ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ

ΠΙΣΤΕΥΩ 

1. ΠΙΣΤΕΥΩ εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων.

2. Καί εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενῆ, τόν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων. Φῶς ἐκ φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο.

3. Τόν δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα.

4. Σταυρωθέντα τε ὑπέρ ἡμῶν ἐπί Ποντίου Πιλάτου καί παθόντα καί ταφέντα.

5. Καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατά τάς Γραφάς.

6. Καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς καί καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός.

7. Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος.

8. Καί εἰς τό Πνεῦμα τό ἅγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν.

9. Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν.

10. Ὁμολογῶ ἕν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.

11. Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν.

12. Καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν.

Συναξαριστής της 3ης Ιουλίου

Ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος ὁ Κουβικουλάριος (Θαλαμηπόλος)

 

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ (98-117). Ἦταν ἄνθρωπος μὲ ἐξαιρετικὴ συμπεριφορὰ καὶ διετέλεσε κουβικουλάριος τοῦ αὐτοκράτορα. Διεκπεραίωνε τὰ καθήκοντά του μέσα στὸ παλάτι κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο. Ἦταν προσεκτικὸς καὶ δὲ μολύνθηκε ἀπὸ τὴν χλιδὴ τῶν ἀνακτόρων. Ἡ ψυχή του ὁλόκληρη ἦταν δοσμένη στὸ Σωτῆρα Χριστό.

Γι᾿ αὐτό, ὅταν ὁ Τραϊανὸς διέταξε διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ Ὑάκινθος δὲ δίστασε νὰ ὁμολογήσει μπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα ὅτι εἶναι χριστιανός. Ὁ Τραϊανὸς ἐξεπλάγη καὶ τοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ἀχάριστος, γιὰ τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὴν ὑπόληψη ποὺ τοῦ πρόσφερε τὸ παλάτι.

Τότε ὁ Ὑάκινθος μὲ ψυχικὴ ἄνεση ἀπάντησε: «Ἂν ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι ἀρετή, βασιλιά, ποιὰ ἀπολογία θὰ μπορέσω νὰ δώσω ἀρνούμενος τὸ Σωτῆρα μου Χριστό, ὁ ὁποῖος ἔχυσε γιὰ μένα τὸ αἷμα του, ὁ ὁποῖος μου χάρισε τὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη, ὁ ὁποῖος μου δίνει λιμάνι στὶς τρικυμίες τῆς ψυχῆς, παρηγοριὰ στὴ θλίψη, ἀσφάλεια στὰ κύματα, θώρακα στὶς δοκιμασίες;

Καὶ ὁ ὁποῖος μου ἐπιφυλάσσει συμμετοχὴ αἰώνια στὴ βασιλεία Του καὶ τὴν δόξα;». Ὁ Τραϊανός, στενοχωρημένος ἀπὸ τὰ λόγια του Ὑακίνθου, διέταξε νὰ τὸν φυλακίσουν χωρὶς νὰ τοῦ δίνουν καθόλου φαγητό, ἐκτὸς καὶ ἂν ἤθελε νὰ φάει εἰδωλόθυτα. Σαράντα μέρες πέρασε ἔτσι ὁ Ὑάκινθος, χωρὶς νὰ ἀγγίξει τὰ εἰδωλόθυτα. Τὴν 41η, ὅμως, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο. (Ἡ μνήμη του Ἁγίου αὐτοῦ, μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Διομήδη, ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστές, ἐπαναλαμβάνεται περιττῶς καὶ τὴν 3η Ἰουνίου).

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς Λίθος ὑάκινθος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἀστράπτεις τοὶς πέρασι, ταὶς τῶν χαρίτων αὐγαίς, παμμάκαρ Ὑάκινθε, σὺ γὰρ ὁμολογία, πυρσωθεῖς εὐσέβειας, ἔλαμψας ἐν ἀθλήσει, τὴ τοῦ Λόγου μιμήσει, ἐντεῦθεν καταφαιδρύνεις, τοὺς σὲ γεραίροντας.

Κοντάκιον 
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὑακίνθῳ σήμερον, ἐξ ὑακίνθων, ἀμαράντων πλέξωμεν, στέφανον πάντες οἱ πιστοί, μεγαλοφώνως κραυγάζοντες, Χαίροις μαρτύρων, τὸ κλέος Ὑάκινθε.

Μεγαλυνάριον
Νεότητος ἄνθει ἀθλητικήν, εὔχροιαν ἀνθήσας, ὑακίνθινον καὶ τερπνήν, ἄνθος θυμηδίας, χαρίτων διαπνοίᾳ, ὤφθης τῇ Ἐκκλησίᾳ, Μάρτυς Ὑάκινθε.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

 

Ὁ Ἀνατόλιος ἔγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, δυὸ μῆνες μετὰ τὸν ἄδικο φόνο τοῦ Πατριάρχη Φλαβιανοῦ, στὶς 11 Αὐγούστου τοῦ 449, ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Διόσκορο καὶ τοὺς συνεργάτες του. Ὁ Ἀνατόλιος ἦταν γέννημα τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ χειροτονήθηκε διάκονος ἀπὸ τὸν τότε ἀρχιεπίσκοπο Ἀλεξανδρείας Κύριλλο.

Ὁ αἱρετικὸς Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Διόσκορος, ὑποστήριξε τὴν ἐκλογὴ τοῦ Ἀνατολίου, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ τὸν ἔχει ὑποχείριό του. Διαψεύστηκε ὅμως. Ὁ Ἀνατόλιος ἀναδείχτηκε πιστὸς καὶ θαῤῥαλέος ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐπὶ τῆς πατριαρχίας του, συνῆλθε τὸ 451 ἡ Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος στὴ Χαλκηδόνα, ποὺ καταδίκασε τὴν αἵρεση τοῦ Εὐτυχοῦς.

Ἐπὶ Ἀνατολίου ἐπίσης, ἀνακομίσθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη τὰ λείψανα τῶν 40 ἁγίων, ποὺ μαρτύρησαν στὴ Σεβάστεια. Ἐπὶ τῆς πατριαρχίας του πάλι, ἡ βασίλισσα Πουλχερία ἔκτισε τὸ 450 τοὺς ἔξοχους ναοὺς τῆς Θεοτόκου τῶν Χαλκοπρατείων, τῶν Βλαχερνῶν καὶ τῆς Ὁδηγήτριας. Ὁ Πατριάρχης Ἀνατόλιος πέθανε τὸν Ἰούλιο τοῦ 458, ἀφοῦ ὠφέλησε σημαντικὰ τὴν πίστη καὶ τὴν Ἐκκλησία.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ἔργω τὴν κλῆσιν σου σφραγίζων Ὅσιε, λόγοις καὶ πράξεσι, τῷ κόσμῳ, ἔφανας, τῆς ὑπὲρ νοῦν Ἀνατολῆς, τὴν ἔλλαμψιν Ἱεράρχα, σὺ γὰρ Ἀνατόλιε, τὸν Χριστὸν ἀνεκήρυξας, διπλοῦν ταὶς θελήσεσιν, ἀσυγχύτως καὶ φύσεσιν, ὑπόστασιν δὲ φέροντα μίαν, πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. β’. Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν.
Τὴν ἀνατολήν, τῆς θείας φωτοφανείας, φέρων ἐν ψυχῇ, ὡς λύχνον Ὀρθοδοξίας, διαλύεις τὴν νύκτα, τῶν αἰρέσεων Ὅσιε, καὶ πρὸς ὄρθρον θείας πίστεως, κατευθύνεις Ἀνατόλιε, τοὺς ἐκ πόθου ἀκβοῶντάς σοι· Αὐτὸς ἡμῶν φωτισμός, ὤφθης μύστα Χριστοῦ.

Μεγαλυνάριον
Τῇ φωτοδοσίᾳ τῆς μυστικῆς, ἐκλελαμπρυσμένος, Ἱεράρχα ἀνατολῆς, φῶς τῷ κόσμῳ ὤφθης, καὶ τῷ Πατρὶ τῶν φώτων, ἡμᾶς ἀεὶ προσάγεις, ὦ Ἀνατόλιε.


------------------------------------------------------------------------------
 

Οἱ Ἅγιοι Θεόδοτος, Θεοδότη, Δολινδούχ (ἢ Γολινδούχ), Διομήδης, Εὐλάμπιος (ἢ Εὐλαμπίδης) καὶ Ἀσκληπιάδης

Συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Τραϊανὸ (98 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος τοὺς ἐξανάγκαζε ν᾿ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα. Ἐπειδὴ ὅμως ἀρνήθηκαν νὰ πειστοῦν στὶς διαταγὲς τοῦ βασιλιᾶ, ἀφοῦ βασανίστηκαν, κατόπιν τοὺς ἔκλεισαν στὴ φυλακή, ὅπου ἦταν καὶ ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος ὁ Κουβικουλάριος, ἀπὸ τὸν ὁποῖο καὶ στηρίχτηκαν στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν μαρτύρησε ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος, κατόπιν ἔβγαλαν καὶ αὐτοὺς ἀπὸ τὴν φυλακή, καὶ τοὺς ὁδήγησαν στὸ ναὸ γιὰ νὰ φάγουν ἀπὸ τὰ εἰδωλόθυτα.

Οἱ Ἅγιοι αὐτοί, ὄχι μόνο δὲν ἔφαγαν, ἀλλὰ καὶ ἤλεγξαν μὲ θάῤῥος τὴν θρησκεία τῶν εἰδώλων. Τότε τοὺς κρέμασαν πάνω σὲ ξύλα καὶ ξέσχισαν τὶς σάρκες τους. Ἔπειτα μὲ βάρβαρο τρόπο, ἀφοῦ τοὺς κατέβασαν ἀπὸ τὰ ξύλα, τοὺς ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι ὅλοι ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου. Τὰ δὲ τίμια λείψανά τους, ἐνταφίασαν μὲ τιμὲς οἱ χριστιανοὶ στὸν τόπο ὅπου μαρτύρησαν.


------------------------------------------------------------------------------
 

Οἱ Ἅγιοι Μᾶρκος καὶ Μωκιανός

Οἱ Ἅγιοι αὐτοί, ἐκβιάζονταν ἀπὸ τὸν ἔπαρχο Μάξιμο νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα καὶ ἐπειδὴ ἀρνήθηκαν, ὁμολογώντας τὸν Χριστό, ἀποκεφαλίστηκαν. Ὅταν δὲ ὁ Ἅγιος Μωκιανὸς βάδιζε στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσής τους, τὸν ἀκολούθησαν ἡ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του κλαίγοντας.

Τότε ὁ Ἅγιος, ἀντὶ νὰ δειλιάσει εἶπε στὴν οἰκογένειά του νὰ μὴ κλαίει ἀλλὰ νὰ χαίρεται γιὰ τὸ μαρτύριο ποὺ τοῦ ἀξιώνει ὁ Θεός. Ἐνῷ ἀντίθετα ἡ γυναῖκα τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ὅταν ἀποκεφαλίστηκε ὁ ἄντρας της, πῆρε τὸ κεφάλι του στὰ χέρια της μὲ χαρὰ σὰν πολύτιμο θησαυρό.


-------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ὁ Νέος ὁ Καρπενησιώτης

 

Τὸ Καρπενήσι, καὶ συγκεκριμένα τὸ χωριὸ Μέγα, εἶναι ὁ τόπος ὅπου γεννήθηκε ὁ νέος ὁσιομάρτυρας Γεράσιμος, καὶ κατὰ κόσμον Γεώργιος. Ἕνδεκα χρονῶν πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ παρέμεινε κοντὰ σ᾿ ἕναν παντοπώλη. Κάποια μέρα, μετέφερε πάνω στὸ κεφάλι του ἕνα χάλκινο δίσκο, ποὺ εἶχε πινάκια γεμάτα πηγμένο γάλα. Σὲ κάποια στιγμὴ ὅμως γλίστρησε, τοῦ ἔπεσε ὁ δίσκος μὲ τὰ πινάκια καὶ τοῦ ἔσπασαν ὅλα. Καὶ ἐνῷ ἔκλαιγε μέσα στὸ δρόμο γιὰ τὴν δυστυχία ποὺ τὸν βρῆκε, τὸν πῆρε κοντά της μία ἐπίσημη Ὀθωμανίδα κυρία, ποὺ τὸν παρηγόρησε.

Στὴ συνέχεια μὲ διάφορες περιποιήσεις, τὸν ξεγέλασε καὶ κατάφερε νὰ τὸν ἐξισλαμίσει. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια ὁ Γεώργιος, κατάλαβε τὸ ἁμάρτημά του καὶ ἔφυγε γιὰ τὴν πατρίδα του. Ἀργότερα πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐκάρη μοναχὸς καὶ ὀνομάστηκε Γεράσιμος.

Ἐπιθυμώντας ὅμως τὸ μαρτύριο, ἐπέστρεψε στὴ βασιλεύουσα καὶ ἀποκήρυξε τὸν Ἰσλαμισμό. Κατόπιν μπροστὰ στὸν πρώην κύριό του, κήρυξε μὲ θάῤῥος τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Παρὰ τὶς κολακεῖες καὶ τὰ βασανιστήρια, ὁ Γεράσιμος ἔμεινε ἀμετακίνητος στὴν πίστη του.

Τότε, στὶς 3 Ἰουλίου 1812 τὸν ἀποκεφάλισαν στὸ Μπαμπὰ Χουμάϊ της Κωνσταντινουπόλεως. Τότε ἦταν 25 χρονῶν. Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου ἐνταφιάστηκε στὴν ἀρχὴ στὸ νησὶ Πρώτη. Ἀργότερα μεταφέρθηκε στὴ Μονὴ τοῦ Πυρσοῦ στὸ Καρπενήσι. Εἰκόνα τοῦ Ἁγίου βρίσκεται τυπωμένη στὴν Ἀκολουθία του.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γαλακτοτροφούσης

 

Ἡ εἰκόνα της, πάντα σύμφωνα μὲ προφορικὲς παραδόσεις ποὺ βρίσκονται στὴ Μονὴ Χιλανδαρίου, βρισκόταν στὴ Λαύρα τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου.

Πρὶν πεθάνει ὁ Ὅσιος Σάββας εἶπε σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἦταν γύρω ἀπὸ τὸ κρεβάτι του, ὅτι κάποτε θὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν Λαύρα κάποιο βασιλοπαῖδι, Σάββας ὀνομαζόμενος καὶ αὐτός. Νὰ τοῦ δοθεῖ λοιπὸν ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας Γαλακτοτροφούσης σὰν εὐλογία.

Γεγονὸς ποὺ ἔγινε τὸν 13ο αἰῶνα, ὅταν τὴν Λαύρα ἐπισκέφθηκε ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ Σέρβος, κτήτορας τῆς Μονῆς Χιλανδαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Αὐτὸς μετέφερε τὴν ἁγία αὐτὴ εἰκόνα στὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ συγκεκριμένα στὴ μονὴ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ἵδρυσε.

Σήμερα βρίσκεται σὲ ἐκκλησία τῶν Καρυῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ ὑπόκειται στὴ Μονὴ Χιλανδαρίου, καὶ εἶναι τοποθετημένη στὸ δεξιὸ μέρος τοῦ τέμπλου, ὅπου κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν ὁ Κύριος, ποὺ βρίσκεται στὸ ἀριστερὸ μέρος τοῦ τέμπλου.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ὅσιος Ἰωακείμ ὁ Νέος, ὁ Θεοφόρος

Γεννήθηκε στὰ τέλη τοῦ 16ου αἰῶνα, στὸ χωριὸ Σκιαδὰ τῆς ἐπαρχίας τῶν Παλαιῶν Πατρῶν. Σὲ νεαρὴ ἡλικία καὶ παρὰ τὴν θέλησή του, ἀῤῥαβωνιάστηκε μία εὐσεβὴ νέα, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὸ ἴδιο χωριό.

Ὁ Ἰωακεὶμ ὅμως, φλεγόμενος τοῦ πόθου τῆς μοναχικῆς ζωῆς, ἐγκατέλειψε γονεῖς καὶ ἀῤῥαβωνιαστικιὰ καὶ ἔγινε μοναχὸς (ποῦ;). Ἀργότερα ἔγινε Ἱερέας καὶ σύμφωνα μὲ μία ἐπιγραφὴ τῆς Μονῆς Νοτενῶν, ὑπῆρξε ἡγούμενός της γιὰ ἀρκετὰ χρόνια.

Ἔπειτα ἀναχώρησε σὲ κάποια σπηλιά, πάνω ἀπὸ τὴν Μονή, ὅπου μὲ τὴν σκληρὴ ἀσκητική του ζωὴ κατάφερε νὰ γίνει ἐπίγειος ἄγγελος καὶ οὐράνιος ἄνθρωπος. Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ καὶ μετὰ 10 χρόνια ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του.

Τὸ λείψανό του βρέθηκε ἀναλλοίωτο καὶ ἔβγαζε θαυμάσια εὐωδιά. Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, τὸ λείψανό του διαλύθηκε καὶ ἡ κάρα του μαζὶ μὲ ἄλλα πολύτιμα ἀντικείμενα τῆς μονῆς ἐκλάπη.

Σήμερα στὴ Μονὴ αὐτή, βρίσκονται λίγα μόνο λείψανα τοῦ Ἁγίου, ποὺ εὐωδιάζουν καὶ κάνουν διάφορες θεραπεῖες στοὺς πιστούς.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Φίλιππος ὁ Θαυματουργός, Μητροπολίτης Μόσχας καὶ Πάσης Ρωσίας (Ῥῶσος)

 

------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ὅσιος Ἀνατόλιος ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ (Ῥῶσος)

------------------------------------------------------------------------------
 

Ἡ εὕρεσις τοῦ τάφου καὶ τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρας Ραφαὴλ ἐν Μυτιλήνῃ (1959)

------------------------------------------------------------------------------
 

Ἡ Ἁγία Θεοδότη, Μάρτυς (+ 712)

------------------------------------------------------------------------------

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Μόσχας (Ῥῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλός.


------------------------------------------------------------------------------
 

Οἱ Ἅγιοι Μιχαὴλ καὶ Θωμᾶς τοῦ Σολβισεγκόντσκ (Ῥῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλοί.

"ΠΟΣΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ; "

"ΥΠΑΓΕΤΕ ΕΙΣ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΚΑΙ ΚΗΡΥΞΑΤΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΕΙΣ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΚΤΙΣΙΝ ..."
(ΛΟΥΚΑΣ ΙΣ' 15)

"ΕΙΣ ΟΛΟ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΓΝΩΣΤΟ ΚΟΣΜΟ" ΔΙΕΔΟΘΗ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΓΝΩΣΤΟ, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ...
Η ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΞΑΝΑ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΩΔΕΚΑ ...
ΑΝ ΣΤΟΝ ΓΝΩΣΤΟ ΤΟΤΕ ΚΟΣΜΟ (ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ ΕΦΘΑΣΕ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΩΜΑΣ) ΠΟΥ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΤΑΝ ΣΤΟ ΕΝΑ ΤΡΙΤΟ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΔΙΑΔΟΘΗΚΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΠΟ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ, ΠΟΣΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ ΓΝΩΣΤΟ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ;
ΑΝ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΓΙΝΑΝ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΝ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥΣ;
ΠΟΣΗ ΑΡΑΓΕ ΧΑΡΗ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΘΕΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ;
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΑΥΜΑ ΕΧΕΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΠΟΥ Η ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΧΕΙ ΕΙΣΑΓΕΙ, ΚΑΘΟΣΟΝ ΕΧΕΙ ΔΙΑΠΛΑΣΕΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥΣ ΝΟΕΣ ΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΔΙΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΥΛΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ...
ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΔΟΘΕΙ Η ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΔΙΑΔΩΣΟΥΝ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΑΛΟΥΧΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ, ΘΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΝΑ ΤΑ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΒΟΥΛΗΣΗ ...
ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΘΑ ΔΟΘΕΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ Η ΑΠΙΣΤΙΑ ΣΕ ΠΙΣΤΗ, Η ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΣΕ ΕΛΠΙΔΑ, Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΣΕ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ !!!
 ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟΝ ΒΑΘΜΟ ΕΠΙΔΡΑΣΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΧΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΛΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΝΑ ΖΗΤΟΥΝ ΔΙΑΡΚΩΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ...
ΠΟΣΟΙ ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΟΥΝ ΑΚΑΡΙΑΙΩΣ ...
ΠΟΣΟΙ ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΦΩΤΙΣΤΟΥΝ ΑΙΦΝΙΔΙΩΣ ...
ΠΟΣΟΙ ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΑΠΟ ΘΕΙΟ ΕΡΩΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ...
ΠΟΣΟΙ ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΚΗΡΥΞΟΥΝ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ
ΨΕΥΤΟΘΕΟΥΣ ...
Η ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΦΟΥ ΤΑ ΕΛΕΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΔΟΘΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΑΝ ΟΥΡΑΝΙΑ ΔΩΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ...
ΕΔΩΣΕ ΕΝΤΟΛΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΙΑΤΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΔΙΩΧΝΟΥΝ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΕΝΑ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ ΤΟΥΣ ...
ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΕΙΤΕ ΣΕ ΠΟΙΟ ΣΗΜΕΙΟ ΘΑ ΦΘΑΣΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΑΥΤΗ Η ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ...
ΠΟΣΟ ΑΝΑΓΚΗ ΘΑ ΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΙΣΗ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ...
 ΠΟΣΟ ΑΗΔΙΑ ΚΑΙ ΠΟΝΟ ΕΧΕΙ ΝΙΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΕΣ ...
ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ, ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΠΟΥ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ...
ΑΝ ΚΑΙ ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΒΕΒΑΙΗ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΡΕΤΙΡΕ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΔΙΑΒΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΜΟΝΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΧΕΙΜΑΡΟ ΟΡΜΗΤΙΚΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΑΣΥΡΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΝΙΞΕΙ !!!
ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΕΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ, ΘΑ ΞΕΧΥΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΣΜΑΡΑΛΙΑΣΜΕΝΗ ΓΗ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΟΥΝ ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ ΔΥΝΑΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ...
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΦΕΡΝΕΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΘΑ ΠΑΤΑΣΣΕΤΑΙ ...
Η ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΓΩΝΙΟΥΝ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΜΙΚΡΥΝΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΗΠΩΣ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ...
ΤΑ ΑΔΕΛΦΑΤΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ ΗΔΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΦΥΓΗ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥΣ (ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ, ΙΕΡΕΙΣ ΚΤΛ ...) ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΟΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΠΑΘΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥΣ ...
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΡΥΨΕΙ, ΟΥΤΕ ΟΙΚΤΟΣ Η ΕΛΕΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥΣ !!!
πηγή
+++

ΒΑΤΙΚΑΝΟ - Η ΝΕΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΖΗΖΙΟΥΛΑ [ΒΙΝΤΕΟ]

 

Νέα μαχαιριά στην ψυχή της Ορθοδοξίας η προδοτική και ατιμωτική συμπροσευχή

 του Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα. 

Με τις επιταγές του Οικουμενικού Πατριάρχου, ο θεωρητικός της αιρέσεως

 της Βαπτισματικής Θεολογίας και όργανο του Παγκόσμιου Νεοεποχικού Οικουμενισμού, 

εναγκαλίζεται τον αιρεσιάρχη Πάπα και συμπροσεύχεται δουλοπρεπώς,

 υποδουλώνοντας στις αδηφάγες διαθέσεις του θηρίου της Αποκαλύψεως, 

το πατροπαράδοτον Σέβας.

πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΥΑΚΙΝΘΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 3 Ιουλίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Υακίνθου, του κουβικουλάριου.

Ο Άγιος Υάκινθος καταγόταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Τραϊανού (98 - 117 μ.Χ.). Ήταν άνθρωπος με εξαιρετική συμπεριφορά και διετέλεσε κουβικουλάριος του αυτοκράτορα. Διεκπεραίωνε τα καθήκοντα του μέσα στο παλάτι κατά τον καλύτερο τρόπο. Ήταν προσεκτικός και δε μολύνθηκε από τη χλιδή των ανακτόρων.

Η ψυχή του ολόκληρη ήταν δοσμένη στο Σωτήρα Χριστό. Γι' αυτό, όταν ο Τραϊανός διέταξε διωγμό κατά των χριστιανών, ο Υάκινθος δε δίστασε να ομολογήσει μπροστά στον αυτοκράτορα ότι είναι χριστιανός. Ο Τραϊανός εξεπλάγη και του είπε ότι είναι αχάριστος, για την εμπιστοσύνη και την υπόληψη που του πρόσφερε το παλάτι.

Τότε ο Υάκινθος με ψυχική άνεση απάντησε: «Αν η ευγνωμοσύνη είναι αρετή, βασιλιά, ποια απολογία θα μπορέσω να δώσω αρνούμενος το Σωτήρα μου Χριστό, ο όποιος έχυσε για μένα το αίμα του, ο οποίος μου χάρισε την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη, ο όποιος μου δίνει λιμάνι στις τρικυμίες της ψυχής, παρηγοριά στη θλίψη, ασφάλεια στα κύματα, θώρακα στις δοκιμασίες; Και ο οποίος μου επιφυλάσσει συμμετοχή αιώνια στη βασιλεία Του και τη δόξα»;

Ο Τραϊανός, στενοχωρημένος από τα λόγια του Υακίνθου, διέταξε να τον φυλακίσουν χωρίς να του δίνουν καθόλου φαγητό, εκτός και αν ήθελε να φάει ειδωλόθυτα. Σαράντα μέρες πέρασε έτσι ο Υάκινθος, χωρίς να αγγίξει τα ειδωλόθυτα. Την 41η, όμως, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. (Η μνήμη του Αγίου αυτού, μαζί μ' αυτή του Αγίου Διομήδη, από ορισμένους Συναξαριστές, επαναλαμβάνεται περιττώς και την 3η Ιουνίου).

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως Λίθος υάκινθος, της Εκκλησίας Χριστού, αστράπτεις τοις πέρασι, ταίς των χαρίτων αυγαίς, παμμάκαρ Υάκινθε, συ γαρ ομολογία, πυρσωθείς ευσέβειας, έλαμψας εν αθλήσει, τη του Λόγου μιμήσει, εντεύθεν καταφαιδρύνεις, τους σε γεραίροντας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣΟΝΙΑ

   

 

Ανταποκρινόμενος σε παράκληση Χριστιανών μας να μάθουν τι είναι η Μασονία αναφέρω με συντομία τα εξής:
  

Έχουμε τον παλαιότερο Μασονισμό που ήταν καθαρά επαγγελματικός και είχε ως μέλη του κτίστες και ξυλουργούς, που ανελάμβαναν εργολαβικά την ανοικοδόμηση διαφόρων οικοδομημάτων αποκρύπτοντας τα μυστικά της τέχνης στους άλλους συντεχνίτες τους, που δεν άνηκαν στην οργάνωσή τους.
  

Τα σωματεία αυτά των τεκτόνων και κτιστών συνεργάστηκαν και με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για το κτίσιμο Ιερών Ναών. Η Παπική αυλή τα έθεσε υπό την προστασία της, και διάφοροι Πάπες τους παρεχώρησαν προνόμια, ώστε να είναι απαλλαγμένοι από φόρους και άλλες επιβαρύνσεις και ελεύθεροι να εξασκούν τις τέχνες τους. Γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ελεύθεροι Τέκτονες.
 

Όταν τα σωματεία αυτά των τεκτόνων και κτιστών ανελάμβαναν την ανέγερση κάποιου οικοδομήματος, έπρεπε κάπου εκεί κοντά να έχουν που να μείνουν. Έτσι δημιουργήθηκε η «Στοά», η οποία στην αρχή ήταν ένα παράπηγμα στο οποίο οι εργαζόμενοι στα διαλείμματα της δουλειάς τους πήγαιναν για να ξεκουραστούν και να φάνε κάτι.
  

Έκτος από τα επαγγελματικά μυστικά, οι συντεχνίες αυτές είχαν και κάποια συνθήματα με τα οποία εγνωρίζοντο με ομοϊδεάτες συναδέλφους τους, που ήρχοντο από άλλα μέρη και οι οποίοι εγένοντο δεκτοί σε ελεύθερη επικοινωνία και συνεργασία μαζί τους.
   

Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι απλά και δεν υπάρχει στη Μασονία καμμιά μύηση για την πρόσληψη νέων μελών. Οι τέκτονες την Επαγγελματικής Μασονίας επίστευαν στην αγία Τριάδα και κάθε ένας απ’ αυτούς έπρεπε να είναι πιστός στο Θεό και στην Εκκλησία και να αποφεύγει τις πλάνες και τις αιρέσεις.
   

Από τον 17ο αιώνα μ.Χ. και μετά η Μασονία (από την αγγλική λέξη Mason = κτίστης) εγκατέλειψε τον επαγγελματικό της χαρακτήρα και άρχισε να παίρνει θεωρητικό χαρακτήρα. Παρά το γεγονός ότι κατά την περίοδο αυτή εισχώρησαν στη διδασκαλία των Μασόνων ειδωλολατρικά και Ιουδαϊκά στοιχεία, η θρησκεία τους εξακολουθεί να είναι η χριστιανική. Οι Τεκτονικές στοές έχουν ως προστάτη τους κυρίως τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.
   

Το 1717 μ.Χ. ιδρύθηκε στο Λονδίνο, με την συνένωση των τελευταίων τεσσάρων επαγγελματιών στοών η Μεγάλη Στοά, που είναι η μητέρα της θεωρητικής Μασονίας.
   

Από εδώ και πέρα η Μασονία χάνει την απλότητα που είχε πριν, καθώς και την αποκλειστική σχέση της με την Εκκλησία και τη Χριστιανική πίστη γενικά. Απλώνεται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική. Στη Γαλλία αναλαμβάνει την διεύθυνση των μασονικών στοών ο αδελφός του Ναπολέοντα Βοναπάρτη Ιωσήφ. Πολλοί ανώτεροι αξιωματούχοι του Κράτους μπαίνουν στη Μασονία, η οποία αποκτά πολιτική δύναμη και αναμιγνύεται στα δημόσια πράγματα με συνωμοσίες και άλλους κρυφούς και ύπουλους τρόπους. Στη Γαλλική Επανάσταση έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο.
   

Οι Μασόνοι σήμερα πιστεύουν σε ένα δικό τους απρόσωπο Θεό που τον ονομάζουν Μ.Α.Τ.Σ., δηλαδή Μέγας Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος. Στις στοές τους δεν θα ιδή κάποιος Σταυρό ή εικόνα του Χριστού. Ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Κύριος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός, είναι γι’ αυτούς ένας απλός Μύστης, όπως περίπου ο Πυθαγόρας, ο Βούδας και άλλοι.   

Το Σκωτικό Μασονικό δόγμα που ιδρύθηκε το 1804 περιλαμβάνει 3 μυήσεις και 33 βαθμούς. Στο τρίτο βαθμό γίνεται μια τελετή γύρω από τον δολοφονικό θάνατο του Διδασκάλου Χιράμ και την αναζήτηση του λειψάνου του. Πράγματι στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται λόγος για κάποιο Χιράμ από την Τύρο που τον κάλεσε ο βασιλιάς Σολομών να βοηθήσει στο κτίσιμο του Ναού των Ιεροσολύμων. Τα παρά πέρα όμως περί δολοφονίας, αναζητήσεως του λειψάνου του κ.λπ. είναι τελείως φανταστικά και μυθικά.
   

Η Μασονία, όπως είναι γνωστή σήμερα, δεν είναι απλή φιλανθρωπική και φιλοσοφική οργάνωση, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί της. Είναι μια υπερθρησκεία με συγκρητιστικό χαρακτήρα. Έχει δηλαδή στη διδασκαλεία της στοιχεία Ειδωλολατρικά και Αποκρυφιστικά, Ιουδαϊκά και Χριστιανικά. Πιστεύουν οι Μασόνοι ότι αποτελούν μια παγκόσμια αδελφότητα. Αποκαλούν αδελφό κάθε ένα που ανήκει σ’ αυτούς, είτε αυτός είναι Μωαμεθανός είτε Βουδιστής, είτε οτιδήποτε, ενώ τον μη Μασόνο τον αποκαλούν βέβηλο, έστω κι αν αυτός είναι Χριστιανός.
   

Η Μασονία είναι θρησκεία και στηρίζεται κυρίως στα αρχαία ειδωλολατρικά μυστήρια. Έχει Ναό που τον ονομάζουν στοά, όπου γίνονται οι διάφορες τελετές τους: Υιοθεσία λυκιδέως (κάτι παρόμοιο με το Χριστιανικό Βάπτισμα), γάμος, μνημόσυνα και άλλα. Έχουν βαθμούς αξιωματούχων που κάμνουν τις τελετές τους, ντυμένοι με ιδιαίτερες στολές, όπως είναι ο Σεβάσμιος, ο Σεβασμιότατος, ο Διδάσκαλος, ο Μέγας Διδάσκαλος, οι επόπτες. Χρησιμοποιούν διάφορα σύμβολα. Κάπου φαίνεται και η Αγία Γραφή, όχι όμως όπως την εννοούμε εμείς οι Χριστιανοί, αλλά ως απλό σύμβολο. Στις μυστηριώδεις τελετές τους χρησιμοποιούν ανθρώπινο σκελετό και σε κάποιο βαθμό υποχρεώνουν τον μυούμενο στη Μασονία να πιεί κρασί μέσα σε νεκροκεφαλή που την έχουν φτιάξει να φαίνεται σαν Κύπελλο.
   

Ένας που γίνεται Μασόνος δεν υποχρεώνεται να αλλάξει την πίστη του. Ο Χριστιανός μπορεί να είναι πάλι Χριστιανός και ο Μουσουλμάνος να είναι Μουσουλμάνος, παράλληλα με τη Μασονική του ιδιότητα.
  

Γεννιέται όμως το ερώτημα. Επιτρέπεται ο Χριστιανός να είναι ταυτόχρονα και Μασόνος;
Για την Ορθόδοξη Πίστη μας κάτι τέτοιο όχι μόνο είναι αδύνατο αλλά και αδιανόητο. Όταν μάλιστα η Εκκλησία μας έχει τοποθετηθεί κατ’ επανάληψιν κατά τρόπο σαφή, υπεύθυνο και συγκεκριμένο απέναντι στο θέμα αυτό.
  

Υπενθυμίζουμε χαρακτηριστικά:

1.   Η διορθόδοξη επιτροπή που συνήλθε από 8 έως 23 Ιουνίου 1930 στο Άγιον Όρος χαρακτήρισε τη Μασονία ως σύστημα αντιχριστιανικό και πεπλανημένο.
2.   Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 12 Οκτωβρίου 1933 υπογραμμίζει ότι ο Τεκτονισμός υπενθυμίζει τις παλιές εθνικές μυστηριακές θρησκείες και λατρείες, από τις οποίες κατάγεται και των οποίων αποτελεί συνέχεια και αναβίωση.
3.   Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της  Εκκλησίας της Ελλάδος τον Νοέμβριο του 1972 επαναλαμβάνει ότι η Μασονία είναι αποδεδειγμένως μυστηριακή θρησκεία, προέκταση των παλαιών ειδωλολατρικών θρησκειών και τελείως ξένη και αντίθετη προς την εξ αποκαλύψεως σωτηριώδη αλήθεια της Αγίας μας Εκκλησίας και δηλώνει κατηγορηματικά ότι η ιδιότης του Μασόνου, υπό οποιαδήποτε μορφή, είναι ασυμβίβαστη προς την ιδιότητα του Χριστιανού, που είναι μέλος του Σώματος του Χριστού.
4.   Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Οκτώβριο του 1966 θεωρεί τη Μασονία παγανιστική θρησκεία ασυμβίβαστη με τον Χριστιανισμό χαρακτηρίζοντας τη ως αντίχριστο σύστημα. 


Στην μασονική εγκυκλοπαίδεια (Encyclopedia of Freemasonry vol. 2 Chicago 1947) διαβάζουμε τα εξής: οι ανώτεροι βαθμοί του Τεκτονισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά συμπύκνωσης των διάφορων μορφών του εσωτερισμού (Σελ. 127).
Στην ίδια σελίδα αναφέρεται ότι πέρα από τον 3ο βαθμό περικλείεται μέγιστο μέρος της αποκρύφου επιστήμης και του μυστηρίου συγχρόνως. Αλλιώς θα ήτο αδύνατον να κατανοηθούν οι βαθμοί αυτοί, τα σύμβολα και οι αλληγορίες τους. Στην σελίδα 510 αναφέρεται ότι σε πλείστους ανωτέρους τεκτονικούς βαθμούς γίνεται χρήση της Καβάλα (αποκρυφιστικό βιβλίο του Ιουδαϊσμού). Ολόκληρα δε τεκτονικά δόγματα έχουν στηριχθεί επάνω στις αρχές της.
Χαρακτηριστικές είναι επίσης οι μαρτυρίες που υπάρχουν στην μασονική αυτή εγκυκλοπαίδεια για την παρουσία του ειδωλολατρικού στοιχείου στον Τεκτονισμό. Κανείς, αναφέρεται στην εγκυκλοπαίδεια αυτή, εξετάζοντας προσεκτικά τους τρόπους με τους οποίους η ανάσταση ή η επιστροφή στην ζωή εδιδάσκοντο με σύμβολα και τελετές στ’ αρχαία μυστήρια και διδάσκονται και σήμερα στην τεκτονική μύηση, δεν μπορεί ν’ αρνηθεί ότι ο Τεκτονισμός προήλθε από τα αρχαία μυστήρια (τα ειδωλολατρικά). Στις σελίδες 127, 151, 633 της μασονικής αυτής εγκυκλοπαίδειας ομολογείται ότι οι τρεις πρώτοι συμβολικοί βαθμοί της Μασονίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά πιστή επανάληψη των περί αθανασίας της ψυχής διδαγμάτων των αιγυπτιακών, διονυσιακών, ορφικών, ελευσινίων και μιθραϊκών μυστηρίων.

Στην μασονική αυτή εγκυκλοπαίδεια αναφέρεται ότι ο Ελευθεροτεκτονικός εσωτερισμός δέχεται το δόγμα της μετενσάρκωσης, ότι δηλαδή η ψυχή του ανθρώπου μετά θάνατον πηγαίνει σε σώματα άλλων ανθρώπων, ζώων ή φυτών.
Θέλοντας οι μασόνοι να δώσουν κύρος στην οργάνωσή τους, που όπως είδαμε είναι συγκρητιστική θρησκεία, συγκαταλέγουν στους καταλόγους της ονόματα μεγάλων ανθρώπων, ακόμα και κληρικών. Αυτό δεν είναι σωστό, και πολλοί τέτοιοι άνθρωποι αντέδρασαν διαψεύδοντας τέτοιες πληροφορίες της Μασονίας.

Τελειώνοντας έχουμε να πούμε ότι με τους μασόνους δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτε. Τους τιμούμε και τους αγαπούμε σαν συνανθρώπους μας. Όλοι είμαστε πλάσματα του Θεού. Έχουμε όμως το θάρρος και το καθήκον να πούμε στους Χριστιανούς μας που προσχώρησαν στη Μασονία ότι είναι καιρός να ξαναδούν την υπόθεση αυτή κάτω από το φως του Ιερού Ευαγγελίου και της σοβαρότητος που επιβάλλει η σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας. Εκτός από εμάς τους Ορθοδόξους και οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Λουθηρανοί και οι Μεθοδιστές Χριστιανοί αποκηρύσσουν τη Μασονία ως αντίθετη με τη Χριστιανοσύνη.

Αν αγαπούμε το Χριστό μας περισσότερο από κάθε τι άλλο και θέλουμε να είμαστε μαζί του στην αιώνια βασιλεία Του, στον Παράδεισο, θα πρέπει να έχουμε πάντα στο νου μας και να εφαρμόζουμε τους λόγους Του:
«Κάθε ένας που θα με ομολογήσει ως Σωτήρα του και Θεό του εμπρός εις τους ανθρώπους, που καταδιώκουν την πίστη μου, θα τον ομολογήσω και εγώ ως πιστό ακόλουθό μου εμπρός εις τον Πατέρα μου, που είναι εις τους ουρανούς. Εκείνον δε που θα με αρνηθεί ως Θεάνθρωπο Σωτήρα εμπρός εις τους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ και εγώ και δεν θα τον αναγνωρίσω ως ιδικόν μου, εμπρός εις τον Πατέρα μου, που είναι εις τους ουρανούς» (Ματθ. 10, 32-33).

Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μάθουν ότι Ένας και μοναδικός είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου, ο Χριστός. Και ότι «δεν υπάρχει σε κανένα άλλον η σωτηρία ούτε υπάρχει άλλο όνομα κάτω από τον Ουρανό, που έχει δοθεί στους ανθρώπους με το οποίο μπορούμε να σωθούμε» (Πράξ. 4, 12), εκτός από το όνομα του Χριστού μας στον Οποίο ανήκει η δόξα, η τιμή και η προσκύνηση μαζί με τον Ουράνιο Του Πατέρα και το άγιο Του Πνεύμα σε όλους τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

† Ο Νέας Ζηλανδίας Αμφιλόχιος

Επιστολή προς έναν Ρωμαιοκαθολικό Φίλο

Τσάπελ Χιλλ (Η.Π.Α.), Μάρτιος 1982.

Αγαπητέ Μπιλ,

Αν και ποτέ δεν με ρώτησες ευθέως, νοιώθω από τα λόγια σου πως ακόμα δεν κατάλαβες γιατί άφησα την Λατινική Εκκλησία για να γίνω Ορθόδοξος.  Νοιώθω πως με ρωτάς: «μα εσύ ήσουν και μέλος μιας ελάχιστα εκλατινισμένης Βυζαντινής ενορίας – γιατί έφυγες λοιπόν;»   Υποθέτω πως σου χρωστάω μια εξήγηση, αφού πριν από πολύ καιρό, όταν ήμασταν και οι δυο μας μέλη της Λατινικής Εκκλησίας, μοιραζόμασταν τα ίδια συναισθήματα.  Αυτά τα ίδια συναισθήματα ήταν που μας έφεραν σε ενορία Βυζαντινού τελετουργικού (σημ. ΟΟΔΕ: δηλ Ουνίτικη), και μετά εμένα στην Ορθοδοξία.  Δεν είναι δυνατόν να έχεις ξεχάσει τις κριτικές που κάναμε στους Ρωμαιοκαθολικούς – για την συνεχή εισαγωγή νέων παραδόσεων στην θέση των παλαιών, για τον Σχολαστικισμό τους, για την νομικίστικη προσέγγιση στην πνευματική ζωή, για το δόγμα του Παπικού αλάθητου... 

Μαζί είχαμε λογαριάσει την νομιμότητα και την ορθότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.  Μια Ουνίτικη ενορία μας είχε φανεί τότε η πιο καλή λύση.  Θυμάμαι τι έλεγα εκείνη την περίοδο:  Σκέπτομαι σαν Ορθόδοξος, πιστεύω σαν Ορθόδοξος, άρα είμαι Ορθόδοξος.  Η επίσημη εισαγωγή στην Ορθόδοξη Εκκλησία μου φαινόταν σαν μια άχρηστη τυπικότητα.  Μέχρι που είχα σκεφτεί πως παραμένοντας σε κοινωνία με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ίσως να ήταν και θετικό στοιχείο, εν όψει του στόχου για την πιθανότητα επανένωσης των Εκκλησιών.

Ε, λοιπόν Μπιλ, είχα άδικο.  Πίστευα πως γνώριζα την Ορθόδοξη Πίστη, αλλά δεν γνώριζα παρά μόνο λίγα διάσπαρτα στοιχεία της – και αυτά μόνο επιδερμικά.  Αλλιώς, δεν θα είχε διαφύγει από την προσοχή μου η ουσιαστική αντίθεση ανάμεσα στο να νοιώθεις Ορθόδοξος και να μην αναγνωρίζεσαι ως Ορθόδοξος από την ίδια εκείνη Εκκλησία, της οποίας την Πίστη είχα δηλώσει πως μοιραζόμουν και εγώ.

Μόνο ένας μη-Ορθόδοξος θα μπορούσε να συλλάβει μια τέτοια ηλιθιότητα, όπως του να είναι κανείς Ορθόδοξος έξω από την Ορθοδοξία.

Η ατομική σωτηρία δεν αφορά το κάθε άτομο μεμονωμένα, όπως πιστεύουν πολλοί Δυτικοί. Πρέπει να υπολογίζεται μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της συνολικής Εκκλησιαστικής Κοινωνίας.  Ο κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός είναι σαν ένα φύλλο: πώς θα μπορέσει να λάβει τον ζωοδότη χυμό, αν δεν κοινωνεί με το κλήμα;  (Ιωάννης 15:5)

Η Ορθοδοξία είναι τρόπος ζωής, δεν είναι τελετουργία.  Η ομορφιά της τελετουργίας της προέρχεται από την έσω πραγματικότητα της Ορθοδόξου Πίστεως, και όχι μέσα από την αναζήτηση τύπων.  Η Θεία Λειτουργία της δεν είναι απλώς ένας πιο ειδυλλιακός τρόπος να εκτελείται το μυστήριο, αλλά πηγάζει από – και ενισχύει – μια θεολογική πραγματικότητα η οποία ακυρώνεται και καταντά ασυνεπής αν αποκοπεί από την Ορθοδοξία.  Όταν παρίσταται το πνεύμα της Ορθοδόξου Πίστεως, ακόμα και η πιο άθλια λειτουργία, που να τελείται μέσα σε παράγκα, με δύο χάρτινες εικόνες τοποθετημένες πάνω σε δύο καθίσματα εν είδει τέμπλου, και μια χούφτα παράφωνων πιστών για χορωδία, είναι ασύγκριτα πιο ανώτερη από τις λειτουργίες της Ουνίτικης πρώην ενορίας μου, εν μέσω υπέροχων Βυζαντινών μωσαϊκών του 12^ου αιώνα και μια καλο-δασκαλεμένη χορωδία (όποτε αυτή υπήρχε). Η σχεδόν παρανοϊκή τήρηση των τελετουργικών τύπων είναι η μάταια προσπάθειά τους να αναπληρώσουν την έλλειψη του αληθινού Ορθοδόξου ήθους. 

Κορόϊδευα τον εαυτό μου, όταν πίστευα πως θα μπορούσα να είμαι ένας Ορθόδοξος μέσα στην Λατινική κοινωνία.  Ήταν μια παραίσθηση, επειδή ήταν κάτι το αδύνατο.  Η συνεχής επέμβαση της Ρώμης μέσα στην εκκλησιαστική ζωή σου θυμίζει με τον καιρό ποιος κάνει κουμάντο.  Το να κάνεις πως δεν του δίνεις σημασία, είναι αυταπάτη.  Προσπάθησα να αποφύγω το πρόβλημα, παριστάνοντας τον κουφό και τον μουγγό, και επαναλαμβάνοντας στον εαυτό μου πως ανήκα στην ιδανική «αδιαίρετη Εκκλησία».  Η θέση μου αυτή ήταν αρκετά αμαρτωλή.  Πρώτ’ απ΄ όλα, επειδή η αδιαίρετη Εκκλησία ήδη υπάρχει: είναι η Εκκλησία που δεν διέκοψε ποτέ τους δεσμούς με το παρελθόν Της, και που παραμένει απαράλλαχτα η ίδια.   Με άλλα λόγια, η Ορθόδοξη Εκκλησία. Και μετά, επειδή αυτό το συναίσθημα του να είμαι μέλος της «Αδιαιρέτου Εκκλησίας» - την οποία θεωρούσα τόσο Χριστιανική και ειρηνική – ήταν στην πραγματικότητα μια βαριά αμαρτία υπερηφάνειας, καθότι τοποθετούσα τον εαυτό μου πιο πάνω από Πατριάρχες και Πάπες.  Πίστευα πως ήμουν από τους λίγους που πραγματικά κατανοούσαν την Αλήθεια, πέραν των παλαιών και στείρων πολεμικών.  Ένοιωθα πως είχα το δικαίωμα να λαμβάνω την Θεία Ευχαριστία και από τους Λατίνους και από τους Ορθοδόξους, και ένοιωθα τρομερά αδικημένος όταν οι δεύτεροι μου το αρνούνταν.  Έχω ένα μεγάλο χρέος ευγνωμοσύνης προς ένα ιερέα, ο οποίος, την εποχή εκείνη,  μου αρνήθηκε την Θεία Κοινωνία.  Αντί να μου μιλήσει με απαλούς τόνους για κανονικά εμπόδια – λες και το ζήτημα ήταν ένα απλό γραφειοκρατικό πρόβλημα – μου είπε έξω από τα δόντια: «Αν αληθεύει πως θεωρείς τον εαυτό σου Ορθόδοξο, πως τότε συνεχίζεις να ανήκεις σε αίρεση;»  Σοκαρίστηκα βαθύτατα από αυτά τα λόγια, και για μεγάλο διάστημα δεν ξαναπήγα στην Εκκλησία εκείνη.  Αλλά είχε δίκιο.  Εγώ είχα καταλάβει εκείνο που δεν είχαν καταλάβει επί αιώνες οι Άγιοι, οι Πατέρες και οι Ιερείς; Σύμφωνα με μένα, το Σχίσμα ανάμεσα στην Δύση και την Ανατολή ήταν μια τραγική παρεξήγηση, που απλώς βασίσθηκε πάνω σε πολιτικά προβλήματα και σε συλλογισμούς θεολόγων.  Με αυτήν την τακτική, εμμέσως κατηγορούσα πολλούς αγίους ανθρώπους για υπολογισμό, επιπολαιότητα και φανατισμό.  Και όλα αυτά τα εκλάμβανα ως Χριστιανική ευσπλαχνία....

Όχι, Μπιλ, είναι αδύνατον να είσαι ταυτόχρονα Ρωμαιοκαθολικός και Ορθόδοξος. Δεν είναι τόσο σημαντικό το τελετουργικό. Στο κάτω-κάτω, οι Λατίνοι ήσαν Ορθόδοξοι Δυτικού Τελετουργικού επί πολλούς αιώνες.  Συμφωνώ μαζί σου πως μετά τον διαχωρισμό, οι Λατίνοι και οι Ορθόδοξοι συνεχίζουν να έχουν πολλά κοινά σημεία, αλλά αυτό δεν αρκεί, για να θεωρούνται και οι δυο ως ανήκοντες στην ίδια Εκκλησία. Πέραν των γνωστών δογματικών διαφορών, υπάρχει και προσέγγιση του Υπερφυσικού, η ίδια εκείνη ζωή της Εκκλησίας που καθιστά αδύνατο να βιώνονται και οι δυο θρησκευτικές πραγματικότητες ταυτόχρονα.  Εμείς δηλώνουμε στο Πιστεύω: «...και εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν...».  Μέχρι να έρθει η ενότητα της Πίστεως, θα παραμείνουν δυο χωριστές εκκλησίες.  Η θεωρία (που επιβεβαιώθηκε από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο) πως οι Λατίνοι και οι Ορθόδοξοι παραμένουν η ίδια, μία Εκκλησία (παρά στο Σχίσμα, και με μυστηριακό τρόπο) ακούγεται ωραία, αλλά δεν στέκει.  Βασίζεται μόνο στα ωραία λόγια.  Οι διαφορές στην πίστη, από την άλλη, είναι υπαρκτές, και δεν πρόκειται καθόλου για λογοπαίγνια.

Ναι, ξέρω πως έχει ξεκινήσει ο θεολογικός διάλογος, και πως ακόμα είναι δυνατόν (τα πάντα είναι δυνατά παρά τω Θεώ) να επιτευχθεί η ενότητα.  Όμως προσοχή! Πολλοί καλοί Λατίνοι πιστεύουν πως οι διαφορές μπορούν να επιλυθούν μέσω μιας έξυπνης δήλωσης πως – λόγω της γενικότητας της διατύπωσής της – μπορεί να γίνει αποδεκτή από τα δυο μέρη.  Έχοντας φτάσει σε μια συμφωνία επί της δήλωσης αυτής, και τα δυο μέρη θα την ερμηνεύσουν σύμφωνα με την ιδιαίτερη κατανόησή τους, κατ’ ουσίαν διατηρώντας έτσι τις γνώμες τους.  Ακόμη χειρότερα, κάποιοι προτείνουν την ενότητα εν τη διαφορετικότητα, χωρίς καμία επίσημη δέσμευση πίστεως από τα μέρη, αλλά και κάτω από τον παγκόσμιο συντονισμό του Πάπα της Ρώμης.

Ε, όλα αυτά είναι αδιανόητα. Οι Πατέρες μας δίδαξαν πως η όποια συμφωνία επί μιας κοινής πίστεως πρέπει να είναι ομόφωνη και αναμφίβολη.  Η Ορθοδοξία τηρεί το πνεύμα του Νόμου μάλλον, παρά το γράμμα.  Και εφ’ όσον είναι αδύνατον για την Ορθόδοξη Εκκλησία να εισάγει νέα δόγματα, δεν μένει παρά να εγκαταλείψουν οι Λατίνοι τις καινοτομίες μιας χιλιετίας, και ανεπιφύλακτα να επιστρέψουν στην πίστη της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.  Αυτό είναι το μόνο εφικτό υπόβαθρο για συμφωνία.  Η Ιστορία έχει αποδείξει την σφαλερότητα των ενώσεων πάνω σε άλλες βάσεις.

Και τώρα, επίτρεψέ μου να σου θέσω μια ασήμαντη ερώτηση:  Μπιλ, είναι αλάθητος ο Πάπας (αφ’ εαυτού του, και όχι με την ομόφωνη γνώμη της Εκκλησίας, όπως προδιαγράφεται στο δόγμα του 1870), ή όχι;  Δεν γίνεται να είναι και σφαλερός και αλάθητος ταυτόχρονα, όπως θα εμφανιζόταν αν οι δυο εκκλησίες ήσαν ακόμα μέρος της ίδιας Εκκλησίας.  Ένα από τα δυο πρέπει να είναι λάθος.  Όμως, ίσως πεις: «Μα, το 2^ο συμβούλιο του Βατικανού άφησε μεγάλο περιθώριο για ελεύθερες γνώμες.»  Αυτό όμως είναι ένας σοφισμός. Η αληθινή Εκκλησία δεν μπορεί να υποπέσει σε λάθος.  Αν πιστεύεις πως η Εκκλησία σου έχει κάνει λάθος, ή πως πράγματι σφάλλει, τότε δεν μπορείς να δέχεσαι πως είναι η «αληθινή Εκκλησία».

Σε αγκαλιάζω με αναλλοίωτη φιλία και εν Χριστώ αγάπη.

Γρηγόριος.

(ΥΓ.   Για την ιστορία, ο πατήρ Γρηγόριος με πληροφόρησε πως ο παραλήπτης της επιστολής αυτής, πολύ σύντομα μετά, μετεστράφη ο ίδιος στην Ορθοδοξία - έχει πλέον καρεί Αναγνώστης της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αμερικής στην Φλόριντα – και πως η επιστολή αυτή ήταν σημαντικός παράγοντας στην μεταστροφή του)

πηγή

Ποιους δεν πρέπει να χαιρετούν οι Χριστιανοί;

Φόβος για την αλήθεια Κάποιοι ηγέτες θρησκειών, γνωρίζουν ότι αν τα θύματά τους μάθουν την αλήθεια, θα αποτινάξουν από πάνω τους το ζυγό δουλείας που τους έχουν επιβάλει, και προσπαθούν να καταπνίξουν την αλήθεια με κάθε τρόπο. Κυρίως όμως, προσπαθούν να απομονώσουντα θύματά τους από όσους πρώην οπαδούς τους κατάλαβαν την πλάνη τους, και μπορούν να αποδείξουν την απάτη και στους άλλους. Ο λόγος γίνεται για τη θρησκευτική οργάνωση τής Σκοπιάς, που αν και η ηγεσία της γνωρίζει ότι βασίζεται σε λάθος δόγματα, εξακολουθεί να τα κηρύτει, και μάλιστα να τρομοκρατεί και να αφορίζει όσους οπαδούς τους αμφισβητούν αυτά τα αποδεδειγμένα ψευδή δόγματα. Επειδή όμως οι ΄΄εκτός Οργάνωσης΄΄ συνήθως δεν γνωρίζουν τα τρωτά τους σημεία, ο τρόμος τους στρέφεται προς όσους αποχωρούν από την οργάνωση, επειδή αυτοί γνωρίζουν τα ψεύδη, και είναι σε θέση να τους εκθέσουν, δείχνοντας και στους άλλους τις αποδείξεις τής απάτης. Για να αποφύγει η εταιρία Σκοπιά αυτό το ξεσκέπασμα, έχει εφεύρει μία ακόμα διαστρέβλωση τής Αγίας Γραφής, με σκοπό να πείσει τους οπαδούς της να μη μιλούν με όσους φεύγουν από αυτή, τους οποίους ονομάζει: ΄΄αποστάτες΄΄. Στη μελέτη αυτή, θα δείξουμε πώς η οργάνωση τής Σκοπιάς εξαπατά τους οπαδούς της, για να τους πείσει ότι δεν πρέπει να μιλούν στους ΄΄αποκομένους΄΄, δηλαδή αυτούς που έπαψαν να είναι μέλη της. Αυτό θα το κάνουμε δείχνοντας πώς παραποιεί το χωρίο Β΄ Ιωάννου 10,11. Πρόκειται για το κυριότερο χωρίο που χρησιμοποιούν, για να πείσουν τους οπαδούς τους ότι δεν πρέπει να μιλούν στους ΄΄αποστάτες΄΄από την οργάνωση. Βλέποντας λοιπόν κάποιος οπαδός τους την απάτη τους σ' αυτό, θα μπορεί πλέον να αναζητήσει περισσότερες πληροφορίες από αυτούς που έφυγαν από την οργάνωση, και για τις άλλες απάτες της, χωρίς το φόβο ότι θα αμαρτήσει. Οι 8 παρερμηνείες τής Αγίας Γραφής Το χωρίο Β΄ Ιωάννου 10,11 που η εταιρία Σκοπιά παραποιεί, λέει τα εξής: ΄΄ει τις έρχεται προς υμάς, και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε. Ο λέγων γαρ αυτώ χαίρειν, κοινωνεί τοις έργοις αυτού τοις πονηροίς΄΄. ΄΄Βλέπετε; (λέει η εταιρία Σκοπιά στους οπαδούς της). Η Αγία Γραφή λέει, ότι όταν βλέπετε έναν αποκομένο, που δεν φέρει τη διδαχή τής οργάνωσης, δεν πρέπει να του λέτε ούτε χαίρετε. Πόσο μάλλον να τον ακούτε, να σας αναλύει τις αποστατικές τους απόψεις! Και αν κάποιος το κάνει και τού μιλάει, γίνεται κοινωνός στα πονηρά του έργα, και πρέπει να τον αποκόψουμε (αφορίσουμε) και αυτόν΄΄. Ένας προσεκτικός αναγνώστης όμως, βλέπει ότι το χωρίο αυτό δε λέει τίποτα τέτοιο, που να βολεύει τη Σκοπιά για να μη μαθευτεί η αλήθεια. Ας δούμε λοιπόν τα εδάφια αυτά πιο προσεκτικά, και θα καταλάβουμε την απάτη. 1. Πουθενά δε μιλάει για αποκομένο. Μιλάει για κάποιον (΄΄εάν τις΄΄) που ΄΄δεν φέρει την διδαχή ταύτην΄΄. Αυτά τα λόγια, είναι αυθαίρετο να τα περιορίζουμε μόνο σε αποκομένους από την οργάνωση τής Σκοπιάς. Αν η Σκοπιά θα ήθελε να ακριβολογεί, θα έπρεπε να απαγορεύει στα μέλη της να μιλούν με οποιονδήποτε πιστεύει κάτι διαφορετικό απ' αυτήν. Κάτι τέτοιο όμως δεν τη συμφέρει, επειδή δεν θα μπορούσε να στέλνει τους οπαδούς της στις πόρτες αλλοθρήσκων που δεν τη γνωρίζουν. 2. Πουθενά δεν μιλάει για τη ΄΄διδαχή τής Σκοπιάς΄΄. Μιλάει για τη ΄΄διδαχή τού Χριστού΄΄, σύμφωνα με το αμμέσως προηγούμενο εδάφιο, το 9. Και επειδή η διδαχή τού Χριστού είναι πάντοτε αλήθεια, και η αλήθεια δεν μεταβάλλεται ποτέ, δεν μπορεί να μιλάει για τα δόγματα τής Σκοπιάς, που κάθε τόσο αλλάζουν. Άλλωστε, κάθε θρησκεία υποστηρίζει ότι έχει την αλήθεια, και με την ίδια λογική τής Σκοπιάς, οι οπαδοί τής κάθε θρησκείας, δεν θα έπρεπε να δέχονται κανέναν αλλόθρησκο στην πόρτα τους, ούτε τους οπαδούς τής Σκοπιάς, που δεν έχουν τη διδαχή που ο καθένας τους θεωρεί ότι είναι τού Χριστού. 3. Μιλάει για όποιον ΄΄έρχεται προς εσάς΄΄, και όχι για όποιον συναντάμε στο δρόμο τυχαία. Συνεπώς, δεν είναι δικαιολογημένη η Σκοπιά, να λέει αυθαίρετα, ότι δεν πρέπει οι οπαδοί της να μιλούν σε καμμία περίπτωση με αποκομένους. Θα έπρεπε ο άνθρωπος αυτός, να ερχόταν προς τον πιστό, με διδασκαλία ξένη τού Χριστού. 4. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει τη διδασκαλία τού άλλου, αν δεν ακούσει κάτι απ' αυτόν πρώτα! Και αυτό φαίνεται στο εδάφιο 7,λίγο πριν από το εξεταζόμενο χωρίο: ΄΄Ότι πολλοί πλάνοι εξήλθον εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί. Ούτος είναι ο πλάνος και ο αντίχριστος΄΄. Αυτή λοιπόν είναι η ψευδής διδασκαλία που πρέπει να αποφεύγουμε. Δεν μιλάει λοιπόν για τους φορείς οποιασδήποτε ψεύτικης διδασκαλίας, αλλά για όσους ΄΄δεν ομολογούν Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί΄΄. Αυτή τη διευκρίνιση θα πρέπει πρώτα να ζητάει ο Χριστιανός από τον ερχόμενο, και με αυτή τη βάση θα κρίνει αν θα τον δεχθεί ή αν θα τον χαιρετήσει. Η γενίκευση τής Σκοπιάς σε όποιον δεν πιστεύει τα δόγματά της, είναι αυθαίρετη. 5. Δεν λέει να μη του μιλάμε! Λέει να μη του λέμε ΄΄Χαίρετε΄΄. Και φυσικά, η λέξη ΄΄ΟΥΤΕ΄΄ που προσθέτει η Σκοπιά στο εδάφιο, για να υπονοήσει και ΄΄το να μη μιλάμε΄΄ δεν υπάρχει. Το εδάφιο λοιπόν, απαγορεύει δύο μόνο πράγματα: α. Να μη τον δεχόμαστε στο σπίτι μας, και β. Να μη του λέμε ΄΄Χαίρετε΄΄. 6. Εδώ, δεν μιλάει για οποιονδήποτε χαιρετισμό. Μιλάει για τη συγκεκριμμένη λέξη: ΄΄χαίρετε΄΄. Ο λόγος είναι, ότι ο εχθρός τού Ευαγγελίου είναι χαρούμενος, όταν το Ευαγγέλιο ζημιώνεται. Συνεπώς, με το συγκεκριμμένο χαιρετισμό, είναι σαν να του ευχόμαστε, να γίνουν όλα όπως τον χαροποιούν. Εδώ η εταιρία Σκοπιά, για να αποκλείσει το παραπάνω αληθές νόημα τού εδαφίου, λέει ότι ο ΄΄χαιρετισμός΄΄ είναι ψυχρός και τυπικός,σε αντίθεση με τον ΄΄ασπασμό΄΄, που είναι κάτι θερμότερο. Συνεπώς κατά τη Σκοπιά δεν πρέπει να λέγεται ούτε ένα ΄΄γεια΄΄. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια, επειδή στην Αγία Γραφή οι δύο αυτές λέξεις ταυτίζονται, όπως μπορεί να δει ο αναγνώστης στο χωρίοΛουκάς 1/α΄ 28,29,40,41,44. Εκεί, και μόνο ο απλός χαιρετισμός, ονομάζεται ασπασμός. 7. Δεν μιλάει για πόρνους, κλέφτες, φονιάδες, κλπ, αλλά μόνο για όσους δεν έχουν τη διδαχή τού Χριστού. Άρα, και πάλι αυθαιρετεί η οργάνωση τής Σκοπιάς, όταν απαγορεύει στους πιστούς της να μιλούν σε ανθρώπους που έφυγαν απ' αυτήν για κάθε αιτία. 8. ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ: Το χωρίο αυτό, δεν μιλάει για οποιονδήποτε δεν φέρει τη διδαχή τού Χριστού, αλλά μιλάει για μία συγκεκριμμένη τάξη, την τάξη τών Ψευδοπροφητών. Η τάξη τών προφητών και οι ψευδοπροφήτες Ας το δούμε αυτό, λίγο πιο αναλυτικά, αρχίζοντας από το εδάφιο 7: ΄΄Ότι πολλοί πλάνοι εξήλθον εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί. Ούτος είναι ο πλάνος και ο αντίχριστος΄΄. Τα λόγια αυτά, ο απόστολος Ιωάννης, τα έχει ξαναγράψει λίγο διαφορετικά, στην πρώτη του επιστολή: Α΄ Ιωάννου 4/δ΄ 1 - 3: ΄΄Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ τού Θεού εστιν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον. Εν τούτω γινώσκετε το Πνεύμα τού Θεού: Παν πνεύμα ό ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ τού Θεού εστιν, και παν πνεύμα ό μη ομολογεί τον Ιησούν, τού Θεού ουκ έστιν. Και τούτό εστιν το τού αντιχρίστου, ό ακηκόατε ότι έρχεται, και νυν εν τω κόσμω εστίν ήδη΄΄. Και σε αυτό, αλλά και στο προηγούμενο χωρίο, παρατηρούμε ότι ο απόστολος Ιωάννης, μιλάει για το ίδιο θέμα: Για τους΄΄Ψευδοπροφήτες΄΄. Για τον απόστολο Ιωάννη, το κριτήριο που διακρίνει τον αληθινό Προφήτη από τον Ψευδοπροφήτη, είναι το αν΄΄ομολογεί Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί΄΄. Τους ανθρώπους αυτούς, τους ονομάζει: ΄΄πλάνους΄΄, ΄΄αντιχρίστους΄΄, και΄΄ψευδοπροφήτες΄΄. Ποιοί όμως ήταν οι Προφήτες, και ποιοί οι Ψευδοπροφήτες; Στην εποχή τών αποστόλων, υπήρχε η τάξη τών ΄΄Προφητών΄΄. Αυτοί ήταν χαρισματούχοι λειτουργοί τής Εκκλησίας, χειροτονημένοι από τους αποστόλους, κατόπιν άμεσης εκλογής τού Αγίου Πνεύματος. Αυτοί ήταν οι διάδοχοι τών αποστόλων, και περιόδευαν από Εκκλησία σε Εκκλησία, με εξουσία. Μπορούσαν να χειροτονούν, να τελούν τη Θεία Ευχαριστία, και να μεταφέρουν τις εντολές τών αποστόλων. Όταν πήγαιναν σε κάποια Εκκλησία, οι Χριστιανοί εκεί τους φιλοξενούσαν ώσπου να φύγουν. Ώσπου να φύγουν όμως, είχαν την ηγεσία τής Εκκλησίας εκείνης. Τώρα, μπορούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο ο Ιωάννης ήταν τόσο απόλυτος εναντίον τής τάξης τών Ψευδοπροφητών. Οι άνθρωποι αυτοί, εμφανίζονταν στις διάφορες Εκκλησίες δήθεν ως ΄΄Προφήτες΄΄, και οι Εκκλησίες τους δέχονταν ως εξουσιοδοτημένους λειτουργούς από το Άγιο Πνεύμα και τους αποστόλους. Όταν λοιπόν κάποιος θα πήγαινε σε μία Εκκλησία ως Προφήτης, σύμφωνα με τα λόγια τού αποστόλου Ιωάννου, οι Χριστιανοί θα έπρεπε να διαπιστώσουν αν αυτός ο άνθρωπος ομολογεί ΄΄Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί΄΄. Αυτό ήταν ένα καλό κριτήριο, επειδή οι απατεώνες αυτοί, ήταν Γνωστικοί, που πήγαιναν με σκοπό να παρασύρουν την Εκκλησία. Οι Γνωστικοί λοιπόν, δεν ομολογούσαν ότι ο Ιησούς ήρθε (και θα έρθει =΄΄ερχόμενον΄΄) με σάρκα. ΄Επρεπε λοιπόν οι Χριστιανοί να τον ρωτήσουν, για να διαπιστώσουν αν είναι αληθινός Προφήτης, ή Γνωστικός Ψευδοπροφήτης. Έναν τέτοιο απατεώνα λοιπόν, δεν θα έπρεπε ΄΄όταν θα ερχόταν σ' αυτούς΄΄, να τον ΄΄δεχθούν στο σπίτι τους΄΄ για φιλοξενία, ούτε ΄΄να του ευχηθούν να χαίρεται΄΄. Εφ' όσον λοιπόν τα εδάφια αυτά μιλούν για συγκεκριμμένη τάξη τής εποχής εκείνης, είναι αυθαίρετο να χρησιμοποιούνται για οποιονδήποτε άλλο σήμερα, εκτός αν αυτός αξιώνει αποστολική διαδοχή, και έρχεται στο σπίτι μας ως Προφήτης, μη ομολογώντας ΄΄Ιησούν Χριστόν ερχόμενον (πάντα) εν σαρκί΄΄. Άραγε, οι περιοδεύοντες ΄΄επίσκοποι΄΄ τής εταιρίας Σκοπιά, τι ομολογούν, όταν λένε ότι ο Ιησούς Χριστός θα έρθει ως πνεύμα και όχι ΄΄εν σαρκί΄΄; Ν. Μ. πηγή

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ - ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ

Έλθε τό πάνσεπτον, τό παντουργόν, τό παντοκρατές Πνεύμα, τό παντεπίσκοπον, τό υπερσοφόν, τό υπερδύναμον, τό παντοδύναμον, τό αναλλοίωτον, τό άτρεπτον, τό απερίγραπτον, τό ακατανόητον, τό ανεξιχνίαστον, τό απειροδύναμον, τό απειρόδωρον, τό απειράγαθον, τό πληρωτικόν παντός κόσμου κατά τήν ουσίαν, αχώρητον δέ τώ παντί κατά τήν δύναμιν, η αυτοζωή καί η πηγή τής ζωής, η αυτοσοφία καί πηγή τής δυνάμεως, ο πανάγαθος καί πανοικτίρμων Θεός.

Έλθε πάντων τών μελλόντων σωθήναι η αληθής σοφία. Έλθε ο μόνος πρός μόνον, ότι μόνος ειμί ως οράς. Έλθε καί σκήνωσον εν εμοί καί καθάρισον μέ από πάσης προσβολής καί επιβολής τού αντικειμένου.

Ευλογούμεν σέ, Παμβασιλεύ υπεράγαθε, ότι παρά σου έστιν εν ημίν τό είναι, τό αναπνείν, τό φρονείν, τό γιγνώσκειν Θεόν, σέ τό πανάγιον Πνεύμα, καί τόν άναρχον Πατέρα, καί τόν μονογενή τούτου Υιόν.

Ευλογούμεν σέ ότι έκ σού έστιν ημίν κατανοείν κάλλος ουρανού, ηλίου δρόμον, σελήνης κύκλον, αστέρων ευκοσμίαν καί τήν εν τούτοις πάσιν ευαρμοστίαν τέ καί διάφορον κίνησιν. Ευλογούμεν σέ, ότι έκ σού έστιν ημίν κατανοείν ωρών εναλλαγήν, μεταβολάς καιρών, αλλοιώσεις ανέμων, ενιαυτών περιόδους. Ευχαριστούμεν σοί, ότι έκ σού έστιν ημίν βασιλείαν ουρανών ελπίζειν, Αγγέλων ισοτιμίαν, δόξης θεωρίαν,νύν μέν ως εν εσόπτροις τέ καί αινίγμασι, μετ’ ού πολύ δέ τήν τελειοτέραν τέ καί καθαροτέραν. Ευχαριστούμεν σοί, ότι Σύ παρέχεις ημίν γεωργίας, τροφάς, τέχνας, νόμους, έξεις, αρετάς, παιδείας.

Ποία γλώσσα λαλήσει, Δέσποτα, τά μεγαλεία Σου, τά υπέρ λόγον καί έννοιαν μεγάλα καί θαυμαστά; Σύ γάρ καθαρότητος καί αγιότητος αένναος πηγή καί ακένωτος. Σοφίας τέ καί δυνάμεως υπερπληθύς άβυσσος άπειρος τέ καί ακατάληπτος, ζωής τέ καί αθανασίας αμέτρητον τέ καί απεριόριστον πέλαγος, γνώσεως καί συνέσεως ακένωτος καί αμείωτος θησαυρός, αγαθωσύνης καί ευσπλαγχνίας παγκόσμιονκαί ακένωτον ταμείον καί αδαπάνητον… 

O Ανυπόκριτος Δεσπότης του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Ενός Ιεράρχη η εικοσαετία από την κοίμησή του έρχεται να μας επιβεβαιώσει πόσο οι άνθρωποι ξεχνάμε, πόσο ζαλισμένοι είμαστε από την καθημερινότητά μας και δεν κοιτάμε το ημερολόγιο του παρελθόντος. Κάποια σελίδα του κάτι θα  μας θυμίσει.  Όταν  πάμε είκοσι χρόνια πίσω, στις 2 Ιουλίου 1993, θα διαβάσουμε  τα εκκλησιαστικά  χρονικά που σημείωναν ότι κοιμήθηκε ο Μητροπολίτης Αττικής κυρός Δωρόθεος,  ο από Καστορίας σε ηλικία 84  ετών.   Ας τον συναντήσουμε  νοερά, η επέτειος της φυγής του απ’ αυτόν  τον κόσμο μας  δίνει την ευκαιρία.  
Ο μακαριστός  Μητροπολίτης   Δωρόθεος, κατά κόσμο  Διονύσιος Γιανναρόπουλος, γεννήθηκε  στα Κρέστενα της Ηλείας  το 1910.   Μοναχός  εκάρει  στην Ι. Μονή  Σκαφιδιάς  το 1933,  Διάκονος χειροτονήθηκε το ίδιο έτος και Πρεσβύτερος το 1938. Ήταν απόφοιτος  της Θεολογικής   Σχολής, αφού είχε παρακολουθήσει και επί τριετία  μαθήματα  στην Νομική Σχολή.

Διορίσθηκε ως μόνιμος  λοχαγός  του Στρατού και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο μέτωπο  της  Αλβανίας.  Διέφυγε  στην Μέση Ανατολή και υπηρέτησε σε  Ελληνικά Σχολεία. Στην  Αλεξάνδρεια  τοποθετήθηκε διευθυντής τύπου και περιοδικών  του Πατριαρχείου, ως γενικός Πατριαρχικός  Οικονομικός  Επόπτης,  ως καθηγητής σε Γυμνάσια και  αρθρογράφος  σ’ εφημερίδες της  παροικίας.
Επανήλθε  στην Ελλάδα το 1956  ως Ιεροκήρυκας  Ι.Μ. Άρτης  και Καθηγητής  Γυμνασίου. Ύστερα τοποθετήθηκε  Διευθυντής  της Εκκλησιαστικής  Σχολής Κορίνθου.  Τον Σεπτέμβριο του 1958  εξελέγει  Μητροπολίτης  Καστορίας.  Εκεί ανέπτυξε  σημαντική εκκλησιαστική,  φιλανθρωπική  και εθνική δράση.   Το 1974  μετατέθηκε  στην Ι. Μητρόπολη  Αττικής.  Ανέπτυξε  και εδώ με τον ίδιο ζήλο πολυσχιδή  δραστηριότητα. Τιμήθηκε  με αρκετά  βραβεία και παράσημα  για το έργο του.
Ήταν φιλάνθρωπος, πονούσε  με το πρόβλημα  του άλλου. Ήξερε  να ζητά με τον τρόπο του συγνώμη και πιο πολύ να την παρέχει. Είχε ευθύτητα  στον λόγο του,  ότι σκέφτονταν  το έλεγε  ανυπόκριτα, έως και παρεξηγήσιμα.  Ήταν ο ανυπόκριτος Δεσπότης.
Ήρθε  η 2α  Ιουλίου 1993 και  συνέβη το θλιβερό,  χωρίς  να αρρωστήσει,  να ταλαιπωρήσει  ή να ταλαιπωρηθεί,  πορεύτηκε  για τον ουρανό αθόρυβα  και  απρόσμενα.   Πολύδακρυς  από τους ιερείς που έχασαν τον  πνευματικό τους πατέρα, πολυθρήνητος  από τις  μοναστικές αδελφότητες  που έφυγε ο γέροντας,  πολύκλαυστος  από τα παιδιά του «Λυρείου»  που κοιμήθηκε  για πάντα ο «παππούς».   Κοντά τους μάλιστα  αναπαύεται από τότε.
Κάποιοι ασέλγησαν  στην μνήμη του.   Δεν άφησαν  την Εκκλησία  να πενθήσει  όπως έπρεπε  τον  επί δυο σχεδόν δεκαετίες  Ποιμενάρχη  της Αττικής.  Ο νόμος  και το «δίκιο»  ήταν υπεράνω  των νεκρικών  εθίμων μας, που σεβάστηκαν  άλλοι σ’ αυτούς,  τι  υποκρισία  και τι  αναλγησία;
Άλλοι ξέχασαν  την μνήμη του.  Ως  ευεργετηθέντες έσπευσαν  να επιβεβαιώσουν το ρητό και είναι πάρα πολλοί. Είχαν χαμελεόντιο  συμπεριφορά και νόμιζαν ότι έπειθαν. Η  ιστορία,  όσο και να την θέλουμε να ξεχνά, έρχεται κάποια  στιγμή και εκδικείται και κυρίως  αποκαλύπτει.   Η ανυπαρξία δε ενός  δρόμου ή πλατείας  στο  όνομά του  είναι ένα κενό  που η τοπική αυτοδιοίκηση  θα έπρεπε να  το είχε καλύψει.
Έγινε σύντομη καταγραφή των παραπάνω ως  εικοσαετές  μνημόσυνο,  όχι  γιατί δεν έλαβε  απλά ο μακαριστός Δωρόθεος  από τους ανθρώπους  αυτά που του άξιζαν, αλλά  γιατί έλαβα  από τα χέρια του την αγία Ιερωσύνη.  Ευτυχώς,  στους  καιρούς μας υπάρχει η τεχνολογία να μας θυμίζει  ότι υπήρξαν  τέτοιοι άνθρωποι. Αν τους  ψάξουμε αλλού και άλλοτε θα απογοητευτούμε. Οι μετριότητες έγιναν  παράγοντες  και οι  «μικροί»  απέκτησαν  ανάστημα  και είναι τόσο πολλοί….
πηγή