απολύτως τίποτε άλλον, η απλή εμπιστοσύνη στον Σωτήρα, είναι αυτό το συναίσθημα για το άπειρον έλεος και την άπειρην ευσπλαχνία του Θεού και η ελπίδα και ταυτόχρονα βεβαιότητα αυτουνού του πιστού για την σίγουρην άφεση των αμαρτιών του εκ μέρους του Θεού.

Δηλαδή ακόμη και εκείνος, που έκανε να πλημμυρίση η χώρα του από αίμα ανθρώπων, να γεμίση από ερείπια, μπορεί λοιπόν, και χωρίς να αφήση το στιλέττο άπ' το χέρι του ή το φυτίλι του εμπρησμού, μπορεί να πετύχη την συγχώρηση των εγκλημάτων του. Όσο δε για τη βαθειά θλίψη μετανοίας για τα εγκλήματά του, όσο για τις άγιες αποφάσεις που λέμε εμείς ότι πρέπει να πάρη για να αλλάξη την ζωήν του, όσον και για τις καλές πράξεις που επίσης λέμε ότι πρέπει να συνοδεύουν τη νέαν του ζωή μετανοί­ας, αυτούς τους πόνους και τους καρπούς της μετανοίας, όλ' αυτά αποτελούν για τους Προτεστάντες δεισιδαιμονίες που επινόησαν και εφεύραν οι καλόγεροι στα μοναστήρια.

Κατά τους Προτεστάντες ο Θεός δέχε­ται σαν φίλον του μόνον τον εγκληματίαν ακριβώς επειδή αυτός είναι τέτοιος, και καθαίρει ο Θεός την συνείδηση μόνον εάν και εφόσον αυτή κυλιέται στο βούρκον και στο βόρβορον και ανταμείβει όσες ψυχές κυριολεκτικά και εκ ψυχής τον μισούν και τον καταριώνται και τις ανταμείβει μόνο και μόνο γι' αυτό ακριβώς που κάνουν βλασφημώντας τον.

Ο Λούθηρος, δηλαδή, για να αποκτήση οπαδούς και διόρθωσεν άπ' την ανάποδην και άλλαξεν το ίδιον το Ευαγγέλιον έτσι ώστε όλα να είναι εύκολα σαν παιγνίδι για τους εγκληματίες και αυτή ακόμη η σωτηρία τους, κι' ας μη μετανοήσουν αυτοί ποτέ όσο ζουν. Και το πέτυχεν σ’ ένα μέτρον, αν ρίξουμεν ένα βλέμμα στις λεγόμενες Προτεσταντικές κοινωνίες και χώρες (Αμερική κ.λπ.), οι οποίες δυ­στυχώς άρχισαν να επηρεάζουν και τις άλλες χώρες και να γίνωνται πρότυπον νοοτροπίας και τρόπου ζωής και πεποιθή­σεων, τόσο για τους αετονύχηδες μεγά­λους αλλά, άκρως λυπηρόν, και για την άπειρην και ανυποψίαστη νεολαία μας.

Όγδοον: Κατά το Λούθηρον πάντα, εφόσον η δικαίωση του αμαρτωλού δεν επιτυγχάνεται παρά μόνον και μόνο δια της πίστεως (αυτή δηλαδή είναι το μόνο ληπτικόν όργανον, το μόνο μέσον, ο μόνος τρόπος δικαιώσεως), ή ακριβέστερα δια της εμπιστοσύνης , είναι φανερόν ότι αυτή η επιτευχθείσα από τον αμαρτωλό δικαί­ωση δεν αναγεννά όλες τις πνευματικές ικανότητες· και κατανοούμε μεν το ότι αυτή δεν καθαίρει τις ψυχές από τους ρύπους, έφ' όσον το κληρονομικόν κακόν αποτελεί αυτήν ταύτην την ουσίαν του πεπτωκότος ανθρώπου κατ' αυτούς. Εν τοιαύτη περιπτώσει όμως τι επιτυγχάνει, λοιπόν, η δικαίωση, ποια είναι η αποτελεσματικότητά της; Η δικαίωση, λένε οι διαμαρτυρόμενοι, κατορθώνει να λογισθή και να μεταφερθή στον αμαρτωλόν, η δικαιοσύνη του Ιησού Χριστού, αλλά κα­τά ένα τρόπον όλως διόλου εξωτερικόν, άρα και μηχανικόν αλλά και μαγικόν. Έ δικαίωση δηλαδή γλυτώνει τον αμαρτωλόν, από τη θείαν εκδίκηση και τιμωρίαν, αλλά τον αφίνει κάτω από το βάρος του κακού.

Απαλλάσσει δε από τις ποινές τις εκ του αμαρτήματος άλλ όχι από το ίδιον το αμάρτημα.

Η δικαίωση απλά και μόνο ρίχνει ένα πέπλον πάνω στο έγκλημα για να το καλύψη ώστε να το κρύψη άπ' τα μάτια του ύψιστου Κριτή, κι' αυτό είναι όλον κι' όλον. Έτσι ο Θεός αντικρύζει σαν δήθεν καθαρήν και αγίαν τη βαθύτατα διεφθαρμένην ψυχήν και στην συνέχειαν ο ίδιος ο Θεός αναγνωρίζει και ανακηρύσσει σαν ταπεινόν, ανιδιοτελή, αγαθοεργόν, αγνόν, ενάρετον ένα άνθρωπον που όμως εξακο­λουθεί να αποπνέη εγωισμόν, υπερηφάνειαν, αρπακτικότητα, απληστίαν, ακολασίαν και ασέλγειαν, όλα δηλαδή τα βδελυκτά πάθη. Με μια λέξη, ο Θεός διαψεύδει την παγγνωσίαν του, διαψεύδει τις λατρευτές τελειότητές του, διαψεύδει τον εαυτόν του, μόνον και μόνον προκειμένου να το­ποθέτηση στο χώρον των δικαίων τον ανοσιουργόν, τον γεμάτον από εγκλήματα.

Έννατον: Ο πιστός, λοιπόν, στο Χριστόν που δικαιώθηκεν, όπως είπαμε, με ένα τρόπον όλως διόλου εξωτερικό, μηχα­νικό, μαγικό, λέγουν οι Προτεστάντες ότι μάταια θα προσπαθούσε να εκτελή το αγαθόν, να εφαρμόζη την αρετή, να τηρή το νόμον της αγίας Γραφής, να βαδίζη ανεπίληπτος ενώπιον του Κυρίου: όλα τα θεωρούμενα αγαθά έργα του, δηλαδή όλες οι ενέργειες και πράξεις του, όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματά του, όλες εν γένει οι κινήσεις του σώματος και της ψυχής του αποτελούν αντιστοίχως θανά­σιμα αμαρτήματα (Luther, Assert, omn. Artie. Opp., tom. II, fol. 325 β.)

Όσον για τη θεία Χάρη και για το ρόλον και το έργον της πάνω σ' αυτόν τον πιστόν, αυτή ούτε του καθάρισεν την ψυχήν ούτε του ανόρθωσεν τη βούληση ενισχύοντάς την, γιατί το προπατορικόν αμάρτημα, δηλαδή η κατά τους Προτε­στάντες ουσία του ανθρώπου, συνεχίζει να υφίσταται ακέραιον και ανενόχλητο μέσα στην ψυχήν του και να μη παράγη παρά αποκλειστικά καρπούς θανάτου.

Επομένως και ο Θεός από μέρους του δεν απαιτεί την τήρηση του αγίου νόμου του (Luther. Ausleg. Des Brief, an die Galat.) Και ναι μεν ο Θεός δίνει εντολές, αλλά δεν τις δίνει, ισχυρίζονται οι Προτε­στάντες, για να υπακούμε και να τις εφαρμόζουμε· δίνει απαγορεύσεις, άλλ' όμως ταυτόχρονα δίνει και την άδειαν και επιτρέπει να τις παραβιάζουμεν ο Θεός άκουσον, άκουσον δεν επιθυμεί την εκτέλεση και εκπλήρωσή του θελήματός του!

Αλλά και στην περίπτωση που εκτελούμεν το καλόν, λένε οι ίδιοι, αφαιρούμε άπ' το Θεόν τη δυνατότητα και τον τρόπο να ασκήση ο ίδιος την ευσπλαχνία του και να μας ελεήση συγχωρώντας μας αλλά και να εφαρμόση πάνω μας όλα τα αγαθά εκ της θυσίας του Σωτήρα μας.

Ενώ, όταν διαπράττουμεν το κακόν, νοιώθομεν αναγκασμένοι να καταφύγουμεν στην εμπιστοσύνην προς το Χριστό, δηλαδή να ασκήσουμεν πίστη, η οποία πίστη δίνει, εξασφαλίζει και αυξάνει τη δικαιοσύνη. Και μάλιστα τόσον περισσό­τερο δίκαιοι γινόμαστε όσον περισσότε­ρον αμαρτάνομεν!

Άκουσε δε και το εξής φοβερόν και ανήκουστον που το διατύπωσεν ο ιδρυτής του Προτεσταντισμού, ο πολύς Λούθηρος, προκειμένου να δώση απάντηση στην ερώτηση: Και τι, λοιπόν, πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε;

Τότε ο Λούθηρος κυνικότατα απήντησεν: "Πρέπει να προφυλαχθούμε από τα καλά έργα (και μάλιστα) με περισσότερη επιμέλειαν απ' ό,τι από την αμαρτίαν... Οι ευσεβείς ψυχές που εκτελούν το αγαθό για να κερδίσουν τη βασιλείαν των ουρανών, όχι μόνο δεν θα κατορθώσουν ποτέ να την αποκτήσουν, αλλά (επί πλέον) πρέπει να τις κατατάξουμεν στην τάξη των ασεβών” (Ορρ. Tom. VI, fol. 160). Και συμπληρώνει την σκέψη και διδασκαλίαν του ο ίδιος Λούθηρος με την εξής εμετική θέση του. "Όσον ευρισκόμεθα εδώ κάτω, οφείλομε να αμαρτάνομεν, διότι αυτή η γη δεν αποτελεί την κατοι­κίαν της δικαιοσύνης. Να αμαρτάνης, λοιπόν, και μάλιστα ολοκληρωτικά, σφαι­ρικά, γιατί ο Θεός δεν σώζει τους μισο-αμαρτωλούς... Αμάρτανε, αλλά δυνατά... Αν σου είναι δυνατό, διάπραττε χίλιους φόνους την ημέραν και εκατό χιλιάδες μοιχείες καθημερινά" (Luther. Epist. Ad Joh. Aurifabr. coll.,Jena 1556. tom. Ι,σελ. 345 β). Αλλά και αν αυτή η ηθική δεν ενυπήρχεν αυτολεξεί και κατά γράμμα εις τα συγγράμματα του Λουθήρου, ή, κι' αν ακόμη αυτή η ηθική δεν αποτελούσεν τη φανερήν και αναγκαίαν συνέπειαν των αρχών της διδασκαλίας του, όμως και τότε θα αρκούσεν το να διατρέξης μια προτεσταντική χώρα για να τη διαπιστώσης ή να τη μαντεύσης αυτήν την ηθικήν.

Ιδού, αγαπητέ αναγνώστα, η περίφημη ηθική της Μεταρρύθμισης και της "χριστιανικότατης" φίλης Αμερικής, εκπροσώπου του "χριστιανικού" κόσμου, η περιβόητη και πολύκροτη "χριστιανική" της ηθική σ' όλον το μεγαλείον της, θέλω να πω: η ηθική των κατέργων και του άδη. Διότι μόνον ένας δήμιος θα αποτολμούσε να της πλέξη το εγκώμιον ή να της κάνη ανταξίαν του επιπέδου της απολογίαν και ποτέ βέβαια ο ίδιος ή γνήσιος και ακραιφνής χριστιανι­σμός. Είχαμε, λοιπόν, άδικον που επιγρά- ψαμεν το παρόν άρθρον: Η μάστιγα του αντιχριστιανικού Προτεσταντισμού;

Ομολογουμένως όμως και έτσι αδικήσαμεν ήδη τον Προτεσταντισμό, διότι ακριβώς δεν κατορθώσαμεν τελικά να αποδώσουμε, όπως θα του έπρεπεν, όπως θα του άξιζεν τη διδασκαλίαν του, η οποία, όπως διαπιστώσαμε δεν μπορεί παρά οπωσδήποτε να βγαίνη κατ' ευθείαν απ' τα σπλάχνα της ίδιας της κόλασης. Όμως οι φλόγες της, που παρακολουθών­τας τα διδάγματα του Λουθήρου τις νοιώ­σαμε να μας τσουρουφλίζουν το πρόσω­πο, δεν φωτίζουν. Μόνον καίνε, βασανί­ζουν και καταστρέφουν αλύπητα, ανελέη­τα, ανοικτιρμόνως και την ίδιαν μας την εποχήν. Άλλωστε, όλοι μας λίγον πολύ έχομεν πείραν του πράγματος κι' ας αγνοούμε μερικές συγκεκριμένες λεπτομέρει­ες, όμως ανησυχούμεν και προβληματιζόμεθα από τα διεθνώς τεκταινόμενα αλλά και τα διαδραματιζόμενα επί της παγκο­σμίου σκηνής.

Το μόνον όπλον που μας μένει είναι η γραφίδα και η κραυγή: Ορθόδοξοι, φυλαχθήτε, λοιπόν, και όχι μόνον, πριν να είναι πολύ αργά! Ούτε και μπορείτε να παίζετε με τέτοιαν παγκοσμίων διαστά­σεων πυρκαϊάν και μάλιστα "εν ου παικτοίς" ζητήμασιν.Ο αντίχριστος αυτός Προτεσταντισμός έχει πρωτότοκον υιόν του τον επίσης ανηλεή καπιταλισμόν, είναι που ανοίγει διάπλατες τις πύλες της κόλασης για να ξεράση φωτιά, λιωμένον σίδηρον και καυτό θειάφι πάνω στις σύγχρονες κοινωνίες μας. Κι αυτό βέβαια το κάνει έξυπνα δηλαδή πονηρά όχι μόνον όταν ως πλανητάρχης ή ως πλανηταρχών βομβαρ­δίζει και καίει χώρες και φονεύει και εξαφανίζει από προσώπου γης ολόκλη­ρους πληθυσμούς και λαούς, αλλά και όταν προπαντός προσπαθή να δελεάση τον ανυποψίαστον, εύπιστον, ανενημέρωτον νουν πολλών τόσο με τις αντιχριστιανικές διδασκαλίες του, όσον με την σχιζοφρενική νοοτροπίαν του, όσον και με τον εξωφρενικόν τρόπον ζωής του, αλλά και με τις αλλοπρόσαλλες πεποιθήσεις του.

Έλληνες φυλαχτήτε! Όχι μόνο παθη­τικά, αλλά και ενεργά. Τρομοκρατήστε τουλάχιστον με την όλην στάση, με τα λόγια σας, με τις θρησκευτικές ακλόνητες πεποιθήσεις σας και με την ομολογίαν της πίστης σας τους μόνους πραγματικούς τρομοκράτες! Και βέβαια μπορείτε! Θα λουφάξουν οι τρομοκράτες της υφηλίου. Θα βάλουν στα σκέλη εκείνην τη διαβολικήν δρακόντειάν τους ουράν, η οποία κατά την Αποκάλυψη του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, αφινόμενη ελεύθερη κινείται και συμπαρασύρει άτομα, έθνη και λαούς εις την απώλειαν. Θαρσείτε λέγει ο Κύριος, εγώ νενίκηκα τον κόσμον!

πηγή

Ορθόδοξα Θαύματα!! (Βίντεο)

πηγή

Ήρωες υπομονής- +Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Θα ρίψω, αγαπητοί μου, ένα λακωνικό σύνθημα. Και θα παρακαλέσω όλοι, άντρες και γυναίκες, να το προσέξετε και ν’ ανταποκριθήτε σ’ αυτό. Το σύνθημα είνε· Φανήτε ήρωες! Διότι ζούμε σε χαλεπούς καιρούς. Φανήτε ήρωες! Κι όταν λέγω ήρωες τί εννοώ;

Άλλη γλώσσα έχει ο κόσμος, άλλη εμείς οι Χριστιανοί· άλλο το λεξιλόγιο του κόσμου, άλλο το λεξιλόγιο του Θεού. Ήρωας στη γλώσσα του κόσμου είνε εκείνος πού ωπλισμένος αγωνίζεται με γενναιότητα, υπερασπίζει την πατρίδα, νικά και θριαμβεύει, και η πατρίς ευγνωμονούσα του στήνει ηρώο και άγαλμα.

Στη γλώσσα του Θεού, στη γλώσσα της πίστεως, ο ήρωας παίρνει άλλη έννοια·  προσλαμβάνει βάθος και έκτασι, ανάγεται σε επίπεδο υψηλότερο και πνευματικώτερο. Ήρωας εδώ είνε όχι εκείνος πού νικά απλώς εξωτερικούς εχθρούς, αλλ’ εκείνος πού νικά τους τρεις μεγάλους εχθρούς του ανθρώπου· την σάρκα, τον κόσμο, και τον διάβολο. Η μεγαλύτερα νίκη είνε να νικήση κανείς τα πάθη του. Όπως έλεγαν και οι πρόγονοί μας, υψίστη νίκη είνε «το νικάν εαυτόν», να νικά κανείς τον κακό εαυτό του.

Υπό την έννοια αυτή ήρωας είνε ο Χριστιανός μαχητής. Κι όπως ο στρατιώτης είνε ωπλισμένος με όπλα, αμυντικά και επιθετικά, έτσι και ο Χριστιανός πού ελκύεται από τον ηρωισμό της αγιότητος· διότι ήρωας ίσον άγιος και άγιος ίσον ήρωας, το υψηλότερο είδος ηρωισμού είνε η αγιότης.

Όποιος λοιπόν θέλει να γίνη ήρωας της αγιότητος, πρέπει να είνε ωπλισμένος με ιερά όπλα.

Ένα δε από τα όπλα αυτά πού πρέπει να έχη ο Χριστιανός είνε η υπομονή!

Όταν οι κουλτουριάρηδες, οι άθεοι και άπιστοι ακούνε τώρα τη λέξι αυτή, χλευάζουν και μυκτηρίζουν τον χριστιανισμό, διότι στο λεξιλόγιο του περιέλαβε την υπομονή. Αλλ’ ας μή μας επηρεάζη η γνώμη τους. Το Ευαγγέλιο κατατάσσει την υπομονή μεταξύ των πρώτων αρετών την θεωρεί θεμελιώδη. Οι κατήγοροι λένε· Όχι υπομονή· εμείς λένε, δεν θέλουμε υπομονή και πραότητα·  κηρύττουμε εξέγερσι, διεκδίκησι, σύγκρουσι, βία· μόνο έτσι θα πάη μπροστά ο κόσμος….

Τί έχουμε ν’ απαντήσουμε, αγαπητοί μου; Απαντούμε, ότι η υπομονή δεν είνε αδυναμία των δούλων, όπως λένε αυτοί. Είνε δύναμις των ελευθέρων και αληθινά ηρωικών ψυχών. Είνε η καρτερία, πού έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας. Είνε η αντοχή της ψυχής στις αντιξοότητες, πού την κάνει να μή πτοήται εμπρός σε δοκιμασίες και εμπόδια, αλλά να τα υπερπηδά όλα και να βγαίνη νικήτρια. Η υπομονή, εν συνδυασμώ με την επιμονή, οδηγεί στην επιτυχία. Η υπομονή είνε η αρετή πού συνέστησε ο Κύριος όταν είπε· «Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Ματθ. 10, 22′ 24, 13).

Λοιπόν, φανήτε ήρωες με όπλο την υπομονή. Χωρίς υπομονή δεν επιτυγχάνεται τίποτα….

Εάν συγκρίνουμε τον εαυτό μας στην υπομονή με τον πολύαθλο Ιώβ αλλά και με το νέο Ιώβ, τον παράλυτο της Βηθεσδά, θα δούμε, αγαπητοί μου, ότι είμεθα γενεά ανυπόμονος.

Οι νέοι τα θέλουν όλα έτοιμα και χωρίς αναβολή. Δεν έχουν καθόλου υπομονή. Μικρά παιδιά, κακομαθημένα, χτυπούν το χέρι πάνω στο τραπέζι και απαιτούν ό,τι τους αρέσει. Και η μάνα, κακή παιδαγωγός, τους δίνει ό,τι ζητήσουν. Αντί να τ΄αφήση εκεί νηστικά, να τους κόψη το θέλημα, να τα μάθη να περιορίζουν τις απαιτήσεις τους. Και φθάσαμε να παρατηρούνται, για πρώτη φορά, αυτοκτονίες παιδιών και νέων. Γιατί; Διότι δεν συνήθισαν από μικρά στην άσκησι της υπομονής.

Ακριβώς διότι λείπει η υπομονή, κλονίζεται και η οικογένεια. Παλαιότερα υπήρχαν γυναίκες ηρωΐδες. Υπέμεναν τον άντρα τους. Τέτοια ήταν η αγία Μόνικα, η μητέρα του ιερού Αυγουστίνου. Ήταν σπουδαία γυναίκα. Ο σύζυγος της ήταν βάναυσος· αλλ’ εκείνη τον υπέμενε και τέλος τον κέρδισε. Διότι γυναίκα στολισμένη με υπομονή κερδίζει τον άντρα· ενώ με την ανυπομονησία, τους θυμούς και τις έριδες διαλύει το σπίτι. Μία σοβαρά αιτία των διαζυγίων σήμερα είνε η έλλειψις υπομονής, την οποία βέβαια πρέπει να έχη και ο άντρας.

Ιδού, αγαπητοί μου, γιατί έρριξα το σύνθημα «Φανήτε ήρωες!…», το οποίο ισχύει και επί ευρυτέρας βάσεως. Ευρισκόμεθα, όπως είπα, σε χαλεπούς καιρούς. Το έθνος μας απειλείται από άγρια θηρία του δρυμού, έτοιμα να επιπέσουν εναντίον του· και είμεθα εγκαταλελειμμένοι από όλους· διότι στον κόσμο βασιλεύουν ο μαμωνάς, τα τριάκοντα αργύρια, τα ιδιοτελή συμφέροντα. Απειλείται επίσης η Εκκλησία μας, η Ορθοδοξία μας, πού έθρεψε το γένος στα χρόνια της σκλαβιάς. Αν δεν υπήρχε η Εκκλησία, δεν θα υπήρχε Ελληνισμός· θα ήμεθα όλοι ή Φράγκοι ή Τούρκοι. Μας έσωσε η Εκκλησία….

Η Εκκλησία λοιπόν η ορθόδοξος βάλλεται. Βάλλεται απ΄ έξω και από μέσα. Εξωτερικώς μεν από αθέους και απίστους, από εκπαιδευτικούς πού διδάσκουν υλισμό, από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις πού διακωμωδούν την ευσέβεια, από εφημερίδες και περιοδικά πού υποσκάπτουν την πίστι. Εσωτερικώς δε υπονομεύεται από αναξίους κληρικούς και αρχιερείς πού προδίδουν τα ιερά και τα όσια.

Αλλά την περίοδο αυτή, σεις παιδιά της Εκκλησίας, φανήτε ήρωες! Αυτό επιτάσσει το χρέος. Όχι απλώς να πηγαίνουμε στην εκκλησία, όχι απλώς να διαβάζουμε τη Γραφή, όχι απλώς να κοινωνούμε των αχράντων μυστηρίων, όχι απλώς να πηγαίνουμε σε προσκυνήματα, αλλά και να έχουμε μέσα μας την απόφασι «Πεθαίνω για την πατρίδα, πεθαίνω για την πίστι!». Όλοι ας έχουμε την ηρωϊκή απόφασι. «Ώδε η υπομονή των αγίων» (Απ. 14, 12).

Εάν υπάρχουν τέτοιοι μαχηταί, να είστε βέβαιοι, δε θα νικήσουν οι άπιστοι και οι άθεοι· θα νικήση η Εκκλησία, θα νικήση ο Χριστός· ον, παίδες Ελλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας· αμήν.

πηγή: Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, Εμπνευσμένα Κηρύγματα Ορθοδόξου ομολογίας και αγιοπατερικής πνοής, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2011.

Αναδημοσίευση από: Τετραμηνιαίο τεύχος ορθοδόξου πνευματική οικοδομής «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου – Ο ασκητής και ιεραπόστολος (1884 -1980), Τεύχος 33, Σεπτέμβριος – Δεκέμβριος 2011, Θεσσαλονίκη 

πηγή

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΠΡΙΝ 20 ΧΡΟΝΙΑ: «ΟΙ ΜΑΣΩΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ!»

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ο μεγάλος αυτός Γέροντας της Ορθοδοξίας μας! Όταν κάποιοι «καλοπερνούσαν», εκείνος έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου:

πηγη

 αντιγραφή