ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Τα 2 έγγραφα ντροπή του κ.Ανθίμου που τιμωρούν και ασκούν δίωξη στον π.Θεόδωρο Ζήση

Επιβεβαιώθηκε η είδηση του Ιστολογίου Κατάνυξης σύμφωνα με το οποίο μέσα από τα γραφεία της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, απεστάλη σήμερα με courier, “βαρύ” επισκοπικό γράμμα με παραλήπτη τον ομολογητή ομότιμο καθηγητή πρωτοπρεσβύτερο π.Θεόδωρο Ζήση, που την Κυριακή της Ορθοδοξίας διέκοψε τη μνημόνευση του Επισκόπου του, Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.Ανθίμου.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για 2 έγγραφα. Με το πρώτο απαγορεύεται στον π.Θεόδωρο Ζήση να λειτουργεί και να κηρύττει στον Ι.Ν. αγ. Αντωνίου Θεσσαλονίκης όπου για 24 ολόκληρα έτη διακόνησε. Η απαγόρευση επεκτείνεται και σε οποιονδήποτε άλλον Ναό των ορίων της Μητροπόλεως. Με το δεύτερο έγγραφο ασκείται κανονική δίωξη εναντίον του πατρός, για πέντε αδικήματα: 
α) σχίσμα, 
β) απείθεια και καταφρόνηση της προϊσταμένης εκκλησιαστικής αρχής, 
γ) σκανδαλισμό των πιστών, 
δ) εξύβριση και συκοφαντία και 
ε) φατρία και ζητείτε η εντός 5 ημερών γραπτή απολογία του πατρός Θεοδώρου.
Είναι σχεδόν τα ίδια έγγραφα με εκείνα που απεστάλησαν λίγες ημέρες πριν στον π.Νικόλαο Μανώλη. Όπως και εκεί έτσι και εδώ, σημαντικό ρόλο στις κατηγορίες παίζουν τα διάφορα σχόλια των επωνύμων και ανωνύμων που την ευθύνη αυτών την αποδίδει ο Θεσσαλονίκης στους 2 πατέρες!!!
Κατόπιν της παρακλήσεως του π.Θεοδώρου, οι διαχειριστές των 2 Ιστολογίων,Κατάνυξις και Κατήχησις, δημοσιεύουμε τα 2 σχετικά έγγραφα.

  163, 6-3-2017 ΕΞΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΟ2.pdf by katihisis on Scribd

  164, 6-3-2017 ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΔΙΩΞΗΣ2.pdf by katihisis on Scribd

πηγή

ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ;


το είδαμε εδώ

H «Νέα Ουνία»: Το σχέδιο Β΄ του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

«Ο Πέτρος ζεί μέσα στόν Πάπα Φραγκίσκο», ομολογούν οι παπικοί εν έτει 2017!»

H «NEA ΟΥΝΙΑ»: ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ Β΄ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ

Ο κυρός Αθηναγόρας ήτο σαφής, είχε βάλει στόχον το κοινόν ποτήριον.Ο κυρός Δημήτριος ήρχισε τους ελιγμούς καί επεδόθη είς συμπροσευχάς. Ο νύν Πατριάρχης, πού αποπειράται να οδηγήση την εκκλησίαν κα靠πώς θα τήν φθάση έως εκεί;

Διατί ο Πατριάρχης δέχεται τους Ουνίτας;

Προ διμήνου ο Πατριάρχης υπεδέχθη επισήμως «Επισκόπους» των Ουνιτών, τους έδωσε δώρα και συνέφαγε μαζί τους! Το γεγονός αναφέρει η εφημερίς «Καθολική» της 31ης Δεκεμβρίου 2016:

«Το πρωί της 16ης Δεκεμβρίου, ο Οικ. Πατριάρχης Βαρθολομαίος δέχθηκε στο Φανάρι τον νέο επίσκοπο του Αποστολικού Βικαριάτου Κωνσταντινουπόλεως Σεβασμιώτατο Ruben Tierrablanca Gonzalez, και τον Γρατιανουπόλεως Δημήτριο, τέως Αποστολικό Έξαρχο των Ελληνορρύθμων Ελλάδος, οι οποίοι ευχήθηκαν στον Παναγιώτατο υγεία και μακροημέρευση για τα 25 χρόνια της πατριαρχικής του διακονίας, και προς τους οποίους προσέφερε το αναμνηστικό μετάλλιο της επετείου. Ο Πατριάρχης τους κάλεσε και στην πατριαρχική τράπεζα. Ο νέος Αποστολικός Βικάριος είναι και Αποστολικός Τοποτηρητής των Ελληνορρύθμων Καθολικών Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι σήμερα αριθμούν αρκετές δεκάδες Ελληνορρύθμων μεταναστών από την Ουκρανία και τα Σλαβικά κράτη…».

Πρόκειται περί αγαθής φιλοξενίας; Ο ένας εκ των δύο είναι μάλιστα και επικεφαλής εκείνων που έρχονται από την Ουκρανίαν, μίαν χώραν εις την οποίαν υποφέρει η Ορθοδοξία από την Ουνίαν δι’ όσους γνωρίζουν την κατάστασιν. Χωρεί εις κρίσιμα ζητήματα ευγένεια; Έστω και από ηθική αναστολήν δεν θα έπρεπε να τους δεχθή. Τι είναι εκείνο όμως που αξιολογεί υπεράνω του πολέμου;

Διατί ο Πατριάρχης τονίζει την «τριαδικήν αγάπην»;

Ο Πατριάρχης μετά από πρόσκλησιν επεσκέφθη τον παρελθόντα Δεκέμβριον το Μπάρι κατά την εορτήν του Αγίου Νικολάου και εξεφώνησε διάλεξιν. Εις την διάλεξιν αυτήν αντί της δογματικής ακριβείας προετάχθη η γνωστή ψευδοθεολογία της αγαπολογίας: Η αγάπη δεν είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, αλλά ανθρώπινον μέσον, που οδηγεί δια του διαλόγου εις την ενότητα! Ακόμη και με τους Ουνίτας; Δι’ αυτό ήρχισεν ο «διάλογος της αγάπης»; Παραθέτομεν εις κρίσιν κάθε πιστού αποσπάσματα από τον λόγον του Πατριάρχου, όπως τον κατέγραψεν εις άρθρον του ο κ.  Stefania Falasca δια την εφημερίδα lastampa.it της 5ης Δεκεμβρίου 2016 (εις μετάφρασιν):

«Η οικουμενική σημασία της επίσκεψης Βαρθολομαίου υπογραμμίζεται από την πεποίθηση ότι κάθε τοπική Εκκλησία πρέπει να δεσμευτεί στον Οικουμενισμό… Η «ουσιαστική αναγνώριση», της μητρόπολης του Μπάρι προς τον Βαρθολομαίο, επαναλήφθηκε στο μήνυμα του Φραγκίσκου ως «ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες του στην προώθηση όλο και στενώτερης κοινωνίας μεταξύ όλων των ακολούθων του Χριστού». Ο Πατριάρχης εξέφρασε την ικανοποίησή του γι’ αυτό το σημάδι ως «προφητικό της ενότητας όλων των Αγίων Εκκλησιών του Θεού», υπογραμμίζοντας το θεολογικό ταξίδι «μεταξύ των Εκκλησιών μας και της αγάπης, του σεβασμού και της συνεργασίας»…

Στη διάλεξή του, η οποία ήταν πλήρως εναρμονισμένη με τα μηνύματα του Φραγκίσκου, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εξήγησε την έννοια της κοινωνίας ως έκφρασης της αγάπης της Τριαδικής σχέσης, αναφέροντας τις Γραφές: «Κοινωνία είναι μία κοινή μετοχή στη χάρη, την αγάπη και την κοινωνία της ζωής του Θεού, η οποία καθίσταται η κατ’ εξοχήν εμπειρία, «να βρίσκεσαι σε σχέση». Αυτό σημαίνει μετοχή στη θεία φύση, μέσω της χάριτος που χορηγείται σε μας από τον Θεό σε όλες τις πτυχές της χριστιανικής ζωής. Σημαίνει να μοιράζεσαι την πίστη, να μοιράζεσαι την πνευματικότητα, να προσεύχεται ο ένας για τον άλλον, σημαίνει να πραγματοποιούμε αυτή την κοινωνία με συγκεκριμένο τρόπο στη ζωή μας, να την ασκούμε. Έτσι, αν έχουμε καταλλαγεί με τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, αν είμαστε οικείοι Του, εξήγησε ο Βαρθολομαίος, «αντιλαμβανόμαστε τους αδελφούς και τις αδελφές μας ως ανθρώπους που ανήκουν σε εμάς, που μοιράζονται τη τριαδική καταγωγή μας και πορευόμαστε προς τον ίδιο προορισμό που είναι ο Χριστός, ο οποίος εμπερικλείει τα πάντα». «Η τριαδική αγάπη, μας μετατρέπει σε ανθρώπους που σχετίζονται ο ένας με τον άλλο, κοινωνούντα υποκείμενα,  συμφυή σε διάλογο, ικανά να αναπτύσσουν σχέση αγάπης, η οποία μεταμορφώνει το εγώ μας, μας κάνει ικανούς να ενεργήσουμε και να σκεφτόμαστε ότι η ειρήνη προέρχεται από το διάλογο και ο διάλογος οδηγεί στην ενότητα»… ο Αρχιεπίσκοπος του Μπάρι Francesco Carucci περιέγραψε την ιστορική επίσκεψη του Πατριάρχη στο Μπάρι ως «ένα σημαντικό βήμα στην πορεία που φέρνει Καθολικούς και Ορθοδόξους πιστούς πιο κοντά…».

Πάπας: τώρα ενότητα εις το μέλλον και το Πρωτείον!

Ποία είναι η «πλήρης εναρμόνιση»; Το επίσημον μήνυμα του Πάπα προς το Φανάρι κατά την εορτήν του Αγ. Αποστόλου Ανδρέου αποκαλύπτει την άτυπον συμφωνίαν με τον Πατριάρχην δια το σχέδιον του οικουμενισμού: έργα αγάπης εις την αρχήν, «πρωτεί­ον» εις το τέλος. Αναγνώσατε προσεκτικά το ακόλουθον τμήμα από άρθρον της εφημερίδος «Καθολική» της 30ης Νοεμβρίου 2016:

«Η ανταλλαγή αντιπροσωπιών ανάμεσα στη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη, επ’ ευκαιρία των αντίστοιχων εορταστικών ημερών που τιμούν τους αποστόλους Πέτρο και Ανδρέα, είναι ορατό σημείο των βαθιών δεσμών που ήδη μας ενώνουν», είπε ο πάπας Φραγκίσκος στις 30 Νοεμβρίου στο μήνυμά του προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Βαρθολομαίο Α’. «Είναι μία έκφραση της επιθυμίας μας για βαθύτερη κοινωνία, μέχρι εκείνη την ημέρα που, Θεού θέλοντας, θα γίνουμε μάρτυρες της αγάπης του ενός για τον άλλον, συμμετέχοντας στην ίδια ευχαριστιακή τράπεζα… η ισχυρή δέσμευση για την επανεγκαθίδρυση της ενότητας των χριστιανών» που επιβεβαιώθηκε κατά την Παν­ορθόδοξη Σύνοδο τον Ιούνιο, «είναι για τους καθολικούς πηγή αληθινής ενθάρρυνσης».

Υπενθύμισε ότι ο Βαρθολομαίος «είχε πάντοτε επίγνωση των υπαρχουσών δυσκολιών για ενότητα και ποτέ δεν κουράστηκε να υποστηρίζει πρωτοβουλίες που ενθαρρύνουν τη συνάντηση και τον διάλογο», αλλά προσέθεσε ότι «η ιστορία των σχέσεων μεταξύ των χριστιανών, ωστόσο, δυστυχώς σημαδεύτηκε από συγκρούσεις που έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες στη μνήμη των πιστών. Για το λόγο αυτό, ορισμένοι προσκολλώνται σε συμπεριφορές του παρελθόντος». Ο Πάπας τόνισε ότι «μόνο η προσευχή, οι κοινές αγαθοεργίες και ο διάλογος μπορούν να μας δώσουν τη δυνατότητα να υπερβούμε τη διαίρεση και να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον». Εσημείωσεν ότι μέσω του διαλόγου, «κατά τις τελευταίες δεκαετίες, Καθολικοί και Ορθόδοξοι άρχισαν να αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον ως αδελφούς και να εκτιμούν ο ένας τα χαρίσματα του άλλου, και μαζί κήρυξαν το Ευαγγέλιο, υπηρέτησαν την ανθρωπότητα και το σκοπό της ειρήνης, προώθησαν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και την ανεκτίμητη αξία της οικογένειας και φρόντισαν για όσους βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη, καθώς και τη Δημιουργία, το κοινό μας σπίτι».

Ο πάπας Φραγκίσκος, έπειτα, επεσήμανεν ειδικότερα το έργον της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών Εκκλησιών. Όσον αφορά το έγγραφόν τους του Σεπτεμβρίου δια την συνοδικότητα και το πρωτείον κατά την πρώτην χιλιετίαν, είπεν ότι «παρόλο που παραμένουν πολλά ερωτήματα, αυτός ο κοινός στοχασμός… μπορεί να προσφέρει κοινά θεμέλια για την διάκριση τρόπων, με τους οποίους το πρωτείο μπορεί να ασκηθεί στην Εκκλησία, όταν όλοι οι χριστιανοί της Ανατολής και της Δύσης τελικά συμφιλιωθούν».

Κανονικά γίνεται το αντίστροφον: λύεται το δογματικόν πρόβλημα (το «Πρωτείον») και ακολουθούν τα έργα αγάπης καρπός της κοινής πίστεως. Όμως βλέπομεν ότι ο Πατριάρχης εις την διάλεξίν του ωμίλησε δια την αγάπην, την οποίαν θεμελιώνει εις την τριαδολογίαν. Η τριαδολογία βεβαίως του Πατριάρχου στηρίζεται εις την τριαδολογίαν του Σεβ. Περγάμου, εξ ου και η επιμονή εις το «να βρίσκεσαι σε σχέση». Αυτή η τριαδολογία προβλέπει όμως κακοδόξως «Πρωτείον» εις τον Πατέρα. Διατί τόση επιμονή; Διότι το «Πρωτείον» είναι θεμελιώδες εις τους Παπικούς, αλλά όχι εις τους Ορθοδόξους.

Το «Πρωτείον» σήμερα

Υπάρχει η διάχυτος ψευδαίσθησις εις τους Ορθοδόξους ότι ο Παπισμός δεν είναι όπως εις τον Μεσαίωνα και ότι μετά την Β  Βατικανὴν έχει εκδημοκρατισθή και έχει υποχωρήσει από τας αξιώσεις του «Πρωτείου». Παραθέτομεν πολύ προσφάτους απόψεις -όχι τυχαίων- θεολόγων μετά την πρόσφατον κίνησιν τεσσάρων καρδιναλίων να απαιτήσουν διασαφηνίσεις δια την εγκύκλιον του Πάπα Φραγκίσκου «Amoris Laetitia». Ο Rodrigo Guerra Lopez, μέλος Ποντιφικικού Συμβουλίου, έγραψεν άρθρον εις την ιστοσελίδα Vatican Insider της 19ης Δεκεμβρίου 2016, μεταξύ των οποίων αναφέρει (εις μετάφρασιν):

«Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς επέλεξε τον Πέτρο – ένα φτωχό ψαρά – για να μας καθοδηγήσει. Δεν ήταν θεολόγος η λόγιος. Ήξερε για δίχτυα και για ψάρια. Δεν παρεκάμφθη η ευθραυστότητά του και η αγένεια, για να γίνει ο βράχος που θα στηρίξει την Εκκλησία. Αλλά μέσω αυτών ο Θεός αποφάσισε να μας διδάξει και να μας εκπλήξει όλους… Τι μπορώ εγώ, ένα λαϊκό μέλος των πιστών -αμαρτωλό και αγνώμον – να σκεφτώ, όταν βλέπω τέσσερεις σημαντικούς καρδιναλίους της Εκκλησίας να αμφισβητούν τον Πάπα ως προς την καθιερωμένη εξουσία του …; Ο Καρδινάλιος Burke επιβεβαίωσε ότι, αν ο Φραγκίσκος δεν ανταποκριθεί στις ερωτήσεις τους, θα είναι έτοιμοι να ασκήσουν «επίσημη πράξη διόρθωσης» στον διάδοχο του Πέτρου… Είθε ο Θεός με το διάλογο και τις καλές προθέσεις, με κοινή προσευχή και ειλικρινή εναγκαλισμό, να μπορούμε όλοι να πορευθούμε με το διάδοχο του Πέτρου και με τους επισκόπους που είναι σε κοινωνία μαζί του».

Επειδή δεν κατεπαύθησαν αι φωναί των Καρδιναλίων νέον δημοσίευμα ανηρτήθη από τον Stephen Walford εις την ιστοσελίδα lastampa.it της 7ης Φεβρουαρίου 2017, τμήμα του οποίου δημοσιεύομεν εις μετάφρασιν:

«Υπάρχει ένα μικρό αλλά πολύ σημαντικό εδάφιο στην Αγία Γραφή, που είναι η βάση για το χάρισμα του Πάπα. Ο Ιησούς είπε στον Πέτρο: «εγώ εδεήθην περί σου ίνα μη εκλίπη η πίστις σου» (Λκ 22,32). Με αυτά τα λόγια, ανακαλύπτουμε μία μοναδική αποστολή που δόθηκε μόνο στον Πέτρο, και όχι στους άλλους Αποστόλους. Ο Άγιος Ιωάννης Παύλος Β  τὴν περιέγραψε ως το «χάρισμα της ειδικής βοήθειας» και εξηγεί περαιτέρω: «Αυτό σημαίνει τη συνεχή βοήθεια του Αγίου Πνεύματος σε όλη την άσκηση της διδακτικής αποστολής, η οποία προορίζεται να εξηγήσει την αποκεκαλυμμένη αλήθεια και τις συνέπειές της στη ζωή του ανθρώπου. Για το λόγο αυτό, η Β  Σύνοδος του Βατικανού αναφέρει ότι όλη η διδασκαλία του Πάπα πρέπει να ακουστεί και να γίνει αποδεκτή, ακόμη και όταν δεν δίνεται από καθέδρας »…

Ο Πάπας Βενέδικτος XVI (δηλ. ο τέως Πάπας που είναι ακόμη εν ζωή) επιβεβαίωσε ακριβώς την ίδια ερμηνεία, όπως οι προκάτοχοί του, σε μία ομιλία για την εορτή του Αγίου Πέτρου και Παύλου: «Η προσευχή του Ιησού» (Λκ 22,32) είναι ταυτόχρονα μία υπόσχεση και ένα καθήκον. Η προσ­ευχή του Ιησού  διαφυλάσσει την πίστη του Πέτρου, την πίστη την οποία ομολόγησε στην Καισάρεια του Φιλίππου:«Συ ει ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Μτ 16,16). Και έτσι, ποτέ δεν άφησε να σιγήσει αυτή η πίστη. Την ενίσχυσε ξανά και ξανά, ακόμη και στη δοκιμασία του σταυρού και σε όλες τις αντιφάσεις του κόσμου: αυτό είναι το καθήκον του Πέτρου. Ως εκ τούτου, το θέμα είναι ότι ο Κύριος δεν προσεύχεται μόνο για την προσωπική πίστη του Πέτρου, αλλά και για την πίστη του ως λειτούργημα προς τους άλλους. Αυτό είναι ακριβώς εκείνο το οποίο εννοεί με τη φράση: «και συ ποτε επιστρέψας στήριξον τους αδελφούς σου» (Λκ 22,32)…

Εν κατακλείδι, θα πρέπει να επιστρέψουμε στην δήλωση του Πάπα Πίου ΧΙΙ: «Οποιοδήποτε και αν είναι το όνομα, το πρόσωπο, η ανθρώπινη καταγωγή του κάθε Πάπα, πάντοτε ζει μέσα σε αυτόν ο Πέτρος. Είναι ο Πέτρος εκείνος ο οποίος διοικεί και κυβερνά». Ως εκ τούτου, ο Πέτρος ζει μέσα στον Πάπα Φραγκίσκο και είναι βέβαιο, ότι όταν ο Ιησούς είπε στον Πέτρο «εγώ εδεήθην περί σου ίνα μη εκλίπη η πίστις σου», είδε κάθε Πάπα έως τα έσχατα. Είπε αυτά τα λόγια στον Jorge Mario Bergoglio (δηλ. στον Πάπα Φραγκίσκο). Όσοι έχουν αμφισβητήσει τον Άγιο Πατέρα -ειδικά εκεί­νοι οι οποίοι  συνεχώς βάλλουν εναντίον του με ένα τρόπο που ευτελίζει την χειροτονία τους – πρέπει τώρα να θέσουν στον εαυτό τους το ερώτημα: Πρόκειται για έλλειψη εμπιστοσύνης όχι στον Πάπα, αλλά στην πραγματικότητα στην προσευχή του Ιησού: «εγώ εδεήθην περί σου»; Αν ισχυριζόμαστε ότι έχουμε στην κατοχή μας την Παράδοση, ότι θα την υπερασπιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις, τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε να υπερασπιζόμαστε τον Πάπα Φραγκίσκο και το αξίωμά του, επίσης. Δεν υπάρχει άλλη διαθέσιμη ερμηνεία, οι Πάπες μίλησαν».

Συμπέρασμα

Οι Παπικοί δεν έχουν μετακινηθή εις το ελάχιστον εις τα θέματα του «Πρωτείου». Εις τον νυν Πάπα «ζει εντός του ο Απ. Πέτρος»! Παρ’ όλα αυτά ο Πατριάρχης συνεχίζει εις την γραμμήν του δήθεν «διαλόγου της αγάπης», ο οποίος έχει ως σκοπόν να καταστή μοναδικόν κριτήριον η συμφιλίωσις, ως πεμπτουσία του δόγματος! Αν αυτό συμβή, τότε η αποδοχή του «Πρωτείου» θα είναι απλή υπόθεσις, διότι αυτό δεν θα είναι σπουδαιότερον πλέον από την συμφιλίωσιν. Ιδού διατί δέχεται τους Ουνίτας ο Πατριάρχης. Δεν πρόκειται δια ευγένειαν, αλλά δια μήνυμα. Ποίο είναι αυτό; Πρώτον, ότι η αγάπη είναι σπουδαιοτέρα από το «Πρωτεί­ον»! Δεύτερον, ότι δυνάμεθα να παραμείνωμεν Ορθόδοξοι έχοντες «Πρωτείον»! Τρίτον, ότι είναι δυνατή η καθιέρωσις «Πρωτείου» και εις την Ανατολήν!

Αυτή θα ήτο δυνατόν να αποκληθή ως «νέα Ουνία»: μία Ορθοδοξία που να αποδέχεται το «Πρωτείον» πρωτίστως εις τα εσωτερικά της. Ενώ η Ουνία ήρχιζεν από την αποδοχήν του δόγματος και κατέληγεν εις την ουδετερότητα δια την παράδοσιν (δηλ. δύνασαι να ανήκεις εις την ανατολικήν παράδοσιν αρκεί να αποδέχεσαι το «Πρωτείον»), η «νέα Ουνία» αρχίζει από την προτεραιότητα εις την -χαλκευμένην βεβαίως- παράδοσιν (δηλ. θα δυνηθής να αποδεχθής το «Πρωτείον», αν εις την ιδικήν σου παράδοσιν την ανατολικήν το έχης ήδη αποδεχθή) και ιδιαιτέρως της «αγάπης», η οποία ανάγεται εις την Ζηζιούλειον τριαδολογίαν, η οποία προϋποθέτει το «Πρωτείον» του Πατρός!

Ορθόδοξος Τύπος

πηγή

Ομολογία Ουνιτισμού από το Φανάρι

Ο μητροπολίτης του Φαναρίου κ.Ελπιδοφόρος Λαμπρινιάδης (ο πιθανότερος νέος Πατριάρχης) ομιλεί σε σύναξη ουνιτών της Ιταλίας και δεν μασάει τα λόγια του , ούτε χρειάζεται ερμηνεία σε όσα λέει




πηγή




το είδαμε  εδώ

το μεταφέρουμε από εδώ

Ο Φετινός Νοέμβριος θα έχει και «ΠΑΣΧΑ»

Αν είναι έτσι θα έχουμε άραγε διακοπές, αργίες και ¨χαρές Θεού¨;
Ή θα έχουμε χρεωκοπίες , νέα μνημόνια, εμπλοκές, πολέμους, ανατροπές και όλα τα άλλα  παρόμοια ¨καλούδια¨;
Γιατί λοιπόν θα γευτούμε νωρίτερα το ¨Πάσχα¨ εν μέσω φθινοπώρου;
Τι είδους Πάσχα-πἐρασμα θα είναι αυτό και που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα;
Μαθαίνουμε λοιπόν από τον Μητροπολίτη Ιταλίας Γεννάδιο για την επικείμενη συνάντηση στο Φανάρι του Οικουμενικού Πατριάρχου μας με τον Πάπα.
¨ Ἡ Συνάντησις εἰς τήν Καθέδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τό Φανάριον, θά εἶναι «Πάσχα», θά εἶναι Ἀνάστασις, θά εἶναι χαρᾶς Εὐαγγέλια, μέ ἀναστάσιμον ἀγαλλίασιν, μέ ἄγκυρα ἐλπίδος, θά εἶναι μία Πασχαλινή ἀδελφική πορεία καί συμπόρευσις, μέ προορισμόν τήν ἐκπλήρωσιν καί τελείωσιν τῆς «Διαθήκης τοῦ Θεοῦ», ἡ ὁποία θά εἶναι διά τήν Στρατευομένην Ἐκκλησίαν ἀνεπανάληπτη καί λίαν εὐπρόσδεκτη ἑορτή μετά τήν περίοδον τοῦ μεγάλου Σχίσματος, ἡ ἑορτή τῆς Ἐνότητος τῶν Χριστιανῶν.¨
ΠΗΓΗ «Τό μεγαλεῖον καί ἡ δύναμις τῆς ἀγάπης εἰς τό Σεπτόν Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας καί ὁ σημερινός ἄνθρωπος»  ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἰταλίας καί Μελίτης κ. κ. Γενναδίου fanarion.blogspot.co.uk
Που είσαι Άγιε Μάρκε Ευγενικέ με την πεφιλημένη  ανεξίτηλη  πέννα της Ορθοδοξίας , που είσαι Μεγάλε Φώτιε με την Δογματική της Ορθοπραξίας, που είσαι Άγιε Νεκτάριε με τα αντιαιρετικά γραφόμενα σου , να φωνάξετε ….
«Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτ. γ”, 10)
Τελικά ποιόν εννοούσε ο Απόστολος Παύλος αιρετικόν;
Συνεχίζουμε λοιπόν  παραθέτοντας αποσπάσματα από το ανωτέρω κείμενο  για να κατανοήσουμε γιατί ο φετινός Νοέμβριος θα έχει το δικό του ¨Πάσχα¨.
¨Δέν εἶναι δυνατόν ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος θέλει μίαν «Ἐκκλησίαν πτωχήν», ἤ ἕνας ἄλλος ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται διά τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, νά μήν εἶναι ἀμφότεροι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, νά μήν εἶναι κεχαριτωμένοι μέ τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ:
Ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης καί ὁ Ἐπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, οἱ δύο Πατριάρχαι Ἀνατολῆς καί Δύσεως, Κορυφαί τιμῆς καί ἀγάπης, ἀλλά καί πρῶτοι Διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐλευθερώνονται ἀπό τό ἐπικίνδυνον συναίσθημα τοῦ Συναγωνισμοῦ, τό ὁποῖον δημιουργεῖ πολεμικήν καί ἐχθρότητα, διαφοράς καί ἀνισότητας, ὄχι μόνον εἰς τήν πνευματικήν, ἀλλά καί εἰς τήν κοινωνικήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων.¨
¨Ἡ μεγαλοπρεπής, ἀλλά καί ἀδελφική, Συνάντησις τῶν δύο πρώτων πνευματικῶν Ἡγετῶν της Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας εἰς τό ἐνδοξότατον Φανάριον, τήν Καθέδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὁπωσδήποτε θά μείνῃ ἱστορική καί λαμπροτάτη μέσα εἰς τούς αἰῶνας τοῦ παρελθόντος καί τοῦ παρόντος, ἀλλά, βεβαίως, καί τοῦ μέλλοντος, ὅμως, νομίζω ταπεινά ὅτι ἡ Συνάντησις αὐτή θά μείνῃ εἰς τήν ζωήν τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὡς μία σταθερή καί ἀσυναγώνιστη ἐμπειρία καί πραγματικότης καταλλαγῆς καί ἀδελφοσύνης, σημαντικοτέρα καί ἀξιολογωτέρα, βεβαίως, τῶν προηγουμένων Συναντήσεων, «Γέφυρα ἀγάπης, εἰρήνης, ἐλπίδος καί ἑνότητος»…¨
¨ Ἡ Συνάντησις εἰς τήν Καθέδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἡ ὁποία θά εἶναι ἱστορική καί περίλαμπρος ἀπό πλευρᾶς Ἱστορίας καί Πολιτισμοῦ, θά χαρακτηρισθῇ, κατά τήν γνώμην μου, πρωτίστως ὡς «Ἀδελφική»…¨
¨ Οἱ δύο Θεοπρόβλητοι καί Θεοτίμητοι Ἐπίσκοποι Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως, πατερικόν παράδειγμα ἀγάπης, εἰρήνης, ἐλπίδος και ἑνότητος, εἰς Φανάριον, μέ τούς λόγους καί τήν ἐκκλησιαστικήν αὐτῶν συμπεριφοράν, θά καταδείξουν εἰς ὅλους τήν πορείαν τήν ὁποίαν ὀφείλει νά διατρέξῃ κάθε πιστός ἄνθρωπος καί κάθε ἄνθρωπος καλῆς θελήσεως, ἐάν θέλῃ νά ἐξέλθῃ ἀπό τήν κρίσιν¨
¨Ἡ ἐπιστροφή, λοιπόν, εἰς τούς χρόνους μας, τῆς πρώτης -ἀρχικῆς- θεϊκῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία χαριτώνει τήν ἀνθρωπίνην καί ἐκκλησιαστικήν πορείαν τῆς ζωῆς καί τῆς διακονίας τῶν Ἁγιωτάτων Μορφῶν τοῦ Πάπα καί τοῦ Πατριάρχου, ἡ πορεία αὐτή τῶν δύο σεπτῶν ἀνθρώπων, τούς ὁποίους βλέπομεν καί ἀκούομεν, εἶναι ἡ μοναδική πορεία, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τήν συμπόρευσιν πρός ἐκπλήρωσιν τῆς Διαθήκης τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ: «ἵνα ἕν ὦσιν»..¨
¨ Οἱ καροί οὐ μενετοί!
Εἶναι, ὅμως, φοβερόν διά τόν ἄνθρωπον τῶν καιρῶν μας νά μήν ἔχῃ ὑπομονήν, νά μή προσεύχεται μέ εὐλάβειαν καί προσοχήν, νά εἶναι ἀπαιτητικός, νά ζητῇ συνεχῶς καί νά μήν ἀγαπᾷ. Τό συμφέρον κυριαρχεῖ, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος δέν ἀντέχει εἰς τάς δοκιμασίας, εἶναι ἀδύνατος νά βοηθήσῃ τόν ἑαυτόν του εἰς τήν σημερινήν πολύπλευρον κρίσιν. Καί αὐτή ἡ πίστις του εἶναι ἐπιφανειακή, ἡ δέ ἐπικοινωνία του μέ τόν Θεόν εἶναι χωρίς νόημα, διότι εἶναι ἀκατήχητος καί ἀγράμματος μέσα εἰς τήν κατανυκτικήν, μυσταγωγικήν καί ἁγίαν πορείαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας μας.
¨Ἡ Συνάντησις εἰς τήν Καθέδραν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τό Φανάριον, θά εἶναι «Πάσχα», θά εἶναι Ἀνάστασις, θά εἶναι χαρᾶς Εὐαγγέλια, μέ ἀναστάσιμον ἀγαλλίασιν, μέ ἄγκυρα ἐλπίδος, θά εἶναι μία Πασχαλινή ἀδελφική πορεία καί συμπόρευσις, μέ προορισμόν τήν ἐκπλήρωσιν καί τελείωσιν τῆς «Διαθήκης τοῦ Θεοῦ», ἡ ὁποία θά εἶναι διά τήν Στρατευομένην Ἐκκλησίαν ἀνεπανάληπτη καί λίαν εὐπρόσδεκτη ἑορτή μετά τήν περίοδον τοῦ μεγάλου Σχίσματος, ἡ ἑορτή τῆς Ἐνότητος τῶν Χριστιανῶν¨
fanarion.blogspot.co.uk/ 11/04/2014
amethystosbooks.blogspot.gr
Πιθανώς μετά τα όσα βιώνει η πανανθρώπινη επικαιρότητα το τοιούτο ¨Πάσχα του Νοεμβρίου¨ να έχει μόνο ΣΤΑΥΡΩΣΗ και όχι ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Δηλ αν συναντηθούν στην Βασιλεύουσα των Πόλεων ¨οι δύο κορυφές της γεωπολιτικής¨ θα πληρωθεί ο κόσμος με αναστάσιμη χαρά ή με έρεβος;
Γιατί μας επισημαίνει άραγε τα παρακάτω ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς;

Α. ¨ Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του πάπα. Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι πάντοτε η ιδία: το να θέλη κάνεις να γίνη καλός δια του εαυτού του. το να θέλη κάνεις να γίνη τέλειος δια του εαυτού του. Το να θέλη κανείς να γίνη θεός δια του εαυτού του. Αλλά τοιουτοτρόπως ο άνθρωπος ασυναισθήτως εξισούται με τον διάβολον.¨ Ανθρωπος και Θεάνθρωπος (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς) alopsis.gr
Β. ¨ Ἐπισφραγίζοντας τὰ λεγόμενά του γιὰ τὸν ἀνθρωπιστικὸ Οἰκουμενισμό, ὁ Γέρων Ἰουστῖνος παραθέτει αὐτούσια μερικὰ λόγια τοῦ ὁμολογητοῦ ἐπισκόπου Ἀχρίδος καὶ Ζίτσης Νικολάου64 σχετικὰ μὲ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τῆς Εὐρώπης κατὰ τὸν Β” Παγκόσμιο Πόλεμο. μερικὰ ἐξ αὐτῶν, σχετιζόμενα μὲ τὸ θέμα μας, παραθέτουμε αὐτούσια.
»Τί νομίζετε σεῖς διὰ τὴν Εὐρώπην; Ἡ Ἀφρικὴ καὶ ἡ Ἀσία ὀνομάζουν τοὺς Εὐρωπαίους, «λευκοὺς δαίμονας».Ἐπομένως, θὰ ἠδύναντο νὰ ὀνομάσουν τὴν Εὐρώπην: Λευκὴν Δαιμονίαν. Θὰ τὴν ὠνόμαζον «Λευκήν», ἕνεκα τοῦ χρώματος τοῦ δέρματος, «Δαιμονίαν» δέ, ἕνεκα τῆς μελανότητος τῆς ψυχῆς της…Οὔτως, ἀδελφοί μου, ἀνέστη ὡς βρυκόλαξ εἰς τας ἡμέρας μας ἡ σατανικὴ Ρώμη, ἐκείνη ἡ Ρώμη, πρὸ τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου,ἡ ὁποία ἐδίωκε μὲ πῦρ καὶ μάχαιραν τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἠμπόδιζε τὸν Χριστὸν νὰ εισέλθῃ εἰς τὴν Εὐρώπην. Μόνον ὅτι ἡ Λευκὴ δαιμονία ἔχει πέσει εἰς βαρυτέραν ἀσθένειαν ἀπὸ τὴν ἀρχαίαν Ρώμην. Διότι, ἐὰν ἡ εἰδωλολατρικὴ Ρώμη, ἐβασανίζετο ἀπὸ ἕνα δαίμονα, ἡ Λευκὴ Δαιμονία βασανίζεται ἀπὸ ἑπτὰ πονηρὰ πνεύματα, δεινότερα ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν δαίμονα τῆς Ρώμης. Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ νέα εἰδωλολατρικὴ Ρώμη, ἰδοὺ νέον μαρτύριον διὰ τὸν Χριστιανισμόν. Νὰ εἶστε ἕτοιμοι εἰς μαρτύριον διὰ τὸν Χριστὸν ἐκ μέρους τῆς Λευκῆς Δαιμονίας¨ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ κατὰ τὸν Γέροντα Ἰουστῖνο Πόποβιτς Νικόλαος Ζήσης http://www.theodromia.gr/root.el.aspx

Είναι αλήθεια ότι ο Πάπας φέρνει πάντα μαζί του  ιδιαίτερες ευλογίες;
Όμως ΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν πρόκειται  να φέρει ποτέ του, ακριβώς γιατί δεν είναι μέτοχος της Ορθόδοξης ερμηνείας του  Μυστηρίου  Αυτής και του ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ που εκπορεύεται εκ του ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ.
Πάσχα-πἐρασμα  με σκέτο ¨Σταύρωση¨ μπορεί να φέρει…;
Μπορεί να κλείσουν όμως και τα άκρα της Ερυθράς Θαλάσσης όπως μετά την διάβαση της  και να πνίξουν τον νοητό Φαραώ και τα στρατεύματα του;
Τελικά ο Νοέμβριος  δεν θα έχει ¨Χαράς Ευαγγέλια¨  αλλά «αλλουνού παπά ευαγγέλιο»
Οι ισχυροί της γης δεν γνωρίζουν  ότι ο ¨μαρμαρωμένος Βασιλιάς ¨ σουλατσάρει ήδη  στις όπου γης Ορθόδοξες γειτονιές και προσμένει την ώρα του Ουρανού;
Μύθος ή πραγματικότητα;
Αυτός θα φέρει το πραγματικό Ορθόδοξο Πάσχα με την Χαρμόσυνη ΑΝΑΣΤΑΣΗ  στην ΠΟΛΗ και την Οικουμένη…
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
πηγή

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ. ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ ΜΑΞΙΜΟΥ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ

ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ Ο ΝΕΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΕΙ ΜΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ.

ΠΗΓΗ

Ρεσιτάλ πατριαρχικής αταξίας

Ρεσιτάλ Κανονικής άταξίας καί άντικανονικότητος έδωσε καί πάλι προ ολίγων έβδομάδων ό πα­τριάρχης Βαρθολομαίος κατά τήν έπίσκεψί του στήν 'Ολλανδία, συμπροσευχόμενος άσμένως με­τά αιρετικών, συγκεκριμένα τών Παλαιοκαθολικών, συνεχίζοντας τήν ξέφρενη οίκουμενιστική του πορεία καί κατασκανδαλίζοντας τούς 'Ορθοδόξους πιστούς, ένώ δέν παρέλειψε νά συναντήση καί συνομιλήση μέ όλους τούς ισχυ­ρούς της Ολλανδικής γής, βασι­λείς, ύπουργούς, ραββίνους κ.ά. Θείους καί ιερούς Κανόνες έγρα­ψε στά παλαιότερα τών πατριαρ­χικών ύποδημάτων του καί κατεπάτησε άσυστόλως. Κανόνες Άποστολικούς- Κανόνες Οικουμε­νικών καί Τοπικών Συνόδων Κα­νόνες, πού άπαγορεύουν τίς συμπροσευχές μέ έτεροδόξους καί άλλοδόξους· Κανόνες, πού άπα­γορεύουν την είσοδο 'Ορθοδό­ξων σέ ναούς έτεροδόξων Κανό­νες, πού άπαγορεύουν τήν άνταλλανή δώρων μετά αιρετικών...

"Οντως θλιβερό τό κατάντημα τοϋ οικουμενικού μας πατριάρ­χου, τόν όποιον ή έκκλησιαστική Ιστορία θά καταγράψη ώς έναν άπό τούς μεγαλύτερους καταφρονητάς τών εντολών τοΰ Θεού καί άνατροπείς τής 'Ορθοδόξου Παραδόσεως, πού παρέδωσαν στήν 'Εκκλησία οί 'Απόστολοι καί οί Πατέρες καί σεβάσθηκαν οι αι­ώνες.

Τώρα, βεβαίως, ό κόσμος τόν τιμά καί τόν δοξάζει μέ τιμές καί δόξες κοσμικές, όπως διδακτορι­κά πτυχία καί χρυσά κλειδιά πό­λεων, καί τόν ραίνει μέ ροδοπέταλα, διότι τόν άναγνωρίζει ώς δι­κό του. Καί όντως είναι δικός του, άνήκει πράγματι στον κόσμο, εί­ναι «έκ τού κόσμου» (Ίωάν. 17: 14-16), έχει φρονήματα κοσμικά καί αιρετικά καί όχι πνεύματικά καί ορθόδοξα. Κάποτε, όμως, ή «πανήγυρις» αύτή, όπως ονομά­ζει τήν επίγεια ζωή μας κάπου ό ι­ερός Χρυσόστομος, θά τελείωση καί τότε θά καταλάβη ό πατριάρ­χης καί όλοι οί καταφρονητές τών θείων εντολών τό μέγεθος τής πτώσεως τους καί τίς ολέθριες συνέπειές της. Τότε, όμως, θά εί­ναι άργά.

'Αφήστε, Παναγιώτατε, τον Οι­κουμενισμό καί τήν Οικολογία τού ματαίου καί φθαρτού τούτου κόσμου καί άσχοληθήτε μέ τήν 'Ορθοδοξία καί τήν μετάνοια. Αύτές κηρύξετε πρός 'Ορθοδόξους, έτεροδόξους και αλλοθρήσκους, έάν θέλετε νά ίδήτε Θεού πρόσω­πο καί νά σώσετε τήν ψυχή σας, άλλά καί τούς υψηλούς αξιωμα­τούχους φίλους σας, έάν τούς άγαπάτε ειλικρινά.

Περιοδικό “Ο ΣΤΑΥΡΟΣ”

πηγή

Η θλιβερή συνάντηση Βαρθολομαίου - Φραγκίσκου στα Ιεροσόλυμα (βίντεο-φωτογραφίες)

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ολοκληρώθηκε η συνάντηση Πατριάρχη Βαρθολομαίου - Πάπα Φραγκίσκου εντός του ναού της Αναστάσεως. Δείτε από 1.02.15

΄Οπως βλέπουμε αρχηγός είναι ο πάπας! Ο Βαρθολομαίος σηκώθηκε από το κάθισμά του κι άρχισε τά φιλιά. Ο πάπας δέν κουνήθηκε από τη θέση του, μήνυμα απόλυτης κυριαρχίας. 
Δέν μπορεί νά πουλήσει τήν εκκλησία τού Κυρίου ο Βαρθολομαίος, ξεπουλάει ένα κακέκτυπο δεύτερης κατηγορίας.
Αμέθυστος

ΑΡΩΜΑ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ > ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΠΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟ ΤΑΦΟ ΤΟΝ ΜΑΙΟ

Ο πάπας Φραγκίσκος θα προσευχηθεί μαζί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα τον Μάιο σε μια κίνηση με ισχυρούς συμβολισμούς, ανέφερε σήμερα το Βατικανό, που υπογράμμισε ότι «η προετοιμασία του ταξιδιού αυτού συνεχίζεται όπως έχει προβλεφθεί» παρά τις δυσκολίες που προκαλεί η απεργία των υπαλλήλων του υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ.

«Όπως φαίνεται και στη δημοσίευση του προγράμματος του ταξιδιού του Ποντίφικα στους Αγίους Τόπους, η προετοιμασία του ταξιδιού αυτού συνεχίζεται όπως προβλέπεται» ξεκαθαρίζει σε μια ανακοίνωση ο εκπρόσωπος τύπου της Αγίας Έδρας, ο πατέρας Φεντερίκο Λομπάρντι.

«Έχουμε επίγνωση του γεγονότος ότι στο Ισραήλ εκτυλίσσεται μια κατάσταση συνδικαλιστικής έντασης, όμως εμείς ελπίζουμε ότι οι επίσημες επαφές θα μπορέσουν να επαναληφθούν όσο το δυνατόν συντομότερα με τις ισραηλινές αρχές για την επαρκή προετοιμασία του ταξιδιού» προσέθεσε ο εκπρόσωπος.

Μια απεργία των υπαλλήλων του υπουργείου Εξωτερικών που διαρκεί εδώ και πολλές εβδομάδες περιπλέκει τις προετοιμασίες του πολιτικά σύνθετου αυτού ταξιδιού, κατά το οποίο απαιτούνται δρακόντεια μέτρα ασφαλείας.

Το Βατικανό έδωσε στη δημοσιότητα σήμερα το επίσημο πρόγραμμα της περιοδείας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 24 έως τις 26 Μαΐου στην Ιορδανία, στα Παλαιστινιακά Εδάφη και στο Ισραήλ.

Ο ποντίφικας θα φθάσει το μεσημέρι του Σαββάτου 24 Μαΐου στο Αμμάν. Έπειτα από μια εθιμοτυπική επίσκεψη στους ανώτατους θρησκευτικούς ηγέτες και μια συνάντηση με τις πολιτικές αρχές, ο Φραγκίσκος θα χοροστατήσει σε μια λειτουργία που θα πραγματοποιηθεί σε στάδιο και θα επισκεφθεί τη Βηθανία, όπου, σύμφωνα με το ευαγγέλιο, βαπτίστηκε ο Ιησούς στα νερά του Ιορδάνη από τον ξάδελφό του, τον Ιωάννη Βαπτιστή.

Στο πλαίσιο αυτής της επίσκεψης, ο πάπας θα συναντήσει Σύρους πρόσφυγες και νέους με ειδικές ανάγκες στην καθολική Εκκλησία της Βηθανίας.

Την επόμενη ημέρα ο πάπας θα αναχωρήσει νωρίς από την Ιορδανία με ελικόπτερο για τη Βηθλεέμ, τόπο γέννησης του Ιησού. Θα συναντήσει τον πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς και τις πολιτικές αρχές.

Στην πλατεία της Φάτνης, ο πάπας θα τελέσει την δεύτερη λειτουργία του ταξιδιού του. Μετά το πρωινό που θα πάρει στη μονή των Φραγκισκανών, θα επιστρέψει στο Σπήλαιο της Γέννησης. Έπειτα θα επισκεφθεί τα παιδιά που μένουν στους καταυλισμούς προσφύγων Νταϊσέχ, Αΐντα και Μπέιτ Τζιμπρίν, πριν εγκαταλείψει τα παλαιστινιακά εδάφη, ολοκληρώνοντας μια επίσκεψη 6 ωρών.

Θα αναχωρήσει με ελικόπτερο για το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν στο Τελ Αβίβ, απ’ όπου θα μεταβεί στα Ιεροσόλυμα. Θα έχει μια κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Οι δυο τους θα υπογράψουν μια κοινή διακήρυξη.

Το σημείο αιχμής αυτής της επίσκεψης θα είναι η οικουμενική προσευχή με τους επικεφαλής διαφόρων Εκκλησιών, όπου θα παραστεί ο Πατριάρχης στη Βασιλική του Παναγίου Τάφου, 50 χρόνια μετά την κοινή επίσκεψη που πραγματοποίησαν ο Παύλος ο 6ος και ο Πατριάρχης, Αθηναγόρας, στα Ιεροσόλυμα το 1956.

Η επόμενη ημέρα ξεκινά με μια επίσκεψη στον μεγάλο μουφτή στην Πλατεία των Τεμενών πριν ο Φραγκίσκος πάει στον Τείχος των Δακρύων, έναν ιερό τόπο των Εβραίους.

Στη συνέχεια ο Φραγκίσκος θα εκφωνήσει μια ομιλία στο μνημείο του ολοκαυτώματος του Γιαντ Βασέμ, όπου εκτελέστηκαν 6 εκατομμύρια Εβραίοι από τους Ναζί.

Αυτή τη συγκινητική στιγμή θα ακολουθήσει μια εθιμοτυπική επίσκεψη στους ραβίνους του Ισραήλ στο κέντρο Χεϊσάλ Σλόμο.

Ο πάπας θα συναντηθεί με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου αφού πρώτα συναντήσει τον πρόεδρο Σιμόν Πέρες. Έπειτα θα επισκεφθεί το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, που βρίσκεται δίπλα στην ελληνική εκκλησία της Γαλιλαίας στο Όρος των Ελαιών.

Στην κοντινή εκκλησία της Γεσθημανής, θα συναντήσει ιερείς, πιστούς και φοιτητές εκκλησιαστικών σχολών, πριν τελέσει μία λειτουργία στο χώρο όπου πραγματοποιήθηκε ο Μυστικός Δείπνος σύμφωνα με το ευαγγέλιο.

Θα αναχωρήσει τη Δευτέρα 26 Μαΐου γύρω στις 8 το βράδυ από το Ισραήλ με προορισμό την Ιταλία.

πηγή

Οι Φαναριώτες, ο ενας μετά τον άλλον, ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ, στην Αιρετικοτητά τους.

Μια πρωτη Απαντησι ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙ ΠΡΩΤΕΙΟΥ του Ελπιδοφορου Λαμπρινιαδη

Το ζήτημα στο κείμενο του Προύσης Ελπιδοφόρου για το Πρωτείο δεν αφορά στη διαμάχη Μόσχας-Κωνσταντινουπόλεως. 

Αυτό είναι η επιφάνεια. 

Το ζήτημα βρίσκεται αλλού: Είναι η εισαγωγή μιας αιρετικής εκκλησιολογίας, αφού στο μεταξύ έχει νοθευτεί η Τριαδολογία, από την ζηζιούλειας έμπνευσης έξαρση του Προσώπου του Πατρός εν τη Αγία Τριάδι. 

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, παλαιός συνεργάτης του Ζηζιούλα, έχει μιλήσει για "νεοαρειανισμό" σε κάποια προφορική του ομιλία που βρίσκεται και στο διαδίκτυο. 

Προσέξτε εδώ την αριστοτελική συλλογιστική: Στις ενδοτριαδικές σχέσεις έχουμε σχέση αιτίας και αιτιατού˙ ο Πατήρ είναι αιτία, άρα ο Υιός το αιτιατόν, άρα ο Πατήρ είναι μείζων. 

Γι’ αυτό και η θεία Ευχαριστία αναφέρεται σε Αυτόν μόνο (εδώ υπάρχει σύγκρουση με τις αποφάσεις της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1166, που ενσωματώθηκαν στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας). 

Στη συνέχεια, η αλλοιωμένη αυτή νεοαρειανική τριαδολογία μεταφέρεται στην εκκλησιολογία: Όπως ο Πατήρ είναι Πρώτος, με την απόλυτη έννοια, έτσι υπάρχει και ένας επίσκοπος μεγαλύτερος από τους άλλους, Πρώτος με την απόλυτη έννοια, πρώτος άνευ ίσων. 

Είναι ένας υπερ-επίσκοπος ουσιαστικά, έστω και αν δεν λέγεται έτσι. 

Πρώτα ήταν ο Ρώμης, τώρα ο Κωνσταντινουπόλεως, άχρι καιρού, δηλ. μέχρι να επανέλθει ο Ρώμης στην εκκλησιαστική κοινωνία.... 

Το καιρικό και εφήμερο (δηλαδή η τιμή στον επίσκοπο της πρώτης πόλης μιας αυτοκρατορίας που δεν υφίσταται πλέον) γίνεται αιώνιο και δογματικό. 

Με άλλα λόγια, η τιμή στον επίσκοπο της πάλαι ποτέ πρώτης πόλης της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας είναι αποκεκαλυμμένη αλήθεια, δόγμα, όρος πίστεως και σωτηρίας. 

Τούτο αποτελεί μία νέου τύπου εκκλησιολογία, έναν νεοπαπισμό. 

Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τους περίτεχνους συλλογισμούς του Προύσης Ελπιδοφόρου.

Εδώ καταλαβαίνουμε ότι ο νεοφαναριωτισμός δεν είναι ένα απλό παιχνίδι στα χέρια της Αμερικής για να ελέγχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις, διαστάσεις εκκλησιολογικής αίρεσης. 

Η ιδεολογία του νεοφαναριωτισμού αλλοιώνει την αρχέγονη εκκλησιολογία. 

Ποτέ οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν εφάρμοσαν αναλογία μεταξύ του Τριαδικού δόγματος και της Εκκλησιολογίας και ειδικά σε ό,τι αφορά τις σχέσεις των Προσώπων της Παναγίας Τριάδος με τις σχέσεις των επισκόπων μεταξύ τους. 

Αυτό είναι μία δογματική-εκκλησιολογική καινοτομία που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη από Ορθόδοξους θεολόγους και ιεράρχες. 

Και οπωσδήποτε οι άλλες αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, και ειδικά η Αντιόχεια, η Ρουμανία, η Σερβία και η Βουλγαρία, θα πρέπει να απαντήσουν αρμοδίως και συνοδικώς. 

Ελπίζω, επίσης, ότι και σοβαροί θεολόγοι και ιεράρχες από την αμερικανική ήπειρο θα απαντήσουν στο κείμενο του Προύσης Ελπιδοφόρου. ΑΑΜ

πηγή  -  αντιγραφή

Η Ι.Μ.ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΕΠΙ ΤΗ ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26ῃ Δεκεμβρίου 2013

Η προσφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προς την αντιπροσωπεία των Παπικών επί τη Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου (30 Νοεμβρίου 2013).

      Με αισθήματα πικρίας αναγνώσαμε και την φετινή προσφώνηση της Σεπτής κορυφής της υπ’ ουρανόν Ορθοδοξίας, του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προς τον  επικεφαλής της παπικής αντιπροσωπίας καρδινάλιο Kurt Koch, κατά τη «θρονική εορτή» του Φαναρίου (30 Νοεμβρίου ε.ε.). Για πολλοστή ήδη φορά και στη  προσφώνησή του αυτή ο Παναγιώτατος χρησιμοποιεί οικουμενιστική ιδεολογία και γλώσσα, όπως άλλως τε συνηθίζει να το πράττει κάθε φορά, που απευθύνεται προς ετεροδόξους αιρετικούς Παπικούς, Προτεστάντες, ή Μονοφυσίτες, προφανώς για να επιβεβαιώσει για μία ακόμη φορά στον κλήρο και στον πιστό λαό του Θεού την αμετακίνητη προσήλωση του και την αταλάντευτη πεποίθησή του στις θέσεις και θεωρίες του. Κατόπιν αυτών η παλαιότερη διακήρυξή του προς τον Πατριάρχη Βουλγαρίας κ. Νεόφυτο κατά την επίσκεψη του τελευταίου στο Φανάρι τον περασμένο Σεπτέμβριο ε.ε. ότι δήθεν «…δεν προδίδομεν την Ορθοδοξίαν, ως κατηγορούμεθα, ούτε υποστηρίζομεν οικουμενιστικάς αντιλήψεις, αλλά κηρύσσομεν πρός τούς ετεροδόξους και προς πάντας την Ορθόδοξον αλήθειαν», ήταν λόγος προσχηματικός. Στην παρούσα προσφώνησή του ο Παναγιώτατος φανερώνει τις πραγματικές του διαθέσεις για τον αιρετικό παπισμό και τα πραγματικά του σχέδια για το μέλλον των σχέσεων Ορθοδοξίας και  Παπισμού.

Προβληματιζόμαστε δε αν θα άξιζε τον κόπο να καταπιαστούμε και πάλι με ένα κείμενο, τις αιρετικές θέσεις, του οποίου ήδη, έχουμε ανατρέψει σε παλαιότερα άρθρα μας. Είναι υπερβέβαιο πλέον, ότι όσα άρθρα και αν γράψουμε και όσες παρακλήσεις και αν διατυπώσουμε προς τον Παναγιώτατο για αλλαγή πορείας πλεύσεως δεν πρόκειται να έχουν την παραμικρή απήχηση, ούτε πρόκειται να αγγίξουν τον νουν και την καρδιά του, ούτε βέβαια πρόκειται να λάβουμε κάποια απάντηση. Δεν υπάρχει δυστυχώς καμία διάθεση για διάλογο, όσο και αν προσπαθεί ο Παναγιώτατος να πείσει περί του αντιθέτου και στην παρούσα προσφώνησή του ότι δήθεν «το Οικουμενικόν Πατριαρχείον επιθυμεί και επιδιώκει τον διάλογον μετά πάντων, ομοδόξων και ετεροδόξων χριστιανών, ομοπίστων και αλλοπίστων συνανθρώπων…». Κατόπιν αυτών ο παρά κάτω σύντομος σχολιασμός μας δεν απευθύνεται προς Οικουμενιστάς, αμετανοήτως εμμένοντας στην αίρεση και την πλάνη των, αλλά προς τον πιστό λαό του Θεού, με σκοπό την ενημέρωσή του, τον επιστηριγμό του στην αλήθεια της Ορθοδοξίας και την προφύλαξή του από την αίρεση και από αυτούς που την εκφράζουν και την προωθούν.

     Αποκαλεί ο Παναγιώτατος τους Παπικούς «τίμια Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ρώμης» και «τιμιώτατους εκπροσώπους της Αυτού Αγιότητος του αδελφού Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου».  Τον πάπα «πεφιλημένο αδελφό» και το Βατικανό «σεβασμία και προσφιλή Εκκλησία της Πρεσβυτέρας Ρώμης».Τους προσφωνεί, δηλαδή όπως θα προσφωνούσε την αντιπροσωπεία κάποιου Ορθοδόξου Πατριαρχείου, ωσάν ο Παπισμός να μην αποτελεί αίρεση, ωσὰν να ήσαν μέλη της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ουδόλως επισημαίνεται το γεγονός, ότι ευρίσκονται εν αιρέσει και πλάνη. Ουδεμία νύξις γίνεται πάνω στις χαώδεις δογματικὲς διαφορὲς πίστεως, οι οποίες μας χωρίζουν απὸ την  Παπικὴ παρασυναγωγή, η οποία επιμένει να ονομάζει εαυτὴν ως «Καθολικὴ Εκκλησία» και μάλιστα ως «αυθεντική», ενώ την Ορθόδοξη θεωρεί ως «ελλειμματική»! Και ουδεμία προσπάθεια να τους πείσει, να εγκαταλείψουν την πλάνη του Παπισμού και να προσέλθουν στους κόλπους της Ορθοδοξίας. Το γεγονός δε ότι παρά κάτω κάνει λόγο «διά την από κοινού πορείαν των δύο Εκκλησιών» και ότι «η χάρις του πανοικτίρμονος Θεού», «κατέστησεν ημάς» «των Αγίων Αποστόλων διαδόχους», (αναγνωρίζει δηλαδή αποστολική διαδοχή στους Παπικούς), δεν αφήνει πλέον καμία αμφιβολία, ότι ο Παναγιώτατος δεν θεωρεί τον Παπισμό ως αίρεση αλλά ως πλήρη Ορθοδοξούσα Εκκλησία.

    Με δεδομένη την πεπλανημένη αυτή εκκλησιολογική αφετηρία προχωρεί στη συνέχεια και εκφράζει την χαρά και τον ενθουσιασμό του: «Εν τοιαύτῃ ατμοσφαίρα χαράς και ευγνωμοσύνης ευρισκόμενοι, αισθανόμεθα εντόνως την αδελφικήν αγάπην του αποστολέως Υμών, Σεβασμιώτατε, Αγιωτάτου πεφιλημένου αδελφού Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, και ευχαριστούμεν υμίν όλως ιδιαιτέρως, διότι προσήλθετε ίνα συνεορτάσητε και συγχαρήτε μετά πάντων ημών». Τι άλλο όμως θα μπορούσε να χαροποιήσει έναν Ορθόδοξο επίσκοπο, παρά μόνον η ειλικρινής μετάνοια των αιρετικών, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου «χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενίαμαρτωλώμετανοούντι»; (Λουκ.15,8). Μετάνοια όμως δεν υπάρχει. Εφ’ όσον λοιπόν δεν υπάρχει μετάνοια επ’ ουδενί λόγω δικαιολογείται η χαρά, παρά μόνον η οδύνη και η λύπη. Και για να είμαστε ακόμη πιο σαφείς και συνεπείς με την ζοφερή πραγματικότητα, οι παπικοί ήρθαν στο Φανάρι όχι με διάθεση μετανοίας, αλλά με «τον αέρα» της «αληθινής Εκκλησίας», την οποία συγκροτεί ο «πρώτος» και «αλάθητος» Πάπας. Ήρθαν στη«θρονική εορτή» μιας «ελλειμματικής εκκλησίας», όπως θεωρούν την Ορθόδοξη Εκκλησία, επειδή δεν δέχεται να υποταχτεί στον «διάδοχο του πρίγκιπα του κολλεγίου των Αποστόλων Πέτρο». Δεν ήρθαν να «λαμπρύνουν» με την παρουσία τους την «θρονική εορτή» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά να υπενθυμίσουν, ότι περιμένουν«τη μετάνοιά μας» και την ένταξή μας στον Παπισμό!

Στη συνέχεια του λόγου του ο Παναγιώτατος ξεδιπλώνει και αποκαλύπτει σαφέστερα τις οικουμενιστικές του προθέσεις. Ομιλεί «δια την από κοινού πορείαν των δύο Εκκλησιών προς τον κόσμον, ίνα αναλάβωμεν κοινωνικάς και ηθικάς πρωτοβουλίας, εις την ανακούφισιν του πάσχοντος υπό παντοειδών κρίσεων επί της παγκοσμίου σκηνής ανθρώπου». «Από κοινού πορεία» όμως μεταξύ Εκκλησίας και αιρέσεως ουδέποτε υπήρξε στην ιστορία και στην Παράδοση της Εκκλησίας μας, διότι άνευ της κοινής πίστεως δεν μπορεί να υπάρξει κοινή συμπόρευση και συνεργασία. «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις. Τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β΄Κορ. 6,14)  φωνάζει ο απόστολος. Ποιά «κοινωνία»και συνεπώς ποιά μορφή συνεργασίας, είτε στον κοινωνικό, είτε στον φιλανθρωπικό είτε σε οποιοδήποτε άλλο τομέα, μπορεί να υπάρξει μεταξύ του «φωτός» της Εκκλησίας και του«σκότους» του Παπισμού; Καμία! Ένα τέτοιο ενδεχόμενο το αποκλείει όχι μόνον ο απόστολος, αλλά και ολόκληρη η πατερική και κανονική μας παράδοση. Οι άγιοι Πατέρες, αφ’ ής στιγμής αναθεμάτιζαν και απέκοπταν συνοδικώς τους αιρετικούς από την Εκκλησία, ουδέποτε διενοήθησαν οποιαδήποτε μορφή συνεργασίας με αυτούς. Αντίθετα συνιστούσαν στο λαό τελεία αποχή και απομάκρυνση από αυτούς, όπως φεύγει κανείς από όφεως. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας τον λόγον του αποστόλου: «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε…» (Εβρ.13,17), αναφέρει: «Πως ουν Παύλος φησί‘πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών ‘ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν’, τότε είπε ‘πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε’. Τι ούνφησίν όταν πονηρός ή και μη πεισόμεθα; Πονηρός, πώς λέγεις; Ει μεν περί πίστεως ένεκεν, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος ή, αλλά καν άγγελος εξ’ ουρανού κατιών…»[1]. Ο Μέγας Αθανάσιος σε επιστολή του προς μοναχούς μεταξύ των άλλων λέγει: «…ών το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει φεύγειν».[2]

  Στη συνέχεια εκφράζει την θλίψη του, διότι «δεν έχομεν κατορθώσει ακόμη να εσθίωμεν εκ του ενός Άρτου και να πίνωμεν εκ του ενός Αγίου Ποτηρίου» και συνεχίζει: «Ειλικρινώς βιούμεν οντολογικώς και υπαρξιακώς εντόνως την λύπην του πνευματικού τούτου χωρισμού, ως του πλέον επωδύνου παντός άλλου χωρισμού». Εφ’ όσον ο Παναγιώτατος πιστεύει ότι ὁ Παπισμὸς δεν είναι αίρεση αλλά αληθής Εκκλησία, με έγκυρα μυστήρια και αποστολικὴ διαδοχή, όπως τουλάχιστον απέδειξε με όσα διετύπωσε παρά πάνω, δεν υπάρχει λόγος να θλίβεται και να βιώνει «οντολογικώς και υπαρξιακώς εντόνως την λύπην του πνευματικού τούτου χωρισμού», διότι τίποτε δεν τον εμποδίζει να προχωρήσει κατά τρόπον επίσημον στο «κοινό Ποτήριο», στηνintercommunio. Και τούτο επειδή είναι ανακόλουθο και αντιφατικὸ η κοινὴ πίστις να μην συνοδεύεται από το συλλείτουργο στο «κοινὸ Ποτήριο». Ας προχωρήσει λοιπόν «μια ώρα γρηγορότερα» στο «κοινὸ Ποτήριο», για να καθορίσει και ο Ορθόδοξος κλήρος και ο πιστός λαός του Θεού την στάση του απέναντί του.

   Στη  συνέχεια προχωρεί στο θέμα των διαλόγων: Για την υπέρβαση «των εν προκειμένω δυσχερειών και επίτευξιν της ποθητής ενότητος των πάντων εν Χριστώ, αφ’ ενός μεν προσευχόμεθα εκ βαθέων προς τον Θεόν, αφ’ ετέρου δε διεξάγομεν εν αμοιβαία ειλικρινεία διάλογον αγάπης και αληθείας». Και παρά κάτω προσπαθεί με διάφορα επιχειρήματα να πείσει για την αναγκαιότητα των διαλόγων: «…ο διάλογος και αι επικοινωνίαι είναι απαραίτητοι διά την ανεύρεσιν και καθιέρωσιν των αποτελεσματικωτέρων κανόνων της υγιούς και ωφελίμου δι᾿ όλους ζωής». «…διά την βελτίωσιν των σχέσεων των χριστιανών μεταξύ των, ανάγκη είναι να διεξάγωνται διάλογοι». «Έχομεν επομένως καθήκον να συνεχίσωμεν τον διάλογον και την εις βάθος έρευναν, μέχρις ότου διαπιστώσωμεν και συμπέσωμεν επί της διδασκαλίας του Κυρίου και των Αποστόλων…».

   Όσο και αν ο Παναγιώτατος προσεύχεται για «την ποθητή ενότητα» ο Θεός δεν πρόκειται να εισακούσει τις προσευχές του, διότι ο Θεός δεν πρόκειται να γίνει συνεργός σε μια ουνιτικού τύπου ενότητα, που δεν θα είναι πραγματική ενότητα εν τη αληθεία της Ορθοδόξου πίστεως, αλλά μια συγκρητιστικού τύπου συγκόλληση και εναρμόνιση αληθείας και πλάνης, φωτός και σκότους.Εφ’ όσον δε εδώ θίγει το θέμα των διαλόγων, θα μπορούσε επ’ ευκαιρία της φετινής «θρονικής εορτής» να κάνει μια γενική ανασκόπηση και αξιολόγηση των αποτελεσμάτων των μέχρι τώρα διεξαχθέντων διαλόγων.Με τον τρόπο αυτό θα έδιδε παράλληλα και στον πιστό λαό του Θεού μια τουλάχιστον στοιχειώδη ενημέρωση σχετικά με το πώς σχεδιάστηκε, πώς ξεκίνησε, πώς προχώρησε και σε πιό αδιέξοδο έφθασε σήμερα ο διάλογος. Θα μπορούσε λοιπόν να αναφέρει με πάσαν ειλικρίνειαν όλη την αλήθεια. Να αναφέρει ότι μετά 33 χρόνια διαλόγου ουδόλως συνεζητήθησαν οι πολλές και μεγάλες δογματικές μας διαφορές με τους Παπικούς, αλλ’  ότι αυτές απλούστατα παρεκάμφθησαν μέσω του προδοτικού κειμένου του Balamand, διά του οποίου ο Παπισμός αναγνωρίζεται ως πλήρης Ορθοδοξούσα Εκκλησία, με αποστολική διαδοχή και έγκυρα μυστήρια. Να αναφέρει, ότι ο διάλογος ξεκίνησε από τα «ενούντα» και κατέληξε στο θέμα του πρωτείου ωσάν αυτό να ήταν η μοναδική δογματική μας διαφορά με τους Παπικούς. Να αναφέρει ότι τα κοινά κείμενα τα οποία υπέγραψαν οι ημέτεροι αντιπρόσωποι της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής επί του Διαλόγου, ουδόλως συνεζητήθησαν συνοδικώς από τις κατά τόπους Ιεραρχίες των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ούτε αξιολογήθηκαν εάν και κατά πόσον τα κείμενα αυτά εκφράζουν γνησίως την Ορθόδοξο θεολογία και Παράδοση, ή πάσχουν και χρήζουν διορθώσεων. Να αναφέρει, ότι ο διάλογος έφθασε σε αδιέξοδο το 2000 εξ αιτίας της αδιαλλαξίας των Παπικών στη συζήτηση του θέματος της Ουνίας. Να αναφέρει ότι ο διάλογος, παρά το αδιέξοδο στο θέμα της Ουνίας, συνεχίστηκε κατά παράβασιν της ρητής διακήρυξης της Γ΄ Πανορθοδόξου Διασκέψεως ότι «Ουνία και Διάλογος είναι ασυμβίβαστα ταυτοχρόνως».[3] Να αναφέρει ότι παρά την θεόπνευστη παραγγελία του αποστόλου«Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τιτ.3,10), εμείς εξακολουθούμε πάση θυσία τον διάλογο. Στην προσπάθειά του να δικαιώσει τους διαλόγους ο Παναγιώτατος επικαλείται ως συνήγορο για μια ακόμη φορά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος: «Εν τοις μεν κακοθελώς ημὶν μαχομένοις απίστοις, ή κακοπίστοις, μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παυσώμεθα. Εν δε τοις την αλήθειαν μαθείν βουλομένοις, το καλὸν ποιούντες, έως αιώνος μη εκκακώμεν. Πλήν και προς στηριγμὸν ημών της καρδίας εν αμφοτέροις χρησώμεθα» (Κλίμαξ, Λόγος ΚΣΤ΄, Περὶ διακρίσεως, 2,11). Εδώ ο άγιος ουδόλως δογματίζει ατέρμονες διαλόγους με τους αιρετικούς. Απεναντίας, σαφέστατα διευκρινίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις του διαλόγου, ερχόμενος σε πλήρη συμφωνία με την παραγγελία του Αποστόλου Παύλου στην προς Τίτον επιστολὴ του (Τίτ.3,10). Όταν ευρισκόμεθα προ αιρετικών και αθέων («απίστοις ή κακοπίστοις»), οι οποίοι δεν έχουν την καλή διάθεση και θέληση («κακοθελώς»), να γνωρίσουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας, αλλά αντίθετα μάλιστα εναντιώνονται με πείσμα(«μαχομένοις ημὶν») και επιμένουν στην πλάνη τους, τότε οφείλομε μετὰ απὸ μία πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν, νὰ σταματήσουμε τον διάλογο («μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παυσώμεθα»). Μόνον όταν διαπιστώνουμε διάθεση μαθητείας («τοίς τὴν ἀλήθειαν μαθείν βουλομένοις»), ας είμαστε ακούραστοι στο να κάνουμε το καλό ακατάπαυστα («το καλὸν ποιούντες, έως αιώνος μὴ εκκακώμεν»). Μήπως λοιπόν οι Παπικοί έδειξαν μέχρι τώρα κάποια διάθεση μαθητείας και αποδοχής της αλήθειας της Ορθοδόξου πίστεως στους μέχρι τώρα γενομένους διαλόγους; Καμία απολύτως!  Όχι μόνο σημάδια επιστροφής και προσεγγίσεως προς την Ορθοδοξία δεν διαπιστώθηκαν, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Με κάθε τρόπο και μέσον, θεμιτό ή αθέμιτο, με την διπλωματία, με τον προσηλυτισμό και την Ουνία, με το πρόσχημα της αγάπης (διάλογος της αγάπης), με την βία (σταυροφορίες, φραγκοκρατία, γενοκτονία των Σέρβων το 1941, βομβαρδισμοί στη Σερβία το 1999 κ.λ.π.), και με τους επὶ αιώνες μέχρι τώρα γενομένους θεολογικοὺς  διαλόγους, προσπάθησαν  να προσελκύσουν στις πλάνες τους τοὺς Ορθοδόξους με σκοπὸ να εξαφανίσουν, ή δυνατόν, την Ορθοδοξία. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι, ότι ο μέχρι τώρα διεξαχθείς διάλογος κάθε άλλο παρά διάλογος «αγάπης και αληθείας» υπήρξε. Άλλωστε ο νυν κατέχων αντικανονικώς τον θρόνον του πάλαι ποτέ Ορθοδόξου Πατριαρχείου της Δύσεως έχει κλείσει κάθε περιθώριο διαλόγου διακηρύσσων: «Ο δρόμος του Χριστού είναι η ενότητα στην διαφορετικότητά μας»!

  Ακολούθως ο Παναγιώτατος επαναλαμβάνει την θέση, ότι και οι Ορθόδοξοι, πέσαμε θύματα του διαβόλου και διασπαστήκαμε με τους κακοδόξους παπικούς: «κατά την διάρκειαν των προηγηθέντων αιώνων, φθόνῳ του διαβόλου οι χριστιανοί διεσπάσθημεν, και τινες εξ αυτών συνέπηξαν ομάδας τας οποίας απεκάλεσαν Εκκλησίας,  ανατρέποντες ούτω την διακεκηρυγμένην δια του Συμβόλου της Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως πίστιν ημών εις την μίαν αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν του Χριστού»! Επαναλαμβάνει δηλαδή εδώ την γνωστή αιρετική θεωρία του Οικουμενισμού περί διηρημένων Εκκλησιών. Όπως ήδη έχουμε επισημάνει σε προηγούμενα άρθρα μας, η Εκκλησία είναι αδύνατον να είναι μία και ταυτόχρονα διηρημένη, διότι οι δύο αυτοί όροι «μία» και «διηρημένη», έρχονται σε τελεία αντίθεση μεταξύ τους, επειδή ο ένας αναιρεί τον άλλον. Επί πλέον εάν τόσον ο Παπισμός όσον και η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Εκκλησίες με πλήρη εκκλησιολογική έννοια,τότε η Εκκλησία περιέχει στους κόλπους της αληθή και ψευδή δόγματα, αφού όπως γνωρίζουμε υπάρχουν ουσιώδεις δογματικές διαφορές μεταξύ αυτών. Τούτο όμως είναι αδύνατον, διότι όπως λέγει ο απόστολος η Εκκλησία είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄Τιμ.3,15). Τις παρά πάνω κακόδοξες θέσεις περί διηρημένων Εκκλησιών συντρίβει κυριολεκτικά και κονιορτοποιεί ο μεγάλος σύγχρονος άγιος της Εκκλησίας μας όσιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς στο μνημειώδες έργο του «Η Ορθόδοξος Εκκλησία και ο Οικουμενισμός»: «Η ενότης της Εκκλησίας απορρέει αναγκαίως εκ της ενότητος του προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού. Η Εκκλησία ούσα καθολικώς είς και μοναδικός θεανθρώπινος οργανισμός εις όλους τους κόσμους, δεν είναι δυνατόν να διαιρεθή. Κάθε διαίρεσις θα εσήμαινε τον θάνατόν της… Κατά την ενιαίαν στάσιν των Πατέρων και των Συνόδων η Εκκλησία είναι όχι μόνον μία, αλλά και μοναδική, διότι ο είς και μοναδικός Θεάνθρωπος, η κεφαλή της δεν δύναται να έχει πολλά σώματα. Η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι είναι το σώμα του ενός και μοναδικού Χριστού. Είναι οντολογικώς αδύνατος ο χωρισμός της Εκκλησίας, διά τούτο ποτέ δεν υπήρχε διαίρεσις της Εκκλησίας αλλά μόνον χωρισμός από την Εκκλησία». Επομένως δεν είναι αληθές ότι οι Ορθόδοξοι«διεσπάσθημεν» από τους Παπικούς, αλλ’ ότι εκείνοι διεσπάσθησαν από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία «ανατρέποντες ούτω την διακεκηρυγμένην διά του Συμβόλου της Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως»δια της προσθέσεως εις αυτό της κακοδόξου διδασκαλίας του   φιλιόκβε.

Περαίνοντες, τονίζουμε ότι θα  πρέπει ο Ορθόδοξος κλήρος και ο πιστός λαός του Θεού να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση!  

Εκ του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών.

Ο υπεύθυνος

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.

Ο Γραμματέας

κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος.

[1] ΕΠΕ 25,370, PG. 63,231

[2] ΒΕΠΕΣ 33,182, ΕΠΕ 10,312

[3]Βλ. Ιω. Καρμίρη, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, τομ. ΙΙ, Αθήναι 1965, σ 38.

 πηγλη